Πακιστάν. Το Μέγα Ηφαίστειο

Η δολοφονία Μπούτο

Η παγκόσμια προσοχή συνεχίζει να είναι στραμμένη στο Πακιστανικό Ηφαίστειο του οποίου η καυτή λάβα άρχισε να εκτοξεύεται ανεξέλεγκτη με τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, της «Σουλτάνας Πίνκι»,όπως την αποκαλούσε ο πατέρας της Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο, εκτελεσμένος το 1979 από το δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ.
Τη Παρασκευή η επίσημη εκδοχή για την εκτέλεση διατυπώθηκε από το ταξίαρχο Τζαβέντ Τσίμα, εκπρόσωπο του πακιστανικού υπουργείου Εσωτερικών, ότι δεν βρέθηκε κανένα τραύμα από σφαίρα ή θραύσματα, πως η Μπούτο πέθανε χτυπώντας το κεφάλι της στην ηλιοροφή του αυτοκινήτου, προσπαθώντας να προφυλαχθεί. Ο Τζαβέντ Τσίμα κατονόμασε ως υπεύθυνη την Αλ Κάιντα, λέγοντας πως οι μυστικές υπηρεσίες έχουν υποκλέψει συνομιλία όπου ο Μπαϊτουλάχ Μεχσούντ, ηγέτης της οργάνωσης στο Νότιο Ουαζιριστάν δίνει εύσημα σε μαχητές για την ενέργεια.
Ήδη από το πρωί της ίδιας μέρας το ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο ARY μετέδιδε πως η Αλ Κάιντα ανέλαβε την ευθύνη ενώ κατά το CNN, επίσης ανάλογο βίντεο πήρε και το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που ελέγχει τη γνησιότητα του.
Το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν (PPP), της Μπούτο αποκάλεσε «ψεύδη» τις κυβερνητικές αναφορές λέγοντας πως δύο στελέχη του ήταν αυτόπτες μάρτυρες των συμβάντων καθώς βρίσκονταν μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο. «Δυο σφαίρες την βρήκαν, η μια στο κεφάλι και η άλλη στη κοιλιακή χώρα» δήλωσε ο Φαρούκ Ναΐκ, στέλεχος του PPP και δικηγόρος της Μπούτο επισημαίνοντας ότι το Πακιστάν μπορεί να διολισθαίνει σε εμφύλιο πόλεμο.
Σάββατο πρωί ο Μολανα Ομάρ εκπροσωπώντας τον Μπαϊτουλάχ Μεχσούντ δήλωσε πως «ο Μεχσούντ δεν είχε καμία συμμετοχή σε αυτήν την επίθεση. Πρόκειται για συνωμοσία της κυβέρνησης, του στρατού και της κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών».
Η ίδια η Μπούτο, μετά τη προηγούμενη επίθεση που δέχτηκε κατά την επιστροφή της στο Πακιστάν στις 18 Οκτωβρίου στο Καράτσι που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 140 προσώπων, είχε αποκαλύψει πως έλαβε απειλητική επιστολή από υποστηρικτή της Αλ Κάιντα ότι θα τη θανάτωνε σαν αίγα.

Κρίση διαχείρισης του χάους

Ο θάνατος της Μπούτο άνοιξε ένα ερεβώδες χάσμα στο πακιστανικό πολιτικό σκηνικό και αποσταθεροποίησε τις σταθερές του αμερικανικού σχεδιασμού στην Νοτιοδυτική Ασία. Το Πακιστάν είναι ένα από εκείνα τα Τοπικά Υποτελή Κράτη που υπάγονται ως προκεχωρημένη στρατιωτική επιθετική εμπροσθοφυλακή στον «παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό πόλεμο» των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών γενικά και ειδικότερα των ΗΠΑ.
Το Πακιστάν είναι μια σημαντική βάση υποστήριξης για την αμερικανική εισβολή και εδραίωση στο Αφγανιστάν. Καθώς οι γειτονικές κεντροασιατικές χώρες ξανατίθενται σταδιακά κάτω από τη Ρωσική επιρροή, η χώρα αυτή αποτελεί καθοριστικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ στην περιοχή της Νοτιοδυτικής Ασίας. Η στρατιωτική δικτατορία του Πακιστάν επέτρεψε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν τη γεωπολιτική του θέση για ασκήσεις πολεμικής προετοιμασίας σχετικές με την προγραμματιζόμενη επίθεση στο Ιράν ενώ έχει αναφερθεί πως σε ορισμένα ειδικά σημεία της χώρας οι αμερικάνικες δυνάμεις ασφάλειας εποπτεύουν παράνομα βασανιστήρια των υπόπτων για τρομοκρατία.
Το Πακιστάν προετοιμαζόταν υπό την αμερικανική κηδεμονία να μεταβεί στη δική του «νόθα μεταπολίτευση» ύστερα από μια οκτάχρονη πραξικοπηματική διακυβέρνηση του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ. Κάτω από την αμερικανική καθοδήγηση είχε προγραμματιστεί ένας πολλά υποσχόμενος συμβιβασμός. Η Μπούτο θα αποδεχόταν τη νομιμότητα της ανάδειξης του Μουσάραφ ως προέδρου της χώρας στις 6 Οκτωβρίου 2007 παρόλο που αυτή δεν ήταν αποδεκτή από το Ανώτατο Δικαστήριο (εξού και η καθαίρεση του) ενώ ο Μουσάραφ, θα εγκατέλειπε την αρχηγία του στρατού και θα αποδεχόταν την βέβαιη εκλογή στις 8 Ιανουαρίου της Μπεναζίρ Μπούτο ως πρωθυπουργού.
Η Μπούτο λοιπόν είχε αποδεχτεί να λειτουργήσει ως ο κύριος φορέας πραγμάτωσης του αμερικανικού σχεδίου. Να προσδώσει την αναγκαία «δημοκρατική επίφαση» στο καθεστώς, να διαχειριστεί στη χώρα για λογαριασμό της Ουάσιγκτον το τομέα της πυρηνικής ασφάλειας, να συνεργαστεί με το στρατιωτικό μηχανισμό για τη πολεμική καταστολή του ζηλωτικού Ισλάμ στη γεωγραφική ζώνη FATA και να αποτρέψει την ανάπτυξη της μαζικής κινητοποίησης ενάντια στη δικτατορία του Μουσάραφ ώστε στο Πακιστάν να αναπαράγεται απρόσκοπτα η κυριαρχία τόσο του στρατού όσο και κυρίως των ΗΠΑ.
Τώρα το σχέδιο αυτό έμεινε μετέωρο. Οι εκλογές το πιθανότερο είναι να αναβληθούν μπροστά στη κλιμάκωση των βίαιων συγκρούσεων και της εισόδου των μαζών στη πολιτική σκηνή. Ήδη ο Νουάζ Σαρίφ πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης της αντιπολιτευόμενης Μουσουλμανική Ένωσης είπε πως είναι επιτακτική η άμεση παραίτηση του Μουσάραφ και ότι το κόμμα του θα μποϊκοτάρει τις εκλογές εφόσον γίνουν.
Η στρατιωτική και αστυνομική μηχανή του Πακιστάν έχει τεθεί σε κατάσταση «κόκκινου συναγερμού» καθώς κλιμακώνεται η χρόνια πολεμική αναμέτρηση με τους μαχητές του φονταμενταλιστικού Ισλάμ και ταυτόχρονα ξεδιπλώνεται η μεγάλη ριζοσπαστική κινητοποίηση των πακιστανών νεοπληβείων στο ιστορικό προσκήνιο που προσλαμβάνει προχωρημένα αντικαθεστωτικά και αντιαμερικανικά χαρακτηριστικά. Η βιαιότητα των συγκρούσεων έχει ως απολογισμό της μέχρι στιγμής πάνω από 100 νεκρούς σύμφωνα με ανεξάρτητες πηγές (38 κατά τη κυβέρνηση). Εκλογικά εμβλήματα-γραφεία- σπίτια στελεχών του κυβερνητικού κόμματος PML-Q (Μουσάραφ) και τοπικών δημάρχων, τράπεζες, ιδιωτικά λεωφορεία (ιδιοκτησίας κυρίως κυβερνητικών στελεχών), σιδηροδρομικοί σταθμοί και τρένα, ιδιωτικά αυτοκίνητα κλπ έχουν καταστραφεί κάτω από τα αλλεπάλληλα κύματα της εκρηκτικής μαζικής αντίδρασης.

Κατάρρευση του αμερικάνικού σχεδίου

Στο Πακιστάν μεταξύ των άλλων βρήκε γόνιμο έδαφος η «σπορά» των «Αδελφών Μουσουλμάνων» της Αιγύπτου. Στα εκατοντάδες Μαντράσας (ιεροσπουδαστήρια) εκτράφηκε ένα σουνιτικό φονταμενταλιστικό Ισλάμ που η αρχική του αντισοβιετική και αργότερα αντιαμερικανική κινηματική του ιδιοπροσωπεία διατυπώθηκε μέσα από τις συνομαδώσεις της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν ορίζοντας στην αυγή του 21ου αιώνα (και κάτω από τη πτώση του κρατικού σοσιαλισμού της ανατολής) εντελώς καινούργια δεδομένα στη πλανητική σύγκρουση μητρόπολης-περιφέρειας.
Ολόκληρη η ιστορική στρατιωτικοπολιτική ολιγαρχία της χώρας, ο κρατικός μηχανισμός του Μουσάραφ στο παρόν (αλλά και της Μπούτο καθώς και του Σαρίφ στο παρελθόν), οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών (ISI)χρόνια ακροβατούν σε ένα ιδιόμορφο πεδίο μακιαβελικής πολιτικής: στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και συμμετοχή στο μεγάλο πόλεμο που διεξάγει η Νέα Τάξη στη περιοχή (με πρώτη συνέπεια μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 η αμερικανική στρατιωτική-οικονομική βοήθεια να φθάνει στα 11 δις $) και παράλληλα ύπαρξη και λειτουργία δικτύων και διασυνδέσεων «παραδημόσιας» υφής(κυρίως μέσω της ISI) με θύλακες του φονταμενταλιστικού Ισλάμ όπου η ιστορία αυτών των σχέσεων ανάγεται στην πρώιμη ιδρυτική του φάση κατά τη δεκαετία του ΄80 όταν το Αφγανιστάν βρίσκονταν κάτω από την κατοχή της ΕΣΣΔ. Εκτός τούτου η πακιστανική ολιγαρχία προσπαθεί να αποφύγει την διαμόρφωση ενός απόμακρου, ανεξέλεγκτου και αποκλειστικά υπαγόμενου στις ΗΠΑ Αφγανιστάν και ταυτόχρονα να εξισορροπήσει την ασφυκτική πίεση που δέχεται από την προνομιακή σχέση ΗΠΑ-Ινδίας (άρα στήριξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού στο Κασμίρ).
Η Αλ Κάιντα,οι Ταλιμπάν και τα σύμμαχα ισλαμικά δίκτυα έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην αφγανοπακιστανική μεθόριο όπου ζουν οι αρχαίες φυλές των 16 εκατομμυρίων Παστούν. Οι δυνάμεις αυτές κερδίζουν επιρροή ως προϊόν της γενικής εχθρότητας των Παστούν στους βομβαρδισμούς σε αδελφούς αμάχους και τις σφαγές που εξαπολύουν τα αμερικανονατοϊκά στρατεύματα στο γειτονικό Αφγανιστάν, σε συνδυασμό με την τεράστια δυσαρέσκεια που γεννάνε η απόλυτη φτώχεια και οι κραυγαλέες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες του παράγονται στα πλαίσια του πακιστανικού καθεστώτος.
Στις βορειοδυτικές περιοχές της χώρας και ειδικά στις ομοσπονδιακά διοικούμενες φυλετικές περιοχές (FATA) επιχειρούν πάνω από 100 χιλιάδες Πακιστανοί στρατιώτες, έχοντας σοβαρές απώλειες και σημαντικό αριθμό αυτομολήσεων. Μέσα δε στην επικράτεια του Πακιστάν οι απώλειες από τρομοκρατικές επιθέσεις από το 2003 και ύστερα φθάνουν στα 6.000 θύματα.
Ο θάνατος της Μπεναζίρ Μπούτο ήταν καταστροφική εξέλιξη για τον προγραμματικό εκσυγχρονισμό του εξωτερικού αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου στο Πακιστάν. Παράλληλα ο θάνατος της ήταν καταστροφική εξέλιξη και για το εσωτερικό καθεστώς Μουσάραφ. Μια πιθανή αποδιοργάνωση και πτώση του Μουσάραφ μπορεί να έχει δύο ενδεχόμενα: είτε με αμερικανική επίβλεψη εγκατάσταση μιας αυταρχικότερης στρατιωτικής διακυβέρνησης υπό νέο επίδοξο δικτάτορα είτε (και μεσοπρόθεσμα το πιθανότερο) κατάληψη της εξουσίας από το φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Και τα δύο ενδεχόμενα προϋποθέτουν γενικευμένη κρίση και επέκταση του έρποντος σε ανοικτό εμφύλιο πόλεμο. Και αυτό σε μια χώρα εξοπλισμένη με πυρηνικά όπλα.

Προς αποτυχία και στο Αφγανιστάν

Υπάρχουν ενδείξεις πως η αμερικανική κυβέρνηση έχει επιλέξει την αναβάθμιση της στρατιωτικής της παρουσίας αλλά και των άλλων κρατών του ΝΑΤΟ (σε συμφωνία με Αγγλία και Γαλλία) στον πόλεμο του Αφγανιστάν επιδιώκοντας τη καταστολή της πολλαπλασιαζόμενης μαζικής λαϊκής αντίθεσης σε μια σειρά περιοχές της χώρας κατάσταση που επιτρέπει στις δυνάμεις του φονταμενταλιστικού Ισλάμ να κατακτούν επιτυχίες ώστε η απειλή μιας επανακατάληψης της κεντρικής κρατικής εξουσίας να προβάλει ως ισχυρή πιθανότητα στον ορίζοντα.
Οι πολλαπλασιαζόμενες ανησυχίες των πολιτικών, στρατιωτικών και τεχνοκρατικών πτερύγων της αμερικανικής ολιγαρχίας ότι στο Αφγανιστάν οι εξελίξεις ακολουθούν μια ανεξέλεγκτη τροπή οδηγεί μάλλον την αμερικανονατοϊκή στρατηγική για το 2008 προς μια μερική μείωση του αριθμού των πολεμικών της δυνάμεων στο Ιράκ και μια επεμβατική κλιμάκωση μέσα στην ευρύτερη αφγανοπακιστανική «καυτή ζώνη».
Εκτός τούτων οι αμερικανικές στρατιωτικές και κατασκοπευτικές υπηρεσίες ξέρουν πως το φονταμενταλιστικό Ισλάμ και η Αλ Κάιντα ενώ συνεχίζουν τον ανταρτοπόλεμο φθοράς εντός του Ιράκ αναπροσάρμοσαν τις προτεραιότητες του «Τζιχάντ» προς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο κύριο πολεμικό θέατρο του Αφγανιστάν-Πακιστάν.
Μέσα στις ΗΠΑ ως προς αυτή την παραπάνω επιλογή φαίνεται πως δεν υφίσταται κάποια σημαντική κοινωνική αμφισβήτηση καθώς θεωρείται ότι το Αφγανιστάν είναι ένας κρίσιμος χώρος όπου η γεωστρατηγική του θέση είναι καθοριστικής σημασίας στην ευρασιατική σκακιέρα και ιδιαίτερα στις οριοθετήσεις προς Ιράν και Πακιστάν. Επιπρόσθετα αυτό που εκδηλώνεται είναι η δημόσια κριτική στελεχών του Δημοκρατικού Κόμματος ότι έχει αποδοθεί μια μονομερής προτεραιότητα στο Ιράκ που απορροφά στρατεύματα και υλικά μέσα ενώ έχει κατά κάποιο τρόπο υποτιμηθεί το αληθινό κέντρο του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» και συγκεκριμένα το Αφγανιστάν και η αφγανοπακιστανική μεθόριος. Έτσι τόσο η Χίλλαρυ Κλίντον όσο και ο Μπαράκ Ομπάμα έχουν αναλάβει τη δέσμευση, όποιος εκλεγεί, να αυξήσουν τα επίπεδα στρατιωτικής δράσης σε αυτή τη νοτιοανατολική ασιατική περιοχή.

Εμφύλιος πόλεμος και αμερικανική πολεμική επέμβαση.

Το Πακιστάν έχει να αντιμετωπίσει μια χαώδη πραγματικότητα τη σημαντικότερη από το διαχωρισμό του Μπανγκλαντές το 1971, πραγματικότητα που λαμβάνει ολοένα γνωρίσματα εμπόλεμης εμφύλιας σύγκρουσης. Παρά τις αμερικανικές δημόσιες τοποθετήσεις για στήριξη του «εκδημοκρατισμού» και καθώς η εξουσία Μουσάραφ αποδιοργανώνεται, η Ουάσιγκτον προετοιμάζει και επανασχεδιάζει μια προχωρημένη στρατιωτική παρέμβαση και άμεση εμπλοκή στην «πακιστανική κρίση».
Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει κατ΄ αρχήν την ανάπτυξη ειδικών στρατιωτικών επιθετικών μονάδων στο βορειοδυτικό Πακιστάν αλλά και την εκπαίδευση τοπικών γηγενών πολιτοφυλακών για συγκρότηση μιας διακριτής αξιόμαχης παραστρατιωτικής φυλετικής δύναμης (επαναλαμβάνοντας το ανάλογο εγχείρημα στην ιρακινή σουνιτική επαρχία Ανμπάρ) αποσκοπώντας στην ενίσχυση των τρόπων αντιμετώπισης του ζηλωτικού Ισλάμ.
Η τροπή των γεγονότων με και μετά την δολοφονία της Μπούτο οδηγεί τις ΗΠΑ σε γενικό συναγερμό για τη πορεία του Πακιστάν γενικά και τον έλεγχο των πυρηνικών του ειδικά. Υπάρχουν αναφορές στο τύπο πως η CIA έχει προειδοποιήσει το Μπους πως ενδεχόμενα ο Μουσάραφ να μην ελέγχει το ατομικό οπλοστάσιο της χώρας.
Ταυτόχρονα μέσα στις ΗΠΑ αρκετοί τεχνοκράτες των «δεξαμενών σκέψης», θασιώτες του υπαρκτού νεοταξικού πολέμου στο Ιράκ και της «μεγάλης στρατηγικής επίθεσης» στο Ιράν, κάνοντας τη διάγνωση για κατάρρευση στο Πακιστάν υποστηρίζουν την αναγκαιότητα της άμεσης και «εφικτής» στρατιωτική παρέμβασης προτού το ζηλωτικό Ισλάμ, που δρα στις περιοχές FATA, επαναλάβει αυτό που παλιότερα έγινε με το καθεστώς του Σάχη στο Ιράν και μπορέσει να αναπληρώσει το κενό εξουσίας καταλαμβάνοντας τις δομές της χώρας. Προβάλλονται δε δύο σενάρια εναλλακτικά: Το πρώτο μια καταιγιστική επέμβαση με 1 εκατομμύριο στρατιώτες, σενάριο στρατιωτικοπολιτικά δυσχερέστατο. Αντί αυτού αντιπροτείνεται μια άμεση μεταφορά και επέμβαση ειδικών δυνάμεων ικανών να πάρουν τον έλεγχο των πακιστανικών ατομικών όπλων, υλικών και πυρηνικών εγκαταστάσεων και ταυτόχρονα αποτελεσματικών στην οργάνωση και διεξαγωγή των επιχειρήσεων στις εμπόλεμες περιοχές FATA.
Η κρίση στο Πακιστάν τείνει να το μετατοπίσει μέσα στην «μελανή οπή» και την περιδίνηση της χαώδους αστάθειας που τροφοδότησαν στα «ευρασιατικά Βαλκάνια» οι νεοταξικοί ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Ενδεχόμενη κλιμάκωση αυτών των πολέμων σε Πακιστάν και Ιράν απειλεί να ανάψει μια πλανητική εξοντωτική καυτερή φωτιά.





-

Μποϊκοτάζ στο Κοινωνικό Φόρουμ της Μαδρίτης

Σοβαρότατο πρόβλημα παρουσιάστηκε στη Σύνοδο του Κοινωνικού Φόρουμ για μια Δίκαιη Ειρήνη στη Μέση Ανατολή, που έγινε στη Μαδρίτη, λόγω του Μποϊκοτάζ που αποφάσισαν τόσο η Παλαιστινιακή Αποστολή όσο και το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης.
Δείτε από τον Ιστότοπο Νέα από την Παλαιστίνη τα κείμενα των οργανώσεων που αναλύουν κατατοπιστικά τους λόγους του Μποϊκοτάζ => Εδώ

Ιράν.Ο Τρίτος Θερμοπυρηνικός Παγκόσμιος Πόλεμος της Νέας Τάξης; ( Ι I )

(Μέρος 2 ο)

Οριακές επιφυλάξεις

Αρκετοί στρατιωτικοί των ΗΠΑ εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους ή κάνουν αντιφατικές, αυτοαναιρούμενες τοποθετήσεις για ένα νέο πόλεμο στο Ιράν. Όπως για παράδειγμα ο νέος αρχηγός ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ, ναύαρχος Μάικλ Μούλεν, ο οποίος δήλωσε πως με τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν να φθείρουν τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, «το ρίσκο (μιας επίθεσης στο Ιράν) θα ήταν πολύ υψηλό». Από την άλλη ο ίδιος δήλωνε πως δεν μπορεί το Ιράν «να παρέχει στους εχθρούς των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν τις δυνατότητες να βλάπτουν και να σκοτώνουν τους αμερικάνους στρατιώτες» (21 Ιουνίου 2007). Πάντως οι όποιες διαφωνίες κάποιων τεχνοκρατών αναλυτών των «δεξαμενών σκέψης» ή στελεχών του αμερικάνικου πολεμικού μηχανισμού είναι δευτερεύουσας σημασίας. Ανάλογες διαφωνίες υπήρχαν και το 2003 πριν την επίθεση στο Ιράκ όμως όλα αυτά ελάχιστη επίδραση ασκούν στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων της πλανητικής ολιγαρχίας.

