Η νεοφεουδαρχία του χρήματος εξαπολύει το πρότζεκτ της τεχνοτρονικής τρομοκρατίας

Η διεθνής χρηματοδεσποτεία με προεξάρχουσα την σιωνιστική της πτέρυγα έθεσε στο κέντρο της τοπικής πολιτικής στρατηγικής την Χρυσή Αυγή (X.A.) ως ενοχλητικού εμπόδιου στο πρόγραμμα της εθνικής και κοινωνικής εξάρθρωσης της Ελλάδας. Σε αυτή τη βάση ο μεταφιλελεύθερος φαιός εξουσιαστικός πυρήνας του πολιτικού-κομματικού μας συστήματος  αντιμετωπίζοντας την ίδια του την επιταχυνόμενη φθορά από την προϊούσα  απώλεια της κοινωνικής συναίνεσης,  τις εκλογικές μετατοπίσεις και τις επενδυτικές ροές λαϊκής υποστήριξης προς τον εγχώριο μικροαστικό εθνικιστικό-λαϊκιστικό φορέα, την Χ.Α., προσπάθησε την ανασύνταξη του δια μέσου α) του σοφίσματος «των δύο άκρων» στο ιδεολογικό επίπεδο και β) της επιχείρησης νομιμοποίησης του με το λεγόμενο «αντιφασιστικό - αντιρατσιστικό μέτωπο» στο πολιτικό επίπεδο. Με αυτά τα δυο ιδεολογικοπολιτικά εργαλεία και επικαλούμενη την δολοφονία του Παύλου Φύσσα  στο Κερατσίνι από τον  οπαδό της Χ.Α. Γιώργο Ρουπακιά, η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προετοίμασε και  εξαπέλυσε ταχύτατα μια κεραυνοβόλα πολιτική επίθεση στοχεύοντας στην ποινική, οργανωτική  και εκλογική εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής.  

Όμως παρά τις διώξεις οι μετατοπίσεις μέρους της λαϊκής αντιμνημονιακής αμφισβήτησης προς την Χρυσή Αυγή ουδόλως ανεκόπησαν καθόσον στο «φαίνεσθαι» του ηγετικού της πυρήνα υπό τις νέες συνθήκες καταστολής, επιδείχτηκαν κάποια στοιχεία  μαχητικής ηθικο-πολιτικής ανθεκτικότητας. Παράλληλα αυτές οι μετατοπίσεις συνεχίζουν να τροφοδοτούνται μεταξύ των άλλων από μια σειρά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα όπως:

α) Η Χ.Α. εκλαμβάνεται από ένα τμήμα του λαού και της νεολαίας ως ο ελλιπής μεν αλλά ο προσφορότερος δε πολιτικός τρόπος για να επιτευχθεί η τιμωρία των πρωτεργατών της κατοχής και της καταστροφής της χώρας και η υπονόμευση του διεφθαρμένου πολιτικού-κομματικού συστήματος.

β) Η ολοφάνερη συστημική πολιτική λειτουργία της «αριστεράς» αφήνει το πεδίο ελεύθερο στην επικοινωνιακή ικανότητα της Χ.Α. και της επιτρέπει να αυτοσυστηθεί ως ο εναπομείναν  κληρονόμος του μαζικού κινήματος των «αγανακτισμένων» και να  αναγορευτεί, εκτός από αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης στο εθνικό και το μεταναστευτικό ζήτημα, ως ο κύριος αντιμνημονιακός πόλος μπροστά στα μεγάλα θέματα της κατοχής, του τοκογλυφικού χρέους και της κοινωνικής αλληλεγγύης στα φτωχά στρώματα της Ελλάδας.

γ) Από την προσεκτική αμφισβήτηση της γεωστρατηγικής ένταξης της χώρας στο σύστημα της Δύσης και τον διστακτικό αλλά εμφανή αναπροσανατολισμό  της Χ.Α. και την πρόσβλεψη της προς μια «εθνικά επωφελή» διασύνδεση με τη Ρωσία.

Αντιφασιστικό μέτωπο

Η ενεργητική ένταξη της παρακμιακής «αριστεράς» στο «αντιφασιστικό - αντιρατσιστικό μέτωπο» το οποίο ευνοεί η χρηματοδεσποτεία, εκτός τον ιδεολογικοπολιτικό ψυχοπαθολογικό της αυτισμό και τις αγκυλωτικές  εμμονές (που ριζώνουνε στην εποχή του μεσοπολέμου)  αποσκοπεί κυρίως να αποκρύψει το ρόλο της ως απλό παρακολούθημα της αντεπανάστασης και να μετατοπίσει τη πολιτική ατζέντα από την πραγματική νεοφεουδαρχική κατοχή της χώρας προς τον εικονικό φασιστικό μπαμπούλα. Και τούτο όταν η παρούσα εξαρθρωτική περίοδο που διέρχεται ο τόπος έχει άμεσα ή έμμεσα υποβοηθηθεί και καθαγιαστεί από αυτή την «αριστερά» καθόσον οι διάφορες συνομαδώσεις της έχουν πλήρως μετουσιωθεί σε  ΜΚΟ της νεοφεουδαρχίας του χρήματος:

α) Απολύτως ενσωματωμένη στο δυτικό σύστημα του αμερικανισμού και της ευρωκρατίας, αποδέχεται άμεσα ενεργητικά (ΣΥΡΙΖΑ) ή έμμεσα παθητικά (ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά) την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ / ΟΝΕ που διεθνώς απετέλεσε την μεγάλη περιοχή της καπιταλιστικής υπερπαγκοσμιοποίησης και από την οποία εκπορεύεται το πρόγραμμα της αποικιακής λεηλασίας, της ολικής κοινωνικής  διάλυσης και του εθνικού ακρωτηριασμού της χώρας μας.

β) ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και τα άλλα  «αριστερά» σχήματα του εθνικού νιχιλισμού, ενταγμένοι  μέσα στη γενική γραμμή των γκλομπαλιστών συνέδραμαν στην άλωση της πατρίδας μας από την Διεθνή των Νεοφεουδαρχών, αποδεχόμενοι και επικυρώνοντας την πολιτική του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού, στην οποία επιμένουν ακόμα και σήμερα με τρόπο τυφλά δογματικό αποδεικνύοντας την εκφύλιση του διεθνισμού τους σε ένα αυτάρεσκο εθνοαποδομητικό οικουμενισμό.

γ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ  καταπολέμησαν λυσσαλέα το λαϊκό αίτημα να απεγκλωβιστούν από τα παγιδευτικά πλαίσια που καθορίζει το επικυρίαρχο δίπολο του κοινοβουλευτισμού και του κρατικού συνδικαλισμού και να υποστηρίξουν την προαγωγή της πιο μαχητικής λαϊκής συσπείρωσης, αυτοπεποίθησης και δραστηριοποίησης. Που θα προσπαθούσε να μετατοπίσει το κέντρο βάρους του πολιτικού αγώνα στις πλατείες και στους δρόμους, σε ένα λαϊκό τσουνάμι κατάληψης των πόλεων και στην συγκρότηση ενός ενοποιημένου και αξιόμαχου Πατριωτικού  Κοινωνικού Μετώπου Αντίστασης ικανού να θέσει τα ουσιώδη ζητήματα της Απελευθέρωσης και της Επιβίωσης.   

δ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ,  κρυμμένοι πίσω από τις ανώδυνες «αντιμνημονιακές» διαφωνίες ξεδίπλωσαν την πιο ξεδιάντροπη δωσιλογική τους παρουσία μέσα στο κατοχικό κοινοβούλιο και προσέφεραν όλη την απαραίτητη νομιμοποίηση που είχε ανάγκη η κοινοβουλευτική δικτατορία και το κατοχικό καθεστώς της Τρόικα, το οποίο είναι κατά πολύ χειρότερο από όλα τα στρατιωτικά χουντικά καθεστώτα που πέρασαν από την Ελλάδα.  Η προσεταιρισμένη «αριστερά» έδωσε την απαραίτητη «δημοκρατική» επίφαση στο συγκεκαλυμμένο πραξικόπημα που συντελέσθηκε στη χώρα για τη διάσωση ενός εγκληματικού συστήματος.

ε) Συστημικοί επικαρπωτές της πολιτικής προσόδου οι παντελώς κρατικοποιημένοι οργανισμοί ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ εξαρτώνται απολύτως και τρέφονται από τις κρατικές επιχορηγήσεις και τα δάνεια των τραπεζών. Παρακολουθώντας κατά πόδας τη κλεπτοκρατική συμπεριφορά και λειτουργία των κυβερνητικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα οποία έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες εκατ. ευρώ κρατική χρηματοδότηση και «θαλασσοδάνεια».

