Πως να σωθεί η Πατρίδα-Μέρος 2:Κατεχόμενη Ελλάδα και Ανύπαρκτη Αντιπολίτευση

Η Ελλάδα κατακτημένη από τους Ατλάντειους «βασιλιάδες της κόλασης»

Οι Έλληνες ζουν μια καταστροφική ιστορία. Αντιμετωπίζουν μια προγραμματισμένη εξολόθρευση των όρων της ζωής τους από μια τεχνοφασιστική δικτατορία που προσποιείται τη δημοκρατία. Η τεχνοφασιστική Τριάδα είναι: Ευρωκρατία - Τεχνοπολιτική Διακυβέρνηση - ΜΜΕ. Η καταστροφή πιάνει κάθε τομέα: δημογραφία, οικονομία, κρατική λειτουργία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, πολιτισμός, κοινωνική επιβίωση και προστασία, ελληνική ταξική μορφολογία, εθνική κυριαρχία και ασφάλεια.

Εδώ και 3 χρόνια η χώρας μας μετατρέπεται σε έρημο από το θανατερό πρόγραμμα της γερμανοευρωπαϊκής νεοαποικιοποίησης. Βρίσκεται υπό εξοντωτική κοινωνικο-οικονομική κατοχή. Έχει γίνει ένα «οιονεί προτεκτοράτο» της χρηματοδεσποτείας με την άμεση υποστήριξη της εγχώριας ληστοκρατικής οικονομικής ελίτ και της εντολοδόχου δουλικής πολιτικής ελίτ, πρώτα της προηγούμενης Παπανδρεϊκής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μετά της Παπαδήμιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΛΑΟΣ και κατόπιν της Σαμαρικής κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ. Η παλιά (γερμανική, ιταλική και βουλγάρικη) κατοχή ήταν μια εξωτερική κατάκτηση με στρατιωτικά όπλα. Η σημερινή κατοχή της Ελλάδας συντελείται κυρίως με τα οικονομικά όπλα, την αμείλικτη οικονομική τρομοκρατία, το πρόγραμμα της οικονομικής διάλυσης και της κοινωνικής εξόντωσης. Έτσι για παράδειγμα ως προς το ΑΕΠ έχουμε πτώση - 19% την τριετία 2010-2012 και προβλέπεται πτώση -7,2% το 2012, -7,4% το 2013 και -11,8% το 2014. Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ από 129,4% το 2009  προβλέπεται 178% το 2012, 192,8% το 2013 και 453,2% το 2014. Η δε ανεργία από 8,9% το 2009 προβλέπεται 24,6% το 2012,  29,7% το 2013,  35,9% το 2014 και 40,3% το 2015 [1].

Ειδικότερα η γερμανοευρωπαϊκή πολιτική της ολοκληρωτικής κατάκτησης της χώρας ασκείται στους εξής κύριους τομείς:

- Στον τομέα της εθνικής μας κυριαρχίας. Με την αναίρεση της σε κάθε επίπεδο και ειδικότερα στα επίπεδα άσκησης της οικονομικής πολιτικής (με τους εποπτικούς μηχανισμούς της Τρόικα, την υφεσιακή στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης, τους ειδικούς λογαριασμούς για την εξασφάλιση των τοκογλύφων κλπ), την κατάλυση του ελληνικού δικαίου (με τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, και τους εφαρμοστικούς νόμους, την υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, την διάλυση της εργατικής νομοθεσίας), την μετατροπή του ίδιου του Συνταγματικού Χάρτη σε ένα απλό «κομμάτι χαρτί». Επιπρόσθετα με την δημιουργία των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) με τις οποίες εξυφαίνεται η περιφερειακή κατάτμηση και η εθνική διάσπαση της χώρας. Η ιμπεριαλιστική πολιτική της εξαφάνισης του έθνους των Ελλήνων συμπεριλαμβάνει επίσης τα σχέδια για την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες, όπως ζητείται από την Τρόικα στην έκθεση αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας [2].

-Στον κοινωνικό τομέα. Με την μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκή χωματερή της λαθρομετανάστευσης, την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, την μισθολογική και συνταξιοδοτική απόλυτη εξαθλίωση, την εκτεταμένη διάλυση της μικροαστικής και της μεσαίας τάξης, τη μαζική ανεργία (όπου με την Ισπανία κατέχουμε τα πρωτεία μέσα στην Ε.Ε.), τη γενοκτονική αντιμετώπιση της νεολαίας. Επιπρόσθετα με την εφιαλτική δολοφονική πραγματικότητα των θανάτων από αυτοκτονίες (3.124 από 1/1/2009 έως 23/08/2012), τον υποσιτισμό και τη πείνα, την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια, την ολοσχερή καταστροφή της υγείας και της περίθαλψης. Αυτά δεν είναι οι κυρίαρχες πλευρές μονάχα του σημερινού κοινωνικού ζητήματος αλλά επίσης κυρίαρχες πλευρές του εθνικού ζητήματος καθώς συνιστούν βασικά στοιχεία του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για πληθυσμιακή αλλοίωση και συρρίκνωση του ελληνισμού.

-Στον τομέα του εθνικού μας πλούτου. Με την εξελισσόμενη αρπαγή σε όφελος της υπερεθνικής ολιγαρχίας της δημόσιας περιουσίας, των παραγωγικών ορυκτών (μεταλλεύματα, χρυσός, όσμιο, ουράνιο κλπ) και ενεργειακών  πόρων (ηλιακή ενέργεια, υδρογονάνθρακες κλπ ) καθώς και της περιουσίας των πολιτών. Επιβεβαίωση για το μεγάλο colpo grosso, το πρόγραμμα της ληστρικής λεηλασίας είναι μια πρόσφατη  έκθεση τον Νοέμβριο 2012  από την Deutsche Bank που θεωρεί ότι τα αποθέματα φυσικού αερίου γύρω από την Κρήτη αξίζουν 427 δις ευρώ και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να εξυπηρετηθεί το χρέος και ο στόχος της Τρόικας για 120% του ΑΕΠ το 2020 [3].

