Πως να σωθεί η Πατρίδα-Μέρος 1:Δυτική «Αυτοκρατορία του Κακού»

Εισαγωγή

Η παγκόσμια εικόνα είναι αυτή της σοβαρότερης από ποτέ γενικής αποσταθεροποίησης και του ηγεμονικού κενού. Καμιά από τις μεγάλες πλανητικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση υπεύθυνη, ικανή να αντιληφθεί τις στρατηγικές προτεραιότητες μιας  γεωπολιτικής και γεωοικονομικής ισορροπίας και να επιδιώξει να τεθούν οι  απαραίτητες θεσμικές βάσεις για τους «κανόνες του παγκόσμιου παιχνιδιού».  Αλλά ταυτόχρονα το ίδιο αφορά τις ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις οι οποίες όχι μόνο είναι παντελώς απροετοίμαστες να αναλάβουν το μερίδιο  ευθύνης που τους αναλογεί για αυτούς τους κανόνες αλλά φαίνεται πως μάλλον είναι πανέτοιμες συνδεόμενες με τους σχεδιασμούς των κεντρικών δυνάμεων να εισβάλουν στη γεωπολιτική σκηνή του χάους  και να απελευθερώσουν όλα τα τζίνι του «πλανητικού φρενοκομείου». Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο επίπεδο των οικονομικών ελίτ. Είναι παράλληλα και στο επίπεδο των πολιτικών ελίτ όπου εδώ τα «πλοία των ανθρώπων» βασικά τα κυβερνούν οι «αρουραίοι». Και για τα πλοία τούτα παραμονεύουν τα ναυάγια.

Από την άλλη οι πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό δυο παγκόσμιων δυνάμεων, με την επανεκλογή Ομπάμα στην Αμερική και τα αποτελέσματα μέσα στο Συνέδριο του Κ.Κ.Κίνας, κυοφορούν ορισμένες τροποποιήσεις στη πλανητική γεωπολιτική σκηνή. Οι συνέπειες τους αφορούν τον επηρεασμό των εξελίξεων τόσο στο επίπεδο των ειδικών πολιτικών και οικονομικών συμπεριφορών των  διαφόρων κρατών στο εσωτερικό και στις εξωτερικές τους σχέσεις όσο και στο επίπεδο του γενικότερου διεθνούς κλίματος εντός του οποίου ορίζονται οι όροι και τα όρια των προσανατολισμών-ήτοι των εκτιμήσεων, των αποφάσεων και των πράξεων-των δρώντων υποκειμένων και συνομαδώσεων σε διεθνή, περιφερειακή και τοπική κλίμακα.

Υπερ- Ατλάντεια Αυτοκρατορία. Ο Σάυλωκ στο θρόνο

Στο πλανητικό σύστημα της χρηματοδεσποτείας [1] συνεχίζονται οι εξαρθρωτικές διαδικασίες της δομικής κρίσης με ξέφρενο ρυθμό, προμηνύοντας ένα εφιαλτικό 2013-2014. Πρόκειται για το πιο υπερεκμεταλλευτικό σύστημα της ανθρώπινης ιστορίας αυτό των αλληλεξαρτώμενων νεοφεουδαρχικών συμμοριών και των δικτύων τους όπου οι Banksters καταβροχθίζουν το κοινωνικό πλεόνασμα. Γύρω στο  40% του ΑΕΠ πάει σε τόκους για τους  τραπεζίτες, χρηματιστές και ομολογιούχους. Για το πιο άδικο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου και το 80% του πληθυσμού μόνο το  5% του πλούτου [2].

Οι οικονομίες των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και της  Κίνας, που παράγουν πάνω από το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ πορεύονται ήδη μέσα στη νέα μεγάλη ύφεση. Γενικότερα το σοκ, η καθίζηση ολόκληρης της διεθνούς οικονομίας η οποία είναι αλυσοδεμένη στην  ετοιμόρροπη τραπεζική πυραμίδα των εξωχρηματιστηριακών παραγώγων ύψους 707,6 τρις δολάρια επιβαρύνεται διαρκώς  με  την ξέφρενη γενική κρίση χρέους, την καλπάζουσα τραπεζική αποσταθεροποίηση  καθώς και την αποδιάρθρωση του Νότου μέσα στην Ευρώπη.  Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση οι ελίτ αρχίζουν να προετοιμάζονται για τα χειρότερα (τα ντόμινο των κρατικών και των τραπεζικών χρεοκοπιών) και καταφεύγουν στις εξασφαλίσεις του χρυσού. 

Οι σημερινές αντικειμενικές συνθήκες έχουν φέρει στην ημερήσια διάταξη μια ορισμένη διαρραγή της συνοχής στο Ενιαίο Μέτωπο της Υπερελίτ. Η χρηματοδεσποτεία φαίνεται πως εισέρχεται σε μια περίοδο  εσωτερικών διαφωνιών σχετικά με τις στρατηγικές και τακτικές πλανητικής παρέμβασης και επηρεάζεται από τρεις μεγάλες τάσεις:

α) Ο 1ος Κύκλος των «Ούλτρα-Μιλιταριστών» γκλομπαλιστών έχει  την οπτική της άκαμπτης «μεσσιανικής» αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Στις ΗΠΑ εκπροσωπείται πολιτικά από την κυρίαρχη μερίδα  του Ρεμπουμπλικανικού Κόμματος αλλά και από τμήμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Με την αυτοσυνείδηση της πτωτικής φάσης που διέρχεται η αμερικανική αυτοκρατορία αναφέρεται σε δύο αναπόφευκτες επιλογές. Από τη μια στο αίτημα προστασίας και αναβάθμισης της τεχνολογικής και βιομηχανικής δυναμικότητας των ΗΠΑ (με κάποιους πιθανούς περιορισμούς στη  σφαίρα της αυτονομημένης χρηματιστικοποίησης) και από την άλλη στην ανάγκη προσφυγής στη  κλιμακούμενη στρατιωτικής ισχύ που περιλαμβάνει τα πιο επιθετικά  σενάρια του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Από άποψη τακτικής υιοθετούν τη άμεση πολεμική εκπροσώπηση από περιφερειακά-κράτη ιμπεριαλιστικά στηρίγματα (όπως για παράδειγμα το Ισραήλ) τα οποία εμφανίζουν μια τυπική ανεξαρτησία για τον έλεγχο ή την κατάκτηση κρίσιμων ή ζωτικών ή  σπουδαίων χώρων με σκοπό την ανάταξη της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας.

