Ο Ευρωατλαντισμός, η «Αριστερά» και ο Ευρωσκεπτικισμός

Στο κεντρικό πλανητικό γεωπολιτικό σκηνικό η υπερ-ατλάντεια «αυτοκρατορία του κακού» επιδιώκοντας να αντιμετωπίσει την καλπάζουσα εσωτερική οικονομική, πολιτική και κοινωνική της φθορά και να διατηρήσει την παγκόσμια μονοκρατορία της, έχει εξαπολύσει τη πολεμική στρατηγική του χάους σε τρεις ηπείρους:

1.-Στην Μέση Ανατολή, όπου όμως στη παρούσα φάση οι ΗΠΑ έχουν περάσει  σε θέση άμυνας λόγω της  ανάσχεσης τους  μέσα στη Συρία από την ρωσική πολιτική .

2.-Στη Λατινική Αμερική, αποσταθεροποιώντας την μετα-Τσάβες Βενεζουέλα με τις χειραγωγημένες άγριες διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης στις οποίες πρωτοστατούν ο Leopoldo Lopez, οι σπουδαστές της ιδιωτικής εκαιδευσης και οι φασιστικές συμμορίες. Η ατλαντιστική φασιστική εξέγερση στοχεύει στη δυναμική κατάληψη της εξουσίας  ενάντια στην λαϊκή πλειοψηφία επιδιώκοντας την καταστροφή της κληρονομιάς της Μπολιβαριανής Επανάστασης του Τσάβες  ενώ πατρονάρεται από τις ΗΠΑ, την υπερεθνική  και την τοπική ολιγαρχία.

3.-Στην Ευρώπη, δια μέσου της Ουκρανίας. Ανατρέποντας την διεφθαρμένη διακυβέρνηση του  Γιανουκόβιτς και εγκαθιστώντας εντός του ζωτικού ρωσικού γεωστρατηγικού χώρου - μέσω του καλοσχεδιασμένου πραξικοπήματος (Putsch) του Μαϊντάν - μια ρωσοφοβική φιλοαμερικανική νεοναζιστική χούντα. Έτσι από τη μια πλευρά φέρνει το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας αφήνοντας την δίχως το κρίσιμο ρυθμιστικό της βάθος και από την άλλη συμπιέζει την ΕΕ με σκοπό την απόλυτη χειραγώγηση της στα πλαίσια ενός ανακαινισμένου καθολικού αντιρωσικού δυτικού μετώπου. Προς το παρόν οι ΗΠΑ απώλεσαν την κρίσιμης σημασίας περιοχή της  Κριμαίας αλλά η μεγάλη μάχη τώρα διεξάγεται στην Νοτιοανατολική Ουκρανία (Νοβορωσία) αλλά και μέσα στο κράτος της Ρωσικής Ομοσπονδίας  με τον προδοτικό ρόλο της εσωτερικής πέμπτης φάλαγγας. Η νέα κυβέρνηση των ολιγαρχών του Κιέβου επιχειρεί να επεκτείνει παντού τον έλεγχο μέσω των εκλογών το Μάιο. Η απάντηση των ρωσικών πληθυσμών στη Νοβορωσία είναι οι αντι-Μαϊντάν κινητοποιήσεις με κεντρικό αίτημα το δημοψήφισμα σχετικά με το καθεστώς των περιοχών (ομοσπονδιοποίηση ή  απόσχιση).

Ο ελληνικός χώρος (έδαφος) και ο ελληνικός χρόνος (ιστορία και παράδοση) μετατράπηκε υπό την εκτελεστική λειτουργία της δεξιάς και της κεντροαριστεράς καθώς και με την υποβοηθητική συνδρομή της εκφυλισμένης «αριστεράς», σε μια  γεωγραφική και πολιτισμική νεοαποικία  του ευρωατλαντισμού. Η δυτική κατάκτηση είναι ολική: πολιτική, στρατιωτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, δηλαδή εθνική. Και στην παρούσα ιστορική συγκυρία της γενικευμένης στρατηγικής επίθεσης της χρηματοδεσποτικής αυτοκρατορίας των Σάυλοκ, οι εσωτερικές προϋποθέσεις για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της κατακτημένης Ελλάδας με δεδομένη την οριστική και πολύπλευρη συστημική ενσωμάτωση της «αριστεράς» είναι προς το παρόν περιορισμένες. Η άρνηση ή η αδυναμία κατανόησης αυτής της πραγματικότητας είναι απλώς απόδειξη μέγιστου κρετινισμού. Έτσι η άσκηση εξοντωτικών αντιλαϊκών και προδοτικών αντεθνικών πολιτικών - των 8 χιλιάδων αυτοκτονιών, του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων (61,4% στους νέους), της εκτεταμένης απόλυτης φτώχειας και της πείνας, της  εκμηδένισης της υγείας και της περίθαλψης, της δολοφονικής επέλασης των εγκληματικών κυρίως αλλοδαπών συμμοριών κατά ανήμπορων πολιτών - θα συνεχιστεί από τους κάθε λογής δωσιλογικούς κυβερνητικούς φορείς και τους αμοραλιστές αξιωματούχους στην υπηρεσία των ολιγαρχικών, ευρωατλαντικών κατοχικών δυνάμεων της χώρας. 

Σε αυτό το πλαίσιο επίκειται και η μελλοντική κυβερνητική διαχειριστική αντικατάσταση της «δεξιάς της Σιών» από την «αριστερά της Σιών». Και ότι πρόκειται βέβαια για μια «αριστερά της Σιών» έχει καταδειχτεί μέσα από μια πληθώρα πολιτικών δεδομένων με πιο πρόσφατο αυτό της «μυστικής συνάντησης» του Αλέξη Τσίπρα με τον David Harris εκτελεστικό διευθυντή της  American Jewish Committee, στις 5 Μαρτίου 2014 την οποία μόνον όταν αυτή αποκαλύφθηκε υποχρεώθηκε να την ανακοινώσει ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των υστέρων μετά ένα  πενθήμερο  στις ... 10 Μαρτίου 2014 [1].

Και βέβαια πέραν τούτου του «διαδικαστικού» ζητήματος σημασία έχει η ίδια η ουσία δηλαδή το επίπεδο των δεσμεύσεων  που έχουν αναληφθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον διεθνή αμερικανοσιωνισμό όπως:

1.-Oικονομική πολιτική μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης.

2.- Επιμονή στην σταθερή αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας  και γενικότερα του εθνικισμού και του ευρωσκεπτικισμού στον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς παρουσιάζουν ανησυχητική άνοδο.

3-Στρατηγική εμβάθυνση των σχέσεων Ελλάδας - ΗΠΑ - Ισραήλ σε όλους τους τομείς από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (διατηρούμενης της διαφοροποίησης στο παλαιστινιακό-για να κρατούνται και μερικά προσχήματα).

Κατόπιν τούτων ο David Harris, άκρως ικανοποιημένος, συμπεριέλαβε τα αποτελέσματα  της παραπάνω συνεπαφής του με τον Τσίπρα μέσα στον απολύτως θετικό απολογισμό της επίσκεψης του στην Ελλάδα: «Σε όλες μας τις συναντήσεις είδαμε δυναμική υποστήριξη των στρατηγικών δεσμών με το Ισραήλ και με τις ΗΠΑ, καθώς και καταδίκη του ρατσισμού συμπεριλαμβανομένης και της νεοναζιστικής ιδεολογίας που προωθείται από την Χρυσή Αυγή» [2].

Όθεν, η «εναλλακτική λύση»  ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα,  αποτελεί  ταυτόχρονα «τομή» και  «συνέχεια» του ευρωατλαντικού / φιλοσιωνιστικού  ολοκληρωτικού προγράμματος. Τομή, διότι αφήνει πλέον μοναδική δομική αντιπολίτευση σε αυτό το πρόγραμμα την Χρυσή Αυγή. Και συνέχεια, διότι εγγυάται την διεύρυνση της πέμπτης φάλαγγας (ήτοι του εσωτερικού πολιτικο-κοινωνικού μπλοκ  νομιμοποίησης αυτού του προγράμματος κατοχής) η οποία έχει ως όραμα της την θέσμιση και την οικοδόμηση μιας δυτικόδουλης Πολιτείας γραικύλων.

