ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΠΛΑΤΕΙΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ (αναδιάταξη)

(Indignados – Αγανακτισμένοι.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

από τις 25 Μάη και κάθε μέρα)

«Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να ‘βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας (Άρης Βελουχιώτης - Ο Λόγος της Λαμίας. 22 Οκτώβρη 1944)

Ένα καινούργιο Λαϊκό Κίνημα γεννιέται.

Κάτω από τα αποκαΐδια και τη στάχτη που ξοπίσω της αφήνει η αντεπαναστατική επέλαση της Τροϊκανικής Χρηματοδεσποτείας και των Ολιγαρχικών οικονομικών, επιχειρηματικών, εκδοτικών, κομματοκρατικών φορέων της καθώς και των πάσης φύσεως δεξιών και αριστερών υποστηριγμάτων της μέσα στη Χώρα.

Τούτο εδώ το κίνημα έχει και τη ζωντάνια και τη θέληση για να διαρκέσει.

Διαψεύδοντας τη φλύαρη υποτιμητική πολιτικάντικη γλώσσα και την χρόνια αναίσχυντη δοσιλογική απουσία των ποικιλώνυμων «κομμάτων του λαού».

Η ανακάλυψη, η υπεράσπιση και η ανάπτυξη της Ανεξαρτησίας, της Αυτοοργάνωσης, της Πληθωρικότητας, της Αυτοδυναμίας και της Προοπτικής αυτού του Λαϊκού Κινήματος θα είναι εσωτερική υπόθεση του ίδιου του κινήματος. Και όχι το περιεχόμενο μιας κακοσερβιρισμένης κονσέρβας «ληγμένων» στα χέρια των καιροσκόπων εξωτερικών παρασίτων του. Θα είναι το μεγάλο Χρέος όλων των Indignados - Αγανακτισμένων προς τον εαυτό τους, το «Κοινό των Ελλήνων» και τον Κόσμο ολάκερο. Εν Συνειδήσει και ακατάλυτη Ενότητα.

Προσέξτε πολύ Αδέλφια:

-Είστε οι εξάγγελοι υπερασπιστές της ΑΥΤΟΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ αυτής της χώρας.

Είστε η αφετηρία της επίγνωσης όχι μόνο της ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ αλλά της ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ και της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ του λαού της.

Είστε ο αναγκαίος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ καταλύτης για την ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ  και την ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΤΕ το λαϊκό κίνημα των Αγανακτισμένων:

1.Από τους πολιτικούς «γύπες» των τοκογλύφων «Σάιλοκ» της Δύσης

2.Από τις πολιτικές «ύαινες»  της Ε.Ε. και της ΟΝΕ.

3.Από τις μεταμφιεσμένες τάχα «υποστηρικτικές» πολιτικές, που διαπλέκουν τα αταξικά, ανεθνικά «γουρούνια» που οργανώνουν μόνο τη φθορά και τον εκφυλισμό, καθώς ψάχνουνε  να ηγηθούν σε νέες πολυπολιτισμικές «φάρμες ζώων».

-Μην επιτρέψτε στον ποικιλώνυμο Νεοδοσιλογισμό να αλώσει τις γραμμές σας.

26 του Μάη

-

=> Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό

Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό

Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό

1-Να συγκαλύπτεις την αντεπαναστατική επέλαση του χρηματοδεσποτικού συστήματος και του δυτικού σαϊλοκικού - σιωνιστικού πολιτισμού του, σκιαμαχώντας απέναντι σε έναν από καιρό νεκρό παραγωγικό καπιταλισμό.

2-Να αντιλαμβάνεσαι την πλανητική συγκρουσιακή κοινωνική  διαλεκτική ως έναν κόσμο του ψευτο-συγκεκριμένου. Ως έναν  υποτιθέμενο «διπολικό» ανταγωνισμό  ανάμεσα σε υπεραφηρημένες κοινωνικο-πολιτικές  κατηγορίες: του «Οικουμενισμού» ή του «Διεθνισμού» κ.ο.κ. έναντι του «Συντηρητισμού» ή του «Kεφαλαίου» κλπ. Να αρνιέσαι την ανθρωπολογική, κοινωνική και πολιτισμική πολυπολικότητα των πλανητικών αντιμαχιών και  να προσποιείσαι πως δεν βλέπεις  το προφανές:  πως στον σημερινό και   εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο της ανεξαρτησίας και της απελευθέρωσης των λαών η «Αριστερά» (εκτός ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων) είναι όχι μόνο παντελώς απούσα αλλά και συχνά εχθρική.

3-Να απλοποιείς και να  «φωτίζεις» επιλεκτικά την αποτρόπαιη όψη ορισμένων κεντρικών μηχανισμών της Εσπερίας (ΗΠΑ, ΔΝΤ κλπ) και κατόπιν να αποκρύβεις το φρικαλέο πρόσωπο άλλων (Ε.Ε.-ΟΝΕ-ΕΚΤ-Γερμανία κλπ)  προκρίνοντας την καταστροφική παραμονή στο  συνεταιρισμό τους. Αδιαφορώντας για τη ολική κατεδάφιση και τους σωρούς των ερειπίων μιας έρημης Χώρας.

4-Να διαχωρίζεις ή να υποσκάπτεις την εθνική πλευρά του κοινωνικού-ταξικού αγώνα με το πρόσχημα πως αντιμάχεσαι τον «αστικό εθνικισμό» ενώ  σε τελική ανάλυση δυναμιτίζεις και ανατινάζεις τις ίδιες τις βασικές προϋποθέσεις του απελευθερωτικού ζητήματος.

5-Να περιορίζεις τις όψεις και διαστάσεις του εθνικού προβλήματος αποκλειστικά στις πλευρές της εξωτερικής εθνικής απειλής (Τουρκικός Νεοθωμανισμός, Μακεδονικό), να «ξεχνάς»  άλλες (Βορειοηπειρωτικό κλπ), να αποσιωπάς ή ακόμα και να «βάζεις πλάτη» στις κυρίαρχες και καθοριστικές στη συγκυρία που εκπορεύονται από τη σύγχρονη Τριπλή Κατοχή της Ελλάδας: 

α) Κατοχή των δυτικών «Μεγάλων Δυνάμεων». 

β) Κατοχή της  «αλλοδαπής» τοπικής Κλεπτοκρατικής Ολιγαρχίας.

γ) Κατοχή των στιφών της Αλλογενούς Λαθρομετανάστευσης.