Η προοπτική ενός νέου πολέμου στη Μέση Ανατολή, με ενδεχόμενη χρήση των «πυρηνικών τσέπης» σε ένα συμβατικό πολεμικό πεδίο είναι σχετικά υποβαθμισμένη στην προβληματική των αντιπολεμικών κινημάτων και της αριστεράς στη Δύση. Ο σχεδιασμός μιας καταστροφικής επίθεσης στο Ιράν και οι επιπτώσεις του δεν προβληματίζουν, εκτός εξαιρέσεων, τις όποιες ειρηνιστικές αστικές ή αριστερές κινήσεις μέσα στις ΗΠΑ που συχνά αντιμετωπίζουν το Ισλαμικό Ιράν ως απειλή για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» (θυμίζοντας μια ανάλογη στάση με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας του Μιλόσεβιτς). Όλο το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του ιμπεριαλιστικού-σιωνιστικου ψυχολογικού πολέμου είναι σε ισχύ : για το επιθετικό, επικίνδυνο Ιράν που «καταπιέζει τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, που απειλεί τους Εβραίους» Το «ανθρωπιστικό» πρόσχημα πολεμικής επέμβασης είναι ευκόλως αποδεκτό για αυτούς τους αντικειμενικούς υποστηρικτές του ιμπεριαλισμού-σιωνισμού, τις ψευτοπροοδευτικες συνομαδώσεις, που με αυτό καταπατούν καιροσκοπικά, μετατρέποντας σε κουρελόχαρτο, το πνεύμα και το γράμμα του «διεθνούς δικαίου». Ακόμα ισχυρός λόγος αυτού του «συναινετικού προοδευτισμού» είναι η άρνηση του να εξετάσει τα ιστορικά αίτια και την ευρύτερη συσχέτιση των πάσης φύσεως συγκρούσεων στο γεωπολιτικό θέατρο της Ευρασίας ενώ προβάλλει την ακλόνητη πεποίθηση του για την «πραγματική απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας». Η κατάσταση αυτή δεν είναι ποιοτικά διαφορετική στις χώρες της Ε.Ε όπου ένα μεγάλο τμήμα της λεγόμενης προοδευτικής διανόησης, της «ευρωαριστεράς» και των «Πράσινων» έδειξε ανοχή έως υποστήριξη στους πολέμους της Νέας Τάξης με αρχή τη νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Και είναι κραυγαλέα προκλητική η αντιδραστική τους τοποθέτηση στο δολοφονικό σκηνικό που έχει στήσει το Ισραήλ στη παλαιστινιακή γη όπου ακολουθούν την οπορτουνιστική, υποκριτική και ανήθικη τακτική των ίσων αποστάσεων και της εξομοίωσης των θυτών με τα θύματα όπως για παράδειγμα γίνεται με τους Παλαιστίνιους προσκαλώντας τους να διαπραγματευτούν την αποδοχή του βίαιου εξανδραποδισμού τους και των τετελεσμένων.

Οι μισές αλήθειες

Ορισμένοι αναλυτές (μεταξύ των οποίων και «αριστεροί») αναφερόμενοι στα αίτια της ενδεχόμενης επίθεσης στο Ιράν επαναλαμβάνουν τις ανάλογες εκτιμήσεις που είχαν γίνει πρωτύτερα για την εισβολή στο Ιράκ. Έτσι εκτός την αυτονόητη ηγεμονική αυτοσυντήρηση των ΗΠΑ, τόσο οι ανάγκες των πετρελαϊκών (και κατασκευαστικών) εταιριών όσο και οι ανάγκες «ασφάλειας» των ΗΠΑ, της Δύσης, και της μεσανατολικής περιοχής, είναι δύο βασικά ερμηνευτικά επιχειρήματα με τα οποία αιτιολογείται η πολεμική επιλογή:

-Όμως ο πόλεμος στο Ιράν, όπως και πριν στο Ιράκ, δεν συνιστούν την πρωταρχική επιλογή των πετρελαϊκών εταιριών. Οι μεγάλες αμερικανικές επιχειρήσεις πετρελαίου, οι κτήτορες και οι διαχειριστές τους, δεν υποστήριξαν άμεσα, δημόσια και ενεργά είτε στο Κογκρέσο είτε στα ΜΜΕ είτε αλλού την επιλογή του πολέμου. Στον αμερικανικό τύπο δεν συναντώνται ανακοινώσεις από τα «λόμπι» του πετρελαίου ή δημοσιεύσεις στελεχών που να ανήκουν στο άμεσο περιβάλλον αυτών των επιχειρήσεων και που να ζήτησαν στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ ή βομβαρδισμό του Ιράν. Αυτό σε συσχέτιση με τη δεσπόζουσα Σιωνιστική Διαπλοκή που υπερβαίνει τη λειτουργία του απλού «λόμπι». Η γενική και κεντρική καθοριστική παρέμβαση, μυστική ή δημόσια, των βασικών εβραϊκών οργανώσεων ήταν η προώθηση του ιμπεριαλιστικού-σιωνιστικού ενωμένου πολεμικού μετώπου στη Μέση Ανατολή. Όπως με το Ιράκ έτσι και με το Ιράν τα ψέματα περισσεύουν προκείμενου να γίνει παντού αποδεκτή η υπαρξιακή «απειλή» για το Ισραήλ. Για παράδειγμα τη τριετία 2004-2007 τα αμερικανικά ΜΜΕ με προεξάρχοντα τον ημερήσιο τύπο δέχονται τον καθημερινό καταιγισμό της αρθρογραφικής πολεμοχαρούς προπαγάνδας τους για την αναγκαιότητα της στρατιωτικής ολοκλήρωσης αυτού που άρχισε στο Ιράκ να περιλάβει τώρα το «επικίνδυνο και απειλητικό» Ιράν. Να σημειωθεί πως πριν και μετά το γενοκτονικό (με τα 1.500.000 θύματα) εμπάργκο στο Ιράκ αλλά και σ΄ όλη τη περίοδο που η ιερά συμμαχία ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ παρεμβαίνοντας δια μέσου του ΟΗΕ εκπόνησε το σχέδιο «πετρέλαιο αντί για τρόφιμα», αρκετές εταιρίες πετρελαίου (Τεξανές κλπ) ανέπτυξαν επωφελείς συνδέσεις με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις πετρελαίου που δραστηριοποιούνται στη Μέση Ανατολή προσανατολίστηκαν βασικά προς την ανάγκη μιας «πολιτικής σταθεροποίησης», προς τη «φιλελευθεροποίηση των οικονομικών προσανατολισμών» των τοπικών κρατών και στο «ν΄ ανοίξουν οι πετρελαϊκοί τομείς και υπηρεσίες στους δυτικούς επενδυτές». Βασική τακτική τους ήταν η εξυπηρέτηση των διεθνών και περιφερειακών συμφερόντων τους δια μέσου της ανάπτυξης της διαδικασίας «αγοραιοποίησης» στη Μέση Ανατολή, της κατάκτησης νέων αγορών και πόρων με εργαλεία την τρομακτική χρηματοδοτική, τεχνολογική, επενδυτική και αγοραστική τους ισχύ. Η έναρξη της πολεμικής εισβολής του Ιράκ έγινε αντιληπτή με επιφυλάξεις καθώς εκτιμήθηκε πως μάλλον θα αποσταθεροποιούσε ολόκληρη την περιοχή, θα κατέστρεφε τις προϋποθέσεις ασφάλειας των τοπικών εγκαταστάσεων τους, θα πολλαπλασίαζε την αβεβαιότητα και την αντιδυτική εχθρότητα μέσα στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και θα μπλόκαρε την πορεία «φιλελευθεροποίησης». Σε πλήρη αντίθεση με τις περί του αντιθέτου συσκοτιστικές παραμυθολογίες το αμερικανικό-τεξανικό πετρελαϊκό κεφάλαιο, όχι μόνο δεν ώθησε σε πόλεμο αλλά, με πλήθος συμβάσεων, κερδοσκοπούσε στο Ιράκ συσσωρεύοντας εκατομμύρια δολάρια αν και από το 1990 είχε απαγορευθεί στις ΗΠΑ οι εταιρίες της χώρας να διατηρούν οποιαδήποτε συνεργασία με τον Σαντάμ Χουσεϊν. Το «έκτακτο κράτος-ανάγκης» και το «ειδικό καθεστώς κυρώσεων» για τις παραβατικές εταιρίες, που συγκρότησε ο σιωνιστικός- νεοσυντηρητικός συσχετισμός δύναμης προσέφυγε ακόμα και στις δικαστικές διώξεις απέναντι σε όσους επέμεναν το απαγορευμένο διάστημα 1991-2003, να θέτουν σε προτεραιότητα τα άμεσα επιχειρηματικά-οικονομικά τους συμφέροντα και τις συμφωνίες με το καθεστώς Χουσεϊν στο Ιράκ. Όπως πρόσφατα το ανώτατο δικαστήριο της Ν. Υόρκης καταδίκασε σε ένα χρόνο φυλάκιση τον τεξανό πετρελαιά Όσκαρ Ουάτ του οποίου η εταιρία Coastal Corp, κατηγορήθηκε για παραβίαση των «απαγορεύσεων» και «παράνομες δραστηριότητες» στο Ιράκ. Η El Paso Corp, (που ανήκει η Coastal Corp), η Chevron και η ελβετική επιχείρηση πετρελαίου Virol SA είναι 3 από τις 7 επιχειρήσεις και τους 12 επιχειρηματίες κατά των οποίων η κυβέρνηση Μπους άσκησε διώξεις για «συνωμοσία κατά του αμερικανικού κράτους». Αλλά θα ξανακάνει το ίδιο πάλι προς την η εταιρεία Halliburton ή όχι; Την εταιρία που σχετίζεται με τον αντιπρόεδρο Nτικ Tσέινι και έχει επέδειξε ένα ρόλο κεντρικό στο Ιράκ και που «αδιάφορη» προς τις κυρώσεις που θέσπισαν οι ΗΠΑ, έχει ορθάνοικτα γραφεία στο Ιράν με σκοπό μεταξύ των άλλων την μεταφορά ιρανικού φυσικού αέριου στη Δύση.

-Η δεύτερη γεωπολιτική εξηγητική εκδοχή αφορά το έωλο επιχείρημα της «εθνικής και διεθνούς ασφάλειας». Με αυτό οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού-σιωνισμού προσπαθούν να τεκμηριώσουν τη θέση πως περίπου οι εκβιαστές (ΗΠΑ-Ισραήλ) είναι «εκβιαζόμενοι». Ότι (όπως το Ιράκ με τα δήθεν χημικά, βιολογικά και πυρηνικά του Χουσείν) τώρα το Ιράν περισσότερο υπονομεύει τη περιφερειακή και διεθνή ασφάλεια, τη σταθερότητα στο Ιράκ και την υπόσταση του Ισραήλ. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκεται να κατασκευαστεί ένα ανθρωπιστικό και διακαιϊκό «μαξιλάρι», ένα πολιτικό και ηθικο-κανονιστικό πλαίσιο προφύλαξης του (υπερεξοπλισμένου με πυρηνικά) Ισραήλ και νομιμοποίησης του νέου προετοιμαζόμενου πολέμου. Το πλαίσιο αυτό ενέχει και την προσπάθεια να συγκαλυφθεί και να απαλλαγεί ο σιωνιστικός παράγοντας από την επιλογή και τη συνεργία του στο θέμα της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, που περιλαμβάνει την μαζική ανάπτυξη όλης της υποκριτικής ψευδολογίας, ώστε να γίνει ξανά αποδεκτή η προετοιμασία της καινούργιας ιμπεριαλιστικής αιματηρής επίθεσης στο Ιράν. Αυτή η ενορχηστρωμένη διαδικασία απόκρυψης δεν περιορίζεται μοναχά στο χώρο των «Ρεπουμπλικάνων» αλλά παίρνουν μέρος και οι «Δημοκρατικοί» όπως και μια σειρά «φιλελεύθερες» και «ειρηνιστικές» κινήσεις ακόμα και μερικοί διανοούμενοι της ακαδημαϊκής, δημοσιογραφικής κλπ λάιφ - στάιλ αριστεράς. Όλοι τους σε αγαστή σύμπνοια σιωπούν εκκωφαντικά για το ρόλο του Ισραήλ, των σιωνιστικών οργανώσεων και του κρίσιμου συσχετισμού επιρροής τους στα κέντρα αποφάσεων στις ΗΠΑ, Όλοι τους έχουν μνήμη «ασθενική» όταν πρέπει να θυμηθούν πως πριν (π.χ το περίφημο «Σχέδιο για το Νέο Αμερικάνικο Αιώνα-Σεπτέμβρης 2000) και μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 αρκετοί τεχνοκράτες-αναλυτές των «δεξαμενών σκέψης» και οι σημαντικοί σχεδιαστές της διεθνούς και μεσανατολικής πολιτικής στις κυβερνήσεις Κλίντον και Μπους ήταν είτε άμεσα, είτε έμμεσα σε «στοχαστική» αλληλενέργεια, τοποτηρητές της σιωνιστικής διαπλοκής εκπονώντας ένα μακρόπνοο πρόγραμμα διαδοχικών νεοταξικών πολέμων με βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, εισβολή σε Ιράκ-Αφγανιστάν και πιθανότατη συνέχεια η επίθεση στο Ιράν και στη Συρία. Ένα πρόγραμμα που ερχόταν μεταξύ των άλλων να εξυπηρετήσει κυρίαρχα τις επιλογές του ισραηλινού κράτους και του πανίσχυρου σιωνιστικού συσχετισμού στις ΗΠΑ, που πρόκριναν τη στρατηγική πολιτική της εξάλειψης όσων καθεστώτων στη Μέση Ανατολή ήθελαν να αντιταχθούν στη σιωνιστική-φασιστική, φυλετική κάθαρσή των κατεχόμενων εδαφών, στην απεριόριστη επέκταση του εποικισμού στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και στην συγκρότηση μιας ασύδοτης και αποκλειστικής ισραηλινής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή. Η πολιτική αυτή που βασίζεται στην μαζική υποστήριξη της ισραηλινής «κοινής γνώμης» (εκτός μιας μικρής προοδευτικής και αγωνιστικής αντιπολεμικής μειοψηφίας), περιλαμβάνει επίσης την προώθηση και την εφαρμογή των σχεδίων κατάτμησης του Ιράκ σε αλληλοσπαρασσόμενες, παραδοσιακές φυλετικές και τεχνικο-θρησκευτικές οντότητες (Κουρδιστάν, Σιιστάν, Σουνιστάν) ευελπιστώντας το αντίστοιχο με την προσπάθεια αποσταθεροποίησης, μέσω των εθνικών μειονοτήτων (Κούρδοι, Αζέροι, Άραβες κλπ) και τον προετοιμαζόμενο καταστροφικό βομβαρδισμό στο Ιράν. Είναι άραγε τυχαίο που στις 5 Νοεμβρίου 2002 σε συνέντευξη του στους αγγλικούς «Times» ο Αριέλ Σαρόν απαίτησε από τον Μπους «όταν η επικείμενη σύγκρουση με το Ιράκ ολοκληρωθεί τότε να επιτεθεί στο Ιράν» («το κέντρο της διεθνους τρομοκρατίας» που «επιδιώκει τη κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής»); Μέχρις στιγμής η σιωνιστική στρατηγική στη Μέση Ανατολή είναι κερδισμένη διότι πέτυχε την αμερικανική αποδιάρθρωση και διαίρεση του ιρακινού κράτους (με απολογισμό μετά την εισβολή μια δεύτερη γενοκτονία που αγγίζει το 1.000.000 ιρακινών θυμάτων) όμως λόγω της προχωρημένης απελευθερωτικής αντίστασης στο Ιράκ βλέπει να καθυστερεί και χρονικά να αναβάλλεται το πολεμικό πλήγμα στο Ιράν.

ΗΠΑ. Η Δεσπόζουσα Σιωνιστική Διαπλοκή

Από την ίδρυσή του το ισραηλινό κράτος βασίζεται στην οργανική αλληλεξάρτηση του με την αμερικανοβρετανική μεσανατολική πολιτική. Μέσα στις ΗΠΑ ο σιωνιστικός κοινωνικοπολιτικός συσχετισμός και τα δίκτυα επιρροής του είναι καθοριστικά στη διαμόρφωση της αμερικάνικής στρατηγικής σε τέτοιο βαθμό που, βοηθούντων των ελεγχομένων ΜΜΕ, να διαιωνίζεται η επικρατούσα, από τις ιδρυτικές απαρχές της αμερικάνικής κοινωνίας, ακλόνητη πεποίθηση πως η αφοσίωση στην « ιστορική εβραϊκή κοιτίδα» είναι ταυτόσημη με την αφοσίωση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και είναι τούτη η αλληλεξάρτηση και ταύτιση που επέτρεψε αρκετά χρόνια πριν να γίνει ευρύτερα αποδεκτό το σχέδιο που καλλιεργήθηκε στους κόλπους του αμερικανοεβραϊκού σιωνισμού για μια παγκόσμια αντιτρομοκρατική σταυροφορία με παράλληλη επιδίωξη την δολοφονική επέμβαση του πολεμικού δυναμικού των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή ενάντια στις απείθαρχες αραβικές και μουσουλμανικές περιοχές.

Ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 οργανώθηκε μια νέα εσωτερική πραγματικότητα που ορίζεται κάτω από την κεντρική δύναμη του «κύκλου» των σιωνιστών-νεοσυντηρητικών (neocons). Ο σιωνιστικός-νεοσυντηρητικός εξουσιαστικός συνασπισμός δεν αφορά μόνο την ισχύρη πτέρυγα της αμερικανοεβραϊκής ολιγαρχίας, ούτε περιλαμβάνει μοναχά πολίτες εβραϊκής καταγωγής αλλά επίσης πρόσωπα και ομάδες (μεταξύ των οποίων και επιφανείς προτεστάντες-αναγεννημένους χριστιανούς-ευαγγελιστές κ.α.) που καταλαμβάνουν όλο το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό στερέωμα. Η κατάσταση αυτή συναρθρώνει σε μια δυναμική συσσωρευτική, ολοκληρωτικά, μιλιταριστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα στα οποία προσδίδεται μαζική κοινωνική βάση. Ο σιωνιστικός αυταρχισμός και μιλιταρισμός ως ιδεολογία και στρατευμένη πρακτική εδράζεται σε ένα ενεργητικότατο και άρτια συγκροτημένο πλέγμα οργανωτικών δομών και λειτουργιών που συστεγάζει πάνω από 50 σημαντικές αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις, που συνομαδώνονται κάτω από ισχυρότατους κεντρικούς φορείς (AIPAC, CPMAJO, ADL, AJC κ.α.), επιθεωρήσεις πολιτικοτεχνοκρατικής ανάλυσης (όπως Project for the New American Century, Commentary magazine , The Weekly Standard) κ.α. Θα πρέπει να επισημανθεί η αυξανόμενη αντίθεση μιας μικρής μειοψηφίας καθώς είναι δεδομένο πως όλοι οι αμερικανοεβραίοι δεν είναι ενταγμένοι στο σιωνιστικό φονταμενταλιστικό συσχετισμό και υποστηρικτές της δράσης του και ούτε θα πρέπει να γίνονται, φασίζουσας έμπνευσης, αναγωγές συλλογικής ενοχής. Οι κυριαρχικές επιδράσεις της σιωνιστικής κοσμοεικόνας και πολιτικής έχουν διαμορφώσει μια τέτοια ασφυκτική, αποπνικτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο αμερικάνικο σύστημα που εξ αντιδράσεως δημιουργούνται ρήγματα εντός των Ελίτ στις ΗΠΑ που αντανακλώνται τόσο μέσα στο Ρεπουμπλικανικό όσο και στο Δημοκρατικό κόμμα. Η πραγματικότητα αυτή πρόσφατα εκφράστηκε και σε άρθρο του Τζόρτζ Σόρος (εβραϊκής καταγωγής), στην επιθεώρηση «Νew York Review of Βooks», όπου σημείωνε: ««Το φιλο-ισραηλινό λόμπι έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικό στην καταπίεση της κριτικής (έναντι του Ισραήλ)… Η απαιτούμενη επανεξέταση της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή έχει ξεκινήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει πολύ, όσο η AIPAC διατηρεί την ισχυρή της επιρροή τόσο στους Δημοκρατικούς όσο και στους Ρεπουμπλικάνους».

