Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Η νέα μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ προσπαθεί να παραπλανήσει τους εγχώριους «λωτοφάγους»


Στο Εurogroup της 16 Φεβρουαρίου ο διαχειριστικός συνασπισμός  ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ ύψωσε «λευκή σημαία». Στο κλίμα του γερμανικού τελεσιγράφου προς την κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία ήδη είχε αποδεχτεί την θετικότητα του μνημονίου κατά 70% και μέσα στο φαινομενικό «ναυάγιο» της ευρωομάδας,  ο Βαρουφάκης είπε ότι θα υπέγραφε το προσχέδιο Μοσκοβισί. Αλλά «δυστυχώς αυτό το καταπληκτικό κείμενο αποσύρθηκε» ανέφερε.

Όμως ο Βαρουφάκης (και γενικότερα η κυβέρνηση) κινήθηκε αφελώς ή σκοπίμως (πράγμα αδιάφορο) προς μια εντελώς ναρκοθετημένη κατεύθυνση:

α) Ενώ το πλαίσιο Μοσκοβισί δεν ήταν ποτέ επίσημο πήρε δημόσια θετική θέση επ΄ αυτού πράγμα που λειτούργησε ως αυτοεξουδετέρωση στο διαπραγματευτικό πεδίο και άρα ήταν παντελώς άτοπο.

β) Προέβη  στην συγκάλυψη του γεγονότος ότι το πλαίσιο αυτό επί της ουσίας ήταν το ίδιο με το τελικό προταθέν στο Eurogroup κείμενο Ντάισενμπλουμ.

Το κείμενο Μοσκοβισί  [1],  αποτέλεσε μια  πολύ μεγάλη οπισθοχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης σε σύγκριση και από αυτές ακόμα τις συμβιβαστικές προγραμματικές δηλώσεις Τσίπρα στη Βουλή. Διότι υποχρέωνε  την Ελλάδα πως:

1-«Θα διασφαλίσει ότι οποιοδήποτε νέο μέτρο δεν θα αναστρέφει υπάρχουσες δεσμεύσεις και ότι θα έχει πλήρη χρηματοδότηση. Θα απέχει από μονομερείς ενέργειες και θα εργαστεί σε στενή συνεννόηση με τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους».

2--«Θα σεβαστεί πλήρως τις δεσμεύσεις της στους εταίρους, για να διασφαλίσει υγιή και βιώσιμα δημόσια οικονομικά, επιτυγχάνοντας και στη συνέχεια διατηρώντας ευμεγέθη πρωτογενή πλεονάσματα».

3- «Θα τιμήσει τις υποχρεώσεις της προς όλους τους πιστωτές της».

4-«Τα παραπάνω σχηματίζουν την βάση για μια παράταση της τρέχουσας δανειακής συμφωνίας, που θα μπορούσε να πάρει την μορφή ενός ενδιάμεσου, 4 μηνών, προγράμματος, ως ένα μεταβατικό στάδιο για ένα νέο συμβόλαιο ανάπτυξης για την Ελλάδα».

Ως προς το επίσημο κείμενο Ντάισελμπλουμ [2], αυτό κινήθηκε στην γραμμή του Σόιμπλε πως «η Ελλάδα πρέπει να συμμορφωθεί με τους κανόνες». Έτσι στο κείμενο απλώς ενσωματώθηκαν όλες οι παραπάνω δεσμεύσεις του πλαισίου Μοσκοβισί με μια παραλλαγή. Αυτή της γερμανικής επιμονής στην ολοκλήρωση και επέκταση του τρέχοντος προγράμματος:

-«Οι ελληνικές αρχές κατέστησαν σαφές ότι σκοπεύουν να ολοκληρώσουν επιτυχώς το πρόγραμμα λαμβάνοντας υπ' όψιν τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης. Σκοπεύουμε να κάνουμε την καλύτερη χρήση της υπάρχουσας ευελιξίας όπως αυτή έχει οικοδομηθεί στο παρόν πρόγραμμα ... Σε αυτή τη βάση οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν την πρόθεσή τους να ζητήσουν 6μηνη τεχνική παράταση του τρέχοντος προγράμματος σαν ένα μεταβατικό βήμα».

Έγινε ολοφάνερο πως, λόγω των συνεχών υποχωρήσεων και κυβιστήσεων του Τσίπρα [3] και του κυβερνητικού συνασπισμού  καθώς και της αναποφασιστικότητας του ελληνικού λαού να συγκρουστεί μέχρι εσχάτων σε όλα τα πεδία και κυρίως στο γεωστρατηγικό, οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να σπρώξουν τα πράγματα στα ακρότατα όρια: Όπου και έθεσαν το δίλημμα είτε της πλήρους υποταγής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (όπως συνέβη με όλες τις προηγούμενες κατοχικές κυβερνήσεις) στην γερμανότροπη ευρωκρατία είτε διαφορετικά θα υλοποιούταν η πραγματική απειλή να σπρωχτεί η χώρα   σε ένα παρατεταμένο χρηματοπιστωτικό στραγγαλισμό με συνακόλουθη την χρεωκοπία , την έξοδο της από την ζώνη του ευρώ (με παραμονή στην ΕΕ) και την απόλυτη οικονομική της διάλυση. Ταυτόχρονα η απόφαση αυτή είναι επίσης και μια βασική μέθοδος για να σταλθεί το γερμανικό σήμα πειθάρχησης και υποταγής προς όλους τους άλλους εκκολαπτόμενους μιμητές του ΣΥΡΙΖΑ (Podemos κοκ) στην ευρω-περιφέρεια. 

Όθεν ο Τσίπρας είχε πλέον δυο μοναδικές επιλογές: Ή να γίνει ο νέος «μεταμοντέρνος Σαμαράς» της Μέρκελ με ολοκληρωτική συνθηκολόγηση-παράδοση (άσχετα από τα επικοινωνιακά φτιαξίματα και τα προσχήματα) είτε να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να αποφασίσει τη ρήξη. Μια ρήξη που ή αρχή της θα ήταν σε ένα Δημοψήφισμα (ως απάντηση στον εκβιασμό των Γερμανών) και η εμβάθυνση της θα αφορούσε την ριζοσπαστική μεταβολή των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών σχέσεων της Ελλάδας [4].

Όμως η κυβέρνηση επέμεινε στο να προσαρμοστεί ταπεινωτικά εκ νέου με αξιοπρόσεκτη οσφυοκαμψία  ευελπιστώντας  ότι τελικά μια αργοπορημένη «εξαναγκαστική» επανεξισορρόπηση και «δραματοποιημένη» συνεννόηση θα μπορούσε και έπρεπε να αναδυθεί. Η οποία βεβαίως, πέρα από τις λεκτικές διατυπώσεις  και τα φραστικά «καλλυντικά», ώστε να κρατιόνται τα προσχήματα (Τσίπρας: «μια λύση που κερδίζουν οι πάντες»), θα ήταν οπωσδήποτε βαθύτατα εμποτισμένη με τις κεντρικές παραμέτρους που παρουσιάζονται αποκαλυπτικά μέσα στο κείμενο Μοσκοβισί.

Έτσι η κυβέρνηση αυτοεξευτελιζόμενη, κάνοντας θεαματικά μια στροφή 180 μοιρών από τις εκλογικές της δεσμεύσεις, προχώρησε προχθές στο αίτημα  για μια εξάμηνη επέκταση της δανειακής σύμβασης (Master Financial Assistance Facility Agreemen  [5] ) επιχειρώντας να συγκαλύψει το γεγονός ότι η συγκεκριμένη σύμβαση είναι αποικιοκρατική στο περιεχόμενο της και επιπλέον  πλήρως και οργανικά συνδεδεμένη (μέσω των διατάξεων της) με το Μνημόνιο, τα ελεγκτικά θεσμικά όργανα (=Τρόικα) και το αγγλικό δίκαιο για το χρέος.  

Η δημοσιοποιημένη συμφωνία που υπήρξε στo χθεσινό Eurogroup [6] (ορισμένοι από τους βασικούς της όρους πιθανόν παραμένουν απόρρητοι)  αποτέλεσε ένα ευφυέστατο συγκαλυπτικό συγκερασμό του προσχεδίου Μοσκοβισί και του σχεδίου Ντάισελμπλουμ. Επιπρόσθετα μεταξύ των άλλων, φανέρωσε τα εξής περίτεχνα στοιχεία:  

1-Στην τετράμηνη επέκταση του προγράμματος και στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης  παραμένει η ασφυκτική επίβλεψη των θεσμικών οργάνων:  της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση εξασφάλισε η «τρόικα» να ονομάζεται «θεσμοί». Έτσι «έδιωξε» τη τρόικα!!!

2-Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ συμφώνησε να παραταθεί το «πρόγραμμα διάσωσης». Όμως τούτο παύει πια να αποκαλείται πρόγραμμα!!!

3-Μετά την τετράμηνη παράταση «γέφυρα» της «Master Financial Assistance Agreement» επίκειται μια Νέα Συμφωνία μεταξύ του Eurogroup, των «θεσμών» και της Ελλάδας. Όμως τούτη η προοπτική για ένα επόμενο Μνημόνιο-3  παύει εφεξής να φέρει τέτοιο όνομα. Και με αυτήν την μαγική συριζαίικη ταχυδακτυλουργία, το μνημόνιο έγινε ...καπνός!!!

4-Ως προς τη χρηματοδότηση η θηλιά μπήκε για τα καλά στο λαιμό της κυβέρνησης δηλαδή του ελληνικού λαού: H έγκριση των συμπερασμάτων της αξιολόγησης για την διευρυμένη συμφωνία από τους «θεσμούς» είναι προϋπόθεση για την όποια εκταμίευση της δόσης του τρέχοντος προγράμματος του EFSF και την μεταβίβαση των SMP κερδών του 2014 (και βέβαια με την τελική  έγκριση του Eurogroup). Επίσης τα χρηματικά ποσά (11 δις ευρώ) που ως «μαξιλάρι» ήταν μέχρι τώρα στη διάθεση του Ελληνικού  Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, αποσπώνται από αυτό και μεταφέρονται πλέον στην δικαιοδοσία των ευρωπαϊκών θεσμών ( EFSF  κλπ) και εάν τελικά διατεθούν αυτό θα αφορά μόνο μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι, με την σύμπραξη των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, από τα δάνεια που πήρε η χώρα από το εξωτερικό έχουν ήδη δοθεί για ανακεφαλαιοποίηση στις τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες τα 233 δις ευρώ. Παρόλα αυτά και ύστερα από τις δοκιμασίες αντοχής (stress tests) από την ΕΚΤ, η μεγάλη απειλή της τραπεζικής κατάρρευσης, λόγω της γερμανοκίνητης  εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής υπονόμευσης (πεντάχρονη εκροή 115 δις προς την αλλοδαπή), παραμένει αμείωτη.

5-Το Eurogroup έδωσε ως την Καθαρά Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου (που  παραδοσιακά συμβολίζει την έναρξη μιας πολυήμερης νηστείας) την προθεσμία στην κυβέρνηση να καταλήξει και να θέσει υπό την έγκριση της ευρωκρατίας του πακέτου των οικονομικών μέτρων και μεταρρυθμίσεων που θα εξειδικεύουν και θα πραγματώνουν το πρόγραμμα παράτασης. Η κυβέρνηση δηλαδή αφού έδωσε στους εξ Εσπερίας «Μήδους»  γη και ύδωρ τώρα προσφέρει στην καθημαγμένη και ρημαγμένη ελληνική κοινωνία μια δηλητηριώδη «ανάσα αξιοπρέπειας» με την «αυτορρύθμιση» της στη λιτότητα και την «ευελιξία» στο ύψος των «κατάλληλων» πρωτογενών πλεονασμάτων. Ή αλλιώς όπως είπε ο Σόιμπλε «Οι Έλληνες κυβερνώντες σίγουρα θα έχουν μια δύσκολη στιγμή για να εξηγήσουν την Συμφωνία στους ψηφοφόρους τους» ή ακόμα ίσως και να σκέφτηκε με κάποια πιθανώς χαιρεκακία  ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ έχει τώρα αρκετό «σχοινί» για να «αυτοκρεμαστεί».

Η εξαπάτηση του ΣΥΡΙΖΑ θεμελιωδώς βρίσκεται στο σημείο που πάντοτε διαβεβαίωνε  ότι υπάρχει δυνατότητα δημοκρατικής και φιλολαϊκής πολιτικής εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξαπάτηση βρίσκεται εδώ: «Από το πρώτο βράδυ της εκλογικής μας νίκης, και όλο το διάστημα μετά, και στις προγραμματικές δηλώσεις, εξήγησα ότι αυτό που έχουμε ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης είναι ο δύσκολος συνδυασμός δυο βασικών αρχών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση: την αρχή της αποδοχής του σεβασμού στη λαϊκή ετυμηγορία, στη δημοκρατία, στο αποτέλεσμα δηλαδή των εκλογών στην Ελλάδα, με την αρχή του σεβασμού στους κοινούς μας κανόνες. Και είπα ότι παρά το γεγονός ότι διαφωνούμε με αυτούς τους κανόνες, διαφωνούμε με τους κανόνες της σκληρής και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Εντούτοις, είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβαστούμε. Διότι αποτελούν ιδρυτικούς κανόνες των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπ’ αυτή την έννοια, νομίζω ότι αυτός είναι ο κρίσιμος συμβιβασμός, ο κρίσιμος συνδυασμός, της τήρησης των δυο βασικών αρχών: της δημοκρατίας και των κανόνων» (Συνέντευξη Τύπου Αλ. Τσίπρα, μετά την Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου-12.02.2015).

Για τούτο λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ  αντί «να σκίσει όλα τα μνημόνια μέρα μεσημέρι» όπως ψευδώς και παραπλανητικώς διατυμπάνιζε δεξιά και αριστερά, στο τέλος αποφάσισε να σβήσει το ίδιο το εκλογικό του πρόγραμμα και τις όποιες έστω και ελάχιστες φιλολαϊκές του υποσχέσεις. Προσχωρώντας τώρα ανοιχτά στο νεοαποικιακό  κατοχικό πρόγραμμα της υπερεθνικής και τοπικής ολιγαρχίας.  Ως η νέα μνημονιακή τους διακυβέρνηση

Τώρα ως φορέας μιας διαφορετικής αντεθνικής και αντιλαϊκής πολιτικής η οποία σε τελική ανάλυση εκτός των άλλων αναγνωρίζει τους χρηματοδεσποτικούς και ευρωκρατικούς όρους επίτευξης της βιωσιμότητας του χρέους και νομιμοποιεί την τοκογλυφική και γενικότερα την ευρωατλαντική υποδούλωση της Ελλάδας.

Ουδεμία έκπληξις...

Η εθνική λαϊκή αντίσταση συνεχίζεται.  


 -------------------------------------------------------------------

[1]- http://www.tanea.gr/files/1/2015/02/17/eur%20EUROGROUP%20PAPERS.pdf

[2]-Στο ίδιο

[3]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Προγραμματικές για...Κλάματα! (8.2.2015)

[4]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Η Ελλάδα στην ατραπό του ΣΥΡΙΖΑ (4.2.2015)

[5]- ΠΝΠ «Έγκριση Σχεδίου Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης κλπ» (ΦΕΚ Α΄ 55, 14.3.2012)

[6]- http://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2015/02/150220-eurogroup-statement-greece/



( Γιώργος Καπαρός 21.2.2015 )



Λήψη pdf


Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Προγραμματικές για ... Κλάματα!



Ορισμένα απλά συμπεράσματα από τις προγραμματικές δηλώσεις του Τσίπρα στη Βουλή είναι:

-H επανάληψη του ανεπαρκούς «προγράμματος Θεσσαλονίκης» και αυτό με «ψαλίδισμα» ή μετάθεση αρκετών υποσχέσεων. Επί της ουσίας προγραμματικές χωρίς δεσμεύσεις.

-Η πλήρης εγκατάλειψη της στρατηγικής για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με ρήτρα ανάπτυξης και μορατόριουμ στην αποπληρωμή του υπόλοιπου» και για «διεθνή διάσκεψη αλληλεγγύης, όπως είχε συμβεί το 1953, όταν οι διεθνείς πιστωτές είχαν διαγράψει μεγάλο χρέος των πολεμικών χρεών της Γερμανίας». Τώρα υπέρ μιας διαφορετικής πολιτικής η οποία σε τελική ανάλυση αναγνωρίζει και νομιμοποιεί τη χρεωστική υποδούλωση της Ελλάδας. Αυτής όπου « η τεχνική λύση για την απομείωση και την αποπληρωμή του χρέους θα βρεθεί μέσα από διαπραγματεύσεις και συναινέσεις».

-Η συνέχιση του θεσμοθετημένου νεοαποικιακού ελέγχου της χώρας όπου το νέο «μνημόνιο» τώρα μετονομάζεται σε « νέο συμβόλαιο» , «νέο πρόγραμμα συνεργασίας και ανάπτυξης μεταξύ της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων».

-Η διατήρηση με ημίμετρα της ασυδοσίας όλων των φορέων του μεγάλου πλούτου. Η τοπική κλεπτοκρατική ολιγαρχία με την γιγάντια και μακροχρόνια φοροαποφυγή / φοροδιαφυγή / φοροκλοπή δεν πρόκειται να υποστεί καμία δίωξη. Επίσης διαπιστώνεται η  παντελής απουσία αναφοράς για σοβαρή φορολογία των εφοπλιστών.

-Η ανυπαρξία ουσιαστικής πρότασης για την αντιμετώπιση της εκρηκτικής ανεργίας.

-Η εξαγγελία για « ίδρυση ενδιάμεσου φορέα για την διαχείριση των κόκκινων και επιχειρηματικών δανείων ... (που) θα μεριμνά για τη μη επιβάρυνση των τραπεζικών ισολογισμών» σημαίνει απλώς πως δίνεται συγχωροχάρτι για το μεγάλο φαγοπότι (στα τραπεζικά δάνεια) του αμαρτωλού τριγώνου πολιτικών-τραπεζιτών -ολιγαρχών (στα ΜΜΕ και σε όλους τους τομείς) και επίσης ότι κρατικοποιείται σε βάρος του ελληνικού λαού η ζημιά των τραπεζών δηλαδή η παροχή τοξικών επιχειρηματικών δανείων και οι αντίστοιχες επισφαλείς απαιτήσεις τους.

-Η αρνησιπατρία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ (με την ανοχή των ΑΝΕΛ) εγγράφεται στις προγραμματικές σε θεμελιώδη σημεία:

α) Στο πρόβλημα της χρόνιας μετατροπής της χώρας σε χωματερή μεταναστών η κυβέρνηση απαντά με τη «παροχή ιθαγένειας για τα παιδιά δεύτερης γενιάς» επικυρώνοντας πανηγυρικά την ταξική, πολιτισμική, εθνολογική αλλοίωση του ελληνισμού.

β) Το Κυπριακό δεν αντιμετωπίζεται ως εθνικό πρόβλημα εισβολής, κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης. Γίνεται αντιληπτό με την αποδοχή του εθνικού εδαφικού ακρωτηριασμού, των τετελεσμένων του Αττίλα, στα πλαίσια της λογικής του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν. Έτσι προκρίνεται η «επανένωση της Κύπρου υπό τη μορφή μίας διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας».

γ) Ως προς την ΠΓΔΜ ισχύει η ευθυγράμμιση της τωρινής κυβέρνησης με τις επιλογές της προηγούμενης Σαμαρά-Βενιζέλου για εκχώρηση του ονόματος Μακεδονία στα πλαίσια μιας υποτιθέμενης «σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό». Και αυτό παρά τις πομφόλυγες περί «λαϊκής κυριαρχίας», αρνούμενη κάθε δυνατότητα να κληθεί να αποφασίσει ο ελληνικός λαός με δημοψήφισμα.

δ) Η σιγή ιχθύος για άλλα μεγάλα καυτά εθνικά θέματα όπως : της τουρκικής πολιτικής (και μέσω του Προξενείου) στη Θράκη, των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, της αιγιαλίτιδας ζώνης (με το τουρκικό casus belli για τα 12 ν. μίλια), της ανακήρυξης (με συντεταγμένες στον ΟΗΕ) και οριοθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), των υδρογονανθράκων, των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) κλπ κλπ.



(Γ.Κ. 8.2.2015)


_

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Η Ελλάδα στην ατραπό του ΣΥΡΙΖΑ





Εκλογές και  νίκη ΣΥΡΙΖΑ  

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25 Γενάρη 2015 και η προκύπτουσα  διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φαίνεται να αναγεννούν την ελπίδα μέσα στον δοκιμασμένο ελληνικό λαό και την δυσαρέσκεια σε κάποια τμήματα της διεθνούς και εγχώριας ολιγαρχίας.

Όμως η τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα μέσα σε λίγες μέρες ήδη μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Η ολιγαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγάλες τριβές σε μια σειρά θέματα, συγκλίνουν σε δύο θεμελιώδεις στόχους:

Ο πρώτος στόχος είναι η καθήλωση της Ελλάδας μέσα στο σύστημα του ευρωατλαντισμού, της ΕΕ και της ΟΝΕ και η παρεμπόδιση οποιασδήποτε εναλλακτικής στρατηγικής διασύνδεσης με την Ρωσία.