β) Ο 2ος Κύκλος των «Φιλάνθρωπων» γκλομπαλιστών έχει την οπτική της «ευλύγιστης» αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Στις ΗΠΑ στηρίζεται κυρίως από την κυρίαρχη μερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος και τη πολιτική του Προέδρου Ομπάμα. Η Συσπείρωση αυτή ενισχύεται από τους Ροκφέλερ, Σόρος, Γκέιτς, Μπάφετ κ.α. Προσπαθεί με όλα τα μέσα να περιφρουρήσει και να παγιώσει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του παγκόσμιου χρηματοδεσποτικού συστήματος υπερεκμετάλλευσης και τους μηχανισμούς ελέγχου των λαών, με κεντρικά εργαλεία τους χειρισμούς διασφάλισης της ηγεμονίας του δολαρίου και της προώθησης, παράλληλα με τις δομές των παγκοσμιοποιημένων αγορών, των υπερδομών ενσωμάτωσης της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Η τάση αυτή έχει επίγνωση των μεγάλων δυσκολιών που υποσκάπτουν την Pax-Americana στον 21^ο αιώνα. Γνωρίζουν ότι η αμερικανική εξωτερική κυριαρχία πρέπει να αυτομετασχηματιστεί αφού είναι πλέον αδύνατο να κρατήσει αναλλοίωτα τα κλασσικά της χαρακτηριστικά. Και αυτό λόγω κυρίως της επιτάχυνσης των αλλαγών που συντελούνται στην επικοινωνιόσφαιρα και λόγω της προϊούσας πλανητικής μαζικής  πολιτικής αφύπνισης και της λαϊκής αντίστασης των ιστορικά αγανακτισμένων λαών (Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι). Η παρέμβαση αυτής της Τάσης στις διεργασίες μέσα  στην Ευρωπαϊκή Ένωση χαρακτηρίζεται μεταξύ των άλλων από την ισχυρή στήριξη της υπερατλαντοποίησης [3] και την ασφυκτική πίεση προς τη  Γερμανία να πληρώσει τη διάσωση της Ευρωζώνης ή αλλιώς  να παραμερίσει από την ηγεσία της ακόμα και να την εγκαταλείψει (Τζώρτζ Σόρος). Η ομάδα αυτή ταυτόχρονα στοχεύει στο   να επανακαθορίσει τους άξονες συμμαχιών της προς  τις χώρες του Ευρωνότου  καθώς αυτές αποδιαρθρώνονται και συνθλίβονται κάτω από τον οδοστρωτήρα της ακάθεκτης γερμανικής  επέλασης. Παρακάτω στην Αραβική Περιοχή  και την Μέση Ανατολή προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια νέα πολιτική συμμαχιών που εκτός την πάγια ιστορική σχέση με το Ισραήλ και τα αντιδραστικά βασιλικά καθεστώτα και Εμιράτα να περιλαμβάνει και την ανερχόμενη φιλοδυτική «διαλλακτική» Μουσουλμανική Αδελφότητα.

γ) Ο 3ος Κύκλος των «Ρεαλιστών» γκλομπαλιστών καλύπτεται από το πέπλο αποφυγής της υπερβολικής δημοσιότητας. Έχει αρκετούς υποστηρικτές μέσα στις Ελίτ της Δύσης αλλά και της Ανατολής. Μεταξύ αυτών φαίνεται να «σπεύδει βραδέως» ελισσόμενο προσεκτικά ένα τμήμα της δυναστείας των Ρότσιλντ  σέρνοντας ξωπίσω όσους Οίκους Πιστοληπτικής Αξιολόγησης έχει υπό έλεγχο. Η ομάδα αυτή προσβλέπει προς τη διάνοιξη νέων οριζόντων πλουτισμού. Αντιμετωπίζει στα πλαίσια ενός  στρατηγικού πραγματισμού την τρέχουσα γεωπολιτική κατάσταση της εξασθένισης του μονοκρατορικού ρόλου των ΗΠΑ και της αμφισβήτησης της κραταιότητας του δολαρίου ενώ αποδέχεται την πολυπολική γεωοικονομική προοπτική των σχετικά ανεξάρτητων νομισματικών ζωνών και των μεγάλων οικονομικών πόλων- κέντρων. Με τις ΗΠΑ απλώς ως μια ηγετική περιφερειακή δύναμη ενταγμένη μέσα σε ένα από αυτά όπου συμπεριλαμβάνοντας την Ε.Ε. θα οδηγούσε στην αναβαθμισμένη διασύνδεση των δύο ακτών του Ατλαντικού στα πλαίσια μιας υπερατλαντικής κοινής  αγοράς [3]. Η ομάδα των «Ρεαλιστών» αξιολογεί τον εαυτό της ότι έχει αυξημένες δυνατότητες για να αποτελέσει τον απαραίτητο «φορέα χρηματοοικονομικής μεσολάβησης» εντός και μεταξύ αυτών  των πόλων-κέντρων επιτυγχάνοντας νέες πηγές εσόδων που να αντισταθμίζουν την φθίνουσα απόδοση των παλιών πηγών. 

ΗΠΑ

Ο πρόσφατος τυφώνας Σάντι εκτός από τα φυσική του υπόσταση ενέχει πολιτικά και συμβολικά χαρακτηριστικά. Σημασιοδοτεί το βαθμό της προχωρημένης αποδιοργάνωσης του αμερικανικού συστήματος. Ενός συστήματος που είναι το πιο δαπανηρό για την εξωτερική στρατιωτική και την εσωτερική αστυνομική ασφάλεια  του και παντελώς ανύπαρκτο ως προς την προστασία των βασικών υποδομών και της ζωής των πολιτών του.