στ) Η ίδια η κουλτούρα της παρακμιακής «αριστεράς» έχει μεταπέσει σε σκουπιδότοπο μιας συμβολικής και αναπαραστατικής αναπαραγωγής της χρηματοδεσποτικής εξουσίας. Έχοντας πάρει οριστικό διαζύγιο από τον αντισυστημικό αγώνα  για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση υπερασπίζεται το κοινωνικό υπόδειγμα και τον πολιτισμό του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Η ίδια η γλώσσα της «αριστεράς» αναπαράγει τον ηγεμονικό επικοινωνιακό κώδικα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ και είναι η διεφθαρμένη γλώσσα της παραπλάνησης και της πολιτικής  οπισθοδρόμησης.  Ενώ ο λαός εξοντώνεται και η χώρα πεθαίνει, αυτή  η «αριστερά» δίχως να αμφισβητεί το όλον υπερεκμεταλλευτικό σύστημα της τεχνοφασιστικής χρηματοδεσποτείας και της παγκοσμιοποίησης, βουτηγμένη μέσα στον καθολικό ρεφορμισμό της, παράγει αυταπάτες για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και καθολικεύει την κοινωνική σύγχυση συσκοτίζοντας τις πραγματικές σχέσεις της πιο άγριας νεοφεουδαρχικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Η ιδεολογικοπολιτική της γλώσσα διαβρώνει κάθε συνιστώσα του λαϊκού κινήματος εκπέμποντας διαρκώς τα σινιάλα είτε της αποδοχής των σοσιαλφιλελεύθερων αξιών και ιδεών («ρεαλιστική» πτέρυγα) είτε  της υπεράσπισης των παρελθουσών κοινωνικών παροχών  («ριζοσπαστική» πτέρυγα) που ήταν γενικά εφικτές σε συνθήκες «εθνικού καπιταλισμού» / «παρεμβατικού κράτους»  και που ειδικά στην Ελλάδα βασίζονταν όχι πάνω σε μια παραγωγική και αναδιανεμητική πολιτική οικονομία αλλά σε μια παρασιτική «οικονομία δανεισμού».

Τεχνοτρονική Τρομοκρατία

Τα ποιο γελοία ερωτήματα που επικρατούν μέσα στον ανελέητο παραπληροφοριακό  ορυμαγδό των ΜΜΕ και των αναλυτών της συμφοράς αφορούν αν οι δολοφόνοι των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη είναι κάποιοι τρομοκράτες των γνωστών οργανώσεων εκδικητών για τον Παύλο Φύσσα, ή αν πρόκειται για εισαγόμενους επαγγελματίες ψυχρούς εκτελεστές, ή αν στήνεται μια προβοκάτσια «σκοτεινών υπηρεσιών» αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και της χώρας. Με τέτοιες ή ανάλογης υφής εκδοχές  επιδιώκεται να συσκοτισθεί η ουσία:

α) Ότι ιστορικά η δολοφονική πρακτική των πολιτικών εκτελέσεων, είτε εικονικά αυτή εμφανίζεται με «μαύρο» («ακροδεξιό») είτε με «κόκκινο» («ακροαριστερό», «αντιεξουσιαστικό»)  προσωπείο, διευθύνεται και σημασιοδοτείται από την εστία της ίδιας της πραγματικής εξουσίας. Ότι οι οργανωτές και οι μάνατζερ του πρότζεκτ  του αίματος βρίσκονται στο κέντρο της εξουσίας των νεοφεουδαρχών του χρήματος,  στα υπερκρατικά, κρατικά και παρακρατικά της όργανα και χρησιμοποιούν τους κατάλληλους δρώντες φορείς μέσα από το εκτεταμένο δίκτυο των μυστικών υπηρεσιών ασφάλειας και πληροφοριών της χρηματοδεσποτείας.

β) Αυτό που σε συμπαιγνία δεξιά και «αριστερά» αποκρύβουν είναι ίδια η ωμή πραγματικότητα ότι στην τεχνοτρονική τρομοκρατία οι ποικίλες συνομαδώσεις της διαβρώνονται-κατασκευάζονται-χειραγωγούνται. Πως ενώ τούτες εμφανίζουν μια τυπική-φαινομενική αντικαθεστωτική αντιπαλότητα απλώς αποτελούν έναν ελεγχόμενο μηχανισμό του χρηματοδεσποτικού συστήματος και ειδικότερα ένα τμήμα του ευρύτερου δικτύου των ένοπλων βραχιόνων αυτού του συστήματος, μεταμφιεσμένα όργανα αντεπανάστασης ενάντια στον εκμεταλλευόμενο λαό.

γ) Στην σημερινή συγκυρία όπου η νεοφεουδαρχική κατάκτηση και νεοταξική κατοχή της χώρας έχει εισέλθει στο πιο επαχθές της στάδιο φαίνεται πως η εξουσιαστική προσταγή προσφεύγει και πάλι στην κατευθυνόμενη πολιτική της πιο τυφλής  ατομικής τρομοκρατίας. Ότι η αντεπανάσταση των λόρδων του πλούτου προσπαθεί να διανοίξει με κάθε τρόπο την οδό της αυτοδιατήρησης του συστήματος υπερεκμετάλλευσης και εξουσιασμού των, αραδιάζοντας πτώματα στο διάβα της. Το εξασθενημένο καθεστώς αυτής της κατοχής αποφασίζει να σκηνοθετήσει και πάλι το πάντα γνώριμο στην εξουσία τρομο-θέαμα και την συνακόλουθη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

δ) Οι πιο σκοτεινοί τεχνοφασιστικοί μηχανισμοί της χρηματοδεσποτείας που ελέγχουν απόλυτα αυτή τη στιγμή τη χώρα μας με προκάλυμμα τους επίσταθμους κυβερνητικούς εντολοδόχους τους ΝΔ  και ΠΑΣΟΚ και τους δουλικούς, εμετικούς προπαγανδιστές τους στα κάθε είδους ΜΜΕ, μάχονται για την αυτοπροστασία και μακροημέρευση του καθεστώτος κατοχής. Θέλουν να το παρουσιάσουν ως αποκλειστικό εγγυητή ασφάλειας, ομαλότητας και σταθερότητας. Για το σκοπό αυτό εκπόνησαν και υλοποιούν την θεωρία των «δύο άκρων» περιεχόμενο της οποίας είναι ο κίνδυνος της «αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας» και η μετάπτωση της κοινωνίας σε συνθήκες σύγκρουσης μεταξύ δύο εξτρεμιστικών πόλων που μπορεί να  «οδηγήσουν σε εμφύλιο». Εδώ  έχουμε να κάνουμε με ένα όπλο ψυχολογικού ταξικού πολέμου που αποσκοπεί στον εκφοβισμό του λαού ξύνοντας ιστορικές πληγές και μνήμες αδελφικής αλληλοεξόντωσης. Αυτός ο μαζικός εξουσιαστικός εκφοβισμός για να αποκτήσει την πιο στοιχειώδη αληθοφάνεια θα πρέπει να επιβεβαιώνεται πρακτικά-πολιτικά δια μέσου του κύκλου του αίματος. Όπως και έγινε.

Η κοντόφθαλμη οπτική που φτάνει στα όρια της ανοησίας αποτυπώνεται στο φαινόμενο κατά το οποίο διάφοροι περισπούδαστοι «αριστεροί» αναλυτές, οικειοποιούνται άκριτα και ανακυκλώνουν τα επίσημα ερμηνευτικά και προπαγανδιστικά σχήματα της καθεστηκυίας τάξης και της κυβερνώσας πολιτικής ελίτ περί «αποσταθεροποίησης της χώρας», «επίθεσης στη δημοκρατία» κ.ο.κ. Αυτό δεν φανερώνει μόνο τον ποταπό εκπεσμό και την δουλοφροσύνη της παρακμιακής  «αριστεράς» αλλά το κυριότερο τον  δωσιλογικό  και συστημικό υπερασπιστικό της ρόλο τον οποίο αναλαμβάνει, ανακαλύπτοντας αυτοδύναμους «ένοπλους εχθρούς» αυτής της «δημοκρατίας» και αυτής της «σταθερότητας». Σε τελική ανάλυση τούτη η  ίδια η διανοούμενη και ακτιβιστική «αριστερά», επινοώντας εξωσυστημικές πηγές και φορείς τρομοκρατίας πέραν και έκτος του υπερκρατικού και κρατικού εξουσιαστικού κέντρου του σημερινού νεοφεδουδαρχικού συστήματος, γίνεται το καλύτερο φερέφωνο και ο «χρήσιμος ηλίθιος» αναπαραγωγός του πολεμικο-προπαγανδιστικού σχήματος «των δύο άκρων».

Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται και ο κρετινισμός της Χρυσής Αυγής. Η  Χ.Α. σε εμφανή σύγχυση, σκοπίμως ή μη, αφελής και ανυποψίαστη, αναπαράγει με τη σειρά της την ίδια θεωρία των «δύο άκρων» ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί με δέος να διασκεδάσει τις εντυπώσεις τούτης της αναπαραγωγής, υπονοώντας μια συμμαχία «κόκκινης τρομοκρατίας» και πολιτικής εξουσίας: Πιο συγκεκριμένα η Χ.Α. αποδίδει στο καθεστώς  (κυβέρνηση και ΜΜΕ) και ειδικά στον πρωθυπουργό Α.Σαμαρά και στον υπουργό δημόσιας τάξης Ν. Δένδια την «ηθική αυτουργία»,  λόγω της προηγούμενης στοχοποίησης της  ως «ναζιστικής» και «εγκληματικής οργάνωσης» καθώς και της «απόσυρσης της αστυνομικής προστασίας των στελεχών και γραφείων της» κατόπιν υποδείξεων των αμερικανοσιωνιστικού παράγοντα. Έτσι η Χ.Α. θεωρεί πως «Δένδιας και οι ανώτατοι αξιωματικοί και ο αρχηγός της ΕΛΑΣ έβαψαν τα χέρια τους με αίμα» (Ν. Μιχαλολιάκος-1.11.2013). Συγχρόνως η επικρατούσα ερμηνευτική τάση στο εσωτερικό της Χ.Α. χρεώνει την «φυσική αυτουργία» στην «κόκκινη τρομοκρατία», στις  «τρομοκρατικές  οργανώσεις του αριστερού χώρου», φροντίζοντας επίσης να  «αποφορτίσει» αυτές τις εκτιμήσεις προβάλλοντας  την θέση της διασύνδεσης τους με την εξουσία: «Τα σχέδια των φονιάδων και της συγκυβέρνησης να βυθίσουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο δεν θα περάσουν» (Χ. Παππάς-1.11.2013)  ή  «θεωρούμε ότι ήταν μεν τρομοκράτες αριστερής ιδεολογίας σίγουρα όμως δεν το κάνανε από μόνοι τους. Κάποιοι θέλουνε αναταραχή και αναμπουμπούλα." (Η.Παναγιώταρος, 1-11-2013).

