Η Μαύρη Συμμαχία Banksters και Teutonen-Η Ελλάδα που αντιστέκεται και η 17η Ιουνίου (ΙΙ)

Μέρος 2^ο

-Η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό την διαλυτική αλληλεπίδραση της κρισιογενούς γερμανικής ηγεμονίας και των πολλαπλών εσωτερικών αντιθέσεων, στέκεται πλέον μπροστά στη προοπτική του επερχόμενου τέλος του ευρώ, της κατάρρευσης των συνθηκών  και τελικά  του αναπόφευκτου δικού της τέλους.

1-Η πολυπρόσωπη πίεση προς τη Γερμανία αυξάνεται. Πρώτος στη σειρά ο Τζωρτζ Σόρος  που επέλεξε το οικονομικό φεστιβάλ στις 2 Ιουνίου στο Τρέντο Ιταλίας [1] για να επιχειρήσει τον εκφοβισμό των Γερμανών ώστε να πιεστούν  και να αποφασίσουν να πληρώσουν την Ευρωδιάσωση, να συμφωνήσουν στα ευρωομόλογα και γενικότερα στην επαυξημένη χρηματοδοτική συμμετοχή τους: «Κατά την άποψη μου οι αρχές έχουν περιθώριο μέγιστης διάρκειας τριών μηνών για  να διορθώσουν τα λάθη τους, ακόμα και να αντιστραφούν οι τρέχουσες τάσεις. Από τις αρχές εννοώ κυρίως τη γερμανική κυβέρνηση και την Bundesbank, διότι στη κρίση οι δανειστές  είναι στο τιμόνι  και τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την υποστήριξη της Γερμανίας». Αυτό δε που ζητάει άμεσα ο Σόρος είναι να ανοίξουν από τη Γερμανία οι διαδικασίες ανακούφισης  του τραπεζικού συστήματος και των χρηματοοικονομικών αγορών: «Οι τράπεζες χρειάζονται ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλισης των καταθέσεων, προκειμένου να ανακοπεί η φυγή κεφαλαίων. Χρειάζονται, επίσης, άμεση χρηματοδότηση από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), που να πηγαίνει χέρι-χέρι με την ευρωζώνη σε επίπεδο εποπτείας και ρύθμισης. Οι υπερχρεωμένες χώρες χρειάζονται ανακούφιση στο κόστος χρηματοδότησης τους… όλοι χρειάζονται την ενεργό στήριξη της Bundesbank και της γερμανικής κυβέρνησης». Αυτό όμως που κυρίως  παραγνωρίζει ο Σόρος είναι το γεγονός πως στις τωρινές συνθήκες της ανεξέλεγκτης διαστολής της αυτοδύναμης παγκόσμιας και ευρωπαϊκής συμβολικής οικονομίας (=χρηματοοικονομικής φούσκας) και της συνεχούς συστολής της  εξαρτημένης πραγματικής οικονομίας,  το κεντρικό πρόβλημα δεν είναι απλώς οι διάφορες εκδηλώσεις της κρίσης όπως η τραπεζική, η χρεωστική κρίση κοκ αλλά το γεγονός ότι το πλανητικό  χρηματοδεσποτικό σύστημα της νεοδουλοπαροικίας αντιμετωπίζει την ίδια του την κυρίαρχη αντίφαση: ότι πλέον είναι στο εξής αδύνατη μια παραπέρα  προχωρημένη επέκταση των χρηματοοικονομικών αγορών, είναι αδύνατη η διευρυμένη αναπαραγωγή της συμβολικής οικονομίας δανεισμού, η ανεμπόδιστη συσσώρευση νέου πρόσθετου  ιδιωτικού και δημόσιου χρέους  και η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του. Η παραγνώριση αυτή δεν αφορά μόνο τον Σόρος αλλά ολόκληρη την Δυτική Ελίτ η οποία παγιδευμένη στα γενικά ερμηνευτικά σχήματα και τα ταμπού της φιλελεύθερης σκέψης, αδυνατεί να αντιληφθεί πέρα από το επιφαινόμενο την βαθύτερη ουσία και την συνολική εικόνα των οικονομικοκοινωνικών διαδικασιών και αρκείται κάθε τόσο  στην περιπτωσιολογική παρουσίαση των ίδιων κοινοτυπιών παραλλάσσοντας ενίοτε τα επιχειρήματα. Και αυτό συμβαίνει παρόλο που μέσω αυτών  των διαδικασιών ληστεύει το κοινωνικό πλεόνασμα  και παρόλο που έχει εκχωρήσει τη πρωτοκαθεδρία στους ιδεοληπτικούς τεχνοκράτες οικονομολόγους της μέσα στις εξουσιαστικές δομές της τεχνοφασιστικής δικτατορίας που ασκεί (με κοινοβουλευτικό μανδύα) πάνω στις δυτικές κοινωνίες.

