Η απομάκρυνση Μουμπάρακ εγκαινιάζει μια καινούργια περίοδο, μια παρατεταμένη διαδικασία μεταβολών του αιγυπτιακού και αραβικού γεωπολιτικού τερραίν. Ο κινητοποιημένος λαός της Αιγύπτου κινδυνεύει να γίνει το μεγάλο θύμα μιας νοθευμένης Μεταπολίτευσης της οποίας η περιδίνηση έχει ως κεντρικούς ελκυστές την επικυρίαρχη κάστα του Στρατού, την φιλελεύθερη Κοινωνία Πολιτών-ΜΚΟ και την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ενώ σαφώς υπόκειται στη συνθλιπτική βαρυτική επενέργεια του Αμερικανο-Ισραηλινού μεσανατολικού Προγράμματος.
Στις χώρες της Εσπερίας τα διάφορα Think Tanks, οι Διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης και τα Διεθνή Μέσα Παραπληροφόρησης ενορχηστρώνουν διαρκώς την καθημερινή συσκότιση, ανάμειξη, παραπλάνηση και ωραιοποίηση ως προς τα πραγματικά δεδομένα της αιγυπτιακής και αραβικής αφύπνισης.
Το πρώτο πέπλο της συσκότισης αφορά την επιδίωξη αποφυγής μιας καθολικής κατακραυγής για την ξεδιάντροπη ιμπεριαλιστική-σιωνιστική υποκρισία. Η οποία δια μέσου της μακρόχρονης εκπαίδευσης του προσεταιρισμένου προσωπικού, της ισχυρής χρηματοδότησης και υποστήριξης των φιλοδυτικών αραβικών δικτατοριών, διασφάλιζε εκτός τον αιγυπτιακό «πυλώνα» το πλήρες δίκτυο των υποτελών τοπικών κρατών-πελατών και τον απρόσκοπτο έλεγχο ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Μόνο για το καθεστώς Μουμπάρακ οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν απλόχερα μια εξωτερική στρατιωτική βοήθεια που στα 30 χρόνια έφθασε στο ύψος των 60 δισ. δολ. και όπου σημαντικότατο τμήμα αυτών των χρημάτων έχει δαπανηθεί στην προμήθεια αμερικανικού εξοπλισμού. Παρ΄ όλα αυτά τώρα γινόμαστε οι έκπληκτοι θεατές ενός ξαφνικού «ανθρωπιστικού» - «δημοκρατικού» ξυπνήματος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες θέτουν πομπωδώς στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα των «μεταρρυθμίσεων» και της απαλλαγής της περιοχής από τους εξασθενημένους, λόγω των μαζικών αντιδράσεων, δεσποτικούς ηγέτες-παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Σημαντικό μερίδιο συμμετοχής σε τούτη την υποκρισία έχει και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ο οποίος ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, συστεγαζόταν θαυμάσια με τους «σοσιαληστές» δικτάτορες Χόσνι Μουμπάρακ της Αιγύπτου και Μπεν ΄Αλι της Τυνησίας (οι οποίοι διαγράφτηκαν τέλη του Γενάρη 2011) ενώ σήμερα πλέον και σε συγχροτισμό με ολάκερο το ανώτατο δυτικό πολιτικό προσωπικό, αναφέρεται στις αυθεντικές «στιγμές απελευθέρωσης» και στην ανάγκη «οικοδόμησης ισχυρού και βιώσιμου δημοκρατικού συστήματος».
Το δεύτερο πέπλο της ανάμειξης ενέχεται στη γεωπολιτική στρατηγική της αμερικανικής υπερελίτ. Αν και η τελική έκβαση της Αιγυπτιακής εξέγερσης είναι ακόμα ασαφής μπορούμε σχετικά εύκολα μέσα στο χάος της «δημιουργικής καταστροφής» να διακρίνουμε τις εξωτερικές παρεμβάσεις της υπερεθνικής ολιγαρχίας και τη συνδρομή της με τρόπο καθοριστικό στη συγκρότηση του ηγεμονικού αντιπολιτευτικού πόλου με σκοπό να ελεγχθεί τόσο το νόημα όσο και ο πολιτικός σχεδιασμός του αιγυπτιακού λαϊκού κινήματος και να βαφτεί ο εξεγερσιακός τυφώνας με ένα καινούργιο «χρώμα» από τα πλείστα εκείνα της «πολύχρωμης» φαρέτρας του «δημοκρατικού ιμπεριαλισμού». Ο πόλος αυτός λοιπόν οικοδομήθηκε υπό την τυπική οργανωτική μορφή του «Εθνικού Μετώπου για την Αλλαγή» και το κεκρυμμένο ουσιαστικό πατρονάρισμα των παγκοσμιοποιητών του «International Crisis Group» (των George Soros, Zbigniew Brzezinski, Martti Ahtisaari, Javier Solana, Jacques Delors, Shimon Peres, Kofi Annan κλπ κλπ) και με συντονιστή τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι. Πασίγνωστα επίσης αμερικάνικα ιδρύματα όπως το «National Endowment for Democracy-NED», το «Freedom House-FH» κ.α. με οργανική σχέση με το «Council on Foreign Relations-CFR», το «U.S. Congress», τη «Central Intelligence Agency-C.I.A» κλπ έχουν εμπλακεί ποικιλοτρόπως στη δημοκρατική ενεργοποίηση της νεολαίας για την «αλλαγή του καθεστώτος». 'Εμμεσα με χρηματοδότηση και άμεσα μέσω της «Κοινωνίας Πολιτών» και των Μ.Κ.Ο. της ενώ με δραστικά hi-tech εργαλεία συντονισμού (Twitter, Facebook καθώς και αρκετά Blogs) συγκέντρωναν το δυναμικό τους εδώ και μια τριετία επενδύοντας στην καλλιέργεια του φιλελεύθερου κοινωνικού εργαστήριου-φυτωρίου για τη δημιουργία ενός νέου μαχητικού και προσανατολισμένου στις δυτικές αξίες πολιτικού προσωπικού. Ας σημειωθεί ότι το «Κίνημα 6 του Απρίλη» του Ελ Μπαραντέι συμμετείχε από το 2008 σε οργανωμένη από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ - και σε διασύνδεση με το επιχορηγούμενο από υπερεθνικά ολιγοπώλια AYM Movements.org - «Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας για τα Κινήματα Νεολαίας». Τα δε αποκαλούμενα «ανεξάρτητα συνδικάτα» υποβοηθήθηκαν οργανωτικά με την αποφασιστική συνδρομή του αμερικανικού «National Endowment for Democracy-NED». Από το άλλο μέρος το «αντίπαλο δέος», η Μουσουλμανική Αδελφότητα βρισκόταν για μακρό διάστημα σε συνομιλίες με εξουσιοδοτημένους υψηλόβαθμους αξιωματούχους των ΗΠΑ ενώ έμπρακτα είχε ήδη προσχωρήσει από τον Ιούλιο 2010 στην «Εθνική Συνενόηση» με τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι και στη συγκρότηση «Μετώπου συλλογής υπογραφών επτά σημείων» και αυτό με κεντρικό αίτημα τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση» στην Αίγυπτο. Ο Ελ Μπαραντέι είναι σήμερα η κατασκευασμένη κεντρική προσωπικότητα του φωτεινού μέλλοντος της αιγυπτιακής κοινοβουλευτικής δημοκρατικής μεταπολίτευσης. Και αυτό με τη συστράτευση στα δικά του βήματα ολόκληρου σχεδόν του φάσματος των αντιπολιτευτικών κινήσεων: Από τους ακτιβιστές του «Κινήματος 6 του Απρίλη» και της ομάδας «Είμαστε Όλοι Χαλέντ Σαΐντ» στο Facebook (του Ουαέλ Γκονίμ, βασικού στελέχους της Google Μέσης Ανατολής), του «Aιγυπτιακού Κινήματος για την Αλλαγή-Kefaya», τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ως και Αριστερούς ριζοσπάστες και Κομμουνιστές.
