Η διεθνής χρηματοδεσποτεία με
προεξάρχουσα την σιωνιστική της πτέρυγα έθεσε στο κέντρο της τοπικής πολιτικής
στρατηγικής την Χρυσή Αυγή (X.A.) ως ενοχλητικού εμπόδιου στο πρόγραμμα
της εθνικής και κοινωνικής εξάρθρωσης της Ελλάδας. Σε αυτή τη βάση ο
μεταφιλελεύθερος φαιός εξουσιαστικός πυρήνας του πολιτικού-κομματικού μας
συστήματος αντιμετωπίζοντας την ίδια του
την επιταχυνόμενη φθορά από την προϊούσα
απώλεια της κοινωνικής συναίνεσης,
τις εκλογικές μετατοπίσεις και τις επενδυτικές ροές λαϊκής υποστήριξης προς
τον εγχώριο μικροαστικό εθνικιστικό-λαϊκιστικό φορέα, την Χ.Α., προσπάθησε
την ανασύνταξη του δια μέσου α) του σοφίσματος «των δύο άκρων» στο ιδεολογικό
επίπεδο και β) της επιχείρησης
νομιμοποίησης του με το λεγόμενο «αντιφασιστικό
- αντιρατσιστικό μέτωπο» στο πολιτικό επίπεδο. Με αυτά τα δυο ιδεολογικοπολιτικά
εργαλεία και επικαλούμενη την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον οπαδό της Χ.Α. Γιώργο Ρουπακιά, η κυβέρνηση της
ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προετοίμασε και εξαπέλυσε
ταχύτατα μια κεραυνοβόλα πολιτική επίθεση στοχεύοντας στην ποινική,
οργανωτική και εκλογική εξάρθρωση της
Χρυσής Αυγής.
Όμως παρά τις διώξεις οι μετατοπίσεις
μέρους της λαϊκής αντιμνημονιακής αμφισβήτησης προς την Χρυσή Αυγή ουδόλως
ανεκόπησαν καθόσον στο «φαίνεσθαι» του ηγετικού της πυρήνα υπό τις νέες
συνθήκες καταστολής, επιδείχτηκαν κάποια στοιχεία μαχητικής ηθικο-πολιτικής ανθεκτικότητας. Παράλληλα
αυτές οι μετατοπίσεις συνεχίζουν να τροφοδοτούνται μεταξύ των άλλων από μια
σειρά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα όπως:
α) Η Χ.Α. εκλαμβάνεται από
ένα τμήμα του λαού και της νεολαίας ως ο ελλιπής μεν αλλά ο προσφορότερος δε
πολιτικός τρόπος για να επιτευχθεί η τιμωρία
των πρωτεργατών της κατοχής και της καταστροφής της χώρας και η υπονόμευση του
διεφθαρμένου πολιτικού-κομματικού συστήματος.
β) Η ολοφάνερη συστημική
πολιτική λειτουργία της «αριστεράς» αφήνει το πεδίο ελεύθερο στην επικοινωνιακή ικανότητα της Χ.Α. και της επιτρέπει να
αυτοσυστηθεί ως ο εναπομείναν κληρονόμος
του μαζικού κινήματος των «αγανακτισμένων» και να αναγορευτεί, εκτός από αντίπαλος της
παγκοσμιοποίησης στο εθνικό και το μεταναστευτικό ζήτημα, ως ο κύριος αντιμνημονιακός
πόλος μπροστά στα μεγάλα θέματα της κατοχής, του τοκογλυφικού χρέους και της
κοινωνικής αλληλεγγύης στα φτωχά στρώματα της Ελλάδας.
γ) Από την προσεκτική
αμφισβήτηση της γεωστρατηγικής ένταξης της χώρας στο σύστημα της Δύσης και τον
διστακτικό αλλά εμφανή αναπροσανατολισμό
της Χ.Α. και την πρόσβλεψη της προς μια «εθνικά επωφελή» διασύνδεση με τη Ρωσία.
