Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Σαμαράς. Αντιμνημονιακή Συναίνεση



«Σε αυτή την πολιτική συναίνεση δεν δίνω» δήλωνε με στόμφο σήμερα  ο Αντώνης Σαμαράς ως ο «ανυποχώρητος» τάχα  αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε δηλώσεις του από την Ρηγίλλης κατόπιν  της συνάντησής του με τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

Πόσο όμως αληθινή είναι μια τέτοια διαβεβαίωση; Και κατά πόσο πράγματι η συνάντηση ήταν χωρίς «απολύτως κανένα περιεχόμενο» όπως θέλανε καταπραϋντικά να αυτοπαραμυθιάζονται αρκετοί, μεταξύ των οποίων ακόμα και κάποιοι «έγκριτοι» αριστεροί δημοσιογράφοι; Πόσο μακριά απέχει η ΝΔ από κάθε υποστήριξη ή ανοχή προς την   εδώ εντολοδόχο κυβερνητική Αρχή της Ελλάδας-Προτεκτοράτου;

Ή μήπως πρόκειται για την βασική τακτική της (με Π Κεφαλαίο) «Πολιτικαντικής» Σαμαρά που προσποιούμενη «ανθεκτικότητα» ως προς τις εκκωφαντικές πιέσεις και υποδείξεις της οικονομικής Ολιγαρχίας  και των Μέσων  της   για πλήρη υποτακτική ευθυγράμμιση προς τις «επιταγές των καιρών», προτιμάει  τις καλοραμμένες και καλοβαμμένες  «στολές παραλλαγής» εντός ενός  επωφελούς «πολέμου ελιγμών» με το: «’Aσε τους Φιλελεύθερους Σοσιαλδημοκράτες στη Διακυβέρνηση  να βγάλουν  το φίδι από τη τρύπα. Εμείς να επωφεληθούμε ενόσω  εκείνοι, ματώνοντας τον λαό και καταστρέφοντας τη χώρα, αυτονόητα θα αιμορραγούν εκλογικά». Εξού και τα εντυπωσιοθηρικά αντιμνημονιακά instantanes προσβλέποντας στην ανοδική ανάταξη της εκλογικοπολιτικής επιρροής της ΝΔ.

Παρ΄ όλα αυτά όλο και δυσκολότερα  οι κάθε είδους μάσκες μπορούν να αποκρύβουν το αληθινό πρόσωπο και την βαθύτερη  ουσία της νεοδημοκρατικής πολιτικαντικής στην εξοντωτική  συγκυρία που διανύουμε. Όπως και σήμερα το ίδιο ξανά οι μάσκες παραμέρισαν αποκαλυπτικά:

1-Όταν o Σαμαράς δήλωνε στον  Παπανδρέου πως «η ΝΔ είναι θετική στο ενδεχόμενο επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ» Αλλά … «χωρίς, όμως, την επιβολή πρόσθετων μέτρων» (sic!).   Εδώ έχουμε να κάνουμε με νεοδημοκρατικές αστειότητες για λωτοφάγους. Στην ουσία ο Σαμαράς προσφέρει απλόχερα τη συγκατάθεση του  στον μακροχρόνιο έλεγχο  της χώρας από την χρηματοδεσποτεία και τους βραχίονες της ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΖ.  Στην (δια της «επιμήκυνσης»)  επαναδιαπραγμάτευση των επαχθέστερων «όρων διάσωσης». Ήτοι  της μακροχρόνιας  εδραίωσης των πολιτικών,  οικονομικών και κοινωνικών δομών  του αποικιακού καθεστώτος κατοχής.

2-Όταν ο Σαμαράς -και για να μην υπάρχει παραπέρα ουδεμία αμφιβολία-ταύτιζε πλήρως τις θέσεις του  με τις θέσεις  του Παπανδρέου, όταν ο πρώτος κατά δήλωση του και σε συμφωνία προς τον δεύτερο «θεωρεί εσφαλμένη τη συμμετοχή ιδιωτών στο νέο μόνιμο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε., γιατί μπορεί ο μηχανισμός αυτός, αν γίνει έτσι, να οδηγήσει στην πτώχευση των πιο αδύναμων κρίκων». Πίσω από αυτή όμως τη στάση υποκρύβεται το καθοριστικό γεγονός πως ο αρχηγός  της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως άλλωστε και ο Πρωθυπουργός,  είναι αρνητής κάθε ιδέας για μια "εδώ και τώρα" δραστική Αναδιάρθρωση του χρέους (που θα αφορούσε  τόσο τους όρους της αποπληρωμής όσο  και  το  "debt haircut"). Οπότε καταφεύγει  σε παρελκυστικές τοποθετήσεις προάσπισης των συμφερόντων  του οικουμενικού πλασματικού κεφαλαίου, των διεθνικών μεγατραπεζών και  των τοκογλύφων πιστωτών που διαμοιράζονται  τα «ιμάτια» της πολύπαθης Ελλάδας.  Επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με διαπιστευτήρια ανταλλασσόμενα και εξαργυρούμενα  με την ευμένεια της χρηματοδέσποτείας, στην πρόσβλεψη της κυβερνητικής εξουσίας. Με δηλώσεις «φιλελλήνων», με το απαραίτητο προκάλυμμα και το πρόσχημα της μεγαλόψυχης συμπόνιας και της ευσπλαχνίας για τούτη εδώ τη χώρα.

3-Όταν ο Σαμαράς χάρηκε… «γιατί ο Πρωθυπουργός συμφώνησε με την άποψή μας να είναι η επόμενη Βουλή Αναθεωρητική. Το θεωρώ θετική εξέλιξη».  Μα σαφώς πρόκειται για μια θετική εξέλιξη για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας ώστε να επιλυθούν χρονίζουσες εκκρεμότητες  και  να  «αναθεωρηθούν» (ως συνέχεια της «Καλλικράτειας» Καντονοποίησης)  η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (για τη τελειωτική  άλωση, ολοκληρωτική  κατεδάφιση, ιδιωτικοποίηση και αρπαγή του Δημοσίου χώρου), η δημόσια ανωτάτη παιδεία (υπέρ της ιδιωτικής), η αυτοτέλεια και το  άσυλο των ΑΕΙ και άλλα πολλά.

Ο «μεταρρυθμιστής» Σαμαράς προσήλθε  από τη μία στο Μαξίμου με τα «όχι» του στο μνημόνιο  και από την άλλη στη βουλή με  τα «ναι» του σε πλείστες  διατάξεις  του εκτρωματικού πολυνομοσχεδίου «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας» (όπως περικοπές και αναδιάρθρωση στις ΔΕΚΟ κ.α.). Όπως εξάλλου,  επανειλημμένα η ΝΔ  έχει υποστηρίξει εδώ και ένα χρόνο πάμπολλες νομοθετικές διατάξεις του  πασοκικού καθεστώτος το οποίο  πραγματώνει έναν  αντιλαϊκό προγραμματισμό πρωτόγνωρο και μοναδικό από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Όμως οι  κοινωνικές αντιδράσεις  και η κυβερνητική απαξίωση και αποσταθεροποίηση εξελίσσονται παρά την έμμεση συναίνεση της ΝΔ.  Έμμεση συναίνεση δια της  οποίας  εμπράκτως διαπιστώνουμε  τα αποκαλυπτήρια ή καλύτερα  το ξεγύμνωμα, παρά το αντιτροϊκανικό «φύλλο συκής», της  συγκεκαλυμμένης μαζικής  πολιτικής εξαπάτησης. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός της Ν.Δ. γίνεται καθημερινά όλο και πιο ευδιάκριτος. Έτσι διαψεύδει παταγωδώς  όλους εκείνους που θα έστηναν «ευήκοον ους» σε μια  έστω αστική παραγωγική αυτοϋπέρβαση και  μετασχηματισμό αυτού του κόμματος κάτω από  εθνοκρατικές και κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες. Ταυτόχρονα επικυρώνει τα αξιολογικά «δίκια» ενός πολιτικά υποψιασμένου εκλογικού σώματος  που μεταξύ των άλλων απονομιμοποιεί  και απαξιώνει εκλογικά και δημοσκοπικά  όχι μόνο τον κατοχικό «Διαχειριστή» το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον  (δια της εξαρθρωμένης δικομματικής εναλλαγής) επίδοξο κατοχικό διάδοχο  «Διεκδικητή», την ΝΔ. 

_

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Περιφερειακές εκλογές στην Ελλάδα-Προτεκτοράτο. Απαρχή του Τέλους του ΠΑΣΟΚ.



Η εκλογική συγκυρία

Οι περιφερειακές εκλογές της 7 Νοεμβρίου 2010 στην Ελλάδα-Προτεκτοράτο διεξήχθησαν υπό ιδιαίτερες συνθήκες κατά τις οποίες έχει ήδη αποκαλυφθεί, ως ήταν εξ΄ αρχής αναμενόμενο, η ολοκληρωτική χρεοκοπία της στρατηγικής του «Μνημονίου» που εφαρμόζεται από την εκτελεστική (και υπό κοινοβουλευτικό μανδύα) δικτατορία της «Τρόικας», εκτελώντας την ίδια την υπόσταση της χώρας. Γεγονός που οδηγεί στην κατά τύποις νέα επαναδιαπραγμάτευση των «όρων διάσωσης» από ΔΝΤ – ΚΕΤ - ΕΖ και στην κατ' ουσίαν μακροχρόνια επιβολή του αποικιακού καθεστώτος κατοχής. Επίσης η εκλογική συγκυρία διασυνδέεται με το νεοταξικό θεσμικό πλαίσιο του «Καλλικράτη» με το οποίο προωθείται η αποδιοργανωτική κατάλυση της εθνικοπολιτικής και οικονομικοκοινωνικής συνοχής με εφαλτήριο την περιφερειακή καντονοποίηση του ελλαδικού χώρου.

Και αυτά ενόσω βρισκόμαστε εν μέσω μιας σεισμικής γεωοικονομικής-γεωπολιτικής ακολουθίας στο παγκόσμιο σύστημα της χρηματοδεσποτικής υπερεκμετάλλευσης  [1],   απροσδιόριστης διάρκειας. Η μετάβαση μέσω πολύμορφων αποδιαρθρώσεων-αναδιαρθρώσεων από το κεφαλαιοκρατικό στο χρηματοδεσποτικό σύστημα μεταξύ των άλλων στο διεθνές επίπεδο διοργανώθηκε πάνω στην προεξάρχουσα βάση της οικουμενικευμένης ιστορικής συμμαχίας του φιλελεύθερου δυτικού καπιταλισμού των ολιγοπωλίων και του μονοκομματικού κρατικού καπιταλισμού του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο τοπικό επίπεδο εξυπηρετήθηκε μέσω της αντικειμενικής σύγκλισης της παγκοσμιοποιητικής «πολυπολιτισμικής» στρατηγικής της ολιγαρχίας με την εθνοαποδομητική πολιτική των διανοουμένων και ακτιβιστών της ψευτο-διεθνιστικής αριστεράς.

Παρακολουθώντας τα συμπτώματα της επιταχυνόμενης πλανητικής γεωοικονομικής αποδιάρθρωσης παρατηρούμε στη τωρινή της φάση την αλληλενέργεια σειράς εξελίξεων όπως:

· Η κρίση του δημόσιου χρέους που αποτυπώνεται δραματικά στην εσωτερική περιφέρεια της Ευρωπαϊκής ένωσης είναι μοναχά η «κορυφή του παγόβουνου». Στην πραγματικότητα ο τυφώνας της υπερχρέωσης έχει ανάγειες διαστάσεις. Περιλαμβάνει το Βορρά και το Νότο ενώ γίνεται ακόμα πιο σαρωτικός αν συμπεριληφθούν οι εντέχνως στατιστικά κεκρυμμένες υποχρεώσεις όλων (ακόμα και της Κίνας συμπεριλαμβανομένης) που φτάνουν σε δυσθεώρητα μεγέθη.

· Η πεμπτουσία της σημερινής αντεπανάστασης των ελίτ αφορά την διαδικασία μετατόπισης και μετασχηματισμού της γενικής δομικής κρίσης σε καθολική κρίση των εργασιακών δυνάμεων και γενικότερα των λαών. Κινητήριοι άξονες αυτής της αντεπανάστασης είναι η τριτοκοσμικού τύπου ευρωπαϊκή και αμερικανική θεσμοθετημένη λιτότητα, ανεργία, υγειονομική και συνταξιοδοτική ανασφάλεια, προλεταριοποίηση μικρομεσαίων στρωμάτων, υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας κ.α. 

· Η προγραμματισμένη και καθοδηγημένη, από την χρηματοδεσποτική ολιγαρχία και τις παρεμβάσεις της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, κοινωνικο-οικονομική και πολιτική εξάρθρωση της εσωτερικής ευρωπαϊκής περιφέρειας (με την Ελλάδα ως το πρώτο πειραματόζωο) έχει ως επακόλουθο - εκτός τα πάσης φύσεως αποδοτικά γιουρούσια των διεθνών μεγατραπεζών και των λοιπών κερδοσκόπων τοκογλύφων - τον μετανεωτερικό αποικιοκρατικό επανέλεγχο αυτής της περιφέρειας. Όψη αυτού του επανελέγχου είναι το γερμανικό Πραξικόμημα μέσα στο Υπερκράτος Ευρωζώνη / Ευρωπαϊκή Ένωση (με γαλλική υποστήριξη) για την επιβολή του νέου «Μόνιμου Μηχανισμού Διαχείρισης Κρίσεων». Μηχανισμού σαφώς πιο αδυσώπητου από εκείνον που ιστορικά εξάσκησε σε χώρες δικαιοδοσίας του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. 

· Τόσο αυτός ο ευρωενωσιακός «μηχανισμός διάσωσης» όσο και οι όποιες απόπειρες των ΗΠΑ να κρατηθούν ηγετικά μέσα στο «παιχνίδι» με την απόφαση της Fed να αγοράσει αμερικανικά κρατικά ομόλογα αξίας 850 δις. δολ. ως τον Ιούνιο του 2011, είναι βέβαιο πως όλα αυτά θα αποτύχουν. H ετοιμοθάνατη αμερικανική ηγεμονία και ο ευρωενωσιακός βάλτος, οι διαδοχικές χρεοκοπίες στην Ευρωζώνη, η διαδικασία αποσύνδεσης των χωρών BRIC από τις δυτικές νομισματικές-χρηματοπιστωτικές αγορές της Wall Street και του Λονδίνου, ο παγκόσμιος νομισματικός και εμπορικός πόλεμος, το γεωοικονομικό-γεωπολιτικό και κοινωνικό χάος κλπ όλα τούτα πλέον είναι μέσα στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας σκηνής.

Η βάση των εκλογικών εκτιμήσεων

Ως βάση των όποιων αξιολογήσεων δεν μπορεί παρά να είναι οι τάσεις που καταγράφονται στη συμπεριφορά του ίδιου του εκλογικού σώματος ήτοι των 9.819.026 εκατ. εγγεγραμμένων πολιτών. Τούτο εν επιγνώσει του ακαθάριστου των εκλογικών καταλόγων και της περιορισμένης προσέλευσης των Ελλήνων του εξωτερικού, γεγονός που σαφώς ορίζει πως στην πραγματικότητα οι εκλογείς είναι λιγότεροι από τους εμφανιζόμενους στους εκλογικούς καταλόγους. Όμως μια τέτοια (κατά συνθήκη) βάση είναι σαφώς εγκυρότερη από την επίσημη εκτίμηση της ανίερης τριάδας Κομματικό Σύστημα - ΜΜΕ - Εταιρίες Δημοσκόπησης, που σε πρώτο επίπεδο λαμβάνει υπ΄ όψη τους ψηφίσαντες (εξοβελίζοντας λαθροχειρικά την πολιτική επίδραση της αποχής) και σε δεύτερο επίπεδο λαμβάνει υπόψη τα έγκυρα (εξοβελίζοντας λαθροχειρικά την πολιτική επίδραση των ακύρων / λευκών ). 

Οι περιφερειακές εκλογές ήταν έντονα πολιτικοποιημένες ενδιάμεσες εκλογές και αποτυπώνουν αρκετά καθαρά τις παρούσες δυναμικές τάσεις του γενικού πολιτικού κλίματος που μέλει, εκτός απρόοπτου, να ορίσουν τις κρίσιμες εγγραφές στα δεδομένα των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Τα αποτελέσματα τους συνιστούν μια διαυγή αποκάλυψη για τον βαθμό αυτοτελούς δράσης του λαϊκού παράγοντα, την αληθινή συσχέτιση των πολιτικών δυνάμεων καθώς και την έκταση-ένταση αποσταθεροποίησης του πολιτικο-κομματικού συστήματος.

