Ισραήλ Παλαιστίνη Γάζα. Απευκταίο Σενάριο - Το Άνοιγμα Όλων των Σφραγίδων

 

Η ενωμένη παλαιστινιακή στρατιωτική επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Ακσά» της 7 Οκτώβρη [1]  επανατοποθέτησε το παλαιστινιακό ζήτημα ως το γεωπολιτικό επίκεντρο των εξελίξεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, άμβλυνε την αντιμαχία σουνιτών - σιιτών, ανανέωσε την αντιιμπεριαλιστική αντισιωνιστική κοσμοεικόνα και ενότητα των λαϊκών κινημάτων, επέφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στο γόητρο του εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ και αποσταθεροποίησε το «Σχέδιο Σολομών» ή «Greater Israel» (όπου σύμφωνα με τους ιδρυτές του Σιωνισμού το Ισραήλ θα πρέπει να εκτείνεται «απ' το ρυάκι της Αιγύπτου έως τον Ευφράτη»).

 

Απέναντι σε τούτη την κρισιμότατη γεωπολιτική εξέλιξη η ηγεμονική σιωνιστική φατρία της παγκόσμιας υπερελίτ (που συμβατικά αποκαλείται «Rothschilds – Rockefellers») και οι πάσης φύσεως μηχανισμοί της, αντέδρασαν εξ αρχής μέσω ενός στρατηγικού στρατιωτικο-πολιτικού σχεδίου που τα βασικά του σημεία είναι:

 

1. Μέγιστη στήριξη του Ισραήλ από ΗΠΑ / Μπάιντεν (Βρετανία και Ε.Ε.)  με όλα τα μέσα (εξοπλισμοί, πληροφορίες, ειδικές δυνάμεις) θέτοντας στα πλαίσια της ψευδεπίγραφης επικοινωνιακής εξισορρόπησης την σημασία της τήρησης των διεθνών κανόνων πολέμου σχετικά με τους αμάχους και επαναφέροντας την απατηλή υπόσχεση των διερευνητικών επαφών για τα «δύο κράτη».

 

2. Ταυτόχρονα πλήρης ανάπτυξη των αμερικανο-νατοϊκών δυνάμεων στην περιοχή για να επιτευχθεί ο εκφοβισμός του «Άξονα Αντίστασης» και η αποφυγή μιας περιφερειακής υπερσυγκρουσιακής κλιμάκωσης, ενόσω ο ισραηλινός εναέριος, θαλάσσιος και χερσαίος πόλεμος με σκοπό την ήττα και εκρίζωση του κινήματος Χαμάς θα διαρκέσει μήνες. Με την απατηλή διαβεβαίωση ότι αυτά δεν περιλαμβάνουν μια μόνιμη εβραϊκή κατοχή της Γάζας (ώστε να μην τεθεί καμιά φραγή στην διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων Ισραήλ - Αράβων).

 

3. Ως προς την ευρεία υποστήριξη αυτού του σχεδίου:

α) Πρώτος σύμμαχος, είναι ένα συστημικό μέτωπο στην Εσπερία που περιλαμβάνει εκτός την αυτονόητη στοίχιση της φιλελεύθερης δεξιάς και του ακραίου κέντρου, τη συντριπτική πλειοψηφία της ακροδεξιάς και των λεγόμενων «νεοεθνικιστικών κινημάτων». Στα προηγούμενα έτη η δυτική βαθιά εξουσία αξιοποίησε τον ενσωματωμένο λόγο και ρόλο της φενακισμένης δικαιωματιστικής και επιστημονολατρικής πλειοψηφίας της αριστεράς (σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αναρχικής) είτε για να προωθήσει την ατζέντα των ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό και τη μεγάλη αντικατάσταση είτε για να νομιμοποιήσει το παγκόσμιο βιο-οικο-τεχνοφασιστικό πραξικόπημα Covid19, τον υπερεπικίνδυνο εμβολιασμό, τη μαζική επιτήρηση (ψηφιακό πανοπτικόν). Τώρα για τη δικαιολόγηση της γενοκτονικής λειτουργίας του εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ και των Αγγλοσαξόνων στην Παλαιστίνη / Γάζα η δυτική Τεχνοδεσποτεία κινεί τα ακροδεξιά και «εθνικιστικά» της πιόνια. Τραμπ, Μελόνι, Σαλβίνι, Λε Πεν, Ορμπάν κ.α. είναι οι πιο ξεδιάντροποι σφουγγοκωλάριοι του καθεστώτος Νετανιάχου. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ που στις 26 Οκτώβρη πρότεινε μέσω X / πρώην twitter, πυρηνικό χτύπημα στη Γάζα. Κατάπτυστος γόνος του πολιτικού απατεώνα σιωνιστή πατέρα του ο οποίος τον Δεκέμβρη 2017 αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του εβραϊκού κρατους, διαγράφοντας με μιας όλα τα δικαιώματα στην πόλη των Παλαιστινίων.

β) Δεύτερος σύμμαχος αυτού του σχεδίου είναι ο ισλαμικός τεκτονισμός, ως διακριτού συστημικού ρεύματος μέσα στο πολύμορφο διεθνές ισλαμικό κίνημα, με τον οποίο η συλλογική Δύση και το Ισραήλ επωφελούνται. Ο μουσουλμανικός τεκτονισμός:

β1)  Συνδεμένος με τμήμα του αυτοκρατορικού βρετανικού βαθέος κράτους, εκτείνεται σ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή έχοντας για τα καλά εγκατασταθεί σε Τουρκία, Κατάρ και σ' όλα τα φιλοδυτικά καθεστώτα των σεΐχηδων της βόρειας Αφρικής και της Αραβίας. Ισχυρός στην Αίγυπτο όπου ένα τμήμα της διεθνούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας φαίνεται πως αποκατέστησε τις σχέσεις με το καθεστώς Αλ Σίσι. Το Κατάρ φιλοξενεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση Al Udeid αρχηγείο της κεντρικής διοίκησης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή η οποία έχει βασικό ρόλο στη μεταφορά υπερσύγχρονων αμερικανικών πυρομαχικών στο Ισραήλ για τα γενοκτονικά χτυπήματα στη Γάζα.

 β2)  Είναι αυτός που στην προηγμένη περίοδο των εξοντωτικών πολέμων της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης προώθησε, σε διαπλοκή με τα αγγλοσαξονικά και εβραϊκά σχέδια, την θρησκευτική σεχταριστική βία ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, μουσουλμάνους και χριστιανούς σε Λιβύη Συρία Λίβανο Ιράκ κοκ.