6-Να προκρίνεις το άσφαιρο «καταγγελτικό» πνεύμα του «αντιμνημονιακού» παρλιαμενταρισμού και να σέβεσαι όλα  τα πρωτόκολλα του θεσμικού καθωσπρεπισμού.  Να δρομολογείς τις ενστάσεις και εναντιώσεις σου εντός των συστημικών πλαισίων της συναίνεσης ή της ανοχής προς την ολιγαρχική πολιτική και να νομιμοποιείς ξεδιάντροπα, με τη συμμετοχή σου στη Βουλή, την κοινοβουλευτική  δικτατορία και το ειδικό καθεστώς της Τρόικα που υποβαστάζει αυτή τη τριπλή κατοχή.

7-Να επιλέγεις τις απολύτως αναποτελεσματικές, αποσπασματικές, απομακρυσμένες, εκτονωτικές και ακίνδυνες για το καθεστώς μορφές «λαϊκής κινητοποίησης» με την μέγιστη αυταπάτη της αξιοποίησης τους απλώς και μόνο για την όποια ευκαιριοθηρική συσσώρευση ωφέλιμου πολιτικο-κομματικού κεφαλαίου.

-Να έχεις καταχωνιάσει στη λήθη ό,τι πολυτιμότερο μήνυμα έδωσε το παρελθόν. Πως  «Ο κομμουνισμός είναι για μας, όχι μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σε αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα, που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτού του κινήματος απορρέουν από τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σήμερα» (Μαρξ – Ένγκελς,  «Γερμανική Ιδεολογία»).

_

«Αυγή της Οδύσσειας». Οι Λαιστρυγόνες πάνω από τη Λιβύη

Αυτό που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η κλασσική ατλαντιστική επιδρομή σε μια ανεξάρτητη χώρα  που αντιμετωπίζει μια εμφύλια εσωτερική κοινωνικοπολιτική σύγκρουση. Η επιδρομή διεξάγεται ήδη κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ έχοντας εξασφαλίσει την προσχηματική επικυρωτική συγκατάθεση  του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ  ο οποίος για άλλη μια φορά ακόμα περιβάλλει τους αδίστακτους ιμπεριαλιστές και σιωνιστές φονιάδες των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Σομαλίας, της Παλαιστίνης κλπ με το κύρος των ιεροφαντών ανθρωπιστών, σωτήρων του αμάχου πληθυσμού.

Οι ΗΠΑ στη βάση της πολυμερούς γεωπολιτικής του «Λευκού Οίκου»  αποκεντρώνουν την ευθύνη για την τωρινή πολεμική διοργάνωση της «ανθρωπιστικής», «δημοκρατικής» ανθρωποσφαγής, κατάτμησης και λεηλασίας. Ο Ομπάμα  αναβαθμίζει το ρόλο των ευρωτυχοδιωκτικών επεκτατικών δυνάμεων που υπνοβατούν μέσα στη τωρινή εγκληματική νατοϊκή επιχείρηση κάτω από τα οράματα των παλαιών ενδόξων αποικιοκρατικών τους μεγαλείων  όταν η Ιταλία προκαλούσε αμέτρητες εκατόμβες θυμάτων στη Λιβύη (ιδίως στη Κυρηναϊκή), όταν η Γαλλία εξόντωνε στην Αλγερία πάνω από ένα εκατομμύριο  ανθρώπους, όταν η Αγγλία για χρόνια κυριαρχούσε αιματηρά  στην Αίγυπτο και σε άλλα μέρη του αραβικού κόσμου.

Οι αεροπορικές και ναυτικές πολεμικές επιχειρήσεις της νέας επιθετικής δυτικής σταυροφορίας δικαιολογούνται στο προπαγανδιστικό επίπεδο από τα παραπλανητικά σλόγκαν του «δημοκρατικού» ιμπεριαλισμού και της υποτιθέμενης «φραγής» στην επέλαση των κανταφικών καθεστωτικών στρατευμάτων. Ουσιαστικά όμως χαρακτηρίζονται από την προγραμματισμένη και συστηματική καταστροφή των δημοσίων και κοινωνικών υποδομών καθώς και τις αυξανόμενες δολοφονικές «παράπλευρες απώλειες» μεταξύ των αμάχων ώστε ο λιβυκός λαός εξουθενωμένος να παραδοθεί και να υποταχτεί στη νέα  εξοντωτική  επαναποικιοποίηση της χώρας του. Εδώ ας σταθούμε σε ορισμένα σημεία της πολεμικο-πολιτικής ατζέντας των Λαιστρυγόνων του Βορρά :

1-Εκτός τις βλέψεις τους για την αρπαγή των πετρελαϊκών πόρων και του χρηματοοικονομικού πλούτου της Λιβύης εξυφαίνονται επίσης και οι θεσμικές μορφές της επαναποικιοποίησης που αφορούν την διαμόρφωση μιας  ιδιωτικοποιημένης  οικονομίας σε όφελος των δυτικών μεγατραπεζών και ολιγοπωλίων  δι ενός διάδοχου αστικοφιλελεύθερου πολιτικού καθεστώτος διοικούμενου από πολιτικούς αντιπροσώπους της ευρωατλαντικής κυριαρχίας στη περιοχή.

2-Ο ευρύτερος χώρος της Μεσογείου αποτελεί σήμερα ένα καθοριστικό γεωστρατηγικό μέτωπο για την πορεία και την έκβαση των πλανητικών γεωοικονομικών και γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων και τελικά για τις σχέσεις ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Η άμεση ή έμμεση κατοχή της λιβυκής επικράτειας θα προσέφερε στο ΝΑΤΟ ένα προκεχωρημένο προγεφύρωμα όχι μόνο για τον αναγκαίο συνολικό έλεγχο του κρίσιμου χώρου της μεσογειακής λεκάνης αλλά και για την αμεσότερη εποπτεία των εξελίξεων στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

3-Η Αμερική κατευθύνει τις ευρωατλαντικές δυνάμεις να ακολουθήσουν τη φυσικοϊστορική τάση των «φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών»  προς ένα καινούργιο μακρύ πόλεμο και προς μια νέα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την τόνωση (μέσω του λεγόμενου «στρατιωτικού κεϋνσιανισμού») της εξαρθρωμένης οικονομίας τους και τον αποπροσανατολισμό των λαών τους από τις εξοντωτικές επιπτώσεις της σύγχρονης κοινωνικής αντεπανάστασης των οικονομικο-πολιτικών ελίτ στην Εσπερία. Αυτά υπό όρους υποκειμενιστικής αυθυποβολής, όπου καθώς είναι αδύνατον να συμβιώσει με την ορατή εξέλιξη της απώλειας του παγκόσμιου ηγεμονισμού θα ξυπνήσει απότομα όταν σκάσει κάποια στιγμή εκκωφαντικά η πιο μεγάλη «φούσκα» αυτή της ίδιας της ετοιμόρροπης αυτοκρατορίας.

