Σλίμαν Μανσούρ, τελετουργίες υπό κατοχή
Το αίμα μου πάνω στην παλάμη μου
Το πέσιμο των προσωπείων
Περιμένοντας το πουλί της βροντής
(Σαμίχ Κάσεμ)
Οι εξελίξεις αυτών των ημερών δείχνουν άλλη μια φορά ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή αναμέτρηση συμπλέκεται καθοριστικά με τη μεγάλη γεωπολιτική σκακιέρα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και την πολύπλοκη αντιπαράθεση των μεγάλων και των περιφερειακών δυνάμεων η οποία διαμορφώνει τα ρευστά αλλούβια εδάφη ολόκληρης της περιοχής.
Το Ισραήλ και ειδικά το καθεστώς Νετανιάχου αιφνιδιάστηκε από την παλαιστινιακή στρατιωτική επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα». Ήτοι την κεραυνοβόλο εκδίπλωση ενός αντίπαλου στρατιωτικο-πολιτικού σχεδίου το οποίο αποδίδεται στην Χαμάς αποκλειστικά, αλλά στην ουσία τούτο έχει «δουλευτεί» εδώ και πολύ καιρό από τις κορυφές ενός ευρύτερου συνασπισμού αντίστασης Παλαιστινίων, Λιβανέζων, Σύριων, Ιρακινών, Υεμενιτών, Ιρανών.
Καθώς προ εξαμήνου η Χεζμπολάχ σε αντιπερισπασμό προχώρησε στην ανάπτυξη επίλεκτων δυνάμεων κατά μήκος των λιβανο-ισραηλινών συνόρων το Ισραήλ προετοιμαζόταν για μια πολεμική λειτουργία αυτής της οργάνωσης στο βορρά. Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου 2023 το καθεστώς Νετανιάχου δείχνει να αιφνιδιάζεται από την συντονισμένη καταιγιστική προέλαση μαχητών από ένα συνασπισμό ενόπλων παλαιστινιακών δυνάμεων της Γάζας (Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης Χαμάς, Ισλαμικό Κίνημα Τζιχάντ στην Παλαιστίνη, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση, Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Για πρώτη φορά στα 50 χρόνια μετά τον πόλεμο του 1973 το Ισραήλ υπέστη ένα μεγάλο πλήγμα στρατιωτικό, πολιτικό και βέβαια στο επίπεδο του γοήτρου.
Η καλοσχεδιασμένη και άρτια εκτελεσμένη παλαιστινιακή πολεμική λειτουργία υπό τη γενική διοίκηση του Μοχάμεντ Ντέιφ ξεκίνησε με την εκτόξευση 5.000 ρουκετών και πυραύλων που τρυπώντας τον «Iron Dome» έπληξαν τα κατεχόμενα εδάφη (ενώ τουλάχιστον 150 εξ αυτών χτύπησαν το Τελ Αβίβ). Η διείσδυση (από ξηρά, θάλασσα, αέρα) και η δράση των μαχητών από τη Γάζα την πρώτη μέρα της επίθεσης περιλάμβανε εισβολές σε γειτονικές πόλεις, οικισμούς, ισραηλινά στρατόπεδα, μονάδες πληροφοριών και άλλα ισραηλινά σημεία που είχε ως συνέπεια μεγάλες ισραηλινές απώλειες όχι μοναχά ένστολων αλλά και πολιτών. Εκτιμήσεις μιλούν για πάνω από 1.000 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και πολλούς αιχμαλώτους προσβλέποντας αυτοί να ανταλλαχθούν με φυλακισμένους Παλαιστινίους όποτε οι αντιμαχόμενες πλευρές περάσουν σε διαπραγματεύσεις. Είναι εντυπωσιακό ότι τούτοι οι παραπάνω αριθμοί ξεπερνούν εκείνους του αραβο-ισραηλινού Πολέμου των Έξι Ημερών το 1967.
