Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Παλαιστινιακή Γάζα.Ματωμένα Χριστούγεννα (αναδιάταξη)

.

-Η Ολοκληρωτική Εκτεχνικευμένη Βία των Νεοταξιτών-Σιωνιστών και η Απελπισμένη Αντι-βία των Εγκλεισμένων στα σύγχρονα «Στρατοπέδα Συγκέντρωσης»...



-Η Φαρισαϊκή «Διεθνής Κοινότητα» και οι Εγχώριοι Θεράποντες της Ιμπεριαλιστικής Τάξης...
.


-Η Συνένοχη Σιωπή της ενσωματωμένης «Κοινωνίας Πολιτών» και των ποικιλώνυμων Μ.Κ.Ο. της...
.


-Η Απόλυτη Αλήθεια της Γλώσσας των Χαρτών...
.
.
«..Το αίμα μου
πάνω στη παλάμη μου.
Το πέσιμο των προσωπείων.
Περιμένοντας
το πουλί της βροντής...»
[ Κάσεμ Σαμίχ ]

_

Το Δολοφονικό Νεοταξικό-Σιωνιστικό Μέτωπο κλιμακώνει την Ολοκληρωτική Γενοκτονκή Τρομοκρατία πάνω στην πολύπαθη Γάζα. Βραχίονας του το Εγκληματικό Ισραηλινό Τρομοκράτος, που ύστερα από ένα δίχρονο σχεδόν εξοντωτικό οικονομικό αποκλεισμό, εξαπολύει τώρα την επόμενη φάση του παλαιστινιακού ολοκαυτώματος με την οργανωμένη πολεμική σφαγή και τη γενικευμένη καταστροφή.
.
Τούτη η καινούργια Σιωνιστική Θηριωδία εκτυλίσσεται, έχοντας ήδη εξασφαλισμένη την ανοικτή συμπαράταξη των ΗΠΑ και τη συμπαιγνία της ανεκδιήγητης Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την εκκωφαντική ανοχή των αντιδραστικών Αραβικών Καθεστώτων και των μαριονετών του ΟΗΕ.
.
Στο δε καθ’ ημάς δυτικόδουλο Ελλαδιστάν η οσφιοκάμπτουσα πασοκονεοδημοκρατική κλπ Κομματοκρατία εξισώνει ξεδιάντροπα για άλλη μια φορά τους φονιάδες με τα θύματα. Άξιος ο μισθός σας οπορτουνιστές λακέδες της θανατηφόρας Ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης.
.
Η Τρίτη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα και η Καθολική Οργή των Αραβικών και των Ισλαμικών Μαζών τώρα έχει το Λόγο...
.
28-12-08


_


Δείτε:


_


Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

«Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη»...(αναδιάταξη)



Είκοσι τρία χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15 χρονου Μιχάλη Καλτεζά, η ίδια ιστορία της επίδειξης του αποτρόπαιου προσώπου της πιο ωμής κρατικής καταστολής επαναλαμβάνεται με την εκτέλεση και πάλι ενός 16 χρονου παιδιού του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Και πάνω στον αδικοχαμένο νεκρό, και την καθολική οργή της νεολαίας και όχι μόνο, κερδοσκοπεί ξεδιάντροπα η πολιτικάντικη κομματοκεντρική αγυρτεία από τη μια και το χουλιγκανικό, μπαχαλόβιο πλιατσικολόγημα από την άλλη.

Σε ένα «μεγάλο παιχνίδι σκοτεινό» που αθέατοι οι πρωταγωνιστές είναι άλλοι και παρελαύνουν μόνο οι ορατοί κομπάρσοι.


7-12-08
_

Στην Πρωτεύουσα

«Ποιός άρχει εδώ;»
ρώτησα
Αυτοί μου απάντησαν:
«Ο λαός φυσικά»

Εγώ είπα:
«Φυσικά ο λαός
αλλά ποιος
άρχει πραγματικά;»

[ Erich Fried - -Φωνές χωρίς Πατρίδα]

-

Δείτε:

->Δεν φαίνεται αυθόρμητο

Α.Παπαρήγα:

-> η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ
να σταματήσει να χαϊδεύει
τα αυτιά των κουκουλοφόρων

->κουκολοφόροι,σύνδεση
με μυστικές υπηρεσίες και
κέντρα στο εξωτερικό

Και για περισσότερο «ακόνισμα»
της σκέψης τρία ακόμα κείμενα,
ένα παλιότερο και δύο τωρινά

->Ριζοσπάστης: Οι ... ξένοι και οι ... ντόπιοι

->ANTI WEBLOG: Ποιος ωφελείται;





_

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Μετά το νέο «'29» καταφθάνει το . . . «166» (αναδιάταξη)

«Θεωρώ πράγματι πως ένα «Νιου Ντιλ» είναι απαραίτητο αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το «κραχ», του οποίου σήμερα βιώνουμε μόνο τους προσεισμούς.» (George Soros -Συνέντευξη «Le Nouvel Observateur»,3-10-2008).


«Έφτασε η ώρα για μια νέα κοινωνική συμφωνία, για ένα ελληνικό Νιου Ντιλ, στο οποίο θα συμπράξουμε όλοι και από το οποίο θα κερδίσουμε όλοι: οι εργαζόμενοι, το κράτος, η υγιής – παραγωγική - επιχειρηματικότητα». (Γ.Παπανδρέου-Συνέντευξη «ΤΑ ΝΕΑ», 11-10-2008).


Οποιαδήποτε συσχέτιση δεν θα ήταν «συμπτωματική»; !!!


12-10-2008

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Πλουτοκρατική Ολιγαρχία και Χρηματοπιστωτική Κρίση


«There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class,
that’s making war, and we’re winning» (Warren Buffett).

1- Κλεπτοκρατική πλουτοκρατία

Αγορά και Καπιταλισμός δεν ταυτίζονται αλλά μέσα στην αλληλεξάρτηση τους είναι πραγματικότητες διακριτές. Διαφορετικά παραβλέπεται ο δομικός υπερκαθορισμός του πλανητικού συστήματος από τη βασική αντιμαχία κατά την οποία έχουμε από το ένα μέρος (ατομική ή ομαδική) ιδιωτική κυριότητα / διεύθυνση των βασικών παραγωγικών-οικονομικών μέσων από μια προνομιούχο ολιγαρχία και από το άλλο μέρος την τεράστια απόκληρη και αποξενωμένη, από τα παραγωγικά μέσα, νεοπληβειακή μάζα που υποχρεώνεται να πωλεί την (χειρονακτική και πνευματική) εργασιακή της δύναμη για την αυτοσυντήρηση της. Και τούτο βεβαίως αφορά μοναχά ένα ποσοστό καθώς ένα άλλο είναι μόνιμα καθηλωμένο στην αναγκαία για το σύστημα απόβλητη περιοχή του παγκόσμιου «εφεδρικού προλεταριακού στρατού». Στα πλαίσια αυτά λοιπόν η αγορά συνιστά κατ΄αρχήν μια θεσμική «διοικητική» μορφή οργάνωσης στην κίνηση της κοινωνικής οικονομίας του κεφαλαίου, στη σφαίρα της κυκλοφορίας. Η ηγεμονική κοσμοεικόνα επιβάλλεται κοινωνικά και δια μέσου της απόκρυψης του φαινομένου όπου ο «μηχανισμός» της αγοράς είναι η εξωτερική μορφή ενός ψευτοσυγκεκριμένου κόσμου και ότι πίσω και πέρα από αυτόν υποκρύπτεται η ολιγοπωλιακή προστακτική και εκμεταλλευτική κεφαλαιοκρατική πολιτική οικονομία. Αυτή εδραιωμένη στην ιδιωτική ιδιοκτησία / διαχείριση μπορεί να προσλαμβάνει στην εξέλιξή της (ανάλογα τη συγκυρία της πάλης των τάξεων) όχι μοναχά ατομικές αλλά και συλλογικές («μικτή οικονομία») ιεραρχικές μορφές κυριαρχίας και υπαγωγής της κοινωνικής εργασίας στο κεφάλαιο.

Η σύγχρονη οικονομική πλουτοκρατική ελίτ είναι αποτέλεσμα ιστορικών οικονομικοκοινωνικών αλλαγών που επέφεραν μια καινούργια περίοδο πρωτόγνωρης συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης του κεφαλαίου μέσα στη μισή χιλιετηρίδα της αστικής εξέλιξης του κόσμου. Αυτό οδήγησε στη διαμόρφωση μιας νέου τύπου διεθνικής αστικής τάξης εντελώς διαφορετικής από εκείνη που υπήρχε μέχρι και την μεταπολεμική επεκτατική φάση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σε μια πρώτη βαθμίδα η πλανητική χρηματοοικονομική ολιγαρχία συνομαδώνεται στον ολιγομελή ηγεμονικό πυρήνα των πιο πανίσχυρων διεθνικών τραπεζιτικών επιχειρήσεων. Παρακάτω στη δεύτερη βαθμίδα δικτυώνεται στο τοπίο των σημαντικών τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, θεσμικών επενδυτών, διαχειριστών αντισταθμιστικών κεφαλαίων κ.α. Η τρίτη υφιστάμενη βαθμίδα συσπείρωσης αφορά τις εύρωστες οικονομικές, αγροτικές, βιομηχανικές, ενεργειακές, βιοτεχνολογικές, μεταφορικές και εμπορικές υπερεθνικές εταιρίες. Ο εσωτερικός συντονισμός και η αποφυγή του ανοικτού εξωτερικού ανταγωνισμού (αντίθετα με όσα προπαγανδίζει η χυδαία συμβατική οικονομολογία) είναι ο θεμελιώδης κανόνας αυτής της ιεραρχικής χρηματοοικονομικής δικτύωσης. Οι αντιμαχίες είναι υπαρκτές και συνήθως δευτερεύουσες (που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε έκρυθμες σχέσεις) ενώ εγγράφονται συχνά στις «εθνοκεντρικές» διαμάχες εντός και μεταξύ των Κεντρικών ή των Ανερχόμενων Επεκτατικών Κρατών με τα οποία διαπλέκονται ειδικότερα οι ολιγαρχικές ομάδες. Σε μια τέτοια πραγματικότητα η πληθώρα των μεσαίων επιχειρήσεων που λειτουργούν σε κάθε χώρα υπάγεται στην απόλυτη εξάρτηση και την υποταγή στις στρατηγικές πολιτικές επιλογές της ολιγαρχίας. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη κατάσταση όπου «αγορά αγαθών-υπηρεσιών» δεν υφίσταται πλέον ως μια λειτουργική σφαίρα οικονομικών συναλλαγών (βασισμένων υποτίθεται στην προσφορά και τη ζήτηση) αλλά ως μια ολοκληρωτικά χειραγωγημένη και ψευδεπίγραφη «εικονική πραγματικότητα».

Είναι η φάση της δομικής κρίσης του συστήματος, μετά από το ΄73, όπου αναπτύσσεται και εδραιώνεται αυτή η πλανητική ισχύς του κορυφαίου τομέα του υπερεθνικού κεφαλαίου, του ολιγοπωλιακού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτό βαθμιαία κατακτά μια προνομιακή διείσδυση, επαγωγή και συγχώνευση όλων των οικονομικών μονάδων και δραστηριοτήτων (αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, εμπόριο, υπηρεσίες, έρευνα-ανάπτυξη) στις διαδικασίες της οικουμενικευμένης αυτοαναπαραγωγής του. Εξουσιάζει την συγκρότηση και συναρμολογεί τις λειτουργίες της διεθνοποιημένης χρηματοοικονομικής αγοράς (τις συναλλαγματικές, τραπεζικές και χρηματιστηριακές ροές), ελέγχει και κατευθύνει προσοδοφόρα τις αγορές των επενδυτικών κεφαλαίων, των εμπορευμάτων και της εργασιακής δύναμης. Η κραταίωση της νέας διεθνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας βασίστηκε στις οικονομικές ρυθμιστικές πολιτικές των Κεντρικών Επεκτατικών Κρατών (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ιαπωνία) και επιβλήθηκε απόλυτα με την ανατροπή του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων σε διεθνή κλίμακα. Καθοριστικοί άξονες αυτής της ανατροπής αποτέλεσαν η κατάκτηση-μετασχηματισμός του «συλλογικού οργάνου της αστικής τάξης» του κράτους και η πολιτική του παγκόσμιου «laissez faire»:

α) Η μεταρρύθμιση του κράτους επιφέρει την καταστροφή των μεταπολεμικών εξισορροπιστικών οικονομικο-κοινωνικών του όψεων («παρεμβατικό- κοινωνικό κράτος»). Πρόκειται για την απόλυτη ποδηγέτηση και τη χρησιμοποίηση του ως βασικού ρυθμιστικού πολιτικού εργαλείου (νεοφιλελευθερισμός) με γνώμονα την υποστήριξη των ολιγαρχικών προτεραιοτήτων που ορίζονται στα πλαίσια του νέου πρότυπου συσσώρευσης. Ο ιδεολογικός παραπλανητικός λόγος αντιπαραθέτει τη διάκριση νεοφιλελευθερισμού και κρατισμού. Πρόκειται όμως για την αντεπαναστατική επιβολή ενός νεοφιλελεύθερου αυταρχικού κρατισμού δια του οποίου προωθήθηκαν τα προγράμματα της ασύδοτης αποκρατικοποίησης-ιδιωτικοποίησης, της ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας, της εκτεταμένης υποτίμησης του εργατικού και ασφαλιστικού κόστους, της ιδιωτικής παιδείας, υγείας και ασφάλισης, του «μεταναστευτικού εποικισμού» και της «τριτοκοσμοποίησης», του «στρατιωτικού κεϋνσιανισμού», της άρσης των εποπτικών ρυθμίσεων και ελέγχων, της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών και της αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων κατανομής ακόμα πιο ανισόμετρα υπέρ της άρχουσας κλεπτοκρατικής ελίτ.