Βασικά συμπεράσματα

-Πρώτο βασικό συμπέρασμα και γεγονός αυτών των εκλογών είναι η στρατηγική ήττα του ΠΑΣΟΚ και η συντριβή των «μνημονιακών δυνάμεων», με αποτέλεσμα την καθολική (εκτός τη θεσμική και τη λαϊκή) παρανομοποίηση του κατοχικού καθεστώτος.

Με την επενέργεια όλων των παραγόντων καθώς και την διλημματική «απειλή» του Πρωθυπουργού για τυχόν νέα προσφυγή στις κάλπες οι περιφερειακές εκλογές απόκτησαν από τα πράματα έναν έμμεσο «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα σχετικά με τη κυβερνητική πολιτική και το «Μνημόνιο» με το «ΟΧΙ» να αγγίζει γύρω στο 65 % του εκλογικού σώματος και το 62,95 % των ψηφισάντων. Το ποσοστό αυτό επιβεβαίωσε τις δημοσκοπικές εκτιμήσεις που εδώ και ένα μήνα επεσήμαιναν πως «επτά στους δέκα ερωτηθέντες εκτιμούν ότι, υπήρχε τρόπος να αποφευχθεί η προσφυγή στην Τρόικα».

Ως προς το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έχουμε καταλυτική εκλογική καταβύθιση. Σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009 το εκλογικό ποσοστό του από 30,33 % στο εκλογικό σώμα κατέρρευσε θορυβωδώς στο 19,13 % ήτοι κατά 11,2 μονάδες, καθώς εγκαταλείφθηκε από 1.133.616 ψηφοφόρους του ! Το κόμμα αυτό έχει μεταβληθεί πια σε μια απολύτως μειοψηφική δύναμη μέσα στον ελληνικό λαό πραγματικότητα που δεν γίνεται να συγκαλυφθεί από τις «οργουελιανές» αντιστροφές του πρωθυπουργικού λόγου περί εκλογικής επιδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ έμειναν δίχως λαϊκή ανοχή άρα χωρίς άλλο «πολιτικό χρόνο». Πορεύονται σταθερά προς το ερεβώδες «Τέλος» τους. Και είναι αυτό το στοιχείο που τελικά καθόρισε την αναδίπλωση του Πρωθυπουργού σχετικά με το ενδεχόμενο προσφυγής σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές και όχι κάποια υποτιθέμενη «μπλόφα» που οπωσδήποτε θα υπόκειντο σε ανάκληση. Επιπλέον τούτο το «Τέλος» είναι αμετάκλητο, άσχετα με το πόσες Περιφέρειες και πόσους Δήμους θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ στις αυριανές επαναληπτικές εκλογές επιχειρώντας με τη συνδρομή των ΜΜΕ την ανασκευή των εντυπώσεων.

-Δεύτερο συμπέρασμα: H αποδιοργάνωση του Δικομματισμού.

Τα αποτελέσματα κατέδειξαν τον συσχετισμό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τον βαθμό της πραγματικής εκλογικο-πολιτικής τους επιρροής σήμερα. Ο Δικομματισμός σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009 από 53,44 % στο εκλογικό σώμα συρρικνώθηκε στο 37,15 % ήτοι κατά 16,29 μονάδες, με την απομάκρυνση 1.660.289 πολιτών από αυτόν. Πρόκειται για μια ανεπίστρεπτη αποσυνθετική διαδικασία η οποία αποτελεί σταθμό στους επιθανάτιους σπασμούς της Μεταπολίτευσης. 

Εκτός της πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ τα αποτελέσματα αποτέλεσαν ήττα και για τη Ν.Δ.  Η θεωρία της «ολικής επαναφοράς» του Αντώνη Σαμαρά συνιστά ένα «ντοπάρισμα» φτιαγμένο με νοθευμένα υλικά. Διότι είναι αδύνατο να αγνοηθεί πως σε σύγκριση με τις εκλογές του 2009 το εκλογικό ποσοστό της Ν.Δ. από 23,11 % στο εκλογικό σώμα μειώθηκε στο 18,02 % ήτοι κατά 5,09 μονάδες που αφορά διαφυγή 526.673 ψηφοφόρων της. Από την άλλη η εκλογική βύθιση του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την ένταξη του Σαμαρά στο «αντιμνημονιακό στρατόπεδο» (ως αστική εκδοχή του), επέφερε τη σχετική εκλογική τους ισοβαθμία με την Ν.Δ. να υστερεί μοναχά κατά 1,11 % στο εκλογικό σώμα. Η εξέλιξη αυτή σταθεροποίησε την ηγεμονική θέση του Σαμαρά γενικότερα στη Δεξιά και ειδικά στην Ν.Δ. - αναδομώντας τα ίδια τα πλαίσια της πολιτικής ψυχολογίας του κόμματος αυτού - κάτω από την αίσθηση πως η ανάκτηση της διακυβέρνησης είναι πλέον πολιτικά εφικτή. Μια αίσθηση όμως που αποφεύγει να αναμετρηθεί με το ανυπέρβλητο φράγμα της συρρίκνωσης του ίδιου του Δικομματισμού.

-Τρίτο συμπέρασμα: H απονομιμοποίηση ολόκληρου του πολιτικού-κομματικού συστήματος.

Σε ένα πρώτο επίπεδο το εκλογικό σώμα δια της Αποχής ανέδειξε την ισχυρότατη τάση αποστασιοποίησης από την εκλογική αναμέτρηση. Από 25,85 % στις βουλευτικές εκλογές του 2007 και 29,08 % στις β. εκλογές του 2009 η Αποχή εκτινάσσεται στο 39,01 % του εκλογικού σώματος. Σχετικά με τη φύση της Αποχής ας σημειωθούν τα εξής:
α) Η μεγάλη αύξηση της δεν είναι προϊόν μιας καταδικαστέας αδιαφορίας για τα «της πόλεως» θέματα - εκείνο το «τον μηδέν τωνδε [των πολιτικών] μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν» (Θουκυδίδη -Περικλέους Επιτάφιος). Υπάρχει και αυτό ως περιορισμένο μέγεθος που όμως δεν ξεπερνά το 10 % του εκλογικού σώματος. 
β) Για το συντριπτικά μέγιστο τμήμα της, δεν αφορά κάποια «αποϊδεολογικοποιημένη» απογοήτευση και παραίτηση αλλά σαφώς μια θετική αυθόρμητη έως συνειδητή απόφαση εξόδου από το υπαρκτό σύστημα της πολιτικής-κομματικής αντιπροσώπευσης, μια δυνητική εγρήγορση ως ψήφος απόρριψης και απονομιμοποίησης της κομματοκρατικής πολιτικαντικής και ψηφοθηρικής πατρωνίας του εκλογικού σώματος. 

Σε δεύτερο επίπεδο το Λευκό και το Άκυρο από 1,98 % το 2007 και 1,87 % το 2009 υψώνεται στο 5,5 % του εκλογικού σώματος και στο 9,10 % των ψηφισάντων. 545.232 εκλογείς, ένας αριθμός ελάχιστα πίσω από αυτόν του ΚΚΕ, μέσω του Λευκού / Ακύρου απέστειλε το πιο αυθεντικό ενεργητικό μήνυμα προσανατολισμένης πολιτικής καταδίκης του συστήματος. 

Αποχή – Άκυρα – Λευκά από 27,82 % το 2007 φθάνουν στο καταλυτικό 44,56 % των περιφερειακών εκλογών του 2010 ! Και τούτο κάτω υπό το κράτος της πιο απαξιωτικής μαύρης προπαγάνδας και της θεωρίας περί «αδιέξοδης και αναποτελεσματικής στάσης» που με διοργανωτές τα ΜΜΕ έπαιρναν μέρος σε αρμονική συγχορδία οι μπλε, πράσινοι, ροζ και κόκκινοι διανοούμενοι της κομματοκρατίας. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ριζική τροποποίηση των δεδομένων της πολιτικής σκηνής που αποκαλύπτουν μια μαζική λαϊκή αμφισβήτηση ολόκληρου του παρακμιακού και ανυπόληπτου πολιτικού-κομματικού συστήματος, των ιστορικών σχέσεων κομματικής εκπροσώπησης καθώς και τη σταθερή διατύπωση αυτής της κοινωνικής αμφισβήτησης με βασικά οχήματα - μορφές την συνειδητή Αποχή – Άκυρο – Λευκό. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κοινωνικοπολιτική δυαδικότητα, καταγραμμένη στην ανάδυση της στις ευρωεκλογές του 2009 [2], που τώρα ανεπτυγμένη παγιώνεται και όπου στον ένα πόλο της διαπλέκονται οι πάσης φύσεως νεοταξικοί παράγοντες και φορείς της αντεθνικής αντιλαϊκής κομματοκρατικής «δειμοκρατίας» ενώ στον άλλο πόλο έλκεται ένα τεράστιο απορριπτικό δυναμικό λαϊκής οργής και αφύπνισης. 

-Τέταρτο συμπέρασμα: Μικρή ανάκαμψη της ευρείας εκλογικής αριστεράς.

Εν πρώτοις η ευρεία εκλογική αριστερά φαίνεται να ανέρχεται στο 12,26 % του εκλογικού σώματος από το 10,60 % των εκλογών του 2009, περιλαμβάνοντας 1.203.410 ψηφοφόρους. 

Τα εκλογικά αποτελέσματα συνιστούν αποτυχία και για τα τρία σχήματα που έχουν ως αφετηρία τον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. H Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη εκλογικά καθηλωμένη φαίνεται χωρίς αυτοδύναμο κοινοβουλευτικό μέλλον. Η μεγάλη ήττα του Αλέκου Αλαβάνου είναι τελικά σοβαρό πλήγμα για το ίδιο το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» που τον πλαισίωνε υποστηρικτικά αποκαλύπτοντας πως το απελευθερωτικό μέλλον δεν ποτίζεται με τα απόνερα του ανεθνικού ψευτοριζοσπαστισμού. Το εκλογικό φιάσκο της σύγκλισης του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, με το «αντιμνημονιακό» τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ δια του Αλέξη Μητρόπουλου έβαλε τελεία και παύλα στις όποιες ψευδαισθήσεις ή  μεγαλομανίες  και των δύο εταίρων.

Ως προς ΚΚΕ μπορεί τα κύμβαλα των πανηγυρισμών να ηχούν ακόμα εκκωφαντικά αλλά δεν μπορεί να αποκρυφτεί το γεγονός πως στην ουσία έχουμε σε τελική ανάλυση μια αποκατάσταση της εκλογικής επιρροής του 2007 –και όχι μια αξιόλογη ανάκαμψη παρόλο που ο άνεμος της συγκυρίας θα ήταν σχετικά ούριος προς μια τέτοια στόχευση. Έτσι το σημερινό ποσοστό του ΚΚΕ 6 % στο εκλογικό σώμα που ισοδυναμεί με 588.898 ψήφους ελάχιστα απέχει από εκείνο το 5,89 % των βουλευτικών εκλογών του 2007 και που αφορούσε 583.750 ψήφους. Βασικά πρόκειται λοιπόν κυρίως για μια επαναστέγαση παραδοσιακών του ψηφοφόρων που είχαν αποστασιοποιηθεί στις εκλογές του 2009. Αντικειμενικά λοιπόν πρόκειται για ήττα μάλλον παρά νίκη.

Αντίθετα αξιοσημείωτη είναι η επιτυχημένη κάθοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με πανελλαδικό ποσοστό 1 % του εκλογικού σώματος (1,64 % των ψηφισάντων) και 97.000 ψήφους, δηλαδή 72.263 περισσότερες από όσες είχε στις βουλευτικές του 2009.

-Πέμπτο συμπέρασμα: Ανακατανομές στο χώρο της "Άκρας Δεξιάς".

Η αποκάλυψη του κάλπικου «παρεμβατικού πατριωτισμού» του ΛΑΟΣ συντέλεσε καθοριστικά στην εκλογικό-πολιτική του παρακμοποίηση με το τωρινό ποσοστό του στο εκλογικό σώμα 2,23 % να καθηλώνεται κάτω και αυτού του 2,74 % του 2007. Ταυτόχρονα (συντελούσης της «αλαβάνιας» μεταεθνικής ιδεολογικής αφασίας συμπάσης της οικουμενιστικής αριστεράς) έχουμε αξιοσημείωτη ενίσχυση της «Χρυσής Αυγής» όπου στο δήμο Αθήνας αύξησε σημαντικά το ποσοστό της (5,3 % των «εγκύρων) σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2009. Σε μεγάλο μέρος του 1ου και του 6ου δημοτικού διαμερίσματος πήρε πάνω από 15% ενώ σε περιοχές των Αθηνών - με οξυμένο το κοινωνικό πρόβλημα του μεταναστευτικού (Άγιος Παντελεήμονας, Πλατεία Αττικής, Άγιος Παύλος) - έφτασε το 20%. 

Νέος Πολιτικός Κύκλος

Το πολιτικό σκηνικό οδηγείται σε ραγδαία ρευστοποίηση ενώ όλες οι μεταπολιτευτικές πολιτικές δομές υφίστανται εκ βάθρων συγκλονισμό και εξάρθρωση. Στο επίπεδο των εξουσιαστικών δυνάμεων θα αναζητηθούν εν μέσω εντεινόμενης «κρίσης κορυφών» και πολιτικο-κομματικού κατακερματισμού οι νέες («συμμαχικές», «οικουμενικές») μορφές διακυβέρνησης για την αναπαραγωγή της χειραγώγησης. Στο επίπεδο των λαϊκών δυνάμεων η συγκέντρωση κρίσιμης ποσότητας απόγνωσης-οργής σε διαλεκτική αλληλουχία με τις ανάγκες αυτό-επιβίωσης θα κατευθυνθεί είτε προς εκδηλώσεις ενός χαοτικού μιμητικού πριμιτιβισμού [3] είτε προς προχωρημένες αποτελεσματικές μορφές εθνικής και λαϊκής αντισυστημικής συγκρότησης και κινητοποίησης. Προς τούτο έχει να αναμετρηθεί εκτός των άλλων με τα επικυρίαρχα ψευτοδιεθνιστικά εθνοαποδομητικά δίκτυα που καταληστεύουν και αποδομούν το μέλλον της ίδιας της αριστεράς.




[1]-Η χρηματοδεσποτεία των Banksters.Μέρος Ι & Μέρος ΙΙ




_

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Των φορτηγατζήδων το «Οδόφραγμα» (αναδιάταξη)



Το μεγαλειώδες απεργιακό «Οδόφραγμα» των φορτηγατζήδων είναι η αφετηρία της βαθμιαίας αφύπνισης της μέσης ελληνικής αστικής τάξης μέσα στον πρωτόγνωρο κοινωνικό πόλεμο εκμηδένισης των διεθνών και εγχώριων ελίτ απέναντι στο λαό και το έθνος.

Και το ελληνικό Προλεταριάτο-Πρεκαριάτο-Νεολαία; Θεατές ακόμα στις «πίσω θέσεις» της πολιτικής σκηνής.

Υπό την εργώδη επιμέλεια των ενσωματωμένων συστημικών -αντισυστημικών «αριστερών εκπροσωπήσεων».

Η θέση αυτών των εκπροσωπήσεων-junks είναι στις χωματερές της ιστορίας. Τελεστές με τον τρόπο τους στην κατάκτηση και ερήμωση τούτης της έρημης χώρας.

……………………………………………..

Διαβάζω, σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο.
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου,
Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο
Έχει σκιά στον κόκκινο τούτο βράχο,
(Έλα κάτω απ’ τον ίσκιο του κόκκινου βράχου),
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό
Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει
Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο….


(Έλιοτ, Έρημη Χώρα)»



30-7-2010

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Η τουρκο-ισραηλινή αντιμαχία αλλάζει το μεσανατολικό σκηνικό


Μέχρι την ανάληψη της τουρκικής διακυβέρνησης από το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην ευρύτερη μεσοανατολική σκακιέρα συγκρουόταν δύο κυρίαρχα συγκροτημένα στρατηγικά σχέδια: Το ισραηλινοαμερικανικό και το ιρανικό σχέδιο. Αυτά καθόριζαν και μορφοποιούσαν την αρνητική ή θετική πολικότητα στο δυναμικό των επί μέρους δράσεων στη περιοχή. Eξαιρουμένης της διακριτής παρεμβατικότητας της σουνιτικής φονταμενταλιστικής αντίστασης στο αραβικό τερραίν και πρωταρχικά στο πεδίο του ιρακινού πολέμου.