Αυτή η εικόνα έθεσε στο Ισραήλ ένα πελώριο υπαρξιακό ερώτημα: Καταρχήν αποκαλύφτηκε σαφέστατα η τρωτότητα του απέναντι σε αποφασισμένους παλαιστίνιους μαχητές (που ενεργούν ως αιχμή ενός κατατρεγμένου λαού ο οποίος έχει υποβληθεί μακροχρόνια σε πολιτικές εθνοκάθαρσης και εκδίωξης από τα ιστορικά εδάφη του στην Παλαιστίνη) που ως προς το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού τους χρησιμοποιούν κυρίως φτωχά μέσα, με τα περισσότερα να κατασκευάζονται τοπικά. Όθεν τι μπορεί να κάνει το Ισραήλ εάν αναμετρηθεί και πάλι (ως έγινε το 2006) με την Χεζμπολάχ η οποία διαθέτει καλά εκπαιδευμένες ειδικές δυνάμεις και αποφασισμένους μαχητές, είναι εξοπλισμένη με drones, τηλεκατευθυνόμενα σκάφη, πυραύλους ακριβείας, πυραύλους κατά πλοίων, υπερηχητικούς αντιπλοϊκούς πυραύλους; Ή αν συγκρουστεί πολεμικά με το ίδιο το υπερεξοπλισμένο και πλήρως αξιόμαχο Ιράν;
Η τωρινή αντιπαράθεση Παλαιστινίων - Ισραήλ, κατέδειξε στη Δύση και εδώ στην Ελλάδα το μέγεθος της ατλαντιστικής και σιωνιστικής διάβρωσης των ΜΜΕ και πλήθους πολιτικο-ιδεολογικών φορέων. Όλοι μαζί μια σφιχτή αγκαλιά στην υπεράσπιση ενός ολοκληρωτικού κράτους-απαρτχάιντ: Ψευτοαριστερά του ΝΑΤΟ και του τρανσουμανισμού / μεταφυλισμού με οδηγό τον αμερικανόδουλο ΣΥΡΙΖΑ, φιλελεύθεροι ακροκεντρώοι, πατριδέμποροι, ακροδεξιοί, ευρωατλαντιστές (φορείς του ενδοτισμού προς την Τουρκία και θιασώτες της «αποτροπής» «για την αποφυγή πολέμου»). Καθόλου «χρήσιμοι ηλίθιοι» αλλά νοήμονες συμπαραστάτες της διεθνούς σιωνιστικής υπερελίτ μας δείχνουνε το «δέντρο» (ήτοι την διασύνδεση κάποιων στελεχών της Χαμάς με τον Ερντογάν στα πλαίσια της μουσουλμανικής αδελφότητας. Με παρόμοια πανάθλια διεστραμμένη λογική, η ακραία στήριξη των μπαντεριστών στην Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία από τους εγχώριους πολιτικούς κυβερνητικούς και αντιπολιτευομένους «αντιπροσώπους» μας θα νομιμοποιούσε ένα ρωσικό διωγμό του Ελληνισμού;). Επιδιώκουν να κρύψουν το ίδιο το «δάσος», ήτοι την χρόνια καταπίεση και τον ξεριζωμό από τη γη της Παλαιστίνης ενός δύσμοιρου λαού. Που επιπρόσθετα ας σημειωθεί ότι η αρχαία καταγωγή για μεγάλο μέρος του, ως Φιλισταίοι, τυγχάνει να είναι ελληνική «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη» (Γιασέρ Αραφάτ, Δεκέμβρης 1981).