β) Ο νεοφιλελευθερισμός αν και παρουσιάστηκε ως μια νεώτερη πρωτότυπη ιδεολογία στην ουσία ήταν το ανακαινισμένο κοσμοείδωλο των ίδιων των ιδιοκτητών / διαχειριστών των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των διεθνών οργανισμών (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα κ.α.). Η κεντρική ιδέα του νεοφιλελεύθερου μύθου ήταν πως αν οι αγορές αφεθούν εντελώς ελεύθερες δίχως κρατικές εποπτικές παρεμβάσεις έχουν την ικανότητα αυτοδιευθέτησης ώστε να επιφέρουν την άριστη κατανομή των πόρων, την βέλτιστη κοινωνική ισορροπία και τη γενική ευημερία με την οικονομική μεγέθυνση και την κάθετη διασπορά του πλούτου. Ή αξίωση προς τα εθνο-κράτη ήταν να υποκύψουν δουλικά στην κεφαλαιοκρατική κερδοφορία και να υπηρετήσουν την μέγιστη ισχυροποίηση των υπερεθνικών μονοπωλίων στη παγκόσμια οικονομία. Και αυτό μεταφραζόταν ως λατρεία της τριάδας: ιδιωτικοποίηση, ελαστικοποίηση, απορύθμιση, ήτοι
-Ακύρωση του κρατικού οικονομικού παρεμβατισμού και απόλυτη αποκρατικοποίηση-ιδιωτικοποίηση των τοπικών οικονομιών.
-Άνοιγμα συνόρων, κατάργηση προστατευτισμών και ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και αγαθών.
-Ελαχιστοποίηση έως εκμηδένιση όλων των δημοσίων δαπανών κοινωνικής πολιτικής με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των ελλειμματικών προϋπολογισμών και στόχο την δημιουργία νέων χώρων συσσώρευσης του ιδιωτικού κεφαλαίου (ιδιωτική υγεία-παιδεία-ασφάλιση-«κοινή ωφέλεια» κ.ο.κ.)

Η κλεπτοκρατική ολιγαρχία απόκτησε τον απόλυτο έλεγχο της διεθνοποιημένης χρηματοοικονομικής αγοράς και δια μέσου του χειρισμού του μηχανισμού του επιτοκίου οργάνωσε την ανεμπόδιστη διοχέτευση ενός τεράστιου όγκου από το παγκόσμιο κοινωνικό πλεόνασμα προς τη χρηματοπιστωτική σφαίρα. Ήταν μια εξέλιξη άκρως ωφέλιμη για τα δικά της κερδοσκοπικά συμφέροντα και άκρως αρνητική για το ρυθμό ανάπτυξης της παραγωγικής οικονομίας. Κατά το ΄60 η καπιταλιστική οικονομία εμφάνιζε ετήσιο ρυθμό μεγέθυνσης 4-7 %. Από το ΄70 έχουμε μια σοβαρή επιβράδυνση που χαρακτηρίζεται από ποσοστά 2-4 % ενώ στα διαδοχικά υφεσιακά διαστήματα έχουμε ακόμα χαμηλότερα ποσοστά κάτω του 2,5 %. (Minqi Li, Monthly Review, April 2008, Vol.59, N.11)

Ο σχηματισμός, η συγκέντρωση και η υπεραφθονία του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού νεοκεφαλαίου υποβοηθήθηκε βεβαίως από την μεγάλη κερδοφορία των πολυεθνικών μονοπωλίων, την ανακύκλωση των πετροδολαρίων, το κερδοσκοπικό παιχνίδι των επιτοκίων και των χρηματιστηριακών τίτλων, το εμπόριο συναλλάγματος, την κάθετη και οριζόντια μεγέθυνση και επέκταση της «οικονομίας δανεισμού». Έτσι ήδη με το «Μillenium του 21ου Αιώνα» η ταχύρυθμη αυτοκίνηση της «συμβολικής οικονομίας» εκφράζεται στο γεγονός ότι οι συναλλαγές αγαθών και υπηρεσιών έφταναν μόλις στο 3% των νομισματικών και χρηματιστικών συναλλαγών, οι διεθνείς εμπορικές συναλλαγές το 2 % των συναλλαγματικών συναλλαγών(Fr.Morin-Le nouveau mur de l' argent-Seuil,2006).


2- Συστημική χρηματοπιστωτική κρίση

Ο διεθνής καπιταλισμός σήμερα βρίσκεται στη δίνη μιας πρωτόγνωρης και παροξυμένης συστημικής χρηματοπιστωτικής αποσταθεροποίησης η οποία πρωτοξεκίνησε όχι από την περιφέρεια του «Νότου» ή τις δευτερεύουσες ζώνες του «Βορρά» αλλά από το ίδιο το ηγεμονικό (μεταπολεμικά) οικονομικό του κέντρο, τις ΗΠΑ. Στην παρακμάζουσα «Νέα Ρώμη» η μαζική συσσώρευση της «δηλητηριώδους» γενικής υπερχρέωσης έγινε ο «παράξενος ελκυστής» της χαοτικής αποδόμησης που με την πλημμυρίδα μιας δευτερογενούς καταστροφής επεκτείνεται σε όλες τις χρηματοπιστωτικές αγορές οδηγώντας εταιρικά μεγαθήρια του χώρου στο βάραθρο της κατάρρευσης. Ειδικότερα η τραπεζιτική «πυραμίδα» των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων (sub prime) στήθηκε πάνω στο εκτεταμένο αμμώδες έδαφος των επισφαλών μαζικών χορηγήσεων χωρίς εγγυήσεις πως οι μη έχοντες δανειζόμενοι θα μπορούσαν πράγματι να αντεπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις καθότι προκρίθηκε η κερδοσκοπική διάχυση των προβληματικών χαρτοφυλακίων στη διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά. Παρακολουθούμε όλο αυτό τον καιρό την πυραμίδα τούτη να γίνεται ένας σωρός από συντρίμμια. Το αμερικανικό δολάριο να αντιμετωπίζει διαρκώς την ολοένα και πιο ασθενική διεθνική του ισχύ. Στην παγκόσμια κεφαλαιοποίηση αγοράς αφανίστηκαν πάνω από 25 τρις. δολ. ενώ πάνω από 1 τρις.δολ. προστέθηκε στο αμερικανικό εθνικό χρέος (bloggingstocks-Oct.10,2008). Στο κατρακύλισμα των χρηματιστηρίων, εκατομμύρια «μικροεπενδυτές» καταστρέφονται ενώ μέσω της πτωτικής κερδοσκοπίας ο κοινωνικός πλούτος ανακατανέμεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Οι πολλόι τώρα χάνουν. Οι
Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Μπάφετ, Σόρος και τόσοι άλλοι μεγιστάνες πόσα άραγε κερδίζουν; Πάντως μόνο ο Γουόρεν Μπάφετ, από τις 29 /8 έως 1/10/2008 μέσα σε αυτή την κρίση, ενίσχυσε με 8 δισ. δολ.την τεράστια περιουσία του(Reuters - Oct. 10, 2008).

Η ύφεση και η επάνοδος μετά από αρκετά χρόνια του στασιμοπληθωρισμού είναι βέβαιο πως θα πάρει διεθνείς διαστάσεις. Όμως η αμερικανική και δυτική καπιταλιστική οικονομία φαίνεται πως θα πληγούν εντονότερα σε σύγκριση με άλλες ανερχόμενες αναπτυξιακά περιοχές όπως για παράδειγμα Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα (BRICs). Νέο-αναπτυσσόμενες χώρες και θύλακες της Ευρασίας και της Λ.Αμερικής,παράλληλα με την απομείωση της σχετικής οικονομικής ισχύος των ΗΠΑ, πυκνώνουν τις σχέσεις αλληλενέργειας τους και ορίζουν εν δυνάμει τις νέες ζώνες στη συσσώρευση του κεφαλαίου έχοντας σαφώς απογειωθεί από το σημείο να αποτελούν την κυριαρχούμενη και εξαρτημένη ιστορική «περιφέρεια» της «μητροπολιτικής τριάδας» (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ιαπωνίας). Σήμερα στη παγκόσμια οικονομία η συμμετοχή των ΗΠΑ έχει πέσει γύρω στο 30 % , της Ε.Ε. στο 10 % ενώ η συμβολή των BRICs υπερβαίνει το 20 % και μόνη η Κίνα είναι στο 15 %. (Minqi Li, οπ.π).

Το δικομματικό σχέδιο της αμερικανικής πολιτικής ελίτ να σωθεί το κλεπτοκρατικό χρηματοπιστωτικό σύστημα μέσω του «πακέτου Πόλσον» (παρά τις μαζικές απορριπτικές αντιδράσεις) πρωταρχικά πήρε την μορφή μιας τοξικής συναλλαγής όπου από την μια κρατικοποιούνται τα ζημιογόνα τραπεζιτικά ομόλογα έναντι παροχής καυτού δημόσιου χρήματος ύψους 700 δις.δολ. από την άλλη. Όμως το πραγματικό κοινωνικό κόστος της δικομματικής παρέμβασης υπέρ της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την οποία η σοσιαλδημοκρατική αριστερά πανηγυρίζει ως απόδειξη της επιστροφής της «κρατικοποίησης» και του «κεϋνσιανισμού», φαίνεται πως είναι πολύ μεγαλύτερο. Με τις «παράπλευρες ενισχύσεις» φτάνει στα 1,7 τρις.δολ. δηλαδή τα 12, 2 χιλ.δολ. για κάθε αμερικανικό πολίτη. (ΗΠΑ- γερουσιαστής Byron Dorgan, 24 /9/2008)


Γιατί όμως τούτη η κρίση ειδικά πρωτοεκδηλώνεται στις ΗΠΑ; Μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο ήταν η μοναδική χώρα όπου η ισχυρή βιομηχανική και κρατική της υποδομή διατηρήθηκε ανέπαφη εξασφαλίζοντας την κερδοφόρα διαφοροποιημένη υλική παραγωγή και την οικονομική ανάπτυξη. Για μια τριακονταετία οι πανίσχυρες διεθνικές εταιρίες που εξασφάλιζαν από τη Περιφέρεια τον προσπορισμό και την εσωτερική μεταφορά ενός επαρκούς πλεονάσματος σε συμμαχία με τα υπάκουα εργατικά συνδικάτα και η ρύθμιση του φορντισμού - κεϋνσιανισμού εγγυούταν την «κοινωνική ευημερία» και το «αμερικανικό όνειρο». Κάθε όνειρο όμως έχει και ένα ξύπνημα. Και αυτό ήταν η πτώση στο ποσοστό του κέρδους και ο στασιμοπληθωρισμός. Μια νέα φάση διαρθρωτικής κρίσης πρόβαλε απειλητική. Η απάντηση των πολυεθνικών εταιριών στη κρίση ήταν η λεγόμενη «τρίτη τεχνολογική επανάσταση» και η στρατηγική «αποκέντρωση-αναδιάρθρωση» με μεταφορά δραστηριοτήτων του δευτερογενή τομέα σε επιλεγμένες περιοχές της Περιφέρειας με πρώτο στόχο τον «εξορθολογισμό» του κόστους παραγωγής και κυρίως του εργατικού κόστους. Είναι η χρυσή εποχή των «νεοκλασικών οικονομικών» και της περίφημης σχολής των «Chicago Boys» (με γκουρού της τον νομπελίστα Μίλτον Φρίντμαν) που επεξεργάζεται τη «θεωρία σοκ». Στο κέντρο της είναι ο ισχυρισμός πως η πολιτική της πλήρους απασχόλησης πρέπει να εγκαταλειφθεί διότι δυναμώνει τον πληθωρισμό, οι νομισματικές πολιτικές να βασιστούν στην προσφορά μοναχά του «υγιούς» χρήματος, οι οικονομίες να αφεθούν ήσυχες, εκτός κρατικών παρεμβάσεων και μέτρων, στην ιδιωτική τους αυτοκίνηση.

