Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Παγκόσμιο Καζίνο. Οι δυο Μεγάλες Φούσκες που θα εκραγούν. (Αναδιάταξη)






-Δεν βρίσκεται μόνο η Μεγάλη Φούσκα της υπερχρεωμένης Ευρωζώνης ενώπιον της συσσώρευσης των συνθηκών διάλυσης της.


-Έτοιμη να εκραγεί είναι και η δεύτερη Μεγάλη Φούσκα. Η Παγκόσμια Τραπεζική Πυραμίδα των χρηματοοικονομικών Over The Counter-OTC (Εξωχρηματιστηριακών) Παραγώγων (όπως συμβάσεις: επιτοκίου, ξένου συναλλάγματος, αντιστάθµισης πιστωτικού κινδύνου-CDS, βασικών εμπορευμάτων, ιδίων κεφαλαίων κ.α.).


Τούτη η μορφή «πλασματικού κεφαλαίου», σύμφωνα με τα τωρινά στοιχεία της BIS, από τα 601,1 τρις. δολάρια στις 31 Δεκεμβρίου 2010 ανήλθε στα 707,6 τρις. δολάρια στις 30 Ιουνίου 2011, ήτοι σχεδόν κατά 107 τρις δολάρια μέσα σε ένα εξάμηνο και πρόκειται για τη μεγαλύτερη αύξηση στην ιστορία. Λαμβάνοντας δε υπόψη τα δεδομένα της πραγματικής οικονομίας παρατηρούμε εδώ πως το παγκόσμιο ΑΕΠ κινείται γύρω στα 65 τρις. Δολάρια.  Έχουμε λοιπόν μια τεράστια απόκλιση 11 φορές μεγαλύτερη, πράγμα που εν μέσω δομικής κρίσης είναι περισσότερο από ποτέ ορατή η έλευση μιας «βίαιης τακτοποίησης» για την εξισορρόπηση μεταξύ πραγματικών αξιών και πλασματικών ονομαστικών τιμών.



27-11-2011



_

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Η Συμμορία Merkozy, η Συγκυβέρνηση Παπα-Σαμ και η 6η Δόση. (Αναδιάταξη)




Η φεουδαρχική συμμορία Merkozy, της υπό κατάρρευση ευρωζώνης, εξαπολύει την κατατρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας μέσω των εγχώριων Συγκυβερνητών Κουίσλιγκ και των επικοινωνιακών Μέσων Μαζικού Εκβιασμού, ότι η 6η δόση των 8 δις € είναι στον «αέρα» εάν δεν δώσουμε «Γη και ύδωρ» δηλαδή εάν δεν σκλαβωθούμε, ματωθούμε και ξεπουληθούμε δια Συμβολαίου και με ορίζοντα 30 ετίας.

Αυτό που αποκρύβουν από τον λαό της Ελλάδας είναι ότι από ένα τέτοιο «πακέτο διάσωσης», κατά μέσο όρο, μόνο το 19% πάει για την κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος του δημοσίου, το 17% στους ελληνικούς και κυπριακούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ενώ πάνω από το 60% επιστρέφεται ως πληρωμές προς τους ξένους τοκογλύφους δανειστές μας.

Το πρόβλημα λοιπόν το έχουν κατά πρώτο και κύριο λόγο Εκείνοι και το εργαλείο τους η συμμορία Merkozy. Και η πρώτη Κίνηση που μπορεί να τους σαρώσει όλους αυτούς θα ήταν ο τυφώνας μιας Πανεθνικής-Παλλαϊκής Κινητοποίησης όπου από τους πρωταρχικούς της στόχους θα είναι η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και μια εδώ και τώρα Ελληνική Στάση Πληρωμών προσβλεποντας στη διαγραφή ολόκληρου του τοκογλυφικού χρέους.


Ιδού η Ρόδος…


8-11-2011






_

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ιχναίης σήμα: ούτοι δ' ερεβοδιφώσιν υπό τον Τάρταρον



Συστημική Οικονομική και Πολιτική Εξάρθρωση

Οι κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, στον οποίο κυριαρχεί η χρηματοδεσποτεία των Banksters, τα ιδιωτικά επιχειρηματικά ολιγοπώλια, το «χρηματικό εμπόρευμα», η διαπραγμάτευση των «χρηματοοικονομικών παραγώγων», η συμβολική οικονομία και ο γενικευμένος παρασιτισμός, έχουν μπει από καιρό στη Περίοδο της Αβεβαιότητας [1]. Πρόκειται για μια περίοδο «Μεγάλης Κατάπτωσης» που, άσχετα και πέρα από τις διάφορες κάθε τόσο κυκλοφορούσες εκδοχές της αυτοδιαψευδόμενης καταστροφολογικής μελλοντολογίας, κανείς αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε απόλυτα να εγγυηθεί την παντελή απουσία ιχνών για μια επαπειλούμενη χαοτική Εποχή «Μεγάλης Κατάρρευσης». 


Γεωπολιτικές Ζώνες της Φωτιάς
 
Η σπειροειδής κίνηση των μακρών και συγκυριακών κύκλων της οικονομίας δεν είναι όμως αποκομμένη από τη κίνηση των πολιτικών κύκλων που ορίζουν σε πλανητική κλίμακα τα αλλεπάλληλα κύματα των εθνικών και κοινωνικών αντιμαχιών.

Η συγκυρία αναδεικνύει, εκτός από τα καυτά πολεμικά μέτωπα του Ιράκ και Αφγανιστάν / Πακιστάν, τις νέες γεωπολιτικές ζώνες της φωτιάς στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο. Η Μεσόγειος φλέγεται και οι Αραβικές εξεγέρσεις είναι στη πρώτη θέα αυτής της πυρκαγιάς [2].

Το μέχρι πρόσφατα ηγεμονικό αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο έχει μπει σε κρίση. Η περιδίνηση του πολύμορφου Αραβικού ριζοσπαστισμού μέσα στη χαοτική δυναμική των ανεξέλεγκτων η και ημι-χειραγωγημένων από τον Ιμπεριαλισμό μαζικών αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων, επιφέρει τη μέγιστη ρευστοποίηση του γεωπολιτικού status quo. Τα έκδηλα φαινόμενα είναι η άνοδος του διαλλακτικού σουνιτικού Ισλάμ στο κέντρο της πολιτικής αραβικής σκηνής. Σε αλληλενέργεια με την αναβαθμισμένη Τουρκία του Ρετζέπ Ερντογκάν, η οποία απλώνει την περιφερειακή επιρροή της με το πατρονάρισμα του Παλαιστινιακού και τις συμμαχίες της με τα κόμματα του μετριοπαθούς αραβικού σουνιτισμού. Το άδηλο φαινόμενο αφορά τη στρατηγική και τακτική αναβάθμιση των ευκαιριών τζιχάντ για το μαχόμενο φονταμενταλιστικό ισλαμικό δίκτυο παρά τα πρόσφατα πλήγματα που έχει υποστεί σε επίπεδο ηγεσίας (δολοφονίες Οσάμα μπιν Λάντεν , Ανουάρ αλ-Αουλάκι κ.α.). Η αναμενόμενη δε επικράτηση των Ταλιμπάν στο μέτωπο του Αφγανιστάν περιβαλλόμενη με την αίγλη των δύο νικών πρώτα απέναντι στη σοβιετική και μετά την αμερικανική αυτοκρατορία, θα δημιουργήσει επίσης καινούργια δεδομένα. Αυτά ενόσω τo Σιιτικό Ιράν βρίσκεται σε ένα σημείο αποφασιστικής σημασίας. Παρακολουθούμε τα δειλά βήματα μιας ορισμένης υπόγειας επαναπροσέγγισης με ΗΠΑ στα θέματα της πυρηνικής διαπραγμάτευσης, την αύξηση της επιρροής του μέσα στο Ιράκ και γενικότερα στη Μέση Ανατολή,  αλλά και την υφέρπουσα διαμάχη στο εσωτερικό της ιρανικής ελίτ ανάμεσα στη ριζοσπαστική εθνικολαϊκή φράξια του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ και τους συντηρητικούς του θρησκευτικού ιερατείου.

Η Τουρκο-Ισραηλινή αντιμαχία ολοένα και μετατοπίζεται σε επικίνδυνη ύδατα [3]. Στη φύση της σύγκρουσης περιλαμβάνονται το κουρδικό ζήτημα, η αραβική - παλαιστινιακή επιρροή, ο θαλάσσιος και υποθαλάσσιος πλούτος της Αν. Μεσογείου (όπως ΑΟΖ κ.α.). Το Ισραήλ επείγεται να διευθετήσει εκκρεμότητες καθώς κατανοεί πως οι περιφερειακές σχέσεις ισχύος αναταράσσονται συθέμελα λόγω του ενδεχομένου ανάδυσης ενός πυρηνικού Ιράν, της πλεονάζουσας αραβικής μουσουλμανικής εύφλεκτης εχθρότητας και της πιθανότητας για Παλαιστινιακό κράτος (μέσω ΟΗΕ κλπ) ενώ διαβλέπει πως το τουρκο-ισραηλινό στρατιωτικό .ισοζύγιο ολοένα και μεταβάλλεται προς το δυσμενέστερο για τους ισραηλινούς [4].

Το κατεπείγον του Ισραήλ είναι αυτό που κίνησε τις διαδικασίες του όψιμου Ισραηλινο-Ελληνικού «Αμυντικού Συμφώνου» που επιτρέπει την Ισραηλινή παρουσία σε επίπεδο ελληνικών κέντρων πληροφοριών και στρατιωτικών βάσεων [5]. Αυτά με τις ευλογίες της ελληνικής πολιτικής ολιγαρχίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Δημοκρατική Συμμαχία κλπ), όπου η «ανακάλυψη» και προσχώρηση στο νέο άξονα διαδραματίζεται εν μέσω του απόλυτου αδιεξόδου άρθρωσης ελληνικής εθνικής στρατηγικής σε μια περίοδο μεγα-σεισμικών διεθνών και τοπικών γεωπολιτικών διαταράξεων. 

Αποτέλεσμα η Ελλάδα, εκτός του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου της, να διέρχεται ταυτόχρονα τις πύλες μιας επικίνδυνης ιστορικής περιόδου στο τομέα της εθνικής Ασφάλειας και της Ακεραιότητας της όντας εντός της Ν.Α. Μεσογειακής Ζώνης της φωτιάς. Με την Τουρκική Απειλή να μεγεθύνεται σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο και στα ζωτικά κυριαρχικά δικαιώματα μας (Αιγιαλίτιδα ζώνη, ΑΟΖ Καστελόριζου κλπ κλπ) ενώ ταυτόχρονα να υφίσταται τον Εξοντωτισμό μιας εν εξελίξει συνδυασμένης τριπλής εσωτερικής Κατάκτησης: α) των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων β) της κλεπτοκρατικής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας γ) του αλλογενούς λαθρομεταναστευτικού εποικισμού και των εγκληματικών συμμοριών του. Κατάκτησης ανεμπόδιστης από την σκανδαλώδη εξοργιστική πολιτική λειτουργία όλων των εξωνημένων κομμάτων της δεξιάς και της αριστερής αντιπολίτευσης που έχουν μετεξελιχθεί ολοκληρωτικά σε εκφυλισμένα επικοινωνιακά εκδοτήρια δελτίων τύπου και «αποκαλύψεων» άνευ νοήματος και σημασίας. Αποκαλύψεων που δεν εμποδίζουν να είναι στη πράξη πιστοί οσφυοκάμπτες που σε ρόλο νέων δωσίλογων υποβαστάζουν εξ αρχής την κατοχική Βουλή της Τρόικα και παρέχουν με τρόπο άμεσο ή έμμεσο την αναγκαία και επαρκή συγκατάθεση ή ανοχή προς την Βενιζελο-Παπανδρεϊκή Διακυβέρνηση ώστε να έχει στη διάθεση της όσο «πολιτικό χρόνο» της χρειάζεται για να περαιώσει την επιχείρηση «ελληνικό προτεκτοράτο» καθ΄ υπαγόρευση των χρηματοδεσποτών εντολοδοτών της [6].