Αυτά τα δεδομένα από καιρό έχουν αρχίσει να αλλάζουν κάτω από την εμφάνιση και την επενέργεια του «Τρίτου Κατεργάρη» ήτοι μιας καινούργιας δυναμικής εκπορευομένης από το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου. Στο κέντρο του «ισλαμοδημοκρατικού» προγράμματος τους είναι όχι απλώς ο στόχος για έναν αναβαθμισμένο και με δυτική υποστήριξη διαμεσολαβητικό νεοθωμανισμό αλλά ένα ευρύτερο γεωστρατηγικό όραμα. Και είτε πρόκειται για την μωροφιλόδοξη αιθεροβασία είτε για την μεγαλεπήβολη πρόσβλεψη μιας τουρκικής μεγάλης δύναμης με ρόλο αυτεξούσιο και ηγετικό σε διεθνές επίπεδο, είναι αυτό που τελικά εμπνέει και καθοδηγεί τις επιμέρους δράσεις της Άγκυρας στην ανατολικομεσογειακή και μεσοανατολική περιοχή για την περιφερειακή ηγεμονία. Δράσεις που ξεδιπλώνονται σε ορισμένους βασικούς άξονες:

1-Καταρχήν η Τουρκία οργανώνει με τρόπο μεθοδικό - σε πολιτικό, στρατιωτικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο - τη λαβίδα προσπέλασης και ελέγχου του ανατολικομεσογειακού και βαλκανικού χώρου προσβλέποντας στην εξουδετέρωση και δορυφοροποίηση της Ελλάδας καθώς και των άλλων χωρών κάτω από το βάρος μιας εξελισσόμενης «υποδεκτικής» τουρκικής ισχύος.

2-Παράλληλα ανεγείρει το γεωπολιτικό προφίλ της «μεγάλης προστατευτικής μητέρας» του παλαιστινιακού και γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου. Προς τούτο εγκαλεί σταθερά το Ισραήλ να διανοίξει την εδαφική φυλακή-Γάζα. Ο Ερντογάν ζει στιγμές ηρωποίησης στο εξωτερικό στις πόλεις των Αράβων και στο εσωτερικό μέσα στην ίδια τη Τουρκία.

3-Προχωρεί σε στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία στον πολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό τομέα.Σε αυτά τα πλαίσια και η μεγάλη συμφωνία της 12 Μαΐου 2010 που υπογράφεται από τον αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκόρ Σέτσιν και τον Τούρκο υπουργό Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ (κατά την επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ στην Άγκυρα) για την κατασκευή από τη ρωσική εταιρεία Atomstroiexport του πρώτου τουρκικού πυρηνικού σταθμού με τέσσερις πυρηνικούς αντιδραστήρες στις τουρκικές ακτές της Μεσογείου.

4-Υπό την επίδραση των αρνητικών εξελίξεων για τις ΗΠΑ σε Ιράκ-Αφγανιστάν την προϊούσα αποσταθεροποίηση του Πακιστάν και την καθήλωση της Σαουδικής Αραβίας, η Τουρκία αντιλαμβάνεται πως της παρουσιάζεται η ιστορική ευκαιρία να καλύψει το κενό ηγεσίας του σουνιτικού Ισλάμ. Και ως επίδοξος κηδεμόνας του να υποβοηθηθεί και να επωφεληθεί από τη διαχείριση μιας περιφερειακής διπολικής συνεννόησης με τον ηγεμονικό αντιπρόσωπο του σιιτικού μουσουλμανισμού, το Ιράν. Σε αυτή την κατεύθυνση κινεί τις μαραθώνιες διαβουλεύσεις με Βραζιλία και Ιράν που έχουν ως αποτέλεσμα τη συμφωνία ανταλλαγής πυρηνικών καυσίμων της 17 Μαΐου που προβλέπει τη μεταφορά 1.200 κιλών ουρανίου χαμηλού εμπλουτισμού (3,5%) στη Ρωσία και στη Γαλλία, όπου θα παράγεται καύσιμο για ένα ερευνητικό πυρηνικό αντιδραστήρα της Τεχεράνης. Η δε ανταλλαγή θα γίνει στη Τουρκία. Μετά τη συμφωνία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στέλνει ένα προκλητικό «ping» τονίζοντας ότι δεν είναι πλέον απαραίτητες οι κυρώσεις κατά του Ιράν συναντώντας την δυσφορία των ΗΠΑ-Ε.Ε και βέβαια του Ισραήλ που αναπτύσσει το σχεδιασμό και τη προετοιμασία ενός τακτικού πυρηνικού πολέμου ενάντια στο Ιράν.

5-Η αμερικανοατλαντική εισβολή και κατοχή του Ιράκ μεταξύ των άλλων γέννησε ένα βλαπτικό εθνοτικό χάος για την μεγαλοκρατική ακεραιότητα και τα συμφέροντα του τουρκικού κοινωνικού σχηματισμού. Η δημιουργία του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν με τη μόνιμη στρατιωτική παρουσία ισραηλινών συμβούλων και εκπαιδευτών δημιουργεί ένα διαρκή πονοκέφαλο στο τουρκικό καθεστώς σχετικά με τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες εντός της τουρκοκρατούμενης εδαφικής περιοχής των Κούρδων στην Ανατολία. Η αμφισβήτηση της πολιτικο-στατιωτικής δραστηριότητας του Ισραήλ ξεκινά λοιπόν ως ένας εσωτερικός όρος για την ίδια την επιβίωση και τη συνοχή της Τουρκίας.

Εδώ και καιρό στην ανατολικομεσογειακή θάλασσα έχει διαφανεί η καινούργια πραγματικότητα της τουρκο-ισραηλινής αντιμαχίας. Για την ασφάλεια και την επεκτατική πολιτική ελέγχου της Τουρκίας η εκφοβιστική στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ σε αυτή τη θάλασσα συνιστά σημαντικό εμπόδιο και ως τέτοιο θα έπρεπε να παραμεριστεί. Το γεωστρατηγικό παιχνίδι αντιπαράθεσης ήταν ως ένα βαθμό προβλέψιμο και από τις δύο πλευρές καθώς κατανοούσαν πως δύσκολα θα απέφευγαν μια μορφή «θερμού επεισοδίου». Στις ειδικές συνθήκες που διαμόρφωναν τα δεδομένα της διεθνούς αποστολής των 700 ακτιβιστών του «Στολίσκου της Ελευθερίας» προς την Γάζα-Φυλακή, η αντιμαχία αυτή με την εκδίπλωση της σιωνιστικής ανθρωποσφαγής πάνω στο τουρκικό πλοίο «Mavi Marmara» πέρασε πλέον στην πλήρη ανταγωνιστική της ανάπτυξη.

Στη πρώτη φάση αυτής της σύγκρουσης η Τουρκία φαίνεται πως είναι η κερδισμένη και αυτό όχι μόνο στο «επικοινωνιακό-προπαγανδιστικό» και στο «ηθικο-πολιτικοδιπλωματικό» επίπεδο.Αντίθετα για το Ισραήλ θα υπάρξουν σημαντικές γεωπολιτικές επιπτώσεις πέρα από το συμβολισμό της καταδικαστικής γι αυτό απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ενδεχόμενο μιας νέας «Ιντιφάντα» στα παλαιστινιακά εδάφη είναι στην ημερήσια διάταξη παρά την ενσωμάτωση της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική όχθη. Επίσης το Ισραήλ δεν έχει να αντιμετωπίσει μοναχά ένα νέο ισχυρό περιφερειακό αντίπαλο το τουρκικό κράτος (πλάι σε Ιράν, Συρία, Λίβανο κλπ), αλλά ταυτόχρονα έχει τεθεί στο στόχαστρο των ίδιων των οργισμένων λαϊκών μαζών της τουρκικής κοινωνίας. Υπό αυτή την εξέλιξη θα ήταν μέγα λάθος να ερμηνεύσει κανείς τις δηλώσεις του δίδυμου Ερντογάν-Νταβούτογλου ως ανέξοδους λεονταρισμούς.«Ακόμα και όλοι να σωπάσουν, εμείς δεν θα γυρίσουμε την πλάτη στην Παλαιστίνη και την Γάζα…Εάν το Ισραήλ κάνει το λάθος να νομίσει πως η Τουρκία είναι σαν κάποιους άλλους, το κόστος θα είναι βαρύ» δηλώνει ο πρώτος. «το Ισραήλ χάνει το δικαίωμα να είναι αναγνωρισμένο μέλος της παγκόσμιας κοινότητας» προσθέτει ο δεύτερος μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η νέα τουρκο-ισαηλινή αντιπαράθεση διαμορφώνει ένα πρόσθετο αδιέξοδο στη μεσοανατολική πολιτική των ΗΠΑ και θέτει σε κρίσιμη δοκιμασία τις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις. Είναι δεδομένο πως η δολοφονική επίθεση του σιωνιστικού κράτους απέναντι στο «Στολίσκο της Ελευθερίας» και στο «Mavi Marmara» προϋπόθετε την ενημέρωση της αμερικανικής κυβέρνησης. Η συγκατάθεση της μπορεί να πιθανολογηθεί καθώς θα μπορούσε να την αποτρέψει. Εξ άλλου στη συνέχεια μετά τα γεγονότα με τη στάση τους οι ΗΠΑ πρόσφεραν διπλωματική κάλυψη στο Ισραήλ.

-Η πρόκριση του μακελειού πάνω στο πλοίο Mavi Marmara ώστε να νουθετηθεί δια του «μηνύματος του αίματος» η Άγκυρα με σκοπό να πάψει το παιχνίδι υπόσκαψης του αμερικανο-ισραηλινού σχεδίου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο.Τουρκικά μέσα ενημέρωσης μιλάνε για έγγραφο που αποδεικνύει πως μια λίστα θανάτου είχε προετοιμαστεί εκ των προτέρων από τους Ισραηλινούς, με ονόματα και φωτογραφίες ατόμων προς εκτέλεση και όταν οι ισραηλινοί κομάντο επιτέθηκαν πειρατικά στο «Στολίσκο της Ελευθερίας» και στο Mavi Marmara είχαν αντίγραφα του καταλόγου θανάτου.

-Ταυτόχρονα η επίθεση αποτελεί μια τρομοκρατική-πολεμική κίνηση της ατλαντικο-σιωνιστικής συμμαχίας στα πλαίσια του γενικότερου στρατιωτικού προγραμματισμού που δρομολογεί μια τακτική πυρηνική επίθεση εναντίον του Ιράν. Η εγκληματική επιδρομή συνέπεσε με την προετοιμασία απόπλου τριών ισραηλινών υποβρύχιων γερμανικής κατασκευής εξοπλισμένων με πυρηνικούς πυραύλους Κρουζ προς τον Κόλπο πλησίον των ιρανικών ακτών (πηγή: Sunday Times). Καθώς επίσης με την ισραηλινο-ελληνική πολεμική άσκηση «Μίνωας 2010» πάνω από το Αιγαίο.

_

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Σιωνιστικό Ρατσιστικό Κράτος Δολοφόνων


Αυτές τις μέρες στην, κατακτημένη από την διεθνική χρηματοδεσποτεία, Ελλάδα η κυβερνητική τοποτηρητεία διεξήγαγε για πρώτη φορά με το σιωνιστικό Ισραήλ την κοινή στρατιωτική άσκηση «Μίνωας 2010» πάνω από το Αιγαίο.

Την ίδια ώρα στα διεθνή ύδατα, 80 μίλια ανοικτά των ακτών της πολύπαθης παλαιστινιακής Γάζας, οι ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις των Σιωνιστών κάτω από τις εντολές των Binyamin Netanyahu, Ehud Barak, Gabi Ashkenazi κλπ πραγματοποιούσαν την εφιαλτική πολεμική επιχείρηση ανθρωποσφαγής επιτιθέμενες από θάλασσα και αέρα στην διεθνή αποστολή των 700 ακτιβιστών του «Στολίσκου της Ελευθερίας» που προέρχονταν από Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Ελλάδα, Τουρκία, Αλγερία, Κουβέιτ και πολλές άλλες χώρες. Ο «Στόλος της Ελευθερίας» μετέφερε 10.000 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας στην αποκλεισμένη Γάζα. Από τα δολοφονικά ισραηλινά πυρά πάνω από 19 ακτιβιστές είναι νεκροί και δεκάδες οι τραυματίες.

Πρόκειται για το σημερινό αιματηρό αποτύπωμα του αποτρόπαιου προσώπου του πιο αντιπροσωπευτικού κακουργηματικού Κράτους-Μολώχ που δρα υπό την απεριόριστη εύνοια του παγκόσμιου χρηματοδεσποτισμού, τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των δυτικόδουλων κυβερνήσεων (μεταξύ των οποίων και της ελληνικής).

Μπροστά σε τούτη την εγκληματική-πειρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού κατά του «Στόλου της Ελευθερίας», που αποτελεί μια νέα τρομοκρατική πρόκληση απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα, διοργανώνονται σήμερα 31 Μαΐου 2010 μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις τις χώρας:
-ΑΘΗΝΑ, στις 7 το απόγευμα, έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, Μαραθωνοδρόμων 1, Παλαιό Ψυχικό.
-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, στις 6 το απόγευμα, στην Καμάρα.
-ΠΑΤΡΑ, στις 6 το απόγευμα στο Παράρτημα.
-ΑΓΡΙΝΙΟ, στις 7 στην Πλ. Δημοκρατίας.
-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ, στις 6 στο Δημαρχείο.
-ΒΟΛΟΣ, στις 7 στην Πλ. Ελευθερίας.
-ΓΙΑΝΝΕΝΑ, στις 7 στο Εργατικό Κέντρο.
-ΗΡΑΚΛΕΙΟ, στις 7 στην Πλ. Ελευθερίας.
-ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ, στις 8 στο Δημαρχείο.
-ΚΑΡΔΙΤΣΑ, στις 8.30 στην κεντρική πλατεία.
-ΚΕΡΚΥΡΑ, στις 6 στην Πλ. Γεωργάκη.
-ΛΑΡΙΣΑ, στις 7,30 στην Πλ. Ταχυδρομείου.
-ΜΥΤΙΛΗΝΗ, στις 7:00 στην Πλ. Σαπφούς.
-ΞΑΝΘΗ, στις 7 στην Κεντρική Πλατεία.
-ΡΕΘΥΜΝΟ, στις 7 στο Δημαρχείο.
-ΣΗΤΕΙΑ, στις 7:30 στην Κεντρική Πλατεία.
-ΧΑΝΙΑ, στις 7.30 στην Πλ. Αγοράς.
-XΙΟΣ , στις 7 στην Πλατεία.

31-5-10
.
_

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Η Προβοκάτσια ως Πρόγραμμα της Χρηματοδεσποτείας (αναδιάταξη)


Η άμεση χρηματοδεσποτική κατοχή της Ελλάδας από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ δεν έχει ανάγκη μόνο ένα καθεστώς «Κουίσλινγκ» των ΔΝΤ-ΕΖ και μια κοινοβουλευτικά συγκαλυμμένη ολιγαρχική δικτατορία. Ταυτόχρονα επιστρατεύει συμπληρωματικά τη χρήσιμη Νέα Δράση των αποκαλυπτικά μασκαρεμένων Παρακρατικών Συμμοριών της Νέας Τάξης.

Οι τρεις νεκροί της 5 του Μάη είναι το πρώτο τραγικό αιματηρό επεισόδιο αυτής της Νέας Δράσης. Και ένα ακόμα τραγικό επεισόδιο της αχρήστευσης, με την ευθύνη της αφασικής Αριστεράς, των μαζικοκινηματικών δομών περιφρούρησης των λαϊκών αγώνων.

Η οργανωμένη, περιφρουρημένη, προσανατολισμένη πανεθνική - παλαϊκή κλιμάκωση αυτών των αγώνων σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντισυστημική κατεύθυνση είναι σήμερα η μοναδική στρατηγική απάντηση που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε Έξοδο από την απειλητική κλιμάκωση μιας καθολικής οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καταστροφής της.