Για τις νεοφιλελεύθερες και σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές ομάδες στην Ευρώπη και αλλού η νίκη του Ομπάμα θεωρήθηκε επιθυμητή και παράδειγμα προς μίμηση ώστε να μπορούν να εξαπατούν τις κοινωνίες τους κραδαίνοντας επ΄ωφελεία το κάδρο του τάχα απόλυτου ψευδο-ανταγωνισμού «περιστερών» και «γερακιών». Η διακυβέρνηση Ομπάμα στο εξωτερικό οδήγησε τους κατακτητικούς πολέμους της «Νέας Τάξης» όπως τους ξεκίνησε ο Μπους. Σέβεται το σύνολο και την ουσία της γενικής αυτοκρατορικής γραμμής και  διαφοροποιείται στα δευτερεύοντα και στις αποχρώσεις. Στο εσωτερικό ακολουθεί συνταγές δημοσιονομικής καταστροφής. Το ετήσιο ομοσπονδιακό δημόσιο έλλειμμα βρίσκεται στο 1,1 τρις δολάρια και το δημόσιο χρέος στο δυσθεώρητο ύψος των 16 τρις δολαρίων (πάνω από 100% του ΑΕΠ). Ενόσω το 2011 η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (US Federal Reserve) αγόρασε το 70% της έκδοσης των νέων αμερικανικών κρατικών ομολόγων, διεθνώς κάποια κράτη (με επικεφαλής Κίνα και Ρωσία) αποφεύγουν πια να συσσωρεύουν τα τοξικά αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Ο στασιμοπληθωρισμός αρχίζει να κάνει αισθητή τη παρουσία του μέσα στο καθεστώς της συνεχούς εκτύπωσης νέου χρήματος και μια σοβαρή νομισματική κρίση  δίπλα στο τωρινό δημοσιονομικό κενό είναι πολύ πιθανή  κατά τη δεύτερη περίοδο Ομπάμα. Όλα αυτά προμηνύουν τους κινδύνους  μιας μελλοντικής χρεοκοπίας των ΗΠΑ και της πρόκλησης μεγάλων κοινωνικών ταραχών και αποσχιστικών διαδικασιών  ικανών να κλιμακωθούν  σε εμφύλιο πόλεμο.

Με βάση όλα τα παραπάνω για την αμερικανική ελίτ η περίοδος του 21ου αιώνα  είναι μια Εποχή Πολέμου. Τόσο για τους «Ούλτρα-Μιλιταριστές» όσο και για τους «Φιλάνθρωπους» της,  παρά τις σημαντικές μεταξύ τους διαφωνίες, ο ρόλος της Αμερικής έχει σχεδιαστεί μέσα στο ολοκλήρωμα της μετανεωτερικής αυτοκρατορικής «Ρώμης» σαν :

-Πρότυπο ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

-Ηγετική στρατηγική διαχείριση του πλανήτη με την κραταιότητα των ενόπλων της δυνάμεων και της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.

-Οικουμενική ιδεολογία της «φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της μεσσιανικής αποστολής για «απελευθέρωση» όλων των κοινωνιών προς αυτή τη κατεύθυνση.

-Παγκόσμια «κοινωνία των πολιτών» και των συστημικών «μη-κυβερνητικών οργανώσεων».

-Εξάρτηση και απουσία ουσιαστικής αυτονομίας των περιφερειακών κρατών. Προσχώρηση τους στα θεμελιώδη της αμερικανικής γεωστρατηγικής γραμμής.

Ε.Ε.- Κοιμωμένη  Αυτοκρατορία;

Η Ευρώπη είναι ένας διχασμένος εαυτός. Στη γεωπολιτική της συμπεριφορά παρουσιάζει δύο πρόσωπα. Έχει το «ατλαντικό» πρόσωπο της αμερικανικής αυτοκρατορίας λόγω της δομικής επίδρασης και του πολιτικοστρατιωτικού ελέγχου των ΗΠΑ και της Αγγλίας μέσα της. Έχει και το άλλο το «ηπειρωτικό» πρόσωπο λόγω των αυτοκεντρικών αναγκών και συμφερόντων της που χαρακτηρίζουν ειδικότερα τον  πυρήνα δηλαδή την Γερμανία και την Γαλλία. Το δεύτερο παρά τις φαντασιοπληξίες διαφόρων δεν έχει οδηγήσει ως τα τώρα σε ένα ανεξάρτητο μεγάλο γεωπολιτικό σχηματισμό. Απλώς αποτελεί μια βάση των φιλοδοξιών του 4^ου Γερμανικού Ράιχ ήτοι την αιθεροβασία της «Γερμανοευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας».  Αιθεροβασία αφού ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία, ούτε και οι δυο μαζί έχουν την απαιτούμενη ισχύ με την οποία να μπορούν να υπερασπιστούν αυτοτελώς είτε τις εθνικές επιδιώξεις τους είτε το «κοινό»  μέλλον της Ευρώπης. Το ενδεχόμενο μιας μεγάλης σύγκλισης και ενοποίησης με τη Ρωσία που θα εξασφάλιζε τη συγκέντρωση φυσικών και τεχνολογικών πόρων καθώς και παγκόσμιας ισχύος παρά τις όποιες επιμέρους διστακτικές κινήσεις που έχουν παρατηρηθεί και στις δυο πλευρές, είναι ιστορικά ανύπαρκτο.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση (γερμανοκρατούμενη ή όχι)  στο πεδίο της πλανητικής πολιτικής θα παραμένει μόνον ένας υπολογίσιμος ημιανεξάρτητος τομέας, πάντα εντός της νέας Υπερ-Ατλάντειας αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής.

Κατά τη διάρκεια της τριετίας 2010-2012 η υπερεθνική ολιγαρχία και η ολιγαρχία της Ε.Ε. (τις οποίες αντιπροσωπεύει η Τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) μετατρέπουν διαδοχικά τις χώρες του Ευρωνότου σε προτεκτοράτα ξεκινώντας από  την Ελλάδα. Παράλληλα φιλοδοξούν να προωθήσουν τις ευρωδομές της υπερπαγκοσμιοποίησης (ως «πολιτική ολοκλήρωση», «τραπεζική και δημοσιονομική ένωση» κλπ) δηλαδή το  ευρωπαϊκό «υπερκράτος» μέσα στο οποίο τα αδύναμα κράτη -μέλη  θα υπάγονται ως οι «νομαρχιακές υποδιοικήσεις» του. Όμως εδώ ορθώνονται πολλά εμπόδια. Μέσα στην Ε.Ε. η γενική συστημική κρίση γεννά δυο ισχυρές αλληλοτροφοδοτούμενες αποδομητικές διαδικασίες:

α) Μια  απειλητική τραπεζική κρίση. Αυτή το 2013 αναμένεται να φτάσει στο παροξυσμό της. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα με περιουσία πάνω από 45  τρις δολάρια είναι ήδη στον αέρα καθώς παρουσιάζει επίπεδα μόχλευσης γύρω στα 25 προς 1, που είναι διπλάσια από αυτά στις ΗΠΑ. Αυτό ορίζει  μια κατάσταση όπου χρειάζεται διασωστικά πακέτα πάνω από 2 τρις δολάρια ώστε να αποφευχθούν χρεωκοπίες σαν της Lehman Brothers.  Αλήθεια που θα βρεθούν αυτά και ποιος τελικά  θα τα πληρώσει;