Η δύναμη του σιωνιστικού συσχετισμού εγγράφεται, μέσα στην πολλαπλότητα των δομών εξουσία στις ΗΠΑ, με τη συγκροτημένη και αποτελεσματική του διάχυση, την ιδιαίτερη οργάνωση, την απεριόριστη χρηματοδότηση και την κεντρικότητα όλων των κατευθύνσεων δράσης. Ο σχηματισμός αυτός με ποικίλους και συντονισμένους τρόπους (πολιτική καταστολή, δικαστικό εξαναγκασμό, οικονομικό εκβιασμό, «μαύρες λίστες», λογοκρισία και αυτολογοκρισία των ΜΜΕ, μονομερή και προχωρημένη προπαγάνδα, συγκεντρωμένες και συγκεντροποιημένες προστακτικές διεκδικήσεις κ.α.) επιβάλλει, σε όλες τις σφαίρες της οικονομικής, πολιτικοστρατιωτικής, πνευματικής και ακαδημαϊκής δράσης και σε όλες τις περιοχές της χώρας, τη σταθερή ένταξη και υπαγωγή των ΗΠΑ στο πρόγραμμα του πλανητικού «αντιτρομοκρατικού πολέμου» και στην ισραηλινή μεσανατολική κοσμοεικόνα και στρατηγική. Μετά το 1967 η ετήσια αμερικανική εξωτερική βοήθεια προς το Ισραήλ έγινε μέγας πακτωλός δολαρίων (πάνω από 3 δις δολ.ετησίως) και το κατά κεφαλήν εισόδημα των Εβραίων μέσα στις ΗΠΑ έγινε διπλάσιο από όλους τους άλλους ενώ σχεδόν οι μισοί των πλουσιοτέρων ανθρώπων είναι αμερικανοεβραίοι. Οπότε η δεσπόζουσα σιωνιστική διαπλοκή διαθέτει τεράστιους οικονομικούς πόρους για την υποστήριξη της πολιτικής της τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα. Η εκτεταμένη μαζική κοινωνικοπολιτική της επιρροή σε συνδυασμό με τις ανεξάντλητες εκλογικές χρηματοδοτικές δυνατότητες της εξασφαλίζουν μια δυναμική παρουσία και έλεγχο μέσα στο κομματικό, κοινοβουλευτικό, κυβερνητικό πολιτικοστρατιωτικό και κρατικό σύστημα που τούτο με τη σειρά του ανατροφοδοτεί με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα τη γενική της ισχύ. Αυτή η ισχύς ενσωματώνει πλήθος τομέων και επιτροπών εκτελεστικής, πολιτικής, στρατιωτικής, διπλωματικής κλπ δραστηριότητας, πανεπιστήμια, «δεξαμενές σκέψης» και «ινστιτούτα» που αποδέχονται και τεκμηριώνουν τους προσανατολισμούς των διευθυντικών σχεδιαστών της σιωνιστής στρατηγικής.

Στα πλαίσια αυτά γίνεται αντιληπτή η παλινδρόμηση και «απόσυρση» των «Δημοκρατικών» στο πρόσφατο ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από τη Τουρκία. Στην εξυπηρέτηση του Ισραήλ ο σιωνιστικός συσχετισμός επέδρασε καθοριστικά στην υπονόμευση ενός αναγνωριστικού ψηφίσματος από το Κογκρέσο. Ο λόγος δεν αφορά μονάχα τον κατευνασμό από το Ισραήλ της συμμάχου του Τουρκίας όταν την ίδια περίοδο αναπτύσσει παρουσία με ειδικούς εμπειρογνώμονες και στρατιωτικούς συμβούλους στο ιρακινό Κουρδιστάν που, μεταξύ των άλλων, εκπαιδεύουν κούρδους καταδρομείς για δράση μέσα στο Ιράν και όχι μόνο. Αφορά επίσης την ενορχηστρωμένη, κυρίως μετά το 1967, εβραϊκή «βιομηχανία ολοκαυτώματος» ώστε να μπορεί να κατέχει προνομιακά την αποκλειστικότητα -ως η μοναδική γενοκτονία στον 20ού αιώνα- και πάνω της να υποβαστάζεται ένα μεγάλο μέρος της σημερινής σιωνιστικής προπαγάνδας και της εξοντωτικής ισραηλινής πολιτικής.

Ισραήλ και Μέση Ανατολή

Το Ισραήλ ανήκοντας στη βαθμίδα των «Νέων Επεκτατικών Κρατών» ( που περιλαμβάνει Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Καναδά, Αυστραλία) είναι με τρόπο ιδιότυπο μια πανίσχυρη διεθνής δύναμη που συγκροτεί ένα καθοριστικότατο αντεπαναστατικό κέντρο και ένα προπύργιο της ιμπεριαλιστικής πολεμικής ισχύος. Στη σημερινή περίοδο καθώς το Ισραήλ οργανώνει ένα χρόνιο εξοντωτικό πόλεμο στο εσωτερικό του και στην ευρύτερη περιοχή με τους αραβικούς και ισλαμικούς πληθυσμούς έχει συσσωρεύσει μια τεράστια εμπειρία «συγκρούσεων χαμηλής έντασης» και τη πιο προχωρημένη κατασκοπευτική και κατασταλτική τεχνογνωσία, που επενδύεται και ενσωματώνεται χρησιμότατα στο οπλοστάσιο διεξαγωγής του διεθνούς ιμπεριαλιστικού αντιτρομοκρατικού πολέμου .

Το σιωνιστικό Ισραήλ, αναπαράγοντας τη ναζιστική θηριωδία, εξάσκησε μια ολοκληρωτική και κτηνώδη επιθετικότητα απέναντι στον παλαιστινιακό λαό που προσέλαβε χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Το Πρόγραμμα της κλιμακούμενης, συστηματικής, εξοντωτικής και αιματηρής «αποαραβοποίησης» της παλαιστινιακή γης δεν περιορίζεται μοναχά σε Γάζα και Δυτική Όχθη αλλά σε ολόκληρη τη Παλαιστίνη. Οι Εβραίοι στις αρχές του 20ου Αιώνα κατείχαν λιγότερο του 2% της Παλαιστίνης. Τώρα κυριαρχούν στο 90%. Οι σιωνιστές έχοντας εξασφαλίσει την απλόχερη πολιτική, στρατιωτική, διπλωματική υποστήριξη και μια τεράστια χρηματοδοτική βοήθεια από την πλανητική ολιγαρχία (μέσα στην οποία έχει ισχυρότατο ρόλο η διεθνική εβραϊκή ελίτ) οργάνωσαν ένα Επεκτατικό Κράτος, περιφερειακό τοποτηρητή αυτής της ολιγαρχίας.

Το ισραηλινό κράτος αποσκοπώντας στην ανάπτυξη και σταθεροποίηση της αποκλειστικής ηγεμονίας του στην ευρύτερη μεσανατολική περιοχή εφάρμοσε μια πολεμική, επιθετική εξωτερική και εσωτερική πολιτική μακράς κλίμακας με πιο πρόσφατα γεγονότα:

-Τον κατακτητικό πόλεμο των «Έξι Ημερών» το 1967.απέναντι σε Αίγυπτο, Συρία, Ιορδανία με τον οποίο το Ισραήλ τριπλασίασε το κατεχόμενο έδαφος (Δυτική Όχθη, Ανατολική Ιερουσαλήμ, Λωρίδα Γάζας, Σινά, Υψίπεδα Γκολάν)

-Τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ του 1973 και τη δύσκολη τελική επικράτηση του με την καθοριστική στήριξη των ΗΠΑ.

-Το βομβαρδισμό των εγκαταστάσεων του πυρηνικού προγράμματος του Ιράκ το 1981.

-Την οδήγηση των ΗΠΑ προς τους δύο καταστροφικούς πολέμους στο Κόλπο ενάντια στο Ιράκ το 1991 και 2003. Εδώ έχουμε την εγκαθίδρυση ενός νεοαποικιακού-διαιρετικού κατοχικού καθεστώτος-με τα 200.000 αμερικανοβρετανικά στρατεύματα, τις μισθοφορικές εταιρίες (όπως η Blackwater κ.α.) και τα συνεργαζόμενα με αυτό εγχώρια «τάγματα θανάτου»-που είναι υπόλογο για το θάνατο σχεδόν 1 εκατομμυρίου, τον εξαναγκαστικό ξεριζωμό 4 εκατομμυρίων ιρακινών πολιτών και για τη δυστυχία της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.

-Το πλήθος των παράπλευρων επιθετικών ενεργειών, όπως διαδοχικές επιθέσεις και κατοχή του Λίβάνου (1978, 1982, 2006), αμέτρητες επιχειρήσεις δολιοφθοράς, αναρίθμητες σφαγές, καθημερινές δολοφονίες και μαζικές φυλακίσεις των Παλαιστινίων κ.α.

-Την, νεοναζιστικής έμπνευσης (όπως τότε στη Βαρσοβία), οικοδόμηση εντός του Ισραήλ ενός ογκώδους Τείχους γκετοποιώντας αποτελεσματικά τον παλαιστινιακό πληθυσμό. Με αυτό και σε συνδυασμό με τα στρατιωτικά φυλάκια, τους εκτεταμένους εποικισμούς και τόσα άλλα μέτρα, οι σιωνιστές οικοδομούν το παλαιστινιακό Μπαντουστάν, πνίγουν τη διακίνηση προσώπων και βιοτικών μέσων, εμποδίζουν ακόμα και τους αγρότες να καλλιεργούν τους αγρούς τους. Η πολιορκούμενη Γάζα αντιμετωπίζει διαρκώς τις εγκληματικές πρακτικές στραγγαλισμού της (διακοπές ηλεκτρικής ενέργειας, αέριου και πόσιμου νερού) περιμένοντας καθημερινά την εισβολή του σιωνιστικού στρατού.

Μέσα στον εβραϊκό πληθυσμό υπερισχύει η σοβινιστική ενότητα του. Οι θετικές διαφοροποιήσεις απέναντι στους Παλαιστινίους είναι δραματικά μειοψηφικές. Το λεγόμενο ειρηνιστικό κίνημα εντελώς ανήμπορο και διαιρεμένο με τη πλειοψηφία του πέρυσι να συγκατατίθεται , στον επιθετικό σιωνιστικό πόλεμο εξόντωσης στο Λίβανο με το πρόσχημα της «εθνικής άμυνας».

Το 1952 το Ισραήλ άρχισε να υλοποιεί το πυρηνικό του σχέδιο. Το 1958 με τη τεχνική συνδρομή της Γαλλίας κατασκευάζονται οι πυρηνικές εγκαταστάσεις στην έρημο Negev (στη Dimona). Η βοήθεια της Γαλλίας ήταν σημαντικότατη στην ανέγερση του αντιδραστήρα, των ατομικών βομβών και στην αναδιαμόρφωση των αεροπλάνων «Μιράζ» για τη μεταφορά τους το 1966. Το 1967-1968 το Ισραήλ διαθέτει τα πρώτα πυρηνικά όπλα. Στο πόλεμο των «Έξι Ημερών» ήδη έχει 2 ατομικές βόμβες. Κατά το πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ο υπουργός Εξωτ.των ΗΠΑ Χένρι Κίσσινγκερ, δικαιολόγησε την αποστολή τεράστιας στρατιωτικής βοήθειας στο Ισραήλ με τη θέση πως αν οι ΗΠΑ δεν το έκαναν «το Ισραήλ ήταν αποφασισμένο να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα». Όταν από το 1974 η Γαλλία σταμάτησε τη βοήθεια τότε το Ισραήλ συνεργάστηκε με τη Ν. Αφρική ανταλλάσσοντας ουράνιο και πυρηνικές δοκιμές (στο έδαφος της) με τεχνογνωσία.

Το ατομικό οπλοστάσιο που ανέπτυξε το Ισραήλ του επέτρεψε όχι μόνο να κατακτήσει το πυρηνικό μονοπώλιο στη Μέση ανατολή αλλά και να αναβαθμιστεί σε 5η παγκόσμια πυρηνική δύναμη. Αυτό κατ΄ αρχήν περιλαμβάνει 250-300 πυρηνικές κεφαλές. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 οι ΗΠΑ του έδωσαν πυραύλους Lance βεληνεκούς 130 Km. Διαθέτει πυραύλους Jericho I (προέλευση από Γαλλία) βεληνεκούς 600 Km και ως βελτίωση τους Jericho IΙ με βεληνεκές 1.500-3.500 Km που χρησιμοποιούν τον εκτοξευτή δορυφόρων Shavit. Ισραηλινά αεροπλάνα μπορούν να εξοπλιστούν με ατομικές βόμβες βαρύτητας και πυραύλους Harpoon. Πριν το 2000 το Ισραήλ ναυπήγησε στη Γερμανία υποβρύχια Dolphin από τα οποία μπορούν να εκτοξευθούν πυρηνικές κεφαλές. Επίσης πιθανολογείται πως κατέχει πυραύλους Cruise που μπορουν να εκτοξευθούν από αεροπλάνα και υποβρύχια με βεληνεκές 900 ναυτικά μίλια.

Η κατασκευή πυρηνικού εξοπλισμού από το Ισραήλ γνωστοποιήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1986 από την εφημερίδα Sunday Times του Λονδίνου βασιζόμενη στις αποκαλύψεις του ισραηλινού πυρηνικού επιστήμονα Μορντεχάι Βανούνου. Στη συνέχεια ο Βανούνου εντοπίστηκε από τη Μοσάντ στη Ρώμη όπου και μεταφέρθηκε με απαγωγή στο Ισραήλ και καταδικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη για κατασκοπεία. Το Δεκέμβριο του 2005, ο αρχηγός του ρωσικού Γενικού Επιτελείου στρατηγός Γιούρι Μπαλουέβσκι, δήλωνε πως «το Ισραήλ κατέχει ένα σημαντικό πυρηνικό οπλοστάσιο». Ο Ρόμπερτ Γκέιτς,πρώην δ/ντης της CIA και αντικαταστατής του Ντόναλντ Ράμσφελντ στο αμερικάνικό, καταθέτοντας στη Γερουσία στις 7 Δεκεμβρίου 2006 ανέφερε ότι το Ισραήλ κατέχει ατομικά όπλα: «Αυτοί (οι Ιρανοί) έχουν περικυκλωθεί από δυνάμεις με πυρηνικά όπλα –το Πακιστάν στην ανατολή, οι Ρώσοι, στον βορρά, οι Ισραηλινοί στα δυτικά, και εμάς στον Περσικό Κόλπο». Ο τύπος της 12 Δεκεμβρίου 2006 δημοσιεύει απόσπασμα από συνέντευξη του ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ, στο γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο Salt1, που δηλώνει: «είναι το ίδιο πράγμα όταν αυτοί (οι ιρανοί) επιδιώκουν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, όπως η Αμερική, η Γαλλία, το Ισραήλ και η Ρωσία ;». Η, για πρώτη φορά, έμμεση παραδοχή από το Ισραήλ πως διαθέτει πυρηνικά οδηγεί το Ιράν να καταφύγει στις 19 Δεκέμβρη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζητώντας τη καταδίκη του Ισραήλ για «την παράνομη ανάπτυξη και κατοχή πυρηνικών όπλων»

Το Ισραήλ δεν έχει αποδεχθεί τη Συνθήκη για τη Μη-Διασπορά των Πυρηνικών Όπλων (Non-Proliferation Treaty). Αντίθετα το Ιράν αποδεχόμενο την NPT υπέγραψε το πρόσθετο πρωτόκολλο της συνθήκης, με δέσμευση συμμόρφωσης προς όλες τις διατάξεις αυτών των διεθνών πράξεων. Η άρνηση του Ισραήλ να υπογράψει την NPT μέχρι σήμερα υποκρύβει το μυστικό ισραηλινό πρόγραμμα να επιτεθεί στις ιρανικές ατομικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιώντας τακτικά πυρηνικά.

Προς το Τρίτο Παγκόσμιο θερμοπυρηνικο Πόλεμο;

Αυτές τις μέρες βλέπουν το φως της δημοσιότητας νέες πληροφορίες που διαψεύδουν την σιωνιστική-νεοσυντηρητική αντιιρανική προπαγάνδα. Στις 3 Δεκεμβρίου 2007 δημοσιοποιήθηκε η συνθετική έκθεση της Εθνικής Υπηρεσίας Αναλύσεων (ΝΙΕ) στις ΗΠΑ (ενσωματώνει στοιχεία 16 μυστικών υπηρεσιών) που συμπεραίνει πως το 2003 το Ιράν ανέστειλε το στρατιωτικό πυρηνικό του σχέδιο και στη τωρινή χρονική στιγμή δεν υλοποιεί την ανάπτυξη πυρηνικού όπλου. Η προοπτική αυτή (λόγω συνέχισης του εμπλουσμού ουρανίου) εξακολουθεί να υπάρχει τοποθετούμενη χρονικά κατά το 2010-2015. Την επόμενη μέρα η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) ανακοινώνει: «Επικυρώνεται η εκτίμηση που έχει διατυπωθεί κατ' επανάληψη από τον γενικό διευθυντή (Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι) ότι τα ευρήματα δεν δείχνουν κανέναν καθαρό, υφιστάμενο κίνδυνο και υπάρχει άφθονος χρόνος για διαπραγματεύσεις». Η αντίδραση του σιωνιστικού-νεοσυντηρητικού μπλοκ εξουσίας εκδηλώθηκε αστραπιαία. Έτσι σε συνέντευξη τύπου στις 4 Δεκεμβρίου 2007 ο Μπους δηλώνει: «Το Ιράν ήταν, είναι και θα είναι επικίνδυνο αν έχει την τεχνογνωσία για την κατασκευή πυρηνικών όπλων». Ερωτώμενος δε για τη πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης απαντά: «η καλύτερη και αποτελεσματικότερη διπλωματία είναι αυτή όπου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά».

Η ιερά συμμαχία ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ προσπαθεί να κατευθύνει τη κατανομή της ισχύος σε πλανητικό επίπεδο μεγιστοποιώντας το αυτοκρατορικό ποσοστό που αυτή ελέγχει. Αυτό προϋποθέτει να εμποδιστεί η αναβάθμιση Ρωσίας-Κίνας, να συστρατευτεί μετωπικά η Ευρωπαϊκή Ένωση και στο περιφερειακό μεσανατολικό επίπεδο να καταστραφούν οι ηγεμονικές επιδιώξεις του Ιράν. Αυτή η πραγματικότητα ενσωματώνει οργανικά και κατά προτεραιότητα τον πολεμικό σχεδιασμό και τον υλοποιεί ως σταθερό άξονα ανάπτυξης της ιμπεριαλιστικής γεωπολιτικής.

Ως προς το ιρανικό τερραίν ο ιμπεριαλιστικός-σιωνιστικός πολεμικός σχεδιασμός έχει χρονικό ορίζοντα που φτάνει μέχρι τις αρχές του 2009 και περιλαμβάνει δυο, επικρατούντα ανάμεσα σε άλλα, εναλλακτικά προγράμματα δράσης. Το πρώτο είναι ο καταιγιστικός κεραυνοβόλος βομβαρδισμός των ατομικών εγκαταστάσεων στις περιοχές Ispahan, Natanz, Arak, Bushehr, Arkedan, Lashkar Abad, Karaj κ.α. πρώτα με συμβατικές διατρητικές βόμβες, βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (DU) και μετά με «μικρά πυρηνικά». Το δεύτερο αφορά μια καθολική επιχείρηση, το λιγότερο 4 ημερών, σε όλες τις βασικές στρατιωτικές θέσεις μέσα στην ιρανική επικράτεια με πάνω από 2.000 στόχους. Η επιχείρηση περιλαμβάνει και περιοχές της Συρίας και του Λιβάνου. Συνδυάζει καταστροφικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς με συνδρομή των εναέριων μέσων του αμερικανικού στρατού και ταυτόχρονες επιθέσεις από το στρατό, τις βάσεις των ΗΠΑ, που κυκλώνουν το Ιράν και τη Συρία και το ναυτικό. Οι αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις επίσης είναι αυτές που κυρίως καλούνται να διαχειριστούν στο πολεμικό θέατρο στον Περσικό Κόλπο την απρόσκοπτη ροή του πετρελαίου στα στρατηγικά στενά Χορμούζ. Τα ισραηλινά στρατεύματα μαζί με τα πιο προχωρημένα τους μέσα (πολεμική αεροπορία, βαλλιστικά συστήματα κ.α.) έχουν τεθεί σε πλήρη ετοιμότητα και αντίστοιχα προετοιμάζονται οι βρετανικές δυνάμεις στο Ν. Ιράκ για προσβολή της ιρανικής επαρχίας του Κουζεστάν όπου βρίσκονται οι περισσότερες πετρελαιοπηγές του Ιράν.

Ένας νέος πόλεμος με το Ιράν θα προκαλούσε άμεσα ανυπολόγιστο αριθμό θυμάτων στις βομβαρδισμένες ζώνες και στα πεδία των μαχών. Η χρήση «τακτικών πυρηνικών» θα επέφερε επιπρόσθετα ένα περιβαλλοντικό και ανθρώπινο ραδιενεργό ολοκαύτωμα, μέσα και πέρα από τα όρια της Μέσης Ανατολής. Ακόμα και χωρίς τα «τακτικά πυρηνικά» οι βομβαρδισμοί των ατομικών εγκαταστάσεων θα προκαλούσαν καταστροφικές συνέπειες μεγαλύτερης έκτασης από αυτή του Τσέρνομπιλ. Όσο αφορά τα βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (DU) (χρήση σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ) η ακτίνα εκτεταμένης και μόνιμης μόλυνσης γύρω από το κτυπημένο στόχο είναι 1.000 μίλια.