Ο λιβυκός πόλεμος της Νέας Τάξης υποστηρίζεται από το πλέγμα των διεθνών δεσμεύσεων και κυρώσεων που επιβάλλουν δια του ΟΗΕ η πλανητική χρηματοδεσποτεία καθώς και  τα κεντρικά ή  τα νέα επεκτατικά κράτη. Πέρα από το πάγωμα των κεφαλαίων στο εξωτερικό, ήτοι την έμμεση απαλλοτρίωση χρηματικών περιουσιακών στοιχείων του κράτους της Λιβύης τα οποία όμως σε τελική ανάλυση ανήκουν στο λαό της, αυτό που γενικότερα συμβαίνει είναι η γενίκευση των απαγορεύσεων σε όλους τους τομείς και τις λειτουργίες της λιβυκής οικονομίας (εταιρίες, εμπόριο, επενδύσεις κοκ). Η πολιτική οικονομία της Λιβύης υπάγεται βίαια και κατακερματισμένη γίνεται ένα απλό παράρτημα της εξωτερικής κρατικής πολιτικής των παγκόσμιων δυνάμεων τόσο του ατλαντικού «συνασπισμού των προθύμων του πολέμου» όσο και του  πενταμερούς «συνασπισμού της ανοχής» αυτού του πολέμου (BRICs + Γερμανία).

Στη Λιβύη εδώ και αρκετό καιρό, παρακολουθούμε μια  ιδιότυπη διαδικασία τοπικής συμπύκνωσης των εκρηκτικών αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τον αραβικό κόσμο όπου στην πολλαπλότητα τους υπερπροσδιορίζονται από τη δυναμική πολικότητα ανάμεσα στους μεγαλειώδεις λαϊκούς εξεγερσιακούς αγώνες και στην ιμπεριαλιστική μηχανική της συστημικής αναδιοργάνωσης. Ανάμεσα στις πολλαπλές όψεις αυτής της ανασύνταξης και του καινούργιου πολέμου της Νέας Τάξης προεξέχει η αφετηριακή της πρόθεση να διασυνδεθεί με τις  hi- tech δικτυώσεις και τα δημοκρατικά κινήματα της αραβικής νεολαίας νοηματοδοτώντας το προσανατολισμό της μέσα από τη προσφορά μιας μετανεωτερικής φιλελεύθερης συμμετοχικής «εναλλακτικής αφήγησης» που να επιτρέπει την ανασυγκρότηση των προσδοκιών και των αιτημάτων μακράν της - επικίνδυνης και απειλητικής για τη Δύση και τα τοπικά υποτελή της κράτη - ιδεολογικής επιρροής της ισλαμικής επανάστασης. Είτε αυτή αφορά τις σιιτικές είτε τις σουνιτικές μεθερμηνείες και εκδοχές της. Είναι γεγονός πως το κρυφό σχέδιο της σύγχρονης πολιτικοστρατιωτικής, οικονομικής και κοινωνικής  αποικιακής  κατάκτησης της Λιβύης έχει ως επίκεντρο την εκμηδένιση της ίδιας της επαναστατικής επαγωγής της αραβικής αφύπνισης μέσα στο λιβυκό τερραίν και την ευρωατλαντική εξουδετέρωση κάθε εσωτερικής προοπτικής απελευθερωτικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Το ατλαντικό μπλοκ  παρεμβαίνει για να αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης στη Λιβύη, να εκτροχιάσει την επαναστατική διαδικασία εκτός θεσμίσεων ένοπλης λαϊκής εξουσίας και να συλλέξει τα συντρίμμια της σε υλικά χρήσιμα στη περιφερειακή μεσογειακή και αραβική στρατηγική του. Στρατηγική που αναγκαστικά προσφεύγει στο παλιό γνωστό πολεμικό της πρόγραμμα ως μοναδικό τρόπο ανάταξης και ανακατάληψης θέσεων στα ρευστοποιημένα τώρα  γεωπολιτικά  αραβικά εδάφη  τα οποία οργώνονται απ άκρου σ άκρη από τον «αυτοκινούμενο» αροτήρα της μαζικής κοινωνικής αφύπνισης που συγκλονίζει συθέμελα την αυτοκρατορική αρχιτεκτονική της ευρύτερης μεσανατολικής – μεσογειακής  περιοχής. Μια αρχιτεκτονική που είχε ως θεμέλιο της τον κατακερματισμό της αραβικής εθνικής ενότητας και την εντοίχιση της απομονωτικής διαίρεσης μέσα σε μια αλυσίδα πολλαπλών  υποτελών τοπικών  κρατών. Και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της δυναμικής αραβικής κινητοποίησης είναι πως πάνω στο φρεσκοσκαμμένο έδαφος των καινούργιων αγώνων  μια αναγεννημένη συνείδηση και ταυτότητα του παναραβισμού αρχίζει και πάλι να ξαναφυτρώνει.

Στο πολιτικό επίπεδο οι φορείς της αποικιοκρατίας αξιοποιούν αποτελεσματικά την από καιρό εξυφασμένη διασύνδεση τους  με την διακριτή  δυτικόφιλη πτέρυγα του περίπλοκου, εσωτερικά διαφοροποιημένου και στρατηγικά αποκλίνοντος, φυλετικού και κοινωνικού δυναμικού της λιβυκής επανάστασης:

1-Επανάστασης διαιρεμένης,  που έλκεται από τις δύο κύριες τάσεις που λειτουργούν μέσα στις γραμμές της ήτοι τη τάση της φιλελεύθερης πρόσβλεψης στη Δύση  και του ολιγαρχικού συμβιβασμού μαζί της από τη μια και  τη τάση του μαχητικού ισλαμικού ριζοσπαστισμού από την άλλη. Ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές κινείται το μεγάλο ανοργάνωτο δυναμικό νεολαίας και απλών ανθρώπων,  με αγνές αγωνιστικές προθέσεις και κινηματικό αυθορμητισμό στην αντικαθεστωτική του δράση.