Η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση υψώνοντας τα λάβαρα της πλήρους αποκρατικοποίησης και της «ελεύθερης, αυτορρυθμιζόμενης αγοράς» άρχιζε την κατακρήμνιση των κοινωνικών κεκτημένων και οι απολύσεις στις παραδοσιακές μητροπολιτικές εστίες παραγωγής άρχισαν να λαμβάνουν μορφή επιδημίας. Η σύγχρονη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση άρχιζε ως μια πλανητική πολιτική εξόδου του «Βορρά» από το στασιμοπληθωρισμό και μετατόπισης των συνεπειών του (όπως κρίση στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, και κρίση υπερχρέωσης) στο «Νότο» καθώς και στο «σοσιαλιστικό στρατόπεδο». Η τελική προέλαση με τη συνδρομή και των λοιπών παραγόντων ήταν η πτώση του «κρατικού σοσιαλισμού» και η απόλυτη καπιταλιστική ενσωμάτωση της «κομμουνιστικής Κίνας».

ΗΠΑ και αγγλοσαξονικός κόσμος έγιναν η προνομιακή περιοχή εξάσκησης των δικομματικών νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων στρατηγικών (που απλώθηκαν με παραλλαγές σε όλο το Βορρά). Πρώτη συνέπεια για τις ΗΠΑ ήταν να μεταβληθούν σε μια «info-χώρα» μαζικής παραγωγής και ανταλλαγής «σημείων» (συμβολικών-αναπαραστατικών μέσων, πληροφοριών, εικόνων, χρήματος κ.α.), σε μια εύθραυστη «συμβολική οικονομία» υπηρεσιών. Η μετανάστευση των επενδυτικών παραγωγικών κεφαλαίων στις περιφερειακές περιοχές φθηνής εργασιακής δύναμης και η αναδιαμόρφωση της οικονομίας σε βάρος της πολυμερούς και διαφοροποιημένης υλικής παραγωγής υπέρ της παρασιτικής μονομέρειας του τριτογενή τομέα προετοίμασε το έδαφος του επερχόμενου σεισμού. Η εκτροπή των κεφαλαίων από τις εσωτερικά αναγκαίες χρήσιμες επενδύσεις, ο γενικευμένος παρασιτικός υπερκαταναλωτισμός, η πρόκριση της όλο και μεγαλύτερης στρατιωτικής δαπάνης για την εγγύηση της μιλιταριστικής ηγεμονίας και των διεθνικών νεοταξικών σχεδίων και πολέμων σε συνδυασμό με τον προσανατολισμό των πολυεθνικών εταιριών προς την εντονότερη εξωτερική επέκταση και εγκατάσταση (ιδίως μετά το ΄90 σε Κίνα κ.α.) είχε σοβαρές συνέπειες. Και πρώτες είναι το ελλειμματικό εξωτερικό ισοζύγιο, η γενική υπερχρέωση και ο αυξανόμενος εξωτερικός δανεισμός που διαμόρφωναν τον άξονα μετατόπισης και αναπαραγωγής των όρων της οικονομικής ισχύος προς την πλευρά της χρηματοπιστωτικής πυραμίδας. Τράπεζες και Γουώλ Στρήτ κατηύθυναν πλέον τη «νέα οικονομία» της πλουσιότερης χώρας του κόσμου που ΄θελε ολοένα να αυξάνει τη σπατάλη του παγκόσμιου φυσικού και κοινωνικού πλούτου με όλο και περισσότερα δανεικά και που τώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε «ωραία ερείπια».


3- Μετατόπιση της κρίσης στους αδύναμους

Το καπιταλιστικό σύστημα - στριμωγμένο στην εύθραυστη σχέση που ορίζεται από την αντίφαση μεταξύ της επεκτεινόμενης πλανητικής υπερσυσσώρευσης και διακίνησης των χρηματιστικών κεφαλαίων από το ένα μέρος και της χαμηλόρυθμης παραγωγικής τους χρήσης από το άλλο μέρος – γίνεται συνολικά ευάλωτο. Η αστάθεια μορφοποιείται σε αποσταθεροποίηση και αυτή εξελίσσεται σε χρηματοοικονομική καταστροφική αποδιάρθρωση. Όμως το κύριο πρόβλημα είναι από ποιόν θα πληρωθεί μια τέτοια καταστροφή καθώς εδώ η ολιγαρχική στρατηγική οπωσδήποτε θα ξεδιπλωθεί προς την κατεύθυνση μετατόπισης της κρίσης προς τους αδύναμους δηλαδή στις κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις του «Βορρά» καθώς επίσης στις χώρες και λαούς του «Νότου». Στο παραδοσιακό «Βορρά» η κρίση θα περάσει στην «πραγματική οικονομία» με πρώτη συνέπεια την αύξηση των απολύσεων και τη παραπέρα κοινωνική «τριτοκοσμοποίηση». Στον «Νότο» μια νέα φάση μαζικής φτωχοποίησης προβάλει απειλητικά στον ορίζοντα και ταυτόχρονα ξανά μια σοβαρή κρίση υπερχρέωσης επέρχεται συμπληρωματική στην προϊούσα εξοντωτική επισιτιστική, ενεργειακή και οικολογική κρίση.

Η νέα οικονομική φάση αναδεικνύει έξι κυρίαρχα σημεία αντιπαράθεσης σχετικά με την μορφή, την εξέλιξη και τα αποτελέσματα της συγκυρίας. Η βασική διαλεκτική παραμένει κρίση – αγώνες – ανασύνταξη και η όποια ρυθμιστική αναπροσαρμογή θα προσδιοριστεί πρωταρχικά από την κίνηση των εθνικών και ταξικών μετώπων και τις μεταβολές στη συσχέτιση των κοινωνικών δυνάμεων. Αυτό που είναι προφανές είναι το ιδεολογικό «Βατερλό» του νεοφιλελευθερισμού.

-Πρώτο σημείο: Η εποχή της αδιαμφισβήτητης πλανητικής οικονομικής (και πολιτικής) ηγεμονίας των ΗΠΑ είναι παρελθόν. Είναι ορατή η ανταγωνιστική (βιομηχανική, εμπορική και ενεργειακή) παρουσία των νέων επεκτατικών κρατών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κ.α.) όπου διεκδικούν για λογαριασμό τους σημαντικά μερίδια στη πλανητική κατανομή των πόρων και της ισχύος. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός λοιπόν μεταβάλλεται σταδιακά σε πολυκεντρικό. Η υπονόμευση του αμερικανικού δολαρίου ως αποθεματικού διεθνούς νομίσματος και συνακόλουθα το ισχυρό ενδεχόμενο να αναθεωρηθεί η πολιτική του ελλειμματικού εξωτερικού ισοζυγίου και της εξωτερικής χρηματοδότησης-υπερχρέωσης στις ΗΠΑ θα δημιουργήσει καινούργια δεδομένα. Η Ε.Ε. είναι χωρίς οικονομικοπολιτικό δυναμισμό ενώ Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία έχουν προς το παρόν ακόμα μικρά μερίδια στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη. Η βασική απειλή έρχεται από τη Κίνα. Όμως το κινέζικο καπιταλιστικό μοντέλο είναι εξωστρεφές και για να διατηρεί το πλεονασματικό της εξωτερικό ισοζύγιο θα πρέπει ο παραδοσιακός καπιταλιστικός «Βορράς» (ΗΠΑ, Ευρωζώνη) που είναι η μεγάλη εξαγωγική αγορά της Κίνας να διατηρούν απέναντι της μεγάλα ελλειμματικά ανοίγματα στο ισοζύγιο τους. Αν αυτό ανακοπεί τότε ο κινεζικός καπιταλισμός θα βρεθεί ενώπιον ισχυρής κρίσης.

-Δεύτερο σημείο: Είναι ενδεχόμενη κάποια παλινδρόμηση από το διεθνικό «laissez faire», η επανανακάλυψη και επαναφορά μιας ορισμένης μορφής προστατευτισμού τόσο στο «Βορρά» όσο και στο «Νότο». Παραμένει ανοικτό ζήτημα το περιεχόμενο και η έκταση του.

-Τρίτο σημείο: Η διαμόρφωση συνθηκών «εκτάκτου ανάγκης» για την πλουτοκρατική χρηματοπιστωτική ολιγαρχία οδηγεί σε επιλεκτικές πολιτικές «εθνικοποίησης-κρατικοποίησης» των ζημιογόνων τομέων ορισμένων τραπεζιτικών και ασφαλιστικών μεγαεταιριών (ΗΠΑ, Αγγλία) ώστε να ελεγχθεί η αποδόμηση της χρηματοοικονομικής αγοράς, να αποφευχθούν οι ταξικές κοινωνικές εκρήξεις και να διατηρηθούν ανέπαφα τα συμφέροντα του άρχοντος μπλοκ εξουσίας.

-Τέταρτο σημείο: Επάνοδος στη σοσιαλδημοκρατική-κεϋνσιανική κρατική πολιτική της εισοδηματικής αναδιανομής και γενικότερα του «κοινωνικού κράτους» υπέρ των κυριαρχούμενων στρωμάτων - υπό την ολιγαρχική εξουσία και στο πλαίσιο του σύγχρονου πολυκεντρικού καπιταλισμού όπου οι αρχές της ανταγωνιστικότητας και οικονομικότητας είναι επικυρίαρχες - είναι αδύνατη. Έτσι οι αγώνες κατανομής θα λάβουν εντονότερη και εκτατικότερη διάσταση και είναι συνδεδεμένοι με τον γενικό εθνικό και ταξικό απελευθερωτικό αγώνα.

-Πέμπτο σημείο: Συνακόλουθο αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης θα είναι ένας ορισμένος περιορισμός της ανεξέλεγκτης αυτονομίας και ισχύος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού – χρηματιστηριακού τομέα.

-Έκτο σημείο: Η πλανητική καπιταλιστική συσσώρευση αποτελεί πια μια εξοντωτική προς τα έξω και αυτοκτόνα προς τα μέσα μορφή ιδιοποίησης της φύσης και της κοινωνίας από το κεφάλαιο, αποτελεί μια διαρκή κατάσταση απόλυτης και γενικής ανομίας. Γι αυτό ο απελευθερωτικός αγώνας αναγκαστικά λαμβάνει εκτός της εθνική ή ταξική και μια πρόσθετη, τη «βιολογική» διάσταση μιας και υποχρεωτικά αφορά την διασφάλιση και την ορθή κατανομή των ζωτικών φυσικών και κοινωνικών αγαθών της ύπαρξης και της συνύπαρξης από την ληστρική καταστροφικότητα του κεφαλαίου. Η ανθρώπινη αυτοσυντήρηση θα βρίσκεται σε μέγα κίνδυνο για όσο ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα αποτελεί την οργανωτική μορφή της ανθρωπότητας.

