Τηλέπλαγκτοι Πλάναι: Τα «σαπρόφυτα» ευδοκιμούν στον «βάλτο» που βαθαίνει

τίς γὰρ αὐτῶν νόος ἢ φρήν; δήμων ἀοιδοῖσι πείθονται καὶ διδασκάλῳ χρείωνται ὁμίλῳ οὐκ εἰδότες ὅτι “οἱ πολλοὶ κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί” [Γιατί ποιος είναι ο νους τους ή η φρόνηση τους; Πείθονται από τους δημαγωγούς που κολακεύουν το λαό και έχουν ως διδάσκαλο τον όχλο, χωρίς να ξέρουν ότι "οι πολλοί είναι κακοί και οι λίγοι οι καλοί"] (Ηράκλειτος).

Είναι εντυπωσιακό το πόσο αφελώς αυτοπαραμυθιάζονται και στέκονται «πολιτικά» οι περισσότεροι. Αμνήμονες, ασυλλόγιστοι και άβουλοι, χειραγωγημένοι από τις άρχουσες ελίτ, διαχωρίζονται πολλαπλώς σε επιμέρους αντιθετικές αταξικές συσπειρώσεις. Επαναπαυόμενοι σε «αποκαλύψεις», «καταγγελίες» και «κριτικές αναλύσεις» κυρίως για τα δευτερεύοντα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, στέκονται υπέρ της α, β, γ κ.ο.κ. ιδιοτελούς κομματικής (κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής) παράταξης, είτε αυτή ανήκει στη συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση, μιας κακοποιού ανθελληνικής κομματοκρατίας. Προσδοκούν την «καλυτέρευση» (πρωτίστως ατομική βέβαια και πολύ λιγότερο εθνική και κοινωνική) όχι δια της ριζικής καταπολέμησης των σάπιων μηχανισμών αναπαραγωγής του ελληνικού προτεκτοράτου και της συντριβής του globohomo λούμπεν ολιγαρχικού υπερεκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά μέσω των εκλογικών ψευδαισθήσεων, της «αλλαγής φρουράς» και της ανανέωσης μιας εξωνημένης δειμοκρατικής «κοινοβουλευτικής χούντας». Η οποία μέσω διαδοχικών εξωραϊσμών, αποσυνθέτει για δεκαετίες την Ελλάδα, προετοιμάζοντας προγραμματικά και πρακτικά-πολιτικά το αναπόφευκτο τέλος της.

Στην παρούσα κατάσταση το κομματικό-πολιτικό καθεστώς συνεχίζει να σαπίζει μέσα στον δυσώδη βούρκο ενός κοινωνικού συστήματος ολοένα και πιο βαλτώδους. Εντός του οποίου η φιλελεύθερη επιχειρηματική ολιγαρχία (των εφοπλιστών και των ραντιέριδων) μπορεί να διευθύνει ανεμπόδιστη την πολυεπίπεδη αποελληνοποίηση, την γενική λουμπενοποίηση και την «ανάπτυξη της απονάπτυξης». Η οποία βέβαια επιτεύχθηκε με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση / ΟΝΕ και επιταχύνθηκε κατά την περίοδο των μνημονίων και του ανθρωπολογικού πραξικοπήματος Covid-19 (του νομιμοποιημένου από την ιστορική συμπαιγνία δεξιάς, ακραίου κέντρο και «αριστεράς») πάνω στις ξεχαρβαλωμένες ράγες της «οικονομίας δανεισμού» και του επενδυτικού παρασιτισμού. Τροφοδοτούμενου ιδιαίτερα από τις συνέπειες της «πράσινης μετάβασης» και της λεγόμενης «café economy» δηλαδή του ξέφρενου τουριστικού εποικισμού της χώρας, παράλληλα με τον εθνοκτόνο μεταναστευτικό εποικισμό της.

Μαζί με όλα τούτα, ο τόπος υφίσταται και την εισβολή του μεγάλου ξένου ψηφιακού κεφαλαίου (εταιρείες Tech Giants) που υλοποιείται με επενδύσεις data centers που υπερβαίνουν τα 2 δις € και πλασάρονται ως εργαλείο μετατροπής της χώρας σε περιφερειακό κόμβο δεδομένων, με αξιοποίηση της γεωγραφικής θέση της ως πύλη ανάμεσα σε Ευρώπη, Αφρική και Μέση Ανατολή. Η συνολική χωρητικότητα data centers από 34 MW που είναι σήμερα πρόκειται να φθάσει στα 139 MW ως το 2028, κατάσταση που θα ασκήσει συνθλιπτικές πιέσεις στα εγχώρια δίκτυα ηλεκτρισμού και ύδρευσης. Ας σημειωθεί ότι: Ως προς την ηλεκτρική ενέργεια που τώρα καταναλώνει ένα τυπικό data center 20 MW (αυτή είναι τώρα όση σε μια μικρή πόλη) και πρόκειται να τριπλασιαστεί ως το 2028 λόγω των ενεργοβόρων αναγκών της AI. Ως προς τους υδάτινους πόρους, ένα μέσο data center καταναλώνει, για τις ανάγκες ψύξης, νερό περίπου 1,14 εκατομμύρια λίτρα την ημέρα (που είναι ισοδύναμο των 2.000 σπιτιών με φειδωλή κατανάλωση) . Αυτό σημαίνει κλοπή και πληθωρισμό τιμών ύδατος για κατοίκους και αγροτική παραγωγή και βέβαια μέγιστη υδρική πίεση στα δίκτυα.

Επί Γιώργου Παπανδρέου η Ελλάδα «έγινε» μια «Δανία του Νότου» καθώς εισήλθε ως «πειραματόζωο» στην εποχή του μετανεωτερικής αποικίας μέσω ΔΝΤ / Τρόικας και μνημονίων. Η αποικία παγιώθηκε στη συνέχεια κάτω από το «άσβεστο πάθος» των Λουκά Παπαδήμου / Ευάγγελου Βενιζέλου, Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα κ.α. Κατόπιν επί Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό το «πειραματόζωο», αφού πήρε μερικά πρόσθετα μαθήματα εξημέρωσης μέσω της Covid-19 «κατάστασης εξαίρεσης» και οικο-προσαρμογής μέσω της «πράσινης μετάβασης», κατέστη πλέον έτοιμο να μετατραπεί σε μια «Ιρλανδία 2.0» των πιο ενεργοβόρων και υδροβόρων επενδύσεων, άκρως απειλητικών για τα συστήματα ηλεκτρισμού και υδροδότησης του τόπου. Μέσα σε τούτο τον «παράδεισο» της «πράσινης μετάβασης», των ΑΠΕ και των επενδύσεων data centers των ιδιοτελών, οι πολλοί (αφελείς και υποψιασμένοι) κινδυνεύουν να κοιτούν τους βιοτικούς όρους τους να χειροτερεύουν ολοένα, στερούμενοι και τους πιο αναγκαίους πόρους για την ύπαρξη τους, όπως ρεύμα και νερό ( και βέβαια τα τρόφιμα) οι οποίοι θα καταβροχθίζονται από τις μεγάλες εργολαβίες της «ψηφιακής εποχής» που μεταξύ των άλλων προετοιμάζουν, για τους νεο-δουλοπάροικους του τεχνοδεσποτικού συστήματος, το παγκόσμιο «ηλεκτρονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης».

Υπ΄ αυτές τις συνθήκες δεν κάνει πλέον καμιά εντύπωση ότι στη χώρα - χώρο ένα αντιπροσωπευτικό μέτρο που δείχνει την ωμή πραγματικότητα είναι η πελώρια «υποκειμενική φτώχεια». Ένας δείκτης με τον οποίο εξετάζεται η προσωπική οικονομική ανασφάλεια με κριτήρια εισοδηματικά, δυνατότητα κάλυψης βασικών αναγκών / εξόφλησης λογαριασμών / αποπληρωμής δανείων κ.α. Σύμφωνα με την Eurostat, το 66,8% περίπου των Ελλήνων πολιτών αδυνατεί να καλύψει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιβίωση του. Πρόκειται για το δραματικά υψηλότερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (17,4%).

Στην παρούσα συγκυρία το «σκηνικό του ουρανού» της χώρας αναταράσσεται και πάλι από διάφορους «φωστήρες» που θέλουν να το εμβολίσουν από «τα πάνω» η από «τα κάτω». Και πρωτίστως ετούτο αφορά:

α) Είτε τους παλιότερους ανακυκλωμένους (Τσίπρας Σαμαράς κ.α.) που άμεσα στηρίζουν (όπως και τον ανερχόμενο Δένδια) ομάδες της ολιγαρχίας απέναντι στον ξοφλημένο Μητσοτάκη, προμηνύοντας τις εκλογές νωρίτερα ίσως και ως το καλοκαίρι του 2026.