2-Επανάστασης «προδομένης», η οποία  ήδη από τις 27 Φεβρουαρίου αποκτάει τον ολιγαρχικό θεσμικό «προαγωγό» της ο οποίος απεργάζεται την απαγωγή και την εκτροπή της. Πρόκειται για το  «Λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο-CNLT» με έδρα τη Βεγγάζη, που  ελέγχεται από αυτή τη πτέρυγα  και η οποία βασίζεται στη συμπαράταξη ανάμεσα στο «Εθνικό Μέτωπο για τη σωτηρία της Λιβύης-NFSL» του Ιμπραήμ Σαχάντ, των μοναρχικών του Μουχάμεντ Αλ-Σενούσι και του Ιντρίς Αλ- Σενούσι και στις πρώην  καθεστωτικές προσωπικότητες καιροσκόπων που πέρασαν ευκαιριοθηρικά  στην άλλη όχθη όπως ο  υπουργός Δικαιοσύνης Μουσταφά Αβδούλ Τζαλίλ (πρόεδρος του Συμβουλίου), ο αμερικανοσπούδαστος νεοφιλελεύθερος  Μαχμούντ Τζιμπρίλ (προσωρινός πρωθυπουργός), o Ομάρ Αλ Χαρίρι (προσωρινός υπουργός Στρατιωτικών), ο Αλί Αλ Εσάουι (προσωρινός υπουργός Εξωτερικών) και πλείστοι άλλοι. Και είναι οι ηγέτες-μαριονέτες αυτής της πτέρυγας που προσκάλεσαν ανοικτά την ιμπεριαλιστική στρατιωτική παρέμβαση στη χώρα και της προσέδωσαν υψηλό βαθμό εσωτερικής νομιμοποίησης.

Με βάση τα νέα δεδομένα της κλιμακούμενης ατλαντικής πολεμικής παρέμβασης  στη Λιβύη που η προαγωγή της θα αφορά οπωσδήποτε στη συνέχεια και τις μεγάλες χερσαίες επιχειρήσεις, είναι δύσκολο για το καθεστώς Καντάφι να επιδείξει αυξημένα όρια αντοχής προσφεύγοντας σε ένα παρατεταμένο πόλεμο. Τα εμπόδια δεν είναι μόνο  εδαφικής υφής καθώς η έρημος δεν είναι ένας ευνοϊκός αρωγός. Η επιλογή της ένοπλης αντίστασης μέσα στις πόλεις θα συναντήσει εδώ τα μεγάλα προσκόμματα της αποδιοργανωμένης κοινωνικής συνοχής, της  καταρρέουσας κρατικο-πολιτικής οργάνωσης, των κατεστραμμένων βασικών επιβιωτικών  υποδομών και λειτουργιών  καθώς και της έλλειψης μαζικής κουλτούρας ανταρτοπολέμου των καθεστωτικών δυνάμεων. Αναγκαστικά λοιπόν τίθεται εν αμφιβόλω η  δυνατότητα διατήρησης του Καντάφι στην εξουσία. Το ενδεχόμενο  μιας φανερής συμφιλίωσης ή κεκρυμμένης συνεννόησης του φιλοκανταφικού μετώπου με τους αντιδυτικούς νασεριστές και κάποιες από τις ισλαμικές φατρίες που κάλεσαν σε ιερό πόλεμο απέναντι στην νατοϊκή επίθεση στη Λιβύη, είναι  οπωσδήποτε μικρό αλλά όχι ανύπαρκτο. Μια τέτοια αναστροφή θα μετατόπιζε τον εμφύλιο πόλεμο σε πόλεμο απελευθερωτικό ανάμεσα στις δυνάμεις της αποικιοκρατικής εισβολής και τις δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής  αντίστασης.

Η πολεμική προπαγάνδα της ατλαντικής σύμπραξης των σταυροφόρων συνεπικουρούμενη από την καταιγιστική παραπληροφόρηση των διεθνών ΜΜΕ εκτός το «ανθρωπιστικό» πρόταγμα διαβεβαιώνει επίσης  για το  «δημοκρατικό» αποτέλεσμα της επέμβασης. Αυτό που αποκρύπτει είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία η οποία μας δείχνει ότι οι εξωτερικές στρατιωτικές παρεμβάσεις από τα αυτοαποκαλούμενα «φιλελεύθερα κράτη» τελικά μπλοκάρει τον ίδιο τον εκδημοκρατισμό τον οποίο επικαλούνται προσχηματικά ως αξιακή και  ηθικο-κανονιστική τους αρχή. Αυτό δε που πρόκειται να επιφέρει η ξένη αιματηρή ανάμειξη  στη Λιβύη δεν θα είναι απλώς η «αλλαγή καθεστώτος» και η τοποθέτηση πληρεξουσίων τοποτηρητών της στη νέα διακυβέρνηση αλλά η γενικευμένη αποσταθεροποίηση και η ζοφερή κλιμάκωση της χαώδους αλληλουχίας  αντικατοχικής αντίστασης και εμφύλιας αλληλοεξόντωσης.  Η πιθανότητα διάσπασης της λιβυκής επικράτειας είναι επαυξημένη. Οι παραδοσιακές και φυλετικές αντιθέσεις μεταξύ των τριών μεγάλων ιστορικών  επαρχιών της Τριπολίτιδας (φυλετική συνομοσπονδία Hasoony), της Κυρηναϊκής (φυλετική συνομοσπονδία Harabi) και της Φεζάν (φυλές Tuareg και Toubou), είναι υπαρκτές και στον κατευθυνόμενο παροξυσμό τους κάτω από την αποικιακή γεωπολιτική του «διαίρει και βασίλευε» μπορούν να υποβαστάξουν την διχοτόμηση ή και την τριχοτόμηση της χώρας.

Είναι δε εντυπωσιακή  η πολιτική σκοτοδίνη που χαρακτηρίζει την  συμπεριφορά μεγάλου μέρους της διεθνούς αριστεράς ως προς τις αραβικές εξεγέρσεις γενικά και την επανάσταση στη Λιβύη ειδικότερα. Για τα πιο μεταλλαγμένα αντιδραστικά της τμήματα, από πρώην κομμουνιστές και γκοσίστες,  που έχουν  από χρόνια προσχωρήσει στην υπηρεσία των ελίτ της Δύσης τα πράγματα είναι "ξεκάθαρα". Για αυτό δεν προκαλεί καμιά εντύπωση που με την  προβολή της θεωρίας της «ανθρωπιστικής επέμβασης» και με οδηγητές στη πρώτη γραμμή τους διάφορους Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, Μπερνάρ Κουσνέρ,  Ζοζέ Μποβέ,  Μάσιμο ντ' Αλέμα και άλλους πολλούς,  υποστηρίζουν ένθερμα τη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» και τη δυτική στρατιωτική επιδρομή στη Λιβύη κάτι εξ΄ άλλου που έκαναν επίσης πριν χρόνια και στους προηγούμενους πολέμους της Νέας Τάξης στη  Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ κλπ.