Παρακμιακή «Αριστερά» ως παρακολούθημα της αντεπανάστασης

Η παρούσα κατάσταση έχει άμεσα ή έμμεσα υποβοηθηθεί και καθαγιαστεί από την παρακμιακή «Αριστερά» και ειδικότερα τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και το ΚΚΕ  καθόσον:

α) Συμφώνησαν ιστορικά (πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ) με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ/ΟΝΕ που διεθνώς απετέλεσε τη μεγάλη περιοχή της καπιταλιστικής υπερπαγκοσμιοποίησης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μέσα στο εσωτερικό η μεταπολεμική λούμπεν ανάπτυξη της χώρας (που έγινε υπό αμερικανική κηδεμονία) να μεταβληθεί (κάτω από την γερμανική ηγεμονία) σε μια τεράστια πλασματική αναπτυξιακή φούσκα (με αποτελέσματα την καταστροφή της όποιας παραγωγικής μας βάσης σε όφελος της επέκτασης των υπηρεσιών, της οικονομία δανεισμού και του γενικευμένου παρασιτισμού. Καθ όλη δε την πρόσφατη εξοντωτική τρίχρονη περίοδο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στα φανερά όσο και το ΚΚΕ συγκεκαλυμμένα αρνούνται πρακτικά να θέσουν ως μαζική πολιτική γραμμή θέμα αποχώρησης από την Ε.Ε./Ε.Ζ. καθώς ταυτίζουν μια τέτοια επιλογή με την απόλυτη καταστροφή. Είναι προς τούτο απολύτως ευθυγραμμισμένοι με την τρομοκρατική προπαγάνδα των διεθνών και τοπικών ελίτ και αναπαράγουν με αποχρώσεις τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα της κατοχικής συγκυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ. Είναι δε  κωμικοτραγικό το φαινόμενο όπου ο μεν ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να προστρέχει για να παίξει το «αμερικάνικο χαρτί» εντός της Ευρωζώνης και παραδίπλα του ασθμαίνοντας το ΚΚΕ να τον καταγγέλλει ως το «κόμμα της δραχμής» ταυτισμένο με τα εκλογικοπολιτικά τρυκ του Σαμαρά.

β) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ (μαζί με τα υπόλοιπα «αριστερά» σχήματα του εθνικού νιχιλισμού) συνέδραμαν στις προϋποθέσεις άλωσης της χώρας από την Διεθνή των Νεοφεουδαρχών, αποδεχόμενες και επικυρώνοντας το σχέδιο του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού της στο οποίο επιμένουν ακόμα και σήμερα με τρόπο τυφλά δογματικό αποδεικνύοντας την εκφύλιση του διεθνισμού τους σε ένα αυτάρεσκο εθνοαποδομητικό οικουμενισμό. Ενταγμένο μέσα στη γενική γραμμή των γκλομπαλιστών μεταξύ των οποίων ο  Σόρος που τώρα  προκρίνει νέες παρεμβάσεις στην Ελλάδα με την δημιουργία «Οίκων Αλληλεγγύης» για τους μετανάστες δια μέσου της «Πρωτοβουλία της Ανοιχτής Κοινωνίας για την Ευρώπη-OSIFE» [4].

γ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ  αποποιήθηκαν την δυνατότητα να απεγκλωβιστούν από τα παγιδευτικά πλαίσια που καθορίζει το επικυρίαρχο δίπολο του κοινοβουλευτισμού και του κρατικού συνδικαλισμού και να υποστηρίξουν την προαγωγή της μαχητικής λαϊκής συσπείρωσης, αυτοπεποίθησης και δραστηριοποίησης. Με τη μετατόπιση του κέντρου βάρους του πολιτικού αγώνα στις πλατείες και στους δρόμους, σε ένα λαϊκό τσουνάμι κατάληψης των πόλεων και τη συγκρότηση ενός Πατριωτικού Κοινωνικού Μετώπου Αντίστασης ικανού να θέσει τα ουσιώδη ζητήματα της παράνομης διακυβέρνησης, της εθνικής προδοσίας και της τιμωρίας, της κατάλυσης του Συντάγματος και της οικονομικής κατοχής. Το οποίο να αντιπαρατεθεί συνολικά με τις ολιγαρχικές πολιτικές των μνημονίων, του χρέους και της αποικιοποίησης και να εκδιώξει τις σημερινές κατοχικές δυνάμεις και τους τοποτηρητές των, ανοίγοντας έτσι το δρόμο μιας ευρύτερης απελευθερωτικής δυναμικής.

δ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ  με την παρουσία τους στη κατοχική βουλή προσέφεραν την απαραίτητη νομιμοποίηση στην κοινοβουλευτική δικτατορία και το ειδικό καθεστώς της Τρόικα που είναι πολύ χειρότερο από τα στρατιωτικά χουντικά καθεστώτα που πέρασαν από την Ελλάδα. Και αυτό το έκαναν και το κάνουν κρυβόμενοι πίσω από τα άσφαιρα αντιμνημονιακά πυρά του πολιτικού παρλιαμενταρισμού και ενός ξεδιάντροπου συστημικού καθωσπρεπισμού.

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Σοσιαλφιλελεύθερος-εθνομηδενιστικός-φιλοαμερικανικός πολιτικός σχηματισμός

Ο προηγούμενος ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% ήταν μια «βαβελική ομοσπονδία» συνιστωσών αλλά  και φορέας-αστερισμός μερίδων της εξασφαλισμένης νεο-μεσαίας αστικής τάξης και των κρατικών ή των κρατικοδίαιτων διανοουμένων. Οι πολιτικοιδεολογικοί του ορίζοντες είχαν γνωρίσματα  εθνομηδενιστικά, ευρωποκεντρικά και σοσιαλδημοκρατικά. Στον ΣΥΡΙΖΑ της νέας σύνθεσης  του 26,89% του 2012  παρακολουθούμε την  μαζική προσχώρηση και διάταξη σε θέσεις και ρόλους όχι απλώς μεμονωμένων  κεντρικών στελεχών και μελών του ΠΑΣΟΚ αλλά μεγάλων οργανωμένων συνόλων,  τα οποία ακριβώς λίγο πριν υποστήριζαν τον εκλεκτό της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»  Γιώργο Παπανδρέου στην ανάληψη της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ και μετά της εξουσίας στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εντρυφήσει και εξασκηθεί χρόνια πολλά  στην διασωστική «διαλεκτική της μετάλλαξης». Μεταλλαγμένοι  δραπέτευσαν από το αντιιμπεριαλιστικό όραμα της 3^ης Σεπτέμβρη για να στηρίξουν τον αστικό κυβερνητικό λαϊκισμό του Ανδρέα. Μεταλλαγμένοι συγκινήθηκαν  στη συνέχεια από τον ευρωκρατικό εκσυγχρονισμό του Σημίτη. Μεταλλαγμένοι ξανά τρύπωσαν μες τού «πρίγκιπα» το «κάστρο» και έγιναν αρχικά πλασιέ της «πράσινης  βίβλου» δηλαδή της «πράσινης ανάπτυξης» του ΓΑΠ και αρκετοί  στη συνέχεια της πρώτης έκδοσης της «μνημονιακής βίβλου» της Τρόικα. Στο τέλος επήλθε η …κάθαρση αφού μεταλλαγμένοι ξεπέζεψαν από τα «πράσινα άλογα» τους για να κοινωνήσουν των «αχράντων μυστηρίων»  του ΣΥΡΙΖΑ και του νέου «χαρισματικού» Αλέξη.

Τρία είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ καταδεικνύει την προοδευτική ενσωμάτωση του στις συστημικές δομές της χρηματοδεσποτείας:

α) Το πρώτο χαρακτηριστικό αφορά την κοινωνική του θέαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα την ενηλικίωση  και αυτοπροαγωγή του  σε «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» κατευθυνόμενος ταχύτατα προς το πολιτικό κέντρο και αυτό παρόλο που η κοινωνική βάση αυτού του κέντρου τα μικρομεσαία στρώματα καταστρέφονται. Η μετακόμιση αυτή καθόλου δεν τον προσδιορίζει, όπως πολλοί αναλυτές του συρμού υποστηρίζουν, ως το κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Διότι ιστορικά το σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κίνημα αναδύθηκε στη Δύση ως ένας κλάδος του μαρξισμού που με τον Καρλ Κάουτσκυ εγκατέλειψε τον επαναστατικό και υιοθέτησε τον εξελικτικό δρόμο για το σοσιαλισμό. Βασίστηκε δε στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και τον κοινοβουλευτικό αγώνα, συνταγμένο κάτω από μια βασική στρατηγική με ειδικότερους άξονες:

-Πλήρης απασχόληση, προοδευτική φορολογία εισοδήματος, κοινωνική δικαιοσύνη.

-Δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση, συνταξιοδοτική εξασφάλιση.

-Εθνικοποίηση μεγάλων μονοπωλίων και ισχυρός κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία.

-Κράτος κοινωνικής πρόνοιας και κοινωνική δημοκρατία.

Έτσι από άποψη πολιτικής πρακτικής (και πέρα από εκλάμψεις θεωρητικής επαναστατικότητας) τα πραγματικά σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά σχήματα στην Ελλάδα είναι για παράδειγμα το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ήδη αποδεχτεί την κατεύθυνση που ο Άγγλος θεωρητικός Άντονυ Γκίντενς ονομάζει «Τρίτο Δρόμο» (αυτή που ακολούθησε και το σημιτικό ΠΑΣΟΚ) ως μια προοδευτική κεντροαριστερή πολιτική - κάτι ανάμεσα στην παραδοσιακή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον αμερικανικό ή αγγλοσαξονικό φιλελευθερισμό με συνολική απόρριψη τόσο του συντηρητισμού όσο και του αριστερού επαναστατισμού. Ο «τρίτος δρόμος» είναι ο πλήρης ξεπεσμός της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας σε υποστήριγμα του status quo. Σε τούτο το δρόμο έχει προσχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και είναι αυτός της μεταμοντέρνας σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής όπου:

-Στο κοινωνικό ζήτημα θέτει τη πρωτοκαθεδρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των μειονοτήτων και της πολυπολιτισμικότητας.

-Στο οικονομικό ζήτημα δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των υπερεθνικών ιδιωτικών ολιγοπωλίων, των παγκοσμιοποιημένων αγορών, των τεσσάρων θεμελιωδών ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ελεύθερη διακίνηση προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων).

-Στο πολιτικό ζήτημα προσβλέπει στην αναρρίχηση του στη διακυβέρνηση της χώρας δίνοντας διαρκώς διαπιστευτήρια καλής συμπεριφοράς (όπως πχ με την εγκατάλειψη της παλιότερης θέσης για «μονομερή καταγγελία του Μνημονίου») και με τις ανερυθρίαστες επιβεβαιώσεις για το νέο του ρόλο ως «ένα ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα, γιατί αποτέλεσε μία ύστατη ελπίδα ανάκτησης της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος» (Τσίπρας- ΝΕΤ,11/7/2012).

-Στο ευρωπαϊκό ζήτημα προβάλλει διαρκώς την φενακισμένη άποψη πως « το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, με όρους πραγματικής σύγκλισης, ισοτιμίας και με διεκδικητικό πνεύμα». Απορρίπτοντας «τις αντιλήψεις εθνικού απομονωτισμού» πρακτικά πολιτικά προσβλέπει στη στρατηγική συνεργασία με την δυτική σοσιαλδημοκρατία αλλά επίσης και με τμήματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού κάτω από την αυταπάτη για «μια άλλη ενοποιημένη Ευρώπη… σε κατεύθυνση φιλειρηνική, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική, ανταγωνιστική προς τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση».

