Ιράν.Ο Τρίτος Θερμοπυρηνικός Παγκόσμιος Πόλεμος της Νέας Τάξης; ( Ι )

(Μέρος 1 ο)

Νέα Τάξη και Νέα Μέση Ανατολή

Στις 26-27 Νοεμβρίου, στην Αννάπολη των ΗΠΑ, συνέρχεται η Διεθνής Διάσκεψη για τη Μέση Ανατολή. Θα πάρουν μέρος τα μέλη του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, ΟΗΕ), τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, χώρες της Ε.Ε.και της ευρύτερης περιοχής (μεταξύ των οποίων Ελλάδα και Τουρκία),εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, ο Μαχμούντ Αμπάς για τη Παλαιστίνη και ο Εχούντ Όλμερτ για το Ισραήλ, η Σ. Αραβία, ο Αραβικός Σύνδεσμος, ενώ τη τελευταία στιγμή αποφάσισε τη συμμετοχή της και η Συρία.

Η διάσκεψη συγκαλείται σε συνθήκες εντονότατης ηγεμονικής κρίσης των ΗΠΑ, λόγω της καθοριστικής ήττας από την Ιρακινή Αντίσταση και της εμπλοκής της αμερικάνικής οικονομίας. Kατάσταση που αντανακλάται και στο πρόσφατο φαινόμενο την κατηφόρας του δολαρίου πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στον Ούγκο Τσάβες να επισημάνει ότι «δεν πρόκειται περί πτώσης του δολαρίου, πρόκειται περί πτώσης της αμερικανικής αυτοκρατορίας». Η κούρσα των τιμών του πετρελαίου, που έφτασε στα 100 δολ. έχει μεταξύ των άλλων ως συνέπεια την αναβάθμιση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος μιας σειράς κρατικών σχηματισμών όπως η Ρωσία, η οποία ξανανακτά σταδιακά ένα ρόλο πλανητικής υπερδύναμης, αλλά και άλλων πετρελαιοπαραγωγών χωρών όπως Βενεζουέλα, Ιράν κλπ που ξεδιπλώνουν στο διεθνές πεδίο μια παρουσία αναβαθμισμένη και ανταγωνιστική απέναντι στην αμερικάνικη γεωπολιτική. Εκτός τούτου στις αναδυόμενες περιοχές των Νέων Επεκτατικών Κρατών (Ρωσία, Κίνα, Ινδία κλπ) και αρκετών Περιφερειακών Ηγεμονικών Κρατών (Σ. Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ) έχουν συγκεντρωθεί κεφάλαια γύρω στα 3 τρισ. δολ. που ενδεχομένως την επόμενη δεκαετία να προσεγγίσουν τα 10 τρισ. δολάρια. Και ενώ στα σημερινά παγκόσμια συναλλαγματικά αποθέματα, το δολάριο αντιπροσωπεύει πια το 64,8% (έναντι του 72,6% το 2001) οι χώρες του Κόλπου (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ) σχεδιάζουν την αποσύνδεση των νομισμάτων τους από το εξασθενημένο δολάριο και την αντικατάσταση του με ένα νομισματικό «καλάθι» με οδηγό το αμερικανικό νόμισμα (το Κουβέιτ αποσυνδέθηκε απ΄ αυτό τον Μάιο του 2007 και το δηνάριο ανατιμήθηκε 4,5%). Η αμερικανική οικονομία ήδη αντιμετωπίζει την απειλή της ύφεσης, κάτω από το πλήγμα της κρίσης στα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης. Η νομισματική υποτίμηση δεν θα μπορέσει να προσφέρει και πολλά με την ενίσχυση των εξαγωγών της αφού αυτές καταλαμβάνουν το 12% του ΑΕΠ, ενώ η εσωτερική κατανάλωση, υπονομευμένη από την στεγαστική κρίση, αφορά το 70% του αμερικάνικου ΑΕΠ.