_

Αίγυπτος. Εξέγερση και Τάξη

Η απομάκρυνση Μουμπάρακ εγκαινιάζει μια καινούργια περίοδο, μια παρατεταμένη διαδικασία μεταβολών του αιγυπτιακού και αραβικού γεωπολιτικού τερραίν. Ο κινητοποιημένος λαός της Αιγύπτου κινδυνεύει να γίνει το μεγάλο θύμα μιας νοθευμένης Μεταπολίτευσης της οποίας η περιδίνηση έχει ως κεντρικούς ελκυστές την επικυρίαρχη κάστα του Στρατού, την φιλελεύθερη Κοινωνία Πολιτών-ΜΚΟ και την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ενώ σαφώς υπόκειται στη συνθλιπτική βαρυτική επενέργεια του Αμερικανο-Ισραηλινού μεσανατολικού Προγράμματος.

Στις χώρες της Εσπερίας τα διάφορα Think Tanks, οι Διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης και τα Διεθνή Μέσα Παραπληροφόρησης ενορχηστρώνουν διαρκώς την καθημερινή συσκότιση, ανάμειξη, παραπλάνηση και ωραιοποίηση ως προς τα πραγματικά δεδομένα της αιγυπτιακής και αραβικής αφύπνισης.

Το πρώτο πέπλο της συσκότισης αφορά την επιδίωξη αποφυγής μιας καθολικής κατακραυγής για την ξεδιάντροπη ιμπεριαλιστική-σιωνιστική υποκρισία. Η οποία δια μέσου της μακρόχρονης εκπαίδευσης του προσεταιρισμένου προσωπικού, της ισχυρής χρηματοδότησης και υποστήριξης των φιλοδυτικών αραβικών δικτατοριών, διασφάλιζε εκτός τον αιγυπτιακό «πυλώνα» το πλήρες δίκτυο των υποτελών τοπικών κρατών-πελατών και τον απρόσκοπτο έλεγχο ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Μόνο για το καθεστώς Μουμπάρακ οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν απλόχερα μια εξωτερική στρατιωτική βοήθεια που στα 30 χρόνια έφθασε στο ύψος των 60 δισ. δολ. και όπου σημαντικότατο τμήμα αυτών των χρημάτων έχει δαπανηθεί στην προμήθεια αμερικανικού εξοπλισμού. Παρ΄ όλα αυτά τώρα γινόμαστε οι έκπληκτοι θεατές ενός ξαφνικού «ανθρωπιστικού» - «δημοκρατικού» ξυπνήματος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες θέτουν πομπωδώς στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα των «μεταρρυθμίσεων» και της απαλλαγής της περιοχής από τους εξασθενημένους, λόγω των μαζικών αντιδράσεων, δεσποτικούς ηγέτες-παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Σημαντικό μερίδιο συμμετοχής σε τούτη την υποκρισία έχει και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ο οποίος ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, συστεγαζόταν θαυμάσια με τους «σοσιαληστές» δικτάτορες Χόσνι Μουμπάρακ της Αιγύπτου και Μπεν ΄Αλι της Τυνησίας (οι οποίοι διαγράφτηκαν τέλη του Γενάρη 2011) ενώ σήμερα πλέον και σε συγχροτισμό με ολάκερο το ανώτατο δυτικό πολιτικό προσωπικό, αναφέρεται στις αυθεντικές «στιγμές απελευθέρωσης» και στην ανάγκη «οικοδόμησης ισχυρού και βιώσιμου δημοκρατικού συστήματος».

Το δεύτερο πέπλο της ανάμειξης ενέχεται στη γεωπολιτική στρατηγική της αμερικανικής υπερελίτ. Αν και η τελική έκβαση της Αιγυπτιακής εξέγερσης είναι ακόμα ασαφής μπορούμε σχετικά εύκολα μέσα στο χάος της «δημιουργικής καταστροφής» να διακρίνουμε τις εξωτερικές παρεμβάσεις της υπερεθνικής ολιγαρχίας και τη συνδρομή της με τρόπο καθοριστικό στη συγκρότηση του ηγεμονικού αντιπολιτευτικού πόλου με σκοπό να ελεγχθεί τόσο το νόημα όσο και ο πολιτικός σχεδιασμός του αιγυπτιακού λαϊκού κινήματος και να βαφτεί ο εξεγερσιακός τυφώνας με ένα καινούργιο «χρώμα» από τα πλείστα εκείνα της «πολύχρωμης» φαρέτρας του «δημοκρατικού ιμπεριαλισμού». Ο πόλος αυτός λοιπόν οικοδομήθηκε υπό την τυπική οργανωτική μορφή του «Εθνικού Μετώπου για την Αλλαγή» και το κεκρυμμένο ουσιαστικό πατρονάρισμα των παγκοσμιοποιητών του «International Crisis Group» (των George Soros, Zbigniew Brzezinski, Martti Ahtisaari, Javier Solana, Jacques Delors, Shimon Peres, Kofi Annan κλπ κλπ) και με συντονιστή τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι. Πασίγνωστα επίσης αμερικάνικα ιδρύματα όπως το «National Endowment for Democracy-NED», το «Freedom House-FH» κ.α. με οργανική σχέση με το «Council on Foreign Relations-CFR», το «U.S. Congress», τη «Central Intelligence Agency-C.I.A» κλπ έχουν εμπλακεί ποικιλοτρόπως στη δημοκρατική  ενεργοποίηση της νεολαίας για την «αλλαγή του καθεστώτος». 'Εμμεσα με χρηματοδότηση και άμεσα μέσω της «Κοινωνίας Πολιτών» και των Μ.Κ.Ο. της  ενώ με δραστικά hi-tech εργαλεία συντονισμού (Twitter, Facebook καθώς και αρκετά Blogs) συγκέντρωναν το δυναμικό τους εδώ και μια τριετία επενδύοντας στην  καλλιέργεια του φιλελεύθερου κοινωνικού εργαστήριου-φυτωρίου για τη δημιουργία ενός νέου μαχητικού και  προσανατολισμένου στις δυτικές αξίες πολιτικού προσωπικού. Ας σημειωθεί ότι το «Κίνημα 6 του Απρίλη» του Ελ Μπαραντέι συμμετείχε από το 2008 σε οργανωμένη από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ - και σε διασύνδεση με το επιχορηγούμενο από υπερεθνικά ολιγοπώλια AYM Movements.org - «Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας για τα Κινήματα Νεολαίας». Τα δε αποκαλούμενα «ανεξάρτητα συνδικάτα» υποβοηθήθηκαν οργανωτικά με την αποφασιστική συνδρομή του αμερικανικού «National Endowment for Democracy-NED». Από το άλλο μέρος το «αντίπαλο δέος», η Μουσουλμανική Αδελφότητα βρισκόταν για μακρό διάστημα σε συνομιλίες με εξουσιοδοτημένους υψηλόβαθμους αξιωματούχους των ΗΠΑ ενώ έμπρακτα είχε ήδη προσχωρήσει από τον Ιούλιο 2010 στην «Εθνική Συνενόηση» με τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι και στη συγκρότηση «Μετώπου συλλογής υπογραφών επτά σημείων» και αυτό με κεντρικό αίτημα τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση» στην Αίγυπτο. Ο Ελ Μπαραντέι είναι σήμερα η κατασκευασμένη κεντρική προσωπικότητα του φωτεινού μέλλοντος της αιγυπτιακής κοινοβουλευτικής δημοκρατικής μεταπολίτευσης. Και αυτό με τη συστράτευση στα δικά του βήματα ολόκληρου σχεδόν του φάσματος των αντιπολιτευτικών κινήσεων: Από τους ακτιβιστές του «Κινήματος 6 του Απρίλη» και της ομάδας «Είμαστε Όλοι Χαλέντ Σαΐντ» στο Facebook (του Ουαέλ Γκονίμ, βασικού στελέχους της Google Μέσης Ανατολής), του «Aιγυπτιακού Κινήματος για την Αλλαγή-Kefaya», τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ως και Αριστερούς ριζοσπάστες και Κομμουνιστές.