 β3) Παρά τα επιφαινόμενα έχει λειτουργήσει πρακτικά πολιτικά ως διασώστης του εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ και του θαψίματος της παλαιστινιακής υπόθεσης ενώ και στη παρούσα σύγκρουση οι διπλωματικές σχέσεις Αραβικών κρατών και Τουρκίας με το Ισραήλ και η απρόσκοπτη τροφοδοσία του με υδρογονάνθρακες συνεχίζονται.

 β4) Είναι αυτός που μαζί με τους δυτικούς παγκοσμιοποιητές της δεξιάς και της «αριστεράς» ξαναμιλούν για το δικαίωμα των Παλαιστινίων να 'χουν το ξεχωριστό δικό τους κράτος αλλά βέβαια τούτο «θα προκύψει» μόλις ολοκληρωθεί η εθνοκάθαρση, ο ξεριζωμός και η εξόντωση τους.

β5)  Είναι εσαεί παρών σε μια φατρία της πολιτικής ηγεσίας του πολυτασικού κινήματος Χαμάς.  Αυτή η φατρία θέλει να επηρεάσει υπέρ της διευθυντικής κομματικής αυτοσυντήρησης της τα αποτελέσματα του «Κατακλυσμού του Αλ Ακσά» και της εξελισσόμενης ιστορικής μάχης στην παλαιστινιακή γη. Κινούμενη στη τακτική γραμμή της αποκλιμάκωσης και της στρατηγικής ιδεοπολιτικής αναξιοσύνης. Η οποία είναι απούσα και περιφερόμενη στο εξωτερικό ανάμεσα στους πάτρωνες της Τουρκία Κατάρ (αλλά όχι βέβαια ανάμεσα σε Ιράν Κίνα και Ρωσία ). Αντί να αγωνίζεται δίπλα στον μαχόμενο μαρτυρικό παλαιστινιακό λαό και τις οργανώσεις του στη Γάζα, με κύριους εκπροσώπους τους Ισμαήλ Χανίγιε, Χάλεντ Μεσάαλ κ.α. προσπαθεί διαρκώς να περιορίσει τις σχέσεις της Χαμάς (ειδικά της στρατιωτικής πτέρυγας «Ταξιαρχίες Εζεντίν αλ Κάσαμ») με τον «Άξονα Αντίστασης», τη Χεζμπολάχ και το Ιράν.

β6)   Εδώ ας σημειωθεί ότι η Τουρκία του Ερντογάν είχε απόλυτη άγνοια για την στρατιωτική επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου. Τώρα ο πραγματιστής Ερντογάν με την αργοπορημένη δημαγωγική κριτική στο Ισραήλ και τα φιλοπαλαιστινιακά συλλαλητήρια (για το θεαθήναι, επαναλαμβάνοντας τις νεο-οθωμανικές ονειρώξεις για Γάζα Χαλέπι Μοσούλη και Θεσσαλονίκη) θέλει να αντιμετωπίσει όχι βέβαια το ίδιο το Εβραϊκό κράτος αλλά:

-Τα ερωτηματικά έως και την απογοήτευση της εκλογικής του βάσης ότι στέκεται αδρανής απέναντι στην ισραηλινή σφαγή των Παλαιστινίων.

-Την προϊούσα απώλεια επιρροής στη Γάζα καθώς: α) ο παλαιστινιακός λαός αντιλαμβάνεται στη πράξη ότι η Τουρκία μένει πλήρως άπρακτη (όπως εξάλλου τα αραβικά κράτη μαριονέτες των Αγγλοσαξόνων) β) τώρα εδώ δεν έχουν λόγο οι διάφοροι απόντες Χανίγιε και Μεσάαλ αλλά η αναβαθμισμένη αυτοδύναμη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς και η ηγεσία της η οποία συντονίζεται μόνο με τις άλλες παλαιστινιακές αντιστασιακές ομάδες και τον «Άξονα Αντίστασης».

Πάντα η Τουρκία είχε, παρά τις εκάστοτε τριβές, κρυφές ή φανερές προχωρημένες σχέσεις με το Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα. Και στη παρούσα στιγμή ο Ερντογάν καλείται να απαντήσει τουλάχιστον σε τρία σημεία:

- Στην εξέλιξη της παλαιστινιακής στρατιωτικής επιχείρησης της 7/10 ισχύει ότι η Τουρκία έστειλε πλοία και αεροσκάφη στο Ισραήλ για μεταφορά Εβραίων που ήθελαν να φύγουν;

-Τώρα γιατί πέρα από τα λόγια δεν στέλνει στη λωρίδα της Γάζας πλοία να πάνε φάρμακα, νερό, τρόφιμα και να επιστρέψουν με τραυματισμένα γυναικόπαιδα για τα τουρκικά νοσοκομεία;

-Γιατί δεν διακόπτει τη ροή υδρογονανθράκων από την Τουρκία προς το Ισραήλ;

Εδώ κρύβεται η αλήθεια του Ερντογάν: «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το Ισραήλ, αλλά δεν θα εγκρίνουμε ποτέ τον τρόπο που ενεργεί σαν οργανισμός αντί σαν κράτος».  Λειτουργεί ως επιδέξιος ευκαιριοθήρας που προσπαθεί να καρπωθεί «πολιτική υπεραξία» (περιφερειακή αραβική και εσωτερική επιρροή) εκμεταλλευόμενος δίχως κόστος την παλαιστινιακή υπόθεση. Η Τουρκία (εκτός της δράσης υπέρ Ιντλίμπ και κατά των Κούρδων στη Συρία) δεν πρόκειται να εμπλακεί κατά των Αγγλοσαξόνων και του Ισραήλ. Απλώς στοχεύει σ' έναν αναβαθμισμένο διαμεσολαβητικό ρόλο στη πυρακτωμένη Μέση Ανατολή.