Ο πρώτος στόχος της διάσκεψης της Αννάπολης, για την πλανητική ολιγαρχία, είναι η νομιμοποίηση του σχεδίου για μια Νέα Μέση Ανατολή που εξυπηρετεί τους γεωστρατηγικούς σκοπούς της επιθετικής πολεμικής συμπαράταξης ΗΠΑ-Βρετανίας-Ισραήλ, την διασφάλιση της μοναδικής ευρύτερης περιφερειακής Ισραηλινής ηγεμονίας, τη διαίρεση και την επαναχάραξη των συνόρων από τις μεσογειακές ακτές του Λιβάνου, της Συρίας και της Τουρκίας (Ανατολία), την Αραβία και το Περσικό Κόλπο, το Ιράκ και το Ιράν, μέχρι το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Ενδιάμεσος στόχος εδώ είναι η προώθηση των «κινήσεων καλής θέλησης» από την σιωνιστική ολιγαρχία για τη παγίωση στη παλαιστινιακή Δυτική Όχθη ενός Φαταχστάν, υποτελούς προτεκτοράτου της υπερεθνικής ολιγαρχίας, αναγνωρισμένου και υποβοηθούμενου οικονομικά από την «διεθνή κοινότητα». Αυτό το νέο Μπαντουστάν θα είναι απόλυτα ελεγχόμενο από το Ισραήλ ενώ οι κύριοι σιωνιστικοί εποικισμοί στη Δυτική Όχθη, το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στην εστία τους, όπως και το θέμα του καθεστώτος των Ιεροσολύμων, δεν πρόκειται να μπουν στο διαπραγματευτικό σιωνιστικό «πακέτο». Από το άλλο μέρος, η παλαιστινιακή Γάζα, αντιμετωπίζεται ως «οντότητα τρομοκρατική», που πάνω της θα εφαρμόζεται η διαρκής Σιωνιστική-Φασιστική βία. Στρατιωτικές επιθέσεις και ανελέητος οικονομικός στραγγαλισμός ώστε ο λαός της Γάζας εξαντλημένος να εξεγερθεί ενάντια στο «καθεστώς Χαμάς» που έχει επιλέξει την οδό της αντίστασης στους ιμπεριαλιστικούς-σιωνιστικούς σχεδιασμούς.

Ο δεύτερος και κυρίαρχος ανομολόγητος στόχος της Διάσκεψης αφορά το Ιράν. Σιωνιστές-Neocons των ΗΠΑ, Ισραήλ και αντιδραστικά Αραβικά Καθεστώτα, καλλιεργούν την γενική γραμμή πως η ενότητα Ιράν, Συρίας, Χιζμπολάχ, Χαμάς, διαμορφώνει τους όρους μιας γενικότερης επιθετικής προέλασης και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί προτού να είναι αργά με τη συγκρότηση μιας αποτελεσματικής πολεμικής συμμαχίας απέναντι στον «άξονα της Τεχεράνης» . Προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της «στρατιωτικής λύσης» λόγω «αποτυχίας των διπλωματικών πρωτοβουλιών». Αν και θα προτιμούσαν μια εσωτερική ανατροπή του Ιρανικού ισλαμικού καθεστώτος και εργάζονται ακατάπαυστα γι αυτό με όλα τα μέσα (ενσωμάτωση μερίδων της μεσαίας τάξης και της διανόησης, επιλεκτικές χρηματοδοτήσεις, δολιοφθορές, κινητοποίηση μειονοτήτων κ.α.). Οι ηγέτες των αντιδραστικών κρατών της Μέσης Ανατολής ενώ δεν τρέφουν αυταπάτες για ειρήνη στην περιοχή, απεύχονται το κόστος μιας αποτυχίας της διάσκεψης. Κατανοούν πως οι καιροί της κατάρρευσης για τα καθεστώτα τους πλησιάζουν και ως όρος αναβολής θα πρέπει να επανακτηθεί η «ειρηνευτική διαδικασία» Ισραήλ-Παλαιστινίων και να ενισχυθεί ένα διευρυμένο μέτωπο ενάντια στο Ιράν. Υπάρχουν πλήθος ενδείξεις πως η Ιερά Συμμαχία ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ βρίσκεται σε μια «προηγμένη κατάσταση ετοιμότητας» και προετοιμάζει την εφαρμογή ενός προγράμματος καταστροφικού επιθετικού πολέμου που περιλαμβάνει τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στο Ιρανικό τερραίν. Αυτό το πρόγραμμα εφόσον υλοποιηθεί είναι σίγουρο πως πρόκειται να καταπιεί μέσα στη πολεμική του «μαύρη τρύπα» ολάκερη τη περιοχή από τις ανατολικές Μεσογειακές Ακτές ως το Πακιστάν και να κλιμακωθεί σε ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο -και θερμοπυρηνικό τούτη τη φορά.

Η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) σε πρόσφατη έκθεση της επισημαίνει: « Αρθρο IV παράγραφος (4): Η αντιπροσωπεία ήταν σε θέση να ελέγξει την μη-παρεκτροπή των δηλωμένων πυρηνικών υλικών στις εγκαταστάσεις εμπλουτισμού στο Ιράν και επομένως έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι παραμένει σε ειρηνική χρήση». Η έκθεση δίνει ένα χαστούκι κατά πρόσωπο στην πλανητική προπαγάνδα, περί «Ιρανικής πυρηνικής απειλής», από την Ιερά Συμμαχία, οι εγκληματικές πολεμικές προετοιμασίες της οποίας διεξάγονται εκτός διεθνούς δικαιϊκού χώρου δηλαδή χωρίς καμιά απολύτως νομιμότητα.