Το καθεστώς του Ιράν προετοιμάζεται από χρόνια για μια τέτοια στιγμή. Το ιρανικό οπλοστάσιο κατάφερε να διαβεί τα σύνορα της αυτάρκειας με τη παραγωγή σύγχρονων και αποτελεσματικών πολεμικών μέσων ενώ έχει προπαρασκευαστεί και αναπτύξει το σχεδιασμό των ορθόδοξων και των ανορθόδοξων μορφών πολέμου, της «ασύμμετρης τακτικής», για τη καταπολέμηση των επιτιθέμενων δυνάμεων. Οι ιρανικός στρατιωτικός τομέας έχει οργανώσει μια, μέγιστης αποδοτικότητας, ασπίδα εναέριας άμυνας που ενισχύθηκε πρόσφατα με τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα TOR-M1. Μεταξύ των άλλων πολεμικών μέσων δράσης, απόκτησε τα υπερσύγχρονα εναέρια, επίγεια και φορητά «Zolfaqar- war games» συστήματα, ενώ διαθέτει ως ειδικό όπλο τις «κατευθυνόμενες βόμβες» των 2.000 λιβρών που έχουν παραγωγική διεισδυτική δυναμικότητα προς τους εχθρικούς στρατιωτικούς, οικονομικούς και στρατηγικούς στόχους. Ουσιαστικά πρόκειται για τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη που φέρουν πυραυλική εκρηκτική κεφαλή. Πύραυλοι Shahab-3 (βεληνεκές 1.300 Km) μπορούν να πλήξουν επώδυνα το Ισραήλ και αντίστοιχα πύραυλοι Shahab-2/Scud-C (βεληνεκές 500 Km) μπορούν να ριχτούν ενάντια στα στρατεύματα των αμερικανοβρετανών στο Ιράκ μεταφέροντας έως 700 κιλά συμβατικού εκρηκτικού υλικού, χημικούς ή βιολογικούς παράγοντες. Το Ιράν, διαθέτοντας άρτια εκπαιδευμένα, αξιόμαχα στρατεύματα, με τη ισχυρή προώθηση των πολεμικών επιχειρήσεων θα άπλωνε και θα γενίκευε το θέατρο πολέμου μέσα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στον Περσικό Κόλπο (πρωταρχικά με κλείσιμο των στενών Xoρμούζ). ΗΠΑ-Ισραήλ και ΝΑΤΟ γνωρίζουν πως ένας εναέριος μαζικός βομβαρδισμός θα επαγόταν βαθμιαία σε μια διαφορετική πραγματικότητα όπου θα πρέπει να αναμετρηθούν με το Ιράν, τη Συρία, τις λιβανικές και παλαιστινιακές αντιστασιακές δυνάμεις και τις σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ, σε ένα ευρύτατο πεδίο εδαφικού πολέμου. Ακόμα μέσα στους αραβικούς και γενικότερα τους μουσουλμανικούς, σουνιτικούς και σιτικούς, πληθυσμούς από το Μαρόκο ως το Πακιστάν και την Ινδονησία, βλέποντας το Ιράν ως μια δύναμη αντίστασης ενάντια στην αμερικανοισραηλινή επιθετικότητα θα πολλαπλασιαστεί η ριζοσπαστική, άοπλη και ένοπλη, αμφισβήτηση και θα απειληθούν τα αμερικανόδουλα καθεστώτα τους.

Ο πόλεμος λοιπόν δεν θα περιοριζόταν σε ένα περίκλειστο θέατρο συγκρούσεων αλλά θα ενσωμάτωνε στη περιδίνηση του ολόκληρη την μεσανατολική και κεντροασιατική περιοχή, από την ανατολική Μεσόγειο μέχρι τα όρια της Κίνας. Μια τέτοια κλιμάκωση πιθανολογείται και συνυπολογίζεται στις εκτιμήσεις και στα προγράμματα των τεχνο-γραφειοκρατών και σχεδιαστών της ιμπεριαλιστικής-σιωνιστικής στρατηγικής διαχείρισης του «ευρασιατικού χάους» με σκοπό την εμπόλεμη διαμόρφωση μιας «Νέας Μέσης Ανατολής». Οι εξελίξεις στο υπό ισλαμική έκρηξη, και σήμερα, Πακιστάν θα είναι απρόβλεπτες και αν λογαριάσει κανείς το πυρηνικό του οπλοστάσιο δραματικά επικίνδυνες στη συγκέντρωση των παραγόντων μετάβασης στο τρίτο παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο. Επίσης στο σκηνικό των εξελίξεων του πολέμου οι απαντήσεις της Ρωσίας και της Κίνας, που έχουν υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες με το Ιράν, θα είναι καθοριστικότατες. Η Μόσχα δεν θα μείνει απαθής απέναντι στην «προφανή επίδειξη ισχύος» του ΝΑΤΟ στα σύνορά της διακηρύσσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπροστά στους στρατηγούς των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων δύο εβδομάδες πριν από τις βουλευτικές εκλογές στη Ρωσία και συνεχίζει: ««Η ρωσική πυρηνική δύναμη είναι έτοιμη για κάθε επίθεση». Και οι δηλώσεις αυτές δεν στοχεύουν μόνο τα αμερικανικά σχέδια εγκατάστασης των συστημάτων «αντιπυραυλικής ασπίδας» στη Τσεχία και Πολωνία αλλά γίνονται και ενώπιον ενός σκηνικού συσσώρευσης των απειλητικών όρων του επόμενου πολέμου της Νέας Τάξης...

_

Ιράν.Ο Τρίτος Θερμοπυρηνικός Παγκόσμιος Πόλεμος της Νέας Τάξης; ( Ι )

(Μέρος 1 ο)

Νέα Τάξη και Νέα Μέση Ανατολή

Στις 26-27 Νοεμβρίου, στην Αννάπολη των ΗΠΑ, συνέρχεται η Διεθνής Διάσκεψη για τη Μέση Ανατολή. Θα πάρουν μέρος τα μέλη του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, ΟΗΕ), τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, χώρες της Ε.Ε.και της ευρύτερης περιοχής (μεταξύ των οποίων Ελλάδα και Τουρκία),εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, ο Μαχμούντ Αμπάς για τη Παλαιστίνη και ο Εχούντ Όλμερτ για το Ισραήλ, η Σ. Αραβία, ο Αραβικός Σύνδεσμος, ενώ τη τελευταία στιγμή αποφάσισε τη συμμετοχή της και η Συρία.

Η διάσκεψη συγκαλείται σε συνθήκες εντονότατης ηγεμονικής κρίσης των ΗΠΑ, λόγω της καθοριστικής ήττας από την Ιρακινή Αντίσταση και της εμπλοκής της αμερικάνικής οικονομίας. Kατάσταση που αντανακλάται και στο πρόσφατο φαινόμενο την κατηφόρας του δολαρίου πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στον Ούγκο Τσάβες να επισημάνει ότι «δεν πρόκειται περί πτώσης του δολαρίου, πρόκειται περί πτώσης της αμερικανικής αυτοκρατορίας». Η κούρσα των τιμών του πετρελαίου, που έφτασε στα 100 δολ. έχει μεταξύ των άλλων ως συνέπεια την αναβάθμιση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος μιας σειράς κρατικών σχηματισμών όπως η Ρωσία, η οποία ξανανακτά σταδιακά ένα ρόλο πλανητικής υπερδύναμης, αλλά και άλλων πετρελαιοπαραγωγών χωρών όπως Βενεζουέλα, Ιράν κλπ που ξεδιπλώνουν στο διεθνές πεδίο μια παρουσία αναβαθμισμένη και ανταγωνιστική απέναντι στην αμερικάνικη γεωπολιτική. Εκτός τούτου στις αναδυόμενες περιοχές των Νέων Επεκτατικών Κρατών (Ρωσία, Κίνα, Ινδία κλπ) και αρκετών Περιφερειακών Ηγεμονικών Κρατών (Σ. Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ) έχουν συγκεντρωθεί κεφάλαια γύρω στα 3 τρισ. δολ. που ενδεχομένως την επόμενη δεκαετία να προσεγγίσουν τα 10 τρισ. δολάρια. Και ενώ στα σημερινά παγκόσμια συναλλαγματικά αποθέματα, το δολάριο αντιπροσωπεύει πια το 64,8% (έναντι του 72,6% το 2001) οι χώρες του Κόλπου (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ) σχεδιάζουν την αποσύνδεση των νομισμάτων τους από το εξασθενημένο δολάριο και την αντικατάσταση του με ένα νομισματικό «καλάθι» με οδηγό το αμερικανικό νόμισμα (το Κουβέιτ αποσυνδέθηκε απ΄ αυτό τον Μάιο του 2007 και το δηνάριο ανατιμήθηκε 4,5%). Η αμερικανική οικονομία ήδη αντιμετωπίζει την απειλή της ύφεσης, κάτω από το πλήγμα της κρίσης στα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης. Η νομισματική υποτίμηση δεν θα μπορέσει να προσφέρει και πολλά με την ενίσχυση των εξαγωγών της αφού αυτές καταλαμβάνουν το 12% του ΑΕΠ, ενώ η εσωτερική κατανάλωση, υπονομευμένη από την στεγαστική κρίση, αφορά το 70% του αμερικάνικου ΑΕΠ.

Ο πρώτος στόχος της διάσκεψης της Αννάπολης, για την πλανητική ολιγαρχία, είναι η νομιμοποίηση του σχεδίου για μια Νέα Μέση Ανατολή που εξυπηρετεί τους γεωστρατηγικούς σκοπούς της επιθετικής πολεμικής συμπαράταξης ΗΠΑ-Βρετανίας-Ισραήλ, την διασφάλιση της μοναδικής ευρύτερης περιφερειακής Ισραηλινής ηγεμονίας, τη διαίρεση και την επαναχάραξη των συνόρων από τις μεσογειακές ακτές του Λιβάνου, της Συρίας και της Τουρκίας (Ανατολία), την Αραβία και το Περσικό Κόλπο, το Ιράκ και το Ιράν, μέχρι το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Ενδιάμεσος στόχος εδώ είναι η προώθηση των «κινήσεων καλής θέλησης» από την σιωνιστική ολιγαρχία για τη παγίωση στη παλαιστινιακή Δυτική Όχθη ενός Φαταχστάν, υποτελούς προτεκτοράτου της υπερεθνικής ολιγαρχίας, αναγνωρισμένου και υποβοηθούμενου οικονομικά από την «διεθνή κοινότητα». Αυτό το νέο Μπαντουστάν θα είναι απόλυτα ελεγχόμενο από το Ισραήλ ενώ οι κύριοι σιωνιστικοί εποικισμοί στη Δυτική Όχθη, το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στην εστία τους, όπως και το θέμα του καθεστώτος των Ιεροσολύμων, δεν πρόκειται να μπουν στο διαπραγματευτικό σιωνιστικό «πακέτο». Από το άλλο μέρος, η παλαιστινιακή Γάζα, αντιμετωπίζεται ως «οντότητα τρομοκρατική», που πάνω της θα εφαρμόζεται η διαρκής Σιωνιστική-Φασιστική βία. Στρατιωτικές επιθέσεις και ανελέητος οικονομικός στραγγαλισμός ώστε ο λαός της Γάζας εξαντλημένος να εξεγερθεί ενάντια στο «καθεστώς Χαμάς» που έχει επιλέξει την οδό της αντίστασης στους ιμπεριαλιστικούς-σιωνιστικούς σχεδιασμούς.

Ο δεύτερος και κυρίαρχος ανομολόγητος στόχος της Διάσκεψης αφορά το Ιράν. Σιωνιστές-Neocons των ΗΠΑ, Ισραήλ και αντιδραστικά Αραβικά Καθεστώτα, καλλιεργούν την γενική γραμμή πως η ενότητα Ιράν, Συρίας, Χιζμπολάχ, Χαμάς, διαμορφώνει τους όρους μιας γενικότερης επιθετικής προέλασης και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί προτού να είναι αργά με τη συγκρότηση μιας αποτελεσματικής πολεμικής συμμαχίας απέναντι στον «άξονα της Τεχεράνης» . Προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της «στρατιωτικής λύσης» λόγω «αποτυχίας των διπλωματικών πρωτοβουλιών». Αν και θα προτιμούσαν μια εσωτερική ανατροπή του Ιρανικού ισλαμικού καθεστώτος και εργάζονται ακατάπαυστα γι αυτό με όλα τα μέσα (ενσωμάτωση μερίδων της μεσαίας τάξης και της διανόησης, επιλεκτικές χρηματοδοτήσεις, δολιοφθορές, κινητοποίηση μειονοτήτων κ.α.). Οι ηγέτες των αντιδραστικών κρατών της Μέσης Ανατολής ενώ δεν τρέφουν αυταπάτες για ειρήνη στην περιοχή, απεύχονται το κόστος μιας αποτυχίας της διάσκεψης. Κατανοούν πως οι καιροί της κατάρρευσης για τα καθεστώτα τους πλησιάζουν και ως όρος αναβολής θα πρέπει να επανακτηθεί η «ειρηνευτική διαδικασία» Ισραήλ-Παλαιστινίων και να ενισχυθεί ένα διευρυμένο μέτωπο ενάντια στο Ιράν. Υπάρχουν πλήθος ενδείξεις πως η Ιερά Συμμαχία ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ βρίσκεται σε μια «προηγμένη κατάσταση ετοιμότητας» και προετοιμάζει την εφαρμογή ενός προγράμματος καταστροφικού επιθετικού πολέμου που περιλαμβάνει τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στο Ιρανικό τερραίν. Αυτό το πρόγραμμα εφόσον υλοποιηθεί είναι σίγουρο πως πρόκειται να καταπιεί μέσα στη πολεμική του «μαύρη τρύπα» ολάκερη τη περιοχή από τις ανατολικές Μεσογειακές Ακτές ως το Πακιστάν και να κλιμακωθεί σε ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο -και θερμοπυρηνικό τούτη τη φορά.

Η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) σε πρόσφατη έκθεση της επισημαίνει: « Αρθρο IV παράγραφος (4): Η αντιπροσωπεία ήταν σε θέση να ελέγξει την μη-παρεκτροπή των δηλωμένων πυρηνικών υλικών στις εγκαταστάσεις εμπλουτισμού στο Ιράν και επομένως έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι παραμένει σε ειρηνική χρήση». Η έκθεση δίνει ένα χαστούκι κατά πρόσωπο στην πλανητική προπαγάνδα, περί «Ιρανικής πυρηνικής απειλής», από την Ιερά Συμμαχία, οι εγκληματικές πολεμικές προετοιμασίες της οποίας διεξάγονται εκτός διεθνούς δικαιϊκού χώρου δηλαδή χωρίς καμιά απολύτως νομιμότητα.

Ιράν και Αραβική Λαϊκή Αντίσταση

Το 1976 οι ΗΠΑ (πρόεδρος ο Τζ. Φορντ και υπουργός εξωτ. ο Χ. Κίσινγκερ) υπέγραψαν Συμφωνία Πυρηνικής Συνεργασίας με το Ιρανικό δικτατορικό καθεστώς του Σάχη και του πρόσφεραν βοήθεια για τη πραγματοποίηση εντός του Ιράν ενός ολοκληρωμένου κύκλου εμπλουτισμού του ουρανίου. Έπειτα με τη συνδρομή ευρωπαϊκών εταιριών (γερμανικών, γαλλικών, βελγικών κ.α.) ανεγέρθηκε το 1976-1978 ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας. Το 1979 η Ιρανική Επανάσταση ανέτρεψε το καθεστώς του Σάχη. Ο πολύχρονος πόλεμος αλληλοεξόντωσης Ιράν-Ιράκ, όπου ΗΠΑ-Ευρώπη στήριξαν τον Σαντάμ Χουσεϊν για να μην επεκταθεί η ισλαμική εξέγερση στη Μέση Ανατολή και το δυτικό εμπάργκο πάγωσαν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, το οποίο ξανάρχισε το 1995 με ρωσική βοήθεια. Έπειτα από 12 χρόνια το πρόγραμμα αυτό είναι ακόμα στο πρώιμο του στάδιο πράγμα που αναγνωρίζεται και από την ΙΑΕΑ πως στο Ιράν το υψηλότερο επίπεδο εμπλουτισμού του ουρανίου έφτασε στο 3,6% - 4,8%, χαμηλό για τη παραγωγή ηλεκτρισμού και ανεπαρκέστατο για κατασκευή πυρηνικών βομβών που απαιτούν εμπλουτισμό γύρο στο 90%. Εφόσον υπήρχε πρόθεση, ο απαιτούμενος χρόνος για κάτι τέτοιο σύμφωνα με δυτικούς εμπειρογνώμονες θα ήταν 3-10 έτη.

Το Ισλαμικό Σιιτικό Ιράν ανήκει στα λεγόμενα Ημιανεξάρτητα Κράτη που παρεμβάλουν πολλαπλά εμπόδια στη «κανονικότητα» του ιμπεριαλιστικού συστήματος, στην ευρύτερή χρονική φάση που διανύει. Από τη μια πλευρά είναι ένα εθνοκεντρικό καθεστώς που μέσα από αντιφάσεις αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική - σιωνιστική επεμβατική πολιτική στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Από την άλλη ενσωματώνει αυταρχικά εσωτερικά χαρακτηριστικά . Η δημοκρατική διαδικασία είναι υπανάπτυκτη, ο συνδικαλισμός και οι απεργία στα όρια του νόμιμου-παράνομου. Αυτό δεν εμπόδισε τη διετία 2006-2007 να ξεσπάσουν έντονοι διεκδικητικοί αγώνες σε μια σειρά μαζικούς κοινωνικούς χώρους (μέσα συγκοινωνίας, υφαντουργία, ορυχεία, πετροχημικά εργοστάσια κ.α.).

Ο Αραβικός Κόσμος είναι το θέατρο του ανταγωνισμού για την ηγεμονία τριών κύριων δυνάμεων : ΗΠΑ / Ισραήλ-Τουρκία- Ιράν. Σε αυτή την αντιπαράθεση φαίνεται πως υφίστανται μόνο δύο στρατηγικά γεωπολιτικά προγράμματα. Το Σιωνιστικό και το Ιρανικό. Καθώς τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα είναι υποταγμένα στο Σιωνιστικό πρόγραμμα η ιστορία της περιοχής γράφεται σήμερα από την εξέλιξη και πραγμάτωση αυτών των δυο πολιτικών καθώς και την αυξανόμενη παρουσία της πολύμορφης Λαϊκής Αντίστασης.

Το στρατηγικό πρόγραμμα του Ιρανικού καθεστώτος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απελευθερωτικό. Βασικά αναπτύσσει μια παρεμβατικότητα αντιφατική που περιλαμβάνει τη στήριξη της εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και της καταστροφής του ενιαίου Ιράκ αλλά και την ένταξη του στον αντιιμπεριαλιστικό άξονα με τη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες καθώς και την υποβοήθηση της αντιιμπεριαλιστικής-αντισιωνιστικής αντίστασης στον Λίβανο (Χιζμπολάχ) και την Παλαιστίνη (Χαμάς και Τζιχάντ). Το Ιρανικό πρόγραμμα είναι μεγαλοκρατικό-εθνοκεντρικό και πραγματιστικό. Στοχεύει τη περιφερειακή ηγεμονία και εφαρμόζεται με τρόπο μεθοδικό και αποτελεσματικό. Οι προϋποθέσεις ανάπτυξης του πολλαπλασιάστηκαν, ανατολικά με την (υποστηριζόμενη απ΄ αυτό) πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και δυτικά με τις εξελίξεις στο Ιράκ. Το πρόγραμμα αυτό συναρθρώνει ισχυρά μέσα παρέμβασης ήτοι: την σημαντική εσωτερική μαζική υποστήριξη προς το καθεστώς, τον έλεγχο πλούσιων πετρελαϊκών αποθεμάτων, την αναβάθμιση του στρατιωτικού του εξοπλισμού και της πολεμικής του δυναμικότητας, το πυρηνικό του σχεδιασμό, τούς δεσμούς με τη Συρία, τον Σιιτικό παράγοντα στο Ιράκ, τη «βόρεια συμμαχία» στο Αφγανιστάν, την Λιβανική Χιζμπολάχ, τις παλαιστινιακές Χαμάς και Τζιχάντ. Επίσης τις στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με ορισμένα ισχυρά Κράτη όπως Ρωσία, Κίνα, κ.α,

Το Λαϊκό Κίνημα στην Αραβική περιοχή παρουσιάζει σημαντικές επιτυχίες (Ιράκ, Λίβανος) μα και έντονα προβλήματα. Οι αγωνιζόμενες υποκειμενικότητες που, στην ευρύτερη πολιτική συγκυρία, ορίζουν τις Ζώνες Αποσταθεροποιητικής Αντίστασης (Ιράκ, Λίβανος, Παλαιστίνη) αποτυγχάνουν να διασυνδεθούν σε μια αποτελεσματική ενότητα και να παράγουν ένα προσανατολισμένο πρόγραμμα παναραβικής απελευθέρωσης. Συχνά αλληλοαμφισβητούνται μηδενίζοντας και απορρίπτοντας η μια τα θετικά αντιστασιακά πρόσημα της άλλης ( πχ ιρακινή και λιβανική αντίσταση) γεγονός που καταδείχνει ότι η ιμπεριαλιστική-σιωνιστική στρατηγική έχει σημειώσει επιτυχίες στη εκτροπή του προσανατολισμού τους από τον κύριο εχθρό προς τις δευτερεύουσες ενδοκινηματικές αντιπαραθέσεις και στην διοχέτευση τους προς αποκλίνουσες κατευθύνσεις.