 

4. Η ηθική-κανονιστική επικύρωση του παραπάνω σχεδίου γίνεται με την επίκληση του «δικαιώματος αυτοάμυνας» του Ισραήλ. Αλλά ως κατοχικό κράτος στην Παλαιστίνη το Ισραήλ δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Για όσους διεθνώς και στη χώρα μας υποστηρίζουν το αντίθετο, τούτο ισοδυναμεί με την υποστήριξη της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα (της βρετανικής στην Κύπρο κοκ), ότι οι κατακτητές ναζί είχαν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» απέναντι στην εθνικοαπελευθερωτική ένοπλη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων. Το Ισραήλ ασκεί για δεκαετίες κατοχή, εποικισμό, εθνοκάθαρση, εξοντωτισμό στην Παλαιστίνη.  Παραβιάζει τον πυρήνα όλων των αρχών που θεμελιώνεται ο ΟΗΕ. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 1 παρ. 2) αναγνωρίζει την «αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών» ένα αναφαίρετο δικαίωμα που στην ανθρώπινη ιστορία για την πραγμάτωση του νομιμοποιεί την χρήση βίαιων μέσων με σκοπό την αντίσταση και απελευθέρωση από την ξένη κατάκτηση και κατοχή. Επίσης το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης με συμβουλευτική γνώμη του το 2004 δεν αναγνωρίζει «δικαίωμα αυτοάμυνας» για ένα καθεστώς κατοχής. Τα παραπάνω ελήφθησαν υπόψη από τον πρέσβη της Ρωσίας στον ΟΗΕ Βασίλι Νεμπένζια, ο οποίος στη σύνοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας της 25ης Οκτωβρίου αμφισβήτησε την επίκληση απ' το Ισραήλ, ως κράτους κατοχής, του «δικαιώματος αυτοάμυνας. Βέβαια, όλα αυτά εκτός από τις χώρες της Εσπερίας αφήνουν παγερά αδιάφορα και τα ελεγχόμενα απ' τους Αγγλοσάξονες αραβικά κράτη. Με σχετική ανακοίνωση της 26ης Οκτωβρίου Αίγυπτος ΗΑΕ Σαουδική Αραβία Ιορδανία Κουβέιτ Ομάν Μαρόκο Κατάρ αναγνωρίζουν το «δικαίωμα αυτοάμυνας» του εβραϊκού κράτους (δίχως...παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και του ανθρωπιστικού δικαίου).

 

 Όμως πέρα από τέτοια, όπως το παραπάνω, σχέδια η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα επιβάλει τώρα τη δική της αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική, ήτοι:

 

i) Στην  παρούσα φάση, όσο το Ισραήλ αδυνατεί ν' αποκαταστήσει γόητρο και επικυριαρχία λόγω της επιτυχημένης στρατηγικής άμυνας των Παλαιστινίων στην αιματοβαμμένη ερειπωμένη Γάζα, τόσο απομακρύνονται τα ενδεχόμενα «ανθρωπιστικών διαλειμμάτων», διαπραγματεύσεων,  «παγώματος» της αναμέτρησης. Κάτι τέτοιο θα καταγραφόταν εσωτερικά και διεθνώς ως μεγάλη ήττα και απειλή για την επιβίωση του ίδιου του σιωνιστικού κράτους-απαρτχάιντ.

 

ii) Το εβραϊκό κράτος και η πλειοψηφία της κοινωνικής του βάσης αποζητάει δια του εξοντωτισμού, ως μέγιστο την εκδίωξη του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Γάζα και ως αποδεκτό ελάχιστο τον πλήρη έλεγχο της μέσω της επιβολής και εγκατάστασης εκεί των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων.

Αυτό έστω κι αν σημαίνει μακράς διάρκειας ισραηλινές πολεμικές επιχειρήσεις σε πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές,  μεγάλου κόστους σε ζωές που περιλαμβάνει την ανελέητη πρόθεση και προώθηση της γενοκτονικής καταστροφής του παλαιστινιακού λαού. Τα εβραϊκά στρατεύματα λόγω ισχύος και δυτικής υποστήριξης μπορούν να εισβάλουν στη Γάζα - δολοφονώντας χιλιάδες αμάχους και ισοπεδώνοντας νοσοκομεία, ιδρύματα, ζωτικές υποδομές, εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια -  αλλά είναι αδύνατο να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί ως κατακτητές λόγω της παλαιστινιακής αντίστασης και του ανταρτοπολέμου που τους ξεπερνά.

iii)  Η διαδικασία της γενικευμένης παλαιστινιακής εξέγερσης είναι πιθανό να περιλάβει την προσχώρηση του πληθυσμού της Δυτικής Όχθης στην επιλογή της στρατιωτικής αντιπαράθεσης, την αμφισβήτηση της Παλαιστινιακής Αρχής και των συμφωνιών του Όσλο,  την ίδια την απομάκρυνση του συμβιβασμένου Μαχμούντ Αμπάς.

Ως προς το κίνημα Χαμάς, σε τούτη τη νέα περίοδο της ισραηλινο-παλαιστινικής αναμέτρησης, φαίνεται ότι περνάει ταυτόχρονα στην περίοδο του δικού του εσωτερικού μετασχηματισμού. Σε μια επίπονη αντιφατική μετάβαση από το προσηλυτιστικό σεχταριστικό ισλάμ (Μουσουλμανική Αδελφότητα στη Παλαιστίνη) προς το αντιστασιακό ενωτικό πολιτικό ισλάμ. Αυτή η διαδικασία τροφοδοτείται επίσης με την άνοδο νέων ηγετικών στελεχών που προέρχονται απ' την αυτοπροσδιορισμένη και αναβαθμισμένη στρατιωτική πτέρυγα (Μοχάμεντ Ντέιφ, Γιαχία Σινουάρ, Σαλέχ αλ Αρούρι κ.α.) προμηνύοντας ενδεχομένως μια  προχωρημένη αλλαγή στην παλιά ηγεσία της οργάνωσης και στις συμμαχίες κατά την ερχόμενη χρονιά.

 

iv)  Οι θηριωδίες του Ισραήλ, η εκτεταμένη ανθρωπιστική καταστροφή σταδιακά θα γιγαντώνουν τα κύματα αντιιμπεριαλιστικής αντισιωνιστικής οργής στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο αλλά και εντός των κοινωνιών της συλλογικής Δύσης. Η αποσταθεροποιητική πίεση λόγω των ισραηλινών μαζικών εγκλημάτων και των λαϊκών κινητοποιήσεων στη Μέση Ανατολή θα σπρώξει ένοπλα κινήματα και χώρες μέσα στη δίνη του πολέμου ενώ ενδεχομένως σε κάποια αραβικά κράτη που θα μένουν εκκωφαντικά αδρανή (πχ Αίγυπτος, Ιορδανία κ.α.) να οδηγήσει σε εμφύλιες συρράξεις.

 

v)  Η αναβάθμιση της συμμετοχής της Χεζμπολάχ στην ένοπλη σύγκρουση είναι δεδομένη. Ήδη η οργάνωση όντας στο αρχικό επίπεδο στρατιωτικής λειτουργίας πέρασε βαθμιαία από το πρώτο σκαλοπάτι πολεμικής εμπλοκής των 2 χλμ στο δεύτερο των 5 χλμ και πρόσφατα στο τρίτο των10 - 15 χλμ. Η Χεζμπολάχ δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε μαζικό ξεριζωμό του πληθυσμού ούτε συντριβή της Αντίστασης στη Γάζα. Η σταδιακή προσεκτική κίνηση της στο νότιο μέτωπο του Λιβάνου συναρτάται κυρίως με:

- Την κλίμακα ανάπτυξης των χερσαίων ισραηλινών επιχειρήσεων στη λωρίδα της Γάζας.

- Την προσπάθεια να μην διαταραχθούν συθέμελα οι ενδολιβανικές ισορροπίες.

- Την ευρύτερη περιφερειακή αραβική, ιρανική, μουσουλμανική μαζική αφύπνιση.

- Την εξέλιξη των επιπέδων παρεμβατικότητας και εμπλοκής του ίδιου του Ιράν.

Η αυριανή μέρα της Παρασκευής 3 Νοεμβρίου είναι κρίσιμη. Όλοι αναμένουν εναγωνίως την αναμενόμενη ομιλία του Γενικού Γραμματέα της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα με την οποία ίσως αποκαλυφθεί κατά πόσο η οργάνωση θα περάσει στο επόμενο επίπεδο πολεμικής κλιμάκωσης ή θα παραμείνει προς το παρόν στην ενεργητική αναμονή και στη τακτική επιχειρησιακή στρατιωτική ασάφεια.

 

vi) Είναι βέβαιο ότι σε περίπτωση
πολεμικής κλιμάκωσης μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ θα εμπλακούν σε πλήρη συμμετοχή η Συρία (η οποία αρχικά προσπάθησε να μείνει αμέτοχη), οι ιρανικές και ιρακινές πολιτοφυλακές, οι Χούθι (που ήδη κήρυξαν πόλεμο στο εβραϊκό κράτος), ολόκληρος ο «Άξονας Αντίστασης».  Διαδικασία που θα συμπεριλαμβάνει διαρκή χτυπήματα κατά του Ισραήλ και των βάσεων των ΗΠΑ σε Συρία και Ιράκ. 

 

vii) Στη συνέχεια, το ενωμένο μιλιταριστικό σιωνιστικό μέτωπο Ρεμπουμπλικανών και Δημοκρατικών θέλοντας να επιτύχει την παγκόσμια στρατιωτικο-πολιτική και οικονομική ηγεμονική ανάταξη και την πρωτοκαθεδρία της αμερικανικής ολιγαρχίας,  με το σύνθημα «τώρα ή ποτέ», μπορεί να αποφασίσει την επέκταση της σύγκρουσης των Αγγλοσαξόνων / ΝΑΤΟ  (σε συμμαχία με τους πληρεξουσίους Κούρδους) κατά της Τεχεράνης στο τερέν Λιβάνου Συρίας και Ιράκ. Είτε ακόμα και να οδηγήσει τις εχθροπραξίες παραπέρα σε ανταλλαγή πληγμάτων ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, ΗΠΑ και Ιράν όθεν τότε θα αναγκαζόταν η Ρωσία να εμπλακεί στην αναμέτρηση. 

 

viii) Η μεγάλη ανεξέλεγκτη κλιμάκωση θα μπορούσε να τροφοδοτηθεί και από τις ψυχοϊστορικές ορίζουσες ενός εσχατολογικού υποβάθρου. Τυχόν καταστροφικές ισραηλινές επιθέσεις στο Τζαμί Αλ Ακσά (τρίτο σε σημασία ιερό των μουσουλμάνων) κάτω από την εβραϊκή πρόθεση ανέγερσης του «Τρίτου Ναού» θα οδηγούσε στο «Άνοιγμα όλων των Σφραγίδων». 

 

ix)  Μία τέτοια επέκταση της σύγκρουσης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή  συνεπάγεται την ριζοσπαστική κινητοποίηση εκατομμυρίων μουσουλμανικών μαζών και την είσοδο των Ταλιμπάν, Τσετσένων και πληθών άλλων μαχητών (περνώντας δια μέσου Ιράν, Ιράκ, Συρίας) στο μεγάλο πόλεμο. Με συνέπεια η ενωμένη τζιχάντ του ισλαμικού κόσμου κατά του Ισραήλ και της Δύσης να έρθει στο προσκήνιο σε διεμπλοκή με τη Ρωσική (ή και Κινεζική) συμμετοχή. Η πιθανότητα του πυρηνικού Αρμαγεδδώνα επικρέμαται πάνω από την ανθρωπότητα.

 

x) Καθώς η  πολιτική της ευρωκρατίας αποτυπώνει τις ιδεοληψίες και τις ψυχοπαθολογικές εμμονές των νεοφεουδαρχών / σιωνιστών,  η Ευρώπη οδηγείται στον «ορίζοντα γεγονότων» μιας «μαύρης τρύπας». Η ευρωατλαντική συστράτευση με το Ισραήλ τροφοδοτεί τη σφαγή και την εθνοκάθαρση στη Παλαιστίνη και κατά συνέπεια την περιφερειακή μεσανατολική υπερσύγκρουση η οποία αναδραστικά θα επιφέρει θανατηφόρα πλήγματα στις ευρωπαϊκές χώρες ξεκινώντας από Ελλάδα Ιταλία Γαλλία Ισπανία. Ανεξέλεγκτα πελώρια κύματα μετανάστευσης θα διογκώσουν τα (επίσημα) 50 εκατομμύρια μουσουλμάνων στον ευρωπαϊκό χώρο ενώ οι χαοτικές εξεγέρσεις, η καταστροφική εσωτερίκευση του πολέμου και η πολυκρισιακή κατάρρευση θα τεθούν στην ημερήσια διάταξη.

 

[1]   Παλαιστίνη - Ισραήλ. Στην ατραπό της εσχατολογικής μάχης https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2023/10/blog-post.html

 

 

( Γιώργος Καπαρός   2.11.2023 )

 

 

 

 -

 

 

Παλαιστίνη - Ισραήλ. Στην ατραπό της εσχατολογικής μάχης

 

 Σλίμαν Μανσούρ, τελετουργίες υπό κατοχή

 

Το αίμα μου πάνω στην παλάμη μου

Το πέσιμο των προσωπείων

Περιμένοντας το πουλί της βροντής

(Σαμίχ Κάσεμ)

 

Οι εξελίξεις αυτών των ημερών δείχνουν άλλη μια φορά ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή αναμέτρηση συμπλέκεται καθοριστικά με τη μεγάλη γεωπολιτική σκακιέρα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και την πολύπλοκη αντιπαράθεση των μεγάλων και των περιφερειακών δυνάμεων η οποία διαμορφώνει τα ρευστά αλλούβια εδάφη ολόκληρης της περιοχής.