Ιράν και Αραβική Λαϊκή Αντίσταση

Το 1976 οι ΗΠΑ (πρόεδρος ο Τζ. Φορντ και υπουργός εξωτ. ο Χ. Κίσινγκερ) υπέγραψαν Συμφωνία Πυρηνικής Συνεργασίας με το Ιρανικό δικτατορικό καθεστώς του Σάχη και του πρόσφεραν βοήθεια για τη πραγματοποίηση εντός του Ιράν ενός ολοκληρωμένου κύκλου εμπλουτισμού του ουρανίου. Έπειτα με τη συνδρομή ευρωπαϊκών εταιριών (γερμανικών, γαλλικών, βελγικών κ.α.) ανεγέρθηκε το 1976-1978 ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας. Το 1979 η Ιρανική Επανάσταση ανέτρεψε το καθεστώς του Σάχη. Ο πολύχρονος πόλεμος αλληλοεξόντωσης Ιράν-Ιράκ, όπου ΗΠΑ-Ευρώπη στήριξαν τον Σαντάμ Χουσεϊν για να μην επεκταθεί η ισλαμική εξέγερση στη Μέση Ανατολή και το δυτικό εμπάργκο πάγωσαν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, το οποίο ξανάρχισε το 1995 με ρωσική βοήθεια. Έπειτα από 12 χρόνια το πρόγραμμα αυτό είναι ακόμα στο πρώιμο του στάδιο πράγμα που αναγνωρίζεται και από την ΙΑΕΑ πως στο Ιράν το υψηλότερο επίπεδο εμπλουτισμού του ουρανίου έφτασε στο 3,6% - 4,8%, χαμηλό για τη παραγωγή ηλεκτρισμού και ανεπαρκέστατο για κατασκευή πυρηνικών βομβών που απαιτούν εμπλουτισμό γύρο στο 90%. Εφόσον υπήρχε πρόθεση, ο απαιτούμενος χρόνος για κάτι τέτοιο σύμφωνα με δυτικούς εμπειρογνώμονες θα ήταν 3-10 έτη.

Το Ισλαμικό Σιιτικό Ιράν ανήκει στα λεγόμενα Ημιανεξάρτητα Κράτη που παρεμβάλουν πολλαπλά εμπόδια στη «κανονικότητα» του ιμπεριαλιστικού συστήματος, στην ευρύτερή χρονική φάση που διανύει. Από τη μια πλευρά είναι ένα εθνοκεντρικό καθεστώς που μέσα από αντιφάσεις αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική - σιωνιστική επεμβατική πολιτική στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Από την άλλη ενσωματώνει αυταρχικά εσωτερικά χαρακτηριστικά . Η δημοκρατική διαδικασία είναι υπανάπτυκτη, ο συνδικαλισμός και οι απεργία στα όρια του νόμιμου-παράνομου. Αυτό δεν εμπόδισε τη διετία 2006-2007 να ξεσπάσουν έντονοι διεκδικητικοί αγώνες σε μια σειρά μαζικούς κοινωνικούς χώρους (μέσα συγκοινωνίας, υφαντουργία, ορυχεία, πετροχημικά εργοστάσια κ.α.).

Ο Αραβικός Κόσμος είναι το θέατρο του ανταγωνισμού για την ηγεμονία τριών κύριων δυνάμεων : ΗΠΑ / Ισραήλ-Τουρκία- Ιράν. Σε αυτή την αντιπαράθεση φαίνεται πως υφίστανται μόνο δύο στρατηγικά γεωπολιτικά προγράμματα. Το Σιωνιστικό και το Ιρανικό. Καθώς τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα είναι υποταγμένα στο Σιωνιστικό πρόγραμμα η ιστορία της περιοχής γράφεται σήμερα από την εξέλιξη και πραγμάτωση αυτών των δυο πολιτικών καθώς και την αυξανόμενη παρουσία της πολύμορφης Λαϊκής Αντίστασης.

Το στρατηγικό πρόγραμμα του Ιρανικού καθεστώτος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απελευθερωτικό. Βασικά αναπτύσσει μια παρεμβατικότητα αντιφατική που περιλαμβάνει τη στήριξη της εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και της καταστροφής του ενιαίου Ιράκ αλλά και την ένταξη του στον αντιιμπεριαλιστικό άξονα με τη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες καθώς και την υποβοήθηση της αντιιμπεριαλιστικής-αντισιωνιστικής αντίστασης στον Λίβανο (Χιζμπολάχ) και την Παλαιστίνη (Χαμάς και Τζιχάντ). Το Ιρανικό πρόγραμμα είναι μεγαλοκρατικό-εθνοκεντρικό και πραγματιστικό. Στοχεύει τη περιφερειακή ηγεμονία και εφαρμόζεται με τρόπο μεθοδικό και αποτελεσματικό. Οι προϋποθέσεις ανάπτυξης του πολλαπλασιάστηκαν, ανατολικά με την (υποστηριζόμενη απ΄ αυτό) πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και δυτικά με τις εξελίξεις στο Ιράκ. Το πρόγραμμα αυτό συναρθρώνει ισχυρά μέσα παρέμβασης ήτοι: την σημαντική εσωτερική μαζική υποστήριξη προς το καθεστώς, τον έλεγχο πλούσιων πετρελαϊκών αποθεμάτων, την αναβάθμιση του στρατιωτικού του εξοπλισμού και της πολεμικής του δυναμικότητας, το πυρηνικό του σχεδιασμό, τούς δεσμούς με τη Συρία, τον Σιιτικό παράγοντα στο Ιράκ, τη «βόρεια συμμαχία» στο Αφγανιστάν, την Λιβανική Χιζμπολάχ, τις παλαιστινιακές Χαμάς και Τζιχάντ. Επίσης τις στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με ορισμένα ισχυρά Κράτη όπως Ρωσία, Κίνα, κ.α,

