«Σε αυτή την πολιτική συναίνεση δεν δίνω» δήλωνε με στόμφο σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς ως ο «ανυποχώρητος» τάχα αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε δηλώσεις του από την Ρηγίλλης κατόπιν της συνάντησής του με τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Πόσο όμως αληθινή είναι μια τέτοια διαβεβαίωση; Και κατά πόσο πράγματι η συνάντηση ήταν χωρίς «απολύτως κανένα περιεχόμενο» όπως θέλανε καταπραϋντικά να αυτοπαραμυθιάζονται αρκετοί, μεταξύ των οποίων ακόμα και κάποιοι «έγκριτοι» αριστεροί δημοσιογράφοι; Πόσο μακριά απέχει η ΝΔ από κάθε υποστήριξη ή ανοχή προς την εδώ εντολοδόχο κυβερνητική Αρχή της Ελλάδας-Προτεκτοράτου;
Ή μήπως πρόκειται για την βασική τακτική της (με Π Κεφαλαίο) «Πολιτικαντικής» Σαμαρά που προσποιούμενη «ανθεκτικότητα» ως προς τις εκκωφαντικές πιέσεις και υποδείξεις της οικονομικής Ολιγαρχίας και των Μέσων της για πλήρη υποτακτική ευθυγράμμιση προς τις «επιταγές των καιρών», προτιμάει τις καλοραμμένες και καλοβαμμένες «στολές παραλλαγής» εντός ενός επωφελούς «πολέμου ελιγμών» με το: «’Aσε τους Φιλελεύθερους Σοσιαλδημοκράτες στη Διακυβέρνηση να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα. Εμείς να επωφεληθούμε ενόσω εκείνοι, ματώνοντας τον λαό και καταστρέφοντας τη χώρα, αυτονόητα θα αιμορραγούν εκλογικά». Εξού και τα εντυπωσιοθηρικά αντιμνημονιακά instantanes προσβλέποντας στην ανοδική ανάταξη της εκλογικοπολιτικής επιρροής της ΝΔ.
Παρ΄ όλα αυτά όλο και δυσκολότερα οι κάθε είδους μάσκες μπορούν να αποκρύβουν το αληθινό πρόσωπο και την βαθύτερη ουσία της νεοδημοκρατικής πολιτικαντικής στην εξοντωτική συγκυρία που διανύουμε. Όπως και σήμερα το ίδιο ξανά οι μάσκες παραμέρισαν αποκαλυπτικά:
1-Όταν o Σαμαράς δήλωνε στον Παπανδρέου πως «η ΝΔ είναι θετική στο ενδεχόμενο επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ» Αλλά … «χωρίς, όμως, την επιβολή πρόσθετων μέτρων» (sic!). Εδώ έχουμε να κάνουμε με νεοδημοκρατικές αστειότητες για λωτοφάγους. Στην ουσία ο Σαμαράς προσφέρει απλόχερα τη συγκατάθεση του στον μακροχρόνιο έλεγχο της χώρας από την χρηματοδεσποτεία και τους βραχίονες της ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΖ. Στην (δια της «επιμήκυνσης») επαναδιαπραγμάτευση των επαχθέστερων «όρων διάσωσης». Ήτοι της μακροχρόνιας εδραίωσης των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών του αποικιακού καθεστώτος κατοχής.
2-Όταν ο Σαμαράς -και για να μην υπάρχει παραπέρα ουδεμία αμφιβολία-ταύτιζε πλήρως τις θέσεις του με τις θέσεις του Παπανδρέου, όταν ο πρώτος κατά δήλωση του και σε συμφωνία προς τον δεύτερο «θεωρεί εσφαλμένη τη συμμετοχή ιδιωτών στο νέο μόνιμο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε., γιατί μπορεί ο μηχανισμός αυτός, αν γίνει έτσι, να οδηγήσει στην πτώχευση των πιο αδύναμων κρίκων». Πίσω από αυτή όμως τη στάση υποκρύβεται το καθοριστικό γεγονός πως ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως άλλωστε και ο Πρωθυπουργός, είναι αρνητής κάθε ιδέας για μια "εδώ και τώρα" δραστική Αναδιάρθρωση του χρέους (που θα αφορούσε τόσο τους όρους της αποπληρωμής όσο και το "debt haircut"). Οπότε καταφεύγει σε παρελκυστικές τοποθετήσεις προάσπισης των συμφερόντων του οικουμενικού πλασματικού κεφαλαίου, των διεθνικών μεγατραπεζών και των τοκογλύφων πιστωτών που διαμοιράζονται τα «ιμάτια» της πολύπαθης Ελλάδας. Επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με διαπιστευτήρια ανταλλασσόμενα και εξαργυρούμενα με την ευμένεια της χρηματοδέσποτείας, στην πρόσβλεψη της κυβερνητικής εξουσίας. Με δηλώσεις «φιλελλήνων», με το απαραίτητο προκάλυμμα και το πρόσχημα της μεγαλόψυχης συμπόνιας και της ευσπλαχνίας για τούτη εδώ τη χώρα.
3-Όταν ο Σαμαράς χάρηκε… «γιατί ο Πρωθυπουργός συμφώνησε με την άποψή μας να είναι η επόμενη Βουλή Αναθεωρητική. Το θεωρώ θετική εξέλιξη». Μα σαφώς πρόκειται για μια θετική εξέλιξη για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας ώστε να επιλυθούν χρονίζουσες εκκρεμότητες και να «αναθεωρηθούν» (ως συνέχεια της «Καλλικράτειας» Καντονοποίησης) η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (για τη τελειωτική άλωση, ολοκληρωτική κατεδάφιση, ιδιωτικοποίηση και αρπαγή του Δημοσίου χώρου), η δημόσια ανωτάτη παιδεία (υπέρ της ιδιωτικής), η αυτοτέλεια και το άσυλο των ΑΕΙ και άλλα πολλά.
Ο «μεταρρυθμιστής» Σαμαράς προσήλθε από τη μία στο Μαξίμου με τα «όχι» του στο μνημόνιο και από την άλλη στη βουλή με τα «ναι» του σε πλείστες διατάξεις του εκτρωματικού πολυνομοσχεδίου «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας» (όπως περικοπές και αναδιάρθρωση στις ΔΕΚΟ κ.α.). Όπως εξάλλου, επανειλημμένα η ΝΔ έχει υποστηρίξει εδώ και ένα χρόνο πάμπολλες νομοθετικές διατάξεις του πασοκικού καθεστώτος το οποίο πραγματώνει έναν αντιλαϊκό προγραμματισμό πρωτόγνωρο και μοναδικό από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Όμως οι κοινωνικές αντιδράσεις και η κυβερνητική απαξίωση και αποσταθεροποίηση εξελίσσονται παρά την έμμεση συναίνεση της ΝΔ. Έμμεση συναίνεση δια της οποίας εμπράκτως διαπιστώνουμε τα αποκαλυπτήρια ή καλύτερα το ξεγύμνωμα, παρά το αντιτροϊκανικό «φύλλο συκής», της συγκεκαλυμμένης μαζικής πολιτικής εξαπάτησης. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός της Ν.Δ. γίνεται καθημερινά όλο και πιο ευδιάκριτος. Έτσι διαψεύδει παταγωδώς όλους εκείνους που θα έστηναν «ευήκοον ους» σε μια έστω αστική παραγωγική αυτοϋπέρβαση και μετασχηματισμό αυτού του κόμματος κάτω από εθνοκρατικές και κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες. Ταυτόχρονα επικυρώνει τα αξιολογικά «δίκια» ενός πολιτικά υποψιασμένου εκλογικού σώματος που μεταξύ των άλλων απονομιμοποιεί και απαξιώνει εκλογικά και δημοσκοπικά όχι μόνο τον κατοχικό «Διαχειριστή» το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον (δια της εξαρθρωμένης δικομματικής εναλλαγής) επίδοξο κατοχικό διάδοχο «Διεκδικητή», την ΝΔ.
_