Αντιφασιστικό
μέτωπο
Η ενεργητική ένταξη της παρακμιακής
«αριστεράς» στο «αντιφασιστικό - αντιρατσιστικό μέτωπο» το οποίο ευνοεί η χρηματοδεσποτεία,
εκτός τον ιδεολογικοπολιτικό ψυχοπαθολογικό της αυτισμό και τις αγκυλωτικές εμμονές (που ριζώνουνε στην εποχή του
μεσοπολέμου) αποσκοπεί κυρίως να
αποκρύψει το ρόλο της ως απλό παρακολούθημα της αντεπανάστασης και να
μετατοπίσει τη πολιτική ατζέντα από την πραγματική νεοφεουδαρχική κατοχή της
χώρας προς τον εικονικό φασιστικό μπαμπούλα. Και τούτο όταν η παρούσα
εξαρθρωτική περίοδο που διέρχεται ο τόπος έχει άμεσα ή έμμεσα υποβοηθηθεί και
καθαγιαστεί από αυτή την «αριστερά» καθόσον οι διάφορες συνομαδώσεις της έχουν πλήρως
μετουσιωθεί σε ΜΚΟ της νεοφεουδαρχίας
του χρήματος:
α) Απολύτως ενσωματωμένη στο
δυτικό σύστημα του αμερικανισμού και της ευρωκρατίας, αποδέχεται άμεσα ενεργητικά
(ΣΥΡΙΖΑ) ή έμμεσα παθητικά (ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά) την παραμονή
της Ελλάδας στην ΕΕ / ΟΝΕ που διεθνώς απετέλεσε την μεγάλη περιοχή της
καπιταλιστικής υπερπαγκοσμιοποίησης και από την οποία εκπορεύεται το πρόγραμμα
της αποικιακής λεηλασίας, της ολικής κοινωνικής διάλυσης και του εθνικού ακρωτηριασμού της χώρας
μας.
β) ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και τα άλλα «αριστερά» σχήματα του εθνικού νιχιλισμού,
ενταγμένοι μέσα στη γενική γραμμή των
γκλομπαλιστών συνέδραμαν στην άλωση της πατρίδας μας από την
Διεθνή των Νεοφεουδαρχών, αποδεχόμενοι και επικυρώνοντας την πολιτική του
λαθρομεταναστευτικού εποικισμού, στην οποία επιμένουν ακόμα και σήμερα με τρόπο
τυφλά δογματικό αποδεικνύοντας την εκφύλιση του διεθνισμού τους σε ένα
αυτάρεσκο εθνοαποδομητικό οικουμενισμό.
γ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ καταπολέμησαν λυσσαλέα το λαϊκό αίτημα να
απεγκλωβιστούν από τα παγιδευτικά πλαίσια που καθορίζει το επικυρίαρχο δίπολο
του κοινοβουλευτισμού και του κρατικού συνδικαλισμού και να υποστηρίξουν την
προαγωγή της πιο μαχητικής λαϊκής συσπείρωσης, αυτοπεποίθησης και
δραστηριοποίησης. Που θα προσπαθούσε να μετατοπίσει το κέντρο βάρους του
πολιτικού αγώνα στις πλατείες και στους δρόμους, σε ένα λαϊκό τσουνάμι
κατάληψης των πόλεων και στην συγκρότηση ενός ενοποιημένου και αξιόμαχου
Πατριωτικού Κοινωνικού Μετώπου
Αντίστασης ικανού να θέσει τα ουσιώδη ζητήματα της Απελευθέρωσης και της Επιβίωσης.
δ) ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, κρυμμένοι πίσω από τις ανώδυνες
«αντιμνημονιακές» διαφωνίες ξεδίπλωσαν την πιο ξεδιάντροπη δωσιλογική τους
παρουσία μέσα στο κατοχικό κοινοβούλιο και προσέφεραν όλη την απαραίτητη
νομιμοποίηση που είχε ανάγκη η
κοινοβουλευτική δικτατορία και το κατοχικό καθεστώς της Τρόικα, το οποίο είναι κατά
πολύ χειρότερο από όλα τα στρατιωτικά χουντικά καθεστώτα που πέρασαν από την
Ελλάδα. Η προσεταιρισμένη «αριστερά» έδωσε
την απαραίτητη «δημοκρατική» επίφαση στο συγκεκαλυμμένο πραξικόπημα που
συντελέσθηκε στη χώρα για τη διάσωση ενός εγκληματικού συστήματος.