β) Το δεύτερο χαρακτηριστικό αφορά τη εθνική του οπτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός που επαγγέλλεται τον οικουμενισμό και τον εθνικό μηδενισμό. Στο θεωρητικό επίπεδο αντιμετωπίζει απορριπτικά το εθνικό ζήτημα είτε απλώς ως ένα από τα ιστορικά προτάγματα της αστικής τάξης είτε ως μια χαμένη υπόθεση ξεπερασμένη στα πλαίσια των μεταεθνικών δομών της αμετάκλητης παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στη πράξη αρνείται πεισματικά όχι μόνο να αποδεχτεί την ύπαρξη ελληνικών εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά εθελοτυφλεί ακόμα και ως προς αυτή την ύπαρξη εξωτερικών και εσωτερικών εθνικών απειλών για τον ευρύτερο ελληνισμό. Αντανάκλαση αυτής της έποψης στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο είναι με το πρόσχημα του «μετώπου ενάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό» η υποστήριξη του στα ιμπεριαλιστικά προγράμματα της πολυπολιτισμικής Ελλάδας και του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού της.

γ) Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά τη γεωπολιτική του οπτική. Οι κυριότερες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ιστορικά στρατεύτηκαν και ανήκουν οργανικά στο συνασπισμό των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Στη σημερινή περίοδο διακηρύσσοντας θεωρητικά τη «νέα ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, στηριγμένη στις αρχές του διεθνούς δικαίου» φαίνεται να επιλέγουν πολιτικά την ατλαντιστική γεωπολιτική στροφή και την βαθύτερη διασύνδεση με την αμερικανο-σιωνιστική ελίτ, τον αμερικανικό πόλο και το Ισραήλ. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλο τον ευρωπαϊκό σοσιαλφιλελευθερισμό και τους θασιώτες του «τρίτου δρόμου» που είναι φιλικοί προς τον ευρωατλαντισμό σε αντίθεση με την αριστερή πτέρυγα της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας που καταδίκαζε την Αμερική για τον αυτοκρατορικό επεκτατισμό και τις ανισότητες του φιλελευθερισμού της. Τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αυτό συμβαίνει και για μια επιπρόσθετη αιτία η οποία αφορά την ζήτηση ασφάλειας από πλευράς του λόγω της πιθανής σύγκρουσης με τη Γερμανία στις διαπραγματεύσεις με το μνημόνιο και το χρέος της χώρας αλλά και λόγω της πρόκλησης των μεγάλων διευθετήσεων στην Αν. Μεσόγειο σχετικά με τις ΑΟΖ και τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων. Διευθετήσεις που για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν τις διαπραγματεύσεις και τη βελτίωση των σχέσεων με τη Τουρκία. Από την άλλη πλευρά η συσπείρωση των «Φιλάνθρωπων παγκοσμιοποιητών» και ο ευρύτερος «κύκλος Ομπάμα» γνωρίζοντας τον απόλυτο γερμανικό έλεγχο πάνω στην ελληνική πολιτική τάξη προσβλέπει στο νέο ρόλο μιας μεταλλαγμένης κυβερνητικής αριστεράς ενάντια σε αυτό τον έλεγχο σε όφελος των γεωοικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που κατά συμβατικό τρόπο αποκαλούνται αμερικανικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπροστά στην αυξημένη πιθανότητα να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές όποτε και αν αυτές διεξαχθούν στο ελληνικό προτεκτοράτο - και αυτό θα είναι κάτι που όπως φαίνεται θα το καθορίσει τελικά (κατ εξουσιοδότηση της κοινοβουλευτικής αριστεράς) η ξένη ολιγαρχία και η Τρόικα - έχει επιλέξει να πατάει σε δυο βάρκες. Από τη μια παρακρατάει το γνωστό επικοινωνιακό τρυκ των βουλευτικών εκλογών για «κυβέρνηση της αριστεράς» και από την άλλη φλερτάρει με την επιλογή της «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ» και με πιθανότερους εταίρους τους ΑΝΕΛ και στελέχη που αποστασιοποιούνται τούτη τη περίοδο από ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Είναι περισσότερο από βέβαιο πως είτε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» είτε μια «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας» υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με βάση τα πραγματικά δεδομένα του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων και της ταυτότητας των φορέων μιας τέτοιας διακυβέρνησης θα προσδιορίζεται από όλες τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της αποτυχίας της. Και η πιο επικαθοριστική από αυτές είναι ο ίδιος ο συστημικός-διαχειριστικός της χαρακτήρας. Να γιατί δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε την εκτίμηση ορισμένων που αξιολογούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως «ανυποψίαστη» για το «μέγεθος των διακυβευμάτων» αλλά επίσης να συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί τους για το μεγάλο κίνδυνο που επικρέμεται να δούμε τελικά μια «αριστερή παρένθεση» με ότι αυτό συνεπάγεται στο μέλλον για το λαό και το έθνος.

Χρυσή Αυγή ως μικροαστικός εθνικοσοσιαλιστικός φορέας

Η Χρυσή Αυγή είναι ο εγχώριος εκφραστής της μικροαστικής εθνικιστικής-λαϊκιστικής-αντιπλουτοκρατικής ιδεολογίας. Στο επίπεδο της ταυτότητας αυτοσυστήνεται ως «Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα». Παρά την πρόσληψη ως θετικού του ρόλου του χιτλερισμού στην ιστορία δεν αποτελεί μια σύγχρονη νεοναζιστική οργάνωση. Η Χ.Α. επίσης δεν είναι μια συμμορία του υποκόσμου. Είναι ο μεταπολιτευτικός φορέας του ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού (με εκλεκτικές αναφορές στα καθεστώτα Μεταξά και της 21ης Απριλίου 1967) τον οποίο θεωρεί «την τρίτη μεγάλη ιδεολογία της Ιστορίας» ενώ προτάσσει τον διμέτωπο ανταγωνισμό «ενάντια στον κομμουνισμό-διεθνισμό και στον φιλελευθερισμό-οικουμενισμό». Kαταγράφει μια παρουσία γύρω στις τρεις δεκαετίες στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, υπέρ των Σέρβων στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, στις συγκεντρώσεις του Ευρωπαϊκού Εθνικού Μετώπου ενάντια στη παγκοσμιοποίηση. Στο εσωτερικό επιμένει αδιάλειπτα στον αδιάλλακτο αντικομμουνισμό με τις «Εκδηλώσεις Μνήμης» (Μελιγαλάς, Γράμμος-Βίτσι). Στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου 2012 έφτασε στο 7% και μπήκε στη Βουλή με 18 βουλευτές. Η Χ.Α. υποστηρίζει την ανάγκη του Ισχυρού «Λαϊκού Κράτους» ως «πολιτική οργάνωση του έθνους», θεμελιωμένου πάνω στην κοσμοαντίληψη και τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού, ως η «μόνη άμεση δημοκρατία» όπου «ο Λαός ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη». Ο «Λαός γεννιέται από τους τύπους μιας Φυλής και η ύπαρξή του γεννά το Έθνος ως ανώτερη πνευματική της εκδήλωση». Προκρίνει την «απόλυτη ισονομία και την πολιτικά ιεραρχημένη κοινωνική ισότητα». Τοποθετείται υπέρ του σχεδιασμού της οικονομίας που να «εξυπηρετεί την εθνική πολιτική…την αυτάρκεια …την απεξάρτηση από τις διεθνείς αγορές και τις πολυεθνικές». Είναι «εχθρός της μεγάλης, εκμεταλλευτικής ιδιοκτησίας» και φίλος «της οικογενειακής μικροϊδιοκτησίας του κλήρου ή τεμένους των προγόνων».

Στο επίπεδο των κεντρικών θέσεων η Χρυσή Αυγή, έχοντας υιοθετήσει το κεντρικό σύνθημα της πρώτης φάσης του ΠΑΣΟΚ ήτοι το «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», προτάσσει:

-την «Καταγγελία του μνημονίου», τον «Λογιστικό έλεγχο και την άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους».

-την «άμεση εθνικοποίηση των τραπεζικών ιδρυμάτων που έχουν λάβει κεφαλαιακή ενίσχυση με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Συγχώνευση όλων των φαλιρισμένων ιδιωτικών τραπεζών σε μία ισχυρή εθνική τράπεζα».
-την «θέσπιση και οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ και έναρξη γεωτρήσεων σε όλες τις περιοχές με επιβεβαιωμένα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου».

-την «άμεση σύλληψη και απέλαση όλων των λαθρομεταναστών. Ιδιώνυμο όποιο έγκλημα τελεί αλλοδαπός. Οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του Δημοσίου».

Η κοινωνική βάση της Χ.Α. είναι οι εξαθλιωμένες λαϊκές τάξεις που μέχρι πρόσφατα κυρίως ψήφιζαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και πολύ λιγότερο τα κόμματα της αριστεράς. Η επιρροή της καταγράφεται όχι μόνο στο χώρο της νεολαίας αλλά επίσης στους χώρους των ανέργων, στα κατεστραμμένα μικρομεσαία στρώματα και του κρατικού μηχανισμού (κυρίως στα σώματα ασφαλείας).

Η αιτίες ανόδου στο κεντρικό πολιτικό-κομματικό σκηνικό μιας πολιτικής σέχτας όπως είναι η Χρυσή Αυγή οφείλεται στο συνδυασμό πολλαπλών παραγόντων:

α) Στην συνολική εθνική αποδιοργάνωση. Στην αλληλουχία της ξένης κατοχής, της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, της ανοικτής κρίσης του  πολιτικού συστήματος, της γενικής ανυπαρξίας της «Αριστεράς» που βρίσκεται σε κατάσταση γενικού εκφυλισμού.

β) στον επικοινωνιακό λαϊκιστικό αντισυστημισμό της Χ.Α. τόσο μέσα στη Βουλή όσο και μέσα στη κοινωνία. Ειδικά στο τοπικό επίπεδο επιχειρεί διαρκώς τις προγραμματισμένες παραδειγματικές δράσεις είτε με κατασταλτικές πρακτικές «πολιτοφυλακής» είτε με ακτιβισμό κοινωνικής αλληλεγγύης, σε μια σειρά τομείς (υποβαθμισμένες περιοχές, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα και ανασφάλεια, παράνομο μικρεμπόριο αλλοδαπών, εκδηλώσεις θρησκευτικού φονταμενταλισμού, διανομή τροφίμων και κοινωνικό παντοπωλείο, υλική βοήθεια, συσσίτια και αιμοδοσίες κοκ).

γ) στην αρνητική διαφήμιση της από τις καθημερινές τηλεοπτικές και δημοσιογραφικές επικρίσεις που δέχεται από τους ανεκδιήγητους παπαγάλους του νεοφιλελευθερισμού και της Τρόικα.

δ) στη συγχορδία των επιθέσεων που αποτελούν μέρος του γενικότερου άτυπου μετώπου ανάμεσα στη Δεξιά και τη παρακμιακή Αριστερά που εκδιπλώνεται αποπροσανατολιστικά απέναντι στο υποτιθέμενο φάντασμα του «φασιστικού κινδύνου» που έχουν ως σκοπό την απόκρυψη του πραγματικού κινδύνου που είναι η αποικιοκρατική κατάκτηση και συνολική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας καθώς και η δουλική τους προσαρμογή σε αυτή την πραγματικότητα. Για ορισμένες πολιτικές μερίδες αυτού του μετώπου (όπως ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ κ.α.) η παράκρουση αυτή φθάνει στα όρια διατύπωσης προτάσεων στο να τεθεί η Χρυσή Αυγή «εκτός νόμου».

Κάτω από τους παραπάνω παράγοντες και την εξέλιξη της εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής καταστροφικής κατάστασης της χώρας  η άνοδος της Χρυσής Αυγής, με το ίδιο ή αλλαγμένο όνομα,  θα μπορούσε να συνεχιστεί και τα ποσοστά της στο μέλλον να την εκτοξεύσουν ακόμα και σε δεύτερη δύναμη. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο χώρος της Χρυσής Αυγής εγκλωβίζεται σε  ορισμένες καίριες για τη συνέχεια του διαδικασίες αυτοπαγίδευσης:

-Η πρώτη αφορά την ιστορική της στραβομάρα στο καθοριστικό γεγονός όπου η σύμμαχος των διεθνών τοκογλύφων σημερινή ελληνική πλουτοκρατική ολιγαρχία αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από ιδιοτελείς απογόνους προδοτών μαυραγοριτών, καταδοτών και δωσίλογων της τότε Κατοχής που τα κίνητρα τους ήταν η ιδιοτέλεια, ο θησαυρισμός και απλό προκάλυμμα ο εθνικοσοσιαλισμός.

-Η δεύτερη σχετίζεται με το αδιαμφισβήτητο γεγονός κατά το οποίο η Χ.Α. πάσχει από την αθεράπευτη «παιδική ασθένεια» της,  αυτή του παραληρηματικού εμφυλιακού και μετεμφυλιακού αντικομμουνισμού με αποτέλεσμα αυτό να υπερπροσδιορίζει  μια μόνιμη και διαρκή κρίση συνοχής στις σχέσεις της με την κοινωνική και εκλογικοπολιτική της βάση, μια κατάσταση που συνιστά υπο-αντιπροσώπευση η οποία διαρκώς τελεί υπό αίρεση, καθώς η πλειοψηφία αυτών που την ψήφισαν ή θα την ψηφίσουν ουδόλως ασπάζονται τον «Μεταξισμό», τον «Χουντο-Παπαδοπουλισμό» και τον αντικομμουνισμό.

-Η τρίτη παραπέμπει στα αδιευκρίνιστα, στο παρόν και στο μέλλον, όρια της αυτονομίας της Χ.Α. απέναντι στα δημόσια και τα παραδημόσια δίκτυα και τμήματα του κράτους και κυρίως αυτά που σχετίζονται με τον σκληρό κατασταλτικό του μηχανισμό. Ως προς τα παραδημόσια δίκτυα (παρακράτος) αυτά τούτη τη περίοδο χαρακτηρίζονται από μια διευρυνόμενη εσωτερική διαίρεση και σύγκρουση. Εδώ μια μερίδα τους μπορεί να «αυτονομείται» και να φλερτάρει με την Χ.Α. όμως οι υπόλοιπες μερίδες που κυριαρχούν είναι υποταγμένες στην εξυπηρέτηση της διεθνούς και ελληνικής ολιγαρχίας καθώς  και των εσωτερικών καθεστωτικών πολιτικο-κομματικών φορέων της.

-Η τέταρτη εμφανίζει μια Χ.Α. να ναρκισσεύεται στα φυλετικά της κάτοπτρα ότι ενσαρκώνει τάχα την πιο μαχητική απάντηση απέναντι στην διογκούμενη λαθρομεταναστευτική απειλή. Όμως η αντι-λαθρομεταναστευτική πολιτική της πάσχει επί της ουσίας και επί της διαδικασίας. Επί της ουσίας πάσχει διότι είναι ανήμπορη ή αρνείται να κατανοήσει i) τα καθοριστικά δομικά παγκόσμια αίτια του φαινομένου, ii) τους γενικότερους πλανητικούς και εσωτερικούς σχεδιασμούς που αυτή εξυπηρετεί καθώς και iii) τους αναγκαίους τρόπους μιας αποτελεσματικής στρατηγικής αντίστασης.  Επί της διαδικασίας πάσχει διότι αντί την συνειδητή εθνική-λαϊκή αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης η Χ.Α. στρατεύεται μέσα στο βασίλειο του «προπολιτικού-αταβιστικού δικαίου» δηλαδή της πριμιτιβιστικής αυτοδικίας απέναντι σε μεμονωμένα πρόσωπα αλλογενών μεταναστών. Αυτή βέβαια η δράση της Χ.Α. αποφεύγει να συμπεριλάβει επιθετικά στο στόχαστρό της τα ίδια τα κυκλώματα του εγκληματικού κεφαλαίου (όπου εδώ εμπλέκονται μεγάλα τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας) τα οποία πλαισιώνουν τους προσοδοφόρους τομείς της διακίνησης και εκμετάλλευσης  μεταναστών, του τράφικινγκ, του ναρκεμπόριου κλπ κλπ.

Πολιτικό Σύστημα και Ιδεολογίες Ζόμπι

Το κυρίαρχο γνώρισμα του ελληνικού πολιτικο-κομματικού συστήματος δεν αφορά μόνο τη δουλική του προσαρμογή στις ορίζουσες της Ατλάντειας αυτοκρατορικής υποδούλωσης και εξάρθρωσης της χώρας, την περιορισμένη και περιοριστική κοινοβουλευτική και κρατικοσυνδικαλιστική αντιπαράθεση των δυνάμεων του που διαδραματίζεται θεατρικά και με τρόπο αποσπασματικό γύρω από επίδικα όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο, δραχμή ή ευρώ. Αφορά επίσης το «ζωοποιό πνεύμα» με το οποίο σημασιοδοτείται και καθαγιάζεται αυτή η αντιπαράθεση. Στο βάθος ολόκληρος ο πολιτικός χάρτης ενσωματώνει οργανικά τις νεκροζώντανες συνοριακές νοηματικές εγχαράξεις των μεγάλων καθολικών πολιτικοιδεολογικών αφηγήσεων του 20ου αιώνα, τις επιβιωτικές μεταλλάξεις των ζόμπι ιδεολογιών του. Μπορεί να βασιλεύει η επικοινωνιακή μόδα της «φτώχειας των οραμάτων», της «κρίσης των κομμάτων», του «τέλους της μεταπολίτευσης» κ.ο.κ. αλλά μέσα στα μυαλά και στις συμπεριφορές των φορέων χάραξης της επίσημης αλλά και της αντιπολιτευτικής πολιτικής συνεχίζεται με διαφορετικούς συχνά τρόπους και πρόσημα να αναπαράγονται τα προϊόντα και παραπροϊόντα του «πνεύματος της νεωτερικότητας».

Τρεις είναι και σήμερα οι κεντρικές κοσμοεικόνες που, πολεμώντας η μια την άλλη ή συμμαχώντας μετωπικά ενάντια στην άλλη, συνεχίζουν μεταστοιχειωμένες να βρικολακιάζουν και να απομυζούν όχι μόνο τις ειδικότερες διεργασίες της πολιτικής αλλά και εκείνες που αφορούν σύμπασα τη πνευματική και πολιτισμική σφαίρα: Φιλελευθερισμός – Σοσιαλισμός – Εθνικοσοσιαλισμός.

1.-Ο Φιλελευθερισμός (Κλασσικός – Δεξιός Μεταφιλελευθερισμός και Αριστερός σοσιαλφιλελευθερισμός). Με βασική οικονομική αρχή το "laissez faire" ως θεμελιώδους πρόταγματος της ελεύθερης αγοράς και πολιτική αρχή την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο Φιλελευθερισμός δεν προβάλλεται μόνο ως η επίσημη νοηματοδοτική κοσμοεικόνα της ολιγαρχίας και ως η ιδεολογική υπερδομή των Τρόπων της κεφαλαιοκρατικής ή της χρηματοδεσποτικής υπερεκμετάλλευσης. Αλλά αυτοσυστήνεται επίσης ως η κληρονομιά του Διαφωτισμού και η νικητήρια καθολική αυτοσυνείδηση της ανθρωπότητας απέναντι στην εξουδετερωμένη απειλή που ιστορικά αντιπροσώπευαν οι κοσμοθεωρήσεις του Εθνικοσοσιαλισμού και του Κομμουνισμού.

2.-Ο Σοσιαλισμός (Κομμουνισμός {κυρίως ως διεθνιστικός κομμουνισμός και οι κατ εξαίρεση διάφορες μορφές του «εθνικού κομμουνισμού»}-Αναρχισμός-Σοσιαλδημοκρατία). Το «κόκκινο έργο» της «υλικής κοινωνικής ισότητας» παρουσιάσθηκε ταυτόχρονα ως οπτική α) κοινωνική β) πλανητική γ) εθνική. Μεγαλούργησε (κατακτώντας το 1917 τη Ρωσία και το 1949 την Κίνα) ως η νομοτελειακή φυσικοϊστορική αντικεφαλαιοκρατική διασύνδεση των αντικειμενικών και υποκειμενικών δυνάμεων, ικανή να συλλάβει ως επιστήμη της ιστορίας και να προετοιμάσει ηθικο-κανονιστικά ως πραγματικό ταξικό κίνημα, μια αμετάκλητη τελολογία παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης και απελευθέρωσης. Προτού αυτή μετουσιωθεί στην Ανατολή και καταρρεύσει ως μοντέλο κρατικού σοσιαλισμού, πρόλαβε να προσφέρει στη Περιφέρεια του καπιταλισμού μια νέα εθνικοαπελευθερωτική δυναμική στο αντιαποικιακό κίνημα. Στις χώρες του δυτικού βιομηχανικού καπιταλισμού άσκησε κυρίαρχη επίδραση μεθερμηνεύοντας τη φιλελεύθερη ιδέα της τυπικής ισότητας σε πραγματική κοινωνική ισότητα και απονομιμοποίησε την αστική εξουσία συντελώντας καθοριστικά σε μια ουσιαστική κοινωνική μεταβολή με τον παραμερισμό του ιεραρχικού φιλελεύθερου κράτους από το παρεμβατικό κοινωνικό κράτος.

Σήμερα η Αριστερά δεν εξορύσσει ούτε και αξιοποιεί πια ό,τι ποιοτικότερο περιέχει το «λατομείο» της ιστορικής Σοσιαλιστικής Παράδοσης και κυρίως την ασυμβίβαστη αποκάλυψη και καταπολέμηση των οικονομικών διαδικασιών, των πολιτικών πρακτικών και των ιδεολογικών παραισθήσεων του Φιλελευθερισμού. Έχοντας ενσωματωθεί στρατηγικά στα συστήματα του αμερικανισμού, του ευρωπαϊσμού και γενικότερα του εκδυτικισμού ποτίζεται από ένα νοθευμένο κοινωνικό γενικό ερμηνευτικό σχήμα που αντανακλά, συγκαλύπτει και εξυπηρετεί τις πραγματικές δομές ισχύος και υπερεκμετάλλευσης του χρηματοδεσποτικού συστήματος.

3.-Ο Εθνικοσιαλισμός (μητροπολιτικός εθνικοσοσιαλισμός ως Φασισμός/ Ναζισμός/Φρανκισμός κ.α. - περιφερειακός εθνικοσοσιαλισμός ως Περονισμός/Νασερισμός/Μπααθισμός/Κανταφισμός κ.α.). Ο μητροπολιτικός εθνικοσοσιαλισμός με τον ισχυρισμό ότι μυεί τις λαϊκές κοινότητες στην αυθεντική αποκάλυψη του κρυφού σχεδιαγράμματος της εβραιοκρατούμενης νεωτερικότητας ως ένα δίδυμο Καπιταλισμού-Κομμουνισμού, επιδεικνύει αξιοσημείωτη έφεση στις απόπειρες συνάρθρωσης του φετιχισμού των φυλετικών δεσμών αίματος, των συμβόλων και των ιδεών της προκαπιταλιστικής κοινωνίας με έναν αντιπλουτοκρατικό λαϊκισμό και τη λατρεία του Κράτους.

Ο ιστορική καταβαράθρωση ειδικότερα του Φασισμού και του Ναζισμού δεν επήλθε ως αποτέλεσμα της γήρανσης και της παρακμής του, πράγμα που συνέβη στη περίπτωση του Σοσιαλισμού με την αποδιάρθρωση της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων καθεστώτων κρατικού σοσιαλισμού, αλλά λόγω της γεωστρατηγικής, πολεμικο-πολιτικής αυτοκτονίας των φορέων και ηγεσιών του, του Μπενίτο Μουσολίνι και του Αδόλφου Χίτλερ. Του λαοπλάνου δημαγωγού Χίτλερ που ήταν μια μοιραία σκοτεινή, αντισοσιαλιστική και καταστροφική περίπτωση για τη Γερμανία, όπως ήδη από το 1932 είχε καταδείξει με το βιβλίο του «Χίτλερ-μιια κακοτυχία για τη Γερμανία» ένας μεγάλος πολέμιος του Ναζισμού ο ιδρυτής του «Εθνικού Μπολσεβικισμού» ο Έρνστ Νίκιτς, προτού καταδικασθεί σε ισόβια κάθειρξη από το ειδικό δικαστήριο (Volksgerichtshof) του γερμανικού Τρίτου Ράιχ [5].

Η πτώση του μητροπολιτικού Εθνικοσοσιαλισμού απεικονίστηκε από την συγκυριακή αντιφασιστική επιμαχία των νικητριών δυνάμεων του Β΄ Π.Π. ως η εφιαλτική ανάμνηση ενός φάσματος αιματηρού ταυτισμένου με το «απόλυτο κακό». Ταυτόχρονα απελευθέρωσε το πλανητικό τερέν για τον κρίσιμο ανταγωνισμό Φιλελευθερισμού και Κομμουνισμού που επικαθορίστηκε από τις μορφές και τα επεισόδια του αμερικανοσοβιετικού ψυχροπολεμικού διπολισμού.

Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 και του «Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου», ο Φιλελευθερισμός πρόβαλε αυτοδίκαια την δική του μονοπωλιακή κοσμοεικόνα του μέλλοντος ως μοναδική πλανητική κοσμοεικόνα και ύψωσε το νικηφόρο τρόπαιο της παγκόσμιας ήττας του Κομμουνισμού, της απόλυτης ηγεμονίας του και του αποκλειστικού διαμορφωτή του «τέλους της ιστορίας». Τώρα πλέον απέναντι στα «νεκροταφεία» της «Πρωτοπορίας της Εργατικής Τάξης» (Κομμουνισμός), του «Υποκείμενου-Κράτους» (Φασισμός) της «Ανωτερότητας της Φυλής» (Ναζισμός), στέκεται και αυτοθαυμάζεται αυτάρεσκα ο μοναδικός ρυθμιστής του ανθρώπινου πεπρωμένου, το δίχως Ταυτότητα, απελευθερωμένο «Άτομο», ο «Ιδιώτης», «Idiot» = ο Ηλίθιος, του Φιλελευθερισμού.

Παραδόξως η επικράτηση του Φιλελευθερισμού μετά τη κατατρόπωση των μεγάλων εχθρικών ιδεολογιών, σήμανε ταυτόχρονα και το πέρας του μέσα από την μεγάλη μετάλλαξη του. Στα πλαίσια των διεργασιών της «Νέας Οικονομίας», της «μεταβιομηχανικής κοινωνίας» και του «νέου οικουμενισμού» το ατομικό πρέπει να διασυνδεθεί με το καθολικό. Και αυτή η διασύνδεση έρχεται ως «νέα Ευαγγελία» μέσα στο πρόγραμμα της «Παγκοσμιοποίησης», των «Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων» (ΜΚΟ) και της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» που προετοιμάζει το έργο του «Νέου Πεπρωμένου». Παράλληλα με την προβολή και οικουμενίκευση των σλόγκαν της «ατομικής ελευθερίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και των αναμεικτικών προτύπων της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», οι αξίες του φιλελευθερισμού μπολιάζονται με το «ορθολογικοποιητικό» πνεύμα του επιστημονισμού και του θετικισμού όταν μεταξύ των άλλων πρόκειται να εξυπηρετηθούν οι προτεραιότητες της νέας θεάς της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας αγοράς, η μεταμοντέρνα συμβολική πραγματικότητα της εικονικότητας και οι προωθημένες ολοκληρωτικές μορφές της καινούργιας υπερπολύπλοκης «τεχνο-φασιστικής» κατασταλτικής πρακτικής. Μπολιάζονται επίσης με τις παραδοσιακές και νέες όψεις του ανορθολογισμού όπως αυτές ειδικότερα παρουσιάζονται είτε κυρίως με τα προτεσταντικά προπαγανδιστικά επιβοηθήματα της Νέας Τάξης είτε με τις διάφορες εκδοχές του «νεοεποχίτικου» πνεύματος με τις οποίες επιδιώκεται να ψευδο-καλυφθούν οι μεταφυσικές ανησυχίες και τα προσωπικά αδιέξοδα στη περιοχή του νοήματος. Η σχετική αυτονομία της πολιτικής παραμερίζεται από την απόλυτη αυτονομία της οικονομίας (και ειδικά της συμβολικής-χρηματοπιστωτικής της δεσπόζουσας), το έθνος και το κράτος υπάγονται, εμπλέκονται και εξαρθρώνονται μέσα στο κόσμο των παγκοσμιοποιημένων εταιριών και αγορών. Έτσι περάσαμε στον μεγάλο μετασχηματισμό της φιλελεύθερης πολιτικής ιδεολογίας σε μετα-φιλελευθερισμό ή νεο-φιλελευθερισμό.

Σημειώσεις

[1]-ΕΛΣΤΑΤ, Η Ελληνική Οικονομία-Πειραιάς 2012.    & 
    -Citi Research, European Economic Forecast Highlights-28 November 2012.

[2]- EUROPEAN COMMISSION, The Second Economic Adjustment

Programme for Greece-First Review (DRAFT 27.11.2012).

[3]- Capital.gr, Deutsche Bank: Greek gas reserves are a long term story,if proven- 4 December 2012

[4]- George Soros, A Europe of Solidarity, Not Only Discipline (project-syndicate-Oct. 30, 2012).

[5]- Alexander Dugin, The Fourth Political Theory  (konservatizm.org- 3.12.2009).

( Γ.Κ.  5-12-2012 )