2-Με την έλευση του Φθινόπωρου ο ιστορικός χρόνος ύπαρξης της Ευρωζώνης θα περάσει στην πιο  κρίσιμη και επικίνδυνη φάση του.

-Τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πλέον λειτουργούν ως νεκροζώντανα βαμπίρ πνιγμένα στο συνδυασμό τοκογλυφίας και μεγάλων τοξικών υποχρεώσεων, την έλλειψη ρευστότητας, την υποχρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και την αιμοδοσία τους από το δημόσιο δηλαδή τη κοινωνία. Οι πρώτοι κραδασμοί της εκτεταμένης και απειλητικής χρηματοπιστωτικής αποσταθεροποίησης ήδη μας αποστέλλονται:

α) Η κατάσταση γιγαντισμού του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος φαίνεται στο μέγεθος του που είναι τετραπλάσιο από αυτό των ΗΠΑ. Ξεπερνάει τα  36,6 τρις. ευρώ  ένα ποσό τριπλάσιο του συνολικού ΑΕΠ της ΕΕ-27.

β) Στις χώρες  τις  Ε.Ε. οι τράπεζες κινούνται κατά μέσο όρο με δείκτη μόχλευσης (=αναλογία του χρέους προς το κεφάλαιο) 26 προς 1. Οι δε κεντρικές τράπεζες γεμάτες με τοξικά ομόλογα κινούνται με μόχλευση 36 προς 1.

γ) Ο ισολογισμός της ΕΚΤ  είναι περίπου στα 3,18  τρις. ευρώ, κοντά στο 1/3 του  ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Το 25% αυτού του ισολογισμού αφορά συγκέντρωση τοξικών ομολόγων της ευρωπεριφέρειας (Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Ελλάδας).  (πηγή: Phoenix Capital Research).

-Στη Γερμανία, το εσωτερικό μαύρο μέτωπο του τέταρτου Ράιχ, της νεοαποικιοποίησης ολόκληρων περιοχών της Ευρώπης, της καθοδήγησης της ευρωπαϊκής στρατηγικής λιτότητας και της ανεργίας, του οικονομικού κατακτητικού πολέμου, συναντάει τα ίδια του τα όρια καθώς οι  πύρινες εστίες της ευρωκρίσης πολλαπλασιάζονται και το ντόμινο της κατάρρευσης τείνει προς μια ανεξέλεγκτη ακολουθία: Ισλανδία – Ιρλανδία - Ελλάδα - Ισπανία – Ιταλία - Γαλλία - Ε.Ε. - Ιαπωνία - ΗΠΑ - Κόσμος. Η Γερμανική ελίτ μέσα από αντιφάσεις προσπαθεί να κερδίσει  χρόνο έχοντας στα θησαυροφυλάκια της  δύο εναλλακτικές: 

