Τα «σαπρόφυτα» ευδοκιμούν στον «βάλτο» που βαθαίνει

 

τίς γὰρ αὐτῶν νόος ἢ φρήν; δήμων ἀοιδοῖσι πείθονται καὶ διδασκάλῳ χρείωνται ὁμίλῳ οὐκ εἰδότες ὅτι “οἱ πολλοὶ κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί” [Γιατί ποιος είναι ο νους τους ή η φρόνηση τους; Πείθονται από τους δημαγωγούς που κολακεύουν το λαό και έχουν ως διδάσκαλο τον όχλο, χωρίς να ξέρουν ότι "οι πολλοί είναι κακοί και οι λίγοι οι καλοί"]  (Ηράκλειτος).

 

Είναι εντυπωσιακό το πόσο αφελώς αυτοπαραμυθιάζονται και στέκονται  «πολιτικά» οι περισσότεροι. Αμνήμονες, ασυλλόγιστοι και άβουλοι, χειραγωγημένοι από τις άρχουσες ελίτ, διαχωρίζονται πολλαπλώς σε επιμέρους αντιθετικές  αταξικές συσπειρώσεις. Επαναπαυόμενοι  σε «αποκαλύψεις», «καταγγελίες» και «κριτικές αναλύσεις» κυρίως για τα δευτερεύοντα,  χωρίς κανένα αποτέλεσμα, στέκονται υπέρ της α, β, γ  κ.ο.κ. ιδιοτελούς κομματικής (κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής)  παράταξης, είτε αυτή ανήκει στη συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση, μιας κακοποιού ανθελληνικής κομματοκρατίας.  Προσδοκούν την «καλυτέρευση»  (πρωτίστως ατομική βέβαια και πολύ λιγότερο εθνική και κοινωνική) όχι δια της ριζικής καταπολέμησης των σάπιων μηχανισμών αναπαραγωγής του ελληνικού προτεκτοράτου και της συντριβής του globohomo λούμπεν ολιγαρχικού υπερεκμεταλλευτικού συστήματος,  αλλά μέσω των εκλογικών ψευδαισθήσεων, της «αλλαγής φρουράς»  και της ανανέωσης μιας εξωνημένης  δειμοκρατικής «κοινοβουλευτικής χούντας». Η οποία μέσω διαδοχικών εξωραϊσμών, αποσυνθέτει για δεκαετίες την Ελλάδα, προετοιμάζοντας προγραμματικά και πρακτικά-πολιτικά το αναπόφευκτο τέλος της.

 

Στην παρούσα κατάσταση το κομματικό-πολιτικό καθεστώς συνεχίζει να σαπίζει μέσα στον δυσώδη βούρκο ενός κοινωνικού συστήματος ολοένα και πιο βαλτώδους. Εντός του οποίου η φιλελεύθερη επιχειρηματική ολιγαρχία (των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των ραντιέρηδων και των άλλων μεγαλοεπιχειρηματιών)  μπορεί να διευθύνει ανεμπόδιστη την πολυεπίπεδη οικονομικοκοινωνική αποδιαρθρωση, την αποελληνοποίηση, την γενική λουμπενοποίηση και να συνυπάρχει απρόσκοπτα με τον παράλληλο πολλαπλασιασμό της δράσης του αποκαλούμενου  «εγκληματικού κεφαλαίου» και των πολλαπλών εισαγόμενων και εγχώριων δικτύων μαφιοποίησης. Όλα ετούτα στα ερημοποιημένα εδάφη της «ανάπτυξης της απονάπτυξης» η οποία επιτεύχθηκε με την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση / ΟΝΕ και επιταχύνθηκε κατά την περίοδο των μνημονίων και του ανθρωπολογικού πραξικοπήματος Covid-19 (του νομιμοποιημένου από την ιστορική συμπαιγνία δεξιάς, ακραίου κέντρου και «αριστεράς») πάνω στις ξεχαρβαλωμένες  ράγες της «οικονομίας δανεισμού» και του επενδυτικού παρασιτισμού.  Τροφοδοτούμενου ιδιαίτερα από τις συνέπειες της «πράσινης μετάβασης» και της λεγόμενης «café economy» και με δυναμό την εθνοκτόνο διαδικασία ενός διπλού εποικισμού: την διαβρωτική εισβολή του υπερτουρισμού  πλάι στην αδιάλειπτη επέλαση των αλλογενών μεταναστευτικών στιφών.

Μαζί με όλα τούτα, ο τόπος υφίσταται και την εισβολή του μεγάλου ξένου ψηφιακού κεφαλαίου (εταιρείες Tech Giants) που υλοποιείται με επενδύσεις data centers που υπερβαίνουν τα 2 δις € και πλασάρονται ως εργαλείο μετατροπής της χώρας σε περιφερειακό κόμβο δεδομένων,  με αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης της ως πύλη ανάμεσα σε Ευρώπη, Αφρική και Μέση Ανατολή.  Η συνολική χωρητικότητα  data centers από 34 MW που είναι σήμερα πρόκειται να φθάσει στα 139 MW ως το 2028, κατάσταση που θα ασκήσει συνθλιπτικές πιέσεις στα εγχώρια δίκτυα ηλεκτρισμού και ύδρευσης. Ας σημειωθεί ότι: Ως προς την ηλεκτρική ενέργεια που τώρα καταναλώνει ένα τυπικό data center 20 MW (αυτή είναι τώρα όση σε μια μικρή πόλη) και πρόκειται να τριπλασιαστεί ως το 2028 λόγω των ενεργοβόρων αναγκών της AI.  Ως προς τους υδάτινους πόρους, ένα μέσο data center καταναλώνει, για τις ανάγκες ψύξης, νερό περίπου 1,14 εκατομμύρια λίτρα την ημέρα (που είναι ισοδύναμο των 2.000  σπιτιών με φειδωλή κατανάλωση) . Αυτό σημαίνει κλοπή και πληθωρισμό τιμών ύδατος για κατοίκους και αγροτική παραγωγή και βέβαια μέγιστη υδρική πίεση στα δίκτυα.

Επί Γιώργου Παπανδρέου η Ελλάδα «έγινε» μια  «Δανία του Νότου» καθώς εισήλθε ως «πειραματόζωο» στην εποχή του μετανεωτερικής  αποικίας μέσω ΔΝΤ / Τρόικας και μνημονίων. Η αποικία παγιώθηκε στη συνέχεια κάτω από το «άσβεστο πάθος» των Λουκά Παπαδήμου /  Ευάγγελου Βενιζέλου, Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα κ.α. Κατόπιν επί Κυριάκου Μητσοτάκη,  αυτό το «πειραματόζωο», αφού πήρε μερικά πρόσθετα μαθήματα εξημέρωσης  μέσω της Covid-19 «κατάστασης εξαίρεσης» και οικο-προσαρμογής μέσω της πλύσης εγκεφάλου και των μέτρων για την «κλιματική αλλαγή», κατέστη πλέον έτοιμο να μετατραπεί σε μια «Ιρλανδία 2.0» των πιο ενεργοβόρων και υδροβόρων επενδύσεων, άκρως απειλητικών για τα συστήματα ηλεκτρισμού και υδροδότησης του τόπου. Μέσα σε τούτο τον «παράδεισο» της «πράσινης μετάβασης», των ανεμογεννητριών και των επενδύσεων data centers των ιδιοτελών, οι πολλοί (αφελείς και υποψιασμένοι) κινδυνεύουν να κοιτούν τους βιοτικούς όρους τους να χειροτερεύουν ολοένα, στερούμενοι και τους πιο αναγκαίους πόρους για την ύπαρξη τους, όπως ρεύμα και νερό ( και βέβαια τα τρόφιμα) οι οποίοι θα καταβροχθίζονται από τις μεγάλες εργολαβίες της «ψηφιακής εποχής» που μεταξύ των άλλων προετοιμάζουν, για τους νεο-δουλοπάροικους του τεχνοδεσποτικού συστήματος, το παγκόσμιο «ηλεκτρονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης».