Το τρίτο πέπλο αυτό της παραπλάνησης θέλει να προσδιορίσει και να μορφοποιήσει μονοσήμαντα τόσο το περιεχόμενο όσο και το αποτέλεσμα της μαζικής διαμαρτυρίας ως μια ευρύτερη κίνηση για τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση και αλλαγή». Για την αυτοσυνείδηση και την αδιάλειπτη προπαγάνδα της δυτικής ολιγαρχίας η εξέγερση της αιγυπτιακής νεολαίας, υπό την επίδραση και ως συνέχεια του αρχικού ξεσηκωμού της νεολαίας της Τυνησίας, αποτυπώνει και αντιπροσωπεύει τη θέληση των αραβικών λαών για απελευθέρωση από τον πολιτικό δεσποτισμό και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Πρόκειται για την κατασκευασμένη από τον «δημοκρατικό ιμπεριαλισμό» κοσμοεικόνα της ιστορίας κατά την οποία όλοι οι αγώνες και όλα τα κινήματα οφείλουν να πορεύονται εξαναγκαστικά προς μια κατεύθυνση, αυτή της δυτικότροπης δημοκρατίας. Πρόκειται για την μεγάλη φιλελεύθερη πολιτική μυθοπλασία που αποκρύβει προσεκτικά το θεμελιώδες γεγονός ότι στη σημερινή εποχή του πλανητικού υπερεκμεταλλευτικού Χρηματοδεσποτικού Συστήματος, η έμμεση δημοκρατία όχι μόνο είναι μια απόλυτη στρέβλωση της λαϊκής θέλησης και κυριαρχίας (που μόνο η άμεση δημοκρατία θα εγγυούταν) αλλά αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία συνιστά την άλλη όψη της δικτατορίας υπό κοινοβουλευτικό μανδύα. Δικτατορίας που απλά θέλει να αντλεί τη νομιμότητα της όχι από το θεϊκό ή το στρατιωτικό νόμο αλλά από τον ολοκληρωτικά ελεγχόμενο συναγωνισμό του εκλογικού consensus και την επικυρωτική συμμετοχή όλων των κομμάτων στο παιγνίδι ενός διεφθαρμένου παρλιαμενταρισμού. Και εάν η ιστορία πάει να ξεφύγει από τα δίκτυα της αυτοκρατορικής προσταγής, αν γλιστρήσει λίγο πέρα από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής διανομής της ψήφου, εάν επίσης τείνει να μετακινηθεί προς το καθοριστικό πεδίο της οικονομικής δημοκρατίας δηλαδή του κοινωνικού ελέγχου των παραγωγικών-βιοτικών μέσων και της ισόμετρης κατανομής του πλούτου, τότε οι ειρηνικές δημοκρατικές παραμυθιάρικες φωνές του «Ελεύθερου Κόσμου» θα αντιστραφούν αυτοστιγμής στα πιο θορυβώδη εμβατήρια και προσκλητήρια των σωτηριολογικών πολέμων της «Νέας Τάξης».

Το τέταρτο πέπλο ωραιοποιεί επικοινωνιακά και νομιμοποιεί το οργανωμένο από την αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία και υποστηριζόμενο από τους ευρωκομπάρσους της γεωπολιτικής, σχέδιο Β ήτοι το Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο. Το οποίο φαινομενικά υποτίθεται έρχεται να υπηρετήσει την «εθνική βούληση» για ομαλό συντεταγμένο δρομολόγιο στη «δημοκρατική νέα εποχή» ενόσω ουσιαστικά αποσκοπεί στην αδιαμφισβήτητη πρόσδεση και ενσωμάτωση της προστρέχουσας σε ιστορικό συμβιβασμό Μουσουλμανικής Αδελφότητας στο ιμπεριαλιστικό status quo και βεβαίως στην αποφυγή μεταβίβασης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας στο μαζικό κίνημα και στον αιγυπτιακό λαό ο οποίος βιάστηκε να εορτάσει πανηγυρικά πολύ νωρίς τα επινίκια της παραίτησης Μουμπάρακ δίχως καν να έχει ανατρέψει το κυριαρχούμενο από τη Δύση υπεραυταρχικό στρατιωτικο-πολιτικό σύστημα. Αλλά βιάστηκαν επίσης και πλείστοι αναλυτές «εμπειρογνώμονες» να ανακηρύξουν τον αδίστακτο πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και εκλεκτό της CIA / Mossad, αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, ως πιθανό επόμενο πρόεδρο της Αιγύπτου. Όμως στην εξαρτημένη και κυριαρχούμενη από τις ΗΠΑ στρατιωτική κάστα  η πραγματική διαχείριση έχει μετατοπιστεί στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο το οποίο δεν διευθύνεται από τον Σουλεϊμάν αλλά από τον υπουργό άμυνας Μοχάμεντ Χουσέιν Ταντάουι. Αυτός όντας σε απευθείας στενή διασύνδεση με την αμερικάνικη κυβέρνηση, ένθερμος υποστηρικτής της «ισραηλινο-αιγυπτιακής ειρήνης» και πιστωμένος με την «σταθεροποιητική» και «διαιτητική ουδετερότητα» του στρατού στην δεκαοκταήμερη εξέγερση, θέτει με αξιώσεις παρακαταθήκη για την προεδρική υποψηφιότητα. Το Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο έρχεται λοιπόν να προφυλάξει τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη περιοχή, να καθησυχάσει το Ισραήλ εγγυούμενο τις τριαντάχρονες συμφωνίες από το Καμπ Ντέιβιντ, να αντιμετωπίσει την εσωτερική απειλή των θυλάκων του ισλαμικού φονταμενταλισμού, σε συνδυασμό με την κατοχύρωση και διαιώνιση των ειδικών συμφερόντων της στρατιωτικής κάστας στον πλούτο και στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική διαμόρφωση της Αιγύπτου. Και αυτά τα ειδικά συμφέροντα δεν αφορούν μόνο τα βραχυπρόθεσμα πραγματικά οφέλη τα οποία απολαμβάνουν οι στρατιωτικοί σχετικά με την προνομιακή τους πρόσβαση σε πλήθος αγαθά και υπηρεσίες αλλά είναι και τα μακροπρόθεσμα και διαρκώς επεκτεινόμενα (από τη δεκαετία του ’90) στον βιομηχανικό-οικονομικό τομέα όπου εδώ πάνω από το 20% υπόκειται στην ιδιοκτησία του στρατού.

Είναι πιθανό ο στρατιωτικός μηχανισμός κάτω από τη κηδεμονία της υπερεθνικής ολιγαρχίας και του αμερικανο-ισραηλινού άξονα να προετοιμάσει μια νέα καθεστωτική φάση αυτή της πολιτικής «Πακιστανοποίησης» παραμένοντας θεματοφύλακας και εγγυητής μιας ποδηγετημένης κοινοβουλευτικής «δημοκρατικής» μετάβασης. Μετάβασης όπου θα τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα των εκλογών του Σεπτέμβρη 2011 μονάχα στο βαθμό που εξασθενίσει η  μετωπική δυναμική των αντιπολιτευτικών δυνάμεων και ειδικότερα της (αντίπαλης προς το ένοπλο τζιχάντ) μετριοπαθούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας που τώρα προσκαλείται στο τραπέζι της μεταπολίτευσης υπό τους όρους του σεβασμού των γεωστρατηγικών δεσμεύσεων Αιγύπτου-ΗΠΑ-Ισραήλ και της αποφυγής κάθε προοπτικής αυτοδύναμης ηγεμονίας. Ηγεμονίας που σε τελική ανάλυση θα αποτελούσε ένα αραβικό αντίγραφο της τουρκικής μορφής ισλαμικής διακυβέρνησης του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα από την άλλη φαίνεται ανήμπορη να συγκροτήσει και να προβάλει αξιώσεις αποκλειστικής κυριαρχίας στο Αιγυπτιακό σκηνικό. Αυτό όμως δεν στέκεται εμπόδιο στο να καθορίσει μια ρεαλιστική στοχοθεσία για εκλογική ανάδειξη της σε πρώτη πολιτική δύναμη μιας αυριανής διακυβέρνησης υπό συνθήκες «νομιμότητας» κατά τις οποίες ο στρατός θα συνεχίζει να διατηρεί την πραγματική εξουσία της Αιγύπτου. Επιπρόσθετα για να περπατήσει τούτη η προοπτική μιας διαχειρίσιμης μεταπολίτευσης και με το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο ως μεταβατική διακυβέρνηση, η εξυγίανση και η ανάταξη του άλλου καθεστωτικού εταιρικού στυλοβάτη, του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP) δεν μπορεί παρά να βρίσκεται υποχρεωτικά στην ημερήσια διάταξη.

_

Σαμαράς. Αντιμνημονιακή Συναίνεση

«Σε αυτή την πολιτική συναίνεση δεν δίνω» δήλωνε με στόμφο σήμερα  ο Αντώνης Σαμαράς ως ο «ανυποχώρητος» τάχα  αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε δηλώσεις του από την Ρηγίλλης κατόπιν  της συνάντησής του με τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

Πόσο όμως αληθινή είναι μια τέτοια διαβεβαίωση; Και κατά πόσο πράγματι η συνάντηση ήταν χωρίς «απολύτως κανένα περιεχόμενο» όπως θέλανε καταπραϋντικά να αυτοπαραμυθιάζονται αρκετοί, μεταξύ των οποίων ακόμα και κάποιοι «έγκριτοι» αριστεροί δημοσιογράφοι; Πόσο μακριά απέχει η ΝΔ από κάθε υποστήριξη ή ανοχή προς την   εδώ εντολοδόχο κυβερνητική Αρχή της Ελλάδας-Προτεκτοράτου;

Ή μήπως πρόκειται για την βασική τακτική της (με Π Κεφαλαίο) «Πολιτικαντικής» Σαμαρά που προσποιούμενη «ανθεκτικότητα» ως προς τις εκκωφαντικές πιέσεις και υποδείξεις της οικονομικής Ολιγαρχίας  και των Μέσων  της   για πλήρη υποτακτική ευθυγράμμιση προς τις «επιταγές των καιρών», προτιμάει  τις καλοραμμένες και καλοβαμμένες  «στολές παραλλαγής» εντός ενός  επωφελούς «πολέμου ελιγμών» με το: «’Aσε τους Φιλελεύθερους Σοσιαλδημοκράτες στη Διακυβέρνηση  να βγάλουν  το φίδι από τη τρύπα. Εμείς να επωφεληθούμε ενόσω  εκείνοι, ματώνοντας τον λαό και καταστρέφοντας τη χώρα, αυτονόητα θα αιμορραγούν εκλογικά». Εξού και τα εντυπωσιοθηρικά αντιμνημονιακά instantanes προσβλέποντας στην ανοδική ανάταξη της εκλογικοπολιτικής επιρροής της ΝΔ.

