Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Υπερκαυκασία. Ήττα του ΝΑΤΟ – (αναδιάταξη)




Η προκαλούμενη, με υποχείριο-όργανο τη Γεωργία, κρίση στην Υπερκαυκασία οδήγησε κατ΄ αρχήν σε μια ήττα του ΝΑΤΟ τόσο σε πραγματικό όσο και συμβολικό επίπεδο. Πρώτη συνέπεια αυτής της ήττας είναι η ανακοπή (προς το παρόν) της «ανατολικής επέκτασης του ΝΑΤΟ». Δεύτερη συνέπεια είναι η εδραίωση της Ρωσίας ως αδιαμφισβήτητου ηγεμόνα στην κρίσιμης σημασίας περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας. Τρίτη συνέπεια είναι το γεγονός πως ο πόλεμος του Καυκάσου οριοθετεί ένα «σημείο μη επιστροφής» για την εξελισσόμενη «Νέα Ψυχροπολεμική Αντιπαράθεση» ΗΠΑ-Ρωσίας.
.
Τώρα οι ΗΠΑ αποστέλλουν τη «βοήθεια» τους στην μετέωρη και εντελώς αποδιοργανωμένη Γεωργία υπό τη συνοδεία αεροπορικής και ναυτικής στρατιωτικής αποστολής. Είναι ολοφάνερη η καιροσκοπική υφή τούτου του «επικοινωνιακού» τεχνάσματος της αμερικανικής πολιτικής. Όσα τυχοδιωκτικά γνωρίσματα και να διακρίνονται στη φύση της είναι αδύνατο να υποθέσει κανείς πως το ενδεχόμενο μετάβασης από το «ψυχρό» στο «θερμό» πόλεμο μεταξύ των δυο ισχυρότερων πυρηνικών κρατών ανατέλει στην ημερήσια διάταξη. Η κίνηση αυτή αφορά την ανάγκη κάποιας απαραίτητης αμερικανικής απάντησης τόσο απέναντι στην, έχουσα τώρα αναβαθμισμένη αυτοπεποίθηση, Ρωσία όσο και στις κραυγαλέες ανησυχίες των ολιγαρχικών και των ενσωματωμένων κοινωνικών φιλοδυτικών ομάδων, στην υπερκαυκασία και γενικότερα στις φίλιες «μετασοβιετικές δημοκρατίες», ότι το ΝΑΤΟ δεν ήταν δυναμικά παρόν εκεί κατά την κρίσιμη ώρα του πολέμου. Πως τελικά η Αμερική παραμένει οπωσδήποτε «παρούσα» και πάντοτε δραστήρια στην ευρύτερη περιοχή.
.
Η κρίση λοιπόν καθόλου δεν περατώνεται. Θα περάσει πρώτα- πρώτα από τις αμερικανονατοϊκές αντιδράσεις και καταγγελίες περί «ρωσικής επιθετικότητας» και τις όποιες προσπάθειες για επιβολή «κυρώσεων» οι οποίες πρόκειται να έχουν ως ευδιάκριτα γνωρίσματα στην μια τους όψη την υποκριτική και στην άλλη τους όψη την συμβολική διάσταση. Μεσοπρόθεσμα καθώς κλονίζεται σημαντικά η δυνατότητα δυτικού ελέγχου στους ενεργειακούς πόρους και οδούς των αγωγών της Υπερκαυκασίας, θα πολλαπλασιαστεί η βούληση των ΗΠΑ για επαυξημένη και δραστικότερη παρεμβατικότητα στην ευρασιατική σκακιέρα. Η απλόχερη στρατιωτική επιχορήγηση και ο εξοπλισμός των αμερικανόφιλων τοπικών προτεκτοράτων και η μαζική χρηματοδοτική ενίσχυση των φιλικών ΜΚΟ (και εντός της Ρωσίας βεβαίως) θα είναι από τις πρώτες ενέργειες. Σε αυτό το επικίνδυνο πόκερ επιβολής της ισχύος είναι σαφές πως το αμερικανονατοϊκό μέτωπο θα επιδιώξει τη κατάλληλη στιγμή να «παίξει» και το Ουκρανικό «χαρτί» οδηγώντας την αντιπαράθεση σε παραπέρα συγκρουσιακή διεύρυνση και κλιμάκωση.
.
Πέρα από τα παραπάνω ας μη ξεχνάμε πως ο αμερικανονατοϊκος σχεδιασμός της αποσταθεροποίησης του Καυκάσου έχει προκριθεί ως άξονας ενός ευρύτερου ευρασιατικού προγραμματισμού σε συγχρονισμό και με τις νατο-ισραηλινές πολεμικές προετοιμασίες απέναντι στο Ιράν. Μεταξύ των άλλων, στοιχείο αυτού του σχεδίου είναι να καθηλωθεί η Ρωσία (σύμμαχος του Ιράν) απασχολούμενη με «τα του οίκου» της και να αδυνατίσει η ικανότητα της στο να διαδραματίσει ένα ευρύτερο ισχυρό αποτρεπτικό διπλωματικό και στρατιωτικό ρόλο καθώς ενισχύεται η διαδικασία ιμπεριαλιστικής απομόνωσης και πολεμικής στοχοποίησης του Ιράν. Ήδη τις μέρες αυτές η κυβέρνηση Μπους, παράλληλα με τον οικονομικό αποκλεισμό, φαίνεται πως προετοιμάζεται για μια εκτεταμένη ναυτική στρατιωτική συγκέντρωση στο Περσικό Κόλπο με σκοπό το ναυτικό αποκλεισμό του Ιράν, ως την απαρχή της πιθανότατης ισραηλινο - αμερικανικής πολεμικής επίθεσης κατά τους κρίσιμους, μετά τον Οκτώβρη, μήνες.



Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Ο Πόλεμος στον Καύκασο



Κατά τη νύκτα της 7ης Αυγούστου 2008 και ενώ ο ρώσος Πρόεδρος Ντ. Μεντβέντεφ βρισκόταν σε ολιγοήμερες διακοπές και ο Πρωθυπουργός Βλ. Πούτιν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου οι εκσυγχρονισμένες στρατιωτικές δυνάμεις της Γεωργίας καθοδηγούμενες από αμερικανούς και ισραηλινούς συμβούλους και εκπαιδευτές [1], με σύγχρονο νατοϊκό εξοπλισμό αλλά και ουκρανική βοήθεια, έπειτα από την εντολή του δυτικόφιλου Προέδρου Μ. Σαακασβίλι και με πρόσχημα «την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης», επιτέθηκαν από ξηρά και αέρα με σφοδρότητα και ακραία δολοφονική αγριότητα στη Ν. Οσετία προκαλώντας πάνω από 1.500 θύματα και 30.000 πρόσφυγες καθώς και τη συνολική καταστροφή αρκετών χωριών και της ίδιας της πρωτεύουσας Τσχινβάλι. Οι Γεωργιανοί στο πέρασμα τους εκτελούν αιχμαλώτους τραυματίες ενώ Οσέτιοι και Ρώσοι μιλούν για μια εισβολή εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας, μια πραγματικότητα που τα δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν επίμονα να αποκρύψουν.


Καθώς κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός, για την ανακατανομή της ισχύος, ανάμεσα στα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη (ΗΠΑ, Ε.Ε.) και τα Νέα Επεκτατικά Κράτη (Ρωσία,Κίνα κ.α.) η τωρινή πολεμική αντιπαράθεση Γεωργίας και Ρωσίας εμφανίζεται σε μια πρώτη ανάγνωση, ως το αναμενόμενο φυσικοϊστορικό επακόλουθο μιας ενδοϊμπεριαλιστικής γεωπολιτικής αντίθεσης που, πάνω στο ρευστοποιημένο σκηνικό των οξύτατων εθνοτικών και μειονοτικών αντιμαχιών, επικεντρώνεται στην εποπτεία του Καυκάσου και της Κασπίας Θάλασσας και στον έλεγχο των φυσικών και ενεργειακών (πετρελαϊκών) πλουτοπαραγωγικών πηγών και των οδών διέλευσης τους στη περιοχή. Όμως υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτή την περιορισμένη ερμηνεία.


Γενικότερα ο καινούργιος πόλεμος, έρχεται να παρουσιαστεί ως ένας ακόμα κρίκος στη μακριά αλυσίδα των αποσταθεροποιητικών γεγονότων της νεοταξικής στρατηγικής του αποκαλούμενου «προγραμματισμένου χάους», του εθνοτικού κατακερματισμού και της υπερεθνικής επανενσωμάτωσης, σε ολόκληρα τα «ευρασιατικά Βαλκάνια» [2]. Καθώς η Ρωσία επιδιώκει να επανακάμψει ως δύναμη πλανητικής εμβέλειας, ελέγχοντας το «κέντρο» της ευρασιατικής σκακιέρας, η ιμπεριαλιστική νατοϊκή συμμαχία προσπαθεί να οργανώσει με τρόπο μεθοδικό τις πολτικοστρατιωτικές και οικονομικές προϋποθέσεις της δυτικής καπιταλιστικής περικύκλωσης, επέλασης και κατοχής στην «περιμετρική ζώνη». Πρόσφατα στοιχεία αυτής της διαδικασίας αποτελούν ο εθνικός ακρωτηριασμός της Σερβίας και η απώλεια της «ιστορικής κοιτίδας» της, του Κοσσόβου, η συνεχιζόμενη πολεμική κατοχή του Ιράκ και Αφγανιστάν, η απειλή κατά του Ιράν, τα αμερικανικά σχέδια ανάπτυξης της «αντι-πυραυλικής ασπίδας» στην ανατολική Ευρώπη και ένταξης στο ΝΑΤΟ των φιλοδυτικών κρατών της Γεωργίας και της Ουκρανίας, η δυτική εξαγορά και ενσωμάτωση της σερβικής επιχειρηματικής και πολιτικής ολιγαρχίας (με πρωτεργάτες τους σοσιαλιστές-και πρώτη συνέπεια την κατάδοση-απαγωγή του Ράντοβαν Κάρατζιτς) με αποτέλεσμα την ανασχετική εξουδετέρωση της Ρωσικής επιρροής στο νοτιοευρωπαϊκό- βαλκανικό τοπίο.


Είναι ολοφάνερο πως, στο σημερινό στάδιο της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τις ανατολικοευρωπαϊκές και τις «μετασοβιετικές» δημοκρατίες, το νεοταξικό δυτικό μέτωπο με μοχλό τη Γεωργία (και την Ουκρανία) προσπαθεί να μεταφέρει το «βαλκανικό σχεδιασμό» στο πεδίο του Καυκάσου για να γιουγκοσλαβοποιήσει-σερβοποιήσει τη ρωσική ομοσπονδία με σκοπό τον μεγάλο γεωστρατηγικό μετασχηματισμό που η κατάληξη του θα είναι η αρπαγή των πολιτικών εδαφών και του τεράστιου πλούτου της ρωσικής επικράτειας. Ο κεντρικός σκοπός της καθοδηγούμενης επέλασης της Γεωργίας στη Οσετία ήταν να επιφέρει ένα βαρύτατο πλήγμα στην ρωσική παρουσία και εποπτεία στον Καύκασο και στην Κασπία και τούτο να λειτουργήσει ως καταλύτης ανάπτυξης ισχυρών φυγόκεντρων τάσεων και κινήσεων σε μια σειρά ελεγχόμενες περιοχές, να κλονίσει την σχετική αυτονομία της σημερινής ρωσικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και να επιφέρει την μέγιστη αποσταθεροποίηση του ρωσικού κρατικού-διοικητικού συστήματος εσωτερικά και εξωτερικά. Όμως η Μόσχα φαίνεται να έχει πάρει κάποια καλά «μαθήματα ιστορίας» από το πρόσφατο παρελθόν ώστε είναι δύσκολο να αφεθεί αδρανής και μοιρολατρική να πέσει μέσα στη παγίδα. Καθώς κατανοεί πως τυχόν αργοπορία και αδυναμία της να κινηθεί άμεσα, συνολικά και συντριπτικά απέναντι σε ένα δόλια επιτιθέμενο και εξωτερικά υποκινούμενο εχθρό θα επέφερε την ολέθρια αποδιοργάνωση της εθνικής της κραταιότητας και της κυριαρχικής της δυνατότητας να εγγυηθεί συνθήκες ομαλότητας και τάξης στα σύνορα της και υπεράσπισης των φίλιων εθνοτήτων που προσβλέπουν στη προστασία της, επέλεξε να εγκαταλείψει σχετικά γρήγορα μια εικόνα αφασικής διπλωματίας-βασισμένη στις τελετουργικές διαμαρτυρίες- και να απαντήσει τελικά στην εμπόλεμη πρόκληση με τρόπο καίριο και αποφασιστικό, οδηγώντας την γεωργιανική εισβολή στην Ν. Οσετία στην αποτυχία και αποτρέποντας επίσης μια ανάλογη επιβουλή για την ακεραιότητα της αυτόνομης Αμπχαζίας.


