Τα «σαπρόφυτα» ευδοκιμούν στον «βάλτο» που βαθαίνει

 

τίς γὰρ αὐτῶν νόος ἢ φρήν; δήμων ἀοιδοῖσι πείθονται καὶ διδασκάλῳ χρείωνται ὁμίλῳ οὐκ εἰδότες ὅτι “οἱ πολλοὶ κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί” [Γιατί ποιος είναι ο νους τους ή η φρόνηση τους; Πείθονται από τους δημαγωγούς που κολακεύουν το λαό και έχουν ως διδάσκαλο τον όχλο, χωρίς να ξέρουν ότι "οι πολλοί είναι κακοί και οι λίγοι οι καλοί"]  (Ηράκλειτος).

 

Είναι εντυπωσιακό το πόσο αφελώς αυτοπαραμυθιάζονται και στέκονται  «πολιτικά» οι περισσότεροι. Αμνήμονες, ασυλλόγιστοι και άβουλοι, χειραγωγημένοι από τις άρχουσες ελίτ, διαχωρίζονται πολλαπλώς σε επιμέρους αντιθετικές  αταξικές συσπειρώσεις. Επαναπαυόμενοι  σε «αποκαλύψεις», «καταγγελίες» και «κριτικές αναλύσεις» κυρίως για τα δευτερεύοντα,  χωρίς κανένα αποτέλεσμα, στέκονται υπέρ της α, β, γ  κ.ο.κ. ιδιοτελούς κομματικής (κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής)  παράταξης, είτε αυτή ανήκει στη συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση, μιας κακοποιού ανθελληνικής κομματοκρατίας.  Προσδοκούν την «καλυτέρευση»  (πρωτίστως ατομική βέβαια και πολύ λιγότερο εθνική και κοινωνική) όχι δια της ριζικής καταπολέμησης των σάπιων μηχανισμών αναπαραγωγής του ελληνικού προτεκτοράτου και της συντριβής του globohomo λούμπεν ολιγαρχικού υπερεκμεταλλευτικού συστήματος,  αλλά μέσω των εκλογικών ψευδαισθήσεων, της «αλλαγής φρουράς»  και της ανανέωσης μιας εξωνημένης  δειμοκρατικής «κοινοβουλευτικής χούντας». Η οποία μέσω διαδοχικών εξωραϊσμών, αποσυνθέτει για δεκαετίες την Ελλάδα, προετοιμάζοντας προγραμματικά και πρακτικά-πολιτικά το αναπόφευκτο τέλος της.

 

Στην παρούσα κατάσταση το κομματικό-πολιτικό καθεστώς συνεχίζει να σαπίζει μέσα στον δυσώδη βούρκο ενός κοινωνικού συστήματος ολοένα και πιο βαλτώδους. Εντός του οποίου η φιλελεύθερη επιχειρηματική ολιγαρχία (των εφοπλιστών και των ραντιέριδων)  μπορεί να διευθύνει ανεμπόδιστη την πολυεπίπεδη αποελληνοποίηση, την γενική λουμπενοποίηση και την  «ανάπτυξη της απονάπτυξης». Η οποία βέβαια επιτεύχθηκε με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση / ΟΝΕ και επιταχύνθηκε κατά την περίοδο των μνημονίων και του ανθρωπολογικού πραξικοπήματος Covid-19 (του νομιμοποιημένου από την ιστορική συμπαιγνία δεξιάς, ακραίου κέντρου και «αριστεράς») πάνω στις ξεχαρβαλωμένες  ράγες της «οικονομίας δανεισμού» και του επενδυτικού παρασιτισμού.  Τροφοδοτούμενου ιδιαίτερα από τις συνέπειες της «πράσινης μετάβασης» και της λεγόμενης «café economy» και με δυναμό την εθνοκτόνο διαδικασία ενός διπλού εποικισμού: την διαβρωτική εισβολή του υπερτουρισμού  πλάι στην αδιάλειπτη επέλαση των αλλογενών μεταναστευτικών στιφών.

