Στη Μέση Ανατολή ο μεγάλος πόλεμος πλησιάζει

 

Μετά την «Επιχείρηση Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα» στις 7 Οκτώβρη 2023, καθ' όλη τη διάρκεια της δεκάμηνης εξοντωτικής λειτουργίας του Εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ στη Γάζα με την παράλληλη σχεδίαση και εκτέλεση διαρκών δολοφονικών επιθέσεων κατά αξιωματούχων της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και του Ιράν, το Ισραήλ φιλοδωρήθηκε με την κατάπτυστη συνένοχη σιωπή των περισσότερων κρατών του Αραβικού κόσμου, τις αμοιβαίες μπίζνες και τις όψιμες άσφαιρες αντιδράσεις για το θεαθήναι της Τουρκίας. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι αυτή η σειρά των στοχευμένων δολοφονιών από το Ισραήλ, κατέδειξε την ολοφάνερη αδυναμία του Ιράν και του «Άξονα Αντίστασης» για  αυτοπροστασία, πρόληψη και αντιμετώπιση των δυνατοτήτων των μυστικών υπηρεσιών του Εβραϊκού κράτους, του οποίου η σαφής αναποτελεσματικότητα  να κερδίσει τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας ουδόλως το εμπόδισε να κυνηγά και να εξαλείφει ανώτερα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη τους εδώ και πολύ καιρό. Κι αυτό βεβαίως με την πληροφοριακή, τεχνική, στρατιωτική συνδρομή των Αγγλοσαξόνων η οποία θα ενισχυθεί ενόσω, μετά την παραίτηση του Μπάιντεν από την εκλογική διαδικασία και την επίσκεψη στις ΗΠΑ του Νετανιάχου, φαίνεται να αίρονται όλες οι προηγούμενες αντιρρήσεις της Ουάσιγκτον τόσο για πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ και του Ιράν όσο και για εντατικοποίηση της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. Έτσι έως τώρα παρά τις όποιες αδιάλειπτες ανταλλαγές χτυπημάτων, το Ισραήλ δεν υπέστη κανένα ισχυρό μεγάλο πλήγμα από το Ιράν και τους συμμάχους του λόγω της σταθερής επιλογής τους να αποφευχθεί ένας ολοκληρωτικός πόλεμος. Έτσι όμως η όποια απειλητική ρητορική τους δεν εμπόδισε το να παραδοθεί  εμπράκτως η διαχείριση της κλιμακούμενης πολεμικής δυναμικής στο ίδιο το Εβραϊκό κράτος, η οποία μέλει να γίνει απολύτως ανεξέλεγκτη σε ενδεχομένη νέα προεδρία του σκληροπυρηνικού σιωνιστή Τραμπ.

 

Έτσι παρά τις προηγούμενες προσπάθειες και τις αυταπάτες της πολιτικής ηγεσίας της Χαμάς (των Χανίγε, Μεσάαλ κ.α.) για διαπραγματεύσεις, με τη μεσολάβηση των φιλοδυτικών εντολοδόχων καθεστώτων του Κατάρ και της Αιγύπτου, και παρά την εκλογή του «μετριοπαθούς φιλελεύθερου» Πεζεσκιάν ως προέδρου του Ιράν αυτό που τελικά έρχεται είναι μια ταραχώδης περίοδος με περαιτέρω συσσώρευση του στρατιωτικού συγκρουσιακού  δυναμικού. Η οποία ουδόλως μπορεί να ανακοπεί και με τον μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή να πλησιάζει, είτε σε περίπτωση που το Ιράν και οι σύμμαχοι του (παρά τις απειλές ισχυρής ανταπόδοσης) «κατάπιναν» τις πρόσφατες δολοφονίες περιοριζόμενοι σε σχετικά ανώδυνες πυραυλικές ή UAV επιθέσεις κατά του Ισραήλ, είτε στην περίπτωση που η στρατιωτική απάντηση τους θα είναι σοβαρή και δραστική.

 

Για το Εβραϊκό κράτος-απαρτχάιντ αυτό που έως τώρα κυρίως καταγράφεται είναι οι ήττες του στο τακτικό πεδίο του πληροφοριακού ψυχικού πολέμου και στον γενοκτονικό πόλεμο της ισοπεδωμένης Γάζας ως αποτέλεσμα της ηρωικής αυτοθυσιαστικής παλαιστινιακής αντίστασης και των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων (αμάχων και κυρίως γυναικοπαίδων) καθώς και η μεγάλη αλληλεγγύη της Υεμένης ( Ανσάρ Αλλάχ / Χούθι) στον παλαιστινιακό αγώνα που συνιστά ένα αξιοσημείωτο παραδειγματικό ηθικό ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία.

 

Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται ενώπιον της ανάγκης για συνειδητοποίηση του απίθανου για μια σταθερή εκεχειρία ενώ μπροστά τους έχουν έναν ατέρμονα παρατεταμένο πόλεμο μέχρις εσχάτων. Και τούτο όχι μόνο εξ αιτίας της σιωνιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπου βρίσκονται  μεταξύ «Σκύλλας και Χάρυβδης» (ήτοι Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών), αλλά κυρίως επειδή το καθεστώς Νετανιάχου είναι αποφασισμένο να συνεχίσει τη γενοκτονική λειτουργία του Ισραήλ στη Γάζα όχι μόνο αποφεύγοντας την εκκρεμούσα δίκη του αλλά προσδοκώντας επίσης μια νέα προεδρία Τραμπ η οποία θα στηρίξει πιο αποφασιστικά την εθνοκάθαρση / "Endlösung" σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Και τούτο με την «πολυπολική» ανοχή όλων των Μεγάλων Δυνάμεων. Η κατεύθυνση είναι σαφής και διακηρυγμένη και σε αδρές γραμμές περιλαμβάνεται στη δήλωση του Ισραηλινού υπουργού οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς ότι ο αποκλεισμός της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας είναι «δικαιολογημένος και ηθικός» έστω κι αν συνεπάγεται το θάνατο από την πείνα 2 εκατομμυρίων αμάχων.

 

Όσον αφορά την έως τώρα στάση του Ιράν και τα αναμενόμενα αντίποινα κατά του Ισραήλ, δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τον πειρασμό να διακρίνει έναν «βερμπαλιστικό στρουθοκαμηλισμό» του θεοπολιτικού καθεστώτος του ο οποίος εμπεδώνεται μέσα στην τελευταία πενταετία. Το οποίο αρέσκεται σε βροντερές προειδοποιήσεις ενόσω ταυτόχρονα υφίσταται «στωικά» τις Αγγλοσαξονικές Σιωνιστικές δολοφονίες ανωτάτων στελεχών του (από τον Σουλεϊμανί ως τους Μουσαβί, Ραϊσί, Αμιραμπντολαχιάν και τώρα μες την Τεχεράνη του διαπραγματευτή ηγέτη της Χαμάς, Χανίγε) οι οποίες βεβαία πρόκειται να συνεχιστούν. Είναι δεδομένο  ότι όσο το Ιράν στέκεται απέναντι στη Δύση και το Ισραήλ,  θα είναι αδύνατο να έχει εσωτερική και εξωτερική ειρήνη. Όχι μόνο θα επιδιωχθεί παραπέρα η ανάπτυξη της εμφύλιας κοινωνικής και εθνοτικής σύγκρουσης στο εσωτερικό του αλλά παράλληλα θα τρέξει ενδεχομένως η εξωτερική απειλή στο να υποστεί την συνδυασμένη αμερικανο-ισραηλινή πολεμική επίθεση προτού κατορθώσει να αποκτήσει έναν αξιόπιστο αποτρεπτικό πυρηνικό εξοπλισμό. Και όλα αυτά με τελικό σκοπό την καθεστωτική μετάλλαξη ήτοι την «Γκορμπατσοφοποίηση» του, δηλαδή την προσχώρηση του σε μια συμφωνία παράδοσης στο ενωμένο μέτωπο Δύσης και Εβραϊκού κράτους.

 

Αν λοιπόν το Ιράν και ο «Άξονας Αντίστασης», μπροστά στην Ισραηλινή εθνοκάθαρση  / γενοκτονία των Παλαιστινίων και την εξόντωση των αξιωματούχων τους,  συνεχίσουν να επιμένουν σε μια αποσπασματική στρατιωτική στρατηγική «χαμηλής έντασης» και τελικά ατιμωρησίας του Εβραϊκού κράτους, προσβλέποντας υποτίθεται στην αποφυγή μιας αμοιβαία καταστροφικής ολοκληρωτικής αναμέτρησης, τότε η αναδυόμενη αναξιοπιστία τους θα διαβρώσει καίρια τη θέση τους στον μεσανατολικό συσχετισμό δυνάμεων ενώ θα μοχλεύσει παραπέρα την ανεξέλεγκτη επιθετική δράση του Ισραήλ με την στρατηγική ήττα να τους αναμένει.

 

Εκ των πραγμάτων λοιπόν το Ιράν, η Χεζμπολάχ και όλος ο «Άξονας Αντίστασης» είναι τώρα αναγκασμένοι να επικρατήσουν καταρχήν στο στρατηγικό πεδίο του ψυχοϊστορικού πολέμου.  Όθεν στην παρούσα συγκυρία η πυραυλική συμβολική «ψυχική επίθεση» γοήτρου του Απρίλη δεν μπορεί να επαναληφθεί ξανά. Διότι τη δεύτερη φορά θα επρόκειτο για μία ιστορική επανάληψη ως φάρσα. Κι εάν το καθεστώς της Τεχεράνης υφίστατο την διαβρωτική επενέργεια που ενέχει ο κλαυσίγελως τότε επέρχεται το τέλος. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τούτο αρχίζει να γίνεται αντιληπτό τόσο στην Τεχεράνη όσο και στη Βηρυτό για μια «αποτελεσματική απάντηση» ακόμα κι αν αυτή αποτελέσει σημείο μη επιστροφής προς τον πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Διότι ένας τέτοιος πόλεμος θα ήταν «προτιμότερος» τώρα με τον Μπαίντεν  παρά αύριο αν έρθει ο Τραμπ.

 

Δείτε:

Ισραήλ Παλαιστίνη Γάζα. Απευκταίο Σενάριο - Το Άνοιγμα Όλων των Σφραγίδων

https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2023/11/blog-post.html

 

Παλαιστίνη - Ισραήλ. Στην ατραπό της εσχατολογικής μάχης

https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2023/10/blog-post.html

 

 

( Γιώργος Καπαρός  4-8-2024 )

 

 

-

Η δολοφονική απόπειρα κατά Τραμπ στις υπό κατάρρευση ΗΠΑ

 

Η αμερικανική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανταγωνιστική  ενδοελίτ ακραία πόλωση ενώ ταυτόχρονα  καταληστεύεται και φτωχοποιείται από τους διαρκώς πλουσιότερους νεο-χωροδεσπότες. Μια πραγματικότητα που παράγει την πιο βαραθρώδη προοπτική στις σχέσεις των κοινωνικών τάξεων, ομάδων, περιοχών και πολιτειών.

Δεν είναι μόνο ο βρόχος χρέος, άνω των 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων,  όπου ανά 100 ημέρες προστίθεται  άλλο 1 τρισεκατομμύριο.  Γενικότερα οι ΗΠΑ έχουν παγιδευτεί στην περιδίνηση μιας πελώριας καλπάζουσας πολυκρίσης η οποία έχει την αντανάκλαση της στην ίδια την πολιτική μηχανική.

Και η πιο κατάλληλη έννοια για την κατανόηση της συγκεκριμένης στιγμής, είναι αυτό που πρώτος ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ αποκάλεσε ως «επαναστατική κατάσταση».  Απ' την οποία ξεκινούν τρεις διαφορετικοί δρόμοι:

-  Συναίνεση εντός της πολιτικής ελίτ και υιοθέτηση κατάλληλων μεταρρυθμίσεων αναδιανομής εισοδήματος (που προϋποθέτουν την προχωρημένη φορολόγηση των υπερπλουσίων στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς).

-  Επανάσταση.

-  Εμφύλιος πόλεμος. 

Η ξέφρενη αντιμαχία των δυο επικυρίαρχων κομματικών παρατάξεων της νεοφεουδαρχίας, των αμερικανοκεντριστών Ρεπουμπλικανών και των υπερπαγκοσμιοποιητών Δημοκρατικών, πλησιάζει προς μια κρίσιμη καμπή με ελκυστή τις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου. Όπου οι δεύτεροι με τον Μπάιντεν προσέβλεπαν σε μια «αρπαγή της νίκης» θεωρώντας ότι διέθεταν στην αναμέτρηση το πλεονέκτημα της αντι-Τραμπ εργαλειοποίησης του δικαστικού μηχανισμού. Επιπρόσθετα ήταν βέβαιο ότι η όποια αποστασιοποίηση της φιλελεύθερης «αριστερής» πτέρυγας των Δημοκρατικών, λόγω του ισραηλινού γενοκτονικού πολέμου στην Παλαιστίνη, θα είναι βραχύβιας διάρκειας και ετούτη θα ξαναμαζευόταν στο «κομματικό μαντρί». Ιδίως στην περίπτωση που ο Μπάιντεν, με το σύνθημα «είναι καιρός να τελειώσει αυτός ο πόλεμος» και το σχεδιάγραμμα «ανακωχής» εξασφάλιζε από τον Νετανιάχου μια παύση των επιθέσεων στη Λωρίδα της Γάζας. Όλη η προεκλογική διαδικασία κινούταν πάνω στην βασική υπόθεση της αναμενόμενης αμφισβήτησης του όποιου «νικητή» (όπως είχε ήδη δηλωθεί και από τα δύο κόμματα) ο οποίος έμελε να καταγγελθεί για «κλοπή των εκλογών» μοχλεύοντας την αποσταθεροποίηση στον μέγιστο βαθμό. Γεγονός που θα μπορούσε να επιταχύνει ακόμα και μια ενδόρρηξη και καταστροφική διάσπαση της χώρας πάνω στον άξονα «εσωτερικό – ακτές»,  με την πιθανότητα της εμφύλιας σύρραξης να φθάνει στο 40 %.

Γενικότερα η σημερινή αμερικανική κοινωνία μοιάζει με έναν γερασμένο κακοσυντηρημένο υπερεπικίνδυνο κοινωνικοπολιτικό πυρηνικό αντιδραστήρα. Στον οποίο το δυναμικό των εκρηκτικών αντιθέσεων οδεύει προς την διατάραξη του «θερμοκρασιακού καθεστώτος» με τέτοιο τρόπο που εάν η «θερμοκρασία» υψωθεί στο κρίσιμο σημείο, τότε θα προκύψει η πιο χαοτική εσωτερική καταστροφική αντίδραση. Επίσης δεν μπορεί να παραβλεφθεί η περίπτωση ότι εφόσον η  αποδιοργανωτική διαλεκτική των εσωτερικών ανταγωνισμών γίνει ανεξέλεγκτη η βαθιά εξουσία αυτού του συστήματος θα μπορούσε να αποφασίσει (και με σκοπό την μετατόπιση και απόσβεση τους) το απονενοημένο διάβημα. Ήτοι μια «φυγή προς τα εμπρός» προς την επιλογή του ανοίγματος των μετώπων του Γ' παγκόσμιου πολέμου κατά της Ρωσίας, αρχικά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό έδαφος.

Σχετικά με τον Τραμπ ουδείς πρέπει να λησμονεί την προηγούμενη θητεία του. ‘Ότι αντί «να αποστραγγίσει τον βάλτο» ως έλεγε, βυθίστηκε ο ίδιος μέσα του ενώ σε τυχόν εκλογή του η διαζευκτική ολιγαρχική ατζέντα «Make America Great Again» ουδόλως αμφισβητεί την βαθιά εξουσία αλλά ετούτη θα συνεχίσει να έχει τον πρώτο και καθοριστικό λόγο, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να είναι μόνο το τέταρτο επίπεδο διακυβέρνησης. Όσοι δε ονειροπλανταγμένοι  αφελείς αποδίδουν στην πρόθεση του Τραμπ μια ρεαλιστική  γεωστρατηγική πολυπολισμού και ότι σε περίπτωση μιας νέας προεδρίας του μπορεί να εξασφαλιστεί μια πορεία άμβλυνσης των μεγάλων διεθνών γεωπολιτικών συγκρούσεων έχουν κοντή μνήμη και λογική. Η Ουκρανία επί Τραμπ προετοιμάστηκε από τους Αγγλοσάξονες πολεμικά, ενόσω εκείνη βομβάρδιζε το Ντονμπάς γενοκτονικά. Ιστορικά είναι ο Τραμπ που ευθύνεται για την δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί, έκλεψε τα πετρέλαια της Συρίας, επικύρωσε με διάταγμα τα κατεχόμενα από το εβραϊκό κράτος συριακά Υψίπεδα Γκολάν ως ισραηλινά, ενώ αναγνώρισε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ Σε περίπτωση μιας νέας προεδρικής θητείας ο Τραμπ θα κινηθεί με βάση την πρωτοκαθεδρία της αντίθεσης ΗΠΑ - Κίνας ενώ ως φανατικότερος σιωνιστής από τον Μπάιντεν θα μεγιστοποιήσει την υποστήριξη στο εβραϊκό κράτος- απαρτχάιντ. Αυτό σημαίνει όχι μόνο  συνδρομή στην εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης αλλά  και αυξημένη πιθανότητα ενός πολέμου πλήρους κλίμακας μεταξύ Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ιράν, "Άξονα Αντίστασης".

Παρόλα αυτά έμπαινε πελώριο το ερώτημα ΑΝ τελικά θα γινόταν εκλογές το Νοέμβριο στις ΗΠΑ, γιατί πολλά απρόοπτα καραδοκούν στο δρόμο έως τότε. Οι υπερπαγκοσμιοποιητές τρανσουμανιστές δεν σκοπεύουν να παραδώσουν εύκολα, ενώ στην ευρύτερη συγκυρία βρίσκονται  αντιμέτωποι με την δραστική πίεση τωνΤραμπιστών σε πέντε κρίσιμους τομείς:

α)  Μεταναστευτικό.  Εξαρχής η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακατασκεύασε τον αμερικανικό  «αξιακό κώδικα» πάνω στα διανύσματα: οικουμενισμός, πολυφυλετισμός, πολυπολιτισμικότητα, διανθρωπισμός, πολυσεξουαλικότητα, μεταφυλισμός. Ταυτόχρονα με βάση την ατζέντα της «μεγάλης αντικατάστασης» και της τριτοκοσμοποίσης , εκατομμύρια λαθρομετανάστες διέσχιζαν ελεύθερα τα νότια σύνορα, βρίσκοντας υποστήριξη σε πολιτείες και πόλεις με παροχές διατροφής, στέγασης, χρηματικής συνδρομής.

β) Έλεγχος Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Από τα τέλη Απριλίου 2024 οι Τραμπιστές προετοίμαζαν ένα νομοσχέδιο στο Κογκρέσο με βάση το οποίο

β1- Η ηγεσία της Fed θα πρέπει να διαβουλεύεται με τον πρόεδρο της χώρας σχετικά με αποφάσεις που αφορούν τα επιτόκια (οι όποιες ορίζουν τη χρηματοδότηση και επηρεάζουν το δολάριο).

β2 -  Ο αμερικανός πρόεδρος θα δύναται να αλλάζει τον πρόεδρο της Fed πριν το πέρας της θητείας του.

β3 - Το Υπουργείο Οικονομικών θα παρακολουθεί τις ενέργειες της Fed.

 

γ)  Ουκρανικό. Ως προς τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ προτιμά το «ήξεις αφήξεις» (ότι «θα σταματήσει τον πόλεμο» αλλά ταυτόχρονα ... διαφωνεί με τις προτάσεις ειρήνης από τον Πούτιν). Σε αυτό βέβαια υποβοηθείται από μια ντροπιαστική για το Κρεμλίνο ψυχοϊστορική διαλεκτική, το οποίο διαρκώς δηλώνει ετοιμότητα για «διαπραγματεύσεις» ενόσω η Δύση ανέρχεται ολοένα και διευθύνει όλη την σκάλα κλιμάκωσης.  Οι Globohomo Αγγλοσάξονες και Ευρωκράτες ευνοούν την συνέχιση του παρατεταμένου πολέμου φθοράς στην Ουκρανία, θέλοντας μεσοπρόθεσμα την αποτυχία της Μόσχας και μακροπρόθεσμα την ρωσική αποδυνάμωση / αποδιάρθρωση (και κατ' επέκταση και της Κίνας). Εάν τελικά επικρατήσει το Νοέμβριο ο Τραμπ θα επιχειρήσει να κινηθεί στη βάση μιας νέας διαπραγμάτευσης Ουάσιγκτον και Μόσχας. Εδώ είναι βέβαιο ότι αυτή θα εξαρτηθεί από τα νέα δεδομένα της ενδοσυνεννόησης Τραμπ - Πούτιν που (εάν κι εφόσον προκύψουν) θα χαλαρώνουν και θα «μαλακώνουν» κατά πολύ τη σχέση Μόσχας και Πεκίνου. Με βάση αυτήν θα έχουμε το ενδεχόμενο ως τα τέλη του 2025 να προκύψουν οι όροι μιας «παγωμένης σύγκρουσης» (κάτι ανάλογο με την κατάσταση στη Χερσόνησο της Κορέας) με βάση και τα αποτελέσματα του πολέμου, έως τότε.

 

δ) Δικαστικός μηχανισμός. Μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, ότι ο Τραμπ δεν μπορεί να διωχθεί για πράξεις που εμπίπτουν στις συνταγματικές εξουσίες του ως προέδρου,  χάθηκε το πλεονέκτημα των Δημοκρατικών για την αντι-Τραμπ εργαλειοποίηση του δικαστικού μηχανισμού, την εκδίωξη του από την εκλογική διαδικασία και την «υφαρπαγή της νίκης» το Νοέμβριο.

 

ε) Τηλεμαχία. Ολοφάνερη η ακαταλληλότητα του Μπάιντεν. Η πλήρης επικράτηση του Τράμπ στη δημόσια συζήτηση με τον καταφανώς ανήμπορο, αποπροσανατολισμένο, ασυνάρτητο Μπάιντεν έθεσε καταρχήν δύο καίρια ζητήματα:

ε1- Το ότι ο εξουσιαστικός κύκλος των υπερπαγκοσμιοποιητών τρανσουμανιστών διατηρεί μέχρι τώρα ως εκπρόσωπο της υπερδύναμης έναν καταφανώς ανήμπορο ακατάλληλο άνθρωπο, συνιστά στοιχείο όχι μόνο μιας γεροντοκρατικής διάστασης στην παρακμιακή του  υπόσταση αλλά και μια επιπρόσθετη ένδειξη ότι οι ΗΠΑ έχουν μπει στην ατραπό της βαθμιαίας αποσύνθεσης.

ε2 – Ενόσω λοιπόν η ισχυρή πιθανότητα της εκλογικής ήττας των Δημοκρατικών εμφανίζεται στον πολιτικό ορίζοντα, οι διεργασίες για την αντικατάσταση του Μπάιντεν εισερχονται στην ημερήσια διάταξη. Η συντριβή του στην τηλεμαχία έθεσε ανοιχτά το ζήτημα της γεροντικής ακαταλληλότητας του  ακόμα και από κορυφαία πρόσωπα του CFR (όπως ο πρώην πρόεδρος του Richard Haass).

 

Έπειτα από την πρόσφατη απόπειρα κατά του Ρόμπερτ Φίτσο στη Σλοβακία, την δολοφονία των Εμπραχίμ Ραΐσι και Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν στο Ιράν, ήρθε η σειρά του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Ο πρώην πρόεδρος και τωρινός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών στάθηκε τυχερός, αφού γυρνώντας το πρόσωπο του τη τελευταία στιγμή  απέφυγε τη θανατηφόρα σφαίρα, σε συγκέντρωση στην Πενσυλβανία το Σάββατο λίγο πριν το εθνικό συνέδριο του κόμματος του. Ενώ ο δράστης Τόμας Μάθιου Κρουκς  τελικά σκοτώθηκε από την Μυστική Υπηρεσία, αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ ότι είχαν προειδοποιήσει την αστυνομία για τις κινήσεις του δράστη χωρίς να εισακουστούν. Οι ερμηνείες για την δολοφονική ενέργεια που έχουν παρουσιαστεί ως τώρα είναι α) δυνάμεις φύλαξης ανήμπορες και αναποτελεσματικές επιχειρησιακά β) ελαττωματική κυβερνητική κάλυψη των συγκεντρώσεων του Τραμπ με σκόπιμα μεγάλα κενά ασφάλειας  γ) εσωτερική συνομωσία.   

Παρότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το σενάριο ότι ο Τόμας Μάθιου Κρουκς έδρασε ως «μοναχικός λύκος», νεώτερα στοιχεία όπως ότι η επίθεση έγινε με τρία όπλα (βαλλιστική, ηχητική ανάλυση των Καταλίν Γκριγκόρας και Κόουλ Γουάιτκοτον, του Εθνικού Κέντρου Μέσων Ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο)  αυξάνουν την πιθανότητα η εξάλειψη του Τραμπ να τέθηκε στην ημερήσια διάταξη από μια σκληροπυρηνική φατρία στην βαθιά εξουσία, ήτοι την κεκρυμμένη επικυρίαρχη λειτουργία των διαπλεγμένων κρατικών και διεθνικών εταιρικών δομών (διεθνικές εταιρίες, κλειστές δομές και συνομαδώσεις των υπερελίτ, ολιγαρχικές φράξιες με ιδιαίτερα συμφέροντα, μυστικές υπηρεσίες, συνδικάτα του εγκληματικού κεφαλαίου κοκ). Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία στις απόπειρες δολοφονιών προέδρων και υποψηφίων προέδρων που εκδήλωσαν κάποια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά ως προς την κύρια σκληροπυρηνική καθεστωτική γραμμή. Τώρα η αποτυχία αυτού του σχεδίου αναβάλλει προς το παρόν την συνακόλουθη διάνοιξη των μετώπων του εμφυλίου πολέμου και της διάσπασης της χώρας η οποία αντιμετωπίζει ούτως η άλλως μια μακρά πολυκρισιακή διαδικασία σταδίων εσωτερικής κατάρρευσης.

 

( Γιώργος Καπαρός  15.7.2024 )

.

Πόλεμος των Ηπείρων και Ημέρα της Νίκης

 

Ημέρα της Νίκης - 79η επέτειος. Η Σοβιετική Ένωση, δια του Κόκκινου Στρατού, καταβάλλοντας μεγάλο κόστος 27 εκατομμυρίων θυμάτων αποτέλεσε την κύρια δύναμη αντίστασης και κατανίκησης του γερμανικού ναζισμού και των συμμάχων του.

 

Χρόνια τώρα, η συλλογική Δύση με κάθε τρόπο προσπαθεί αυτό το εξαιρετικό ιστορικό γεγονός να το θάψει μέσα στη λήθη. Ιδίως η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία κατέδειξε ότι είναι περισσότερο ρωσοφοβική από τους Αγγλοσάξονες.

 

Η εξήγηση είναι ότι καταρχήν υπάρχει κάτι βαθύτατο το οποίο διέπει τις ψυχοϊστορικές ορίζουσες όχι μόνο των ευρωπαϊκών ελίτ αλλά και τμημάτων της κοινωνικής τους βάσης. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες  - με λίγες εξαιρέσεις όπου αναπτύχθηκε ο παρτιζάνικος αγώνας (Ελλάδα, Σερβία, Αλβανία κ.α.)  - προσέφεραν τη συγκατάθεση τους στον χιτλερικό άξονα και στοιχήθηκαν στην  πολεμική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ηττήθηκαν και ονειρεύονται να πάρουν τη ρεβάνς. Καθώς η παρούσα μορφολογία των καθεστώτων τους είναι αυτή του αναθεωρητισμού και του νέου βιο-οικο-τεχνοφασισμού, επιζητούν την ανταπόδοση για την μεγάλη συντριβή του ιστορικού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, φασισμού και ναζισμού των μέσων του 20ου αιώνα.

 

Αλλά υπεισέρχεται και κάτι επιπρόσθετο. Οι χωροδεσπότες ευρωκράτες  προσπαθώντας να επεκταθούν και να επιβάλουν τα συμφέροντα τους, προσδοκώντας να επωφεληθούν από μια αποικιακή κατάτμηση και λεηλασία του ρωσικού χώρου, συναντούν τα όρια της γεωπολιτικής τους καχεξίας. Οπότε εξαναγκάζονται σε υπεραναπληρώσεις και υποκατάστατα. Αντιλαμβάνονται ότι η διαδικασία κατακερματισμού της παγκοσμιοποίησης και ο μετασχηματισμός της Διεθνούς Τάξης τείνει να αναδείξει ως το 2035 τις καινούργιες μακροπεριφέρειες του κόσμου με επικεφαλής πέντε μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, ίσως Βρετανία). Και όσο η υποβαθμισμένη σε πολλαπλά επίπεδα Ευρώπη δεν διαθέτει προϋποθέσεις ουσιαστικής εμπλοκής σε τούτο το "μεγάλο παιχνίδι" τόσο οι αυταπάτες αυτοκρατορικής ισχύος και οι αντιρωσικοί "μικρομεγαλισμοί" πολλαπλασιάζονται.

 

Ως προς τη Ρωσία συγκροτεί την εαρινή της επίθεση στο ουκρανικό μέτωπο με τη φιλοδοξία να ελέγξει ως το Β' εξάμηνο του 2025 την αριστερή όχθη του Δνείπερου και τη νότια Ουκρανία. Χάρκοβο, Νικολάεφ, Οδησσός μέλει να είναι οι κύριοι στόχοι των στρατιωτικών επιχειρήσεων.

 

Το μέγα πρόβλημα για τη Ρωσία είναι ότι μπορεί τα στρατεύματα της να μάχονται  στο Μπαντεριστάν αλλά η πραγματική παρατεταμένη αναμέτρηση είναι με την ίδια τη συλλογική Δύση. Η οποία αξιοποιώντας την αναποτελεσματικότητα της "Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης" που επέλεξε το Κρεμλίνο θέλει να εξαντλήσει τη Μόσχα και να την σπρώξει στην ήττα. Η Εσπερία ακολουθεί την μακράς διάρκειας στρατηγική ενός αντιρωσικού πόλεμου φθοράς δια αντιπροσώπων (τους αναλώσιμους Ουκρανούς στρατιώτες, ως "κρέας για τα κανόνια").  Ανερχόμενη βαθμιαία στην κλίμακα της σύγκρουσης με όλο και πιο προχωρημένα μέσα (ποιοτικότερους τεχνολογικά εξοπλισμούς και αποστολές δυνάμεων Νατοϊκών χώρων)  έως ότου να υποστεί τέτοιο κόστος που η βούληση της για συνέχιση του πολέμου ενάντια στη Ρωσία να παραλύσει ολοκληρωτικά.

 

Σε αυτά τα πλαίσια η Μόσχα φαίνεται να στρέφεται προς μια επιδιόρθωση της στρατιωτικής στρατηγικής της όπου μεταξύ των άλλων εξετάζεται η έμφαση στην αναβαθμισμένη πυρηνική αποτροπή.

 

Πρόκειται για την αποστολή του πιο σημαντικού "σήματος" προς τις αφηνιασμένες νεοφεουδαρχικές ελίτ της Εσπερίας ιδίως της Ευρωκρατίας την ώρα που ο δομικός ευρωπαϊκός παρασιτισμός και ο φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός γεννούν το τέρας του μετανεωτερικού αντιρωσικού  μιλιταρισμού. Κεφαλαιοποιώντας την συλλογική αφασία, τη μοχλευμένη από την ψηφιακή χειραγώγηση, τον πολιτικό, πνευματικό και ηθικό εκπεσμό, την απώλεια του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των κοινωνικών μαζών.

 

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Στο βαθμό που η Νατοϊκή πολεμική πίεση γίνει ασφυκτική και πελώρια τα διακυβεύματα, τότε η Ρωσία θα περάσει στη λειτουργία ενός αποκαλυψιακού μηχανισμού για ανακοπή του κατήφορου προς το Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο (με στρατηγικά πυρηνικά). Και ο μηχανισμός αυτός φαίνεται να είναι - ανάμεσα σε άλλα προχωρημένα εργαλεία όπως βόμβες FOAB, συστήματα λέιζερ Peresvet,  πύραυλοι: Kh-47M2 Kinzhal, RS-28 Sarmat, 3K22 Zircon. πυραυλικά συστήματα απεριόριστου βεληνεκούς Burevestnik, υποβρύχια drones Poseidon, αντιδορυφορικοί πύραυλοι ASAT κ.α. - η προπαρασκευή και η ετοιμότητα χρήσης των τακτικών πυρηνικών όπλων. Όπου εδώ η διαδικασία κλιμάκωσης στον "πόλεμο των ηπείρων" μπορεί να ελεγχθεί καθόσον τα σκαλοπάτια είναι αρκετά. Σε μια τέτοια  απευκταία μετάβαση Γαλλία, Πολωνία, Γερμανία, Βρετανία, Βαλτική, Ρουμανία κ.α. θα πρέπει να ανεβάσουν το επίπεδο ανησυχίας τους στο ζενίθ.

 _._

 

Δείτε:

Δύση, Ρωσία και τακτικά πυρηνικά

https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2022/10/blog-post.html

 

( Γιώργος Καπαρός  9-5-2024 )

-

Ισραήλ Παλαιστίνη Γάζα. Απευκταίο Σενάριο - Το Άνοιγμα Όλων των Σφραγίδων

 

Η ενωμένη παλαιστινιακή στρατιωτική επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Ακσά» της 7 Οκτώβρη [1]  επανατοποθέτησε το παλαιστινιακό ζήτημα ως το γεωπολιτικό επίκεντρο των εξελίξεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, άμβλυνε την αντιμαχία σουνιτών - σιιτών, ανανέωσε την αντιιμπεριαλιστική αντισιωνιστική κοσμοεικόνα και ενότητα των λαϊκών κινημάτων, επέφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στο γόητρο του εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ και αποσταθεροποίησε το «Σχέδιο Σολομών» ή «Greater Israel» (όπου σύμφωνα με τους ιδρυτές του Σιωνισμού το Ισραήλ θα πρέπει να εκτείνεται «απ' το ρυάκι της Αιγύπτου έως τον Ευφράτη»).

 

Απέναντι σε τούτη την κρισιμότατη γεωπολιτική εξέλιξη η ηγεμονική σιωνιστική φατρία της παγκόσμιας υπερελίτ (που συμβατικά αποκαλείται «Rothschilds – Rockefellers») και οι πάσης φύσεως μηχανισμοί της, αντέδρασαν εξ αρχής μέσω ενός στρατηγικού στρατιωτικο-πολιτικού σχεδίου που τα βασικά του σημεία είναι:

 

1. Μέγιστη στήριξη του Ισραήλ από ΗΠΑ / Μπάιντεν (Βρετανία και Ε.Ε.)  με όλα τα μέσα (εξοπλισμοί, πληροφορίες, ειδικές δυνάμεις) θέτοντας στα πλαίσια της ψευδεπίγραφης επικοινωνιακής εξισορρόπησης την σημασία της τήρησης των διεθνών κανόνων πολέμου σχετικά με τους αμάχους και επαναφέροντας την απατηλή υπόσχεση των διερευνητικών επαφών για τα «δύο κράτη».

 

2. Ταυτόχρονα πλήρης ανάπτυξη των αμερικανο-νατοϊκών δυνάμεων στην περιοχή για να επιτευχθεί ο εκφοβισμός του «Άξονα Αντίστασης» και η αποφυγή μιας περιφερειακής υπερσυγκρουσιακής κλιμάκωσης, ενόσω ο ισραηλινός εναέριος, θαλάσσιος και χερσαίος πόλεμος με σκοπό την ήττα και εκρίζωση του κινήματος Χαμάς θα διαρκέσει μήνες. Με την απατηλή διαβεβαίωση ότι αυτά δεν περιλαμβάνουν μια μόνιμη εβραϊκή κατοχή της Γάζας (ώστε να μην τεθεί καμιά φραγή στην διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων Ισραήλ - Αράβων).

 

3. Ως προς την ευρεία υποστήριξη αυτού του σχεδίου:

α) Πρώτος σύμμαχος, είναι ένα συστημικό μέτωπο στην Εσπερία που περιλαμβάνει εκτός την αυτονόητη στοίχιση της φιλελεύθερης δεξιάς και του ακραίου κέντρου, τη συντριπτική πλειοψηφία της ακροδεξιάς και των λεγόμενων «νεοεθνικιστικών κινημάτων». Στα προηγούμενα έτη η δυτική βαθιά εξουσία αξιοποίησε τον ενσωματωμένο λόγο και ρόλο της φενακισμένης δικαιωματιστικής και επιστημονολατρικής πλειοψηφίας της αριστεράς (σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αναρχικής) είτε για να προωθήσει την ατζέντα των ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό και τη μεγάλη αντικατάσταση είτε για να νομιμοποιήσει το παγκόσμιο βιο-οικο-τεχνοφασιστικό πραξικόπημα Covid19, τον υπερεπικίνδυνο εμβολιασμό, τη μαζική επιτήρηση (ψηφιακό πανοπτικόν). Τώρα για τη δικαιολόγηση της γενοκτονικής λειτουργίας του εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ και των Αγγλοσαξόνων στην Παλαιστίνη / Γάζα η δυτική Τεχνοδεσποτεία κινεί τα ακροδεξιά και «εθνικιστικά» της πιόνια. Τραμπ, Μελόνι, Σαλβίνι, Λε Πεν, Ορμπάν κ.α. είναι οι πιο ξεδιάντροποι σφουγγοκωλάριοι του καθεστώτος Νετανιάχου. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ που στις 26 Οκτώβρη πρότεινε μέσω X / πρώην twitter, πυρηνικό χτύπημα στη Γάζα. Κατάπτυστος γόνος του πολιτικού απατεώνα σιωνιστή πατέρα του ο οποίος τον Δεκέμβρη 2017 αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του εβραϊκού κρατους, διαγράφοντας με μιας όλα τα δικαιώματα στην πόλη των Παλαιστινίων.

β) Δεύτερος σύμμαχος αυτού του σχεδίου είναι ο ισλαμικός τεκτονισμός, ως διακριτού συστημικού ρεύματος μέσα στο πολύμορφο διεθνές ισλαμικό κίνημα, με τον οποίο η συλλογική Δύση και το Ισραήλ επωφελούνται. Ο μουσουλμανικός τεκτονισμός:

β1)  Συνδεμένος με τμήμα του αυτοκρατορικού βρετανικού βαθέος κράτους, εκτείνεται σ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή έχοντας για τα καλά εγκατασταθεί σε Τουρκία, Κατάρ και σ' όλα τα φιλοδυτικά καθεστώτα των σεΐχηδων της βόρειας Αφρικής και της Αραβίας. Ισχυρός στην Αίγυπτο όπου ένα τμήμα της διεθνούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας φαίνεται πως αποκατέστησε τις σχέσεις με το καθεστώς Αλ Σίσι. Το Κατάρ φιλοξενεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση Al Udeid αρχηγείο της κεντρικής διοίκησης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή η οποία έχει βασικό ρόλο στη μεταφορά υπερσύγχρονων αμερικανικών πυρομαχικών στο Ισραήλ για τα γενοκτονικά χτυπήματα στη Γάζα.

 β2)  Είναι αυτός που στην προηγμένη περίοδο των εξοντωτικών πολέμων της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης προώθησε, σε διαπλοκή με τα αγγλοσαξονικά και εβραϊκά σχέδια, την θρησκευτική σεχταριστική βία ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, μουσουλμάνους και χριστιανούς σε Λιβύη Συρία Λίβανο Ιράκ κοκ.

 β3) Παρά τα επιφαινόμενα έχει λειτουργήσει πρακτικά πολιτικά ως διασώστης του εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ και του θαψίματος της παλαιστινιακής υπόθεσης ενώ και στη παρούσα σύγκρουση οι διπλωματικές σχέσεις Αραβικών κρατών και Τουρκίας με το Ισραήλ και η απρόσκοπτη τροφοδοσία του με υδρογονάνθρακες συνεχίζονται.

 β4) Είναι αυτός που μαζί με τους δυτικούς παγκοσμιοποιητές της δεξιάς και της «αριστεράς» ξαναμιλούν για το δικαίωμα των Παλαιστινίων να 'χουν το ξεχωριστό δικό τους κράτος αλλά βέβαια τούτο «θα προκύψει» μόλις ολοκληρωθεί η εθνοκάθαρση, ο ξεριζωμός και η εξόντωση τους.

β5)  Είναι εσαεί παρών σε μια φατρία της πολιτικής ηγεσίας του πολυτασικού κινήματος Χαμάς.  Αυτή η φατρία θέλει να επηρεάσει υπέρ της διευθυντικής κομματικής αυτοσυντήρησης της τα αποτελέσματα του «Κατακλυσμού του Αλ Ακσά» και της εξελισσόμενης ιστορικής μάχης στην παλαιστινιακή γη. Κινούμενη στη τακτική γραμμή της αποκλιμάκωσης και της στρατηγικής ιδεοπολιτικής αναξιοσύνης. Η οποία είναι απούσα και περιφερόμενη στο εξωτερικό ανάμεσα στους πάτρωνες της Τουρκία Κατάρ (αλλά όχι βέβαια ανάμεσα σε Ιράν Κίνα και Ρωσία ). Αντί να αγωνίζεται δίπλα στον μαχόμενο μαρτυρικό παλαιστινιακό λαό και τις οργανώσεις του στη Γάζα, με κύριους εκπροσώπους τους Ισμαήλ Χανίγιε, Χάλεντ Μεσάαλ κ.α. προσπαθεί διαρκώς να περιορίσει τις σχέσεις της Χαμάς (ειδικά της στρατιωτικής πτέρυγας «Ταξιαρχίες Εζεντίν αλ Κάσαμ») με τον «Άξονα Αντίστασης», τη Χεζμπολάχ και το Ιράν.

β6)   Εδώ ας σημειωθεί ότι η Τουρκία του Ερντογάν είχε απόλυτη άγνοια για την στρατιωτική επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου. Τώρα ο πραγματιστής Ερντογάν με την αργοπορημένη δημαγωγική κριτική στο Ισραήλ και τα φιλοπαλαιστινιακά συλλαλητήρια (για το θεαθήναι, επαναλαμβάνοντας τις νεο-οθωμανικές ονειρώξεις για Γάζα Χαλέπι Μοσούλη και Θεσσαλονίκη) θέλει να αντιμετωπίσει όχι βέβαια το ίδιο το Εβραϊκό κράτος αλλά:

-Τα ερωτηματικά έως και την απογοήτευση της εκλογικής του βάσης ότι στέκεται αδρανής απέναντι στην ισραηλινή σφαγή των Παλαιστινίων.

-Την προϊούσα απώλεια επιρροής στη Γάζα καθώς: α) ο παλαιστινιακός λαός αντιλαμβάνεται στη πράξη ότι η Τουρκία μένει πλήρως άπρακτη (όπως εξάλλου τα αραβικά κράτη μαριονέτες των Αγγλοσαξόνων) β) τώρα εδώ δεν έχουν λόγο οι διάφοροι απόντες Χανίγιε και Μεσάαλ αλλά η αναβαθμισμένη αυτοδύναμη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς και η ηγεσία της η οποία συντονίζεται μόνο με τις άλλες παλαιστινιακές αντιστασιακές ομάδες και τον «Άξονα Αντίστασης».

Πάντα η Τουρκία είχε, παρά τις εκάστοτε τριβές, κρυφές ή φανερές προχωρημένες σχέσεις με το Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα. Και στη παρούσα στιγμή ο Ερντογάν καλείται να απαντήσει τουλάχιστον σε τρία σημεία:

- Στην εξέλιξη της παλαιστινιακής στρατιωτικής επιχείρησης της 7/10 ισχύει ότι η Τουρκία έστειλε πλοία και αεροσκάφη στο Ισραήλ για μεταφορά Εβραίων που ήθελαν να φύγουν;

-Τώρα γιατί πέρα από τα λόγια δεν στέλνει στη λωρίδα της Γάζας πλοία να πάνε φάρμακα, νερό, τρόφιμα και να επιστρέψουν με τραυματισμένα γυναικόπαιδα για τα τουρκικά νοσοκομεία;

-Γιατί δεν διακόπτει τη ροή υδρογονανθράκων από την Τουρκία προς το Ισραήλ;

Εδώ κρύβεται η αλήθεια του Ερντογάν: «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το Ισραήλ, αλλά δεν θα εγκρίνουμε ποτέ τον τρόπο που ενεργεί σαν οργανισμός αντί σαν κράτος».  Λειτουργεί ως επιδέξιος ευκαιριοθήρας που προσπαθεί να καρπωθεί «πολιτική υπεραξία» (περιφερειακή αραβική και εσωτερική επιρροή) εκμεταλλευόμενος δίχως κόστος την παλαιστινιακή υπόθεση. Η Τουρκία (εκτός της δράσης υπέρ Ιντλίμπ και κατά των Κούρδων στη Συρία) δεν πρόκειται να εμπλακεί κατά των Αγγλοσαξόνων και του Ισραήλ. Απλώς στοχεύει σ' έναν αναβαθμισμένο διαμεσολαβητικό ρόλο στη πυρακτωμένη Μέση Ανατολή.

 

4. Η ηθική-κανονιστική επικύρωση του παραπάνω σχεδίου γίνεται με την επίκληση του «δικαιώματος αυτοάμυνας» του Ισραήλ. Αλλά ως κατοχικό κράτος στην Παλαιστίνη το Ισραήλ δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Για όσους διεθνώς και στη χώρα μας υποστηρίζουν το αντίθετο, τούτο ισοδυναμεί με την υποστήριξη της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα (της βρετανικής στην Κύπρο κοκ), ότι οι κατακτητές ναζί είχαν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» απέναντι στην εθνικοαπελευθερωτική ένοπλη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων. Το Ισραήλ ασκεί για δεκαετίες κατοχή, εποικισμό, εθνοκάθαρση, εξοντωτισμό στην Παλαιστίνη.  Παραβιάζει τον πυρήνα όλων των αρχών που θεμελιώνεται ο ΟΗΕ. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 1 παρ. 2) αναγνωρίζει την «αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών» ένα αναφαίρετο δικαίωμα που στην ανθρώπινη ιστορία για την πραγμάτωση του νομιμοποιεί την χρήση βίαιων μέσων με σκοπό την αντίσταση και απελευθέρωση από την ξένη κατάκτηση και κατοχή. Επίσης το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης με συμβουλευτική γνώμη του το 2004 δεν αναγνωρίζει «δικαίωμα αυτοάμυνας» για ένα καθεστώς κατοχής. Τα παραπάνω ελήφθησαν υπόψη από τον πρέσβη της Ρωσίας στον ΟΗΕ Βασίλι Νεμπένζια, ο οποίος στη σύνοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας της 25ης Οκτωβρίου αμφισβήτησε την επίκληση απ' το Ισραήλ, ως κράτους κατοχής, του «δικαιώματος αυτοάμυνας. Βέβαια, όλα αυτά εκτός από τις χώρες της Εσπερίας αφήνουν παγερά αδιάφορα και τα ελεγχόμενα απ' τους Αγγλοσάξονες αραβικά κράτη. Με σχετική ανακοίνωση της 26ης Οκτωβρίου Αίγυπτος ΗΑΕ Σαουδική Αραβία Ιορδανία Κουβέιτ Ομάν Μαρόκο Κατάρ αναγνωρίζουν το «δικαίωμα αυτοάμυνας» του εβραϊκού κράτους (δίχως...παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και του ανθρωπιστικού δικαίου).

 

 Όμως πέρα από τέτοια, όπως το παραπάνω, σχέδια η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα επιβάλει τώρα τη δική της αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική, ήτοι:

 

i) Στην  παρούσα φάση, όσο το Ισραήλ αδυνατεί ν' αποκαταστήσει γόητρο και επικυριαρχία λόγω της επιτυχημένης στρατηγικής άμυνας των Παλαιστινίων στην αιματοβαμμένη ερειπωμένη Γάζα, τόσο απομακρύνονται τα ενδεχόμενα «ανθρωπιστικών διαλειμμάτων», διαπραγματεύσεων,  «παγώματος» της αναμέτρησης. Κάτι τέτοιο θα καταγραφόταν εσωτερικά και διεθνώς ως μεγάλη ήττα και απειλή για την επιβίωση του ίδιου του σιωνιστικού κράτους-απαρτχάιντ.

 

ii) Το εβραϊκό κράτος και η πλειοψηφία της κοινωνικής του βάσης αποζητάει δια του εξοντωτισμού, ως μέγιστο την εκδίωξη του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Γάζα και ως αποδεκτό ελάχιστο τον πλήρη έλεγχο της μέσω της επιβολής και εγκατάστασης εκεί των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων.

Αυτό έστω κι αν σημαίνει μακράς διάρκειας ισραηλινές πολεμικές επιχειρήσεις σε πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές,  μεγάλου κόστους σε ζωές που περιλαμβάνει την ανελέητη πρόθεση και προώθηση της γενοκτονικής καταστροφής του παλαιστινιακού λαού. Τα εβραϊκά στρατεύματα λόγω ισχύος και δυτικής υποστήριξης μπορούν να εισβάλουν στη Γάζα - δολοφονώντας χιλιάδες αμάχους και ισοπεδώνοντας νοσοκομεία, ιδρύματα, ζωτικές υποδομές, εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια -  αλλά είναι αδύνατο να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί ως κατακτητές λόγω της παλαιστινιακής αντίστασης και του ανταρτοπολέμου που τους ξεπερνά.

iii)  Η διαδικασία της γενικευμένης παλαιστινιακής εξέγερσης είναι πιθανό να περιλάβει την προσχώρηση του πληθυσμού της Δυτικής Όχθης στην επιλογή της στρατιωτικής αντιπαράθεσης, την αμφισβήτηση της Παλαιστινιακής Αρχής και των συμφωνιών του Όσλο,  την ίδια την απομάκρυνση του συμβιβασμένου Μαχμούντ Αμπάς.

Ως προς το κίνημα Χαμάς, σε τούτη τη νέα περίοδο της ισραηλινο-παλαιστινικής αναμέτρησης, φαίνεται ότι περνάει ταυτόχρονα στην περίοδο του δικού του εσωτερικού μετασχηματισμού. Σε μια επίπονη αντιφατική μετάβαση από το προσηλυτιστικό σεχταριστικό ισλάμ (Μουσουλμανική Αδελφότητα στη Παλαιστίνη) προς το αντιστασιακό ενωτικό πολιτικό ισλάμ. Αυτή η διαδικασία τροφοδοτείται επίσης με την άνοδο νέων ηγετικών στελεχών που προέρχονται απ' την αυτοπροσδιορισμένη και αναβαθμισμένη στρατιωτική πτέρυγα (Μοχάμεντ Ντέιφ, Γιαχία Σινουάρ, Σαλέχ αλ Αρούρι κ.α.) προμηνύοντας ενδεχομένως μια  προχωρημένη αλλαγή στην παλιά ηγεσία της οργάνωσης και στις συμμαχίες κατά την ερχόμενη χρονιά.

 

iv)  Οι θηριωδίες του Ισραήλ, η εκτεταμένη ανθρωπιστική καταστροφή σταδιακά θα γιγαντώνουν τα κύματα αντιιμπεριαλιστικής αντισιωνιστικής οργής στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο αλλά και εντός των κοινωνιών της συλλογικής Δύσης. Η αποσταθεροποιητική πίεση λόγω των ισραηλινών μαζικών εγκλημάτων και των λαϊκών κινητοποιήσεων στη Μέση Ανατολή θα σπρώξει ένοπλα κινήματα και χώρες μέσα στη δίνη του πολέμου ενώ ενδεχομένως σε κάποια αραβικά κράτη που θα μένουν εκκωφαντικά αδρανή (πχ Αίγυπτος, Ιορδανία κ.α.) να οδηγήσει σε εμφύλιες συρράξεις.

 

v)  Η αναβάθμιση της συμμετοχής της Χεζμπολάχ στην ένοπλη σύγκρουση είναι δεδομένη. Ήδη η οργάνωση όντας στο αρχικό επίπεδο στρατιωτικής λειτουργίας πέρασε βαθμιαία από το πρώτο σκαλοπάτι πολεμικής εμπλοκής των 2 χλμ στο δεύτερο των 5 χλμ και πρόσφατα στο τρίτο των10 - 15 χλμ. Η Χεζμπολάχ δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε μαζικό ξεριζωμό του πληθυσμού ούτε συντριβή της Αντίστασης στη Γάζα. Η σταδιακή προσεκτική κίνηση της στο νότιο μέτωπο του Λιβάνου συναρτάται κυρίως με:

- Την κλίμακα ανάπτυξης των χερσαίων ισραηλινών επιχειρήσεων στη λωρίδα της Γάζας.

- Την προσπάθεια να μην διαταραχθούν συθέμελα οι ενδολιβανικές ισορροπίες.

- Την ευρύτερη περιφερειακή αραβική, ιρανική, μουσουλμανική μαζική αφύπνιση.

- Την εξέλιξη των επιπέδων παρεμβατικότητας και εμπλοκής του ίδιου του Ιράν.

Η αυριανή μέρα της Παρασκευής 3 Νοεμβρίου είναι κρίσιμη. Όλοι αναμένουν εναγωνίως την αναμενόμενη ομιλία του Γενικού Γραμματέα της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα με την οποία ίσως αποκαλυφθεί κατά πόσο η οργάνωση θα περάσει στο επόμενο επίπεδο πολεμικής κλιμάκωσης ή θα παραμείνει προς το παρόν στην ενεργητική αναμονή και στη τακτική επιχειρησιακή στρατιωτική ασάφεια.

 

vi) Είναι βέβαιο ότι σε περίπτωση
πολεμικής κλιμάκωσης μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ θα εμπλακούν σε πλήρη συμμετοχή η Συρία (η οποία αρχικά προσπάθησε να μείνει αμέτοχη), οι ιρανικές και ιρακινές πολιτοφυλακές, οι Χούθι (που ήδη κήρυξαν πόλεμο στο εβραϊκό κράτος), ολόκληρος ο «Άξονας Αντίστασης».  Διαδικασία που θα συμπεριλαμβάνει διαρκή χτυπήματα κατά του Ισραήλ και των βάσεων των ΗΠΑ σε Συρία και Ιράκ. 

 

vii) Στη συνέχεια, το ενωμένο μιλιταριστικό σιωνιστικό μέτωπο Ρεμπουμπλικανών και Δημοκρατικών θέλοντας να επιτύχει την παγκόσμια στρατιωτικο-πολιτική και οικονομική ηγεμονική ανάταξη και την πρωτοκαθεδρία της αμερικανικής ολιγαρχίας,  με το σύνθημα «τώρα ή ποτέ», μπορεί να αποφασίσει την επέκταση της σύγκρουσης των Αγγλοσαξόνων / ΝΑΤΟ  (σε συμμαχία με τους πληρεξουσίους Κούρδους) κατά της Τεχεράνης στο τερέν Λιβάνου Συρίας και Ιράκ. Είτε ακόμα και να οδηγήσει τις εχθροπραξίες παραπέρα σε ανταλλαγή πληγμάτων ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, ΗΠΑ και Ιράν όθεν τότε θα αναγκαζόταν η Ρωσία να εμπλακεί στην αναμέτρηση. 

 

viii) Η μεγάλη ανεξέλεγκτη κλιμάκωση θα μπορούσε να τροφοδοτηθεί και από τις ψυχοϊστορικές ορίζουσες ενός εσχατολογικού υποβάθρου. Τυχόν καταστροφικές ισραηλινές επιθέσεις στο Τζαμί Αλ Ακσά (τρίτο σε σημασία ιερό των μουσουλμάνων) κάτω από την εβραϊκή πρόθεση ανέγερσης του «Τρίτου Ναού» θα οδηγούσε στο «Άνοιγμα όλων των Σφραγίδων». 

 

ix)  Μία τέτοια επέκταση της σύγκρουσης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή  συνεπάγεται την ριζοσπαστική κινητοποίηση εκατομμυρίων μουσουλμανικών μαζών και την είσοδο των Ταλιμπάν, Τσετσένων και πληθών άλλων μαχητών (περνώντας δια μέσου Ιράν, Ιράκ, Συρίας) στο μεγάλο πόλεμο. Με συνέπεια η ενωμένη τζιχάντ του ισλαμικού κόσμου κατά του Ισραήλ και της Δύσης να έρθει στο προσκήνιο σε διεμπλοκή με τη Ρωσική (ή και Κινεζική) συμμετοχή. Η πιθανότητα του πυρηνικού Αρμαγεδδώνα επικρέμαται πάνω από την ανθρωπότητα.

 

x) Καθώς η  πολιτική της ευρωκρατίας αποτυπώνει τις ιδεοληψίες και τις ψυχοπαθολογικές εμμονές των νεοφεουδαρχών / σιωνιστών,  η Ευρώπη οδηγείται στον «ορίζοντα γεγονότων» μιας «μαύρης τρύπας». Η ευρωατλαντική συστράτευση με το Ισραήλ τροφοδοτεί τη σφαγή και την εθνοκάθαρση στη Παλαιστίνη και κατά συνέπεια την περιφερειακή μεσανατολική υπερσύγκρουση η οποία αναδραστικά θα επιφέρει θανατηφόρα πλήγματα στις ευρωπαϊκές χώρες ξεκινώντας από Ελλάδα Ιταλία Γαλλία Ισπανία. Ανεξέλεγκτα πελώρια κύματα μετανάστευσης θα διογκώσουν τα (επίσημα) 50 εκατομμύρια μουσουλμάνων στον ευρωπαϊκό χώρο ενώ οι χαοτικές εξεγέρσεις, η καταστροφική εσωτερίκευση του πολέμου και η πολυκρισιακή κατάρρευση θα τεθούν στην ημερήσια διάταξη.

 

[1]   Παλαιστίνη - Ισραήλ. Στην ατραπό της εσχατολογικής μάχης https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2023/10/blog-post.html

 

 

( Γιώργος Καπαρός   2.11.2023 )

 

 

 

 -