Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Η Βαλκανική αποσταθεροποίηση και τα Προτεκτοράτα: Κόσσοβο και ΠΓΔΜ




Εθνογενετική διαδικασία και Ιμπεριαλιστικός έλεγχος

Είναι πασίδηλο πως οι κοινωνικοί σχηματισμοί της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι πέρασαν από το προηγούμενο στάδιο του κρατικού σοσιαλισμού, σχεδόν δυο δεκαετίες τώρα χαρακτηρίζονται από μιας ορισμένης μορφής εθνική επαναδιαμόρφωση. Ορισμένοι αναλυτές ερμηνεύουν αυτή την εξέλιξη ως μια καθυστερημένη εκδίπλωση της ίδιας της φυσικο-ιστορικής διαδικασίας προς τη συγκρότηση αυτοτελών εθνοκρατικών μορφών που ήδη έχει συντελεστεί από καιρό στην ανεπτυγμένη Δυτική Περιοχή του καπιταλισμού και που στη παρούσα φάση μεταβαίνει προς τις νέες μεταεθνικές ολοκληρώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θα πρέπει όμως να επισημανθεί ότι και στην Μητροπολιτική Εσπερία το εθνικό ζήτημα καθόλου δεν έχει επιλυθεί με τρόπο οριστικό. Αντίθετα έχουμε πλείστους θύλακες εθνοτικής καταπίεσης, διαμάχης και εμπλοκής. Τα παραδείγματα της Βασκωνίας στην Ισπανία και Γαλλία, της Κορσικής στη Γαλλία, του Φλαμανδικού και του Βαλλωνικού τομέα στο Βέλγιο, της Ιρλανδίας και Σκωτίας στο Ηνωμένο Βασίλειο (εκεί που ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είχε την τυπικά καθαρότερη μορφή του-κατά Μαρξ) δεν είναι τα μοναδικά που αποδεικνύουν πως το δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού και το ανεξάρτητο εθνικό κράτος δεν αφορά μια καθολική κατάσταση ούτε βεβαίως συνιστά ένα αποτέλεσμα αυτονόητο μέσα στην υποτιθέμενη ορθολογική οντολογία της δυτικής νεωτερικότητας αλλά κυρίως είναι ένα ενδεχόμενο προϊόν οξύτατων και αιματηρών πολεμικο-πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Από την άλλη πλευρά το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της εθνότητας ή του έθνους δεν είναι δεδομένο ότι οπωσδήποτε πρέπει να έχει, στο νοηματικό και στο ηθικο-κανονιστικό επίπεδο, ως κεντρικό σκοπό την εθνική πολιτική ανεξαρτησία δηλαδή να μορφοποιηθεί σε ξεχωριστό εθνικό κράτος. Κάλλιστα ενδέχεται να προκριθούν και άλλες διαφορετικές λύσεις όπως ή εθνική ένωση και ενσωμάτωση σε ένα μητρικό εθνοκράτος ή επίσης η εθελοντική ένταξη σε μια πολυεθνική συνένωση, σε ένα πολυεθνικό κράτος. Ποια κάθε φορά από αυτές τις εναλλακτικές επιλογές θα επιβληθεί καθορίζεται από το γενικότερο κοινωνικό-ταξικό ζήτημα (μορφή του οποίου αποτελεί το εθνικό), δηλαδή από την κοινωνική συγκρότηση και προοπτική του έθνους μέσα στην πλανητική ιμπεριαλιστική αλληλεξάρτηση, άρα από την επικράτηση κάθε φορά ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και στρατηγικού «παραδείγματος» από το οποίο αναδεικνύεται τόσο μια ιστορική εθνική-ταξική ηγεμονία όσο και μια επεξεργασμένη απόφαση για τη πλανητική πολιτική. Έτσι έπειτα από την στασιμότητα και την κρίση του επαναστατικού σοσιαλιστικού προτάγματος και μετά με τη πτώση του «Υπαρκτού» στην ανατολική Ευρώπη, το διάδοχο ιμπεριαλιστικό και νεοφιλελεύθερο πρόταγμα είναι αυτό που ήρθε στη συνέχεια να προσφέρει, στις νεοαναδυόμενες τοπικές ελίτ, το λόγο τον ήχο και την εικόνα για ένα καινούργιο αποσχιστικό εθνοτικό επαναπροσδιορισμό, σε συντονισμό με τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς της υπερεθνικής ολιγαρχίας και των κυρίαρχων επεκτατικών κρατών (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ένωσης). Σχεδιασμοί που επιβάλλονται βίαια με τους διαδοχικούς καταστροφικούς και διαιρετικούς πολέμους της Νέας Τάξης πάνω στην μεγάλη γεωπολιτική ευρασιατική σκακιέρα (πόλεμος του Κόλπου, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν) και που αυτό που φέρνουν σε φως δεν είναι ανεξάρτητα κράτη αλλά πρακτορευόμενοι κρίκοι αστάθειας που συναρμολογούν μια μετανεωτερική υποταγμένη αλυσίδα από νεοαποικιακές οντότητες.

Στη Γιουγκοσλαβία (όπως και στην ΕΣΣΔ) καθώς η «νομενκλατούρα» έχανε την καθολική ισχύ της τότε αυτή οδηγήθηκε στον κατακερματισμό, την αναδίπλωση και την προσφυγή στα επιμέρους εθνοτικά και θρησκευτικά καταφύγια τα οποία κατά τη προηγούμενη περίοδο είχαν εξασθενίσει σημαντικά ενώ παράλληλα ενστερνίσθηκε τις πιο θεμελιώδεις και επιθετικές παραδοχές της καπιταλιστικής κοσμοεικόνας για την αυτοεπιβίωση της. Αυτό με τη σειρά του τροφοδότησε τα ισχυρά κύματα των χρωματισμένων με την λατρεία της καπιταλιστικής αγοράς και της ουτοπίας της Δύσης, αυτονομιστικών μειονοτικών διεκδικήσεων και των νεοεθνικισμών . Εδώ δεν είναι τα κοινωνικά κινήματα, τα αυθόρμητα αιτήματα και τα διακυβεύματα κάποιων λαϊκών κοινοτήτων που εισβάλουν με αυτοδυναμισμό στο προσκήνιο διεκδικώντας εδαφική και ιστορική ταυτότητα, αυτονομία και εθνική χειραφέτηση έναντι άλλων καταπιεστικών και αντιπάλων κοινοτήτων αλλά πρόκειται πρωταρχικά για τον απελπισμένο τρόπο απόδρασης των ίδιων των τοπικών ελίτ που για να διασωθούν προσδένονται ως οι πρόθυμοι εντολοδόχοι υποτελείς στην καινούργια φάση της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και επιδιώκουν την αναπαραγωγή των συμφερόντων τους κάτω από τις καινούργιες συνθήκες, τους ρόλους και τα καθήκοντα μιας δοτής και διεκπεραιωτικής Τοπαρχίας. Το Γιουγκοσλάβικο ζήτημα θα μπορούσε να είχε διευθετηθεί σε διαφορετική βάση μέσα σε ένα αναπροσαρμοσμένο ενωτικό ομοσπονδιακό πλαίσιο εάν οι ηγεμονικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία) είχαν προκρίνει την οικονομικοπολιτική στήριξη μιας ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και την ένταξη της στις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως τα κατευθυντήρια γεωστρατηγικά τους ενδιαφέροντα απαιτούσαν τη διαίρεση της. Έτσι ενορχήστρωσαν μια πολιτική διάλυσης υποδαυλίζοντας τις εθνοτικές συγκρούσεις ώστε αυτές να λάβουν ανταγωνιστική και διασπαστική μορφή. Η βιαστική αναγνώριση Σλοβενίας, Κροατίας, Βοσνίας και μετά ΠΓΜΔ Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και η υποτελής συστράτευση της Ε.Ε. στο Νατοϊκό πόλεμο κατά της Σερβίας είναι εκείνη που ανατίναξε το Γιουγκοσλαβικό εμπόδιο και που τελικά προσέφερε στις ΗΠΑ τον καίριο ρυθμιστικό ρόλο στη Βαλκανική χερσόνησο. Ένα ρόλο που τον προετοίμαζε από το 1984 η Κυβέρνηση Ρήγκαν στα πλαίσια της απόρρητης «απόφασης εθνικής ασφάλειας»-NSDD133. Η «αμερικανική πολιτική έναντι της Γιουγκοσλαβίας» όπως αυτή τιτλοφορείται συγκροτεί το σχέδιο αποσταθεροποίησης του Γιουγκοσλαβικού πολιτικού και κοινωνικού συστήματος με στόχο την επιβολή μιας αμερικανικής σφαίρας επιρροής στη νοτιοανατολική Ευρώπη.