Η Ιρακινή Αντίσταση στηρίζεται κυρίαρχα στην καθολική στράτευση και κινητοποίηση του σουντικού πληθυσμού. Σ΄ αυτήν κυρίως οφείλεται η ήττα των ΗΠΑ στο πολεμικό θέατρο του Ιράκ. Ταυτόχρονα όμως ορισμένα τμήματα των οργανώσεων της λειτούργησαν αποστασιοποιημένα ως προς την νικηφόρα αναμέτρηση της Χιζμπολάχ με το Ισραήλ στο Λίβανο ενώ επίσης κάνουν το δογματικό λάθος να αξιολογούν μακροπρόθεσμα «το Ιράν ως πιο επικίνδυνο από ΗΠΑ/Ισραήλ» (ζήτημα που προωθείται από Σ. Αραβία-Ιορδανία). Όσο αφορά τη σιιτική αντίσταση, όπως για παράδειγμα το κίνημα του Μοκτάντα Αλ Σάντρ που ελέγχει την πολιτοφυλακή του στρατού Μαχντί, αυτή συχνά λειτουργεί με τρόπο λικβινταριστικό (συμμετοχή/αποχώρηση από κυβερνώντα σιιτικό συνασπισμό, αναστολή πολλάκις των αντιστασιακών δραστηριοτήτων κλπ) καθώς υπερκαθορίζεται από το επαμφοτερίζον πλαίσιο της ξένης κατοχής και της τριχοτόμησης του Ιράκ, της αναβάθμισης του σιιτικού παράγοντα στη διαχείριση των ιρακινών εξελίξεων και της αποφασιστικής ενότητας του με το Ιράν. Στο Λίβανο η Χιζμπολάχ αποφεύγει την ανοικτή υποστήριξη της ιρακινής αντίστασης και τη καταδίκη όσων ιρακινών οργανώσεων έχουν συμμετάσχει στην ελεγχόμενη από την ιμπεριαλιστική-σιωνιστική κατοχή πολιτική διαδικασία. Στην παλαιστινιακή αντίσταση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο η Χαμάς. Χρόνια πριν, το ιστορικό σφάλμα ήταν να υιοθετηθεί με ευθύνη του Γιασέρ Αραφάτ και να επικρατήσει η στρατηγική επιλογή των «δύο κρατών» (και να υπονομευθεί με τη Συμφωνία του Όσλο το Σεπτέμβριο του 1993) αντί να προκριθεί, όπως ανάλογα προσανατολίστηκε το κίνημα στη Ν. Αφρική, ο αγώνας για τη διαμόρφωση ενός ενιαίου πολυπολιτισμικού κράτους, που στα όρια του θα περιλαμβανόταν και η παλαιστινιακή περιοχή που σήμερα ανήκει στην Ιορδανία. Τώρα το καινούργιο σφάλμα είναι η ιδιότυπη αποσύνδεση της από το ζωτικό παναραβικό της χώρο και μια εσωστρεφής «παλαιστινιοποίηση»-«περιχαράκωση» της αντίστασης.

Προμηνύματα του επόμενου πολέμου

Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις πως, με την αγαστή σύμπνοια του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού κόμματος, η Κυβέρνηση Μπους και ο εσωτερικός σιωνιστικός-νεοσυντηρητικός σχηματισμός μέσα στις δομές εξουσίας των ΗΠΑ, που την πλαισιώνει, σε συνεργασία με το Ισραηλινό Κράτος, έχουν από καιρό τοποθετηθεί σε μια τροχιά πολέμου με το Ιράν. Οι πολεμικές προετοιμασίες βρίσκονται πια σε ανεπτυγμένη φάση και συνδυάζονται με τη προσαγωγή του Ιράν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τις πλανητικές πρακτικές διαμόρφωσης ενός επιθετικού αντιιρανικού συνασπισμού κρατών και με τον προχωρημένο ψυχολογικό ταξικό πόλεμο προπαγάνδας ώστε να υφαρπαχθεί σε μαζική κλίμακα η αναγκαία συγκατάθεση για το σαρωτικό βομβαρδισμό της Ιρανικής Επικράτειας, μέσα στο επόμενο δεκαπεντάμηνο, ακόμα και με τακτικά πυρηνικά όπλα με πρόσχημα τον πυρηνικό κίνδυνο που το Ιράν αντιπροσωπεύει για το...μέλλον! Και αυτά με τρόπο απροκάλυπτα κυνικό και ξεδιάντροπο παρόλο που το Ιράν έχει υποβάλει σχέδιο για τον έλεγχο του πυρηνικής του διαδικασίας από την ΙΑΕΑ σε αντίθεση με το Ισραήλ που το ατομικό οπλοστάσιο του φθάνει τις 300 πυρηνικές κεφαλές και που ουδέποτε έχει επιτρέψει διεθνή έλεγχο στις εγκαταστάσεις του. Επιπρόσθετα το Ιράν έχει αποδεχθεί και υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων (ΝΡΤ), την οποία αρνήθηκε να υπογράψει το Ισραήλ. Τα προμηνύματα του καινούργιου πολέμου είναι πληθώρα:

-Ο πρόεδρος Μπους σε συνέντευξη Τύπου στις 17 Οκτωβρίου 2007 στον Λευκό Οίκο, μετά την προειδοποίηση της Ρωσίας πως είναι αντίθετη σε κάθε στρατιωτική δράση με στόχο το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, δήλωσε: «Έχουμε έναν ιρανό ηγέτη που ανακοίνωσε ότι θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ», «Για το λόγο αυτό είπα στους ηγέτες των κρατών του κόσμου: αν επιθυμείτε να αποφύγετε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, θα πρέπει να προσπαθήσετε να τους εμποδίσετε να αποκτήσουν τις αναγκαίες γνώσεις για να κατασκευάσουν πυρηνικό όπλο».

- Η ιμπεριαλιστική-σιωνιστική προπαγάνδα ισχυρίζεται πως σε έσχατη ανάγκη το Ιράν θα πρέπει να υποχρεωθεί με πολεμικά μέσα σε σωφρονισμό λόγω της «περιφρόνησης του προς τη διεθνή κοινότητα». Επιδίωξη είναι να ντοπαριστεί η λεγόμενη «κοινή γνώμη» στην Εσπερία για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη στρατιωτική-πολεμική επιλογή και την συνεπαγόμενη θερμοπυρηνική της κλιμάκωση για να…«εξασφαλιστεί η ειρήνη». Η στρατηγική της εκφοβιστικής παραπλάνησης με την κατασκευή ενός επικίνδυνου νέου «εχθρού» με τη παραληρηματική διαβεβαίωση πως η ανθρωπότητα βρίσκεται κάτω από την «απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας» την οποία υποθάλπει το καθεστώς της Τεχεράνης και που σε σύντομο χρόνο θα ενισχυθεί με τα ατομικά όπλα.

-Η αμερικανική πολεμική πολιτική έχει μετατοπιστεί από το ενιαίο λειτουργικό σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου, που ενσωμάτωνε τα στρατηγικά ατομικά όπλα, προς ένα περισσότερο εύκαμπτο σχέδιο κρούσης με την παραγωγή για χρήση «μικρών πυρηνικών βομβών» σχεδιασμένων για τη καταστροφή συγκεκριμένων στόχων (όπως υπόγεια καταφύγια , αποθήκες χημικών - βιολογικών όπλων, επιφανειακές και υπόγειες τεχνικές εγκαταστάσεις κλπ). Το νέο κεντρικό στρατηγικό πολεμικό σχέδιο ονομάστηκε OPLAN 8044. Στα πλαίσια αυτού του σχεδίου, τέλη του 2003, η κυβέρνηση Μπους ενέκρινε την απόρρητη οδηγία CONPLAN 8022, που ανάμεσα στα άλλα προβλέπει τη χρησιμοποίηση τακτικών θερμοπυρηνικών όπλων στο έδαφος του Ιράν εφόσον υπάρξει φάση πολεμικής αναμέτρησης. Στις αρχές του 2004 ο τότε επικεφαλής του αμερικάνικου Πενταγώνου Ντ. Ράμσφελντ εξέδωσε μια απόρρητη οδηγία όπου κατεύθυνε τους στρατιωτικούς σχετικά με την εφαρμογή της CONPLAN 8022. Η λειτουργική εφαρμογή της αφορά ένα πραγματικό προσχεδιασμό στο ναυτικό και την αεροπορία για τη χρήση αυτών των όπλων από τα υποβρύχια και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Το Μάιο του 2004 εκπονήθηκε επίσης η προεδρική οδηγία εθνικής ασφάλειας NSPD 35 το περιεχόμενο της οποίας παρέμεινε κρατικό απόρρητο. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές η NSPD 35 αναφέρεται στην επέκταση των τακτικών πυρηνικών όπλων στο πολεμικό θέατρο της Μέσης Ανατολής και ειδικά του Ιραν με βάση την CONPLAN 8022. Επίσης έχουν δημοσιευθεί αναφορές πως τα μικρά πυρηνικά όπλα που κατευθύνονται ενάντια στο Ιράν έχουν αποθηκευτεί στις στρατιωτικές βάσεις σε διάφορα κράτη του ΝΑΤΟ (όπως Γερμανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Βέλγιο και Τουρκία).

-Το καλοκαίρι 2006 και μέσα στο 2007 το Ισραήλ κλιμάκωσε το πολεμικό παιγνίδι από τη Μεσόγειο έως το Περσικό Κόλπο. Ο βομβαρδισμός και η εισβολή στο Λίβανο θεωρήθηκε και ως μια άσκηση προετοιμασίας για την επόμενη επίθεση στο Ιράν. Το πρώτο δίμηνο του 2007 έχουμε έντονη δραστηριότητα της ισραηλινής αεροπορίας στη Μεσόγειο, όπου βομβαρδιστικά αεροσκάφη μακράς ακτίνας δράσης, έκαναν πήγαινε – έλα προς το Γιβραλτάρ, 3.500 χλμ πτήσεις προετοιμασίας. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2007, το Ισραήλ βομβάρδισε στη βόρεια Συρία «μια συρο-ιρανική βάση πυραύλων που χρηματοδοτείται από το Ιράν…Φαίνεται ότι η βάση καταστράφηκε ολοσχερώς» (αραβοϊσραηλινή εφημερίδα «Assennara»). Δεδομένου ότι η Συρία και το Ιράν έχουν ένα αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο, το Ισραήλ επεδίωκε να μετρήσει την προθυμία του Ιράν και της Συρίας να απαντήσουν σε μια επίθεση. Στη συνέχεια η ισραηλινή παραπληροφόρηση πέρασε στα αμερικανικά ΜΜΕ ότι χτυπήθηκαν εγκαταστάσεις πυρηνικής προετοιμασίας όπου η Β.Κορέα παρείχε το πυρηνικό υλικό.

-Ο σιωνιστικός-νεοσυντηρητικός συσχετισμός δύναμης στις ΗΠΑ, προκρίνοντας την επιθετική οδό προς το Ιράν, απέρριψε την έκθεση Μπέικερ- Χάμιλτον, (που δημοσιεύτηκε αρχές Δεκεμβρίου του 2006). Αυτή, εκφράζοντας τη μετριοπαθέστερη πτέρυγα της υπερεθνικής ολιγαρχίας, πρότεινε μια αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Η έκθεση περιλάμβανε τις προτάσεις για τη δημιουργία «Διεθνούς Ομάδας Υποστήριξης» ευρύτατης σύνθεσης με συμμετοχή της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης, του Αραβικού Συνδέσμου, της Συρίας και του Ιράν. Εξέφραζε την αντίθεση της στη διάσταση του Ιράκ και πρόκρινε τη συγκρότηση του ιρακινού κράτους με «ισχυρή κεντρική κυβέρνηση». Περιλάμβανε προτάσεις αντιμετώπισης της «ευρύτερης σύγκρουσης Αράβων-Ισραήλ», την επιστροφή των υψιπέδων του Γκολάν στη Συρία με «παροχή εγγυήσεων στο Ισραήλ για την ασφάλειά του», απευθείας συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραήλ, Παλαιστίνιους, Συρία και Λίβανο, προώθηση της λύσης του Παλαιστινιακού στη βάση των «δύο κρατών» και σύμφωνα με δήλωση ισραηλινού αξιωματούχου έκανε αναφορά σε επιστροφή των προσφύγων του 1948.

-Το φθινόπωρο του 2006 οι ΗΠΑ άρχισαν τη προσπάθειά τους να πνίξουν το τραπεζικό σύστημα του Ιράν, ώστε να υπονομεύσουν τη χρηματοδότηση της πυρηνικής πολιτικής της Τεχεράνης. Σύμφωνα με «Το Βήμα» (7 Νοεμβρίου 2007) ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, κ. Φρόιντ, μαζί με υπάλληλο της πρεσβείας στην Αθήνα, επισκέφτηκε διαδοχικά τον πρόεδρο της επιτροπής για το ξέπλυμα του «βρώμικου» χρήματος, πρώην εισαγγελέα Γ. Ζορμπά, και μετά το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών, όπου και άσκησε πίεση προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να κλείσει την ιρανική τράπεζα «Saderat»στην Αθήνα (με επιχείρημα τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας) . Ο ίδιος ανέφερε στην ελληνική πως οι ΗΠΑ αποφάσισαν να «παγώσουν» τα ιρανικά κεφάλαια και να κλείσουν τις τράπεζες «Saderat», «Mellat» και «Melli» στο αμερικάνικο έδαφος. Ανάλογο αίτημα έγινε προς όλες τις χώρες της ΕΕ, και μέχρι στιγμής το αποδέχθηκε η βρετανική κυβέρνηση.

-Η αμερικανική κυβέρνηση στο κατηγορητήριο που επιστρατεύει για την επιβολή της αναγκαιότητας της πολεμικής επίθεσης, με την υποστήριξη των Δημοκρατικών (όπως Χίλαρυ Κλίντον, Τζόζεφ Λίμπερμαν κ.α.), προσέδωσε το χαρακτηρισμό σε μια κρατική στρατιωτική υπηρεσία του Ιράν, τη «Δύναμη Αλ Κουντς» των Φρουρών της Επανάστασης, ως οργάνωσης τρομοκρατικής με αποσταθεροποιητική ανάμειξη στο Ιράκ και με συμμετοχή στο ιρακινό λαθρεμπόριο όπλων. Ανάλογα οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ, ισχυρίζονται στις επαναλαμβανόμενες συνεντεύξεις τύπου, ότι το Ιράν έχει παράσχει στους σιίτες μαχητές φορητούς εκτοξευτές ρουκετών (RPGs), βαρέα όπλα και πυραύλους εδάφους-αέρος. Όμως η «ιρανική συμμετοχή» με κανένα τρόπο δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ίδιο τον αμερικανικό ρόλο στην τροφοδοσία της «μαύρης αγοράς». Σχετική έκθεση του Γενικού Ελεγκτικού Γραφείου των ΗΠΑ (GAO), διαπίστωνε ότι οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ «δεν μπορούν να αποδώσουν πλήρη λογαριασμό για το που βρίσκονται 110.000 Αk-47 ρώσικα τουφέκια, 80.000 πιστόλια, 135.000 θώρακες σώματος και 115.000 κράνη, που υποτίθεται δόθηκαν στις ιρακινές δυνάμεις στις 22 Σεπτεμβρίου 2005» Επίσης μια έκθεση τον Οκτώβριο 2006 του Στιούαρτ Μπόουεν, επιθεωρητή της αμερικανικής κυβέρνησης για την ανοικοδόμηση του Ιράκ, πως από το 2003 έως το 2006 παραδόθηκαν στις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας, περίπου 370.000 τουφέκια και πιστόλια. όμως μόνο ένα 3% των σειριακών αριθμών των όπλων αυτών μπορεί να οδηγήσει στον εντοπισμό τους.

-Η Ιερά Συμμαχία ΗΠΑ- Βρετανίας-Ισραήλ κατά της Τεχεράνης μεγαλώνει και εντάσσει κεντρικά και περιφερειακά πολεμοκάπηλα κράτη στα νέα «μπλοκ των προθύμων». Ορισμένα από αυτά κράτησαν επιφυλακτική στάση στην επίθεση κατά του Ιράκ, όπως η Γαλλία και η Γερμανία που τώρα κρούουν τα τύμπανα του πολέμου. Κατά την παρθενική του ομιλία τέλη Σεπτεμβρίου 2007 στα Ηνωμένα Εθνη, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί τόνισε πως «αν επιτρέψουμε στο Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, θα θέσουμε σε κίνδυνο την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής και όλου του κόσμου». Προειδοποίησε για το σοβαρό κίνδυνο που θα επέφερε μια τακτική κατευνασμού του Ιράν με την αποστροφή ότι «η αδυναμία και η υποχώρηση δεν οδηγούν στην ειρήνη. Οδηγούν στον πόλεμο» και ζήτησε αυστηρότερες κυρώσεις στο Ιράν. Η τοποθέτηση του Μπερνάρ Κουσνέρ, Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, «σοσιαλιστή» και συνιδρυτή το 1971 της ΜΚΟ «Γιατροί χωρίς Σύνορα», και το 1980 της ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου», συνδιαμορφωτή, μαζί με τον καθηγητή Μάριο Μπεττατι , του δόγματος περί μονομερών ανθρωπιστικών επεμβάσεων το 1987, ζήτησε από τη Γαλλία να υποστηρίξει τον αμερικανικό πόλεμο στο Ιράν: «Πρέπει να προετοιμαστούμε για το χειρότερο, και το χειρότερο είναι πόλεμος». Στη πολεμική προετοιμασία εμπλέκεται το ΝΑΤΟ από ουσιαστική και τυπική άποψη σε στενή σχέση με το Ισραήλ, με το οποίο υπεγράφη στρατιωτική συμφωνία-πλαίσιο τον Νοέμβριο του 2004. Η Τουρκία διαδραματίζει ένα κρίσιμο ρόλο ως προς το Ιράν καθώς έχει κάνει συμφωνία στρατιωτικού άξονα με το Ισραήλ και συνορεύει με το Ιράν και τη Συρία. Στο «μπλοκ των προθύμων» έχουν στρατολογηθεί η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν με συνέπεια το Ιράν να μεταφέρει στρατεύματα και πολεμικό υλικό κατά μήκος των συνόρων, ενώ αναφέρεται σε δημοσιεύσεις πως το Ιράν έχει συντάξει έναν κατάλογο εγκαταστάσεων στο Αζερμπαϊτζάν που θα βομβαρδιστούν σε περίπτωση αμερικανο-ισραηλινής επίθεσης. Η πρόσφατη συμφωνία ΗΠΑ / ΝΑΤΟ- Αζερμπαϊτζάν στηρίζεται πάνω στις προηγούμενες στρατιωτικές συμφωνίες και στοχεύει να ενδυναμωθεί το «βόρειο μέτωπο» όπου οι αζερικές στρατιωτικές βάσεις, τα αεροδρόμια και οι ναυτικές εγκαταστάσεις στην Κασπία θάλασσα θα χρησιμοποιηθούν από την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή στη περίπτωση επίθεσης στο Ιράν.

-Η προετοιμασία της εσωτερικής «κοινής γνώμης» στις ΗΠΑ για την αναγκαιότητα και την υποχρεωτικότητα του νέου πολέμου γίνεται με τη στρατευμένη συνδρομή των ελεγχόμενων, από τον σιωνιστικό-νέοσυντηρητικό ηγεμονικό συνασπισμό εξουσίας, κύριων κομμάτων και των ΜΜΕ . Ο Ρούντολφ Τζουλιάνι, κυριότερος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, έχει τοποθετηθεί υπέρ του βομβαρδισμού του Ιράν. Η σημαντικότερη παραλήπτρια της εβραϊκής χρηματοδότησης και πιθανότερη νέα πρόεδρος των ΗΠΑ, Χίλαρυ Κλίντον, είναι ο πιο πολεμοχαρής δημοκρατικός υποψήφιος από την εποχή του Βιετνάμ. Σύμφωνα με το «Guardian» (15 Οκτωβρίου 2007) η Κλίντον σε άρθρο της για το περιοδικό «Foreign Affairs», υποστήριξε πως «το Ιράν θέτει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική πρόκληση στην Αμερική και τους συμμάχους της και ότι δεν πρέπει να του επιτραπεί η απόκτηση πυρηνικών όπλων», « Εάν το Ιράν δεν συμμορφωθεί, όλες οι επιλογές πρέπει να τεθούν στο τραπέζι». Φαίνεται πως το Ισραήλ κρατά το «μαγικό ραβδάκι» με το οποίο διαμορφώνει τους αμερικάνους προεδρικούς υποψήφιους σε πρόθυμους υπάκουους του σιωνιστικού «λόμπι» και δουλικούς υποστηρικτές των συμφερόντων του Ισραηλινού Κράτους. Η διακομματική συναίνεση εκφράζεται με τρόπο χαρακτηριστικό από το γερουσιαστή Τζόζεφ Λίμπερμαν: « θέλω να καταστήσω σαφές εγώ δεν μιλώ για μια ογκώδη επίγεια εισβολή στο Ιράν…αλλά για χτύπημα πέρα από τα σύνορα μέσα στο Ιράν, καθώς έχουμε στοιχεία πως έχουν μια βάση εκπαίδευσης εκείνων των ανθρώπων που επιστρέφουν στο Ιράκ για να σκοτώσουν τους στρατιώτες μας» (Τύπος,11 Ιουνίου 2007) . Η μαζική προπαγάνδα σαρώνει το έδαφος των ΗΠΑ από τη μια άκρη ως την άλλη, το σύνθημα είναι «πρέπει να βομβαρδίσουμε το Ιράν….η πορεία της διπλωματίας και των κυρώσεων δεν έχει οδηγήσει πουθενά» (Josua Muravchik , Τάιμς του Λος Άντζελες-19η Ιουνίου 2007). Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του ινστιτούτου «Zogby America» το 52% των Αμερικανών επικροτεί το βομβαρδισμό του Ιράν προκειμένου να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα πράγμα που… «θα αποτελούσε μια τρομερή απειλή στον πληθυσμό έξι εκατομμυρίων του Ισραήλ».