Το τρίτο πέπλο αυτό της παραπλάνησης θέλει να προσδιορίσει και να μορφοποιήσει μονοσήμαντα τόσο το περιεχόμενο όσο και το αποτέλεσμα της μαζικής διαμαρτυρίας ως μια ευρύτερη κίνηση για τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση και αλλαγή». Για την αυτοσυνείδηση και την αδιάλειπτη προπαγάνδα της δυτικής ολιγαρχίας η εξέγερση της αιγυπτιακής νεολαίας, υπό την επίδραση και ως συνέχεια του αρχικού ξεσηκωμού της νεολαίας της Τυνησίας, αποτυπώνει και αντιπροσωπεύει τη θέληση των αραβικών λαών για απελευθέρωση από τον πολιτικό δεσποτισμό και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Πρόκειται για την κατασκευασμένη από τον «δημοκρατικό ιμπεριαλισμό» κοσμοεικόνα της ιστορίας κατά την οποία όλοι οι αγώνες και όλα τα κινήματα οφείλουν να πορεύονται εξαναγκαστικά προς μια κατεύθυνση, αυτή της δυτικότροπης δημοκρατίας. Πρόκειται για την μεγάλη φιλελεύθερη πολιτική μυθοπλασία που αποκρύβει προσεκτικά το θεμελιώδες γεγονός ότι στη σημερινή εποχή του πλανητικού υπερεκμεταλλευτικού Χρηματοδεσποτικού Συστήματος, η έμμεση δημοκρατία όχι μόνο είναι μια απόλυτη στρέβλωση της λαϊκής θέλησης και κυριαρχίας (που μόνο η άμεση δημοκρατία θα εγγυούταν) αλλά αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία συνιστά την άλλη όψη της δικτατορίας υπό κοινοβουλευτικό μανδύα. Δικτατορίας που απλά θέλει να αντλεί τη νομιμότητα της όχι από το θεϊκό ή το στρατιωτικό νόμο αλλά από τον ολοκληρωτικά ελεγχόμενο συναγωνισμό του εκλογικού consensus και την επικυρωτική συμμετοχή όλων των κομμάτων στο παιγνίδι ενός διεφθαρμένου παρλιαμενταρισμού. Και εάν η ιστορία πάει να ξεφύγει από τα δίκτυα της αυτοκρατορικής προσταγής, αν γλιστρήσει λίγο πέρα από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής διανομής της ψήφου, εάν επίσης τείνει να μετακινηθεί προς το καθοριστικό πεδίο της οικονομικής δημοκρατίας δηλαδή του κοινωνικού ελέγχου των παραγωγικών-βιοτικών μέσων και της ισόμετρης κατανομής του πλούτου, τότε οι ειρηνικές δημοκρατικές παραμυθιάρικες φωνές του «Ελεύθερου Κόσμου» θα αντιστραφούν αυτοστιγμής στα πιο θορυβώδη εμβατήρια και προσκλητήρια των σωτηριολογικών πολέμων της «Νέας Τάξης».
Το τέταρτο πέπλο ωραιοποιεί επικοινωνιακά και νομιμοποιεί το οργανωμένο από την αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία και υποστηριζόμενο από τους ευρωκομπάρσους της γεωπολιτικής, σχέδιο Β ήτοι το Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο. Το οποίο φαινομενικά υποτίθεται έρχεται να υπηρετήσει την «εθνική βούληση» για ομαλό συντεταγμένο δρομολόγιο στη «δημοκρατική νέα εποχή» ενόσω ουσιαστικά αποσκοπεί στην αδιαμφισβήτητη πρόσδεση και ενσωμάτωση της προστρέχουσας σε ιστορικό συμβιβασμό Μουσουλμανικής Αδελφότητας στο ιμπεριαλιστικό status quo και βεβαίως στην αποφυγή μεταβίβασης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας στο μαζικό κίνημα και στον αιγυπτιακό λαό ο οποίος βιάστηκε να εορτάσει πανηγυρικά πολύ νωρίς τα επινίκια της παραίτησης Μουμπάρακ δίχως καν να έχει ανατρέψει το κυριαρχούμενο από τη Δύση υπεραυταρχικό στρατιωτικο-πολιτικό σύστημα. Αλλά βιάστηκαν επίσης και πλείστοι αναλυτές «εμπειρογνώμονες» να ανακηρύξουν τον αδίστακτο πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και εκλεκτό της CIA / Mossad, αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, ως