Εθνοτική βαλκανιοποίηση - Καπιταλιστική υπερεθνοποίηση

Στο κρίσιμο γεωπολιτικό τοπίο της Ευρασίας ο ανταγωνισμός κλιμακώνεται. Το «κέντρο» αυτού του χώρου φαίνεται να επανελέγχεται από τη Ρωσία που ανακάμπτει ως δύναμη πλανητικής εμβέλειας ενώ η Ιερά Συμμαχία ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ισραήλ οργανώνουν μεθοδικά τις πολιτικοστρατιωτικές και οικονομικές προϋποθέσεις της δυτικής ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, επέλασης και κυριαρχίας στην «περιμετρική ζώνη».

-Το Ενωμένο Νεοταξικό Ιμπεριαλιστικό Μέτωπο καθοδηγούμενο από τις ΗΠΑ «πέρασε το Ρουβίκωνα» εξαπολύοντας τη σύγχρονη Ψυχροπολεμική Αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η Ρωσία ορίζεται ως «Εχθρός», εμποδίζεται η είσοδός της στο Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, γίνεται αποδέκτης της πιο επιθετικής καταγγελίας για έλλειψη δημοκρατικής διαδικασίας σε εκλογικό και πολιτειακό επίπεδο, η ανάπτυξη της «αντι-πυραυλικής ασπίδας» προετοιμάζεται στα δυτικά της σύνορα, τα βαλκανικά προγεφυρώματα ανάσχεσης και περικύκλωσης ανεγείρονται μεθοδικά. Στα πλαίσια τούτης της αναμέτρησης οι ΗΠΑ και Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους αποφάσισαν τη κατάλυση του παγκόσμιου δικαιϊκού συστήματος ισορροπίας και νομιμότητας (ΟΗΕ, Διεθνείς συνθήκες). Με βάση μια κλασσική κατανομή, η στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ και η αστυνομική δύναμη της Ε.Ε., με την υποστήριξη της πρακτορικής αλλά και γκανγκστερικής ηγεσίας του Κοσσυφοπεδίου εγκαθίστανται σ’ αυτό ως δύναμη κατοχική καταδεικνύοντας πως ενώ η απόσχιση είναι πραγματική η πολιτική ανεξαρτησία είναι απλούστατα προσχηματική και ουσιαστικά ανύπαρκτη. Παράλληλα τούτη η εξέλιξη θα οριοθετεί μια «μαύρη τρύπα» από την οποία διαρκώς θα τροφοδοτείται ο «ορίζοντας των γεγονότων» αποσταθεροποίησης και που θα ρουφάει χώρες που περιλαμβάνουν μειονότητες ακόμα και αυτές που είναι ενταγμένες στο λεγόμενο «δυτικό σύστημα ασφάλειας» όπως για παράδειγμα η Ελλάδα-Κύπρος (Θράκη, Β.Κύπρος). Η πρόκριση λοιπόν του εθνικού ακρωτηριασμού της Σερβίας και της απόσπασης της «ιστορικής κοιτίδας» της, διαμορφώνει ένα «σημείο μη επιστροφής» καθώς το Κοσσυφοπέδιο είναι για τη Ρωσία ένας κρίσιμος χώρος τόσο στο γεωπολιτικό όσο και στο συμβολικό επίπεδο. Η Ρωσική «ομπρέλα» πάνω από τη Σερβία ως απάντηση είναι γεγονός. Μένει να καταδειχτεί αν η Ρωσία έχει τη θέληση και τα κατάλληλα εργαλεία (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) ώστε να οδηγήσει τη Σερβία να απαρνηθεί την δελεαστική ενσωμάτωση της στην Ε.Ε. Πέρα από τούτο η αφυπνισμένη Ρωσία ενεργοποιεί ταχύτατα τα δικά της αμυντικά «αναχώματα» σε δύο ζωτικές «παρυφές» του ευρασιατικού πεδίου αξιώνοντας την εφαρμογή εδώ των ίδιων «αρχών» που επικαλούνται ΗΠΑ και Ε.Ε. για τη περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Στην νοτιοανατολική ευρωπαϊκή περιοχή στηρίζει την ανεξαρτησία της Υπερδνειστερίας και είναι βέβαιο πως θα επηρεάσει καθοριστικά την διαχωριστική συμπεριφορά του σερβικού παράγοντα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Στο γεωστρατηγικό μέτωπο του Καυκάσου εναγκαλίζεται τις σχισματικές προοπτικές ανεξαρτησίας στην Αμπχαζία, Ν.Οσετία και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ασκώντας ισχυρότατη πίεση στα φιλοδυτικά κράτη της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν.

-Ολόκληρη η ιστορία του Γιουγκοσλαβικού συγκρουσιακού θεάτρου με κορυφαία καμπή το Κοσσυφοπέδιο αποτέλεσε ταυτόχρονα την ιστορία επανεπιβεβαίωσης της δομικής ανικανότητας για στοιχειώδη αυτονομία της Ε.Ε. και τη στρατηγική ηγεμονία των ΗΠΑ πάνω της. Και τούτο ξανά στην τρέχουσα συγκυρία και μάλιστα σε μια στιγμή που η Ε..Ε προσποιήθηκε ότι επεδίωκε μια θεσμική εσωτερική σταθεροποίηση («Μεταρρυθμιστική Συνθήκη») και μια αναβάθμιση της σχέσης ορισμένων χωρών της με τη Ρωσία δια μέσου της «γεωπολιτικής των αγωγών». Η ατλαντική καθυπόταξη της Ε.Ε. γίνεται πλέον οριστική μέσα στο συνθλιπτικό παιχνίδι αποδόμησης των γεωπολιτικών ισορροπιών που ξεδιπλώνεται. Η μόνιμη αμερικανοαγγλική στρατιωτική παρουσία και εδραίωση στην Ν.Α.Ευρώπη και την Α.Μεσόγειο καθώς και η σχεδιαζόμενη παρατεταμένη διαδικασία ένταξης του Ισραήλ στις δυτικές στρατιωτικές και οικονομικές δομές, δηλαδή στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., θα επισφραγίσουν τελεσίδικα τούτη την εξέλιξη.

-Η Δυτική Νεοταξική Συμμαχία μετά το βάλτο του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας» κλιμακώνοντας με τρόπο ταχύρυθμο τη στρατηγική του αποκαλούμενου «προγραμματισμένου χάους». Επιδίωξη η «ρευστοποίηση» ολόκληρης της ευρασιατικής ενδοχώρας και η αναδιάταξη του χάρτη της (η αποκαλούμενη «Νέα Μέση Ανατολή»), με την συνάρθρωση και χρησιμοποίηση όλων των βασικών μηχανισμών παρέμβασης όπως:

α) Εκτύλιξη των «αντιτρομοκρατικών πολλαπλών πολέμων» εναντίον κινημάτων αντίστασης και κρατών-παριών ορίζοντας εκτεταμένες «περιοχές μαχών».

β) Επιθετική εφαρμογή του δόγματος της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

γ) Υποδαύλιση των εθνικιστικών και αυτονομιστικών διεκδικήσεων στοχεύοντας σε μεταβολές καθεστώτων και συνόρων, στην ανάδειξη απόλυτα ποδηγετημένων προτεκτοράτων, στον εκφοβισμό χωρών που διαθέτουν μειονότητες και την ένταξη τους στα «μπλοκ των προθύμων».

δ) Προώθηση και επιβολή των καπιταλιστικών θεσμών της καθολικής ιδιωτικοποίησης, της διεθνοποιημένης και ελεύθερης αγοράς και γενικότερα της νεοφιλελεύθερης ενσωμάτωσης.

- Η νέα μορφή ιμπεριαλιστικού παρεμβατισμού, το δυτικό νεοαποικιακό σχεδιάγραμμα ελέγχου της πλανητικής οικονομίας και πολιτικής, που αποκαλύπτεται και που τώρα διαταράσσει καταλυτικά τα έθνη-κράτη, πραγματοποιείται από δύο διασυνδεδεμένους βασικούς μηχανισμούς: Εθνοτικός κατακερματισμός και υπερεθνική καπιταλιστική επανενσωμάτωση. Η «βαλκανιοποίηση», η γεωστρατηγική της επιλεκτικής εθνοτικής και θρησκευτικής διάσπασης που ήδη εφαρμόστηκε σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, η μαζική παραγωγή Προτεκτοράτων, χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό στρατιωτικοπολιτικών και χρηματοδοτικο-οικονομικών μέσων και διατρέχει την εύθραυστη «αλλούβια» ευρασιατική γεωγραφία απειλώντας μια σειρά περιοχές και χώρες: από την Ισπανία, Βουλγαρία και Ελλάδα, τη Σομαλία, Σουδάν, Τουρκία και Ιράν, τη Ρωσική Ομοσπονδία, την Κεντρική και Ν.Α. Ασία, τις Ινδίες και το Πακιστάν ως την Κίνα. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν πλήρη επίγνωση των διαιρετικών σεναρίων που αφορούν την επικράτεια τους και εκπορεύονται από αγγλοαμερικανικές «δεξαμενές σκέψης» και τεχνοκρατικές ομάδες χάραξης πολιτικής στα εξουσιαστικά κέντρα της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Παράλληλα βάσει των αναγκών της αγοράς, της καπιταλιστικής οικουμενίκευσης και του οικονομικού ελέγχου, προτείνονται συγκεκριμένα πρότυπα υπερεθνικής αναδιάρθρωσης και επανένταξης των νεοκατασκευασμένων ασθενικών κοινωνικών σχηματισμών. Η είσοδος τους στην Ε.Ε., που από δεκαπενταμελής έγινε εικοσιεπταμελής, είναι ένα γνώριμο αποτελεσματικό πρότυπο υπερεθνικής ενσωμάτωσης. Επί πλέον μια νέα «προσελκυστική λύση» τώρα προωθείται από τον γαλλογερμανικό άξονα έχοντας την υποστήριξη των ΗΠΑ, με κύριο σκοπό την μεταβολή των όρων του παιχνιδιού στην περιοχή μας: Είναι η Μεσογειακή Ένωση της οποίας η μορφή η διάρθρωση και ο τρόπος διασύνδεσης των μελών της με την Ε.Ε. παραμένει προς το παρόν ανοικτό ζήτημα και που θα προσδιοριστεί από τις διευθετήσεις ανάμεσα στις κεντρικές δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού ευρωατλαντικού μετώπου. Ειδικότερα ας σημειωθεί πως μια ισχυρή ένταξη σε αυτήν του λειτουργικού τουρκο-ισραηλινού άξονα θα ανεγείρει ένα σπουδαίο δίαυλο για την αμερικανοαγγλική ισχύ.


Το Νατοϊκό Λούμπεν-Προτεκτοράτο του Κοσσόβου

Στις 17 Φεβρουαρίου 2008 η σχισματική περιοχή του Κοσσυφοπεδίου διακήρυξε την «ανεξαρτησία» της από την Σερβική Δημοκρατία. Η αλβανική πλειοψηφία κατανοεί αυτή την ανακήρυξη ως σταθμό στην «αυτοδιάθεση». Η πραγματικότητα είναι ότι η αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου θα ήταν μεγαλύτερη και ισχυρότερη μέσα στη Σερβία. Όμως αυτή η δυνατότητα υπονομεύτηκε, κατά παραβίαση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας Ο.Η.Ε. (που ορίζει ότι το Κοσσυφοπέδιο υπάγεται στην κυριαρχία της Σερβίας) από δύο συνεργαζόμενους τελεστές: α) την πρακτορική-γκανγκστερική ελίτ του Κοσσυφοπεδίου η οποία έχει ισχυρές διασυνδέσεις και ελέγχει μεγάλο μέρος της «εγκληματικής οικονομίας» και β) με την απόφαση του δυτικού ιμπεριαλιστικού νεοταξικού μετώπου να εγκαταστήσει ένα αποικιακό οικονομικό και στρατιωτικό καθεστώς. Τώρα η ανεξαρτησία είναι ανύπαρκτη και το Κοσσυφοπέδιο έχει παραδοθεί στην πιο άμεση και απεχθή αποικιακή υποδούλωση, έχει μετατραπεί σε ένα Λούμπεν Προτεκτοράτο, σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο αμερικανοαγγλικών και γερμανογαλλικών συμφερόντων ενώ το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. είναι οι στρατιωτικοί και οικονομικοί μεταπρατικοί μηχανισμοί αυτής της διαδικασίας. Η τεράστια δυτική στρατιωτική-αστυνομική παρουσία και κατοχή, ο πολλαπλασιασμός των βάσεων ( τεράστιων, όπως η βάση «Bondsteel»), η απόλυτη εξάρτηση από την χρηματοδοτική-οικονομική φιλανθρωπία των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που θα συμπληρώνει το εισόδημα που παράγεται από τις εγκληματικές δραστηριότητες, είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης.

Η κύρια εγχώρια «παραγωγική» ενασχόληση τώρα είναι στα πλαίσια που ορίζουν οι εγκληματικές «οικονομίκές» δραστηριότητες (ναρκοπαραγωγή και ναρκεμπόριο, εμπόριο «λευκής σαρκός», κλοπή και λαθρεμπόριο αυτοκινήτων, όπλων, πετρελαίου, τσιγάρων κ.α.). Η κυβέρνηση και το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου δεν είναι μόνο ένα παραβατικό από άποψη διεθνούς δικαίου καθεστώς αλλά ταυτόχρονα είναι η αντιπροσωπευτική έκφραση ενός εγκληματικού συνδικάτου. Σε αυτά τα πλαίσια η όλη «αναδημιουργία» και η ανοικοδόμηση των υποδομών του Κοσσυφοπεδίου θα αναληφθεί από τις υπερεθνικές εταιρίες και με χρηματοδότηση από τη Παγκόσμια Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης και λοιπούς πιστωτές. Η αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων θα εξασφαλίζεται από την απρόσκοπτη λειτουργία και αξιοποίηση του «ξεπλυμένου βρώμικου χρήματος».

Η παραπάνω περιγραφείσα κατάσταση δεν αγνοεί πως πιθανότερη προοπτική είναι μια μελλοντική ενοποίηση των αλβανικών πληθυσμών και η συγκρότηση της «Μεγάλης Αλβανίας». Αυτή σε συμμαχία με την μουσουλμανική Βοσνία-Ερζεγοβίνη και υπό την τουρκική κηδεμονία θα οδηγούσε σε παραπέρα αρνητική αναδιάταξη των σχέσεων ισχύος στα Βαλκάνια. Όπως και να έχει οι ιστορικές εξελίξεις της περιοχής πολλαπλασιάζοντας τους τοπικούς ανταγωνισμούς, υπονομεύουν καθοριστικά την προοπτική μιας βαλκανικής ενότητας απέναντι στην απειλή που αντιπροσωπεύει η Τουρκία και τα κράτη της βαλκανικής θα προσφεύγουν αυτοκεντρικά στην προστασία των μεγάλων Επεκτατικών Κρατών.


Το Ιμπεριαλιστικό Προτεκτοράτο της ΠΓΔΜ

Είναι απαραίτητο να αποσαφηνισθούν ορισμένα πράματα. Όταν γίνεται αναφορά σε «εθνική απειλή» που αντιμετωπίζει μια χώρα συνήθως μ’ αυτό εννοείται ένας κίνδυνος εδαφικού ακρωτηριασμού της ως αποτέλεσμα αρχικά της επιβουλής και μετέπειτα της επίθεσης από εξωτερική εχθρική δύναμη (ξένους δρώντες) ή εσωτερική δύναμη (όπως μια αποσχιστική μειονότητα) ή συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων. Και είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι τέτοιας μορφής αμφισβήτηση της εθνικής εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας συνιστά ο Τουρκικός επεκτατισμός.

Ανάλογη εν δυνάμει και μακροπρόθεσμη εδαφική απειλή αντιπροσωπεύει και ο πρακτορικός «μακεδονικός» αλυτρωτισμός της ΠΓΔΜ που εδραιώνεται σε τρεις αλληλοτροφοδοτούμενες βάσεις: Στο πανίσχυρο «σλαβομακεδονικό» λόμπι των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας («Συντονιστική Επιτροπή των Μακεδόνων από το Αιγαιάτικο Τμήμα της Μακεδονίας»), στην «Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Μακεδονίας» και στην ίδια την κρατική οντότητα της ΠΓΔΜ. Αυτό το κατευθυνόμενο, από τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό, «τρίγωνο» του αλυτρωτισμού είναι δομικά συσπειρωμένο πάνω στην στρατηγική της «Μεγάλης Μακεδονίας». Η στρατηγική αυτή αφορά την «απελευθέρωση εδαφών» ώστε στη «Μεγάλη Μακεδονία» να συνενωθούν οι περιοχές της ΠΓΔΜ, της Ελληνικής Μακεδονίας και της Βουλγαρικής Μακεδονίας του Πιρίν. Για την σταθερή τροφοδοσία και αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής είναι αναγκαίο ένα δυναμικό ιστορικό όχημα αλυτρωτισμού και τέτοιο όχημα είναι η αναγνωρισμένη νομική υπόσταση και η διεθνής προσωπικότητα ενός κράτους το οποίο να έχει ως αποκλειστικότητα το όνομα «Μακεδονία» και τους συμβολισμούς του.

Όμως το πρόβλημα με τον «μακεδονικό» αλυτρωτισμό δεν περιορίζεται σε ένα αυριανό κίνδυνο αλλαγής συνόρων και κατοχής εδάφους αλλά αφορά το σύνολο των χωρο-χρονικών μητρών της ελληνική εθνικής ύπαρξης και ενότητας. Ο «μακεδονικός» αλυτρωτισμός είναι προσανατολισμένος στην αποκλειστική ιδιοποίηση με τρόπο ολοκληρωτικό ελληνικού εθνικού εδάφους και ελληνικής εθνικής ιστορικής παράδοσης, δηλαδή οργανώνει όχι μοναχά μια καθολική απειλή αλλά ήδη έχει εγκαταστήσει ένα καθεστώς Κατοχής και Ακρωτηριασμού πάνω στη χρονική μήτρα του ελληνικού έθνους δηλαδή πάνω στην Ιστορικότητα του, στην πολιτισμική Παράδοση του, στην νοηματική Ανάμνηση του.

Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες μια δυναμική εθνική πολιτική, στην οποία εξαρχής θα έπρεπε να είχε προσανατολιστεί το σύνολο των ελληνικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και να διαμορφωθεί από την υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, αναγκαστικά όφειλε να συναρθρωθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες οι οποίοι παραμένουν επίκαιροι και όπου η μετάβαση προς μια τέτοια πολιτική είναι αναγκαία σήμερα όσο ποτέ:

α) Καθολική εθνική κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων υπερβαίνοντας τη «Σκύλλα» του αστικοφασιστικού σωβινισμού και τη «Χάρυβδη» του πεμπτοφαλαγγίτικου ανεθνικού οικουμενισμού-ειρηνισμού. Με κατεύθυνση όχι κυρίως τα ανέξοδα εκτονωτικά και ποδηγετημένα από τον δημαγωγικό αστικό εθνικισμό συλλαλητήρια, αλλά την αναγκαιότητα και την προτεραιότητα μιας επεξεργασμένης σύγχρονης και συνολικής εθνικής στρατηγικής και πραξεολογίας (που θα συνάρθρωνε αποτελεσματικά όλα τα μέσα αγώνα: πολιτικά, στρατιωτικά, διπλωματικά και επιστημονικά)

β) Μη αναγνώριση της ΠΓΔΜ έως ότου να υπάρξει ικανοποιητικό για τον Ελληνισμό αποτέλεσμα.

γ) Ολοκληρωτική διακοπή των οικονομικών και πολιτικο-διπλωματικών σχέσεων, ουσιαστικό κλείσιμο των συνόρων και όχι προσχηματικό, τυπικό και διάτρητο όπως τέτοιο ήταν το δεκαοκτάμηνο οικονομικό «εμπάργκο» του Ανδρέα Παπανδρέου (16/2/1994 - 4 /9/1995).

δ) Διεξαγωγή δημοψηφίσματος με απόφαση για μονολεκτική σύνθετη ονομασία δίχως γεωγραφικούς ή χρονικούς προσδιορισμούς που διαιωνίζουν τον αλυτρωτισμό αλλά με βάση τον πραγματικό ιστορικό προσδιορισμό ως Slavomakedonija  και δεσμευτική έναντι πάντων (για όλες τις χρήσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Αυτή θα αποτελούσε την έσχατη γραμμή συμβιβασμού και θα δέσμευε με τρόπο ρητό τους κυβερνητικούς φορείς εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας. Παρά την ύποπτη αλλά κατανοητή άρνηση των εξουσιαστικών κομμάτων καθώς και τις δεξιές και «αριστερές» κριτικές που έχει υποστεί η αναγκαιότητα ενός δημοψηφίσματος, είναι σαφές ότι εκτός του ότι αφορά υλοποίηση της συνταγματικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας σε κρίσιμο εθνικό θέμα, το αποτέλεσμα του αυτονόητα θα έθετε ένα απροσπέλαστο οδόφραγμα για την πορεία της αδιάλλακτης ΠΓΔΜ προς το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και θα εξουδετέρωνε τις εκβιαστικές ιμπεριαλιστικές πιέσεις στις ενδοτικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Η ολιγαρχική κυβερνητική διαχείριση των εθνικών θεμάτων από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιβλήθηκε στη χώρα ως μια αφασική πολιτικαντική καθοδηγημένη από τη φοβική «στρατηγική» της αλαλιάς πράγμα που οδηγούσε νομοτελειακά στην μεγάλη ήττα:

α) Αρχικά αυτή η πολιτική στηρίχθηκε και εξέθρεψε ένα δημαγωγικό και συνθηματολογικό αστικό εθνικισμό ο οποίος οχυρώθηκε και αρκέστηκε αυτάρεσκα στις ιστορικιστικές και τις ψυχολογικίζουσες υπεραναπληρώσεις του τύπου «η Μακεδονία είναι ελληνική» και ο οποίος εχθρευόταν τόσο την ολότητα του εθνικού-κοινωνικού ζητήματος όσο και την καθοριστική διαπλοκή του με τον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό αγώνα.

β) Η ηγεμονική πολιτική στην Ελλάδα επέβαλε ένα ιδεοληπτικό και αδιέξοδο προσανατολισμό που προσέδινε κεντρική σημασία στη «στήριξη της σταθερότητας της ΠΓΔΜ», ως «αναχώματος» στην «μεγάλη Αλβανία και μεγάλη Βουλγαρία». Έτσι η ελληνική οικονομική, πολιτική και πνευματική ολιγαρχία πρώτα-πρώτα έγινε το καθοριστικό στήριγμα της ΠΓΔΜ τόσο στο επίπεδο των ελληνικών υποδομών, των εδαφικών και θαλάσσιων εξυπηρετήσεων όσο και στο επίπεδο των επιχειρηματικών και οικονομικών πρωτοβουλιών. Έπειτα ήταν ανίκανη να αντιληφθεί πως απάντηση στην «Μείζονα Αλβανία» δεν θα μπορούσε να δοθεί τόσο μέσον της ΠΓΔΜ, της οποίας (λόγω του αλβανικού παράγοντα του Τετόβου αναγνωρισμένου ως ισότιμης συστατικής εθνότητας ) η διάσπαση στο μέλλον είναι η πιθανότερη έκβαση (και αυτό μπει δεν μπει σε ΝΑΤΟ, Ε.Ε.)., αλλά κυρίως μέσον μιας ριζικά διαφορετικής ελληνικής διαχείρισης του αλβανικού μεταναστευτικού προβλήματος καθώς και της ουσιαστικής και διαπραγματευτικής επανατοποθέτησης του βορειοηπειρωτικού το οποίο τέθηκε μεταπολεμικά και παραμένει ως διεθνές εκκρεμές ζήτημα ενώπιον της Επιτροπής των υπουργών εξωτερικών των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων (ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας).

γ) Το κυριότερο χαρακτηριστικό της πολιτικής ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν η διαπλοκή της με την νεοταξική ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στη Γιουγκοσλαβικό και Βαλκανικό τοπίο. Πάντα «ανησυχούσαν» για τις αρνητικές εξελίξεις στη περιοχή και πάντα συμμετείχαν στους Νατοϊκούς και Ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς που αποσκοπούσαν στην αποσταθεροποίηση και στον έλεγχο της. Στις 16 Δεκεμβρίου 1991 η νεοδημοκρατική κυβέρνηση δια του Α. Σαμαρά ως υπ.εξωτερικών υπέγραφε στην Ε.Ε. τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Στη συνέχεια προσφέρθηκε «γην και ύδωρ» (έδαφος και λιμάνια) στο ΝΑΤΟ που επετίθετο στη Γιουγκοσλαβία (κατά της Σερβίας) και συμμετοχή στο μόνιμο Νατοϊκό στρατό κατοχής εκεί. Πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση (σε συμφωνία με την αξιωμ. αντιπολίτευση) αποδέχτηκε στο Συμβούλιο της Ε.Ε. την αποστολή «δικαστικής και αστυνομικής δύναμης» στο Κοσσυφοπέδιο με το πρόσχημα της «σταθερότητας και της έννομης τάξης». Ταυτόχρονα ουδέποτε διεκδικούταν διαπραγματευτικά με τρόπο αξιόπιστο κάποιο εθνικό αντάλλαγμα. Έτσι όλη η περίοδος που πέρασε ήταν ένας χαμένος πολύτιμος χρόνος απουσίας πρωτοβουλιών, ανεκμετάλλευτων ευκαιριών και υπαναχωρήσεων:

-Tο ΠΑΣΟΚ, ο Α.Παπανδρέου δήλωνε στις 20 Δεκέμβρη 1991 στη Βουλή: «Το γεγονός ότι τέθηκαν όροι από την ΕΟΚ για την αναγνώριση των Σκοπίων είναι θετικό».

-To 1992 είχαμε το περίφημο «πακέτο Πινέϊρο», και είχε προταθεί από τον μεσολαβητή το «Νόβα Μακεντόνια» το οποίο κατ΄ αρχήν φαίνεται να είχε αποδεχθεί η τότε ηγεσία της ΠΓΔΜ.

-Στις 16 Φεβρουαρίου 1994 ο Α. Παπανδρέου ανακοινώνει οικονομικό εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ αλλά στις 4 Σεπτέμβρη 1995 ο επιτετραμμένος της αμερικάνικής πρεσβείας, Τ. Μίλερ, έξω από το σπίτι του Α. Παπανδρέου στην Εκάλη, και ο Ρ. Χόλμπρουκ στα Σκόπια ανακοινώνουν την περίφημη λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία» με την οποία η μεν ελληνική κυβέρνηση τερμάτισε το εμπάργκο, ενώ η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ αποδέχτηκε την μετάθεση του ζητήματος της διεθνούς ονομασίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

-Τον Απρίλιο του 2001 υπογράφεται η « Συμφωνία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης» Ε.Ε. και ΠΓΔΜ. Το Δεκέμβριο του 2005 η Ε.Ε. παίρνει απόφαση να δώσει στη ΠΓΔΜ ιδιότητα υποψήφιου προς ένταξη κράτους. Και στις δυο περιπτώσεις οι ελληνικές κυβερνήσεις «σφυρίζουν αδιάφορα».

-Στις 13 Ιουλίου 2007 στο Στρασβούργο και στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οι νεοδημοκράτες βουλευτές (πλην Α. Σαμαρά) υπερψήφισαν την έκθεση προόδου του κρατιδίου για το 2006 (με την επίκληση των «θετικών διατάξεων»), όπου και του αναγνωρίζει το απόλυτο δικαίωμα να αποκαλείται «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Εδώ και μια περίπου δεκαπενταετία ο Νίμιτς, του ΟΗΕ, «ασχολείται» με το σκοπιανό πρώτα ως βοηθός του Σάϋρους Βανς και μετά ως απεσταλμένος μεσολαβητής. Η, κάτω από την αμερικανική ιμπεριαλιστική κηδεμονία, «Ενδιάμεση Συμφωνία», οδήγησε την Ελλάδα στη στρατηγική της χειμέριας νάρκης και στην απώλεια πολύτιμου χρόνου. Η εκκρεμότητα επέτρεψε τις αναγνωρίσεις του κρατιδίου ως «Μακεδονία» να διαδέχονται η μια την άλλη, με 123 περίπου χώρες-μέλη του ΟΗΕ να έχουν αποδεχτεί πια τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομά. Τώρα πάλι ξανά οι ΗΠΑ (υποστηρίζοντας οι ίδιες το όνομα «Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας») στείλανε, δια του ΟΗΕ, τον Νίμιτς σε μια καινούργια κηδεμονευτική και εκβιαστική διαμεσολάβηση. Τα Σκόπια βρίσκονται με αυτοπεποίθηση σε ντελίριο απολύτου αδιαλλαξίας ακουμπώντας στις «πλάτες» των αμερικανών, των ευρωενωσιακών, των Τούρκων αλλά και των, από χρόνια, εκκωφαντικά «σιωπηλών» «φίλων μας» Σέρβων και Ρώσων. Η νεοταξική δυτική συμμαχία μετά την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου βιάζεται να στηρίξει επιπρόσθετα τα Σκόπια εντάσσοντας τα σε ΝΑΤΟ και μετά σε Ε.Ε. Η ελληνική ολιγαρχία, τα καθεστωτικά κόμματα και η κυβέρνηση «ξύπνησαν» απότομα και παραζαλισμένοι από τον μακροχρόνιο και μακάριο ύπνο τους. Η νεοδημοκρατική κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί μιας μορφής διπλή ονομασία (άλλη για το εσωτερικό και άλλη για το εξωτερικό) και πιάνεται από το τελευταίο της «χαρτί» που είναι η απειλή του «Βέτο» στην απριλιανή σύναξη του ΝΑΤΟ. Το οποίο τώρα το σείει μπροστά στα πραγματικά αδιάφορα και τυπικά επιθετικά όμματα των αμερικανών και του απεσταλμένου τους του Νίμιτς, ενώ λοξοκοιτάζει και «κοστολογεί» προς στις «κερκίδες» εκεί στις πίσω θέσεις της πολιτικής σκηνής από τις οποίες παρακολουθεί «δημοσκοπικά» και «δειμοκρατικά» ένα πλήθος αμέτοχο που αναζητά την απολεσθείσα αξιοπρέπεια και την περηφάνια του.


Το «παιχνίδι» είναι στημένο. Αυτό δεν εμποδίζει να λαμβάνει μορφές «μελοδραματικές» όπως με το αποψινό αδιέξοδο των διπλωματικών συνομιλιών και διαπραγματεύσεων στη Ν. Υόρκη.


_

15 σχόλια:

Greg είπε...

Και μετά την τόσο πλήρη ανάλυσή σου, συνειδητοποιεί κανείς ότι έχουμε το 80% του λαού να αντιλαμβάνεται, ίσως όχι τόσο εμπεριστατωμένα αλλά μέσες άκρες, την κατάσταση αυτή, να αντιδρά ανακλαστικά με ενόχληση και αγωνία αλλά να ψηφίζει κόμματα που την βρίσκουν αναπόφευκτη στα πλαίσια της "παγκοσμιοποίησης" που πρέπει να την συνηθίσουμε... Συμπεριλαμβάνω σ' αυτά και το προσφάτως αναβαθμιζόμενο με ρυθμό 2,5 % μηνιαίως!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Επιχειρηματικοί παράγοντες, μέσα μαζικής αποβλάκωσης, εταιρίες δημοσκόπησης, τεχνοκρατικές ομάδες κ.α. σε αγαστή συνεργασία
με τον ξένο παράγοντα φροντίζουν να κατευθύνουν άμεσα ή έμμεσα ένα μεγάλο κομμάτι της δυσαρέσκειας εις τον «Τσιπριακόν συριζα» (ως ασφαλιστική βαλβίδα), για να διαιωνίζουν την αποεθνικοποίηση και παγκοσμιοποίηση. Όμως καθώς τα πράγματα σκουραίνουν γενικότερα αμφιβάλω αν αυτή «φούσκα» στο σημερινό «πολιτικό χρηματιστήριο» δεν θα σπάσει κάποια στιγμή. Θα μου πεις το θέμα είναι να μην έχει «σπάσει» μαζί της και η Ελλάδα και είναι πράγματι μέγας ο κίνδυνος…

Καλή εβδομάδα @ Greg.

ange-ta είπε...

παλι home work, μας έβαλες μαύρο φως.

καλή βδομάδα.
Θα εκτυπώσω και θα διαβάσω.

Ανώνυμος είπε...

Επειδή δεν μπορεί κανείς να πιάσει όλα τα ζητήματα που έθεσες -εκτός και κεντήσει ένα μεγάλο σεντόνι :)))- θα σταθώ σε ένα-δυο σημεία που έχω αντιρρήσεις.
Αναφέρεις ότι η Ε.Ε. αποδείχτηκε ανίκανη να σταθεί απέναντι στις ΗΠΑ και τελικά ακολουθεί τα χνάριά της. Διαφωνώ. Είναι φαινομενική αυτή η αδυναμία. Ειδικά στην περιοχή μας, αυτό που υπάρχει είναι η ευκαιριακή σύμπλευση των συμφερόντων ΗΠΑ-Ε.Ε., σύμπλευση η οποία έρχεται σε σύγκρουση σαφώς με τα συμφέροντα του ρωσικού καπιταλισμού.
Κατά τα λοιπά, η δημιουργία ιμπεριαλιστικών προτεκτοράτων στην Βαλκανική φαίνεται ότι έχει ακόμα δρόμο μπροστά της. Στην συγκεκριμένη στιγμή φαίνεται ότι το άρμα για τις αλλαγές είναι ο αλβανικός εθνικισμός, αλλά αυτό αύριο-μεθαύριο μπορεί να αλλάξει. Και η Ελλάδα κάποια στιγμή θα δει να γίνεται θέατρο τέτοιων αλλαγών.
Σε ό,τι αφορά το δημοψήφισμα: ακριβώς επειδή υπάρχει η συναισθηματική φόρτιση στον ελληνικό λαό που τροφοδοτείται από τις σωβινιστικές μερίδες και επειδή ακόμα δεν είναι δυνατές οι φωνές που θέτουν με πραγματικό εθνικό και ταξικό τρόπο το θέμα της ΠΓΔΜ -εδώ σαφώς δεν εντάσσω το ρεφορμιστικό ρεύμα το οποίο αφού το 1992 συμμετείχε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, τώρα προσπαθεί να σβήσει εκείνο το γεγονός και παράλληλα προωθεί τις κοσμοπολίτικες θέσεις που τελικά ταυτίζονται με τις ιμπεριαλιστικές στο θέμα- είναι επικίνδυνο αυτή τη στιγμή τουλάχιστον να γίνει δημοψήφισμα. Και αυτό, παρότι σαφέστατα υπάρχει μία μετατόπιση της σκέψης του λαού μας σε σχέση με το παρελθόν σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Είναι περισσότεροι αυτοί που σήμερα μπορούν να δουν ότι το ζήτημα είναι πώς θα χτυπηθούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην Βαλκανική και όχι τόσο τί θα γίνει με την ΠΓΔΜ (ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ όμως το όνομά της πρέπει να αποκλείει κάθε ΕΘΝΙΚΟ προσδιορισμό και αυτό να ΟΡΙΖΕΤΑΙ και συνταγματικά, αλλιώς "απλά" θα ετοιμάζεται ένα μελλοντικός γύρος αίματος). Και οι όποιοι λεονταρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης (βέτο) έχουν έναν στόχο: να "πιέσουν" (;;;) το ΝΑΤΟ (στο ΝΑΤΟ δεν είναι μόνον οι ΗΠΑ: είναι και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές) να δεχτούν τις ελληνικές θέσεις στο θέμα της ΠΓΔΜ, με αντάλλαγμα την αποστολή Ελλήνων στρατιωτών ως ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΤΟΧΗΣ εκεί που παραγγέλλει ο ιμπεριαλισμός.
Τελικά βγήκε σεντόνι. Συγγνώμη για την κατάχρηση.

Mavro Fws είπε...

Ως προς το 1ο θέμα που θέτεις
@ Ερυθρός σκέφτομαι μήπως έχουμε και πρόβλημα κοινού λεκτικού κώδικα και όχι τόσο πάντα κάποια ουσιαστική διαφορά. Πάντως η θέση του κειμένου είναι πως η αδυναμία αυτονομίας της Ε.Ε. απέναντι στις ΗΠΑ δεν είναι φαινομενική αλλά ουσιαστική και κυρίαρχη. Το ίδιο η σύμπλευση Ε.Ε. με τις ΗΠΑ δεν είναι ευκαιριακή αλλά οργανικού χαρακτήρα (βεβαίως και απέναντι στο Ρώσικο καπιταλισμό όπως λες). Το ίδιο το Γιουγκοσλαβικό (όπως και τόσα άλλα) επιβεβαιώνει τη «δομική ανικανότητα» για στοιχειώδη αυτονομία της Ε.Ε. και ότι γενικότερα έχουμε ένα ενωμένο μέτωπο του δυτικού πολεμικού καπιταλισμού (ιμπεριαλισμού). Αυτό σε αντίθεση με τις απόψεις του εσωτερικού και εξωτερικού ρεφορμισμού που τα προηγούμενα χρόνια υπερτόνιζε τις αντιθέσεις του γαλλογερμανικού άξονα και της Ε.Ε. απέναντι στις ΗΠΑ και ονειροφανταζότανε την ευρωπαϊκή καπιταλιστική) χειραφέτηση από την αμερικάνικη κηδεμονία. Επίσης δεν έχουμε κάποια κατάσταση υπεριμπεριαλισμού (αλά Κάουτσκυ) απλά οι όποιες υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη είναι δευτερεύουσες. Αυτό προκύπτει από τρία αλληλενεργούμενα δεδομένα:
α) τη απώλεια εδώ και πολλά χρόνια της καθοριστικής επιρροής της Δ.Ευρώπης (των κεντρικών κρατών της) σε πλανητικό επίπεδο (ζήτημα που κόστισε δυο παγκόσμιους πολέμους) αλλά και την σταθερή απουσία όλων των οικονομικών, πολιτικών,στρατιωτικών,τεχνοκρατικών κλπ προϋποθέσεων για ανάκτηση ενός τέτοιου ρόλου στο μέλλον.
β) τη στρατηγική ηγεμονία των ΗΠΑ πάνω στην Ε.Ε.
γ) την ιδιόμορφη κατάσταση όπου εξελίσσεται μια ορισμένη μεταφορά
συντελεστών ισχύος από το πεδίο των κεντρικών κοινωνικών σχηματισμών
προς το επίπεδο των υπερεθνικών δομών του κεφαλαίου και της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς.

Ως προς το δημοψήφισμα (στα πλαίσια μιας άλλης στρατηγικής) νομίζω θα επέτρεπε τόσο μια παραπέρα πολιτικοποιημένη επανατοποθέτηση του προβλήματος απέναντι στις συμπληγάδες του δημαγωγικού, λαϊκιστικού σωβινισμού όσο και στην ανεθνική, νενέκικη αντιμετώπιση του. Που και τα δυο προϋποθέτουν ένα λαό στη γωνία ή σε ποδηγετημένα
εκτονωτικά συλλαλλητήρια Μήπως το ίδιο δεν κάνανε με την περίφημη «μεταρρυθμιστική συνθήκη» της Ε.Ε.; Απαγορεύσανε τα δημοψηφίσματα. Νομίζω το τι θα γίνει με την ΠΓΔΜ (τη Τουρκία, τη Μεγαλη Αλβανια κλπ, καθώς και γενικότερα με το ελληνικό εθνικό και κοινωνικό ζήτημα) αφορά καθοριστικά το «πώς θα κτυπηθούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην Βαλκανική».

Όπως και να έχει οι παρατηρήσεις σου είναι ευπρόσδεκτες και χρησιμότατες. Όσο δε εκτενέστερες τόσο το καλύτερο.

Καλά κούλουμα

ange-ta είπε...

Μόλις κατάφερα να το τελειώσω το άρθρο.
και ως συνήθως, πλήρες!
Εκείνο που με εντυπωσιάζει πάντως, είναι ότι όλοι γνωρίζουμε ότι το Κόσοβο είναι κρατος μαφιόζικο, αλλά μύητ δεν ανοίγει.
Τι ωραίος κόσμος!!!!

Ανώνυμος είπε...

«το Κόσοβο είναι κράτος μαφιόζικο, αλλά μύτη δεν ανοίγει» λές @ Ange-Ta.
Ανοίγει–ανοίγει!(αλλά όταν «σνιφάρει»).

Καλά κούλουμα.

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο post.Mόνο εσύ και ο πολίτης γράφετε καλά.Κοίτα ​​​​​εδώ​​​​​

Ανώνυμος είπε...

Ηρθε η ωρα η Ελλας να ορθωσει το αναστημα της, ηρθε η ωρα να ξεσπασει πια η οργη των Ελληνων για τις ιταμες προκλησεις των ποικιλων -ενθεν κακειθεν- ανθρωποειδων.

Αμεση διακοπη καθε διαλογου (κατηντησε πια φαιδρος..)

Βετο παντου , ΝΑΤΟ, ΕΕ ,μπλοκαρισμα στα Ευρωπαικα κονδυλια που λαμβανουν οι γυφτοσκοπιανοι.

Κλεισιμο και εννοουμε ΚΛΕΙΣΙΜΟ -ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ των συνορων.

Αμεση αποσυρση Κρατικων εταιρειων απο το ανθυποκρατιδιο αυτο.

Κηρυξη 'εμπολεμου' καταστασεως με το αθλιο αυτο μορφωμα ,με οτι αυτο συνεπαγεται (δεν απαιτει πολεμικες επιχειρησεις)...

Σε περιπτωση περαιτερω αμερικανικης τσιριμονιας να καταστει απολυτως σαφες οτι τυχον συνεχιση αναγνωρισεως της ψευδομακεδονιας απο ηπα ΤΟΤΕ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΩΛΥΜΜΑΤΑ - ΒΕΤΟ ΚΛΠ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΝΑΤΟΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ-ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΘΕΜΑ... να τους κανουμε να παθουν νευρικο κλονισμο οι βαρβαροι και απολιτιστοι νεοπλουτοι της εποχης μας..

Εφθασε η ωρα του ΒΟΥΡΔΟΥΛΑ ειναι η μονη γλωσσα που μιλουν τα ανθρωπαρια αυτα , και να ειστε σιγουροι οτι αν το χερι της κυβερνησης και της βουλης ειναι αδυναμο να τον κρατησει ΤΟΤΕ ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ και θα ξεσπασει με δικαολογημενη οργη τοσο εναντι των εχθρων οσο και εναντι αυτων που με τις συνεχεις υποχωρησεις και αντεθνικους συμβιβασμους μας εχουν οδηγησει μεχρι εδω...

Οσοι φταινε ΗΡΘΕ η ωρα να πληρωσουν ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΑ 'γιναν λαθη στο παρελθον' ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ στα 'χαθηκε πολυ χρονος' ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΣΤΑ 'εδω που τωρα ηρθαμε' ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ - ΟΣΟΙ ΦΤΑΙΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ... ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ..

Και μην κινδυνολογησει κανεις ότι θα ‘απομονωθει’ η Ελλας..... ειδαμε τι απομονωση εχει η τουρκια που 30 χρονια εχει βετο να μην μπει η Κυπρος στο νατο... ειδαμε τι απομονωση 'τραβα' η ερμη η τουρκια που δεν αναγνωριζει ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ της Κυπρου.. και ζηταει και απο επανω την υπογραφη της να μπει και αυτη στην ευρωπη..

Οχι μονο βετο σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαικη ενωση ΑΛΛΑ ΒΕΤΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ (ακομη και σε ασχετα θεματα) ΤΟΥ ΝΑΤΟ να τρελλαθουνε τα τσογλανια αυτα της διεθνους αλητειας.. να πανικοβληθουν . Τι θα μας κανουν ? ντα ? ας διαλυσουν και το ΝΑΤΟ τοτε αν τολμουν ΓΙΑΤΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ θα ειναι και το τελος αυτου του συνασπισμου. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ , τωρα θελουμε ΗΓΕΤΗ και ΕΛΛΗΝΑ να αρθει στο υψος των περιστασεων και οχι κανενα ψοφοδεη 'φυτευτο' απο ξενα κεντρα πολιτικαντη... ΚΥΡΙΕ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΙΔΟΥ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ... ηρθε η ωρα της αναμετρησεως..και εδω θα ζυγισθειτε και θα μετρηθειτε και σεις και το κομμα σας αλλα και το παρον πολιτικο συστημα θα ελεγα..

ΥΓ
Καποιος να πει στον ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ότι σε 10 ΧΡΟΝΙΑ κανεις δεν θα τον θυμαται σε αυτό τον τοπο.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια @ Sok.

@ Aνώνυμος.
Τα ρατσιστικά στερεότυπα και οι απαξιωτικοί
χαρακτηρισμοί «ανθρωποειδή»,«γυφτοσκοπιανοί» κλπ)
Είναι εκδήλωση ενός «αταξικού» φυλετικού μίσους και μιας ψευδούς, αποπροσανατολισμένης κοινωνικής συνείδησης που απορρέει από αυτό.
Ταυτόχρονα αυτά
είναι οι ανέξοδοι εξορκισμοί των δημαγωγών λαθρεμπόρων που «πουλάνε Πατρίδα» στο μεγάλο χρηματιστήριο
της σοβινιστικής λαθροβίωσης και που μαζί με τους ανεθνικούς και ενδοτικούς οικουμενιστές, συγκροτούν το γνώριμο καταθλιπτικό ηγεμονικό δίδυμο της εγχώριας
Πολιτικαντικής. Δεν είναι «γυφτοσκοπιανοί». Είναι ένας λαός πάμφτωχος, καταπιεσμένος και ταυτόχρονα ναρκωμένος από το δηλητήριο του ιμπεριαλιστικά
κατευθυνόμενου «μακεδονικού» αλυτρωτισμού.
Άσχετα όμως από αυτό δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει
κανείς πως η πολιτική και πνευματική ελίτ της ΠΓΔΜ
(στηριγμένη στο δικό της λαό) επέδειξε ισχυρότερα
και ανθεκτικότερα στοιχεία «πατριωτισμού»
(αληθινού-ψεύτικου αδιάφορο) σε σύγκριση με
αυτά που επέδειξε η μεταπρατική και εξωνημένη
οικονομική, πολιτική και πνευματική ελίτ της Ελλάδας (που υποστηρίζεται από το δικό της «φυλετικά
ανώτερο» λαό).

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς μαύρο φως νομίζω οτι το σχόλιό σου τροφοδοτεί τις εθνικιστικές απόψεις και θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν στην Ελλάδα και αλλού.

Πρώτον, πώς είσαι τόσο σίγουρος οτι οι αμερικανοί έχουν συγκεκριμένο σχέδιο για τα Βαλκάνια; Δεν είχαν (μεταπολεμικό) σχέδιο για το Κόσοβο, και δεν είχαν (μεταπολεμικό) σχέδιο για το Ιρακ. Γιατί να έχουν για την ΠΓΔΜ; Καποιος μπορεί να τους καταλογίσει τεράστια ηλιθιότητα και ανικανότητα για ολες αυτές τις παρεμβάσεις, αλλά τίποτα περισσότερο.

Δεύτερον, αν δεχτεί τις θεωρίες συνωμοσίας που εκφράζεις, γιατί να μην πιστεύει οτι η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια είναι εκείνη που εκφράζει τη θέση του διεθνούς ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, και όχι η θέση της ΠΓΔΜ; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πιστεύουμε οτι ο ιμπεριαλισμός στρέφεται συγκεκριμένα εναντίον της Ελλάδας, γιατί δεν έχει τίποτα να κερδίσει από αυτήν (περαν του πολιτισμού Βανδή και της γενιάς 700).

Μάλλον περιτεύει να πω οτι το κείμενό σου φλερτάρει πολύ σε περιεχόμενο με κείμενα του ΛΑΟΣ, κι'αυτό δείχνει πόσο κοντά βρίσκεται η δική σου ρητορική με αυτή τη εθνικισμού ακόμα κι αν δεν ειναι εθνικιστικης εμπνευσης.

Ανώνυμος είπε...

Εάν από όλο το κείμενο @ Γιάννη το μόνο που θέλησες να «αποκωδικοποιήσεις»
είναι «θεωρίες συνωμοσίας» και εάν από ολόκληρη την πρόσφατη ιστορία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας εσύ διαπιστώνεις πως ουδεμία ενεργός και σχεδιασμένη δυτική ιμπεριαλιστική παρουσία υφίσταται, τότε συμβαίνουν δυο τινά: Είτε έχεις παρακολουθήσει εκ του προχείρου τα γεγονότα, την μακρόχρονη αναλυτική ειδησεογραφική τους παρουσία καθώς και την αναλυτική τους ερμηνεία είτε απλά είσαι ιδεολογικοπολιτικά αυτοπαγιδευμένος στην
«απέναντι» «στρατοπεδοποιημένη» και ακρωτηριαστική αντιληπτική παραγνώριση. «Στατοπεδοποιημένη» διότι κάθε τι ελληνικό εθνικό πρόβλημα είναι γι αυτήν ένας αλλεργιογόνος παράγοντας ενώ κάθε σοβινιστική αξίωση των γειτόνων ενέχει θέση δικαιϊκής αυταξίας. Ακρωτηριαστική διότι με τρόπο προκλητικά λαθραίο «εξαφανίζει» την αυθυπαρξία κάθε πατριωτικής αριστερής αντίληψης βαφτίζοντας την με τα χρεοκοπημένα στερεότυπα περί, τάχα μου, «εθνικισμού».
Από τις 29 Μαϊου 1960 ο δημοσιογράφος-συνεργάτης του «Έθνους», Ηλίας Δημητρακόπουλος αποκάλυπτε Νατοϊκό σχέδιο περί δημιουργίας «Mεγάλης Αλβανίας» με επίκεντρο το Κόσσοβο και προσαρτημένη την ελληνική Ν.Ηπείρο. Στη συνέχεια γίνεται γνωστή η ρηγκανική απόρρητη «απόφαση εθνικής ασφάλειας-NSDD133» για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κ.α. Για σένα ούτε οι αμερικανονατοϊκοί νεοταξικοί βομβαρδισμοί της Σερβίας, ούτε η μονομερής σύσταση και οι καταδίκες του ICTY, ούτε το εκβιαστικό σχέδιο Ahtisaari, ούτε η σκανδαλώδης δυτική διαπλοκή με τον UCK και την μαφιόζικη ηγεσία του Κοσσόβου, ούτε οι καθοδηγούμενες από ΗΠΑ, Ε.Ε αναγνωρίσεις του Κοσσόβου, ούτε η σκανδαλώδης από τους ίδιους στήριξη και προώθηση του «μακεδονισμού» της FYROM κλπ κλπ αποτελούν θέμα κάποιου συγκεκριμένου σχεδίου. Το πολύ-πολύ να αντικατοπτρίζουν την «τεράστια ηλιθιότητα και ανικανότητα για όλες αυτές τις παρεμβάσεις, αλλά τίποτα περισσότερο» !!!
Ίλαος Ίλαος! @ Γιάννη...
Οπότε έτσι μόνο και μόνο για να σου «περάσει ευχάριστα η ώρα» μπορείς να ρίξεις μια ματιά στο βιβλίο «Πολεμιστής στη σκιά.Η προγραμματισμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (Schmidt-Eenboom, Erich-εκδ. Λιβάνη 2003).

ange-ta είπε...

Μαυρο φως, τί γινεται στο Θιβέρ???
(αναμένουμε ποστ, αν δεν κατάλαβες καλά!!!)
Να, αυτο παθαίνεις αμα γράφεις ωραία. Παίρνεις παραγγελιές

Ανώνυμος είπε...

Τις ευχαριστίες μου έχεις @ Ange-Ta
για την τονωτική σου ώθηση αλλά... δεν :)

Ας σχολιάσω μόνο πως εδώ είναι σίγουρο ότι έχουμε ένα εκρηκτικό συγκρουσιακό αμάλγαμα του Θιβετιανού Φεουδαλικού Θεοκρατικού Δεσποτισμού, της Κινεζικής Προσάρτησης-Καταστολής και της Ενεργούς Αμερικανικής Ανάμειξης (Ανάμειξης που χτυπά την καμπάνα της «βαλκανιοποίησης» και για την Κίνα).
Αποτυχημένη θρησκευτικό-φεουδαρχική εξέγερση ξανάχαμε το 1956-57 με την ανοικτή στήριξη της CIA. Στη συνέχεια έως το 1961 οι κινεζικές αρχές απαλλοτρίωσαν τη γη και τα κοπάδια που προηγούμενα ήταν υπό τον έλεγχο των θρησκευτικο-φεουδαλικών φορέων και των Λάμα και τα απέδωσαν στις φτωχές αγροτο-κτηνοτροφικές λαϊκές κοινότητες.
Μετά το 1980, οι κινεζικές αρχές προχώρησαν σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις με σκοπό να δοθεί στο Θιβέτ ένας μεγαλύτερο βαθμός αυτονομίας στην οικονομία και στην Διοίκηση. Επίσης από το 2007
άρχισε να γίνεται ανεκτή μια ευρύτερη ελεύθερη άσκηση του θιβετιανού βουδισμού. Επιτράπηκαν τα θρησκευτικά προσκυνήματα και άλλες τυπικές λατρευτικές μορφές μέσα σε θεσμισμένα όρια.

Πάντως ακόμα και αμερικανικές εφημερίδες έχουν κατά καιρούς αναφέρει (π.χ. Washington Post) πως μπορεί ο Dalai Lama να απολαμβάνει κάποιου σεβασμού στο Θιβέτ αλλά η πλειοψηφία των Θιβετιανών και ειδικά των αγροτών δεν θα έδειχναν ενδιαφέρον για μια επιστροφή των εξόριστων από το 1959 διεφθαρμένων θρησκευτικών αριστοκρατικών παραγόντων.

Όσο για τον ίδιο τον Dalai Lama έχει στηρίξει ανοιχτά την επέμβαση και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία και την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν. Ως προς το ΙΡΑΚ δε δηλώνει ... "Αναποφάσιστος": «Είναι πολύ νωρίς να πει κανείς αν ο πόλεμος στο Ιράκ είναι σωστός ή λανθασμένος» !!!.

Καλό σαββατοκύριακο

ange-ta είπε...

ευχαριστώ πολύ
@μαύρο φώς!
Αυτούς τους παλαβους εκει πάνω άρχισα να τους βλέπω με άλλα μάτια απο ένα καταπληκτικό βιβλίο της Ούρσουλα Λεγκαίν. Εχουν κάθε δικαίωμα να ζουν στο κόσμο τους αφού δεν έχουν επακτατικές και επιθετικές τάσεις. Είναι πολύ ειρηνόφιλοι, σαν φυτά.
Μέχρι σήμερα υπάρχουν 12 νεκροί! Εντύπωση μου κάνει που δεν μιλάνε τα ελληνικά ΜΜΕ, (τωρα το θέμα είναι οι γάμοι και τα προγαμισιάτικα συμβόλαια) ενώ το κουριέρ οργιάζει εδώ και μια βδομάδα για το Θιβέτ.

Ο Δ.Λάμα θα πει μάλλον αυτά που του λένε αυτοί που τον φιλοξενούν. Δεν θα περίμενα να πει κάτι άλλο. Εδώ άλλοι και άλλοι υπερασπίζονται τους πολέμους, που ξέρουν πολύ καλά που το πάνε αυτοί που τους ξεκινούν.

Any way, Σωστά τα έθεσες τα θέματα

καλο weekend και σε σένα!