Το Ισραήλ και ειδικά το καθεστώς Νετανιάχου αιφνιδιάστηκε από την παλαιστινιακή στρατιωτική επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα». Ήτοι την κεραυνοβόλο εκδίπλωση ενός αντίπαλου στρατιωτικο-πολιτικού σχεδίου το οποίο αποδίδεται στην Χαμάς αποκλειστικά, αλλά στην ουσία τούτο έχει «δουλευτεί» εδώ και πολύ καιρό από τις κορυφές ενός ευρύτερου συνασπισμού αντίστασης  Παλαιστινίων, Λιβανέζων, Σύριων, Ιρακινών, Υεμενιτών, Ιρανών.

Καθώς προ εξαμήνου η Χεζμπολάχ σε αντιπερισπασμό προχώρησε στην ανάπτυξη επίλεκτων δυνάμεων κατά μήκος των λιβανο-ισραηλινών συνόρων το Ισραήλ προετοιμαζόταν για μια πολεμική λειτουργία αυτής της οργάνωσης στο βορρά. Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου 2023 το καθεστώς Νετανιάχου δείχνει να αιφνιδιάζεται από την συντονισμένη καταιγιστική προέλαση μαχητών από ένα συνασπισμό ενόπλων παλαιστινιακών δυνάμεων της Γάζας (Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης Χαμάς, Ισλαμικό Κίνημα Τζιχάντ στην Παλαιστίνη, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση, Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Για πρώτη φορά στα 50 χρόνια μετά τον πόλεμο του 1973 το Ισραήλ υπέστη ένα μεγάλο πλήγμα στρατιωτικό, πολιτικό και βέβαια στο επίπεδο του γοήτρου.

Η καλοσχεδιασμένη και άρτια εκτελεσμένη παλαιστινιακή πολεμική λειτουργία υπό τη γενική διοίκηση του Μοχάμεντ Ντέιφ ξεκίνησε με την εκτόξευση 5.000 ρουκετών και πυραύλων που τρυπώντας τον «Iron Dome» έπληξαν τα κατεχόμενα εδάφη (ενώ τουλάχιστον 150 εξ αυτών χτύπησαν το Τελ Αβίβ). Η διείσδυση (από ξηρά, θάλασσα, αέρα) και η δράση των μαχητών από τη Γάζα την πρώτη μέρα της επίθεσης περιλάμβανε εισβολές σε γειτονικές πόλεις, οικισμούς, ισραηλινά στρατόπεδα, μονάδες πληροφοριών και άλλα ισραηλινά σημεία που είχε ως συνέπεια μεγάλες ισραηλινές απώλειες όχι μοναχά ένστολων αλλά και πολιτών. Εκτιμήσεις μιλούν για πάνω από 1.000 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και πολλούς αιχμαλώτους προσβλέποντας αυτοί να ανταλλαχθούν με φυλακισμένους Παλαιστινίους όποτε οι αντιμαχόμενες πλευρές περάσουν σε διαπραγματεύσεις. Είναι εντυπωσιακό ότι τούτοι οι παραπάνω αριθμοί ξεπερνούν εκείνους του αραβο-ισραηλινού Πολέμου των Έξι Ημερών το 1967.

Αυτή η εικόνα έθεσε στο Ισραήλ ένα πελώριο υπαρξιακό ερώτημα:  Καταρχήν αποκαλύφτηκε σαφέστατα η τρωτότητα του απέναντι σε αποφασισμένους παλαιστίνιους μαχητές (που ενεργούν ως αιχμή ενός κατατρεγμένου λαού ο οποίος έχει υποβληθεί μακροχρόνια σε πολιτικές εθνοκάθαρσης και εκδίωξης από τα ιστορικά εδάφη του στην Παλαιστίνη) που ως προς το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού τους χρησιμοποιούν κυρίως φτωχά μέσα, με τα περισσότερα να κατασκευάζονται τοπικά. Όθεν τι μπορεί να κάνει το Ισραήλ εάν αναμετρηθεί και πάλι (ως έγινε το 2006) με την Χεζμπολάχ η οποία διαθέτει καλά εκπαιδευμένες ειδικές δυνάμεις και αποφασισμένους μαχητές, είναι εξοπλισμένη με drones, τηλεκατευθυνόμενα σκάφη, πυραύλους ακριβείας, πυραύλους κατά πλοίων, υπερηχητικούς αντιπλοϊκούς πυραύλους; Ή αν συγκρουστεί πολεμικά με το ίδιο το υπερεξοπλισμένο και πλήρως αξιόμαχο Ιράν;

Η τωρινή αντιπαράθεση Παλαιστινίων -  Ισραήλ, κατέδειξε στη Δύση και εδώ στην Ελλάδα το μέγεθος της ατλαντιστικής και σιωνιστικής διάβρωσης των ΜΜΕ και πλήθους πολιτικο-ιδεολογικών φορέων. Όλοι μαζί μια σφιχτή αγκαλιά στην υπεράσπιση ενός ολοκληρωτικού κράτους-απαρτχάιντ: Ψευτοαριστερά του ΝΑΤΟ και του τρανσουμανισμού / μεταφυλισμού με οδηγό τον αμερικανόδουλο ΣΥΡΙΖΑ, φιλελεύθεροι ακροκεντρώοι, πατριδέμποροι, ακροδεξιοί, ευρωατλαντιστές (φορείς του ενδοτισμού προς την Τουρκία και θιασώτες της «αποτροπής» «για την αποφυγή πολέμου»). Καθόλου «χρήσιμοι ηλίθιοι» αλλά νοήμονες συμπαραστάτες της διεθνούς σιωνιστικής υπερελίτ μας δείχνουνε το «δέντρο» (ήτοι την διασύνδεση κάποιων στελεχών της Χαμάς με τον Ερντογάν στα πλαίσια της μουσουλμανικής αδελφότητας.  Με παρόμοια πανάθλια διεστραμμένη λογική, η ακραία στήριξη των μπαντεριστών στην Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία από τους εγχώριους πολιτικούς κυβερνητικούς και αντιπολιτευομένους «αντιπροσώπους» μας θα νομιμοποιούσε ένα ρωσικό διωγμό του Ελληνισμού;). Επιδιώκουν να κρύψουν το ίδιο το «δάσος», ήτοι την χρόνια καταπίεση και τον ξεριζωμό από τη γη της Παλαιστίνης ενός δύσμοιρου λαού. Που επιπρόσθετα ας σημειωθεί ότι η αρχαία καταγωγή για μεγάλο μέρος του, ως Φιλισταίοι, τυγχάνει να είναι ελληνική «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη» (Γιασέρ Αραφάτ,  Δεκέμβρης 1981).

