Πως να σωθεί η Πατρίδα-Μέρος 3:Μια Νέα Μεγάλη Ιδέα για τον 21ο Αιώνα

Επιφυλακτικότητα

Ποιες είναι οι ζωτικές προϋποθέσεις γα την κατάλυση του καθεστώτος εσωτερικής κατοχής και του συστήματος της χρηματοδεσποτείας στη χώρα; Αυτές δεν μπορεί να ανάγονται, όπως επιδιώκει η κοινοβουλευτική αριστερά, στην προσμονή της κυβερνητικής αλλαγής δια μέσου ενός κοινοβουλευτικού ρεφορμισμού που έχει φτάσει στο σημείο του νέου δωσιλογισμού. Ούτε στην ακολουθία των μεμονωμένων, σποραδικών αντιστάσεων τις οποίες πρόκρινε ως υποκατάστατο και ανήγειρε πάνω στα ερείπια του μαζικού κινήματος των Αγανακτισμένων  η παρακμιακή αριστερά. Με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να συσσωρεύει ένα γιγάντιο βραδυφλεγές εκρηκτικό απόθεμα απογοήτευσης και οργής και να παρακολουθεί επιφυλακτικά την διαρκή διαλεκτική των αναποτελεσματικών αποσπασματικών αγώνων και της καθεστωτικής ανασύνταξης.

Αυτή η επιφυλακτικότητα του λαού έχει πολλές όψεις που αντικειμενικά πηγάζουν από:

-Την δραστικότητα και τις συνέπειες του ολοκληρωτικού ταξικού ψυχολογικού πολέμου που η ολιγαρχία της αποικιοποιημένης χώρας μας εξαπολύει αδιάλειπτα απέναντι στο λαό, των μέσων και των μεθόδων της τρομοκρατικής τεχνοφασιστικής χειραγώγησης και του αφοπλισμού των πολιτών. Η στόχευση της είναι το τσάκισμα της λαϊκής θέλησης, η καλλιέργεια μιας μαζικής ψυχολογίας ήττας και η βαθειά μετάλλαξη των κοινωνικών προσώπων  σε α-νόητα άτομα που ιδιωτεύουν ως «πειραματόζωα ποντίκια μέσα στο κλουβί». Η ελίτ για να αποφύγει την οργανωμένη, ενωμένη και καθολική μαζική λαϊκή εξέγερση ενάντια της καλλιεργεί όλες τις προϋποθέσεις για την όξυνση των αντιθέσεων μέσα στο λαό, είναι σπορέας των καθημερινών κοινωνικών «μοριακών εμφυλίων» προσβλέποντας ο ένας να  καταπολεμά τον άλλον. Εξυφαίνει τον χαώδη διαιρετικό κοινωνικό κατακερματισμό.

-Την αποπροσανατολιστική επίδραση που ασκούν ακόμα μέσα στη κοινωνία τα προνομιούχα της στρώματα που διασυνδέουν τα συμφέροντα και τα προνόμια τους με την πλήρη πρόσδεση και απορρόφηση της χώρας μας από τις δομές της δυτικής  μεταφιλελεύθερης υπερπαγκοσμιοποίησης την  Ε.Ε./Ε.Ζ.

-Την αυτιστική απάθεια των σχετικά «εξασφαλισμένων» τμημάτων της κοινωνίας ήτοι των εχόντων ακόμα κάποιους όρους για απασχόληση και υλική επιβίωση.

-Την αδράνεια σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό που διαπιστώνεται από τα ανεξασφάλιστα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας τα οποία στέκονται τώρα μετέωρα και ανήμπορα μπροστά στην καθολική συντριβή των βιοτικών και εργασιακών τους όρων μέσα στη κοινωνική άβυσσο που έχουν πεταχτεί.

Όμως αυτό που σε μέγιστο βαθμό υπερκαθορίζει και αναπαράγει την επιφυλακτικότητα είναι ο συνδυασμός ορισμένων κρίσιμων συντελεστών που ανάγονται στο υποκειμενικό επίπεδο:

α) Ο πρώτος αφορά την δομική και στρατηγική αναξιοπιστία και μόνιμη ανικανότητα συνολικά της οργανωμένης αριστεράς να αναταχθεί ως φάρος- οδηγός  πολιτικής διεύθυνσης, ιδεολογικής έμπνευσης και κοινωνικής χειραφέτησης.

β) Ο δεύτερος κατά συνέπεια αφορά την απουσία ενός κύματος ισχυρής κοινωνικής βούλησης και πίστης για την δυνατότητα μιας επιτυχημένης μαζικής επαναστατικής ρήξης με το καθεστώς ενόσω ταυτόχρονα υπάρχει εμπεδωμένη η λαϊκή επίγνωση και η αποδοχή της αναγκαιότητας για μια τέτοια ρήξη.

γ) Ο τρίτος αφορά την έλλειψη αυτοθεώρησης ήτοι συνεκτικού «πνεύματος» και «νοήματος» με το οποίο να σημασιοδοτούνται, να ενοποιούνται και να  ερμηνεύονται οι πράξεις και οι αγώνες. Να αυτοαξιοποιούνται μέσα σε μια καθολική στρατηγική προοπτική.

Τι χρειαζόμαστε κατά προτεραιότητα

1.-Χρειαζόμαστε μια διαφορετική προσωπική στάση. Να κατανοήσουμε καλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε,  την πληρότητα, δραστικότητα και παγκοσμιότητα της γλώσσας μας, το ίδιο μας το παρελθόν. Διαφορετικά κινδυνεύουμε όχι μόνο να εκπέσουμε από την ιδιότητα του Πολίτη σε αυτήν του Ιδιώτη (του Ηλιθίου-Idiot) αλλά το χειρότερο να εκμηδενιστούμε ως υπάρξεις από τον ανελέητο οδοστρωτήρα της μνήμης τον οποίο οδηγεί η «συνωστισμένη» πέμπτη φάλαγγα του αποδομητικού οικουμενισμού. Να προασπίζουμε λοιπόν τα θεμελιώδη της ιστορίας μας αλλά επίσης να συμμετέχουμε διαρκώς στις διεργασίες αυτής της ιστορίας  δηλαδή στις προϋποθέσεις της ύπαρξης και της συνύπαρξης, της ζωής μας. Αντί να αποστασιοποιούμαστε και να την εγκαταλείπουμε στο έλεος της «κοινωνικής μηχανικής» των εκμεταλλευτικών καταστροφικών και δολοφονικών επικυρίαρχων δυνάμεων.

Να αποδεχτούμε ως πρωτεύουσα αξία και αρετή μας την συνεισφορά μας στην μεταβολή της πορείας, του ρου της ιστορίας. Μαθαίνοντας όμως να ξεχωρίζουμε την  αυθεντική «ξεκάθαρη αλλαγή»  από την μεταμφιεσμένη  «σκοτεινή αλλαγή» ή την  «γκρίζα αλλαγή». Να υποψιαστούμε ότι πρέπει να κάνουμε ηράκλειο αγώνα για την εκτροπή του ρου της ιστορίας. Για την μεγάλη εκκαθάριση της «κόπρου του Αυγείου». Ενάντια στις «ιερές»  εγωκεντρικές κατακτητικές αρχές της νεωτερικότητας δηλαδή  της «εξέλιξης», της «προόδου», της προκρούστειας τυραννίας του «μέλλοντος». Να απελευθερώσουμε τον κοινωνικό μας χρόνο από την περιοριστική γραμμική επίδραση  παρελθόν=>παρόν=>μέλλον. Να αντιστρέψουμε την εξέλιξη και να αναδιοργανώσουμε τον  κοινωνικό  μας χρόνο με βάση την δυναμική πολύπλοκη αλληλεπίδραση ανάμεσα σε παρελθόν<=> παρόν<=>μέλλον. Που  κέντρο της θα έχει το ίδιο το Παρόν. Η «σωτηρία» δεν βρίσκεται μέσα στο μέλλον αλλά μόνο μέσα στο παρόν και για το λόγο τούτο πρέπει να «εξορυχτεί». Αυτό εκτός των άλλων θα πει να περάσουμε στην αυτοαξιολόγηση για τον δικό μας θετικό ή  αρνητικό παρελθόντα ρόλο που συνέδραμε σε τούτο το παρόν. Άρα να επανασυνδεθούμε με αυτό με βάση όχι την «Δικαιολογητική» αλλά την Πολιτική.

2.-Χρειαζόμαστε μια άλλη θέαση των πλανητικών αγώνων. Σημαντικό προς τούτο είναι να κάνουμε σωστή διάγνωση της φάσης των μακρών κυμάτων του παγκόσμιου πολιτικού κύκλου. Ο κύκλος αυτός έχει ήδη τεθεί σε τροχιά ανόδου με πιθανότητα κορύφωσης του κοντά στο «έτος ορόσημο». Αυτό το έτος- ορόσημο έχει δύο όψεις:

α) Η πρώτη όψη του είναι  η κωμική: Η γερμανο-ευρωπαϊκή ελίτ προσβλέπει στην ανάπτυξη της με το  σχέδιο «Ευρώπη 2020». Σε συγχορδία μαζί της και η  δική μας Τρόικα με την γελοιογραφική μνημονιακή στατιστική της θέτει το 2020 ως εκείνο το έτος που το «στόμα του φιδιού θα αρπάξει την ουρά του» δηλαδή εκεί που το  χρέος υποτίθεται θα  ξαναφτάσει στο ίδιο ποσοστό με εκείνο της εκκίνησης του αποικιοκρατικού προγράμματος.

β) Η δεύτερη όψη του είναι  η σοβαρή: Διότι εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο το σύστημα της Δύσης ένα νέο ανοδικό κύμα κοινωνικής σύγκρουσης που κυοφορεί την γενική εξέγερση είναι ήδη καθ' οδό. Οι κοινωνικές βάσεις τούτης της γέννας είναι πολλές με σημαντικότερες:

i) Την μαζική καταστροφή και την πληβειοποίηση του πολυπληθούς δυναμικού  των μικρομεσαίων στρωμάτων.

ii) Το μεγάλο πλεόνασμα των αποφοίτων νέων δίχως καμιά προοπτική απασχόλησης.

iii) Την αλληλουχία της πελώριας κοινωνικής ανισότητας στις σχέσεις κατανομής και του τέλους της εργασίας. Την εκρηκτική αλληλεπίδραση απόλυτης εξαθλίωσης και γιγάντιας ανεργίας.

Η δεκαετία που διανύουμε είναι λοιπόν μια εποχή κλιμάκωσης. Μεγάλων Πολέμων και Μεγάλων Εξεγέρσεων. Εάν οι «γιορτές έναρξης»  ήταν για παράδειγμα ο αραβικός ξεσηκωμός είναι βέβαιο πως οι «γιορτές λήξης» θα διαδραματίζονται κάτω από τον μεγάλο σαρωτικό ξεσηκωμό μέσα στην ίδια την Δυτική Περιοχή. Μέσα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ με κορύφωση κοντά στο «έτος ορόσημο» το  2020.

3.-Χρειαζόμαστε μια κατάλληλη «μεγα-μηχανή» αγώνα. Με βάση την προηγούμενη θέση και μπροστά στο γήρας και την ακαταλληλότητα των ιστορικών οργανωτικών μορφών νομίζουμε ότι στα αμέσως επόμενα χρόνια η αντικειμενική τάση θα είναι  η επαυξημένη κοινωνικοπολιτική ζήτηση και παραγωγή των όρων για μια «νέου τύπου» μαχόμενη Υποκειμενικότητα. Ειδικότερα στη χώρα μας χρειαζόμαστε μια αποτελεσματική ιδεολογικο-πολιτική οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα. Μέσω της οποίας να πολεμήσουμε αποτελεσματικά την σύγχρονη Τριπλή Κατοχή της Ελλάδας:

α) Κατοχή των δυτικών «μεγάλων δυνάμεων».

β) Κατοχή της τοπικής κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας.

γ) Κατοχή των στιφών της αλλογενούς λαθρομετανάστευσης.