Περί  εμφυλίου πολέμου

Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ήδη παρών. Καιρό τώρα οι εγχώριες ελίτ της οικονομίας, της πολιτικής, των ΜΜΕ κλπ σε συνεργασία με την πλανητική ολιγαρχία έχουν εξαπολύσει μια ειδική μορφή καμουφλαρισμένου εμφύλιου εκτελώντας ένα κατοχικό πρόγραμμα θανάτου ενάντια στο λαό και το έθνος:

α) Γενική κατάρρευση όλων των υποδομών και των βιοτικών όρων επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας.

β) Μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκή χωματερή της λαθρομετανάστευσης με παραπροϊόντα την μεγάλη εγκληματικότητα και την ανασφάλεια. Την ανηλεή  βία και την αιματηρή επέλαση του υποκόσμου των αλλοδαπών με τις καθημερινές δολοφονίες,  βιασμούς κλπ ανυπεράσπιστων ανθρώπων κυρίως των ηλικιωμένων και των γυναικών.

γ) Εξοντωτισμός,  με την μαζική ανεργία, τον υποσιτισμό και την πείνα.

δ) Ολοσχερής καταστροφή της υγείας και της περίθαλψης του ελληνικού λαού.

ε) Πρακτικές γενοκτονίας και ξεριζωμού ενάντια στην ελληνική νεολαία, όπου διαλύονται στο σύνολό τους οι  πιο κρίσιμοι βιοτικοί, δημογραφικοί και πολιτισμικοί  όροι ύπαρξης και  ζωής της.

στ) Μετατόπιση της κρίσης από τους επικυρίαρχους «βασιλιάδες της κόλασης» στους κυριαρχούμενους «κολασμένους» νεοδουλοπάροικους. Η χώρα έχει μετατραπεί στο μεγάλο κολαστήριο όπου σαρώνεται από τα κύματα των δυο επιδημιών: τις  χιλιάδες αυτοκτονίες και τα  αυξανόμενα θύματα της ψυχικής κατάρρευσης..

Το κατοχικό καθεστώς καθώς αντιλαμβάνεται πως έχει περάσει στην εποχή της συνολικής του φθοράς και της αποσταθεροποίησης του από δυνάμεις που ακόμα ξεφεύγουν από τον έλεγχο του έχει αποφασίσει για την σωτηρία του (την οποία την βαφτίζει «σωτηρία της δημοκρατίας») να περάσει στην πιο εξειδικευμένη πολιτική τακτική του «διαίρει και βασίλευε» την οποία την εξιδανικεύει δια της  «θεωρίας των άκρων» θέλοντας να παράξει ένα σπιράλ βίαιων και αιματηρών συγκρούσεων ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, διασπώντας την κοινωνική αμφισβήτηση και διαχωρίζοντας την σε «αριστερή» και σε «εθνικοσοσιαλιστική».  Να εξαλείψει κάθε  δυνατότητα λαϊκής ενότητας και να επιδιαιτητεύσει  τούτη τη διαίρεση επωφελώς για το ίδιο, ως αποκλειστικού «δημοκρατικού» παράγοντα της «τάξης και ασφάλειας».

Το να σπάσει τα μούτρα της αυτή η επιδίωξη των εξουσιαστών, να αποφευχθεί η διαίρεση και αντιμαχία μέσα στο λαό ως μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού του εγκληματικού καθεστώτος, είναι ένα επιτατικό καθήκον.

( Γ.Κ.  4-11-2013 )

Αίγυπτος. Λαϊκή Εξέγερση και Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο

Χρονολόγιο

31 Μαΐου. Ένα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα του σουνιτικού ισλάμ, ο  Αιγύπτιος ιεροδιδάσκαλος σεΐχη Γιουσούφ Αλ Καραντάουι, αποκαλεί  την σιιτική Χεζμπολάχ ως το «Κόμμα του Σατανά» και προσκαλεί τους σουνίτες του κόσμου να πάνε στη Συρία για τζιχάντ κατά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Προχώρησε δε περισσότερο. Διακήρυξε ότι δεν υπάρχει κανένα πεδίο διαλόγου μεταξύ του 1,7 δις. Σουνιτών και των 100 εκατ. Σιιτών και πως οι δεύτεροι θα κερδίσουν μονάχα εάν και εφόσον οι πρώτοι φερθούν με ολιγοψυχία.

14 Ιουνίου.  Η  Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου προχωρά σε δημόσια καταδίκη του σιιτικού ισλάμ. Ο Πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι Ισά Ελ Αγιάτ, υποστηρίζει την έκκληση των σουνιτών κληρικών για «ιερό πόλεμο» κατά της Χεζμπολάχ και του καθεστώτος της Συρίας.

15 Ιουνίου. Ο Μόρσι αναγγέλλει την παύση των διπλωματικών σχέσεων με τη Συρία.

16 Ιουνίου. Το Κάιρο διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις με τη Δαμασκό και καλεί την διεθνή κοινότητα να προχωρήσει σε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία.

23 Ιουνίου. Όχλος φανατικών Σουνιτών  επιτίθεται και δολοφονεί τέσσερις Σιίτες στο σπίτι τους, στα περίχωρα του Καΐρου.  

26 Ιουνίου. Mαζικές συγκρούσεις μεταξύ οπαδών και αντιπάλων του προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι στην Μανσούρα, βόρεια του Καΐρου. Νεκροί και τραυματίες.

30 Ιουνίου. Στην μεγαλύτερη συγκέντρωση της ιστορίας της Μέσης Ανατολής εκατομμύρια Αιγυπτίων διαδηλώνουν στην  θρυλική Πλατεία Ταχρίρ (λίκνο της λαϊκής εξέγερσης κατά του Χόσνι Μουμπάρακ - αρχές του 2011), στους δρόμους του Καΐρου και των άλλων πόλεων, ενάντια  στην διακυβέρνηση Μόρσι. Το οργισμένο πλήθος είναι μεγαλύτερο και από το ζενίθ των διαδηλώσεων εναντίον του καθεστώτος Μουμπάρακ. Επιθέσεις γίνονται στην έδρα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Οι πρώτοι νεκροί  και οι εκατοντάδες τραυματίες της δεύτερης αιγυπτιακής λαϊκής εξέγερσης, που τώρα ονομάζεται «Αιγυπτιακό καλοκαίρι».

-Βασικοί φορείς της μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης είναι το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και  το κίνημα Τάμαροντ (Εξέγερση). Στο Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας βλέπουμε μια σύμπραξη μεταξύ του “Λαϊκού Ρεύματος” του αριστερού νασεριστή Χαμντίν Σαμπάχι  (τρίτου στις εκλογές Μαΐου 2012) και της αστικοφιλελεύθερης αντιπολίτευσης που κυρίως εκπροσωπεί ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, με στόχο την «υπεράσπιση της Δημοκρατίας» απέναντι στην Μουσουλμανική Αδελφότητα. Το κίνημα Τάμαροντ πυροδοτεί ως ενοποιητικός καταλύτης και μαζικό μέτωπο πολιτικής ανυπακοής τις εξελίξεις. Και είναι αυτό που κυρίως κατορθώνει να κατεβάσει την αιγυπτιακή νεολαία στους δρόμους αξιοποιώντας τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter κλπ), να συγκεντρώσει εκατομμύρια υπογραφές με αίτημα την απομάκρυνση Μόρσι και να διασυνδεθεί προς τούτο με τον αιγυπτιακό στρατιωτικό μηχανισμό.

1 Ιουλίου. Τα γιγάντια συλλαλητήρια συνεχίζονται στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και σε άλλες πόλεις. Ο στρατός, δια του αρχηγού του και υπουργού Άμυνας Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, απευθύνει 48ωρο τελεσίγραφο προς κυβέρνηση και αντιπολίτευση «να ανταποκριθούν στη βούληση του λαού» διαφορετικά θα επιβάλει το δικό του «οδικό χάρτη» στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

2 Ιουλίου. Νύχτα εκτεταμένων άγριων συγκρούσεων με δεκάδες νεκρούς.

3 Ιουλίου,18:00. Ο Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι δηλώνει στην εθνική τηλεόραση ότι ο Πρόεδρος Μόρσι εξέπεσε από την εξουσία. Ο Μόρσι και πολλά στελέχη των Αδελφών Μουσουλμάνων συλλαμβάνονται. Κύματα λαϊκών πανηγυρισμών σε ολόκληρη την Αίγυπτο. Στις διεργασίες που ακλουθούν φαίνεται να αναβαθμίζεται ο ρόλος του Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι και της Τάμαροντ. Όμως το πολιτικό παιχνίδι καθορίζεται κυρίως από τον στρατό.

4 Ιουλίου. Ο Αντλί Μανσούρ, επικεφαλής του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αιγύπτου, ορκίζεται μεταβατικός πρόεδρος της χώρας για να προετοιμαστούν το νέο Σύνταγμα και νέες εκλογές.

5 Ιουλίου. Οι υποστηρικτές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας προχωρούν σε μαζικές κινητοποιήσεις με σύνθημα «την επάνοδο του εκλεγμένου προέδρου».  Στο Κάιρο ξεσπούν σφοδρές αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων του ανατραπέντος ισλαμιστή προέδρου. Ο ηγέτης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Μοχάμεντ Μπαντίε δηλώνει: «θα θυσιαστούμε για τον Μόρσι». Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι εκδίδει φετφά  όπου αναφέρει πως η ανατροπή του Μόρσι από το στρατό εναντιώνεται στην δημοκρατία και στο Σύνταγμα και καλεί τους Αιγύπτιους να υποστηρίξουν τον ανατραπέντα Πρόεδρο.  

6 Ιουλίου. Το απειλητικό πρόσωπο της εμφύλιας βίας κάνει πλέον την εμφάνιση του. Πάνω από 37 νεκροί και αμέτρητοι τραυματίες στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, στο Σινά (όπου δεν ελέγχει ο στρατός) και σε άλλες περιοχές.

6-7 Ιουλίου. Ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι έχοντας εξασφαλίσει την συμφωνία του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας και του κινήματος Τάμαροντ προσφέρεται να διοριστεί ως μεταβατικός πρωθυπουργός της Αιγύπτου πρόταση που προς το παρόν όμως δεν έχει εξασφαλίσει την αποδοχή του  δεύτερου ισχυρού ισλαμικού κόμματος της Αιγύπτου, αλ Νουρ (υπερσυντηρητικοί σαλαφιστές, σαουδαραβικής επιρροής) το οποίο καταρχήν φαίνεται να συναινεί ευκαιριοθηρικά προς μια  μεταβατική κυβέρνηση.

Η διακυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας

Στην πρώτη αιγυπτιακή εξέγερση κατά του Μουμπάρακ τον Ιανουάριο του 2011, πήρε μέρος ένα ανομοιογενές δυναμικό από τα φτωχά λαϊκά στρώματα (που συντρίβονται από το πλανητικό υπερεκμεταλλευτικό σύστημα της χρηματοδεσποτείας), τους νασεριστές εθνικιστές, ριζοσπάστες και αριστερούς ως τη μέση αστική τάξη καθώς και ομάδες της αιγυπτιακής ελίτ  και των ΜΚΟ της, που σχετίζονται με την πλανητική ολιγαρχία. Καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε η νεολαία που διασυνδέεται μέσω των επικοινωνιακών κοινωνικών δικτύων [1]. Η εξέγερση είχε ως κύριο αίτιο την μεγάλη «κοινωνική καταστροφή»  που επέφερε η υιοθέτηση από το καθεστώς Μουμπάρακ των νεοφιλελεύθερων οικονομικών συνταγών (ασυδοσία πολυεθνικών εταιριών, απορρύθμιση αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, συρρίκνωση  κρατικών ενισχύσεων, απελευθέρωση εμπορίου κλπ). Η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι ισλαμιστές των άλλων οργανώσεων  λαμβάνουν μέρος όχι εξαρχής αλλά στην διαδρομή της εξέγερσης αποσκοπώντας στον έλεγχο και την αξιοποίηση της. Πρόκειται για την Πρώτη Αρπαγή της αιγυπτιακής επανάστασης. Αυτό θα επιτευχθεί με την εκτεταμένη διείσδυση του κόμματος, με τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη του, στην φτωχή αγροτιά της υπαίθρου και σε τμήματα των λαϊκών στρωμάτων των πόλεων μέσα από ένα προχωρημένο δίχτυο κοινωνικής βοήθειας το οποίο στήριζαν οι χρηματοδοτήσεις από  Κατάρ, Τουρκία και Εμιράτα και το οποίο συνυπήρχε παράλληλα με την διακηρυγμένη αποδοχή από την Αδελφότητα των βασικών αρχών του νεοφιλελευθερισμού, του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς.

Με την άνοδο της στην διακυβέρνηση της Αιγύπτου η Αδελφότητα ανέλαβε ως «λύση αντικατάστασης» κι όχι ως «λύση εναλλακτική» απέναντι στη γενική πολιτική  Μουμπάρακ. Έτσι εξαρχής προσέκρουσε σε ανυπέρβλητα δομικά προβλήματα μεταξύ των οποίων δέσποζε η διαρκής προσπάθεια μέσα σε όλους τους μηχανισμούς του κράτους και της κοινωνίας για την εξουσία. Αυτό μεταφραζόταν σε συγκρούσεις αλλά και εξουδετερωτικούς συμβιβασμούς με τα εκφυλισμένα πρόσωπα, φορείς και θεσμούς του προηγούμενου καθεστώτος ώστε να αποφύγει την γενική κρατική και κοινωνική κατάρρευση. Ταυτόχρονα και για να εξουδετερώσει το ενδεχόμενο πραξικοπήματος η Αδελφότητα συμπεριφέρθηκε υπάκουα προς την αμερικανική νεοταξική γεωπολιτική. Όλα αυτά οδηγούσαν στην πραγματικότητα σε μια τυπική κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων και μια  ιδιότυπη πραγματική «συγκυβέρνηση» με τους παρακμιακούς παράγοντες του στρατού και των θεσμών του  εκπεσμένου  καθεστώτος Μουμπάρακ με συνέπειες την δομική αδυναμία, τις πάσης φύσεως εμπλοκές, την κρίση διαχείρισης και την επαύξηση της κυβερνητικής φθοράς.  Έτσι για παράδειγμα υπουργοί  Διώρυγας Σουέζ,  Εσωτερικών, Άμυνας και  Εξωτερικών τοποθετήθηκαν εκλεκτοί του στρατού. Κραυγαλέα περίπτωση o Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι (απόφοιτος της  Αμερικάνικης στρατιωτικής  Ακαδημίας της Πενσυλβάνια και αρχηγός της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών επί Μουμπάρακ) ο οποίος ανέλαβε το υπουργείο Άμυνας και την ηγεσία του στρατεύματος. Ως καινούργιος Αουγούστο Πινοσέτ εκλεκτός του Σαλβαδόρ Αγιέντε τον οποίο ανέτρεψε στις 11-9-1973, ο  Αλ Σίσι  θα συμπεριφερθεί ανάλογα προς τον Μοχάμεντ Μόρσι, θα τον ανατρέψει και θα τον συλλάβει κατόπιν διαβουλεύσεων με τους Αμερικανούς.

Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την Μουσουλμανική Αδελφότητα στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα στην διεθνοποιημένη πολεμική σύγκρουση της Συρίας καθώς και στην προσπάθεια τους να αποσπάσουν την παλαιστινιακή Χαμάς από  τον αντιιμπεριαλιστικό-αντισιωνιστικό άξονα με το Ιράν και τη Χεζμπολάχ. Με τη σειρά της η  Αδελφότητα άρπαξε την ευκαιρία και αποφάσισε την στρατηγική σχέση με την Υπερ-Ατλάντεια αυτοκρατορία ώστε να διασφαλίσει την άνοδο και την εδραίωση της εξουσίας της. Στα πλαίσια αυτά όχι απλώς απέτυχε ολοκληρωτικά στην εξωτερική της πολιτική (αυτή που είχε προεκλογικά εξαγγείλει) γεγονός που φάνηκε στην απρόσκοπτη συνέχιση της ισραηλινής πολιορκίας στη Γάζα, αλλά συνέδραμε αποφασιστικά το σενάριο της «Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής» που προωθούσε το ιμπεριαλιστικό πολεμικό μέτωπο ΗΠΑ-Ισραήλ-Αραβικές Μοναρχίες-Τουρκία. Το οποίο πρόκρινε τη σπορά του χάους μέσω της καθολίκευσης των εμφυλίων, της γενικής αιματηρής αναμέτρησης Σουνιτών-Σιιτών  και της προετοιμασίας του νέου Μεγάλου Νεοταξικού Πολέμου στην ευρασιατική σκακιέρα [2].

Η αποσταθεροποίηση και τελικά η πτώση της κυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων τροφοδοτήθηκε από τη διαπλοκή τριών κυρίως αλληλεξαρτημένων διαδικασιών:

Η πρώτη, σχετίζεται με μιαν αποτυχημένη λούμπεν οικονομική πολιτική η οποία υλοποιώντας τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα, σαν συνέχεια του προηγούμενου καθεστώτος και τις μονεταριστικές επιταγές του ΔΝΤ στο οποίο στράφηκε ο Μόρσι, απέφυγε κάθε προσπάθεια παραγωγικής ανάπτυξης πράγμα που επιδείνωσε την κρίση όλων των τομέων της οικονομίας και  οδήγησε στην πιο μεγάλη  άνοδο της ανεργίας και της φτώχιας. Το πλάνο των  ιδιωτικοποιήσεων περιλάμβανε και αυτήν ακόμα την διώρυγα του Σουέζ με την τεράστια οικονομική και εθνική σημασία, με το Κατάρ (βασικός χρηματοδότης του καθεστώτος της Αδελφότητας με κεφάλαια 13 δις δολ.) ως τον πρώτο υποψήφιο αγοραστή. Όλα αυτά πλάι-πλάι με την διόγκωση των παράλληλων δραστηριοτήτων του «άτυπου τομέα της οικονομίας» στον οποίο εμπλέκεται για την εξασφάλιση της επιβίωσης ένα  60% του πληθυσμού.

Η δεύτερη, αφορά την επιδίωξη της Αδελφότητας να ρυθμίσει αυταρχικά τον βίο  των πολιτών στα πλαίσια των θρησκευτικών υπαγορεύσεων και επιταγών του Ισλάμ γεγονός που διεύρυνε τα χάσματα με μεγάλα τμήματα της αιγυπτιακής νεολαίας, τις μη μουσουλμανικές κοινότητες και την  κοσμική αντιπολίτευση.

Η Τρίτη, αναφέρεται στην εξωτερική πολιτική. Η στρατηγική πρόσδεση στη πολιτική των ΗΠΑ, η προνομιακή σύμπραξη με το Κατάρ και την Τουρκία, η υπόγεια ή ανοιχτή συνεργασία με το Ισραήλ, η διάψευση των προσδοκιών για την αποκλεισμένη Γάζα, η ανοιχτή εμπλοκή στη Συρία οδήγησαν στην καθοριστική διεύρυνση του εσωτερικού αντιπολιτευτικού κοινωνικοπολιτικού εξεγερσιακού μετώπου. Η προσχώρηση της Αδελφότητας στο σουνιτικό τζιχάντ ενάντια στο καθεστώς της Συρίας και τη Χεζμπολάχ  έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και προσέδωσε ένα μαζικό δυναμικό στις  διαδηλώσεις απέναντι στη κυβέρνηση Μόρσι σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτές να θεωρούνται οι πολυπληθέστερες στην αραβική ιστορία.

Αυτή η «παρά φύση» απονομιμοποιημένη διασύνδεση του Μόρσι και γενικά  της Αδελφότητας με τον αμερικανο-ισραηλινό άξονα και η ανάμειξη στη Συρία ήταν το καθοριστικό εκείνο στοιχείο που σφράγισε την φυσιογνωμία των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων των προηγούμενων ημερών που η συνθηματολογία τους κινούνταν σε αντιαμερικανική-αντιισραηλινή κατεύθυνση.

Το αδιαμφισβήτητο αυτό φαινόμενο υποχρέωνε όλους τους νεοταξίτες καιροσκόπους πολιτικούς αντιπάλους της Αδελφότητας να παριστάνουν τους ανεξάρτητους από τον  αμερικανοσιωνισμό  εθνοσωτήρες και να αντιστρέφουν την εικόνα της εθνοπροδοσίας θέτοντας στο κάδρο της το πρόσωπο του Μόρσι ως το κύριο ανδρείκελο των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Και αυτό όπως κατέδειξαν οι εξελίξεις μετά τις 3 Ιουλίου έγινε ένας αποτελεσματικότατος τρόπος της εξωτερικής ιμπεριαλιστικής και της  εσωτερικής λουμπεν-αστικής πολιτικής χειραγώγησης των  εθνικών αισθημάτων των ανυποψίαστων μαζών. Μερικά παραδείγματα: Ο Αχμέντ Σαφίκ ο οποίος ηττήθηκε από τον Μόρσι στον 2^ο εκλογικό γύρο του Ιουνίου 2012  παίρνοντας το 48,27%,  ήταν ένα επίλεκτο μέλος του στρατιωτικού κατεστημένου ενώ διορίστηκε από τον Μουμπάρακ ως  υπουργός Πολιτικής Αεροπορίας  το  2002  και ως πρωθυπουργός  στις  29 Ιανουαρίου 2011. O Αμρ Μούσα ένας εκ των ηγετών της κοσμικής αντιπολίτευσης υπηρέτησε τη δεκαετία του 1990 ως υπουργός Εξωτερικών τον  Μουμπάρακ έως το διορισμό του ως Γ.Γ. του Αραβικού Συνδέσμου. Ο δικαστικός Αντλί Μανσούρ που κατέλαβε τώρα τη θέση του Μόρσι στην Προεδρία της Χώρας (και η Αδελφότητα τον κατηγορεί ως άνθρωπο του Σιωνισμού και των Αντβεντιστών) ήταν από παλιά εκλεκτός του  Ανωτάτου Συμβουλίου των  Ενόπλων Δυνάμεων. Διορίστηκε επί Μουμπάρακ και διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου από το 1992. Ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι είναι πρώην διπλωμάτης και παλιότερα γενικός διευθυντής της χειραγωγημένης από τις ΗΠΑ,  Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας-IAEA. Επέστρεψε στην Αίγυπτο όταν άρχιζε η «Αραβική Άνοιξη» για να  στηρίξει τη παρέμβαση του International Crisis Group (ως μέλος του Δ.Σ. αυτής της οργάνωσης) η οποία διασυνδέεται με τα συμφέροντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ενώ  χρηματοδοτείται από «Open Society Institute» (George Soros),  Rockefeller Brothers Fund,  Carnegie Corporation, Ford Foundation, Bill & Melinda Gates Foundation κλπ. Ο Ελ Μπαραντέι τοποθετήθηκε εξ αρχής στο πλευρό του Αλ Σίσι και της στρατιωτικής επέμβασης της 3 Ιουλίου 2013 και έγινε μέλος της επιτροπής επεξεργασίας του «οδικού χάρτη» της λεγόμενης μεταβατικής περιόδου. Ενώ μέχρι τώρα απέτυχε να αναρριχηθεί στην εξουσία μέσω της εκλογικής κάλπης προσφέρεται τώρα  για το πρωθυπουργικό αξίωμα μέσω του στρατού.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν οι ΗΠΑ έχοντας ως κεντρικό σκοπό τη χειραγώγηση της νέας λαϊκής εξέγερσης – η οποία κατευθυνόταν αυτή τη φορά όχι μόνο απέναντι στο καθεστώς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας αλλά και ενάντια στην τρομοκρατική πολιτική της  Υπερ-Ατλάντειας αυτοκρατορίας –χρησιμοποιούν τα ισχυρά ερείσματα τους σε  τρεις τομείς.

1-Μέσα στο στράτευμα, όπου εγκρίνουν το προνουντσιαμέντο του Στρατιωτικού Συμβουλίου και προετοιμάζουν τον «οδικό χάρτη» της αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος σύμφωνα με τα συμφέροντα τους.

2-Μέσα στην αστικοφιλελεύθερη κοσμική αντιπολίτευση, όπου αξιοποιούν τους εξωνημένους πολιτικούς για την απόσβεση και απονέκρωση της δυναμικής της λαϊκής εξέγερσης ενώ τους  εντάσσουν σε διάφορες θέσεις και  ρόλους στην μεταβατική διακυβέρνηση. Προς τούτο υποβοηθούνται από διάφορες ΜΚΟ και κινήσεις καθοδηγημένες από τα αμερικανικά καθεστωτικά δίκτυα  (National Endowment for Democracy-NED, Freedom House κλπ κλπ).

3-Μέσα στην ίδια την Αδελφότητα, όπου θα συνεχίσουν τις επιδιώξεις ενσωμάτωσης της στην ελεγχόμενη από τον αμερικανοσιωνισμό νέα πολιτική διαδικασία. Εδώ θα πρέπει να μη μας διαφεύγει ότι οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάζονται για χρόνια με την Αδελφότητα. Η σχέση με τη Βρετανία ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1920 και δυναμώνει στις δεκαετίες του 1940 και 1950.  Η συνεργασία επίσης με την CIA είναι δεδομένη τη περίοδο  1954-1970 με στόχο την ανατροπή του προέδρου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ ενώ διατηρήθηκε καθ 'όλη την εποχή Μουμπάρακ.

Το στρατιωτικό προνουντσιαμέντο

Η Αίγυπτος φαίνεται να πορεύεται σε επικίνδυνους ατραπούς. Η παρέμβαση των ενόπλων δυνάμεων κατάργησε την εκλεγμένη κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ στους δρόμους τα πλήθη των εκατομμυρίων οπαδών της κοσμικής αντιπολίτευσης νομιμοποιούσαν πανηγυρικά αυτή την ανατροπή. Πρόκειται για την Δεύτερη Αρπαγή της αιγυπτιακής επανάστασης. Και είναι εδώ ολοφάνερη η ανικανότητα του μαζικού κινήματος και των εξεγερμένων αντιπάλων του καθεστώτος Μόρσι να αντιληφθούν το αυτονόητο:

1.- Ο αιγυπτιακός στρατιωτικός μηχανισμός είναι ένα απολύτως εξαρτημένο και ελεγχόμενο τοπικό υποκατάστημα των ΗΠΑ οι οποίες τον χρηματοδοτούν με 1,5 δις δολάρια ετησίως. Πρόκειται για την δεύτερη σε ύψος ενίσχυση έπειτα από αυτήν προς το Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σε τελική ανάλυση, συγκριτικά με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, η ύπαρξη και η λειτουργία του στρατού τόσο μέσα στην αιγυπτιακή κοινωνία όσο και ευρύτερα στον αραβικό κόσμο συνιστά μια σταθερότερη βάση για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ και της ασφάλειας του Ισραήλ. Αυτό βεβαίως έχει και μια ειδικότερη βαρύτητα εάν ληφθεί υπόψη η γεωοικονομική σπουδαιότητα   της  διώρυγας του Σουέζ. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο όντας σε διαρκή αντιμαχία με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους φλέρταρε με την ιδέα του πραξικοπήματος ήδη από τις εκλογές του 2012. Καθώς όμως τότε η Αδελφότητα έχαιρε λαϊκής νομιμοποίησης ώστε να εξασφαλίσει στον 2^ο γύρο των εκλογών του Ιουνίου 2012 το 51,73%, ο στρατός τελικά απέφυγε να δράσει είτε γιατί αυτό θα οδηγούσε ενδεχομένως σε λαϊκή εξέγερση  ενάντια του και τούτο θα προκαλούσε μεγάλα ρήγματα και φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του είτε επειδή δεν εξασφάλισε την έγκριση των ΗΠΑ οι οποίες τότε επένδυαν στην αντιπροσωπευτική ημι-δημοκρατία και σε μια κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Για τους λόγους αυτούς οι πραξικοπηματικοί σχεδιασμοί αναβλήθηκαν για να επανέλθουν εν ευθέτω χρόνω.

