Η νέα ρωσο-ουκρανική διαπραγμάτευση, στην Κωνσταντινούπολη που κατά τα φαινόμενα ξεκινάει αύριο στις 15 Μαϊου 2025, προέκυψε κατόπιν των πρωτοβουλιών του Τραμπ και της κατοπινής πρότασης του Πούτιν για απευθείας συνομιλίες χωρίς προϋποθέσεις (ως μια εμφαίνουσα συνέχεια στην ημερομηνία κατάρρευσης των προηγούμενων του 2022).
Παρά το προβοκατόρικο
κάλεσμα του Ζελένσκι, ο Πούτιν είναι απίθανο να παρευρεθεί. Ο ίδιος
προ καιρού είχε αναφέρει ότι εφόσον προκύψουν επαφές διπλωματίας αυτές θα
μπορούσαν να έχουν ως αφετηρία το Προσχέδιο της Κωνσταντινούπολης που
εκπονήθηκε τον Μάρτιο του 2022, μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας (με την Τουρκία
διαμεσολαβητή). Τα κύρια σημεία εκείνου του Προσχέδιου ήταν:
α) Οι Λαϊκές
Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ θα έχουν ειδικό καθεστώς αυτονομίας
στα πλαίσια της Ουκρανίας (Το ζήτημα της Κριμαίας παραμένει ανοιχτό χωρίς
αναφορά στη συμφωνία).
β) Η
Ουκρανία θα αναλάμβανε να μειώσει τις
στρατιωτικές δυνάμεις της στην
επικράτεια της.
γ) Η Ρωσία
θα αναγνώριζε την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας ουδέτερης και
χωρίς πυρηνικά Ουκρανίας. Με τις προϋποθέσεις της μη ένταξης της στο ΝΑΤΟ, δίχως
ξένα στρατεύματα και στρατιωτικές βάσεις
στο έδαφος της.
δ) Υπήρξε πρόταση
για Εγγυήσεις Ασφάλειας, από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του
ΟΗΕ (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία).
Το Προσχέδιο
της Κωνσταντινούπολης ως προϊόν των πρώτων διαπραγματεύσεων δεν ολοκληρώθηκε σε συμφωνία αλλά κατέρρευσε λόγω
ακυρωτικής παρέμβασης των δυτικών, με
πρώτους τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς.
Και ενόσω
στη συνέχεια οι τέσσερις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας ήτοι Λουχάνσκ,
Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα έχουν πλέον ενταχθεί συνταγματικά (μέσω
δημοψηφισμάτων) στην Ρωσική Ομοσπονδία και μετά από τρία χρόνια «ειδικής
στρατιωτικής επιχείρησης», ο ακατανόητος Πούτιν αναφέρεται ακόμα σε εκείνες τις
συνομιλίες ως «βάση» διαπραγματεύσεων !!!
Η νέα
συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη, το
πιθανότερο είναι να μην έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Λόγω του γεγονότος
ότι προσκρούει στα μεγάλα διακυβεύματα που βρίσκονται πίσω από την
γεωστρατηγική σύγκρουση ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία στο ουκρανικό τερέν.
Το
διακυβευμα για τη Ρωσία είναι α) το εδαφικό - πληθυσμιακό ζήτημα στην Ανατολική
Ουκρανία (μέρος του ρωσικού κόσμου) και β) το κρίσιμο πρόβλημα ασφάλειας. Το
οποίο ήταν η πρωτεύουσα αιτία της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» στις 24
Φεβρουαρίου 2022 και των εξ αρχής προβαλλόμενων στόχων της αποναζιστοποίησης,
αποστρατικοποίησης, ουδετερότητας της Ουκρανίας.
Το
διακύβευμα για την Δύση είναι να συνεχίσει την ληστρική επέκταση στην Ευρασία, να
εμπεδώσει τον ολοκληρωτικό και διαρκή
έλεγχο της στην Ουκρανία, να
εμποδίσει την Ρωσία να νικήσει, να επιτύχει την ολική εξάντληση της και στην
συνέχεια την αποικιακή κατάκτηση -
κατάτμηση της.
Όθεν η Δύση,
παρά τις όποιες εσωτερικές διαφορές ΗΠΑ - Βρεττανίας / ΕΕ, αυτονόητα αρνείται
την αποδοχή των βασικών όρων της Μόσχας. Καθόσον η εκπλήρωση τους θα μετέβαλε την διεθνή τάξη που επιβλήθηκε μετά
την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την διάλυση της ΕΣΣΔ και το πέρας του ψυχρού πολέμου και η οποία περιλαμβάνει την ασφυκτική περικύκλωση του Ρωσικού χώρου με την αέναη Νατοϊκή
διαστολή στην Ευρώπη και την Ευρασία.
Στα πλαίσια
αυτά παρακολουθούμε την διελκυστίνδα των μέχρι στιγμής δηλώσεων εκατέρωθεν και
των αμερικανικών σχεδίων όπου σχετίζονται περισσότερο με το εδαφικό ζήτημα αγνοώντας
ουσιαστικά το βασικό πρόβλημα ασφάλειας της Μόσχας. Γεγονός που ευνοεί τις
ειδικότερες αντιρωσικές παρεμβάσεις και τις επιθετικές στοχεύσεις του «άξονα
των Ρότσιλντ» (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία).
Η έως τώρα
διαμεσολάβηση του Τραμπ έχει ως συνέπεια τον ρωσο-αμερικανικό διάλογο για μια
πιθανή στρατηγική εταιρική συνεργασία
στον τομέα της ενέργειας, των ορυκτών και των σπάνιων γαιών. Όπως
φαίνεται η αμερικανική τεχοφεουδαρχία δεν αποσκοπεί σε μια σταθερή επίλυση των
αιτιών της σύγκρουσης στην Ουκρανία αλλά περισσότερο βλέπει τη Ρωσία υπό την
οικονομική επιχειρηματική οπτική της σχέσης Κέντρου και ημι-Περιφέρειας, εξαγοράζοντας την ρωσική νεοβογιαρική
ολιγαρχία.
Η αδυναμία
αλλά και απροθυμία του Τραμπ να
εξαναγκάσει την Ουκρανία σε παραχωρήσεις τέτοιες που θέλει η Ρωσία
ορίζει τις παλινωδίες του απέναντι στον Ζελένσκι. Η απουσία ουσιαστικής πίεσης,
δίνει την ευκαιρία στον δεύτερο να αγνοεί επιδεικτικά τις όποιες προτάσεις του
Πούτιν για επίτευξη μόνιμης ειρήνης.
Και τούτο
βέβαια τροφοδοτείται από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Μόσχα μετά από τρία και
πλέον χρόνια «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» δεν απέκτησε τις θεμελιώδεις
εκείνες προϋποθέσεις - όπως θα ήταν η
απελευθέρωση του Νικολάεφ, της Οδησσού, του Χαρκόβου και ακόμα καλύτερα
και του Κιέβου - που θα εξανάγκαζαν την Ουκρανία (και τη Δύση) σε παραγωγική διπλωματία και συμβιβασμό. Και
κάτι χειρότερο, στο βαθμό που έως τώρα η Μόσχα απέτυχε να νικήσει το Κίεβο στο
πεδίο της μάχης, σε ανάλογο βαθμό δεν μπορεί να έχει δυνατά διαπραγματευτικά
ατού με τα οποία να στηρίζει την υπεράσπιση της ρωσικής κυριαρχίας στα συνταγματικά
προσαρτημένα εδάφη στην Ν.Α.Ουκρανία.
Στην παρούσα
συγκεκριμένη στιγμή οι ΗΠΑ συνεχίζουν να κινούνται πάνω στα βασικά σημεία του
σχεδίου Κέλογκ ήτοι σταμάτημα της σύγκρουσης στη γραμμή επαφής των
αντιμαχομένων, αναβολή της ένταξης των Ουκρανών στο ΝΑΤΟ, αναγνώριση της
ρωσικής κρατικής κυριαρχίας στην Κριμαία αλλά όχι στις τέσσερις περιοχές
(Ντόνετσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορόζιε, Χερσώνα), τοποθέτηση δυτικών στρατευμάτων στη
Δεξιά Όχθη του Δνείπερου κλπ. Είναι
σαφές πως τυχόν αποδοχή τέτοιων θέσεων από το Κρεμλίνο θα ισοδυναμούσε με
προδοσία και ήττα.
Έτσι στην
πιθανότερη εξέλιξη μιας αποτυχημένης συνάντησης στην Κωνσταντινούπολη, το
αναμενόμενο από τον Τραμπ δεν είναι η απόσυρση από την βοήθεια και τον
εξοπλισμό των Ουκρανών αλλά η παραπέρα άνοδος της εμπλοκής των ΗΠΑ. Προς
τούτο συνδράμουν και τα δεδομένα της πρόσφατης συμφωνίας για τα ορυκτά, οι
απειλές των νέων κυρώσεων ενάντια στη Μόσχα και σε όσες χώρες συναλλάσσονται
μαζί της, καθώς και η απόφαση αποστολής νέου πακέτου αμερικανικών πυραύλων προς
το Κίεβο.
Κάτω από
όλες αυτές τις συνθήκες, το Ουκρανικό
καθεστώς, στο οποίο η επιρροή της Βρετανίας είναι μεγαλύτερη από αυτή των
ΗΠΑ, έχει επί πλέον κερδίσει την όλο και
μεγαλύτερη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όθεν η εισροή όλο και πιο προηγμένων
δυτικών οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών και μισθοφόρων αυξάνεται συνεχώς και
απρόσκοπτα (ενώ ακολουθούν τα τουρκικά αλλά και τα κινέζικα μέσα, όπως drones
κ.α.) για το Κίεβο, επιτρέποντας του την διατήρηση και την ικανότητα διάθεσης
ισχυρών αποθεμάτων σε έμψυχο και άψυχο πολεμικό δυναμικό για παρατεταμένο
πόλεμο φθοράς της Μόσχας.
Παρόλο
λοιπόν που το ενδεχόμενο μιας βραχυπρόθεσμης εκεχειρίας (υπό την πίεση που
εξασκεί στη Μόσχα και στο Κίεβο ο Τραμπ)
δεν μπορεί να αποκλειστεί,
εντούτοις είναι παντελώς αδύνατη μια σταθερή ειρηνευτική συμφωνία. Η στρατιωτική
αντιπαράθεση μέλλει να συνεχιστεί στο 2025, δίχως καμία πλευρά να κατορθώνει την
στρατηγική (πλήρη) νίκη. Έως ότου, υπό
καταλληλότερες συνθήκες, υπάρξει μια κατάληξη προς την επόμενη «κανονικότητα»
μιας «παγωμένης σύγκρουσης» (ίσως κατά το πρότυπο της Κορέας).
-