β) Μια ανεξέλεγκτη δημοσιονομική κρίση. Οι δίνες της οικονομικοκοινωνικής αποδιοργάνωσης σαρώνουν την Ελλάδα (αλλά και Πορτογαλία),  διαπερνάνε  τις μεγάλες χώρες του Νότου με πρώτη την Ισπανία και δεύτερη την Ιταλία) και τώρα αρχίζουν να πλησιάζουν απειλητικά προς τον ίδιο τον ευρωπαϊκό Πυρήνα κάνοντας αρχή με την Γαλλία. Ήδη οι ισπανικές τράπεζες έχουν δεχτεί κοντά στα 400 δις ευρώ χρηματοδότηση από την ΕΚΤ όμως η χώρα αυτή πορεύεται στο χείλος της Αβύσσου. Ο ίδιος ο Ραχόι τώρα λέει πως  απαιτούνται 500 δις ευρώ (ψαλιδισμένος υπολογισμός) για ένα  ισπανικό διασωστικό πακέτο. Τον τελευταίο καιρό χτυπά έντονα ο συναγερμός και πολλαπλασιάζονται οι προειδοποιήσεις για δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης την Γαλλία. Ότι  κινδυνεύει το 2013-2014   να βρεθεί κάτω από  την  Ισπανία και την Ιταλία.  Πως αρχίζει πλέον να γίνεται η ωρολογιακή βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης λόγω της συνεχούς απώλειας της ανταγωνιστικότητας, της επιδείνωσης των οικονομικών προοπτικών και της χαμηλόβαθμης ανθεκτικότητας της στα μελλοντικά  σοκ της ευρωζώνης.

Και όλα αυτά την ώρα που οι στρόφιγγες της χρηματοδότησης έχουν ήδη κλείσει. Ο ρόλος της ΕΚΤ στην εξασφάλιση κάποιας ελάχιστης ρευστότητας ήδη εξαντλείται παράλληλα με την συσσώρευση των τοξικών ομολόγων. Οι μηχανισμοί των EFSF –ESM πάσχουν από έλλειψη πόρων αφού χώρες όπως Ισπανία και Ιταλία, αδυνατούν να καταβάλουν τη συμμετοχή τους (γύρω στο 30%). Μένει να πληρώσει η Γερμανία όπως της ζητεί ο κύκλος των «φιλάνθρωπων» γκλομπαλιστών (Σόρος κ.α.)  και η «άλλη όχθη» του Ατλαντικού. Κάτι τέτοιο όμως θα μεταφραζόταν για τη Γερμανία σε απώλειες γύρω στο 30% του ΑΕΠ πράγμα αδύνατο να υιοθετηθεί. Οι αστειότητες της αριστερής πτέρυγας του σοσιαλφιλελευθερισμού (όπως του δικού μας του Αλέξη Τσίπρα) που επιζητά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ» εκτός των άλλων παραβλέπει πως το πρωτότυπο μεταπολεμικό αμερικάνικο σχέδιο Μάρσαλ  για την γερμανική ανόρθωση επέφερε απώλειες γύρω στο 6% του ΑΕΠ των ΗΠΑ  [4].  Τώρα  η Γερμανία χωρίς να πληρώσει προσπαθεί να φτάσει στο 2014 να κερδίσει κάποιο χρόνο μέχρι να είναι έτοιμη να  πει το … «Auf Wiedersehen» στο Ευρώ και στη συνέχεια  πάνω στα ερείπια της Ευρωζώνης να επιχειρήσει μια νέα  ευρωπαϊκή αναμορφοποίηση υπό την ηγεμονία της. Μέχρι τότε θα συνεχίζεται η προβολή των «σωτηριολογικών» υποδείξεων του CESifo Group και να παίζονται τα «παίγνια στρατηγικής»  με πρώτο αυτό του Grexit. Όταν οι ντόπιοι  ιδιοτελείς εντολοδόχοι της «Μαύρης Συμμαχίας Banksters και Teutonen» και οι αυτοεξουδετερωμένοι μέσα στα φοβικά τους σύνδρομα αφελείς είχαν απολύτως ευθυγραμμιστεί με τον επικοινωνιακό πόλεμο των Γερμανών ότι θα εκδιώξουν την Ελλάδα από το ευρώ, πολύ καιρό πριν είχαμε επισημάνει τους λόγους για το απολύτως αδύνατο μιας τέτοιας εκδίωξης [5].  Για να έρθει στη συνέχεια ο ίδιος ο «αδιάλλακτος» Σόιμπλε και στριμωγμένος να μας πει πως μια ελληνική χρεωκοπία εντός ευρώ ή μια έξοδος από θα έφερνε «τεράστια προβλήματα για όλους» και  θα οδηγούσε στη «διάλυση της Ευρωζώνης».

Παρά τα όποια σχέδια  λοιπόν για την υπέρβαση της κρίσης στην  Ευρωπαϊκή  Ένωση μέσον της προώθησης του ευρωπαϊκού  υπερκράτους υπό γερμανική ηγεμονία, οι διαλυτικές διεργασίες εδώ δεν αφορούν μόνο το οικονομικό επίπεδο λόγω της ενδοευρωπαϊκής άνισης ανάπτυξης  και του αποσταθεροποιητικού διαχωρισμού ανάμεσα σε πλεονασματικές-δανείστριες κεντρικές χώρες και ελλειμματικές-οφειλέτριες περιφερειακές χώρες [6]. Παρουσιάζονται επίσης και στο επίπεδο της εσωτερικής εθνικοενωσιακής συγκρότησης και συνοχής μιας σειράς κρατών που έρχονται αντιμέτωπα με ισχυρά αυτονομιστικά κινήματα, αποσχιστικές τάσεις και αυξανόμενους κινδύνους διαίρεσης. Χώρες όπως το Βέλγιο (ολλανδόφωνη Φλάνδρα- γαλλόφωνη Βαλονία), το Ηνωμένο Βασίλειο ( ζήτημα Σκωτίας), η Ισπανία (αυτόνομη Βασκωνία, Καταλωνία)  κ.α. απειλούνται συθέμελα από το σαρωτικό τσουνάμι της εθνοτικής διάσπασης. Τούτο το φαινόμενο δεν απεικονίζει μόνο την αναβίωση των παραδοσιακών εθνοτικών και  αλυτρωτικών διεκδικήσεων αλλά συμπλέκεται με την ολιγαρχική-κρατική εσωτερίκευση της συνθλιπτικής πίεσης  και του κοινωνικού εξοντωτισμού των ευρωενωσιακών προγραμμάτων και πολιτικών η οποία σπρώχνει λαότητες σε ζήτηση «ασφάλειας» εντός της δικής τους εθνοτικής ομάδας.  

Νεο-Κομφουκιανική Ασιατική Αυτοκρατορία

Οι πολιτικές διεργασίες μέσα στον κινεζικό μονοκομματικό κρατικό καπιταλισμό κορυφώθηκαν με το 18^ο Συνέδριο  των 2.307 αντιπροσώπων του Κ.Κ.Κίνας το οποίο έγινε πεδίο διαπάλης μεταξύ των τριών μεγάλων ιδεολογικοπολιτικών  ρευμάτων του:

α) Το «παραδοσιακό κομμουνιστικό» ρεύμα (απομεινάρι της ιδεολογικής παράδοσης του Μάο Τσε Τουνγκ) που ηγείται  ο πρώτος νεομανδαρίνος της κινεζικής πολιτικής και προηγούμενος ηγέτης  ο Τζιάνγκ Ζεμίν.

β) Το «φιλελεύθερο νεοκομμουνιστικό» ρεύμα (απομεινάρι της ιδεολογικής παράδοσης του Τσιου Εν Λάι) με ηγέτη του τον πρώην  Γεν. Γραμματέα και πρόεδρο της Κίνας Χου Τζιντάο που επικεντρώνεται στο πρόγραμμα των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων  και στη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ.

γ) Το «εθνικιστικό» ρεύμα (με αναφορά στην ιδεολογική κληρονομιά του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ)  ηγέτης του οποίου είναι ο νέος Γεν. Γραμματέας (και πρόεδρος από το Μάρτιο 2013 της Κίνας) Σι Τζινπίνγκ. Τώρα το ρεύμα αυτό μετά την ήττα των εκπροσώπων του «φιλελεύθερου νεοκομμουνιστικού» ρεύματος φιλοδοξεί να επηρεάσει τη γενική πορεία της Κίνας εμπνεόμενο από τα «διδάγματα των προγόνων» και ονειροβατώντας στο όραμα της  επανασύστασης του μεγαλείου της  κλασσικής κομφουκιανικής αυτοκρατορίας.

Ρωσική Ευρασιατική Αυτοκρατορία

Μέσα στη ρωσική ελίτ η χρόνια διαμάχη ανάμεσα στις βλέψεις αυτών που  αποδέχονται την οργανική νεοφιλελεύθερη ενσωμάτωση στη Δύση   και εκείνων που επιζητούν μια επιβλητική γεωστρατηγική ανάταξη  της Ευρασίας υπό τη Ρωσία φαίνεται να κλείνει υπέρ των δεύτερων (αν  και όχι ακόμα οριστικά). Η πολιτική του Πούτιν ενώ εκπροσωπεί τις φιλοδοξίες του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού φαίνεται να  επηρεάζεται από ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόταγμα αυτό του Ευρασιανισμού. Ειδικότερα χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια αποκατάστασης της ρωσικής επιρροής στον μετασοβιετικό χώρο, με την ενσωμάτωση των χωρών της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών και τον φιλόδοξο επανασχεδιασμό της πλανητικής γεωοικονομικής και γεωπολιτικής ρωσικής ισχύος. Με την ίδρυση στις 18 Νοεμβρίου 2011 της «Ευρασιατικής  Ένωσης» (EAU) Ρωσίας-Λευκορωσίας-Καζακστάν, τίθενται οι βάσεις για μια τεράστια αγορά  165 εκατομμυρίων ανθρώπων, με ενοποιημένο νομοθετικό πλαίσιο, ελεύθερη ροή κεφαλαίων,  υπηρεσιών και εργασιακής  δύναμης, ενώ σε αυτήν  αναμένεται στη πορεία η ένταξη του Κιργιστάν, του Τατζικιστάν και πιθανόν της Ουκρανίας. Παρακολουθούμε λοιπόν την προσπάθεια βαθμιαίας οικοδόμησης ενός αυθύπαρκτου, ως προς τη Δύση, Μεγάλου Χώρου με κέντρο την Ρωσία.

Πρόκειται για το σχέδιο της Ευρασιατικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας ως απάντηση τόσο απέναντι στην αυτοκρατορική πρόκληση των ΗΠΑ όσο και στην  ανερχόμενη βαριά παρουσία της Κίνας. Για την συγκρότηση ενός υπολογίσιμου  πόλου κατά μήκος κοινών πολιτισμικών γραμμών όπου  λαοί της πρώην ΕΣΣΔ έχουν ζήσει επίσης για εκατονταετίες μαζί, κοινωνούν σε ίδιες περίπου θεμελιώδεις  αξίες που διαφοροποιούνται τόσο από τις Δυτικές όσο και τις Ασιατικές. Πόλου ικανού να μετασχηματίσει το πεδίο αναφοράς του κόσμου από τις χαώδεις εξαρτήσεις του  μονοπολισμού σε  αλληλεπιδράσεις τάξης  του  πολυπολισμού. 

