Στην Ουκρανία η Παγκόσμια Γεωπολιτική Τάξη Τίθεται υπό “Δημιουργική Καταστροφή”

 

 

 

 

Η Ρωσία από το 2021 εγκαινίασε μια καινούργια φάση στη δράση της εντός του πεδίου των διεθνών σχέσεων. Μια γενική γραμμή διάρρηξης  και «δημιουργικής καταστροφής» της αμερικανοκεντρικής γεωπολιτικής τάξης.  Η γραμμή αυτή γεννήθηκε στην ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο το 2007 όμως παρέμενε δευτερεύουσα  και περιορισμένη από την επικυρίαρχη  ενδοτική ιδεολογία  και πολιτική της 5ης και 6ης φάλαγγας στις ρωσικές ελίτ, που προέκριναν την υποταγμένη (η πρώτη) ή «ισότιμη» (η δεύτερη) ενσωμάτωση στο σύστημα της Δύσης. Εν τούτοις η γραμμή αυτή ενισχυόταν βαθμιαία εμφαίνοντας εντυπωσιακά τινάγματα όπως η πολεμική παρεμβολή στη Γεωργία το 2008, με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας  της Ν.Οσετίας και της Αμπχαζίας και βέβαια η μεγάλη γεωστρατηγική,  στρατιωτική παρέμβαση στη Συρία το 2015 έπειτα από πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης  Άσαντ. Τινάγματα που όλα αυτά τα χρόνια συνυπήρχαν με διστακτικά βήματα σημειωτόν όπως η φοβική πολιτική στη Νοβορωσία απ' το 2014 και η αυτοπαγίδευση στις ανεφάρμοστες από την Ουκρανία και Δύση, συμφωνίες του Μινσκ. Στα τέλη του 2021 ένα τελεσίγραφο «κόκκινων γραμμών» της Μόσχας προς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, το οποίο συνάντησε «κλειστά αυτιά», όριζε τις κρίσιμες απαιτήσεις μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας, με προτεραιότητα τη διακοπή της επέκτασης του δυτικού μπλοκ στην Ανατολή  και της κατασκευής Νατοϊκών στρατιωτικών υποδομών πλησίον των ρωσικών συνόρων. Στις 4 Φλεβάρη 2022  η Μόσχα και το Πεκίνο προβαίνουν δια των Πούτιν και Τζινπίνγκ στη Στρατηγική Πολιτική Διακήρυξη για τις διεθνείς σχέσεις του 21ο Αιώνα, η οποία:

α) Ορίζει ως επίκεντρο της την «απεριόριστη φιλία» των δυο πλανητικών δυνάμεων και την «κοινότητα κοινής μοίρας για την ανθρωπότητα» στα πλαίσια ενός κόσμου πολυπολικού.

 β) Θεμελιώνεται  πάνω στα κοινά συμφέροντα ασφάλειας αλλά και στη σταθερή υλική βάση των συμβάσεων μεγάλης κλίμακας,  όπως των υδρογονανθράκων.

γ) Συνιστά πλέον μια νέα εφιαλτική  γεωπολιτική πραγματικότητα για τη συλλογική Δύση, η οποία όχι μόνο αδυνατεί  να αντιδράσει αποτελεσματικά, αλλά εδώ και χρόνια έχει παράξει αυτοκτονικά τους οικονομικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους της επαπειλούμενης κατάρρευσης της.

δ) Αποκαλύπτει εμμέσως  ότι για τη Ρωσία ο δυτικός προσανατολισμός φαίνεται να οπισθοχωρεί ενώ ο ευρασιατικός γίνεται η πρωταρχική κατεύθυνση και η ενσωμάτωση στην «Ευρύτερη Ευρασία» να προκρίνεται.  Διατηρουμένων βεβαίως των αμοιβαία επωφελών σχέσεων με χώρες δυτικές εάν κι εφόσον εξυπηρετούνται η αρχή της πολυμέρειας και τα ρωσικά συμφέροντα.  

Με τις τωρινές εξελίξεις η Ρωσία δείχνει ότι αποφάσισε να κλείσει δυναμικά ένα 30χρονο ιστορικό κύκλο, όπου μετά την πτώση της ΕΣΣΔ η κυριαρχία σε ολόκληρο τον μετασοβιετικό χώρο είχε παραδοθεί πολιτικά και πολιτιστικά σε ΗΠΑ, Δύση. Η αυτοκαθηλωτική συναίνεση, τροφοδοτούμενη από τις παρακμιακές πεποιθήσεις της προσεταιρισμένης φιλελεύθερης πτέρυγας μέσα στη ρωσική ολιγαρχία, ανατινάχθηκε. Για τη Μόσχα πλέον τα σύνορα του 1991 τίθενται υπό αναθεώρηση και προχωρά πιο αποφασιστικά στη βαθμιαία «συγκέντρωση των διασκορπισμένων εδαφών και πληθυσμών» του ευρύτερου ρωσικού κόσμου.   

Πρώτο μεγάλο βήμα ήταν η ρωσική αναγνώριση  της ανεξαρτησίας των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς, η οποία σύμφωνα με τον Πούτιν αφορά «τα βασικά τους έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων των συνταγμάτων τους …(που)…. θέτουν τα όρια όπως εκείνα των περιοχών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ από την εποχή που ήταν μέρος της Ουκρανίας». Αυτό σήμαινε  αποδοχή των απαιτήσεων των δυο Λ.Δ. για ανάκτηση στην επικράτεια τους όσων περιοχών του Ντονμπάς βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ουκρανικού στρατού. Η κίνηση αυτή είναι μοναχά μια κρίσιμη στιγμή, ένα «μεγάλο πέρασμα», εντός μιας ευρύτερης διαδικασίας η οποία καθώς αναφέραμε ξεκίνησε εδώ και μια δεκαπενταετία  και φαίνεται να υπακούει στην -  μέσα από αντιφάσεις, ελιγμούς και πισωγυρίσματα - εκδίπλωση ενός διεθνούς πολιτικού σχεδίου.  Στο δρόμο της αναγνώρισης θα πορευτούν το πιθανότερο και ορισμένες άλλες χώρες: Λευκορωσία, Αμπχαζία,  Ν. Οσετία, Συρία, Κούβα, Βενεζουέλα,  Νικαράγουα κ.α. Ας σημειωθεί εδώ ότι η σχετική έκκληση της Κρατικής Δούμας προς τον Πούτιν γι αυτήν την αναγνώριση είχε την μέγιστη υποστήριξη από τον Γκενάντι Ζιουγκάνοφ και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας το οποίο στήριξε επίσης την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στο Ντονμπάς για την υπεράσπιση του ρωσικού λαού απ' τους Ουκροναζί και το ΝΑΤΟ

Δεύτερο μεγάλο βήμα ή μάλλον άλμα είναι η πολυμέτωπη στρατιωτική επέμβαση μεγάλης κλίμακας στην Ουκρανία που ξεκίνησε η Μόσχα τη νύχτα της 24ης του Φλεβάρη.  Η ανακοίνωση του Πούτιν ανέφερε πως διέταξε τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις να πραγματοποιήσουν ειδική επιχείρηση στο Ντονμπάς κατόπιν αιτήματος από τις ηγεσίες των Λαϊκών Δημοκρατιών για υποστήριξη απέναντι στην πολεμική επιθετικότητα του Κιέβου. Σύμφωνα με την εντολή : «Οι περιστάσεις απαιτούν να λάβουμε αποφασιστική και άμεση δράση … Οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς στράφηκαν στη Ρωσία με αίτημα βοήθειας. Από αυτή την άποψη, σύμφωνα με το άρθρο 51, σημείο 7 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, με την κύρωση του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου και σύμφωνα με τις συνθήκες φιλίας που επικυρώθηκαν από την Ομοσπονδιακή Συνέλευση και την αμοιβαία βοήθεια με τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, αποφάσισα να διεξαχθεί ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Ο Πούτιν δείχνοντας ότι δεν μπλοφάρει και ότι η πολεμική απάντηση της Μόσχας ήταν αυτονόητη, έθεσε ολόκληρο τον «δυτικό βάλτο» στο «σημείο βρασμού».

Προτού αρχίσουν οι ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, στάλθηκε τελεσίγραφο απ' τις Λ.Δ. του Ντονμπάς προς τις ουκρανικές δυνάμεις του Κίεβου το οποίο ως αναμενόταν αγνοήθηκε. Η ουσία ήταν να διακόψουν πάραυτα τις επιθέσεις και ν' αποσυρθούν αμέσως από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του.

Η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία ορίστηκε από συγκεκριμένους στόχους, όπως:

α) Υπεράσπιση των νεοαναγνωρισμένων δίδυμων δημοκρατιών,  ανάκτηση από αυτές των κατεχομένων εδαφών του Ντονμπάς και η απελευθέρωση του συνόλου της Νοβορωσίας μέσω της προσπάθειας να ελεγχθούν το Χάρκοβο και η παράκτια ζώνη από την Μαριούπολη ως την Οδησσό.

β)  Εξουδετέρωση και αποδιάρθρωση του στρατιωτικού δυναμικού του Κιέβου το οποίο στηρίχθηκε σημαντικά από την ενεργό συμμετοχή ΗΠΑ, Βρετανίας, ΕΕ, Τουρκίας. Απενεργοποίηση στρατιωτικών υποδομών, εγκαταστάσεων αεράμυνας, αεροσκαφών και αεροδρομίων με καταστροφικές επιθέσεις υψηλής ακρίβειας.

γ)  Εκμηδένιση της πολεμικής ικανότητας του καθεστώτος Ζελένσκι, παρεμπόδιση μιας πυρηνικής και Νατοϊκής Ουκρανίας, αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστοποίηση της χώρας.

Η επέμβαση στην Ουκρανία η πολιορκία του Κιέβου - πρωτεύουσας της μεσαιωνικής Ρωσίας / Κράτους των Ρως εκεί όπου το 988 μ.Χ. στα ύδατα του Δνείπερου υπό τον Βλαδίμηρο Α', Μέγα Πρίγκιπα του Κιέβου συντελέστηκε η μαζική βάπτιση στο χριστιανισμό -δεν αφορά ένα γεωπολιτικό καπρίτσιο του Πούτιν αλλά τη συμπύκνωση των απαιτήσεων της ρωσικής ιστορίας που έλαβε δραματικά χαρακτηριστικά όταν το 1991 κατέρρευσε η ΕΣΣΔ και η Δύση κερδίζοντας τον ψυχρό πόλεμο ήλεγξε το μετασοβιετικό χώρο - με διαμελισμένο τον ρωσικό κόσμο -  και παρά τις τότε διαβεβαιώσεις στον Γκορμπατσόφ των ηγετών της, διπλασίασε στη συνέχεια τις χώρες του αδιάλειπτα επεκτεινόμενου ΝΑΤΟ στην Ανατολή.

Οι πρώτες μέρες του πολέμου ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία κατέδειξαν τα εξής:

α) Η ρωσική μεγάλη στρατηγική επιχείρηση βρίσκεται στη πρώτη της φάση και κατ΄ αρχήν είναι επιτυχής.

β) Αρκετές βασικές ουκρανικές στρατιωτικές υποδομές έχουν καταστραφεί, κύριες πόλεις σε όλη τη χώρα έχουν περικυκλωθεί, μεγάλο μέρος στη Νοβορωσία έχει ελευθερωθεί.

γ) Η Ρωσία κινήθηκε προσεχτικά για να αποφευχθούν απώλειες κυρίως στον άμαχο πληθυσμό αλλά και να δώσει την ευκαιρία στις ένοπλες δυνάμεις  της Ουκρανίας να καταθέσουν τα όπλα.

δ) Η έλλειψη μη επανδρωμένων αεροσκαφών είναι στα αρνητικά των μεγάλων δυνατοτήτων αναγνώρισης και κρούσης του ρωσικού στρατού.

ε) Εκτός το Τσερνόμπιλ που τέθηκε υπό ρωσικό έλεγχο, στο ουκρανικό έδαφος υπάρχουν 15 ατομικοί αντιδραστήρες. Πελώριος κίνδυνος ακόμα και για ενδεχόμενη προβοκάτσια.

στ) Ο Ζελένσκι έδωσε χιλιάδες όπλα στους υποστηρικτές του καθεστώτος των μπαντεριστών Ουκροναζί. Θα επιχειρήσουν να περάσουν σε μορφές ασύμμετρου «αστικού πολέμου» που εξυπηρετεί και το σχεδιασμό του ΝΑΤΟ ώστε να ανοίξει μια πληγή που θα  κακοφορμίζει για τη Μόσχα.

ζ) Η Ρωσία και οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς φαίνεται να υστερούν σημαντικά στην ατζέντα της μαζικής ενημέρωσης, της «παραγωγικής προπαγάνδας» και των επιχειρήσεων ψυχολογικού πολέμου (Psyops)..Η Ρωσία εκτός του ζήτημα της δημιουργικής καταστροφής και αναδιάρθρωσης της διεθνούς γεωπολιτικής τάξης,  βρίσκεται ενώπιον ενός τεράστιου εσωτερικού προβλήματος. Αυτό αφορά την αναγκαιότητα μιας δημιουργικής καταστροφής της ίδιας της φιλελεύθερης ελίτ της χώρας η οποία εν καιρώ πολέμου μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει προωθεί άμεσα ή έμμεσα την προπαγάνδα του δυτικού εχθρού.

Ο Πούτιν έκανε έκκληση στους Ουκρανούς στρατιωτικούς να μην αφήσουν τους μπαντεριστές ναζί να τους κυβερνούν, εννοώντας να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και να διαπραγματευτούν με τη Ρωσία.Η έκκληση του παρότι χαρακτηρίζεται από ορθολογισμό, ταυτόχρονα ενέχει ένα κεκρυμμένο άγχος που αφορά τη διαπίστωση ότι δεν κάνει ένα σύντομο πολεμικό περίπατο στην Ουκρανία. Παρά τις προόδους του ρωσικού στρατού φάνηκαν οι εσφαλμένοι υπολογισμοί και τα επιχειρησιακά κενά που εμποδίζουν την ουσιαστική προέλαση στα τέσσερα μεγάλα μέτωπα του πολέμου (πλην την παράκτια ζώνη) και την αμετάκλητη στρατηγική νίκη. Παρά την αποδιάρθρωση ορισμένων βασικών υποδομών του ουκρανικού στρατού αυτή δεν έχει μετουσιωθεί σε αποδόμηση της οργανωμένης δράσης του. Με συνέπεια την επιβράδυνση του ρυθμού και της αποτελεσματικότητας της ρωσικής επίθεσης. Η Μόσχα έχει να επιδιορθώσει τον αρχικό «καλοσυνάτο» της σχεδιασμό των ελάχιστων απωλειών ο οποίος απέτυχε να τσακίσει τη θέληση του εχθρού για αντιπαράθεση και να τον οδηγήσει στην παράδοση. Εάν αυτό δεν συμβεί τότε η ουκρανική άμυνα ίσως να μπορέσει ν' απομακρύνει την προοπτική μιας συνολικής άμεσης ήττας και έτσι να κατορθώσει την παράταση των πολεμικών εχθροπραξιών.

Η Ρωσία κατηγορείται από τη Δύση ότι καταλύει τους κανόνες του συστήματος της Βεστφαλίας (1648) που υποθέτεται διέπουν τις διεθνείς σχέσεις των κρατών ήτοι νομική ισοτιμία μεταξύ τους, κυριαρχία στην επικράτεια τους, μη ξένη επέμβαση στα εσωτερικά τους κλπ.  Πρόκειται για μέγιστη υποκρισία ενόσω η Τουρκία εισέβαλε ανεμπόδιστη και κατέλαβε τη Βόρεια Κύπρο με στήριξη του ΝΑΤΟ , όταν η δύση κατέλυε την οντότητα  της Γιουγκοσλαβίας, όταν εναγκαλιζόταν το ψευδοκράτος του Κοσσόβου, όταν εξαπέλυε τους νεοταξικούς πολέμους επιδιώκοντας να καταστρέψει και να διαμελίσει Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κοκ. Όταν η Ρωσία μετά το 2014 για μια επταετία ήταν η μόνη που στήριζε τις συμφωνίες Μινσκ προσπαθώντας μάταια να συνδυάσει την ασφάλεια του πληθυσμού στο Ντονμπάς εντός μιας ενιαίας Ουκρανίας.

Για τον πόλεμο στην Ουκρανία την απόλυτη ευθύνη φέρουν κυρίως οι Αγγλοσάξονες  και το ΝΑΤΟ καθώς θέλοντας να φθάσουν μπροστά στις «πύλες» των ρωσικών συνόρων, υπερεξόπλιζαν το Κίεβο και προετοίμαζαν τη Νατοϊκή του ένταξη, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν τις νόμιμες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια της. Η τωρινή πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η μεν Ρωσία είναι αποφασισμένη για τις πιο μεγάλες μάχες αλλά το ΝΑΤΟ απλώς βρυχάται ενόσω είναι μια «χάρτινη τίγρης». Και αυτό είναι αποτέλεσμα του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι η Δύση κινείται σε μια τροχιά αργής αλλά αμετάκλητης αποσύνθεσης, τόσο σε επίπεδο εσωτερικών οικονομικο-κοινωνικών όσο και εξωτερικών γεωπολιτικών όρων. Μιας παρακμής η οποία την οδήγησε στο διπλό «απονενοημένο διάβημα» να εξαπολύσει ενιαιομετωπικά τον Covid-19 Γ΄παγκόσμιο πόλεμο κατά των λαών και τον νέο ψυχρό πόλεμο ενάντια στη Ρωσία, που όμως το ΝΑΤΟ  αυτή τη φορά μέλει να χάσει. 

Ως προς τις περιβόητες δυτικές κυρώσεις που θα κλιμακωθούν, αυτές μπορούν να θίξουν την 5η και 6η φάλαγγα της ρωσικής ολιγαρχίας: Τα μεγάλα πλούτη τους που έχουν αποσυρθεί από τη Ρωσία, τα παλάτια στα προάστια του Λονδίνου, τα κάστρα στην κοιλάδα του Λίγηρα, τα γιοτ στις προβλήτες της Νάπολης, τα τρισεκατομμύρια στις  τράπεζες της Ελβετίας. Σκοπός αυτοί οι ολιγάρχες να πιεστούν για να μπλοκάρουν την εξέλιξη του πολέμου, να αποσταθεροποιήσουν και να αποδυναμώσουν τον Πούτιν, να προετοιμάσουν μια έγχρωμη φιλοδυτική εξέγερση. Όμως ο ρωσικός λαός αδιαφορεί διότι ξέρει πως ιστορικά είτε με ΕΣΣΔ είτε έπειτα ως Ρωσική Ομοσπονδία, ζούσε πάντοτε σχεδόν υπό καθεστώς διάφορων κυρώσεων από μια Δύση η οποία επεδίωκε όχι την εξισορρόπηση αλλά την καταστροφή και την καταλήστευση των πλούσιων πόρων της μεγάλης χώρας του. Σήμερα  τούτες οι κυρώσεις, ως εργαλείο της νέας ψυχροπολεμικής σύγκρουσης, θα επιφέρουν πολύ μεγαλύτερο οικονομικό και κοινωνικό άλγος στη συλλογική  Δύση – και ιδιαίτερα στις κοινωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης - απ' όσο στην ίδια τη Ρωσία η οποία έχει από καιρό προετοιμαστεί ενώ επίσης «σπρώχνεται» κατά κάποιο τρόπο να διαμορφώσει οικονομικούς θύλακες σχετικής αυτοδυναμίας. Οι ευρωενωσιακές χώρες της «πράσινης μετάβασης» -  και με τη Γερμανία ν' αναστέλλει την πιστοποίηση του αγωγού Nord Stream 2  -  πρόκειται να πληρώσουν τα μέγιστα, ως προς το φυσικό αέριο και γενικότερα μέσα σε μια ξέφρενη ενεργειακή κρίση. Όπου η Ουάσιγκτον επιζητεί την ενεργειακή αποδέσμευση τούτων των χωρών από τη Μόσχα και να αναλάβει τον έλεγχο των γραμμών τροφοδοσίας,  δια θαλάσσης.  Έτσι επωφελούνται μαζί και οι ελληνόφωνοι εφοπλιστές μας - αυτοί που έβλεπαν εχθρικά μια πολιτική αξιοποίησης των ελληνικών υδρογονανθράκων αλλά και τον κοστοβόρο East Med  - αφού θα μεταφέρουν με τα τάνκερ τους το πανάκριβο  LNG των ΗΠΑ, με το οποίο θα αντικατασταθούν οι ρωσικοί αγωγοί.

Σε περίπτωση δε που η Ρωσία εκδιωχθεί απ' το SWIFT η οικονομία της θα υποστεί μικρή ζημιά ενώ διαθέτει πόρους στήριξης του χρηματοπιστωτικού τομέα της. Αντίθετα για τις ΗΠΑ, Δύση το παγκόσμιο σύστημα του δολαρίου θα εξασθενίσει σημαντικά. Και ακόμα περισσότερο εάν η Μόσχα αποφασίσει να συνδέσει την εξαγωγή των υδρογονανθράκων της με πληρωμή σε ρούβλια.

Οι κυρώσεις θα μπορούσαν να γίνουν η καθοριστική αιτία ώστε η Μόσχα να κινηθεί στη κατεύθυνση της ολικής «κατάψυξης» των σχέσεων της με όσες χώρες τις έχουν εισαγάγει συμπεριλαμβανομένης της  πλήρους διακοπής  των συνομιλιών για τη στρατηγική σταθερότητα. Έτσι καθοριστικής σημασίας μεταβολές θα προκύψουν για τη Ρωσία, τη Δύση, την Ευρώπη, τον κόσμο. Ο νέος ψυχρός πόλεμος, η ρήξη όλων των δεσμών θα είναι «το σημείο μη επιστροφής» στη προϊούσα  διαδικασία κατάτμησης της παγκοσμιοποίησης σε μακροπεριφέρειες και του κατακερματισμού της παγκόσμιας γεωπολιτικής τάξης.

                                       _._

                          Γιώργος Καπαρός

 

[ Το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» αρ.φ. 579 / 26-2-2022  ]

 

                         

 

 

.

Αφγανιστάν. Η μεγάλη ήττα της Δύσης και της Τουρκίας

 

 Ο 20χρονος «μακρύς πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» - διέσπειρε το προγραμματισμένο χάος στη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», διέλυσε χώρες και περιοχές με αμέτρητα θύματα και πελώρια κύματα προσφύγων – καταλήγοντας σε ντροπιαστικές ήττες για ΗΠΑ ΝΑΤΟ σε Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν. Η απόσυρση των δυτικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν επέφερε μια ανατροπή στη γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων της Κεντρικής Ασίας. Ενώ το 1989 η αποχώρηση της ΕΣΣΔ από το Αφγανιστάν αποτύπωνε το τέλος του γεωπολιτικού  διπολισμού η τωρινή ήττα και φυγή των ΗΠΑ ΝΑΤΟ  εκφράζει το επίσημο πέρας του μονοπολισμού.

Το κίνημα των Ταλιμπάν αντιστάθηκε νικηφόρα όχι λόγω ευνοϊκών αριθμητικών στατιστικών στο επίπεδο των πολεμιστών και του εξοπλισμού ή της εξωτερικής υποστήριξης αλλά επειδή στηρίχθηκε στις εσωτερικές δυνάμεις και στην απόλυτη αποφασιστικότητα των Παστούν να αντισταθούν μέχρις εσχάτων στην ιμπεριαλιστική κατοχή και υποδούλωση.

Ένα βασικό στρατιωτικό δυναμικό 75 χιλιάδων Ταλιμπάν αντιπαρατάχθηκε απέναντι σε 540 χιλιάδες στρατεύματα (300 χιλ.του αφγανικού καθεστώτος,  140 χιλ.των ΗΠΑ, 100 χιλ.Νατοϊκά) που διέθεταν την πιο προχωρημένη επίγεια και εναέρια πολεμική τεχνολογία. Σε μια αναμέτρηση που για τον αμερικανικό λαό κόστισε από το 2001 ως τον Απρίλιο του 2021 περίπου 2,26 τρις δολάρια.

Η ταχύτατη πρόοδος επί του πεδίου των δυνάμεων του Ισλαμικού Εμιράτου, εκτός τη μαζική αποδοχή τους και την πλήρη ανυποληψία του διεφθαρμένου φιλοδυτικού καθεστώτος,  οφείλεται επίσης στην ευφυή επικοινωνιακή τακτική  να προσφέρουν εγγυήσεις σεβασμού ζωής, τιμής, εργασίας και περιουσίας στους πολίτες, αποδοχής κάποιων δικαιωμάτων στις γυναίκες (πρόσβαση σε εργασία και εκπαίδευση εφόσον φορούν χιτζάμπ) και προσφοράς γενικής αμνηστίας και επανένταξης στο προσωπικό που εγκαταλείπει την καθεστωτική στρατιωτική και πολιτική διοίκηση. Φαίνεται ότι η πλειοψηφία των σημερινών Ταλιμπάν εμφανίζει μεγαλύτερη ευελιξία και λιγότερο δογματισμό από τους προηγούμενους που πολέμησαν την ΕΣΣΔ διότι διαμόρφωσε πολιτική και  θρησκευτική-ιδεολογική συνείδηση στον πόλεμο ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Η συντριβή των ΗΠΑ ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν είναι οριστική. Επίσης οι σχεδιασμοί τους για παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο σε μια νέα Συρία II και για γενικευμένο χάος στη Κεντρική Ασία φαίνεται να αποτυγχάνουν. Ο στρατηγός Abdul Rashid Dostum στον οποίο βασιζόταν Ουάσιγκτον Λονδίνο για να ηγηθεί ενός νέου εσωτερικού εμφύλιου πολέμου κατά του νέου κράτους των Ταλιμπάν, διέφυγε μετά την πτώση της Μαζάρ-ι-Σαρίφ στο Βορρά και ο Joe Biden απέστειλε 5.000 στρατιώτες για την απομάκρυνση προσωπικού και διπλωματών από την Καμπούλ ενώ ήδη οι Ταλιμπάν εισέρχονται στην πρωτεύουσα όπου η εκκένωση συνοδεύεται από μια γενική φυγή, με τον πρόεδρο Ashraf Ghani να δραπετεύει στο εξωτερικό.Μετά την πλήρη επικράτηση του Ισλαμικού Χαλιφάτου η Δύση, με πρώτες τις ΗΠΑ Βρετανία, θα ακολουθήσει πλέον μια στρατηγική φατριαστικών διαμαχών και διάβρωσης του νέου πολιτικού συστήματος ώστε να το σπρώξει ενάντια σε Κίνα Ρωσία Ιράν και να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να οικειοποιείται τους πάσης φύσεως πλούσιους πόρους του.  Η προοπτική να πετύχει αυτή η στρατηγική είναι ελάχιστη και το Αφγανιστάν υπό τους Ταλιμπάν το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί σε ένα «2^ο (σουνιτικό) αντιδυτικό Ιράν». 

Για τους Ταλιμπάν το στρατιωτικό μέρος της σαρωτικής κατάληψης του Αφγανιστάν φτάνει στο πέρας του. Το καθεστώς μαριονετών δεν είχε καμία λαϊκή υποστήριξη. Βασιζόταν μόνο στην αμερικανο-νατοϊκή κατοχή. Όμως τώρα για το Ισλαμικό Εμιράτο αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Κατ αρχή στο εσωτερικό, στην οικονομία και στη διοίκηση της χώρας. Ωστόσο φαίνεται πως έχει προετοιμαστεί προκρίνοντας  τρεις βασικές δομές:

i- Άμεση οργάνωση ειδικών εποπτικών συμβουλίων παντού υπό τοπικούς πρεσβύτερους & αξιοσέβαστα πρόσωπα που διασυνδέονται διοικητικά σε επίπεδο πληροφόρησης & οδηγιών με τις ανώτερα σώματα διακυβέρνησης μέσω

ii- τοπικού στρατιωτικού επιτρόπου (επικεφαλής μιας μικρής ένοπλης ομάδας) ο οποίος ταυτόχρονα θα λειτουργεί διαιτητικά.

iii-Συγκρότηση, παράλληλα & ανεξάρτητα με το διοικητικό, του δικτύου των δικαστηρίων της Σαρία & της αστυνόμευσης με προσλήψεις τοπικού προσωπικού. 

Ο άλλος τομέας που οι Ταλιμπάν θα δυσκολευτούν πολύ είναι ότι θα εμπλακούν στη δίνη της διεθνούς πολιτικής. Έχοντας ως προτεραιότητα το δύσκολο έργο του ελέγχου, της διακυβέρνησης και της ανασυγκρότησης του Αφγανιστάν είναι σαφές ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για παρέμβαση και επιρροή σε ξένα γειτονικά εδάφη και πληθυσμούς αλλά επιθυμούν να έχουν μηδενικά προβλήματα με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής και να εξασφαλίσουν την πολιτικο-διπλωματική αναγνώριση και την οικονομικο-τεχνική υποστήριξη. Φαίνεται δε πως ήδη έδωσαν διαβεβαιώσεις σταθερότητας στα σύνορα και ειρηνικής συνεργασίας προς όλους τους γείτονες τους. Στο επίπεδο λοιπόν των εξωτερικών σχέσεων η επιβίωση του 2ου Ισλαμικού Εμιράτου στην Καμπούλ θα στηριχθεί στο Πακιστάν και στην αποκατάσταση αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας με Κίνα, Ιράν, Ρωσία. Η Κίνα θα βγει κερδισμένη με την ένταξη του Αφγανιστάν στη στρατηγική «Πρωτοβουλία Ζώνη & Δρόμος» – BRI.  Το Ιράν θα είναι επίσης  ένας από τους μεγάλους νικητές καθώς η απομάκρυνση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν α) θα αφήσει τα ανατολικά του σύνορα ελεύθερα από διέλευση κατασκόπων και αμερικανικών αεροσκαφών β) θα εξασφαλίσει ανοιχτή χερσαία σύνδεση με την Κίνα και  τη Βόρεια Κορέα. Το προηγούμενο διάστημα η Ρωσία αντιλαμβανόμενη το μεγάλο παιχνίδι πέρασε διπλωματικά μπροστά και άρχισε διαπραγματεύσεις με την ανεξάρτητη οντότητα των Ταλιμπάν (προσφάτως αντιπροσωπεία τους στη Μόσχα) με αντικείμενο την αναγνώριση τους έναντι εγγυήσεων για α) απαραβίαστο των βόρειων αφγανικών συνόρων β) ένταση της προσπάθειας για εξάλειψη της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος Χορασάν (IS-K) που αποτελεί παρακλάδι του ISIL  γ) συρρίκνωση της παραγωγής οπίου όπως έγινε ως το 2001   όταν το Αφγανιστάν ελέγχονταν από το Ισλαμικό Εμιράτο. Το έτος αυτό η παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 94% (ήτοι σε 8 χιλιάδες εκτάρια ενώ το 2016 έφθασε τα 201 χιλιάδες εκτάρια - πηγή UNODC /MCN).

Εκτός τη συνολική Δύση μεγάλος χαμένος στο Αφγανιστάν είναι και η Τουρκία. Η Άγκυρα τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε παρουσία εντός της χώρας αυτής όχι μόνο στρατιωτική αλλά οικονομική και εποικιστική θρησκευτικο-ιδεολογική μέσω κατασκευής  ιδρυμάτων, σχολείων, ΜΜΕ κλπ. Προς τούτο αξιοποίησε ορισμένους βασικούς παράγοντες όπως α) σουνιτική θρησκεία β) σχέσεις με Πακιστάν, Κατάρ γ) φυλετικούς δεσμούς με εγχώριες  εθνοτικές ομάδες Ουζμπέκων, Τουρκμενίων, Ουιγούρων,  Qizilbash κ.α. δ)  επιρροές στην αφγανική κυβέρνηση ε) τοπική παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Παρά τις ουσιαστικές διαφορές υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στα κατοχικά αυτονομιστικά σχέδια τα οποία προώθησε η επεκτατική Τουρκία στη Κύπρο και στο Αφγανιστάν.Ιστορικά στη Κύπρο αρχικά εξασφάλισε ρόλο στη μειονότητα σε αντάλλαγμα των τουρκικών υπηρεσιών α) προς την κατοχική Βρετανία ενάντια στην ηρωική αντίσταση των Ελληνοκυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα και β) στη συνέχεια προς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ  όθεν και η εισβολή το 1974. Στο Αφγανιστάν στοιχισμένη από το 2001 πίσω από το λάβαρο της αμερικανο-νατοϊκής σταυροφορίας προώθησε το έργο της λεηλασίας των πολύτιμων πόρων και της αυτονομιστικής απόσχισης του βόρειου τμήματος του - δια του ελέγχου των Ουζμπέκων -  κυρίως με λεφτά, εξοπλισμούς, σχέδια υποδομών (ήδη ένα τέτοιο σχέδιο εξελίσσεται στο Τατζικικό Badakhshan σε αλληλενέργεια Τουρκίας Ισραήλ ) - έχοντας εξασφαλίσει την μελλοντική αμερικανο- ισραηλινή αναγνώριση. Τώρα με την επιβολή των Ταλιμπάν ο αφγανικός βορράς απελευθερώθηκε από τους πράκτορες της Αγκύρας και τα προγράμματα της κατέρρευσαν. Ότι και να λένε λοιπόν οι γελοίες αναφορές των ΜΜΕ και οι διάφοροι επιφανειακοί ειδήμονες η ήττα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν ήταν ταυτόχρονα μια μεγαλειώδης ήττα και για την Τουρκία.

 Η Άγκυρα καθ΄όλο το προηγούμενο διάστημα είχε αναπτύξει θερμές σχέσεις με την παράταξη Jamiat-e-Islami του Salahuddin Rabbani (εθνοτικοί Τατζίκοι του βόρειου και δυτικού Αφγανιστάν), την Hezb-e Islami και τον ηγέτη της Gulbuddin Hekmatyar (ιδεολογική συγγένεια με Μουσουλμανική Αδελφότητα), την Junbish-i-Milli Islami  (ουζμπεκικών και τουρκμενικών συμφερόντων) και τον στρατηγό Abdul Rashid Dostum. Ενώ για χρόνια λειτούργησε ως δύναμη κατοχής μέσω ΝΑΤΟ,  προσφάτως αναζητεί (με μεσολάβηση Κατάρ, Πακιστάν) επικοινωνιακούς διαύλους με τους Ταλιμπάν επιδιώκοντας ματαίως κάποιας μορφής παρουσία και διαμεσολάβηση. Όπως πχ η επιμονή της Άγκυρας για στρατιωτική παραμονή στο αεροδρόμιο της Καμπούλ η οποία βρίσκει τους Ταλιμπάν αντιτιθέμενους ρητά σε μια τέτοια προοπτική. Η Τουρκία έχει ως σοβαρούς αντιπάλους στο Αφγανιστάν τόσο την Κίνα όσο και το Ιράν και η ανάπτυξη σχέσεων των δυο χωρών με το Ισλαμικό Εμιράτο θα εντείνει το τουρκικό αδιέξοδο.

Τώρα η το καθεστώς  Ερντογάν προετοιμάζεται να διαχειριστεί το νέο τεράστιο προσφυγικό κύμα εκατομμυρίων Αφγανών προσφύγων προς την Ευρώπη που θα κινηθεί στη διαδρομή Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ιράν-Τουρκία και να το αξιοποιήσει στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου ενάντια στην Ελλάδα.

Η δεν Ευρωκρατία παραβλέπει εκκωφαντικά την επερχόμενη εφιαλτική εξέλιξη θεωρώντας ότι η κυβέρνηση και όλο το κομματικο-πολιτικό σύστημα των δυτικόδουλων ευρωατλαντιστών στο ελληνικό προτεκτοράτο, με τη συνδρομή των πρακτορικών ΜΚΟ, θα αναλάβουν τη βρώμικη δουλειά της αποθήκευσης ψυχών που θα καταφθάνουν από Έβρο και νησιά του ανατολικού Αιγαίου και της καινούργιας φάσης του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού της χώρας μας.

Η σωτηρία του ελληνισμού απένατι στις πολύμορφες εξωτερικές απειλές και τη λούμπεν εγχώρια νεοφεουδαρχία  μπορεί να προέλθει μόνο δια της λαϊκής αφύπνισης και συνακόλουθα της καθεστωτικής μεταβολής. Η πατριωτική συνέγερση, ενότητα και αυταπάρνηση των λαϊκών δυνάμεων, μια νέα εθνεγερσία, είναι η μόνη που θα μπορούσε να επιβάλει μια εναλλακτική πολιτική συλλογικής επιβίωσης και ανασυγκρότησης διασώζοντας την χώρα από την πολυδιάστατη απειλή της εθνικής και της κοινωνικής εκμηδένισης της.

 

( Γιώργος Καπαρός  15-8-2021 ) 

 

 

_._

 

 

 

Τεχνοδεσποτεία. Μεγάλος Μετασχηματισμός & Πολιτικές Απαρτχάιντ

 

                                                Roberto Matta - Cruxificion (1938)

 

Κατά την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου έχουμε πέντε γεωοικονομικούς πόλους / μακροπεριφέρειες με τα κέντρα τους: Βρετανία, ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία, ΕΣΣΔ.  Στη συνέχεια λόγω της πολεμικής συντριβής της Γερμανίας και της Ιαπωνίας οι ανταγωνιστικοί πόλοι αναδιατάχθηκαν σε δύο: Αμερικανοκρατούμενη Δύση και Σοβιετική Ανατολή.

Με την αποδιάρθρωση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» το 1990 επεβλήθησαν: αμερικανική μονοκρατορία, υπερεθνικά μονοπώλια,  παγκοσμιοποιημένη αγορά,  νεοφιλελεύθερη ρύθμιση, χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κοκ.

Η τωρινή περίοδος του Γ' Παγκόσμιου Πολέμου Covid-19 είναι ταυτόχρονα εποχή  προχωρημένης, πολύπλευρης αντιμαχίας ΗΠΑ - Κίνας για την παγκόσμια ηγεμονία, πλανητικής οικονομικής κατάρρευσης (χειρότερης από τη «μεγάλη ύφεση» του '30) και βαθμιαίας αποδόμησης της παγκόσμιας αγοράς προς νέες μακροπεριφέρειες που θα εδραιωθούν πάνω σε ιδιαίτερες βάσεις γεωπολιτικής και κοινωνικής μηχανικής (τεχνολογίας, οικονομίας και κοινωνικών ψηφιακών πλατφορμών).

Αυτή η εξέλιξη όσον τουλάχιστον αφορά τη συνολική Δύση (ΗΠΑ, Βρετανία, Ευρωπαϊκή Ένωση) και τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο ορίζει μια νέα  «εποχή της οδύνης». Σύνθλιψη των δυνάμεων της εργασίας, των αγροτικών και μικρομεσαίων αστικών στρωμάτων, γιγάντωση της ανεργίας, μεγάλη κάθοδος βιοτικού επιπέδου, απολυταρχική επιτήρηση και ενδεχομένως μια πρωτόγνωρη φάση κοινωνικών συγκρούσεων ενάντια στην νέα ηγεμονική πτέρυγα της υπερελίτ, την τεχνοδεσποτεία, η οποία διαδέχεται τη χρηματιστική ολιγαρχία ως εξουσία του, συνδεδεμένου με το ολοκληρωτικό κράτος, κεφαλαίου των κοινωνικών ψηφιακών πλατφορμών.