 Στην επικοινωνιόσφαιρα από διάφορους τίθεται ένα ερώτημα: «Μα πως είναι δυνατόν να μην ήξερε η Μοσάντ την προετοιμασία της παλαιστινιακής επίθεσης;» Δεν υποψιάζονται καν ότι α) δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή υπό τον απόλυτο έλεγχο του κυρίαρχου β) κανένα «πονηρό σχέδιο» αυτού  του κυρίαρχου δεν μπορεί να ενέχει τέτοιο κουρέλιασμα του γοήτρου του. Η ερμηνεία περί «πονηρού σχεδίου» («ψευδούς σημαίας», «νέου Περλ Χάρμπορ» κοκ) των σιωνιστών «αρχόντων του σύμπαντος κόσμου» και των αγγλοσαξόνων την οποία ενστερνίζονται ακόμα και σοβαροί αναλυτές είναι έωλη. Θα είχε κάποιο νόημα μοναχά εάν ως «casus belli» επιφέρει μια καθολική εκδίωξη των εκατομμυρίων του παλαιστινιακού πληθυσμού από τα πατρογονικά εδάφη του στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Εδώ ας σημειωθεί ότι δεν είναι κάτι άγνωστο πως σε τμήμα της Εβραϊκής ελίτ υπήρχε πάντοτε αυτή η ιδέα και τώρα ξανά κερδίζει αποδοχή ως «αναγκαστική επιλογή». Η οποία έβλεπε ως στρατηγικό λάθος που το Ισραήλ δεν είχε εκδιώξει όλους τους Παλαιστινίους δεκαετίες  πριν, κατά τη διάρκεια των νικηφόρων πολέμων του. Αυτή η ιδέα σε κάποιο βαθμό φαίνεται ότι επέδρασε και στην απόφαση του ισραηλινού καθεστώτος  για διακοπή της ενέργειας και ακόμα χειρότερα του νερού στη Γάζα. Πράξη που στρέφεται συλλήβδην κατά ολοκλήρου του πληθυσμού της, θέλοντας να τον σπρώξει είτε στη φυγή είτε στο θάνατο από δίψα και αρρώστιες  ενώ επαναφέρει την αρχή της «συλλογικής ευθύνης» που εφάρμοζε η Ναζιστική Γερμανία, γεγονός που συνιστά μέγα έγκλημα πολέμου.

Όμως ετούτη τη στιγμή, πρωταρχικά και πάνω από όλα η συμπεριφορά του Εβραϊκού κράτους δεν κυβερνάται από μια γενικότερη στρατηγική επιλογή αλλά προκρίνει την βασική τακτική και την άμεση ανάγκη να αποκαταστήσει τη στρατιωτική του επικυριαρχία, με τον πιο αιματηρό παραδειγματικό τρόπο και ταυτόχρονα το «αμαυρωμένο κύρος», τη «χαμένη του τιμή τόσο  στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αυτό μέσω των ναζιστικής έμπνευσης προκρινομένων  αντιποίνων κατά του πληθυσμού στη Γάζα: Μαζικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί κατά αμάχων και βόμβες φωσφόρου,  καταστροφή ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων και ζωτικών υποδομών πρόνοιας / υγείας κλπ, διακοπή τροφοδοσίας σε τρόφιμα ενέργεια νερό, επιθέσεις εποίκων σε αραβικά χωριά της Δυτικής Όχθης κοκ. Εν μέσω τούτων ο εκπρόσωπος της Χαμάς, Αμπού Ομπέιντα δήλωσε ότι «Μετά από πολλαπλές σφαγές,  με λύπη ανακοινώνουμε ότι κάθε ισραηλινή σφαγή ή επίθεση χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση σε παλαιστινιακά σπίτια, θα αντιμετωπίζεται με την εκτέλεση ενός Ισραηλινού αιχμαλώτου όπου και θα δημοσιεύουμε ηχογράφηση κάθε εκτέλεσης». Φαίνεται εδώ ότι ανοίγει διάπλατα η πόρτα του φρενοκομείου. Η υιοθέτηση του αποτρόπαιου κανόνα της βιβλικής θεοπολιτικής του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» μεταλλάσσει τα θύματα σε θύτες. Επιπλέον η ηγεσία της Χαμάς οδηγείται σε παγίδα εάν αγνοεί το  πρωτόκολλο θανάτωσης Hannibal που το ισραηλινό καθεστώς δύναται να εφαρμόσει σε στρατιώτες του που είναι σε απαγωγή.

Στη συνέχεια, η κυβέρνηση Νετανιάχου φαίνεται πως έχει τρεις εναλλακτικές επιλογές:

α) Την δύσκολη αλλά εφικτή εξεύρεση μιας λύσης με «φρένο» στον ανεξέλεγκτο καλπασμό της αλληλοεξόντωσης και προσωρινού συμβιβασμού με βάση την «εξισορρόπηση μη μηδενικού αθροίσματος» που θα περιλαμβάνει και την ανταλλαγή αιχμαλώτων.

β) Την ένταση των σαρωτικών αεροπορικών βομβαρδισμών για διαμόρφωση των αναγκαίων συνθηκών που θα επιτρέψουν στα ισραηλινά στρατεύματα να περάσουν στις χερσαίες πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλου βάθους, προσβλέποντας πιθανόν στην εδαφική διάσπαση, διχοτόμηση και άμεση κατοχή όλης της περιοχής στη Γάζα. Εδώ ας σημειωθεί ότι παρά τη προπαγάνδα, το πιθανότερο μια νέα ήττα περιμένει το Εβραϊκό κράτος στην περίπτωση της χερσαίας εισβολής στη σκαμμένη με δαιδαλώδη τούνελ Γάζα (πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν του 2008) καθώς από τότε έχει ενισχυθεί σε σημαντικό βαθμό τόσο η μαχητική ικανότητα όσο και ο εξοπλισμός των παλαιστινιακών ενόπλων οργανώσεων.

γ)  Την απόφαση να εκτελέσει σε αυτή την συγκυρία την επιλογή της πιο αδιάλλακτης φατρίας μέσα στη σιωνιστική ελίτ, που επιζητεί τη μετάβαση απ' το απαρτχάιντ των «νησίδων μπαντουστάν» στην εκδίωξη από τη χώρα όλων των Παλαιστινίων ξεκινώντας από τη λωρίδα της Γάζας.