Στην επικοινωνιόσφαιρα από διάφορους τίθεται ένα ερώτημα: «Μα πως είναι δυνατόν να μην ήξερε η Μοσάντ την προετοιμασία της παλαιστινιακής επίθεσης;» Δεν υποψιάζονται καν ότι α) δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή υπό τον απόλυτο έλεγχο του κυρίαρχου β) κανένα «πονηρό σχέδιο» αυτού του κυρίαρχου δεν μπορεί να ενέχει τέτοιο κουρέλιασμα του γοήτρου του. Η ερμηνεία περί «πονηρού σχεδίου» («ψευδούς σημαίας», «νέου Περλ Χάρμπορ» κοκ) των σιωνιστών «αρχόντων του σύμπαντος κόσμου» και των αγγλοσαξόνων την οποία ενστερνίζονται ακόμα και σοβαροί αναλυτές είναι έωλη. Θα είχε κάποιο νόημα μοναχά εάν ως «casus belli» επιφέρει μια καθολική εκδίωξη των εκατομμυρίων του παλαιστινιακού πληθυσμού από τα πατρογονικά εδάφη του στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Εδώ ας σημειωθεί ότι δεν είναι κάτι άγνωστο πως σε τμήμα της Εβραϊκής ελίτ υπήρχε πάντοτε αυτή η ιδέα και τώρα ξανά κερδίζει αποδοχή ως «αναγκαστική επιλογή». Η οποία έβλεπε ως στρατηγικό λάθος που το Ισραήλ δεν είχε εκδιώξει όλους τους Παλαιστινίους δεκαετίες πριν, κατά τη διάρκεια των νικηφόρων πολέμων του. Αυτή η ιδέα σε κάποιο βαθμό φαίνεται ότι επέδρασε και στην απόφαση του ισραηλινού καθεστώτος για διακοπή της ενέργειας και ακόμα χειρότερα του νερού στη Γάζα. Πράξη που στρέφεται συλλήβδην κατά ολοκλήρου του πληθυσμού της, θέλοντας να τον σπρώξει είτε στη φυγή είτε στο θάνατο από δίψα και αρρώστιες ενώ επαναφέρει την αρχή της «συλλογικής ευθύνης» που εφάρμοζε η Ναζιστική Γερμανία, γεγονός που συνιστά μέγα έγκλημα πολέμου.
Όμως ετούτη τη στιγμή, πρωταρχικά και πάνω από όλα η συμπεριφορά του Εβραϊκού κράτους δεν κυβερνάται από μια γενικότερη στρατηγική επιλογή αλλά προκρίνει την βασική τακτική και την άμεση ανάγκη να αποκαταστήσει τη στρατιωτική του επικυριαρχία, με τον πιο αιματηρό παραδειγματικό τρόπο και ταυτόχρονα το «αμαυρωμένο κύρος», τη «χαμένη του τιμή τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αυτό μέσω των ναζιστικής έμπνευσης προκρινομένων αντιποίνων κατά του πληθυσμού στη Γάζα: Μαζικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί κατά αμάχων και βόμβες φωσφόρου, καταστροφή ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων και ζωτικών υποδομών πρόνοιας / υγείας κλπ, διακοπή τροφοδοσίας σε τρόφιμα ενέργεια νερό, επιθέσεις εποίκων σε αραβικά χωριά της Δυτικής Όχθης κοκ. Εν μέσω τούτων ο εκπρόσωπος της Χαμάς, Αμπού Ομπέιντα δήλωσε ότι «Μετά από πολλαπλές σφαγές, με λύπη ανακοινώνουμε ότι κάθε ισραηλινή σφαγή ή επίθεση χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση σε παλαιστινιακά σπίτια, θα αντιμετωπίζεται με την εκτέλεση ενός Ισραηλινού αιχμαλώτου όπου και θα δημοσιεύουμε ηχογράφηση κάθε εκτέλεσης». Φαίνεται εδώ ότι ανοίγει διάπλατα η πόρτα του φρενοκομείου. Η υιοθέτηση του αποτρόπαιου κανόνα της βιβλικής θεοπολιτικής του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» μεταλλάσσει τα θύματα σε θύτες. Επιπλέον η ηγεσία της Χαμάς οδηγείται σε παγίδα εάν αγνοεί το πρωτόκολλο θανάτωσης Hannibal που το ισραηλινό καθεστώς δύναται να εφαρμόσει σε στρατιώτες του που είναι σε απαγωγή.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση Νετανιάχου φαίνεται πως έχει τρεις εναλλακτικές επιλογές:
α) Την δύσκολη αλλά εφικτή εξεύρεση μιας λύσης με «φρένο» στον ανεξέλεγκτο καλπασμό της αλληλοεξόντωσης και προσωρινού συμβιβασμού με βάση την «εξισορρόπηση μη μηδενικού αθροίσματος» που θα περιλαμβάνει και την ανταλλαγή αιχμαλώτων.
β) Την ένταση των σαρωτικών αεροπορικών βομβαρδισμών για διαμόρφωση των αναγκαίων συνθηκών που θα επιτρέψουν στα ισραηλινά στρατεύματα να περάσουν στις χερσαίες πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλου βάθους, προσβλέποντας πιθανόν στην εδαφική διάσπαση, διχοτόμηση και άμεση κατοχή όλης της περιοχής στη Γάζα. Εδώ ας σημειωθεί ότι παρά τη προπαγάνδα, το πιθανότερο μια νέα ήττα περιμένει το Εβραϊκό κράτος στην περίπτωση της χερσαίας εισβολής στη σκαμμένη με δαιδαλώδη τούνελ Γάζα (πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν του 2008) καθώς από τότε έχει ενισχυθεί σε σημαντικό βαθμό τόσο η μαχητική ικανότητα όσο και ο εξοπλισμός των παλαιστινιακών ενόπλων οργανώσεων.
γ) Την απόφαση να εκτελέσει σε αυτή την συγκυρία την επιλογή της πιο αδιάλλακτης φατρίας μέσα στη σιωνιστική ελίτ, που επιζητεί τη μετάβαση απ' το απαρτχάιντ των «νησίδων μπαντουστάν» στην εκδίωξη από τη χώρα όλων των Παλαιστινίων ξεκινώντας από τη λωρίδα της Γάζας.
Εκτός την πρώτη, οι άλλες δυο επιλογές οδηγούν στο πιο ακραίο σενάριο αυτό της υπερσύγκρουσης. Με την αντιπαράθεση να κλιμακώνεται και να γενικεύεται έλκοντας στην πολεμική αναμέτρηση πολλούς περιφερειακούς δρώντες με ανυπολόγιστες συνέπειες και αμέτρητα θύματα. Πρωταρχικά μοχλεύουν την κεντρομόλο κίνηση ολοκλήρου του μεσανατολικού αντιιμπεριαλιστικού «Άξονα Αντίστασης» στο πολεμικό πεδίο με πρώτη την είσοδο της Χεζμπολάχ στη μάχη. Ήδη το Ισραήλ εκκένωσε τους βόρειους οικισμούς του για να μην επαναληφθεί ο αιφνιδιασμός των νοτίων περιοχών του στις 7 Οκτώβρη. Αν το Εβραϊκό κράτος προχωρήσει πέρα από ένα επίπεδο τις δολοφονικές επιθετικές του ενέργειες στη Γάζα τότε το ενιαίο μπλοκ αντίστασης μπορεί να περάσει στο άνοιγμα πολλαπλών μετώπων δίχως να κάμπτεται από τον εκφοβισμό των αμερικανικών αεροπλανοφόρων που καταφθάνουν στην περιοχή. Στα πλαίσια αυτά η πιθανότητα να δεχτεί το Ισραήλ μαζί με την είσοδο πλήθους εχθρικών ξένων μαχητών (όχι μόνο από χώρες γειτονικές μα και από Αφγανιστάν και Τσετσενία) και ένα διαρκή καταιγισμό από drones αυτοκτονίας προερχόμενα από Λιβάνο, Συρία, Ιράκ, Υεμένη είναι μεγάλη. Περνώντας έτσι βαθμιαία και σε πολλαπλές περιοχές στον πιο χαοτικό μακρύ πόλεμο πλήρους κλίμακας.
Ένα μεγάλο ερώτημα εδώ είναι σε ποιο βαθμό θα κινητοποιηθεί ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Δυτικής Όχθης δεδομένου ότι σε σημαντικό ποσοστό βρίσκεται υπό τον έλεγχο της, υπό αμερικανο-ισρσηλινή πατρωνία, Παλαιστινιακής Αρχής του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς.
α) Αν η Χεζμπολάχ εισέλθει σε πόλεμο πλήρους κλίμακας, θα μπορούσε να στοχεύσει την διάλυση των εβραϊκών αρδευτικών υποδομών που είναι κοντά στα σύνορα Ισραήλ - Λιβάνου στη Γαλιλαία και στον Ιορδάνη ποταμό, στερώντας κάθε τροφοδοσία με νερό;
β) Αν η παλαιστινιακή αντίσταση αποφασίσει την κλιμάκωση του ολοκαυτώματος από μερικό (στη Γάζα ) σε καθολικό για όλο τον πληθυσμό στο Ισραήλ, θα είχε δυνατότητα να χτυπήσει και να σπάσει με χιλιάδες πυραυλικά μέσα τον ατομικό αντιδραστήρα στη Ντιμόνα επιφέροντας την εξάπλωση της πυρηνικής μόλυνσης;
Τι θα κάνει η Τουρκία;
Ποια είναι η βαθύτερη αλήθεια για τις σχέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία; Παρά τα επιφαινόμενα, ανοητολογούν (ακόμα και περισπούδαστοι αναλυτές) ορίζοντας την Χαμάς (και γενικότερα την παλαιστινιακή αντίσταση) ως όργανο της Άγκυρας. Παρ’ όλες τις τριβές σε διάφορες συγκυρίες, τα συμφέροντα των τουρκικών ελίτ ήταν πάντα με το Ισραήλ. Και - πέρα από τους νεο-οθωμανικούς ιδεοπολιτικούς ελιγμούς όπου στα πλαίσια της μουσουλμανικής αδελφότητας σχετίζονται με ορισμένους παράγοντες της πολυτασικής, αντιφατικής, συνεργαζόμενης κυρίως με το Ιράν αλλά αυτοκαθοριζόμενης Χαμάς - ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και τώρα ενόσω δεν δηλώνεται δημόσια και παρά την όποια ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και τους υψωμένους επικοινωνιακούς τόνους του Ερντογάν. Η εξωτερική πολιτική του οποίου διαρκώς συμπλέκει την παντουρκική, νεο-οσμανική και μουσουλμανική διάσταση ενώ η χρόνια αντιπαλότητα ανάμεσα στο εβραϊκό κράτος και τους Άραβες ανοίγει ευκαιρίες στη περιοχή για την τουρκική επιρροή.
Όλα αυτά έχουν ολοφάνερα καταδειχτεί:
- Mε τον κρυφό τουρκο-ισραηλινό συντονισμό στη Συρία για την ανατροπή του Άσαντ.
- Για δεκαετίες η Toυρκία είναι σε αντιπαράθεση με τη Χεζμπολάχ (συμμάχου της Χαμάς στον «Άξονα Αντίστασης»).
- Στην Καυκασία και στην κεντρική Ασία ο Παντουρκισμός ενέχει τη στενή συνεργασία με το Ισραήλ. Και οι δυο πρόσφεραν μαζικά σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό στο τουρκικό Αζερμπαϊτζάν στην σύγκρουση του με τους Αρμενίους και την κατάκτηση του Αρτσάχ. Προηγουμένως συνήργησαν στο βόρειο (Ουζμπέκοι) και βορειοανατολικό Αφγανιστάν (Μπανταχσάν) προωθώντας το έργο της λεηλασίας των πολύτιμων πόρων και της αυτονομιστικής απόσχισης.
- Αμοιβαίος εχθρός της γεωπολιτικής ατζέντας των τριών, Ισραήλ Αζερμπαϊτζάν Τουρκίας, είναι το Ιράν.
- Ιστορικά το Ισραήλ έχει συνδράμει σημαντικά στην αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων και των στρατιωτικών μέσων και υποδομών στην Τουρκία.
- Η Τουρκία δεν θα θυσιάσει τις πολύ προχωρημένες εμπορικές της σχέσεις με το Ισραήλ.
-Ο Ερντογάν με τον Νετανιάχου συμφώνησαν το Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη την κατασκευή αγωγού αερίου που θα περνά από τις ΑΟΖ Λιβάνου - Συρίας προς το Τσεϊχάν (πετώντας Κύπρο και Ελλάδα, εκτός).
Πέρα
από την καθεστωτική εβραϊκή θέση (=κράτος – απαρτχάιντ / εκδίωξη των Παλαιστινίων) και την
φονταμενταλιστική αραβική, ιρανική θέση (=καταστροφή του Ισραήλ).
Το κεντρικό πρόβλημα που αφορά το κράτος του Ισραήλ δεν είναι μόνο ότι υπέστη
στο παρόν μια στρατηγική ήττα γοήτρου αλλά ότι η γενικότερη προοπτική επιβίωσης
του μέσα στις επόμενες δεκαετίες είναι αμφίβολη. Η διάσωση του ουδόλως
εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι είναι βαθιά ενσωματωμένο στα τεχνολογικά και
οικονομικά δίκτυα της Δύσης, αναπτύσσει εμπορικούς δεσμούς με την Ινδία, έχει
αποκαταστήσει σχέσεις με αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Ούτε οι Αγγλοσάξονες,
ούτε κάποια Pax Americana, ούτε η
Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν πλέον να εγγυηθούν την ασφάλεια και την διατήρηση του
στο απώτερο μέλλον. Μέγα θέμα, που το ίδιο το Ισραήλ αρχίζει πλέον να το
αντιλαμβάνεται. Για τούτο ελισσόμενο, στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο συμπεριφέρεται
«προσεκτικά» αν και πιέστηκε έντονα να στηρίξει ανοιχτά το Μπαντεριστάν.
Στη μακρά διαδικασία της εξασθένησης της συλλογικής Δύσης, της πολυπολικής μετάβασης προς τη παγκοσμιοποίηση ΙΙ των μακροπεριφερειών, οι προοπτικές του Ισραήλ ως «νησίδα» σε μια εχθρική πολύ «άγρια θάλασσα» είναι ασαφείς και δύσκολες.
Κι αν ακόμα έσβηνε η σημερινή οδυνηρή φωτιά της σύγκρουσης, οι προϋποθέσεις και οι παράμετροι της ρήξης ανάμεσα σε Παλαιστινίους / Άραβες / Ιρανούς και Εβραίους στη Μέση Ανατολή δεν εξαλείφονται αλλά θα ενισχύονται. Το Ισραήλ έχει το δικό του εκρηκτικό εσωτερικό υπερανταγωνιστικό εθνολογικό σχίσμα ενώ η Μέση Ανατολή στα επόμενα χρόνια θα αναταράσσεται όλο και χειρότερα, με το ίδιο το Εβραϊκό κράτος να βρίσκεται στο κέντρο των πελώριων συγκρουσιακών δινών. Στη νέα γεωπολιτική κανονικότητα της περιοχής κάθε επόμενος κύκλος πυρκαγιάς θα είναι πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο ως προς την στρατιωτική, οικονομική και κοινωνική του καταστροφικότητα. Και εάν το Ισραήλ δεν υποστεί τις πιο ριζικές αλλαγές μέσα από διαδικασίες προσαρμογής, ανανέωσης, υπέρβασης και δεν κατορθώσει να εξασφαλίσει τις αναγκαίες εγγυήσεις ασφάλειας προχωρώντας σε αμοιβαία επωφελή συνεννόηση και σε κρίσιμες συμφωνίες με Ρωσία και Ιράν τότε μεσοπρόθεσμα κινδυνεύει να σαρωθεί.
Τώρα με βάση την μακρόχρονη πολιτική που εφάρμοσε το Εβραϊκό κράτος, αυτή της εθνοκάθαρσης, του ξεριζωμού, της καταπάτησης της γης των Παλαιστινίων, του εποικισμού, την πραγματική γεωγραφία της εσωτερικής κατανομής των πληθυσμών (με τους Παλαιστίνιους να περιορίζονται σε αποκομμένες «νησίδες μπαντουστάν») η «Λύση των δυο Κρατών» (αποφάσεις ΟΗΕ 1947 και 1974) δεν μπορεί πλέον να είναι βιώσιμη για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους που τελικά θα μετατρέπονταν σε ένα εξαρτημένο παράρτημα του Ισραήλ. Είτε κάποια στιγμή θα γίνει εφικτή η κοινωνική συνύπαρξη Παλαιστινίων και Εβραίων εντός μιας ενιαίας δημοκρατικής (με πλήρη ισονομία ισοπολιτεία ισηγορία) κρατικής υπόστασης, είτε αλλιώς οι δεύτεροι θα ξαναβρεθούν μελλοντικά μπροστά στο κίνδυνο μιας «Νέας Εξόδου». Όπου τότε ίσως και να αποκαλυφθεί το κεκρυμμένο νόημα της όποιας «αφηρημένης» θεωρητικο-πολιτικής συζήτησης [1] περί της ενδεχομένης μετακόμισης σε μια «Νέα Χαζαρία» στην Ουκρανία την Κριμαία ή αλλού και η σχέση της με την μελλοντική αντικειμενική πραγματικότητα.
[1] Jim Wald, Leaked report: Israel acknowledges Jews in fact Khazars; Secret plan for reverse migration to Ukraine.
https://blogs.timesofisrael.com/leaked-report-israel-acknowledges-jews-in-fact-khazars-secret-plan-for-reverse-migration-to-ukraine/
( Γιώργος Καπαρός 9.10.2023 )
-