2.-Το τωρινό λοιπόν προνουντσιαμέντο του στρατού ουδόλως  αποτελεί  μια πράξη δημοκρατική που θέλει να υπηρετήσει την έκφραση και  την αποτύπωση της λαϊκής βούλησης. Αντίθετα αποσκοπεί στο  να διατηρήσει τα προνόμια και τις επιχειρήσεις του σε κάθε τομέα της αιγυπτιακής οικονομίας και να  ελέγξει στα πλαίσια μιας πολιτικο-στρατιωτικής διακυβέρνησης τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αυτές οι στοχεύσεις είναι  οργανικά ενταγμένες μέσα στον ιμπεριαλιστικό νεοταξικό προγραμματισμό της Υπερ-Ατλάντειας αυτοκρατορίας που μπροστά στο φαινόμενο της μαζικής λαϊκής αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής της Αδελφότητας και της φθορά της, προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την κυβερνώσα ελίτ της χώρας με τα υλικά του παλιού καθεστώτος Μουμπάρακ και τους αστικοφιλελευθερους πολιτικούς υποστηριχτές της παγκοσμιοποίησης.  Με  τα πιο διαφθαρμένα και προσεταιρισμένα, από την πλανητική Χρηματοδεσποτεία και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, πολιτικά υποκείμενα. Απείρως χειρότερα από τους ανίκανους, ρεβανσιστές και υποκριτές παράγοντες της Αδελφότητας. Ενώ βέβαια θα επιφέρει ανεπανόρθωτες καταστροφικές επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της  αιγυπτιακή κοινωνίας.

Από την άλλη οι ΗΠΑ σίγουρα αντιμετωπίζουν ένα θεμελιώδες πρόβλημα με την στρατιωτική εκδίωξη της Αδελφότητας από την διακυβέρνηση της Αιγύπτου. Όπως προηγουμένως  με τον Μουμπάρακ και τους άλλους εκλεκτούς της στον αραβικό κόσμο που πέσανε από την «Αραβική Άνοιξη» τώρα ξανά και πάλι με την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι ένα σήμα αποστέλλεται προς όλους τους επίσταθμους τοποτηρητές του Ιμπεριαλισμού. Ότι τελικά η Υπερ-Ατλάντεια αυτοκρατορία είναι όχι απλώς ανήθικη αφού δεν υπερασπίζεται τους περιφερειακούς εντολοδόχους της αλλά επίσης είναι και πολιτικά  ανήμπορη στο να  εξασφαλίσει είτε τη παραμονή τους στη διακυβέρνηση είτε την ίδια την ασφάλεια τους εάν οι εξελίξεις λάβουν μιαν εκρηκτική τροπή. Και είναι βέβαιο πως ένα τέτοιο σήμα οπωσδήποτε θα το έχει λάβει και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν [3].

Επίλογος

Η Αίγυπτος βρίσκεται μπροστά σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο. Όχι μόνον  η εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό ελίτ αλλά ολόκληρη η κοινωνία είναι διχασμένη. Και το να πορευτεί  στον εμφυλιοπολεμικό  δρόμο της Συρίας και ολάκαιρης της Μέσης Ανατολής είναι κάτι που έχει ισχυρή πιθανότητα. Γενικότερα παρατηρούμε την ακολουθία των δραματικών γεγονότων που ταυτόχρονα συνιστούν μια συσσώρευση  του πιο εκρηκτικού φορτίου προς τον γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο στην ευρύτερη Μέση Ανατολή ο οποίος είναι μέρος του γεωπολιτικού προγράμματος της Υπερ-Ατλάντειας "αυτοκρατορίας του κακού".

[1]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι,  Αίγυπτος. Εξέγερση και Τάξη (13.2.2011)

[2]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Πως να σωθεί η Πατρίδα-Δυτική «Αυτοκρατορία του κακού» (3.12.2012)

[3]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Τουρκία. Κρίση γεωπολιτική και εσωτερική (9.6.2013)

( Γ.Κ. 7-7-2013 )

_

Τουρκία. Κρίση γεωπολιτική και εσωτερική

Τι συμβαίνει στη Τουρκία;

Τι ακριβώς γίνεται με τη Τουρκία; Αρχικά ας προσπαθήσουμε να δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της γείτονος κατά τη τελευταία 30 ετία.

Η Τουρκία πάντοτε ήταν ένα προκεχωρημένο  ιμπεριαλιστικό-στήριγμα της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα συνιστούσε μια περιφερειακή  γεωπολιτική ιδιομορφία. Το ιδεολογικο-πολιτικό  και στρατηγικό πλαίσιο αναφοράς της τουρκικής ελίτ  ενέκλειε την «ενότητα αντιθέτων» μεταξύ δυο προσφερόμενων εναλλακτικών δρόμων: του «δυτικού  δρόμου» ( Ατλαντισμός)  και του «ανατολικού δρόμου». Αυτή  η «ενότητα», παρά την σύγκρουση των δύο  κατευθύνσεων, αφορούσε την κοινή γεωστρατηγική απόφαση πως ουδέποτε η Τουρκία  θα είναι μια ανατολική αποικία του ατλαντισμού αλλά ένας «ισότιμος εταίρος».  Και τούτο άσχετα αν το  επικυρίαρχο πρόταγμα θα  είναι αυτό του Κεμάλ (εκκοσμίκευση / εθνικισμός)  ή του Σουλτάνου (νεο-οσμανισμός). Σε αυτή τη βάση επίσης η εξωτερική απειλή που ορίζει η επιθετική τουρκική στρατηγική για τον Ελληνισμό σε Κύπρο (εισβολή/κατοχή το ΄74, σχέδιο Ανάν κλπ), Αιγαίο και Θράκη είναι  γενική και διαρκής.

Έπειτα από την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την αποδυνάμωση της Ρωσίας, παρακολουθούμε από την δεκαετία του ΄90  την πιο προχωρημένη τουρκική παρεμβατικότητα στην Καυκασία και στην κεντρική Ασία. Οι ΗΠΑ συνέχιζαν με νέους όρους να ενισχύουν το «όραμα» του τουρανισμού – παντουρκισμού. Μεταξύ των άλλων οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες αλλά και το  θρησκευτικό-κοινωνικό  κίνημα  Φετουλάχ Γκιουλέν κλήθηκαν να αυξήσουν την επιρροή της Άγκυρας στους τουρκικούς πληθυσμούς των περιοχών που προηγουμένως ανήκαν στην Σοβιετική Ένωση, ενώ η τουρκική κρατική πολιτική συνέδεε και επένδυε τα συμφέροντα της μέσα στα πλαίσια της υπερ-ατλάντειας αντιρωσικής συμμαχίας. Όμως η σταδιακή ανάκτηση από τη Μόσχα της δυνατότητας της να παραμείνει ισχυρή στον Καύκασο και να ανακάμψει στην κεντρική Ασία, σήμαινε ταυτόχρονα μια πρώτη μεγάλη γεωπολιτική ήττα της Τουρκίας και υπονόμευση των βλέψεων της για την στρατηγική κραταίωση και την ισχυρή ηγεμονία της στην ευρασιατική περιοχή.

Μετά το 2000 οι ΗΠΑ άρχισαν να ξεδιπλώνουν το θανατηφόρο νεοταξικό πρόγραμμα της «Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής», της αυτοκρατορικής ατλαντικής επέκτασης, της ρευστοποίησης της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής γεωγραφίας καθώς και της μεταβολής των συνόρων. Ιδίως μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν και το  Ιράκ, σε συνεργασία με το Ισραήλ ευνοούν τρεις μεγάλες γεωπολιτικές διαδικασίες:

1.-Ενισχύουν στο ανταγωνιστικό τερέν της περιοχής τον εν δυνάμει «συμμαχικό» Κουρδικό παράγοντα εξυφαίνοντας έτσι την στρατηγική προοπτική της τριχοτόμησης του Ιράκ και πιθανώς μακροπρόθεσμα της διχοτόμησης ή και τριχοτόμησης της ίδιας της Τουρκίας. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε μια μεγάλη ρωγμή και κρίση στο εσωτερικό του κεμαλικού εθνικιστικού κατεστημένου και του επικυρίαρχου στρατιωτικού μηχανισμού με αποτέλεσμα στον αντίποδα της φιλοδυτικής του πτέρυγας να γεννηθούν ορισμένες φυγόκεντρες τάσεις για την ανάγκη αποχώρησης από το ΝΑΤΟ  και βλέψεις προς την Ρωσία του Πούτιν η οποία σταδιακά επανερχόταν δυναμικά στο παγκόσμιο προσκήνιο.

2.-Στηρίζουν την άνοδο στην εξουσία του «διαλλακτικού» σουνιτικού  καθεστώτος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης-AKP με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που τώρα θα ερχόταν ως ο νέος πολύτιμος σύμμαχος για τον ατλαντισμό και τη Νέα Τάξη, υποκαθιστώντας την προηγούμενη μεγάλη ιδέα του παντουρανισμού με αυτήν του νεο-οθωμανισμού. Το νεο-οσμανικό πρόταγμα έρχεται τώρα να προσφέρει μεταξύ των άλλων παραμέτρων του, το απαραίτητο εκείνο έργο εδραίωσης της τουρκικής συμμαχίας με την Σ. Αραβία και το Κατάρ ενόσω φιλοδοξεί να συνδυάσει το δυτικό ιμπεριαλιστικό σχεδιάγραμμα της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» με την πολιτική της περιφερειακής σουνιτικής ηγεμονίας της Άγκυρας.  