Ο Αγγλοσαξονικός Κόσμος σε κατρακύλα

Η Αμερική ταξιδεύει ολοταχώς προς το τέλος της διακυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα, γεγονός που θα επικυρωθεί στις επικείμενες εκλογές του 2012.

Μαζί της κουβαλάει τις «αποσκευές» μιας κρίσιμης πλανητικής εξασθένισης της γεωπολιτικής ισχύος των ΗΠΑ. Η κατάσταση της στα πολεμικά μέτωπα του Ιράκ - Αφγανιστάν -Πακιστάν και οι αντιφατικές εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο δεν καταδείχνουν μόνο μια παρακμή στο επίπεδο της διεθνούς πολεμικο-πολιτικής κραταιότητας αλλά ταυτόχρονα και μια απαστράπτουσα αμάθεια της πολιτικής υπερελίτ, με δεδομένο ότι αποδέχεται τις συμβουλές πλείστων «think tanks». Η οποία για ολόκληρες δεκαετίες έχει αυτοδιαπαιδαγωγηθεί μέσω του εκπαιδευτικού της συστήματος και έχει αυτοπαραμυθιαστεί μέσω των πάσης φύσεως ιδεολογικών μηχανισμών της, ότι όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες του κόσμου τούτου μπορούν κατ΄ ουσία να «κοινωνούν» στο δισκοπότηρο των δικών της «καθαγιασμένων» οικουμενικών αξιών και στόχων. Αρνούμενη να διακρίνει έστω και θαμπά το θεμελιώδες Θουκιδίδειο αξίωμα ότι στη πραγματική ζωή της ανθρωπότητας δεν υπάρχουν πουθενά έστω και δυο έθνη με ίδια εθνικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα μαζί της σέρνει τα συσσωρευμένα «σκουπίδια» της απειλητικής (χρηματοπιστωτικής- χρεωστικής-τραπεζικής) αποσάθρωσης της επικυρίαρχης συμβολικής οικονομίας που ραγδαία συμπαρασύρει στον όλεθρο την ήδη ευρισκομένη σε συνθήκες «νανισμού» πραγματική οικονομία. Το κυριότερο παρακρατάει τις κατεστραμμένες ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων λόγω της βαθμιαίας κατάρρευσης των κοινωνικών και υλικών όρων εργασιακής απασχόλησης και επιβίωσης των εργατικών και των μικρομεσαίων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Η παραπληροφόρηση, ο επικοινωνιακός ψυχολογικός πόλεμος και η μαζική εξαπάτηση μέσω των ΜΜΕ οργιάζει. Παρόλα αυτά τίποτα δεν είναι «υπό έλεγχο». Η «εύφλεκτη ύλη» ολοένα μεγαλώνει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί την ανεξέλεγκτη «αντίδραση» οδηγώντας στον αληθινό πλανητικό σαρωτικό συγκλονισμό. Για δεκαετίες η νέο-φεουδαρχία του χρήματος, τα ιδιωτικά ολιγοπώλια, οι χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και οι χρηματαγορές της Wall Street και του City, οι διευθυντικοί τεχνοκράτες της συντριπτικής επέκτασης της ιδιωτικής σφαίρας, του γιγαντισμού των υπηρεσιών και της καταναλωτικής (αντί της παραγωγικής) δημοσιονομικής οικονομίας, όλοι αυτοί σχεδίασαν και σκηνοθέτησαν πλουσιοπάροχα το γκλάμουρ σκηνικό της «new economy» όχι μόνο ως πρότυπο για ΗΠΑ - Βρετανία αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Μέχρι που έρχεται η στιγμή για το Μεγάλο «Τέλος». Τέλος για τούτο το Πρότυπο. Τέλος για τις επικυρίαρχες Χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και τις Χρηματαγορές του. Τέλος για την Αγγλοσαξονική οικονομικοκοινωνική παρασιτική μηχανική της ιστορίας. «Τέλος», ως μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για την επιβίωση ολόκληρης της ανθρωπότητας.


Η Ρωσία σε φιλόδοξο επανασχεδιασμό της αυτοκρατορικής γεωοικονομικής και γεωπολιτικής της παρουσίας

Καθώς η πλανητική Μεγάλη Αναταραχή εξελίσσεται ο ρωσικός κρατικός καπιταλισμός υπό τον Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, αλλά και την επίδραση που ασκεί στο εσωτερικό του το «Κίνημα της Ευρασίας» (Αλεξάντερ Ντούγκιν κ.α.), φιλοδοξεί να απαντήσει με τη μεγάλη του ανασύνταξη. Η χρόνια διαμάχη ανάμεσα στις στρατηγικές βλέψεις αυτών που επιζητούν αποκλειστικά την οργανική όσμωση με τη Δύση γενικά και την Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικά και εκείνων που προσβλέπουν στην επιβλητική γεωπολιτική και γεωοικονομική ανασυγκρότηση της Ευρασίας φαίνεται να γέρνει υπέρ των δεύτερων αν και όχι βεβαίως οριστικά.

Η πρόταση-κάλεσμα του Πούτιν, μέσα στη Γερμανία τον Νοέμβριο του 2010, για μια ενιαία Ευρώπη «από τη Λισσαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ» και οι ανάλογες προτάσεις του με κομιστή τον Ντιμίτρι Μενβέντεφ στη συνάντηση κορυφής με το Νικόλα Σαρκοζί και την Άγγελα Μέρκελ στη Ντοβίλ της Γαλλίας (=«τρίο της Ντοβίλ») δεν «περπάτησαν» λόγω των Αμερικανικών φραγμών και των πολιτικών εστιών τριβής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας. Όμως να που ένα χρόνο μετά ο Πούτιν προετοιμαζόμενος να αναλάβει εκ νέου την Προεδρία της χώρας του έρχεται να εγκαινιάσει τον νέο αυτοκρατορικό υπερεθνικό μεγάλο χώρο της «Ευρασιατικής Ένωσης Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζακστάν» και με πρώτη «επίσημη» την 1 Ιανουαρίου 2012. Σε αυτήν αναμένεται επίσης να ενταχτούν το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν και ίσως στη συνέχεια η Ουκρανία, ανάλογα με την έκβαση της διαμάχης μέσα στην ελίτ αυτής της χώρας. Από την άλλη πλευρά επειδή ο Πούτιν δεν επιθυμεί να ανατινάξει τις ζωτικές, για τις ανάγκες του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού, ενεργειακές, οικονομικές και πολιτικές γέφυρες προς Ευρώπη, διαβεβαιώνει ότι «η εμφάνιση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, εκτός από τα άμεσα οικονομικά οφέλη θα προσφέρει ισχυρότερες προϋποθέσεις σε κάθε ένα από τα μέλη της να ενταχθούν πιο γρήγορα και από ισχυρότερη θέση στην Ευρώπη». Θεωρώντας πως Ευρώπη / Γερμανία - Ρωσία είναι καταδικασμένες να συμμαχήσουν λόγω των συμφερόντων μιας πολύπλευρης αλληλεξάρτησης, οπωσδήποτε θα ξαναπροσπαθήσει να επανέλθει στο διάλογο με τα Ευρωκέντρα (Γερμανία / Γαλλία ) κομίζοντας προτάσεις ευρωπαϊκών στενότερων δεσμών και συμμαχίας «από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό», με κοινό νόμισμα, άφθονη διαθέσιμη ενέργεια ρωσικό πετρέλαιο, αέριο) και πλανητική στρατιωτική ισχύ (ρώσική «ασπίδα») προβάλλοντας συγχρόνως την επισήμανση ότι ένα «οικονομικά λογικό και ισορροπημένο σύστημα των εταιρικών σχέσεων Ευρασιατικής Ένωσης και Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι σε θέση να δημιουργήσει πραγματικές συνθήκες για αλλαγές στη γεωπολιτική και γεωοικονομική διαμόρφωση της ηπείρου και του κόσμου» [7].

Τα γεγονότα αυτά είναι απολύτως σίγουρο πως θα ενισχύσουν τη Ρωσική πολιτική προς πάσα κατεύθυνση και το προς δυσμάς διαπραγματευτικό της βάρος. Διότι αυτή δεν είναι απλώς ένας τακτικός ελιγμός αλλά σίγουρα έχει στρατηγικό βάθος. Οπότε μπορούμε να αναμένουμε παράλληλα τις αυξημένες τριβές υπονόμευσης των ρωσικών κινήσεων τόσο με τρόπο άμεσο από την πλευρά της Εσπερίας ήτοι το Αγγλοσαξονικό μπλοκ, την Σκανδιναβική και την κεντροευρωπαϊκή περιοχή, όσο και με τρόπο έμμεσο από την πλευρά της Κίνας.


Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε βαθιά δομική και υπαρξιακή κρίση. Η ώρα της διάψευσης των ψευδαισθήσεων

Οι μασκαρεμένες μέρες του εκμεταλλευτικού συστήματος της Ευρωπαϊκής και Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης έδωσαν τη θέση τους στις «Άγριες Νύκτες» του. Τα φανταχτερά του πέπλα τραβήχτηκαν για να αποκαλύψουν πλέον μια αποτρόπαιη συστημική κατασκευή της οποίας τα αφεντικά και οι αρχιτέκτονες είχαν ξεπηδήσει από τις ποικίλες άρχουσες συνομαδώσεις της «ατλαντιστικής» οικονομικοκοινωνικής παρασιτικής μηχανικής της ιστορίας.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες (και περισσότερο αυτές της ευρω-περιφέρειας) υφίστανται τώρα τις τρομαχτικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, υλικών / άϋλων εμπορευμάτων και εργασιακής δύναμης, τη κατάλυση του οικονομικού επιχειρηματικού ρόλου του κράτους και της στέρησης της εθνικής κυριαρχίας στο επίπεδο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής στους τομείς του νομίσματος, της πίστης, του συναλλάγματος, του εξωτερικού εμπορίου, των τιμών / εισοδημάτων (κερδών και μισθών), των δημοσίων επενδύσεων και των ζωτικών υποδομών. Λόγω των πανίσχυρων μεγαεταιριών και της υψηλής τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου ο γερμανοκρατούμενος ευρω-βορράς εξ αρχής διασφάλιζε μια καθοριστική απόκλιση στην παραγωγικότητα και στην ανταγωνιστική δυναμικότητα, το όφελος της οποίας μεταφραζόταν στα πλεονασματικά εμπορικά του ισοζύγια σε βάρος του ελλειμματικού ευρω-νότου. ‘Όλα αυτά μαζί και μέσα στο βαλτώδες παρασιτικό περιβάλλον μιας δομικά κρισιογενούς αρχιτεκτονικής της ΟΝΕ, γέννησαν και πολλαπλασίασαν την δημοσιονομική αποσταθεροποίηση και την ξέφρενη υπερχρέωση (με το συνολικό χρέος της Ευρωζώνης να κινείται γύρω στα 6,5 τρις. ευρώ) ενώ τώρα πάλι ξεπροβάλει απειλητική στον ορίζοντα μια ανεξέλεγκτη ευρωπαϊκή τραπεζική κρίση.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν υποταχτεί στη δεσποτική πολιτική διαχείριση και επιτροπεία των εντολοδόχων της τραπεζικής, χρηματιστικής και ολιγοπωλιακής άρχουσας συμμορίας που έχει αντικαταστήσει από χρόνια την παλιά παραδοσιακή αστική τάξη. Αυτή η ολιγαρχική συμμορία διατηρεί μέχρι στιγμής μια μορφή αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για λόγους ιδεολογικής χειραγώγησης ενώ ουσιαστικά έχει καταλύσει έμπρακτα τις λειτουργίες της μέσω μιας διαρκούς πραξικοπηματικής εκτελεστικής εξουσίας «εκτάκτου ανάγκης» η οποία υποστηρίζεται από την ολοκληρωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ αλλά και των εταιριών Δημοσκόπησης που υποκαθιστούν τη λαϊκή κυριαρχία μέσω των στατιστικών «κοινής γνώμης». Και είναι αυτή η ίδια ολιγαρχική κλίκα των ευρω-ληστών που «πίσω από πόρτες κλειστές» προγραμματίζει το καινούργιο της μέγα-πραξικόπημα. Ορμώμενοι από την πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την κατακτητική Εποπτεία τους στις κατεστραμμένες από τους ίδιους χώρες της ευρωπεριφέρειας όπως η Ελλάδα, σκοπεύουν την κατάργηση των εθνοκρατών μέσα στο Χρηματοδεσποτικό Υπερκράτος των τραπεζών. Δηλαδή την «Κεντρική Διακυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ολοκλήρωσης.