α) Από τη μια φαίνεται να συζητάει το σχέδιο συγκρότησης ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ένωσης υπό αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, το οποίο επεξεργάζονται η Κομισιόν (Μπαρόζο), το (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Ρομπάι), το Eurogroup (Γιούνκερ) και η ΕΚΤ (Ντράγκι). Με βάση αυτό η Μέρκελ εμφανίζεται υπέρ ενός περιγράμματος (για το οποίο  προτίθεται να πει περισσότερα στη Σύνοδο Κορυφής στις 28 Ιουνίου) για μια «Ευρώπη δύο ταχυτήτων» και της εκχώρησης της εθνικής δημοσιονομικής κυριαρχίας των χωρών ως θεμελιωδών χαρακτηριστικών προς την «Πολιτική Ένωση». «Με το ευρώ έχουμε ήδη ντε φάκτο μια Ευρώπη διαφορετικών ταχυτήτων» δικαιολογήθηκε [2]. Και παραπέρα «Θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να δώσουμε τη δυνατότητα σε όλους να συμμετάσχουν. Αλλά δεν επιτρέπεται να μείνουμε για το λόγο αυτό στάσιμοι, επειδή ο ένας ή ο άλλος δεν θα θέλει ακόμη να συμβαδίσει μαζί μας»… «Δεν χρειαζόμαστε μόνο μια νομισματική ένωση, αλλά και μια δημοσιονομική ένωση, δηλαδή περισσότερη κοινή δημοσιονομική πολιτική»…«στη συνέχεια θα πρέπει βήμα-βήμα να εκχωρήσουμε αρμοδιότητες και ελεγκτικές δυνατότητες στην Ευρώπη». Στα ίδια πλάισια η γερμανική ελίτ  από τη μια  (και σε συμφωνία με την αγγλοσαξωνική ελίτ) αναβάλλει την εφαρμογή ενός «φόρου Τόμπιν» στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές για το…2014 (δηλώσεις Σόιμπλε 10/6) και από την άλλη  φαίνεται να συζητάει το σχέδιο για μια «ευρωπαϊκή ένωση των τραπεζών» ως εκείνο το μεγαλεπήβολο θεσμικό ευρω-γιατρικό το οποίο υποτίθεται θα εγγυηθεί της καταθέσεις και θα γιάτρευε όλα τα κακά του καταρρέοντος ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος αλλά  τούτο μετά από …αρκετά χρόνια  αφού θα προϋπόθετε μέγιστο βαθμό συνολικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ενώ δεν θα πρόσφερε απολύτως τίποτα στη κατεπείγουσα ανάγκη αναχαίτισης της εκρηκτικής κοινωνικής κρίσης σε ολόκληρη την Ε.Ε. 

β) Από την άλλη η Γερμανία εκπονεί το «σχέδιο αποχαιρετισμού του Ευρώ». Θα αφήσει το ευρώ αν  ο «ισολογισμός παραμονής» της αξιολογηθεί τελικά ζημιογόνος γι αυτήν.

Όμως προσπαθεί  να αποφύγει τρεις κακοτοπιές ώστε:

• Να μην χρεωθεί τη διάλυση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης..
• Να μην χρεωθεί την αποσύνθεση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
• Να μην  χρεωθεί για τρίτη φορά την καταστροφή της γεωοικονομικής και γεωπολιτικής Ευρωπαϊκής τάξης, όντας υπεύθυνη ήδη δύο φορές στον 20^ο Αιώνα.

Και προβαίνει σε μια παγιδευτική ταχυδακτυλουργία:

• Εδώ ο επικοινωνιακός πόλεμος της Γερμανικής προπαγάνδας χρησιμοποιεί, μετατοπίζει και χρεώνει τιμωρητικά αυτόν τον κίνδυνο στο αποδιοπομπαίο θύμα, στο «μίασμα της Ευρωζώνης»  ήτοι στην Ελλάδα.

Παρόλα αυτά καθώς η ακολουθία των ευρωπαϊκών χωρών που χρεοκοπούν περνάει πια από τους μικρούς (Ισλανδία, Ιρλανδία, Ελλάδα) στους μεγάλους (σήμερα η Ισπανία, αύριο η Ιταλία και ακολουθεί Γαλλία) η γερμανική ελίτ προετοιμάζεται για την «ημέρα της κρίσης». Τα πρώτα δείγματα αυτής της προσαρμογής μεταξύ των άλλων:  Πρώτο, είναι η νομοθετική δυνατότητα να παρατήσει το ευρώ και να μείνει στην Ε.Ε. Δεύτερο, ανεβάζει τα μέτρα «πυρασφάλειας» με τα Ειδικά Οικονομικά Ταμεία Σταθεροποίησης της Αγοράς-SoFFin, θέτοντας σε πρώτη φάση 480 δις ευρώ στην υπηρεσία του δικού της χρηματοπιστωτικού συστήματος.

-Στη Γαλλία, η εξέλιξη της τραπεζικής αστάθειας, των δημοσιονομικών και εμπορικών ελλειμμάτων καθώς και της ανεργίας σπρώχνουν την οικονομία της αμετάκλητα προς την επικίνδυνη χειροτέρευση.

-Στην Ιταλία, η υπό τον Μόντι τεχνοκρατική διακυβέρνηση της Trilateral Commission  χάνει  σταθερά το μεγαλύτερο δυναμικό της «μεταρρυθμιστικής» της ορμής ενώ έχει βραχυπρόθεσμες  ανάγκες χρηματοδοτικής στήριξης πάνω από 200 δις ευρώ  και μεσοπρόθεσμες 700 έως 1.000 δις ευρώ.  Με  ορατά τα σημάδια παράλυσης  κινδυνεύει να ακολουθήσει σύντομα την Ισπανία στο σαϋλοκικό μηχανισμό στήριξης, στη μεγάλη πτώση και  τη συντριβή.

-Σε Πορτογαλία και Ισπανία η κοινωνική ανοχή απέναντι στα ευρωενωσιακά προγράμματα λιτότητας και ανεργίας αγγίζει το σημείο μηδέν.

Τώρα η Ισπανία έχει ριχτεί βορά στους πειρατές των χρηματαγορών. Με τα δεκαετή ομόλογα της να είναι στο 6,45%, λόγω της τοξικής  μετακύλισης  του εκρηκτικού ιδιωτικού-τραπεζικού χρέος της (που τώρα φθάνει στο 109% του ΑΕΠ) στο ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος. Ως απάντηση η ΕΕ και η ΕΚΤ από τη μια προσέφεραν δάνεια στο ισπανικό κράτος με επιτόκιο 4% μέσω EFSF  (για να επιστραφούν στις τράπεζες με την «επανακεφαλαιοποίηση») και από την άλλη αποδέχονται τα τοξικά των ισπανικών τραπεζών με αντιστάθμισμα τη πρόκριση  χρηματοδότησης  300 δις ευρώ με επιτόκιο 1% για να δανείζουνε αυτές τοκογλυφικά το ισπανικό δημόσιο με 6% [3]. Σπρώχνουν λοιπόν μεθοδευμένα, αλά …ελληνικά, την ισπανική κοινωνία στη χρεωκοπία, τη διάλυση και τη λεηλασία, συνοδεία των τρομακτικών επιπέδων οικονομικής ύφεσης, λιτότητας και ανεργίας που τώρα φθάνει στο 24,4%. Το ισπανικό ζήτημα, μας αποκαλύπτει με το πιο σαφή τρόπο  πως μπορεί μέσα από τους ευρωμηχανισμούς της χρηματο-φεουδαρχίας να  οδηγηθεί μια μεγάλη χώρα (με σχετικά αποδοτική παραγωγική βάση, πλεονασματικό προϋπολογισμό και ελεγχόμενο δημόσιο χρέος στη μαύρη τρύπα της κατάρρευσης. Τώρα η Ισπανία, όπως τέλος του 2009 η Ελλάδα, προσκαλείται στη γερμανική παγίδα που στήνουν οι ύαινες του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και το ΔΝΤ με τα δολοφονικά προγράμματα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, ξένης εποπτείας και θανατηφόρας  «διάσωσης». Σε αντίθεση με τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του Ισπανού «Σαμαρά», του  πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι, η Ισπανία έχει χρηματοδοτικές ανάγκες 500 έως 700 δις ευρώ. Με πρόσχημα το «σχέδιο στήριξης» έως 100 δις ευρώ των τραπεζών της σύρθηκε υπό την εποπτεία και την προσταγή των διεθνών δανειστών και του «Κουαρτέτο» (ΔΝΤ- Ευρωπαϊκή Επιτροπή-ΕΚΤ-Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή).