Εκτός την πρώτη, οι άλλες δυο επιλογές οδηγούν στο πιο ακραίο σενάριο αυτό της υπερσύγκρουσης. Με την αντιπαράθεση να κλιμακώνεται και να γενικεύεται έλκοντας  στην πολεμική αναμέτρηση πολλούς περιφερειακούς δρώντες  με ανυπολόγιστες συνέπειες και αμέτρητα θύματα. Πρωταρχικά μοχλεύουν την κεντρομόλο κίνηση ολοκλήρου του μεσανατολικού αντιιμπεριαλιστικού «Άξονα Αντίστασης» στο πολεμικό πεδίο με πρώτη την είσοδο της Χεζμπολάχ στη μάχη. Ήδη το Ισραήλ εκκένωσε τους βόρειους οικισμούς του για να μην επαναληφθεί ο αιφνιδιασμός των νοτίων περιοχών του στις 7 Οκτώβρη. Αν το Εβραϊκό κράτος προχωρήσει πέρα από ένα επίπεδο τις δολοφονικές επιθετικές του ενέργειες στη Γάζα τότε το ενιαίο μπλοκ αντίστασης μπορεί να περάσει στο άνοιγμα πολλαπλών μετώπων δίχως να κάμπτεται από τον εκφοβισμό των αμερικανικών αεροπλανοφόρων που καταφθάνουν στην περιοχή. Στα πλαίσια αυτά η πιθανότητα να δεχτεί το Ισραήλ μαζί με την είσοδο πλήθους εχθρικών ξένων μαχητών (όχι μόνο από χώρες γειτονικές μα και από Αφγανιστάν και Τσετσενία) και ένα διαρκή καταιγισμό από drones αυτοκτονίας  προερχόμενα από Λιβάνο, Συρία, Ιράκ, Υεμένη είναι μεγάλη. Περνώντας έτσι βαθμιαία και σε πολλαπλές περιοχές στον πιο χαοτικό μακρύ πόλεμο πλήρους κλίμακας. 

 Ένα μεγάλο ερώτημα εδώ είναι σε ποιο βαθμό θα κινητοποιηθεί ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Δυτικής Όχθης δεδομένου ότι σε σημαντικό ποσοστό βρίσκεται υπό τον έλεγχο της, υπό αμερικανο-ισρσηλινή πατρωνία, Παλαιστινιακής Αρχής του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς.

«Οι παρωπίδες προσφέρουν ασφαλή προσανατολισμό» καθώς έλεγε ο Παναγιώτης Κονδύλης. Ο κρετινισμός των απανταχού δυτικών και εγχωρίων σφουγγοκωλαρίων του σιωνιστικού κράτους-απαρτχάιντ, οι οποίοι είτε σιωπούν εκκωφαντικά είτε υποστηρίζουν ανοιχτά την εθνοκάθαρση, τους εμποδίζει να ‘χουν νου και να σκεφτούν: Εάν το Ισραήλ επιμείνει στη ναζιστική Endlösung  / «Τελική Λύση» κατά των 2,3 εκατομμύριων Παλαιστινίων κατοίκων στη λωρίδα της Γάζας είτε με παρατεταμένη πολιορκία θανάτου είτε και με εξοντωτική σε μαζική κλίμακα χερσαία εισβολή, τότε πως θα μπορούσε να αποφευχθεί η πιθανότητα οι απελπισμένοι να αποφασίσουν το πολύ γνωστό στην εβραϊκή παράδοση απονενοημένο διάβημα του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»; Απύθμενου βάθους ο φανατισμός και ο ανορθολογισμός του Εβραϊκού κράτους που θεωρεί δεδομένο τον ορθολογισμό των δεσμωτών του οι οποίοι βρίσκονται ενώπιον ενός τελικού αφανισμού και αδυνατεί παντελώς να δει το ενδεχόμενο δυο εσχατολογικών κινδύνων, ήτοι:

α) Αν η Χεζμπολάχ εισέλθει σε πόλεμο πλήρους κλίμακας, θα μπορούσε να στοχεύσει την διάλυση των εβραϊκών αρδευτικών υποδομών που είναι κοντά στα σύνορα Ισραήλ - Λιβάνου στη Γαλιλαία και στον Ιορδάνη ποταμό, στερώντας κάθε τροφοδοσία με νερό;

β) Αν η παλαιστινιακή αντίσταση αποφασίσει την κλιμάκωση του ολοκαυτώματος από μερικό (στη Γάζα ) σε καθολικό για όλο τον πληθυσμό στο Ισραήλ, θα είχε δυνατότητα να χτυπήσει και να σπάσει με χιλιάδες πυραυλικά μέσα τον ατομικό αντιδραστήρα στη Ντιμόνα επιφέροντας την εξάπλωση της πυρηνικής μόλυνσης;

 

 Τι θα κάνει η Τουρκία;

Ποια είναι η βαθύτερη αλήθεια για τις σχέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία; Παρά τα επιφαινόμενα, ανοητολογούν (ακόμα και περισπούδαστοι αναλυτές) ορίζοντας την Χαμάς (και γενικότερα την παλαιστινιακή αντίσταση) ως όργανο της Άγκυρας. Παρ’ όλες τις τριβές σε διάφορες συγκυρίες, τα συμφέροντα των τουρκικών ελίτ ήταν πάντα με το Ισραήλ. Και - πέρα από τους νεο-οθωμανικούς ιδεοπολιτικούς ελιγμούς όπου στα πλαίσια της μουσουλμανικής αδελφότητας σχετίζονται με ορισμένους παράγοντες της πολυτασικής, αντιφατικής, συνεργαζόμενης κυρίως με το Ιράν αλλά αυτοκαθοριζόμενης Χαμάς - ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και τώρα ενόσω δεν δηλώνεται δημόσια και παρά την όποια ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και τους υψωμένους επικοινωνιακούς τόνους του Ερντογάν. Η εξωτερική πολιτική του οποίου διαρκώς συμπλέκει την παντουρκική, νεο-οσμανική και μουσουλμανική διάσταση ενώ η χρόνια αντιπαλότητα ανάμεσα στο εβραϊκό κράτος και τους Άραβες ανοίγει ευκαιρίες στη περιοχή για την τουρκική επιρροή.

Όλα αυτά έχουν ολοφάνερα καταδειχτεί:

-  Mε τον κρυφό τουρκο-ισραηλινό συντονισμό στη Συρία για την ανατροπή του Άσαντ.

- Για δεκαετίες η Toυρκία είναι σε αντιπαράθεση με τη Χεζμπολάχ (συμμάχου της Χαμάς στον «Άξονα Αντίστασης»).