Όπως και να έχει η παρούσα αποδόμηση παράγει σε πλανητικό επίπεδο την αναγκαιότητα του πολλαπλασιασμού και της πύκνωσης των εθνικών και ταξικών αντιμαχιών καθώς οι ψευδεπίγραφες μαζικοδημοκρατικές καταναλωτικές ονειροφαντασίες διαψεύδονται και συναντούν την ωμή, συνθλιπτική και αδιέξοδη πραγματικότητα τους. Σε αυτά τα πλαίσια είναι βέβαιο ότι οι εσωτερικές κοινωνικές και ιδεο-πολιτικές συγκρούσεις καθώς και αντιπαραθέσεις «Βορρά-Νότου» θα προσλάβουν μια δραστικότερη διάσταση. Και ενόσω ένας νέος σοσιαλδημοκρατικός-νεοκεϋνσιανικός μεταρρυθμισμός είναι εντελώς ανέφικτος εναπόκειται να καταδειχτεί αν απέναντι στην πραγματικότητα της αμείλικτης καπιταλιστικής κρίσης θα μπορέσει να σταθεί και να αντιπαρατεθεί μια ενοποιημένη πλανητική επαναστατική αντιπολίτευση, μια νέα πραγματικότητα εθνικών και ταξικών αγώνων για την απελευθέρωση. Η συγέντρωση - συγκεντροποίηση του κεφαλαίου έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που είναι πλέον παγκόσμια καταστροφική η ιδιωτική κυριότητα και διαχείριση του. Η κοινωνικοποίηση του (ας ανακαλυφθούν οι προταγματικές της μορφές) δεν είναι λοιπόν σκέτο ιδεολογικό αίτημα αλλά το οντολογικά καθοριστικό ζήτημα της πανανθρώπινης αυτοεπιβίωσης.
_

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Υπερκαυκασία. Ήττα του ΝΑΤΟ – (αναδιάταξη)




Η προκαλούμενη, με υποχείριο-όργανο τη Γεωργία, κρίση στην Υπερκαυκασία οδήγησε κατ΄ αρχήν σε μια ήττα του ΝΑΤΟ τόσο σε πραγματικό όσο και συμβολικό επίπεδο. Πρώτη συνέπεια αυτής της ήττας είναι η ανακοπή (προς το παρόν) της «ανατολικής επέκτασης του ΝΑΤΟ». Δεύτερη συνέπεια είναι η εδραίωση της Ρωσίας ως αδιαμφισβήτητου ηγεμόνα στην κρίσιμης σημασίας περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας. Τρίτη συνέπεια είναι το γεγονός πως ο πόλεμος του Καυκάσου οριοθετεί ένα «σημείο μη επιστροφής» για την εξελισσόμενη «Νέα Ψυχροπολεμική Αντιπαράθεση» ΗΠΑ-Ρωσίας.
.
Τώρα οι ΗΠΑ αποστέλλουν τη «βοήθεια» τους στην μετέωρη και εντελώς αποδιοργανωμένη Γεωργία υπό τη συνοδεία αεροπορικής και ναυτικής στρατιωτικής αποστολής. Είναι ολοφάνερη η καιροσκοπική υφή τούτου του «επικοινωνιακού» τεχνάσματος της αμερικανικής πολιτικής. Όσα τυχοδιωκτικά γνωρίσματα και να διακρίνονται στη φύση της είναι αδύνατο να υποθέσει κανείς πως το ενδεχόμενο μετάβασης από το «ψυχρό» στο «θερμό» πόλεμο μεταξύ των δυο ισχυρότερων πυρηνικών κρατών ανατέλει στην ημερήσια διάταξη. Η κίνηση αυτή αφορά την ανάγκη κάποιας απαραίτητης αμερικανικής απάντησης τόσο απέναντι στην, έχουσα τώρα αναβαθμισμένη αυτοπεποίθηση, Ρωσία όσο και στις κραυγαλέες ανησυχίες των ολιγαρχικών και των ενσωματωμένων κοινωνικών φιλοδυτικών ομάδων, στην υπερκαυκασία και γενικότερα στις φίλιες «μετασοβιετικές δημοκρατίες», ότι το ΝΑΤΟ δεν ήταν δυναμικά παρόν εκεί κατά την κρίσιμη ώρα του πολέμου. Πως τελικά η Αμερική παραμένει οπωσδήποτε «παρούσα» και πάντοτε δραστήρια στην ευρύτερη περιοχή.
.
Η κρίση λοιπόν καθόλου δεν περατώνεται. Θα περάσει πρώτα- πρώτα από τις αμερικανονατοϊκές αντιδράσεις και καταγγελίες περί «ρωσικής επιθετικότητας» και τις όποιες προσπάθειες για επιβολή «κυρώσεων» οι οποίες πρόκειται να έχουν ως ευδιάκριτα γνωρίσματα στην μια τους όψη την υποκριτική και στην άλλη τους όψη την συμβολική διάσταση. Μεσοπρόθεσμα καθώς κλονίζεται σημαντικά η δυνατότητα δυτικού ελέγχου στους ενεργειακούς πόρους και οδούς των αγωγών της Υπερκαυκασίας, θα πολλαπλασιαστεί η βούληση των ΗΠΑ για επαυξημένη και δραστικότερη παρεμβατικότητα στην ευρασιατική σκακιέρα. Η απλόχερη στρατιωτική επιχορήγηση και ο εξοπλισμός των αμερικανόφιλων τοπικών προτεκτοράτων και η μαζική χρηματοδοτική ενίσχυση των φιλικών ΜΚΟ (και εντός της Ρωσίας βεβαίως) θα είναι από τις πρώτες ενέργειες. Σε αυτό το επικίνδυνο πόκερ επιβολής της ισχύος είναι σαφές πως το αμερικανονατοϊκό μέτωπο θα επιδιώξει τη κατάλληλη στιγμή να «παίξει» και το Ουκρανικό «χαρτί» οδηγώντας την αντιπαράθεση σε παραπέρα συγκρουσιακή διεύρυνση και κλιμάκωση.
.
Πέρα από τα παραπάνω ας μη ξεχνάμε πως ο αμερικανονατοϊκος σχεδιασμός της αποσταθεροποίησης του Καυκάσου έχει προκριθεί ως άξονας ενός ευρύτερου ευρασιατικού προγραμματισμού σε συγχρονισμό και με τις νατο-ισραηλινές πολεμικές προετοιμασίες απέναντι στο Ιράν. Μεταξύ των άλλων, στοιχείο αυτού του σχεδίου είναι να καθηλωθεί η Ρωσία (σύμμαχος του Ιράν) απασχολούμενη με «τα του οίκου» της και να αδυνατίσει η ικανότητα της στο να διαδραματίσει ένα ευρύτερο ισχυρό αποτρεπτικό διπλωματικό και στρατιωτικό ρόλο καθώς ενισχύεται η διαδικασία ιμπεριαλιστικής απομόνωσης και πολεμικής στοχοποίησης του Ιράν. Ήδη τις μέρες αυτές η κυβέρνηση Μπους, παράλληλα με τον οικονομικό αποκλεισμό, φαίνεται πως προετοιμάζεται για μια εκτεταμένη ναυτική στρατιωτική συγκέντρωση στο Περσικό Κόλπο με σκοπό το ναυτικό αποκλεισμό του Ιράν, ως την απαρχή της πιθανότατης ισραηλινο - αμερικανικής πολεμικής επίθεσης κατά τους κρίσιμους, μετά τον Οκτώβρη, μήνες.



Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Ο Πόλεμος στον Καύκασο



Κατά τη νύκτα της 7ης Αυγούστου 2008 και ενώ ο ρώσος Πρόεδρος Ντ. Μεντβέντεφ βρισκόταν σε ολιγοήμερες διακοπές και ο Πρωθυπουργός Βλ. Πούτιν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου οι εκσυγχρονισμένες στρατιωτικές δυνάμεις της Γεωργίας καθοδηγούμενες από αμερικανούς και ισραηλινούς συμβούλους και εκπαιδευτές [1], με σύγχρονο νατοϊκό εξοπλισμό αλλά και ουκρανική βοήθεια, έπειτα από την εντολή του δυτικόφιλου Προέδρου Μ. Σαακασβίλι και με πρόσχημα «την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης», επιτέθηκαν από ξηρά και αέρα με σφοδρότητα και ακραία δολοφονική αγριότητα στη Ν. Οσετία προκαλώντας πάνω από 1.500 θύματα και 30.000 πρόσφυγες καθώς και τη συνολική καταστροφή αρκετών χωριών και της ίδιας της πρωτεύουσας Τσχινβάλι. Οι Γεωργιανοί στο πέρασμα τους εκτελούν αιχμαλώτους τραυματίες ενώ Οσέτιοι και Ρώσοι μιλούν για μια εισβολή εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας, μια πραγματικότητα που τα δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν επίμονα να αποκρύψουν.


Καθώς κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός, για την ανακατανομή της ισχύος, ανάμεσα στα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη (ΗΠΑ, Ε.Ε.) και τα Νέα Επεκτατικά Κράτη (Ρωσία,Κίνα κ.α.) η τωρινή πολεμική αντιπαράθεση Γεωργίας και Ρωσίας εμφανίζεται σε μια πρώτη ανάγνωση, ως το αναμενόμενο φυσικοϊστορικό επακόλουθο μιας ενδοϊμπεριαλιστικής γεωπολιτικής αντίθεσης που, πάνω στο ρευστοποιημένο σκηνικό των οξύτατων εθνοτικών και μειονοτικών αντιμαχιών, επικεντρώνεται στην εποπτεία του Καυκάσου και της Κασπίας Θάλασσας και στον έλεγχο των φυσικών και ενεργειακών (πετρελαϊκών) πλουτοπαραγωγικών πηγών και των οδών διέλευσης τους στη περιοχή. Όμως υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτή την περιορισμένη ερμηνεία.


Γενικότερα ο καινούργιος πόλεμος, έρχεται να παρουσιαστεί ως ένας ακόμα κρίκος στη μακριά αλυσίδα των αποσταθεροποιητικών γεγονότων της νεοταξικής στρατηγικής του αποκαλούμενου «προγραμματισμένου χάους», του εθνοτικού κατακερματισμού και της υπερεθνικής επανενσωμάτωσης, σε ολόκληρα τα «ευρασιατικά Βαλκάνια» [2]. Καθώς η Ρωσία επιδιώκει να επανακάμψει ως δύναμη πλανητικής εμβέλειας, ελέγχοντας το «κέντρο» της ευρασιατικής σκακιέρας, η ιμπεριαλιστική νατοϊκή συμμαχία προσπαθεί να οργανώσει με τρόπο μεθοδικό τις πολτικοστρατιωτικές και οικονομικές προϋποθέσεις της δυτικής καπιταλιστικής περικύκλωσης, επέλασης και κατοχής στην «περιμετρική ζώνη». Πρόσφατα στοιχεία αυτής της διαδικασίας αποτελούν ο εθνικός ακρωτηριασμός της Σερβίας και η απώλεια της «ιστορικής κοιτίδας» της, του Κοσσόβου, η συνεχιζόμενη πολεμική κατοχή του Ιράκ και Αφγανιστάν, η απειλή κατά του Ιράν, τα αμερικανικά σχέδια ανάπτυξης της «αντι-πυραυλικής ασπίδας» στην ανατολική Ευρώπη και ένταξης στο ΝΑΤΟ των φιλοδυτικών κρατών της Γεωργίας και της Ουκρανίας, η δυτική εξαγορά και ενσωμάτωση της σερβικής επιχειρηματικής και πολιτικής ολιγαρχίας (με πρωτεργάτες τους σοσιαλιστές-και πρώτη συνέπεια την κατάδοση-απαγωγή του Ράντοβαν Κάρατζιτς) με αποτέλεσμα την ανασχετική εξουδετέρωση της Ρωσικής επιρροής στο νοτιοευρωπαϊκό- βαλκανικό τοπίο.


Είναι ολοφάνερο πως, στο σημερινό στάδιο της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τις ανατολικοευρωπαϊκές και τις «μετασοβιετικές» δημοκρατίες, το νεοταξικό δυτικό μέτωπο με μοχλό τη Γεωργία (και την Ουκρανία) προσπαθεί να μεταφέρει το «βαλκανικό σχεδιασμό» στο πεδίο του Καυκάσου για να γιουγκοσλαβοποιήσει-σερβοποιήσει τη ρωσική ομοσπονδία με σκοπό τον μεγάλο γεωστρατηγικό μετασχηματισμό που η κατάληξη του θα είναι η αρπαγή των πολιτικών εδαφών και του τεράστιου πλούτου της ρωσικής επικράτειας. Ο κεντρικός σκοπός της καθοδηγούμενης επέλασης της Γεωργίας στη Οσετία ήταν να επιφέρει ένα βαρύτατο πλήγμα στην ρωσική παρουσία και εποπτεία στον Καύκασο και στην Κασπία και τούτο να λειτουργήσει ως καταλύτης ανάπτυξης ισχυρών φυγόκεντρων τάσεων και κινήσεων σε μια σειρά ελεγχόμενες περιοχές, να κλονίσει την σχετική αυτονομία της σημερινής ρωσικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και να επιφέρει την μέγιστη αποσταθεροποίηση του ρωσικού κρατικού-διοικητικού συστήματος εσωτερικά και εξωτερικά. Όμως η Μόσχα φαίνεται να έχει πάρει κάποια καλά «μαθήματα ιστορίας» από το πρόσφατο παρελθόν ώστε είναι δύσκολο να αφεθεί αδρανής και μοιρολατρική να πέσει μέσα στη παγίδα. Καθώς κατανοεί πως τυχόν αργοπορία και αδυναμία της να κινηθεί άμεσα, συνολικά και συντριπτικά απέναντι σε ένα δόλια επιτιθέμενο και εξωτερικά υποκινούμενο εχθρό θα επέφερε την ολέθρια αποδιοργάνωση της εθνικής της κραταιότητας και της κυριαρχικής της δυνατότητας να εγγυηθεί συνθήκες ομαλότητας και τάξης στα σύνορα της και υπεράσπισης των φίλιων εθνοτήτων που προσβλέπουν στη προστασία της, επέλεξε να εγκαταλείψει σχετικά γρήγορα μια εικόνα αφασικής διπλωματίας-βασισμένη στις τελετουργικές διαμαρτυρίες- και να απαντήσει τελικά στην εμπόλεμη πρόκληση με τρόπο καίριο και αποφασιστικό, οδηγώντας την γεωργιανική εισβολή στην Ν. Οσετία στην αποτυχία και αποτρέποντας επίσης μια ανάλογη επιβουλή για την ακεραιότητα της αυτόνομης Αμπχαζίας.


Είναι βέβαιο πως η Γεωργία υφίσταται ήδη οδυνηρά πλήγματα στο ίδιο της το έδαφος (βομβαρδισμός πόλης Γκόρι, λιμένα Πότι στη Μαύρη Θάλασσα, στρατιωτικών βάσεων και αεροδρομίων στα περίχωρα της Τιφλίδας, καταβύθιση πλοίων και ναυτικός αποκλεισμός των γεωργιανικών ακτών κ.α.) και σίγουρα θα υποστεί μια ταπεινωτική πολεμική ήττα έστω και με τη πιο δυνατή δυτική υποστήριξη. Ήδη ο γεωργιανικός στρατός παρουσιάζεται καταπονημένος από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται από τη μεριά τόσο των ρωσικών στρατευμάτων όσο και των Οσέτιων και Αμπχάζιων αυτονομιστών μαχητών γεγονός που υποχρέωσε το καθεστώς της Γεωργίας να κηρύξει μονομερή κατάπαυση του πυρός. Στη ρωσική πολιτική σκηνή και στο τύπο πολλαπλασιάζονται οι υποστηρικτές όχι μονάχα της αναγκαίας προσάρτησης της Ν. Οσετίας και της Αμπχαζίας στην ρωσική ομοσπονδία αλλά επίσης καλλιεργούνται οι γεωοικονομικές και γεωπολιτικές βλέψεις σχετικά με «ωφέλιμους στόχους» ως έπαθλο της νίκης, αναφορικά με ορισμένα εδάφη της Γεωργίας (λιμένας Πότι κλπ ζωτικές περιοχές).


Η επικράτηση της Ρωσίας στη πρώτη φάση της πολεμικής της αντιπαράθεσης με ένα επιτιθέμενο κράτος-δυτική μαριονέτα είναι δεδομένη. Αυτό που όμως παραμένει ανοικτό ζήτημα είναι αν οι φόβοι για μια γενικότερη κλιμάκωση με την άμεση εμπλοκή της Ουκρανίας και την επακόλουθη ανάμειξη του ΝΑΤΟ, θα επαληθευτούν. Γεγονός είναι πως στην αποσταθεροποιητική δυναμική περιδίνηση των ανταγωνιστικών συγκρουσιακών εξελίξεων όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και τίποτα δεν μπορεί αβασάνιστα εξ αρχής να αποκλειστεί.
_


[1] -Πρόσφατα το Ισραήλ φάνηκε πως θα πάγωνε τις στρατιωτικές του πωλήσεις στη Γεωργία λόγω των έντονων αντιρρήσεων της Ρωσίας- (Int.Herald Tribune, August 5 2008: Israel freezes defense sales to Georgia)


Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Η Προπαγάνδα του Πυρηνικού Ολοκαυτώματος - (αναδιάταξη)

Οι New York Times, στις 18-7-2008 δημοσίευσαν άρθρο του ακαδημαϊκού καθηγητή Benny Morris που υποστηρίζει την προοπτική μιας μαζικής ισραηλινής πυρηνικής επίθεσης και αποτέφρωσης του ιρανικού έθνους και με επακόλουθο τη θανάτωση 70 εκατομμυρίων πολιτών.
.
Οι σύγχρονοι οργανικοί διανοούμενοι του ιμπεριαλισμού-σιωνισμού, κερδοσκόποι της «βιομηχανίας του ναζιστικού ολοκαυτώματος», είναι έτοιμοι να αποδεχθούν και να δικαιολογήσουν τον δωδεκαπλάσιο αριθμό θυμάτων στο βωμό της αμερικανο-ισραηλινής κραταιότητας.
.
Ο σιωνιστικός σχηματισμός στις ΗΠΑ σε πλήρη μαχητική σύμπνοια επάγει την υπεράσπιση του Ισραήλ στην υπεράσπιση ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος των εχθρών του ενώ έχει κατακτήσει τη συνένοχη συστράτευση των ΜΜΕ που παρέχουν τα ισχυρά εργαλεία μαζικού κοινωνικού εκμαυλισμού και υφαρπαγής της ευρύτερης συναίνεσης στα προετοιμαζόμενα σχέδια της μαζικής δολοφονίας, της μεσανατολικής και της πλανητικής πυρηνικής μόλυνσης.
.
Και όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου παίζεται στη συγκεκριμένη κατάσταση που η παρουσία της διπλωματίας και των συνομιλιών φαίνεται να αναβαθμίζεται ενώ από την πλευρά του το ιρανικό καθεστώς προσχωρεί ακάθεκτο στην «οικονομία του σατανά», στην οικονομική φιλελευθεροποίηση, προσκαλώντας τους ξένους επενδυτές δια μέσου ενός προχωρημένου και εκτεταμένου προγράμματος ιδιωτικοποίησης των βασικών κρατικών μονάδων της χώρας, εξέλιξη που εγκωμιάστηκε πρόσφατα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το άνοιγμα όμως αυτό δεν έχει αρκετό οικονομικό ενδιαφέρον για τις ΗΠΑ ενόσω κυρίως εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων τμημάτων (ρωσικών, κινεζικών, ιαπωνικών, ευρωπαϊκών) της πλανητικής ολιγαρχίας. Φαίνεται πως αυτό αποτελεί, παράλληλα, ένα στρατηγικό ελιγμό της Τεχεράνης για να κερδίσει χρόνο ως προς το πυρηνικό της σχέδιο ρίχνοντας γέφυρες προς τις διεθνικές εταιρίες και δημιουργώντας όρους κατατριβής και διαφοροποίησης εντός της δυτικής νεοταξικής συμμαχίας.
.
Δείτε:
-Ιράν. Ο Τρίτος Θερμοπυρηνικός Παγκόσμιος Πόλεμος της Νέας Τάξης;

Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

«Στο ίδιο έργο θεατές…» - (αναδιάταξη)



-Ο «κόσμος» της Ολιγαρχικής Κομματοκεντρικής Δειμοκρατίας
είναι ο «κόσμος» του Κεφαλαίου.

-Ο «κόσμος» του Κεφαλαίου είναι ο «κόσμος» του Θανάτου.

-Ο «κόσμος» του Θανάτου έχει ανθρωποθυσιαστήρια. Ένα από
αυτά ονομάζεται Πέραμα. Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη.

Δείτε:

-Εξαποδώ - «200.000$ ο ημερήσιος ναύλος, τι αξία να έχουν οκτώ πτώματα;»

-Ιθαγενείς -«Για τις δολοφονίες των εργατών στο Πέραμα»

-Κόκκινη Πιπεριά - «Στο Πέραμα δεν έχουν ζωή...»

-The Εvil MacManus Diaries - «Ένωση Ελλήνων Εφοπ...ληστών»

-Τρικλοποδιές - «Πέραμα σήμερα»

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Λάιφ στάιλ Ιμπεριαλισμός.Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα

Μαύρος Πρόεδρος στο Λευκό Οίκο

Ο «φέρελπις» και «χαρισματικός» αφροαμεριακανός γερουσιαστής από το Ιλινόι, έχοντας πάρει πια το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος, φαίνεται να επελαύνει νικηφόρα προς το Λευκό Οίκο ενδεδυμένος το αστραφτερό χαμόγελο και τη λαμπερή συνθηματολογία της «Αλλαγής» και της απαλλαγής της αμερικανικής κοινωνίας και του πλανήτη ολάκερου από τη φθοροποιό διακυβέρνηση των αντιδραστικών «neocons». Έχει από πολύ καιρό αντιληφθεί το αγωνιώδες μαζικό κοινωνικό αίτημα των αμερικανών να φυσήξει νέος άνεμος στο αποπνικτικό πολιτικό σκηνικό στη χώρα ενώ έχει εξασφαλίσει την προστασία ισχυρότατων εταιρικών φορέων της αμερικανικής ολιγαρχίας, από την «Wall Street Journal» και την «General Dynamics», τους δισεκατομμυριούχους Ουόρεν Μπάφετ και Τζορτζ Σόρος, έως τους επιχειρηματίες εκείνους που τα συμφέροντα και τα κέρδη τους δεν αυγάτισαν όσο θα επιθυμούσαν με τις εσωτερικές και εξωτερικές στρατηγικές επιλογές του Μπους.

Είναι λοιπόν εντελώς στρεβλή και ανυπόστατη η όποια επιχειρηματολογία είχε παρουσιαστεί στο δημόσιο διάλογο ότι ο Μπαράκ Ομπάμα, στη διαπάλη εντός του Δημοκρατικού Κόμματος για την εκλογή προεδρικού υποψηφίου, ανταγωνιζόταν ως εκπρόσωπος τάχα μιας πιο ευαίσθητης κοινωνικής αντίληψης την εκλεκτή του αμερικανικού κατεστημένου, την Χίλαρι Κλίντον. Και αυτό διότι οι μεγάλες δυναστείες, οι πάμπλουτοι παράγοντες και οι πανίσχυρες εταιρικές ολιγοπωλιακές συνομαδώσεις της αμερικανικής ολιγαρχίας δεν ήταν λιγότερο γαλαντόμες προς τον Ομπάμα. Μεταξύ των βασικών χρηματοδοτών εμφανίζονται: Goldman Sachs (πρόμαχος της ιδιωτικής κοινωνικής ασφάλισης), University of California, UBS AG, JPMorgan Chase & Co, Citigroup Inc, National Amusements Inc, Lehman Brothers, Google Inc, Harvard University, Sidley Austin LLP, Skadden Arps et al, Time Warner, Morgan Stanley, Jones Day, Exelon Corp, University of Chicago, Wilmerhale LLP, Latham & Watkins, Microsoft Corp, Stanford University κλπ [1]. Είναι δε τόσο πλουσιοπάροχη η ιδιωτική στήριξη της προεκλογικής του εκστρατείας (ως τα τέλη Απριλίου μάζεψε 265 εκατ.δολάρια ενώ ο Μακέιν 115 εκατομμύρια) που αποφάσισε να αρνηθεί (γεγονός που συμβαίνει πρώτη φορά από το 1976) την δημόσια επιχορήγηση ώστε να αποφύγει κάθε χρηματοδοτικό περιορισμό: «Δεν ήταν εύκολη η απόφαση, και ειδικά γιατί υποστηρίζω ένα ισχυρό σύστημα δημόσιας χρηματοδότησης για τις εκλογές» δικαιολογήθηκε ο Ομπάμα [2].

Οι πολιτικοί υποστηρικτές και οι συμπαθούντες του Μπαράκ Ομπάμα προβάλλουν ενθουσιωδώς την άποψη πως εφόσον εκλεγεί στην προεδρία μπορεί ν΄ αλλάξει την Αμερική. Πως οι εξαγγελίες του για την εξωτερική και την εσωτερική πολιτική οριοθετούν μια καινούργια φάση για τις ΗΠΑ με στοιχεία φιλελεύθερης προοδευτικής έως και ριζοσπαστικής μετατόπισης. Το μεγάλο ρεύμα της εύνοιας προς τον Ομπάμα καθώς επεκτείνεται δεν συμμαζεύει μόνο την καθεστωτική και φιλελεύθερη «αριστερά» αλλά διεισδύει ακόμα και εντός των «συνόρων» της ριζοσπαστικής αριστεράς όπου πρόσωπα και μερίδες της (ευτυχώς μειοψηφικές) λοξοκοιτάζουν αποπροσανατολιστικά και τείνουν άκριτα ευήκοον ους, με την ευχή για νίκη του αμερικανοκενυάτη υποψηφίου [3].

Είναι σίγουρο πως πριν δυο-τρεις δεκαετίες λόγω της εσωτερικής φυλετικής διαίρεσης, παρά τους μεγάλους αγώνες της “μαύρης κοινότητας”, μια υποψηφιότητα μαύρου πολιτικού για το Λευκό Οίκο θα ήταν αδύνατη. Τώρα όμως γίνεται πολιτικά εφικτή για το λόγο ότι είναι κοινωνικά αναγκαία καθώς οι ΗΠΑ γνωρίζουν μια σοβαρότατη κρίση ηγεμονίας αλλά και διότι στο αμερικανικό πολιτικό και ιδεολογικό εποικοδόμημα λειτούργησε επικουρικά η χρόνια επίδραση των ρευμάτων της ιδιόρρυθμης «πολιτικής ορθότητας» με επακόλουθη εξέλιξη μια, ορισμένου βαθμού, «αποφυλετικοποίηση» στο ύφος της δημόσιας κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Μια τέτοια πραγματικότητα εξ άλλου άρχισε να αντικατοπτρίζεται και στο επίπεδο της στελέχωσης των εκτελεστικών κέντρων εξουσίας επί προεδρίας Μπους όπως για παράδειγμα με τους (πρώην και νυν) υπουργούς Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ και Κοντολίζα Ράϊς. Η ιδεολογικο-πολιτική κοσμοεικόνα και παρουσία των οποίων, όπως άλλωστε και του Μπαράκ Ομπάμα, είναι αδύνατο να αξιολογηθεί και να αποτιμηθεί με τα μέτρα μιας φυλετικής ή κοινωνικής συνείδησης καθόσον η καρδία τους και το πνεύμα τους είναι απόλυτα συντονισμένα με τη καρδιά και το πνεύμα του αμερικανικού καπιταλισμού.

Στη τωρινή χρονική περίοδο η αναγκαιότητα ενός πολιτικού λίφτινγκ για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι ολοφάνερη. Μια σειρά εσωτερικοί και εξωτερικοί όροι επιβάλλουν την προσφυγή σε μια τέτοια διαδικασία, όπως:

-Η ενδοσυστημική αταξία λόγω της ανάπτυξης των αντιθέσεων μέσα στους κόλπους της αμερικανικής ολιγαρχίας. Η ρεπουμπλικανική διακυβέρνηση δεν διεύρυνε μόνο το ερεβώδες χάσμα της ανισότητας μεταξύ της εύπορης ελίτ και της κοινωνικής λαϊκής βάσης αλλά παράλληλα άσκησε μια κορπορατιβιστική, ευνοιοκρατική πολιτική υπέρ των ειδικών συμφερόντων ορισμένων πτερύγων αυτής της ελίτ εις βάρος των υπόλοιπων.

-Η οικονομική ύφεση. Με καταλύτες την κατάρρευση της subprime αγοράς των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων, την υποτιμημένη διεθνή δύναμη του δολαρίου, την πετρελαϊκή και διατροφική κρίση. Παλιότερα η καπιταλιστική Δύση έψεγε την ΕΣΣΔ για τα κρατικά κουπόνια προμήθειας των αγαθών. Σήμερα στις ΗΠΑ πάνω από το 10% των πολιτών, ζώντας μέσα στην απόλυτη ανέχεια, καταφεύγει στα προγράμματα κρατικής συνδρομής για να προμηθευτεί τα ειδικά κουπόνια ώστε να αντιμετωπίσει τις πιο στοιχειώδεις διατροφικές του ανάγκες .

-Η γεωπολιτική καθήλωση των ΗΠΑ με την αποτυχία στους πρόσφατους νεοταξικούς πολέμους σε Ιράκ, Αφγανιστάν και τις ημιαυτόνομες περιοχές FATA στο Πακιστάν καθώς και την εμπλοκή της επέκτασης προς ανατολάς του ΝΑΤΟ (Γεωργία, Ουκρανία).

-Η πλεονάζουσα ηθική κρίση τροφοδοτημένη από τα κατά συρροή ψεύδη για τη δικαιολόγηση των πολεμικών σταυροφοριών της Νέας Τάξης και τη ναζιστική κτηνωδία του Γκουαντάναμο. Αυτή επίσης συνοδεύεται από ένα τεράστιο έλλειμμα γοήτρου για τις ΗΠΑ , λόγω της αρνητικής εξωτερικής «εικόνας» και του απορριπτικού «κλίματος» σε πλανητική κλίμακα.

-Η αξιοσημείωτη μετατόπιση μεριδίων οικονομικής και πολιτικής ισχύος προς τα Νέα Επεκτατικά Κράτη (Ρωσία, Κίνα), σε αντίπαλες ημιαυτόνομες περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν) καθώς και η σοβαρή ηγεμονική κρίση στην ίδια την άμεση σφαίρα αμερικανικής επιρροής (Λατινική Αμερική).

Είναι βέβαιο ότι το νεφελώδες διάγραμμα, η σκοπίμως αόριστη θεματολογία της «αλλαγής» που ευαγγελίζεται ο «κεντρώος» Ομπάμα, οι (ηθικής υφής) ρητορικές του διαβεβαιώσεις για «κοινωνική δικαιοσύνη», «αποκατάσταση διεθνώς του αμερικανικού γοήτρου», «προτεραιότητα της διπλωματίας», «σημασία στο περιβάλλον» κλπ βρίσκονται σε αλληλενέργεια τόσο με τις μαζικές απογοητεύσεις (όχι λόγω των πολέμων αλλά) λόγω των πολεμικών ηττών όσο και με τις προσδοκίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των αφροαμερικανών, των νέων ηλικιών μα και ενός μεγάλου μέρους όλου του άλλου πληθυσμού της χώρας. Στο μαζικό συλλογικό υποσυνείδητο του οποίου έχει στοιχειώσει το πάλαι ποτέ «αμερικάνικο όνειρο». Καθώς βιώνει την έντονα αρνητική συγκυρία προσβλέπει «εδώ και τώρα» στην νεκρανάσταση αυτού του «ονείρου» ενώ στη παρουσία του Ομπάμα, την οποία εξυπηρετεί επιτυχημένα η διαφημιστική βιομηχανία των δημοσίων σχέσεων, προσωποποιεί την απαντοχή θεωρώντας τον ως τον «προφήτη-οδηγό» [4] μιας νέας ελπιδοφόρας εποχής. Είναι πασίδηλο πως στην ελκυστική, επικοινωνιακή εικόνα του Ομπάμα επιχειρείται μια μυθολογική χρωματική τονικότητα με αναγωγές στη δεκαετία του ΄60, τον Τζων Κένεντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και αν ως προς τον δεύτερο αυτό παραπέμπει στο τότε εγχώριο κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ταυτόχρονα ασαφές προς τα που παραπέμπει ως προς τον πρώτο. Διότι ειδικά στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής ο Κένεντι ήταν συνδεδεμένος με καίριες ιμπεριαλιστικές πολεμικές αποφάσεις. Ήταν αυτός που συνέχισε και κλιμάκωσε τον πόλεμο του Βιετνάμ, που ενέκρινε την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, το 1961 στην Κούβα κ.α. Όμως σε τελική ανάλυση το καίριο ερώτημα δεν είναι αν έχουμε να κάνουμε με έναν «μαύρο Κένεντι» ή έναν «μαύρο Μπους» αλλά ποιο μπορεί να είναι το αληθινό πολιτικό πρόσωπο του «μαύρου Ομπάμα».


Η Νέα Τάξη αδιαπραγμάτευτη

Στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής ο Ομπάμα συμβουλεύεται τον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι (σύμβουλο εθνικής ασφαλείας επί προεδρίας Κάρτερ) ο οποίος πάντοτε χαρακτηριζόταν από τις επιθετικές αντιλήψεις μιας δυναμικής ευρασιατικής γεωπολιτικής, τον Τόνι Λέικ (σύμβουλο εθνικής ασφαλείας στη πρώτη τετραετία του Κλίντον), τον Ντένις Ρος, (πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τεχνοκράτης στο «Ινστιτούτο Πολιτικού Σχεδιασμού του Εβραϊκού Λαού» και θασιώτης της Ισραηλινής πολιτικής στη Παλαιστίνη), τη Σούζαν Ράις (πρώην υφυπουργός Εξωτερικών) κ.α. Είναι φανερό ότι ο Ομπάμα προσανατολίζεται στην άσκηση μιας περισσότερο πολύπλευρης και πραγματιστικής, ως προς το «ύφος», δράσης σε σύγκριση με την μονόπλευρη, μανιχαϊστική πραξεολογία των νεοσυντηρητικών του Μπους. Επί της ουσίας όμως οι θεμελιώδεις επιλογές του αμερικανικού νεοταξικού προτάγματος θα παραμείνουν ίδιες. Ένα αποκαλυπτικό άρθρο του «ειρηνοποιού» Μπαράκ Ομπάμα είχε δημοσιευτεί πριν ένα χρόνο στο «Foreign Affairs» (έκδοση του C.F.R., του Ροκφέλερ κ.α.) με τον εύγλωττο τίτλο «Ανανέωση της Αμερικανικής Ηγεσίας» [5]. Στο κείμενο ξεδιπλώνονται με αποκαλυπτικό τρόπο οι προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής και οι «ρηξικέλευθες» θέσεις και προτάσεις του για τη διατήρηση μακροχρόνια της πλανητικής ηγεμονικής ισχύος των ΗΠΑ. Ας υπογραμμιστούν λοιπόν κάποιες από αυτές.

-O Ομπάμα αναπαράγει το εφεύρημα Μπους για «κράτη-παρίες» και «άξονα του κακού» και μένει πιστός στο δόγμα του «αντιτρομοκρατικού πολέμου»:
«Καλούμαστε ξανά σήμερα να προσφέρουμε την οραματική ηγεσία. Οι απειλές αυτού του αιώνα είναι τουλάχιστον τόσο επικίνδυνες αλλά και… πιο σύνθετες από εκείνες που αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν. Προέρχονται από τα φονικά, σε μαζική κλίμακα, όπλα και από τους παγκόσμιους τρομοκράτες που αντιδρούν στην αποξένωση ή την αντιληπτή αδικία με το δολοφονικό νιχιλισμό. Προέρχονται από τα κακοποιά κράτη που συνδέονται με τους τρομοκράτες και από τις ανερχόμενες δυνάμεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την Αμερική και το διεθνές κληροδότημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας». Οι θέσεις αυτές βρίσκονται στο ίδιο «πνεύμα» με το οποίο ο Ομπάμα, το 2006, πρόσθετε τη ψήφο του στις άλλες 89 με τις οποίες η αμερικανική Γερουσία αποφάσιζε (με 10 ψήφους κατά)την παράταση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας της κυβέρνησης Μπους, του λεγόμενου «Patriot Act».

-Ως προς την πολυδιαφημισμένη αποχώρηση από το Ιράκ η θέση είναι στο «ναι μεν αλλά». Aποχωρούμε μένοντας, έως ότου καταστρέψουμε την Αλ Κάϊντα:
«Για να ανανεώσουμε την αμερικανική ηγεσία στον κόσμο, πρέπει πρώτα να φέρουμε τον πόλεμο του Ιράκ σε ένα υπεύθυνο πέρας και να επικεντρώσουμε εκ νέου την προσοχή μας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή …να αρχίσει μια συγχρονισμένη απόσυρση των δυνάμεων μας…έως τις 31 Μαρτίου 2008 …(Αυτό) θα μπορούσε να ανασταλεί προσωρινά εάν η ιρακινή κυβέρνηση συναντήσει πολιτικά και οικονομικά όρια ασφάλειας στα οποία έχει δεσμευθεί…Πρέπει να αφήσουμε μόνο μια ελάχιστη, εποπτική στρατιωτική δύναμη στην περιοχή για να προστατεύει το αμερικανικό προσωπικό και τις εγκαταστάσεις, να συνεχίσει την εκπαίδευση των ιρακινών δυνάμεων ασφάλειας, και για να ξεριζώσει την Αλ Κάϊντα».

-Προτεραιότητα στη στρατηγική συμμαχία με Ισραήλ απέναντι σε Ιράν, Αλ Κάϊντα, Χαμάς, Χιζμπολάχ:
« Η αφετηρία μας πρέπει πάντα να είναι μια σαφής και ισχυρή δέσμευση για την ασφάλεια του Ισραήλ, ο ισχυρότερος σύμμαχος μας στην περιοχή και η μόνη καθιερωμένη δημοκρατία της. Εκείνη η υποχρέωση είναι ακόμα σημαντικότερη… με την ανάπτυξη των απειλών στην περιοχή- ένα ενισχυμένο Ιράν, ένα χαοτικό Ιράκ, η αναβίωση της Αλ Κάϊντα, η επαναδραστηριοποίηση της Χαμάς και της Χιζμπολάχ». Είναι δε απορίας άξιον το φαινόμενο όπου διάφοροι απληροφόρητοι ένιωσαν έκπληκτοι όταν πρόσφατα ο Ομπάμα μιλώντας σε συγκέντρωση του μεγαλύτερου εβραϊκού λόμπι των ΗΠΑ (Aipac) δήλωσε ότι «η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει πρωτεύουσα του Ισραήλ και πρέπει να παραμείνει αδιαίρετη» για να εισπράξει τη θετικότατη ανταπόκριση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Ολμερτ για «εντυπωσιακή εμφάνιση», «λόγια συγκινητικά» και άλλα παρόμοια. Σε αντίθεση με τη Χαμάς που επεκρινε τον Ομπάμα ότι «εκφράζει την αμερικανική εχθρότητα απέναντι στους Άραβες και τους Μουσουλμάνους», ο δυτικόφιλος παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς έδειξε να μην πολυκαταλαβαίνει δηλώνοντας πως «η Ιερουσαλήμ αποτελεί ζήτημα υπό διαπραγμάτευση», ο δε Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι ερμήνευσε τη φιλοσιωνιστική στάση Ομπάμα με ψυχολογικίζουσες αναλύσεις του τύπου «Φοβόμαστε ότι επειδή ο Ομπάμα είναι μαύρος με κόμπλεξ κατωτερότητας, αυτό θα τον οδηγήσει να συμπεριφέρεται χειρότερα από τους λευκούς» [6]

-Σταμάτημα του πυρηνικού σχεδίου του Ιράν. Κατ΄ αρχήν δια της διπλωματικής οδού και των κυρώσεων αλλά και προσφυγή εφ΄ όσον χρειαστεί στη πολεμική βία:
«Αν και δεν πρέπει να αποκλείσουμε τη χρησιμοποίηση της στρατιωτικής δύναμης, δεν πρέπει να διστάσουμε να μιλήσουμε άμεσα με το Ιράν. Η διπλωματία μας πρέπει να στοχεύσει να αυξήσει για το Ιράν το κόστος της συνέχισης του πυρηνικού προγράμματός του με την εφαρμογή των πιο σκληρών κυρώσεων και την αύξηση της πίεσης από τους βασικούς εμπορικούς εταίρους του. Ο κόσμος πρέπει να εργαστεί για να σταματήσει το ιρανικό σχέδιο εμπλουτισμού του ουρανίου και να αποτρέψει το Ιράν από την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Είναι άκρως επικίνδυνο να υφίστανται πυρηνικά όπλα στα χέρια μιας ριζοσπαστικής θεοκρατίας».