Είναι βέβαιο πως η Γεωργία υφίσταται ήδη οδυνηρά πλήγματα στο ίδιο της το έδαφος (βομβαρδισμός πόλης Γκόρι, λιμένα Πότι στη Μαύρη Θάλασσα, στρατιωτικών βάσεων και αεροδρομίων στα περίχωρα της Τιφλίδας, καταβύθιση πλοίων και ναυτικός αποκλεισμός των γεωργιανικών ακτών κ.α.) και σίγουρα θα υποστεί μια ταπεινωτική πολεμική ήττα έστω και με τη πιο δυνατή δυτική υποστήριξη. Ήδη ο γεωργιανικός στρατός παρουσιάζεται καταπονημένος από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται από τη μεριά τόσο των ρωσικών στρατευμάτων όσο και των Οσέτιων και Αμπχάζιων αυτονομιστών μαχητών γεγονός που υποχρέωσε το καθεστώς της Γεωργίας να κηρύξει μονομερή κατάπαυση του πυρός. Στη ρωσική πολιτική σκηνή και στο τύπο πολλαπλασιάζονται οι υποστηρικτές όχι μονάχα της αναγκαίας προσάρτησης της Ν. Οσετίας και της Αμπχαζίας στην ρωσική ομοσπονδία αλλά επίσης καλλιεργούνται οι γεωοικονομικές και γεωπολιτικές βλέψεις σχετικά με «ωφέλιμους στόχους» ως έπαθλο της νίκης, αναφορικά με ορισμένα εδάφη της Γεωργίας (λιμένας Πότι κλπ ζωτικές περιοχές).


Η επικράτηση της Ρωσίας στη πρώτη φάση της πολεμικής της αντιπαράθεσης με ένα επιτιθέμενο κράτος-δυτική μαριονέτα είναι δεδομένη. Αυτό που όμως παραμένει ανοικτό ζήτημα είναι αν οι φόβοι για μια γενικότερη κλιμάκωση με την άμεση εμπλοκή της Ουκρανίας και την επακόλουθη ανάμειξη του ΝΑΤΟ, θα επαληθευτούν. Γεγονός είναι πως στην αποσταθεροποιητική δυναμική περιδίνηση των ανταγωνιστικών συγκρουσιακών εξελίξεων όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και τίποτα δεν μπορεί αβασάνιστα εξ αρχής να αποκλειστεί.
_


[1] -Πρόσφατα το Ισραήλ φάνηκε πως θα πάγωνε τις στρατιωτικές του πωλήσεις στη Γεωργία λόγω των έντονων αντιρρήσεων της Ρωσίας- (Int.Herald Tribune, August 5 2008: Israel freezes defense sales to Georgia)