Αυτό όμως το σχέδιο παρά τα μεγαλεπήβολα του γνωρίσματα από μόνο του δεν είναι επαρκές. Η Ρωσία έχει τους αναγκαίους πόρους και την δυνατότητα για ένα νέο πλανητικό ρόλο. Όμως πρέπει επίσης να αποκτήσει απόλυτη αυτοεμπιστοσύνη στην ιστορική αναγκαιότητα να κάνει ένα μεγάλο βήμα πιο πέρα από τα στενά εθνοκρατικά της συμφέροντα (αυτά που κάποτε ο Λένιν τα είχε αποκαλέσει «μεγαλορωσικό σοβινισμό») ή από ορισμένες εγκλωβιστικές ψευδαισθήσεις περί ενός πολιτικά εφικτού «άξονα Παρισιού-Βερολίνου-Μόσχας».  Να αντιληφτεί όλο το εύρος των μακροπρόθεσμων οικουμενικών αναγκών της καθώς και την καθοριστική σημασία μιας ευρύτερης Αντιιμπεριαλιστικής Παγκόσμιας Συμμαχίας δυνάμεων όλων των ηπείρων ακόμα και στις πιο απομακρυσμένα σημεία του κόσμου, απέναντι στην Υπερ-Ατλάντεια Αυτοκρατορία. Αυτό όχι μοναχά για λόγους ηθικο-ιδεολογικούς αλλά και για λόγους απολύτως πραγματιστικούς, στο να μπορεί δηλαδή να παρεμβαίνει παντού με την οπτική της μεγάλης εξισορροπητικής πλανητικής δύναμης και να τροποποιεί ευνοϊκά την κλίμακα των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών και των διαζευκτικών λύσεων απέναντι στην αυτοκρατορία της Δύσης. Με βάση τα προηγούμενα στην Λ.Αμερική ειδικότερα είναι κρίσιμη η σχέση με χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο της αμερικανικής πολιτικής ελέγχου (Κούβα,Βενεζουέλα,Βολιβία κ.α.). Ανάλογα στον ισλαμικό κόσμο είναι εξαιρετικά ζωτική η σχέση με το Ιράν που ως ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη αντιμετωπίζει μια  εξαντλητική αμερικανο-ισραηλινή πολιορκία. Ταυτόχρονα στο νέο αραβικό περιβάλλον που διαμορφώνεται μετά την «Αραβική Άνοιξη» η Ρωσία πρέπει να ανιχνεύσει τη δυνατότητα για συνεννόηση με δυνάμεις που δεν είναι διατεθειμένες να στηρίξουν το Δυτικό-Ισραηλινό ή το Τουρκικό πρόγραμμα στην Β.Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Στο Αφγανιστάν η Ρωσία εξισορροπεί ασταθώς μέσα στη τριγωνική σχέση με τη Βόρεια Συμμαχία και τις ΗΠΑ. Θα πρέπει να  επανεξετάσει την απουσία σχέσεων με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Ταλιμπάν και να βρει διόδους μιας ορισμένης συνεννόησης στη βάση του Θουκυδίδειου αξιώματος πως φίλος-εχθρός δεν έρχεται από το παρελθόν ως κάτι το αιώνιο αλλά επανακαθορίζεται κάθε φορά από στρατηγικά συμφέροντα μέσα στο νέο περιβάλλον. Σε αυτά τα πλαίσια μια διασύνδεση της Ρωσίας με τη Κίνα μπορεί να καθοδηγηθεί μόνον από την ρεαλιστική επιζήτηση αμοιβαίας υποστήριξης και βοήθειας ώστε να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά οι αποσταθεροποιητικές παρεμβάσεις της Δύσης μέσα στις δικές τους ξεχωριστές μεγάλες γεωπολιτικές περιοχές.

Ο Κόσμος εισέρχεται στην Εποχή του Μεγάλου Πολέμου

-Οι πυρκαγιές απλώνονται

Η συγκυρία, εκτός από τα  μόνιμα πολεμικά μέτωπα της Παλαιστίνης, του Κουρδιστάν και του Κασμίρ, του Ιράκ και του Αφγανιστάν, τις συγκρούσεις «χαμηλής έντασης» στην Υπερκαυκασία, εμφανίζει τις νέες πυρακτωμένες εστίες της διεθνούς αντιπαράθεσης. Οι σινο-ιαπωνική διαμάχη στα νησιά της Ανατολικής Θάλασσας της Κίνας, οι συρράξεις στον Νίγηρα και το Μαλί (που εμπλέκουν τις τοπικές κρατικές εξουσίες, τις φυλές Τουαρέγκ,την Αλ Κάιντα του Ισλαμικού Μαγρέμπ -AQIM και προμηνύουν τη δυτική στρατιωτική επέμβαση), οι μετεξεγερσιακές εξελίξεις της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης»  και ο  διεθνοποιημένος αιματηρός εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, όλα αυτά είναι στη θέα του θανατηφόρου ορίζοντα της «Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής» και προμηνύματα της Εποχής του Μεγάλου Πολέμου. 

Πίσω από αυτόν τον ορίζοντα βρίσκονται οι φιλόδοξοι σχεδιασμοί των Κεντρικών Επεκτατικών Κρατών της Δύσης. ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ δεν ακολούθησαν μονάχα το πρόγραμμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και της κατάκτησης του Αφγανιστάν και του Ιράκ, αλλά καταβυθίζουν στη συνέχεια με βάση τη κλασσική συνταγή του «διαίρει και βασίλευε» ολόκληρη την Β.Αφρική και την Μέση Ανατολή σε ένα χώρο εθνοτικών, φυλετικών, θρησκευτικών διαχωρισμών και παρατεταμένων πολεμικών συγκρούσεων που εμπλέκουν στην κλιμάκωση τους  τα περιφερειακά επεκτατικά κράτη του Ισραήλ και της Τουρκίας και περιλαμβάνουν άμεσα ή έμμεσα Λιβύη, Συρία,  Λίβανο, Σαουδική Αραβία, Υεμένη, Κατάρ, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιράκ, Ιράν, Πακιστάν κ.ο.κ..

Η Ατλάντεια αυτοκρατορική πολιτική τυπικά προπαγανδίζει την «εξαγωγή της φιλελεύθερης δημοκρατίας» ουσιαστικά προσδοκά την επαναχάραξη της γεωγραφίας  στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή». Η πολιτική αυτή έχει τρεις βασικούς στόχους:

α)  Ο πρώτος στόχος είναι η αποδιάρθρωση των «εθνικών» τοπικών αγορών και η υπαγωγή τους στον πλήρη ολιγοπωλιακή κυριαρχία του δικτύου των  παγκόσμιων χρηματοοικονομικών ομίλων (GFG).

β) Ο δεύτερος στόχος είναι η ιδιοποίηση των υδρογονανθράκων. Με τον έλεγχο των τομέων της εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου είτε των παραδοσιακών που αφθονούν στη Μ.Α. είτε των καινούργιων στην Αν. Μεσόγειο και αλλού με τον προσδιορισμό των ΑΟΖ και τη χαρτογραφία των θαλασσίων ενεργειακών οικοπέδων.   Παράλληλα με την δημιουργία και επιτήρηση των ενεργειακών διαδρόμων μεταφοράς στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

γ)  τρίτος στόχος είναι ο έλεγχος και η προστασία των «κρυμμένων δρόμων» από τους οποίους διέρχονται οι προσοδοφόρες ροές του πλανητικού εγκληματικού κεφαλαίου. Κυρίως των ναρκωτικών (=πλουτοπαραγωγική βάση της διεθνούς συμμαχίας Ναρκοβαρόνων και Banksters) και της λαθρομετανάστευσης. Η δεύτερη συνιστά ένα σημαντικό εργαλείο στην άσκηση του ιμπεριαλιστικού ελέγχου αφού δια μέσου της δημογραφικής υποκατάστασης και της πολυπολιτισμικότητας  καταστρέφεται η  κοινωνική προστασία και το βιοτικό επίπεδο των λαών στη Δύση και ιδιαίτερα στις χώρες της ευρωπεριφέρειας όπως εδώ στην Ελλάδα. Επίσης είναι μια «βαλβίδα ασφαλείας» ώστε το άνεργο εργασιακό δυναμικό του Τρίτου Κόσμου να ονειρεύεται την μετακίνηση προς τον  «Παράδεισο της Εσπερίας» αντί να προσανατολίζεται στο τοπικό επίπεδο στην αντιιμπεριαλιστική απελευθερωτική πάλη.