Πέρα από τα ψευδο-δημοκρατικά αντιπροσωπευτικά είδωλα των ανόητων φαντασιώσεων για την διαμόρφωση της υποκειμενικότητας ποια μπορεί να είναι αυτή η «μηχανή» διεξαγωγής της αντισυστημικής σύγκρουσης που θα  επιχειρήσει και θα κατορθώσει να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας και να επιφέρει τη δυναμική της κίνηση, ανακόπτοντας την θανατερή κάθοδο της χώρας και να την οδηγήσει σε μια αναστροφή  δημιουργικής ανόδου; Για την εθνικοαπελευθερωτική - κοινωνικοαπελευθερωτική  πολιτική μια τέτοια πολιτική «μηχανή» δεν μπορεί να είναι ένα νέο ΕΑΜ καθώς εκείνο τότε  αντιστεκόταν στην εξωτερική στρατιωτική κατάκτηση και  βασιζόταν στο ηγεμονικό κομμουνιστικό του κέντρο, το ΚΚΕ της περιόδου κατοχής. Ούτε βέβαια ένα συνασπισμένο οργανωτικό «καρτέλ» ένα  συνολικό ομόσπονδο «μέτωπο» των επί μέρους σημερινών αυτοτελών οργανώσεων οι οποίες αξιολογούν την αλληλεξάρτηση του «Όλου» και του «Μερικού» με τρόπο αυτοαναφερόμενο, πάντα υπέρ του δεύτερου (δηλαδή του εαυτού τους, του «χαρακτήρα», των «θέσεων» και της «γραμμής» τους)  κάτω από την γενική θέαση και πρακτική πολιτική της αυτοκεντρικής καθολικής επικράτησης της κάθε μιας ομάδας απέναντι στις άλλες.

Για μια ελπιδοφόρα ιστορική δυναμική για το λαό και τη χώρα μεταξύ των άλλων βασικών παραγόντων συμβολής σήμερα αποτελεί η κατά προτεραιότητα αυταξία, η αξιογόνα ανάπτυξη και η υποκειμενική κεφαλαιοποίηση της «Αλληλεγγύης». Η ιδεολογικο-πολιτική οικοδόμηση των τριών βαθμίδων της κλίμακας της συλλογικής αλληλεγγύης σε πατριωτική-κοινωνική-πολιτισμική απελευθερωτική βάση: α) Αλληλεγγύη Επιβίωσης μέσα στο λαό – β) Αλληλεγγύη Αγώνα των δικτύων του νέου λαϊκού κινήματος- γ) Αλληλεγγύη Αφοσίωσης του «Οδηγητικού Πυρήνα».

 Ως προς το (γ) σημείο, η ιστορία της ανθρωπότητας μας διδάσκει ότι σε πολύ κρίσιμες καμπές για την επιβίωση μιας κοινότητας, η αλματική  κίνηση προς τα μπρος του λαού μπορεί να κατορθωθεί μόνο εάν  μια ομάδα εξυψωθεί ως μαχόμενη «αριστο-κρατία» του νοήματος και της αρετής (όχι της καταγωγής αίματος) και εισέλθει μέσα στην περιοχή της έσχατης στράτευσης. Προσφέροντας μια ηθικο-πνευματική και πολιτική ηγεσία, μια αποφασισμένη ανιδιοτελή πρωτοπορία η οποία επιτυγχάνει μεταξύ των μελών της ένα ακατάλυτο ζωοποιό δυναμικό συνεκτικό δεσμό. Μια ακατανίκητη αλληλοϋποστήριξη (=απόλυτη αμοιβαία αφοσίωση) δηλαδή μια κοινή ταυτότητα με άξονα την στρατευμένη βούληση να πρωταγωνιστήσουν και να καταπολεμήσουν τον εχθρό ο ένας για τον άλλον και όλοι μαζί για την ευρύτερη κοινότητα. Για μας στη σημερινή Ελλάδα η δημιουργία ενός τέτοιου οδηγητικού Κέντρου ακατάλυτης Αλληλεγγύης θα πρέπει να πατάει σε ορισμένες δυνατές προϋποθέσεις. Πρώτον στην «ιερότητα του Σκοπού».  Δεύτερον ο Σκοπός δεν αγιάζει τα Μέσα. Για τούτο θα πρέπει να έχουμε επίγνωση της τραγικότητας της δυαδικής τους φύσης. Τρίτον στην αδιαπραγμάτευτη εσωτερική λειτουργική  Δημοκρατία, όχι ως μια μορφή τυπικής θέσμισης με τους  μεγάλους και μικρούς δημαγωγούς και  τους καταχραστές της, αλλά ως ζώσα  ουσία νοήματος. Εντός της περιοχής του «λόγον διδόναι», της «ισηγορίας», «ισονομίας» και «ισοκρατίας». Και είναι αυτό που θα εμπνεύσει την πλειοψηφία του λαού να ακολουθήσει. Και  ένα  τμήμα αυτού του λαού, υψηλής συνείδησης, οργάνωσης και κινητοποίησης να σηκώσει στους ώμους του το δυσβάστακτο φορτίο των μεγάλων μαχών της απελευθερωτικής προσπάθειας.

4.-Χρειαζόμαστε μια νέα αυτοεπίγνωση. Στη βάση της πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση πως έχουμε περάσει την Εποχή της Παρασιτικής  Ηδονοθηρίας και έχουμε εισέλθει στην Εποχή της Επιβίωσης και της Οδύνης. Στο επιστέγασμα της πρέπει να είναι η κατανόηση ενός κομβικού σημείου. Ότι εάν η λαϊκή πλειοψηφία, όλοι μαζί σε μια στιγμή εξέλθουμε από την δηλητηριώδη ψευδο-ασφάλεια του ιδιωτικού ή τις σποραδικές  χειραγωγημένες αντιδράσεις και ξεσπάσουμε ταυτόχρονα την προσωπική οργή μέσα στην «οργισμένη περιοχή» του συλλογικού, καταλαμβάνοντας πόλεις και χωριά, πλατείες και δρόμους της χώρας με αποφασιστικότητα και διάρκεια σε μια μεγάλης κλίμακας αναμέτρηση με το ολιγαρχικό αποικιοκρατικό καθεστώς αυτό είναι απολύτως βέβαιο πως θα συντριβεί.

5.-Χρειαζόμαστε ένα νέο «νόημα για την αλήθεια». Που με αυτό να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά τον φιλελευθερισμό (τον νεοφιλελευθερισμό και τον σοσιαλφιλελευθερισμό). Με το οποίο να μπορέσουμε να χειραφετηθούμε και να υπερβούμε τις ηττημένες από αυτόν, γερασμένες παραδοσιακές ιδεολογίες του εθνικοσοσιαλισμού και του σοσιαλισμού. Αφού όμως πρώτα παρακρατήσουμε και αξιοποιήσουμε πρωτευόντως το θεμελιώδες «ζωοποιό πνεύμα» του σοσιαλισμού (αρχές της κοινωνικής ισότητας και του πολέμου στον φιλελευθερισμό) καθώς και όσα θετικά στοιχεία εμφιλοχώρησαν δευτερευόντως και με τρόπο στρεβλωτικό μέσα στον εθνικοσοσιαλισμό (η αρχή του έθνους).  Χρειαζόμαστε λοιπόν μια Νέα Μεγάλη Ιδέα ώστε να ανασυνθέσουμε να νοηματοδοτήσουμε και να μεγαλώσουμε την κοινωνική, εθνική και γεωπολιτική θέαση και προοπτική του ελληνισμού.

Σκέψεις σχετικά με τους μεταβατικούς στόχους του αγώνα για  εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Εδώ δεν έχει σημασία  μια υποκειμενιστική αναλυτική παράθεση ενός μακρού καταλόγου με εξειδικευμένους βραχυχρόνιους και μακροχρόνιους στόχους και μέτρα. Αυτό που κατ΄ αρχήν χρειαζόμαστε  είναι ο γενικός προσανατολισμός του αγώνα και προς τούτο ένας βοηθητικός  μεταβατικός πλοηγός. Διότι σε τελική ανάλυση το κυρίαρχο πεδίο διαμόρφωσης και αξιολόγησης ενός αναλυτικού σχεδιαγράμματος για τον εθνικό και κοινωνικό απελευθερωτικό μετασχηματισμό μπορεί να είναι μόνον οι ίδιες οι συνθετικές παραγωγικές και νομιμοποιητικές διαδικασίες και προσπάθειες μέσα στη λειτουργία του  λαϊκού κινήματος.

-Στην κοινωνική σφαίρα

Στην κοινωνικο-οικονομική σφαίρα η ελληνική κοινωνία πρέπει για την επιβίωση και την απελευθέρωση της να απαλλαγεί από την εξουσία της διεθνούς χρηματοδεσποτείας και της εγχώριας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Να θέσει τις βάσεις της απεξάρτησης της από τις εξαρθρωτικές δομές της άνισης ανάπτυξης μέσα στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και των παγκοσμιοποιημένων αγορών. Προς τούτο και για να εκπληρωθεί η αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας στην κοινωνικο-οικονομική περιοχή  ο λαός μας πρέπει να αποκτήσει την απόλυτη πρόσβαση, τον έλεγχο και την αυτοδυναμία  σε 5 βασικούς τομείς: ι) την διατροφή ii) την ενέργεια  iii) την υψηλή τεχνολογία (κυρίως μέσω της εγχώριας «φαιάς ουσίας»)  iv) τα στρατηγικά μέσα παραγωγής και διανομής v) το χρήμα / την χρηματοδοτική πίστη .

Στην πρώτη φάση αυτής της τιτάνιας προσπάθειας περιλαμβάνονται:  α) η έξοδος από την Ε.Ε / ΟΝΕ, η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα την Δραχμή – και η άσκηση μιας  αυτοδύναμης οικονομικής πολιτικής (νομισματική, συναλλαγματική, δημοσιονομική, έλεγχοι).  β) η  μη αναγνώριση - και η  άμεση μονομερή παύση πληρωμών του τοκογλυφικού Χρέους - η ακύρωση των μνημονίων, δανειακών συμβάσεων, εφαρμοστικών νόμων. γ) η άμεση καταγραφή στο Δημόσιο Λογιστικό των γερμανικών πολεμικών οφειλών (επανορθώσεων προς το δημόσιο και αποζημιώσεων προς τους πολίτες) ως άμεσων απαιτήσεων της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας. Να σημεωθεί ότι το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα εκτιμά το σύνολο των γερμανικών υποχρεώσεων, προς το Δημόσιο, σε 1 τρις και 200 δις ευρώ! (ενημέρωση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων στις 27 Ιουλίου 2011).  δ) η  χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση και η κρατικοποίηση των σημαντικότερων τραπεζών (στην ιδιωτική Τράπεζα της Ελλάδας η συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου είναι 8,93% !) για να επιτευχθεί ο ελληνικός δημόσιος έλεγχος στην εκτύπωση/κυκλοφορία του χρήματος, στη πίστη και στη διαχείριση/διακίνηση των κεφαλαίων. ε) η κοινωνικοποίηση όσων οικονομικών μονάδων είναι στρατηγικής σημασίας για την επιβίωση του λαού και την αυτοδύναμη και ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας. στ) η καθολική αντικλεπτοκρατική και ουσιαστική άμεση προοδευτική φορολόγηση των εισοδημάτων καθώς και της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με την επιβολή αποτελεσματικού γενικού κοινωνικού ελέγχου  «πόθεν έσχες» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (τραπεζικοί λογαριασμοί,  ακίνητα κλπ). Ιδιαίτερη μέριμνα για την  επί των εσόδων (και όχι επί των κερδών)  ουσιαστική φορολόγηση των πολυεθνικών εταιριών (ισχυρότερα αυτών του τριτογενή τομέα) και βέβαια των ασύδοτων εφοπλιστών που τυγχάνουν πλήρους φορολογικής ασυλίας. ζ) η προσπάθεια επαύξησης των δημοσίων εσόδων με την ορθολογική και ισορροπημένη εθνική αξιοποίηση του τεράστιου ιστορικού, πολιτισμικού, περιβαλλοντικού και φυσικού πλούτου της χώρας. ( i. Της αστείρευτης «πλουτοπαραγωγικής μας πηγής» που ονομάζεται αρχαία και βυζαντινή ιστορική και πολιτισμική κληρονομία η οποία έχει κεντρική πλανητική σπουδαιότητα - ii. του φυσικού και οικιστικού μας περιβάλλοντος που είναι σπάνιας και μοναδικής ομορφιάς - iii. των παραγωγικών ορυκτών (μεταλλεύματα, χρυσός, όσμιο, ουράνιο κλπ) και ενεργειακών  πόρων (ηλιακή ενέργεια, υδρογονάνθρακες κλπ ). η) η ανάταξη όλου του  συστήματος ασφάλισης, υγείας, παιδείας κλπ που θα υπηρετεί το λαό στη βάση ενός αντικλεπτικού, ορθολογικού δημόσιου χαρακτήρα. θ) τα προηγούμενα θα στηριχθούν από μια νέα παραγωγική δημοκρατική κοινωνική  συμμαχία ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης, ισόρροπης και ολοκληρωμένης οικονομικής ανάπτυξης. Εδώ το βάρος δίνεται στην τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα, στον αντιπαρασιτικό δυναμισμό εμπορίου και  υπηρεσιών και σε τούτο το έδαφος η επιλεκτική πρόκριση όσων χρήσιμων εισροών επενδύσεων θα εξυπηρετούν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί του άχρηστου πλαστού σχηματισμού κεφαλαίου κυρίως στον τριτογενή τομέα που προωθεί η  ΕΕ/ΟΝΕ. Να σημειώσουμε εδώ ότι στη προσπάθεια της η Ελλάδα να αποκτήσει αγροτική παραγωγική αυτάρκεια πρέπει κατά προτεραιότητα μεταξύ των άλλων να εξασφαλίσει:  i. την οργανωμένη ανάπτυξη  Δημόσιας Τράπεζας-Κυβωτού Σπόρων (δηλαδή γενετικού υλικού της ελληνικής βιοποικιλότητας) που να μπορεί να παρεμβαίνει ενεργά και να καλύπτει την ζήτηση των αγροτικών επαγγελματικών αλλά και των ερασιτεχνικών καλλιεργειών –ii. την απαλλαγή της χώρας γενικότερα από τον έλεγχο των ξένων αγροτοβιομηχανικών πολυεθνικών και  βιοτεχνολογικών μεγαεταιριών.