Επόμενη ανάρτηση. Μέρος 2 o.

Ο Κόκκινος Ψαλμός της Οκτωβριανής Επανάστασης. Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη

Mητέρα.

Δε μπορώ να τραγουδήσω.

Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου

τα ψαλτήρια καίγονται.

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη. Η διαπεραστική ποιητική του κραυγή σημάδεψε τον Αιώνα. Ήταν η ίδια η φωνή της Μεγάλης Επανάστασης. Το όπλο και η δύναμη της. Το νέο αισθητικό και τρανταχτό της επιχείρημα. Η φωνή της γέννησης και της ανόδου της. Και ύστερα η φωνή του τέλους της αθωότητας της και της ίδιας της καθόδου της.

Ποιος άλλος θα μπορούσε ωραιότερα να απεικονίσει το μεγαλείο του στρατευμένου ποιητή, από έναν μεγάλο δικό μας. Τον Νίκο Καρούζο, στο ποίημα «Μαγιακόφσκι» δημοσιευμένο στην «Επιθεώρηση Τέχνης» (τεύχος 146, Φλεβάρης 1967).

Ωραίος απ’ τη θύελλα της βιομηχανίας

αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών

μεγάλο δάκρυ

που κατεβαίνει ως τα χείλη

για να καίει τις αθάνατες Μαρίες

ο Βλαντιμίρ.

Ίσως έπρεπε πριν απ’ την ένδοξη ταφή

να φωτίζεται με προβολείς ο νεκρός του.

Ίσως αξίζει να τον βλέπουμε σαν καταρράκτη

ανάμεσα στην ορμή τ’ ουρανού και στα δάση.

Ίσως έπρεπε να διευθύνει κοσμοδρόμια.

Πάντως

μ’ αρέσει που έπιασε την παλιά Ρωσία απ’ τα μαλλιά

και την έστειλε στο διάβολο

θρυμματίζοντας μια κιθάρα στο κεφάλι της.

Μ’ αρέσει που δεν θα πεθάνει ποτέ

γιατί δεν ξεχώρισε τη συμφορά και την ποίηση.

Μ’ αρέσει γιατί στάθηκε στο ύψος του

ο Βλαντιμίρ.

Αυτός είναι που έδινε στον Κουτούζωφ

τη μυστηριώδη δύναμη.

Αυτός είναι που σκύλιαζε πραγματικά

για το μέλλον. Αυτός

έλαμπε στην κατάλευκη ορμή του Ουλιάνωφ.

Απ’ την άγνωστη χαραυγή μας, απ’ τα σπήλαια,

έτσι δείχνουν τα πράγματα.

Η ζωή θα πρέπει να προσχωρήσει μαζί του

ολάκερη καθώς τη χάρισε στην καρδιά των δικαίων.

Η ζωή θα χρειαστεί και πάλι τους χαρταετούς.

Απ’ το βαρύ του φέρετρο πετάγονταν

πυροτεχνήματα ψηλά στη νύχτα

κι απ’ τη βαθειά ειρήνη της σιωπής του

έβγαινε ο καπνός της μέσα μάχης. Ας είναι λοιπόν…

Ας είναι κι ο Βλαντιμίρ ένα σύμβολο

ανοιχτό στην ευτυχία.

Δεν ξέρω, βέβαια, τι είναι ευτυχία.

Γνωρίζω όμως τον αγώνα για δαύτη.

Δεν ξέρω τι κρύβει ο έρωτας.

Γνωρίζω μονάχα

πως είναι οι εξήντα τέσσερες άνεμοι.

Γνωρίζω πως είναι όλες οι ανατολές του ήλιου –

τέτοια τύχη

τέτοια τύχη!(Από τον ιστότοπο: Σελίδες Ν.Σαραντάκου).

Ο Μαγιακόβσκη γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου 1983 (7 Ιουλίου με παλαιό ημερολόγιο) στο Κυβερνείο της Κουταΐδας στη Γεωργία στο χωριό Μπαγκντάντι (που αργότερα μετονομάστηκε σε Μαγιακόβσκη προς τιμή του). Ο πατέρας του Κωνσταντίνοβιτς (Ρώσος, ευγενούς καταγωγής με κοζάκικες καταβολές και δασοφύλακας το επάγγελμα) πέθανε στα 1906. Η μητέρα του Αλεξάνδρα Αλεξέγιεβνα (ουκρανικής καταγωγής). Οι δύο αδελφές του Λιουντμίλα και Όλγα.

Στο Μπαγκντάντι ο Βλαντιμίρ έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια και πήγε στο δημοτικό σχολείο, ενώ τις πρώτες γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στη γειτονική πόλη, Κουταϊς. Από νωρίς έδειξε κλίση για τη ζωγραφική και ενδιαφέρον για την επιστήμη και τεχνική «Το ασυνήθιστο. Εφτά χρονώ. 'Ο πατέρας μ' έπαιρνε καβάλα στις επιθεωρήσεις των δασών. 'Ενα πέρασμα. Νύχτα. Καταχνιά. Δε μπορούσα να δω ούτε τον πατέρα. Πολύ στενό μονοπάτι. Φαίνεται πως ο ώμος του πατέρα μπλέχτηκε σ' ένα κλαδί πουρναριού. Το κλαδί με χτύπησε με τ' αγκάθια του στα μάγουλα. Σχεδόν ουρλιάζοντας, έβγαλα τ' αγκάθια. Σχεδόν αμέσως η καταχνιά κ' η βροχή εξαφανίστηκαν. Σ' ένα άνοιγμα της ομίχλης κάτω απ' τα πόδια μας, ήταν πιο φωτεινά κι απ' τον ουρανό. 'Ηταν ηλεκτρισμός. Οι υδατοπτώσεις του πρίγκιπα Νακασίτζε. Απ' την ώρα που είδα τον ηλεκτρισμό έχασα το ενδιαφέρον μου για τη φύση. Μου φαινόταν ντεμοντέ.» (Άρης Αλεξάνδρου–Διάλεξα,1984).

Το 1906, μετά το θάνατο του Κωνσταντίνοβιτς Μαγιακόβσκη,η Αλεξάνδρα Αλεξέγιεβνα αποφασίζει τη μετοίκηση της οικογένειας στη Μόσχα. Εκεί έφθασαν με ελάχιστα είδη και σύνταξη 10 ρούβλια. Για να μπορέσουν να επιβιώσουν ο Βλαντιμίρ και η Όλγα έφτιαχναν πυρογραφίες και ζωγραφιές πάνω σε χειροτεχνικά ξύλινα αντικείμενα (όπως κασετίνες, κιβώτια, πασχαλινά αυγά) που τα πουλούσε 10-15 καπίκια το ένα η Λιουντμίλα.

Στη Μόσχα ο Βλαντιμίρ συνεχίζει τις γυμνασιακές σπουδές και παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής. Ένα από τα πρώτα βιβλία που διαβάζει είναι ο «Δον Κιχώτης». Θα πει « Αν μου τύχαιναν τότε κι άλλα τέτοια βιβλία, θα παρατούσα εντελώς το διάβασμα» (σχολείου). Η νοηματική και αισθητική «Τριάδα» του, έκπληξη και αίσθηση για τις δυνάμεις του ανθρώπου (ηλεκτρισμός), έκπληξη και αίσθηση για τις μεγάλες μάχες στα σύνορα του ονείρου («Δον Κιχώτης») θα ολοκληρωθεί με την έκπληξη και αίσθηση της Επανάστασης. Ο ίδιος λέει: «Ήρθε η αδερφή μου από τη Μόσχα. Ενθουσιασμένη. Μου έδωσε κρυφά κάτι μακρόστενα χαρτάκια. Μου άρεσε. Ηταν πολύ ριψοκίνδυνο. Τα θυμάμαι και τώρα. Το πρώτο: "Ξύπνα, λοιπόν, σύντροφε, αδερφέ/ πέτα το τουφέκι σου χάμου". Κι ένα άλλο που τελείωνε έτσι: "... αλλιώς υπάρχει κι άλλος δρόμος - τράβα/ στους Γερμανούς με τη μαμά σου, τη γυναίκα σου και το γιόκα σου!..." (για τον τσάρο). Ήταν η επανάσταση. Και ήταν σε στίχους. Στίχοι και επανάσταση ενώθηκαν, έτσι, μέσα στο μυαλό μου».

Το 1908, μαθητής ακόμα εντάσσεται στις γραμμές του ΣΔΕΡΚ(μπολσεβίκοι) και συμμετέχει στην παράνομη δραστηριότητά του κυρίως ως αγγελιοφόρος και διανομέας επαναστατικών προκηρύξεων. Αυτό του στοιχίζει, τα επόμενα δύο χρόνια διαδοχικές συλλήψεις (29 Μαρτίου 1908, 21 Ιανουαρίου 1909 και καλοκαίρι 1909). Μέσα στη φυλακή διαβάζει ιστορία και λογοτεχνία. Εκεί γράφει και τα πρώτα του ποιήματα, που δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Η έκθεση ενός δεσμοφύλακα τον Αύγουστο 1909 αναφέρει: « Ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκη... υποκινεί τους άλλους φυλακισμένους στην ανυπακοή προς τους ανώτερους υπαλλήλους των φυλακών, απαιτεί διαρκώς την ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα σημεία, ενώ ισχυρίζεται πως είναι ο "εκπρόσωπος" των φυλακισμένων».

Μετά την αποφυλάκιση του το 1910, αφήνει το γυμνάσιο και γίνεται δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας. Εκεί θα συναντήσει τον ζωγράφο Δαβίδ Μπουρλιούκ, που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην ποιητική του διαδρομή. Αναφέρει: «...υπέροχος φίλος, ο πραγματικός μου δάσκαλος, ο Μπουρλιούκ με έκανε ποιητή». Η συνάντηση τους γίνεται η ληξιαρχική πράξη γέννησης του Κινήματος του Φουτουρισμού στη Ρωσία. Ο Φουτουρισμός ως λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα της β’ δεκαετίας του 20ου αιώνα περιλάμβανε δύο διαφορετικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα που ήταν γεωγραφικά εντοπισμένα: ο ιταλικός φουτουρισμός ( Φίλιππο Τομάσο Μαρινέτι, Ουμπέρτο Μποτσιόνι, Κάρλο Καρά, Τζιάκομο Μπάλα κ.α) δεν μπόρεσε να αποφύγει τη σύνδεση με το φασισμό. Αντίθετα, ο φουτουρισμός στην επαναστατημένη Ρωσία συνδέθηκε οργανικά και υπηρέτησε την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το 1912 Δαβίδ Μπουρλιούκ, Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη, Βίκτωρ Χλέπνικοφ και Αλεξάντερ Κρουτσιόνιχ υπογράφουν και δημοσιεύουν το πρώτο Φουτουριστικό Μανιφέστο: «Μόνο εμείς είμαστε το πρόσωπο του καιρού μας... Το παρελθόν είναι στενόχωρο. Η Ακαδημία και ο Πούσκιν είναι πιο ακατανόητοι και από τα ιερογλυφικά. Να πετάξουμε τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι και τους υπόλοιπους από το πλοίο του καιρού μας! Οποιος δεν ξεχάσει τον πρώτο του έρωτα, δε θα γνωρίσει τον τελευταίο». Ομοίως ο Μπλοκ, o Γκόρκυ κ.α τίθενται υπό απόρριψη. Την ίδια χρονιά ο Μαγιακόφσκι πρωτοπρουσιάζεται ως ποιητής σε κοινή έκδοση των φουτουριστών με τα δυο του ποιήματα «Πρωί» και «Νύχτα». Ο Μαγιακόβσκη πιστεύει πως η επανάσταση στο περιεχόμενο που κυοφορούν οι νέοι χρόνοι, ο σοσιαλισμός απαιτεί μια ανάλογη επανάσταση στη μορφή και την υπέρβαση των παλιών προτύπων. Από εδώ ξεκινά και η μορφική προσέγγιση του έργου της ποίησης του με την αισθητική αντίληψη που προκρίνει το καλλιτεχνικό «άλμα», την άρνηση για επιβίωση- αξιοποίηση παρελθουσών καλλιτεχνικών μορφών και που συχνά συλλαμβάνεται για ορισμένες λεκτικοεγωτικές υπερβολές. Στα πλαίσια του φουτουριστικού παράδεισου η αισιοδοξία για μια εύφορη μελλοντική ευτοπία όπου ακόμα και ο έρωτας θα έχει εξορθολογισθεί. Ουδείς θα πεθαίνει από έρωτα, μ΄ αυτόν «πρέπει να χτίζεις γεφύρια, να γεννάς παιδιά». Όμως ας μην είμαστε τόσο αυστηροί. Ο φουτουρισμός του Μαγιακόβσκη δεν αφορούσε μόνο την αισθητική ένταξη και επένδυση του τεχνικού- βομηχανικού χωροχρόνου μέσα στη μορφή και το διάκοσμο της ποίησης. Αφορούσε κυρίως μια κοσμοεικόνα για την οποία το εκτεχνικευμένο πλαίσιο θα υπηρετούσε την απελευθέρωση των ανθρώπινων δυνάμεων δηλαδή θα είχε ως κέντρο την υποβοήθηση της ίδιας της ανθρώπινης χειραφέτησης. Από αυτή τη σκοπιά και χωρίς να αποτελεί κατά τη γνώμη μου αυθαιρεσία μπορεί να υποστηριχθεί πως ο Μαγιακόβσκη ιππεύει ένα φουτουρισμό «εξανθρωπισμένο».

Το 1915 πηγαίνει στην Πετρούπολη και εκεί αναπτύσσει έντονη δράση. Συνεργάζεται με περιοδικά και εφημερίδες και δημοσιεύει ποιήματα, μέσα από τα οποία αποτυπώνει την αντίδρασή του στον πόλεμο. Όλη αυτή τη περίοδο διαβάζει ακατάπαυστα. Διαβάζει Ένγκελς, που τον εκτιμά ως μέγιστη φιλοσοφική προσωπικότητα, εκδηλώνει το θαυμασμό του για τα γραφτά του Μαρξ και του Λένιν ενώ αργότερα προχωρά στη μελέτη των κλασσικών συγγραφέων της λογοτεχνίας.

Το καλοκαίρι του 1915 θα γνωριστεί με το ζεύγος Μπρίκ, τη Λίλια (αδελφή της ΄Ελσας Τριολέ, μετέπειτα συζύγου του Αραγκόν) και τον ΄Οσιπ, (θεωρητικό και κριτικό της λογοτεχνίας και της τέχνης). Η Λίλια θα γίνει ο μεγάλος έρωτας του Μαγιακόβσκη. Με τον ΄Οσιπ θα συνεργαστούν και μετεπαναστατικά θα συγκροτήσουν την ομάδα «κομμουνιστών-φουτουριστών» και αργότερα το «Αριστερό Μέτωπο Τέχνης» (ΛΕΦ) που θα ελκύσει πρόσωπα της σοβιετικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Το 1915 γράφει το «Σύννεφο με παντελόνια» (πρώτη πλήρη έκδοση το 1918) έργο που ο ποιητής το αποκάλεσε προγραμματικό για την εποχή του. Επίσης γράφει ένα από τα σημαντικότερα λυρικά του ποιήματα «Στων σπονδύλων το φλάουτο». Το 1916 επιστρατεύεται. Γράφει το ποίημα «O πόλεμος και η ειρήνη». Η προεπαναστατική περίοδος του ολοκληρώνεται με το συνθετικό έργο «Άνθρωπος» και κεντρικό πρόσωπο τον ίδιο.

Η Ρωσία εισέρχεται στον «κατακλυσμό του ΄17» και οι φουτουριστές της Μόσχας στρατεύονται εξ αρχής με το πλευρό της Επανάστασης. Πρώτος απ΄ όλους ο Μαγιακόβσκη θα πλέξει δεσμούς πολυπλοκότατους και γόνιμους μαζί της. Όταν «οι κόκκινοι» βάδιζαν στο χειμερινό ανάκτορο ένα από τα συνθήματα τους ήταν από Μαγιακόβσκη: «Φάτε τους ανανάδες, μασάτε τα ορτύκια. H τελευταία μέρα σας έρχεται, αστοί»

Πολυπράγμων ο Μαγιακόβσκη αναπτύσσει ακαταπόνητη δράση σε πολλαπλούς τομείς ταυτόχρονα. Σχεδιάζει προπαγανδιστικό υλικό για το πρακτορείο ΡΟΣΤΑ (πρόδρομο του σοβιετικού πρακτορείου ΤΑΣ). Αφίσες που αφορούνε τα ποικίλα και άμεσα ζητήματα της σοβιετικής κοινωνικο-πολιτικής κατάστασης: από τον αγώνα του Κόκκινου Στρατού έως το κάλεσμα για μαζικό εμβολιασμό του πληθυσμού. Επίσης δημοσιογραφεί και γράφει κινηματογραφικά σενάρια (από τα δεκατρία λίγα έγιναν κινηματογραφικές παραγωγές) ενώ παίζει και ο ίδιος σε κάποιες ταινίες. Το Νοέμβρη του 1917 γράφει το πρώτο του μεταεπαναστατικό ποίημα «Tο δικό μας βήμα». Το Μάρτιο του 1918 εκδίδεται το μοναδικό φύλλο της Εφημερίδας των Φουτουριστών. Εκεί ο Μαγιακόβσκη δημοσιεύει τα ποιήματα «Επανάσταση» και το «Το βήμα μας». Στη πρώτη επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δημοσιεύει την «Ωδή στην επανάσταση», ποίημα πολεμικής κατά των εχθρών της και ύμνος στη δουλειά. Τον ίδιο χρόνο γράφεται το θεατρικό έργο «Μυστήριο Μπούφο». Παίζεται στο δεύτερο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το 1921 δημοσιεύεται το επικό ποίημα του «150.000.000» (μια αλληγορία της αποφασιστικής μάχης 150.000.000 σοβιετικών εργαζομένων ενάντια στις καταστροφικές δυνάμεις της κεφαλαιοκρατίας) το οποίο υφολογικά μεταξύ των άλλων διακωμωδεί το ρωσικό λαϊκό έπος. Ο ίδιος ο Λένιν γράφει ένα υπόμνημα στον επίτροπο δημόσιας εκπαίδευσης, Λουνατσάρσκυ, επικρίνοντας τις φουτουριστικές αντιλήψεις και τη δημοσίευση του «150.000.000».

Ο Μαγιακόβσκη είναι ο φλογερός πρωτεργάτης και εμψυχωτής της ιστορικής συνεύρεσης της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας με την Επανάσταση. Συνδημιουργός της ομάδας «Κομμουνιστών- Φουτουριστών» και μετά του Αριστερού Μετώπου Τέχνης (ΛΕΦ) το 1923 ((Τρετιακόφ, Ρότσενκο, Λαβίνσκι κ.α.), θα συσπειρώσει, στην υποστήριξη του μπολσεβίκικου καθεστώτος, πρόσωπα με διαφορετική καλλιτεχνική προέλευση. Θα γράψει: «Οργανώνουμε το ΛΕΦ. Το ΛΕΦ είναι η κάλυψη των μεγάλων κοινωνικών θεμάτων από όλα τα πυροβόλα του φουτουρισμού».Η τέχνη για την αντίληψη του Μαγιακόβσκη «δεν πρέπει ν΄ αντανακλά σαν το καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει». Η αυτό-αναφορά, η μεγέθυνση και η υπερβολή αποτελούν θεμελιακα στοιχεία του ποιητικού του συστήματος μέσα στο οποίο γιγαντώνεται τόσο το δοξαστικό του ονείρεμα όσο και παράλληλα το υπαρκτό κάθε φορά τελετουργικό του δράμα, τόσο το μεταπλαστικό του μεγαλείο όσο και η μεγαλειώδης αγωνία του. Και στο Μαγιακόβσκη αυτή η αέναη μάχη για την καταλαγή της αγωνίας και την επανακατάκτηση, πέρα από τη «απώλεια», της γαλήνης, διεξάγεται με τα προωθητικά της προγεφυρώματα σε διαβάσεις συνοριακές. Ανάμεσα στο φόβο και στο όραμα, ανάμεσα στον άνθρωπο και στο κόσμο, ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον.

Το 1924, μετά τον θάνατο του Λένιν, ολοκληρώνει το μεγάλο συνθετικό του ποίημα "Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν", που είχε αρχίσει να το γράφει από το 1923. Ταξιδεύει στο εξωτερικό κυρίως σαν ανταποκριτής της εφημερίδας «Ιζβέστια». Γαλλία, Κούβα, Μεξικό, ΗΠΑ, προπαγανδίζοντας τη νέα σοβιετική κοινωνία. Σε μια διάλεξή του στις ΗΠΑ γνωρίζεται με την Έλι Τζόουνς την οποία αποκτά μια κόρη την ύπαρξη της οποίας έμαθε το 1929 όταν ξανάδε την Τζόουνς στη Γαλλία. Το 1925 Μαγιακόβσκη έκανε επίσης μια από τις ελάχιστες παρεμβάσεις του στη σφαίρα της ουτοπιστικής επιστημονικής φαντασίας με το ποίημά του «Ιπτάμενος Προλετάριος». Ανάμεσα στα άλλα στο έργο αυτό αναφέρεται κατά το έτος 2125 μια γιγάντια αερομαχία, με ακτίνες θανάτου, μεταξύ του σοβιετικού προλεταριάτου και των αμερικανικών πολεμικών αεροπορικών δυνάμεων. Επίσης αναφέρεται σε ένα μέλλον με αυτοματοποιημένη τεχνική, με την εργασία να είναι πλήρως μηχανοποιημένη, όπου κάθε εργαζόμενος ενεργοποιεί μόνο ένα πληκτρολόγιο!