5-5-2010

=>Ανακοίνωση της «Συσπείρωσης Αναρχικών», 6 Μαϊου 2010:
«Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ 120.000 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ, Η ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ».
«Και στα λασπόνερα καθρεφτίζεσαι ουρανέ».

_

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Requiem σε Dies Irae (αναδιάταξη)


1-Η χώρα υπό την εξοντωτική κατοχή της σαϋλοκικής διεθνικής χρηματοδεσποτείας και των τοπικών τοποτηρητών της σπρώχνεται στο βάραθρο της ολοκληρωτικής καταστροφής.

2-Οι εγκάθετες συνδικαλιστικές ηγεσίες δια της οδού των απομακρυσμένων συμβολικών εκτονωτικών μονοήμερων απεργιών τελικά συναινούν και αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχικής εξαθλίωσης του ελληνικού λαού.

3-Η αφασική αριστερά εξορκίζει βεβαίως τους «δαίμονες των αγορών» αλλά στο τέλος περί άλλα τυρβάζει και συμμετέχει στο ευρύτερο νομιμοποιητικό παιχνίδι της κομματικής-αντιπροσωπευτικής ψευτοδημοκρατίας αντί να περάσει την πύλη της Ανατρεπτικής Πανεθνικής-Παλλαϊκής Αντίστασης.

4-«Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί, φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί» και βρίσκουν τους πολιορκημένους αμέτοχους στον μακάριο ύπνο τους.

16-4-2010
_

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Odious Debt (αναδιάταξη)


Η Οικονομία της Τοκογλυφικής Υπερχρέωσης που δημιούργησε και διευθύνει την τελευταία τριαντακονταετία η ντόπια κλεπτοκρατική ολιγαρχία υπό πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις έγινε αποκλειστικά σε όφελος αυτής και της πλανητικής χρηματοδεσποτείας και όχι για τις ανάγκες των εγχώριων εκμεταλλευομένων τάξεων, της ισόρροπης παραγωγικής ανάπτυξης της κοινωνίας ή κάποιου υποτιθέμενου ελληνικού κοινωνικού κράτους. Γι΄ αυτό και η πληρωμή του τεράστιου και εκρηκτικά αυξανόμενου εξωτερικού χρέους σε τελική ανάλυση αποτελεί ίσως μια διεθνή υποχρέωση των προσώπων της ελληνικής κλεπτοκρατικής ελίτ αλλά ουδόλως δεσμεύει τη χώρα που τώρα καλείται να ξεπουληθεί και να διαμοιραστεί και τον ελληνικό λαό που προσκαλείται να αυτοκαταστραφεί πληρώνοντας τον απεχθή αλλότριο λογαριασμό στο διηνεκές. Από αυτή τη σκοπιά-και καθώς η πασοκική κυβέρνηση αρνείται να προχωρήσει σε μια ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους που να μη φορτώνει τα βάρη στα λαϊκά στρώματα αλλά επιλέγει την οδό της χρηματοδεσποτικής τοκογλυφικής λαφυραγώγησης και της άμεσης κατάκτησης της χώρας μέσω του ΔΝΤ / ΕΕ / ΕΚΤ- δεν υπάρχει καμιά άλλη διέξοδος πέρα από την Ριζοσπαστική Πανεθνική-Παλλαϊκή Κινητοποίηση με πρώτους στόχους:

1-Την απομάκρυνση της παρούσας κυβέρνησης ως παράνομης που ανεγείρει ένα καθεστώς εξοντωτικής εσωτερικής κατοχής από την υπερεθνική χρηματοδεσποτεία και την αντικατάσταση της από μια αντιιμπεριαλιστική εθνική-λαϊκή διακυβέρνηση σωτηρίας.

2-Την άμεση έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ.

3-Την άμεση εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών.

4-Την μονόπλευρη άρνηση πληρωμής του χρέους προς τους ξένους τοκογλύφους «Σάυλωκ».

Ο ελληνικός λαός έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα να απαρνηθεί την πληρωμή του χρέους ως «Odious Debt» (ειδεχθές χρέος). Στο διεθνές δίκαιο το «Odious Debt» είναι ένα νομικό δόγμα το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1927 από το Ρώσο νομικό Alexander Nahum Sack και ενσωμάτωνε στην εξέλιξη της διαμόρφωσης του την νομολογική επίδραση των σοσιαλιστικών και εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων του 20ου Αιώνα αμφισβητώντας τις επικρατούσες ερμηνείες που απορρέουν από τις απαιτήσεις και τους κανόνες των διεθνοποιημένων εμπορικών και χρηματοπιστωτικών ροών στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σύμφωνα με το δόγμα του «Odious Debt» όταν το εθνικό χρέος είναι αποτέλεσμα ενός φαύλου δεσποτικού συστήματος που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του λαού και του έθνους τότε ουσιαστικά δεν υφίσταται υποχρέωση πληρωμής του από τούτο το ελεύθερο έθνος όπως αντιστοίχως ανάλογα δεν δεσμεύεται από άκυρες συμβάσεις που υπογράφτηκαν από τις διεφθαρμένες εξουσίες σε συνθήκες καταναγκασμού. Δηλαδή αυτές οι υποχρεώσεις αφορούν «προσωπικές οφειλές» των κυριαρχούντων φορέων του προηγούμενου διεφθαρμένου καθεστώτος.

11-4-2010
_

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Η χρηματοδεσποτεία των Banksters. Το ελληνικό αδιέξοδο και η εναλλακτική λύση ( Ι Ι )



Μέρος 2ο

Το ελληνικό αδιέξοδο

Η προηγούμενη ευδοκίμηση και το σημερινό αδιέξοδο του κλεπτοκρατικού, παρασιτικού και υπερχρεωμένου οικονομικού προτύπου της Ελλάδας είναι απόρροια των επιλογών της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και του τρόπου ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ / ΕΕ / ΟΝΕ που οδήγησε στην ολέθρια υπαγωγή της στο οικουμενικό χρηματοδεσπτοτικό σύστημα και την διεθνοποιημένη οικονομία αγοράς. Ενσωμάτωση που το τελειωτικό της αποτέλεσμα ήταν η γενική παραγωγική παρακμοποίηση του τόπου, η μεγάλη ανισορροπία του εξωτερικού ισοζυγίου, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και η ανοικτή δημοσιονομική κρίση. Κατάσταση που θα είχε αποφευχθεί εάν η ελληνική κοινωνία επέλεγε αποφασιστικά την εναλλακτική λύση να ακολουθήσει τον δύσβατο αλλά συγκριτικά καλύτερο δρόμο της μη ένταξης ήτοι του αυτοδύναμου προσανατολισμού.

Η παραγωγική αποδιάρθρωση της Ελλάδας, την τελευταία τριακονταετία, πρώτα-πρώτα αποκαλύπτεται από την ίδια την διάρθρωση του ΑΕΠ και την διαχρονική ποσοστιαία συμμετοχή των τριών βασικών τομέων σε αυτό, έτσι: Το 1980 η Γεωργία συμμετέχει κατά 15,46%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία 30,4% , οι Υπηρεσίες 56,77%. Το 1988 η Γεωργία πέφτει στο 7,3%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία στο 23,28 %, οι Υπηρεσίες ανέρχονται στο 67,03%. Το 2008, με τη Γεωργία 3,7%, τη Βιομηχανία-Βιοτεχνία 20,6%, τις Υπηρεσίες 75,7% η καταστροφή είναι πλέον ορατή. Ο αγροτικός τομέας διαλύθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική των ποσοστώσεων και των επιδοτήσεων με αποτέλεσμα την μονοκαλλιεργητική παραμόρφωση και συρρίκνωση του και τελικά την πλήρη διατροφική εξάρτηση της Ελλάδας από το εξωτερικό. Σχεδόν το 60% του αγροτικού ενεργού πληθυσμού εγκατέλειψε τη γη στρεφόμενο κυρίως στο τομέα των υπηρεσιών. Παρόμοια εξαφανίστηκε ο εξαρτημένος και δασμοβίωτος μεταποιητικός τομέας (πλην της οικοδομής). Η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας ήταν το επακόλουθο των επιλογών των εγχώριων πολιτικών ελίτ να εφαρμόσουν τις οδηγίες της ΕΟΚ / ΕΕ που δεν μας περιλάμβαναν ως χώρα παραγωγικών / βιομηχανικών επενδύσεων αλλά ως μια καταναλωτική και τουριστική επαρχία της. Με αυτή τη προοπτική υλοποιήθηκε τόσο η εξαγορά εγχωρίων επιχειρήσεων από τις πολυεθνικές όσο και κυρίως οι αποκρατικοποιήσεις ισχυρών δημοσίων παραγωγικών μονάδων, ακόμα και των κερδοφόρων (από την ΑΓΕΤ Ηρακλής ως τον ΟΤΕ). Όλα αυτά συντελούνται εντονότερα τη περίοδο που η ολιγαρχία θέτει σε εφαρμογή το λαθρομεταναστευτικό εθνοαποδομητικό – κοινωνικοαποδομητικό της πρόγραμμα. Με τούτο εξυπηρετούσε απόλυτα το στρεβλό, παρασιτικό και δανειοφάγο οικονομικό της υπόδειγμα και παράλληλα διέσωζε το πατερναλιστικό,πελατειακό, πολιτικο-κομματικό της σύστημα. Ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της αθρόας εισροής, υποδοχής και ένταξης των λαθρομεταναστών στην ελληνική αγορά εργασίας είναι η πλήρης ελαστικοποίηση της, με την εξασφάλιση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης κάτω από ένα πανάθλιο καθεστώς αμοιβών, ωραρίων, ανασφάλιστης και επισφαλούς «μαύρης εργασίας». Το γεγονός αυτό καθήλωσε την εγχώρια οικονομία σε έντασης εργασίας, ασθενούς τεχνολογικής συγκρότησης, χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η προσωρινή νόθα ψευδοευημερία, βασισμένη όχι σε κατακτήσεις ισόρροπης-βιώσιμης-αυτοδύναμης ανάπτυξης και δίκαιης κοινωνικής εισοδηματικής κατανομής αλλά στην ανεμπόδιστη αλλογενή μετοικεσία στο έδαφος και στη ζωή της Ελλάδας καθώς και στον ανεξέλεγκτο καθολικό δανεισμό, επιτάχυνε τη γενική εθνική, οικονομικο-κοινωνική και πνευματική υπανάπτυξη και αποανάπτυξη της χώρας [1].

Η χρόνια ανισορροπία του ελληνικού εξωτερικού ισοζυγίου είναι συναρτημένη με την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας υπό συνθήκες πλήρους πρόσδεσης της στον υπερεθνικό μηχανισμό και την εσωτερική αγορά της ΕΕ / ΟΝΕ που εξυπηρετούν τις απαιτήσεις των οικονομιών και των μεγαεταιριών του Βορρά π.χ. της Γερμανίας σε βάρος των οικονομιών του Ευρωπαϊκού Νότου. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας συμβαίνει ενόσω οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλότατοι. Οι κατώτατες αμοιβές κυμαίνονται στο 1/2 του μέσου όρου και οι μέσες αμοιβές στα 3/4 του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Και σαφώς είναι ακόμα πιο κάτω εάν συνυπολογισθεί το γεγονός πως μία μέση ελληνική οικογένεια έχει επιπλέον ετήσια επιβάρυνση 5.000 – 6.000 ευρώ για υπηρεσίες παιδείας, υγείας, άθλησης κ.ο.κ. γεγονός που μεταφράζεται τουλάχιστον σε 13 δις. πρόσθετη συνολική δαπάνη για τον ελληνικό λαό (που αποτελεί μορφή κρυφής φορολόγησης), ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αυτά αποτελούν «κοινωνικό μισθό» δηλαδή παροχές του κράτους. Η βασική αιτία λοιπόν εντοπίζεται στο γεγονός ότι η ΕΕ λειτουργεί ως μια θεσμοθετημένη ελεύθερη αγορά που εντάσσει και δικτυώνει άνισες τεχνο-οικονομικά περιοχές με συνέπεια να επωφελούνται οι πλούσιες χώρες-έδρες των ισχυρών ολιγοπωλίων, με υψηλή τεχνολογία άρα και παραγωγικότητα. Η ελληνική παραγωγικότητα στον μεταποιητικό τομέα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, ήταν 42% της γερμανικής ενώ στο τέλος της δεκαετίας ΄90 πριν την ένταξη στην ΟΝΕ είχε πέσει στο 38% της αντίστοιχης γερμανικής. Το 2009, στην Ευρωζώνη, η ωριαία παραγωγικότητα της εργασίας (σε US $) είναι: Λουξεμβούργο 76.9, Βέλγιο 58.5, Ολλανδία 58.2, Γαλλία 56.0, Γερμανία 53.4, Ιρλανδία 53.2, Αυστρία 50.8, Φινλανδία 46.8, Ισπανία 45.3, Ιταλία 40.7, Ελλάδα 35.1, Κύπρος 33.3, Σλοβακία 32.2, Σλοβενία 31.9, Μάλτα 30.0, Πορτογαλία 25.2 [2]. Το εξωτερικό εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας που σήμερα είναι 41.04 δις. ευρώ (17,15% του ΑΕΠ) ουσιαστικά αποτελεί την θεμελιώδη αιτία της διόγκωσης του εξωτερικού της χρέους και δείχνει την μεγάλη απώλεια θέσεων στο διεθνή ανταγωνισμό. Εάν η χώρα είχε το εθνικό της νόμισμα, τη δραχμή, θα είχε ασκήσει το δικαίωμα της υποτίμησής ώστε οι εξαγωγές της να φτηνύνουν και οι εισαγωγές της να ακριβύνουν, κάτι που απαγορεύεται εντός της Ευρωζώνης όπου είμαστε εντελώς παγιδευμένοι.

Στην ελληνική κλεπτοκρατική ιδιαιτερότητα κυριαρχεί τόσο η παραοικονομία, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. Οι προνομιούχοι έχοντες δεν καταβάλουν σχεδόν καθόλου φόρους. Η φοροκλοπή μόνο του ΦΠΑ είναι πάνω από 30% στην Ελλάδα ενώ στην υπόλοιπη Ε.Ε. είναι γύρω στο 12%. Οι τεράστιες απώλειες φορολογικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανέρχονται ετησίως σε 30 δις. ευρώ (πηγή: έκθεση ΣΕΒ) που εάν έπαυαν το δημοσιονομικό μας πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί. Με βάση δημοσιευμένα στοιχεία το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι οι … «πλουσιότεροι» Έλληνες αφού αυτοί σηκώνουν τον κύριο όγκο των φορολογικών βαρών πληρώνοντας συνολικά 6,45 δισ. ευρώ (47,94% του συνολικού φόρου εισοδήματος) ενώ οι υπόλοιπες κατηγορίες φυσικών προσώπων μόνο 2,29 δισ. ευρώ. Το μέσο ατομικό εισόδημα που δήλωσαν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι ήταν 16.123 ευρώ, οι ελεύθεροι επαγγελματίες 10.493 ευρώ (7/10 εξ αυτών εμφάνισε μηνιαίο εισόδημα 875 ευρώ). 31.454 φορολογούμενοι (το 0,56% του συνόλου) δήλωσε εισοδήματα άνω των 100.000 ευρώ ενώ 74 μόνο Έλληνες εμφανίζονται ως οι πλουσιότεροι αφού δήλωσαν ο καθένας εισοδήματα άνω των 900.000 ευρώ. Σχετικά με τις επιχειρήσεις αυτές δήλωσαν φορολογητέα κέρδη μόλις 19,42 δισ. ευρώ (με καταβληθέντες φόρους 4,71 δις. ευρώ) [3]. Η φορολόγηση κερδών έχει πέσει στο 16% περίπου όταν στην Ε.Ε. ο μέσος όρος είναι πάνω από 30%. Ανάλογες είναι οι απώλειες ασφαλιστικών εσόδων μια κατάσταση που χειροτέρεψε στην εικοσαετία της λαθρομεταναστευτικής απασχόλησης. Ως προς την εισφοροδιαφυγή αυτή ανέρχεται πολύ πάνω από τα 4 δισ. ευρώ ετησίως που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία. Οι δε βεβαιωμένες οφειλές μόνο προς το ΙΚΑ (δίχως τα πρόστιμα) ήταν 4.7 δις. ευρώ το 2009. Οι αλλεπάλληλες ρυθμίσεις, των διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατασκεύασαν τη «μελανή οπή» των ασφαλιστικών ταμείων όπου μόνο για το ΙΚΑ το 70% των επιχειρήσεων είναι οφειλέτες.