Και ενώ η  αφιονισμένη εκβιαστική προπαγάνδα της διεθνούς και εγχώριας κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας διαβεβαιώνει, υπό δίκην  αυτοεκπληρούμενης προφητείας στα πλαίσια του προπαγανδιστικού και ψυχολογικού πολέμου,  για το επερχόμενο Grexit εάν κόψει εδώ πρώτος το εκλογικό νήμα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε προηγηθεί τελικά το … Spexit. Ο προβληματισμός της αποσύνδεσης δυναμώνει μέσα στην  ισπανική κοινωνία και τη διανόηση καθώς η χώρα  φαίνεται να  συγκεντρώνει σοβαρές προϋποθέσεις ώστε να αποχαιρετήσει πρώτη από όλους το ευρώ ήτοι: σημαντικό οικονομικό - παραγωγικό μέγεθος με ισχυρή πρόσβαση στην ευρωπαϊκή και στις αγορές της αμερικανικής ηπείρου, εξάντληση των κοινωνικών όρων αποδοχής της πρόσθετης  λιτότητας, απουσία εξωτερικών γεωπολιτικών απειλών κ.α.

-Επί της ουσίας και με βάση τις εξελίξεις, μια επιλογή εγκατάλειψης της Ευρωζώνης και επιστροφής στα εθνικά νομίσματα για την επανάκτηση της νομισματικής και δημοσιονομικής κυριαρχίας θα είχε επίπονες αλλά πολύ λιγότερες συνέπειες για τους λαούς του Ευρωνότου (Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα) από την καταστροφικότητα της γερμανικής ηγεμονίας, των ελαυνόντων νεοφεουδαρχικών και γερμανοκρατούμενων μηχανισμών διάσωσης και τα τεχνοφασιστικά μνημόνια τους. Και οπωσδήποτε εδώ θα ήταν προτιμότερη από άποψη διαπραγματευτικότητας και αποτελεσματικότητας μια συντονισμένη συλλογική έξοδο από το Ευρώ των χωρών αυτών. Επί πλέον εάν αυτό επιφέρει καίριο πλήγμα και διάλυση της Ε.Ε., ως συστήματος της μαύρης συμμαχίας Banksters και Τευτόνων, τούτο θα είναι οπωσδήποτε καλοδεχούμενο καθώς η Ευρώπη των λαών είναι δυνατή μόνο στα πλαίσια μιας αντιολιγαρχικής, κοινωνικά απελευθερωμένης Ευρώπης των εθνών.

3-Οι ελληνικές εκλογές της 17 Ιουνίου  γίνονται αντικείμενο ψυχολογικού πολέμου και εκβιασμών κατά  της χώρας για εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, χάος και …πραξικοπήματα.!!! Σε αυτό το σκηνικό καθημερινής σαρωτικής τρομοκρατικής προπαγάνδας πρωταγωνιστεί η γερμανική ελίτ συνεπικουρούμενη από την σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά (Ροκάρ, Κον Μπετίτ κ.α.), σε φανατισμένη σύμπραξη με την ελεγχόμενη από το γερμανικό κέντρο οικονομική, πολιτική και μιντιακή ληστοκρατία της Ελλάδας. Όμως η προπαγάνδα  της «ελεγχόμενη εξόδου» ή της «παραδειγματικής έξωσης» της Ελλάδας από το Ευρώ είναι  απολύτως έωλη για τον απλούστατο λόγο ότι η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη ουσιαστικά … απαγορεύεται  λόγω:

1-Του ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες.

2-Το κόστος για την Ευρωζώνη δεν θα είναι μόνο 1 τρις δολάρια. Μέσα από τα διάφορα ντόμινο ο «πολλαπλασιαστής» της εξάρθρωσης  θα επιφέρει τελικά την «Αποκάλυψη» στην Ευρωζώνη και τη διάλυση της Ε.Ε με αποτέλεσμα πλανητικές  συνέπειες.

3-Του τεράστιου φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας στον οποίο προστίθενται τα τεράστια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα υδρογονανθράκων τα οποία προσδίδουν στην Ελλάδα τεράστια ενεργειακή και γεωοικονομική σπουδαιότητα.

4- Της κρίσιμης για τα δυτικά συμφέροντα γεωγραφικής και γεωπολιτικής θέσης  της χώρας. Αυτά την θέλουν όχι μόνο μέσα στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. αλλά και εντός της Ευρωζώνης.    Διότι αλλιώς  μια εκτός Ευρωζώνης Ελλάδα θα αναπτύξει, για την εξυπηρέτηση των οικονομικο-κοινωνικών αναγκών επιβίωσης της και των εθνικών συμφερόντων της, δεσμούς με Κίνα και   Ρωσία. Και ειδικά για τη Ρωσία εκτός από τα λιμάνια και τις ναυτικές εγκαταστάσεις που λόγω κρίσης στη Συρία είναι πολύτιμα , έχουν επίσης μέγιστη γεωστρατηγική ζήτηση οι πλούσιοι ελληνικοί υδρογονάνθρακες και βέβαια  η νευραλγική θέση της χώρας στην Αν. Μεσόγειο  στο τρίστρατο τριών ηπείρων.

-Στην Ελλάδα εμπεδώθηκε στη τριετία το κατοχικό πλαίσιο με:

α) Θέσμιση, την διαλυτική εποπτεία της Τρόικα, τα δύο μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και τους εφαρμοστικούς νόμους,  την τοκογλυφική δομή εξυπηρέτησης του χρέους.

β) Στόχους, την απόλυτη κοινωνική εξαθλίωση («πακιστανοποίηση») και την ολοκληρωτική λεηλασία των πόρων της χώρας.

γ) Μέσα, την προγραμματισμένη «σπορά του χάους» για τη ολοκληρωτική αποδιοργάνωση του  κράτους, την πλήρη εξάρθρωση όλων των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτισμικών όρων της κοινωνικής αναπαραγωγής, την τωρινή νεοαποικιακή μορφή  καταστροφικής συμμετοχής στην ζώνη του ευρώ.

Η εγχώρια οικονομικοπολιτική κλεπτοκρατία δια του ολιγαρχικού μετώπου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ και δια μέσου ενός  διαρκούς κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, παράδωσε ολικώς την εθνική ανεξαρτησία της χώρας σε ξένες δυνάμεις, μετατρέποντας την σε οιωνεί προτεκτοράτο  της δυτικής χρηματοδεσποτείας και του νέου γερμανικού Ράιχ, γεγονός που συνιστά έσχατη προδοσία:

α) Κατάλυση υπέρ των ξένων πιστωτών και του ηγεμονικού γερμανικού κέντρου των κυριαρχικών  δικαιωμάτων  και ασυλιών που διέθετε η Ελληνική Πολιτεία, βάσει του διεθνούς δικαιϊκού συστήματος, για την διασφάλιση ζωτικών υποδομών επιβίωσης του λαού.

β) Διαδικασία υποθήκευσης για εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας και γενικότερα  του φυσικού και ενεργειακού πλούτου της χώρας στους νεοφεουδάρχες δυτικούς άρχοντες  του χρήματος.

γ) Δικαίωμα των δανειστών μας να μεταβιβάσουν τις απαιτήσεις τους σε τρίτους (ιδιώτες, κράτη).

δ) Υπαγωγή των δανειακών μας συμβολαίων στο αγγλικό δίκαιο. Οι  προστασίες που παρείχαν το ελληνικό δίκαιο και το διεθνές δίκαιο καταλύθηκαν. Συνέπεια οι όποιες δικαστικές αποφάσεις  θα είναι απολύτως δεσμευτικές.

-Η κατοχική κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας και η προϊούσα απόλυτη εξαθλίωση του λαού ορίζουν το κυρίαρχο  πεδίο ανταγωνιστικής αντιπαράθεσης και σύρραξης ανάμεσα στο αφυπνισμένο νέο ελληνικό λαϊκό κίνημα που εισβάλλει με τρόπο δυναμικό και καταιγιστικό στη πολιτική σκηνή και τις μετανεωτερικές ευρωφεουδαλικές συμμορίες της χρηματοδεσποτείας και της εγχώριας ληστοκρατίας οι οποίες έχουν εξαπολύσει και κλιμακώνουν τις επιχειρήσεις του «πολέμου εκμηδένισης» της Ελλάδας. Οι κύριες κοινωνικές δυνάμεις του νέου  ελληνικού λαϊκού κινήματος παρά τις τεράστιες εσωτερικές αποκλίσεις που χαρακτηρίζουν την νοηματοδοτική τους κοσμοεικόνα έχουν κατακτήσει εσωτερικά, ως μια μαζικά κινητοποιημένη  λαϊκή βάση, μια ζωτική αίσθηση  σύγκλισης και συμπόρευσης η οποία είναι αυτή που εκπέμπει  τα κεντρικά της μηνύματα στά εκλογοπολιτικά «κατάλληλα αποτελέσματα» της 6^ης  Μαΐου και της 17^ης Ιουνίου :

• Εκδίωξη Τρόικας, κατάργηση μνημονίου, δανειακών συμβάσεων, εφαρμοστικών νόμων.
• Σωτηρία - Απελευθέρωση της Ελλάδας. Επιβίωση αντί την προγραμματισμένη  εξαθλίωση. Ασφάλεια του ελληνικού λαού αντί την καθημερινή δολοφονική επέλαση των αλλοδαπών  συμμοριών.  Κατάκτηση της εθνικής (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής και πνευματικής) κυριαρχίας και ισχύος της χώρας. Της ελπίδας, της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας των Ελλήνων.
• Δικαιοσύνη κάθαρσης και τιμωρίας αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα.
• Ένα νέο δημοκρατικό πολιτικό σύστημα που να εκφράζει το λαό και το έθνος και όχι τη διεθνή και εγχώρια κλεπτοκρατική ολιγαρχία όπως αυτό της καταρρέουσας μεταπολίτευσης.
• Ένα νέο δίκαιο, ισόρροπο, δυναμικό πρότυπο οικονομίας. Προαπαιτούμενο η άρνηση πληρωμής του δυσβάσταχτου τοκογλυφικού χρέους. Με έμφαση στη παραγωγική ανασυγκρότηση, τον εξορθολογισμό των λειτουργιών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, την κατάκτηση της πλήρους απασχόλησης, την κοινωνική δικαιοσύνη στις σχέσεις εισοδηματικής διανομής και την κατανομή των φορολογικών βαρών.
• Μια αυτοδύναμη, ισορροπημένη, πολυμερής, αποτελεσματική εθνική εξωτερική πολιτική που να διασφαλίζει το κύρος και τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της χώρας.

-Η εκλογική αναμέτρηση αναδεικνύει την ηλικιακή και ταξική πόλωση των κοινωνικών δυνάμεων. Οι άνεργοι, η εργατική τάξη, η παραδοσιακή και νέα μικροαστική και μέση τάξη, η σπουδάζουσα νεολαία, οι ηλικίες 18-55 ετών, αποφασίζουν να επιλέξουν τώρα  τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (συντελούσας της ηγετικής πολιτικής ικανότητας και της επικοινωνιακότητας του Αλέξη Τσίπρα)  ως το συγκυριακό εργαλείο της κοινωνικοπολιτικής τους εκπροσώπησης, αντίστασης και διεκδίκησης, παρόλο που σαφώς  και δεν τον εμπιστεύονται  στο άλλο επίπεδο αυτό της εθνιστικής, πατριωτικής εκπροσώπησης, λόγω του βεβαρυμμένου μητρώου ορισμένων βασικών συνιστωσών αυτού του χώρου στα ζητήματα του έθνους και της λαθρομετανάστευσης. Γι αυτό και οι επαναληπτικές εκλογές της   17^ης  Ιουνίου, παρά τις ανεπτυγμένες τεχνικές εκφοβισμού των μαζών από την ολιγαρχία, φαίνεται πως  θα επιβάλλουν το πιθανότερο μια κυβέρνηση με επίκεντρο τον  ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα, ανοίγοντας ένα εντελώς καινούργιο και καθοριστικό ιστορικό κεφάλαιο για τη πορεία της αριστεράς, του λαϊκού κινήματος,  του λαού και του έθνους. Αλλά και ένα ιστορικό κεφάλαιο επίσης για τις εξελίξεις στην Ευρώπη.

(ΓΚ. 12 Ιουνίου 2012)

Σημειώσεις

[1]-George Soros, Remarks at the Festival ofEconomics, Trento Italy - June 02, 2012

 [2]- Α. Μέρκελ, Συνέντευξη στο ARD-7.6.2012

Α  Μέρος

Β  Μέρος

[3]- Γιάνης Βαρουφάκης, Πως«διάολο» χρεοκοπεί και η κερδοφόρα Ισπανία; - 29-5-2012

_