Στις 27 Δεκέμβρη του 1925 αυτοκτονεί ο ποιητής Σεργκέι Γιεσένιν. Ο Μαγιακόβσκη γράφει το ποίημα " Στο Σεργκέι Γιεσένιν”. Οι τελευταίοι στίχοι λένε:

Σ' αυτή τη ζωή

δύσκολο δεν είναι να πεθάνεις.

Να φτιάξεις τη ζωή

είναι πολύ δυσκολότερο

...

Το 1927 με αφορμή τα δέκα χρόνια της επανάστασης ο Μαγιακόβσκη γράφει το συνθετικό ποίημα "Καλά!" Το 1928 έρχεται η απογοήτευση όταν επισκέπτεται το Παρίσι και ερωτεύεται τη Τατιάνα Γιακόβλεβα. Ήθελε να τη νυμφευθεί αλλά αυτή αρνήθηκε.

Το σταλινικό, πια καθεστώς αντιμετωπίζει τη δράση του ΛΕΦ ως «φορμαλιστική» και «αντιδραστική». Θέτει συνεχώς εμπόδια στη δουλειά του Μαγιακόβσκη. Λογοκρίνει τα έργα του και είτε δημοσιεύονται με μεγάλη αργοπορία είτε απορρίπτονται. Το 1928 γράφει το «Κοριό» και το 1929 το «Λουτρό», τα οποία ήταν και τα δυο τελευταία θεατρικά του έργα. Τα οποία κυνηγήθηκαν μεθοδικά το ίδιο όπως και η «έκθεση για την 20χρονη δημιουργία του» ώστε να αποτύχει (δέκα ημέρες πριν αυτοκτονήσει). Στο «Κοριό» και στο «Λουτρό» είναι φανερή η πρόθεση του να έρθει κατά πρόσωπο και να αντιπαλέψει ενάντια σε όλη τη περιρρέουσα αποπνικτική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που συμβολικά προσωποποιείται μεταξύ των άλλων στον χυδαία φιλόδοξο και ευκαιριοθηρικό ρόλο του εργάτη Πρισίπκιν μέσον του οποίου διακωμωδείται και ψέγεται η μετεπαναστατική προλεταριακή αριστοκρατία, το γήρας της επανάστασης, η καινούργια «ρεαλιστική» παντοδύναμη κατάσταση που αντικειμενικοποιούταν με την Νέα Οικονομική Πολιτική. Όμως τα μέσα και τα υλικά άμυνας του Μαγιακόβσκη ήταν αυτά που διέθετε το «ιστορικό λατομείο» αυτής της πρωτόγνωρης μεταβατικής εποχής. Και κάποια από αυτά τα υλικά ήταν οι βασικές πεποιθήσεις της υποταγής του Προσωπικού στο Συλλογικό και της αλληλεξάρτησης ανάμεσα σε Επαναστατικότητα και Κομματικότητα. Ως προς το πρώτο ο φουτουριστής Μαγιακόβσκη απαξιώνει τα «ρομάντσα» και τις συναισθηματικές σειρήνες γενικά καθώς ίσως αισθάνεται πως οφείλει να «δολοφονήσει» τις δικές του σειρήνες αυτές που είναι μέσα του. «πνίξτε τα καναρίνια πριν τα καναρίνια πνίξουν το κομμουνισμό» θα πει. Τούτη η αυτό-φίμωση όμως δεν έγινε κατορθωτή. Ο Μαγιακόβσκη δεν κατάφερε να εκτελέσει το δικό του καναρίνι παρά μονάχα αυτό που μπόρεσε ήταν η αυτο-εκτέλεση του. Ως προς το δεύτερο- καθώς είναι αδύνατο να δει πως η κύρια απειλή υπόσκαψης της επανάστασης δεν ήταν τόσο τα παρακμιακά παράσιτα της σοβιετικής πραγματικότητας αλλά κυρίως οι νέες εξουσιαστικές υποκειμενικότητες και η λειτουργική τους διάταξή μέσα στους μηχανισμούς του «σοσιαλισμού του κράτους και του κόμματος» - η ταυτόχρονη και απελπισμένη υπεράσπιση της κομματικής του «ταυτότητας» συνιστά το τελευταίο του χαράκωμα. Από κει θα προβεί και στο έσχατο διάβημα. «Δεν πρόκειται να το κουνήσω από δω. Μπας και νομίζεις πως μ΄ αρέσει όλη αυτή η βρόμα και η κουρελαρία; Όχι, αλλά εμείς βλέπεις είμαστε πολλοί. Όσες κόρες κι αν γεννήσουν οι μικρέμποροι της ΝΕΠ δεν φτάνουν για όλους μας. Θα χτίσουμε σπίτια και θα προχωρήσουμε όλοι μαζί. Μα ό,τι και αν γίνει δεν πρόκειται να βγούμε με άσπρες σημαίες από αυτό το χαράκωμα». Και βέβαια δεν βγήκε... Αρχές του 1930,έπειτα από χρόνιες συνεχείς συγκρούσεις με το «Ρωσικό Σύνδεσμο Προλεταρίων Συγγραφέων» (ΡΑΠΠ) αποφασίζει να ενταχθεί. Μια ένταξη που δεν του πρόσφερε τίποτα και που μάλλον τον μπέρδεψε και τον αποδιοργάνωσε περισσότερο..

Στις 10:15 π.μ. στις 14 Απριλίου 1930, αυτό-πυροβολείται και πεθαίνει στο γραφείο του στη Μόσχα. Άφησε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα γραμμένο στις 12 Απριλίου, που δημοσίευσε η «Πράβντα» στις 15 του Απρίλη.

Σε όλους

Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα

και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά.

Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.

Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με- αυτός δεν είναι τρόπος-

(δεν τον συμβουλεύω σε άλλους)

μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπαμε.

Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναιη Λίλια Μπρικ, η μητέρα, οι αδελφές και η

Βερόνικα Βιτόλοτοβα Πολόνσκαγια.

Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή,ευχαριστώ.

Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ.

Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν.

“Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν” καθώς λεν

και εμείς ας πούμε

τη βάρκα του έρωτα

τη συνέτριψε η ζωή.

Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μαςκαι δεν έχει νόημα να καταγραφούνε

κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή.

Να ‘στε καλά.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Υστερόγραφο 12.IV.30

Σύντροφοι της ΡΑΠΠ. Μη με θεωρήσετε λιγόψυχο.

Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει.

Γειά σας.

Πέστε του Γιερμίλοφ, λυπάμαι που έβγαλα το σύνθημα,

έπρεπε να συνεχίσω τον καυγά ως το τέλος.

Β.Μ.

Στο τραπέζι μου είναι 2.000 ρούβλια - δώστε τα

στην Εφορία.

Τα υπόλοιπα πάρτε τα απ’ τις Κρατικές Εκδόσεις.

Β.Μ.

Ο «Ρωσικός Σύνδεσμος Προλεταρίων Συγγραφέων» στη νέα «μετοίκιση» του μεγάλου ποιητή της Σοβιετικής Επανάστασης αυτό που αμήχανα μπόρεσε να ψελλίσει ήταν πως «δεν έχει καμιά σχέση». Οι κομματικοί εξουσιαστές απέδωσαν την αυτοκτονία σε λόγους προσωπικούς («ερωτική απογοήτευση»). Ο σοβιετικός τύπος επιτέθηκε χαρακτηρίζοντάς τον ποιητή «Φορμαλιστή», «Συνοδοιπόρο» και όχι «Καλλιτέχνη του Λαού». Η Λίλια Μπρικ γράφει στο Στάλιν ζητώντας του την αποκατάσταση του Μαγιακόβσκη. Ο Στάλιν ανταποκρινόμενος τον αποκαλεί «καλύτερο και πιο ταλαντούχο ποιητή της σοβιετικής μας εποχής». Αυτό είναι ο «δεύτερος θάνατος του Μαγιακόβσκη» θα πεί ο φίλος του Μπόρις Πάστερνακ. Ιδρύματα, δρόμοι και πλατείες παίρνουν το όνομα του. «Πετρωμένος» πια ο ποιητής μπορεί να σωπαίνει...

Ο υπεραισιόδοξος φουτουρισμός του Μαγιακόβσκη απαίτησε από νωρίς την αυτο-πυρπόληση του ποιητή που ένιωθε να σηκώνει δυο αβάστακτα φορτία. Την επαναστατική απελπισία και την απελπισία της επανάστασης.. Το νεανικό του έργο «Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Μια τραγωδία» ήταν φαίνεται η δραματουργική προαναγγελία τούτης της αυτο-πυρπόλησης που ως εντελέχεια αμετάκλητη κορυφώθηκε τελεσίδικα στη στιγμή του αυτο-πυροβολισμού.

Μήπως εσείς

θα καταλάβετε γιατί

εγώ γαλήνιος,

κάτω από των σαρκασμών τις καταιγίδες,

στο δείπνο των επερχόμενων χρόνων

κομίζω τη ψυχή μου πάνω σ΄ ένα δίσκο;

Ανώφελο δάκρυ κυλώντας

απ΄ των πλατειών το κακοξυρισμένο μάγουλο,

είμαι ίσως

ο τελευταίος ποιητής.

(μτφ. Γιάννης Ρίτσος)

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη θα επιρρεάσει με το έργο του τα μεγαλύτερα ονόματα της ρωσικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και με το θάμβος του θα «ακουμπάει» και θα μένει παντοτινά στις «ψυχές»-«σύννεφα» αυτών που επιμένουν και να ονειρεύονται και να δρουν για ένα απελευθερωμένο κόσμο. Από άλλη ατραπό, μέσα από τη τραγωδία του αγώνα και την πανανθρώπινη θέληση να μετουσιώσει όλα τα σκοτάδια σε μέρες ηλιόλουστες, μέσα από την ανεπανάληπτη γλώσσα της τέχνης του, θα ΄ναι πανταχού παρόν στων αιώνων τη ποίηση.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

-1912: «Χαστούκι στο γούστο του κοινού» μανιφέστο του Φουτουρισμού), «Πρωί», «Νύχτα» (ποιήματα).

-1913: «Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη.Μια τραγωδία»(θεατρικό).

-1915-1916: «Σύννεφο με παντελόνια», «Στων σπονδύλων το φλάουτο», «Ο αδέσποτος σκύλος», «Ο πόλεμος και η ειρήνη», «Ο αυτο-αγαπώμενος συγγραφέας» (ποιήματα).

-1916-1917: «Ο άνθρωπος» (ποίημα).

-1917-1918: «Tο δικό μας βήμα» (ποίημα), «Επανάσταση» (ποιητικό χρονικό), «Μυστήριο Μπούφο» (θεατρικό).

-1918: «Ωδή στην Επανάσταση» (ποίημα), «Σταρίσια λέξη» (συλλογή).

-1919: «Αριστερό Εμβατήριο» (ποίημα).

-1921: «150.000.000» (ποίημα,δημοσιεύτηκε ανώνυμα).

-1922: «Παρασυνεδριαζόμενοι» (σατιρικό ποίημα).

-1923: «Αγαπώ», «Γι΄ αυτό», «Παρίσι» (ποιήματα).

-1924: «Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν», «Ιωβηλαίο» (ποιήματα).

-1925-1926: «Ξελασπώστε το μέλλον», «Στο Σεργκέι Γιεσένιν», «Ιπτάμενος Προλετάριος»(ποιήματα), «Η δική μου Αμερική» (ταξιδιωτικό), «Πώς γίνεται η ποίηση» (πεζογράφημα).

-1926-1927: «Καλά!» (ποίημα), Σειρά σεναρίων για τον κινηματογράφο.

-1928: «Ο κοριός» (θεατρικό).

-1929: «Το Λουτρό» (θεατρικό).

-1930: «Μ΄ όλη μου τη φωνή» (ποίημα).

-----------------

ΣΥΓΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ

ΤΕΤΡΑΠΤΥΧΟ

Σ΄ εσένα Λιλή

Πρόλογος

Τη σκέψη σας που 'νείρεται

πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας

σάμπως ξυγκόθρεφτος λακές

σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,

εγώ θα την τσιγκλάω

επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου

φαρμακερός κι αγροίκος πάντα

ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μου

κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,

ωραίος τραβάω, τραβάω

εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...

Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.

Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,

θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,

τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,

έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,

εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,

εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων

κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας

σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού

μαγειρικής.

Θέλετε-

θάμαι ακέριος όλο κρέας, λυσσασμένος,

-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-

θέλετε-

θάμαι η άχραντη ευγένεια

-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια.

……………..

Ι

……………..

Άξαφνα

Οι πόρτες τρίζουν

σα να χτυπάνε από το κρύο τα δόντια της εισόδου.

Μπήκες εσύ,

Απότομα σαν ένα «παρ΄ το»

βασανίζοντας το σεβρό του γαντιού σου

κι΄ είπες:

«Ξέρετε-

παντρεύομαι».

Τι να γίνει, παντρευτείτε.

Δεν πειράζει.

Θα κάνω κουράγιο.

Βλέπετε-τι ήρεμος που είμαι!

Σαν το σφυγμό

Ενός νεκρού.

…………………

Στο πρόσωπο που ακόμα καίγεται,

απ΄ τη σκισμάδα των χειλιών,

ένα μικρό-μικρό φιλί απανθρακωμένο

προβαίνει να ριχτεί στο δρόμο.

Μητέρα.

Δεν μπορώ να τραγουδήσω.

Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου

τα ψαλτήρια καίγονται.

……………………

Στερνή κραυγή-

κάνε τουλάχιστον εσύ,

μες απ΄ τη φλόγα που σε καίει,

ν΄ αντιλαλήσει ο στεναγμός σου

στους αιώνες!

ΙΙ

Δοξάστε με.

Δεν είμαι ταίρι εγώ των ισχυρών.

Εγώ επάνω σ΄ όλα που έχουν γίνει

Βάζω «μηδέν».

……………………..

Ο δρόμος

στριμώχνει σιωπηλά τα βάσανα του.

Η φωνή του

σαν κόκκαλο ψαριού στο λαρύγγι του.

Η πολιτεία αμπάρωσε το δρόμο με σκοτάδι.

Και στο στόμα

σαπίζουν τα μικρά πτώματα

των πεθαμένων λέξεων,

και δυο μονάχα ζουν

χοντραίνοντας,

«τσογλάνι»,

και μια άλλη ακόμα,

θαρρώ:

«ψωμί».

Οι ποιητές

που μούλιασαν στα κλάματα και στ΄ αναφυλλητά

λακήσαν απ΄ το δρόμο

τινάζοντας ακατάδεχτα τα τσουλούφια τους.

«Πως με δυο τέτοιες λέξεις

να τραγουδήσεις

την δεσποινίδα

και τον έρωτα

και το τριανταφυλλάκι με τις δροσοσταλίδες;»

Και πίσω από τους ποιητές

τρέχουν τα πλήθη του δρόμου:

Φοιτητές,

πόρνες,

εργολάβοι.

………………..

Ακούστε!

Κάνει το κήρυγμά του

με βογγητά και ουρλιάγματα

ο σύγχρονος φωνακλάς Ζαρατούστρας.

Εμείς

με πρόσωπο σαν αγουροξυπνημένο σεντόνι,

με χείλια κρεμασμένα σαν πολύφωτα,

Εμείς

οι κατάδικοι της πολιτείας των λεπρών,

όπου η βρώμα και ο χρυσός γαγγραίνιασαν τη λέπρα,

………………………….

Εμείς,

καθένας από μας,

κρατάμε μέσα στη γροθιά μας

τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.

……………………..

Εγώ που η σύγχρονη γενιά μου γέλασε κατάμουτρα,

διακρίνω αυτόν που φτάνει μες απ΄ τις οροσειρές του χρόνου,

διακρίνω αυτόν που κανένας δε βλέπει.

……………………….

Κι όταν

τον ερχομό του διαλαλώντας

ανταριασμένοι

θα βγείτε να δεχτείτε τον Σωτήρα,

εγώ για σας

θα ξεριζώσω την καρδιά μου

θα την ποδοπατήσω

κι έτσι μεγαλωμένη

και καταματωμένη

θα σας τη δώσω για σημαία.

ΙΙΙ

ΈΪ, σεις που σουλατσέρνετε,

βγάλτε τα χέρια από τις τσέπες.

Πάρτε μαχαίρι, πέτρα, μπόμπα,

κι αν ειν΄ κανείς σας δίχως χέρια

νάρθει να χτυπηθεί με κουτουλιές.

……………………….

Στον ουρανό, σα Μαρσεγιέζα κόκκινη,

σφαδάζει ψοφώντας η δύση.

Όλα πια είναι μια τρέλλα.

……………………..

Μαρία,Μαρία,Μαρία.

Άσε με νάμπω Μαρία,

Δεν μπορώ έξω στους δρόμους.

Μαρία το βλέπεις-

που ανάμεσα στα δόντια μου κρατάω

-πάλι-

το μπαγιάτικο ψωμάκι

απ΄το χτεσινό σου χάδι.

……………………….

Παραμερίστε.

Δε θα μου φράξετε το δρόμο.

Κοιτάχτε-

αποκεφάλισαν ξανά τ΄αστέρια-

ματωμένος ουρανός σαν σφαγείο.

Έϊ, εσύ! Ουρανέ!

Βγάλ΄ το καπέλο σου.

Εγώ περνάω.

Ησυχία!

Κοιμάται η οικουμένη

ακουμπώντας το τεράστιο αυτί της

πάνω στο χέρι της το ολόστικτο

απ΄τα τσιμπούρια των άστρων.

(Μαγιακόβσκη Ποιήματα-Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

-"Κέδρος" 1978)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η Ζωή του Μαγιακόβσκη

…………………..

Τον χρυσό μόσχο των αυτοκρατοριών κλονίζουνε οι επαναστάσεις,

τ΄ ανθρώπινο κοπάδι αλλάζει μακελάρη,

όμως εσένανε άρχοντα των καρδιών μη εστεμμένε

καμιά ανταρσία δεν σε αγγίζει.

………………………

Ο Μαγιακόβσκη στους Αιώνες

………………………….

Με το λαιμό πιασμένο στη θηλειά των ακτίνων

θα συρθώ ανάμεσα στο φλεγομενο θέρος.

Αιώνες έρωτα

σαν χειροπέδες

κουδουνίζουν στα χέρια μου...

Τα πάντα θα χαθούνε

θα εκμηδενιστούνε

κι εκείνος

που κινεί ζωή

θα χρησιμοποιήσει την ύστατη ακτίνα

του ύστατου ήλιου

ενάντια στο σκοτάδι των πλανητών

κι απομένει μονάχος

ο πόνος μου

ο πιο οξύς.

Ζωσμένος φλόγες

μένω

πάνω στην άσβεστη πυρά

του ακατόρθωτου έρωτα.

(ο.π.π.- αποδ. Γιάννης Ρίτσος)

ΞΕΣΥΝΕΔΡΙΑΣΜΕΝΟΙ

Μόλις η νύχτα γίνει αυγή,

βλέπω καθημερινά:

κάποιος στη διεύθυνση,

κάποιος στην επιτροπή,

κάποιος στην πολιτική,

κάποιος στη μορφωτική,

στα ιδρύματα ο λαός σκορπά.

Οι χαρτοϋποθέσεις πέφτουν βροχή,

μόλις στο κτίριο περάσεις:

ξεχωρίζοντας καμιά πενηνταριά –

τις πιο σοβαρές! –

οι υπάλληλοι σκορπάνε στις συνεδριάσεις.

Εξανίσταμαι:

«Δεν μπορούν ακρόαση να μου παραχωρήσουν;

Γυρίζω από την τάδε εποχή». –

«Ο σύντροφος Ιβάν Βάνιτς συνεδριάζει –

στην Τεό και Γκουκόνα».

Οργώνεις σκάλες εκατό.

Ο κόσμος σκοτεινιάζει.

Πάλι:

«Παρήγγειλαν να ‘ρθείτε σε ώρα μία.

Συνεδριάζουν:

Μελανοδοχείων αγορά.

Για τον Επαρχιακό Συνεταιρισμό».

Σε ώρα μία:

Ούτε γραμματέας,

ούτε γραμματίνα πια –

άδεια!

Όλοι μέχρι 22 ετών

στη συνεδρίαση της Κομσομόλ.

Έχει νυχτώσει, σκαρφαλώνω ξανά

στο πάνω πάτωμα του εφταώροφου κτιρίου.

«Ήρθε ο σύντροφος Βάνιτς Ιβάν;» -

«Είναι στη συνεδρίαση

του α-β-γ-δ-ε-ζ συνεργείου».

Μανιασμένος

για τη συνεδρίαση

σαν χιονοστιβάδα ορμάω,

άγριες κατάρες στο δρόμο ξερνάω.

Και βλέπω:

κάθονται άνθρωποι μισοί.

Ω διαολόπραμα!

Που είναι το άλλο μισό;

«Τους σφάξανε!

Τους σκοτώσαν!»

Τρέχω ουρλιάζοντας.

Από τη φοβερή εικόνα σάλεψε το λογικό.

Κι ακούω

Την ηρεμότατη φωνούλα του γραμματέα:

«Βρίσκονται σε δυο συνεδριάσεις ταυτοχρόνως.

Σε μια μέρα

συνεδριάσεις είκοσι

πρέπει να προφτάσουμε.

Έτσι αναγκαζόμαστε να κοβόμαστε στα δυο.

Μέχρι τη μέση εδώ,

και το υπόλοιπο

εκεί».