3.-Υλοποιούν τη θεωρία της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» με την ειδική μορφή του ενδο-μουσουλμανικού θρησκευτικού πολέμου μεταξύ  Σουνιτών-Σιιτών στη Μέση Ανατολή. Στα πλαίσια αυτά προσφέρουν χώρο και ευκαιρία σε μια σουνιτική Τουρκία να ηγηθεί ενός μεγάλου σουνιτικού συνασπισμού ικανού να συμπεριλάβει εκτός από τα σουνιτικά κράτη της περιοχής και τους Ιρακινούς, Σύρους, Λιβανέζους, Κούρδους κλπ σουνίτες. Και τούτο να αποτελέσει τον κατάλληλο «πολιορκητικό κριό» ώστε να εξαρθρωθεί και να  καταλυθεί η αντίπαλη προς τους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης, συμπαγής σιιτική γεωπολιτική γραμμή που διασύνδεει Ιράν, νότιο Ιράκ, Συρία και Λίβανο και να επιτευχθεί η καταστροφική ενσωμάτωση των χωρών αυτών στην υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορική Νέα Τάξη.

Ο νεο-οσμανισμός σε αδιέξοδο

Η κυβερνώσα τάξη της Τουρκίας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ο  νεο-οθωμανισμός των Ερντογάν - Νταβούτογλου  φαίνεται να προσκρούει στις ίδιες του τις αντιφάσεις προκαλώντας ανεπανόρθωτα διαδοχικά ρήγματα που υποσκάπτουν την κοινωνική συνοχή και την ακεραιότητα της Τουρκίας σε πολλαπλά επίπεδα.

1-Επαύξησε τους όρους για την επίτευξη της αυτονομίας και της  δυναμικής απόσχισης των Κούρδων. Η φιλοδοξία των Ερντογάν-Νταβούτογλου να οδηγήσουν (διαπραγματευόμενοι με Μπαρζανί και Οτσαλάν) προς μια κατεύθυνση εξορθολογισμού και ανασύνθεσης την τουρκο-κουρδική σχέση, ώστε αυτή από εχθρική να μετασχηματιστεί σε φίλια  και να επιτρέψει μια αποτελεσματική νεο-οθωμανική συμπαράταξη, στέκεται μετέωρη και μακροπρόθεσμα είναι αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Και τούτο όχι μόνο γιατί «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο» δηλαδή την αντίθεση του στρατιωτικού τομέα του PKK o οποίος δεν είναι ενδοτικός όσο οι ηγεσίες των BDP και DTK,  αλλά γιατί προσκρούει επίσης και στις διαφορετικές ιεραρχήσεις και  επιλογές του Ισραήλ ως προς το ζήτημα του κουρδικού.

 2-Διεύρυνε τον εσωτερικό διχασμό μεταξύ των διαφόρων φορέων, θασιωτών της κληρονομιάς του κεμαλισμού από την μια πλευρά  και του σουνιτικού νεοθωμανικού μετώπου των δυνάμεων του AKP από την άλλη. Η διαδικασία μεταρρύθμισης την οποία ξεκίνησε το καθεστώς του AKP ήταν η βαθμιαία ακύρωση της κεμαλικής παράδοσης που έδινε έμφαση στο στρατιωτικό κρατισμό/εθνικισμό και τον κοσμικό χαραχτήρα της τουρκικής κοινωνίας.  Οι διώξεις και οι φυλακίσεις τούρκων αξιωματικών και πολιτικών (ακόμα και κομμουνιστών εθνικιστών όπως των ηγετών του Eργατικού Kόμματος-I.P. ) με την «υπόθεση  Εργκένεκον», καθ΄ υπόδειξη των ΗΠΑ  ώστε να εξασφαλιστεί από το AKP ο έλεγχος του στρατιωτικού μηχανισμού, παγίωσε αυτό το διχασμό. Οι νέες συνθήκες έχουν επηρεάσει και μεταλλάσουν την γεωπολιτική οπτική ορισμένων σημαντικών μειοψηφιών από όλο το πολιτικό φάσμα. Αντιαμερικανικά τμήματα εντός της κομμουνιστικής αριστεράς,  μέσα στις γραμμές του νεο-κεμαλικού εθνικισμού, στο εσωτερικό του στρατιωτικού μηχανισμού και της διανόησης καθώς και ορισμένοι επιχειρηματικοί κύκλοι,  φλερτάρουν με την ιδέα της εγκατάλειψης του συστήματος του ατλαντισμού υπέρ ενός νέου πλαισίου αυτού της γεωπολιτικής διασύνδεσης και αλληλενέργειας του τουρκικού εθνοκράτους με τη Ρωσία ερχόμενοι σε σύγκρουση με το σουνιτικό καθεστώς του AKP και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

3--Όξυνε την θρησκευτική και κοινωνικοπολιτική αντίθεση των Τούρκων και Κούρδων Αλεβιδών που αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Οι Τούρκοι Αλεβίδες πολιτικά εκφράζονται  κυρίως μέσα από το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα-CHP και δευτερευόντως μέσα από οργανώσεις της αριστεράς. Θρησκευτικά αισθάνονται κοντά προς τους Σύρους Αλουίτες. Έχουν υποστεί μεγάλες σφαγές και διώξεις την εποχή των Οθωμανών (Σελίμ Α΄ Γιαβούζ  και Μαχμούτ Β΄) αλλά και δολοφονικές επιθέσεις στη πρόσφατη περίοδο είτε από κεμαλικές είτε από σουνιτικές ομάδες του τουρκικού παρακράτους. Τo 1978 από τους «γκρίζους λύκους»  σκοτώνονται  300 Αλεβίδες στην πόλη Κανχαμανράς. Το 1993 επί  Τσιλέρ  πυρπολείται από φανατικούς σουνίτες το  ξενοδοχείο Μαντιμάκ της Σεβάστειας όπου οι Αλεβίδες  είχαν πολιτιστική εκδήλωση,  με αποτέλεσμα 37 νεκρούς. Η πρόσφατη καθεστωτική και θρησκευτική επιθετικότητα του AKP τους θέτει διαρκώς στο απειλητικό στόχαστρο της περιθωριοποίησης. Το γεγονός αυτό καταδεικνύεται και με την προ ημερών ενέργεια του  Ερντογάν ο οποίος επέλεξε την επέτειο  της Άλωσης της Πόλης στις 29 Μαΐου 2013 για να θεμελιώσει την τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου βαφτίζοντας την με  το όνομα του Σουλτάνου εξολοθρευτή των Αλεβιδών, του Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ.

4-Οδήγησε στην τουρκική εμπλοκή στην Συρία σε ανταγωνισμό με το Ιράν και την Ρωσία. Σε αυτή τη βάση η ανοιχτή συμπαράταξη με τη Δύση (και η καμουφλαρισμένη με το Ισραήλ) και η στρατιωτική συνεργασία με τη Σ. Αραβία και το Κατάρ  στον κλιμακούμενο πόλεμο της Συρίας, φαίνεται πως  αποτέλεσε το μοιραίο στρατηγικό λάθος πάνω στο οποίο ο νεο-οσμανισμός σπάει τώρα τα μούτρα του και η Τουρκία οδηγείται στη δεύτερη μεγάλη γεωπολιτική της ήττα  ενώ το όραμα της «νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας» τείνει να εξαντικειμενισθεί σε μια μεγάλη κωμικοτραγική γεωπολιτική ιστορία.

Η λαϊκή εξέγερση

Η σημερινή αφύπνιση της τουρκικής κοινωνίας και κυρίως  της νεολαίας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «το μακρύ χέρι της Ουάσιγκτον», ως «άλλη μια πολύχρωμη επανάσταση» η οποία φέρει το χειραγωγικό αποτύπωμα των διαφόρων Σόρος κλπ όπως υποψιάζονται οι διάφοροι λάτρεις της κρυφής γοητείας της συνωμοσιολογίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εξέγερση δεν αποτελεί ένα πεδίο πάνω στο οποίο ασκούνται παρεμβάσεις χειραγώγησης από διαφόρους παράγοντες και μηχανισμούς της δυτικής υπερελίτ. Όμως στην παρούσα συγκυρία η υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορία ουδόλως επιθυμεί την πτώση της φιλο-αμερικανικής κυβέρνησης του AKP και  μια αποσταθεροποιημένη Τουρκία. Ειδικά που τώρα είναι ανοιχτό το μέτωπο στη Συρία και μορφοποιούνται οι σχεδιασμοί της Νέας Τάξης ως προς το Ιράν.  

Έχουμε λοιπόν την απότομη κλιμάκωση μιας κοινωνικοπολιτικής αναταραχής που φαίνεται να είναι η πιο μεγάλη στη σύγχρονη τουρκική ιστορία. Οι γενεσιουργές αιτίες είναι πολλές ώστε να συσσωρεύονται και να συμπυκνώνονται οι αντιθέσεις σε ένα  εύφλεκτο δυναμικό γενικευμένης δυσαρέσκειας απέναντι στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική του Ερντογάν. Το κυβερνητικό πρόγραμμα ανάπλασης στο πάρκο Ταξίμ-Γκεζί (στην περιοχή του Πέραν, που κάποτε ήταν γειτονιά Ελλήνων) έγινε απλώς η αφορμή, «η σπίθα για να βάλει τη φωτιά στον κάμπο» και τούτο διότι λειτουργεί και αποκαλύπτει αναπαραστατικά-συμβολικά όλη την θεμελιώδη πολιτική και νοηματική διάσπαση που διαχωρίζει  την κοινωνία της Τουρκίας.