Το Λαϊκό Κίνημα στην Αραβική περιοχή παρουσιάζει σημαντικές επιτυχίες (Ιράκ, Λίβανος) μα και έντονα προβλήματα. Οι αγωνιζόμενες υποκειμενικότητες που, στην ευρύτερη πολιτική συγκυρία, ορίζουν τις Ζώνες Αποσταθεροποιητικής Αντίστασης (Ιράκ, Λίβανος, Παλαιστίνη) αποτυγχάνουν να διασυνδεθούν σε μια αποτελεσματική ενότητα και να παράγουν ένα προσανατολισμένο πρόγραμμα παναραβικής απελευθέρωσης. Συχνά αλληλοαμφισβητούνται μηδενίζοντας και απορρίπτοντας η μια τα θετικά αντιστασιακά πρόσημα της άλλης ( πχ ιρακινή και λιβανική αντίσταση) γεγονός που καταδείχνει ότι η ιμπεριαλιστική-σιωνιστική στρατηγική έχει σημειώσει επιτυχίες στη εκτροπή του προσανατολισμού τους από τον κύριο εχθρό προς τις δευτερεύουσες ενδοκινηματικές αντιπαραθέσεις και στην διοχέτευση τους προς αποκλίνουσες κατευθύνσεις.

Η Ιρακινή Αντίσταση στηρίζεται κυρίαρχα στην καθολική στράτευση και κινητοποίηση του σουντικού πληθυσμού. Σ΄ αυτήν κυρίως οφείλεται η ήττα των ΗΠΑ στο πολεμικό θέατρο του Ιράκ. Ταυτόχρονα όμως ορισμένα τμήματα των οργανώσεων της λειτούργησαν αποστασιοποιημένα ως προς την νικηφόρα αναμέτρηση της Χιζμπολάχ με το Ισραήλ στο Λίβανο ενώ επίσης κάνουν το δογματικό λάθος να αξιολογούν μακροπρόθεσμα «το Ιράν ως πιο επικίνδυνο από ΗΠΑ/Ισραήλ» (ζήτημα που προωθείται από Σ. Αραβία-Ιορδανία). Όσο αφορά τη σιιτική αντίσταση, όπως για παράδειγμα το κίνημα του Μοκτάντα Αλ Σάντρ που ελέγχει την πολιτοφυλακή του στρατού Μαχντί, αυτή συχνά λειτουργεί με τρόπο λικβινταριστικό (συμμετοχή/αποχώρηση από κυβερνώντα σιιτικό συνασπισμό, αναστολή πολλάκις των αντιστασιακών δραστηριοτήτων κλπ) καθώς υπερκαθορίζεται από το επαμφοτερίζον πλαίσιο της ξένης κατοχής και της τριχοτόμησης του Ιράκ, της αναβάθμισης του σιιτικού παράγοντα στη διαχείριση των ιρακινών εξελίξεων και της αποφασιστικής ενότητας του με το Ιράν. Στο Λίβανο η Χιζμπολάχ αποφεύγει την ανοικτή υποστήριξη της ιρακινής αντίστασης και τη καταδίκη όσων ιρακινών οργανώσεων έχουν συμμετάσχει στην ελεγχόμενη από την ιμπεριαλιστική-σιωνιστική κατοχή πολιτική διαδικασία. Στην παλαιστινιακή αντίσταση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο η Χαμάς. Χρόνια πριν, το ιστορικό σφάλμα ήταν να υιοθετηθεί με ευθύνη του Γιασέρ Αραφάτ και να επικρατήσει η στρατηγική επιλογή των «δύο κρατών» (και να υπονομευθεί με τη Συμφωνία του Όσλο το Σεπτέμβριο του 1993) αντί να προκριθεί, όπως ανάλογα προσανατολίστηκε το κίνημα στη Ν. Αφρική, ο αγώνας για τη διαμόρφωση ενός ενιαίου πολυπολιτισμικού κράτους, που στα όρια του θα περιλαμβανόταν και η παλαιστινιακή περιοχή που σήμερα ανήκει στην Ιορδανία. Τώρα το καινούργιο σφάλμα είναι η ιδιότυπη αποσύνδεση της από το ζωτικό παναραβικό της χώρο και μια εσωστρεφής «παλαιστινιοποίηση»-«περιχαράκωση» της αντίστασης.