Η ΟΝΕ μπροστά σε τρία διαφορετικά ενδεχόμενα

Παρά τα όποια όμως μεγαλεπήβολα σχέδια η Ευρωζώνη βρίσκεται τώρα μπροστά σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή αντιμετωπίζοντας τρία διαφορετικά ενδεχόμενα:

Το 1ο ενδεχόμενο είναι η Διάσπαση-Αναδιαμόρφωση της ΟΝΕ. Με ανασχεδιασμό διαδικασιών και μεθόδων αποένταξης χωρών της ευρω-περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.ο.κ.) και νέες θεσμοποιήσεις «σχέσεων μεταβλητής γεωμετρίας» γύρω από τον ευρω –βορρά υπό Γερμανική ηγεμονία.

Το 2ο ενδεχόμενο μεσοπρόθεσμα είναι η Διάλυση της ΟΝΕ και κατ΄ επέκταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια εξέλιξη που μεταξύ των άλλων ενέχει και τον κίνδυνο να ξανανοίξει το ιστορικό κεφάλαιο των ενδοευρωπαϊκών πολεμικών συγκρούσεων. Είναι σαφές πως καμιά επικοινωνιακή γαλλογερμανική θεατρικότητα περί «διαρκούς ετοιμότητας» και καμιά ημι-ανάταξη της Ευρωζώνης δεν θα μπορούσε τελικά να εγγυηθεί τις συσσωρευμένες συνθλιπτικές υποχρεώσεις και την σωτηρία από την οικονομικο-κοινωνική καταστροφή των χωρών-μελών της. Δεν υπάρχει ασφαλής «πόρτα εξόδου» από την αυξανόμενη κρίση χρέους-δανεισμού, την επερχόμενη τραπεζική κρίση και την συθέμελη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μέσω μιας γιγάντιας χρηματικής ευρω-επιταγής. Ικανής να υπηρετεί τις χρηματαγορές διασώζοντας στο διηνεκές τις αδηφάγες τράπεζες και ξοφλώντας το χρεωστικό τσουνάμι της Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Γαλλίας κ.ο.κ. Με αντάλλαγμα μια κοινωνική Ευρώπη = Ινδία/Κίνα. Τέτοια επιταγή μάλλον θα μείνει ανεξόφλητη. Γι αυτό και οι προϋποθέσεις αποσάθρωσης της ΟΝΕ / Ε.Ε. ολοένα και φουσκώνουν.

Το 3ο ενδεχόμενο είναι η Επιβίωση της ΟΝΕ. Μια τέτοια εξέλιξη συγκεντρώνει μικρές πιθανότητες πραγματοποίησης. Και για να επιτευχθεί αυτό προϋποθέτει τεράστιας κλίμακας πολιτικές αλλαγές στην ιστορία της ευρωπαϊκής συγκρότησης. Χρειάζονται θεσμικές μεταρρυθμίσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, των Συνθηκών και των Συνταγμάτων των χωρών-μελών και βέβαια αφαίρεση της δημοσιονομικής κυριαρχίας των εθνοκρατών υπέρ της δημοσιονομικής συνένωσης, ώστε να προχωρήσουν οι διαδικασίες Αποεθνοποίησης και Ολοκλήρωσης. Ταυτόχρονα, μέσω ενός «κοινού Υπουργείου Οικονομικών», απαιτείται μια πελώρια «πυροσβεστική» συγκέντρωση και διαχείριση χρηματοοικονομικών πόρων και κοινών εγγυήσεων ύψους 2 έως 3 τρις. ευρώ όπου κατ΄ αρχήν γύρω στα 400 δις. θα αφορούσαν την αρχική «ζώνη πυροπροστασίας» ως προς την υπό χρεοκοπία Ελλάδα, 1 τρις. θα πήγαιναν προς τη «ζώνη» των τοξικών Τραπεζών και άλλο 1 τρις. προς τη «ζώνη» της υπό κίνδυνο Ιταλίας και έπεται συνέχεια.

-Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Οι διαδικασίες θεσμικής Ολοκλήρωσης μεταξύ των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν το θεμελιώδες, πολύπλοκο και δυσεπίλυτο πρόβλημα «Ενοποίησης της Άμυνας και της Ασφάλειας». Αυτό ενόσω στο ευρωπαϊκό πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο παρακολουθούμε την ίδια την πραγματική κίνηση των τάσεων Διαφοροποίησης λόγω των διαφορετικών περιφερειακών απειλών και των ειδικών εθνικών συμφερόντων. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε 5 γεωπολιτικές περιοχές:

v Την προνομιούχα, υπό γερμανική ηγεμονία, κεντροδυτική ευρωπαϊκή περιοχή (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Σλοβενία, Κροατία). Στο πυρήνα αυτής τη περιοχής είναι η νέο-αποικιοκρατική και πλεονασματική Γερμανία. Η χώρα αυτή θέτει εμπόδια όχι μόνο στις απαιτούμενες χρηματο-οικονομικές αλλά και στις  στρατιωτικο-πολιτικές προϋποθέσεις ενοποίησης και ολοκλήρωσης. Η Γερμανία επενδύει στη θετικότητα της διασύνδεσης της με τη Ρωσία και προσβλέπει στη μεγαλύτερη πύκνωση των σχέσεων μαζί της πορευομένη όμως με βήματα αργά και προσεκτικά λαμβάνοντας υπ΄ όψη τα όρια των γεωστρατηγικών ισορροπιών και τις αμερικανικές και ενδοευρωπαϊκές αντιδράσεις.
.
v Την Βρετανική περιοχή. Εδώ το Ηνωμένο Βασίλειο ισορροπεί λειτουργώντας σε δύο σφαίρες: εντός του αγγλοσαξονικού πολεμικο-πολιτικού άξονα και του χρηματοοικονομικού μπλοκ της Wall Street και του City και ταυτόχρονα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου διαμορφώνει ειδικότερες σχέσεις με τη σκανδιναβική περιοχή αλλά και τη Γαλλία (στρατιωτική επιμαχία).

v Την σκανδιναβική περιοχή (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία, Ισλανδία και χώρες Βαλτικής) που αναπτύσσει σχέσεις οικονομικής συνεργασίας αλλά και ανταγωνισμού προς την Γερμανία, ενώ αντιτίθεται σημαντικά στη ρωσική «ολική επαναφορά».

v Την κεντροανατολική ευρωπαϊκή περιοχή (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία) που ορίζεται σε αντιπαράθεση προς την «ρωσική απειλή».

v Την ευρωμεσογειακή περιοχή (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Ελλάδα, Κύπρος). Μια περιοχή που όλες οι κοινωνίες της βιώνουν έντονα τις συνέπειες των αλλεπάλληλων κυμάτων της λαθρομεταναστευτικής πίεσης από την Ασία και την Αφρική, ορισμένες χώρες τις εθνοτικές αντιθέσεις και άλλες όπως Ελλάδα- Κύπρος την εξωτερική εθνική απειλή της Τουρκίας. Κεντρικός παίκτης αυτής της περιοχής είναι η Γαλλία η πολιτική της οποίας μοχθεί ολοένα περισσότερο να διατηρήσει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μες στην Ευρωζώνη συμμετέχοντας σε διμερή οικονομικο-πολιτικό άξονα υπό Γερμανική διαφέντευση και σε στρατιωτικό άξονα με το Ηνωμένο Βασίλειο για λόγους αντιστάθμισης. Παράλληλα αντιλαμβάνεται πως έχει ζωτικά συμφέροντα σε ολόκληρη τη μεσογειακή περιοχή και προσπαθεί εδώ να μεγαλώσει τη σφαίρα επιρροής της σε διασύνδεση με τον αγγλοσαξονικό κόσμο κάτι που δεν περιορίζεται μόνο στην ατζέντα συζήτησης περί της «Μεσογειακής Ένωσης» αλλά και στην ενεργή συμμετοχή της στους νεοαποικιακούς πολέμους (όπως τελευταία στη Λιβύη).

-Η κατεύθυνση που κινείται ο ολοένα και πιο προβληματικός και αναξιόπιστος Γερμανο-Γαλλικός Άξονας είναι πρώτα-πρώτα η επιδεικτική άσκηση ρόλων θαυματοποιών των Μέρκελ –Σαρκοζί και η επικοινωνιακή διαχείριση ψεύτικων ελπίδων. Στόχος ο κατευνασμός των κοινωνιών των οποίων οι υποτελείς λαοί αρχίζουν να βιώνουν την καινούργια εξοντωτική κατάσταση της μετανεωτερικής δουλοπαροικίας. Με τις παραινέσεις των ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία υποτίθεται πως προετοιμάζουν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου του 2011 την επέκταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ( EFSF ) ενώ βρίσκονται σε σοβαρή σύγκρουση μεταξύ τους για τα όρια δικαιοδοσίας του ως προς τις αγορές κρατικών ομολόγων. Γι αυτούς πάντως αρχικά προέχει η «ανώδυνη απομόνωση» των 246,5 δις. ευρώ του ελληνικού δημόσιου χρέους που υπάρχει εκτός Ελλάδας, ενώ αναζητούν εναγωνίως τρόπους διασφάλισης των δυτικών μεγατραπεζών και των χωρών τους από το επαπειλούμενο ντόμινο της επερχόμενης χρεοκοπίας των κρατών. Μια διαδικασία που εξελίσσεται εδώ και 2 χρόνια ομολογουμένως πολύ αποτελεσματικά για τα συμφέροντα τους τουλάχιστον σε ότι αφορά το ελληνικό οιονεί προτεκτοράτο.

