Ο 20χρονος «μακρύς πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» - διέσπειρε το προγραμματισμένο χάος στη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», διέλυσε χώρες και περιοχές με αμέτρητα θύματα και πελώρια κύματα προσφύγων – καταλήγοντας σε ντροπιαστικές ήττες για ΗΠΑ ΝΑΤΟ σε Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν. Η απόσυρση των δυτικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν επέφερε μια ανατροπή στη γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων της Κεντρικής Ασίας. Ενώ το 1989 η αποχώρηση της ΕΣΣΔ από το Αφγανιστάν αποτύπωνε το τέλος του γεωπολιτικού διπολισμού η τωρινή ήττα και φυγή των ΗΠΑ ΝΑΤΟ εκφράζει το επίσημο πέρας του μονοπολισμού.
Το κίνημα των Ταλιμπάν αντιστάθηκε νικηφόρα όχι λόγω ευνοϊκών αριθμητικών στατιστικών στο επίπεδο των πολεμιστών και του εξοπλισμού ή της εξωτερικής υποστήριξης αλλά επειδή στηρίχθηκε στις εσωτερικές δυνάμεις και στην απόλυτη αποφασιστικότητα των Παστούν να αντισταθούν μέχρις εσχάτων στην ιμπεριαλιστική κατοχή και υποδούλωση.
Ένα βασικό στρατιωτικό δυναμικό 75 χιλιάδων Ταλιμπάν αντιπαρατάχθηκε απέναντι σε 540 χιλιάδες στρατεύματα (300 χιλ.του αφγανικού καθεστώτος, 140 χιλ.των ΗΠΑ, 100 χιλ.Νατοϊκά) που διέθεταν την πιο προχωρημένη επίγεια και εναέρια πολεμική τεχνολογία. Σε μια αναμέτρηση που για τον αμερικανικό λαό κόστισε από το 2001 ως τον Απρίλιο του 2021 περίπου 2,26 τρις δολάρια.
Η ταχύτατη πρόοδος επί του πεδίου των δυνάμεων του Ισλαμικού Εμιράτου, εκτός τη μαζική αποδοχή τους και την πλήρη ανυποληψία του διεφθαρμένου φιλοδυτικού καθεστώτος, οφείλεται επίσης στην ευφυή επικοινωνιακή τακτική να προσφέρουν εγγυήσεις σεβασμού ζωής, τιμής, εργασίας και περιουσίας στους πολίτες, αποδοχής κάποιων δικαιωμάτων στις γυναίκες (πρόσβαση σε εργασία και εκπαίδευση εφόσον φορούν χιτζάμπ) και προσφοράς γενικής αμνηστίας και επανένταξης στο προσωπικό που εγκαταλείπει την καθεστωτική στρατιωτική και πολιτική διοίκηση. Φαίνεται ότι η πλειοψηφία των σημερινών Ταλιμπάν εμφανίζει μεγαλύτερη ευελιξία και λιγότερο δογματισμό από τους προηγούμενους που πολέμησαν την ΕΣΣΔ διότι διαμόρφωσε πολιτική και θρησκευτική-ιδεολογική συνείδηση στον πόλεμο ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Η συντριβή των ΗΠΑ ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν είναι οριστική. Επίσης οι σχεδιασμοί τους για παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο σε μια νέα Συρία II και για γενικευμένο χάος στη Κεντρική Ασία φαίνεται να αποτυγχάνουν. Ο στρατηγός Abdul Rashid Dostum στον οποίο βασιζόταν Ουάσιγκτον Λονδίνο για να ηγηθεί ενός νέου εσωτερικού εμφύλιου πολέμου κατά του νέου κράτους των Ταλιμπάν, διέφυγε μετά την πτώση της Μαζάρ-ι-Σαρίφ στο Βορρά και ο Joe Biden απέστειλε 5.000 στρατιώτες για την απομάκρυνση προσωπικού και διπλωματών από την Καμπούλ ενώ ήδη οι Ταλιμπάν εισέρχονται στην πρωτεύουσα όπου η εκκένωση συνοδεύεται από μια γενική φυγή, με τον πρόεδρο Ashraf Ghani να δραπετεύει στο εξωτερικό.Μετά την πλήρη επικράτηση του Ισλαμικού Χαλιφάτου η Δύση, με πρώτες τις ΗΠΑ Βρετανία, θα ακολουθήσει πλέον μια στρατηγική φατριαστικών διαμαχών και διάβρωσης του νέου πολιτικού συστήματος ώστε να το σπρώξει ενάντια σε Κίνα Ρωσία Ιράν και να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να οικειοποιείται τους πάσης φύσεως πλούσιους πόρους του. Η προοπτική να πετύχει αυτή η στρατηγική είναι ελάχιστη και το Αφγανιστάν υπό τους Ταλιμπάν το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί σε ένα «2ο (σουνιτικό) αντιδυτικό Ιράν».
Για τους Ταλιμπάν το στρατιωτικό μέρος της σαρωτικής κατάληψης του Αφγανιστάν φτάνει στο πέρας του. Το καθεστώς μαριονετών δεν είχε καμία λαϊκή υποστήριξη. Βασιζόταν μόνο στην αμερικανο-νατοϊκή κατοχή. Όμως τώρα για το Ισλαμικό Εμιράτο αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Κατ αρχή στο εσωτερικό, στην οικονομία και στη διοίκηση της χώρας. Ωστόσο φαίνεται πως έχει προετοιμαστεί προκρίνοντας τρεις βασικές δομές:
i- Άμεση οργάνωση ειδικών εποπτικών συμβουλίων παντού υπό τοπικούς πρεσβύτερους & αξιοσέβαστα πρόσωπα που διασυνδέονται διοικητικά σε επίπεδο πληροφόρησης & οδηγιών με τις ανώτερα σώματα διακυβέρνησης μέσω
ii- τοπικού στρατιωτικού επιτρόπου (επικεφαλής μιας μικρής ένοπλης ομάδας) ο οποίος ταυτόχρονα θα λειτουργεί διαιτητικά.
iii-Συγκρότηση, παράλληλα & ανεξάρτητα με το διοικητικό, του δικτύου των δικαστηρίων της Σαρία & της αστυνόμευσης με προσλήψεις τοπικού προσωπικού.
Ο άλλος τομέας
που οι Ταλιμπάν θα δυσκολευτούν πολύ είναι ότι θα εμπλακούν στη δίνη της
διεθνούς πολιτικής. Έχοντας ως προτεραιότητα το δύσκολο έργο του ελέγχου, της
διακυβέρνησης και της ανασυγκρότησης του
Αφγανιστάν είναι σαφές ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για παρέμβαση και επιρροή
σε ξένα γειτονικά εδάφη και πληθυσμούς αλλά επιθυμούν να έχουν μηδενικά
προβλήματα με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής και να εξασφαλίσουν την πολιτικο-διπλωματική
αναγνώριση και την οικονομικο-τεχνική υποστήριξη. Φαίνεται δε πως ήδη έδωσαν διαβεβαιώσεις σταθερότητας
στα σύνορα και ειρηνικής συνεργασίας προς όλους τους γείτονες τους. Στο
επίπεδο λοιπόν των εξωτερικών σχέσεων η επιβίωση του 2ου Ισλαμικού Εμιράτου στην
Καμπούλ θα στηριχθεί στο Πακιστάν και στην αποκατάσταση αμοιβαίας επωφελούς
συνεργασίας με Κίνα, Ιράν, Ρωσία. Η Κίνα θα βγει κερδισμένη με την ένταξη του
Αφγανιστάν στη στρατηγική «Πρωτοβουλία Ζώνη & Δρόμος» – BRI. Το Ιράν θα είναι επίσης ένας από τους μεγάλους νικητές καθώς η
απομάκρυνση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν α) θα αφήσει τα ανατολικά του σύνορα
ελεύθερα από διέλευση κατασκόπων και αμερικανικών αεροσκαφών β) θα εξασφαλίσει
ανοιχτή χερσαία σύνδεση με την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα. Το προηγούμενο διάστημα η
Ρωσία αντιλαμβανόμενη το μεγάλο παιχνίδι πέρασε διπλωματικά μπροστά και άρχισε
διαπραγματεύσεις με την ανεξάρτητη οντότητα των Ταλιμπάν (προσφάτως
αντιπροσωπεία τους στη Μόσχα) με αντικείμενο την αναγνώριση τους έναντι
εγγυήσεων για α) απαραβίαστο των βόρειων αφγανικών συνόρων β) ένταση της
προσπάθειας για εξάλειψη της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος Χορασάν (IS-K) που αποτελεί παρακλάδι του ISIL γ) συρρίκνωση της
παραγωγής οπίου όπως έγινε ως το 2001 όταν το Αφγανιστάν ελέγχονταν από το Ισλαμικό
Εμιράτο. Το έτος αυτό η παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 94% (ήτοι σε 8 χιλιάδες εκτάρια ενώ το 2016 έφθασε τα 201 χιλιάδες εκτάρια - πηγή UNODC /MCN).