Το Ατλάντειο σχέδιο στην υλοποίηση του στο μεγάλο χώρο της Μέσης Ανατολής  αντιμετωπίζει δύο καθοριστικά εμπόδια:

α) Το ένα εμπόδιο είναι το σιιτικό ριζοσπαστικό καθεστώς του Ιράν το οποίο είναι στο δρόμο απόκτησης πυρηνικής ισχύος πράγμα που κάνει το Ισραήλ να τρέμει μπροστά στην μελλοντική απώλεια της πυρηνικής περιφερειακής μονοκρατορίας του. Είναι σαφές πως ένα  ισραηλινο-αμερικανικό «χειρουργικό χτύπημα»  των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν (ακόμα και με χρήση «πυρηνικών τσέπης» όχι μόνον δεν θα επιφέρει καίριες καταστροφικές συνέπειες στο ιρανικό πρόγραμμα αλλά θα επάγει την πολεμική αναμέτρηση σε άλλες διαστάσεις. Το Ιράν μπορεί να απαντήσει με καίρια πλήγματα μέσα στο Ισραήλ  και σε όλες τις μεσανατολικές και τις άλλες  χώρες που φιλοξενούν αμερικανικές βάσεις. Οι ενεργειακές και οικονομικές συνέπειες θα είναι απερίγραπτες ενώ τα κύματα των προσφύγων από τις εμπόλεμες ζώνες θα είναι σαρωτικά. Η στρατιωτική σύρραξη θα προσλάβει χαρακτήρα ολοκληρωτικού θρησκευτικού πολέμου όπου είναι ενδεχόμενο, μπροστά στη κοινή απειλή, να συντελεστεί μια ιστορική σύγκλιση και επιμαχία  Ιράν και Πακιστάν και να συμπεριλάβει έμμεσα ή άμεσα τη Ρωσία και τη Κίνα καθώς αγγίζει τα ειδικά τους συμφέροντα.

β) Το δεύτερο εμπόδιο είναι η αντίθεση και ανάμειξη της Ρωσίας και της Κίνας. Εκτός του γεγονότος ότι στην πρόοδο της Ατλάντειας μεσανατολικής στρατηγικής (που τώρα το κέντρο βάρους της έχει μετατοπιστεί προς τη Συρία) χάνουν και οι δύο τα ζωτικά τοπικά τους ερείσματα, κινδυνεύουν παράλληλα να δουν τα «σύνορα του αίματος» να διαστέλλονται σε ένα τεράστιο επεκτεινόμενο παγκόσμιο κύκλο όπου τη πυρκαγιά να φουντώνει και να κατακαίει τον Καύκασο, την Υπερκαυκασία, την Κεντρική Ασία και την Άπω Ανατολή.  

Όμως παρά τα εμπόδια η χρηματοδεσποτεία φιλοδοξεί δια της υπερπαγκοσμιοποήσης να κατορθώσει την ιδιωτικοποίηση και την οικειοποίηση  ολόκληρου του πλανήτη. Και το ιστορικό εργαλείο για ένα τέτοιο «Μεγάλο Έργο» είναι ο Μεγάλος Πόλεμος.

-Η κρίση του Ισραηλινού Σχεδίου

Η εσωτερική και μεσανατολική πολιτική του Ισραήλ αντιμετωπίζει θεμελιώδεις εμπλοκές τέτοιες που εφόσον δεν τις υπερβεί τότε  κινδυνεύει την επόμενη δεκαετία με γεωστρατηγική συντριβή:

α) Η περιδίνηση της «Αραβικής Άνοιξης»  με την ανάδειξη πρωτεύοντος  των φιλικών προς τη Χαμάς και το παλαιστινιακό ζήτημα καθεστώτων της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» (όπως έγινε π.χ. Αίγυπτο) και  δευτερευόντως την διασπορά και την επαύξηση των ευκαιριών τζιχάντ από τα δίκτυα του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ρευστοποιεί συθέμελα το μέχρι πρόσφατα ευνοϊκό για το Ισραήλ γεωπολιτικό status quo στη περιοχή.

β) Η σταδιακή κίνηση του Ιράν σε περιφερειακή δύναμη θα ενισχυθεί καθοριστικά από μια μελλοντική πυρηνική αποτρεπτική του δυνατότητα.  Οι δυσκολίες εδώ επαυξάνονται με τις τριβές ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ισραήλ λόγω των διαφοροποιημένων βραχυπρόθεσμα πολιτικών τακτικών του Ομπάμα απέναντι στο ιρανικό ζήτημα σε σχέση με την ισραηλινή πολιτική που προκρίνει και προετοιμάζεται εδώ και καιρό για ένα άμεσο «συντριπτικό πλήγμα» το οποίο το εκλαμβάνει ως μοναδική υποχρεωτική επιβιωτική του   επιλογή. 

γ) Το αδιέξοδο του Ισραήλ αποκαλύπτεται με τον πιο καθαρό τρόπο στην έμμεση ήττα του στη Γάζα. Εκεί όπου οι οκταήμερες στρατιωτικές επιχειρήσεις του «Πυλώνα από σύννεφο» είχαν ως συνέπεια τους 140 νεκρούς τους πάνω από 1.000 τραυματίες Παλαιστινίους και τις καταστροφές υποδομών της Γάζας, για να καταλήξουν όμως τελικά στην έκπτωση του Ισραήλ δίχως να επιτύχει τίποτα εκτός από το να ξαναπαρουσιάσει το γνωστό δολοφονικό του πρόσωπο. Στο αδιέξοδο του αποδέχτηκε την Αιγυπτιακή μεσολάβηση ανάμεσα στο ίδιο και στη Χαμάς με αποτέλεσμα να  επακολουθήσει η  συνθηκολόγηση του.

Για να έρθει στη συνέχεια ως διπλωματική του ήττα  η αναγνώριση από τον ΟΗΕ (παρά την σφοδρή αντίδραση Ισραήλ-ΗΠΑ-Γερμανίας κ.α.) της Παλαιστινιακής Αρχής ως  «Κράτους Παρατηρητή, μη μέλους» την 29η Νοεμβρίου 2012. Ημέρα επέτειος της 29/11 του 1947  όπου ο  ίδιος Οργανισμός αποφάσισε  τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη.

-Συρία

Στο μέτωπο της Συρίας έχουμε μια συμπύκνωση πολλαπλών αντιθέσεων και μια ανάμειξη πολλών δυνάμεων: α) απολυταρχικής καθεστωτικής πολιτικής- λαϊκής αντίδρασης, β) Δύσης (ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ)-Ανατολής (Ρωσίας, Κίνας), γ) Ισραήλ, Τουρκίας, Σ.Αραβίας, Κατάρ - Ιράν, Λιβάνου (Χιζμπολάχ), δ) Σιιτισμού-Σουνιτισμού, ε) φονταμενταλισμού του νέου Χαλιφάτου – όλοι οι άλλοι.

Το Μπααθικό καθεστώς Άσαντ φαίνεται πως παρά τις διαρροές ακόμα συγκεντρώνει σημαντικές αντοχές επιβίωσης. Όμως ο πόλεμος στη Συρία έχει μια τέτοια δυναμική (ήδη εξαρχής πρόσφερε μια νέα ώθηση στο Κουρδικό απελευθερωτικό ζήτημα) που μπορεί στη συνέχεια του  να αποτελέσει τον «πυροκροτητή» μιας γενικότερης μεσανατολικής σύρραξης. Αυτή τη περίοδο  η Νέο-Οσμανική Τουρκία εκτός τις βάσεις των μαχόμενων ομάδων του «Εθνικού Συνασπισμού Δυνάμεων της Αντιπολίτευσης της Συριακής Επανάστασης» θα φιλοξενήσει τις συστοιχίες των νατοϊκών πυραύλων  Patriot στα σύνορα με τη Συρία που οδηγούν ντε φάκτο σε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Αυτό σημαίνει ότι καθώς η Τουρκία προετοιμάζεται για να εμπλακεί  πλέον άμεσα σε πόλεμο με τη Συρία επιζητεί να αποτελέσει τον εντολοδόχο της Δύσης και να επιτύχει την  ταχύρρυθμη διεθνοποίηση της κρίσης, έτσι ώστε μια Τουρκικής επίθεση κατά της Συρίας να συνιστά ταυτόχρονα μια επίθεση του ίδιου του ΝΑΤΟ

-Νέο Χαλιφάτο

Στον πυρήνα της θρησκευτικο-πολιτικής ιδεολογίας των φονταμενταλιστικών σουνιτικών δικτύων της Αλ Κάιντα και των άλλων  Μουτζαχεντίν ομάδων που δεν ανάγονται σ αυτήν, στην πρακτική και τον βίαιο ανταγωνισμό απέναντι στους εχθρικούς αυτοκρατορικούς και τοπικούς καθεστωτικούς μηχανισμούς περιλαμβάνονται όλα τα μέσα του ολοκληρωτικού «ιερού πολέμου»-jihad μεταξύ των οποίων και η τρομοκρατική δράση. Ως κύριες επιδιώξεις αυτού του ανταγωνισμού μπορούμε να σημειώσουμε:

α) τον παν-ισλαμισμό. Δηλαδή την προσπάθεια για την  μαχητική ενότητα όλων των μουσουλμάνων με σκοπό τη γέννηση μιας Παγκόσμιας Ισλαμικής Διακυβέρνησης. Πρόκειται για το εξ αντανακλάσεως αντιθετικό πρόγραμμα μιας πλανητικής αυτοκρατορίας απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία της Δύσης και το Ισραήλ. Για το πρόταγμα του Ισλαμικού Νέου Χαλιφάτου το οποίο, στην αυθεντική πρωταρχική μορφή του, παρουσιάζεται ως μια συνάρθρωση παραδοσιακών στοιχείων συμμετοχικής δημοκρατίας (=Σούρα της μουσουλμανικής κοινότητας) και της εκλεκτικής μοναρχίας.

β) Την εδαφική και πληθυσμιακή επέκταση του Ισλάμ ως «Οίκου της ειρήνης» (Dar al-Salam) δια μέσου του τζιχάντ προς τη εξωτερική περιοχή του «Οίκου του πολέμου» (Dar al-Harb). Της αναίρεσης της εθνικής και θρησκευτικής ανεξαρτησίας των άλλων ανθρώπινων κοινοτήτων οι οποίες θα  πρέπει να υπαχθούν σε εθελοντικό ή υποχρεωτικό εξισλαμισμό ή στην ευνοϊκότερη γι αυτές περίπτωση να  είναι φόρου υποτελείς στο «έθνος του Ισλάμ» (Ummah).

γ) την εφαρμογή και διασύνδεση καπιταλιστικών και ισχυρών παραδοσιακών προκαπιταλιστικών μορφών της «ισλαμικής οικονομίας»  όπως το παζάρι, η εισφορά της δεκάτης για την «Κοινότητα» και άλλες  που περιλαμβάνουν την στήριξη των φτωχών μέσα στις κοινωνικές σχέσεις κατανομής.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, στο πλαίσιο των παραπάνω αυτοτελών κεντρικών σκοπών τους, τα διάφορα φονταμενταλιστικά σουνιτικά δίκτυα, του σαλαφισμού, του ουαχαμπισμού κ.α. είναι δυνατό επίσης να αποδεχτούν προσωρινές συνεργασίες και επιμαχίες τακτικής με αντίπαλες πτέρυγες του μουσουλμανικού κόσμου ή και με μερίδες της εχθρικής «κοινότητας των απίστων» για την εξυπηρέτηση συγκυριακών στόχων και αναγκών του «ιερού πολέμου». Αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές όπως για παράδειγμα παλιότερα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη ρωσική εισβολή στο Αφγανιστάν όπου συνεργάστηκαν με τις μυστικές και στρατιωτικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ανάλογα το ίδιο παρατηρούμε να συμβαίνει πρόσφατα στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης καθώς και τώρα στη Συρία όπου αναπτύσσουν συνεργασίες κυρίως με τις καθεστωτικές δυνάμεις της Τουρκίας,  του Κατάρ, της Σ. Αραβίας κλπ.

Σημειώσεις

[1]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Η Χρηματοδεσποτεία των Banksters.

-Μέρος Ι

-Μέρος Ι Ι

[2]- Margrit Kennedy, Occupy Money- October 30, 2012.

[3]-The Brookings Inst. - The Transatlantic Partnership (November 29, 2012)

[4]- Gains, Pains & Capital, Behind the Scenes, Germany is Already Preparing For a Grexit-November 27, 2012.

[5]- Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Η Μαύρη Συμμαχία Banksters και Teutonen.

-Μέρος Ι

-Μέρος Ι Ι

[6]- Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Ιχναίης σήμα.

( Γ.Κ.  2-12-2012 )

_