Κυβέρνηση Ελλάδας. Όλα στους Banksters

Από το τέλος του 2009, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό της Ελλάδας τον Γιώργο Παπανδρέου, οι ξένες μεγατράπεζες άδραξαν την ευκαιρία που τους προσφέρθηκε από του εντολοδόχους της Τρόικα απλόχερα ώστε να μπορέσουν να απαλλαγούν σταδιακά μέσα σε δύο χρόνια από το συνολικό ελληνικό χρέος. Αυτές, ενώ κατείχαν ως τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 γύρω στα 208 δις, στη συνέχεια ξεφορτώθηκαν πάνω από τα μισά ελληνικά ομόλογα και σήμερα στα χέρια τους βρίσκονται κάτω των 90 δις ευρώ. Εδώ πρωτοστάτησαν τα γαλλικά και γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με ρευστοποιήσεις άνω των 55 δις ευρώ . Έτσι στο Α εξάμηνο του 2011 η έκθεση στο ελληνικό χρέος των τραπεζών της Γαλλίας έφτανε πια στα 9,4 δις, της Γερμανίας στα 8,0 δις, του Βελγίου στα 4,1 δις, της Ολλανδίας στα 3,2 δις ευρώ. (πηγές: BIS, UBS, Guardian).


Γερμανία και Γαλλία σχεδιάζουν και υλοποιούν μέσα από αντιθέσεις την νεοαποικιοποίηση της ευρωπεριφέρειας. Ειδικότερα ως προς το «ελληνικό πειραματόζωο» απεργάζονται μεθοδικά μέσω Μνημονίου / Δανειακής σύμβασης / Μεσοπρόθεσμου καθώς και με σχεδιασμούς τύπου «EURECA project» την εργασιακή και κοινωνική «πακιστανοποίηση» καθώς και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας της χώρας. Ο πρώτος στόχος του σχεδίου «EURECA» είναι μέσω της δημιουργίας μιας Μητρικής Εταιρείας Συμμετοχών να περάσουν ελληνικά λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι , ακίνητα κλπ, συνολικού ύψους 125 δισ. ευρώ στα χέρια ενός Θεσμικού Φορέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αντάλλαγμα μια μελλοντική υποθετική, εικονική «ελάφρυνση» του ολοένα αυξανόμενου εξωτερικού δημοσίου χρέους της Ελλάδας ώστε να αποφευχθεί τυχόν δυσμενής αναδιάρθρωση / haircut για τους τοκογλύφους δανειστές μας [8]. 

Η Ελλάδα το Μάρτιο του 2011 εμφανίζεται να έχει συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 346,4 δις ευρώ. Περίπου το ένα τρίτο (36,35 %) αυτού του χρέους κατέχεται από ξένους ιδιώτες κερδοσκόπους, άλλο ένα τρίτο (34,82 %) ανήκει σε ΔΝΤ/ ΕΚΤ/κράτη ΕΕ και το υπόλοιπο (28,83 %) βρίσκεται εντός Ελλάδας και Κύπρου.



Γι αυτό είναι πλέον βέβαιο πως σήμερα πια ένα «κούρεμα» του ελληνικού δημοσίου χρέους (των 346,4 δις ευρώ) της τάξης του 50% - το οποίο δεν περιλαμβάνει τις οφειλές προς ΔΝΤ, κράτη ΕΕ, ΕΚΤ - θα απέδιδε ένα ασήμαντο «όφελος μείωσης» γύρω στα 25% για τη χώρα λόγω των μεγάλων αναγκών υποστήριξης των Συνταξιοδοτικών μας Ταμείων και της επανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία κατέχουν ομόλογα κοντά στα 25 δις ευρώ και ο Βενιζέλος, σε σύσκεψη του ΟΔΔΗΧ είχε ήδη αποδεχτεί την συμμετοχή τους στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων ( PSI ) της 21 Ιουλίου του 2011. Λαμβανομένων όλων αυτών υπόψη, για να επέλθει μια πραγματική ελάττωση κατά 50% του δημόσιου χρέους της, η Ελλάδα θα έπρεπε να υποστεί ένα Haircut 80% περίπου (συμπεριλαμβανομένων των χρεών της προς την ΕΚΤ) ή αυτό να πλησιάσει το 100% (δίχως την ΕΚΤ).



( Πηγή: UBS , Zero Hedge -14/10/2011 )


Βέβαια είναι περιττό να τονιστεί πως ακόμα και σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση το πρόβλημα της χρεωστικής (και όχι μόνο) δουλείας της χώρας και του λαού της, θα παρέμενε εκρηκτικό όχι μοναχά γιατί η πραγματική οικονομία της εξαρθρώνεται πλήρως και σπρώχνεται στην Άβυσσο αλλά γιατί επίσης και το άλλο διατηρούμενο 50 % του χρέους θα ήταν άχθος αβάσταχτο και συντριπτικό. Ήδη μέσα στο Φθινόπωρο του 2011 η υπερχρέωση καλπάζει στα 370 δις ευρώ περίπου και το 2012 αυτή θα έχει εκτιναχθεί στο 189 % του ελληνικού ΑΕΠ  (ΔΝΤ, 20-9-2011).


( Γ. Κ. - 16 Οκτώβρη 2011 )

Σημειώσεις

[1]-Η Χρηματοδεσποτεία των Banksters:
-Μέρος Ι.
-Μέρος Ι Ι.

[2]- Αραβικές Εξεγέρσεις:

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Οι καταγγελίες της κ. Γεωργαντά και η Αντιπολίτευση. (Αναδιάταξη)





1.-Οι βαρύτατες καταγγελίες της κ. Ζωής Γεωργαντά (καθηγήτριας του πανεπιστημίου Μακεδονίας και μέλους του καρατομημένου, από τον Υπ. Οικονομικών Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής) έρχονται έστω και με πολύ μεγάλη χρονική καθυστέρηση να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη σκοτεινών πτυχών μιας αδυσώπητης πολιτικής πραγματικότητας για τις οποίες το παρόν ιστολόγιο είχε αναφερθεί ήδη πριν ενάμιση χρόνο το Μάρτη του 2010 στο δεύτερο μέρος του άρθρου «Η χρηματοδεσποτεία των Banksters». Ότι με το ευρωενωσιακό και κυβερνητικοπασοκικό στημένο παιχνίδι των «Greek statistics» γύρω από το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 τέθηκαν οι βάσεις της νεοαποκιακής γερμανο-ευρωενωσιακής οικονομικής επιτήρησης-κατάκτησης- κατοχής-λεηλασίας και της εκδίπλωσης της παρατεταμένης επίθεσης των χρηματαγορών δηλαδή των τραπεζοκρατών τοκογλύφων και χρηματοκατόχων κερδοσκόπων, απέναντι στην Ελλάδα.


2.-Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι τόσο οι αναλυτικές αποκαλύψεις της κ. Γεωργαντά ούτε ο ρόλος των εδώ κυβερνητικών εντολοδόχων. Είναι η σκανδαλώδης εξοργιστική πολιτική λειτουργία όλων των εξωνημένων κομμάτων της δεξιάς και της αριστερής αντιπολίτευσης που έχουν μετεξελιχθεί ολοκληρωτικά σε εκφυλισμένα Επικοινωνιακά Εκδοτήρια Δελτίων Τύπου και Ανακοινώσεων, ενώ σε ρόλο Νέων Δωσίλογων υποβαστάζουν την κατοχική Βουλή της Τρόικας και παρέχουν την αναγκαία και επαρκή (άμεση ή έμμεση ) συγκατάθεση και στήριξη στην ΒενιζελοΠαπανδρεϊκή Διακυβέρνηση. 


16-9-2011


_

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Μερόνυχτα στυγνής κατοχικής τρομοκρατίας. Συνένοχα όλα τα εξωνημένα κόμματα.




-Η κοινοβουλευτική και εκτελεστική Δικτατορία  της κατοχικής Τρόικα  παγιώνοντας την υποδούλωση του λαού, την εκχώρηση και την καταστροφή της χώρας  μέσα και από την επιβολή  του «Μεσοπρόθεσμου», επιτίθεται στην ελληνική  κοινωνία εξαπολύοντας επί διήμερο το ανεξάντλητο όργιο της στυγνής πολιτικής, ψυχολογικής και επικοινωνιακής τρομοκρατίας καθώς και της πιο ωμής αστυνομικής καταστολής. Χωρίς να διαφέρει σε τίποτα από παρόμοια πλάνα μιας χούντας στρατιωτικής, το εξουσιαστικό αιματηρό πρόγραμμα του τρόμου, του χημικού πολέμου, των πυρπολήσεων  του κέντρου της Αθήνας και του χάους,  συμπεριέλαβε στη «μάχη του Συντάγματος» την εκτεταμένη διακίνηση, επέλαση και δράση των ένστολων πραιτοριανών του καθεστώτος και των πάσης απόχρωσης νεοταγματασφαλίτικων παρακρατικών συμμοριών με το οποίο το γνώριμο εξαρθρωτικό «παιχνίδι»  ΜΑΤ και μπαχαλόβιων τέθηκε σε πληρέστερη και μεθοδικότερη  λειτουργική εφαρμογή σε σχέση με το προηγούμενο στις 15 του Ιούνη.

-Με συμμάχους της όλα τα εξωνημένα κόμματα του νέου δοσιλογισμού που πανικόβλητα βάζουν εναγωνίως πλάτη για να κρατηθεί όρθιο το ετοιμόρροπο, σαπισμένο  πολιτικό ολιγαρχικό τους σύστημα ενώ ψελλίζοντας πολιτικάντικες επικρίσεις παρακολουθούν με παγερή αδιαφορία τον ελληνικό λαό εγκαταλελειμμένο να αντιμετωπίζει την πιο απροκάλυπτη φυσική και εκτεχνικευμένη βία του νέου φασισμού.

-Με την συνειδητή αρωγή αυτής της εκφυλισμένης κοινοβουλευτικής αριστεράς  που για άλλη μια φορά κατέδειξε τον υποτελή της ρόλο όχι μόνον εμμένοντας στην πιο κατάπτυστη  «αντιπολιτευτική» συμμετοχή  μέσα στο αλωμένο από τη Χρηματοδεσποτεία Κοινοβούλιο αλλά αρνούμενη επίσης να ρίξει τις κοινωνικοπολιτικές φίλιες δυνάμεις της στη «μάχη του Συντάγματος» μαζικά και περιφρουρημένα.

-Με την αντικειμενική εξυπηρέτηση των μικρο-οργανώσεων της άλλης («ριζοσπαστικής», «επαναστατικής», «αντισυστημικής», «ελευθεριακής» κοκ) αριστεράς που, πλην μειοψηφικών και αξιέπαινων υποκειμενικών εξαιρέσεων, παρουσιάστηκαν είτε ως ένας άνους θίασος χρησίμων ηλιθίων της «βίαιης αναμέτρησης»  είτε κυρίως ως ένας περιφερόμενος αφρούρητος συρφετός εγωκεντρικών σκιών  μέσα στο ακατανόητο απ΄ αυτές σκηνικό της προγραμματισμένης και οργανωμένης προβοκάτσιας. Αυτή η εξωκοινοβουλευτική αριστερά μοιάζει πλέον σαν ένα ζωντανό πτώμα.

