Τα πρόσφατα γεγονότα στο Λίβανο οδηγούν άμεσα προς ένα καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο; Όχι ακριβώς.
.
Επικαθοριστικής σημασίας πολιτικό πρόβλημα είναι το φαινόμενο όπου η απόδοση των κρατικών αξιωμάτων πηγάζει από ένα αποικιοκρατικής προέλευσης Σύνταγμα το οποίο κατανέμει εκλογικοπολιτικά τους πολίτες με βάση τις διάφορες θρησκευτικές σέχτες και που αντλεί στοιχεία από την τελευταία επίσημη απογραφή πληθυσμού του 1932 !!! Έτσι εξασφαλίζεται ο θεσμικός αποκλεισμός των σιιτών που, αν και ξεπερνούν σήμερα το 40 % του συνόλου, εκλέγουν μοναχά το 20 % των βουλευτών και τον πρόεδρο της βουλής.
.
Τώρα, η απόφαση της κυβέρνησης Φουάντ Σινιόρα να επιτεθεί για να αδυνατίσει την λιβανική Αντίσταση, επιδιώκοντας να καταργήσει το ανεξάρτητο δίκτυο επικοινωνιών της Χιζμπολλάχ (το οποίο της είχε επιτρέψει τη νικηφόρα αντιμετώπιση του Ισραήλ το 2006) και ταυτόχρονα η γενική κινητοποίηση των μαζών που διαμαρτύρονται για τον καλπασμό του πληθωρισμού στα βασικά είδη επιβίωσης και για τη συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων, έγιναν οι δυο βασικοί καταλύτες των βίαιων συγκρούσεων με απολογισμό, έως σήμερα, δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Από τη μια πλευρά οι δυτικόφιλες καθεστωτικές πτέρυγες των Σουνιτών των Φουάντ Σινιόρα και Σαάντ Χαρίρι, των Δρούζων του Ουαλίντ Τζουμπλάτ και των ακροδεξιών Χριστιανικών δυνάμεων των Αμίν Τζεμαγέλ και Σαμίρ Γκεαγκέα (Τζιατζά), έχουν ήδη υποστεί μια ολοφάνερη ήττα. Από την άλλη η αντιιμπεριαλιστική-αντισιωνιστική συμμαχία των Σιιτών της Χιζμπολλάχ, της Αμάλ και της Χριστανικής ελεύθερης πατριωτικής κίνησης του στρατηγού Μισέλ Αούν, έχουν επιβληθεί αναλαμβάνοντας τον έλεγχο ολόκληρης της δυτικής Βηρυτού. Ένδειξη της έκδηλης αδυναμίας του καθεστώτος Σινιόρα είναι, μέχρι στιγμής, η αποφυγή ανάμειξης του λιβανικού στρατού και ο προσανατολισμός του να αναιρέσει τις υπονομευτικές αποφάσεις της κυβέρνησης σχετικά με το επικοινωνιακό δίκτυο της Χιζμπολλάχ, την επιτήρηση του αεροδρομίου της Βηρυτού και την απομάκρυνση του επικεφαλής της ασφάλειας του (και προσκείμενου στην Αμάλ), ταξιάρχου Ουάφικ Σούκερ.
.
Γενικότερα οι εξελίξεις στο Λίβανο συμπυκνώνουν τον οξύτατο περιφερειακό ανταγωνισμό ανάμεσα σε δύο κύριους πόλους: τις ΗΠΑ, Ε.Ε., Ισραήλ και Σαουδική Αραβία από το ένα μέρος και το Ιράν, Συρία και των τοπικών συμμάχων τους Χιζμπόλλάχ, Αμάλ κλπ από το άλλο. Η ιμπεριαλιστική στρατηγική της αποσταθεροποίησης, όπως ανάλογα υπονόμευσε τη Χαμάς στην παλαιστινιακή διακυβέρνηση, παρόμοια εμπόδισε κάθε διαδικασία ενδολιβανικής συνεννόησης με τη Χιζμπολλάχ, καθόσον σχεδιάζεται η μετατροπή του Λιβάνου σε τοπικό φυλοδυτικό προτεκτοράτο και σε στήριγμα της ζώνης επεκτατικής επιρροής του Ισραήλ. Από αυτή την άποψη η κλιμάκωση των υπονομευτικών περιστατικών στο Λιβανικό Ζήτημα κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει τη θρυαλλίδα μιας ευρύτερης πολεμικής αναμέτρησης.Αντιπαράθεση που όπως σε προηγούμενο κείμενο [1] είχε επισημανθεί θα ήταν δυνατόν, εκτός των συμβατικών πολεμικών μέσων, να συμπεριλάβει και τη χρήση των αμερικανικών και ισραηλινών τακτικών πυρηνικών, ενάντια στο Ιράν και τη Συρία, με αποτέλεσμα επενέργειες πλανητικές τέτοιες που ταχύτατα θα τροφοδοτούσαν μια χαώδη και εκτός ελέγχου, καταστροφική δυναμική.
_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου