Συλλογικά οι
δυτικές δεσποτικές ελίτ, αξιοποιώντας την ανεπάρκεια του νεοβογιαρικού συνασπισμού
εξουσίας που έχει κέντρο το Κρεμλίνο, επιδιώκουν ήττα της Μόσχας και αλλαγή
καθεστώτος, τύπου Κουίσλινγκ.
Όμως η μεν
πτέρυγα της “σποράς του χάους” (χρηματοδότες, υπερπαγκοσμιοποιητές) φλερτάρει
στο να δελεάσει την τουρκική και την
κινεζική ολιγαρχία για μια κοινή
συνδυασμένη μόχλευση ώστε η Ρωσική Ομοσπονδία να τριχοτομηθεί. Σε μια τέτοια περίπτωση προβλέπεται
το δυτικό τμήμα να ενταχθεί στην Ευρώπη, το κεντρικό στην τουρκική σφαίρα
επιρροής και το ανατολικό στην κινεζική.
Η άλλη
πτέρυγα των "εθνοκαπιταλιστών",
επιθυμώντας να ανακόψει το Πεκίνο και την Άγκυρα, προσβλέπει σε ένα
σχέδιο διαπραγματεύσεων, πλήρους φιλελευθεροποίησης και ενσωμάτωσης της
εξαρτημένης ρωσικής ημι-περιφέρειας στους δυτικούς / ευρωπαϊκούς θεσμούς
επιτυγχάνοντας την ατλαντική γεωπολιτική κατάληψη της “Κεντρική Γης” /
“Heartland” και την οικονομική αποικιοποίηση από τη Λευκορωσία έως το
Βλαδιβοστόκ.
Ανάλογα την
εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων και την έκβαση αυτής της διαμάχης στη Δύση, δεν μπορεί να αποκλεισθεί το σενάριο της διάσπασης του αγγλοσαξονικού μετώπου. Με τη
Βρετανία να επιμένει στην πολεμική υποστήριξη του Κιέβου ενώ οι ΗΠΑ θα
περάσουν στην πολιτική της κατάπαυσης του πυρός και του διακανονισμού.
Ως προς την
αμερικανόδουλη Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια στιγμή που προχωρά η αποβιομηχάνιση και
η οικονομική αποδυνάμωση της (συνέπεια των νεοφεουδαρχικών επιλογών, της
ενεργειακής ασφυξίας, της πρόσδεσης στο υγροποιημένο αέριο των ΗΠΑ , τις ΑΠΕ
και τα πυρηνικά εργοστάσια της “πράσινης μετάβασης”) οι υποστηρικτικές φωνές της στρατιωτικής
μεγέθυνσης και κινητοποίησης
πολλαπλασιάζονται μέσα στα σκιερά δώματα του ευρωκατεστημένου.
Η προϊούσα
δυτική και κυρίως ευρωπαϊκή οικονομική και κοινωνική σύνθλιψη εσωτερικεύεται στην
κινεζική οικονομία όπου λόγω συμπίεσης της εξωτερικής ζήτησης μειώνονται οι
εξαγωγές του Πεκίνου προς την Εσπερία.
Ως προς τις
ΗΠΑ, η νομισματική και δημοσιονομική
πολιτική (σταθερή αύξηση του βασικού επιτοκίου, εξύψωση του επιτρεπτού ανωτάτου
ορίου του δημοσίου δανεισμού ενόσω το χρέος είναι ήδη 32,3 τρις $ γεγονός που
επέφερε την πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας από την Fitch) σε
αλληλενέργεια με την τραπεζική αποσταθεροποίηση (ήδη η Moody’s υποβάθμισε το
αξιόχρεο 10 αμερικανικών τραπεζών) φέρνει από το Φθινόπωρο πλησιέστερα την
απειλή της ύφεσης, τη διαδικασία αποδυνάμωσης του συστήματος του δολαρίου &
της διεθνούς πολυκρισιακής καταβύθισης.