Στην Ελλάδα τώρα εκτός την καταφανή λακέδικη δράση της ελίτ και των δεξιών, κεντρώων και «αριστερών»  πολιτικών ομάδων της,   αναφερόμενοι γενικά στον ίδιο τον λαό και ειδικότερα στο επίπεδο της εξατομικευμένης συμπεριφοράς των προσώπων  διαπιστώνουμε την απουσία ενός ζωτικού  δυναμικού αντίστασης λόγω του επικυρίαρχου πνεύματος παραίτησης χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας συνείδησης γερασμένης ή μιας κατάστασης παραζάλης  που τείνει στην ασυνειδησία και την υπνηλία. Γεγονός που με τη σειρά του λειτουργεί αναδραστικά με τρόπο αρνητικό στο εθνικό και πολιτικό πλαίσιο της χώρας συντελώντας αυτή να μετατραπεί βαθμιαία σε ένα απέραντο οικονομικο-κοινωνικό νεκροταφείο με περιφερόμενες μάζες- ζόμπι  ανέργων και  ζητιάνων που θα ικετεύουν λίγα ψίχουλα από τους βασιλιάδες της κόλασης μέσα στο δυτικό χρηματοδεσποτικό σύστημα του Ευρωναζισμού.

Στην εξέλιξη λοιπόν της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και  των επεισοδίων του ακήρυχτου και καμουφλαρισμένου τρίτου παγκόσμιου πολέμου που έχει εξαπολύσει  η διεθνής χρηματοδεσποτεία  είναι πολύ σημαντικό να υποστεί στη παρούσα στιγμή δυο καίρια πλήγματα:

-Το πρώτο αφορά την αναγκαιότητα της ανάσχεσης του επιτιθέμενου ατλαντισμού στην Ουκρανία. Εδώ η ρωσική απάντηση, είτε λάβει στρατιωτική μορφή είτε όχι, οφείλει να είναι γεωστρατηγική και σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό. Μια ήττα των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ στην ουκρανική κατάσταση μεταφρασμένη σε νίκη της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα μετατοπίσει καθοριστικά τον πλανητικό συσχετισμό ισχύος επικυρώνοντας το τέλος της αμερικανικής μονοκρατορίας και την άνοδο της Ρωσίας ως αποφασιστικής παγκόσμιας δύναμης με θετικές συνέπειες για το μέλλον στον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα.

-Το δεύτερο αφορά τις επικείμενες εκλογές του Μαΐου  για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σε αυτές η «αριστερά» παρουσιάζεται είτε αντιλαϊκή με την πρωτεύουσα πλειοψηφική σοσιαλφιλελεύθερη όψη των λατρευτών  των παγκοσμιοποιημένων αγορών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και της αποδόμησης των εθνών-κρατών είτε αναξιόπιστη με την δευτερεύουσα  απολιθωμένη ψευδο-αντικαπιταλιστική διεθνιστική και ανεθνική μορφή της. Στον αντίποδα αυτής της «αριστεράς» παρακολουθούμε μια σαρωτική πλημμυρίδα από συνομαδώσεις και κινήματα με εθνικο-ταυτοτικά χαρακτηριστικά που εισβάλουν στο ευρωπαϊκό σκηνικό φιλοδοξώντας να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα στις πολιτικές εξελίξεις.

