Ένα πολύ μεγάλο μέρος μέσα
στις δυτικές κοινωνίες στέκεται στο τι παρουσιάζουν οι Ελίτ και τα ΜΜΕ σχετικά
με την συμπεριφορά της Βόρειας Κορέας
και λιγότερο ή καθόλου στο πως οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν
στην Κορέα.
Το «κορεάτικο πρόβλημα»
ανάγεται στα αποτελέσματα του εμφυλίου πολέμου (στον οποίο επίσης ενεπλάκησαν ΗΠΑ και Κίνα) πριν από
60 χρόνια (1950-1953). Από τότε μεταξύ των εμπολέμων δεν έχει υπογραφτεί
καμιά συνθήκη ειρήνης παρά μόνο μια προσωρινή παύση των εχθροπραξιών. ΗΠΑ και
Βόρεια Κορέα δε έχουν διπλωματικές σχέσεις. Το καθεστώς της Πιονγιάνγκ έχει
αποδεχτεί να γίνουν βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση. Όμως η Ουάσιγκτον αποδίδοντας στη Βόρεια Κορέα
«εχθρική πρόθεση» όχι μόνο αντικρούει σταθερά μια τέτοια προοπτική που να
επιτρέπει μια μόνιμη ειρήνευση στη χερσόνησο αλλά με την πρόσδεση της Νότιας
Κορέας καταστρώνει διαρκώς μια
προκαθορισμένη και εκτεχνικευμένη διαλεκτική αδιατάρακτης ψυχροπολεμικής
σύγκρουσης με εντάσεις και υφέσεις στη περιοχή αυτή. Τα διαρκή αμερικανικά απειλητικά μηνύματα με στόχο
την εγκατάλειψη του βορειοκορεατικού πυρηνικού προγράμματος αποτελούν παράλληλα
τον βασικό άξονα μιας κρυφής ατζέντας για την αποδιάρθρωση και πτώση του
καθεστώτος της Πιονγιάνγκ.
Εκτός από την παραπάνω
ειδική στόχευση η νέα στρατιωτικο-πολιτική κρίση στην κορεάτικη χερσόνησο
συνιστά ένα κομβικό σημείο της υπερατλάντειας αυτοκρατορικής στρατηγικής στην
ευρύτερη περιοχή του Ειρηνικού, με γνώμονα την αντιμετώπιση και εξουδετέρωση της
επαπειλούμενης αποσταθεροποίησης του μονοπολικού της κόσμου από τις φιλόδοξες
βλέψεις τόσο της κινεζικής όσο και της ρωσικής αυτοκρατορικής
γεωπολιτικής.
Όλα τα δεδομένα της παρούσας
κατάστασης απλώς αναδείχνουν και πάλι τις διάφορες εφαρμογές ενός μακρόχρονου και
επίμονου σχεδιασμού που περιλαμβάνει σταθερά τη περικύκλωση-εκμηδένιση της
Βόρειας Κορέας (όπως επίσης του Ιράν, της Κούβας και άλλων «κρατών παριών») ώστε να
επιτευχτεί ο γενικός πλανητικός μετασχηματισμός σε ένα ενιαίο σύστημα, στα
πλαίσια των κυριαρχικών αρχών της παγκοσμιοποίησης. Ήτοι μια κοινή για όλους
παγκόσμια οικονομική και πολιτική δομή κάτω από την ιδεολογία του
μεταφιλελευθερισμού και την υπερεξουσία του χρηματοδεσποτικού δικτύου των διασυνδεδεμένων
διεθνικών μεγα-τραπεζών και υπερ-εταιριών.