Προμηνύματα του επόμενου πολέμου

Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις πως, με την αγαστή σύμπνοια του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού κόμματος, η Κυβέρνηση Μπους και ο εσωτερικός σιωνιστικός-νεοσυντηρητικός σχηματισμός μέσα στις δομές εξουσίας των ΗΠΑ, που την πλαισιώνει, σε συνεργασία με το Ισραηλινό Κράτος, έχουν από καιρό τοποθετηθεί σε μια τροχιά πολέμου με το Ιράν. Οι πολεμικές προετοιμασίες βρίσκονται πια σε ανεπτυγμένη φάση και συνδυάζονται με τη προσαγωγή του Ιράν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τις πλανητικές πρακτικές διαμόρφωσης ενός επιθετικού αντιιρανικού συνασπισμού κρατών και με τον προχωρημένο ψυχολογικό ταξικό πόλεμο προπαγάνδας ώστε να υφαρπαχθεί σε μαζική κλίμακα η αναγκαία συγκατάθεση για το σαρωτικό βομβαρδισμό της Ιρανικής Επικράτειας, μέσα στο επόμενο δεκαπεντάμηνο, ακόμα και με τακτικά πυρηνικά όπλα με πρόσχημα τον πυρηνικό κίνδυνο που το Ιράν αντιπροσωπεύει για το...μέλλον! Και αυτά με τρόπο απροκάλυπτα κυνικό και ξεδιάντροπο παρόλο που το Ιράν έχει υποβάλει σχέδιο για τον έλεγχο του πυρηνικής του διαδικασίας από την ΙΑΕΑ σε αντίθεση με το Ισραήλ που το ατομικό οπλοστάσιο του φθάνει τις 300 πυρηνικές κεφαλές και που ουδέποτε έχει επιτρέψει διεθνή έλεγχο στις εγκαταστάσεις του. Επιπρόσθετα το Ιράν έχει αποδεχθεί και υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων (ΝΡΤ), την οποία αρνήθηκε να υπογράψει το Ισραήλ. Τα προμηνύματα του καινούργιου πολέμου είναι πληθώρα:

-Ο πρόεδρος Μπους σε συνέντευξη Τύπου στις 17 Οκτωβρίου 2007 στον Λευκό Οίκο, μετά την προειδοποίηση της Ρωσίας πως είναι αντίθετη σε κάθε στρατιωτική δράση με στόχο το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, δήλωσε: «Έχουμε έναν ιρανό ηγέτη που ανακοίνωσε ότι θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ», «Για το λόγο αυτό είπα στους ηγέτες των κρατών του κόσμου: αν επιθυμείτε να αποφύγετε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, θα πρέπει να προσπαθήσετε να τους εμποδίσετε να αποκτήσουν τις αναγκαίες γνώσεις για να κατασκευάσουν πυρηνικό όπλο».

- Η ιμπεριαλιστική-σιωνιστική προπαγάνδα ισχυρίζεται πως σε έσχατη ανάγκη το Ιράν θα πρέπει να υποχρεωθεί με πολεμικά μέσα σε σωφρονισμό λόγω της «περιφρόνησης του προς τη διεθνή κοινότητα». Επιδίωξη είναι να ντοπαριστεί η λεγόμενη «κοινή γνώμη» στην Εσπερία για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη στρατιωτική-πολεμική επιλογή και την συνεπαγόμενη θερμοπυρηνική της κλιμάκωση για να…«εξασφαλιστεί η ειρήνη». Η στρατηγική της εκφοβιστικής παραπλάνησης με την κατασκευή ενός επικίνδυνου νέου «εχθρού» με τη παραληρηματική διαβεβαίωση πως η ανθρωπότητα βρίσκεται κάτω από την «απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας» την οποία υποθάλπει το καθεστώς της Τεχεράνης και που σε σύντομο χρόνο θα ενισχυθεί με τα ατομικά όπλα.

-Η αμερικανική πολεμική πολιτική έχει μετατοπιστεί από το ενιαίο λειτουργικό σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου, που ενσωμάτωνε τα στρατηγικά ατομικά όπλα, προς ένα περισσότερο εύκαμπτο σχέδιο κρούσης με την παραγωγή για χρήση «μικρών πυρηνικών βομβών» σχεδιασμένων για τη καταστροφή συγκεκριμένων στόχων (όπως υπόγεια καταφύγια , αποθήκες χημικών - βιολογικών όπλων, επιφανειακές και υπόγειες τεχνικές εγκαταστάσεις κλπ). Το νέο κεντρικό στρατηγικό πολεμικό σχέδιο ονομάστηκε OPLAN 8044. Στα πλαίσια αυτού του σχεδίου, τέλη του 2003, η κυβέρνηση Μπους ενέκρινε την απόρρητη οδηγία CONPLAN 8022, που ανάμεσα στα άλλα προβλέπει τη χρησιμοποίηση τακτικών θερμοπυρηνικών όπλων στο έδαφος του Ιράν εφόσον υπάρξει φάση πολεμικής αναμέτρησης. Στις αρχές του 2004 ο τότε επικεφαλής του αμερικάνικου Πενταγώνου Ντ. Ράμσφελντ εξέδωσε μια απόρρητη οδηγία όπου κατεύθυνε τους στρατιωτικούς σχετικά με την εφαρμογή της CONPLAN 8022. Η λειτουργική εφαρμογή της αφορά ένα πραγματικό προσχεδιασμό στο ναυτικό και την αεροπορία για τη χρήση αυτών των όπλων από τα υποβρύχια και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Το Μάιο του 2004 εκπονήθηκε επίσης η προεδρική οδηγία εθνικής ασφάλειας NSPD 35 το περιεχόμενο της οποίας παρέμεινε κρατικό απόρρητο. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές η NSPD 35 αναφέρεται στην επέκταση των τακτικών πυρηνικών όπλων στο πολεμικό θέατρο της Μέσης Ανατολής και ειδικά του Ιραν με βάση την CONPLAN 8022. Επίσης έχουν δημοσιευθεί αναφορές πως τα μικρά πυρηνικά όπλα που κατευθύνονται ενάντια στο Ιράν έχουν αποθηκευτεί στις στρατιωτικές βάσεις σε διάφορα κράτη του ΝΑΤΟ (όπως Γερμανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Βέλγιο και Τουρκία).

-Το καλοκαίρι 2006 και μέσα στο 2007 το Ισραήλ κλιμάκωσε το πολεμικό παιγνίδι από τη Μεσόγειο έως το Περσικό Κόλπο. Ο βομβαρδισμός και η εισβολή στο Λίβανο θεωρήθηκε και ως μια άσκηση προετοιμασίας για την επόμενη επίθεση στο Ιράν. Το πρώτο δίμηνο του 2007 έχουμε έντονη δραστηριότητα της ισραηλινής αεροπορίας στη Μεσόγειο, όπου βομβαρδιστικά αεροσκάφη μακράς ακτίνας δράσης, έκαναν πήγαινε – έλα προς το Γιβραλτάρ, 3.500 χλμ πτήσεις προετοιμασίας. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2007, το Ισραήλ βομβάρδισε στη βόρεια Συρία «μια συρο-ιρανική βάση πυραύλων που χρηματοδοτείται από το Ιράν…Φαίνεται ότι η βάση καταστράφηκε ολοσχερώς» (αραβοϊσραηλινή εφημερίδα «Assennara»). Δεδομένου ότι η Συρία και το Ιράν έχουν ένα αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο, το Ισραήλ επεδίωκε να μετρήσει την προθυμία του Ιράν και της Συρίας να απαντήσουν σε μια επίθεση. Στη συνέχεια η ισραηλινή παραπληροφόρηση πέρασε στα αμερικανικά ΜΜΕ ότι χτυπήθηκαν εγκαταστάσεις πυρηνικής προετοιμασίας όπου η Β.Κορέα παρείχε το πυρηνικό υλικό.

-Ο σιωνιστικός-νεοσυντηρητικός συσχετισμός δύναμης στις ΗΠΑ, προκρίνοντας την επιθετική οδό προς το Ιράν, απέρριψε την έκθεση Μπέικερ- Χάμιλτον, (που δημοσιεύτηκε αρχές Δεκεμβρίου του 2006). Αυτή, εκφράζοντας τη μετριοπαθέστερη πτέρυγα της υπερεθνικής ολιγαρχίας, πρότεινε μια αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Η έκθεση περιλάμβανε τις προτάσεις για τη δημιουργία «Διεθνούς Ομάδας Υποστήριξης» ευρύτατης σύνθεσης με συμμετοχή της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης, του Αραβικού Συνδέσμου, της Συρίας και του Ιράν. Εξέφραζε την αντίθεση της στη διάσταση του Ιράκ και πρόκρινε τη συγκρότηση του ιρακινού κράτους με «ισχυρή κεντρική κυβέρνηση». Περιλάμβανε προτάσεις αντιμετώπισης της «ευρύτερης σύγκρουσης Αράβων-Ισραήλ», την επιστροφή των υψιπέδων του Γκολάν στη Συρία με «παροχή εγγυήσεων στο Ισραήλ για την ασφάλειά του», απευθείας συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραήλ, Παλαιστίνιους, Συρία και Λίβανο, προώθηση της λύσης του Παλαιστινιακού στη βάση των «δύο κρατών» και σύμφωνα με δήλωση ισραηλινού αξιωματούχου έκανε αναφορά σε επιστροφή των προσφύγων του 1948.

