Η δολοφονική απόπειρα κατά Τραμπ στις υπό κατάρρευση ΗΠΑ

 

Η αμερικανική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανταγωνιστική  ενδοελίτ ακραία πόλωση ενώ ταυτόχρονα  καταληστεύεται και φτωχοποιείται από τους διαρκώς πλουσιότερους νεο-χωροδεσπότες. Μια πραγματικότητα που παράγει την πιο βαραθρώδη προοπτική στις σχέσεις των κοινωνικών τάξεων, ομάδων, περιοχών και πολιτειών.

Δεν είναι μόνο ο βρόχος χρέος, άνω των 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων,  όπου ανά 100 ημέρες προστίθεται  άλλο 1 τρισεκατομμύριο.  Γενικότερα οι ΗΠΑ έχουν παγιδευτεί στην περιδίνηση μιας πελώριας καλπάζουσας πολυκρίσης η οποία έχει την αντανάκλαση της στην ίδια την πολιτική μηχανική.

Και η πιο κατάλληλη έννοια για την κατανόηση της συγκεκριμένης στιγμής, είναι αυτό που πρώτος ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ αποκάλεσε ως «επαναστατική κατάσταση».  Απ' την οποία ξεκινούν τρεις διαφορετικοί δρόμοι:

-  Συναίνεση εντός της πολιτικής ελίτ και υιοθέτηση κατάλληλων μεταρρυθμίσεων αναδιανομής εισοδήματος (που προϋποθέτουν την προχωρημένη φορολόγηση των υπερπλουσίων στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς).

-  Επανάσταση.

-  Εμφύλιος πόλεμος. 

Η ξέφρενη αντιμαχία των δυο επικυρίαρχων κομματικών παρατάξεων της νεοφεουδαρχίας, των αμερικανοκεντριστών Ρεπουμπλικανών και των υπερπαγκοσμιοποιητών Δημοκρατικών, πλησιάζει προς μια κρίσιμη καμπή με ελκυστή τις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου. Όπου οι δεύτεροι με τον Μπάιντεν προσέβλεπαν σε μια «αρπαγή της νίκης» θεωρώντας ότι διέθεταν στην αναμέτρηση το πλεονέκτημα της αντι-Τραμπ εργαλειοποίησης του δικαστικού μηχανισμού. Επιπρόσθετα ήταν βέβαιο ότι η όποια αποστασιοποίηση της φιλελεύθερης «αριστερής» πτέρυγας των Δημοκρατικών, λόγω του ισραηλινού γενοκτονικού πολέμου στην Παλαιστίνη, θα είναι βραχύβιας διάρκειας και ετούτη θα ξαναμαζευόταν στο «κομματικό μαντρί». Ιδίως στην περίπτωση που ο Μπάιντεν, με το σύνθημα «είναι καιρός να τελειώσει αυτός ο πόλεμος» και το σχεδιάγραμμα «ανακωχής» εξασφάλιζε από τον Νετανιάχου μια παύση των επιθέσεων στη Λωρίδα της Γάζας. Όλη η προεκλογική διαδικασία κινούταν πάνω στην βασική υπόθεση της αναμενόμενης αμφισβήτησης του όποιου «νικητή» (όπως είχε ήδη δηλωθεί και από τα δύο κόμματα) ο οποίος έμελε να καταγγελθεί για «κλοπή των εκλογών» μοχλεύοντας την αποσταθεροποίηση στον μέγιστο βαθμό. Γεγονός που θα μπορούσε να επιταχύνει ακόμα και μια ενδόρρηξη και καταστροφική διάσπαση της χώρας πάνω στον άξονα «εσωτερικό – ακτές»,  με την πιθανότητα της εμφύλιας σύρραξης να φθάνει στο 40 %.

Γενικότερα η σημερινή αμερικανική κοινωνία μοιάζει με έναν γερασμένο κακοσυντηρημένο υπερεπικίνδυνο κοινωνικοπολιτικό πυρηνικό αντιδραστήρα. Στον οποίο το δυναμικό των εκρηκτικών αντιθέσεων οδεύει προς την διατάραξη του «θερμοκρασιακού καθεστώτος» με τέτοιο τρόπο που εάν η «θερμοκρασία» υψωθεί στο κρίσιμο σημείο, τότε θα προκύψει η πιο χαοτική εσωτερική καταστροφική αντίδραση. Επίσης δεν μπορεί να παραβλεφθεί η περίπτωση ότι εφόσον η  αποδιοργανωτική διαλεκτική των εσωτερικών ανταγωνισμών γίνει ανεξέλεγκτη η βαθιά εξουσία αυτού του συστήματος θα μπορούσε να αποφασίσει (και με σκοπό την μετατόπιση και απόσβεση τους) το απονενοημένο διάβημα. Ήτοι μια «φυγή προς τα εμπρός» προς την επιλογή του ανοίγματος των μετώπων του Γ' παγκόσμιου πολέμου κατά της Ρωσίας, αρχικά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό έδαφος.

Σχετικά με τον Τραμπ ουδείς πρέπει να λησμονεί την προηγούμενη θητεία του. ‘Ότι αντί «να αποστραγγίσει τον βάλτο» ως έλεγε, βυθίστηκε ο ίδιος μέσα του ενώ σε τυχόν εκλογή του η διαζευκτική ολιγαρχική ατζέντα «Make America Great Again» ουδόλως αμφισβητεί την βαθιά εξουσία αλλά ετούτη θα συνεχίσει να έχει τον πρώτο και καθοριστικό λόγο, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να είναι μόνο το τέταρτο επίπεδο διακυβέρνησης. Όσοι δε ονειροπλανταγμένοι  αφελείς αποδίδουν στην πρόθεση του Τραμπ μια ρεαλιστική  γεωστρατηγική πολυπολισμού και ότι σε περίπτωση μιας νέας προεδρίας του μπορεί να εξασφαλιστεί μια πορεία άμβλυνσης των μεγάλων διεθνών γεωπολιτικών συγκρούσεων έχουν κοντή μνήμη και λογική. Η Ουκρανία επί Τραμπ προετοιμάστηκε από τους Αγγλοσάξονες πολεμικά, ενόσω εκείνη βομβάρδιζε το Ντονμπάς γενοκτονικά. Ιστορικά είναι ο Τραμπ που ευθύνεται για την δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί, έκλεψε τα πετρέλαια της Συρίας, επικύρωσε με διάταγμα τα κατεχόμενα από το εβραϊκό κράτος συριακά Υψίπεδα Γκολάν ως ισραηλινά, ενώ αναγνώρισε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ Σε περίπτωση μιας νέας προεδρικής θητείας ο Τραμπ θα κινηθεί με βάση την πρωτοκαθεδρία της αντίθεσης ΗΠΑ - Κίνας ενώ ως φανατικότερος σιωνιστής από τον Μπάιντεν θα μεγιστοποιήσει την υποστήριξη στο εβραϊκό κράτος- απαρτχάιντ. Αυτό σημαίνει όχι μόνο  συνδρομή στην εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης αλλά  και αυξημένη πιθανότητα ενός πολέμου πλήρους κλίμακας μεταξύ Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ιράν, "Άξονα Αντίστασης".

Παρόλα αυτά έμπαινε πελώριο το ερώτημα ΑΝ τελικά θα γινόταν εκλογές το Νοέμβριο στις ΗΠΑ, γιατί πολλά απρόοπτα καραδοκούν στο δρόμο έως τότε. Οι υπερπαγκοσμιοποιητές τρανσουμανιστές δεν σκοπεύουν να παραδώσουν εύκολα, ενώ στην ευρύτερη συγκυρία βρίσκονται  αντιμέτωποι με την δραστική πίεση τωνΤραμπιστών σε πέντε κρίσιμους τομείς:

α)  Μεταναστευτικό.  Εξαρχής η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακατασκεύασε τον αμερικανικό  «αξιακό κώδικα» πάνω στα διανύσματα: οικουμενισμός, πολυφυλετισμός, πολυπολιτισμικότητα, διανθρωπισμός, πολυσεξουαλικότητα, μεταφυλισμός. Ταυτόχρονα με βάση την ατζέντα της «μεγάλης αντικατάστασης» και της τριτοκοσμοποίσης , εκατομμύρια λαθρομετανάστες διέσχιζαν ελεύθερα τα νότια σύνορα, βρίσκοντας υποστήριξη σε πολιτείες και πόλεις με παροχές διατροφής, στέγασης, χρηματικής συνδρομής.

β) Έλεγχος Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Από τα τέλη Απριλίου 2024 οι Τραμπιστές προετοίμαζαν ένα νομοσχέδιο στο Κογκρέσο με βάση το οποίο

β1- Η ηγεσία της Fed θα πρέπει να διαβουλεύεται με τον πρόεδρο της χώρας σχετικά με αποφάσεις που αφορούν τα επιτόκια (οι όποιες ορίζουν τη χρηματοδότηση και επηρεάζουν το δολάριο).

β2 -  Ο αμερικανός πρόεδρος θα δύναται να αλλάζει τον πρόεδρο της Fed πριν το πέρας της θητείας του.

β3 - Το Υπουργείο Οικονομικών θα παρακολουθεί τις ενέργειες της Fed.

 

γ)  Ουκρανικό. Ως προς τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ προτιμά το «ήξεις αφήξεις» (ότι «θα σταματήσει τον πόλεμο» αλλά ταυτόχρονα ... διαφωνεί με τις προτάσεις ειρήνης από τον Πούτιν). Σε αυτό βέβαια υποβοηθείται από μια ντροπιαστική για το Κρεμλίνο ψυχοϊστορική διαλεκτική, το οποίο διαρκώς δηλώνει ετοιμότητα για «διαπραγματεύσεις» ενόσω η Δύση ανέρχεται ολοένα και διευθύνει όλη την σκάλα κλιμάκωσης.  Οι Globohomo Αγγλοσάξονες και Ευρωκράτες ευνοούν την συνέχιση του παρατεταμένου πολέμου φθοράς στην Ουκρανία, θέλοντας μεσοπρόθεσμα την αποτυχία της Μόσχας και μακροπρόθεσμα την ρωσική αποδυνάμωση / αποδιάρθρωση (και κατ' επέκταση και της Κίνας). Εάν τελικά επικρατήσει το Νοέμβριο ο Τραμπ θα επιχειρήσει να κινηθεί στη βάση μιας νέας διαπραγμάτευσης Ουάσιγκτον και Μόσχας. Εδώ είναι βέβαιο ότι αυτή θα εξαρτηθεί από τα νέα δεδομένα της ενδοσυνεννόησης Τραμπ - Πούτιν που (εάν κι εφόσον προκύψουν) θα χαλαρώνουν και θα «μαλακώνουν» κατά πολύ τη σχέση Μόσχας και Πεκίνου. Με βάση αυτήν θα έχουμε το ενδεχόμενο ως τα τέλη του 2025 να προκύψουν οι όροι μιας «παγωμένης σύγκρουσης» (κάτι ανάλογο με την κατάσταση στη Χερσόνησο της Κορέας) με βάση και τα αποτελέσματα του πολέμου, έως τότε.

 

δ) Δικαστικός μηχανισμός. Μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, ότι ο Τραμπ δεν μπορεί να διωχθεί για πράξεις που εμπίπτουν στις συνταγματικές εξουσίες του ως προέδρου,  χάθηκε το πλεονέκτημα των Δημοκρατικών για την αντι-Τραμπ εργαλειοποίηση του δικαστικού μηχανισμού, την εκδίωξη του από την εκλογική διαδικασία και την «υφαρπαγή της νίκης» το Νοέμβριο.

 

ε) Τηλεμαχία. Ολοφάνερη η ακαταλληλότητα του Μπάιντεν. Η πλήρης επικράτηση του Τράμπ στη δημόσια συζήτηση με τον καταφανώς ανήμπορο, αποπροσανατολισμένο, ασυνάρτητο Μπάιντεν έθεσε καταρχήν δύο καίρια ζητήματα:

ε1- Το ότι ο εξουσιαστικός κύκλος των υπερπαγκοσμιοποιητών τρανσουμανιστών διατηρεί μέχρι τώρα ως εκπρόσωπο της υπερδύναμης έναν καταφανώς ανήμπορο ακατάλληλο άνθρωπο, συνιστά στοιχείο όχι μόνο μιας γεροντοκρατικής διάστασης στην παρακμιακή του  υπόσταση αλλά και μια επιπρόσθετη ένδειξη ότι οι ΗΠΑ έχουν μπει στην ατραπό της βαθμιαίας αποσύνθεσης.

ε2 – Ενόσω λοιπόν η ισχυρή πιθανότητα της εκλογικής ήττας των Δημοκρατικών εμφανίζεται στον πολιτικό ορίζοντα, οι διεργασίες για την αντικατάσταση του Μπάιντεν εισερχονται στην ημερήσια διάταξη. Η συντριβή του στην τηλεμαχία έθεσε ανοιχτά το ζήτημα της γεροντικής ακαταλληλότητας του  ακόμα και από κορυφαία πρόσωπα του CFR (όπως ο πρώην πρόεδρος του Richard Haass).

 

Έπειτα από την πρόσφατη απόπειρα κατά του Ρόμπερτ Φίτσο στη Σλοβακία, την δολοφονία των Εμπραχίμ Ραΐσι και Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν στο Ιράν, ήρθε η σειρά του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Ο πρώην πρόεδρος και τωρινός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών στάθηκε τυχερός, αφού γυρνώντας το πρόσωπο του τη τελευταία στιγμή  απέφυγε τη θανατηφόρα σφαίρα, σε συγκέντρωση στην Πενσυλβανία το Σάββατο λίγο πριν το εθνικό συνέδριο του κόμματος του. Ενώ ο δράστης Τόμας Μάθιου Κρουκς  τελικά σκοτώθηκε από την Μυστική Υπηρεσία, αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ ότι είχαν προειδοποιήσει την αστυνομία για τις κινήσεις του δράστη χωρίς να εισακουστούν. Οι ερμηνείες για την δολοφονική ενέργεια που έχουν παρουσιαστεί ως τώρα είναι α) δυνάμεις φύλαξης ανήμπορες και αναποτελεσματικές επιχειρησιακά β) ελαττωματική κυβερνητική κάλυψη των συγκεντρώσεων του Τραμπ με σκόπιμα μεγάλα κενά ασφάλειας  γ) εσωτερική συνομωσία.   

Παρότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το σενάριο ότι ο Τόμας Μάθιου Κρουκς έδρασε ως «μοναχικός λύκος», νεώτερα στοιχεία όπως ότι η επίθεση έγινε με τρία όπλα (βαλλιστική, ηχητική ανάλυση των Καταλίν Γκριγκόρας και Κόουλ Γουάιτκοτον, του Εθνικού Κέντρου Μέσων Ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο)  αυξάνουν την πιθανότητα η εξάλειψη του Τραμπ να τέθηκε στην ημερήσια διάταξη από μια σκληροπυρηνική φατρία στην βαθιά εξουσία, ήτοι την κεκρυμμένη επικυρίαρχη λειτουργία των διαπλεγμένων κρατικών και διεθνικών εταιρικών δομών (διεθνικές εταιρίες, κλειστές δομές και συνομαδώσεις των υπερελίτ, ολιγαρχικές φράξιες με ιδιαίτερα συμφέροντα, μυστικές υπηρεσίες, συνδικάτα του εγκληματικού κεφαλαίου κοκ). Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία στις απόπειρες δολοφονιών προέδρων και υποψηφίων προέδρων που εκδήλωσαν κάποια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά ως προς την κύρια σκληροπυρηνική καθεστωτική γραμμή. Τώρα η αποτυχία αυτού του σχεδίου αναβάλλει προς το παρόν την συνακόλουθη διάνοιξη των μετώπων του εμφυλίου πολέμου και της διάσπασης της χώρας η οποία αντιμετωπίζει ούτως η άλλως μια μακρά πολυκρισιακή διαδικασία σταδίων εσωτερικής κατάρρευσης.

 

( Γιώργος Καπαρός  15.7.2024 )

.