Μαζί με όλα τούτα, ο τόπος υφίσταται και την εισβολή του μεγάλου ξένου ψηφιακού κεφαλαίου (εταιρείες Tech Giants) που υλοποιείται με επενδύσεις data centers που υπερβαίνουν τα 2 δις € και πλασάρονται ως εργαλείο μετατροπής της χώρας σε περιφερειακό κόμβο δεδομένων,  με αξιοποίηση της γεωγραφικής θέση της ως πύλη ανάμεσα σε Ευρώπη, Αφρική και Μέση Ανατολή.  Η συνολική χωρητικότητα  data centers από 34 MW που είναι σήμερα πρόκειται να φθάσει στα 139 MW ως το 2028, κατάσταση που θα ασκήσει συνθλιπτικές πιέσεις στα εγχώρια δίκτυα ηλεκτρισμού και ύδρευσης. Ας σημειωθεί ότι: Ως προς την ηλεκτρική ενέργεια που τώρα καταναλώνει ένα τυπικό data center 20 MW (αυτή είναι τώρα όση σε μια μικρή πόλη) και πρόκειται να τριπλασιαστεί ως το 2028 λόγω των ενεργοβόρων αναγκών της AI.  Ως προς τους υδάτινους πόρους, ένα μέσο data center καταναλώνει, για τις ανάγκες ψύξης, νερό περίπου 1,14 εκατομμύρια λίτρα την ημέρα (που είναι ισοδύναμο των 2.000  σπιτιών με φειδωλή κατανάλωση) . Αυτό σημαίνει κλοπή και πληθωρισμό τιμών ύδατος για κατοίκους και αγροτική παραγωγή και βέβαια μέγιστη υδρική πίεση στα δίκτυα.

Επί Γιώργου Παπανδρέου η Ελλάδα «έγινε» μια  «Δανία του Νότου» καθώς εισήλθε ως «πειραματόζωο» στην εποχή του μετανεωτερικής  αποικίας μέσω ΔΝΤ / Τρόικας και μνημονίων. Η αποικία παγιώθηκε στη συνέχεια κάτω από το «άσβεστο πάθος» των Λουκά Παπαδήμου /  Ευάγγελου Βενιζέλου, Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα κ.α. Κατόπιν επί Κυριάκου Μητσοτάκη,  αυτό το «πειραματόζωο», αφού πήρε μερικά πρόσθετα μαθήματα εξημέρωσης  μέσω της Covid-19 «κατάστασης εξαίρεσης» και οικο-προσαρμογής μέσω της «πράσινης μετάβασης», κατέστη πλέον έτοιμο να μετατραπεί σε μια «Ιρλανδία 2.0» των πιο ενεργοβόρων και υδροβόρων επενδύσεων, άκρως απειλητικών για τα συστήματα ηλεκτρισμού και υδροδότησης του τόπου. Μέσα σε τούτο τον «παράδεισο» της «πράσινης μετάβασης», των ΑΠΕ και των επενδύσεων data centers των ιδιοτελών, οι πολλοί (αφελείς και υποψιασμένοι) κινδυνεύουν να κοιτούν τους βιοτικούς όρους τους να χειροτερεύουν ολοένα, στερούμενοι και τους πιο αναγκαίους πόρους για την ύπαρξη τους, όπως ρεύμα και νερό ( και βέβαια τα τρόφιμα) οι οποίοι θα καταβροχθίζονται από τις μεγάλες εργολαβίες της «ψηφιακής εποχής» που μεταξύ των άλλων προετοιμάζουν, για τους νεο-δουλοπάροικους του τεχνοδεσποτικού συστήματος, το παγκόσμιο «ηλεκτρονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης».

Υπ΄ αυτές τις συνθήκες δεν κάνει πλέον καμιά εντύπωση ότι στη χώρα - χώρο ένα αντιπροσωπευτικό μέτρο που δείχνει την ωμή πραγματικότητα  είναι η πελώρια «υποκειμενική φτώχεια». Ένας δείκτης με τον οποίο εξετάζεται η προσωπική οικονομική ανασφάλεια με κριτήρια εισοδηματικά, δυνατότητα κάλυψης βασικών αναγκών / εξόφλησης λογαριασμών / αποπληρωμής δανείων κ.α. Σύμφωνα με την Eurostat, το 66,8% περίπου των Ελλήνων πολιτών αδυνατεί να καλύψει τις απαραίτητες  προϋποθέσεις για την επιβίωση του. Πρόκειται για το δραματικά υψηλότερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (17,4%).