-Το φθινόπωρο του 2006 οι ΗΠΑ άρχισαν τη προσπάθειά τους να πνίξουν το τραπεζικό σύστημα του Ιράν, ώστε να υπονομεύσουν τη χρηματοδότηση της πυρηνικής πολιτικής της Τεχεράνης. Σύμφωνα με «Το Βήμα» (7 Νοεμβρίου 2007) ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, κ. Φρόιντ, μαζί με υπάλληλο της πρεσβείας στην Αθήνα, επισκέφτηκε διαδοχικά τον πρόεδρο της επιτροπής για το ξέπλυμα του «βρώμικου» χρήματος, πρώην εισαγγελέα Γ. Ζορμπά, και μετά το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών, όπου και άσκησε πίεση προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να κλείσει την ιρανική τράπεζα «Saderat»στην Αθήνα (με επιχείρημα τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας) . Ο ίδιος ανέφερε στην ελληνική πως οι ΗΠΑ αποφάσισαν να «παγώσουν» τα ιρανικά κεφάλαια και να κλείσουν τις τράπεζες «Saderat», «Mellat» και «Melli» στο αμερικάνικο έδαφος. Ανάλογο αίτημα έγινε προς όλες τις χώρες της ΕΕ, και μέχρι στιγμής το αποδέχθηκε η βρετανική κυβέρνηση.

-Η αμερικανική κυβέρνηση στο κατηγορητήριο που επιστρατεύει για την επιβολή της αναγκαιότητας της πολεμικής επίθεσης, με την υποστήριξη των Δημοκρατικών (όπως Χίλαρυ Κλίντον, Τζόζεφ Λίμπερμαν κ.α.), προσέδωσε το χαρακτηρισμό σε μια κρατική στρατιωτική υπηρεσία του Ιράν, τη «Δύναμη Αλ Κουντς» των Φρουρών της Επανάστασης, ως οργάνωσης τρομοκρατικής με αποσταθεροποιητική ανάμειξη στο Ιράκ και με συμμετοχή στο ιρακινό λαθρεμπόριο όπλων. Ανάλογα οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ, ισχυρίζονται στις επαναλαμβανόμενες συνεντεύξεις τύπου, ότι το Ιράν έχει παράσχει στους σιίτες μαχητές φορητούς εκτοξευτές ρουκετών (RPGs), βαρέα όπλα και πυραύλους εδάφους-αέρος. Όμως η «ιρανική συμμετοχή» με κανένα τρόπο δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ίδιο τον αμερικανικό ρόλο στην τροφοδοσία της «μαύρης αγοράς». Σχετική έκθεση του Γενικού Ελεγκτικού Γραφείου των ΗΠΑ (GAO), διαπίστωνε ότι οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ «δεν μπορούν να αποδώσουν πλήρη λογαριασμό για το που βρίσκονται 110.000 Αk-47 ρώσικα τουφέκια, 80.000 πιστόλια, 135.000 θώρακες σώματος και 115.000 κράνη, που υποτίθεται δόθηκαν στις ιρακινές δυνάμεις στις 22 Σεπτεμβρίου 2005» Επίσης μια έκθεση τον Οκτώβριο 2006 του Στιούαρτ Μπόουεν, επιθεωρητή της αμερικανικής κυβέρνησης για την ανοικοδόμηση του Ιράκ, πως από το 2003 έως το 2006 παραδόθηκαν στις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας, περίπου 370.000 τουφέκια και πιστόλια. όμως μόνο ένα 3% των σειριακών αριθμών των όπλων αυτών μπορεί να οδηγήσει στον εντοπισμό τους.