-Ο μεγάλος πρωταγωνιστής των εξελίξεων, η μαζική ειρηνική ανυπότακτη συλλογικότητα των Αγανακτισμένων βρίσκεται τώρα ενώπιον των ορίων της αυθόρμητης και ασυντόνιστης πολυκεντρικότητας, της ανολοκλήρωτης  ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής διαμόρφωσης. Ορίων που καθ΄ όλο το χρονικό διάστημα των 35ήμερων  συγκλονιστικών αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων του «Κινήματος των Πλατειών» υπονομεύονται  και ναρκοθετούνται αδιάλειπτα από την ολοφάνερή ή συγκαλυμμένη διαπλοκή των παραπάνω προαναφερθέντων ποικιλώνυμων καθεστωτικών ή «αντικαθεστωτικών» φορέων - υποστηριγμάτων του υπερεκμεταλλευτικού συστήματος της χρηματοδεσποτικής βαρβαρότητας στην Ελλάδα. Φορέων - υποστηριγμάτων της διάλυσης ή της ανέγκριτης, αρπακτικής ψευδο-εκπροσώπησης  του μαζικού κινήματος. Κατά  πόσο το νέο λαϊκό κίνημα δια της δυναμικής του και των εσωτερικών του δημοκρατικών διεργασιών  θα κατορθώσει να αναπτύξει (με αμοιβαία μάθηση και αυτοϋπέρβαση) εκείνες τις  ισχυρότατες προϋποθέσεις με τις οποίες θα διευρυνθούν τα σύνορα  της συλλογικής (νοηματικής, πολιτικής και οργανωτικής) του αυτοσυνείδησης και θα επιτευχθούν τα κρίσιμα αποκρυσταλλώματα των  διαδικασιών  αξιόμαχης πολιτικής αυτοσυγκρότησης του στο δύσβατο και μεταβαλλόμενο εθνικό και κοινωνικό τερέν   των  επομένων  μεγάλων μαχών που πλησιάζουν, θα είναι σίγουρα το πιο καθοριστικό ζητούμενο ολόκληρης της περιόδου που διανύουμε για το λαό και τη χώρα μας.


«Η ανώτερη μορφή Στρατηγικής είναι 
να ματαιώνεις τα σχέδια του Εχθρού»
(Sun Zu, Η Τέχνη του Πολέμου)
...
  
Δείτε:





_

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΕΜΨΥΧΩΜΕΝΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ - ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ



-Η ΠΡΩΤΗ νικηφόρα «μάχη του Συντάγματος» είναι η αυθεντική εισβολή και εδραίωση με αξιώσεις κραταιότητας στο πολιτικό σκηνικό μιας ΝΕΑΣ ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ. Του μεγαλειώδους μαζικού κινήματος που συγκροτείται από το σαρωτικό «κυκλοτρόνιο» της συλλογικότητας των Αγανακτισμένων. Συλλογικότητας που μέσα από γόνιμες αντιφάσεις εφευρίσκει και προωθεί τις διαδικασίες αυτεξουσιότητας,  μαζικότητας, οργάνωσης, αυτοδυναμίας και προοπτικής του λαϊκού κινήματος ως εσωτερική υπόθεση αυτού του κινήματος [1].

-Η ΔΕΥΤΕΡΗ νικηφόρα  «μάχη του Συντάγματος» με πολλαπλά πλέον αποτελέσματα αφορά τις ισχυρότατες καταλυτικές και αποσταθεροποιητικές παρενέργειες της νέας  συλλογικής υποκειμενικότητας μέσα στις εδραίες βεβαιότητες της πολιτικής κουλτούρας,  των δομών συνείδησης και αυτοκατανόησης σύμπαντος του πολιτικού κατεστημένου. Προκαλώντας την πιο έκρυθμη αταξία στις ορίζουσες συνοχής, στις στιβάδες σθένους και στα φορτία  προσανατολισμού της δράσης  εκεί στο «όλον πεδίον» των γερασμένων και  παρακμιακών πολιτικών μορφωμάτων (και της αριστεράς συμπεριλαμβανόμενης).

-Η ΤΡΙΤΗ νικηφόρα «μάχη του Συντάγματος» είναι αυτή που άρχισε να διαδραματίζεται από   προχτές στις 15 του Ιούνη, στριμώχνοντας στη πιο πανικόβλητη άμυνα ολάκερο το κατοχικό καθεστώς: τοκογλύφους και  τροϊκανούς, κυβέρνηση και κομματικό σύστημα, ΜΜΕ και ολιγάρχες και όλους τους κάθε λογής και ποικιλοτρόπως δρώντες προσεταιρισμένους για λογαριασμό τους [2].

-Τούτη η πρωταρχική Τριάδα των μαχών της νίκης ας γίνει λοιπόν το ζωογόνο  εφαλτήριο για τις επόμενες καθοριστικές μεγάλης κλίμακας κοινωνικοπολιτικές μάχες - της Επιβίωσης, της Αξιοπρέπειας και της Ελπίδας -  που  στη συνέχεια θα ακολουθήσουν:

1.-Στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ επίπεδο για : α) την ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΛΥΣΗ της ανέγκριτης, δίχως πια καμιά λαϊκή δικαιοδοσία, συναίνεση ή ανοχή, κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από τον θώκο της κρατικής εξουσίας αλλά και την συντριβή όλων των διαπλεκομένων από τη δυτική χρηματοδεσποτεία δικτυώσεων όπου απεργάζονται τις εναλλακτικές μονοκομματικές, συμμαχικές, οικουμενικές κ.ο.κ. μορφές της κατοχικής δικτατορίας. β) την παραδειγματική τιμωρία των αξιόμεμπτων συνωμοτών εντολοδόχων  της κατάκτησης, της καταλήστευσης και της καταστροφής της Ελλάδας από τα δυτικά τοκογλυφικά κέντρα, τις μεγατράπεζες, τις πολυεθνικές και τους ντόπιους ολιγάρχες συνεταίρους τους  γ) την κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων, των ΜΚΟ κλπ καθώς και των πάσης φύσεως  χαριστικών παροχών και μεταβιβάσεων  στις οικονομικές, εκδοτικές, πολιτικές και ιδεολογικές ελίτ. δ) την επιβολή της αυθεντικής εκδοχής του ελληνικού λαού ως Νέας Μεταπολίτευσης, ο οποίος και θα συγκαλέσει ως καθοριστικό κομβικό σταθμό της πρωταγωνιστικής και αδέσμευτης δράσης του τη δική του ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ αρνούμενος τα αναθεωρητικά ή συντακτικά εκτρωματικά  υποκατάστατα των αντιδημοκρατών ελιτιστών  που απεργάζονται στα παρασκήνια την εκ νέου παγίδευση του. Ώστε να επιβάλλει στο Νέο Καταστατικό Χάρτη της Ελλάδας μεταξύ των άλλων και πρωταρχικά 3 απαράβατες ΑΡΧΕΣ - ΠΡΟΝΟΙΕΣ : την πρόνοια του θεμελιώδους δικαιώματος της εργασίας  για όλους τους έλληνες και Ελληνίδες ως υποχρέωσης του κοινωνικού κράτους - την πρόνοια της συνταγματικής κατοχύρωσης του οικονομικού (εθνικού και  λαϊκού) ρόλου του κράτους και του αποφασιστικού εθνικού και κοινωνικού ελέγχου σε κρίσιμης στρατηγικής σημασίας τραπεζικές,  οικονομικές και εκδοτικές (ΜΜΕ) επιχειρήσεις – την πρόνοια των θεσμών του άμεσου δημοκρατικού ελέγχου στα σημαντικά ζητήματα τόσο στην κεντρική βαθμίδα (όπως τακτικά δημοψηφίσματα υπό όρους  ισηγορίας, λογοδοσία και ανακλητότητα  βουλευτών και διοικούντων κλπ) όσο και στις περιφερειακές, τοπικές και επιχειρησιακές βαθμίδες. 

2.-Στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ επίπεδο για : α) την έξοδο από την Ε.Ε – ΟΝΕ, την επιστροφή στη Δραχμή. β) την μη αναγνώριση – και την άμεση μονομερή παύση πληρωμών του τοκογλυφικού Χρέους. γ) την άμεση απαίτηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και της εξόφλησης του κατοχικού δανείου δ) την χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση και την εθνικοποίηση των σημαντικότερων τραπεζών (στη ιδιωτική Τράπεζα Ελλάδας η συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου είναι 8,93% !) για ελληνικό δημόσιο  έλεγχο στην κυκλοφορία του χρήματος, στη πίστη και  στη διαχείριση-διακίνηση των κεφαλαίων καθώς και το μετασχηματισμό της οικονομίας σε παραγωγική και δημοκρατική κατεύθυνση. Την κοινωνικοποίηση όσων οικονομικών μονάδων είναι στρατηγικής σημασίας για την αυτοδύναμη και ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας. ε) την καθολική αντικλεπτοκρατική και ουσιαστική άμεση προοδευτική φορολόγηση των εισοδημάτων και της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με την επιβολή αποτελεσματικού γενικού κοινωνικού ελέγχου  «πόθεν έσχες» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (τραπεζικοί λογαριασμοί,  ακίνητα κλπ). Ιδιαίτερη μέριμνα για την  επί των εσόδων (και όχι επί των κερδών) ουσιαστική φορολόγηση των πολυεθνικών ολιγοπωλίων (ισχυρότερα αυτών του τριτογενή τομέα) και βέβαια των ασύδοτων εφοπλιστών. στ) την συγκρότηση μιας νέας παραγωγικής δημοκρατικής κοινωνικής  συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης σε  αντιολιγαρχική, αντιπαρασιτική   κατεύθυνση. Προτεραιότητα η τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση  του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα, ο αντιπαρασιτικός δυναμισμός εμπορίου και  υπηρεσιών και η πρόκριση των χρήσιμων εισροών επενδύσεων εκείνων που εξυπηρετούν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί των αχρήστων παρασιτικών στο τομέα μόνο του εμπορίου και των υπηρεσιών που προωθούν ΕΕ/ΟΝΕ.

3.-Στο ΕΘΝΙΚΟ επίπεδο: α) η ανάγκη της συγκροτημένης, μεθοδικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των εθνικών απειλών σήμερα διασυνδέεται στενά με β) τα ειδικότερα μεγάλα ζητήματα της αποτίναξης της τριπλής κατοχής της Χώρας (δυτικές «μεγάλες δυνάμεις» - κλεπτοκρατική ολιγαρχία - λαθρομεταναστευτικός εποικισμός) και με γ) την αναγκαιότητα του αυτόνομου - πολυμερούς προσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών  οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών σχέσεων της χώρας [3].

Και μπορεί ο «λύχνος» ν΄ ανάψει και ν΄ αστράφτει και πάλι. Φέγγοντας τα βήματα αυτών που αντέχουνε να προχωράνε ακόμα και όταν ξαναβλέπουνε «τη λιποταξία των προσώπων των προορισμένων να χαθούνε μες στη νύχτα»…Τη νύχτα την «πρόσφορη για τους κιβδηλοποιούς» (P.Michon). Ο  «λύχνος» εκείνος μπορεί να οδηγεί ξανά  τις επικείμενες μάχες σημασιοδοτώντας τες  με την πιο άφθαρτη ελπίδα της κατάργησης του πιο βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού κοινωνικού συστήματος της ιστορίας: Αυτού της χρηματοδεσποτείας και της πολιτικής του μορφής της ολιγαρχικής δειμοκρατίας [4]. Ο «λύχνος» της  οριστικής αναγέννησης και της επικράτησης του αυτεξούσιου ελληνικού λαού στον μεγάλο παρατεταμένο κοινωνικό, πολιτισμικό και εθνικό πόλεμο της Ανεξαρτησίας, της ριζικής Δημοκρατίας  και του δημοκρατικού Κοινοτισμού.




[4]-Η Χρηματοδεσποτεία των Banksters.  Μέρος Ι και Μέρος Ι Ι.