Υπ΄ αυτές τις συνθήκες δεν κάνει πλέον καμιά εντύπωση ότι στη χώρα - χώρο ένα αντιπροσωπευτικό μέτρο που δείχνει την ωμή πραγματικότητα  είναι η πελώρια «υποκειμενική φτώχεια». Ένας δείκτης με τον οποίο εξετάζεται η προσωπική οικονομική ανασφάλεια με κριτήρια εισοδηματικά, δυνατότητα κάλυψης βασικών αναγκών / εξόφλησης λογαριασμών / αποπληρωμής δανείων κ.α. Σύμφωνα με την Eurostat, το 66,8% περίπου των Ελλήνων πολιτών αδυνατεί να καλύψει τις απαραίτητες  προϋποθέσεις για την επιβίωση του. Πρόκειται για το δραματικά υψηλότερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (17,4%).

 

Στην παρούσα συγκυρία το «σκηνικό του ουρανού» της χώρας αναταράσσεται και πάλι από διάφορους «φωστήρες» που θέλουν να το εμβολίσουν από «τα πάνω» η από «τα κάτω». Και πρωτίστως ετούτο αφορά:

 α) Είτε τους παλιότερους ανακυκλωμένους (Τσίπρας Σαμαράς κ.α.) που άμεσα στηρίζουν (όπως και τον ανερχόμενο Δένδια) ομάδες της ολιγαρχίας απέναντι στον ξοφλημένο  Μητσοτάκη, προμηνύοντας τις εκλογές νωρίτερα ίσως και ως το καλοκαίρι του 2026.

 β)  Είτε τους νεόκοπους  που - ιππεύοντας  το «κύμα» του μαζικού κινήματος των Τεμπών και της ανοιχτής πολιτικής κρίσης εκπροσώπησης  (με το «κόμμα του κανένα»  ή του «χάους», να στεγάζει σχεδόν το 1/2 των εκλογέων) - φιλοδοξούν για μια συμμετοχή τους στο κεντρικό «παιχνίδι» του παρλιαμενταρισμού και της προσοδοφόρας «κυκλοφορίας κι ανανέωσης» των «ευήκοων των ξένων»,  ολίγιστων πολιτικών ελίτ.

 γ)  Είτε επίσης,  διάφορες «φερέλπιδες» συλλογικές πρωτοβουλίες πανελλήνιας συνεύρεσης και διαλόγου, «εναλλακτικού χαρακτήρα», που υποτίθεται κυοφορούν προτάσεις για «ιδεοπολιτική συνέγερση, συνεννόηση και αναζωογόνηση» μέσω της κατάθεσης - σε ένα νοηματικό μοτίβο κεντρισμού (παλλόμενο από τον φετιχισμό της «ριζοσπαστικότητας» μες τα πλαίσια μιας εικόνας του παρόντος και του μέλλοντος ψευτοσυγκεκριμένης)  - των ίδιων πάντοτε ανεπαρκών, τετριμμένων και παρωχημένων πεποιθήσεων και εκτιμήσεων,  ενώπιον μιας ολότελα καινούργιας διεθνούς και εθνικής κατάστασης.  

 

Η οποία εθνική κατάσταση μας,  όντας παντελώς απροετοίμαστη, θα βρεθεί δραματικά μετέωρη μπροστά στην μεγάλη «μαύρη τρύπα» της αναπόφευκτης ευρωενωσιακής κατάρρευσης και διάλυσης της «ευρωπαϊκής οικογένειας»,  στα αμέσως επόμενα χρόνια. Διότι καθώς φαίνεται, ετούτη η εντελέχεια εγγράφεται πλέον αμετάκλητα στην νέα δυτική πραγματικότητα:

 i) Tης αναδιάταξης των συμμαχιών, της μεγέθυνσης των αντιθέσεων και της εξέλιξης των μετασχηματισμών της δυτικής χωροδεσποτείας. Εδώ, ιστορικά η «βαθιά εξουσία» χαρακτηρίζεται από την ενότητα και την διαπάλη τριών κύριων  δυναστικών φατριών για την ηγεμονία, ήτοι:

✓Την ελίτ των Πλούσιων Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών (Wealthy Anglo-Saxon Protestants - WASP), με τα δυο της παρακλάδια το Βρετανικό και το Αμερικανικό.

✓Την ελίτ με επικεφαλής την λεγόμενη συμβατικά «φυλή των Ροκφλέλερ»  / CFR.

✓Την εβραϊκή ελίτ, με επικεφαλής την «φυλή των Ρότσιλντ».

Παράλληλα με αυτές τις «οριζόντιες φατρίες» εγγράφεται η νέα σύγκρουση ανάμεσα σε «κάθετες συνομαδώσεις» πάνω στον άξονα «αμερικανικός κυριαρχισμός» έναντι της globohomo «συναίνεσης του Νταβός», όπου πρωταγωνιστούν ανερχόμενες αμερικανικές τεχνολογικές ελίτ, χρηματοδότες με επίκεντρο τη Γουόλ Στριτ, χρηματιστές του Σίτι του Λονδίνου, τεχνογραφειοκρατικές ελίτ της Ευρωκρατίας κ.α.

 ii) Της συνδυασμένης επικυριαρχικής δράσης του αγγλοσαξονικού μετώπου, για το οποίο η ύπαρξη της ΕΕ είναι πια ένα εμπόδιο που πρέπει να παραμεριστεί.

 iii) Της αποδιάρθρωσης της γαλλικής πολιτικής και της γερμανικής βιομηχανικής ατμομηχανής.

 iv) Του καταφανούς νανισμού των ρωσοφοβικών ελίτ της νεοναζιστικής ευρωκρατίας, οι οποίες:

- Καταστρέφουν μεθοδικά την εσωτερική παραγωγική οικονομική ανάπτυξη και την υποκαθιστούν με την αυξανόμενη εξωτερική εξάρτηση την βασισμένη σε εξωγενείς (κυρίως αμερικανικούς, κινέζικους κ.α.) πόρους, τεχνολογικά και καταναλωτικά  προϊόντα. 

- Κινούνται στην ατραπό του ξέφρενου μιλιταρισμού, όπου επιβάλλουν το πρόγραμμα ReArm Europe (ή Readiness 2030) με συνολική χρηματοδότηση 800 δις €  για εξοπλισμούς, κατά την περίοδο 2025-2028, ενώ παράλληλα

- Δίνουν από τον ετήσιο Προϋπολογισμό της ΕΕ για το 2025, πάνω από 15% για άμεση στήριξη στην Ουκρανία (μέσω του Ukraine Facility και άλλων μηχανισμών). Ενώ από τον προτεινόμενο πολυετή Προϋπολογισμό (MFF 2028-2034) δεσμεύονται υπέρ του Κιέβου πόροι ύψους  20% -25% (άμεση βοήθεια, εγγυήσεις δανείων, έξοδα διεύρυνσης κλπ).

 v) Της διαρκώς επιδεινούμενης οικονομικο-κοινωνικής κατάστασης  μέσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ.  

 

Όμως μια ενδεχόμενη ευρωενωσιακή κατάρρευση δεν πρόκειται να αφήσει ανέπαφο τον μέχρι πρόσφατα ηγεμονικό μητροπολιτικό κοινωνικό σχηματισμό ήτοι την Γερμανία. Η οποία με τη σειρά της κινδυνεύει με κατακερματισμό,  καθώς  ο εξωτερικός έλεγχος της είναι αδύνατος και η συνοχή της παύει να είναι απαραίτητη ενώ με τον προσανατολισμό της σε μια στρατιωτική ανασύσταση του Ράιχ γίνεται διεθνώς απειλητική.  Έτσι θα μπορούσε να γίνει  υποψήφια για τριχοτόμηση, όπου το βορειοδυτικό τμήμα θα τεθεί υπό την επιρροή της Βρετανίας, το νότιο της Αυστρίας, Ουγγαρίας και το ανατολικό (πρώην Λ.Δ. Γερμανίας) της Ρωσίας (με τη προϋπόθεση να εξέλθει νικηφόρα στον πόλεμο της Ουκρανίας ώστε να αποφύγει τη δική της αποσταθεροποίηση).