Η τερατογένεση της «δανειακής οικονομίας» συντελέστηκε κατά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την επικυριαρχία των αγορών και με διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ / Ανδρέα Παπανδρέου η οποία ανήγειρε το παρασιτικό, εισαγωγικό , καταναλωτικό υπόδειγμα της χώρας και το «άρπα κόλα» κοινωνικό κράτος όχι με την αναπτυξιακή κινητοποίηση των παραγωγικών μας δυνάμεων και την πραγματική κοινωνική ανακατανομή του εισοδήματος από τους «προνομιούχους» στους «μη-προνομιούχους» (προσφιλής έκφραση του τότε καθεστώτος) αλλά με τα δανεικά. Έτσι εντός μιας δεκαετίας παπανδρεϊκής «αλλαγής» το μεν δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει από το 8% το 1979 στο 33% το 1989 ενώ αντίστοιχα το συνολικό εξωτερικό χρέος από 13% στα 38%. Οι δε δημοσιονομικές δαπάνες από 28,6 % του ΑΕΠ (κατά μέσο όρο) στη δεκαετία του 1970 θα ανέλθουν στο 44,3% στη δεκαετία του 1980, με το 1 /3 αυτής της εκτίναξης να προέρχεται από την άνοδο των πληρωμών εξυπηρέτησης των τοκοχρεολυσίων. [4]. Κατά την επταετία του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» το δημόσιο χρέος αυξήθηκε γύρω στο 76% για να φθάσει στο 109% του ΑΕΠ στις 31-12-2003 ενώ κατά την πενταετία της καραμανλικων «μεταρρυθμίσεων» έχουμε 62% ανοδική μεταβολή του χρέους για να ανέλθει στις 31-12-2009 στο ύψος των 298.524,20 ευρώ. Από το 1981 μέχρι σήμερα, οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις για μια τριακονταετία σπαταλούσαν, για την κοινωνική αναπαραγωγή της ολιγαρχικής εξουσίας, τις απολήψεις από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τα διάφορα περιφερειακά προγράμματα καθώς και τα όλο και μεγαλύτερα δάνεια με τα οποία χρέωναν τη χώρα. Και η κατάληξη, μπροστά σε μια συγκυρία που η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα μειώνει διαρκώς τη ρευστότητα (που πριν την παρείχε πλουσιοπάροχα εν μέσω χρηματοπιστωτικού συγκλονισμού), είναι ο τόπος να οδηγηθεί σε ένα δημόσιο έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ και σε δημόσιο χρέος 125% του ΑΕΠ, ενώπιον δηλαδή μιας συνδυασμένης και σοβαρότατης δημοσιονομικής και χρεωστικής κρίσης. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κίνδυνο χρεοκοπίας. Όχι γιατί είναι κάτι το απίθανο στο μέλλον, τη στιγμή μάλιστα που η συσσώρευση ορισμένων παραγόντων (πελώρια εκτίναξη της επιτοκιακής επιβάρυνσης του νέου δανεισμού, επιδείνωση οικονομικής ύφεσης κ.α.) κινείται απειλητικά, αλλά επειδή τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ο δείκτης μέτρησης της απειλής χρεοκοπίας, που είναι η αναλογία της πληρωμής τόκων προς τα ετήσια φορολογικά έσοδα, κινείται κάτω του «ορίου συναγερμού» που είναι το 1/3. Η προβλεπόμενη στον κρατικό προϋπολογισμό πληρωμή τόκων το 2010 είναι 12,85 δις ευρώ και τα προβλεπόμενα φορολογικά έσοδα είναι 49,51 δις ευρώ, ήτοι μια αναλογία κοντά στο 1/4. Όσο δε αφορά το δείκτη του συνολικού εξωτερικού χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) η Ελλάδα με 1.50 είναι σχετικά σε καλύτερη θέση από πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. όπως: Μ. Βρετανία 3.66, Βέλγιο 3.49, Δανία 2.42, Αυστρία 2.34, Γαλλία 2.27, Πορτογαλία 1.89, Γερμανία 1.85, Σουηδία 1.77, Ισπανία 1.50 (πηγές: ΔΝΤ, EE, wikipedia).

Διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η χώρα αιχμάλωτη της χρηματοδεσποτείας

Πέρασε ήδη ένα πεντάμηνο διακυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ που ήταν ταυτόχρονα το πεντάμηνο της μεγάλης αυταπάτης: Ότι τάχα «ο πρωθυπουργός τουλάχιστον προσπαθεί ανιδιοτελώς και ενδεχομένως να τα καταφέρει να βάλει κάποια τάξη». Πρόκειται για ένα μαζικό αγχολυτικό αυτοπαραμύθιασμα που πλέον φαίνεται να φτάνει στο τέλος του ενόσω γίνεται σιγά-σιγά αντιληπτό πως αυτό που τελικά έκανε ο Παπανδρέου είναι ότι ακολούθησε εκείνες τις προτεραιότητες που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για την ερεβώδη βύθιση της ελληνικής κρίσης:
α..-Την κατά προτίμηση πολιτογράφηση και ελληνοποίηση των αναρίθμητων λαθρομεταναστών της χώρας.
β.-Την παραγωγή επικίνδυνων διαλυτικών τάσεων στο δημόσιο τομέα με πρώτο εργαλείο το βάλτωμα στη τοποθέτηση των γενικών γραμματέων και των διοικήσεων καθώς και την καλλιέργεια κλίματος καθολικού οργανωτικού και λειτουργικού λικβινταρισμού.
γ.- «Η ελληνική οικονομία μοιάζει με «Τιτανικό» δήλωνε στις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Η κυβέρνηση επέλεξε την παγκόσμια επικοινωνιακή αναμετάδοση του συνδρόμου του «Τιτανικού». Η «χώρα βυθίζεται», το «ανάθεμα» στον πρώην (νεοδημοκράτη) καπετάνιο, η πλούσια κλεπτοκρατία με τις καταθέσεις σε λέμβους σωτηρίας και η πλέμπα κλειδωμένη στα αμπάρια, «κρέας» για τους «καρχαρίες».
δ।- Την πλήρη παράλυση τόσο των ελεγκτικών μηχανισμών όσο και κάθε μέτρου προνοητικότητας ώστε να φτάσουμε να έχουμε μια αδιάκοπη εκροή κεφαλαίων των ελίτ προς το εξωτερικό που τους πρόσφατους μήνες υπερβαίνει τα 10 δις. ευρώ για να μπορέσει με αυτό τον τρόπο ν΄ αναβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η θέση της ελληνικής ολιγαρχίας στη κίνηση των καταθέσεων της Ελβετίας. Θέση που ήδη φιγουράρει μέσα στην πρώτη τετράδα.
ε.-Η εξ αρχής «αξιοθαύμαστη» κατατόπιση της οικουμενικής χρηματοδεσποτείας και των ευρωενωσιακών «φυλάκων» της μέσω της «δημοσιονομικής καταγραφής» σε συνδυασμό με την αποφυγή της έγκαιρης αυτοχρηματοδότησης της χώρας (με λαϊκό ή εθνικό ομόλογο) ενόσω ήταν εξ αρχής γνωστές οι ανάγκες χρηματοδότησης του κράτους για ελλείμματα και τοκοχρεολύσια 54 δισ. ευρώ για το 2010. Κατά συνέπεια το «σπρώξιμο» της Ελλάδας στην επιλεγμένη θέση του «αδύναμου κρίκου» της Ευρωζώνης γύρω από τον οποίο θα διαδραματιστούν τα δρώμενα του κανιβαλικού χορού των χρηματαγορών με μείωση της αξιοπιστίας της χώρας ταχύτατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας, εκτίναξη του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, δημοσιονομική επιτήρηση και οικονομική κατοχή.

Η Ελλάδα μετατράπηκε λοιπόν στο βολικό πιόνι μιας ευρύτερης γεωπολιτικής και γεωοικονομικής σκακιέρας γεγονός που αποκαλύπτεται και από την ίδια την υπερκινητικότητα με τα αλλεπάλληλα ταξίδια του πρωθυπουργού στο εξωτερικό για να γίνει αποδέκτης των ηνωμένων οικονομικών και πολιτικών εκβιασμών της ηνωμένης οικονομικής και πολιτικής οικουμενικής υπερελίτ. Διότι εκτός το παίγνιο του χρηματοπιστωτικού λιντσαρίσματος της Ελλάδας παίζεται και το πολιτικό παίγνιο αυτό του εθνικού της λιντσαρίσματος αφού ο «παρακλητικός» της θείας πρόνοιας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των χωροδεσποτών της Ευρωζώνης πως άραγε να δυνηθεί να διανοηθεί ν΄ αντισταθεί στις εξυφαινόμενες λύσεις σε βάρος των εθνικών μας θεμάτων; Υπ΄ αυτές τις συνθήκες οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τη Μέρκελ 5/3, το Σαρκοζί 7/3 και τον Ομπάμα 9/3 ήταν για να λάβει την άχρηστη «ηθικο-πολιτική στήριξη», αλλά ουδόλως την χρήσιμη οικονομική, από τους δύο πρώτους καθώς και προπαγανδιστικές φλύαρες κενολογίες περί «ισχυρού - κοινού ευρώ», «αλληλεγγύης της Ευρωζώνης» και «συντονισμού Ελλάδας - Γαλλίας - Γερμανίας για καταπολέμηση της κερδοσκοπίας». Κάτω δε από τις σημερινές συνθήκες οικονομικής υποτέλειας και κατοχής της χώρας, υποβάθμισης κύρους και ισχύος καθώς και απουσίας βούλησης για αντίσταση, οι πιέσεις και από τους τρεις μαζί συναντούν το πιο κατάλληλο έδαφος ενδοτισμού στα μεγάλα εθνικά θέματα (ονομασία ΠΓΔΜ, Κυπριακό, Αιγαίο και γενικά στα ελληνοτουρκικά) και συμμετοχής στις πολεμικές σταυροφορίες της Νέας Τάξης (Ιράκ, Αφγανιστάν και πιθανώς Ιράν).

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ αυτό προχώρησε στη διορθωτική παρουσίαση προς την Κομισιόν του 
«πραγματικού» δημοσιονομικού ελλείμματος στις 21 Οκτωβρίου 2009 για να ξεκινήσει πάραυτα η άλλη «αποκάλυψη» αυτή των Greek statistics». Σύμφωνα με αυτή, το έλλειμμα του 2008 ήταν 7,7% αντί για 5,5% και το έλλειμμα του 2009 ήταν 12,7% αντί για 6,7% του Α.Ε.Π. Από το σημείο αυτό τίθενται οι βάσεις της άμεσης ευρωενωσιακής οικονομικής επιτήρησης, της κατοχής και της προετοιμασίας της τοκογλυφικής επίθεσης των χρηματαγορών. Το Συμβούλιο Εκοφίν στις 10ης Νοεμβρίου 2009 με πόρισμα, αναθέτει στην Κομισιόν να ετοιμάσει (δια της Γιούροστατ) αναφορά για τα «επανακύπτοντα προβλήματα των ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών». Το Εκοφίν ζήτησε επίσης από την Κομισιόν «να προτείνει τα κατάλληλα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για αυτήν την κατάσταση». Η συνακόλουθη έκθεση της Κομισιόν πρόβαλε δραματικές αιτιάσεις:
α.-«Αναθεωρήσεις αυτού του μεγέθους όσον αφορά στις εκτιμήσεις των ποσοστών του δημοσίου ελλείμματος των περασμένων ετών είναι εξαιρετικά σπάνιες για τα υπόλοιπα Κράτη-Μέλη της ΕΕ, αλλά έλαβαν χώρα για την Ελλάδα σε αρκετές περιπτώσεις».
β.-« Αυτές οι πλέον πρόσφατες αναθεωρήσεις απεικονίζουν την έλλειψη ποιότητας των Ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών (και γενικότερα μακροοικονομικών στατιστικών).
γ.-«Όπως καταδεικνύεται στην έκθεση, η αναθεώρηση των στατιστικών του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος οφείλονται σε δύο διαφορετικές αλλά σε κάποιες περιπτώσεις συσχετιζόμενες ομάδες προβλημάτων: σε προβλήματα σχετιζόμενα με στατιστικές αδυναμίες και σε προβλήματα σχετιζόμενα με ελλείψεις–υπό μία ευρεία έννοια– των σχετικών Ελληνικών θεσμικών οργάνων».
δ..- «η τρέχουσα διάρθρωση δεν εγγυάται την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα και την υπευθυνότητα των εθνικών στατιστικών αρχών. Ειδικότερα η επαγγελματική ανεξαρτησία της ΕΣΥΕ από το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει εξασφαλιστεί, γεγονός που επέτρεψε να μπορούν να επηρεαστούν τα στοιχεία της αναφοράς ΔΥΕ από άλλους παράγοντες εκτός των ρυθμιστικών και δεσμευτικών προς το νόμο αρχών για τη δημιουργία υψηλής ποιότητας Ευρωπαϊκών στατιστικών».
ε.-«Όσον αφορά στη γνωστοποίηση ΔΥΕ (Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος) της 21ης Οκτωβρίου 2009, τα στοιχεία δεν επικυρώθηκαν από τη Eurostat και ένας σημαντικός αριθμός αναπάντητων ερωτημάτων και εκκρεμών ζητημάτων παραμένει ακόμη σε κάποιους τομείς-κλειδιά, όπως στα κονδύλια για την κοινωνική ασφάλιση, στις εκπρόθεσμες οφειλές νοσοκομείων, και στις συναλλαγές μεταξύ του δημοσίου και των δημοσίων επιχειρήσεων».
στ.-«Η Κομισιόν προχωρά στη σύσταση λήψης απόφασης από το Συμβούλιο στα πλαίσια του Άρθρου 126(9) TFEU και για ένα σχεδίου δράσης ώστε να αναχαιτισθούν τα προβλήματα των Ελληνικών στατιστικών στοιχείων, περιλαμβανομένης της διακυβέρνησης» [5] .