_


Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Το ετοιμόρροπο κατοχικό καθεστώς ρίχνει στη «μάχη του Συντάγματος» τις νεοταγματασφαλίτικες εφεδρείες του



Καθώς η κυβέρνηση των εντολοδόχων βρίσκεται ενώπιον της κατάρρευσης της  γινόμαστε μάρτυρες της συνδυασμένης παρέμβασης των εξωτερικών και εσωτερικών συστημικών δρώντων για επανέλεγχο των εξελίξεων. Αυτό  ενόσω το απορριπτικό λαϊκό κίνημα των Αγανακτισμένων  παγιώθηκε και γιγαντώνεται. Μια ανεξάντλητη κοσμοπλημμύρα καθημερινών μεγαλειωδών πανελλαδικών κινητοποιήσεων,  22 ημερών. Ταυτόχρονα:

-Όλοι οι φορείς του ξοφλημένου πολιτικο-κομματικού συστήματος αναζητούν εναγωνίως πρόσφορα  «σωσίβια» για τη  διάσωση τους.  Εξού και η πρόσφατη επιλογή ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ για μη συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που αφορούν το  «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα».

-Ο συστημικός κρατικο-κομματικός συνδικαλισμός ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ  και ΠΑΜΕ ακόμα για άλλη μια φορά  επιχείρησε εμβόλιμα να επανεισάγει τις εκτονωτικές, ακίνδυνες και χειραγωγήσιμες από το κατοχικό καθεστώς   μορφές της 24ωρης απεργιακής φαρσοκωμωδίας.

-Τα ιδεολογικά ΜΑΤ της χρηματοδεσποτικής χούντας, τα ΜΜΕ, περιέργως σήμερα και σε αντίθεση με τις προηγούμενες 24 ωρες απεργίες επέλεξαν την «κανονικότητα» στη μετάδοση των ειδήσεων. Κεντρική τους κατεύθυνση είχαν την σκανδαλώδη απόκρυψη του  τεράστιου μεγέθους της συγκλονιστικής συμμετοχής του λαού στο Σύνταγμα ενώ παράλληλα σε όλους τους τόνους πέρναγαν τη «γραμμή» πως «η σημερινή μέρα είναι η κορύφωση των αγώνων  των Αγανακτισμένων». Και όλα αυτά διότι σαφώς ανέλαβαν το τρομοκρατικό - προπαγανδιστικό έργο της εκφοβιστικής εικονικής αναμετάδοσης του οργανωμένου σχεδίου. Αυτού της   προβοκατόρικης εξάρθρωσης της σημερινής καθολικής κινητοποίησης του θυμωμένου-εμψυχωμένου λαού στη πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας.

-Το σχέδιο αυτό ήταν η επανεκκίνηση του γνώριμου διαλυτικού «παιγνίου» ΜΑΤ και μπαχαλόβιων κάτι που ήταν οπωσδήποτε αναμενόμενο να  τεθεί σε πλήρη εφαρμογή.  Το καθεστώς έριξε στη  σημερινή «μάχη του Συντάγματος»  τις εφεδρείες του, τους κουκουλοφόρους νεοταγματασφαλίτες παρακρατικούς που ανέλαβαν δράση με σφεντόνες, στειλιάρια, καδρόνια, πέτρες, αντιασφυξιογόνα, μολότοφ κοκ και με τα ΜΑΤ να καταπνίγουνε με χημικά και δακρυγόνα το κέντρο της Αθήνας.  Αυτό που είναι αξιοσημείωτο εδώ είναι η σθεναρή και μαχητική άμυνα προστασίας στις τάξεις των Αγανακτισμένων όπου άνθρωποι απλοί στέκονται με αυταπάρνηση και αποτελεσματικότητα απέναντι στις διαδοχικές ομάδες κρούσης, τις  εισβολές των προβοκατόρων και την επιθετική δράση των κυβερνητικών αστυνομικών δυνάμεων καταστολής. 

Η λαϊκή οργή γίνεται ένα μεγαλειώδες  σαρωτικό ποτάμι:

v     Η κοινοβουλευτική χούντα της χρηματοδεσποτείας ίσταται  ενώπιον της κατάρρευσης της.
v     Τα τάγματα εφόδου του καθεστώτος κατοχής αυτή τη φορά θα σπάσουν τα μούτρα τους.
v     Η ολιγαρχία  εν μέσω καθολικής εθνικής κρίσης αναζητά σωτήρια μεταπαπανδεϊκή διέξοδο για το  σύστημα και τον εαυτό της.
v     Καθώς η προγραμματισμένη «σπορά του χάους», ο  εξοντωτισμός και η  μαζική ανέχεια ολοένα μεγαλώνουν, ο αγανακτισμένος  λαός ανακαλύπτει την πρωταγωνιστική του έγερση και την αυτοεμπιστοσύνη του μέσα από την Αυτοτελή Δράση και την Είσοδο του στη πολιτική σκηνή.  Και τώρα βρίσκεται ενώπιον της πιο κρίσιμης καμπής. Αυτής που αφορά την αναγκαιότητα για τη πιο αυθεντική πολιτική διεκδίκηση. Αυτή  της αυτόνομης αντισυστημικής εθνικής και κοινωνικής του πορείας.


Δείτε:





_

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΠΛΑΤΕΙΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ (αναδιάταξη)

(Indignados – Αγανακτισμένοι.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
από τις 25 Μάη και κάθε μέρα)


«Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να ‘βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας (Άρης Βελουχιώτης - Ο Λόγος της Λαμίας. 22 Οκτώβρη 1944)


Ένα καινούργιο Λαϊκό Κίνημα γεννιέται.

Κάτω από τα αποκαΐδια και τη στάχτη που ξοπίσω της αφήνει η αντεπαναστατική επέλαση της Τροϊκανικής Χρηματοδεσποτείας και των Ολιγαρχικών οικονομικών, επιχειρηματικών, εκδοτικών, κομματοκρατικών φορέων της καθώς και των πάσης φύσεως δεξιών και αριστερών υποστηριγμάτων της μέσα στη Χώρα.

Τούτο εδώ το κίνημα έχει και τη ζωντάνια και τη θέληση για να διαρκέσει.

Διαψεύδοντας τη φλύαρη υποτιμητική πολιτικάντικη γλώσσα και την χρόνια αναίσχυντη δοσιλογική απουσία των ποικιλώνυμων «κομμάτων του λαού».

Η ανακάλυψη, η υπεράσπιση και η ανάπτυξη της Ανεξαρτησίας, της Αυτοοργάνωσης, της Πληθωρικότητας, της Αυτοδυναμίας και της Προοπτικής αυτού του Λαϊκού Κινήματος θα είναι εσωτερική υπόθεση του ίδιου του κινήματος. Και όχι το περιεχόμενο μιας κακοσερβιρισμένης κονσέρβας «ληγμένων» στα χέρια των καιροσκόπων εξωτερικών παρασίτων του. Θα είναι το μεγάλο Χρέος όλων των Indignados - Αγανακτισμένων προς τον εαυτό τους, το «Κοινό των Ελλήνων» και τον Κόσμο ολάκερο. Εν Συνειδήσει και ακατάλυτη Ενότητα.

Προσέξτε πολύ Αδέλφια:
-Είστε οι εξάγγελοι υπερασπιστές της ΑΥΤΟΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ αυτής της χώρας.
Είστε η αφετηρία της επίγνωσης όχι μόνο της ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ αλλά της ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ και της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ του λαού της.
Είστε ο αναγκαίος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ καταλύτης για την ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ  και την ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΤΕ το λαϊκό κίνημα των Αγανακτισμένων:
1.Από τους πολιτικούς «γύπες» των τοκογλύφων «Σάιλοκ» της Δύσης
2.Από τις πολιτικές «ύαινες»  της Ε.Ε. και της ΟΝΕ.
3.Από τις μεταμφιεσμένες τάχα «υποστηρικτικές» πολιτικές, που διαπλέκουν τα αταξικά, ανεθνικά «γουρούνια» που οργανώνουν μόνο τη φθορά και τον εκφυλισμό, καθώς ψάχνουνε  να ηγηθούν σε νέες πολυπολιτισμικές «φάρμες ζώων».

-Μην επιτρέψτε στον ποικιλώνυμο Νεοδοσιλογισμό να αλώσει τις γραμμές σας.

26 του Μάη

-








Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό



Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό

1-Να συγκαλύπτεις την αντεπαναστατική επέλαση του χρηματοδεσποτικού συστήματος και του δυτικού σαϊλοκικού - σιωνιστικού πολιτισμού του, σκιαμαχώντας απέναντι σε έναν από καιρό νεκρό παραγωγικό καπιταλισμό.

2-Να αντιλαμβάνεσαι την πλανητική συγκρουσιακή κοινωνική  διαλεκτική ως έναν κόσμο του ψευτο-συγκεκριμένου. Ως έναν  υποτιθέμενο «διπολικό» ανταγωνισμό  ανάμεσα σε υπεραφηρημένες κοινωνικο-πολιτικές  κατηγορίες: του «Οικουμενισμού» ή του «Διεθνισμού» κ.ο.κ. έναντι του «Συντηρητισμού» ή του «Kεφαλαίου» κλπ. Να αρνιέσαι την ανθρωπολογική, κοινωνική και πολιτισμική πολυπολικότητα των πλανητικών αντιμαχιών και  να προσποιείσαι πως δεν βλέπεις  το προφανές:  πως στον σημερινό και   εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο της ανεξαρτησίας και της απελευθέρωσης των λαών η «Αριστερά» (εκτός ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων) είναι όχι μόνο παντελώς απούσα αλλά και συχνά εχθρική.

3-Να απλοποιείς και να  «φωτίζεις» επιλεκτικά την αποτρόπαιη όψη ορισμένων κεντρικών μηχανισμών της Εσπερίας (ΗΠΑ, ΔΝΤ κλπ) και κατόπιν να αποκρύβεις το φρικαλέο πρόσωπο άλλων (Ε.Ε.-ΟΝΕ-ΕΚΤ-Γερμανία κλπ)  προκρίνοντας την καταστροφική παραμονή στο  συνεταιρισμό τους. Αδιαφορώντας για τη ολική κατεδάφιση και τους σωρούς των ερειπίων μιας έρημης Χώρας.

4-Να διαχωρίζεις ή να υποσκάπτεις την εθνική πλευρά του κοινωνικού-ταξικού αγώνα με το πρόσχημα πως αντιμάχεσαι τον «αστικό εθνικισμό» ενώ  σε τελική ανάλυση δυναμιτίζεις και ανατινάζεις τις ίδιες τις βασικές προϋποθέσεις του απελευθερωτικού ζητήματος.

5-Να περιορίζεις τις όψεις και διαστάσεις του εθνικού προβλήματος αποκλειστικά στις πλευρές της εξωτερικής εθνικής απειλής (Τουρκικός Νεοθωμανισμός, Μακεδονικό), να «ξεχνάς»  άλλες (Βορειοηπειρωτικό κλπ), να αποσιωπάς ή ακόμα και να «βάζεις πλάτη» στις κυρίαρχες και καθοριστικές στη συγκυρία που εκπορεύονται από τη σύγχρονη Τριπλή Κατοχή της Ελλάδας: 
α) Κατοχή των δυτικών «Μεγάλων Δυνάμεων». 
β) Κατοχή της  «αλλοδαπής» τοπικής Κλεπτοκρατικής Ολιγαρχίας.
γ) Κατοχή των στιφών της Αλλογενούς Λαθρομετανάστευσης.