 

Για να επανέλθουμε στα καθ ημάς. Η Ελλάδα δεν υφίσταται απλώς μια «μεγακρίση» ή «πολυκρίση» αλλά κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο. Είναι σαν να μην έχει μέλλον. Εδώ λειτουργεί  η «σημειακή ιδιομορφία» όπου η περίφημη ρήση του Αντόνιο Γκράμσι λαμβάνει μια παράξενη εκδοχή: «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο αργεί να γεννηθεί. Μέσα σ’ αυτό το μισοσκόταδο, ζούμε στην εποχή των τεράτων». Και αυτό συμβαίνει διότι το  «νέο»  είναι ήδη νεκρό. Το παρόν διαπερνάται από μια «οσμή θανάτου» που έρχεται όχι μόνο απ' το χτες αλλά κυρίως απ' το αύριο.  Η φέρελπις πλαναισθησία ότι η φρικτή εγχώρια κατάσταση σε κοινωνικούς, δημογραφικούς, οικονομικούς, ηθικούς, πολιτισμικούς, εθνικούς όρους μπορεί να επιδιορθωθεί ενδογενώς από πάσης φύσεως υπαρκτούς ιδεοπολιτικούς φορείς που δρουν είτε ιδιοτελώς είτε ανεπαρκέστατοι στην «κορυφή» ή στη «βάση», κερδίζοντας τη «λαϊκή υποστήριξη», συνιστά στροβιλισμό μέσα σε μια ονειροπλανταγμένη ύπνωση ή νοσταλγική φυγή σε μια περασμένη ιστορική εποχή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, εδώ η «διαλεκτική των εσωτερικών δυνάμεων» θα συνεχίσει στην κατεύθυνση της γενικευμένης χειραγώγησης, υπερεκμετάλλευσης,  λουμπενοποίησης, σήψης και κατάρρευσης. Κι αν μπορούσε να υπάρξει κάποια «ελπίδα»,  μια ανάστροφη πορεία ανάταξης ίσως να προκύψει μοναχά από την παγκόσμια  «διαλεκτική των εξωτερικών δυνάμεων». Όθεν και πάλι καθώς προτείνει ο Γκράμσι: «Aπαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της θέλησης».

 

 

( Γιώργος Καπαρός  2-11-2025 )

 

 

 -

Ρωσία - Ουκρανία. Συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης ΙΙ

 

Η νέα ρωσο-ουκρανική διαπραγμάτευση, στην Κωνσταντινούπολη που κατά τα φαινόμενα ξεκινάει αύριο στις 15 Μαϊου 2025, προέκυψε κατόπιν των πρωτοβουλιών του Τραμπ και της κατοπινής πρότασης του Πούτιν για απευθείας συνομιλίες χωρίς προϋποθέσεις (ως μια εμφαίνουσα συνέχεια στην ημερομηνία κατάρρευσης των προηγούμενων του 2022).

Παρά το προβοκατόρικο  κάλεσμα του Ζελένσκι,  ο Πούτιν είναι απίθανο να παρευρεθεί. Ο ίδιος προ καιρού είχε αναφέρει ότι εφόσον προκύψουν επαφές διπλωματίας αυτές θα μπορούσαν να έχουν ως αφετηρία το Προσχέδιο της Κωνσταντινούπολης που εκπονήθηκε τον Μάρτιο του 2022, μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας (με την Τουρκία διαμεσολαβητή). Τα κύρια σημεία εκείνου του Προσχέδιου ήταν:

α) Οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ θα έχουν ειδικό καθεστώς αυτονομίας στα πλαίσια της Ουκρανίας (Το ζήτημα της Κριμαίας παραμένει ανοιχτό χωρίς αναφορά στη συμφωνία).

β) Η Ουκρανία θα αναλάμβανε να  μειώσει τις στρατιωτικές  δυνάμεις της στην επικράτεια της.

γ) Η Ρωσία θα αναγνώριζε την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας ουδέτερης και χωρίς πυρηνικά Ουκρανίας. Με τις προϋποθέσεις της μη ένταξης της στο ΝΑΤΟ, δίχως  ξένα στρατεύματα και στρατιωτικές βάσεις στο έδαφος της.

δ) Υπήρξε πρόταση για Εγγυήσεις Ασφάλειας, από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία).

Το Προσχέδιο της Κωνσταντινούπολης ως προϊόν των πρώτων διαπραγματεύσεων δεν  ολοκληρώθηκε σε συμφωνία αλλά κατέρρευσε λόγω ακυρωτικής παρέμβασης των δυτικών, με  πρώτους τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς.

Και ενόσω στη συνέχεια οι τέσσερις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας ήτοι Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια, Χερσώνα έχουν πλέον ενταχθεί συνταγματικά (μέσω δημοψηφισμάτων) στην Ρωσική Ομοσπονδία και μετά από τρία χρόνια «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», ο ακατανόητος  Πούτιν αναφέρεται ακόμα σε εκείνες τις συνομιλίες  ως «βάση» διαπραγματεύσεων !!!

Η νέα συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη,  το πιθανότερο είναι να μην έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Λόγω του γεγονότος ότι προσκρούει στα μεγάλα διακυβεύματα που βρίσκονται πίσω από την γεωστρατηγική σύγκρουση ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία  στο ουκρανικό τερέν.

Το διακυβευμα για τη Ρωσία είναι α) το εδαφικό - πληθυσμιακό ζήτημα στην Ανατολική Ουκρανία (μέρος του ρωσικού κόσμου) και β) το κρίσιμο πρόβλημα ασφάλειας. Το οποίο ήταν η πρωτεύουσα αιτία της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» στις 24 Φεβρουαρίου 2022 και των εξ αρχής προβαλλόμενων στόχων της αποναζιστοποίησης, αποστρατικοποίησης, ουδετερότητας της Ουκρανίας.

Το διακύβευμα για την Δύση είναι να συνεχίσει την ληστρική επέκταση στην Ευρασία, να εμπεδώσει τον ολοκληρωτικό και  διαρκή έλεγχο της  στην Ουκρανία, να εμποδίσει την Ρωσία να νικήσει, να επιτύχει την ολική εξάντληση της και στην συνέχεια την αποικιακή κατάκτηση  - κατάτμηση της.

Όθεν η Δύση, παρά τις όποιες εσωτερικές διαφορές ΗΠΑ - Βρεττανίας / ΕΕ, αυτονόητα αρνείται την αποδοχή των βασικών όρων της Μόσχας. Καθόσον η εκπλήρωση τους θα  μετέβαλε την διεθνή τάξη που επιβλήθηκε μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την διάλυση της ΕΣΣΔ και το πέρας του ψυχρού πολέμου και η οποία περιλαμβάνει την ασφυκτική περικύκλωση του Ρωσικού χώρου με την αέναη Νατοϊκή διαστολή στην Ευρώπη και την Ευρασία.

Στα πλαίσια αυτά παρακολουθούμε την διελκυστίνδα των μέχρι στιγμής δηλώσεων εκατέρωθεν και των αμερικανικών σχεδίων όπου σχετίζονται περισσότερο με το εδαφικό ζήτημα αγνοώντας ουσιαστικά το βασικό πρόβλημα ασφάλειας της Μόσχας. Γεγονός που ευνοεί τις ειδικότερες αντιρωσικές παρεμβάσεις και τις επιθετικές στοχεύσεις του «άξονα των Ρότσιλντ» (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία).

Η έως τώρα διαμεσολάβηση του Τραμπ έχει ως συνέπεια τον ρωσο-αμερικανικό διάλογο για μια πιθανή στρατηγική εταιρική συνεργασία  στον τομέα της ενέργειας, των ορυκτών και των σπάνιων γαιών. Όπως φαίνεται η αμερικανική τεχοφεουδαρχία δεν αποσκοπεί σε μια σταθερή επίλυση των αιτιών της σύγκρουσης στην Ουκρανία αλλά περισσότερο βλέπει τη Ρωσία υπό την οικονομική επιχειρηματική οπτική της σχέσης Κέντρου και ημι-Περιφέρειας,  εξαγοράζοντας την ρωσική νεοβογιαρική ολιγαρχία.

Η αδυναμία αλλά και απροθυμία του Τραμπ να  εξαναγκάσει την Ουκρανία σε παραχωρήσεις τέτοιες που θέλει η Ρωσία ορίζει τις παλινωδίες του απέναντι στον Ζελένσκι. Η απουσία ουσιαστικής πίεσης, δίνει την ευκαιρία στον δεύτερο να αγνοεί επιδεικτικά τις όποιες προτάσεις του Πούτιν για επίτευξη μόνιμης ειρήνης.

Και τούτο βέβαια τροφοδοτείται από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Μόσχα μετά από τρία και πλέον χρόνια «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» δεν απέκτησε τις θεμελιώδεις εκείνες προϋποθέσεις - όπως θα ήταν η  απελευθέρωση του Νικολάεφ, της Οδησσού, του Χαρκόβου και ακόμα καλύτερα και του Κιέβου - που θα εξανάγκαζαν την Ουκρανία (και τη Δύση)  σε παραγωγική διπλωματία και συμβιβασμό. Και κάτι χειρότερο, στο βαθμό που έως τώρα η Μόσχα απέτυχε να νικήσει το Κίεβο στο πεδίο της μάχης, σε ανάλογο βαθμό δεν μπορεί να έχει δυνατά διαπραγματευτικά ατού με τα οποία να στηρίζει την υπεράσπιση της ρωσικής κυριαρχίας στα συνταγματικά προσαρτημένα εδάφη στην Ν.Α.Ουκρανία.

Στην παρούσα συγκεκριμένη στιγμή οι ΗΠΑ συνεχίζουν να κινούνται πάνω στα βασικά σημεία του σχεδίου Κέλογκ ήτοι σταμάτημα της σύγκρουσης στη γραμμή επαφής των αντιμαχομένων, αναβολή της ένταξης των Ουκρανών στο ΝΑΤΟ, αναγνώριση της ρωσικής κρατικής κυριαρχίας στην Κριμαία αλλά όχι στις τέσσερις περιοχές (Ντόνετσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορόζιε, Χερσώνα), τοποθέτηση δυτικών στρατευμάτων στη Δεξιά Όχθη του Δνείπερου  κλπ. Είναι σαφές πως τυχόν αποδοχή τέτοιων θέσεων από το Κρεμλίνο θα ισοδυναμούσε με προδοσία και ήττα.

Έτσι στην πιθανότερη εξέλιξη μιας αποτυχημένης συνάντησης στην Κωνσταντινούπολη, το αναμενόμενο από τον Τραμπ δεν είναι η απόσυρση από την βοήθεια και τον εξοπλισμό των Ουκρανών αλλά η παραπέρα άνοδος της εμπλοκής των ΗΠΑ. Προς τούτο συνδράμουν και τα δεδομένα της πρόσφατης συμφωνίας για τα ορυκτά, οι απειλές των νέων κυρώσεων ενάντια στη Μόσχα και σε όσες χώρες συναλλάσσονται μαζί της, καθώς και η απόφαση αποστολής νέου πακέτου αμερικανικών πυραύλων προς το Κίεβο.

Κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες,  το Ουκρανικό καθεστώς, στο οποίο η επιρροή της Βρετανίας είναι μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ,  έχει επί πλέον κερδίσει την όλο και μεγαλύτερη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όθεν η εισροή όλο και πιο προηγμένων δυτικών οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών και μισθοφόρων αυξάνεται συνεχώς και απρόσκοπτα (ενώ ακολουθούν τα τουρκικά αλλά και τα κινέζικα μέσα, όπως drones κ.α.) για το Κίεβο, επιτρέποντας του την διατήρηση και την ικανότητα διάθεσης ισχυρών αποθεμάτων σε έμψυχο και άψυχο πολεμικό δυναμικό για παρατεταμένο πόλεμο φθοράς της Μόσχας.

Παρόλο λοιπόν που το ενδεχόμενο μιας βραχυπρόθεσμης εκεχειρίας (υπό την πίεση που εξασκεί στη Μόσχα και στο Κίεβο ο Τραμπ)  δεν μπορεί να αποκλειστεί,  εντούτοις είναι παντελώς αδύνατη μια σταθερή ειρηνευτική συμφωνία. Η στρατιωτική αντιπαράθεση μέλλει να συνεχιστεί στο 2025,  δίχως καμία πλευρά να κατορθώνει την στρατηγική  (πλήρη) νίκη. Έως ότου, υπό καταλληλότερες συνθήκες, υπάρξει μια κατάληξη προς την επόμενη «κανονικότητα» μιας «παγωμένης σύγκρουσης» (ίσως κατά το πρότυπο της Κορέας).

 

 ( Γιώργος  Καπαρός  14.5.2025 )

-

Στη Μέση Ανατολή ο μεγάλος πόλεμος πλησιάζει

 

Μετά την «Επιχείρηση Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα» στις 7 Οκτώβρη 2023, καθ' όλη τη διάρκεια της δεκάμηνης εξοντωτικής λειτουργίας του Εβραϊκού κράτους-απαρτχάιντ στη Γάζα με την παράλληλη σχεδίαση και εκτέλεση διαρκών δολοφονικών επιθέσεων κατά αξιωματούχων της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και του Ιράν, το Ισραήλ φιλοδωρήθηκε με την κατάπτυστη συνένοχη σιωπή των περισσότερων κρατών του Αραβικού κόσμου, τις αμοιβαίες μπίζνες και τις όψιμες άσφαιρες αντιδράσεις για το θεαθήναι της Τουρκίας. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι αυτή η σειρά των στοχευμένων δολοφονιών από το Ισραήλ, κατέδειξε την ολοφάνερη αδυναμία του Ιράν και του «Άξονα Αντίστασης» για  αυτοπροστασία, πρόληψη και αντιμετώπιση των δυνατοτήτων των μυστικών υπηρεσιών του Εβραϊκού κράτους, του οποίου η σαφής αναποτελεσματικότητα  να κερδίσει τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας ουδόλως το εμπόδισε να κυνηγά και να εξαλείφει ανώτερα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη τους εδώ και πολύ καιρό. Κι αυτό βεβαίως με την πληροφοριακή, τεχνική, στρατιωτική συνδρομή των Αγγλοσαξόνων η οποία θα ενισχυθεί ενόσω, μετά την παραίτηση του Μπάιντεν από την εκλογική διαδικασία και την επίσκεψη στις ΗΠΑ του Νετανιάχου, φαίνεται να αίρονται όλες οι προηγούμενες αντιρρήσεις της Ουάσιγκτον τόσο για πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ και του Ιράν όσο και για εντατικοποίηση της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. Έτσι έως τώρα παρά τις όποιες αδιάλειπτες ανταλλαγές χτυπημάτων, το Ισραήλ δεν υπέστη κανένα ισχυρό μεγάλο πλήγμα από το Ιράν και τους συμμάχους του λόγω της σταθερής επιλογής τους να αποφευχθεί ένας ολοκληρωτικός πόλεμος. Έτσι όμως η όποια απειλητική ρητορική τους δεν εμπόδισε το να παραδοθεί  εμπράκτως η διαχείριση της κλιμακούμενης πολεμικής δυναμικής στο ίδιο το Εβραϊκό κράτος, η οποία μέλει να γίνει απολύτως ανεξέλεγκτη σε ενδεχομένη νέα προεδρία του σκληροπυρηνικού σιωνιστή Τραμπ.

 

Έτσι παρά τις προηγούμενες προσπάθειες και τις αυταπάτες της πολιτικής ηγεσίας της Χαμάς (των Χανίγε, Μεσάαλ κ.α.) για διαπραγματεύσεις, με τη μεσολάβηση των φιλοδυτικών εντολοδόχων καθεστώτων του Κατάρ και της Αιγύπτου, και παρά την εκλογή του «μετριοπαθούς φιλελεύθερου» Πεζεσκιάν ως προέδρου του Ιράν αυτό που τελικά έρχεται είναι μια ταραχώδης περίοδος με περαιτέρω συσσώρευση του στρατιωτικού συγκρουσιακού  δυναμικού. Η οποία ουδόλως μπορεί να ανακοπεί και με τον μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή να πλησιάζει, είτε σε περίπτωση που το Ιράν και οι σύμμαχοι του (παρά τις απειλές ισχυρής ανταπόδοσης) «κατάπιναν» τις πρόσφατες δολοφονίες περιοριζόμενοι σε σχετικά ανώδυνες πυραυλικές ή UAV επιθέσεις κατά του Ισραήλ, είτε στην περίπτωση που η στρατιωτική απάντηση τους θα είναι σοβαρή και δραστική.

 

Για το Εβραϊκό κράτος-απαρτχάιντ αυτό που έως τώρα κυρίως καταγράφεται είναι οι ήττες του στο τακτικό πεδίο του πληροφοριακού ψυχικού πολέμου και στον γενοκτονικό πόλεμο της ισοπεδωμένης Γάζας ως αποτέλεσμα της ηρωικής αυτοθυσιαστικής παλαιστινιακής αντίστασης και των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων (αμάχων και κυρίως γυναικοπαίδων) καθώς και η μεγάλη αλληλεγγύη της Υεμένης ( Ανσάρ Αλλάχ / Χούθι) στον παλαιστινιακό αγώνα που συνιστά ένα αξιοσημείωτο παραδειγματικό ηθικό ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία.

 

Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται ενώπιον της ανάγκης για συνειδητοποίηση του απίθανου για μια σταθερή εκεχειρία ενώ μπροστά τους έχουν έναν ατέρμονα παρατεταμένο πόλεμο μέχρις εσχάτων. Και τούτο όχι μόνο εξ αιτίας της σιωνιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπου βρίσκονται  μεταξύ «Σκύλλας και Χάρυβδης» (ήτοι Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών), αλλά κυρίως επειδή το καθεστώς Νετανιάχου είναι αποφασισμένο να συνεχίσει τη γενοκτονική λειτουργία του Ισραήλ στη Γάζα όχι μόνο αποφεύγοντας την εκκρεμούσα δίκη του αλλά προσδοκώντας επίσης μια νέα προεδρία Τραμπ η οποία θα στηρίξει πιο αποφασιστικά την εθνοκάθαρση / "Endlösung" σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Και τούτο με την «πολυπολική» ανοχή όλων των Μεγάλων Δυνάμεων. Η κατεύθυνση είναι σαφής και διακηρυγμένη και σε αδρές γραμμές περιλαμβάνεται στη δήλωση του Ισραηλινού υπουργού οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς ότι ο αποκλεισμός της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας είναι «δικαιολογημένος και ηθικός» έστω κι αν συνεπάγεται το θάνατο από την πείνα 2 εκατομμυρίων αμάχων.

 

Όσον αφορά την έως τώρα στάση του Ιράν και τα αναμενόμενα αντίποινα κατά του Ισραήλ, δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τον πειρασμό να διακρίνει έναν «βερμπαλιστικό στρουθοκαμηλισμό» του θεοπολιτικού καθεστώτος του ο οποίος εμπεδώνεται μέσα στην τελευταία πενταετία. Το οποίο αρέσκεται σε βροντερές προειδοποιήσεις ενόσω ταυτόχρονα υφίσταται «στωικά» τις Αγγλοσαξονικές Σιωνιστικές δολοφονίες ανωτάτων στελεχών του (από τον Σουλεϊμανί ως τους Μουσαβί, Ραϊσί, Αμιραμπντολαχιάν και τώρα μες την Τεχεράνη του διαπραγματευτή ηγέτη της Χαμάς, Χανίγε) οι οποίες βεβαία πρόκειται να συνεχιστούν. Είναι δεδομένο  ότι όσο το Ιράν στέκεται απέναντι στη Δύση και το Ισραήλ,  θα είναι αδύνατο να έχει εσωτερική και εξωτερική ειρήνη. Όχι μόνο θα επιδιωχθεί παραπέρα η ανάπτυξη της εμφύλιας κοινωνικής και εθνοτικής σύγκρουσης στο εσωτερικό του αλλά παράλληλα θα τρέξει ενδεχομένως η εξωτερική απειλή στο να υποστεί την συνδυασμένη αμερικανο-ισραηλινή πολεμική επίθεση προτού κατορθώσει να αποκτήσει έναν αξιόπιστο αποτρεπτικό πυρηνικό εξοπλισμό. Και όλα αυτά με τελικό σκοπό την καθεστωτική μετάλλαξη ήτοι την «Γκορμπατσοφοποίηση» του, δηλαδή την προσχώρηση του σε μια συμφωνία παράδοσης στο ενωμένο μέτωπο Δύσης και Εβραϊκού κράτους.

 

Αν λοιπόν το Ιράν και ο «Άξονας Αντίστασης», μπροστά στην Ισραηλινή εθνοκάθαρση  / γενοκτονία των Παλαιστινίων και την εξόντωση των αξιωματούχων τους,  συνεχίσουν να επιμένουν σε μια αποσπασματική στρατιωτική στρατηγική «χαμηλής έντασης» και τελικά ατιμωρησίας του Εβραϊκού κράτους, προσβλέποντας υποτίθεται στην αποφυγή μιας αμοιβαία καταστροφικής ολοκληρωτικής αναμέτρησης, τότε η αναδυόμενη αναξιοπιστία τους θα διαβρώσει καίρια τη θέση τους στον μεσανατολικό συσχετισμό δυνάμεων ενώ θα μοχλεύσει παραπέρα την ανεξέλεγκτη επιθετική δράση του Ισραήλ με την στρατηγική ήττα να τους αναμένει.

 

Εκ των πραγμάτων λοιπόν το Ιράν, η Χεζμπολάχ και όλος ο «Άξονας Αντίστασης» είναι τώρα αναγκασμένοι να επικρατήσουν καταρχήν στο στρατηγικό πεδίο του ψυχοϊστορικού πολέμου.  Όθεν στην παρούσα συγκυρία η πυραυλική συμβολική «ψυχική επίθεση» γοήτρου του Απρίλη δεν μπορεί να επαναληφθεί ξανά. Διότι τη δεύτερη φορά θα επρόκειτο για μία ιστορική επανάληψη ως φάρσα. Κι εάν το καθεστώς της Τεχεράνης υφίστατο την διαβρωτική επενέργεια που ενέχει ο κλαυσίγελως τότε επέρχεται το τέλος. Είναι άγνωστο εάν τούτο αρχίζει να γίνεται αντιληπτό τόσο στην Τεχεράνη όσο και στη Βηρυτό για μια «αποτελεσματική απάντηση» ακόμα κι αν αυτή αποτελέσει σημείο μη επιστροφής προς τον πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Διότι ένας τέτοιος πόλεμος θα ήταν «προτιμότερος» τώρα με τον Μπαίντεν  παρά αύριο αν έρθει ο Τραμπ.

 

Δείτε:

Ισραήλ Παλαιστίνη Γάζα. Απευκταίο Σενάριο - Το Άνοιγμα Όλων των Σφραγίδων

https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2023/11/blog-post.html

 

Παλαιστίνη - Ισραήλ. Στην ατραπό της εσχατολογικής μάχης

https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2023/10/blog-post.html

 

 

( Γιώργος Καπαρός  4-8-2024 )

 

 

-

Η δολοφονική απόπειρα κατά Τραμπ στις υπό κατάρρευση ΗΠΑ

 

Η αμερικανική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανταγωνιστική  ενδοελίτ ακραία πόλωση ενώ ταυτόχρονα  καταληστεύεται και φτωχοποιείται από τους διαρκώς πλουσιότερους νεο-χωροδεσπότες. Μια πραγματικότητα που παράγει την πιο βαραθρώδη προοπτική στις σχέσεις των κοινωνικών τάξεων, ομάδων, περιοχών και πολιτειών.

Δεν είναι μόνο ο βρόχος χρέος, άνω των 34 τρισεκατομμυρίων δολαρίων,  όπου ανά 100 ημέρες προστίθεται  άλλο 1 τρισεκατομμύριο.  Γενικότερα οι ΗΠΑ έχουν παγιδευτεί στην περιδίνηση μιας πελώριας καλπάζουσας πολυκρίσης η οποία έχει την αντανάκλαση της στην ίδια την πολιτική μηχανική.

Και η πιο κατάλληλη έννοια για την κατανόηση της συγκεκριμένης στιγμής, είναι αυτό που πρώτος ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ αποκάλεσε ως «επαναστατική κατάσταση».  Απ' την οποία ξεκινούν τρεις διαφορετικοί δρόμοι:

-  Συναίνεση εντός της πολιτικής ελίτ και υιοθέτηση κατάλληλων μεταρρυθμίσεων αναδιανομής εισοδήματος (που προϋποθέτουν την προχωρημένη φορολόγηση των υπερπλουσίων στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς).

-  Επανάσταση.

-  Εμφύλιος πόλεμος. 

Η ξέφρενη αντιμαχία των δυο επικυρίαρχων κομματικών παρατάξεων της νεοφεουδαρχίας, των αμερικανοκεντριστών Ρεπουμπλικανών και των υπερπαγκοσμιοποιητών Δημοκρατικών, πλησιάζει προς μια κρίσιμη καμπή με ελκυστή τις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου. Όπου οι δεύτεροι με τον Μπάιντεν προσέβλεπαν σε μια «αρπαγή της νίκης» θεωρώντας ότι διέθεταν στην αναμέτρηση το πλεονέκτημα της αντι-Τραμπ εργαλειοποίησης του δικαστικού μηχανισμού. Επιπρόσθετα ήταν βέβαιο ότι η όποια αποστασιοποίηση της φιλελεύθερης «αριστερής» πτέρυγας των Δημοκρατικών, λόγω του ισραηλινού γενοκτονικού πολέμου στην Παλαιστίνη, θα είναι βραχύβιας διάρκειας και ετούτη θα ξαναμαζευόταν στο «κομματικό μαντρί». Ιδίως στην περίπτωση που ο Μπάιντεν, με το σύνθημα «είναι καιρός να τελειώσει αυτός ο πόλεμος» και το σχεδιάγραμμα «ανακωχής» εξασφάλιζε από τον Νετανιάχου μια παύση των επιθέσεων στη Λωρίδα της Γάζας. Όλη η προεκλογική διαδικασία κινούταν πάνω στην βασική υπόθεση της αναμενόμενης αμφισβήτησης του όποιου «νικητή» (όπως είχε ήδη δηλωθεί και από τα δύο κόμματα) ο οποίος έμελε να καταγγελθεί για «κλοπή των εκλογών» μοχλεύοντας την αποσταθεροποίηση στον μέγιστο βαθμό. Γεγονός που θα μπορούσε να επιταχύνει ακόμα και μια ενδόρρηξη και καταστροφική διάσπαση της χώρας πάνω στον άξονα «εσωτερικό – ακτές»,  με την πιθανότητα της εμφύλιας σύρραξης να φθάνει στο 40 %.

Γενικότερα η σημερινή αμερικανική κοινωνία μοιάζει με έναν γερασμένο κακοσυντηρημένο υπερεπικίνδυνο κοινωνικοπολιτικό πυρηνικό αντιδραστήρα. Στον οποίο το δυναμικό των εκρηκτικών αντιθέσεων οδεύει προς την διατάραξη του «θερμοκρασιακού καθεστώτος» με τέτοιο τρόπο που εάν η «θερμοκρασία» υψωθεί στο κρίσιμο σημείο, τότε θα προκύψει η πιο χαοτική εσωτερική καταστροφική αντίδραση. Επίσης δεν μπορεί να παραβλεφθεί η περίπτωση ότι εφόσον η  αποδιοργανωτική διαλεκτική των εσωτερικών ανταγωνισμών γίνει ανεξέλεγκτη η βαθιά εξουσία αυτού του συστήματος θα μπορούσε να αποφασίσει (και με σκοπό την μετατόπιση και απόσβεση τους) το απονενοημένο διάβημα. Ήτοι μια «φυγή προς τα εμπρός» προς την επιλογή του ανοίγματος των μετώπων του Γ' παγκόσμιου πολέμου κατά της Ρωσίας, αρχικά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό έδαφος.

Σχετικά με τον Τραμπ ουδείς πρέπει να λησμονεί την προηγούμενη θητεία του. ‘Ότι αντί «να αποστραγγίσει τον βάλτο» ως έλεγε, βυθίστηκε ο ίδιος μέσα του ενώ σε τυχόν εκλογή του η διαζευκτική ολιγαρχική ατζέντα «Make America Great Again» ουδόλως αμφισβητεί την βαθιά εξουσία αλλά ετούτη θα συνεχίσει να έχει τον πρώτο και καθοριστικό λόγο, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να είναι μόνο το τέταρτο επίπεδο διακυβέρνησης. Όσοι δε ονειροπλανταγμένοι  αφελείς αποδίδουν στην πρόθεση του Τραμπ μια ρεαλιστική  γεωστρατηγική πολυπολισμού και ότι σε περίπτωση μιας νέας προεδρίας του μπορεί να εξασφαλιστεί μια πορεία άμβλυνσης των μεγάλων διεθνών γεωπολιτικών συγκρούσεων έχουν κοντή μνήμη και λογική. Η Ουκρανία επί Τραμπ προετοιμάστηκε από τους Αγγλοσάξονες πολεμικά, ενόσω εκείνη βομβάρδιζε το Ντονμπάς γενοκτονικά. Ιστορικά είναι ο Τραμπ που ευθύνεται για την δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί, έκλεψε τα πετρέλαια της Συρίας, επικύρωσε με διάταγμα τα κατεχόμενα από το εβραϊκό κράτος συριακά Υψίπεδα Γκολάν ως ισραηλινά, ενώ αναγνώρισε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ Σε περίπτωση μιας νέας προεδρικής θητείας ο Τραμπ θα κινηθεί με βάση την πρωτοκαθεδρία της αντίθεσης ΗΠΑ - Κίνας ενώ ως φανατικότερος σιωνιστής από τον Μπάιντεν θα μεγιστοποιήσει την υποστήριξη στο εβραϊκό κράτος- απαρτχάιντ. Αυτό σημαίνει όχι μόνο  συνδρομή στην εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης αλλά  και αυξημένη πιθανότητα ενός πολέμου πλήρους κλίμακας μεταξύ Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ιράν, "Άξονα Αντίστασης".

Παρόλα αυτά έμπαινε πελώριο το ερώτημα ΑΝ τελικά θα γινόταν εκλογές το Νοέμβριο στις ΗΠΑ, γιατί πολλά απρόοπτα καραδοκούν στο δρόμο έως τότε. Οι υπερπαγκοσμιοποιητές τρανσουμανιστές δεν σκοπεύουν να παραδώσουν εύκολα, ενώ στην ευρύτερη συγκυρία βρίσκονται  αντιμέτωποι με την δραστική πίεση τωνΤραμπιστών σε πέντε κρίσιμους τομείς:

α)  Μεταναστευτικό.  Εξαρχής η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακατασκεύασε τον αμερικανικό  «αξιακό κώδικα» πάνω στα διανύσματα: οικουμενισμός, πολυφυλετισμός, πολυπολιτισμικότητα, διανθρωπισμός, πολυσεξουαλικότητα, μεταφυλισμός. Ταυτόχρονα με βάση την ατζέντα της «μεγάλης αντικατάστασης» και της τριτοκοσμοποίσης , εκατομμύρια λαθρομετανάστες διέσχιζαν ελεύθερα τα νότια σύνορα, βρίσκοντας υποστήριξη σε πολιτείες και πόλεις με παροχές διατροφής, στέγασης, χρηματικής συνδρομής.

β) Έλεγχος Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Από τα τέλη Απριλίου 2024 οι Τραμπιστές προετοίμαζαν ένα νομοσχέδιο στο Κογκρέσο με βάση το οποίο

β1- Η ηγεσία της Fed θα πρέπει να διαβουλεύεται με τον πρόεδρο της χώρας σχετικά με αποφάσεις που αφορούν τα επιτόκια (οι όποιες ορίζουν τη χρηματοδότηση και επηρεάζουν το δολάριο).

β2 -  Ο αμερικανός πρόεδρος θα δύναται να αλλάζει τον πρόεδρο της Fed πριν το πέρας της θητείας του.

β3 - Το Υπουργείο Οικονομικών θα παρακολουθεί τις ενέργειες της Fed.

 

γ)  Ουκρανικό. Ως προς τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ προτιμά το «ήξεις αφήξεις» (ότι «θα σταματήσει τον πόλεμο» αλλά ταυτόχρονα ... διαφωνεί με τις προτάσεις ειρήνης από τον Πούτιν). Σε αυτό βέβαια υποβοηθείται από μια ντροπιαστική για το Κρεμλίνο ψυχοϊστορική διαλεκτική, το οποίο διαρκώς δηλώνει ετοιμότητα για «διαπραγματεύσεις» ενόσω η Δύση ανέρχεται ολοένα και διευθύνει όλη την σκάλα κλιμάκωσης.  Οι Globohomo Αγγλοσάξονες και Ευρωκράτες ευνοούν την συνέχιση του παρατεταμένου πολέμου φθοράς στην Ουκρανία, θέλοντας μεσοπρόθεσμα την αποτυχία της Μόσχας και μακροπρόθεσμα την ρωσική αποδυνάμωση / αποδιάρθρωση (και κατ' επέκταση και της Κίνας). Εάν τελικά επικρατήσει το Νοέμβριο ο Τραμπ θα επιχειρήσει να κινηθεί στη βάση μιας νέας διαπραγμάτευσης Ουάσιγκτον και Μόσχας. Εδώ είναι βέβαιο ότι αυτή θα εξαρτηθεί από τα νέα δεδομένα της ενδοσυνεννόησης Τραμπ - Πούτιν που (εάν κι εφόσον προκύψουν) θα χαλαρώνουν και θα «μαλακώνουν» κατά πολύ τη σχέση Μόσχας και Πεκίνου. Με βάση αυτήν θα έχουμε το ενδεχόμενο ως τα τέλη του 2025 να προκύψουν οι όροι μιας «παγωμένης σύγκρουσης» (κάτι ανάλογο με την κατάσταση στη Χερσόνησο της Κορέας) με βάση και τα αποτελέσματα του πολέμου, έως τότε.

 

δ) Δικαστικός μηχανισμός. Μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, ότι ο Τραμπ δεν μπορεί να διωχθεί για πράξεις που εμπίπτουν στις συνταγματικές εξουσίες του ως προέδρου,  χάθηκε το πλεονέκτημα των Δημοκρατικών για την αντι-Τραμπ εργαλειοποίηση του δικαστικού μηχανισμού, την εκδίωξη του από την εκλογική διαδικασία και την «υφαρπαγή της νίκης» το Νοέμβριο.

 

ε) Τηλεμαχία. Ολοφάνερη η ακαταλληλότητα του Μπάιντεν. Η πλήρης επικράτηση του Τράμπ στη δημόσια συζήτηση με τον καταφανώς ανήμπορο, αποπροσανατολισμένο, ασυνάρτητο Μπάιντεν έθεσε καταρχήν δύο καίρια ζητήματα:

ε1- Το ότι ο εξουσιαστικός κύκλος των υπερπαγκοσμιοποιητών τρανσουμανιστών διατηρεί μέχρι τώρα ως εκπρόσωπο της υπερδύναμης έναν καταφανώς ανήμπορο ακατάλληλο άνθρωπο, συνιστά στοιχείο όχι μόνο μιας γεροντοκρατικής διάστασης στην παρακμιακή του  υπόσταση αλλά και μια επιπρόσθετη ένδειξη ότι οι ΗΠΑ έχουν μπει στην ατραπό της βαθμιαίας αποσύνθεσης.

ε2 – Ενόσω λοιπόν η ισχυρή πιθανότητα της εκλογικής ήττας των Δημοκρατικών εμφανίζεται στον πολιτικό ορίζοντα, οι διεργασίες για την αντικατάσταση του Μπάιντεν εισερχονται στην ημερήσια διάταξη. Η συντριβή του στην τηλεμαχία έθεσε ανοιχτά το ζήτημα της γεροντικής ακαταλληλότητας του  ακόμα και από κορυφαία πρόσωπα του CFR (όπως ο πρώην πρόεδρος του Richard Haass).

 

Έπειτα από την πρόσφατη απόπειρα κατά του Ρόμπερτ Φίτσο στη Σλοβακία, την δολοφονία των Εμπραχίμ Ραΐσι και Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν στο Ιράν, ήρθε η σειρά του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Ο πρώην πρόεδρος και τωρινός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών στάθηκε τυχερός, αφού γυρνώντας το πρόσωπο του τη τελευταία στιγμή  απέφυγε τη θανατηφόρα σφαίρα, σε συγκέντρωση στην Πενσυλβανία το Σάββατο λίγο πριν το εθνικό συνέδριο του κόμματος του. Ενώ ο δράστης Τόμας Μάθιου Κρουκς  τελικά σκοτώθηκε από την Μυστική Υπηρεσία, αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ ότι είχαν προειδοποιήσει την αστυνομία για τις κινήσεις του δράστη χωρίς να εισακουστούν. Οι ερμηνείες για την δολοφονική ενέργεια που έχουν παρουσιαστεί ως τώρα είναι α) δυνάμεις φύλαξης ανήμπορες και αναποτελεσματικές επιχειρησιακά β) ελαττωματική κυβερνητική κάλυψη των συγκεντρώσεων του Τραμπ με σκόπιμα μεγάλα κενά ασφάλειας  γ) εσωτερική συνομωσία.   

Παρότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το σενάριο ότι ο Τόμας Μάθιου Κρουκς έδρασε ως «μοναχικός λύκος», νεώτερα στοιχεία όπως ότι η επίθεση έγινε με τρία όπλα (βαλλιστική, ηχητική ανάλυση των Καταλίν Γκριγκόρας και Κόουλ Γουάιτκοτον, του Εθνικού Κέντρου Μέσων Ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο)  αυξάνουν την πιθανότητα η εξάλειψη του Τραμπ να τέθηκε στην ημερήσια διάταξη από μια σκληροπυρηνική φατρία στην βαθιά εξουσία, ήτοι την κεκρυμμένη επικυρίαρχη λειτουργία των διαπλεγμένων κρατικών και διεθνικών εταιρικών δομών (διεθνικές εταιρίες, κλειστές δομές και συνομαδώσεις των υπερελίτ, ολιγαρχικές φράξιες με ιδιαίτερα συμφέροντα, μυστικές υπηρεσίες, συνδικάτα του εγκληματικού κεφαλαίου κοκ). Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία στις απόπειρες δολοφονιών προέδρων και υποψηφίων προέδρων που εκδήλωσαν κάποια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά ως προς την κύρια σκληροπυρηνική καθεστωτική γραμμή. Τώρα η αποτυχία αυτού του σχεδίου αναβάλλει προς το παρόν την συνακόλουθη διάνοιξη των μετώπων του εμφυλίου πολέμου και της διάσπασης της χώρας η οποία αντιμετωπίζει ούτως η άλλως μια μακρά πολυκρισιακή διαδικασία σταδίων εσωτερικής κατάρρευσης.

 

( Γιώργος Καπαρός  15.7.2024 )

.

Πόλεμος των Ηπείρων και Ημέρα της Νίκης

 

Ημέρα της Νίκης - 79η επέτειος. Η Σοβιετική Ένωση, δια του Κόκκινου Στρατού, καταβάλλοντας μεγάλο κόστος 27 εκατομμυρίων θυμάτων αποτέλεσε την κύρια δύναμη αντίστασης και κατανίκησης του γερμανικού ναζισμού και των συμμάχων του.

 

Χρόνια τώρα, η συλλογική Δύση με κάθε τρόπο προσπαθεί αυτό το εξαιρετικό ιστορικό γεγονός να το θάψει μέσα στη λήθη. Ιδίως η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία κατέδειξε ότι είναι περισσότερο ρωσοφοβική από τους Αγγλοσάξονες.

 

Η εξήγηση είναι ότι καταρχήν υπάρχει κάτι βαθύτατο το οποίο διέπει τις ψυχοϊστορικές ορίζουσες όχι μόνο των ευρωπαϊκών ελίτ αλλά και τμημάτων της κοινωνικής τους βάσης. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες  - με λίγες εξαιρέσεις όπου αναπτύχθηκε ο παρτιζάνικος αγώνας (Ελλάδα, Σερβία, Αλβανία κ.α.)  - προσέφεραν τη συγκατάθεση τους στον χιτλερικό άξονα και στοιχήθηκαν στην  πολεμική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ηττήθηκαν και ονειρεύονται να πάρουν τη ρεβάνς. Καθώς η παρούσα μορφολογία των καθεστώτων τους είναι αυτή του αναθεωρητισμού και του νέου βιο-οικο-τεχνοφασισμού, επιζητούν την ανταπόδοση για την μεγάλη συντριβή του ιστορικού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, φασισμού και ναζισμού των μέσων του 20ου αιώνα.

 

Αλλά υπεισέρχεται και κάτι επιπρόσθετο. Οι χωροδεσπότες ευρωκράτες  προσπαθώντας να επεκταθούν και να επιβάλουν τα συμφέροντα τους, προσδοκώντας να επωφεληθούν από μια αποικιακή κατάτμηση και λεηλασία του ρωσικού χώρου, συναντούν τα όρια της γεωπολιτικής τους καχεξίας. Οπότε εξαναγκάζονται σε υπεραναπληρώσεις και υποκατάστατα. Αντιλαμβάνονται ότι η διαδικασία κατακερματισμού της παγκοσμιοποίησης και ο μετασχηματισμός της Διεθνούς Τάξης τείνει να αναδείξει ως το 2035 τις καινούργιες μακροπεριφέρειες του κόσμου με επικεφαλής πέντε μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, ίσως Βρετανία). Και όσο η υποβαθμισμένη σε πολλαπλά επίπεδα Ευρώπη δεν διαθέτει προϋποθέσεις ουσιαστικής εμπλοκής σε τούτο το "μεγάλο παιχνίδι" τόσο οι αυταπάτες αυτοκρατορικής ισχύος και οι αντιρωσικοί "μικρομεγαλισμοί" πολλαπλασιάζονται.

 

Ως προς τη Ρωσία συγκροτεί την εαρινή της επίθεση στο ουκρανικό μέτωπο με τη φιλοδοξία να ελέγξει ως το Β' εξάμηνο του 2025 την αριστερή όχθη του Δνείπερου και τη νότια Ουκρανία. Χάρκοβο, Νικολάεφ, Οδησσός μέλει να είναι οι κύριοι στόχοι των στρατιωτικών επιχειρήσεων.

 

Το μέγα πρόβλημα για τη Ρωσία είναι ότι μπορεί τα στρατεύματα της να μάχονται  στο Μπαντεριστάν αλλά η πραγματική παρατεταμένη αναμέτρηση είναι με την ίδια τη συλλογική Δύση. Η οποία αξιοποιώντας την αναποτελεσματικότητα της "Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης" που επέλεξε το Κρεμλίνο θέλει να εξαντλήσει τη Μόσχα και να την σπρώξει στην ήττα. Η Εσπερία ακολουθεί την μακράς διάρκειας στρατηγική ενός αντιρωσικού πόλεμου φθοράς δια αντιπροσώπων (τους αναλώσιμους Ουκρανούς στρατιώτες, ως "κρέας για τα κανόνια").  Ανερχόμενη βαθμιαία στην κλίμακα της σύγκρουσης με όλο και πιο προχωρημένα μέσα (ποιοτικότερους τεχνολογικά εξοπλισμούς και αποστολές δυνάμεων Νατοϊκών χώρων)  έως ότου να υποστεί τέτοιο κόστος που η βούληση της για συνέχιση του πολέμου ενάντια στη Ρωσία να παραλύσει ολοκληρωτικά.

 

Σε αυτά τα πλαίσια η Μόσχα φαίνεται να στρέφεται προς μια επιδιόρθωση της στρατιωτικής στρατηγικής της όπου μεταξύ των άλλων εξετάζεται η έμφαση στην αναβαθμισμένη πυρηνική αποτροπή.

 

Πρόκειται για την αποστολή του πιο σημαντικού "σήματος" προς τις αφηνιασμένες νεοφεουδαρχικές ελίτ της Εσπερίας ιδίως της Ευρωκρατίας την ώρα που ο δομικός ευρωπαϊκός παρασιτισμός και ο φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός γεννούν το τέρας του μετανεωτερικού αντιρωσικού  μιλιταρισμού. Κεφαλαιοποιώντας την συλλογική αφασία, τη μοχλευμένη από την ψηφιακή χειραγώγηση, τον πολιτικό, πνευματικό και ηθικό εκπεσμό, την απώλεια του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των κοινωνικών μαζών.

 

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Στο βαθμό που η Νατοϊκή πολεμική πίεση γίνει ασφυκτική και πελώρια τα διακυβεύματα, τότε η Ρωσία θα περάσει στη λειτουργία ενός αποκαλυψιακού μηχανισμού για ανακοπή του κατήφορου προς το Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο (με στρατηγικά πυρηνικά). Και ο μηχανισμός αυτός φαίνεται να είναι - ανάμεσα σε άλλα προχωρημένα εργαλεία όπως βόμβες FOAB, συστήματα λέιζερ Peresvet,  πύραυλοι: Kh-47M2 Kinzhal, RS-28 Sarmat, 3K22 Zircon. πυραυλικά συστήματα απεριόριστου βεληνεκούς Burevestnik, υποβρύχια drones Poseidon, αντιδορυφορικοί πύραυλοι ASAT κ.α. - η προπαρασκευή και η ετοιμότητα χρήσης των τακτικών πυρηνικών όπλων. Όπου εδώ η διαδικασία κλιμάκωσης στον "πόλεμο των ηπείρων" μπορεί να ελεγχθεί καθόσον τα σκαλοπάτια είναι αρκετά. Σε μια τέτοια  απευκταία μετάβαση Γαλλία, Πολωνία, Γερμανία, Βρετανία, Βαλτική, Ρουμανία κ.α. θα πρέπει να ανεβάσουν το επίπεδο ανησυχίας τους στο ζενίθ.

 _._

 

Δείτε:

Δύση, Ρωσία και τακτικά πυρηνικά

https://tileplagktoiplanai.blogspot.com/2022/10/blog-post.html

 

( Γιώργος Καπαρός  9-5-2024 )

-