-Κλιμάκωση των επιχειρήσεων απέναντι στην Αλ Κάιντα στο «κεντρικό αντιτρομοκρατικό μέτωπο» του Αφγανιστάν-Πακιστάν:
«Πρέπει να επικεντρώσουμε εκ νέου τις προσπάθειές μας στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν - το κεντρικό μέτωπο του πολέμου μας ενάντια στην Αλ Κάϊντα- καθώς αντιμετωπίζουμε τους τρομοκράτες όπου οι ρίζες τους φθάνουν πολύ βαθιά».

-Συγκρότηση μιας αποτελεσματικής στρατιωτική συμμαχία ανάλογα όπως στη εποχή του ψυχρού πολέμου:
«Για την κατανίκηση της Αλ Κάϊντα θα οικοδομήσω (για τον 21ο αιώνα) μια στρατιωτική ικανότητα και συμπαρατάξεις, τόσο ισχυρές όσο η αντικομουνιστική συμμαχία η οποία κέρδισε τον ψυχρό πόλεμο, για να αντιμετωπίσει παντού την παράβαση από το Τζιμπουτί ως το Κανταχάρ». «θα συναθροίσω τους Συμμάχους του ΝΑΤΟ μας για να συμβάλουν με περισσότερα στρατεύματα στις διαδικασίες ομαδικής ασφαλείας και για να επενδύσουν περισσότερους στις δυνατότητες αναδημιουργίας και σταθεροποίησης. Και δεδομένου ότι ενισχύουμε το ΝΑΤΟ, πρέπει να χτίσουμε τις νέες συμμαχίες και τις συνεργασίες σε άλλες ζωτικής σημασίας περιοχές».

-Εξασφάλιση της αμερικανικής ηγεμονίας δια του μιλιταρισμού:
«Για να ανανεώσουμε την αμερικανική ηγεσία στον κόσμο, πρέπει αμέσως να αρχίσουμε την εργασία αναζωογόνησης της στρατιωτικής μας δυνατότητας. Μια στρατιωτική ισχύς είναι…αναγκαία για να στηρίξουμε την ειρήνη… Πρέπει…να επανοικοδομήσουμε τη στρατιωτική μας ικανότητα και να την προετοιμάσουμε για τις αποστολές του μέλλοντος…Δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω τη δύναμη, μονομερώς εάν είναι απαραίτητο, για να προστατεύσω τον αμερικανικό πληθυσμό ή τα ζωτικά συμφέροντά μας οσάκις προσβληθούμε ή απειληθούμε άμεσα».


Στο όνομα του Κεφαλαίου

Ο Ομπάμα στο οικονομικο-κοινωνικό του αφήγημα προσπαθεί να συνδυάσει τις αξίες της «δυναμικής ελεύθερης αγοράς», της «επιχειρηματικής καινοτομίας» και της «εκτεταμένης οικονομικής ασφάλειας» με κάποια δευτερεύοντα μέτρα κρατικής κοινωνικής πολιτικής και με εργαλείο την «ορθολογική διακυβέρνηση». Στις ομιλίες του, αναφερόταν (σε σύγκριση με την Κλίντον) λιγότερο στην ανάγκη εισοδηματικής αναβάθμισης των κατώτερων κοινωνικών ομάδων και περισσότερο εμφανιζόταν ως υπέρμαχος των ενδιαφερόντων των μεσαίων αστικών στρωμάτων. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις πολιτικοοικονομικές θέσεις της Κλίντον για «οικονομικό προστατευτισμό», «ενίσχυση δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος», «εθνικό σύστημα υγείας» κ.α. αποτέλεσε έναν από τους λόγους που σημαντικό τμήμα της αμερικανικής εργατικής τάξης προτιμούσε ως υποψήφια τη Χίλαρι. Έτσι μέχρι τέλους του 2007 εκδηλώθηκαν υπέρ της Κλίντον εννιά παναμερικανικά συνδικάτα, υπέρ του Έντουαρντς τέσσερα και υπέρ του Ομπάμα κανένα [7]. Πρόσφατα τα εργατικά συνδικάτα επέκριναν τον Ομπάμα για την απόφασή του να επιλέξει ως συνεργάτη του στα οικονομικά, τον Τζέισον Φέρμαν (ήταν ειδικός σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον και του υπουργού του Ρόμπερτ Ρούμπιν). Εξέφρασαν την ανησυχία τους για την επιρροή των επιχειρήσεων στο Δημοκρατικό Κόμμα και κατηγόρησαν τον Φέρμαν ως εκφραστή μιας οικονομικής πολιτικής σύμφωνης με «την ατζέντα της Wall Street» σε βάρος των εργαζομένων.


Μακριά από εθνικές αυταπάτες

Έχει γίνει παράδοση για μια πλειοψηφική μερίδα του ελληνικού κομματικού και επικοινωνιακού κατεστημένου να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις αποδίδοντας «φιλελληνικές» προθέσεις σε αμερικανούς υποψήφιους προέδρους και κυρίως του Δημοκρατικού κόμματος αγνοώντας πως η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν καθοδηγείται ούτε από συναισθηματικές σκοπιμότητες ούτε από κανόνες δικαίου αλλά από συμφέροντα και σχεδιασμούς οικονομικής και πολιτικής ισχύος. Από τον «φιλέλληνα» Κάρτερ το 1976, τον «ομογενή» Δουκάκη το 1988, τον «προοδευτικό» Κλίντον το 1992, τον «φιλελεύθερο της Μασαχουσέτης» Κέρρυ το 2004, έως τον «οραματιστή» Ομπάμα το 2008, οι όποιες αναφορές τους στα ελληνικά εθνικά ζητήματα είναι ένα από τα μέσα της ψηφοθηρικής απεύθυνσης τους προς μια έτσι κι αλλιώς ανίσχυρη πολιτικά και αποπροσανατολισμένη πνευματικά ελληνοαμερικανική ομογένεια. Συνεχιστής αυτής της τακτικής ο Μπαράκ Ομπάμα επιχείρησε, στις συναντήσεις του με ομογενείς εκπροσώπους, να επιδείξει ένα «φιλελληνικό» προσωπείο σχετικά με τα προβλήματα και τα δικαιώματα του οικουμενικού Πατριαρχείου στην Τουρκία καθώς και τα εθνικά θέματα της Κύπρου και της ΠΓΔΜ [8]. Οι αόριστες εθιμοτυπικές νύξεις που ηχούσαν εύηχα στα αυτιά των παρευρισκομένων ομογενών στερούνται σημασίας. Διότι κάθε αμερικάνος υποψήφιος πρόεδρος ενώπιον ελληνοαμερικανικού κοινού θα αναφερόταν στην ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού στη βάση της αποδοχής «από τις δύο κοινότητες» και «στις αρχές του δικαίου». Ή μήπως στα τελευταία 50 χρόνια έχει υπάρξει αμερικανός υποψήφιος ή εν ενεργεία πρόεδρος που δεν θα χαρακτήριζε την Ελλάδα «ισχυρό σύμμαχο και εταίρο των ΗΠΑ»; Σχετικά με τα ζητήματα του οικουμενικού πατριαρχείου πάντα βρίσκονται πρώτα στον κατάλογο των διαβεβαιώσεων και έσχατα στον κατάλογο των ιεραρχημένων αμερικανικών επιλογών και ενεργειών. Και οι όποιες θετικές σκέψεις του Ομπάμα σχετικά με το Σκοπιανό (όπως η συνυπογραφή του στην κατάθεση του ψηφίσματος αριθ. 300 στη Γερουσία (3-8-2007) [9] το πιθανότερο είναι να μεταβληθούν υπό το βάρος των βαλκανικών προτεραιοτήτων των ΗΠΑ. Πάντως και αυτές φαίνεται να διαμορφώθηκαν προτού ακόμα ο Τζώρτζ Σόρος (ισχυρός υποστηρικτής του επεκτατισμού-αλυτρωτισμού των Σκοπίων καθώς και ποικίλων ΜΚΟ με έντονη τοπική ανεθνική και μειονοτική παρέμβαση και υποσκαπτική προπαγάνδα) αναλάβει να συνδράμει ουσιαστικά στην υποβοήθηση της προεκλογικής του εκστρατείας.


Ως προς την προοπτική
.
Ο Μπαράκ Ομπάμα θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Ρόναλντ Ρέιγκαν των Δημοκρατικών; Είναι κάτι πολύ πιθανό. Η μόνιμη επωδός του πως «δεν υπάρχει καμιά φιλελεύθερη Αμερική, δεν υπάρχει καμιά συντηρητική Αμερική, υπάρχουν μοναχά οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής» είναι εύκολο να γίνει αντιληπτή ως προσκλητήριο για μια «παναμερικανική συνέγερση». Για την νέα «πατριωτική ενότητα», δηλαδή την απαιτούμενη ιμπεριαλιστική σοβινιστική καθολική συσπείρωση με δυο κύρια χαρακτηριστικά: τον αποτελεσματικότερο «αντιτρομοκρατικό» νεοταξικό πόλεμο στο εξωτερικό και την αποτελεσματικότερη συναινετική καταστολή στο εσωτερικό.
_


[1]- Barack Obama (D)-Top Contributors (opensecrets.org, 2008).

[2]-
Παραιτείται από την κρατική χρηματοδότηση…ο Ομπάμα (in.gr, 19-6-2008).

[3]-
Τσάβες: άνοιγμα στον...επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ (enet.gr, 9-6-2008).

[4]- The Audacity of Hope. Thoughts on Reclaiming the American Dream (book,2006) by Barack Obama.

[5]-
Barack Obama: Renewing American Leadership (Foreign Affairs, July/August 2007).

[6]-
Σκληρή επίθεση Καντάφι στον Ομπάμα…(in.gr, 12-6-2008).

[7]-
J.J.Holland: Obama Comes Up Short on Union Support (usatoday.com, 18-12-2007).

[8]-
Ο Μπαράκ Ομπάμα και τα Ελληνικά θέματα (voanews.com, 13-6-2008).

[9]-
110th CONGRESS-1st Session-S. RES. 300 (the Library of Congress/ Thomas, 2007).

«Μαύρο Χρήμα» - (αναδιάταξη)


Ας μην θεωρούν κάποιοι πως διαβιούμε σε χώρα Λωτοφάγων
δίχως Μνήμη και Κρίση. Το «Μαύρο Χρήμα» δεν αφορά μόνον
το «βίο και την πολιτεία» κάποιων πράσινων "Εκσυγχρονιστών".
Πάντοτε ήταν το δυναμογόνο «λίπασμα» της εκτροφής,
της αντεθνικής - αντικοινωνικής συνύφανσης και της εξάπλωσης
του εγχώριου ολιγαρχικού, παρασιτικού οικονομικού και
κομματικοπολιτικού καθεστώτος.
Και οι ίδιοι οι εξουσιαστικοί φορείς αυτού του συστήματος
και αυτής της σύμπλεξης, είτε με τις δικαστικές διαλευκάνσεις
είτε με τις εξεταστικές κοινοβουλευτικές επιτροπές τους,
ξανά και πάλι θα κλείσουν ερμητικά το «καπάκι» στο «βαθύ φρέαρ»
της ατιμωρησίας και της συγκάλυψης.