6-Να προκρίνεις το άσφαιρο «καταγγελτικό» πνεύμα του «αντιμνημονιακού» παρλιαμενταρισμού και να σέβεσαι όλα  τα πρωτόκολλα του θεσμικού καθωσπρεπισμού.  Να δρομολογείς τις ενστάσεις και εναντιώσεις σου εντός των συστημικών πλαισίων της συναίνεσης ή της ανοχής προς την ολιγαρχική πολιτική και να νομιμοποιείς ξεδιάντροπα, με τη συμμετοχή σου στη Βουλή, την κοινοβουλευτική  δικτατορία και το ειδικό καθεστώς της Τρόικα που υποβαστάζει αυτή τη τριπλή κατοχή.

7-Να επιλέγεις τις απολύτως αναποτελεσματικές, αποσπασματικές, απομακρυσμένες, εκτονωτικές και ακίνδυνες για το καθεστώς μορφές «λαϊκής κινητοποίησης» με την μέγιστη αυταπάτη της αξιοποίησης τους απλώς και μόνο για την όποια ευκαιριοθηρική συσσώρευση ωφέλιμου πολιτικο-κομματικού κεφαλαίου.

-Να έχεις καταχωνιάσει στη λήθη ό,τι πολυτιμότερο μήνυμα έδωσε το παρελθόν. Πως  «Ο κομμουνισμός είναι για μας, όχι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σε αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα, που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτού του κινήματος απορρέουν από τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σήμερα» (Μαρξ – Ένγκελς,  «Γερμανική Ιδεολογία»).



_

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

«Αυγή της Οδύσσειας». Οι Λαιστρυγόνες πάνω από τη Λιβύη


Αυτό που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η κλασσική ατλαντιστική επιδρομή σε μια ανεξάρτητη χώρα  που αντιμετωπίζει μια εμφύλια εσωτερική κοινωνικοπολιτική σύγκρουση. Η επιδρομή διεξάγεται ήδη κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ έχοντας εξασφαλίσει την προσχηματική επικυρωτική συγκατάθεση  του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ  ο οποίος για άλλη μια φορά ακόμα περιβάλλει τους αδίστακτους ιμπεριαλιστές και σιωνιστές φονιάδες των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Σομαλίας, της Παλαιστίνης κλπ με το κύρος των ιεροφαντών ανθρωπιστών, σωτήρων του αμάχου πληθυσμού.

Οι ΗΠΑ στη βάση της πολυμερούς γεωπολιτικής του «Λευκού Οίκου»  αποκεντρώνουν την ευθύνη για την τωρινή πολεμική διοργάνωση της «ανθρωπιστικής», «δημοκρατικής» ανθρωποσφαγής, κατάτμησης και λεηλασίας. Ο Ομπάμα  αναβαθμίζει το ρόλο των ευρωτυχοδιωκτικών επεκτατικών δυνάμεων που υπνοβατούν μέσα στη τωρινή εγκληματική νατοϊκή επιχείρηση κάτω από τα οράματα των παλαιών ενδόξων αποικιοκρατικών τους μεγαλείων  όταν η Ιταλία προκαλούσε αμέτρητες εκατόμβες θυμάτων στη Λιβύη (ιδίως στη Κυρηναϊκή), όταν η Γαλλία εξόντωνε στην Αλγερία πάνω από ένα εκατομμύριο  ανθρώπους, όταν η Αγγλία για χρόνια κυριαρχούσε αιματηρά  στην Αίγυπτο και σε άλλα μέρη του αραβικού κόσμου.

Οι αεροπορικές και ναυτικές πολεμικές επιχειρήσεις της νέας επιθετικής δυτικής σταυροφορίας δικαιολογούνται στο προπαγανδιστικό επίπεδο από τα παραπλανητικά σλόγκαν του «δημοκρατικού» ιμπεριαλισμού και της υποτιθέμενης «φραγής» στην επέλαση των κανταφικών καθεστωτικών στρατευμάτων. Ουσιαστικά όμως χαρακτηρίζονται από την προγραμματισμένη και συστηματική καταστροφή των δημοσίων και κοινωνικών υποδομών καθώς και τις αυξανόμενες δολοφονικές «παράπλευρες απώλειες» μεταξύ των αμάχων ώστε ο λιβυκός λαός εξουθενωμένος να παραδοθεί και να υποταχτεί στη νέα  εξοντωτική  επαναποικιοποίηση της χώρας του. Εδώ ας σταθούμε σε ορισμένα σημεία της πολεμικο-πολιτικής ατζέντας των Λαιστρυγόνων του Βορρά :
1-Εκτός τις βλέψεις τους για την αρπαγή των πετρελαϊκών πόρων και του χρηματοοικονομικού πλούτου της Λιβύης εξυφαίνονται επίσης και οι θεσμικές μορφές της επαναποικιοποίησης που αφορούν την διαμόρφωση μιας  ιδιωτικοποιημένης  οικονομίας σε όφελος των δυτικών μεγατραπεζών και ολιγοπωλίων  δι ενός διάδοχου αστικοφιλελεύθερου πολιτικού καθεστώτος διοικούμενου από πολιτικούς αντιπροσώπους της ευρωατλαντικής κυριαρχίας στη περιοχή.
2-Ο ευρύτερος χώρος της Μεσογείου αποτελεί σήμερα ένα καθοριστικό γεωστρατηγικό μέτωπο για την πορεία και την έκβαση των πλανητικών γεωοικονομικών και γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων και τελικά για τις σχέσεις ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Η άμεση ή έμμεση κατοχή της λιβυκής επικράτειας θα προσέφερε στο ΝΑΤΟ ένα προκεχωρημένο προγεφύρωμα όχι μόνο για τον αναγκαίο συνολικό έλεγχο του κρίσιμου χώρου της μεσογειακής λεκάνης αλλά και για την αμεσότερη εποπτεία των εξελίξεων στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
3-Η Αμερική κατευθύνει τις ευρωατλαντικές δυνάμεις να ακολουθήσουν τη φυσικοϊστορική τάση των «φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών»  προς ένα καινούργιο μακρύ πόλεμο και προς μια νέα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την τόνωση (μέσω του λεγόμενου «στρατιωτικού κεϋνσιανισμού») της εξαρθρωμένης οικονομίας τους και τον αποπροσανατολισμό των λαών τους από τις εξοντωτικές επιπτώσεις της σύγχρονης κοινωνικής αντεπανάστασης των οικονομικο-πολιτικών ελίτ στην Εσπερία. Αυτά υπό όρους υποκειμενιστικής αυθυποβολής, όπου καθώς είναι αδύνατον να συμβιώσει με την ορατή εξέλιξη της απώλειας του παγκόσμιου ηγεμονισμού θα ξυπνήσει απότομα όταν σκάσει κάποια στιγμή εκκωφαντικά η πιο μεγάλη «φούσκα» αυτή της ίδιας της ετοιμόρροπης αυτοκρατορίας.

Ο λιβυκός πόλεμος της Νέας Τάξης υποστηρίζεται από το πλέγμα των διεθνών δεσμεύσεων και κυρώσεων που επιβάλλουν δια του ΟΗΕ η πλανητική χρηματοδεσποτεία καθώς και  τα κεντρικά ή  τα νέα επεκτατικά κράτη. Πέρα από το πάγωμα των κεφαλαίων στο εξωτερικό, ήτοι την έμμεση απαλλοτρίωση χρηματικών περιουσιακών στοιχείων του κράτους της Λιβύης τα οποία όμως σε τελική ανάλυση ανήκουν στο λαό της, αυτό που γενικότερα συμβαίνει είναι η γενίκευση των απαγορεύσεων σε όλους τους τομείς και τις λειτουργίες της λιβυκής οικονομίας (εταιρίες, εμπόριο, επενδύσεις κοκ). Η πολιτική οικονομία της Λιβύης υπάγεται βίαια και κατακερματισμένη γίνεται ένα απλό παράρτημα της εξωτερικής κρατικής πολιτικής των παγκόσμιων δυνάμεων τόσο του ατλαντικού «συνασπισμού των προθύμων του πολέμου» όσο και του  πενταμερούς «συνασπισμού της ανοχής» αυτού του πολέμου (BRICs + Γερμανία).

Στη Λιβύη εδώ και αρκετό καιρό, παρακολουθούμε μια  ιδιότυπη διαδικασία τοπικής συμπύκνωσης των εκρηκτικών αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τον αραβικό κόσμο όπου στην πολλαπλότητα τους υπερπροσδιορίζονται από τη δυναμική πολικότητα ανάμεσα στους μεγαλειώδεις λαϊκούς εξεγερσιακούς αγώνες και στην ιμπεριαλιστική μηχανική της συστημικής αναδιοργάνωσης. Ανάμεσα στις πολλαπλές όψεις αυτής της ανασύνταξης και του καινούργιου πολέμου της Νέας Τάξης προεξέχει η αφετηριακή της πρόθεση να διασυνδεθεί με τις  hi- tech δικτυώσεις και τα δημοκρατικά κινήματα της αραβικής νεολαίας νοηματοδοτώντας το προσανατολισμό της μέσα από τη προσφορά μιας μετανεωτερικής φιλελεύθερης συμμετοχικής «εναλλακτικής αφήγησης» που να επιτρέπει την ανασυγκρότηση των προσδοκιών και των αιτημάτων μακράν της - επικίνδυνης και απειλητικής για τη Δύση και τα τοπικά υποτελή της κράτη - ιδεολογικής επιρροής της ισλαμικής επανάστασης. Είτε αυτή αφορά τις σιιτικές είτε τις σουνιτικές μεθερμηνείες και εκδοχές της. Είναι γεγονός πως το κρυφό σχέδιο της σύγχρονης πολιτικοστρατιωτικής, οικονομικής και κοινωνικής  αποικιακής  κατάκτησης της Λιβύης έχει ως επίκεντρο την εκμηδένιση της ίδιας της επαναστατικής επαγωγής της αραβικής αφύπνισης μέσα στο λιβυκό τερραίν και την ευρωατλαντική εξουδετέρωση κάθε εσωτερικής προοπτικής απελευθερωτικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Το ατλαντικό μπλοκ  παρεμβαίνει για να αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης στη Λιβύη, να εκτροχιάσει την επαναστατική διαδικασία εκτός θεσμίσεων ένοπλης λαϊκής εξουσίας και να συλλέξει τα συντρίμμια της σε υλικά χρήσιμα στη περιφερειακή μεσογειακή και αραβική στρατηγική του. Στρατηγική που αναγκαστικά προσφεύγει στο παλιό γνωστό πολεμικό της πρόγραμμα ως μοναδικό τρόπο ανάταξης και ανακατάληψης θέσεων στα ρευστοποιημένα τώρα  γεωπολιτικά  αραβικά εδάφη  τα οποία οργώνονται απ άκρου σ άκρη από τον «αυτοκινούμενο» αροτήρα της μαζικής κοινωνικής αφύπνισης που συγκλονίζει συθέμελα την αυτοκρατορική αρχιτεκτονική της ευρύτερης μεσανατολικής – μεσογειακής  περιοχής. Μια αρχιτεκτονική που είχε ως θεμέλιο της τον κατακερματισμό της αραβικής εθνικής ενότητας και την εντοίχιση της απομονωτικής διαίρεσης μέσα σε μια αλυσίδα πολλαπλών  υποτελών τοπικών  κρατών. Και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της δυναμικής αραβικής κινητοποίησης είναι πως πάνω στο φρεσκοσκαμμένο έδαφος των καινούργιων αγώνων  μια αναγεννημένη συνείδηση και ταυτότητα του παναραβισμού αρχίζει και πάλι να ξαναφυτρώνει.

Στο πολιτικό επίπεδο οι φορείς της αποικιοκρατίας αξιοποιούν αποτελεσματικά την από καιρό εξυφασμένη διασύνδεση τους  με την διακριτή  δυτικόφιλη πτέρυγα του περίπλοκου, εσωτερικά διαφοροποιημένου και στρατηγικά αποκλίνοντος, φυλετικού και κοινωνικού δυναμικού της λιβυκής επανάστασης:
1-Επανάστασης διαιρεμένης,  που έλκεται από τις δύο κύριες τάσεις που λειτουργούν μέσα στις γραμμές της ήτοι τη τάση της φιλελεύθερης πρόσβλεψης στη Δύση  και του ολιγαρχικού συμβιβασμού μαζί της από τη μια και  τη τάση του μαχητικού ισλαμικού ριζοσπαστισμού από την άλλη. Ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές κινείται το μεγάλο ανοργάνωτο δυναμικό νεολαίας και απλών ανθρώπων,  με αγνές αγωνιστικές προθέσεις και κινηματικό αυθορμητισμό στην αντικαθεστωτική του δράση.
2-Επανάστασης «προδομένης», η οποία  ήδη από τις 27 Φεβρουαρίου αποκτάει τον ολιγαρχικό θεσμικό «προαγωγό» της ο οποίος απεργάζεται την απαγωγή και την εκτροπή της. Πρόκειται για το  «Λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο-CNLT» με έδρα τη Βεγγάζη, που  ελέγχεται από αυτή τη πτέρυγα  και η οποία βασίζεται στη συμπαράταξη ανάμεσα στο «Εθνικό Μέτωπο για τη σωτηρία της Λιβύης-NFSL» του Ιμπραήμ Σαχάντ, των μοναρχικών του Μουχάμεντ Αλ-Σενούσι και του Ιντρίς Αλ- Σενούσι και στις πρώην  καθεστωτικές προσωπικότητες καιροσκόπων που πέρασαν ευκαιριοθηρικά  στην άλλη όχθη όπως ο  υπουργός Δικαιοσύνης Μουσταφά Αβδούλ Τζαλίλ (πρόεδρος του Συμβουλίου), ο αμερικανοσπούδαστος νεοφιλελεύθερος  Μαχμούντ Τζιμπρίλ (προσωρινός πρωθυπουργός), o Ομάρ Αλ Χαρίρι (προσωρινός υπουργός Στρατιωτικών), ο Αλί Αλ Εσάουι (προσωρινός υπουργός Εξωτερικών) και πλείστοι άλλοι. Και είναι οι ηγέτες-μαριονέτες αυτής της πτέρυγας που προσκάλεσαν ανοικτά την ιμπεριαλιστική στρατιωτική παρέμβαση στη χώρα και της προσέδωσαν υψηλό βαθμό εσωτερικής νομιμοποίησης.

Με βάση τα νέα δεδομένα της κλιμακούμενης ατλαντικής πολεμικής παρέμβασης  στη Λιβύη που η προαγωγή της θα αφορά οπωσδήποτε στη συνέχεια και τις μεγάλες χερσαίες επιχειρήσεις, είναι δύσκολο για το μεταλλαγμένο καταδυναστευτικό –κλεπτοκρατικό - οικογενειοκρατικό καθεστώς Καντάφι να επιδείξει αυξημένα όρια αντοχής προσφεύγοντας σε ένα παρατεταμένο πόλεμο. Τα εμπόδια δεν είναι μόνο  εδαφικής υφής καθώς η έρημος δεν είναι ένας ευνοϊκός αρωγός. Η επιλογή της ένοπλης αντίστασης μέσα στις πόλεις θα συναντήσει εδώ τα μεγάλα προσκόμματα της αποδιοργανωμένης κοινωνικής συνοχής, της  καταρρέουσας κρατικο-πολιτικής οργάνωσης, των κατεστραμμένων βασικών επιβιωτικών  υποδομών και λειτουργιών  καθώς και της έλλειψης μαζικής κουλτούρας ανταρτοπολέμου των καθεστωτικών δυνάμεων. Αναγκαστικά λοιπόν τίθεται εν αμφιβόλω η  δυνατότητα διατήρησης του Καντάφι στην εξουσία. Το πιθανότερο γι αυτόν είναι να επιχειρήσει να διαπραγματευτεί την αποχώρηση του με τη Δύση. Το ενδεχόμενο  μιας φανερής συμφιλίωσης ή κεκρυμμένης συνεννόησης του φιλοκανταφικού μετώπου με τους αντιδυτικούς νασεριστές και τις φονταμενταλιστικές ισλαμικές φατρίες της ανταρτικής αντιπολίτευσης, οι οποίες  ήδη κάλεσαν σε ιερό πόλεμο απέναντι στην νατοϊκή επίθεση στη Λιβύη, είναι  οπωσδήποτε μικρό αλλά όχι ανύπαρκτο. Μια τέτοια αναστροφή θα μετατόπιζε το πόλεμο απέναντι στο τυραννικό καθεστώς σε πόλεμο απελευθερωτικό ανάμεσα στις δυνάμεις της αποικιοκρατικής εισβολής και τις δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής  αντίστασης.

Η πολεμική προπαγάνδα της ατλαντικής σύμπραξης των σταυροφόρων συνεπικουρούμενη από την καταιγιστική παραπληροφόρηση των διεθνών ΜΜΕ εκτός το «ανθρωπιστικό» πρόταγμα διαβεβαιώνει επίσης  για το  «δημοκρατικό» αποτέλεσμα της επέμβασης. Αυτό που αποκρύπτει είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία η οποία μας δείχνει ότι οι εξωτερικές στρατιωτικές παρεμβάσεις από τα αυτοαποκαλούμενα «φιλελεύθερα κράτη» τελικά μπλοκάρει τον ίδιο τον εκδημοκρατισμό τον οποίο επικαλούνται προσχηματικά ως αξιακή και  ηθικο-κανονιστική τους αρχή. Αυτό δε που πρόκειται να επιφέρει η ξένη αιματηρή ανάμειξη  στη Λιβύη δεν θα είναι απλώς η «αλλαγή καθεστώτος» και η τοποθέτηση πληρεξουσίων τοποτηρητών της στη νέα διακυβέρνηση αλλά η γενικευμένη αποσταθεροποίηση και η ζοφερή κλιμάκωση της χαώδους αλληλουχίας  αντικατοχικής αντίστασης και εμφύλιας αλληλοεξόντωσης.  Η πιθανότητα διάσπασης της λιβυκής επικράτειας είναι επαυξημένη. Οι παραδοσιακές και φυλετικές αντιθέσεις μεταξύ των τριών μεγάλων ιστορικών  επαρχιών της Τριπολίτιδας (φυλετική συνομοσπονδία Hasoony), της Κυρηναϊκής (φυλετική συνομοσπονδία Harabi) και της Φεζάν (φυλές Tuareg και Toubou), είναι υπαρκτές και στον κατευθυνόμενο παροξυσμό τους κάτω από την αποικιακή γεωπολιτική του «διαίρει και βασίλευε» μπορούν να υποβαστάξουν την διχοτόμηση ή και την τριχοτόμηση της χώρας.

Είναι εντυπωσιακή  η πολιτική σκοτοδίνη που χαρακτηρίζει την  συμπεριφορά της διεθνούς αριστεράς ως προς τις αραβικές εξεγέρσεις γενικά και την επανάσταση στη Λιβύη ειδικότερα:
1-Και ως προς τα μεταλλαγμένα αντιδραστικά της τμήματα, από πρώην κομμουνιστές και γκοσίστες,  που έχουν  από χρόνια προσχωρήσει στην υπηρεσία των ελίτ της Δύσης τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Για αυτό δεν προκαλεί καμιά εντύπωση που με την  προβολή της θεωρίας της «ανθρωπιστικής επέμβασης» και με οδηγητές στη πρώτη γραμμή τους διάφορους Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, Μπερνάρ Κουσνέρ,  Ζοζέ Μποβέ,  Μάσιμο ντ' Αλέμα και άλλους πολλούς,  υποστηρίζουν ένθερμα τη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» και τη δυτική στρατιωτική επιδρομή στη Λιβύη κάτι εξ΄ άλλου που έκαναν επίσης πριν χρόνια και στους προηγούμενους πολέμους της Νέας Τάξης στη  Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ κλπ.
2-Υπάρχει  όμως και μια άλλη  αριστερά στις χώρες της Δύσης η οποία ενώ τοποθετείται με συνέπεια απέναντι στον ιμπεριαλισμό απορρίπτει την συμπαράσταση στην αντίσταση του λιβυκού λαού απέναντι στο καθεστώς Καντάφι. Και αυτό παραβλέποντας μεταξύ των άλλων το γεγονός πως με εξαίρεση το συριακό κομμουνιστικό κόμμα τα άλλα περιφερειακά αραβικά κομμουνιστικά κόμματα, όπως εξ άλλου και ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα όπως η  Χιζμπολάχ, η Χαμάς κ.α., εξέφρασαν ανοιχτά την υποστήριξη τους για την επανάσταση στη Λιβύη. Επικαλούμενη πραγματικά στοιχεία της διασύνδεσης των δυτικών δυνάμεων  και  ιδρυμάτων με μερίδες της αντιπολίτευσης οδηγείται σε αφοριστικές αξιολογικές γενικεύσεις  αρνούμενη πως πρόκειται για μια λαϊκή επανάσταση  και αποτιμά αυτό που τελικά συμβαίνει ως  έναν  κατευθυνόμενο  από τη διεθνή ελίτ εμφύλιο πόλεμο. Έτσι  όχι μόνο λησμονεί πως  συχνότατα μια επαναστατική διαδικασία μπορεί κάλλιστα να μετεξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο όταν η άμεση κρατική καθεστωτική καταστολή εμποδίζει τη πρόοδο της αλλά το κυριότερο ότι κάθε επανάσταση χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα της κατά την  οποία πάντοτε διάφοροι εξωτερικοί δρώντες εμπλέκονται και αλληλενεργούν με ορισμένες εσωτερικές υποκειμενικότητες της επιδιώκοντας τον επηρεασμό και εκτροχιασμό της «επαναστατικής διαλεκτικής» προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης των  δικών τους συμφερόντων. Ένα τμήμα δε αυτής της αριστεράς, εκτός του  ότι στρογγυλεύει και αμβλύνει τις αποτρόπαιες όψεις του κανταφικού καθεστώτος, φθάνει στο σημείο να ορίζει την λιβυκή λαϊκή εξέγερση ως ένα  καλοσχεδιασμένο  πραξικόπημα των ευρωατλαντικών  ελίτ !!!
3-Ίσως αυτό που υπερκαθορίζει τη παραπάνω θέση είναι ο αψευδής φόβος  καθώς ανακαλύπτει πως τελικά ο πραγματικός  μακροπρόθεσμος  ανταγωνισμός στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο (και άσχετα από την όποια στιγμιαία τους συμπόρευση ενάντια στο κοινό εχθρό) είναι ανάμεσα στον ριζοσπαστικό ισλαμισμό και την αριστερά (Slavoj Zizek). Ότι η άνοδος του πρώτου σημαίνει εξαφάνιση της δεύτερης. Και ότι μπροστά στην επέλαση του πρώτου οι φιλελεύθεροι χρειάζονται τη συμμαχία και  αρωγή τούτης της αριστεράς.

_