πιθανό επόμενο πρόεδρο της Αιγύπτου. Όμως στην εξαρτημένη και κυριαρχούμενη από τις ΗΠΑ στρατιωτική κάστα η πραγματική διαχείριση έχει μετατοπιστεί στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο το οποίο δεν διευθύνεται από τον Σουλεϊμάν αλλά από τον υπουργό άμυνας Μοχάμεντ Χουσέιν Ταντάουι. Αυτός όντας σε απευθείας στενή διασύνδεση με την αμερικάνικη κυβέρνηση, ένθερμος υποστηρικτής της «ισραηλινο-αιγυπτιακής ειρήνης» και πιστωμένος με την «σταθεροποιητική» και «διαιτητική ουδετερότητα» του στρατού στην δεκαοκταήμερη εξέγερση, θέτει με αξιώσεις παρακαταθήκη για την προεδρική υποψηφιότητα. Το Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο έρχεται λοιπόν να προφυλάξει τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη περιοχή, να καθησυχάσει το Ισραήλ εγγυούμενο τις τριαντάχρονες συμφωνίες από το Καμπ Ντέιβιντ, να αντιμετωπίσει την εσωτερική απειλή των θυλάκων του ισλαμικού φονταμενταλισμού, σε συνδυασμό με την κατοχύρωση και διαιώνιση των ειδικών συμφερόντων της στρατιωτικής κάστας στον πλούτο και στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική διαμόρφωση της Αιγύπτου. Και αυτά τα ειδικά συμφέροντα δεν αφορούν μόνο τα βραχυπρόθεσμα πραγματικά οφέλη τα οποία απολαμβάνουν οι στρατιωτικοί σχετικά με την προνομιακή τους πρόσβαση σε πλήθος αγαθά και υπηρεσίες αλλά είναι και τα μακροπρόθεσμα και διαρκώς επεκτεινόμενα (από τη δεκαετία του ’90) στον βιομηχανικό-οικονομικό τομέα όπου εδώ πάνω από το 20% υπόκειται στην ιδιοκτησία του στρατού.
Είναι πιθανό ο στρατιωτικός μηχανισμός κάτω από τη κηδεμονία της υπερεθνικής ολιγαρχίας και του αμερικανο-ισραηλινού άξονα να προετοιμάσει μια νέα καθεστωτική φάση αυτή της πολιτικής «Πακιστανοποίησης» παραμένοντας θεματοφύλακας και εγγυητής μιας ποδηγετημένης κοινοβουλευτικής «δημοκρατικής» μετάβασης. Μετάβασης όπου θα τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα των εκλογών του Σεπτέμβρη 2011 μονάχα στο βαθμό που εξασθενίσει η μετωπική δυναμική των αντιπολιτευτικών δυνάμεων και ειδικότερα της (αντίπαλης προς το ένοπλο τζιχάντ) μετριοπαθούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας που τώρα προσκαλείται στο τραπέζι της μεταπολίτευσης υπό τους όρους του σεβασμού των γεωστρατηγικών δεσμεύσεων Αιγύπτου-ΗΠΑ-Ισραήλ και της αποφυγής κάθε προοπτικής αυτοδύναμης ηγεμονίας. Ηγεμονίας που σε τελική ανάλυση θα αποτελούσε ένα αραβικό αντίγραφο της τουρκικής μορφής ισλαμικής διακυβέρνησης του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα από την άλλη φαίνεται ανήμπορη να συγκροτήσει και να προβάλει αξιώσεις αποκλειστικής κυριαρχίας στο Αιγυπτιακό σκηνικό. Αυτό όμως δεν στέκεται εμπόδιο στο να καθορίσει μια ρεαλιστική στοχοθεσία για εκλογική ανάδειξη της σε πρώτη πολιτική δύναμη μιας αυριανής διακυβέρνησης υπό συνθήκες «νομιμότητας» κατά τις οποίες ο στρατός θα συνεχίζει να διατηρεί την πραγματική εξουσία της Αιγύπτου. Επιπρόσθετα για να περπατήσει τούτη η προοπτική μιας διαχειρίσιμης μεταπολίτευσης και με το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο ως μεταβατική διακυβέρνηση, η εξυγίανση και η ανάταξη του άλλου καθεστωτικού εταιρικού στυλοβάτη, του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP) δεν μπορεί παρά να βρίσκεται υποχρεωτικά στην ημερήσια διάταξη.
_