Στην κοινωνικο-πολιτική σφαίρα: α) την εκδίωξη από τον θώκο της κρατικής εξουσίας των πολιτικών κυβερνητικών εντολοδόχων διαχειριστών της διάλυσης της χώρας καθώς και  την συντριβή όλων των διαπλεγμένων με  την διεθνή χρηματοδεσποτεία και τοπική ολιγαρχία συσπειρώσεων και δικτυώσεων όπου απεργάζονται τις εναλλακτικές μονοκομματικές, συμμαχικές, οικουμενικές κ.ο.κ. μορφές της αποικιοποίησης και της κατοχής. β) την παραδειγματική τιμωρία των αξιόμεμπτων συνωμοτών προδοτών  της κατάκτησης, της καταλήστευσης και της καταστροφής της Ελλάδας από τα δυτικά τοκογλυφικά κέντρα, τις μεγατράπεζες, τις πολυεθνικές και τους ντόπιους ολιγάρχες συνεταίρους τους  γ) την αναδιοργάνωση των δομών και των λειτουργιών όλων των βαθμίδων και τομέων του κράτους κάτω από εθνικό-λαϊκό έλεγχο, κατακαίοντας παράλληλα τις ανήθικες, ανομικές και τελικά αντεθνικές συσπειρώσεις και πρακτικές της διαπλοκής και της διαφθοράς - την κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης όλων των κομμάτων, των ΜΚΟ κλπ καθώς και των πάσης φύσεως  χαριστικών παροχών και μεταβιβάσεων στις οικονομικές, εκδοτικές, πολιτικές, ιδεολογικές και πολιτιστικές ελίτ. δ) την επιβολή της αυθεντικής εκδοχής του ελληνικού λαού ως Νέας Απελευθερωτικής Μεταπολίτευσης, ο οποίος και θα συγκαλέσει ως καθοριστικό κομβικό σταθμό της πρωταγωνιστικής και αδέσμευτης δράσης του την δική του Συντακτική Εθνοσυνέλευση αρνούμενος τα αναθεωρητικά ή συντακτικά εκτρωματικά  υποκατάστατα των δειμοκρατών ελιτιστών  που απεργάζονται διαρκώς στα παρασκήνια τις νέες θεσμικές υπεραυταρχικές μορφές για την παγίδευση του. Ώστε ο κινητοποιημένος λαός να επιβάλλει στο Νέο Καταστατικό Χάρτη της Ελλάδας μεταξύ των άλλων και πρωταρχικά τις τρεις απαράβατες αρχές-πρόνοιες: i. την πρόνοια του θεμελιώδους δικαιώματος της εργασίας  και της πλήρους απασχόλησης για όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες ως υποχρέωσης του κοινωνικού κράτους – ii. την πρόνοια της συνταγματικής κατοχύρωσης του οικονομικού (εθνικού και  λαϊκού) ρόλου του κράτους και του αποφασιστικού εθνικού και κοινωνικού ελέγχου σε κρίσιμης στρατηγικής σημασίας τραπεζικές,  οικονομικές και εκδοτικές (ΜΜΕ) επιχειρήσεις –iii. την πρόνοια των θεσμών του άμεσου δημοκρατικού ελέγχου στα σημαντικά ζητήματα τόσο στην κεντρική βαθμίδα (μεταξύ των οποίων τα τακτικά δημοψηφίσματα υπό όρους ισηγορίας, την λογοδοσία και την ανακλητότητα των  βουλευτών και των διοικούντων κλπ) όσο και στις περιφερειακές, τοπικές και επιχειρησιακές βαθμίδες.

-Στην εθνική σφαίρα

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε  αλληλένδετα ζωτικά εθνικά  θέματα:

α) Την κατάλυση της εθνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής μας κυριαρχίας λόγω της υποτελούς ένταξης της Ελλάδας στους δυτικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε./ΟΝΕ) με συνέπεια τη σημερινή ολοκληρωτική κατοχή της χώρας. Ο αγώνας αποτίναξης αυτής της κατοχής, της απελευθέρωσης του λαού και του έθνους  από τα νεοαποικιακά δεσμά του χρηματοδεσποτικού συστήματος και τους υπερ-ατλάντειους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς εξάρτησης, ελέγχου και επιβολής  για να είναι νικηφόρος πρέπει μεταξύ των άλλων να δημιουργήσει στη χώρα μας ισχυρές εθνικές-λαϊκές βάσεις Λαοκρατίας και Οικονομικής Αυτοδύναμίας. Από αυτή την άποψη και πάνω στη προτεραιότητα της λαοκρατίας = λαϊκής εξουσίας = δημοκρατίας έχουμε ταυτότητα και όχι ιεράρχηση μεταξύ εθνικής και κοινωνικο-οικονομικής απελευθέρωσης. Κάτι που μέσα στο πεδίο του λαϊκού κινήματος δεν μπορούν να το αντιληφθούν τόσο οι υποστηρικτές της άποψης ότι η εθνική ανεξαρτησία προηγείται του κοινωνικού μετασχηματισμού όσο και οι υποστηρικτές της άποψης ότι ο δεύτερος προηγείται της πρώτης.

β) Τα αλλεπάλληλα κύματα της λαθρομετανάστευσης ως συνδυασμένο δυτικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο εποικισμού και τουρκικό σχέδιο εθνολογικού και κοινωνικού εκφυλισμού της χώρας και του λαού [1].

γ) Την άσκηση και περιφρούρηση του συνόλου των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Πρωταρχικά δε α) με μονομερή νομοθετική πράξη άμεση ανακήρυξη του Αιγαίου ως «Παρακτίου Αρχιπελάγους» («Coastal  Archipelago»), χάραξη των ευθειών ακτογραμμών βάσης και υποβολή στον ΟΗΕ και στον Διεθνή Οργανισμό Ναυσιπλοΐας-ΙΜΟ (Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας της 10ης Δεκεμβρίου 1982, άρθρο 7) [2]. Αυτό είναι προϋπόθεση ώστε στη συνέχεια η Ελλάδα να περάσει β) στη θέσπιση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης/Υφαλοκρηπίδας. Εάν πάμε πρώτα σε ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας μετά δεν επιτρέπεται από το διεθνές δίκαιο η  κατάρτιση του συστήματος των παράκτιων αρχιπελαγικών γραμμών. Ως προς την Ελληνική ΑΟΖ αυτή συμπεριλαμβάνει το κρίσιμης σημασίας Καστελόριζο (Σύμβαση περί Δικαίου της Θάλασσας 1982, άρθρα 55-57 & 121) και η ανακήρυξη της πρέπει  να επιτελεστεί ως κυριαρχική πράξη του κράτους με ψήφιση νόμου, αγνοώντας την Τουρκία, καθώς αποτελεί  προϋπόθεση για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου των υδρογονανθράκων. Στη συνέχεια μπορεί η Ελλάδα να έρθει σε συμφωνία πρώτα με Κύπρο και Αίγυπτο για την διαχωριστική γραμμή.  Εδώ ας επισημανθεί ότι όχι μόνο οι τωρινές κυβερνήσεις της Τρόικα, αλλά όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις απέφυγαν κάθε προσπάθεια για την κατοχύρωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και να αξιοποιήσουν προς τούτο τις διεθνείς συμβάσεις στα θέματα της Αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 ν. μιλίων ή της συμφερότερης λύσης που προσφέρεται από το καθεστώς του Παρακτίου Αρχιπελάγους, του εναέριου χώρου, της Υφαλοκριπίδας/ΑΟΖ κλπ κλπ. Αυτό λόγω της δουλικής υποταγής όλων στους υπερ-ατλάντειους αμερικανικούς και γερμανικούς μακροχρόνιους σχεδιασμούς για  την αρπαγή των πόρων της χώρας καθώς και στη στρατηγική του τουρκικού επεκτατισμού. Σήμερα δε συνεπικουρούνται σε τούτη τη στάση και από τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ ο οποίος προβάλει τα  φοβικά του σύνδρομα (= «κίνδυνος πολέμου με Τουρκία… που δεν είναι αυτό μέσο επίλυσης διαφορών») και προκρίνει  την διαπραγμάτευση, τη διαιτησία και τον συμβιβασμό με τη Τουρκία μέσα στα πλαίσια του αμερικανικού σχεδίου της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου.

δ) Το πρόβλημα της εθνικής μας ασφάλειας ήτοι των εντεινόμενων εξωτερικών απειλών (Τουρκικός Νεο-Οσμανισμός, επεκτατικός εθνικισμός ΠΓΔΜ, πρόγραμμα της «Μεγάλης Αλβανίας «από την Πρέβεζα μέχρι το Πρέσεβο από τα Σκόπια μέχρι την Ποντγκόριτσα»). Οι απειλές αυτές έχουν μεν ενδογενή χαρακτήρα όμως εκτρέφονται παραπέρα από την Υπερ-Ατλάντεια Αυτοκρατορία ως βασική μέθοδος κατατριβής για την καθυπόταξη της Ελλάδας [3]. Είναι σαφές πως η Ελλάδα χρειάζεται τη μέγιστη αμυντική ισχύ που να συμπεριλαμβάνει τις πιο προχωρημένες δομές παλλαϊκής άμυνας για την προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας και μεταξύ των άλλων του κρίσιμου εθνικού χώρου Ήπειρος/Μακεδονία/Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος σε μια περίοδο που (αμέσως μετά το Ιράν) ανατέλλει η πυρηνική Τουρκία.

ε) Την ανάγκη προστασίας των ιστορικών ελληνικών μειονοτήτων που υφίστανται μεγάλη πίεση στις γειτονικές χώρες (Τουρκία, Αλβανία κ.α.).

-Στη γεωπολιτική σφαίρα

α) Η εθνική-λαϊκή οικοδόμηση και η αυτοδυναμία δεν σημαίνει εθνικός απομονωτισμός.