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια θεμελιώδη διάκριση μεταξύ των διαφόρων συσπειρώσεων και μορφωμάτων του ατλαντο-φασισμού που λειτουργούν ως ιρασιοναλιστικά υποστηρίγματα της δυτικής ολιγαρχίας και των ΗΠΑ  από τη μια μεριά κι εκείνων των ομάδων που τείνουν να κινηθούν εκτός του φιλελεύθερου - ατλαντιστικού προτάγματος από την άλλη [3]. Οι οργανώσεις και κινήσεις της δεύτερης κατηγορίας είναι φυσικό να συναντούν τη λυσσαλέα αντίδραση της Χρηματοδεσποτείας, των πολιτικών κομμάτων της και των ΜΜΕ ενορχηστρώνοντας στη βάση του μαζικού ψυχολογικού πολέμου το ταμπελάρισμα τους συλλήβδην ως ακροδεξιών / ναζιστικών / ρατσιστικών  κ.ο.κ. Παραβλέποντας βέβαια ότι υποστηρίζονται από μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, των ανέργων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων  τα οποία έχουν υποστεί την στρατηγική εγκατάλειψη τους από την «αριστερά» η οποία προτιμά να στέκεται αλληλέγγυα είτε με τις ελίτ είτε με τα εισαγόμενα από την ολιγαρχία ατέλειωτα στίφη των λαθρομεταναστών είτε και με τους δυο μαζί. Κάτω από αυτό το κλίμα, στο ελληνικό προτεκτοράτο οι διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής διοργανώθηκαν κυρίως λόγω α) του αντιατλαντιστικού / αντισιωνιστικού γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού της προς την  Ρωσία  β) της επιθετικής εξωσυστημικής αντιμνημονιακότητας της γ) της καθοριστικής κοινοβουλευτικής υπόσκαψης του Σαμαρά / ΝΔ.  Εδώ είναι σαφές πως η προσπάθεια της δικαστικής εξάρθρωσης της Χ.Α. (που τώρα φαίνεται να υπονομεύεται σοβαρά από όσα βγαίνουν σε φώς με τις συνομιλίες Μπαλτάκου - Κασιδιάρη και όχι μόνο)  και του νομικοπολιτικού εκφοβισμού των οπαδών της, σχετίζεται με την απειλητική εκλογική της άνοδο και την άρνηση της να γίνει κυβερνητικό παρακολούθημα της ΝΔ ως ένα «νέο ΛΑΟΣ». Έτσι η κυβέρνηση και ειδικότερα ο Σαμαράς και το στενό επιτελείο του είχαν από την άνοιξη του 2013 αποφασίσει τη δικαστική εξόντωση της Χ.Α. αντί την εκλογικο-πολιτική της αντιμετώπιση ενώ η δολοφονία του Παύλου Φύσσα προσέφερε την ανέλπιστη ευκαιρία.

Η εκτίμηση μας είναι ότι παρά τις όποιες πραγματικές επιφυλάξεις σχετικά με την γένεση, την ιστορία και τα αντιφατικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ετερογενούς πλήθους των εθνικιστικών, λαϊκιστικών και ευρωσκεπτικιστικών πολιτικών δυνάμεων που κατεβάζουν λίστες από την δυτική ως την ανατολική Ευρώπη, θα ήταν θετικό γεγονός μια εκλογική επιτυχία και η ενίσχυση όσων εξ αυτών έχουν τοποθετηθεί υπέρ της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και στέκονται ενάντια στον ευρωατλαντισμό, τους χρηματοδεσπότες ολιγάρχες, την παγκοσμιοποίηση και την ρωσοφοβία. Ούτως ώστε να επιτευχθεί τόσο μια καταλυτική αντιπαγκοσμιοποιητική αναστροφή μέσα στο ολοκληρωτικό τεχνο-φασιστικό ευρωενωσιακό πολιτικό σκηνικό όσο και μια αντικατοχική μεταβολή τάσης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό δε να επιτευχθεί μια τέτοια ιδεολογικοπολιτική υπέρβαση πετώντας στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας τους πολυποίκιλους εκβιασμούς  των «αριστερών»  φερέφωνων του χρηματοδεσποτικού συστήματος υπερεκμετάλλευσης και της ολιγαρχικής δειμοκρατίας τύπου Τσίπρα ο οποίος μέσα στο ενιαίο μέτωπο των  ελίτ του ευρω-ολοκληρωτισμού έχει αναλάβει εργολαβικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της επικίνδυνης, για το σύστημα, γιγάντωσης του κύματος του ευρωσκεπτικισμού / εθνικισμού και λαϊκισμού παίζοντας χωρίς ντροπή με τα φοβικά σύνδρομα του πληθυσμού [4].

[1]- ΣΥΡΙΖΑ-Γραφείο Τύπου, Συνάντηση του Προέδρου Αλ. Τσίπρα, με εκπροσώπους του American Jewish Committee με επικεφαλής τον David Harris  (10-3-2014).

[2]-ΚΙΣΕ, Επίσκεψη της AJC στην Αθήνα (7-3-2014).

[3]-Μεταξύ αυτών το Εθνικό Μέτωπο (FN) της Marine Le Pen,που προσφάτως αναγνώρισε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της Κριμαίας. (voiceofrussia.com, Crimea is historically part of Russia,referendum was legitimate-Marine Le Pen's spokesman-20.3.2014)

[4]-Α. Τσίπρας, Δηλώσεις από το Ευρωκοινοβούλιο (11-12-2013).

(Γιώργος Καπαρός 6.4.2014)

Λήψη pdf