ε) Συστημικοί επικαρπωτές
της πολιτικής προσόδου οι παντελώς κρατικοποιημένοι οργανισμοί ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ
εξαρτώνται απολύτως και τρέφονται από τις κρατικές επιχορηγήσεις και τα δάνεια
των τραπεζών. Παρακολουθώντας κατά πόδας τη κλεπτοκρατική συμπεριφορά και
λειτουργία των κυβερνητικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα οποία έχουν πάρει τα
τελευταία χρόνια εκατοντάδες εκατ. ευρώ κρατική χρηματοδότηση και «θαλασσοδάνεια».
στ) Η ίδια η κουλτούρα της
παρακμιακής «αριστεράς» έχει μεταπέσει σε σκουπιδότοπο μιας συμβολικής και
αναπαραστατικής αναπαραγωγής της χρηματοδεσποτικής εξουσίας. Έχοντας πάρει
οριστικό διαζύγιο από τον αντισυστημικό αγώνα
για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση υπερασπίζεται το κοινωνικό
υπόδειγμα και τον πολιτισμό του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Η ίδια η γλώσσα
της «αριστεράς» αναπαράγει τον ηγεμονικό επικοινωνιακό κώδικα των οικονομικών
και πολιτικών ελίτ και είναι η διεφθαρμένη γλώσσα της παραπλάνησης και της
πολιτικής οπισθοδρόμησης. Ενώ ο λαός εξοντώνεται και η χώρα πεθαίνει, αυτή η «αριστερά» δίχως να αμφισβητεί το
όλον υπερεκμεταλλευτικό σύστημα της τεχνοφασιστικής χρηματοδεσποτείας και της
παγκοσμιοποίησης, βουτηγμένη μέσα στον καθολικό ρεφορμισμό της, παράγει
αυταπάτες για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και καθολικεύει την κοινωνική σύγχυση
συσκοτίζοντας τις πραγματικές σχέσεις της πιο άγριας νεοφεουδαρχικής
εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Η ιδεολογικοπολιτική της γλώσσα διαβρώνει κάθε
συνιστώσα του λαϊκού κινήματος εκπέμποντας διαρκώς τα σινιάλα είτε της αποδοχής
των σοσιαλφιλελεύθερων αξιών και ιδεών («ρεαλιστική» πτέρυγα) είτε της υπεράσπισης των παρελθουσών κοινωνικών
παροχών («ριζοσπαστική» πτέρυγα) που
ήταν γενικά εφικτές σε συνθήκες «εθνικού καπιταλισμού» / «παρεμβατικού κράτους» και που ειδικά στην
Ελλάδα βασίζονταν όχι πάνω σε μια παραγωγική και αναδιανεμητική πολιτική
οικονομία αλλά σε μια παρασιτική «οικονομία δανεισμού».