-Η Ιερά Συμμαχία ΗΠΑ- Βρετανίας-Ισραήλ κατά της Τεχεράνης μεγαλώνει και εντάσσει κεντρικά και περιφερειακά πολεμοκάπηλα κράτη στα νέα «μπλοκ των προθύμων». Ορισμένα από αυτά κράτησαν επιφυλακτική στάση στην επίθεση κατά του Ιράκ, όπως η Γαλλία και η Γερμανία που τώρα κρούουν τα τύμπανα του πολέμου. Κατά την παρθενική του ομιλία τέλη Σεπτεμβρίου 2007 στα Ηνωμένα Εθνη, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί τόνισε πως «αν επιτρέψουμε στο Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, θα θέσουμε σε κίνδυνο την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής και όλου του κόσμου». Προειδοποίησε για το σοβαρό κίνδυνο που θα επέφερε μια τακτική κατευνασμού του Ιράν με την αποστροφή ότι «η αδυναμία και η υποχώρηση δεν οδηγούν στην ειρήνη. Οδηγούν στον πόλεμο» και ζήτησε αυστηρότερες κυρώσεις στο Ιράν. Η τοποθέτηση του Μπερνάρ Κουσνέρ, Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, «σοσιαλιστή» και συνιδρυτή το 1971 της ΜΚΟ «Γιατροί χωρίς Σύνορα», και το 1980 της ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου», συνδιαμορφωτή, μαζί με τον καθηγητή Μάριο Μπεττατι , του δόγματος περί μονομερών ανθρωπιστικών επεμβάσεων το 1987, ζήτησε από τη Γαλλία να υποστηρίξει τον αμερικανικό πόλεμο στο Ιράν: «Πρέπει να προετοιμαστούμε για το χειρότερο, και το χειρότερο είναι πόλεμος». Στη πολεμική προετοιμασία εμπλέκεται το ΝΑΤΟ από ουσιαστική και τυπική άποψη σε στενή σχέση με το Ισραήλ, με το οποίο υπεγράφη στρατιωτική συμφωνία-πλαίσιο τον Νοέμβριο του 2004. Η Τουρκία διαδραματίζει ένα κρίσιμο ρόλο ως προς το Ιράν καθώς έχει κάνει συμφωνία στρατιωτικού άξονα με το Ισραήλ και συνορεύει με το Ιράν και τη Συρία. Στο «μπλοκ των προθύμων» έχουν στρατολογηθεί η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν με συνέπεια το Ιράν να μεταφέρει στρατεύματα και πολεμικό υλικό κατά μήκος των συνόρων, ενώ αναφέρεται σε δημοσιεύσεις πως το Ιράν έχει συντάξει έναν κατάλογο εγκαταστάσεων στο Αζερμπαϊτζάν που θα βομβαρδιστούν σε περίπτωση αμερικανο-ισραηλινής επίθεσης. Η πρόσφατη συμφωνία ΗΠΑ / ΝΑΤΟ- Αζερμπαϊτζάν στηρίζεται πάνω στις προηγούμενες στρατιωτικές συμφωνίες και στοχεύει να ενδυναμωθεί το «βόρειο μέτωπο» όπου οι αζερικές στρατιωτικές βάσεις, τα αεροδρόμια και οι ναυτικές εγκαταστάσεις στην Κασπία θάλασσα θα χρησιμοποιηθούν από την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή στη περίπτωση επίθεσης στο Ιράν.

-Η προετοιμασία της εσωτερικής «κοινής γνώμης» στις ΗΠΑ για την αναγκαιότητα και την υποχρεωτικότητα του νέου πολέμου γίνεται με τη στρατευμένη συνδρομή των ελεγχόμενων, από τον σιωνιστικό-νέοσυντηρητικό ηγεμονικό συνασπισμό εξουσίας, κύριων κομμάτων και των ΜΜΕ . Ο Ρούντολφ Τζουλιάνι, κυριότερος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, έχει τοποθετηθεί υπέρ του βομβαρδισμού του Ιράν. Η σημαντικότερη παραλήπτρια της εβραϊκής χρηματοδότησης και πιθανότερη νέα πρόεδρος των ΗΠΑ, Χίλαρυ Κλίντον, είναι ο πιο πολεμοχαρής δημοκρατικός υποψήφιος από την εποχή του Βιετνάμ. Σύμφωνα με το «Guardian» (15 Οκτωβρίου 2007) η Κλίντον σε άρθρο της για το περιοδικό «Foreign Affairs», υποστήριξε πως «το Ιράν θέτει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική πρόκληση στην Αμερική και τους συμμάχους της και ότι δεν πρέπει να του επιτραπεί η απόκτηση πυρηνικών όπλων», « Εάν το Ιράν δεν συμμορφωθεί, όλες οι επιλογές πρέπει να τεθούν στο τραπέζι». Φαίνεται πως το Ισραήλ κρατά το «μαγικό ραβδάκι» με το οποίο διαμορφώνει τους αμερικάνους προεδρικούς υποψήφιους σε πρόθυμους υπάκουους του σιωνιστικού «λόμπι» και δουλικούς υποστηρικτές των συμφερόντων του Ισραηλινού Κράτους. Η διακομματική συναίνεση εκφράζεται με τρόπο χαρακτηριστικό από το γερουσιαστή Τζόζεφ Λίμπερμαν: « θέλω να καταστήσω σαφές εγώ δεν μιλώ για μια ογκώδη επίγεια εισβολή στο Ιράν…αλλά για χτύπημα πέρα από τα σύνορα μέσα στο Ιράν, καθώς έχουμε στοιχεία πως έχουν μια βάση εκπαίδευσης εκείνων των ανθρώπων που επιστρέφουν στο Ιράκ για να σκοτώσουν τους στρατιώτες μας» (Τύπος,11 Ιουνίου 2007) . Η μαζική προπαγάνδα σαρώνει το έδαφος των ΗΠΑ από τη μια άκρη ως την άλλη, το σύνθημα είναι «πρέπει να βομβαρδίσουμε το Ιράν….η πορεία της διπλωματίας και των κυρώσεων δεν έχει οδηγήσει πουθενά» (Josua Muravchik , Τάιμς του Λος Άντζελες-19η Ιουνίου 2007). Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του ινστιτούτου «Zogby America» το 52% των Αμερικανών επικροτεί το βομβαρδισμό του Ιράν προκειμένου να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα πράγμα που… «θα αποτελούσε μια τρομερή απειλή στον πληθυσμό έξι εκατομμυρίων του Ισραήλ».

Επόμενη ανάρτηση. Μέρος 2 o.