Η πασοκική κυβέρνηση, προτού ακόμα προετοιμαστεί καλά και ξεδιπλωθεί η επιθετικότητα των «χρηματαγορών» και του ευρωενωσιακού διευθυντηρίου απέναντι στην Ελλάδα, μπορούσε να κινηθεί ταχύτατα για τη δανειοδότηση της χώρας ως προς το οικονομικό έτος 2010, αλλά … το «ξέχασε» εντελώς ώσπου να περάσουν οι 100 πρώτες μέρες της θητείας της. Σε όλη αυτή τη περίοδο η κυβέρνηση περιέργως απέφυγε να συνδυάσει την δυνατότητα υψηλής αυτοχρηματοδότησης των δανειακών της αναγκών με την έκδοση «λαϊκών» ή «εθνικών» ομολόγων και την προσφυγή (δευτερευόντως) στην μυστική διαδικασία επαφών με μη δυτικά κράτη ή τράπεζες για αναζήτηση χαμηλότοκων δανείων (private placement). Αντίθετα διάλεξε τη διασύνδεση της με το διεθνές και εγχώριο ιδιωτικό τραπεζικό τομέα αποποιούμενη την ανάγκη να αξιοποιήσει εκείνες τις ελληνικές τράπεζες στις οποίες υπάρχει ισχυρή συμμετοχή του δημοσίου. Προτίμησε τα σούρτα φέρτα και τις μυστικές επαφές του πρωθυπουργού με το κεντρικό στελέχος της Goldman Sachs Γκάρι Κον και των εκπροσώπων του Paulson Hedge Fund (επιθετικότατο fund απέναντι στα ελληνικά ομόλογα) με υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη (πηγή: «Πρώτο Θέμα», 31-1-10). Αποφάσισε την πιο βλαπτική επιλογή αυτή της δημοπρασίας (auction) με μάνατζερ την Goldman Sachs και τις συνεργαζόμενες μ΄ αυτήν τράπεζες. Έτσι οι ανάδοχοι της πρόσφατης έκδοσης του ελληνικού πενταετούς κοινοπρακτικού ομολόγου (5 δις. ευρώ) ορίστηκαν στα πλαίσια μιας κοινοπραξίας με επικεφαλής τις τράπεζες Goldman Sachs Group Inc (με κεντρική λειτουργία στη διεθνή κερδοσκοπία) και Deutsche Bank AG (που σε δυο εκθέσεις της προεξοφλούσε τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από την Ευρωζώνη). Με πιστοληπτική ικανότητα: A2 (Moody΄s), BBB+ (Standard & Poor΄s), BBB+ (Fitch). Αποτέλεσμα το τοκογλυφικό μεσοσταθμικό επιτόκιο να διαμορφωθεί περίπου στο 6,25% ( mid-swaps 350 με 365 μ.β.). Παράλληλα όρισε τον Πέτρο Χριστοδούλου (πρώην στέλεχος της JPMorgan Chase και της Goldman Sachs) [6], ως επικεφαλής του οργανισμού διαχείρισης δημόσιου χρέους (ΟΔΔΗΧ). Σύμφωνα δε με άρθρο της γαλλικής Le Monde στις 1 Μαρτίου 2010, ο Πέτρος Χριστοδούλου είναι στο επίκεντρο έρευνας από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) καθώς στις αρχές του 2009 είχε την εποπτεία της ίδρυσης της λονδρέζικης εταιρείας Titlos, συγγενικής της Goldman Sachs για μεταφορές χρέους της Ελλάδας μέσω Εθνικής Τραπέζης, μια υπόθεση που φέρνει στο φως την ισχύ ενός ευρωπαϊκού δικτύου επιρροής της Goldman Sachs. Δικτύου που ξεκίνησε από το 1985 και με τους διαμεσολαβητές του εξασφαλίζει ορθάνοικτες τις πόρτες των κυβερνήσεων [7]. Αυτό που είναι τελικά αξιοσημείωτο είναι η σχέση Goldman Sachs / Wall Street και κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με αποκαλύψεις στο διεθνή τύπο το 2001-2002 η σχέση αυτή πήρε τη μορφή απόκρυψης του ελληνικού χρέους (μέσω ειδικής μορφής swap φανταστικών συναλλαγματικών ισοτιμιών). Το δημόσιο χρέος το 2001 ήταν 99,7% του ΑΕΠ. Αν συνυπολογισθεί και η απόκρυψη είναι ίδιο …με το σημερινό. Όμως τότε μπήκαμε στην ΟΝΕ. Τώρα με το ίδιο χρέος μπήκαμε υπό δημοσιονομική ευρω-κατοχή. Τώρα πάλι εν έτι 2010 και ξανά επί πασοκικής κυβέρνησης στην αγορά των ελληνικών ομολόγων εγκαταστάθηκε η επικυριαρχία της Goldman Sachs (και άλλων διεθνικών τραπεζών και hedge funds) με επακόλουθο να σκηνοθετηθεί το κατάλληλο ανοικτό πεδίο μιας διεθνούς κερδοσκοπικής ανακύκλησης στοιχημάτων πάνω στη βάση των ασφαλίστρων αντιστάθμισης ελληνικού πιστωτικού κινδύνου (CDS) και της απόκλισης μεταξύ των επιτοκίων ελληνικού και γερμανικού δανεισμού (Spread). Κερδοσκοπική ανακύκληση που εγγράφει στην ίδια τη δυναμική της κλιμάκωση την πιθανολογική επίτευξη της ελληνικής χρεοκοπίας, ως μια κερδοφόρα επενδυτική διαδικασία για το υπερεθνικό πλασματικό- τοκογλυφικό κεφάλαιο. Αμέσως με τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα η κυβέρνηση στις 4 Μαρτίου, συνεχίζοντας την ίδια τακτική των δημοπρασιών προχώρησε σε νέο δεκαετές κοινοπρακτικό ομόλογο (5 δις. ευρώ) μέσω των αναδόχων Barclays Capital, HSBC Holdings, Εθνική Τράπεζα, Nomura και Τράπεζα Πειραιώς, με τελική απόδοση στο 6,3%, (mid-swaps +300 μ.β.) και με προσφορές αποτελούμενες βασικά από τράπεζες και θεσμικούς επενδυτές του εξωτερικού. Σε ξένους (κυρίως ευρωπαϊκούς) επενδυτές πέρασε το 77%,Το μεγαλύτερο δε μέρος της ζήτησης προήλθε από τη Βρετανία (20%) και τη Γερμανία (14%).

H ολοκληρωτική υπαγωγή του Ελληνικού Δημοσίου στις διεθνείς χρηματαγορές έχει αλυσοδέσει τα δημόσια οικονομικά στην αρπακτικότητα των διεθνών τραπεζιτών και των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας που τελικά καθορίζουν τα δυσβάστακτα τοκογλυφικά επιτόκια υψώνοντας το κόστος δανεισμού ως το βαθμό συναγερμού επικείμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Ταυτόχρονα όλο αυτό το διάστημα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση καλλιεργούν το έδαφος για ενδεχόμενη προσφυγή στην εξαθλιωτική πατρωνία του υπουργείου οικονομικών της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Προς αυτό δε συνηγορούν και πολλοί οικουμενιστές μέντορες του πρωθυπουργού όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ για τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε μια ενδεχόμενη καταφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ [8]. Ήδη ο υπουργός Οικονομικών έχει συναντηθεί με τον οικονομικό σύμβουλο και υπεύθυνο μελετών του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ (αρχιτέκτονα των «επειγόντων μέτρων» της κυβέρνησης), όταν ο πρωθυπουργός βρισκόταν στις ΗΠΑ, και συμφώνησαν δανειακή χορήγηση 40 δις. ευρώ με επιτόκιο 4,4% σε δύο δόσεις με επαχθέστατες προϋποθέσεις μεταξύ των οποίων: απελευθέρωση ορίου απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση οργανικών θέσεων στο δημόσιο και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μείωση αποζημιώσεων απολυθέντων, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων, χρονικό περιορισμό επιδομάτων ανεργίας, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης κ.ο.κ. Το σενάριο της προσφυγής στο ΔΝΤ
εξυπηρετεί δυο στόχους της κυβέρνησης. Ο ένας είναι υποτίθεται είναι η χρησιμοποίηση του ως εκβιαστικό «άσσο στο μανίκι» απέναντι στην γερμανική- ευρωενωσιακή ακαμψία και αρνητικότητα. Ο άλλος είναι ότι η πασοκική κυβέρνηση θέλει ένα ισχυρότερο άλλοθι για λήψη ακόμα πιο αγριότερων μέτρων όπου καθώς υποστηρίζει πρωτοκλασάτος υπουργός (εκ των υπευθύνων του σχεδίου προσφυγής στο ΔΝΤ) «εάν δεν πάμε στο Ταμείο, σε λίγο θα μας πάρουν με τις πέτρες ή και με τις ντομάτες στον δρόμο με τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοσθούν» [9].

Η γερμανική-ευρωενωσιακή αποσταθεροποίηση της Ελλάδας

Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που οπωσδήποτε θα αποτελούσε ένα καταλυτικό γεγονός αυτοακύρωσης της Ευρωζώνης και περίτρανη κατάδειξη πως είναι παρωδία νομισματικής ενότητας, πως απαντάει η πολιτική του Βερολίνου; Είναι βέβαιο πως απλά η Γερμανική πολιτική στη σημερινή συγκυρία βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση και αμηχανία. Κινείται αμυντικά προσπαθώντας να περισώσει κεκτημένα (τα εις βάρος των λοιπών χωρών-μελών εμπορικά της πλεονάσματα) και είναι παντελώς ανίκανη να χαράξει συνολικό σχέδιο για την Ευρωζώνη. Πρόκειται για πολιτική που παραπαίει καθώς σε μεγάλο βαθμό υπερκαθορίζεται από τη σύγκρουση γραμμών στα μυστικά δώματα της γερμανικής καγκελαρίας όπου μέχρι τώρα επικρατούνε οι απόψεις τεχνοκρατών μεταξύ των οποίων του, ανήκοντος στο ευρωπαϊκό πλέγμα επιρροής της Goldman Sachs, Βον Οτμάρ Ίσσινγκ [10]. Ο ίδιος είναι αρχιτέκτονας της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πρώτη επικεφαλής οικονομολόγος του Economist, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών για τις χρηματοπιστωτικές αγορές και ιδεολογικός υποστηρικτής της γερμανικής και ευρωενωσιακής μονεταριστικής σταθερότητας και σύμβουλος της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Το ισχυρό του επιχείρημα είναι πως μια επιλογή «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και χρηματοδότησης της Ελλάδας θα ήταν δυναμίτης στα θεμέλια της Ευρωζώνης γιατί παραβιάζει τις δεσμευτική «No-bail-out» ρήτρα των συνθηκών της. Σύμφωνα με τον Βον Οτμάρ Ίσσινγκ μια βοήθεια από το εξωτερικό θα είχε νόημα μόνον στα πλαίσια των αυστηρών και εφαρμόσιμων κανονισμών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου [11]. Σχετικά με την «λύση» της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ δεν φλερτάρει κάθε τόσο μόνο η παραπαίουσα Γερμανία αλλά και πολλές άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ όπως Βρετανία, Σουηδία, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Ιταλία κλπ με αντίθετους κυρίως Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία.

Ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα η Γερμανία καθοδήγησε τον πιο επιθετικό προπαγανδιστικό και οικονομικό πόλεμο όχι μόνο απέναντι στη χώρα μας αλλά και στις άλλες νότιες χώρες, τις αποκαλούμενες απαξιωτικά «PIGS» (αρκτικόλεξο προερχόμενο από την Goldman Sachs). Ως προς την Ελλάδα αυτή αξιολογήθηκε από το γερμανικό κατεστημένο ως το προσφερόμενο «πειραματόζωο» ενός γενικότερου παραδειγματισμού και σωφρονισμού στην Ευρωζώνη. Ήδη από πολύ ενωρίς το Spiegel με άρθρο του στις 6 Απρίλη 2009 προμήνυε το «κλίμα»: «Η Αθήνα ευρίσκεται πριν από τη χρεοκοπία, παρά το ότι η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμη ξεσπάσει στη χώρα, με ολόκληρη τη μανία της. Τώρα εκδικείται η αδυναμία αλλαγής». Κάποιοι ερμηνεύουν την γερμανική στάση ως μια τακτική της Γερμανίας, να εξαναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση να συνεργαστεί σχετικά με το ρόλο της Goldman Sachs στη χώρα μας, ώστε να πάρει τη ρεβάνς από τις ΗΠΑ: Όπως εκεί πρωτοξηλώθηκε η Siemens τώρα υποτίθεται ήρθε η σειρά της Goldman Sachs για το ανάλογο στο χώρο της Ε.Ε. Αν και αυτή η ερμηνεία ενέχει ψήγματα αλήθειας ωστόσο είναι ανεπαρκής να προσφέρει μια αξιόπιστη εξήγηση. Οι σημαντικότεροι παράγοντες που αιτιολογούν τη γερμανική επιθετικότητα (συνεπικουρούμενη από Αυστριακούς, Ολλανδούς και άλλους) είναι πλείστοι:

α.-Πρώτα-πρώτα η οικονομικοπολιτική σκοπιμότητα. Αυτή έχει δυο πλευρές. Μια φανερή και μια κεκρυμμένη. Η φανερή αφορά την ανάγκη να περιφρουρηθεί σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, πάση θυσία και με κάθε κόστος, το διάτρητο «Συμφώνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» με επιβολή των προβλεπόμενων ρητρών, ελέγχων, κυρώσεων και εντολών από την γερμανική-ευρωενωσιακή ολιγαρχία. Η κεκρυμμένη σχετίζεται με δύο δεδομένα. Το πρώτο είναι η πιθανολόγηση των στοιχημάτων σε ταμπλό (hedging bets) για συνεχή μείωση της ισοτιμίας του ευρώ ως προς το δολάριο. Το δεύτερο είναι πως τούτη η συγκαλυμμένη τελικά υποτίμηση ευνοεί τις γερμανικές εξαγωγές στις ΗΠΑ αλλά και αλλού. Με λίγα λόγια το τσουνάμι των χρηματαγορών στον ελληνικό «αδύναμο κρίκο» που εξασθενίζει το ευρώ συμβάλει στο … γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα, άρα και ως προς το γεγονός αυτό Γερμανοί και «κερδοσκόποι» έχουνε κοινά συμφέροντα και τα προωθούνε με πειράματα πάνω «στου κασίδι το κεφάλι», την Ελλάδα. Έτσι τώρα μπορεί να γίνει αντιληπτό το πραγματικό νόημα της δήλωσης Μέρκελ (στη γερμανική Βουλή,17-3-2010) πως δεν είναι η κερδοσκοπία των αγορών που έφερε την Αθήνα σε δεινή θέση, αλλά η παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας.

β.-Μέσα στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης κυρίαρχο ζήτημα είναι αυτό της αναπαραγωγής της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας με υποστήριγμα έναν ενωμένο αστερισμό ισχυρών χωρών που επωφελούνται από την νομισματική και την πολιτικοοικονομική σταθερότητα, καθηλώνοντας την ελεγχόμενη ασθενική ευρωενωσιακή περιφέρεια (Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες) σε ολοκληρωτική υποταγή.

γ.-Κατά το γερμανικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, θα πρέπει να αποφευχθεί κάθε δανειακή βοήθεια ώστε να μην αποδυναμωθεί, με «επιβλαβείς οικονομικά και ηθικά λύσεις», η αναγκαία σταθεροποιητική προσαρμογή των προβληματικών χωρών. Το ίδιο αυτό κατεστημένο διαρρέει την άποψη ότι μοναδική περίπτωση που ίσως να λύγιζε την ακαμψία θα ήταν η ενδιαφερόμενη για υποστήριξη χώρα να κηρύξει χρεοκοπία ούτως ώστε να παρακαμφθούν τα θεσμικά προσκόμματα που θέτουν είτε η ευρωσυνθήκη είτε το σύνταγμα και η βουλή της Γερμανίας.

δ.-Η δουλικότητα των εγχώριων ελίτ επιτρέπει ώστε η Ελλάδα να απαξιώνεται προγραμματισμένα και να λοιδορείτε καθημερινά από το γερμανοκρατούμενο «διευθυντήριο» καθώς έχει επιλεχθεί ως το «αποπομπαίο θύμα» ολόκληρης της Ευρωζώνης που θα πρέπει πάνω του να υλοποιηθεί η δέουσα επιχείρηση «τιμωρίας, σωφρονισμού και παραδειγματισμού».

Εάν αυτό το «διευθυντήριο» δεν ήταν απλώς ο ευρω-θεματοφύλακας της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των ειδικών γερμανικών συμφερόντων θα μπορούσε να κάμψει την επίθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών οδηγώντας τις σε σοβαρές απώλειες και τα ελληνικά Spread και CDS σε σημαντική υποχώρηση. Θεωρητικά οι τρόποι είναι πολλοί: Κηρύσσοντας κατάσταση εκτάκτης ανάγκης στην ζώνη του ευρώ και «παγώνοντας» τις απαγορευτικές ρήτρες αφού σε «καιρούς μεγάλης κρίσης το σύνταγμα είναι απλώς ένα κομμάτι χαρτί» (Καρλ Σμιτ). Από κει και πέρα αναλαμβάνοντας συλλογικές υποστηρικτικές πρωτοβουλίες (έκδοση ευρωομολόγου, μαζική αγορά ελληνικών ομολόγων από Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ελληνικές τράπεζες κ.α.). Αντί τούτων η Ευρωζώνη υπό γερμανική καθοδήγηση πέταξε την Ελλάδα στις ύαινες των χρηματαγορών και υπέσκαψε σε βάθος την οικονομική της εξέλιξη εξαναγκάζοντας την να δανειστεί με τοκογλυφικά επιτόκια και επιβάλλοντας της παράλληλα ειδικό καθεστώς εξοντωτικής οικονομικής και δημοσιονομικής κατοχής.