Τεχνοτρονική
Τρομοκρατία
Τα ποιο γελοία ερωτήματα που
επικρατούν μέσα στον ανελέητο παραπληροφοριακό
ορυμαγδό των ΜΜΕ και των αναλυτών της συμφοράς αφορούν αν οι δολοφόνοι
των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη είναι κάποιοι τρομοκράτες των γνωστών
οργανώσεων εκδικητών για τον Παύλο Φύσσα, ή αν πρόκειται για εισαγόμενους
επαγγελματίες ψυχρούς εκτελεστές, ή αν στήνεται μια προβοκάτσια «σκοτεινών
υπηρεσιών» αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και της χώρας. Με τέτοιες ή
ανάλογης υφής εκδοχές επιδιώκεται να
συσκοτισθεί η ουσία:
α) Ότι ιστορικά η δολοφονική πρακτική των πολιτικών εκτελέσεων, είτε εικονικά αυτή εμφανίζεται με «μαύρο»
(«ακροδεξιό») είτε με «κόκκινο» («ακροαριστερό», «αντιεξουσιαστικό») προσωπείο, διευθύνεται και
σημασιοδοτείται από την εστία της ίδιας της πραγματικής εξουσίας. Ότι οι
οργανωτές και οι μάνατζερ του πρότζεκτ
του αίματος βρίσκονται στο κέντρο της εξουσίας των νεοφεουδαρχών του
χρήματος, στα υπερκρατικά, κρατικά και
παρακρατικά της όργανα και χρησιμοποιούν τους κατάλληλους δρώντες φορείς μέσα
από το εκτεταμένο δίκτυο των μυστικών υπηρεσιών ασφάλειας και πληροφοριών της
χρηματοδεσποτείας.
β) Αυτό που σε συμπαιγνία
δεξιά και «αριστερά» αποκρύβουν είναι ίδια η ωμή πραγματικότητα ότι στην τεχνοτρονική
τρομοκρατία οι ποικίλες συνομαδώσεις της διαβρώνονται-κατασκευάζονται-χειραγωγούνται.
Πως ενώ τούτες εμφανίζουν μια τυπική-φαινομενική αντικαθεστωτική
αντιπαλότητα απλώς αποτελούν έναν ελεγχόμενο μηχανισμό του χρηματοδεσποτικού
συστήματος και ειδικότερα ένα τμήμα του ευρύτερου δικτύου των ένοπλων βραχιόνων
αυτού του συστήματος, μεταμφιεσμένα όργανα αντεπανάστασης ενάντια στον
εκμεταλλευόμενο λαό.
γ) Στην σημερινή συγκυρία
όπου η νεοφεουδαρχική κατάκτηση και νεοταξική κατοχή της χώρας έχει εισέλθει
στο πιο επαχθές της στάδιο φαίνεται πως η εξουσιαστική προσταγή προσφεύγει και
πάλι στην κατευθυνόμενη πολιτική της πιο τυφλής ατομικής τρομοκρατίας. Ότι η αντεπανάσταση των
λόρδων του πλούτου προσπαθεί να διανοίξει με κάθε τρόπο την οδό της αυτοδιατήρησης
του συστήματος υπερεκμετάλλευσης και εξουσιασμού των, αραδιάζοντας πτώματα στο διάβα της. Το
εξασθενημένο καθεστώς αυτής της κατοχής αποφασίζει να σκηνοθετήσει και πάλι το
πάντα γνώριμο στην εξουσία τρομο-θέαμα και την συνακόλουθη κατάσταση εκτάκτου
ανάγκης.
δ) Οι πιο σκοτεινοί τεχνοφασιστικοί
μηχανισμοί της χρηματοδεσποτείας που ελέγχουν απόλυτα αυτή τη στιγμή τη χώρα μας με προκάλυμμα τους επίσταθμους κυβερνητικούς εντολοδόχους τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τους δουλικούς, εμετικούς
προπαγανδιστές τους στα κάθε είδους ΜΜΕ, μάχονται για την αυτοπροστασία και
μακροημέρευση του καθεστώτος κατοχής. Θέλουν να το παρουσιάσουν ως αποκλειστικό
εγγυητή ασφάλειας, ομαλότητας και σταθερότητας. Για το σκοπό αυτό εκπόνησαν και
υλοποιούν την θεωρία των «δύο άκρων» περιεχόμενο της οποίας είναι ο κίνδυνος
της «αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας» και η μετάπτωση της κοινωνίας σε συνθήκες σύγκρουσης μεταξύ δύο εξτρεμιστικών πόλων που μπορεί να «οδηγήσουν σε εμφύλιο». Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα όπλο ψυχολογικού ταξικού πολέμου που αποσκοπεί στον εκφοβισμό του λαού ξύνοντας
ιστορικές πληγές και μνήμες αδελφικής αλληλοεξόντωσης. Αυτός ο μαζικός
εξουσιαστικός εκφοβισμός για να αποκτήσει την πιο στοιχειώδη αληθοφάνεια θα
πρέπει να επιβεβαιώνεται πρακτικά-πολιτικά δια μέσου του κύκλου του αίματος.