- Στην Καυκασία και στην κεντρική Ασία ο Παντουρκισμός ενέχει τη στενή συνεργασία με το Ισραήλ. Και οι δυο πρόσφεραν μαζικά σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό στο τουρκικό Αζερμπαϊτζάν στην σύγκρουση του με τους Αρμενίους και την κατάκτηση του Αρτσάχ. Προηγουμένως συνήργησαν στο βόρειο (Ουζμπέκοι) και βορειοανατολικό Αφγανιστάν (Μπανταχσάν) προωθώντας το έργο της λεηλασίας των πολύτιμων πόρων και της αυτονομιστικής απόσχισης.  

-  Αμοιβαίος εχθρός της γεωπολιτικής ατζέντας των τριών, Ισραήλ Αζερμπαϊτζάν Τουρκίας,  είναι το Ιράν.

- Ιστορικά το Ισραήλ έχει συνδράμει σημαντικά στην αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων και των στρατιωτικών μέσων και υποδομών στην Τουρκία. 

- Η Τουρκία δεν θα θυσιάσει τις πολύ προχωρημένες εμπορικές της σχέσεις με το Ισραήλ.

-Ο Ερντογάν με τον Νετανιάχου συμφώνησαν το Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη την κατασκευή αγωγού αερίου που θα περνά από τις ΑΟΖ Λιβάνου - Συρίας προς το Τσεϊχάν (πετώντας Κύπρο και Ελλάδα, εκτός).

   

Πέρα από την καθεστωτική εβραϊκή θέση (=κράτος – απαρτχάιντ  / εκδίωξη των Παλαιστινίων) και την φονταμενταλιστική  αραβική, ιρανική θέση (=καταστροφή του Ισραήλ).

Το κεντρικό πρόβλημα που αφορά το κράτος του Ισραήλ δεν είναι μόνο ότι υπέστη στο παρόν μια στρατηγική ήττα γοήτρου αλλά ότι η γενικότερη προοπτική επιβίωσης του μέσα στις επόμενες δεκαετίες είναι αμφίβολη. Η διάσωση του ουδόλως εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι είναι βαθιά ενσωματωμένο στα τεχνολογικά και οικονομικά δίκτυα της Δύσης, αναπτύσσει εμπορικούς δεσμούς με την Ινδία, έχει αποκαταστήσει σχέσεις με αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Ούτε οι Αγγλοσάξονες, ούτε κάποια Pax Americana,  ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν πλέον να εγγυηθούν την ασφάλεια και την διατήρηση του στο απώτερο μέλλον. Μέγα θέμα, που το ίδιο το Ισραήλ αρχίζει πλέον να το αντιλαμβάνεται. Για τούτο ελισσόμενο, στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο συμπεριφέρεται «προσεκτικά» αν και πιέστηκε έντονα να στηρίξει ανοιχτά το Μπαντεριστάν.

Στη μακρά διαδικασία της εξασθένησης της συλλογικής Δύσης, της πολυπολικής μετάβασης προς τη παγκοσμιοποίηση ΙΙ των μακροπεριφερειών, οι προοπτικές του Ισραήλ ως «νησίδα» σε μια εχθρική πολύ «άγρια θάλασσα» είναι ασαφείς και δύσκολες.

Κι αν ακόμα έσβηνε η σημερινή οδυνηρή φωτιά της σύγκρουσης, οι προϋποθέσεις και οι παράμετροι της ρήξης ανάμεσα σε Παλαιστινίους / Άραβες / Ιρανούς και Εβραίους στη Μέση Ανατολή δεν εξαλείφονται αλλά θα ενισχύονται. Το Ισραήλ έχει το δικό του εκρηκτικό εσωτερικό υπερανταγωνιστικό εθνολογικό σχίσμα ενώ η Μέση Ανατολή στα επόμενα χρόνια θα αναταράσσεται όλο και χειρότερα, με το ίδιο το Εβραϊκό κράτος να βρίσκεται στο κέντρο των πελώριων συγκρουσιακών δινών. Στη νέα γεωπολιτική κανονικότητα της περιοχής κάθε επόμενος κύκλος πυρκαγιάς θα είναι πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο ως προς την στρατιωτική, οικονομική και κοινωνική του καταστροφικότητα.  Και εάν το Ισραήλ δεν υποστεί τις πιο ριζικές αλλαγές μέσα από διαδικασίες προσαρμογής, ανανέωσης, υπέρβασης και δεν κατορθώσει να εξασφαλίσει τις αναγκαίες εγγυήσεις ασφάλειας προχωρώντας σε αμοιβαία επωφελή συνεννόηση και σε κρίσιμες συμφωνίες με Ρωσία και Ιράν τότε μεσοπρόθεσμα κινδυνεύει να σαρωθεί.

Τώρα με βάση την μακρόχρονη πολιτική που εφάρμοσε το Εβραϊκό κράτος,  αυτή της εθνοκάθαρσης, του  ξεριζωμού, της καταπάτησης της γης των Παλαιστινίων, του εποικισμού, την πραγματική γεωγραφία της εσωτερικής κατανομής των πληθυσμών (με τους Παλαιστίνιους να περιορίζονται σε αποκομμένες «νησίδες μπαντουστάν»)  η «Λύση των δυο Κρατών» (αποφάσεις  ΟΗΕ 1947 και 1974) δεν μπορεί πλέον να είναι βιώσιμη για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους που τελικά θα μετατρέπονταν σε ένα εξαρτημένο παράρτημα του Ισραήλ. Είτε κάποια στιγμή θα γίνει εφικτή η κοινωνική συνύπαρξη Παλαιστινίων και Εβραίων εντός μιας ενιαίας δημοκρατικής (με πλήρη ισονομία ισοπολιτεία ισηγορία) κρατικής υπόστασης, είτε αλλιώς οι δεύτεροι θα ξαναβρεθούν μελλοντικά μπροστά στο κίνδυνο μιας «Νέας Εξόδου». Όπου τότε ίσως και να αποκαλυφθεί το κεκρυμμένο νόημα της όποιας «αφηρημένης» θεωρητικο-πολιτικής συζήτησης [1] περί της ενδεχομένης μετακόμισης σε μια «Νέα Χαζαρία» στην Ουκρανία την Κριμαία ή αλλού και η σχέση της με την μελλοντική αντικειμενική πραγματικότητα.

 

[1]  Jim Wald, Leaked report: Israel acknowledges Jews in fact Khazars; Secret plan for reverse migration to Ukraine.
https://blogs.timesofisrael.com/leaked-report-israel-acknowledges-jews-in-fact-khazars-secret-plan-for-reverse-migration-to-ukraine/

 

 

( Γιώργος Καπαρός  9.10.2023 )

 

 

-