Η συνδυασμένη χρηματιστική επέλαση

Μια είναι η ωμή αλήθεια: Η ευρωπαϊκή «Σκύλλα» (Γερμανία και ευρωενωσιακά θεσμικά όργανα) συμμάχησε μυστικά με την «Χάρυβδη» των χρηματοπιστωτικών αγορών για να «σωφρονίσουν» σταθεροποιητικά και τοκογλυφικά τη χώρα μας. Στις 6 Οκτωβρίου 2009 οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμ Γερμανίας έγραφαν: «οι χρηματοπιστωτικές αγορές σώζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας». Η μεγάλη επίθεση της οικουμενικής χρηματιστικής ολιγαρχίας σε Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και πρωταρχικά Ελλάδα μπορεί να αυτοσυστήθηκε μέσα από τους ψευδολόγους τεχνοκράτες αναλυτές και τα τρομοκρατικά ΜΜΕ ως μια αντικειμενική «τακτοποιητική» και «εκκαθαριστική» παρέμβαση των δυνάμεων της διεθνοποιημένης αγοράς, που αντικατόπτριζε υποτίθεται τις συνέπειες του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά η ουσία είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια προγραμματισμένη και καλοστημένη επιχείρηση πελώριας κερδοφορίας για τους χρηματοδεσπότες Banksters απέναντι στα κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρω-Νότου και του ίδιου του ευρώ. Η επίθεση αυτή εξυπηρετούσε παράλληλα και την αμερικανική οικονομία καθώς πρόσφερε μια ζωογόνα ανάσα στο προβληματικό δολάριο (ως «ασφαλούς νομισματικού καταφυγίου») ενώ διασκεδάζει τις ανησυχίες δανειοδοτριών χωρών (Κίνα κ.α.) σχετικά με την αξία των αμερικανικών ομολόγων και δολαρίων που κατέχουν.

Το σάρωμα της Ελλάδας αφορά ένα πολύπλοκο και αδιαφανές παιχνίδι που στηρίχθηκε σε 3 κεντρικούς αλληλοτροφοδοτούμενους άξονες :

1.-Tρεις αμερικανικοί οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης πρωτάνοιξαν τις πύλες της χρηματοπιστωτικής τοκογλυφικής λεηλασίας της χώρας με την υποβάθμιση της δανειοληπτικής μας αξιοπιστίας. Την αρχή έκανε ο οίκος Fitch που αξιολόγησε τη θέση μας σε εκείνη του «κινδύνου πτώχευσης», ΒΒΒ+ (πρώτη φορά για χώρα Ευρωζώνης). Μέσω των πληροφοριακών δικτύων Bloomberg το μήνυμα διαδόθηκε αστραπιαία σε όλες τις παγκόσμιες αγορές. Οι επενδυτές ξεπουλάνε ελληνικά ομόλογα, Hedge funds ξεκινάνε τα στοιχήματα, τα Spread και τα CDS εκτινάσσονται, καταθέσεις και κεφάλαια διαφεύγουν από την Ελλάδα στο εξωτερικό. Η επιχείρηση πιστοληπτικής αποδόμησης της χώρας πλαισιώνεται από μια σειρά αρνητικών εκθέσεων της Deutsche Bank και της Goldman Sachs που η πασοκική κυβέρνηση τις είχε αναδόχους στο πρώτο κοινοπρακτικό της δάνειο το Γενάρη του 2010.

2.-Το εξωτερικό δημόσιο χρέος είναι κατανεμημένο σε τράπεζες: γαλλικές 25%, Ελβετικές 20%, γερμανικές 15%, αμερικανικές 5%, βρετανικές 3%, ολλανδικές 3% κ.α. ενώ συνολικά το 80% του ελληνικού χρέους βρίσκεται σε ευρωπαϊκές τράπεζες [12]. Οι ίδιες δε οι διεθνείς κεντρικές τράπεζες, που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν στη συσσώρευση της ελληνικής χρέωσης, εδώ κι ένα τετράμηνο μέσω των συμβολαίων αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (Credit Default Swaps) και των στοιχημάτων σε ταμπλό, συμμετέχουν στο μεγάλο σχέδιο της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης. Πρωτεργάτες σε αυτή τη διαδικασία Goldman Sachs και JΡ Μorgan Chase που με την υποστήριξη άλλων δέκα τραπεζών, είχαν ήδη στήσει (από το Σεπτέμβριο 2009) την εταιρεία the Markit Group of London και τον iTraxx SovX δείκτη Δυτικής Ευρώπης Ο δείκτης αυτός περιλαμβάνει 15 Credit Default Swaps βαρύνουσας διαπραγμάτευσης που αφορούν εκτός της Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.α. χώρες. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε το παιχνίδι της καθημερινής ανακύκλησης των δευτερογενών πιστωτικών παραγώγων, των CDS και των στοιχημάτων για τη πιθανότητα κατάρρευσης της Ελλάδας και του Ευρω-Νότου ανεβάζοντας όχι απλώς τα ασφαλιστικά και δανειακά κόστη της Ελλάδας σε δυσθεώρητα επίπεδα αλλά αυτό το ίδιο το επίπεδο κινδύνου κατάρρευσης της χώρας. Έτσι π.χ. μόνο το ασφαλιστικό κόστος για 10 εκατ. δολ. Ελληνικών ομολόγων αυξήθηκε πάνω από 400 χιλιάδες δολ. το Φεβρουάριο του 2009. Σε αυτό το ομαδικό κυνήγι του «θηράματος Ελλάς» πήραν μέρος όχι μόνο oi αμερικανικές Goldman Sachs, JP Morgan αλλά και ευρωπαϊκές μεγα-τράπεζες οι ίδιες που αγόραζαν όλο το προηγούμενο διάστημα τα ομόλογα της μεταξύ των οποίων οι: ελβετικές Credit Suisse και UBS, γαλλικές Societe Generale και BNP Paribas, γερμανικές Deutsche Bank κ.α. [13].

3.-Τα πανίσχυρα hedge funds αποφάσιζαν τις μεγάλες κινήσεις στοιχημάτων μέσω μυστικών συσκέψεων. Μια τέτοια συνεύρεση έγινε αρχές Φεβρουαρίου 2010 με μορφή «δείπνου ιδεών» που οργανώθηκε από την επενδυτική τράπεζα Monness, Crespi, Hardt & Co . Πήρε μέρος μια μικρή ομάδα διαχειριστών εκπροσώπων των ισχυρότερων hedge funds: Soros Fund Management LLC , SAC Capital Advisors LP, Greenlight Capital Inc., Brigade Capital. Η κατεύθυνση ήταν πως η Ελλάδα στα πλαίσια του ενιαίου νομίσματος ευρώ είναι ο ανυπεράσπιστος «αδύναμος κρίκος» από οργανωμένες επιθέσεις στα ομόλογα της αφού δεν διαθέτει τη δραχμή και το όπλο της νομισματικής υποτίμησης. Οι επιθέσεις αυτές εκτινάσσοντας την ελληνική κρίση χρέους θα αντικατοπτριστούν στην μεγάλη υποχώρηση της ισοτιμίας του ευρώ. Η Ελλάδα είναι χώρα ντόμινο όχι μονάχα για την Ευρώπη, αλλά καταλύτης για μια διεθνή κρισιακή ακολουθία που θα μπορούσε να απλωθεί και να συμπεριλάβει όλες τις χρεωμένες χώρες. Στο μεγάλο παιχνίδι στοιχημάτων απέναντι στην Ελλάδα από τη μια μεριά και την νομισματική ισοτιμία του ευρώ από την άλλη προσέτρεξαν επίσης: τα ηγετικά hedge funds, GlobeOp Financial Services SA και Paulson & Co και οι μεγα-τράπεζες Goldman Sachs, J.P. Morgan Chase & Co, Bank of America-Merrill Lynch (από ΗΠΑ) και Barclays Bank (από Μ. Βρετανία) [14]. Η εστίαση των στοιχημάτων σε ταμπλό για το ευρώ άρχισε το Δεκέμβριο του 2009. Στοιχήματα που έφτασαν να αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο ποσοστό της 3 τρις. δολ. ημερήσιας παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος. Η διαπραγμάτευση του ευρώ ήταν 1,51 δολάρια το Δεκέμβρη και έφτασε 1,37 δολάρια σήμερα, με την αγορά στοιχημάτων να ορίζει αποδώσεις 14 προς 1 και να πιθανολογεί πως η ισοτιμία 1 εευρώ = 1 δολλάριο , θα επιτευχθεί εντός ενός έτους.

Πρόγραμμα Σταθερότητας-Επείγοντα Μέτρα

Η οικονομική και κοινωνική ζωή του ελληνικού λαού τέθηκε υπό το καθεστώς της άμεσης ιμπεριαλιστικής κατοχής (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η κατοχή αυτή υποστηρίζεται από τις εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, το ενιαίο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, τα κτηνώδη ΜΜΕ ενώ αξιοποιεί θαυμάσια προς όφελος της την ανοχή έως ευμενή αποδοχή της από τη φιλελεύθερη αριστερά και τις ΜΚΟ της «κοινωνίας πολιτών». Η κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, η οικονομική κατοχή της συντελείται κάτω από την επίκληση των όρων περί «υπερβολικού ελλείμματος», των ευρωπαϊκών συνθηκών, του Mάαστριχτ και της Λισαβόνας και συνεπάγεται απολύτως την καθ΄ υπαγόρευση και προστακτική άσκηση της εσωτερικής οικονομικής πολιτικής. Με την υπαγωγής της Ελλάδας στο Άρθρο 126 (παράγραφος 9) της Συνθήκης της Λισαβόνας, η εκτέλεση του προϋπολογισμού ελέγχεται ανά μήνα από τους μηχανισμούς των Βρυξελών, οι οποίοι και θα κατευθύνουν τον τρόπο διαχείρισης των ποσών που πληρώνει ο ελληνικός λαός, των εσόδων και εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού. Επιπρόσθετα με την υπαγωγή της χώρας στο Άρθρο 121 (παράγραφος 4) το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εν προκειμένω το Εκοφίν) αποφασίζει χωρίς καν τη ψήφο του Έλληνα υπουργού και αναλαμβάνει την πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής, την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, την ανεξαρτητοποίηση και ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου και γενικότερα τον πλήρη οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο ώστε να εξασφαλιστεί η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων προς τις διεθνείς τραπεζικές–χρηματιστικές μαφίες, τους τοκογλύφους ξένους δανειστές της χώρας. Τα μέσα εκβιασμού που διαθέτει τούτο το κατοχικό καθεστώς βάση των ίδιων συνθηκών είναι αρκετά ιδίως τα προβλεπόμενα στο άρθρο 126 (παράγραφος 11) με βάση το οποίο αν οι ιμπεριαλιστές «εταίροι» κρίνουν πως η χώρα αδυνατεί να συμμορφωθεί στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, τότε προβλέπεται όχι απλώς ευρωενωσιακός έλεγχος αλλά και το πλήρης πάγωμα του δανεισμού καθώς και η περικοπή των πόρων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ταμείο Συνοχής.

Το κατοχικό «καθεστώς καθυστέρησης - έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκε στη χώρα μας, μεταξύ των άλλων την υποχρεώνει εντός τριετίας να κατεβάσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα από 12,7% σε 3% που αποτελεί όριο στο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Πρόκειται για μοναδική περίπτωση χώρας στο σύνολο των 13 ελλειμματικών μελών της Ευρωζώνης που τίθενται τέτοια αυστηρά προστακτικά μέτρα ελάχιστης χρονικής προσαρμογής. Σ΄ αυτό το πλαίσιο και κατόπιν της επίσκεψης του αρμόδιου Φιλανδού επιτρόπου της Κομισιόν Όλι Ρεν στην Αθήνα (1 Μαρτίου 2010) Το «Πρόγραμμα Σταθερότητας» της πασοκικής κυβέρνησης εξειδικεύτηκε στα «Επείγοντα Μέτρα» τις 3 Μαρτίου 2010 με τα οποία στοχεύεται για το 2010 η ελάττωση του ελλείμματος από 12,7% σε 8,7 % του ΑΕΠ δηλαδή κατά τέσσερις μονάδες. Η εξοικονόμηση ύψους 4,8 δισ. ευρώ προβλέπεται από την αύξηση των εσόδων κατά 2,4 δις. (κυρίως έμμεσοι φόροι) από περικοπές των δαπανών (μισθοί δημοσίων υπαλλήλων) κατά το 1,7 δις και περικοπή δημοσίων επενδύσεων κατά 700 εκ. ευρώ. Ο ίδιος δε ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν, συντονιστής της οικονομικής κατοχής της χώρας, διέλυσε τις όποιες αυταπάτες για τη συνέχεια των «επειγόντων» μέτρων σταθερότητας ανακοινώνοντας στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα» ότι η εξαθλιωτική αυτή πολιτική θα συνεχιστεί το 2011 και το 2012. Και έπεται η συνέχεια.

Τα πρόσθετα μέτρα σταθεροποίησης, ακραίας δημοσιονομικής πειθάρχησης και άγριας λιτότητας (τόσο τα νομοθετημένα όσο και αυτά της «κρυφής ατζέντας») με προσχηματική δικαιολογία την συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών, του δημοσιονομικού ελλείμματος και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας αποτελούν μια σοσιαληστρική επέλαση κατά του ελληνικού λαού, όχι μόνο κατά των εργαζομένων στο δημόσιο αλλά ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία. Περιλαμβάνουν κατ΄ αρχήν 30% περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, πάγωμα συντάξεων, ισχυρή περικοπή επιδομάτων, φορολογική επιδρομή με την εκτίναξη των εμμέσων φόρων καθώς κοκ. Μέτρα που ουδόλως πρόκειται να αντιμετωπίσουν τη θηλιά του χρέους που οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις φόρεσαν στο λαιμό του ελληνικού λαού, με τη συγκατάθεση του. Ως προς τη χρονική διάρκεια του ελληνικού δημοσίου χρέους της 31-12-2009, το 10,2% είναι βραχυπρόθεσμο (μέχρι 1 έτος), το 39,6% είναι μεσοπρόθεσμο (1 έως 5 έτη), το 50,2% είναι μακροπρόθεσμο (άνω των 5 ετών) ενώ η μέση υπολειπόμενη φυσική διάρκεια του είναι 7,94 έτη [15]. Η δε δυνατότητα ορθολογικής μείωσης των δαπανών μας, με χρεολύσια 29,14 δις. ευρώ και τόκους 12,34 δις. ευρώ (εκτιμήσεις 2009), θα επιφέρει τελικά μόνο μια μικρή «ταμειακή» επίδραση. Ακόμα και αν τα έξοδα μειώνονταν στα 60 δις €, με τοκοχρεολύσια ύψους 41 δις. ευρώ (68% των εξόδων και 82% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού) είναι αδύνατον να δραπετεύσουμε από την «παγίδα του χρέους» ακόμα και με τις πιο «αιματηρές οικονομίες». Όπου: δημόσιο χρέος 2009 (με δημοσιονομικό έλλειμμα 12,7% ΑΕΠ)= 298,5 δις. ευρώ (125% του ΑΕΠ), Χρέος 2010 (με δημ. έλλειμμα 8,7% ΑΕΠ)= 322 δισ. ευρώ (133% του ΑΕΠ), Χρέος 2011 (με δημ. έλλειμμα 5,7% ΑΕΠ)= 340 δις. ευρώ (138% του ΑΕΠ), Χρέος 2012 (με δημ. έλλειμμα 3,0% ΑΕΠ)=μεγαλύτερο των 350 δις. ευρώ (142% του ΑΕΠ) κλπ κλπ [16]. Από την άλλη, η κλεπτοκρατική υποτίμηση πάνω από 30 % της αξίας την εργασιακής δύναμης στο δημόσιο αλλά και στο ιδιωτικό τομέα δυναμιτίζει τους συνολικούς βιοτικούς όρους ζωής του ελληνικού λαού. Οι συνέπειες θα είναι αρνητικότατες. Αφού θα έχουμε μια τεράστια μείωση της καταναλωτικής ροπής, της ζήτησης και των συνολικών επενδύσεων τα συνακόλουθα αποτελέσματα θα είναι, με πρώτο την κατάρρευση της λιανικής αγοράς και την πλημμυρίδα των πτωχεύσεων, η χώρα να βουλιάξει γενικότερα στον βάλτο της μόνιμης ύφεσης οδηγώντας την ανεργία σε τρομακτικά νούμερα και την προοπτική αναπτυξιακής ανάκαμψης σε «όνειρο θερινής νύκτας». Έτσι η οικονομική συρρίκνωση για το 2010 προβλέπεται διπλάσια από αυτή του 2009 με αποτέλεσμα η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ να φτάσει τέλος του χρόνου στα –4%. (πηγή: έκθεση Deutsche Bank, 9 –3-2010). Στα προηγούμενα συμβάλουν σημαντικά η περιορισμένη ρευστότητα και το υψηλό κόστος δανεισμού με τις εγχώριες τράπεζες να περιστέλλουν τις δανειακές χορηγήσεις και να αυξάνουν τα επιτόκια, προκαλώντας κραχ στην αγορά. Οι τράπεζες εφαρμόζουν αυστηρότατες προϋποθέσεις δανεισμού προς τις επιχειρήσεις ενώ τα τραπεζικά επιτόκια κινούνται μεταξύ 6%-9% (όταν το βασικό επιτόκιο στην Ευρωζώνη είναι 1%) προβάλλοντας ως δικαιολογίες τα αυξημένα κόστη του χρήματος και την μακροοικονομική διακινδύνευση. Έτσι ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής του συνολικού δανεισμού προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από 15,9% τον Δεκέμβριο του 2008 έφτασε στο 4,2% τον Δεκέμβριο του 2009 και στο 3,8% Ιανουάριο 2010 (πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος). Όλα τα παραπάνω ουδόλως απασχολούν κυβέρνηση και πρωθυπουργό που κινούνται στην ίδια λογική με αυτή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ που, μπροστά στην προοπτική το πρόγραμμα σταθερότητας και τα επείγοντα μέτρα να βυθίσουν την Ελλάδα μόνιμα στον ερεβώδη υφεσιακό βάλτο, η προβαλλόμενη θέση είναι πως οι «επιπτώσεις στην ανάπτυξη θα ήταν χειρότερες αν η Ελλάδα παρέμενε στον ίδιο δρόμο, καθώς θα τιμωρούταν από τις αγορές». Μόνο που «ξεχνούν» να συμπληρώσουν: τις αγορές για τις οποίες οι ίδιοι προετοίμασαν το ευδόκιμο έδαφος ώστε αυτές να εφορμήσουν ως ύαινες πάνω στο πτώμα μιας κλεπτοκρατικής- παρασιτικής-υπερχρεωμένης οικονομίας που συνδιαμόρφωσαν μέσα σε 30 χρόνια όλοι μαζί σε αγαστή σύμπνοια. Η ΕΕ / ΟΝΕ και οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις, η ευρολιγαρχία και οι εγχώριοι τοπάρχες της.