Το στρατηγικό σύνθημα του μεταδικτατορικού καραμανλισμού «Ανήκoμεν εις την Δύσιν» μορφοποιήθηκε στην μεταπολιτευτική Μεγάλη Ιδέα της ελληνικής ολιγαρχίας, τον «Ευρωπαϊσμό» με τον οποίο δεν αποτύπωνε απλώς μια δουλική δυτικοφροσύνη αλλά και την προσδοκία της να αναβαθμιστεί μέσα στο κλαμπ των προνομιούχων ελίτ της Εσπερίας. Η σημερινή πραγματικότητα όπου η ελληνική κοινότητα ρίχνεται στην άβυσσο του πλανητικού καταμερισμού της εργασίας από τις γερμανο-ευρωενωσιακές αποικιοκρατικές πολιτικές εκτός τις οδυνηρές επιπτώσεις για το λαό της χώρας είναι παράλληλα και η αποκαλυπτική στιγμή για τις γκρεμισμένες ψευδαισθήσεις της εγχώριας ελίτ. Ψευδαισθήσεις που για δεκαετίες μπορούσαν να συμπαρασέρνουν την πλειοψηφία του λαού στην παρασιτική-υπερκαταναλωτική στρατηγική της αυταπάτης μέσα στο «απαστράπτον ηδονοθηρικό βασίλειο»  της ενωμένης ευρωπαϊκής κοινότητας και  του ευρώ. Η γερμανοευρωπαϊκή νεοαποικιοποίηση αφού εξ αρχής σάρωσε όλους τους κοινωνικούς όρους ύπαρξης των ανεξασφάλιστων κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, αμέσως μετά συμπεριέλαβε στην εξοντωτική της περιδίνηση τους νοικοκυραίους και τα λοιπά σχετικά καλοζωισμένα τμήματα των «μη προνομιούχων» ενώ  τώρα φαίνεται να πλησιάζει απειλητικά την ίδια την ελληνική ληστοκρατική ελίτ εξυφαίνοντας την ίδια την στρατηγική της συμπίεση και συρρίκνωση.  Και αυτό όχι  μόνο εξουδετερώνοντας όλες τις βλέψεις της στις ιδιωτικοποιήσεις των οργανισμών και της περιουσίας του Δημοσίου ή στο σχέδιο λεηλασίας των φυσικών πόρων της Ελλάδας  αλλά εποφθαλμιώντας στο εξής όλες τις ιδιοκτησιακές και ελεγκτικές προσβάσεις της ελληνικής επιχειρηματικής κλεπτοκρατίας σε μια σειρά από τομείς (τράπεζες, μεγάλα δημόσια έργα,  ΜΜΕ κλπ κλπ).

Τώρα και με βάσει τις δραματικές διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις των πραγμάτων ποιος μπορεί να είναι ένας διαφορετικός γεωστρατηγικός  δρόμος για την Ελλάδα σε αντιδιαστολή με την διαζευκτική της πρόσδεση είτε στην γερμανική είτε στην αμερικανική σφαίρα επιρροής;

Στη περασμένη περίοδο του συστήματος της Γιάλτας, των δυο ανταγωνιστικών αυτοκρατοριών (σοβιετική και αμερικανική) παρείσφρεαν κάποιοι όροι που λειτουργούσαν ως εγγυητές της σχετικής εθνικής αυτονομίας για κάποιες άλλες χώρες (εξού και η δημιουργία του Κινήματος των Αδεσμεύτων). Αμέσως μετά τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου καθώς και ολόκληρης της παγκόσμιας τάξης της Γιάλτας τα περισσότερα κράτη ευθυγραμμίστηκαν με το δυτικό καπιταλιστικό στρατόπεδο και ειδικά με την αδιαμφισβήτητη ισχύ του αμερικανικού μονοπολισμού. Ορισμένα όπως η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν που αγνόησαν αυτό τον πλανητικό μεγα-μετασχηματισμό και στάθηκαν ενάντια στο μονοπολικό πρότυπο γνώρισαν πάνω τους τη πολεμική επέλαση της Νέας Τάξης. 

Στον 21^ο αιώνα κανένα εθνοκράτος δεν θα μπορεί μακροπρόθεσμα να υπερασπιστεί αποτελεσματικά την όποια κυριαρχία και την αυτοδυναμία του σε συνθήκες απομονωτισμού και ερχόμενο σε ουσιαστική αντίθεση με την υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορία και την ευρύτερη συνάθροιση μεγάλων κεντρικών και περιφερειακών χωρών γύρω από αυτήν. Ίσως μπορεί μεν μέσα από μια «πολυδιάστατη στρατηγική» σχέσεων και ελιγμών να θεωρήσει πως κερδίζει κάποιο χρόνο αλλά εκτός του ότι αυτό είναι αμφίβολο ο ίδιος ο  χρόνος τελικά δεν αποτελεί την σωτήρια λύση. Ειδικά χώρες που καταλαμβάνουν θέση στη πιο κρίσιμη περιοχή της παγκόσμιας Γεωγραφίας όπως η Ελλάδα με αυξημένες εξωτερικές επιβουλές και απειλές μια γεωστρατηγική επιλογή του εθνικού απομονωτισμού, ήτοι της εθνοκρατικής αυθυπαρξίας θα συνιστούσε ένα άκρως επικίνδυνο μύθο.

β) Για μια Νέα Γεωστρατηγική Ένταξη. O Μεγάλος Ιστορικός-Πολιτισμικός  Χώρος της Βυζαντινής και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Έλληνες και Ρώσοι φαίνεται να συνδέονται με μια «κοινή μοίρα». Στην αρχαιότητα η σχέση αποτυπώνεται στην γριφώδη μυθολογική παράδοση κατά την οποία ο θεός Απόλλων κάθε φθινόπωρο ταξίδευε στο έθνος των Υπερβορείων και την άνοιξη επέστρεφε στα Ιερά της Δήλου και των Δελφών, στα οποία εκτός των Ελληνίδων υπηρέτησαν κάποιες ιέρειες Υπερβόρειες. Πολύ αργότερα μετά την προσχώρηση του Ρωσικού Λαού με επικεφαλής τον Τσάρο Βλαντιμίρ το 988 Μ.Χ. στην Ορθοδοξία η κεντρική ενοποιητική διάσταση της μεγάλης οντολογικής παράδοσης του Βυζαντίου (της υπό Ελληνικό χαρακτήρα Ρωμανίας) και της Ρωσίας ήταν η βαθύτατη οργανική ελληνορθόδοξη - αυτοκρατορική συμμαχία τους. Η συμμαχία αυτή μεταξύ των άλλων ανέδειξε ως κεντρικό τον ιστορικό πολιτισμικό άξονα στις σχέσεις των δυο λαών ενώ στο διάβα των αιώνων πήρε τη μορφή της συμπόρευσης των Ελλήνων και των Ρώσων στον αγώνα απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στον 20^ο αιώνα η συμπαράταξη εκδηλώθηκε στην αντίσταση απέναντι στον Φασισμό και τον Ναζισμό και στη συνέχεια (παρά τις όποιες διαφορές) βρήκε ορισμένα κοινά ιδεολογικά και κοινωνικοπολιτικά υποστηρίγματα και αναφορές στο επίπεδο των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων απέναντι στην αμερικανική αυτοκρατορία.

Όσοι σήμερα συντεταγμένοι πίσω από τον μεταμοντέρνο φιλελευθερισμό και τα πάσης φύσεως φοβικά σύνδρομα, υποστηρίζουν με πάθος την αναγκαιότητα της γεωστρατηγικής παραμονής της χώρας μέσα στο σύστημα της Δύσης και ταυτόχρονα μιλάνε για δυνατότητα «ανεξάρτητης, δυναμικής και ειρηνικής εξωτερικής πολιτικής» το λιγότερο είναι βαθιά νυχτωμένοι και το περισσότερο ψεύδονται συνειδητά.  

Αυτό το οποίο για την Ελλάδα του 21^ου αιώνα στέκει μετέωρο και ζητά νηφάλια, επεξεργασμένη (με συνυπολογισμό όλων των παραγόντων) και αποφασιστική απάντηση είναι η δυνατότητα σωτηρίας της χώρας και του λαού προκρίνοντας μια επιλογή εξόδου μια αποένταξη από την υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορία και το γεωπολιτικό-γεωοικονομικό σύστημα υπερπαγκοσμιοποίησης της Δύσης και μια συνακόλουθη επιλογή αναένταξης της (συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου) σε ένα συγκροτημένο Κεντρικό Μεγάλο Χώρο, σε μια εναλλακτική «περιφερειακή παγκοσμιοποίηση» θεμελιωμένη στην αναδιοργάνωση και ανάταξη της Μεγάλης Ενοποιημένης Πολιτισμικής Περιοχής της Βυζαντινής και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Αυτή η γεωπολιτική και γεωοικονομική στρατηγική στροφή ίσως πια να μην αφορά μια επιλογή ανάμεσα σε άλλες αλλά να είναι αναπόφευκτη για τν ίδια τη  διάσωση και την επιβίωση του Ελληνισμου στον 21^ο  αιώνα.

Μιλάμε για την νομιμοποιημένη προοπτική της γεωστρατηγικής διεθνικής ένωσης μεταξύ των λαών και των χωρών που επιχειρούν την αυτοδυναμία τους και αναφέρονται σε μια κοινή κληρονομία, σε ένα κοινό σύστημα αξιών και έχουν εμβαπτιστεί στον ίδιο ιστορικό τύπο πολιτισμού με κινητήριους άξονες από το ένα μέρος την ακατάβλητη ζωοποιό αίγλη της Ελληνικής αρχαίας και βυζαντινής «γλώσσας», «επιστήμης» και «νοήματος» και από το άλλο μέρος το δυναμικό της Ρωσικής πνευματικότητας και ισχύος. Και είναι αυτό το κοινό πολιτισμικό πεδίο αναφοράς και η «κοινή μοίρα» πάνω στο οποία μπορούν να βασιστούν τα αμοιβαία συμφέροντα και οι εγγυήσεις εξυπηρέτησης των διαφόρων αναγκών στους ειδικότερους τομείς της εθνικής άμυνας και ασφάλειας, της ενέργειας, της παραγωγής και του εμπορίου και γενικότερα της κοινωνικής προοπτικής μέσα στο ναρκοπέδιο του πλανητικού γεωοικονομικού και γεωπολιτικού ανταγωνισμού.

Μόνο στο έδαφος μιας τέτοιας Μεγάλης Ιδέας και Πολιτικής:

α) Θα μπορούσε να επικαιροποιηθεί και να ξεδιπλωθεί το «βαλκανικό όραμα» του Ρήγα Φεραίου για ενωμένα Βαλκάνια, να επιτευχθεί και να ξεδιπλωθεί η ενεργός συλλογική αυτοδυναμία τους τόσο απέναντι στην αυτοκρατορική Δύση όσο και στην Νέο-Οθωμανική Τουρκία και να διαμορφώσουν σταδιακά τον ισχυρό ΝοτιοΔυτικό Τομέα αυτού του Μεγάλου Χώρου.

β) Θα επιτάχυνε τα φαινόμενα αποσύνθεσης και διάλυσης της Νεο-Οσμανικής Τουρκίας καθώς θα πρόσφερε σοβαρές προϋποθέσεις αυτοδιάθεσης τόσο στις μεταμορφωμένες πρώην χριστιανικές όσο και τις άλλες υποψιασμένες μουσουλμανικές λαότητες της Μικράς Ασίας που δεν είναι Τούρκοι εθνολογικά, στα πλαίσια αυτής της νέας ιστορικής γεωπολιτικής προοπτικής.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη. Απεναντίας εάν πρόκειται να επιτευχθεί αυτό μπορεί να συμβεί όχι με προπαγανδιστικά συνθήματα και ευχολόγια αλλά δια της οδού των πολυεπίπεδων προσπαθειών, αγώνων και επιτευγμάτων. Και μόνον εφόσον σε τελική ανάλυση αποτελέσει μια ώριμη εθνική-λαϊκή έμπνευση και διεκδίκηση. Εδώ εκτός τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις θα χουμε να αντιμετωπίσουμε κυρίως τις αναμενόμενες λυσσαλέες αποσταθεροποιητικές εξωτερικές δράσεις από πλευράς αυτοκρατορικής Δύσης και Τουρκίας. Όμως παράλληλα θα πρέπει προς τούτο να  επιχειρηθεί η κριτική και η επιδιόρθωση της στραβωμένης Ρωσικής γεωπολιτικής ηγεμονικής  κοσμοεικόνας.

Η Μόσχα εν πολλοίς στην γεωπολιτική της αγωνία να τεθεί επικεφαλής των λαών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης  και όλων των λαών της ορθοδοξίας φαίνεται να φλερτάρει βαθμιαία με την εξύφανση ενός κρατικού ιδεολογικού δόγματος, που χρωματίζεται από την εκλεκτικιστική  εξίσωση, ταύτιση και τελικά συγχώνευση της Αυτοκρατορικής Ευρασιατικής Ρωσίας με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Πρόκειται για την ρωσική μεθερμηνεία του «Νεοβυζαντινισμού». Η υποστηρικτική του  βάση εντοπίζεται στην συμμαχία  ρωσικής κρατικής εξουσίας και ρωσικής εκκλησίας η οποία τώρα παραμερίζει τη παλιότερη πανσλαβιστική θρησκευτική ιδεολογία της «Τρίτης Ρώμης» και στη θέση της επεξεργάζεται και αναδεικνύει την γεωπολιτική ιδεολογία του «Νέου Βυζαντίου» ως βασικού στοιχείου της νέας ταυτότητας του σύγχρονου Ρωσικού Ευρασιατικού Αυτοκρατορισμού.

Από την άλλη όμως πλευρά και παρά τα όποια εμπόδια η χώρα μας δεν προσέρχεται ρακένδυτη σε μια τέτοια προσπάθεια διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης. 

-Η Ελλάδα είναι ο ιστορικός και ο συμβολικός κεντρικός φωτοδότης φάρος του πλανητικού πολιτισμού. 

-Ενώ συγχρόνως κατέχει μια μοναδική  γεωγραφική θέση στο κέντρο Βορρά-Νότου / Δύσης-Ανατολής.

-Και ένα απέραντο φυσικό και ορυκτό πλούτο στον οποίο προστίθενται τα γιγάντια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Όλα αυτά προσδίδουν στην Ελλάδα παγκόσμια γεωπολιτική και γεωοικονομική σπουδαιότητα. Και η Ρωσία στην ανάγκη της να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορία και τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό και να επωφεληθεί από την συνολική γεωστρατηγική σπουδαιότητα της Ελλάδας, θα ήταν επιδεκτική σε συμβιβασμούς και σε πολιτισμικές, τόσο ενδο-ορθόδοξες όσο και ευρύτερες ιδεολογικοπολιτικές συνθέσεις και εναρμονίσεις με την Ελλάδα. Και τούτο ώστε να καταστεί δυνατή η κίνηση της χώρας μας, προς μια ευρύτερη ελληνο-ρωσική οικουμενική πολιτισμική Αμφικτιονία και μια γεωπολιτική Συμμαχία που να θέσει τους φραγμούς σε ΗΠΑ, Γερμανία και Τουρκία ταυτόχρονα στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στην Υπερκαυκασία και αλλού, να αποφύγει μια ανεξέλεγκτη επέλαση της Κίνας και να οργανώσει απέναντι στον ιμπεριαλιστικό κατακερματισμό την συλλογική αυτονομία και την προοπτική της Μεγάλης Κεντρικής Περιοχής.

Σημειώσεις

[1]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, εθνική λαϊκή αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πολυεθνικό εποικισμό

-Μέρος Ι

-Μέρος Ι Ι

[2]-United Nations Convention on the Law of the Sea of 10 December 1982.

[3]-Η πιο πρόσφατη αποκάλυψη για τους εκβιασμούς της Ατλάντειας Αυτοκρατορίας προς σ αυτή την κατεύθυνση έγινε από ένα εκλεκτό μέλος του κύκλου των «Φιλάνθρωπων» γκλομπαλιστών, του Νουριέλ Ρουμπινί ότι « αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, θα ακολουθήσει η Κύπρος ενώ  θα υπάρξουν εντάσεις με την Τουρκία» (blogs.wsj.com, Bearish Economist Nouriel Roubini Turns More Positive on Greece-December 6, 2012).

( Γ.Κ.  9-12-2012 )

_

Πως να σωθεί η Πατρίδα-Μέρος 2:Κατεχόμενη Ελλάδα και Ανύπαρκτη Αντιπολίτευση

Η Ελλάδα κατακτημένη από τους Ατλάντειους «βασιλιάδες της κόλασης»

Οι Έλληνες ζουν μια καταστροφική ιστορία. Αντιμετωπίζουν μια προγραμματισμένη εξολόθρευση των όρων της ζωής τους από μια τεχνοφασιστική δικτατορία που προσποιείται τη δημοκρατία. Η τεχνοφασιστική Τριάδα είναι: Ευρωκρατία - Τεχνοπολιτική Διακυβέρνηση - ΜΜΕ. Η καταστροφή πιάνει κάθε τομέα: δημογραφία, οικονομία, κρατική λειτουργία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, πολιτισμός, κοινωνική επιβίωση και προστασία, ελληνική ταξική μορφολογία, εθνική κυριαρχία και ασφάλεια.

Εδώ και 3 χρόνια η χώρας μας μετατρέπεται σε έρημο από το θανατερό πρόγραμμα της γερμανοευρωπαϊκής νεοαποικιοποίησης. Βρίσκεται υπό εξοντωτική κοινωνικο-οικονομική κατοχή. Έχει γίνει ένα «οιονεί προτεκτοράτο» της χρηματοδεσποτείας με την άμεση υποστήριξη της εγχώριας ληστοκρατικής οικονομικής ελίτ και της εντολοδόχου δουλικής πολιτικής ελίτ, πρώτα της προηγούμενης Παπανδρεϊκής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μετά της Παπαδήμιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΛΑΟΣ και κατόπιν της Σαμαρικής κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ. Η παλιά (γερμανική, ιταλική και βουλγάρικη) κατοχή ήταν μια εξωτερική κατάκτηση με στρατιωτικά όπλα. Η σημερινή κατοχή της Ελλάδας συντελείται κυρίως με τα οικονομικά όπλα, την αμείλικτη οικονομική τρομοκρατία, το πρόγραμμα της οικονομικής διάλυσης και της κοινωνικής εξόντωσης. Έτσι για παράδειγμα ως προς το ΑΕΠ έχουμε πτώση - 19% την τριετία 2010-2012 και προβλέπεται πτώση -7,2% το 2012, -7,4% το 2013 και -11,8% το 2014. Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ από 129,4% το 2009  προβλέπεται 178% το 2012, 192,8% το 2013 και 453,2% το 2014. Η δε ανεργία από 8,9% το 2009 προβλέπεται 24,6% το 2012,  29,7% το 2013,  35,9% το 2014 και 40,3% το 2015 [1].

Ειδικότερα η γερμανοευρωπαϊκή πολιτική της ολοκληρωτικής κατάκτησης της χώρας ασκείται στους εξής κύριους τομείς:

- Στον τομέα της εθνικής μας κυριαρχίας. Με την αναίρεση της σε κάθε επίπεδο και ειδικότερα στα επίπεδα άσκησης της οικονομικής πολιτικής (με τους εποπτικούς μηχανισμούς της Τρόικα, την υφεσιακή στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης, τους ειδικούς λογαριασμούς για την εξασφάλιση των τοκογλύφων κλπ), την κατάλυση του ελληνικού δικαίου (με τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, και τους εφαρμοστικούς νόμους, την υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, την διάλυση της εργατικής νομοθεσίας), την μετατροπή του ίδιου του Συνταγματικού Χάρτη σε ένα απλό «κομμάτι χαρτί». Επιπρόσθετα με την δημιουργία των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) με τις οποίες εξυφαίνεται η περιφερειακή κατάτμηση και η εθνική διάσπαση της χώρας. Η ιμπεριαλιστική πολιτική της εξαφάνισης του έθνους των Ελλήνων συμπεριλαμβάνει επίσης τα σχέδια για την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες, όπως ζητείται από την Τρόικα στην έκθεση αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας [2].

-Στον κοινωνικό τομέα. Με την μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκή χωματερή της λαθρομετανάστευσης, την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, την μισθολογική και συνταξιοδοτική απόλυτη εξαθλίωση, την εκτεταμένη διάλυση της μικροαστικής και της μεσαίας τάξης, τη μαζική ανεργία (όπου με την Ισπανία κατέχουμε τα πρωτεία μέσα στην Ε.Ε.), τη γενοκτονική αντιμετώπιση της νεολαίας. Επιπρόσθετα με την εφιαλτική δολοφονική πραγματικότητα των θανάτων από αυτοκτονίες (3.124 από 1/1/2009 έως 23/08/2012), τον υποσιτισμό και τη πείνα, την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια, την ολοσχερή καταστροφή της υγείας και της περίθαλψης. Αυτά δεν είναι οι κυρίαρχες πλευρές μονάχα του σημερινού κοινωνικού ζητήματος αλλά επίσης κυρίαρχες πλευρές του εθνικού ζητήματος καθώς συνιστούν βασικά στοιχεία του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για πληθυσμιακή αλλοίωση και συρρίκνωση του ελληνισμού.

-Στον τομέα του εθνικού μας πλούτου. Με την εξελισσόμενη αρπαγή σε όφελος της υπερεθνικής ολιγαρχίας της δημόσιας περιουσίας, των παραγωγικών ορυκτών (μεταλλεύματα, χρυσός, όσμιο, ουράνιο κλπ) και ενεργειακών  πόρων (ηλιακή ενέργεια, υδρογονάνθρακες κλπ ) καθώς και της περιουσίας των πολιτών. Επιβεβαίωση για το μεγάλο colpo grosso, το πρόγραμμα της ληστρικής λεηλασίας είναι μια πρόσφατη  έκθεση τον Νοέμβριο 2012  από την Deutsche Bank που θεωρεί ότι τα αποθέματα φυσικού αερίου γύρω από την Κρήτη αξίζουν 427 δις ευρώ και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να εξυπηρετηθεί το χρέος και ο στόχος της Τρόικας για 120% του ΑΕΠ το 2020 [3].

Παρακμιακή «Αριστερά» ως παρακολούθημα της αντεπανάστασης

Η παρούσα κατάσταση έχει άμεσα ή έμμεσα υποβοηθηθεί και καθαγιαστεί από την παρακμιακή «Αριστερά» και ειδικότερα τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και το ΚΚΕ  καθόσον:

α) Συμφώνησαν ιστορικά (πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ) με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ/ΟΝΕ που διεθνώς απετέλεσε τη μεγάλη περιοχή της καπιταλιστικής υπερπαγκοσμιοποίησης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μέσα στο εσωτερικό η μεταπολεμική λούμπεν ανάπτυξη της χώρας (που έγινε υπό αμερικανική κηδεμονία) να μεταβληθεί (κάτω από την γερμανική ηγεμονία) σε μια τεράστια πλασματική αναπτυξιακή φούσκα (με αποτελέσματα την καταστροφή της όποιας παραγωγικής μας βάσης σε όφελος της επέκτασης των υπηρεσιών, της οικονομία δανεισμού και του γενικευμένου παρασιτισμού. Καθ όλη δε την πρόσφατη εξοντωτική τρίχρονη περίοδο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στα φανερά όσο και το ΚΚΕ συγκεκαλυμμένα αρνούνται πρακτικά να θέσουν ως μαζική πολιτική γραμμή θέμα αποχώρησης από την Ε.Ε./Ε.Ζ. καθώς ταυτίζουν μια τέτοια επιλογή με την απόλυτη καταστροφή. Είναι προς τούτο απολύτως ευθυγραμμισμένοι με την τρομοκρατική προπαγάνδα των διεθνών και τοπικών ελίτ και αναπαράγουν με αποχρώσεις τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα της κατοχικής συγκυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ. Είναι δε  κωμικοτραγικό το φαινόμενο όπου ο μεν ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να προστρέχει για να παίξει το «αμερικάνικο χαρτί» εντός της Ευρωζώνης και παραδίπλα του ασθμαίνοντας το ΚΚΕ να τον καταγγέλλει ως το «κόμμα της δραχμής» ταυτισμένο με τα εκλογικοπολιτικά τρυκ του Σαμαρά.

β) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ (μαζί με τα υπόλοιπα «αριστερά» σχήματα του εθνικού νιχιλισμού) συνέδραμαν στις προϋποθέσεις άλωσης της χώρας από την Διεθνή των Νεοφεουδαρχών, αποδεχόμενες και επικυρώνοντας το σχέδιο του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού της στο οποίο επιμένουν ακόμα και σήμερα με τρόπο τυφλά δογματικό αποδεικνύοντας την εκφύλιση του διεθνισμού τους σε ένα αυτάρεσκο εθνοαποδομητικό οικουμενισμό. Ενταγμένο μέσα στη γενική γραμμή των γκλομπαλιστών μεταξύ των οποίων ο  Σόρος που τώρα  προκρίνει νέες παρεμβάσεις στην Ελλάδα με την δημιουργία «Οίκων Αλληλεγγύης» για τους μετανάστες δια μέσου της «Πρωτοβουλία της Ανοιχτής Κοινωνίας για την Ευρώπη-OSIFE» [4].

γ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ  αποποιήθηκαν την δυνατότητα να απεγκλωβιστούν από τα παγιδευτικά πλαίσια που καθορίζει το επικυρίαρχο δίπολο του κοινοβουλευτισμού και του κρατικού συνδικαλισμού και να υποστηρίξουν την προαγωγή της μαχητικής λαϊκής συσπείρωσης, αυτοπεποίθησης και δραστηριοποίησης. Με τη μετατόπιση του κέντρου βάρους του πολιτικού αγώνα στις πλατείες και στους δρόμους, σε ένα λαϊκό τσουνάμι κατάληψης των πόλεων και τη συγκρότηση ενός Πατριωτικού Κοινωνικού Μετώπου Αντίστασης ικανού να θέσει τα ουσιώδη ζητήματα της παράνομης διακυβέρνησης, της εθνικής προδοσίας και της τιμωρίας, της κατάλυσης του Συντάγματος και της οικονομικής κατοχής. Το οποίο να αντιπαρατεθεί συνολικά με τις ολιγαρχικές πολιτικές των μνημονίων, του χρέους και της αποικιοποίησης και να εκδιώξει τις σημερινές κατοχικές δυνάμεις και τους τοποτηρητές των, ανοίγοντας έτσι το δρόμο μιας ευρύτερης απελευθερωτικής δυναμικής.

δ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ  με την παρουσία τους στη κατοχική βουλή προσέφεραν την απαραίτητη νομιμοποίηση στην κοινοβουλευτική δικτατορία και το ειδικό καθεστώς της Τρόικα που είναι πολύ χειρότερο από τα στρατιωτικά χουντικά καθεστώτα που πέρασαν από την Ελλάδα. Και αυτό το έκαναν και το κάνουν κρυβόμενοι πίσω από τα άσφαιρα αντιμνημονιακά πυρά του πολιτικού παρλιαμενταρισμού και ενός ξεδιάντροπου συστημικού καθωσπρεπισμού.

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Σοσιαλφιλελεύθερος-εθνομηδενιστικός-φιλοαμερικανικός πολιτικός σχηματισμός

Ο προηγούμενος ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% ήταν μια «βαβελική ομοσπονδία» συνιστωσών αλλά  και φορέας-αστερισμός μερίδων της εξασφαλισμένης νεο-μεσαίας αστικής τάξης και των κρατικών ή των κρατικοδίαιτων διανοουμένων. Οι πολιτικοιδεολογικοί του ορίζοντες είχαν γνωρίσματα  εθνομηδενιστικά, ευρωποκεντρικά και σοσιαλδημοκρατικά. Στον ΣΥΡΙΖΑ της νέας σύνθεσης  του 26,89% του 2012  παρακολουθούμε την  μαζική προσχώρηση και διάταξη σε θέσεις και ρόλους όχι απλώς μεμονωμένων  κεντρικών στελεχών και μελών του ΠΑΣΟΚ αλλά μεγάλων οργανωμένων συνόλων,  τα οποία ακριβώς λίγο πριν υποστήριζαν τον εκλεκτό της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»  Γιώργο Παπανδρέου στην ανάληψη της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ και μετά της εξουσίας στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εντρυφήσει και εξασκηθεί χρόνια πολλά  στην διασωστική «διαλεκτική της μετάλλαξης». Μεταλλαγμένοι  δραπέτευσαν από το αντιιμπεριαλιστικό όραμα της 3^ης Σεπτέμβρη για να στηρίξουν τον αστικό κυβερνητικό λαϊκισμό του Ανδρέα. Μεταλλαγμένοι συγκινήθηκαν  στη συνέχεια από τον ευρωκρατικό εκσυγχρονισμό του Σημίτη. Μεταλλαγμένοι ξανά τρύπωσαν μες τού «πρίγκιπα» το «κάστρο» και έγιναν αρχικά πλασιέ της «πράσινης  βίβλου» δηλαδή της «πράσινης ανάπτυξης» του ΓΑΠ και αρκετοί  στη συνέχεια της πρώτης έκδοσης της «μνημονιακής βίβλου» της Τρόικα. Στο τέλος επήλθε η …κάθαρση αφού μεταλλαγμένοι ξεπέζεψαν από τα «πράσινα άλογα» τους για να κοινωνήσουν των «αχράντων μυστηρίων»  του ΣΥΡΙΖΑ και του νέου «χαρισματικού» Αλέξη.

Τρία είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ καταδεικνύει την προοδευτική ενσωμάτωση του στις συστημικές δομές της χρηματοδεσποτείας:

α) Το πρώτο χαρακτηριστικό αφορά την κοινωνική του θέαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα την ενηλικίωση  και αυτοπροαγωγή του  σε «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» κατευθυνόμενος ταχύτατα προς το πολιτικό κέντρο και αυτό παρόλο που η κοινωνική βάση αυτού του κέντρου τα μικρομεσαία στρώματα καταστρέφονται. Η μετακόμιση αυτή καθόλου δεν τον προσδιορίζει, όπως πολλοί αναλυτές του συρμού υποστηρίζουν, ως το κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Διότι ιστορικά το σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κίνημα αναδύθηκε στη Δύση ως ένας κλάδος του μαρξισμού που με τον Καρλ Κάουτσκυ εγκατέλειψε τον επαναστατικό και υιοθέτησε τον εξελικτικό δρόμο για το σοσιαλισμό. Βασίστηκε δε στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και τον κοινοβουλευτικό αγώνα, συνταγμένο κάτω από μια βασική στρατηγική με ειδικότερους άξονες:

-Πλήρης απασχόληση, προοδευτική φορολογία εισοδήματος, κοινωνική δικαιοσύνη.

-Δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση, συνταξιοδοτική εξασφάλιση.

-Εθνικοποίηση μεγάλων μονοπωλίων και ισχυρός κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία.

-Κράτος κοινωνικής πρόνοιας και κοινωνική δημοκρατία.

Έτσι από άποψη πολιτικής πρακτικής (και πέρα από εκλάμψεις θεωρητικής επαναστατικότητας) τα πραγματικά σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά σχήματα στην Ελλάδα είναι για παράδειγμα το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ήδη αποδεχτεί την κατεύθυνση που ο Άγγλος θεωρητικός Άντονυ Γκίντενς ονομάζει «Τρίτο Δρόμο» (αυτή που ακολούθησε και το σημιτικό ΠΑΣΟΚ) ως μια προοδευτική κεντροαριστερή πολιτική - κάτι ανάμεσα στην παραδοσιακή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον αμερικανικό ή αγγλοσαξονικό φιλελευθερισμό με συνολική απόρριψη τόσο του συντηρητισμού όσο και του αριστερού επαναστατισμού. Ο «τρίτος δρόμος» είναι ο πλήρης ξεπεσμός της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας σε υποστήριγμα του status quo. Σε τούτο το δρόμο έχει προσχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και είναι αυτός της μεταμοντέρνας σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής όπου:

-Στο κοινωνικό ζήτημα θέτει τη πρωτοκαθεδρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των μειονοτήτων και της πολυπολιτισμικότητας.

-Στο οικονομικό ζήτημα δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των υπερεθνικών ιδιωτικών ολιγοπωλίων, των παγκοσμιοποιημένων αγορών, των τεσσάρων θεμελιωδών ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ελεύθερη διακίνηση προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων).

-Στο πολιτικό ζήτημα προσβλέπει στην αναρρίχηση του στη διακυβέρνηση της χώρας δίνοντας διαρκώς διαπιστευτήρια καλής συμπεριφοράς (όπως πχ με την εγκατάλειψη της παλιότερης θέσης για «μονομερή καταγγελία του Μνημονίου») και με τις ανερυθρίαστες επιβεβαιώσεις για το νέο του ρόλο ως «ένα ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα, γιατί αποτέλεσε μία ύστατη ελπίδα ανάκτησης της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος» (Τσίπρας- ΝΕΤ,11/7/2012).

-Στο ευρωπαϊκό ζήτημα προβάλλει διαρκώς την φενακισμένη άποψη πως « το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, με όρους πραγματικής σύγκλισης, ισοτιμίας και με διεκδικητικό πνεύμα». Απορρίπτοντας «τις αντιλήψεις εθνικού απομονωτισμού» πρακτικά πολιτικά προσβλέπει στη στρατηγική συνεργασία με την δυτική σοσιαλδημοκρατία αλλά επίσης και με τμήματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού κάτω από την αυταπάτη για «μια άλλη ενοποιημένη Ευρώπη… σε κατεύθυνση φιλειρηνική, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική, ανταγωνιστική προς τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση».

β) Το δεύτερο χαρακτηριστικό αφορά τη εθνική του οπτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός που επαγγέλλεται τον οικουμενισμό και τον εθνικό μηδενισμό. Στο θεωρητικό επίπεδο αντιμετωπίζει απορριπτικά το εθνικό ζήτημα είτε απλώς ως ένα από τα ιστορικά προτάγματα της αστικής τάξης είτε ως μια χαμένη υπόθεση ξεπερασμένη στα πλαίσια των μεταεθνικών δομών της αμετάκλητης παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στη πράξη αρνείται πεισματικά όχι μόνο να αποδεχτεί την ύπαρξη ελληνικών εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά εθελοτυφλεί ακόμα και ως προς αυτή την ύπαρξη εξωτερικών και εσωτερικών εθνικών απειλών για τον ευρύτερο ελληνισμό. Αντανάκλαση αυτής της έποψης στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο είναι με το πρόσχημα του «μετώπου ενάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό» η υποστήριξη του στα ιμπεριαλιστικά προγράμματα της πολυπολιτισμικής Ελλάδας και του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού της.

γ) Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά τη γεωπολιτική του οπτική. Οι κυριότερες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ιστορικά στρατεύτηκαν και ανήκουν οργανικά στο συνασπισμό των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Στη σημερινή περίοδο διακηρύσσοντας θεωρητικά τη «νέα ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, στηριγμένη στις αρχές του διεθνούς δικαίου» φαίνεται να επιλέγουν πολιτικά την ατλαντιστική γεωπολιτική στροφή και την βαθύτερη διασύνδεση με την αμερικανο-σιωνιστική ελίτ, τον αμερικανικό πόλο και το Ισραήλ. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλο τον ευρωπαϊκό σοσιαλφιλελευθερισμό και τους θασιώτες του «τρίτου δρόμου» που είναι φιλικοί προς τον ευρωατλαντισμό σε αντίθεση με την αριστερή πτέρυγα της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας που καταδίκαζε την Αμερική για τον αυτοκρατορικό επεκτατισμό και τις ανισότητες του φιλελευθερισμού της. Τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αυτό συμβαίνει και για μια επιπρόσθετη αιτία η οποία αφορά την ζήτηση ασφάλειας από πλευράς του λόγω της πιθανής σύγκρουσης με τη Γερμανία στις διαπραγματεύσεις με το μνημόνιο και το χρέος της χώρας αλλά και λόγω της πρόκλησης των μεγάλων διευθετήσεων στην Αν. Μεσόγειο σχετικά με τις ΑΟΖ και τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων. Διευθετήσεις που για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν τις διαπραγματεύσεις και τη βελτίωση των σχέσεων με τη Τουρκία. Από την άλλη πλευρά η συσπείρωση των «Φιλάνθρωπων παγκοσμιοποιητών» και ο ευρύτερος «κύκλος Ομπάμα» γνωρίζοντας τον απόλυτο γερμανικό έλεγχο πάνω στην ελληνική πολιτική τάξη προσβλέπει στο νέο ρόλο μιας μεταλλαγμένης κυβερνητικής αριστεράς ενάντια σε αυτό τον έλεγχο σε όφελος των γεωοικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που κατά συμβατικό τρόπο αποκαλούνται αμερικανικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπροστά στην αυξημένη πιθανότητα να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές όποτε και αν αυτές διεξαχθούν στο ελληνικό προτεκτοράτο - και αυτό θα είναι κάτι που όπως φαίνεται θα το καθορίσει τελικά (κατ εξουσιοδότηση της κοινοβουλευτικής αριστεράς) η ξένη ολιγαρχία και η Τρόικα - έχει επιλέξει να πατάει σε δυο βάρκες. Από τη μια παρακρατάει το γνωστό επικοινωνιακό τρυκ των βουλευτικών εκλογών για «κυβέρνηση της αριστεράς» και από την άλλη φλερτάρει με την επιλογή της «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ» και με πιθανότερους εταίρους τους ΑΝΕΛ και στελέχη που αποστασιοποιούνται τούτη τη περίοδο από ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Είναι περισσότερο από βέβαιο πως είτε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» είτε μια «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας» υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με βάση τα πραγματικά δεδομένα του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων και της ταυτότητας των φορέων μιας τέτοιας διακυβέρνησης θα προσδιορίζεται από όλες τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της αποτυχίας της. Και η πιο επικαθοριστική από αυτές είναι ο ίδιος ο συστημικός-διαχειριστικός της χαρακτήρας. Να γιατί δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε την εκτίμηση ορισμένων που αξιολογούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως «ανυποψίαστη» για το «μέγεθος των διακυβευμάτων» αλλά επίσης να συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί τους για το μεγάλο κίνδυνο που επικρέμεται να δούμε τελικά μια «αριστερή παρένθεση» με ότι αυτό συνεπάγεται στο μέλλον για το λαό και το έθνος.

Χρυσή Αυγή ως μικροαστικός εθνικοσοσιαλιστικός φορέας

Η Χρυσή Αυγή είναι ο εγχώριος εκφραστής της μικροαστικής εθνικιστικής-λαϊκιστικής-αντιπλουτοκρατικής ιδεολογίας. Στο επίπεδο της ταυτότητας αυτοσυστήνεται ως «Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα». Παρά την πρόσληψη ως θετικού του ρόλου του χιτλερισμού στην ιστορία δεν αποτελεί μια σύγχρονη νεοναζιστική οργάνωση. Η Χ.Α. επίσης δεν είναι μια συμμορία του υποκόσμου. Είναι ο μεταπολιτευτικός φορέας του ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού (με εκλεκτικές αναφορές στα καθεστώτα Μεταξά και της 21ης Απριλίου 1967) τον οποίο θεωρεί «την τρίτη μεγάλη ιδεολογία της Ιστορίας» ενώ προτάσσει τον διμέτωπο ανταγωνισμό «ενάντια στον κομμουνισμό-διεθνισμό και στον φιλελευθερισμό-οικουμενισμό». Kαταγράφει μια παρουσία γύρω στις τρεις δεκαετίες στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, υπέρ των Σέρβων στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, στις συγκεντρώσεις του Ευρωπαϊκού Εθνικού Μετώπου ενάντια στη παγκοσμιοποίηση. Στο εσωτερικό επιμένει αδιάλειπτα στον αδιάλλακτο αντικομμουνισμό με τις «Εκδηλώσεις Μνήμης» (Μελιγαλάς, Γράμμος-Βίτσι). Στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου 2012 έφτασε στο 7% και μπήκε στη Βουλή με 18 βουλευτές. Η Χ.Α. υποστηρίζει την ανάγκη του Ισχυρού «Λαϊκού Κράτους» ως «πολιτική οργάνωση του έθνους», θεμελιωμένου πάνω στην κοσμοαντίληψη και τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού, ως η «μόνη άμεση δημοκρατία» όπου «ο Λαός ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη». Ο «Λαός γεννιέται από τους τύπους μιας Φυλής και η ύπαρξή του γεννά το Έθνος ως ανώτερη πνευματική της εκδήλωση». Προκρίνει την «απόλυτη ισονομία και την πολιτικά ιεραρχημένη κοινωνική ισότητα». Τοποθετείται υπέρ του σχεδιασμού της οικονομίας που να «εξυπηρετεί την εθνική πολιτική…την αυτάρκεια …την απεξάρτηση από τις διεθνείς αγορές και τις πολυεθνικές». Είναι «εχθρός της μεγάλης, εκμεταλλευτικής ιδιοκτησίας» και φίλος «της οικογενειακής μικροϊδιοκτησίας του κλήρου ή τεμένους των προγόνων».

Στο επίπεδο των κεντρικών θέσεων η Χρυσή Αυγή, έχοντας υιοθετήσει το κεντρικό σύνθημα της πρώτης φάσης του ΠΑΣΟΚ ήτοι το «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», προτάσσει:

-την «Καταγγελία του μνημονίου», τον «Λογιστικό έλεγχο και την άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους».

-την «άμεση εθνικοποίηση των τραπεζικών ιδρυμάτων που έχουν λάβει κεφαλαιακή ενίσχυση με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Συγχώνευση όλων των φαλιρισμένων ιδιωτικών τραπεζών σε μία ισχυρή εθνική τράπεζα».
-την «θέσπιση και οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ και έναρξη γεωτρήσεων σε όλες τις περιοχές με επιβεβαιωμένα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου».

-την «άμεση σύλληψη και απέλαση όλων των λαθρομεταναστών. Ιδιώνυμο όποιο έγκλημα τελεί αλλοδαπός. Οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του Δημοσίου».

Η κοινωνική βάση της Χ.Α. είναι οι εξαθλιωμένες λαϊκές τάξεις που μέχρι πρόσφατα κυρίως ψήφιζαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και πολύ λιγότερο τα κόμματα της αριστεράς. Η επιρροή της καταγράφεται όχι μόνο στο χώρο της νεολαίας αλλά επίσης στους χώρους των ανέργων, στα κατεστραμμένα μικρομεσαία στρώματα και του κρατικού μηχανισμού (κυρίως στα σώματα ασφαλείας).

Η αιτίες ανόδου στο κεντρικό πολιτικό-κομματικό σκηνικό μιας πολιτικής σέχτας όπως είναι η Χρυσή Αυγή οφείλεται στο συνδυασμό πολλαπλών παραγόντων:

α) Στην συνολική εθνική αποδιοργάνωση. Στην αλληλουχία της ξένης κατοχής, της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, της ανοικτής κρίσης του  πολιτικού συστήματος, της γενικής ανυπαρξίας της «Αριστεράς» που βρίσκεται σε κατάσταση γενικού εκφυλισμού.

β) στον επικοινωνιακό λαϊκιστικό αντισυστημισμό της Χ.Α. τόσο μέσα στη Βουλή όσο και μέσα στη κοινωνία. Ειδικά στο τοπικό επίπεδο επιχειρεί διαρκώς τις προγραμματισμένες παραδειγματικές δράσεις είτε με κατασταλτικές πρακτικές «πολιτοφυλακής» είτε με ακτιβισμό κοινωνικής αλληλεγγύης, σε μια σειρά τομείς (υποβαθμισμένες περιοχές, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα και ανασφάλεια, παράνομο μικρεμπόριο αλλοδαπών, εκδηλώσεις θρησκευτικού φονταμενταλισμού, διανομή τροφίμων και κοινωνικό παντοπωλείο, υλική βοήθεια, συσσίτια και αιμοδοσίες κοκ).

γ) στην αρνητική διαφήμιση της από τις καθημερινές τηλεοπτικές και δημοσιογραφικές επικρίσεις που δέχεται από τους ανεκδιήγητους παπαγάλους του νεοφιλελευθερισμού και της Τρόικα.

δ) στη συγχορδία των επιθέσεων που αποτελούν μέρος του γενικότερου άτυπου μετώπου ανάμεσα στη Δεξιά και τη παρακμιακή Αριστερά που εκδιπλώνεται αποπροσανατολιστικά απέναντι στο υποτιθέμενο φάντασμα του «φασιστικού κινδύνου» που έχουν ως σκοπό την απόκρυψη του πραγματικού κινδύνου που είναι η αποικιοκρατική κατάκτηση και συνολική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας καθώς και η δουλική τους προσαρμογή σε αυτή την πραγματικότητα. Για ορισμένες πολιτικές μερίδες αυτού του μετώπου (όπως ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ κ.α.) η παράκρουση αυτή φθάνει στα όρια διατύπωσης προτάσεων στο να τεθεί η Χρυσή Αυγή «εκτός νόμου».

Κάτω από τους παραπάνω παράγοντες και την εξέλιξη της εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής καταστροφικής κατάστασης της χώρας  η άνοδος της Χρυσής Αυγής, με το ίδιο ή αλλαγμένο όνομα,  θα μπορούσε να συνεχιστεί και τα ποσοστά της στο μέλλον να την εκτοξεύσουν ακόμα και σε δεύτερη δύναμη. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο χώρος της Χρυσής Αυγής εγκλωβίζεται σε  ορισμένες καίριες για τη συνέχεια του διαδικασίες αυτοπαγίδευσης:

-Η πρώτη αφορά την ιστορική της στραβομάρα στο καθοριστικό γεγονός όπου η σύμμαχος των διεθνών τοκογλύφων σημερινή ελληνική πλουτοκρατική ολιγαρχία αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από ιδιοτελείς απογόνους προδοτών μαυραγοριτών, καταδοτών και δωσίλογων της τότε Κατοχής που τα κίνητρα τους ήταν η ιδιοτέλεια, ο θησαυρισμός και απλό προκάλυμμα ο εθνικοσοσιαλισμός.

-Η δεύτερη σχετίζεται με το αδιαμφισβήτητο γεγονός κατά το οποίο η Χ.Α. πάσχει από την αθεράπευτη «παιδική ασθένεια» της,  αυτή του παραληρηματικού εμφυλιακού και μετεμφυλιακού αντικομμουνισμού με αποτέλεσμα αυτό να υπερπροσδιορίζει  μια μόνιμη και διαρκή κρίση συνοχής στις σχέσεις της με την κοινωνική και εκλογικοπολιτική της βάση, μια κατάσταση που συνιστά υπο-αντιπροσώπευση η οποία διαρκώς τελεί υπό αίρεση, καθώς η πλειοψηφία αυτών που την ψήφισαν ή θα την ψηφίσουν ουδόλως ασπάζονται τον «Μεταξισμό», τον «Χουντο-Παπαδοπουλισμό» και τον αντικομμουνισμό.

-Η τρίτη παραπέμπει στα αδιευκρίνιστα, στο παρόν και στο μέλλον, όρια της αυτονομίας της Χ.Α. απέναντι στα δημόσια και τα παραδημόσια δίκτυα και τμήματα του κράτους και κυρίως αυτά που σχετίζονται με τον σκληρό κατασταλτικό του μηχανισμό. Ως προς τα παραδημόσια δίκτυα (παρακράτος) αυτά τούτη τη περίοδο χαρακτηρίζονται από μια διευρυνόμενη εσωτερική διαίρεση και σύγκρουση. Εδώ μια μερίδα τους μπορεί να «αυτονομείται» και να φλερτάρει με την Χ.Α. όμως οι υπόλοιπες μερίδες που κυριαρχούν είναι υποταγμένες στην εξυπηρέτηση της διεθνούς και ελληνικής ολιγαρχίας καθώς  και των εσωτερικών καθεστωτικών πολιτικο-κομματικών φορέων της.

-Η τέταρτη εμφανίζει μια Χ.Α. να ναρκισσεύεται στα φυλετικά της κάτοπτρα ότι ενσαρκώνει τάχα την πιο μαχητική απάντηση απέναντι στην διογκούμενη λαθρομεταναστευτική απειλή. Όμως η αντι-λαθρομεταναστευτική πολιτική της πάσχει επί της ουσίας και επί της διαδικασίας. Επί της ουσίας πάσχει διότι είναι ανήμπορη ή αρνείται να κατανοήσει i) τα καθοριστικά δομικά παγκόσμια αίτια του φαινομένου, ii) τους γενικότερους πλανητικούς και εσωτερικούς σχεδιασμούς που αυτή εξυπηρετεί καθώς και iii) τους αναγκαίους τρόπους μιας αποτελεσματικής στρατηγικής αντίστασης.  Επί της διαδικασίας πάσχει διότι αντί την συνειδητή εθνική-λαϊκή αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης η Χ.Α. στρατεύεται μέσα στο βασίλειο του «προπολιτικού-αταβιστικού δικαίου» δηλαδή της πριμιτιβιστικής αυτοδικίας απέναντι σε μεμονωμένα πρόσωπα αλλογενών μεταναστών. Αυτή βέβαια η δράση της Χ.Α. αποφεύγει να συμπεριλάβει επιθετικά στο στόχαστρό της τα ίδια τα κυκλώματα του εγκληματικού κεφαλαίου (όπου εδώ εμπλέκονται μεγάλα τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας) τα οποία πλαισιώνουν τους προσοδοφόρους τομείς της διακίνησης και εκμετάλλευσης  μεταναστών, του τράφικινγκ, του ναρκεμπόριου κλπ κλπ.

Πολιτικό Σύστημα και Ιδεολογίες Ζόμπι

Το κυρίαρχο γνώρισμα του ελληνικού πολιτικο-κομματικού συστήματος δεν αφορά μόνο τη δουλική του προσαρμογή στις ορίζουσες της Ατλάντειας αυτοκρατορικής υποδούλωσης και εξάρθρωσης της χώρας, την περιορισμένη και περιοριστική κοινοβουλευτική και κρατικοσυνδικαλιστική αντιπαράθεση των δυνάμεων του που διαδραματίζεται θεατρικά και με τρόπο αποσπασματικό γύρω από επίδικα όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο, δραχμή ή ευρώ. Αφορά επίσης το «ζωοποιό πνεύμα» με το οποίο σημασιοδοτείται και καθαγιάζεται αυτή η αντιπαράθεση. Στο βάθος ολόκληρος ο πολιτικός χάρτης ενσωματώνει οργανικά τις νεκροζώντανες συνοριακές νοηματικές εγχαράξεις των μεγάλων καθολικών πολιτικοιδεολογικών αφηγήσεων του 20ου αιώνα, τις επιβιωτικές μεταλλάξεις των ζόμπι ιδεολογιών του. Μπορεί να βασιλεύει η επικοινωνιακή μόδα της «φτώχειας των οραμάτων», της «κρίσης των κομμάτων», του «τέλους της μεταπολίτευσης» κ.ο.κ. αλλά μέσα στα μυαλά και στις συμπεριφορές των φορέων χάραξης της επίσημης αλλά και της αντιπολιτευτικής πολιτικής συνεχίζεται με διαφορετικούς συχνά τρόπους και πρόσημα να αναπαράγονται τα προϊόντα και παραπροϊόντα του «πνεύματος της νεωτερικότητας».

Τρεις είναι και σήμερα οι κεντρικές κοσμοεικόνες που, πολεμώντας η μια την άλλη ή συμμαχώντας μετωπικά ενάντια στην άλλη, συνεχίζουν μεταστοιχειωμένες να βρικολακιάζουν και να απομυζούν όχι μόνο τις ειδικότερες διεργασίες της πολιτικής αλλά και εκείνες που αφορούν σύμπασα τη πνευματική και πολιτισμική σφαίρα: Φιλελευθερισμός – Σοσιαλισμός – Εθνικοσοσιαλισμός.

1.-Ο Φιλελευθερισμός (Κλασσικός – Δεξιός Μεταφιλελευθερισμός και Αριστερός σοσιαλφιλελευθερισμός). Με βασική οικονομική αρχή το "laissez faire" ως θεμελιώδους πρόταγματος της ελεύθερης αγοράς και πολιτική αρχή την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο Φιλελευθερισμός δεν προβάλλεται μόνο ως η επίσημη νοηματοδοτική κοσμοεικόνα της ολιγαρχίας και ως η ιδεολογική υπερδομή των Τρόπων της κεφαλαιοκρατικής ή της χρηματοδεσποτικής υπερεκμετάλλευσης. Αλλά αυτοσυστήνεται επίσης ως η κληρονομιά του Διαφωτισμού και η νικητήρια καθολική αυτοσυνείδηση της ανθρωπότητας απέναντι στην εξουδετερωμένη απειλή που ιστορικά αντιπροσώπευαν οι κοσμοθεωρήσεις του Εθνικοσοσιαλισμού και του Κομμουνισμού.

2.-Ο Σοσιαλισμός (Κομμουνισμός {κυρίως ως διεθνιστικός κομμουνισμός και οι κατ εξαίρεση διάφορες μορφές του «εθνικού κομμουνισμού»}-Αναρχισμός-Σοσιαλδημοκρατία). Το «κόκκινο έργο» της «υλικής κοινωνικής ισότητας» παρουσιάσθηκε ταυτόχρονα ως οπτική α) κοινωνική β) πλανητική γ) εθνική. Μεγαλούργησε (κατακτώντας το 1917 τη Ρωσία και το 1949 την Κίνα) ως η νομοτελειακή φυσικοϊστορική αντικεφαλαιοκρατική διασύνδεση των αντικειμενικών και υποκειμενικών δυνάμεων, ικανή να συλλάβει ως επιστήμη της ιστορίας και να προετοιμάσει ηθικο-κανονιστικά ως πραγματικό ταξικό κίνημα, μια αμετάκλητη τελολογία παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης και απελευθέρωσης. Προτού αυτή μετουσιωθεί στην Ανατολή και καταρρεύσει ως μοντέλο κρατικού σοσιαλισμού, πρόλαβε να προσφέρει στη Περιφέρεια του καπιταλισμού μια νέα εθνικοαπελευθερωτική δυναμική στο αντιαποικιακό κίνημα. Στις χώρες του δυτικού βιομηχανικού καπιταλισμού άσκησε κυρίαρχη επίδραση μεθερμηνεύοντας τη φιλελεύθερη ιδέα της τυπικής ισότητας σε πραγματική κοινωνική ισότητα και απονομιμοποίησε την αστική εξουσία συντελώντας καθοριστικά σε μια ουσιαστική κοινωνική μεταβολή με τον παραμερισμό του ιεραρχικού φιλελεύθερου κράτους από το παρεμβατικό κοινωνικό κράτος.

Σήμερα η Αριστερά δεν εξορύσσει ούτε και αξιοποιεί πια ό,τι ποιοτικότερο περιέχει το «λατομείο» της ιστορικής Σοσιαλιστικής Παράδοσης και κυρίως την ασυμβίβαστη αποκάλυψη και καταπολέμηση των οικονομικών διαδικασιών, των πολιτικών πρακτικών και των ιδεολογικών παραισθήσεων του Φιλελευθερισμού. Έχοντας ενσωματωθεί στρατηγικά στα συστήματα του αμερικανισμού, του ευρωπαϊσμού και γενικότερα του εκδυτικισμού ποτίζεται από ένα νοθευμένο κοινωνικό γενικό ερμηνευτικό σχήμα που αντανακλά, συγκαλύπτει και εξυπηρετεί τις πραγματικές δομές ισχύος και υπερεκμετάλλευσης του χρηματοδεσποτικού συστήματος.

3.-Ο Εθνικοσιαλισμός (μητροπολιτικός εθνικοσοσιαλισμός ως Φασισμός/ Ναζισμός/Φρανκισμός κ.α. - περιφερειακός εθνικοσοσιαλισμός ως Περονισμός/Νασερισμός/Μπααθισμός/Κανταφισμός κ.α.). Ο μητροπολιτικός εθνικοσοσιαλισμός με τον ισχυρισμό ότι μυεί τις λαϊκές κοινότητες στην αυθεντική αποκάλυψη του κρυφού σχεδιαγράμματος της εβραιοκρατούμενης νεωτερικότητας ως ένα δίδυμο Καπιταλισμού-Κομμουνισμού, επιδεικνύει αξιοσημείωτη έφεση στις απόπειρες συνάρθρωσης του φετιχισμού των φυλετικών δεσμών αίματος, των συμβόλων και των ιδεών της προκαπιταλιστικής κοινωνίας με έναν αντιπλουτοκρατικό λαϊκισμό και τη λατρεία του Κράτους.

Ο ιστορική καταβαράθρωση ειδικότερα του Φασισμού και του Ναζισμού δεν επήλθε ως αποτέλεσμα της γήρανσης και της παρακμής του, πράγμα που συνέβη στη περίπτωση του Σοσιαλισμού με την αποδιάρθρωση της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων καθεστώτων κρατικού σοσιαλισμού, αλλά λόγω της γεωστρατηγικής, πολεμικο-πολιτικής αυτοκτονίας των φορέων και ηγεσιών του, του Μπενίτο Μουσολίνι και του Αδόλφου Χίτλερ. Του λαοπλάνου δημαγωγού Χίτλερ που ήταν μια μοιραία σκοτεινή, αντισοσιαλιστική και καταστροφική περίπτωση για τη Γερμανία, όπως ήδη από το 1932 είχε καταδείξει με το βιβλίο του «Χίτλερ-μιια κακοτυχία για τη Γερμανία» ένας μεγάλος πολέμιος του Ναζισμού ο ιδρυτής του «Εθνικού Μπολσεβικισμού» ο Έρνστ Νίκιτς, προτού καταδικασθεί σε ισόβια κάθειρξη από το ειδικό δικαστήριο (Volksgerichtshof) του γερμανικού Τρίτου Ράιχ [5].

Η πτώση του μητροπολιτικού Εθνικοσοσιαλισμού απεικονίστηκε από την συγκυριακή αντιφασιστική επιμαχία των νικητριών δυνάμεων του Β΄ Π.Π. ως η εφιαλτική ανάμνηση ενός φάσματος αιματηρού ταυτισμένου με το «απόλυτο κακό». Ταυτόχρονα απελευθέρωσε το πλανητικό τερέν για τον κρίσιμο ανταγωνισμό Φιλελευθερισμού και Κομμουνισμού που επικαθορίστηκε από τις μορφές και τα επεισόδια του αμερικανοσοβιετικού ψυχροπολεμικού διπολισμού.

Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 και του «Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου», ο Φιλελευθερισμός πρόβαλε αυτοδίκαια την δική του μονοπωλιακή κοσμοεικόνα του μέλλοντος ως μοναδική πλανητική κοσμοεικόνα και ύψωσε το νικηφόρο τρόπαιο της παγκόσμιας ήττας του Κομμουνισμού, της απόλυτης ηγεμονίας του και του αποκλειστικού διαμορφωτή του «τέλους της ιστορίας». Τώρα πλέον απέναντι στα «νεκροταφεία» της «Πρωτοπορίας της Εργατικής Τάξης» (Κομμουνισμός), του «Υποκείμενου-Κράτους» (Φασισμός) της «Ανωτερότητας της Φυλής» (Ναζισμός), στέκεται και αυτοθαυμάζεται αυτάρεσκα ο μοναδικός ρυθμιστής του ανθρώπινου πεπρωμένου, το δίχως Ταυτότητα, απελευθερωμένο «Άτομο», ο «Ιδιώτης», «Idiot» = ο Ηλίθιος, του Φιλελευθερισμού.

Παραδόξως η επικράτηση του Φιλελευθερισμού μετά τη κατατρόπωση των μεγάλων εχθρικών ιδεολογιών, σήμανε ταυτόχρονα και το πέρας του μέσα από την μεγάλη μετάλλαξη του. Στα πλαίσια των διεργασιών της «Νέας Οικονομίας», της «μεταβιομηχανικής κοινωνίας» και του «νέου οικουμενισμού» το ατομικό πρέπει να διασυνδεθεί με το καθολικό. Και αυτή η διασύνδεση έρχεται ως «νέα Ευαγγελία» μέσα στο πρόγραμμα της «Παγκοσμιοποίησης», των «Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων» (ΜΚΟ) και της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» που προετοιμάζει το έργο του «Νέου Πεπρωμένου». Παράλληλα με την προβολή και οικουμενίκευση των σλόγκαν της «ατομικής ελευθερίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και των αναμεικτικών προτύπων της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», οι αξίες του φιλελευθερισμού μπολιάζονται με το «ορθολογικοποιητικό» πνεύμα του επιστημονισμού και του θετικισμού όταν μεταξύ των άλλων πρόκειται να εξυπηρετηθούν οι προτεραιότητες της νέας θεάς της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας αγοράς, η μεταμοντέρνα συμβολική πραγματικότητα της εικονικότητας και οι προωθημένες ολοκληρωτικές μορφές της καινούργιας υπερπολύπλοκης «τεχνο-φασιστικής» κατασταλτικής πρακτικής. Μπολιάζονται επίσης με τις παραδοσιακές και νέες όψεις του ανορθολογισμού όπως αυτές ειδικότερα παρουσιάζονται είτε κυρίως με τα προτεσταντικά προπαγανδιστικά επιβοηθήματα της Νέας Τάξης είτε με τις διάφορες εκδοχές του «νεοεποχίτικου» πνεύματος με τις οποίες επιδιώκεται να ψευδο-καλυφθούν οι μεταφυσικές ανησυχίες και τα προσωπικά αδιέξοδα στη περιοχή του νοήματος. Η σχετική αυτονομία της πολιτικής παραμερίζεται από την απόλυτη αυτονομία της οικονομίας (και ειδικά της συμβολικής-χρηματοπιστωτικής της δεσπόζουσας), το έθνος και το κράτος υπάγονται, εμπλέκονται και εξαρθρώνονται μέσα στο κόσμο των παγκοσμιοποιημένων εταιριών και αγορών. Έτσι περάσαμε στον μεγάλο μετασχηματισμό της φιλελεύθερης πολιτικής ιδεολογίας σε μετα-φιλελευθερισμό ή νεο-φιλελευθερισμό.

Σημειώσεις

[1]-ΕΛΣΤΑΤ, Η Ελληνική Οικονομία-Πειραιάς 2012.    & 
    -Citi Research, European Economic Forecast Highlights-28 November 2012.

[2]- EUROPEAN COMMISSION, The Second Economic Adjustment

Programme for Greece-First Review (DRAFT 27.11.2012).

[3]- Capital.gr, Deutsche Bank: Greek gas reserves are a long term story,if proven- 4 December 2012

[4]- George Soros, A Europe of Solidarity, Not Only Discipline (project-syndicate-Oct. 30, 2012).

[5]- Alexander Dugin, The Fourth Political Theory  (konservatizm.org- 3.12.2009).

( Γ.Κ.  5-12-2012 )