 

Στην παρούσα συγκυρία το «σκηνικό του ουρανού» της χώρας αναταράσσεται και πάλι από διάφορους «φωστήρες» που θέλουν να το εμβολίσουν από «τα πάνω» η από «τα κάτω». Και πρωτίστως ετούτο αφορά:

 α) Είτε τους παλιότερους ανακυκλωμένους (Τσίπρας Σαμαράς κ.α.) που άμεσα στηρίζουν (όπως και τον ανερχόμενο Δένδια) ομάδες της ολιγαρχίας απέναντι στον ξοφλημένο  Μητσοτάκη, προμηνύοντας τις εκλογές νωρίτερα ίσως και ως το καλοκαίρι του 2026.

 β)  Είτε τους νεόκοπους  που - ιππεύοντας  το «κύμα» του μαζικού κινήματος των Τεμπών και της ανοιχτής πολιτικής κρίσης εκπροσώπησης  (με το «κόμμα του κανένα»  ή του «χάους», να στεγάζει σχεδόν το 1/2 των εκλογέων) - φιλοδοξούν για μια συμμετοχή τους στο κεντρικό «παιχνίδι» του παρλιαμενταρισμού και της προσοδοφόρας «κυκλοφορίας κι ανανέωσης» των «ευήκοων των ξένων»,  ολίγιστων πολιτικών ελίτ.

 γ)  Είτε επίσης,  διάφορες «φερέλπιδες» συλλογικές πρωτοβουλίες πανελλήνιας συνεύρεσης και διαλόγου, «εναλλακτικού χαρακτήρα», που υποτίθεται κυοφορούν προτάσεις για «ιδεοπολιτική συνέγερση, συνεννόηση και αναζωογόνηση» μέσω της κατάθεσης - σε ένα νοηματικό μοτίβο κεντρισμού (παλλόμενο από τον φετιχισμό της «ριζοσπαστικότητας» μες τα πλαίσια μιας εικόνας του παρόντος και του μέλλοντος ψευτοσυγκεκριμένης)  - των ίδιων πάντοτε ανεπαρκών, τετριμμένων και παρωχημένων πεποιθήσεων και εκτιμήσεων,  ενώπιον μιας ολότελα καινούργιας διεθνούς και εθνικής κατάστασης.  

 

Η οποία εθνική κατάσταση μας,  όντας παντελώς απροετοίμαστη, θα βρεθεί δραματικά μετέωρη μπροστά στην μεγάλη «μαύρη τρύπα» της αναπόφευκτης ευρωενωσιακής κατάρρευσης και διάλυσης της «ευρωπαϊκής οικογένειας»,  στα αμέσως επόμενα χρόνια. Διότι καθώς φαίνεται, ετούτη η εντελέχεια εγγράφεται πλέον αμετάκλητα στην νέα δυτική πραγματικότητα:

 i) Tης αναδιάταξης των συμμαχιών, της μεγέθυνσης των αντιθέσεων και της εξέλιξης των μετασχηματισμών της δυτικής χωροδεσποτείας. Εδώ, ιστορικά η «βαθιά εξουσία» χαρακτηρίζεται από την ενότητα και την διαπάλη τριών κύριων  δυναστικών φατριών για την ηγεμονία, ήτοι:

✓Την ελίτ των Πλούσιων Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών (Wealthy Anglo-Saxon Protestants - WASP), με τα δυο της παρακλάδια το Βρετανικό και το Αμερικανικό.

✓Την ελίτ με επικεφαλής την λεγόμενη συμβατικά «φυλή των Ροκφλέλερ»  / CFR.

✓Την εβραϊκή ελίτ, με επικεφαλής την «φυλή των Ρότσιλντ».

Παράλληλα με αυτές τις «οριζόντιες φατρίες» εγγράφεται η νέα σύγκρουση ανάμεσα σε «κάθετες συνομαδώσεις» πάνω στον άξονα «αμερικανικός κυριαρχισμός» έναντι της globohomo «συναίνεσης του Νταβός», όπου πρωταγωνιστούν ανερχόμενες αμερικανικές τεχνολογικές ελίτ, χρηματοδότες με επίκεντρο τη Γουόλ Στριτ, χρηματιστές του Σίτι του Λονδίνου, τεχνογραφειοκρατική  ελίτ της Ευρωκρατίας.

 ii) Της συνδυασμένης επικυριαρχικής δράσης του αγγλοσαξονικού μετώπου, για το οποίο η ύπαρξη της ΕΕ είναι πια εμπόδιο που πρέπει να παραμεριστεί.

 iii) Της αποδιάρθρωσης της γαλλικής πολιτικής και της γερμανικής βιομηχανικής ατμομηχανής.

 iv) Του καταφανούς νανισμού των ρωσοφοβικών ελίτ της νεοναζιστικής ευρωκρατίας, οι οποίες:

- Καταστρέφουν μεθοδικά την εσωτερική παραγωγική οικονομική ανάπτυξη και την υποκαθιστούν με την αυξανόμενη εξωτερική εξάρτηση την βασισμένη σε εξωγενείς (κυρίως αμερικανικούς, κινέζικους κ.α.) πόρους, τεχνολογικά και καταναλωτικά  προϊόντα. 

- Κινούνται στην ατραπό του ξέφρενου μιλιταρισμού, όπου επιβάλλουν το πρόγραμμα ReArm Europe (ή Readiness 2030) με συνολική χρηματοδότηση 800 δις €  για εξοπλισμούς, κατά την περίοδο 2025-2028, ενώ παράλληλα

- Δίνουν από τον ετήσιο Προϋπολογισμό της ΕΕ για το 2025, πάνω από 15% για άμεση στήριξη στην Ουκρανία (μέσω του Ukraine Facility και άλλων μηχανισμών). Ενώ από τον προτεινόμενο πολυετή Προϋπολογισμό (MFF 2028-2034) δεσμεύονται υπέρ του Κιέβου πόροι ύψους  20% -25% (άμεση βοήθεια, εγγυήσεις δανείων, έξοδα διεύρυνσης κλπ).

 v) Της διαρκώς επιδεινούμενης οικονομικο-κοινωνικής κατάστασης  μέσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ.  

 

Όμως μια ενδεχόμενη ευρωενωσιακή κατάρρευση δεν πρόκειται να αφήσει ανέπαφο τον μέχρι πρόσφατα ηγεμονικό μητροπολιτικό κοινωνικό σχηματισμό ήτοι την Γερμανία. Η οποία με τη σειρά της κινδυνεύει με κατακερματισμό,  καθώς  ο εξωτερικός έλεγχος της είναι αδύνατος και η συνοχή της παύει να είναι απαραίτητη ενώ με τον προσανατολισμό της σε μια στρατιωτική ανασύσταση του Ράιχ γίνεται διεθνώς απειλητική.  Έτσι μπορεί να γίνει  υποψήφια για τριχοτόμηση, όπου το βορειοδυτικό τμήμα θα ελεγχθεί από την Βρετανία, το νότιο από Αυστρία, Ουγγαρία και το ανατολικό (πρώην Λ.Δ. Γερμανίας) από την  Ρωσία (με τη προϋπόθεση να εξέλθει νικηφόρα στον πόλεμο της Ουκρανίας ώστε να αποφύγει τη δική της αποσταθεροποίηση).

 

Για να επανέλθουμε στα καθ ημάς. Η Ελλάδα -Χώρος δεν υφίσταται απλώς μια «μεγακρίση» ή «πολυκρίση» αλλά κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο. Είναι σαν να μην έχει μέλλον. Εδώ λειτουργεί  η «σημειακή ιδιομορφία» όπου η περίφημη ρήση του Αντόνιο Γκράμσι λαμβάνει μια παράξενη εκδοχή: «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο αργεί να γεννηθεί. Μέσα σ’ αυτό το μισοσκόταδο, ζούμε στην εποχή των τεράτων». Και αυτό συμβαίνει διότι το  «νέο»  είναι ήδη νεκρό. Το παρόν διαπερνάται από μια «οσμή θανάτου» που έρχεται όχι μόνο απ' το χτες αλλά κυρίως απ' το αύριο.  Η φέρελπις πλαναισθησία ότι η φρικτή κατάσταση στην Ελλάδα σε κοινωνικούς, οικονομικούς, ηθικούς, πολιτισμικούς, εθνικούς όρους μπορεί να επιδιορθωθεί ενδογενώς από πάσης φύσεως υπαρκτούς ιδεοπολιτικούς φορείς που δρουν είτε ιδιοτελώς είτε ανεπαρκέστατοι στην «κορυφή» ή στη «βάση», κερδίζοντας τη «λαϊκή υποστήριξη», συνιστά στροβιλισμό μέσα σε μια ονειροπλανταγμένη ύπνωση ή νοσταλγική φυγή σε μια περασμένη ιστορική εποχή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, εδώ η «διαλεκτική των εσωτερικών δυνάμεων»  θα είναι αυτή της γενικευμένης χειραγώγησης, υπερεκμετάλλευσης,  λουμπενοποίησης, σήψης και κατάρρευσης. Κι αν μπορεί να υπάρξει κάποια «ελπίδα»,  η εντελέχεια της ίσως να προκύψει μονάχα από την παγκόσμια  «διαλεκτική των εξωτερικών δυνάμεων». Όθεν και πάλι καθώς προτείνει ο Γκράμσι: «Aπαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της θέλησης».

 

 

( Γιώργος Καπαρός  2-11-2025 )

 

 

 -

Ρωσία - Ουκρανία. Συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης ΙΙ

 

Η νέα ρωσο-ουκρανική διαπραγμάτευση, στην Κωνσταντινούπολη που κατά τα φαινόμενα ξεκινάει αύριο στις 15 Μαϊου 2025, προέκυψε κατόπιν των πρωτοβουλιών του Τραμπ και της κατοπινής πρότασης του Πούτιν για απευθείας συνομιλίες χωρίς προϋποθέσεις (ως μια εμφαίνουσα συνέχεια στην ημερομηνία κατάρρευσης των προηγούμενων του 2022).

Παρά το προβοκατόρικο  κάλεσμα του Ζελένσκι,  ο Πούτιν είναι απίθανο να παρευρεθεί. Ο ίδιος προ καιρού είχε αναφέρει ότι εφόσον προκύψουν επαφές διπλωματίας αυτές θα μπορούσαν να έχουν ως αφετηρία το Προσχέδιο της Κωνσταντινούπολης που εκπονήθηκε τον Μάρτιο του 2022, μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας (με την Τουρκία διαμεσολαβητή). Τα κύρια σημεία εκείνου του Προσχέδιου ήταν:

α) Οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ θα έχουν ειδικό καθεστώς αυτονομίας στα πλαίσια της Ουκρανίας (Το ζήτημα της Κριμαίας παραμένει ανοιχτό χωρίς αναφορά στη συμφωνία).

β) Η Ουκρανία θα αναλάμβανε να  μειώσει τις στρατιωτικές  δυνάμεις της στην επικράτεια της.

γ) Η Ρωσία θα αναγνώριζε την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας ουδέτερης και χωρίς πυρηνικά Ουκρανίας. Με τις προϋποθέσεις της μη ένταξης της στο ΝΑΤΟ, δίχως  ξένα στρατεύματα και στρατιωτικές βάσεις στο έδαφος της.

δ) Υπήρξε πρόταση για Εγγυήσεις Ασφάλειας, από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία).

Το Προσχέδιο της Κωνσταντινούπολης ως προϊόν των πρώτων διαπραγματεύσεων δεν  ολοκληρώθηκε σε συμφωνία αλλά κατέρρευσε λόγω ακυρωτικής παρέμβασης των δυτικών, με  πρώτους τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς.

Και ενόσω στη συνέχεια οι τέσσερις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας ήτοι Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα έχουν πλέον ενταχθεί συνταγματικά (μέσω δημοψηφισμάτων) στην Ρωσική Ομοσπονδία και μετά από τρία χρόνια «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», ο ακατανόητος  Πούτιν αναφέρεται ακόμα σε εκείνες τις συνομιλίες  ως «βάση» διαπραγματεύσεων !!!

Η νέα συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη,  το πιθανότερο είναι να μην έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Λόγω του γεγονότος ότι προσκρούει στα μεγάλα διακυβεύματα που βρίσκονται πίσω από την γεωστρατηγική σύγκρουση ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία  στο ουκρανικό τερέν.

Το διακυβευμα για τη Ρωσία είναι α) το εδαφικό - πληθυσμιακό ζήτημα στην Ανατολική Ουκρανία (μέρος του ρωσικού κόσμου) και β) το κρίσιμο πρόβλημα ασφάλειας. Το οποίο ήταν η πρωτεύουσα αιτία της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» στις 24 Φεβρουαρίου 2022 και των εξ αρχής προβαλλόμενων στόχων της αποναζιστοποίησης, αποστρατικοποίησης, ουδετερότητας της Ουκρανίας.

Το διακύβευμα για την Δύση είναι να συνεχίσει την ληστρική επέκταση στην Ευρασία, να εμπεδώσει τον ολοκληρωτικό και  διαρκή έλεγχο της  στην Ουκρανία, να εμποδίσει την Ρωσία να νικήσει, να επιτύχει την ολική εξάντληση της και στην συνέχεια την αποικιακή κατάκτηση  - κατάτμηση της.

Όθεν η Δύση, παρά τις όποιες εσωτερικές διαφορές ΗΠΑ - Βρεττανίας / ΕΕ, αυτονόητα αρνείται την αποδοχή των βασικών όρων της Μόσχας. Καθόσον η εκπλήρωση τους θα  μετέβαλε την διεθνή τάξη που επιβλήθηκε μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την διάλυση της ΕΣΣΔ και το πέρας του ψυχρού πολέμου και η οποία περιλαμβάνει την ασφυκτική περικύκλωση του Ρωσικού χώρου με την αέναη Νατοϊκή διαστολή στην Ευρώπη και την Ευρασία.

Στα πλαίσια αυτά παρακολουθούμε την διελκυστίνδα των μέχρι στιγμής δηλώσεων εκατέρωθεν και των αμερικανικών σχεδίων όπου σχετίζονται περισσότερο με το εδαφικό ζήτημα αγνοώντας ουσιαστικά το βασικό πρόβλημα ασφάλειας της Μόσχας. Γεγονός που ευνοεί τις ειδικότερες αντιρωσικές παρεμβάσεις και τις επιθετικές στοχεύσεις του «άξονα των Ρότσιλντ» (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία).

Η έως τώρα διαμεσολάβηση του Τραμπ έχει ως συνέπεια τον ρωσο-αμερικανικό διάλογο για μια πιθανή στρατηγική εταιρική συνεργασία  στον τομέα της ενέργειας, των ορυκτών και των σπάνιων γαιών. Όπως φαίνεται η αμερικανική τεχοφεουδαρχία δεν αποσκοπεί σε μια σταθερή επίλυση των αιτιών της σύγκρουσης στην Ουκρανία αλλά περισσότερο βλέπει τη Ρωσία υπό την οικονομική επιχειρηματική οπτική της σχέσης Κέντρου και ημι-Περιφέρειας,  εξαγοράζοντας την ρωσική νεοβογιαρική ολιγαρχία.

Η αδυναμία αλλά και απροθυμία του Τραμπ να  εξαναγκάσει την Ουκρανία σε παραχωρήσεις τέτοιες που θέλει η Ρωσία ορίζει τις παλινωδίες του απέναντι στον Ζελένσκι. Η απουσία ουσιαστικής πίεσης, δίνει την ευκαιρία στον δεύτερο να αγνοεί επιδεικτικά τις όποιες προτάσεις του Πούτιν για επίτευξη μόνιμης ειρήνης.

Και τούτο βέβαια τροφοδοτείται από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Μόσχα μετά από τρία και πλέον χρόνια «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» δεν απέκτησε τις θεμελιώδεις εκείνες προϋποθέσεις - όπως θα ήταν η  απελευθέρωση του Νικολάεφ, της Οδησσού, του Χαρκόβου και ακόμα καλύτερα και του Κιέβου - που θα εξανάγκαζαν την Ουκρανία (και τη Δύση)  σε παραγωγική διπλωματία και συμβιβασμό. Και κάτι χειρότερο, στο βαθμό που έως τώρα η Μόσχα απέτυχε να νικήσει το Κίεβο στο πεδίο της μάχης, σε ανάλογο βαθμό δεν μπορεί να έχει δυνατά διαπραγματευτικά ατού με τα οποία να στηρίζει την υπεράσπιση της ρωσικής κυριαρχίας στα συνταγματικά προσαρτημένα εδάφη στην Ν.Α.Ουκρανία.

Στην παρούσα συγκεκριμένη στιγμή οι ΗΠΑ συνεχίζουν να κινούνται πάνω στα βασικά σημεία του σχεδίου Κέλογκ ήτοι σταμάτημα της σύγκρουσης στη γραμμή επαφής των αντιμαχομένων, αναβολή της ένταξης των Ουκρανών στο ΝΑΤΟ, αναγνώριση της ρωσικής κρατικής κυριαρχίας στην Κριμαία αλλά όχι στις τέσσερις περιοχές (Ντόνετσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορόζιε, Χερσώνα), τοποθέτηση δυτικών στρατευμάτων στη Δεξιά Όχθη του Δνείπερου  κλπ. Είναι σαφές πως τυχόν αποδοχή τέτοιων θέσεων από το Κρεμλίνο θα ισοδυναμούσε με προδοσία και ήττα.

Έτσι στην πιθανότερη εξέλιξη μιας αποτυχημένης συνάντησης στην Κωνσταντινούπολη, το αναμενόμενο από τον Τραμπ δεν είναι η απόσυρση από την βοήθεια και τον εξοπλισμό των Ουκρανών αλλά η παραπέρα άνοδος της εμπλοκής των ΗΠΑ. Προς τούτο συνδράμουν και τα δεδομένα της πρόσφατης συμφωνίας για τα ορυκτά, οι απειλές των νέων κυρώσεων ενάντια στη Μόσχα και σε όσες χώρες συναλλάσσονται μαζί της, καθώς και η απόφαση αποστολής νέου πακέτου αμερικανικών πυραύλων προς το Κίεβο.

Κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες,  το Ουκρανικό καθεστώς, στο οποίο η επιρροή της Βρετανίας είναι μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ,  έχει επί πλέον κερδίσει την όλο και μεγαλύτερη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όθεν η εισροή όλο και πιο προηγμένων δυτικών οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών και μισθοφόρων αυξάνεται συνεχώς και απρόσκοπτα (ενώ ακολουθούν τα τουρκικά αλλά και τα κινέζικα μέσα, όπως drones κ.α.) για το Κίεβο, επιτρέποντας του την διατήρηση και την ικανότητα διάθεσης ισχυρών αποθεμάτων σε έμψυχο και άψυχο πολεμικό δυναμικό για παρατεταμένο πόλεμο φθοράς της Μόσχας.

Παρόλο λοιπόν που το ενδεχόμενο μιας βραχυπρόθεσμης εκεχειρίας (υπό την πίεση που εξασκεί στη Μόσχα και στο Κίεβο ο Τραμπ)  δεν μπορεί να αποκλειστεί,  εντούτοις είναι παντελώς αδύνατη μια σταθερή ειρηνευτική συμφωνία. Η στρατιωτική αντιπαράθεση μέλλει να συνεχιστεί στο 2025,  δίχως καμία πλευρά να κατορθώνει την στρατηγική  (πλήρη) νίκη. Έως ότου, υπό καταλληλότερες συνθήκες, υπάρξει μια κατάληξη προς την επόμενη «κανονικότητα» μιας «παγωμένης σύγκρουσης» (ίσως κατά το πρότυπο της Κορέας).

 

 ( Γιώργος  Καπαρός  14.5.2025 )

-