Η βασική αντινομία στην «κοινωνία της πληροφορίας» είναι αυτή ανάμεσα στη δημόσια, κοινωνική φύση της πληροφορίας και την ιδιωτική κυριότητα και εκμετάλλευση της. Ενόσω οι παγκόσμιες αγορές αρχίζουν να διασπώνται σε μακροπεριφέρειες μακροπρόθεσμα ο εκτεχνικευμένος Μεσαίωνας πρόκειται να αντιμετωπίσει τα όρια του λόγω του γεγονότος ότι η μαζικοδημοκρατική παιδεία διαρκώς υπονομεύεται και υποβαθμίζεται ενώ ταυτόχρονα συστέλλονται οι πνευματικοί ορίζοντες  των ελίτ των οποίων ο διανοητικός εκφυλισμός θα επιφέρει μέγιστες αρνητικές επιπτώσεις στην επιστημονικο-τεχνική  εξέλιξη, την παραγωγική ικανότητα, τους βιοτικούς και πολιτισμικούς όρους της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης. Βραχυπρόθεσμα όμως, στην επιδίωξη της να κερδίσει τον πλανητικό ταξικό πόλεμο,  η τεχνοδεσποτεία  (δυτική και ανατολική), με τα «Uruk-hai» πολιτικά και ιδεολογικά ανδρείκελα της, υλοποιεί την πιο επικίνδυνη ατζέντα μέσα στη γνωστή ανθρώπινη ιστορία με τα πιο προχωρημένα εργαλεία: Παγκόσμιος Πόλεμος ΙΙΙ Covid - 19 / «Πράσινη Μετάβαση» / Μεγάλη Επανεκκίνηση / Παγκοσμιοποίηση 2.0 . Ειδικότερα εδώ προωθείται μια ερεβώδης τριάδα ήτοι:

α – Η μετατροπή της ανθρωπότητας σε φυλακισμένους δουλοπάροικους ενός τυραννικού συστήματος μεταβιομηχανικής κοινωνίας, δεσμώτες στο ψηφιακό Πανοπτικόν, πεταμένους στην απόλυτη ένδεια.

β – Η «Νέα Γένεση», γονιδιακός έλεγχος και προγραμματισμός / βιοτεχνολογική παραγωγή των άβουλων πληβείων και υπηρετών του 21ου αιώνα, των μετανθρώπινων ΓΤΟ. Μεταφερόμενοι σε μυθολογικό-θρησκευτικό πλαίσιο η «Γένεσις», εμφανίζεται ως έργο του «βιβλικού θεού» το 3.761 π.Χ. (εβραϊκή χρονολόγηση).  Έκτοτε αφού πέρασαν 5.781 έτη  «από κτίσεως κόσμου» (anno mundi), έρχεται τώρα ο άρχων «σατανάς» της τεχνοφασιστικής Μόρντορ  / «Εποχής του Χαμού» ήτοι η κακοποιός νεοφεουδαρχία να αναλάβει την πρωτοβουλία για μια «Νέα Γένεση» με τη μεγάλη πλειοψηφία των πιστών αυτού του βιβλικού θεού να παρακολουθεί άβουλη ή να χειροκροτεί υπνωτισμένη.  

γ – Η διασύνδεση γενετικής και τσιπ / διεπαφή εγκεφάλου και μηχανής / μεταβολή της βιοφυσικής ανθρώπινης υπόστασης σε εμβιομηχανοτρονική  / κόσμος των «αυτορυθμιζομένων» cyborg, robot, biorobot.

Είναι η απόλυτη ανθρωπολογική ύβρις / άτις  των «μαθητευόμενων μάγων» όπου «τα παιδία παίζει» ρόλους μικρών θεών. Όθεν ακολουθούν νέμεσις / τίσις. «ἥλιος γὰρ οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα· εἰ δὲ μή, Ἐρινύες μιν Δίκης ἐπίκουροι ἐξευρήσουσιν» (Ηράκλειτος).

Βάσει των προηγουμένων η βασική αντίθεση που επικαθορίζει το παγκόσμιο σύστημα των αντιθέσεων είναι αυτή ανάμεσα στους φορείς και υποστηρικτές (άμεσους ή έμμεσους) της τεχνοφεουδαρχικής εποχής ενός μετανεωτερικού μεσαίωνα και τους αμφισβητίες εχθρούς της. Και ως προς τούτη την αντιπαράθεση όλα τα παραδοσιακά πολιτικά στρατόπεδα - «δεξιά» «αριστερά»,  «θεοπολιτική» και οι αντίστοιχες κοσμοεικόνες  «φιλελευθερισμός», «εθνικοσοσιαλισμός», «σοσιαλισμός»,  «ισλαμισμός» κλπ θρησκευτικές ιδεολογίες - είναι μόνον ιστορικά πτώματα από την σήψη των οποίων τρέφονται και ισχυροποιούνται οι επικυρίαρχοι χωροδεσπότες των νέων σκοτεινών χρόνων.

Ας σημειωθεί εδώ πως όταν οι «δεξιοί», «αριστεροί», «ελευθεριακοί» και πολλοί άλλοι μισθοφόροι της τεχνοφασιστικής «υγειονομικής» δικτατορίας αποκαλούν «ψεκασμένους» όσους αμφισβητούν την Covid-19 Great Reset εξουσιαστική αφήγηση, εξαπολύουν έναν οργουελικό κοινωνιολογικό χαρακτηρισμό / στιγματισμό. Προετοιμάζουν εσωτερικούς εμφυλίους μέσα στο λαό και εξυπηρετούν τον μαζικό κοινωνικό έλεγχο της νεοφεουδαρχίας. Ταυτόχρονα εξωτερικεύουν την χειραγωγημένη ιδιοπροσωπία τους, ντοπαρισμένη και κατακερματισμένη απ' το άλογο στοιχείο που μαζικά μοχλεύει η καθολική μιμητική κρίση. Ετούτη είναι προϊόν του αδιάλειπτου γενικευμένου ψυχοτρόμου  - που επιβάλλεται από την κομματοκρατία και τα καθεστωτικά ΜΜΕ και δια του οποίου κυριαρχούν οι εγχώριες λούμπεν ελίτ – όπου για την εκτονωτική της «κάθαρση»  προϋποτίθεται η μεγάλη σκηνοθεσία της θυσιαστικής εξόντωσης του «αποδιοπομπαίου τράγου», εν προκειμένω των «ανεμβολίαστων», των νέων παριών, των καταδικασμένων σε δυσφήμιση και διαρκή απομόνωση.

Ειδικότερα ως προς τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Covid - 19  σε όλες τις χώρες τις συλλογικής Δύσης με πρώτη την Ελλάδα οι πολιτικοί αυλόδουλοι της Great Reset  νεο-μεσαιωνικής «ιεράς εξέτασης» αποκρύβουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι:

α -  Είμαστε πλέον στο «σημείο μη επιστροφής» όπου η μονιμότητα της απολυταρχικής κατάστασης εξαίρεσης αντικατέστησε την προεπιδημική κανονικότητα.

β - Οι υποκείμενοι στον «καθαγιασμένο» mRNA / DNA πειραματικό ορό μολύνονται απ΄τον κορωνοϊό, μολύνουν και ενίοτε πεθαίνουν. Κι αν τυχόν είχαν όλοι «εμβολιαστεί» η γενική εικόνα θα ήταν ίδια.

γ - Όθεν, παρά τις διαβεβαιώσεις των εξουσιαστών, οι «εμβολιασμένοι» είναι εκτός «θείας χάριτος» όπου βάσει της επίκλησης της δικαιούνται το «πράσινο πιστοποιητικό» προνόμιο που αποκλειστικά ως κλειδί ιδεολογικό (και  όχι «αυτοπροστατευτικό» «υγειονομικό»)  ξεκλειδώνει την πρόσβαση σε βασικά δικαιώματα απ' τα οποία θα αποκλείονται οι άλλοι οι «ανεμβολίαστοι» «αρνητές» διότι υποτίθεται μεταδίδουν τον κορωνοϊό, ο οποίος όμως διαδίδεται εξίσου από τους «εμβολιασμένους» !

δ - Μέσω του «πράσινου πιστοποιητικού, του γραμμωτού κώδικα κλπ  δυναμώνει η λειτουργική βιο-επιτήρηση καθώς εισάγονται τρόποι πλήρους παρακολούθησης και ελέγχου όλων των κινήσεων αρχικά στους δημόσιους χώρους. Και αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα των καινούργιων τεχνικών της εξουσίας για την διαχείριση των βιο-πολιτικά επιτηρουμένων ατόμων μέσα στην απέραντη ψηφιακή και κοινωνική φυλακή.

Οι φορείς της τεχνοφασιστικής κυριαρχίας / προσταγής προϋποθέτουν το καθεστώς απαρτχάιντ και την δυαδική κοινωνία. Ενώ μετέβαλαν τις καθαρά ιατρικές πράξεις (όπως είναι και οι εμβολιασμοί) σε υποχρεωτικές αστυνομικο-διοικητικές διαδικασίες, έχουν εκ των προτέρων επίσης προϋπολογίσει τον μη καθολικό «εμβολιασμό» (όπου με αυτόν λόγω εκκωφαντικής αναποτελεσματικότητας   θα αυτοκαταστρεφόταν το ψευδεπίγραφο αφήγημα της λούμπεν νεοφεουδαρχίας) θέλοντας να οργανώσουν τα εμφύλια μέτωπα του νέου ταξικού πολέμου. Πλαισιώνονται τώρα απ΄ όλο το συρφετό του «δεξιού», «αριστερού», «ελευθεριακού», «θεοπολιτικού» καιροσκοπισμού, ο οποίος συναγελάζεται και συμπαρατάσσεται δειμοκρατικά με την βιοπολιτική της κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας, μπροστά στο «νέο εχθρό» τα «αντιεμβολιαστικά κινήματα» των «ψεκασμένων» τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να υποστηρίζουν την συνταγματική, δημοκρατική νομιμότητα και την ηθική δεοντολογία που ορίζει ο Κώδικας της Νυρεμβέργης. Προχωρούν λοιπόν στο μεγάλο διαχωρισμό των πολιτών σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας με τεχνικο-υγειονομικές προφάσεις που υποκρύπτουν την ιδεολογικοπολιτική ουσία: «εμβολιασμένοι» πιστοί και «ανεμβολίαστοι» άπιστοι του «ιατρο-σωτηριολογικού ιερατείου» με τους πρώτους να ανταμείβονται με κάποια από τα μέχρι πρότινος αυτονόητα, εγγυημένα συνταγματικά δικαιώματα και τους δεύτερους απολυταρχικά να αποκλείονται από αυτά θεωρούμενοι ως τα νέα «ανατρεπτικά στοιχεία» τα οποία πρέπει πάραυτα να μπουν στο «γύψο» φορώντας το εικονικό «κίτρινο αστέρι».

Εύλογες δε οι απορίες σχετικά με την αδράνεια των Ελλήνων συμπολιτών μας οι οποίοι στη μεγάλη πλειοψηφία τους αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την απολυταρχική εξοντωτική διαχείριση της «υγειονομικής κρίσης» από το ολιγαρχικό μπλοκ, ως ολοκληρωτική στέρηση των πολιτικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων τους, ως καταστροφή των βιοτικών και πολιτισμικών όρων αυτοσυντήρησης ή ακόμα και απώλειας της ίδιας της ζωής τους. Η εξήγηση μπορεί να αναζητηθεί σε τρεις βασικούς επιδραστικούς παράγοντες:

- Ο πρώτος είναι οι μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου. Προχωρημένοι μέθοδοι εξουσιασμού από την ερεβώδη τεχνοδεσποτεία ,  χειρισμοί του διαρκούς φόβου και λογοκρισία απ' τα ΜΜΕ / ΜΚΔ που α) προσφέρουν νομιμοποίηση στην κυβερνητική υποδουλωτική επιστασία β) εμπεδώνουν σε μαζικό επίπεδο την αυταπάτη περί ύπαρξης ενός σχεδίου ασφάλειας γ) αποτρέπουν τους ανθρώπους να σκέφτονται δ) γεννούν σε κάποιους το «σύνδρομο της Στοκχόλμης».

- Ο δεύτερος είναι η «πυροσβεστική» λειτουργία της αντικειμενικής συμμαχίας των «ορθολογικών»:  ήτοι όσων «φιλελεύθερων». «εθνικοφρόνων», «αριστερών», «αντιεξουσιαστών» κοκ ενστερνίζονται την Covid -19 ανελεύθερη ανθελληνική αντικοινωνική ατζέντα της νεοφεουδαρχίας.

- Ο τρίτος είναι η απουσία της κατάλληλης και αξιόπιστης «μεγα-μηχανής» αγώνα η οποία να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για ένα ρωμαλέο αντιολιγαρχικό κίνημα, μια αποτελεσματική πατριωτική λαϊκή κινητοποίηση και να προσφέρει την προοπτική μιας ηθικο -πνευματικής ανάταξης για την εθνική και κοινοτική χειραφέτηση, τη μαχητική ενότητα  και αυτοδυναμία του ελληνισμού.

 

( Γιώργος Καπαρός   24-7-2021 )

 

Δείτε επίσης:

 

Σημείωμα για την ανθρωπολογική κρίση, τον τεχνο-δεσποτισμό και την αυτο-επιβίωση

 

Παρόν και Μέλλον. Σημεία και Τέρατα

 

 

_