Απ’ τη συγκίνηση ο ύπνος δε με πιάνει.

Νωρίς το πρωινό.

Με τα’ όνειρο την πρώιμη αυγή προϋπαντώ:

ακόμα

μία συνεδρίαση

για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις!».

(μτφ. Χρήστος Τρικαλινός

Από τον ιστότοπο: Πολιτικό Καφενείο)

ΛΕΝΙΝ

Χρόνε, θ' αρχίσω την ιστορία του Λένιν.

Πέρασαν οι μέρες της δυστυχίας.

Πάει καιρός που ο πόνος κοφτερός

έχει γίνει πια ένα κακό παλιό και καθάριο.

Χρόνε, κάνε να ξανατρικυμίσουν οι φράσεις

του Λένιν.

Αρμόζει να λυθούμε σε κοπετούς

όταν ο Λένιν μένει πάντα πιότερο από κάθε άλλον

Ζωντανός;

Γνώση μας είναι η δύναμη και τ' άρματα.

Οι άνθρωποι; Βάρκες έξω απ' το νερό.

Ένα πλήθος από μικρές αχιβάδες

που δεν έχουνε γεννήσει ακόμα απογόνους

Κολλούν παντού στα όστρακα τους.

Και μετά,σαν έχουνε διασχίσει το θυμωμένο

μπουρίνι,

κάθονται στον ήλιο

Για να καθαρίσουν τα πράσινα από τα φύκια γένια

τους.

Εγώ, καθαρίζομαι στο φως του Λένιν

για να οδηγήσω πιο μακριά την επανάσταση.

Φοβάμαι αυτούς τους στίχους που 'χω μπροστά μου

κατά εκατοντάδες

όπως ένα μικρό παιδί μπροστά στη ψευτιά.

Αν κάνουν πάνω στο κεφάλι του ένα φωτοστέφανο,

φοβάμαι μήπως σκεπάσουν

τ'αυθεντικό, τ'ανθρώπινο και το σοφό

το απέραντο μέτωπο του Λένιν.

Φοβάμαι τις λιτανείες, τα μαυσωλεία,

το θαυμασμό, τ' αγάλματα του,

μην πάει και πνίξουν, κάτω απ' τη γλυκιά γιορτή,

το Λένιν και την απλότητα του.

Τρέμω γι' αυτόν όπως τρέμω για τη κόρη

του ματιού μου!

Αλίμονο στο ψέμα! Στο ιδεώδες των ζαχαροπλαστών!

Η καρδιά εκλέγει και το καθήκον υπαγορεύει:

Θα γράψω.

Όλη η Μόσχα: ο κρότος δονεί το παγωμένο έδαφος.

Στα μαγκάλια, όλοι αυτοί που άσκημα ξεπάγιασαν

τη νύχτα.

Τι έχει κάνει; Ποιος είναι κι έρχεται από πού;

Γιατί γι' αυτόν όλες ετούτες οι τιμές;

Απ' τη μνήμη μου βγαίνουν οι λέξεις, η μια ύστερα

απ' την άλλη.

Τι φτώχεια, εδώ κάτου, στο ατελιέ των λέξεων!

Που να ψαρέψεις κείνη που αρμόζει πιότερο;

Έχουμε μέρες εφτά,

έχουμε δώδεκα ώρες.

Δε ζει κανείς μόνο με τον εαυτό του.

Ο θάνατος δε ξέρει να ζητάει συγγνώμες.

Tα πάμε κιόλας άσχημα με το εκκρεμές,

βρίσκουμε, εμείς οι καταχθόνιοι, το ημερολόγιο:

λέμε η εποχή

και λέμε το παρελθόν.

Κοιμόμαστε τη νύχτα

κινούμαστε τη μέρα.

Μας αρέσει να πίνουμε νερό

και μάλιστα αν είναι το νερό μες στο δικό μας

το ποτήρι.

Κι αν ένας για όλους γίνεται

κύριος της παλίρροιας των πραγμάτων,

τον ονομάζουμε προφήτη,

τον ονομάζουμε ιδιοφυΐα.

Είμαστε χωρίς σκοπό,

πρέπει να μας σφυρίξουν για να κατεβούμε.

Απ' τη στιγμή που αρέσεις στη γυναίκα σου,

είσαι κιόλας ευχαριστημένος,

Κι αν δημιουργηθεί, ψυχή και κορμί ενωμένα,

κάποιος που να μην είναι στα μέτρα μας,

τραβιόμαστε: «Έχει έναν αέρα βασιλικό!»

Γιομίζουμε έκπληξη: «Είναι ένα Δώρο του Θεού!»

Είναι, έτσι που λέμε, ούτ' έξυπνο, ούτε κουτό.

Λέξεις στον αέρα που εξατμίζονται, καπνοί.

Τι μπορεί κανείς να βγάλει από τέτοια κούφια

καρύδια;

Τούτο δε μιλά μήτε στη καρδιά, μήτε στην αφή.

Πώς να μετρήσεις τον Λένιν μ' αυτή τη μεζούρα;

Σάμπως ο καθένας δεν τον είδε με τα δικά του

τα μάτια,

Αυτόν που μπήκε στο σπίτι μας, δίχως

τα κουφώματα ν' αγγίξει;

Θάταν ακόμα πιθανό

ο Λένιν να μιλά σαν ένας «ελέω Θεού αρχηγός»;

Κι αν ακόμα ήταν ηγεμονικός και θεϊκός,

όλος θυμό και δίχως να συγκρατιέται,

εγώ θάμουν βαλμένος ανάμεσα σε συνοδείες,

ενάντια στο πλήθος και στους θαυμαστές.

Θε να 'χα βρει τις λέξεις που ταιριάζουν για κατάρες.

Ποδοπατημένος εγώ, ποδοπατημένες κι οι κραυγές μου,

θα 'χα πετάξει βλαστήμιες προς τον ουρανό,

Στο Κρεμλίνο τάχα εξακοντίζει τη βόμβα: Κάτω!

Αλλά ο Τζερτζίνσκι με βήμα σταθερό ακολουθεί

το φέρετρο.

Θα μπορούσε ν' αφήσει τα πόστα της η Τσεκά.

Από μάτια μιλιούνια κι απ' τα δυο τα δικά μου

ρυάκια από δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα.

Για το Θεό, τίποτα το νέο σε τέτοιες τιμές.

Όχι σήμερα! Η λύπη είναι αληθινή

στη παγωμένη καρδιά:

θα θάψουμε τον πιο απλό άνθρωπο

απ' όλους όσους έζησαν στη γη.

Απλός ναι, αλλ' όχι σαν κι αυτούς

που το βλέμμα τους

πηγαίνει να καταλήξει στη λεκάνη τους.

Με μια μάτια που επόπτευε ολάκερη τη γη,

αγκάλιαζε αυτό που ο χρόνος σκέπαζε ξανά.

Σαν κι εσάς και σαν εμένα, ίδιος κι απαράλλαχτος,

μόνο που στην άκρη των ματιών του,

ο στοχασμός περσότερο ζαρώνει το πετσί,

και που τα χείλια του είναι πιο σκληρά κι ειρωνικά.

Δεν είχε τη σκληράδα του σατράπη πάνω στ' άρμα

που σε συντριβεί με μια μόνο κίνηση

των χαλιναριών.

Ανθρώπινος, τρυφερός για το σύντροφο,

για τον εχθρό, η σκληράδα του σίδερου.

Είχε, όπως έχουμε και 'μεις, αδυναμίες,

κι είχε γιατρευτεί απ' τις αρρώστιες,

δίχως ποτέ να πλαγιάσει.

Έτσι, εμένα το μπιλιάρδο, το μάτι μου γυμνάζει.

Γι' αυτόν ήταν σκάκι, των αρχηγών το ταιριαστό παιχνίδι.

Και περνώντας απ' το σκάκι

στον πραγματικό εχθρό,

αλλάζοντας μ' ανθρώπους τα χτεσινά τα πιόνια

έβαλε την εργατική δικτατορία

πάνω από τις φυλακές και τα κάστρα

του κεφαλαίου.

(μτφ. Μιχάλης Λίλλης

Από: Πολιτικό Καφενείο / Αρχείο Μαρξιστών στο internet)

ΣΤΟ ΣΕΡΓΚΕΪ ΓΙΕΣΕΝΙΝ

Πήγατε

καθώς λεν

στον άλλο κόσμο.

'Αδειο...

Πετάτε

στ' άστρα, στις νεφέλες...

Δεν έχει δανεικά πια

ούτε μπίρες.

Νηφάλιος.

'Οχι Γιεσένιν

δε σας

κοροϊδεύω

κόμπος

η λύπη στο λαιμό μου

όχι το γέλιο.

Σας βλέπω -

με ανοιχτές τις φλέβες σταματάτε,

το σακούλι

με τα δικά σας κόκαλα

βαστάτε.

Μη!

Προς Θεού!

Σας έστριψε τελείως;

Να γίνουν τα μάγουλά σας θέλετε

θανάτου εκμαγείο;

Εσείς

που είσαστε ο πρώτος ο νταής

όπως

στον κόσμο αυτό

κανείς;

Για ποιο σκοπό;

Γιατί;

Απορία φριχτή.

Οι κριτικοί μπουρδολογούν:

Φταίει τούτο

φταίει τ' άλλο

και το πιο σημαντικό

το 'χε χάσει το μυαλό

απ' τις πολλές μπίρες

τα κρασιά...

Λένε

πως αν αφήνατε

τα μποεμιλίκι' αυτά

και στην εργατική σας τάξη

μένατε κοιτά

θα είχατ' επηρεαστεί

δε θα 'σαστε συνέχεια σε καβγά.

Πώς δηλαδή

η τάξη η εργατική

σβήνει τη δίψα της με κβας;

Δε θέλει

κι αυτή να πιει;

Είναι βλαξ;

Λένε

πως αν σας κόλλαγαν

απ' ΤΟ ΠΟΣΤΟ ΜΑΣ

κανά χαφιέ

τα ποιήματά σας

θα είχανε

πραγματικό εφέ,

και θα

γράφατε

την ημέρα

στίχους εκατό

κουραστικούς

κι ατέλειωτους

σαν του Ντορονίν το λυρισμό.

Εγώ όμως λέω

πως αν από τέτοι' ακράτεια

έπασχ' η ποίησή σας

θα είχατ' από καιρό

βάλει τέρμα στη ζωή σας.

Είναι θαρρώ καλύτερο

απ' τη βότκα να πεθάνεις

παρά από ανία!

Το μυστικό

του χαμού σας

δε θ' ανοίξουν πια

ούτε ο σουγιάς

ούτε η θηλειά.

Αλλ' ίσως

αν υπήρχε

μελάνι στο ΑΓΓΛΙΑ

να κόψτε

τις φλέβες

δε θα υπήρχ' αιτία.

Περιχαρείς οι μιμητές σου:

Μπιζ! Ζήτω!

Ολόκληρη στρατιά

αυτόχειρων

σα να 'σερνες ξωπίσω!

Γιατί αλήθεια

ν' αυξήσεις

τις τόσες αυτοκτονίες

και συ να πεθάνεις;

Καλύτερα

ν' αυξήσεις

την παραγωγή μελάνης!

Για πάντα

τώρα

η γλώσσα

πίσω απ' τα δόντια θα 'ναι αμπαρωμένη.

Βαρύ

κι ανάρμοστο να τ' αγγίξεις

το μυστήριο μένει.

Του λαού

του γλωσσοπρωτομάστορα

του πέθανε

ο αηδονόλαλος

ο ρέμπελος ο μαθητής!

Και κουβαλούν

των στίχων τη νεκρική σαβούρα

από παλιές

κηδείες

χωρίς σχεδόν καμι' αλλαγή

ρίμες στομωμένες

στιβάζουν στην ταφή.

Για το μνημείο σας

το μέταλλο ακόμα δεν εχύθη,

πού είναι

του μπρούντζου ο βρόντος

η γραμμή του γρανίτη;

Πίσω απ' της μνήμης

τη μαύρη σιδεριά

σωρός

τ' αφιερώματα

και τ' αναμνηστικά σκατά!

Τ' όνομά σας

στο μαντίλι

με τη μίξα του σκουπίζει

τον λόγο σας

ο Σομπίνοβ σαλιαρίζει

και κάτω

από μια ψόφια σημυδούλα μουρμουρίζει:

"Ούτε μια λέξη, ω φίλε μου,

ούτε ένα αχ!"

Αααχ!

και να τα λέγαμε ένα χεράκι

με τον κύριο Λεωνίδα Λοενγκρινάκη!

Είναι να σηκωθεί κάνεις

τιμωρός

και να βροντοφωνήσει:

"Δεν επιτρέπω

τους στίχους αυτούς

κανείς να τους ψελλίσει

Και να τους τσαλαπατήσει!"

Είναι να σφυρίξει

με τα τρία δάχτυλα στο στόμα

ως να κουφαθείτε:

'Αει γαμηθείτε

Εσείς κι η γιαγιά σας

ο Θεός, η ψυχή σας

κι η μανούλα σας ακόμα.

Για να σκορπίσει

η ατάλαντη κοπριά

ν' ανοίξει

το σκοτάδι

το σακάκι του

πανιά

να γίνει

καπνός

κυνηγημένος ο Κογκάν

και συφορά του

όποιος συναπαντήσει

τις μύτες

του μουστακιού του που τρυπάν!

Η βρωμιά

ακόμη

δεν έχει αραιώσει.

Δουλειά πολλή...

Μονάχα να προλάβουμε.

Τη ζωή

πρέπει απ' την αρχή

να ξανακάμουμε

κι όταν την ξαναχτίσουμε

τότε θα την υμνήσουμε.

Τούτοι είναι

δύσκολοι καιροί για την πένα.

αλλά πέστε μου

εσείς

άτομα σακατεμένα

πού

πότε

είδατε μεγάλο κανένα

να διαλέγει

δρόμο πατημένο

κι εύκολο;

Ο λόγος είν' ο στρατηλάτης

της δύναμης του ανθρώπου.

Εμπρός!

Το παρελθόν με μπάλες κανονιού

να κομματιάσουμε επιτόπου.

Και στις μέρες τις παλιές

να φέρει ο αέρας

μόνο μαλλί ανακατεμένα

σγουρά.

Για γλέντια

ο πλανήτης μας

διόλου δεν έχει εξοπλιστεί.

Πρέπει

ν' αδράξει

τη χαρά

απ' το μέλλον το απώτερο.

Σ' αυτή τη ζωή

δύσκολο δεν είναι να πεθάνεις.

Να φτιάξεις τη ζωή

είναι πολύ δυσκολότερο.

μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ

Από το ιστολόγιο: Ποίημα για σένα)

EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε

και κλέβουν ένα λουλούδι

από τον κήπο μας

και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον

περπατούνε στα λουλούδια,

σκοτώνουν το σκυλί μας

και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα

-τη πιο διάφανη απ' όλες-

μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας

ληστεύουν το φεγγάρι μας

γιατί ξέρουνε το φόβο μας

που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα

πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

(Από τον ιστότοπο: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ)

ΥΠΑΛΛΗΛΑΡΑ

Εμφανίστηκαν

νέοι

Καλοαναθρεμμένοι άνθρωποι –

του ΜΟΠΡ

σήματα χρυσά

Του στολίζουν το στήθος.

Κομματικό κουνούπι

από το ΜΚΚ

δεν θ’ αγγίξει

Του παλικαριού

τη μύτη:

Έγκαιρα

είναι γραμμένη

άλλη γραμμή

συνδικαλιστική

και κομματική

και άλλη συνδρομή.

Τίμιος είναι,

σαν τίμιο βόδι.

Στη θέση

τη δική του

ρίζωσε

και τίποτα

δε βλέπει

πέρα

Απ’ τη δική του μύτη.

Τον κομμουνισμό

τον έμαθε απ’ το βιβλίο.

παπαγαλίζοντας κάθε «ισμό»,

αυτός

τέλειωσε για πάντα

με τις σκέψεις

για τον κομμουνισμό!

Γιατί να κοιτάξει παραπέρα;!

Την εγκύκλιο

θα καθίσει

να περιμένει.

-Εμείς, λοιπόν,

δε χρειάζεται

να σκεφτούμε,

‘όταν

σκέφτονται οι ηγέτες.

Των μικροεργασιών

τις παρωπίδες

τις φόρεσε

στα δυό του

μάτια,

για να δουλεύει

πιο καλά,

ήσυχα

και στενοκέφαλα.

Ημέρα – σταθμός

σπατάλης και κολακείας,

ημέρα,

με πεδίο για τους γλείφτες, -

αυτό

είναι γι’ αυτόν

ο πιο καλός

σοσιαλισμός.

Της κομμούνας

το δρόμο

δεν θα περάσεις

μ’ αυτό το ψωράλογο,

λες κι έχει γίνει

ειδικά

για υπαλληλικές δουλίτσες.

Λάμπουν

τα σήματα τα χρυσά,

περήφανα,

φουσκώνουν

τα στήθη,

κυκλοφορούν

σιωπηλά

οι νέοι

προσαρμοσμένοι άνθρωποι.

Στα κούτσουρα

Ρίχνουν άγκυρα

εκεί

που τα νερά είναι ήρεμα…

Και τον τοίχο

διακοσμούν

ο Καρλ κι ο Μαρλ και τα γενάκια.

Κι εμείς παιδευόμαστε μην ξέροντας,

τι να την κάνουμε

την τιμιότητά τους:

Κομσομόλε,

που ζεις

σ’ αυτή την ηλικία,

το οχτωβριάτικο

όζο

ανασαίνοντας,

να θυμάσαι,

πώς κάθε μέρα –

είναι σταθμός,

για του στόχου

το δρόμο

καθώς προχωράς.

Δεν είναι δικοί μας –

αυτοί

που στα πισινά του χρόνου

κόλλησαν

τα κεφάλια τους

σαν σε μέλι,

να είσαι κομμουνιστής –

σημαίνει ν’ αποτολμάς,

να σκέφτεσαι,

να θέλεις,

να μπορείς.

Σε μας

ακόμα

Εδέμ και Παράδεισος δεν είναι –

η μικροαστική

αράχνη η μουχλιασμένη.

Δουλεύοντας,

τα μικροπράγματα να συγκρίνεις,

με τον τεράστιο

στόχο που έχουμε βάλει.

(μτφ. Χρήστος Τρικαλινός

Από τον ιστότοπο: Πολιτικό Καφενείο)

Μ΄ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ

Αξιοσέβαστοι

απόγονοι σύντροφοι!

Καθώς θα σκάβετε

την απολιθωμένη

σημερινή κοπριά,

των ημερών μας μελετώντας τα σκότη,

μπορεί

και να ρωτήσετε

για με καμιά φορά.

…………..…

Βγάλ΄ το ποδήλατο-γυαλιά σου,

καθηγητά μου!

Μονάχος μου θα πω

και για την εποχή μου

και για τον εαυτό μου-άστα συ.

Ένας βοθροκαθαριστής

και νερουλάς μαζί

'ναι η αφεντιά μου,

που εκλήθηκα

κ' επιστρατεύτηκα απ' την επανάσταση.

……………..

Οσο μακραίνει

των χρόνων η ουρά,

τόσο θα μοιάζω

με τ' απολιθωμένα εκείνα τέρατα.

Άντε, λοιπόν, σύντροφοι,

να τη διαβούμε πιο γοργά

όση ζωή μας μένει

με πεντάχρονα.

Τα γραφτά μου

κέρδος δεν μούφεραν

ούτε ένα ρούβλι για μισό,

ούτε, βεβαίως, από μαόνι

έπιπλα λεία.

Κ' εξόν από φρεσκοπλυμένο

ένα πουκάμισο,

λόγω τιμής

δεν έχω τίποτ' άλλο χρεία

Όταν θα παρουσιαστώ

Στου φωτεινού σας

Μέλλοντος

την Κ.Ε.,

Θάρθω, πάνω απ' τη συμμορία της ποίησης

των πλεονεχτών και σαλταδόρων,

σείων

σα μπολσεβίκικη ταυτότητα

κομματική,

τους εκατό τόμους μαζί

όλων μου των

κομματικών βιβλίων

(ο.π.π.- αποδ. Γιάννης Ρίτσος)

Εδώ

να το εργαστήριο των ανθρωπίνων αναστάσεων

ο ήρεμος χημικός

με το μεγάλο μέτωπο

που συνοφρυώνεται πριν απ' το πείραμα.

Ενα βιβλίο.

΄Ολη η Γη.

Ζητά ένα όνομα.

Εικοστός αιώνας.

Ποιος ν΄ αναστήσει;

-Τον Μαγιακόβσκη;

Ας ψάξουμε για κάναν άλλο πιο όμορφο.

Ετούτος ο ποιητής δεν είναι και σπουδαίος.

Όμως απ΄ τη σελίδα αυτή

όπου βρίσκεται

σήμερα εγώ φωνάζω:

-Μη γυρίζεις φύλλο.

Εμένα πρέπει ν΄ αναστήσεις

Βάλε μου πάλι μια καρδιά!

Ένα κύμα αίμα

ως τις ελάχιστες φλεβίτσες.

Κάνε να μου ξαναβλαστήσει η σκέψη στο κρανίο!

Δεν έζησα το γήινο μερτικό μου.

Πάνω στη γη

δεν ξόδεψα το μερτικό μου του έρωτα.

Είχα δυο μέτρα μπόι.

Τι μ΄ ωφέλησε;…

Ανάστησε με

έστω γι αυτό μονάχα

γιατί εγώ,

σαν ποιητής,

σε καρτερούσα,

την καθημερινή μετριότητα απορρίπτοντας.

(ο.π.π.-αποδ. Γιάννης Ρίτσος)

-