Ο δεύτερος στόχος είναι η συνέχιση με κάποιες τροποποιήσεις των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωση των αγορών σε όφελος του ιδιωτικού και σε βάρος του δημόσιου τομέα της οικονομίας. Και αυτό βέβαια ενδύεται με την προπαγάνδα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Όλα τούτα ο ΣΥΡΙΖΑ τα εμβαπτίζει μέσα στην ιδεοληψία του αναγκαίου αγώνα για μια  «δημοκρατική ΕΕ». Αυτό που αποκρύπτει είναι ότι μια  «ομοσπονδιακή Ευρώπη» των «αδελφών λαών», του «ανθρωπισμού», των «δημοκρατικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων», είναι απλώς μια παραπλανητική ρητορική που ωραιοποιεί την συναίνεση στην ευρωκρατία.

Διεθνές περιβάλλον  

Στο σύστημα της πλανητικής χρηματοδεσποτικής υπερεκμετάλλευσης  συνεχίζουμε να βιώνουμε μια σοβαρότατη δομική κρίση. H περαιτέρω πολυεπίπεδη επέκταση των αγορών, που έχουν πλήρως παγκοσμιοποιηθεί, έχει φτάσει πια στα όρια της. Η κρίση διασυνδέεται με τις γιγάντιες τεχνολογικές μεταβολές, την φρενίτιδα της γενικευμένης στρατιωτικοποίησης και των υπερεξοπλισμών καθώς και τον παγκόσμιο  υβριδικό πόλεμο. 

Ιστορικά είναι γνωστό πως η μετάβαση από ένα προηγούμενο σε ένα επόμενο κύκλο παγκόσμιας συσσώρευσης συνυπάρχει πάντοτε με μεγάλους πολέμους. Η τωρινή κρίση εμφανίζει μια τάση μετατόπισης της ηγεμονικής ισχύος από τον αμερικανικό μονοπολισμό προς μια πολυπολική αναδιαμόρφωση του πλανήτη με ελκυστή της την Ανατολή.  Για το λόγο αυτό ο νέος μεγάλος πόλεμος είναι ζωτικής σπουδαιότητας για την αμερικανική ολιγαρχία που κινεί τις κινητήριες δυνάμεις του ώστε να αποφύγει την απώλεια κυριαρχίας. Και ο πόλεμος αυτός ήδη είναι παρόν όχι μόνο στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (από το Μαρόκο ως το Πακιστάν) αλλά και στην Ευρώπη (Ουκρανία). Πρόκειται για ένα υβριδικό πόλεμο που εκτός την χρήση των εξοντωτικών στρατιωτικών όπλων περιλαμβάνει μια ολότητα τεχνικών καταστροφής: Οικονομικός (όπως το εμπάργκο στη Ρωσία), κοινωνικοπολιτικός (φιλοδυτικές διαδρομές των ΜΚΟ, της φιλελεύθερης πέμπτης φάλαγγας εντός των κρατών, των εγχρώμων εξεγέρσεων κλπ), πληροφοριακός, επικοινωνιακός, ψυχολογικός πόλεμος. Επίσης πόλεμος δια πληρεξούσιου (proxy war) όπως συμβαίνει στην Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία (καθεστώς των ατλαντιστών νεοναζί). 

Στον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικό πόλεμο έχουμε λοιπόν την ανταγωνιστική αντιπαράθεση δύο πόλων: Από την μια μεριά είναι το ολιγαρχικό, φιλελεύθερο μέτωπο του ευρωατλαντισμού (ΗΠΑ, ΕΕ, Καναδάς, Αυστραλία, Ισραήλ κλπ). Από την άλλη βρίσκεται το μέτωπο του ευρασιανισμού με κέντρο τη Ρωσία που προσπαθεί να αμφισβητήσει την παγκοσμιοποίηση και να επιχειρήσει μια πολυπολική αναδιάταξη της παγκόσμιας ισχύος με διασφάλιση της οικονομικοπολιτικής κυριαρχίας των κρατών και των εθνικών ταυτοτήτων. Η σύγκρουση αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση της περιόδου και υπερκαθορίζει το σύστημα των υπόλοιπων πλανητικών αντιθέσεων.
. 
Ελλάδα: Κλεπτοκρατία και Γενοκτονία

Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας την τελευταία πενταετία με τη σύμπραξη Τρόικας και εγχώριας κλεπτοκρατίας επέφεραν γενική καταστροφή και γενοκτονία. 

Ως προς τα στατιστικά δεδομένα θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μείωση στο  ΑΕΠ από το 2008 ανήλθε στο 30%.  Το  δημόσιο χρέος από 120% του ΑΕΠ ανήλθε στο 177% σήμερα. Και τούτο παρόλο που τη περίοδο 2009-2014 η χώρα έδωσε 205 δις ευρώ για τοκοχρεολύσια. Από το Δεκέμβριο 2009 καταθέσεις ύψους 115 δις ευρώ μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό.  Από το 2010 ο φόρος εισοδήματος επταπλασιάστηκε σε μισθωτούς-συνταξιούχους. Η τυπική ανεργία βρίσκεται στο 27% και η πραγματική στο 34%. Με την ανεργία των νέων στο 60% όπου  200.000 νέοι (επιστημονικό και ειδικευμένο δυναμικό) έφυγαν στα ξένα μετανάστες. Με 700.000 κλειστά μαγαζιά και 6,5 εκατομμύρια Έλληνες στην ένδεια [1]. 

Από τη μια πλευρά η μεγάλη συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων και από την άλλη πλευρά ο πλούτος της εγχώριας ολιγαρχίας που βρήκε το ιδανικό περιβάλλον για να τον αυξάνει. Σύμφωνα με έκθεση της ελβετικής τράπεζας UBS και του ερευνητικού κέντρου Wealth-X (Σιγκαπούρη) o αριθμός των υπερ-πλουσίων στην Ελλάδα από 445 το 2010 αυξήθηκε σε 505 το 2013 με ατομική περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων και συνολική περιουσία  60 δις δολαρίων (αύξηση 20% σε σχέση με το 2012) και ισοδύναμη προς το 24% του ελληνικού ΑΕΠ [2]. 

Η μνημονιακή πενταετία εξύφανε τους υλικούς όρους μιας αναδιάταξης των μερίδων της τοπικής ολιγαρχίας. Το χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό κεφάλαιο παρέμεινε ισχυρότατο το ξενοδοχειακό κεφάλαιο αναβαθμίστηκε, το βιομηχανικό, κατασκευαστικό και το εμπορικό υποχώρησαν. Η διευθυντική μερίδα,  το εφοπλιστικό κεφάλαιο ενδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο και απόκτησε σκανδαλωδώς πρόσθετα προνόμια. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει το 15% του παγκόσμιου εμπορίου μέσω της θάλασσας. Διαθέτει 4.398 πλοία αλλά υπό ελληνική σημαία είναι τα 785 (πηγή: Marine Information Services-MIS). Σε άλλες χώρες (Ιαπωνία, Ευρωπαϊκές κλπ) οι εφοπλιστές συμμετέχουν στη φορολογία και στα καράβια τους έχουν αρκετούς ντόπιους ναυτικούς. Οι Έλληνες εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους, χρησιμοποιούν ξένα πληρώματα και τα καράβια τους τα φτιάχνουν στα ναυπηγία της Κίνας, Ν.Κορέας και αλλού. Η Κομματοκρατία έχει αποδεχτεί πρακτικά πολιτικά την προνομιακή μεταχείριση και την εξαίρεση των εφοπλιστών από τη φορολογία στα  μυθώδη κέρδη τους. Έτσι ετησίως οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών βρίσκονται στο επίπεδο των 10 δις ευρώ περίπου. Ένα ποσό που θα συντελούσε καθοριστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσιονομικού ισοζυγίου.

Πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης στον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικό πόλεμο

Ο ΣΥΡΙΖΑ  δια του Αλέξη Τσίπρα έχει εδώ και μήνες διαβεβαιώσει για την δέσμευση του στο  «Ανήκομεν εις τη Δύσιν» καραμανλικό πρόταγμα του ολιγαρχικού στρατοπέδου. Πως στρατηγική επιλογή είναι «ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται» (Α.Τσίπρας, Αντένα 14.5.2014).

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, F. Mogherini προέβη σε αντι-ρωσική δήλωση  «Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της ΕΕ» για την Ουκρανία, χωρίς να ερωτηθεί η ελληνική κυβέρνηση. Ευθύς αμέσως ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών Ν.Κοτζιάς προέβησαν σε επικοινωνιακούς λεονταρισμούς διεκδικώντας το «δημοκρατικό σεβασμό» της ελληνικής φωνής επικαλούμενοι τους κανόνες λειτουργίας των ευρωενωσιακών θεσμών πάνω στο ζήτημα της θέσης της ΕΕ για την Ουκρανία. Το σκηνικό της  θεατρικής «αντίστασης» κράτησε ένα τριήμερο. Ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ ξεσκεπάστηκε ως μια θεαματική κυβίστηση την τέταρτη μέρα 29 Γενάρη 2015, στην Συνεδρίαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων στις Βρυξέλλες. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τόλμησε να προβάλει κάποιο βέτο αλλά συντάχθηκε με την ΕΕ (και κατ επέκταση με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) ψηφίζοντας τις κυρώσεις προς ενάντια στη Ρωσία με το πρόσχημα της εξεύρεσης ενός «επιτυχούς διπλωματικού συμβιβασμού». Ειδικότερα ο Κοτζιάς συμφώνησε μεταξύ των άλλων στα κάτωθι «Συμπεράσματα του Συμβουλίου σχετικά με την Ουκρανία» [3]:

α) Η Ρωσία έχει ευθύνη με την συνεχή και αυξανόμενη υποστήριξη που παρέχει στους «αυτονομιστές» στο Donetsk και Luhansk.  

β) Η Ρωσία καλείται να καταδικάσει τις πράξεις των «αυτονομιστών» της Ανατολικής Ουκρανίας.

γ) Το Συμβούλιο καταδικάζει και δεν αναγνωρίζει την παράνομη  προσάρτηση από  την Ρωσική Ομοσπονδία της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης. 

δ) Το Συμβούλιο συμφωνεί να επεκτείνει τα περιοριστικά μέτρα κατά προσώπων και οργανώσεων για την απειλή ή υπονόμευση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, που εγκρίθηκαν τον Μάρτιο του 2014 και στη συνέχεια  επικαιροποιούνται  μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015.

Όσοι δε ανυπόμονοι ευρωατλαντιστές απορούσαν για το τι θα κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ με το Ισραήλ μπορούν πια να κοιμηθούν ησύχως. Αφού στην ίδια κατεύθυνση ακολούθησε η συνάντηση στις 2 Φεβρουαρίου 2015 του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένου με τον Πρέσβη του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα Βιτάλε. Στην συνάντηση αυτή ο Καμμένος δήλωσε: «Η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί και σε πολιτικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο…Είναι πολύ σημαντική η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ και βεβαίως η τριμερής συνεργασία της Ελλάδος, της Κύπρου και του Ισραήλ για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου» [4]. 

Η επιλογή διατήρησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του ελληνοϊσραηλινού άξονα έρχεται και ως αποδοχή των παραινέσεων του Εκτελεστικoού Διευθυντή  της American Jewish Committee (AJC), David Harris ο οποίος συγχαιρόμενος στις 26 Γενάρη 2015 τον Α.Τσίπρα για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «συμβούλευε»: «Ευχόμαστε επιτυχία στη νέα ηγεσία, ελπίζοντας ότι θα συνεχίσει ο κύριος προσανατολισμό της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση...Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει αναπτύξει ισχυρές, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με το Ισραήλ, καθώς επίσης έχουν ενισχυθεί οι τετραμερείς δεσμοί και σχέσεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, την Κύπρο και την ίδια» [5].

Αυτά για όσους «μαρξιστές» και «πατριώτες» υποστηρικτές της νέας κυβέρνησης αναμένουν «τη διακοπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το επιθετικό κράτος του Ισραήλ» όπως ανέφερε το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το 2012.

Ο ΣΥΡΙΖΑ  και το Χρέος

Η διατυπωμένη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, στα εκλογικά προγράμματα του 2012 και του 2015 δεν ήταν κάποιας μορφής αμφισβήτηση του χρέους ως επαχθούς και μια μονομερής άρνηση πληρωμής του αλλά η διεκδίκηση από τους εταίρους της ΕΕ της «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο, όπως στη Γερμανία το 1953. Με Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου και περίοδο χάριτος (μορατόριουμ) στην εξυπηρέτησή του, για άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη».

Παράλληλα από τον Μάιο του 2011 είχε προπαγανδίσει εντός και εκτός βουλής την φαινομενικά ριζοσπαστική (αλλά στην ουσία αποπροσανατολιστική) πρόταση για συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) με σκοπό τον «πλήρη και εξονυχιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους», προκειμένου «να μάθει ο ελληνικός λαός, πώς δημιουργήθηκε αυτό και ποιο μέρος του είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές». Υποτίθεται δε τα αποτελέσματα αυτού του ελέγχου θα ήταν εργαλείο στις διαπραγματεύσεις της αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης και διαγραφής μεγάλου μέρους των ελληνικών δανείων.  Δεν πέρασε πολύς καιρός όμως και καθώς πλησίαζε η στιγμή της «κυβερνητικής ευθύνης» ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε δια του Σταθάκη να πετάξει πλέον τον μανδύα της ΕΛΕ και να  προχωρήσει στην αυτόβουλη έκδοση «πορίσματος»  για το ύψος του ειδεχθούς χρέους. Με βάση το οποίο «το ποσοστό του χρέους που μπορεί να κριθεί από τα διεθνή standards επαχθές είναι πολύ μικρό, κάτω του 5% » (Γ. Σταθάκης, ρ/σ «Στο Κόκκινο» 21.1.2014 και  εφημερίδα «Αγορά» 13.12.2014).

Διαπραγμάτευση στην ΕΕ

Το ελληνικό δημόσιο χρέος διακρατείται από: Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας 45 %, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα 7%,  κράτη της ΕΕ.-Διμερή Δάνεια 17 %,  Διεθνές Νομισματικό Ταμείο 10 %, Ιδιώτες 21% [6]. 

