Η προκαλούμενη, με υποχείριο-όργανο τη Γεωργία, κρίση στην Υπερκαυκασία οδήγησε κατ΄ αρχήν σε μια ήττα του ΝΑΤΟ τόσο σε πραγματικό όσο και συμβολικό επίπεδο. Πρώτη συνέπεια αυτής της ήττας είναι η ανακοπή (προς το παρόν) της «ανατολικής επέκτασης του ΝΑΤΟ». Δεύτερη συνέπεια είναι η εδραίωση της Ρωσίας ως αδιαμφισβήτητου ηγεμόνα στην κρίσιμης σημασίας περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας. Τρίτη συνέπεια είναι το γεγονός πως ο πόλεμος του Καυκάσου οριοθετεί ένα «σημείο μη επιστροφής» για την εξελισσόμενη «Νέα Ψυχροπολεμική Αντιπαράθεση» ΗΠΑ-Ρωσίας.
.
Τώρα οι ΗΠΑ αποστέλλουν τη «βοήθεια» τους στην μετέωρη και εντελώς αποδιοργανωμένη Γεωργία υπό τη συνοδεία αεροπορικής και ναυτικής στρατιωτικής αποστολής. Είναι ολοφάνερη η καιροσκοπική υφή τούτου του «επικοινωνιακού» τεχνάσματος της αμερικανικής πολιτικής. Όσα τυχοδιωκτικά γνωρίσματα και να διακρίνονται στη φύση της είναι αδύνατο να υποθέσει κανείς πως το ενδεχόμενο μετάβασης από το «ψυχρό» στο «θερμό» πόλεμο μεταξύ των δυο ισχυρότερων πυρηνικών κρατών ανατέλει στην ημερήσια διάταξη. Η κίνηση αυτή αφορά την ανάγκη κάποιας απαραίτητης αμερικανικής απάντησης τόσο απέναντι στην, έχουσα τώρα αναβαθμισμένη αυτοπεποίθηση, Ρωσία όσο και στις κραυγαλέες ανησυχίες των ολιγαρχικών και των ενσωματωμένων κοινωνικών φιλοδυτικών ομάδων, στην υπερκαυκασία και γενικότερα στις φίλιες «μετασοβιετικές δημοκρατίες», ότι το ΝΑΤΟ δεν ήταν δυναμικά παρόν εκεί κατά την κρίσιμη ώρα του πολέμου. Πως τελικά η Αμερική παραμένει οπωσδήποτε «παρούσα» και πάντοτε δραστήρια στην ευρύτερη περιοχή.
.
Η κρίση λοιπόν καθόλου δεν περατώνεται. Θα περάσει πρώτα- πρώτα από τις αμερικανονατοϊκές αντιδράσεις και καταγγελίες περί «ρωσικής επιθετικότητας» και τις όποιες προσπάθειες για επιβολή «κυρώσεων» οι οποίες πρόκειται να έχουν ως ευδιάκριτα γνωρίσματα στην μια τους όψη την υποκριτική και στην άλλη τους όψη την συμβολική διάσταση. Μεσοπρόθεσμα καθώς κλονίζεται σημαντικά η δυνατότητα δυτικού ελέγχου στους ενεργειακούς πόρους και οδούς των αγωγών της Υπερκαυκασίας, θα πολλαπλασιαστεί η βούληση των ΗΠΑ για επαυξημένη και δραστικότερη παρεμβατικότητα στην ευρασιατική σκακιέρα. Η απλόχερη στρατιωτική επιχορήγηση και ο εξοπλισμός των αμερικανόφιλων τοπικών προτεκτοράτων και η μαζική χρηματοδοτική ενίσχυση των φιλικών ΜΚΟ (και εντός της Ρωσίας βεβαίως) θα είναι από τις πρώτες ενέργειες. Σε αυτό το επικίνδυνο πόκερ επιβολής της ισχύος είναι σαφές πως το αμερικανονατοϊκό μέτωπο θα επιδιώξει τη κατάλληλη στιγμή να «παίξει» και το Ουκρανικό «χαρτί» οδηγώντας την αντιπαράθεση σε παραπέρα συγκρουσιακή διεύρυνση και κλιμάκωση.
.
Πέρα από τα παραπάνω ας μη ξεχνάμε πως ο αμερικανονατοϊκος σχεδιασμός της αποσταθεροποίησης του Καυκάσου έχει προκριθεί ως άξονας ενός ευρύτερου ευρασιατικού προγραμματισμού σε συγχρονισμό και με τις νατο-ισραηλινές πολεμικές προετοιμασίες απέναντι στο Ιράν. Μεταξύ των άλλων, στοιχείο αυτού του σχεδίου είναι να καθηλωθεί η Ρωσία (σύμμαχος του Ιράν) απασχολούμενη με «τα του οίκου» της και να αδυνατίσει η ικανότητα της στο να διαδραματίσει ένα ευρύτερο ισχυρό αποτρεπτικό διπλωματικό και στρατιωτικό ρόλο καθώς ενισχύεται η διαδικασία ιμπεριαλιστικής απομόνωσης και πολεμικής στοχοποίησης του Ιράν. Ήδη τις μέρες αυτές η κυβέρνηση Μπους, παράλληλα με τον οικονομικό αποκλεισμό, φαίνεται πως προετοιμάζεται για μια εκτεταμένη ναυτική στρατιωτική συγκέντρωση στο Περσικό Κόλπο με σκοπό το ναυτικό αποκλεισμό του Ιράν, ως την απαρχή της πιθανότατης ισραηλινο - αμερικανικής πολεμικής επίθεσης κατά τους κρίσιμους, μετά τον Οκτώβρη, μήνες.