β) Είτε τους νεόκοπους που - ιππεύοντας το «κύμα» του μαζικού κινήματος των Τεμπών και της ανοιχτής πολιτικής κρίσης εκπροσώπησης (με το «κόμμα του κανένα» ή του «χάους», να στεγάζει σχεδόν το 1/2 των εκλογέων) - φιλοδοξούν για μια συμμετοχή τους στο κεντρικό «παιχνίδι» του παρλιαμενταρισμού και της προσοδοφόρας «κυκλοφορίας κι ανανέωσης» των «ευήκοων των ξένων», ολίγιστων πολιτικών ελίτ.

γ) Είτε επίσης, διάφορες «φερέλπιδες» συλλογικές πρωτοβουλίες πανελλήνιας συνεύρεσης και διαλόγου, «εναλλακτικού χαρακτήρα», που υποτίθεται κυοφορούν προτάσεις για «ιδεοπολιτική συνέγερση, συνεννόηση και αναζωογόνηση» μέσω της κατάθεσης - σε ένα νοηματικό μοτίβο κεντρισμού (παλλόμενο από τον φετιχισμό της «ριζοσπαστικότητας» μες τα πλαίσια μιας εικόνας του παρόντος και του μέλλοντος ψευτοσυγκεκριμένης) - των ίδιων πάντοτε ανεπαρκών, τετριμμένων και παρωχημένων πεποιθήσεων και εκτιμήσεων, ενώπιον μιας ολότελα καινούργιας διεθνούς και εθνικής κατάστασης.

Η οποία εθνική κατάσταση μας, όντας παντελώς απροετοίμαστη, θα βρεθεί δραματικά μετέωρη μπροστά στην μεγάλη «μαύρη τρύπα» της αναπόφευκτης ευρωενωσιακής κατάρρευσης και διάλυσης της «ευρωπαϊκής οικογένειας», στα αμέσως επόμενα χρόνια. Διότι καθώς φαίνεται, ετούτη η εντελέχεια εγγράφεται πλέον αμετάκλητα στην νέα δυτική πραγματικότητα:

i) Tης αναδιάταξης των συμμαχιών, της μεγέθυνσης των αντιθέσεων και της εξέλιξης των μετασχηματισμών της δυτικής χωροδεσποτείας. Εδώ, ιστορικά η «βαθιά εξουσία» χαρακτηρίζεται από την ενότητα και την διαπάλη τριών βασικών δυναστικών φατριών για την ηγεμονία, ήτοι:

-Την ελίτ των Πλούσιων Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών (Wealthy Anglo-Saxon Protestants - WASP), με τα δυο της παρακλάδια το Βρετανικό και το Αμερικανικό.

-Την ελίτ με επικεφαλής την λεγόμενη συμβατικά «φυλή των Ροκφλέλερ» / CFR.

-Την εβραϊκή ελίτ, με επικεφαλής την «φυλή των Ρότσιλντ».

Παράλληλα με αυτές τις «οριζόντιες φατρίες» εγγράφεται η νέα σύγκρουση ανάμεσα σε «κάθετες συσπειρώσεις» πάνω στον άξονα «αμερικανικός κυριαρχισμός» έναντι της «globohomo συναίνεσης του Νταβός» όπου πρωταγωνιστούν ανερχόμενες αμερικανικές τεχνολογικές ελίτ, χρηματοδότες με επίκεντρο τη Γουόλ Στριτ, χρηματιστές του Σίτι του Λονδίνου, τεχνογραφειοκρατική ελίτ της Ευρωκρατίας.

ii) Της συνδυασμένης επικυριαρχικής δράσης του αγγλοσαξονικού μετώπου, για το οποίο η ύπαρξη της ΕΕ είναι πια εμπόδιο που πρέπει να παραμεριστεί.

iii) Της αποδιάρθρωσης της γαλλικής πολιτικής και της γερμανικής βιομηχανικής ατμομηχανής.

iv) Του καταφανούς νανισμού των ρωσοφοβικών ελίτ της νεοναζιστικής ευρωκρατίας, οι οποίες:

- Καταστρέφουν μεθοδικά την εσωτερική παραγωγική οικονομική ανάπτυξη και την υποκαθιστούν με την αυξανόμενη εξωτερική εξάρτηση την βασισμένη σε εξωγενείς (κυρίως αμερικανικούς, κινέζικους κ.α.) πόρους, τεχνολογικά και καταναλωτικά προϊόντα.

- Κινούνται στην ατραπό του ξέφρενου μιλιταρισμού, όπου επιβάλλουν το πρόγραμμα ReArm Europe (ή Readiness 2030) με συνολική χρηματοδότηση 800 δις € για εξοπλισμούς, κατά την περίοδο 2025-2028, ενώ παράλληλα

- Δίνουν από τον ετήσιο Προϋπολογισμό της ΕΕ για το 2025, πάνω από 15% για άμεση στήριξη στην Ουκρανία (μέσω του Ukraine Facility και άλλων μηχανισμών). Ενώ από τον προτεινόμενο πολυετή Προϋπολογισμό (MFF 2028-2034) δεσμεύονται υπέρ του Κιέβου πόροι ύψους 20% -25% (άμεση βοήθεια, εγγυήσεις δανείων, έξοδα διεύρυνσης κλπ).

v) Της διαρκώς επιδεινούμενης οικονομικο-κοινωνικής κατάστασης μέσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ.

Όμως μια ενδεχόμενη ευρωενωσιακή κατάρρευση δεν πρόκειται να αφήσει ανέπαφο τον μέχρι πρόσφατα ηγεμονικό μητροπολιτικό κοινωνικό σχηματισμό ήτοι την Γερμανία. Η οποία με τη σειρά της κινδυνεύει με κατακερματισμό, καθώς ο εξωτερικός έλεγχος της είναι αδύνατος και η συνοχή της παύει να είναι απαραίτητη ενώ με τον προσανατολισμό της σε μια στρατιωτική ανασύσταση του Ράιχ γίνεται διεθνώς απειλητική. Έτσι μπορεί να γίνει υποψήφια για τριχοτόμηση, όπου το βορειοδυτικό τμήμα θα ελεγχθεί από την Βρετανία, το νότιο από Αυστρία, Ουγγαρία και το ανατολικό (πρώην Λ.Δ. Γερμανίας) από την Ρωσία (με τη προϋπόθεση να εξέλθει νικηφόρα στον πόλεμο της Ουκρανίας ώστε να αποφύγει τη δική της αποσταθεροποίηση).

Για να επανέλθουμε στα καθ ημάς. Η Ελλάδα -Χώρος δεν υφίσταται απλώς μια «μεγακρίση» ή «πολυκρίση» αλλά κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο. Είναι σαν να μην έχει μέλλον. Εδώ λειτουργεί η «σημειακή ιδιομορφία» όπου η περίφημη ρήση του Αντόνιο Γκράμσι λαμβάνει μια παράξενη εκδοχή: «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο αργεί να γεννηθεί. Μέσα σ’ αυτό το μισοσκόταδο, ζούμε στην εποχή των τεράτων». Και αυτό συμβαίνει διότι το «νέο» είναι ήδη νεκρό. Το παρόν διαπερνάται από μια «οσμή θανάτου» που έρχεται όχι μόνο απ' το χτες αλλά κυρίως απ' το αύριο. Η φέρελπις πλαναισθησία ότι η φρικτή κατάσταση στην Ελλάδα σε κοινωνικούς, οικονομικούς, ηθικούς, πολιτισμικούς, εθνικούς όρους μπορεί να επιδιορθωθεί ενδογενώς από πάσης φύσεως υπαρκτούς ιδεοπολιτικούς φορείς που δρουν είτε ιδιοτελώς είτε ανεπαρκέστατοι στην «κορυφή» ή στη «βάση», κερδίζοντας τη «λαϊκή υποστήριξη», συνιστά στροβιλισμό μέσα σε μια ονειροπλανταγμένη ύπνωση ή νοσταλγική φυγή σε μια περασμένη ιστορική εποχή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, εδώ η «διαλεκτική των εσωτερικών δυνάμεων» θα είναι αυτή της γενικευμένης χειραγώγησης, υπερεκμετάλλευσης, λουμπενοποίησης, σήψης και κατάρρευσης. Κι αν μπορεί να υπάρξει κάποια «ελπίδα», η εντελέχεια της ίσως να προκύψει μονάχα από την παγκόσμια «διαλεκτική των εξωτερικών δυνάμεων». Όθεν και πάλι καθώς προτείνει ο Γκράμσι: «Aπαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της θέλησης».