Πακιστάν. Το Μέγα Ηφαίστειο

Η δολοφονία Μπούτο

Η παγκόσμια προσοχή συνεχίζει να είναι στραμμένη στο Πακιστανικό Ηφαίστειο του οποίου η καυτή λάβα άρχισε να εκτοξεύεται ανεξέλεγκτη με τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, της «Σουλτάνας Πίνκι»,όπως την αποκαλούσε ο πατέρας της Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο, εκτελεσμένος το 1979 από το δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ.
Τη Παρασκευή η επίσημη εκδοχή για την εκτέλεση διατυπώθηκε από το ταξίαρχο Τζαβέντ Τσίμα, εκπρόσωπο του πακιστανικού υπουργείου Εσωτερικών, ότι δεν βρέθηκε κανένα τραύμα από σφαίρα ή θραύσματα, πως η Μπούτο πέθανε χτυπώντας το κεφάλι της στην ηλιοροφή του αυτοκινήτου, προσπαθώντας να προφυλαχθεί. Ο Τζαβέντ Τσίμα κατονόμασε ως υπεύθυνη την Αλ Κάιντα, λέγοντας πως οι μυστικές υπηρεσίες έχουν υποκλέψει συνομιλία όπου ο Μπαϊτουλάχ Μεχσούντ, ηγέτης της οργάνωσης στο Νότιο Ουαζιριστάν δίνει εύσημα σε μαχητές για την ενέργεια.
Ήδη από το πρωί της ίδιας μέρας το ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο ARY μετέδιδε πως η Αλ Κάιντα ανέλαβε την ευθύνη ενώ κατά το CNN, επίσης ανάλογο βίντεο πήρε και το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που ελέγχει τη γνησιότητα του.
Το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν (PPP), της Μπούτο αποκάλεσε «ψεύδη» τις κυβερνητικές αναφορές λέγοντας πως δύο στελέχη του ήταν αυτόπτες μάρτυρες των συμβάντων καθώς βρίσκονταν μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο. «Δυο σφαίρες την βρήκαν, η μια στο κεφάλι και η άλλη στη κοιλιακή χώρα» δήλωσε ο Φαρούκ Ναΐκ, στέλεχος του PPP και δικηγόρος της Μπούτο επισημαίνοντας ότι το Πακιστάν μπορεί να διολισθαίνει σε εμφύλιο πόλεμο.
Σάββατο πρωί ο Μολανα Ομάρ εκπροσωπώντας τον Μπαϊτουλάχ Μεχσούντ δήλωσε πως «ο Μεχσούντ δεν είχε καμία συμμετοχή σε αυτήν την επίθεση. Πρόκειται για συνωμοσία της κυβέρνησης, του στρατού και της κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών».
Η ίδια η Μπούτο, μετά τη προηγούμενη επίθεση που δέχτηκε κατά την επιστροφή της στο Πακιστάν στις 18 Οκτωβρίου στο Καράτσι που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 140 προσώπων, είχε αποκαλύψει πως έλαβε απειλητική επιστολή από υποστηρικτή της Αλ Κάιντα ότι θα τη θανάτωνε σαν αίγα.

Κρίση διαχείρισης του χάους

Ο θάνατος της Μπούτο άνοιξε ένα ερεβώδες χάσμα στο πακιστανικό πολιτικό σκηνικό και αποσταθεροποίησε τις σταθερές του αμερικανικού σχεδιασμού στην Νοτιοδυτική Ασία. Το Πακιστάν είναι ένα από εκείνα τα Τοπικά Υποτελή Κράτη που υπάγονται ως προκεχωρημένη στρατιωτική επιθετική εμπροσθοφυλακή στον «παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό πόλεμο» των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών γενικά και ειδικότερα των ΗΠΑ.
Το Πακιστάν είναι μια σημαντική βάση υποστήριξης για την αμερικανική εισβολή και εδραίωση στο Αφγανιστάν. Καθώς οι γειτονικές κεντροασιατικές χώρες ξανατίθενται σταδιακά κάτω από τη Ρωσική επιρροή, η χώρα αυτή αποτελεί καθοριστικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ στην περιοχή της Νοτιοδυτικής Ασίας. Η στρατιωτική δικτατορία του Πακιστάν επέτρεψε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν τη γεωπολιτική του θέση για ασκήσεις πολεμικής προετοιμασίας σχετικές με την προγραμματιζόμενη επίθεση στο Ιράν ενώ έχει αναφερθεί πως σε ορισμένα ειδικά σημεία της χώρας οι αμερικάνικες δυνάμεις ασφάλειας εποπτεύουν παράνομα βασανιστήρια των υπόπτων για τρομοκρατία.
Το Πακιστάν προετοιμαζόταν υπό την αμερικανική κηδεμονία να μεταβεί στη δική του «νόθα μεταπολίτευση» ύστερα από μια οκτάχρονη πραξικοπηματική διακυβέρνηση του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ. Κάτω από την αμερικανική καθοδήγηση είχε προγραμματιστεί ένας πολλά υποσχόμενος συμβιβασμός. Η Μπούτο θα αποδεχόταν τη νομιμότητα της ανάδειξης του Μουσάραφ ως προέδρου της χώρας στις 6 Οκτωβρίου 2007 παρόλο που αυτή δεν ήταν αποδεκτή από το Ανώτατο Δικαστήριο (εξού και η καθαίρεση του) ενώ ο Μουσάραφ, θα εγκατέλειπε την αρχηγία του στρατού και θα αποδεχόταν την βέβαιη εκλογή στις 8 Ιανουαρίου της Μπεναζίρ Μπούτο ως πρωθυπουργού.
Η Μπούτο λοιπόν είχε αποδεχτεί να λειτουργήσει ως ο κύριος φορέας πραγμάτωσης του αμερικανικού σχεδίου. Να προσδώσει την αναγκαία «δημοκρατική επίφαση» στο καθεστώς, να διαχειριστεί στη χώρα για λογαριασμό της Ουάσιγκτον το τομέα της πυρηνικής ασφάλειας, να συνεργαστεί με το στρατιωτικό μηχανισμό για τη πολεμική καταστολή του ζηλωτικού Ισλάμ στη γεωγραφική ζώνη FATA και να αποτρέψει την ανάπτυξη της μαζικής κινητοποίησης ενάντια στη δικτατορία του Μουσάραφ ώστε στο Πακιστάν να αναπαράγεται απρόσκοπτα η κυριαρχία τόσο του στρατού όσο και κυρίως των ΗΠΑ.
Τώρα το σχέδιο αυτό έμεινε μετέωρο. Οι εκλογές το πιθανότερο είναι να αναβληθούν μπροστά στη κλιμάκωση των βίαιων συγκρούσεων και της εισόδου των μαζών στη πολιτική σκηνή. Ήδη ο Νουάζ Σαρίφ πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης της αντιπολιτευόμενης Μουσουλμανική Ένωσης είπε πως είναι επιτακτική η άμεση παραίτηση του Μουσάραφ και ότι το κόμμα του θα μποϊκοτάρει τις εκλογές εφόσον γίνουν.
Η στρατιωτική και αστυνομική μηχανή του Πακιστάν έχει τεθεί σε κατάσταση «κόκκινου συναγερμού» καθώς κλιμακώνεται η χρόνια πολεμική αναμέτρηση με τους μαχητές του φονταμενταλιστικού Ισλάμ και ταυτόχρονα ξεδιπλώνεται η μεγάλη ριζοσπαστική κινητοποίηση των πακιστανών νεοπληβείων στο ιστορικό προσκήνιο που προσλαμβάνει προχωρημένα αντικαθεστωτικά και αντιαμερικανικά χαρακτηριστικά. Η βιαιότητα των συγκρούσεων έχει ως απολογισμό της μέχρι στιγμής πάνω από 100 νεκρούς σύμφωνα με ανεξάρτητες πηγές (38 κατά τη κυβέρνηση). Εκλογικά εμβλήματα-γραφεία- σπίτια στελεχών του κυβερνητικού κόμματος PML-Q (Μουσάραφ) και τοπικών δημάρχων, τράπεζες, ιδιωτικά λεωφορεία (ιδιοκτησίας κυρίως κυβερνητικών στελεχών), σιδηροδρομικοί σταθμοί και τρένα, ιδιωτικά αυτοκίνητα κλπ έχουν καταστραφεί κάτω από τα αλλεπάλληλα κύματα της εκρηκτικής μαζικής αντίδρασης.

Κατάρρευση του αμερικάνικού σχεδίου

Στο Πακιστάν μεταξύ των άλλων βρήκε γόνιμο έδαφος η «σπορά» των «Αδελφών Μουσουλμάνων» της Αιγύπτου. Στα εκατοντάδες Μαντράσας (ιεροσπουδαστήρια) εκτράφηκε ένα σουνιτικό φονταμενταλιστικό Ισλάμ που η αρχική του αντισοβιετική και αργότερα αντιαμερικανική κινηματική του ιδιοπροσωπεία διατυπώθηκε μέσα από τις συνομαδώσεις της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν ορίζοντας στην αυγή του 21ου αιώνα (και κάτω από τη πτώση του κρατικού σοσιαλισμού της ανατολής) εντελώς καινούργια δεδομένα στη πλανητική σύγκρουση μητρόπολης-περιφέρειας.
Ολόκληρη η ιστορική στρατιωτικοπολιτική ολιγαρχία της χώρας, ο κρατικός μηχανισμός του Μουσάραφ στο παρόν (αλλά και της Μπούτο καθώς και του Σαρίφ στο παρελθόν), οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών (ISI)χρόνια ακροβατούν σε ένα ιδιόμορφο πεδίο μακιαβελικής πολιτικής: στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και συμμετοχή στο μεγάλο πόλεμο που διεξάγει η Νέα Τάξη στη περιοχή (με πρώτη συνέπεια μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 η αμερικανική στρατιωτική-οικονομική βοήθεια να φθάνει στα 11 δις $) και παράλληλα ύπαρξη και λειτουργία δικτύων και διασυνδέσεων «παραδημόσιας» υφής(κυρίως μέσω της ISI) με θύλακες του φονταμενταλιστικού Ισλάμ όπου η ιστορία αυτών των σχέσεων ανάγεται στην πρώιμη ιδρυτική του φάση κατά τη δεκαετία του ΄80 όταν το Αφγανιστάν βρίσκονταν κάτω από την κατοχή της ΕΣΣΔ. Εκτός τούτου η πακιστανική ολιγαρχία προσπαθεί να αποφύγει την διαμόρφωση ενός απόμακρου, ανεξέλεγκτου και αποκλειστικά υπαγόμενου στις ΗΠΑ Αφγανιστάν και ταυτόχρονα να εξισορροπήσει την ασφυκτική πίεση που δέχεται από την προνομιακή σχέση ΗΠΑ-Ινδίας (άρα στήριξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού στο Κασμίρ).
Η Αλ Κάιντα,οι Ταλιμπάν και τα σύμμαχα ισλαμικά δίκτυα έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην αφγανοπακιστανική μεθόριο όπου ζουν οι αρχαίες φυλές των 16 εκατομμυρίων Παστούν. Οι δυνάμεις αυτές κερδίζουν επιρροή ως προϊόν της γενικής εχθρότητας των Παστούν στους βομβαρδισμούς σε αδελφούς αμάχους και τις σφαγές που εξαπολύουν τα αμερικανονατοϊκά στρατεύματα στο γειτονικό Αφγανιστάν, σε συνδυασμό με την τεράστια δυσαρέσκεια που γεννάνε η απόλυτη φτώχεια και οι κραυγαλέες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες του παράγονται στα πλαίσια του πακιστανικού καθεστώτος.
Στις βορειοδυτικές περιοχές της χώρας και ειδικά στις ομοσπονδιακά διοικούμενες φυλετικές περιοχές (FATA) επιχειρούν πάνω από 100 χιλιάδες Πακιστανοί στρατιώτες, έχοντας σοβαρές απώλειες και σημαντικό αριθμό αυτομολήσεων. Μέσα δε στην επικράτεια του Πακιστάν οι απώλειες από τρομοκρατικές επιθέσεις από το 2003 και ύστερα φθάνουν στα 6.000 θύματα.
Ο θάνατος της Μπεναζίρ Μπούτο ήταν καταστροφική εξέλιξη για τον προγραμματικό εκσυγχρονισμό του εξωτερικού αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου στο Πακιστάν. Παράλληλα ο θάνατος της ήταν καταστροφική εξέλιξη και για το εσωτερικό καθεστώς Μουσάραφ. Μια πιθανή αποδιοργάνωση και πτώση του Μουσάραφ μπορεί να έχει δύο ενδεχόμενα: είτε με αμερικανική επίβλεψη εγκατάσταση μιας αυταρχικότερης στρατιωτικής διακυβέρνησης υπό νέο επίδοξο δικτάτορα είτε (και μεσοπρόθεσμα το πιθανότερο) κατάληψη της εξουσίας από το φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Και τα δύο ενδεχόμενα προϋποθέτουν γενικευμένη κρίση και επέκταση του έρποντος σε ανοικτό εμφύλιο πόλεμο. Και αυτό σε μια χώρα εξοπλισμένη με πυρηνικά όπλα.

Προς αποτυχία και στο Αφγανιστάν

Υπάρχουν ενδείξεις πως η αμερικανική κυβέρνηση έχει επιλέξει την αναβάθμιση της στρατιωτικής της παρουσίας αλλά και των άλλων κρατών του ΝΑΤΟ (σε συμφωνία με Αγγλία και Γαλλία) στον πόλεμο του Αφγανιστάν επιδιώκοντας τη καταστολή της πολλαπλασιαζόμενης μαζικής λαϊκής αντίθεσης σε μια σειρά περιοχές της χώρας κατάσταση που επιτρέπει στις δυνάμεις του φονταμενταλιστικού Ισλάμ να κατακτούν επιτυχίες ώστε η απειλή μιας επανακατάληψης της κεντρικής κρατικής εξουσίας να προβάλει ως ισχυρή πιθανότητα στον ορίζοντα.
Οι πολλαπλασιαζόμενες ανησυχίες των πολιτικών, στρατιωτικών και τεχνοκρατικών πτερύγων της αμερικανικής ολιγαρχίας ότι στο Αφγανιστάν οι εξελίξεις ακολουθούν μια ανεξέλεγκτη τροπή οδηγεί μάλλον την αμερικανονατοϊκή στρατηγική για το 2008 προς μια μερική μείωση του αριθμού των πολεμικών της δυνάμεων στο Ιράκ και μια επεμβατική κλιμάκωση μέσα στην ευρύτερη αφγανοπακιστανική «καυτή ζώνη».
Εκτός τούτων οι αμερικανικές στρατιωτικές και κατασκοπευτικές υπηρεσίες ξέρουν πως το φονταμενταλιστικό Ισλάμ και η Αλ Κάιντα ενώ συνεχίζουν τον ανταρτοπόλεμο φθοράς εντός του Ιράκ αναπροσάρμοσαν τις προτεραιότητες του «Τζιχάντ» προς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο κύριο πολεμικό θέατρο του Αφγανιστάν-Πακιστάν.
Μέσα στις ΗΠΑ ως προς αυτή την παραπάνω επιλογή φαίνεται πως δεν υφίσταται κάποια σημαντική κοινωνική αμφισβήτηση καθώς θεωρείται ότι το Αφγανιστάν είναι ένας κρίσιμος χώρος όπου η γεωστρατηγική του θέση είναι καθοριστικής σημασίας στην ευρασιατική σκακιέρα και ιδιαίτερα στις οριοθετήσεις προς Ιράν και Πακιστάν. Επιπρόσθετα αυτό που εκδηλώνεται είναι η δημόσια κριτική στελεχών του Δημοκρατικού Κόμματος ότι έχει αποδοθεί μια μονομερής προτεραιότητα στο Ιράκ που απορροφά στρατεύματα και υλικά μέσα ενώ έχει κατά κάποιο τρόπο υποτιμηθεί το αληθινό κέντρο του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» και συγκεκριμένα το Αφγανιστάν και η αφγανοπακιστανική μεθόριος. Έτσι τόσο η Χίλλαρυ Κλίντον όσο και ο Μπαράκ Ομπάμα έχουν αναλάβει τη δέσμευση, όποιος εκλεγεί, να αυξήσουν τα επίπεδα στρατιωτικής δράσης σε αυτή τη νοτιοανατολική ασιατική περιοχή.

Εμφύλιος πόλεμος και αμερικανική πολεμική επέμβαση.

Το Πακιστάν έχει να αντιμετωπίσει μια χαώδη πραγματικότητα τη σημαντικότερη από το διαχωρισμό του Μπανγκλαντές το 1971, πραγματικότητα που λαμβάνει ολοένα γνωρίσματα εμπόλεμης εμφύλιας σύγκρουσης. Παρά τις αμερικανικές δημόσιες τοποθετήσεις για στήριξη του «εκδημοκρατισμού» και καθώς η εξουσία Μουσάραφ αποδιοργανώνεται, η Ουάσιγκτον προετοιμάζει και επανασχεδιάζει μια προχωρημένη στρατιωτική παρέμβαση και άμεση εμπλοκή στην «πακιστανική κρίση».
Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει κατ΄ αρχήν την ανάπτυξη ειδικών στρατιωτικών επιθετικών μονάδων στο βορειοδυτικό Πακιστάν αλλά και την εκπαίδευση τοπικών γηγενών πολιτοφυλακών για συγκρότηση μιας διακριτής αξιόμαχης παραστρατιωτικής φυλετικής δύναμης (επαναλαμβάνοντας το ανάλογο εγχείρημα στην ιρακινή σουνιτική επαρχία Ανμπάρ) αποσκοπώντας στην ενίσχυση των τρόπων αντιμετώπισης του ζηλωτικού Ισλάμ.
Η τροπή των γεγονότων με και μετά την δολοφονία της Μπούτο οδηγεί τις ΗΠΑ σε γενικό συναγερμό για τη πορεία του Πακιστάν γενικά και τον έλεγχο των πυρηνικών του ειδικά. Υπάρχουν αναφορές στο τύπο πως η CIA έχει προειδοποιήσει το Μπους πως ενδεχόμενα ο Μουσάραφ να μην ελέγχει το ατομικό οπλοστάσιο της χώρας.
Ταυτόχρονα μέσα στις ΗΠΑ αρκετοί τεχνοκράτες των «δεξαμενών σκέψης», θασιώτες του υπαρκτού νεοταξικού πολέμου στο Ιράκ και της «μεγάλης στρατηγικής επίθεσης» στο Ιράν, κάνοντας τη διάγνωση για κατάρρευση στο Πακιστάν υποστηρίζουν την αναγκαιότητα της άμεσης και «εφικτής» στρατιωτική παρέμβασης προτού το ζηλωτικό Ισλάμ, που δρα στις περιοχές FATA, επαναλάβει αυτό που παλιότερα έγινε με το καθεστώς του Σάχη στο Ιράν και μπορέσει να αναπληρώσει το κενό εξουσίας καταλαμβάνοντας τις δομές της χώρας. Προβάλλονται δε δύο σενάρια εναλλακτικά: Το πρώτο μια καταιγιστική επέμβαση με 1 εκατομμύριο στρατιώτες, σενάριο στρατιωτικοπολιτικά δυσχερέστατο. Αντί αυτού αντιπροτείνεται μια άμεση μεταφορά και επέμβαση ειδικών δυνάμεων ικανών να πάρουν τον έλεγχο των πακιστανικών ατομικών όπλων, υλικών και πυρηνικών εγκαταστάσεων και ταυτόχρονα αποτελεσματικών στην οργάνωση και διεξαγωγή των επιχειρήσεων στις εμπόλεμες περιοχές FATA.
Η κρίση στο Πακιστάν τείνει να το μετατοπίσει μέσα στην «μελανή οπή» και την περιδίνηση της χαώδους αστάθειας που τροφοδότησαν στα «ευρασιατικά Βαλκάνια» οι νεοταξικοί ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Ενδεχόμενη κλιμάκωση αυτών των πολέμων σε Πακιστάν και Ιράν απειλεί να ανάψει μια πλανητική εξοντωτική καυτερή φωτιά.





-