Ειδικότερα στο κέντρο της
αμερικανικής απωανατολικής πολιτικής είναι η απομόνωση, η επαύξηση της
εξωτερικής στρατιωτικής πίεσης, η παρά
πέρα υπονόμευση των συνθηκών διαβίωσης των βορειοκορεατών, η συγκρότηση της εσωτερικής αντιπολίτευσης, δηλαδή ο εξαναγκασμός για την αλλαγή καθεστώτος στη
Βόρεια Κορέα. Το προσωπολατρικό οικογενειοκρατικό καθεστώς αυτής της χώρας είναι
προϊόν ενός σταλινογενούς κρατικο-στρατιωτικού σοσιαλισμού. Όμως δεν είναι
τούτο το υποτιθέμενο «Ιδιώνυμο έγκλημα» που στρατεύει ολάκερη τη
τεχνο-φασιστική δειμοκρατική Δύση ενάντια του. Ούτε η Βόρεια Κορέα διαθέτει αξιοζήλευτους φυσικούς πόρους, ζωτικούς για
μια ξένη επιβουλή και κατοχή (όπως πχ αυτό συμβαίνει τώρα σε Ελλάδα-Κύπρο). Αυτό
που οπωσδήποτε ενοχλεί με τρόπο απόλυτο την Εσπερία είναι το άλλο το απαράδεκτο
γι αυτήν «πραγματικό έγκλημα» του εθνικού απομονωτισμού και της αυτονομίας της
Βόρειας Κορέας. Μια τέτοια ανεξέλεγκτη συμπεριφορά
στέκεται εμπόδιο, λειτουργεί μολυσματικά και υποσκάπτει την υπερατλάντεια ιερή
τριαδικότητα: παγκοσμιοποίηση-παγκόσμια διακυβέρνηση-παγκόσμια νέα τάξη. Για το λόγο αυτό η Βόρεια Κορέα τίθεται
στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής καταπολέμησης και της καταστροφής.
Τα δυτικά ΜΜΕ της
καθημερινής ολοκληρωτικής προπαγάνδας παρουσιάζουν ένα ψευδεπίγραφο «εικονικό
δυναμό» του κινδύνου της
πολεμικής-πυρηνικής κλιμάκωσης, το οποίο εμφανίζεται να εδρεύει στην
«άγρια – μειονεκτική - τρελή»
συμπεριφορά της Βόρεια Κορέας. Προσπαθούν να αποκρύψουν όσο πιο καλά
γίνεται ότι το «αληθινό δυναμικό» που τροφοδοτεί τούτη την εξέλιξη της
σύγκρουσης βρίσκεται και λειτουργεί μέσα στην Εσπερία και συγκεκριμένα στις
ΗΠΑ.
Ο Ομπάμα συνεχίζει τη
μιλιταριστική στρατηγική του Μπους σε πλανητικό επίπεδο. Το αμερικανικό
πεντάγωνο ήδη έθεσε σε εφαρμογή ένα νέο επίσημο ολοκληρωμένο οδηγό-playbook για μια σειρά τομείς της
μιλιταριστικής επέμβασης όπως τις στοχευμένες δολοφονίες, την χρήση των μη
επανδρωμένων αεροσκαφών (dromes) στα πλαίσια «του πολέμου κατά της
τρομοκρατίας», τους σχεδιασμούς απέναντι στην Βόρεια Κορέα, την Κίνα κ.ο.κ. Στον
αμερικανικό στρατιωτικό εξοπλιστικό προγραμματισμό για τον εκσυγχρονισμό των
τακτικών μίνι-πυρηνικών όπλων (που η χρήση τους αναφέρεται στο συμβατικό θέατρο
του πολέμου) κατά το 2012 καταγράφεται ποσό ύψους 10 δις δολάρια [1]. Όσον αφορά
δε τα στρατηγικά πυρηνικά όπλα προβλέπεται
μέσα στα επόμενα 10 χρόνια μια εξωφρενική δαπάνη μεταξύ 352 και 392 δις δολαρίων
[2].
Η απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος είναι
αμερικανική. ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ισραήλ λειτουργούν
διαρκώς εξαρθρωτικά για τη παγκόσμια ασφάλεια και εάν τελικά υλοποιήσουν ένα
προληπτικό πυρηνικό πλήγμα σε Βόρεια Κορέα, Ιράν κ.α. τότε ταυτόχρονα θα
υλοποιήσουν την πρώτη φάση του Γ΄ παγκόσμιου πολέμου.
Η Βόρεια Κορέα στριμωγμένη
από μια παραπέρα κλιμάκωση δεν πρόκειται να συμβιβαστεί αλλά αντί την υποταγή,
την ιμπεριαλιστική κατοχή, την ταπεινωτική παράδοση στη Νότια Κορέα, θα επιλέξει την αντίσταση με όλα τα
προσφερόμενα μέσα. Στρατιωτικά εξοπλισμένη σχετικά επαρκώς μπορεί να επιφέρει
ζημιογόνα πλήγματα σε βάσεις και συμμάχους των ΗΠΑ. Οι 40.000 αμερικανοί
στρατιώτες στο νοτιοκορεατικό έδαφος, ή ίδια η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία είναι πρωταρχικοί
στόχοι για όλα τα βορειοκορεατικά πυραυλικά συστήματα. Οι εκτιμήσεις δε ορισμένων ότι οι αμερικανοί απλώς
για άλλη μια φορά τεστάρουν και «καταγράφουν
τα αμυντικά αντανακλαστικά του βορειοκορεατικού καθεστώτος και του Κιμ Γιονγκ
Ουν» ή πως «στην Κορέα πόλεμο ουδείς θα ξεκινήσει», είναι το λιγότερο
ανεπαρκείς. Διότι η υπερατλάντεια αυτοκρατορία λειτουργεί παγκόσμια ως μια
επιθετική, επεκτατική, μιλιταριστική δύναμη. Μέχρι που θα φτάσει αυτό θα εξαρτηθεί από το
εκτιμούμενο γενικότερο κόστος-όφελος και οπωσδήποτε από την πολιτικο-στρατιωτική
στάση της Κίνας και της Ρωσίας. Εάν οι γεωπολιτικές αναταράξεις οδηγήσουν στην
αποδιοργάνωση του συστήματος ισορροπίας των δυνάμεων σε Ειρηνικό-Άπω Ανατολή,
τότε είναι πιθανό να οδηγηθούμε σε μια εκτεταμένη πολεμική αναμέτρηση η οποία
είναι βέβαιο πως θα συμπεριλάβει από τη
μια μεριά τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Νότια Κορέα-Ιαπωνία
και από την άλλη την Βόρεια Κορέα αλλά και τη Κίνα.
Στη παρούσα κατάσταση οι ΗΠΑ
διατυπώνουν με τρόπο σαφή και ενεργό την
συστράτευση τους προς υπεράσπιση της Σεούλ ενώ η Κίνα αν και βρίσκεται σε
πολιτικο-οικονομική συμμαχία με την Πιονγιάνγκ κινείται με αυτοσυγκράτηση διότι
έχει μεγάλες και επικερδής οικονομικές δοσοληψίες τόσο με τη Νότια Κορέα και βεβαίως
με όλη την Δύση. Για τούτο και πρωταρχικά
επιζητεί τις διαπραγματεύσεις ειρήνευσης στην Άπω Ανατολή. Ανάλογα στέκεται και
η Ρωσία στο διπλωματικό επίπεδο όπου εδώ βέβαια φαίνεται να απουσιάζει κάθε
τοποθέτηση ευνοϊκή προς την Βόρεια Κορέα.
Η Κίνα όμως επιπρόσθετα
φαίνεται να νοιώθει τη καυτερή ανάσα του υπερατλάντειου μιλιταρισμού και
πολεμικού εξοπλισμού όπου οι πύραυλοι των ΗΠΑ εκτός της Πιονγιάνγκ σημαδεύουν
το Πεκίνο. Και ενώ τυπικά ασκεί κριτική στην Πιονγκγιάνγκ για «ριψοκίνδυνη
προκλητικότητα» και «ασέβεια των
παγκόσμιων επιθυμιών» ουσιαστικά την ίδια ώρα καταγγέλλει τις ΗΠΑ για
επαυξημένη στρατιωτική παρουσία και ανάμειξη στη περιοχή: «Οι ΗΠΑ στέλνουν
περισσότερα και προηγμένα βομβαρδιστικά και πολεμικά πλοία εξοπλισμένα με
συστήματα πυραυλικής άμυνας στην Ανατολική Ασία και πραγματοποιούν μεγάλης
κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις με τους Ασιάτες συμμάχους της σε επίδειξη
ισχύος. Αυτό συνιστά κλιμάκωση και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό». Την ίδια
στιγμή οι κινεζικές στρατιωτικές δυνάμεις αρχίζουν μεγάλες ασκήσεις στα
σινο-κορεάτικα σύνορα στον ποταμό Γιαλού, στέλνοντας ένα σήμα στην κυβέρνηση
Ομπάμα πως σε μια θερμή αναμέτρηση θα στηρίξουν τη Βόρεια Κορέα.
Στη περίπτωση μιας τέτοιας πολεμικής
σύρραξης δεν είναι διασαφηνισμένη προς το παρόν η στάση που θα κρατούσε η Ρωσία
καθώς τώρα ακολουθεί μια επαμφοτερίζουσα πολιτικο-διπλωματική τοποθέτηση με
εκκλήσεις και νουθεσίες εκατέρωθεν για αυτοσυγκράτηση. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία
είναι μάλλον μπερδεμένη και ανέτοιμη να οργανώσει και να προωθήσει μια αυτεξούσια
ενεργητική παρουσία μεγάλης δύναμης σε αυτή την αντιπαράθεση του Ειρηνικού. Και
μια τέτοια παρουσία θα μπορούσε να είναι καταρχήν υποστηρικτική για τη Βόρεια
Κορέα εστιαζόμενη πάνω στο θεμελιώδες
αξίωμα «της μη ξένης ανάμειξης και
επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυριάρχου κράτους». Μια τέτοια
τοποθέτηση:
-Σχετίζεται με τα κριτήρια
και τους κανόνες ηθικής στο τομέα των διεθνών διακρατικών σχέσεων.
-Αποτυπώνει σε επίπεδο
πραγματισμού το ίδιο το γυμνό συμφέρον της Ρωσίας που αμφισβητεί τον
μονοπολισμό. Αφορά την υποστήριξη της
αρχής της εθνικής και της κρατικής κυριαρχίας μέσα στο πεδίο ενός κανονιστικού
ορίζοντα που εγγυάται τη δικαιϊκή ασφάλεια προς ένα κόσμο πολυπολικό τον οποίο
διεκδικεί η ρωσική γεωστρατηγική.
-Επιβάλει την ρεαλιστική αξιολόγηση
του βαθμού σοβαρότητας, δυναμικότητας και κραταιότητας της ρωσικής γεωπολιτικής
και την επίτευξη του σεβασμού από τις άλλες πλανητικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα κλπ).
-Και τέλος ας σημειωθεί ότι
από τα πράγματα αυτή η σύγκρουση συμπεριλαμβάνει τη συνορεύουσα ρωσική γεωγραφία
de facto. Διότι απλούστατα
η Σονμπόνγκ είναι δίπλα στο Βλαδιβοστόκ.
Μια επίθεση στη Βόρεια Κορέα
δεν θα ήταν απλώς μια επέμβαση απέναντι σε ένα καθεστώς. Θα ήταν
ιμπεριαλιστικός νεοταξικός πόλεμος απέναντι σε ένα λαό ο οποίος με αξιοπρέπεια αρνείται
να υποταχτεί στις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας
διακυβέρνησης. Θα ήταν ιμπεριαλιστικός νεοταξικός πόλεμος απέναντι σε ένα έθνος
που αμφισβητεί την υπερατλάντεια «αυτοκρατορία του κακού».
Για τούτο θα ήταν μια
επίθεση απέναντι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
info
( Γ.Κ. 13-4-2013 )
_