Αυτή η ληστρική λεηλασία και κατοχή της Ελλάδας από το ευρωενωσιακό διεθυντήριο, την διεθνή τριμερή Κομισιόν-Κ.Ε.Τ.-Δ.Ν.Τ. βασιζόμενη στην εσωτερική τριμερή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ διαθέτει και το «αριστερό» της αποκούμπι την μεταλλαγμένη «αριστερή» «αδελφή ψυχή» του υπερεθνικού κεφαλαίου. .Ο πιο δυναμικός πυρήνας της περιλαμβάνει αρκετούς με καριέρες σε καθεστωτικά κόμματα, σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, που έχουν επωφεληθεί από κοινοτικά προγράμματα και γενικότερα από τις απολαβές του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου. Αν ο οικουμενιστικός «αριστερός» ανεθνισμός που μονίμως επιτίθεται στο έθνος έχει σταθερά μια θορυβώδη αποδομητική παρουσία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το αδελφικό του πολύμορφο ρεύμα αυτό του αριστερού μετανεωτερικού φιλελευθερισμού, με ποικίλη ιστορική προέλευση (από το παλαιό ΠΑΣΟΚ το ΚΚΕ-ΚΚΕες –εξωκοινοβουλευτική αριστερά) χαρακτηριζόμενο από μια γλωσσική αμφισημία, ιδεολογικοπολιτική ακροβασία και μια συγκαλυπτική απολογητική για τις προϋποθέσεις και την υφή της κρίσης, προσφέρει σήμερα μια «κριτική υποστήριξη» στο Παπανδρέου και επιτίθεται στην ίδια τη κοινωνία ως μια συνετή «αριστερή φωνή» της ολιγαρχικής χρηματοδεσποτικής επιβολής και αυτό στο όνομα της αναγκαίας «σταθερότητας». Όμως η «σταθερότητα» στη γλώσσα των αγορών τα αγγλικά μεταφράζεται stability και ο «σταθερός» ως stable που σημαίνει επίσης και «σταύλος ζώων».

Υπάρχει εναλλακτική λύση;

Η καινούργια περίοδος εκτάκτου ανάγκης και οικονομικής κατοχής που διέρχεται ο λαός της χώρας ορίζει την αναγκαιότητα και την δυνατότητα οικοδόμησης ενός ευρύτατου Λαϊκού Απελευθερωτικού Κινήματος αντίστασης και ελευθέρωσης σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντισυστημική κατεύθυνση το οποίο οφείλουν να συνδιοργανώσουν και να συγκλίνουν όλα τα αγωνιζόμενα λαϊκο-πατριωτικά, ριζοσπαστικά και αντισυστημικά ρεύματα, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους και ορίζοντας τις ειδικότερες υπαρκτές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές τους ως σοβαρές αλλά δευτερεύουσες μπροστά στην κρισιμότητα των καιρών καθώς και ίσως ως ένα βαθμό επιλύσιμες στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας.

Τα κυρίαρχα μέτωπα αγώνα ορίζονται από ένα κυρίαρχο προαπαιτούμενο και τρεις κύριες επιλογές ανάταξης της χώρας:

Το κυρίαρχο προαπαιτούμενο είναι η μαζική ριζοσπαστική αντικατοχική-αντικυβερνητική λαϊκή κινητοποίηση ικανή να οδηγήσει στην απομάκρυνση της επικίνδυνης για την ελληνική κοινωνία πασοκικής κυβέρνησης, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις για μια αντιιμπεριαλιστική εθνικολαϊκή διακυβέρνηση σωτηρίας. Η σημερινή κυβέρνηση εκτός του ότι έχει χάσει τη κοινωνική συναίνεση δεν έχει καμιά απολύτως νομιμότητα καθώς υπέκλεψε την εκλογική ψήφο με ψευδείς υποσχέσεις («υπάρχουν τα λεφτά») και πρόγραμμα διαφορετικής πολιτικής από τη σημερινή.

Οι τρεις κύριες επιλογές αφορούν:

1.-Αποχώρηση από την ΕΕ / ΟΝΕ. Ο διεκδικητικός μεταρρυθμιστικός αγώνας εντός της ΕΕ / ΟΝΕ (ενάντια στο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», έκτακτη φορολόγηση όλων των χρηματοικονομικών συναλλαγών, απαγόρευση των Credit Default Swaps,  φορολόγηση στο  τζίρο των πολυεθνικών μεγαεταιριών, ουσιαστική συμμετοχή της Ε.Ε στις εξοπλιστικές δαπάνες της χώρας και στο κόστος προστασίας των συνόρων της Ελλάδας κλπ) είναι οριακότατος έως αδιέξοδος. Η εξοντωτική συγκυρία επιζητεί την υπέρβαση του περιορισμένου ενδοευρωενωσιακού διεκδικητικού αγώνα διότι η Ελλάδα κινδυνεύει να συνθλιφτεί και να καταστραφεί ολοκληρωτικά από την χρηματοδεσποτική προσταγή και το τωρινό καθεστώς υποτέλειας και κατοχής. Η οποιαδήποτε μορφής «χρηματοδοτική στήριξη» είτε στα πλαίσια της ΕΕ / ΟΝΕ είτε του Δ.Ν.Τ. θα αφορούσε αποκλειστικά την εξασφάλιση των τοκοχρεολυτικών αξιώσεων των τοκογλύφων πιστωτών μας και ουδόλως την υποβοήθηση της εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας καθώς και την υπέρβαση του κλεπτοκρατικού, παρασιτικού, υπερχρεωστικού μοντέλου. Στο τέλος μπορεί ενδεχομένως είτε να εξαναγκαστεί σε έξοδο από ΟΝΕ από το ίδιο το γερμανοκρατούμενο διευθυντήριο των Βρυξελλών είτε να διαλυθεί μέσα από τις αντιφάσεις της αυτή η ίδια η ΟΝΕ. Για την αναγκαία λοιπόν ανάταξη της ελληνικής οικονομίας σε αυτοδύναμη κατεύθυνση βασική προϋπόθεση είναι η αποχώρηση από την ΕΕ / ΟΝΕ και επαναφορά της Δραχμής ως εθνικού νομίσματος και τούτο είναι πολύ προτιμότερο να επιβληθεί από την μαζική ριζοσπαστικοποίηση και την καθολική κινητοποίηση του ελληνικού λαού. Στη συνέχεια απαιτείται λήψη άμεσων μέτρων όπως:
α.-Αναγκαία υποτίμηση της δραχμής με θετικές συνέπειες στο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, στις εξαγωγές, και το τουρισμό.
β.-Αυστηροί έλεγχοι στη κίνηση των κεφαλαίων (αποφυγή διαφυγής) συναλλαγματικοί και εξωτερικοί εμπορικοί έλεγχοι..
γ.-Υψηλή φορολόγηση στις εισαγωγές ειδών πολυτελείας
δ.-Αποτελεσματικοί έλεγχοι τιμών ειδικά στα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης

2.-Αναδιαπραγμάτευση του χρέους και εσωτερική αυτοχρηματοδότηση. Προτού η χώρα καταληστευτεί ολοκληρωτικά από τη χρηματοδεσποτική ολιγαρχία θα πρέπει να αναλάβει τη στρατηγική πρωτοβουλία και να διεκδικήσει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της κάτω από την απειλή της διακοπής πληρωμών των τοκοχρεωλυσίων. Σκοπός ένα εκτεταμένο
haircut του τοκογλυφικού δημόσιου χρέους, η μετατροπή του εναπομείναντος σε μακροπρόθεσμο και η διασύνδεση της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων του με ένα ελάχιστο σταθερό ποσοστό του ΑΕΠ.  Επιπλέον άμεσα μέτρα οικονομικής πολιτικής:
α.-Επίτευξη επαρκούς ρευστότητας μέσω της αυτοχρηματοδοτικής αυτοβοήθειας σε συνδυασμό με μυστική διαδικασία αναζήτησης χαμηλότοκης εξωτερικής χρηματοδότησης (private placement). Ένας καλός μηχανισμός που εξασφαλίζει αναγκαίους πόρους και υποσκάπτει την ισχύ της υπερεθνικής χρηματοδεσποτείας και της εγχώριας τραπεζιτικής εκβιαστικής επιρροής, είναι οι εκδόσεις ελληνικών («εθνικών» ή «λαϊκών») ομολόγων. Έτσι η χώρα θα στηριζόταν στις δικές της (σημαντικές) δυνάμεις ώστε να αναχρηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο χρέος της και οι έλληνες πολίτες θα ήταν αυτοί που θα επωφελούταν από την κάρπωση των τόκων αντί οι ξένοι τοκογλύφοι. Ως προς τις απώλειες κερδών που θα υποστούν οι τράπεζες λόγω της διαφυγής καταθέσεων για τα ομόλογα είναι δευτερεύον σε σύγκριση με το πρωταρχικό ζήτημα το να ξεφύγει η χώρα από το να αποτελεί (με γερμανική-ευρωενωσιακή συνδρομή) την εύκολη «λεία» των διεθνών χρηματαγορών.
β.-Προσφυγή για τις γερμανικές οφειλές στο ελληνικό Δημόσιο ( αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια που σήμερα ξεπερνούν 
ατόκως τα 160 δις ευρώ Το ποσό αυτό, που δεν περιλαμβάνει τις διεκδικούμενες αποζημιώσεις προς τα χιλιάδες θύματα της γερμανικής θηριωδίας, αφορά: β1. τις πολεμικές επανορθώσεις, για τις οικονομικές καταστροφές που υπέστη η χώρα, ύψους 7,1 δις δολ. (αγοραστικής αξίας 1938), όπως καθόρισε η Διεθνή Διάσκεψη του Παρισιού το 1946 και β2. την εξόφληση του κατοχικού δανείου, ύψους καθορισμένου (από τους ίδιους τους Γερμανούς) 3,5 δις δολ. (αγοραστικής αξίας 1944). 

3-Συγκρότηση μιας νέας παραγωγικής δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντιπαρασιτική κατεύθυνση. Θεμελιώδεις προϋποθέσεις προς αυτή τη προσπάθεια θα είναι:
α.-Η αντικλεπτοκρατική δημοσιονομική πολιτική: α1.στα έσοδα (ισχυρή φορολόγηση επί των εσόδων των ιδιωτικών ολιγοπωλιακών μεγαεταιριών και οφσόρ εταιρειών.-Ισχυρή προοδευτική φορολόγηση όλης της μεγάλη ακίνητης και κινητής περιουσίας-δραστική αντιμετώπιση παραοικονομίας / παραεμπορίου / λαθρεμπορίου / φοροδιαφυγής/εισφοροδιαφυγής-κατάργηση τραπεζικού απόρρητου-γενικό πόθεν έσχες) και α2. στα έξοδα (κατάργηση κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και των ΜΚΟ-μείωση αριθμού βουλευτών στους 200-κατάργηση των χαριστικών παροχών στις ελίτ και του κλεπτοκρατικού συστήματος επιδοτήσεων/ δημοσίων προμηθειών-αναδιοργάνωση δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών).
β.-Η ριζική αντιμετώπιση του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος με γνώμονα την εξασφάλιση πλήρους απασχόλησης των Ελλήνων εργαζομένων και τη υπεράσπιση της εθνικής ύπαρξης του ελληνισμού.
γ.-Η άμεση εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών.
δ.-Η κοινωνικοποίηση μεσοπρόθεσμα των ολιγοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων με στρατηγική σημασία στην αυτοδύναμη, ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας.
ε.-Η τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα και ο αντιπαρασιτικός δυναμισμός εμπορίου και υπηρεσιών.
στ-Η προτεραιότητα στις εισροές επενδύσεων που εξυπηρετούν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί των παρασιτικών στο τομέα εμπορίου-υπηρεσιών που προωθούν ΕΕ/ΟΝΕ.
ζ.-Η προγραμματισμένη διεύρυνση των εξωτερικών αγορών πέρα από τη μονομερή προσκόλληση στην ευρωενωσιακή. Βαλκάνια, Ρωσία, Υπερκαυκασία, Ιράν, Αραβικός κόσμος κλπ είναι ζωτικές περιοχές όπου η Ελλάδα διαθέτει δεσμούς και σημαντικές πολιτισμικές και γεωστρατηγικές ευκαιρίες και δυνατότητες.


Σημειώσεις

[1].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «εθνική λαϊκή αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πολυεθνικό εποικισμό», Ιανουάριος 2010. Μέρος 1ο & Μέρος 2ο.

[2].-The Conference Board Total Economy Database, January 2010.

[3].-Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, «Στατιστικό Δελτίο Φορολογικών Δεδομένων 2008».

[4].- Τάκης Φωτόπουλος, «Πώς φθάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», inclusivedemocracy.org, 5-12-2009.

[5].-European Commission. «Report on Greek Government Deficit and Debt Statistics», Brussels, 8.1.2010,COM(2010) 1 final.

[6].-capital.gr, 19-2-2010.

[7].- Marc Roche, «En Europe, Goldman Sachs recrute des hommes de pouvoir pour asseoir le sien», Le monde.fr, 01.03.10.

[8].- kathimerini.gr, 7-2-2010

[9].-Ειρήνη Καρανασοπούλου, «Προς ‘’αιματηρό’’ ντιλ με το ΔΝΤ», TA NEA, 20-3-2010.

[10].- Marc Roche, «En Europe, Goldman Sachs recrute des hommes de pouvoir pour asseoir le sien», Le monde.fr, 01.03.10.

[11].-Von Otmar Issing, «Die Europäische Währungsunion am Scheideweg», faz.net, 29.1.2010.

[12].- Gregory White, «There's No Deal Yet: Here Are The Banks, Insurers, And Sovereigns Who Will Get Crushed In A Greece Collapse», businessinsider.com, Feb. 11, 2010.

[13].- Nelson D. Schwartz -Eric Dash, «Banks Bet Greece Defaults on Debt They Helped Hide», nytimes.com, February 24, 2010.

[14].-Susan Pulliam,Kate Kelly and Carrick Mollenkamp, «Hedge funds are ganging up on weaker euro», The Wall Street Journal, February 26, 2010

[15].- Γ.Λ.Κ. «Δελτίο Δημοσίου Χρέους, Δεκεμβρίου 2009».

[16].-Γιάννης Σιάτρας, «Οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας», eurocapital.gr, 3-3-2010.


(Γιώργος Καπαρός - Μάρτιος 2010)



Λήψη pdf