Όπως και έγινε.
Η κοντόφθαλμη οπτική που
φτάνει στα όρια της ανοησίας αποτυπώνεται στο φαινόμενο κατά το οποίο διάφοροι περισπούδαστοι «αριστεροί» αναλυτές, οικειοποιούνται άκριτα και ανακυκλώνουν τα επίσημα
ερμηνευτικά και προπαγανδιστικά σχήματα της καθεστηκυίας τάξης και της
κυβερνώσας πολιτικής ελίτ περί «αποσταθεροποίησης της χώρας», «επίθεσης στη
δημοκρατία» κ.ο.κ. Αυτό δεν φανερώνει μόνο τον ποταπό εκπεσμό και την
δουλοφροσύνη της παρακμιακής «αριστεράς»
αλλά το κυριότερο τον δωσιλογικό και συστημικό υπερασπιστικό της ρόλο τον
οποίο αναλαμβάνει, ανακαλύπτοντας αυτοδύναμους «ένοπλους εχθρούς» αυτής της «δημοκρατίας»
και αυτής της «σταθερότητας». Σε τελική ανάλυση τούτη η ίδια η διανοούμενη και ακτιβιστική «αριστερά», επινοώντας εξωσυστημικές πηγές και φορείς τρομοκρατίας πέραν και έκτος
του υπερκρατικού και κρατικού εξουσιαστικού κέντρου του σημερινού
νεοφεδουδαρχικού συστήματος, γίνεται το καλύτερο φερέφωνο και ο «χρήσιμος ηλίθιος»
αναπαραγωγός του πολεμικο-προπαγανδιστικού σχήματος «των δύο άκρων».
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται
και ο κρετινισμός της Χρυσής Αυγής. Η
Χ.Α. σε εμφανή σύγχυση, σκοπίμως ή μη, αφελής και ανυποψίαστη,
αναπαράγει με τη σειρά της την ίδια θεωρία των «δύο άκρων» ενώ ταυτόχρονα
προσπαθεί με δέος να διασκεδάσει τις εντυπώσεις τούτης της αναπαραγωγής,
υπονοώντας μια συμμαχία «κόκκινης τρομοκρατίας» και πολιτικής εξουσίας: Πιο
συγκεκριμένα η Χ.Α. αποδίδει στο καθεστώς
(κυβέρνηση και ΜΜΕ) και ειδικά στον πρωθυπουργό Α.Σαμαρά και στον υπουργό δημόσιας τάξης Ν. Δένδια την «ηθική
αυτουργία», λόγω της προηγούμενης
στοχοποίησης της ως «ναζιστικής» και
«εγκληματικής οργάνωσης» καθώς και της «απόσυρσης της αστυνομικής προστασίας
των στελεχών και γραφείων της» κατόπιν υποδείξεων των αμερικανοσιωνιστικού
παράγοντα. Έτσι η Χ.Α. θεωρεί πως «Δένδιας και οι ανώτατοι αξιωματικοί και ο
αρχηγός της ΕΛΑΣ έβαψαν τα χέρια τους με αίμα» (Ν. Μιχαλολιάκος-1.11.2013). Συγχρόνως
η επικρατούσα ερμηνευτική τάση στο εσωτερικό της Χ.Α. χρεώνει την «φυσική
αυτουργία» στην «κόκκινη τρομοκρατία», στις
«τρομοκρατικές οργανώσεις του
αριστερού χώρου», φροντίζοντας επίσης να «αποφορτίσει»
αυτές τις εκτιμήσεις προβάλλοντας την
θέση της διασύνδεσης τους με την εξουσία: «Τα σχέδια των φονιάδων και της
συγκυβέρνησης να βυθίσουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο δεν θα περάσουν» (Χ.
Παππάς-1.11.2013) ή «θεωρούμε ότι ήταν μεν τρομοκράτες αριστερής
ιδεολογίας σίγουρα όμως δεν το κάνανε από μόνοι τους. Κάποιοι θέλουνε αναταραχή
και αναμπουμπούλα." (Η.Παναγιώταρος,
1-11-2013).
Περί
εμφυλίου πολέμου
Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ήδη
παρών. Καιρό τώρα οι εγχώριες ελίτ της οικονομίας, της πολιτικής, των ΜΜΕ κλπ
σε συνεργασία με την πλανητική ολιγαρχία έχουν εξαπολύσει μια ειδική μορφή
καμουφλαρισμένου εμφύλιου εκτελώντας ένα κατοχικό πρόγραμμα θανάτου ενάντια στο
λαό και το έθνος:
α) Γενική κατάρρευση όλων
των υποδομών και των βιοτικών όρων επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας.
β) Μετατροπή της χώρας σε
ευρωπαϊκή χωματερή της λαθρομετανάστευσης με παραπροϊόντα την μεγάλη εγκληματικότητα
και την ανασφάλεια. Την ανηλεή βία και την
αιματηρή επέλαση του υποκόσμου των αλλοδαπών με τις καθημερινές δολοφονίες, βιασμούς κλπ ανυπεράσπιστων ανθρώπων κυρίως
των ηλικιωμένων και των γυναικών.
γ) Εξοντωτισμός, με την μαζική ανεργία, τον υποσιτισμό και την
πείνα.
δ) Ολοσχερής καταστροφή της
υγείας και της περίθαλψης του ελληνικού λαού.
ε) Πρακτικές γενοκτονίας και
ξεριζωμού ενάντια στην ελληνική νεολαία, όπου διαλύονται στο σύνολό τους οι πιο κρίσιμοι βιοτικοί, δημογραφικοί και
πολιτισμικοί όροι ύπαρξης και ζωής της.
στ) Μετατόπιση της κρίσης
από τους επικυρίαρχους «βασιλιάδες της κόλασης» στους κυριαρχούμενους
«κολασμένους» νεοδουλοπάροικους. Η χώρα έχει μετατραπεί στο μεγάλο κολαστήριο
όπου σαρώνεται από τα κύματα των δυο επιδημιών: τις χιλιάδες αυτοκτονίες και τα αυξανόμενα θύματα της ψυχικής κατάρρευσης..
Το κατοχικό καθεστώς καθώς
αντιλαμβάνεται πως έχει περάσει στην εποχή της συνολικής του φθοράς και της
αποσταθεροποίησης του από δυνάμεις που ακόμα ξεφεύγουν από τον έλεγχο του έχει
αποφασίσει για την σωτηρία του (την οποία την βαφτίζει «σωτηρία της δημοκρατίας») να περάσει στην πιο εξειδικευμένη πολιτική
τακτική του «διαίρει και βασίλευε» την οποία την εξιδανικεύει δια της «θεωρίας των άκρων» θέλοντας να παράξει ένα
σπιράλ βίαιων και αιματηρών συγκρούσεων ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, διασπώντας
την κοινωνική αμφισβήτηση και διαχωρίζοντας την σε «αριστερή» και σε «εθνικοσοσιαλιστική». Να εξαλείψει
κάθε δυνατότητα λαϊκής ενότητας και να
επιδιαιτητεύσει τούτη τη διαίρεση επωφελώς
για το ίδιο, ως αποκλειστικού «δημοκρατικού» παράγοντα της «τάξης και ασφάλειας».
Το
να σπάσει τα μούτρα της αυτή η επιδίωξη των εξουσιαστών, να αποφευχθεί η
διαίρεση και αντιμαχία μέσα στο λαό ως μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την
ανατροπή αυτού του εγκληματικού καθεστώτος, είναι ένα επιτατικό καθήκον.
( Γ.Κ. 4-11-2013 )