-Καθ όλη τη θητεία του το AKP είναι σε αδιάρρηκτη διαπλοκή με τα θρησκευτικο-κοινωνικά δίκτυα του  Φετουλάχ Γκιουλέν και επιδιώκει την αναίρεση της εκκοσμίκευσης και την εσωτερική επιβολή της σουνιτικής επικυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης της ζωής της χώρας: κρατικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, προσωπικό. Από την σκοπιά ισχυρών ομάδων της αμερικανικής ελίτ, ο Φετουλάχ Γκιουλέν που ζει στις ΗΠΑ είναι το πραγματικό ισχυρό πρόσωπο της Τουρκίας. Θεολογικά διακηρύσσει μια ειδική μορφή σουνιτισμού που είναι ανοιχτός στον «διαθρησκευτικό διάλογο μεταξύ των ανθρώπων της Βίβλου» και πολιτικο-ιδεολογικά είναι υποστηριχτής της οικονομίας αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Διευθύνει ένα μεγάλο, πολύπλοκο και ευέλικτο δίκτυο-κίνημα (που ονομάζεται «Υπηρεσία- Hizmet») με εκατομμύρια οπαδούς θέλοντας  να εκπαιδεύσει και να προετοιμάσει μια νέα ελίτ η οποία θα μετασχηματίσει τη Τουρκία σε ένα ολοκληρωτικά εξισλαμισμένο δυτικότροπο κέντρο του θρησκευτικού κόσμου. Πιο οξυδερκής σε σύγκριση με τον Ερντογάν αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την τουρκική ανάμειξη στη Συρία.  Οι Γκιουλενιστές στην εξέλιξη της σημερινής διαμάχης μέσα στη Τουρκία ευνοούν την απόσυρση του Ερντογάν και την ισχυροποίηση του Αμπντουλάχ Γκιούλ. Προς τούτο φαίνεται να κερδίζουν την ανοχή ισχυρών παραγόντων στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. για μια αλλαγή ηγεσίας στο AKP στα πλαίσια μιας ειρηνικής μεταβίβασης, χωρίς όμως κλυδωνισμούς στο επίπεδο της κεντρικής εξουσίας και του κράτους της Τουρκίας. Όμως η υπόθεση αυτή έχει ακόμα μπροστά της δρόμο πολύ να διανύσει. Ο Ερντογάν φαίνεται να «αντιστέκεται» και ήδη προετοιμάζει υποστηρικτικές αντιδιαδηλώσεις.

-Μέσα στη Τουρκία υπάρχει έντονη αμφισβήτηση της εξωτερικής πολιτικής των Ερντογάν-Νταβούτογλου  η οποία έχει εξαλείψει την παράδοση της όποιας «επιτήδειας» σχετικής ημι-αυτονομίας της Τουρκίας στο διεθνές σκηνικό (όπως π.χ. οι προηγούμενες καλές σχέσεις με το Ιράν) και έχει μεταβληθεί σε ένα de facto εκτελεστή της υπερ-ατλάντειας αυτοκρατορικής στρατηγικής. Έτσι για παράδειγμα ο Ερντογάν έσπευσε πρώτος να στηρίξει την ιμπεριαλιστική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης  όπως το ίδιο αλλά με τρόπο πολύ δραστικότερο κάνει τώρα στη Συρία. Και τούτο αδιαφορώντας παντελώς για το αντιαμερικανικό-αντιπολεμικό κλίμα που επικρατεί μέσα στη τουρκική κοινωνία καθώς αυτή στέκεται εχθρική και δεν συναινεί στην συριακή περιπέτεια της Τουρκίας. Έτσι το 68% του τουρκικού πληθυσμού είναι ενάντια σε κάθε στρατιωτική ενίσχυση των ανταρτών της Συρίας (πηγή: IFOP). Η αντίθεση αυτή εκδηλώθηκε με τις μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις όλο το προηγούμενο καιρό  κατά της τουρκικής επέμβασης στη Συρία οι οποίες αντιμετώπισαν την εκτεταμένη αστυνομική βία. Οι πιο πρόσφατες αυθόρμητες διαμαρτυρίες έλαβαν χώρα αμέσως μετά την προβοκάτσια των εγκληματικών βομβιστικών επιθέσεων με τους 177 νεκρούς (η κυβέρνηση μιλάει για 50) της 11 Μαΐου 2013 στο Ρεϊνχαλί (προβοκάτσια για την οποία ευθύνεται η Κυβέρνηση του AKP) όπου αγανακτισμένοι διαδηλωτές ζητούσαν την παραίτηση του Ερντογάν και όπου κινητοποιήθηκε ακόμα και ο στρατός ώστε να αποφευχθεί μια μεγάλης κλίμακας αντικυβερνητική εξέγερση.

-Η πρωθυπουργική συμπεριφορά του Ερντογάν ξεδιπλώνει καθ όλο το διάστημα άσκησης της κυβερνητικής διαχείρισης του AKP τα γνωρίσματα μιας ανεξέλεγκτης αυταρχικής αρχομανίας η οποία προβάλλει και επιβάλει τις επιδιώξεις της, αγνοώντας επιδεικτικά κάθε επιφύλαξη που μπορεί να διατυπώνεται μέσα στα κυβερνητικά κλιμάκια ή στο γενικότερο  θεσμικό επίπεδο (π.χ. η χρήση της μαντίλας επιβλήθηκε παρά την αρνητική γνωμοδότηση του Συνταγματικού Δικαστηρίου). Και αυτός ο ισλαμικός υπεραυταρχισμός βρίσκει την ολοκληρωτική του εκδίπλωση στη πιο  βίαιη κρατική καταστολή των σημερινών λαϊκών κινητοποιήσεων και στην γενικευμένη λογοκρισία των τουρκικών ΜΜΕ.

-Ο ισλαμικός αυταρχισμός πάει πλάι-πλάι με την εκτεταμένη διαφθορά σε όλα τα κλιμάκια του κράτους και στις συνομαδώσεις της τουρκικής ελίτ και βέβαια με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο άσκησης της κυβερνητικής  οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Το οποίο αναπαράγει τις δομές της διευρυνόμενης κοινωνικής εισοδηματικής ανισότητας, της ανεργίας και της μεγάλης φτώχειας για ένα σημαντικό τμήμα (πάνω από το 1/4) του πληθυσμού, ενώ παράλληλα το εξωτερικό χρέος της χώρας αυξάνεται με γρήγορο ρυθμό κάθε χρόνο. Το καθεστώς του AKP  δημιουργεί μια νέα οικονομική ολιγαρχία που ελέγχει την οικονομική ζωή και βαθαίνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Μεταξύ αυτών οι νεόπλουτοι που κυρίως προέρχονται από την Ανατολία με αγροτική  κουλτούρα και συμπεριφορά αυτή της επιδεικτικής παρασιτικής  υπερκαταναλωτικής πολυτέλειας. Τα εκατομμύρια τούρκων πολιτών που σήμερα ζητούν την παραίτηση του Ερντογάν διατυπώνουν ταυτόχρονα την συνολική αντίθεση τους με την κατεύθυνση της πολυδιαφημισμένης ανάπτυξης της Τουρκίας.

Επίλογος

Τώρα από το κάδρο των τωρινών διαδηλώσεων και των οδομαχιών μπορεί να απουσιάζει εκκωφαντικά το πολυπληθές κουρδικό στοιχείο το οποίο κρατιέται καθηλωμένο από την πολιτική της αποστασιοποίησης του PKK (που αρκείται απλώς σε υποστηρικτικά δελτία τύπου) στα πλαίσια της εξέλιξης των τουρκο-κουρδικών διαπραγματεύσεων (και της συμμόρφωσης στις παραινέσεις της Ουάσιγκτον ;)  όμως το μέλλον δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την ακεραιότητα της Τουρκίας. Η ανάπτυξη και η κλιμάκωση της εσωτερικής κοινωνικοπολιτικής σύγκρουσης, ανάμεσα στο μπλοκ που εκπροσωπεί το  AKP και τις πάσης φύσεως αντίπαλες δυνάμεις, ενυπάρχει με τον υπαρκτό κίνδυνο της διαπίδυσης και της διάχυσης της θερμής συριακής κρίσης μέσα στη Τουρκία. Και αυτό  εγκυμονεί ως ενδεχόμενο το χάος και τον γενικευμένο εμφύλιο. Ο οποίος στην περιδίνηση του μπορεί να συμπεριλάβει, εκτός την μέχρι τώρα  γνώριμη τουρκο-κουρδική σύγκρουση, την ανάπτυξη των δράσεων τζιχάντ από τα εισαγόμενα τάγματα του Ουαχαμπισμού και τις πυρκαγιές μιας ανεξέλεγκτης σύρραξης ανάμεσα στους νεοκεμαλιστές / εθνικιστές, τους δεξιούς και αριστερούς της εκκοσμίκευσης και τους Αλεβίδες από τη μια και τους φανατικούς της αυταρχικής σουνιτικής επιβολής από την άλλη.

( Γ. Κ.  9-6-2013 )

_