Για το 2015 οι συνολικές υποχρεώσεις αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας είναι υψηλές γύρω στα 27,5 δισ. ευρώ.  Με δεδομένη την ανεπάρκεια των διαθεσίμων ταμειακών αποθεμάτων της χώρας και την απόρριψη από την κυβέρνηση της λήψης της τελευταίας δόσης του προγράμματος μέσω της «τρόικα» 7 δις ευρώ, θα πρέπει έως το καλοκαίρι να κλειστεί μια νέα συμφωνία. Η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ψάχνει στη τρέχουσα συγκυρία  την αποφυγή της άμεσης πληρωμής των τοκοχρεολυσίων και την εξασφάλιση πόρων  ώστε να διαμορφώσει μια δημοσιονομική βάση ασφάλειας για την εσωτερική κοινωνικο-οικονομική κρατική πολιτική  γύρω στα 8  δις ευρώ. 

Με δεδομένη την άρνηση της Γερμανίας να συζητήσει κάποια έστω μερική διαγραφή του χρέους (και την κατάφαση της Μέρκελ σε κάποιο τύπο περιορισμένου μορατόριουμ) και κάτω από την φίλια «καθοδήγηση» της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώθηκε σε μια θεμελιώδη μεταβολή στρατηγικής και προτείνει τώρα ένα  νέο πλαίσιο αναγνώρισης του δανεισμού και πληρωμών. Το πλαίσιο αυτό διατυπώθηκε από τον υπουργό Οικονομικών Γ.Βαρουφάκη στους Financial Times στις 2 Φεβρουαρίου 2015. Σύμφωνα με τούτο η Ελλάδα εγκαταλείπει την διεκδίκηση από την ΕΕ για  διαγραφή μεγάλου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους των 315 δισ. ευρώ. Αντίθετα διεκδικεί την ελάφρυνση μέσω ενός «μενού ανταλλαγών χρέους» (menu of debt swaps)  συμπεριλαμβανομένων δύο νέου τύπου ομολόγων [7]:

Στο πρώτο τύπο θα αντικατασταθούν τα ευρωπαϊκά δάνεια και θα υπάρχει διασύνδεση της πληρωμής  με την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ.

Στο δεύτερο τύπο θα αντικατασταθούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η  Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τα αποκαλούμενα χωρίς λήξη, «αέναα ομόλογα» (perpetual bonds).

Στο ίδιο το πλαίσιο περιλαμβάνεται το αίτημα για ένα μεταβατικό «πρόγραμμα-γέφυρα» ως την 1η Ιουνίου, όπου η ΕΚΤ θα εξασφαλίσει ρευστότητα στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αντί δε τη χρηματοδότηση των 7 δισ. ευρώ που επρόκειτο να δοθεί η κυβέρνηση θα ζητήσει 1,9 δισ. ευρώ (ισοδύναμο με τα κέρδη της ΕΚΤ από τις αγορές των ελληνικών ομολόγων έπειτα από  την «διάσωση του 2010»). Επίσης παρέχεται μεταξύ των άλλων η κυβερνητική  δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης 1-1,5% του ΑΕΠ ετησίως, καθώς και η υπόσχεση για σοβαρές «μεταρρυθμίσεις». Πράγμα βέβαια που φαίνεται να βάζει σε καραντίνα μέρος και αυτών ακόμα των ελάχιστων φιλολαϊκών μέτρων του λεγόμενου «Προγράμματος Θεσσαλονίκης».


Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η ιδέα διαπραγμάτευσης δεν είναι καθόλου νέα.  Ήδη τον Ιανουάριο 2014 η Τράπεζα της Αγγλίας δημοσίευσε ένα έγγραφο του αμερικανικού Πανεπιστήμιου Yale και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου  για την ανάγκη  διασύνδεσης της  θετικής μεταβολής του ΑΕΠ με την πληρωμή ομολόγων, ώστε να αποτραπούν  αναδιαρθρώσεις χρεών σε βάρος των πιστωτών [8]. 

Ακόμα και αν γινόταν αποδεκτό (πράγμα που αποκλείεται) το νέο «ρεαλιστικό πλαίσιο» (της κατά Βαρουφάκη «έξυπνης μηχανικής χρέους») του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα μείωνε το πραγματικό ύψος του δανεισμού και το βάρος των τοκοχρεολυσίων,  ελάχιστα θα προσέφερε  στην αντιμετώπιση της ελληνικής καταστροφής. Τα μεγάλα προβλήματα της εσωτερικής κλεπτοκρατικής-ολιγαρχικής κυριαρχίας, της στρεβλής, παρασιτικής και καχεκτικής παραγωγικής-οικονομικής διαμόρφωσης, της χαμηλής παραγωγικότητας-ανταγωνιστικότητας, του αέναου δανεισμού («παγίδας χρέους»), των κοινωνικών ανισοτήτων, της λιτότητας και της ανεργίας, της σύνθλιψης των μικρο-μεσαίων στρωμάτων, των χιλιάδων αυτοκτονιών, της δημογραφικής συρρίκνωσης (λόγω της υπογεννητικότητας) και της δημογραφικής αλλοίωσης (λόγω της αθρόας λαθρομετανάστευσης) του ελληνισμού κλπ, έγιναν εκρηκτικά μέσα στην «μνημονιακή πενταετία». Όμως  η Ελλάδα για πολλά χρόνια είναι γεωστρατηγικά καθηλωμένη σε μια παρατεταμένη πολιτισμική και οικονομικοκοινωνική εξάρθρωση, εξαθλίωση και παρακμή.  Η ελληνική κρίση πρωταρχικά παράγεται και ανατροφοδοτείται από τις συνθήκες ένταξης και κίνησης της χώρας μέσα στις δομές της άνισης ανάπτυξής της ΕΕ/ΟΝΕ και του διεθνούς χρηματοδεσποτικού συστήματος υπερεκμετάλλευσης όπου εδώ σε ένα  δίκτυο περίπου 43.000 πολυεθνικών επιχειρήσεων κυριαρχεί απόλυτα το 1% εξ αυτών που είναι κυρίως χρηματοπιστωτικές μεγα-εταιρίες [9]. 


Οι περιβόητες αλά ΣΥΡΙΖΑ «μεταρρυθμίσεις» όχι μόνο επαναφέρουν τώρα ως φάρσα τις πάλαι ποτέ διαψευσμένες υποσχέσεις ανάταξης και ανάπτυξης της χώρας μέσω των πολιτικών του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» αλλά και εγγυώνται μέσω νέων διαβεβαιώσεων την με μπαλώματα συντήρηση του πανάθλιου στάτους κβο.  Διαβεβαιώσεις όπως:


α) Αλλαγή στο κράτος διαφθοράς και διαπλοκής και φορολογία των πλουσίων. Βέβαια στο σχεδιασμό αυτής της φορολογικής πολιτικής εκτός των άλλων φαίνεται να απουσιάζει ο  ιθύνων  παράγοντας, η εφοπλιστική μερίδα της ολιγαρχίας. 

β) Πλαίσιο ανασυγκρότησης χωρίς νέα ελλείμματα με αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής  κρίσης  μέσα στα όρια της δημοσιονομικής ισορροπίας. Κάτι που όπως φαίνεται πολλές από τις εξαγγελίες – «ασπιρίνες» του «Προγράμματος Θεσσαλονίκης» παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.

γ) Σχέδιό οικονομικής ανόρθωσης με τις αναγκαίες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η κυβέρνηση τώρα αντί της Τρόικα φαίνεται να προτιμά την υψηλή συμμετοχή του ΟΟΣΑ και τις υποδείξεις του  για τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές στη χώρα.