Εκτός τη συνολική Δύση μεγάλος χαμένος στο Αφγανιστάν είναι και η Τουρκία. Η Άγκυρα τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε παρουσία εντός της χώρας αυτής όχι μόνο στρατιωτική αλλά οικονομική και εποικιστική θρησκευτικο-ιδεολογική μέσω κατασκευής ιδρυμάτων, σχολείων, ΜΜΕ κλπ. Προς τούτο αξιοποίησε ορισμένους βασικούς παράγοντες όπως α) σουνιτική θρησκεία β) σχέσεις με Πακιστάν, Κατάρ γ) φυλετικούς δεσμούς με εγχώριες εθνοτικές ομάδες Ουζμπέκων, Τουρκμενίων, Ουιγούρων, Qizilbash κ.α. δ) επιρροές στην αφγανική κυβέρνηση ε) τοπική παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Παρά τις ουσιαστικές διαφορές υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στα κατοχικά αυτονομιστικά σχέδια τα οποία προώθησε η επεκτατική Τουρκία στη Κύπρο και στο Αφγανιστάν.Ιστορικά στη Κύπρο αρχικά εξασφάλισε ρόλο στη μειονότητα σε αντάλλαγμα των τουρκικών υπηρεσιών α) προς την κατοχική Βρετανία ενάντια στην ηρωική αντίσταση των Ελληνοκυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα και β) στη συνέχεια προς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ όθεν και η εισβολή το 1974. Στο Αφγανιστάν στοιχισμένη από το 2001 πίσω από το λάβαρο της αμερικανο-νατοϊκής σταυροφορίας προώθησε το έργο της λεηλασίας των πολύτιμων πόρων και της αυτονομιστικής απόσχισης του βόρειου τμήματος του - δια του ελέγχου των Ουζμπέκων - κυρίως με λεφτά, εξοπλισμούς, σχέδια υποδομών (ήδη ένα τέτοιο σχέδιο εξελίσσεται στο Τατζικικό Badakhshan σε αλληλενέργεια Τουρκίας Ισραήλ ) - έχοντας εξασφαλίσει την μελλοντική αμερικανο- ισραηλινή αναγνώριση. Τώρα με την επιβολή των Ταλιμπάν ο αφγανικός βορράς απελευθερώθηκε από τους πράκτορες της Αγκύρας και τα προγράμματα της κατέρρευσαν. Ότι και να λένε λοιπόν οι γελοίες αναφορές των ΜΜΕ και οι διάφοροι επιφανειακοί ειδήμονες η ήττα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν ήταν ταυτόχρονα μια μεγαλειώδης ήττα και για την Τουρκία.
Η Άγκυρα καθ΄όλο το προηγούμενο διάστημα είχε αναπτύξει θερμές σχέσεις με την παράταξη Jamiat-e-Islami του Salahuddin Rabbani (εθνοτικοί Τατζίκοι του βόρειου και δυτικού Αφγανιστάν), την Hezb-e Islami και τον ηγέτη της Gulbuddin Hekmatyar (ιδεολογική συγγένεια με Μουσουλμανική Αδελφότητα), την Junbish-i-Milli Islami (ουζμπεκικών και τουρκμενικών συμφερόντων) και τον στρατηγό Abdul Rashid Dostum. Ενώ για χρόνια λειτούργησε ως δύναμη κατοχής μέσω ΝΑΤΟ, προσφάτως αναζητεί (με μεσολάβηση Κατάρ, Πακιστάν) επικοινωνιακούς διαύλους με τους Ταλιμπάν επιδιώκοντας ματαίως κάποιας μορφής παρουσία και διαμεσολάβηση. Όπως πχ η επιμονή της Άγκυρας για στρατιωτική παραμονή στο αεροδρόμιο της Καμπούλ η οποία βρίσκει τους Ταλιμπάν αντιτιθέμενους ρητά σε μια τέτοια προοπτική. Η Τουρκία έχει ως σοβαρούς αντιπάλους στο Αφγανιστάν τόσο την Κίνα όσο και το Ιράν και η ανάπτυξη σχέσεων των δυο χωρών με το Ισλαμικό Εμιράτο θα εντείνει το τουρκικό αδιέξοδο.
Τώρα η το καθεστώς Ερντογάν προετοιμάζεται να διαχειριστεί το νέο τεράστιο προσφυγικό κύμα εκατομμυρίων Αφγανών προσφύγων προς την Ευρώπη που θα κινηθεί στη διαδρομή Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ιράν-Τουρκία και να το αξιοποιήσει στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου ενάντια στην Ελλάδα.
Η δεν Ευρωκρατία παραβλέπει εκκωφαντικά την επερχόμενη εφιαλτική εξέλιξη θεωρώντας ότι η κυβέρνηση και όλο το κομματικο-πολιτικό σύστημα των δυτικόδουλων ευρωατλαντιστών στο ελληνικό προτεκτοράτο, με τη συνδρομή των πρακτορικών ΜΚΟ, θα αναλάβουν τη βρώμικη δουλειά της αποθήκευσης ψυχών που θα καταφθάνουν από Έβρο και νησιά του ανατολικού Αιγαίου και της καινούργιας φάσης του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού της χώρας μας.
Η σωτηρία του ελληνισμού απένατι στις πολύμορφες εξωτερικές απειλές και τη λούμπεν εγχώρια νεοφεουδαρχία μπορεί να προέλθει μόνο δια της λαϊκής αφύπνισης και συνακόλουθα της καθεστωτικής μεταβολής. Η πατριωτική συνέγερση, ενότητα και αυταπάρνηση των λαϊκών δυνάμεων, μια νέα εθνεγερσία, είναι η μόνη που θα μπορούσε να επιβάλει μια εναλλακτική πολιτική συλλογικής επιβίωσης και ανασυγκρότησης διασώζοντας την χώρα από την πολυδιάστατη απειλή της εθνικής και της κοινωνικής εκμηδένισης της.
( Γιώργος Καπαρός 15-8-2021 )
_._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου