«Μεταβάλλον Αναπαύεται». Η Συγκυρία της Παρακμιακής Πολιτικαντικής ( Ι )

(Μέρος 1ο)
Φαντάζεστε τον Πολιτικό Κόσμο ωραιότερο απ΄ τον Φιλολογικό; Τα Πάντα σ΄ αυτούς τους δυο κόσμους είναι Διαφθορά. Όλοι διαφθείρουν ή διαφθείρονται (Ονορέ Ντε Μπαλζάκ-Χαμένα Όνειρα)

Νεοδημοκρατική Διακυβέρνηση: διαχειριστική αφασία και ηθική απαξία

Η διαπιστωμένη κατά γενική ομολογία «Κρίση της Πολιτικής» είναι μια διαδικασία πολυαιτιατή με κυριότερο αποδομητικό τελεστή την ίδια την ιστορική διάσπαση «πολιτικής κοινωνίας» και «ιδιωτικής κοινωνίας». Η δε υπεραναπλήρωση της Δημοκρατίας (που μοναχά ως άμεση μπορεί να νοηθεί) από την Αντιπροσώπευση θεσμοποίησε αυτή την κρίση. Στη σημερινή νεοφιλελεύθερη φάση της καπιταλιστικής οικουμενίκευσης η «κρίση της πολιτικής» εξελίχθηκε βαθμιαία ως κεντρική αντίφαση ανάμεσα στη συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και σ’ ένα «ανομικό» πολιτικό-κομματικό σύστημα μέσα στο οποίο οι κυριότεροι φορείς του έχουν εξομαλύνει τις διαφορές τους, αναδεικνύουν το καθημερινό ασήμαντο θάβοντας το οραματικό σημαντικό και τελικά συγκλίνουν προς ένα ομοειδές πεδίο αυτοσυνείδησης, σχεδιασμού και διαχειριστικής πολιτικής. Ως επακόλουθη συνέπεια είναι η άδηλη ή έκδηλη λαϊκή απονομιμοποίηση τους από τη μια και ταυτόχρονα η ολιγαρχική ολοκληρωτικοποίηση των κοινωνικοπολιτικών τρόπων ελέγχου από την άλλη. Σε αυτή τη κατάσταση οι πολιτικές δυνάμεις του σοσιαλδεξιού νεοφιλελευθερισμού καθώς και του συνασπισμένου αριστεροφάνειου λαθρο-μεταρρυθμισμού προσπαθούν ν΄ αρθρώσουν μια παραμυθολογική και κιβδηλοποιητική διαφοροποίηση προσφεύγοντας στην κατασκευή και κυκλοφορία ψευδωνύμων ιδεοτύπων. Μεταξύ αυτών για παράδειγμα είναι η αταξική προβολή της «κοινωνία πολιτών» και των θεσμών της (ΜΚΟ, κινήσεις πολιτών κ.α.) όπου εντός τους ανακυκλώνονται οι «αρχετυπικές» προσλαμβάνουσες των προαναφερόμενων φορέων, όπως είναι η φενακισμένη και ανιστόρητη αποδοχή της «ιερής τριάδας»: «ρυθμισμένη» αγορά, «δημοκρατική» αντιπροσώπευση και «διευρυμένα» δικαιώματα.
Οι ηθικιστικές διακηρύξεις ως συνταγή ανανοηματοδότησης της παραπαίουσας νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και οι τακτικιστικές συνθηματολογίες περί «επανίδρυσης του κράτους» αποτέλεσαν επιτυχέστατα ιδεολογικοπολιτικά εργαλεία για τη Νέα Δημοκρατία. Με αυτά πλαισίωσε την προσπάθεια της να επιδειχθεί ως η ελπιδοφόρα αντικατάσταση του καθεστωτικού «ύφους και ήθους» του ΠΑΣΟΚ και να εκπορθήσει τα κάστρα της κυβερνητικής εξουσίας το 2004. Τούτα ως αζήτητα πλέον ριπίδια πολύ γρήγορα πετάχτηκαν στους «μπλε κάδους ανακύκλωσης» του εγχώριου ολιγαρχικού «πολιτικού πολιτισμού» ενόσω η «πράσινη» υποκαταστάθηκε από τη «γαλάζια διαπλοκή». Την αλήστου μνήμης φραστική καραμανλική καταγγελία για τους «νταβατζήδες» στον «Μπαϊρακτάρη» την διαδέχθηκαν οι πάσης φύσεως συμβιβασμοί, οι δημόσιες και παραδημόσιες δράσεις για τη επόμενη μοιρασιά της οικονομικής και εισοδηματικής «πίτας» και ο επανακαθορισμός, μέσον του συστήματος της πολιτικής-κρατικής προσόδου, των πολυδαίδαλων διασυνδέσεων ανάμεσα στις συσπειρώσεις και τα πρόσωπα της επιχειρηματικής, εκδοτικής, τεχνοκρατικής και πολιτικο-κομματικής ολιγαρχίας. Ένας ορυμαγδός οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων, που στήριξε την νεοδημοκρατική αναρρίχηση αντιμετωπίζοντας την λυσσώδη αντίσταση της διαμορφωμένης και ευνοημένης από την παρελθούσα πασοκική πολιτεία νεοαστικής πτέρυγας, παρεισέφρησε δυναμικά αποζητώντας «ανταμοιβή» καθώς εξέλαβε μοναχά ως φάρσα το αρχικό μήνυμα ότι θα τεθούν « κανόνες για τους πάντες».
Έπειτα από μια σοσιαληστρική εικοσαετία ανάλλαγης αλλαγής, ο Καραμανλής επιχείρησε την «επανίδρυση» του αποδιοργανωμένου κράτους με ομώνυμα τα κατευθυντήρια κριτήρια επιλογής των αξιωματούχων, αυτά δηλαδή που σηματοδοτεί το αιωνόβιο και γνώριμο αμαρτωλό τρίγωνο: κομματοκρατία-οικογενειοκρατία- ευνοιοκρατία. Δημόσια Διοίκηση, υπουργεία, οργανισμοί στελεχώθηκαν με γνώμονα τις ατομικές, συγγενικές και κομματαρχικές συνεπαφές και με πρόσωπα αμφίβολης ικανότητας και ακεραιότητας. Επιπρόσθετα κρίσιμες θέσεις όπως της εθνικής και εξωτερικής πολιτικής παραδόθηκαν στους αντιπροσώπους του εγχώριου «αμερικανοατλαντικού» σχηματισμού, καταγράφοντας, εκτός από ένα επαρχιώτικο και ηττοπαθή συμβιβασμό, τόσο την απώλεια κάθε αίσθησης για εθνική αυτοσυντήρηση όσο και την απουσία των αναγκαίων πολιτικών διασφαλίσεων για την αυτοεπιβίωση του ίδιου του πρωθυπουργού.
Ο μεταμορφισμός της «εκσυγχρονιστικής» ιδεοληψίας, διαγράφοντας το απωθητικό πρόσωπο της σημιτικής διαχείρισης, εξεικονίστηκε στο πολλά υποσχόμενο νέο πρόσωπο της καραμανλικής διαχείρισης. Όμως στην ουσία επρόκειτο για τον ίδιο νεοφιλελεύθερο και παρασιτικό «εκσυγχρονισμό» που συνέχιζε να ασκεί ηγεμονική επιρροή στην ιδεολογική αυτοκατανόηση της εγχώριας ελίτ αλλά και των εξασφαλισμένων μεσοστρωμάτων, αντλώντας την ισχύ του από τις καθολικά «εκπασοκισμένες» κοινωνικές δομές και προσανατολίζοντας τη πλειονότητα των πολιτικών και επικοινωνιακών δυνάμεων προς τα νέα αξιολογικά-κανονιστικά ψευδεπίγραφα των «μεταρρυθμίσεων».
Η ΝΔ μπορεί μεν να ξανακέρδισε την προ τετραμήνου εκλογική αναμέτρηση, έστω και με σοβαρές απώλειες, όμως είναι σαφές πως η καταγραμμένη αναπαραγωγή της κυριαρχίας του δικομματικού τοπίου παρουσίασε αξιοσημείωτα ελλείμματα που δεν περιορίζονται μοναχά στη πενταπολική σύνθεση της νέας βουλής. Αυτό που κυρίως θα μπορούσε να αναγνώσει κανείς είναι η διάνοιξη μιας στρατηγικής ρωγμής στο ίδιο το καθεστώς της νεοφιλελεύθερης συγκατάθεσης γεγονός που οπωσδήποτε θα δυσχεράνει την αναγκαία για την υπερεθνική και εγχώρια ολιγαρχία απρόσκοπτη επιβολή της ιδιωτικοποίησης και των «μεταρρυθμίσεων» στους προωθημένους τομείς των ΔΕΚΟ, της εκπαίδευσης, της αγοράς εργασίας, της ασφάλισης και αλλού.
Ειδικά στη σφαίρα της συνταξιοδότησης λόγω της παρασιτικής ελληνικής ιδιοπροσωπείας διαπιστώνονται ορισμένα επικρατούντα «παράδοξα». Το πρώτο «παράδοξο» αφορά τον εκτεταμένο ελλειμματικό χαρακτήρα της εγχώριας ασφάλισης που υπερκαθορίστηκε από την ιστορική πελατειακή δομή των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων και που το αξιοποιεί τώρα προπαγανδιστικά η ολιγαρχία ως εργαλείο ανατροπής των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων επικαλούμενη το δημογραφικό πρόβλημα. Το δεύτερο «παράδοξο» αφορά το γεγονός πως ενώ τυπικά το ασφαλιστικό έχει «διανεμητική μορφή» τελικά οι μόνοι που πληρώνουν είναι οι εργαζόμενοι καθώς εργοδότες και κράτος είναι φορείς μιας χρόνιας «εισφοροκλοπής»-«εισφοροδιαφυγής» αλλά και μιας σκανδαλώδους πολιτικής καταλήστευσης των αποθεματικών των ασφαλιστικών οργανισμών. Παράλληλα με τη δικομματική αλληλενέργεια ΠΑΣΟΚ-ΝΔ από καιρό άρχισε να λειτουργεί και η «κεφαλαιοποιητική μορφή» στην επεκτεινόμενη περιοχή των εταιριών ιδιωτικής ασφάλισης, βασισμένη στις πρόσθετες εισφορές των εργαζομένων για τους οποίους το ύψος συνταξιοδότησης είναι άγνωστο και συναρτάται από τις αυξομειώσεις των δεδομένων της παγκόσμιας αγοράς. Το τρίτο «παράδοξο» είναι η κατάτμηση και η πληθώρα των οργανισμών κύριας και επικουρικής ασφάλισης με παραπροϊόντα το μεγάλο διαχειριστικό κόστος, τη χαμηλή αποδοτικότητα, τις αρνητικές οικονομίες κλίμακας και κυρίως τις σοβαρές συνταξιοδοτικές ανισότητες. Η επιδίωξη του ΠΑΣΟΚ πριν και της ΝΔ τώρα είναι η επιπρόσθετη μεταφορά του ασφαλιστικού κόστους στους εργαζομένους, η «προς τα κάτω εξίσωση» των συντάξεων, η επιμήκυνση του συνολικού εργάσιμου χρόνου και η προσαρμογή της χώρας στις ταυτόσημες ασφαλιστικές αλλαγές που η ευρολιγαρχία, οι τεχνοκράτες και πολιτικοί της εκπρόσωποι, εγκαθιδρύουν βαθμιαία στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό καθώς ο κεντρικός προσανατολισμός εδώ είναι η επιπρόσθετη συρρίκνωση του «κοινωνικού κράτους» και παράδοση του χώρου αυτού στη διαδικασία συσσώρευσης του ιδιωτικού κεφαλαίου, των ασφαλιστικών επιχειρήσεων ώστε μεταξύ των άλλων να ενισχυθούν οι όροι του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα Κυρίαρχα ή Ανερχόμενα Επεκτατικά Κράτη (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.α.) που διαθέτουν ιδιωτικά ή υπανάπτυκτα συνταξιοδοτικά συστήματα.

Ηθική κρίση και διαφθορά

Οι διαδοχικές θύελλες των σκανδάλων με πρωταγωνιστές επιτελείς των κρατικών μηχανισμών και στελέχη της κυβέρνησης κουρέλιασαν την «ηθική σημαία» που προπαγανδιστικά είχε ανεβάσει στο προεκλογικό της ιστό η Ν.Δ. Αποκάλυψαν επίσης την ανυπαρξία κάθε σχεδίου καθοδήγησης για τη χώρα, πραγματικότητα που επιδιωκόταν να αποκρυφτεί με τις αντικαταστάσεις των προηγούμενων «ιδιοτελών» από τους καινούργιους «ανιδιοτελείς», διαδικασία που συνάντησε τελικά ένα ταπεινωτικό ηθικό Βατερλό. Το ελληνικό πολιτικό τοπίο έχει σκοτεινιάσει καταθλιπτικά μέσα στην ατμόσφαιρα της γενικευμένης παρακμής και σήψης. Η αποδόμηση της «διαχειριστικής ικανότητας» της Ν.Δ., ήδη με την καλοκαιρινή οικο-καταστροφή της χώρας, ζευγαρώθηκε με την αποκαθήλωση της «ηθικής υπεροχής» της καραμανλικής διακυβέρνησης. Από το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, των «κουμπάρων» το κύκλωμα στο μυστικό καρτέλ του γάλακτος, έως τους «φιλοξενούμενους» Ινδούς και το «αναψυκτήριο» Μαγγίνα και το πρόσφατο σκάνδαλο Ζαχόπουλου, ο ηθικο-πολιτικός εκπεσμός βρίσκεται στη πλήρη του ανάπτυξη.
Η χρεοκοπία της «ηθικής διακυβέρνησης», η κατάχρηση εξουσίας από κυβερνητικούς λειτουργούς, μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικευμένης διαφθοράς και σήψης, είναι σταθερό χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε. Τα πάσης φύσεως σκάνδαλα και οι καθημερινές σχεδόν πια αποκαλύψεις και καταγγελίες ζωγραφίζουν μια ελλαδική εικόνα όπου η κατάχρηση, ο μυστικός, αθέμιτος και παράνομος προσπορισμός εισοδήματος και περιουσίας έχουν γίνει μια αγιάτρευτη κακοήθης νεοπλασία που καταστρέφει ανεπανόρθωτα το κοινωνικό σώμα. Οι μορφές αυτής της σήψης πολυποίκιλες: δωροδοκίες, δωροληψίες, εκβιασμοί, «ξέπλυμα» και υπεξαιρέσεις χρημάτων, αδιαφανείς αναθέσεις στο σύστημα κρατικών προμηθειών, καταπατήσεις δημοσίας γης, δουλεμπόριο αλλοδαπών εργατών, λαθρεμπόριο αγαθών, εμπόριο «λευκής σαρκός», ναρκοπαραγωγή και ναρκεμπόριο κοκ. Όλα τούτα συναπαρτίζουν ένα τεράστιο αποπνικτικό δίκτυο στο οποίο εμπλέκονται και αλληλεπιδρούν απλοί πολίτες, λειτουργοί της διοίκησης, της δικαιοσύνης και της «τετάρτης εξουσίας», «αντιπρόσωποι του έθνους» και κυβερνητικοί παράγοντες, επιχειρηματίες της «αρπακτής». Είναι το επικρατούν «παρασύστημα» που κατευθύνει το τρένο της χώρας προς το θεοσκότεινο τούνελ του 21ου αιώνα.
Σε πρόσφατη έρευνα παρουσιάζονται στοιχεία αποκαλυπτικά. Ένα 20% των πολιτών δηλώνει πως έγινε αποδέκτης απαίτησης δωροληψίας σε δημόσιο (πρωτεία: νοσοκομεία, πολεοδομίες, εφορίες) και ένα 9% σε ιδιωτικό φορέα (πρωτεία: νοσοκομεία, γιατροί, τράπεζες, δικηγόροι / νομικοί). Εκτιμώμενο μέγεθος συνολικής διαφθοράς (δωροληψίας) 613 εκατομμύρια ευρώ (Public Issue-Ιαν.2008).
Οι στατιστικές αποτυπώνουν απλά ένα «κλίμα». Στη πραγματικότητα η «ηθική κρίση» δεν πρέπει να εστιάζεται αποκλειστικά στους χαρακτήρες των προσώπων αλλά να κατανοείται ως επενέργεια εκμεταλλευτικών δομών εκδηλωμένη στην συγκρότηση και λειτουργία των θεσμών και των καθιερωμένων, σε στενή συνάφεια, κοινωνικών πεποιθήσεων και αξιών (όπως π.χ. ατομοκεντρισμός, σφετερισμός, ανταγωνισμός, υπερκαταναλωτισμός κ.α.) Ο αμοραλισμός και τα σκάνδαλα αιμοδοτούν την ολότητα των τομέων της ολιγαρχίας και των θεσμών της (οικονομικών, διοικητικών, αυτοδιοικητικών, στρατιωτικών, δικαστικών, κομματικών, επικοινωνιακών, εκπαιδευτικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών). Η σκανδαλοφορία της «διαπλοκής» παρά την ελληνική ιδιαιτερότητα αποτελεί πλευρά της καθολικής κρίσης του συστήματος και ταυτόχρονα δομικό (κατ΄ ουσία και όχι κατ΄ εξαίρεση) στοιχείο του πλανητικού καπιταλισμού και της Νέας Τάξης που βασίζονται στην αγοραία οικονομία, την αντιπροσωπευτική δειμοκρατία και στην ανισοκατανομή του πλούτου και της ισχύος σε οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο.
Είναι σαφές πως ελεύθερη αγορά συνεπάγεται την με κάθε τρόπο (νόμιμο ή παράνομο) μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας και κατά συνέπεια ως παραπροϊόν παρουσιάζεται μια «απελευθέρωση του ανταγωνισμού» και στα ειδικότερα πεδία της διαφθοράς και της διαπλοκής. Καθώς στην Ελλάδα οι ομάδες της ολιγαρχίας είναι παρασιτικές και κρατικοδίαιτες, δεν στηρίζουν την κυριαρχία τους σε κάποιον αυτοτελή οικονομικό και παραγωγικό δυναμισμό, οι ατραποί της διαφθοράς και της διαπλοκής είναι διεκδικούμενοι, πρόσφοροι και αναγκαίοι για την αναπαραγωγή τους. Σκανδαλώδεις δεν είναι μοναχά οι απόκρυφες δοσοληψίες πολιτικών, κρατικών λειτουργών, επιχειρηματιών, εκδοτών κλπ μα και οι απελευθερώσεις αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικής σημασίας τομέων, τα πάσης φύσεως κίνητρα και παραγραφές υποχρεώσεων, οι εισφοροαπαλλαγές και φοροαπαλλαγές, οι «νόμιμες» πλουσιοπάροχες χρηματοδοτήσεις και η παντελής έλλειψη κάθε ελέγχου, που απολαμβάνουν οι ντόπιες ολιγαρχικές συνομαδώσεις καθώς και τα ποικιλώνυμα κοινωνικά τους στηρίγματα μεταξύ των οποίων είναι αρκετές από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις της «κοινωνίας πολιτών». Ολόκληρη η λειτουργία του ελληνικού πολιτικού, κομματικού και κρατικού συστήματος έχει εγείρει ένα ανυπέρβλητο φράγμα για την αναγκαία εθνική και κοινωνική χειραφέτηση της χώρας. Γεννάει αδιάκοπα τους όρους, τις τοπικές και ατοπικές διασυνδέσεις και τους μηχανισμούς που καταστρέφουν, απαλλοτριώνουν και εκποιούν τα πάντα με μοναδικό αντάλλαγμα τη δική του αυτοκεντρική αυτοδιατήρηση και διαιώνιση.

Η σκανδαλοθηρία ως εργαλείο πολιτικής

Στη τρέχουσα συγκυρία η καταιγιστική σκανδαλολογία και οι εκστρατείες υπέρ της κάθαρσης και της διαφάνειας που ξεπηδούν από τον εσωτερικό ανταγωνισμό των ολιγαρχικών συσπειρώσεων, τους πολιτικούς και ιδεολογικούς διακομιστείς των καθώς και των ΜΜΕ , πρωταρχικά είναι στρατευμένη στην ιδεολογικοπολιτική παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων εργαζομένων. Προέχει λοιπόν να ποδηγετηθεί η έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, να εμποδιστεί ο πολλαπλασιασμός, η ενδυνάμωση και η συσσώρευση των σποραδικών αντιστάσεων προς την αυτοτελή είσοδο στη πολιτική σκηνή ενός καινούργιου λαϊκού κινήματος που θα αμφισβητούσε δυναμικά τη παρασιτική νεοαστική ηγεμονία και την ιμπεριαλιστική νέα τάξη στην Ελλάδα.
Ειδικότερα το σκανδαλοθηρικό «reality show», η εκτροφή και η προώθηση ενός άκρως νοσηρού κλίματος στο πολιτικό τοπίο με αφορμή την «υπόθεση Ζαχόπουλου» εξυπηρετεί πολλαπλές επιδιώξεις:

1-Ικανοποιεί τις ανάγκες της αδυσώπητης ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης μέσα στην οποία στροβιλίζονται και αντιπαρατίθενται επιχειρηματικές μερίδες, εκδοτικοί και δημοσιογραφικοί παράγοντες, πολιτικά κυκλώματα, που προσβλέπουν με την ποδηγέτηση των εξελίξεων και τον επανακαθορισμό των διαδικασιών στο κομματικό-πολιτικό σύστημα σε βάρος των λαϊκών τάξεων να επαυξήσουν την ασύδοτη αρπαγή του κοινωνικού πλούτου για λογαριασμό τους.

2-Καθώς το μεταπολιτευτικό δικομματικό πολιτικό σύστημα έχει βραχυκυκλωθεί σε μια αφασική και απαξιωτική φάση και αντιμετωπίζει μια προϊούσα κρίση εκπροσώπησης και νομιμοποίησης, τα ΜΜΕ τροφοδοτούν και επιταχύνουν αυτή την πορεία προσβλέποντας στην μεγέθυνση του δικού τους ρόλου ως καθοριστικών φορέων της πολιτικής σκηνής. Παρ΄ όλα αυτά η «συγκεκριμένη κατάσταση» δείχνει να μην αναγνωρίζει και να μην επικυρώνει αυτή τη στρατηγική αναβαθμισμένης «πολιτικής» διαμεσολάβησης καθώς καταγράφεται σε μαζικό επίπεδο όχι μοναχά η αξιολογική επιφυλακτικότητα προς τα κόμματα αλλά και προς τα ίδια τα ΜΜΕ τα οποία τελικά είναι και αυτά αποδέκτες της απαξιωτικής διαδικασίας που τα περιλαμβάνει. Αυτή η μείωση της αποδοχής των ΜΜΕ δεν είναι άσχετη με τον ασφυκτικό τους έλεγχο από επιχειρηματικούς ομίλους και τον απωθητικό εξαμερικανισμό τους, καθεστώς που τα μετατρέπει σε κεκράκτες της νεοφιλελεύθερης οικουμενίκευσης και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, της ολοκληρωτικής πειθάρχησης στις ΗΠΑ και την Ε.Ε.,της διασύνδεσης με το Ισραήλ, της στρατηγικής υποχώρησης μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα και βεβαίως της συρρίκνωσης κάθε δυνατότητας για κριτική και αντίσταση.
Ειδικότερα στην «υπόθεση Ζαχόπουλου» τα ΜΜΕ τσαλαβουτούν στο βούρκο της «ροζ» δημοσιογραφίας με δημοσιεύσεις φωτογραφιών και μειωτικούς χαρακτηρισμούς γεγονός που συνιστά μέγιστη σκανδαλοθηρική εξαχρείωση. Αποκαλύπτεται ολοκάθαρα η κρίση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καθώς δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την τυπική αναίρεση της συνταγματικής αρχής πως η ιδιωτική ζωή των πολιτών είναι απαραβίαστη αλλά έχουμε την ουσιαστική κατάργηση της προσωπικής ελευθέριας, της αυτοδιάθεσης και της αξιοπρέπειας. Έχουμε μια αποδιοπομπαία περιφορά ανθρώπων, μετατροπή τους σε κερδοφόρο άϋλο εμπόρευμα και κοινοποίηση στην αδηφάγο θέαση προσωπικών στοιχείων ώστε να αυξάνεται ο εκδοτικός και τηλεοπτικός τζίρος και το κέρδος. Τα παραπάνω επίσης δεν αποτελούν φαινόμενα ασύνδετα προς τις γενικότερες ελεγκτικές και κατασταλτικές πρακτικές παρακολούθησης της προσωπικής ζωής στα πλαίσια του πλανητικού ολοκληρωτικού «συστήματος ασφάλειας».

3-Η ταχύρυθμη και γενικευμένη ρευστοποίηση που χαρακτηρίζει τα «αλλούβια εδάφη» του σημερινού πολιτικού τοπίου, οι προσδοκίες αναδιαμόρφωσης του κομματικού και κυβερνητικού χάρτη, υπερπροσδιορίζονται από το παρεμβατισμό δυναμικών ομάδων της ολιγαρχίας ώστε να υπονομευθεί και να καταλυθεί η καραμανλική ηγεμονία, να καθηλωθεί η ριζοσπαστική αριστερά και το ΚΚΕ, ώστε να διανοιχτεί μια «πύλη εισόδου» είτε στη «γερμανοποίηση» είτε στην «ιταλοποίηση» της πολιτικής σκηνής, με μεταβολές ηγεσιών ή νέα κόμματα και με κυβερνήσεις συνεργασίας. Αυτά δε με τη πάγια και πολύτιμη συνεπικουρία κυρίως της πτέρυγας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη, του εκκολαπτόμενου βενιζελικού «πόλου» και του «lifestyle» ανατιμημένου ΣΥΡΙΖΑ.

4-Οι παραπάνω εξελίξεις αλληλεξαρτώνται και από μια παράμετρο εξωτερικών δρώντων που ορίζουν μια νεοταξική πηγή υπονόμευσης του Καραμανλή και αποσταθεροποίησης του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Οι προβληματισμοί και οι «ζυμώσεις» για μετατοπίσεις προσανατολισμών, συμφερόντων και δεσμών προς τη ρωσική πλευρά, είναι σίγουρα υπαρκτές σε ένα μικρό τμήμα της εγχώριας ελίτ και έχει την υποστήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας. Η καραμανλική κατεύθυνση είναι εξισορροπητική και δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει πέρα από την επικίνδυνη «κόκκινη γραμμή» διασαλεύοντας σε βάθος τις σχέσεις με τον ευρωατλαντισμό. Παρόλα αυτά οι «ρωσικές» κινήσεις του πρωθυπουργού ιχνογραφούν πάνω στο καμβά της εξωτερικής πολιτικής ένα διακριτικό χρωματισμό «επανεθνικοποίησης του ελάχιστου» σε ορισμένους τομείς που αφορούν στη διακίνηση των ενεργειακών προμηθειών (αγωγοί φυσικού αερίου και πετρελαίου), στη χαμηλή διαφοροποίηση των πηγών στα οπλικά συστήματα, στην αναγκαιότητα μιας στοιχειώδους πολυμέρειας των διεθνών συμμαχιών κ.α. Πέρα από το ECFR.EU του Σόρος που αποκαλεί Ελλάδα-Κύπρο «δούρειους ίππους» της Ρωσίας μέσα στην Ε.Ε., μια πρόσφατη έκθεση της Επιτροπής Έρευνας του αμερικανικού Κογκρέσου προς ενημέρωση των μελών της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων θεωρεί «αγκάθι» για τις σχέσεις ΗΠΑ και Ελλάδας την ενδυνάμωση των ενεργειακών δεσμών της με τη Ρωσία. Σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Την κυβέρνηση Μπους προβληματίζει ότι οι ενεργειακοί δεσμοί της Ελλάδας με τη Ρωσία μπορεί να υποσκάψουν την προσπάθεια της Ευρώπης να εξασφαλίσει ενεργειακή ανεξαρτησία, μέσα από πολυδιάσπαση των ενεργειακών πηγών». Ας σημειωθεί επιπρόσθετα πως η Ελλάδα, (και ορισμένες χώρες της Ε.Ε.) δεν πειθαρχεί απόλυτα στον «παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό πόλεμο» (Ιράκ).

_