Εν τούτοις είναι προφανές  ότι μια ουσιαστική συναινετική ρύθμιση με την Γερμανία και την  Ευρωκρατία  σε όφελος του ελληνικού λαού στο θέμα της «παγίδας χρέους» και της χρεωστικής δουλείας του είναι αδύνατη. Και το χειρότερο ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και τα 2/3 σχεδόν του ανέτοιμου ελληνικού λαού έχουν (προς το παρόν)  ως ισχυρή επιλογή την δύσβατη αλλά ελπιδοφόρα  προοπτική προσφυγής σε αποφασιστικές ενέργειες ανάκτησης εθνικής κυριαρχίας αντίστοιχες μιας μονομερούς άρνησης πληρωμής του χρέους, από-ένταξης  από την ΕΕ/ΟΝΕ και ανα-ένταξης σε μια εναλλακτική θετική γεωπολιτική και γεωοικονομική συμμαχία (όπως η Ευρασιατική Ένωση). Και αυτό που επίσης ουδόλως γίνεται αντιληπτό (και αυτό δεν αφορά τους σοσιαλφιλελεύθερους αλλά τους «μαρξιστές» εντός του ΣΥΡΙΖΑ) είναι πως μια επωφελή για τη χώρα ρύθμιση (όπως π.χ. για τη Γερμανία το 1953) θα μπορούσε να προκύψει μόνον ως μια τελική παραχώρηση από την χρηματοδεσποτεία για να ανακόψει μια πραγματική απειλητική γι αυτήν περίπτωση γεωπολιτικής / γεωοικονομική εξόδου της Ελλάδας από το ευρωατλαντικό σύστημα και εισόδου της σε μια νέα γεωστρατηγική σχέση με τη Ρωσία και την Ευρασιατική Ένωση [10]. 

Το καινούργιο  λοιπόν στοιχείο για τον ΣΥΡΙΖΑ , ως κυβέρνηση πλέον και όχι ως αντιπολίτευση, είναι το γεγονός ότι είναι πιο «ευήκοος» στις απαιτήσεις της χρηματοδεσποτείας και των δανειστών. Αυτό σημαίνει ότι οι όποιες προσδοκίες για εδώ και τώρα ανοιχτή ρήξη μεταξύ Ελλάδας  και των θεσμών του ευρωσυστήματος λόγω της συριζαίικης επικοινωνιακής ρητορικής δεν έχουν ισχυρή υπόσταση. Ενώ το ενδεχόμενο η Ελλάδα να συνεχίσει να υφίσταται τις συνέπειες του σημερινού στάτους κβο, της νεοαποικιακής υποδούλωσης της από τον ευρωατλαντισμό και την ευρωκρατία  παραμένει καθοριστικό στη συγκυρία.

Διαπραγμάτευση και θεωρία παιγνίων

Προς το παρόν όμως η συγκρουσιακή διαπραγμάτευση Ελλάδας-Γερμανίας εκτυλίσσεται σαν μια εφαρμοσμένη θεωρία παιγνίων, σαν ένα παιχνίδι μπλόφας στη μπλόφα. Εδώ υπάρχουν τρεις  δυνατές περιπτώσεις: 

Η πρώτη περίπτωση, είναι αυτή της τελικής παράδοσης του Τσίπρα και της ελληνικής κυβέρνησης στην γερμανική προσταγή. Μια τέτοια ήττα δεν θα λυγίσει μόνο τη διάθεση των λαών της Ν. Ευρώπης  να αντισταθούν στη Μέρκελ αλλά θα σημάνει την ολοκληρωτική ανυποληψία και θα θρυμματίσει το πολιτικό μέλλον τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο  και της ελληνικής αριστεράς γενικότερα.

Όμως σε μια τέτοια κατάσταση το πεδίο πλέον θα είναι περισσότερο ανοιχτό για τη Χρυσή Αυγή η οποία έχει σταθεροποιηθεί εκλογικά ως τρίτη πολιτική δύναμη. Προπαντός εάν το κατηγορητήριο καταπέσει και δικαστικά πράγμα που είναι και το πιθανότερο και εάν βεβαίως κατορθώσει την καθ υπέρβαση απαλλαγή της από τη μεγάλη διείσδυση και τον  σφιχτό εναγκαλισμό της ατλαντιστικής και της φιλοσιωνιστικής ακροδεξιάς που παίζει παρακρατικά παιχνίδια του χρηματοδεσποτικού συστήματος και παραμένει ισχυρή στο χώρο της.

Η δεύτερη περίπτωση, είναι ο αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός που να μπορεί να παρουσιαστεί ως κάποιας μορφής νίκη και για τους δυο. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεπικουρούμενος από αμερικανικές και ευρωπαϊκές «δεξαμενές σκέψης» για να πιέσει προς μια «αλλαγή στάσης» προβάλει το νέο «φάντασμα» που κινείται πάνω από την Ευρώπη, την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού  και του εθνικισμού και τον επακόλουθο κίνδυνο αποσταθεροποίησης των δυτικών δομών. Ο ίδιος ο Ομπάμα έχει κινητοποιηθεί για το σκοπό αυτό φανερώνοντας όχι μόνο το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την έκβαση της ευρω-κρίσης  ως  ζωτικής γραμμής άμυνας για όλο τον ευρωατλαντικό κόσμο αλλά επίσης ότι η ευρωπαϊκή πολιτική περνά κατά σημαντικό μέρος και από την Ουάσιγκτον. Εκτός του  Ομπάμα έχουν τοποθετηθεί στο πλευρό των Τσίπρα -Βαρουφάκη ένα «βαρύ πυροβολικό» οικονομολόγων. Κεϋνσιανών (J. Stieglitz, P. Krugman κ.α.), φιλελεύθερων (όπως ο J. Sachs  ο «δόκτωρ του σοκ» κ.α.) καθώς  και του Council on Foreign Relations (CFR} των Rockefellers (R.Kahn, M.Blyth, C.Ban κ.α.). Σε αυτή τη πολιτική εντάσσεται και η επιλογή της πρόσληψης του αμερικανο-γαλλικού χρηματοπιστωτικού ομίλου Lazard από τον ΣΥΡΙΖΑ  ως «σύμβουλου» δημοσιονομικής διαχείρισης ακολουθώντας τα αχνάρια των προηγούμενων κατοχικών κυβερνήσεων. Η Lazard που σχετίζεται με το κέντρο στήριξης των αμερικανικών  γεωστρατηγικών συμφερόντων το CFR, έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ελληνική τραγωδία. Κατάφερε από το 2009 να επικρατήσει στον ελληνικό χώρο διαμορφώνοντας σχέσεις χρηματοοικονομικού συμβούλου με όλες τις κυβερνήσεις.  Ειδικότερα το 2011-2012 η Lazard «έτρεξε» το πρόγραμμα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το PSI με γνωστή συντριβή των αποθεματικών των ασφαλιστικών οργανισμών, των Ελλήνων μικροομολογιούχων και όχι μόνο. 

Με βάση λοιπόν την ισχυρή αμερικανική εμπλοκή δεν  αποκλείεται η Μέρκελ να αναγκαστεί σε κάποιας μορφής υποχώρηση. Όχι γιατί νοιάζεται αν η Ελλάδα μείνει στο ευρώ αλλά διότι μεταξύ των άλλων ενδιαφέρεται απόλυτα  να διατηρηθεί οπωσδήποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση τουλάχιστον ως μια ζώνη του ελεύθερου εμπορίου (κίνηση κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών). Όμως από την άλλη εάν η Μέρκελ υποχωρήσει, η «αξιοπιστία» της θα δεχτεί πλήγμα και εν συνεχεία η Γερμανία θα πιέζεται για  πρόσθετες ενδο-ευρωπαϊκές παραχωρήσεις και για επαύξηση του κόστους συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή διαμόρφωση. Είναι βέβαιο ότι και οι άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης θα ζητήσουν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και δημοσιονομικές μεταβιβάσεις από τον ευρωπαϊκό πυρήνα στη περιφέρεια του. Έτσι σε τελική ανάλυση η Γερμανική ολιγαρχία καλείται να πληρώσει υψηλότατο τίμημα ηγεμονίας, σε μια κατεύθυνση όπου θα υποστεί την υπονόμευση του ελέγχου εσωτερικά στη Γερμανία όσο και εξωτερικά στην Ευρώπη. 


Η τρίτη  περίπτωση, που είναι η λιγότερο πιθανή, αφορά την αδυναμία εξεύρεσης ισορροπίας με ανοιχτή πλέον την οδό της εκτροπής. Αν η γερμανική ολιγαρχία επιμείνει με τρόπο απολύτως ανελαστικό στην περιφρούρηση της εξουσίας της, στην παγιωμένη στρατηγική της ευρω-λιτότητας και της άρνησης μετατροπής της ευρωζώνης σε μια «ένωση μεταφοράς», τότε θα έχουμε τον αποκλεισμό για μια ορισμένη συνθετική «λύση». Έτσι από τον Ιούλιο η Ελλάδα θα μπορούσε να μπει σε ανοιχτή χρεοκοπία (στάση πληρωμών) εντός της ζώνης του ευρώ. Μπορεί να ειπωθεί πως αυτή ως ένα βαθμό μπορεί να γίνει διαχειρίσισμη. Αν όμως η ΕΚΤ αρνιόταν να υποστηρίξει την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών τότε  θα οδηγούσε τη νέα κυβέρνηση να υποχρεώσει την Τράπεζα Ελλάδος να προβεί σε εσωτερική πιστωτική υποστήριξη  και αυτό βαθμιαία μπορεί να σπρώξει τη χώρα και εκτός ευρώ. Εδώ όμως ας σταθούμε σε δύο σημεία:

α) Από τη μια πλευρά, σαφώς και διαφέρει μια ανεξέλεγκτη αυτοκαθοριζόμενη χρεοκοπία εκτάκτου ανάγκης από μια χρεοκοπία ετεροκαθοριζόμενη και κατευθυνόμενη από τους τοκογλύφους και την Ευρωκρατία. Στην πρώτη μορφή,  η χώρα επιλέγοντας την έξοδο όχι μόνο από την ζώνη του ευρώ αλλά από την  ίδια την ΕΕ, με θυσίες μπορεί να ανακτήσει την ολική κυριαρχία της,  να ελευθερωθεί από τις αλυσίδες των δυσβάσταχτων δανειακών της βαρών και να επαναεθνικοποιήσει την πολιτική και την  οικονομία της. Αντίθετα στη δεύτερη μορφή  εκτός από την κυριαρχούμενη  εγκατάλειψη του ευρώ και την παραμονή στην ΕΕ,  εκτός επίσης από την ποδηγετημένη  ισοτιμία της δραχμής σε βάρος του ελληνικού λαού, θα έχουμε και την εφαρμογή του δικαίου των πιστωτών.  Διότι το νομικό καθεστώς  που διέπει το χρέος βασίζεται στο αγγλικό δίκαιο αντί το ελληνικό πρωτύτερα. Και αυτό το κατόρθωσε η ίδια η ελληνική βουλή για την προστασία των δανειστών. Με προεκτάσεις την κατάλυση της κρατικής κυριαρχίας και  την μεγάλη απειλή για απώλεια της δημόσιας περιουσίας και των εθνικών πλουτοπαραγωγικών μας πηγών. 

β) Από την άλλη πλευρά,  θα πρέπει να επισημανθεί ότι ένα σενάριο Grexit δεν συνεπάγεται μόνον ότι θα σημάνουν όλες οι καμπάνες για την αρχή του τέλους της ευρωζώνης και την έναρξη των ραγδαίων αποσταθεροποιητικών διαδικασιών στο ευρωπαϊκό τερέν. Μια ελληνική αποχώρηση από το ευρώ δεν θα διαλύσει απλώς την ευρωζώνη μέσω ενός ντόμινο. Ίσως και να γινόταν πράγματι ελεγχόμενα, αλλά βαθμιαία θα επέφερε καίρια ζημιά για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που τελικά θα γκρεμιζόταν. Πλέον ο κίνδυνος κατάρρευσης του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος μέσω κυμάτων αποχώρησης από τις τράπεζες θα γινόταν πελώριος. Μια έξοδος της Ελλάδας θα ήταν καταστροφική για τις διεθνείς τράπεζες και τις χρηματαγορές. 

Επιπρόσθετα προκύπτει το ενδεχόμενο ατύχημα για όλη τη Δύση  να γεννηθεί στην Ελλάδα ένας νέος κοινωνικός και ιδεολογικοπολιτικός συσχετισμός δυνάμεων ώστε η χώρα να αποφασίσει να  διαβεί τον Ρουβίκωνα. Nα μπει σε σύγκρουση με την Χρηματοδεσποτεία και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη επιλέγοντας την εθνική-λαϊκή οικοδόμηση και αυτοδυναμία δια μέσου μιας διαφορετικής γεωστρατηγικής συμμαχίας με την Ρωσία και την ένταξη της στο μεγάλο οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό χώρο της Ευρασιατικής Ένωσης που έχει αρχίσει να οικοδομείται [11].


-------------------------------------------------------------------------------------

[1]-Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, Paris,29.01.2015,Institut POMONE 15h (marianegreponti-delivanis.blogspot.com).

[2]-Λευτέρης Τσουλφίδης, Εισοδηματικές ανισότητες και οικονομική κρίση (Ναυτεμπορική, 08.01.2014).

[3]- Council of the European Union-Foreign Affairs Council meeting, Council conclusions on Ukraine (Brussels, 29 January 2015).

[4]-Πάνος Καμμένος, Η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί (news.in.gr. 02.02.2015).

[5]-AJC Congratulates SYRIZA Leader on Greek Elections (ajc.org, 26.01.2015).

[6]-Edmond De Rothschild, Macro Highlights (12.01.2015).

[7]-Financial Times, Greece finance minister reveals plan to end debt stand-off (2.2.2015).

[8]-John Geddie, Investors say GDP bonds won't work (Reuters, 21.02.2014).

[9]-S.Vitali,J.B.Glattfelder,S.Battiston-The network of global corporate control (19.09.2011).

[10]-Takis Fotopoulos, A major turning point in Greece for better or worse (2nd edition),(inclusivedemocracy.org/journal, 29.01.2015).  

[11]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Πως να σωθεί η Πατρίδα (Δεκέμβριος 2012).



(Γιώργος Καπαρός 4.2.2015)



Λήψη pdf

_