Παρ΄ όλα αυτά όλο και δυσκολότερα  οι κάθε είδους μάσκες μπορούν να αποκρύβουν το αληθινό πρόσωπο και την βαθύτερη  ουσία της νεοδημοκρατικής πολιτικαντικής στην εξοντωτική  συγκυρία που διανύουμε. Όπως και σήμερα το ίδιο ξανά οι μάσκες παραμέρισαν αποκαλυπτικά:

1-Όταν o Σαμαράς δήλωνε στον  Παπανδρέου πως «η ΝΔ είναι θετική στο ενδεχόμενο επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ» Αλλά … «χωρίς, όμως, την επιβολή πρόσθετων μέτρων» (sic!).   Εδώ έχουμε να κάνουμε με νεοδημοκρατικές αστειότητες για λωτοφάγους. Στην ουσία ο Σαμαράς προσφέρει απλόχερα τη συγκατάθεση του  στον μακροχρόνιο έλεγχο  της χώρας από την χρηματοδεσποτεία και τους βραχίονες της ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΖ.  Στην (δια της «επιμήκυνσης»)  επαναδιαπραγμάτευση των επαχθέστερων «όρων διάσωσης». Ήτοι  της μακροχρόνιας  εδραίωσης των πολιτικών,  οικονομικών και κοινωνικών δομών  του αποικιακού καθεστώτος κατοχής.

2-Όταν ο Σαμαράς -και για να μην υπάρχει παραπέρα ουδεμία αμφιβολία-ταύτιζε πλήρως τις θέσεις του  με τις θέσεις  του Παπανδρέου, όταν ο πρώτος κατά δήλωση του και σε συμφωνία προς τον δεύτερο «θεωρεί εσφαλμένη τη συμμετοχή ιδιωτών στο νέο μόνιμο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε., γιατί μπορεί ο μηχανισμός αυτός, αν γίνει έτσι, να οδηγήσει στην πτώχευση των πιο αδύναμων κρίκων». Πίσω από αυτή όμως τη στάση υποκρύβεται το καθοριστικό γεγονός πως ο αρχηγός  της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως άλλωστε και ο Πρωθυπουργός,  είναι αρνητής κάθε ιδέας για μια "εδώ και τώρα" δραστική Αναδιάρθρωση του χρέους (που θα αφορούσε  τόσο τους όρους της αποπληρωμής όσο  και  το  "debt haircut"). Οπότε καταφεύγει  σε παρελκυστικές τοποθετήσεις προάσπισης των συμφερόντων  του οικουμενικού πλασματικού κεφαλαίου, των διεθνικών μεγατραπεζών και  των τοκογλύφων πιστωτών που διαμοιράζονται  τα «ιμάτια» της πολύπαθης Ελλάδας.  Επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με διαπιστευτήρια ανταλλασσόμενα και εξαργυρούμενα  με την ευμένεια της χρηματοδέσποτείας, στην πρόσβλεψη της κυβερνητικής εξουσίας. Με δηλώσεις «φιλελλήνων», με το απαραίτητο προκάλυμμα και το πρόσχημα της μεγαλόψυχης συμπόνιας και της ευσπλαχνίας για τούτη εδώ τη χώρα.

3-Όταν ο Σαμαράς χάρηκε… «γιατί ο Πρωθυπουργός συμφώνησε με την άποψή μας να είναι η επόμενη Βουλή Αναθεωρητική. Το θεωρώ θετική εξέλιξη».  Μα σαφώς πρόκειται για μια θετική εξέλιξη για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας ώστε να επιλυθούν χρονίζουσες εκκρεμότητες  και  να  «αναθεωρηθούν» (ως συνέχεια της «Καλλικράτειας» Καντονοποίησης)  η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (για τη τελειωτική  άλωση, ολοκληρωτική  κατεδάφιση, ιδιωτικοποίηση και αρπαγή του Δημοσίου χώρου), η δημόσια ανωτάτη παιδεία (υπέρ της ιδιωτικής), η αυτοτέλεια και το  άσυλο των ΑΕΙ και άλλα πολλά.

Ο «μεταρρυθμιστής» Σαμαράς προσήλθε  από τη μία στο Μαξίμου με τα «όχι» του στο μνημόνιο  και από την άλλη στη βουλή με  τα «ναι» του σε πλείστες  διατάξεις  του εκτρωματικού πολυνομοσχεδίου «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας» (όπως περικοπές και αναδιάρθρωση στις ΔΕΚΟ κ.α.). Όπως εξάλλου,  επανειλημμένα η ΝΔ  έχει υποστηρίξει εδώ και ένα χρόνο πάμπολλες νομοθετικές διατάξεις του  πασοκικού καθεστώτος το οποίο  πραγματώνει έναν  αντιλαϊκό προγραμματισμό πρωτόγνωρο και μοναδικό από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Όμως οι  κοινωνικές αντιδράσεις  και η κυβερνητική απαξίωση και αποσταθεροποίηση εξελίσσονται παρά την έμμεση συναίνεση της ΝΔ.  Έμμεση συναίνεση δια της  οποίας  εμπράκτως διαπιστώνουμε  τα αποκαλυπτήρια ή καλύτερα  το ξεγύμνωμα, παρά το αντιτροϊκανικό «φύλλο συκής», της  συγκεκαλυμμένης μαζικής  πολιτικής εξαπάτησης. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός της Ν.Δ. γίνεται καθημερινά όλο και πιο ευδιάκριτος. Έτσι διαψεύδει παταγωδώς  όλους εκείνους που θα έστηναν «ευήκοον ους» σε μια  έστω αστική παραγωγική αυτοϋπέρβαση και  μετασχηματισμό αυτού του κόμματος κάτω από  εθνοκρατικές και κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες. Ταυτόχρονα επικυρώνει τα αξιολογικά «δίκια» ενός πολιτικά υποψιασμένου εκλογικού σώματος  που μεταξύ των άλλων απονομιμοποιεί  και απαξιώνει εκλογικά και δημοσκοπικά  όχι μόνο τον κατοχικό «Διαχειριστή» το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον  (δια της εξαρθρωμένης δικομματικής εναλλαγής) επίδοξο κατοχικό διάδοχο  «Διεκδικητή», την ΝΔ. 

_