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Ιρλανδικό «Όχι».Η Ευρωσυνθήκη είναι ένα «κομμάτι χαρτί».

Η Ευρωλιγαρχία μπορεί να κυβερνά και να επιβάλλει, μέσον των εξωνημένων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών πολιτικο- κομματικών και επικοινωνιακών μηχανισμών, την αντεθνική και αντικοινωνική ευρωλαγνεία μόνο δια του υπεραυταρχισμού και της ολοκληρωτικής προσταγής. Να αρνείται ακόμα και την «δημοψηφισματική» πολιτική έκφρασης γνώμης των λαών για κρίσιμης σπουδαιότητας θέματα. Το γενικό απορριπτικό «κλίμα»,που εκδηλώθηκε έστω σε περιορισμένη έκταση με τα «Όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών το 2005 και των Ιρλανδών το 2008, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τους πειραματισμούς των μαζικών αστικοδημοκρατικών ψηφοφοριών σε καθολική κλίμακα.

Όμως η Ευρωλιγαρχία και οι υποστηρικτές της ούτε και τώρα απέφυγαν την απονομιμοποιητική ήττα. Το «Όχι» των Ιρλανδών αποτελεί μια μεγαλειώδη πράξη αντίστασης, μέγιστης συμβολικής και πραγματικής σημασίας για όλους τους λαούς μέσα στην Ε.Ε. Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, το Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα [1] μπορεί να μετατραπεί απλά σε «ένα κομμάτι χαρτί».

Ο ελληνικός λαός καθώς δεν εκφράζεται από την συμπαιγνία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και την κοινοβουλευτική επικύρωση στις 11-6-2008 της Ευρωσυνθήκης, έχει ως αυτονόητο αίτημα την διεξαγωγή Δημοψηφίσματος.

-
[1] Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα.
Μέρος Ι & Μέρος ΙΙ.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Ευρωπαϊκή Ένωση του Κεφαλαίου – (αναδιάταξη)



Το αληθινό νεοφιλελεύθερο πρόσωπο της Καραμανλικής
Διακυβέρνησης αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά
διευκολύνοντας , με την αποχή της υπουργού Φάνης Πάλη-Πετραλιά
στο Συμβούλιο Υπουργών Απαχόλησης (10-6-2008), να ενισχυθούν
οι αντιδραστικές ευρωενωσιακές πολιτικές.
Αυτές της Flexicurity, της κατάργησης του 48 ωρου

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Υπό Γερμανική Τηλεπαρακολούθηση η Ελλάδα - (αναδιάταξη)


Χάρη στη «φιλότιμη», «μεταρρυθμιστική»
προσπάθεια της Καραμανλικής Διακυβέρνησης,
η Ελλάδα απόκτησε επιτέλους τον
«Γερμανό Τηλεπαρακολουθητή» της.

Δείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο
του Γιώργου Δελαστίκ ε δ ώ.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Δέκα Χρόνια από την Απώλεια του Παναγιώτη Κονδύλη.

Πέρασε μια δεκαετία από τον πρόωρο θάνατο του Παναγιώτη Κονδύλη. Ήταν ένας άνθρωπος εξέχων, πλανητικού διαμετρήματος. Ένας καθολικός λόγιος με μια ανεξάντλητη ευρυμάθεια και στοχαστικότητα. Επιστημονικός «παρατηρητής των ανθρώπινων πραγμάτων και αναλυτής της ανθρώπινης συμπεριφοράς», όπως ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του.

Οι παρακάτω διορατικές επισημάνσεις του είναι τμήμα από μια Συνέντευξη στον Marin Terpstra με τίτλο «Απαντήσεις σε Δέκα Ερωτήματα», δημοσιευμένη στο περιοδικό Deutsche Zeitschrift für Philosophie,42 (1994) και μεταφρασμένη στα ελληνικά στο περιοδικό Λεβιάθαν,15 (1994). [1]

«...Οι απολογητές του δυτικού συστήματος, που πανηγυρίζουν τη νίκη του πάνω στον κομμουνισμό, διαιωνίζουν την τωρινή στιγμή και μιλούν για το τέλος της ιστορίας. Το συναφές με τούτο εδώ τέλος των ιδεολογιών θα έρθει, όπως λέγεται, επειδή μία από τις ιδεολογίες αυτές επιβλήθηκε τάχα και εξάλειψε τις υπόλοιπες· αν η νικηφόρα ιδεολογία θα ισχύει εις τους αιώνας των αιώνων, τότε προφανώς οι διανοούμενοι θα έχουν λίγα πράγματα να κάμουν. Η δική μου διάγνωση διαφέρει ριζικά από τέτοιες κατασκευές. Κατά τη γνώμη μου ούτε η ιστορία τελείωσε ούτε στο μέλλον θα εκλείψει η απολογητική ή πολεμική δραστηριοποίηση των διανοουμένων. Στο τέλος της έφτασε απλώς μία ιστορική εποχή, και μαζί της στέρεψαν τώρα τα τρία μεγάλα πολιτικά-ιδεολογικά ρεύματα που τη χαρακτήρισαν: ο συντηρητισμός, ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός (η κοινωνική δημοκρατία). Στα πολιτικά μου έργα εξήγησα διεξοδικά πώς οι ιδεολογίες αυτές έχασαν βαθμηδόν τους κοινωνικούς τους φορείς και τις κοινωνικές τους αναφορές, έτσι ώστε η χρήση τους έγινε αυθαίρετη, και μάλιστα εναλλακτική. Η κατάρρευση του κομμουνισμού έκαμε τις πολιτικές μας έννοιες ακόμη πιο περιττές. Γιατί μόλις τώρα, μετά το εξαιρετικά δραματικό κοσμοϊστορικό επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου, έρχονται στην επιφάνεια οι βαθύτερες κινητήριες δυνάμεις της μελλοντικής πλανητικής πολιτικής, οι οποίες συσσωρεύονταν, πολλές φορές ανεπαίσθητα, κάτω από τη Θυελλώδη πολιτική ιστορία του 20ού αιώνα.
Μια τρομακτική ένταση δημιουργείται τώρα από το γιγάντωμα μαζικοδημοκρατικών προσδοκιών σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ παράλληλα ο πλανήτης γίνεται στενότερος εξ αιτίας της πληθυσμιακής έκρηξης και της διαγραφόμενης σπανής οικολογικών και λοιπών αγαθών. Πρέπει λοιπόν να αναμένονται βίαιοι ανταγωνισμοί και συγκρούσεις, και μέσα σ' όλα αυτά ως ο χειρότερος κίνδυνος ίσως δεν θ' αποδειχθεί καν ο πόλεμος, παρά μια διαρκής κατάσταση αχαλίνωτης ανομίας. Δεν αποκλείεται η πολιτική, αφού έχει ήδη λάβει οικονομικό χαρακτήρα, να λάβει στο μέλλον χαρακτήρα βιολογικό, σε περίπτωση όπου θα αναγκαζόταν να συρρικνωθεί στην κατανομή ζωτικών αγαθών. Αν στο πλαίσιο αυτό θα γεννηθούν νέες ιδεολογίες ή θα χρησιμοποιηθούν κατάλοιπα των παλαιών σε νέα συσκευασία, αυτό εξαρτάται από την υφή και την ένταση των συγκρούσεων. Δύσκολα μπορώ να φαντασθώ ότι θα υπάρξουν πολλά περιθώρια για ιδεολογική δραστηριότητα αν οι άνθρωποι αναγκασθούν να πολεμήσουν για τροφή, νερό ή και αέρα· ήδη σήμερα οι λεγόμενοι «οικονομικοί πρόσφυγες» δεν διαθέτουν κάποιαν ευκρινή ιδεολογία. Αν ωστόσο, μέσα σε πιο υποφερτές καταστάσεις, διαμορφωθούν καινούργιες ιδεολογίες, τότε η μορφή και το περιεχόμενο τους θα προσδιορισθούν από τον χαρακτήρα των υποκειμένων και των συνομαδώσεων της πλανητικής πολιτικής: θα είναι άραγε έθνη, θα είναι πολιτισμοί, θα είναι ίσως φυλές; Ό,τι κι αν είναι πάντως, θα υπάρξουν διανοούμενοι που θα προσφέρουν τις ιδεολογικές τους υπηρεσίες στην εκάστοτε «δικαία υπόθεση». Είναι σήμερα μόδα να παραπονιούνται οι πάντες, κατόπιν εορτής, για την εύκολη ιδεολογική παραπλάνηση των «πνευματικών ανθρώπων» και να καυτηριάζουν σε νέες παραλλαγές την trahison des clercs. Αλλά αυτός ήταν ανέκαθεν ο ρόλος των διανοουμένων: να παράγουν ιδεολογία, να προσφέρουν συνθήματα αξιοποιήσιμα στην πράξη. Γιατί θα έπρεπε να είναι ή να γίνουν αλλιώς τα πράγματα; Και στο κάτω-κάτω μόνον διανοούμενοι ισχυρίζονται ότι οι διανοούμενοι καταλαβαίνουν τον κόσμο καλύτερα από τους άλλους...»

[1]Παναγιώτης Κονδύλης,Το Αόρατο Χρονολόγιο
της Σκέψης
(εκδ.Νεφέλη,1998)





Σάββατο 24 Μαΐου 2008

«Ελληνο-Σερβική Φιλία»… (αναδιάταξη)


Γιώργος και Ντόρα χέρι-χέρι για μια δυτικόφιλη Σερβία.

Στις επαφές του (23-5-2008) με τον πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας Ίβιτσα Ντάτσιτς και τον Υπ.Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Ζαν Ασελμπορν (ως εκπροσώπου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Συμβουλίου Υπουργών της Ε.Ε.), ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Παπανδρέου, εξέφρασε την προαίρεση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (αυτής που στο άρθρο «Σοσιαλιστική Συμμαχία στην Ν.Ευρώπη», 30-1-1976 - ο Πατήρ του Ανδρέας την αποκαλούσε «επιρροή των Σιωνιστών», για να το …ξεχάσει αργότερα ), να δεχτεί στις γραμμές της τους Σέρβους Σοσιαλιστές αρκεί να συνδράμουν στην προσπάθεια συγκρότησης κυβέρνησης των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων της Σερβίας και στη διευθέτηση του προβλήματος του Κοσόβο

Παράλληλα η Υπ.Εξωτερικών της Ελλάδας Ντόρα Μπακογιάννη, στη συνάντηση της την ίδια μέρα με τον Ζαν Ασελμπορν, δήλωσε ότι «Το μήνυμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σαφές. Εμείς θέλουμε τη Σερβία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση μακροπρόθεσμα.Θέλουμε μια Σερβία ευρωπαϊκή… αυτή την επιλογή την οποία επιβεβαίωσε ο σερβικός λαός με την ψήφο του θα μπορέσει να την υλοποιήσει κιόλας με μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση».

Εκβιαστική Ελληνική Δικομματική Δυτικοφροσύνη;
Ουδεμία έκπληξις

Δείτε:
-Όροι Γιώργου στον Ντάτσιτς για τη Διεθνή.
-Ντόρα υπέρ φιλοδυτικής κυβέρνησης.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Προς de facto αναγνώριση του Κοσόβου.


Τη Τετάρτη 21 Μαΐου 2008, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής της Διαβαλκανικής στο Πομόριε της Βουλγαρίας, η υπ.εξωτερικών της Ελλάδας Ντόρα Μπακογιάννη είχε μυστικό ραντεβού με τον λεγόμενο "υπ.εξωτερικών" του Κοσόβου, Σκεντέρ Χουσενί.

Ο Χουσενί εμφανίστηκε με τρόπο πραξικοπηματικό στη Διαβαλκανική με την ανοχή όλων, εκτός της Σερβικής αντιπροσωπείας που οδηγήθηκε σε αποχώρηση από τη Σύνοδο.

Τούτη η πολιτική πράξη αποδομεί σημαντικά την επικοινωνιακή εικόνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (της δήθεν "υπευθυνότητας" και των "αρχών") για την μη αποδοχή των, εκτός του διεθνούς δικαιϊκού πλαισίου, τετελεσμένων.

Η συνάντηση προβλήθηκε έντονα από τους Αλβανοκοσοβάρους και συνιστά το προοίμιο της de facto αναγνώρισης ενός παράνομου ιμπεριαλιστικού προτεκτοράτου στη δυτική Βαλκανική (ως εκφρασμένη απαίτηση της ηγεσίας του αμερικανικού ΥΠΕΞ, Ράις και Φριντ), εξέλιξη που οδηγεί στην εκ των έσω αποσταθεροποίηση της εθνικής πολιτικής σε Κύπρο και Δ.Θράκη.

Δείτε: