Η Βαλκανική αποσταθεροποίηση και τα Προτεκτοράτα: Κόσσοβο και ΠΓΔΜ

Εθνογενετική διαδικασία και Ιμπεριαλιστικός έλεγχος

Είναι πασίδηλο πως οι κοινωνικοί σχηματισμοί της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι πέρασαν από το προηγούμενο στάδιο του κρατικού σοσιαλισμού, σχεδόν δυο δεκαετίες τώρα χαρακτηρίζονται από μιας ορισμένης μορφής εθνική επαναδιαμόρφωση. Ορισμένοι αναλυτές ερμηνεύουν αυτή την εξέλιξη ως μια καθυστερημένη εκδίπλωση της ίδιας της φυσικο-ιστορικής διαδικασίας προς τη συγκρότηση αυτοτελών εθνοκρατικών μορφών που ήδη έχει συντελεστεί από καιρό στην ανεπτυγμένη Δυτική Περιοχή του καπιταλισμού και που στη παρούσα φάση μεταβαίνει προς τις νέες μεταεθνικές ολοκληρώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θα πρέπει όμως να επισημανθεί ότι και στην Μητροπολιτική Εσπερία το εθνικό ζήτημα καθόλου δεν έχει επιλυθεί με τρόπο οριστικό. Αντίθετα έχουμε πλείστους θύλακες εθνοτικής καταπίεσης, διαμάχης και εμπλοκής. Τα παραδείγματα της Βασκωνίας στην Ισπανία και Γαλλία, της Κορσικής στη Γαλλία, του Φλαμανδικού και του Βαλλωνικού τομέα στο Βέλγιο, της Ιρλανδίας και Σκωτίας στο Ηνωμένο Βασίλειο (εκεί που ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είχε την τυπικά καθαρότερη μορφή του-κατά Μαρξ) δεν είναι τα μοναδικά που αποδεικνύουν πως το δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού και το ανεξάρτητο εθνικό κράτος δεν αφορά μια καθολική κατάσταση ούτε βεβαίως συνιστά ένα αποτέλεσμα αυτονόητο μέσα στην υποτιθέμενη ορθολογική οντολογία της δυτικής νεωτερικότητας αλλά κυρίως είναι ένα ενδεχόμενο προϊόν οξύτατων και αιματηρών πολεμικο-πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Από την άλλη πλευρά το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της εθνότητας ή του έθνους δεν είναι δεδομένο ότι οπωσδήποτε πρέπει να έχει, στο νοηματικό και στο ηθικο-κανονιστικό επίπεδο, ως κεντρικό σκοπό την εθνική πολιτική ανεξαρτησία δηλαδή να μορφοποιηθεί σε ξεχωριστό εθνικό κράτος. Κάλλιστα ενδέχεται να προκριθούν και άλλες διαφορετικές λύσεις όπως ή εθνική ένωση και ενσωμάτωση σε ένα μητρικό εθνοκράτος ή επίσης η εθελοντική ένταξη σε μια πολυεθνική συνένωση, σε ένα πολυεθνικό κράτος. Ποια κάθε φορά από αυτές τις εναλλακτικές επιλογές θα επιβληθεί καθορίζεται από το γενικότερο κοινωνικό-ταξικό ζήτημα (μορφή του οποίου αποτελεί το εθνικό), δηλαδή από την κοινωνική συγκρότηση και προοπτική του έθνους μέσα στην πλανητική ιμπεριαλιστική αλληλεξάρτηση, άρα από την επικράτηση κάθε φορά ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και στρατηγικού «παραδείγματος» από το οποίο αναδεικνύεται τόσο μια ιστορική εθνική-ταξική ηγεμονία όσο και μια επεξεργασμένη απόφαση για τη πλανητική πολιτική. Έτσι έπειτα από την στασιμότητα και την κρίση του επαναστατικού σοσιαλιστικού προτάγματος και μετά με τη πτώση του «Υπαρκτού» στην ανατολική Ευρώπη, το διάδοχο ιμπεριαλιστικό και νεοφιλελεύθερο πρόταγμα είναι αυτό που ήρθε στη συνέχεια να προσφέρει, στις νεοαναδυόμενες τοπικές ελίτ, το λόγο τον ήχο και την εικόνα για ένα καινούργιο αποσχιστικό εθνοτικό επαναπροσδιορισμό, σε συντονισμό με τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς της υπερεθνικής ολιγαρχίας και των κυρίαρχων επεκτατικών κρατών (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ένωσης). Σχεδιασμοί που επιβάλλονται βίαια με τους διαδοχικούς καταστροφικούς και διαιρετικούς πολέμους της Νέας Τάξης πάνω στην μεγάλη γεωπολιτική ευρασιατική σκακιέρα (πόλεμος του Κόλπου, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν) και που αυτό που φέρνουν σε φως δεν είναι ανεξάρτητα κράτη αλλά πρακτορευόμενοι κρίκοι αστάθειας που συναρμολογούν μια μετανεωτερική υποταγμένη αλυσίδα από νεοαποικιακές οντότητες.

Στη Γιουγκοσλαβία (όπως και στην ΕΣΣΔ) καθώς η «νομενκλατούρα» έχανε την καθολική ισχύ της τότε αυτή οδηγήθηκε στον κατακερματισμό, την αναδίπλωση και την προσφυγή στα επιμέρους εθνοτικά και θρησκευτικά καταφύγια τα οποία κατά τη προηγούμενη περίοδο είχαν εξασθενίσει σημαντικά ενώ παράλληλα ενστερνίσθηκε τις πιο θεμελιώδεις και επιθετικές παραδοχές της καπιταλιστικής κοσμοεικόνας για την αυτοεπιβίωση της. Αυτό με τη σειρά του τροφοδότησε τα ισχυρά κύματα των χρωματισμένων με την λατρεία της καπιταλιστικής αγοράς και της ουτοπίας της Δύσης, αυτονομιστικών μειονοτικών διεκδικήσεων και των νεοεθνικισμών . Εδώ δεν είναι τα κοινωνικά κινήματα, τα αυθόρμητα αιτήματα και τα διακυβεύματα κάποιων λαϊκών κοινοτήτων που εισβάλουν με αυτοδυναμισμό στο προσκήνιο διεκδικώντας εδαφική και ιστορική ταυτότητα, αυτονομία και εθνική χειραφέτηση έναντι άλλων καταπιεστικών και αντιπάλων κοινοτήτων αλλά πρόκειται πρωταρχικά για τον απελπισμένο τρόπο απόδρασης των ίδιων των τοπικών ελίτ που για να διασωθούν προσδένονται ως οι πρόθυμοι εντολοδόχοι υποτελείς στην καινούργια φάση της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και επιδιώκουν την αναπαραγωγή των συμφερόντων τους κάτω από τις καινούργιες συνθήκες, τους ρόλους και τα καθήκοντα μιας δοτής και διεκπεραιωτικής Τοπαρχίας. Το Γιουγκοσλάβικο ζήτημα θα μπορούσε να είχε διευθετηθεί σε διαφορετική βάση μέσα σε ένα αναπροσαρμοσμένο ενωτικό ομοσπονδιακό πλαίσιο εάν οι ηγεμονικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία) είχαν προκρίνει την οικονομικοπολιτική στήριξη μιας ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και την ένταξη της στις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως τα κατευθυντήρια γεωστρατηγικά τους ενδιαφέροντα απαιτούσαν τη διαίρεση της. Έτσι ενορχήστρωσαν μια πολιτική διάλυσης υποδαυλίζοντας τις εθνοτικές συγκρούσεις ώστε αυτές να λάβουν ανταγωνιστική και διασπαστική μορφή. Η βιαστική αναγνώριση Σλοβενίας, Κροατίας, Βοσνίας και μετά ΠΓΜΔ Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και η υποτελής συστράτευση της Ε.Ε. στο Νατοϊκό πόλεμο κατά της Σερβίας είναι εκείνη που ανατίναξε το Γιουγκοσλαβικό εμπόδιο και που τελικά προσέφερε στις ΗΠΑ τον καίριο ρυθμιστικό ρόλο στη Βαλκανική χερσόνησο. Ένα ρόλο που τον προετοίμαζε από το 1984 η Κυβέρνηση Ρήγκαν στα πλαίσια της απόρρητης «απόφασης εθνικής ασφάλειας»-NSDD133. Η «αμερικανική πολιτική έναντι της Γιουγκοσλαβίας» όπως αυτή τιτλοφορείται συγκροτεί το σχέδιο αποσταθεροποίησης του Γιουγκοσλαβικού πολιτικού και κοινωνικού συστήματος με στόχο την επιβολή μιας αμερικανικής σφαίρας επιρροής στη νοτιοανατολική Ευρώπη.

Εθνοτική βαλκανιοποίηση - Καπιταλιστική υπερεθνοποίηση

Στο κρίσιμο γεωπολιτικό τοπίο της Ευρασίας ο ανταγωνισμός κλιμακώνεται. Το «κέντρο» αυτού του χώρου φαίνεται να επανελέγχεται από τη Ρωσία που ανακάμπτει ως δύναμη πλανητικής εμβέλειας ενώ η Ιερά Συμμαχία ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ισραήλ οργανώνουν μεθοδικά τις πολιτικοστρατιωτικές και οικονομικές προϋποθέσεις της δυτικής ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, επέλασης και κυριαρχίας στην «περιμετρική ζώνη».

-Το Ενωμένο Νεοταξικό Ιμπεριαλιστικό Μέτωπο καθοδηγούμενο από τις ΗΠΑ «πέρασε το Ρουβίκωνα» εξαπολύοντας τη σύγχρονη Ψυχροπολεμική Αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η Ρωσία ορίζεται ως «Εχθρός», εμποδίζεται η είσοδός της στο Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, γίνεται αποδέκτης της πιο επιθετικής καταγγελίας για έλλειψη δημοκρατικής διαδικασίας σε εκλογικό και πολιτειακό επίπεδο, η ανάπτυξη της «αντι-πυραυλικής ασπίδας» προετοιμάζεται στα δυτικά της σύνορα, τα βαλκανικά προγεφυρώματα ανάσχεσης και περικύκλωσης ανεγείρονται μεθοδικά. Στα πλαίσια τούτης της αναμέτρησης οι ΗΠΑ και Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους αποφάσισαν τη κατάλυση του παγκόσμιου δικαιϊκού συστήματος ισορροπίας και νομιμότητας (ΟΗΕ, Διεθνείς συνθήκες). Με βάση μια κλασσική κατανομή, η στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ και η αστυνομική δύναμη της Ε.Ε., με την υποστήριξη της πρακτορικής αλλά και γκανγκστερικής ηγεσίας του Κοσσυφοπεδίου εγκαθίστανται σ’ αυτό ως δύναμη κατοχική καταδεικνύοντας πως ενώ η απόσχιση είναι πραγματική η πολιτική ανεξαρτησία είναι απλούστατα προσχηματική και ουσιαστικά ανύπαρκτη. Παράλληλα τούτη η εξέλιξη θα οριοθετεί μια «μαύρη τρύπα» από την οποία διαρκώς θα τροφοδοτείται ο «ορίζοντας των γεγονότων» αποσταθεροποίησης και που θα ρουφάει χώρες που περιλαμβάνουν μειονότητες ακόμα και αυτές που είναι ενταγμένες στο λεγόμενο «δυτικό σύστημα ασφάλειας» όπως για παράδειγμα η Ελλάδα-Κύπρος (Θράκη, Β.Κύπρος). Η πρόκριση λοιπόν του εθνικού ακρωτηριασμού της Σερβίας και της απόσπασης της «ιστορικής κοιτίδας» της, διαμορφώνει ένα «σημείο μη επιστροφής» καθώς το Κοσσυφοπέδιο είναι για τη Ρωσία ένας κρίσιμος χώρος τόσο στο γεωπολιτικό όσο και στο συμβολικό επίπεδο. Η Ρωσική «ομπρέλα» πάνω από τη Σερβία ως απάντηση είναι γεγονός. Μένει να καταδειχτεί αν η Ρωσία έχει τη θέληση και τα κατάλληλα εργαλεία (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) ώστε να οδηγήσει τη Σερβία να απαρνηθεί την δελεαστική ενσωμάτωση της στην Ε.Ε. Πέρα από τούτο η αφυπνισμένη Ρωσία ενεργοποιεί ταχύτατα τα δικά της αμυντικά «αναχώματα» σε δύο ζωτικές «παρυφές» του ευρασιατικού πεδίου αξιώνοντας την εφαρμογή εδώ των ίδιων «αρχών» που επικαλούνται ΗΠΑ και Ε.Ε. για τη περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Στην νοτιοανατολική ευρωπαϊκή περιοχή στηρίζει την ανεξαρτησία της Υπερδνειστερίας και είναι βέβαιο πως θα επηρεάσει καθοριστικά την διαχωριστική συμπεριφορά του σερβικού παράγοντα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Στο γεωστρατηγικό μέτωπο του Καυκάσου εναγκαλίζεται τις σχισματικές προοπτικές ανεξαρτησίας στην Αμπχαζία, Ν.Οσετία και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ασκώντας ισχυρότατη πίεση στα φιλοδυτικά κράτη της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν.

-Ολόκληρη η ιστορία του Γιουγκοσλαβικού συγκρουσιακού θεάτρου με κορυφαία καμπή το Κοσσυφοπέδιο αποτέλεσε ταυτόχρονα την ιστορία επανεπιβεβαίωσης της δομικής ανικανότητας για στοιχειώδη αυτονομία της Ε.Ε. και τη στρατηγική ηγεμονία των ΗΠΑ πάνω της. Και τούτο ξανά στην τρέχουσα συγκυρία και μάλιστα σε μια στιγμή που η Ε..Ε προσποιήθηκε ότι επεδίωκε μια θεσμική εσωτερική σταθεροποίηση («Μεταρρυθμιστική Συνθήκη») και μια αναβάθμιση της σχέσης ορισμένων χωρών της με τη Ρωσία δια μέσου της «γεωπολιτικής των αγωγών». Η ατλαντική καθυπόταξη της Ε.Ε. γίνεται πλέον οριστική μέσα στο συνθλιπτικό παιχνίδι αποδόμησης των γεωπολιτικών ισορροπιών που ξεδιπλώνεται. Η μόνιμη αμερικανοαγγλική στρατιωτική παρουσία και εδραίωση στην Ν.Α.Ευρώπη και την Α.Μεσόγειο καθώς και η σχεδιαζόμενη παρατεταμένη διαδικασία ένταξης του Ισραήλ στις δυτικές στρατιωτικές και οικονομικές δομές, δηλαδή στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., θα επισφραγίσουν τελεσίδικα τούτη την εξέλιξη.

-Η Δυτική Νεοταξική Συμμαχία μετά το βάλτο του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας» κλιμακώνοντας με τρόπο ταχύρυθμο τη στρατηγική του αποκαλούμενου «προγραμματισμένου χάους». Επιδίωξη η «ρευστοποίηση» ολόκληρης της ευρασιατικής ενδοχώρας και η αναδιάταξη του χάρτη της (η αποκαλούμενη «Νέα Μέση Ανατολή»), με την συνάρθρωση και χρησιμοποίηση όλων των βασικών μηχανισμών παρέμβασης όπως:

α) Εκτύλιξη των «αντιτρομοκρατικών πολλαπλών πολέμων» εναντίον κινημάτων αντίστασης και κρατών-παριών ορίζοντας εκτεταμένες «περιοχές μαχών».

β) Επιθετική εφαρμογή του δόγματος της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

γ) Υποδαύλιση των εθνικιστικών και αυτονομιστικών διεκδικήσεων στοχεύοντας σε μεταβολές καθεστώτων και συνόρων, στην ανάδειξη απόλυτα ποδηγετημένων προτεκτοράτων, στον εκφοβισμό χωρών που διαθέτουν μειονότητες και την ένταξη τους στα «μπλοκ των προθύμων».

δ) Προώθηση και επιβολή των καπιταλιστικών θεσμών της καθολικής ιδιωτικοποίησης, της διεθνοποιημένης και ελεύθερης αγοράς και γενικότερα της νεοφιλελεύθερης ενσωμάτωσης.

- Η νέα μορφή ιμπεριαλιστικού παρεμβατισμού, το δυτικό νεοαποικιακό σχεδιάγραμμα ελέγχου της πλανητικής οικονομίας και πολιτικής, που αποκαλύπτεται και που τώρα διαταράσσει καταλυτικά τα έθνη-κράτη, πραγματοποιείται από δύο διασυνδεδεμένους βασικούς μηχανισμούς: Εθνοτικός κατακερματισμός και υπερεθνική καπιταλιστική επανενσωμάτωση. Η «βαλκανιοποίηση», η γεωστρατηγική της επιλεκτικής εθνοτικής και θρησκευτικής διάσπασης που ήδη εφαρμόστηκε σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, η μαζική παραγωγή Προτεκτοράτων, χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό στρατιωτικοπολιτικών και χρηματοδοτικο-οικονομικών μέσων και διατρέχει την εύθραυστη «αλλούβια» ευρασιατική γεωγραφία απειλώντας μια σειρά περιοχές και χώρες: από την Ισπανία, Βουλγαρία και Ελλάδα, τη Σομαλία, Σουδάν, Τουρκία και Ιράν, τη Ρωσική Ομοσπονδία, την Κεντρική και Ν.Α. Ασία, τις Ινδίες και το Πακιστάν ως την Κίνα. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν πλήρη επίγνωση των διαιρετικών σεναρίων που αφορούν την επικράτεια τους και εκπορεύονται από αγγλοαμερικανικές «δεξαμενές σκέψης» και τεχνοκρατικές ομάδες χάραξης πολιτικής στα εξουσιαστικά κέντρα της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Παράλληλα βάσει των αναγκών της αγοράς, της καπιταλιστικής οικουμενίκευσης και του οικονομικού ελέγχου, προτείνονται συγκεκριμένα πρότυπα υπερεθνικής αναδιάρθρωσης και επανένταξης των νεοκατασκευασμένων ασθενικών κοινωνικών σχηματισμών. Η είσοδος τους στην Ε.Ε., που από δεκαπενταμελής έγινε εικοσιεπταμελής, είναι ένα γνώριμο αποτελεσματικό πρότυπο υπερεθνικής ενσωμάτωσης. Επί πλέον μια νέα «προσελκυστική λύση» τώρα προωθείται από τον γαλλογερμανικό άξονα έχοντας την υποστήριξη των ΗΠΑ, με κύριο σκοπό την μεταβολή των όρων του παιχνιδιού στην περιοχή μας: Είναι η Μεσογειακή Ένωση της οποίας η μορφή η διάρθρωση και ο τρόπος διασύνδεσης των μελών της με την Ε.Ε. παραμένει προς το παρόν ανοικτό ζήτημα και που θα προσδιοριστεί από τις διευθετήσεις ανάμεσα στις κεντρικές δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού ευρωατλαντικού μετώπου. Ειδικότερα ας σημειωθεί πως μια ισχυρή ένταξη σε αυτήν του λειτουργικού τουρκο-ισραηλινού άξονα θα ανεγείρει ένα σπουδαίο δίαυλο για την αμερικανοαγγλική ισχύ.

Το Νατοϊκό Λούμπεν-Προτεκτοράτο του Κοσσόβου

Στις 17 Φεβρουαρίου 2008 η σχισματική περιοχή του Κοσσυφοπεδίου διακήρυξε την «ανεξαρτησία» της από την Σερβική Δημοκρατία. Η αλβανική πλειοψηφία κατανοεί αυτή την ανακήρυξη ως σταθμό στην «αυτοδιάθεση». Η πραγματικότητα είναι ότι η αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου θα ήταν μεγαλύτερη και ισχυρότερη μέσα στη Σερβία. Όμως αυτή η δυνατότητα υπονομεύτηκε, κατά παραβίαση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας Ο.Η.Ε. (που ορίζει ότι το Κοσσυφοπέδιο υπάγεται στην κυριαρχία της Σερβίας) από δύο συνεργαζόμενους τελεστές: α) την πρακτορική-γκανγκστερική ελίτ του Κοσσυφοπεδίου η οποία έχει ισχυρές διασυνδέσεις και ελέγχει μεγάλο μέρος της «εγκληματικής οικονομίας» και β) με την απόφαση του δυτικού ιμπεριαλιστικού νεοταξικού μετώπου να εγκαταστήσει ένα αποικιακό οικονομικό και στρατιωτικό καθεστώς. Τώρα η ανεξαρτησία είναι ανύπαρκτη και το Κοσσυφοπέδιο έχει παραδοθεί στην πιο άμεση και απεχθή αποικιακή υποδούλωση, έχει μετατραπεί σε ένα Λούμπεν Προτεκτοράτο, σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο αμερικανοαγγλικών και γερμανογαλλικών συμφερόντων ενώ το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. είναι οι στρατιωτικοί και οικονομικοί μεταπρατικοί μηχανισμοί αυτής της διαδικασίας. Η τεράστια δυτική στρατιωτική-αστυνομική παρουσία και κατοχή, ο πολλαπλασιασμός των βάσεων ( τεράστιων, όπως η βάση «Bondsteel»), η απόλυτη εξάρτηση από την χρηματοδοτική-οικονομική φιλανθρωπία των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που θα συμπληρώνει το εισόδημα που παράγεται από τις εγκληματικές δραστηριότητες, είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης.

Η κύρια εγχώρια «παραγωγική» ενασχόληση τώρα είναι στα πλαίσια που ορίζουν οι εγκληματικές «οικονομίκές» δραστηριότητες (ναρκοπαραγωγή και ναρκεμπόριο, εμπόριο «λευκής σαρκός», κλοπή και λαθρεμπόριο αυτοκινήτων, όπλων, πετρελαίου, τσιγάρων κ.α.). Η κυβέρνηση και το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου δεν είναι μόνο ένα παραβατικό από άποψη διεθνούς δικαίου καθεστώς αλλά ταυτόχρονα είναι η αντιπροσωπευτική έκφραση ενός εγκληματικού συνδικάτου. Σε αυτά τα πλαίσια η όλη «αναδημιουργία» και η ανοικοδόμηση των υποδομών του Κοσσυφοπεδίου θα αναληφθεί από τις υπερεθνικές εταιρίες και με χρηματοδότηση από τη Παγκόσμια Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης και λοιπούς πιστωτές. Η αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων θα εξασφαλίζεται από την απρόσκοπτη λειτουργία και αξιοποίηση του «ξεπλυμένου βρώμικου χρήματος».

Η παραπάνω περιγραφείσα κατάσταση δεν αγνοεί πως πιθανότερη προοπτική είναι μια μελλοντική ενοποίηση των αλβανικών πληθυσμών και η συγκρότηση της «Μεγάλης Αλβανίας». Αυτή σε συμμαχία με την μουσουλμανική Βοσνία-Ερζεγοβίνη και υπό την τουρκική κηδεμονία θα οδηγούσε σε παραπέρα αρνητική αναδιάταξη των σχέσεων ισχύος στα Βαλκάνια. Όπως και να έχει οι ιστορικές εξελίξεις της περιοχής πολλαπλασιάζοντας τους τοπικούς ανταγωνισμούς, υπονομεύουν καθοριστικά την προοπτική μιας βαλκανικής ενότητας απέναντι στην απειλή που αντιπροσωπεύει η Τουρκία και τα κράτη της βαλκανικής θα προσφεύγουν αυτοκεντρικά στην προστασία των μεγάλων Επεκτατικών Κρατών.

Το Ιμπεριαλιστικό Προτεκτοράτο της ΠΓΔΜ

Είναι απαραίτητο να αποσαφηνισθούν ορισμένα πράματα. Όταν γίνεται αναφορά σε «εθνική απειλή» που αντιμετωπίζει μια χώρα συνήθως μ’ αυτό εννοείται ένας κίνδυνος εδαφικού ακρωτηριασμού της ως αποτέλεσμα αρχικά της επιβουλής και μετέπειτα της επίθεσης από εξωτερική εχθρική δύναμη (ξένους δρώντες) ή εσωτερική δύναμη (όπως μια αποσχιστική μειονότητα) ή συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων. Και είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι τέτοιας μορφής αμφισβήτηση της εθνικής εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας συνιστά ο Τουρκικός επεκτατισμός.

Ανάλογη εν δυνάμει και μακροπρόθεσμη εδαφική απειλή αντιπροσωπεύει και ο πρακτορικός «μακεδονικός» αλυτρωτισμός της ΠΓΔΜ που εδραιώνεται σε τρεις αλληλοτροφοδοτούμενες βάσεις: Στο πανίσχυρο «σλαβομακεδονικό» λόμπι των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας («Συντονιστική Επιτροπή των Μακεδόνων από το Αιγαιάτικο Τμήμα της Μακεδονίας»), στην «Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Μακεδονίας» και στην ίδια την κρατική οντότητα της ΠΓΔΜ. Αυτό το κατευθυνόμενο, από τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό, «τρίγωνο» του αλυτρωτισμού είναι δομικά συσπειρωμένο πάνω στην στρατηγική της «Μεγάλης Μακεδονίας». Η στρατηγική αυτή αφορά την «απελευθέρωση εδαφών» ώστε στη «Μεγάλη Μακεδονία» να συνενωθούν οι περιοχές της ΠΓΔΜ, της Ελληνικής Μακεδονίας και της Βουλγαρικής Μακεδονίας του Πιρίν. Για την σταθερή τροφοδοσία και αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής είναι αναγκαίο ένα δυναμικό ιστορικό όχημα αλυτρωτισμού και τέτοιο όχημα είναι η αναγνωρισμένη νομική υπόσταση και η διεθνής προσωπικότητα ενός κράτους το οποίο να έχει ως αποκλειστικότητα το όνομα «Μακεδονία» και τους συμβολισμούς του.

Όμως το πρόβλημα με τον «μακεδονικό» αλυτρωτισμό δεν περιορίζεται σε ένα αυριανό κίνδυνο αλλαγής συνόρων και κατοχής εδάφους αλλά αφορά το σύνολο των χωρο-χρονικών μητρών της ελληνική εθνικής ύπαρξης και ενότητας. Ο «μακεδονικός» αλυτρωτισμός είναι προσανατολισμένος στην αποκλειστική ιδιοποίηση με τρόπο ολοκληρωτικό ελληνικού εθνικού εδάφους και ελληνικής εθνικής ιστορικής παράδοσης, δηλαδή οργανώνει όχι μοναχά μια καθολική απειλή αλλά ήδη έχει εγκαταστήσει ένα καθεστώς Κατοχής και Ακρωτηριασμού πάνω στη χρονική μήτρα του ελληνικού έθνους δηλαδή πάνω στην Ιστορικότητα του, στην πολιτισμική Παράδοση του, στην νοηματική Ανάμνηση του.

Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες μια δυναμική εθνική πολιτική, στην οποία εξαρχής θα έπρεπε να είχε προσανατολιστεί το σύνολο των ελληνικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και να διαμορφωθεί από την υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, αναγκαστικά όφειλε να συναρθρωθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες οι οποίοι παραμένουν επίκαιροι και όπου η μετάβαση προς μια τέτοια πολιτική είναι αναγκαία σήμερα όσο ποτέ:

α) Καθολική εθνική κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων υπερβαίνοντας τη «Σκύλλα» του αστικοφασιστικού σωβινισμού και τη «Χάρυβδη» του πεμπτοφαλαγγίτικου ανεθνικού οικουμενισμού-ειρηνισμού. Με κατεύθυνση όχι κυρίως τα ανέξοδα εκτονωτικά και ποδηγετημένα από τον δημαγωγικό αστικό εθνικισμό συλλαλητήρια, αλλά την αναγκαιότητα και την προτεραιότητα μιας επεξεργασμένης σύγχρονης και συνολικής εθνικής στρατηγικής και πραξεολογίας (που θα συνάρθρωνε αποτελεσματικά όλα τα μέσα αγώνα: πολιτικά, στρατιωτικά, διπλωματικά και επιστημονικά)

β) Μη αναγνώριση της ΠΓΔΜ έως ότου να υπάρξει ικανοποιητικό για τον Ελληνισμό αποτέλεσμα.

γ) Ολοκληρωτική διακοπή των οικονομικών και πολιτικο-διπλωματικών σχέσεων, ουσιαστικό κλείσιμο των συνόρων και όχι προσχηματικό, τυπικό και διάτρητο όπως τέτοιο ήταν το δεκαοκτάμηνο οικονομικό «εμπάργκο» του Ανδρέα Παπανδρέου (16/2/1994 - 4 /9/1995).

δ) Διεξαγωγή δημοψηφίσματος με απόφαση για μονολεκτική σύνθετη ονομασία δίχως γεωγραφικούς ή χρονικούς προσδιορισμούς που διαιωνίζουν τον αλυτρωτισμό αλλά με βάση τον πραγματικό ιστορικό προσδιορισμό ως Slavomakedonija  και δεσμευτική έναντι πάντων (για όλες τις χρήσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Αυτή θα αποτελούσε την έσχατη γραμμή συμβιβασμού και θα δέσμευε με τρόπο ρητό τους κυβερνητικούς φορείς εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας. Παρά την ύποπτη αλλά κατανοητή άρνηση των εξουσιαστικών κομμάτων καθώς και τις δεξιές και «αριστερές» κριτικές που έχει υποστεί η αναγκαιότητα ενός δημοψηφίσματος, είναι σαφές ότι εκτός του ότι αφορά υλοποίηση της συνταγματικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας σε κρίσιμο εθνικό θέμα, το αποτέλεσμα του αυτονόητα θα έθετε ένα απροσπέλαστο οδόφραγμα για την πορεία της αδιάλλακτης ΠΓΔΜ προς το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και θα εξουδετέρωνε τις εκβιαστικές ιμπεριαλιστικές πιέσεις στις ενδοτικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Η ολιγαρχική κυβερνητική διαχείριση των εθνικών θεμάτων από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιβλήθηκε στη χώρα ως μια αφασική πολιτικαντική καθοδηγημένη από τη φοβική «στρατηγική» της αλαλιάς πράγμα που οδηγούσε νομοτελειακά στην μεγάλη ήττα:

α) Αρχικά αυτή η πολιτική στηρίχθηκε και εξέθρεψε ένα δημαγωγικό και συνθηματολογικό αστικό εθνικισμό ο οποίος οχυρώθηκε και αρκέστηκε αυτάρεσκα στις ιστορικιστικές και τις ψυχολογικίζουσες υπεραναπληρώσεις του τύπου «η Μακεδονία είναι ελληνική» και ο οποίος εχθρευόταν τόσο την ολότητα του εθνικού-κοινωνικού ζητήματος όσο και την καθοριστική διαπλοκή του με τον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό αγώνα.

β) Η ηγεμονική πολιτική στην Ελλάδα επέβαλε ένα ιδεοληπτικό και αδιέξοδο προσανατολισμό που προσέδινε κεντρική σημασία στη «στήριξη της σταθερότητας της ΠΓΔΜ», ως «αναχώματος» στην «μεγάλη Αλβανία και μεγάλη Βουλγαρία». Έτσι η ελληνική οικονομική, πολιτική και πνευματική ολιγαρχία πρώτα-πρώτα έγινε το καθοριστικό στήριγμα της ΠΓΔΜ τόσο στο επίπεδο των ελληνικών υποδομών, των εδαφικών και θαλάσσιων εξυπηρετήσεων όσο και στο επίπεδο των επιχειρηματικών και οικονομικών πρωτοβουλιών. Έπειτα ήταν ανίκανη να αντιληφθεί πως απάντηση στην «Μείζονα Αλβανία» δεν θα μπορούσε να δοθεί τόσο μέσον της ΠΓΔΜ, της οποίας (λόγω του αλβανικού παράγοντα του Τετόβου αναγνωρισμένου ως ισότιμης συστατικής εθνότητας ) η διάσπαση στο μέλλον είναι η πιθανότερη έκβαση (και αυτό μπει δεν μπει σε ΝΑΤΟ, Ε.Ε.)., αλλά κυρίως μέσον μιας ριζικά διαφορετικής ελληνικής διαχείρισης του αλβανικού μεταναστευτικού προβλήματος καθώς και της ουσιαστικής και διαπραγματευτικής επανατοποθέτησης του βορειοηπειρωτικού το οποίο τέθηκε μεταπολεμικά και παραμένει ως διεθνές εκκρεμές ζήτημα ενώπιον της Επιτροπής των υπουργών εξωτερικών των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων (ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας).

γ) Το κυριότερο χαρακτηριστικό της πολιτικής ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν η διαπλοκή της με την νεοταξική ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στη Γιουγκοσλαβικό και Βαλκανικό τοπίο. Πάντα «ανησυχούσαν» για τις αρνητικές εξελίξεις στη περιοχή και πάντα συμμετείχαν στους Νατοϊκούς και Ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς που αποσκοπούσαν στην αποσταθεροποίηση και στον έλεγχο της. Στις 16 Δεκεμβρίου 1991 η νεοδημοκρατική κυβέρνηση δια του Α. Σαμαρά ως υπ.εξωτερικών υπέγραφε στην Ε.Ε. τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Στη συνέχεια προσφέρθηκε «γην και ύδωρ» (έδαφος και λιμάνια) στο ΝΑΤΟ που επετίθετο στη Γιουγκοσλαβία (κατά της Σερβίας) και συμμετοχή στο μόνιμο Νατοϊκό στρατό κατοχής εκεί. Πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση (σε συμφωνία με την αξιωμ. αντιπολίτευση) αποδέχτηκε στο Συμβούλιο της Ε.Ε. την αποστολή «δικαστικής και αστυνομικής δύναμης» στο Κοσσυφοπέδιο με το πρόσχημα της «σταθερότητας και της έννομης τάξης». Ταυτόχρονα ουδέποτε διεκδικούταν διαπραγματευτικά με τρόπο αξιόπιστο κάποιο εθνικό αντάλλαγμα. Έτσι όλη η περίοδος που πέρασε ήταν ένας χαμένος πολύτιμος χρόνος απουσίας πρωτοβουλιών, ανεκμετάλλευτων ευκαιριών και υπαναχωρήσεων:

-Tο ΠΑΣΟΚ, ο Α.Παπανδρέου δήλωνε στις 20 Δεκέμβρη 1991 στη Βουλή: «Το γεγονός ότι τέθηκαν όροι από την ΕΟΚ για την αναγνώριση των Σκοπίων είναι θετικό».

-To 1992 είχαμε το περίφημο «πακέτο Πινέϊρο», και είχε προταθεί από τον μεσολαβητή το «Νόβα Μακεντόνια» το οποίο κατ΄ αρχήν φαίνεται να είχε αποδεχθεί η τότε ηγεσία της ΠΓΔΜ.

-Στις 16 Φεβρουαρίου 1994 ο Α. Παπανδρέου ανακοινώνει οικονομικό εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ αλλά στις 4 Σεπτέμβρη 1995 ο επιτετραμμένος της αμερικάνικής πρεσβείας, Τ. Μίλερ, έξω από το σπίτι του Α. Παπανδρέου στην Εκάλη, και ο Ρ. Χόλμπρουκ στα Σκόπια ανακοινώνουν την περίφημη λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία» με την οποία η μεν ελληνική κυβέρνηση τερμάτισε το εμπάργκο, ενώ η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ αποδέχτηκε την μετάθεση του ζητήματος της διεθνούς ονομασίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

-Τον Απρίλιο του 2001 υπογράφεται η « Συμφωνία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης» Ε.Ε. και ΠΓΔΜ. Το Δεκέμβριο του 2005 η Ε.Ε. παίρνει απόφαση να δώσει στη ΠΓΔΜ ιδιότητα υποψήφιου προς ένταξη κράτους. Και στις δυο περιπτώσεις οι ελληνικές κυβερνήσεις «σφυρίζουν αδιάφορα».

-Στις 13 Ιουλίου 2007 στο Στρασβούργο και στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οι νεοδημοκράτες βουλευτές (πλην Α. Σαμαρά) υπερψήφισαν την έκθεση προόδου του κρατιδίου για το 2006 (με την επίκληση των «θετικών διατάξεων»), όπου και του αναγνωρίζει το απόλυτο δικαίωμα να αποκαλείται «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Εδώ και μια περίπου δεκαπενταετία ο Νίμιτς, του ΟΗΕ, «ασχολείται» με το σκοπιανό πρώτα ως βοηθός του Σάϋρους Βανς και μετά ως απεσταλμένος μεσολαβητής. Η, κάτω από την αμερικανική ιμπεριαλιστική κηδεμονία, «Ενδιάμεση Συμφωνία», οδήγησε την Ελλάδα στη στρατηγική της χειμέριας νάρκης και στην απώλεια πολύτιμου χρόνου. Η εκκρεμότητα επέτρεψε τις αναγνωρίσεις του κρατιδίου ως «Μακεδονία» να διαδέχονται η μια την άλλη, με 123 περίπου χώρες-μέλη του ΟΗΕ να έχουν αποδεχτεί πια τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομά. Τώρα πάλι ξανά οι ΗΠΑ (υποστηρίζοντας οι ίδιες το όνομα «Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας») στείλανε, δια του ΟΗΕ, τον Νίμιτς σε μια καινούργια κηδεμονευτική και εκβιαστική διαμεσολάβηση. Τα Σκόπια βρίσκονται με αυτοπεποίθηση σε ντελίριο απολύτου αδιαλλαξίας ακουμπώντας στις «πλάτες» των αμερικανών, των ευρωενωσιακών, των Τούρκων αλλά και των, από χρόνια, εκκωφαντικά «σιωπηλών» «φίλων μας» Σέρβων και Ρώσων. Η νεοταξική δυτική συμμαχία μετά την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου βιάζεται να στηρίξει επιπρόσθετα τα Σκόπια εντάσσοντας τα σε ΝΑΤΟ και μετά σε Ε.Ε. Η ελληνική ολιγαρχία, τα καθεστωτικά κόμματα και η κυβέρνηση «ξύπνησαν» απότομα και παραζαλισμένοι από τον μακροχρόνιο και μακάριο ύπνο τους. Η νεοδημοκρατική κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί μιας μορφής διπλή ονομασία (άλλη για το εσωτερικό και άλλη για το εξωτερικό) και πιάνεται από το τελευταίο της «χαρτί» που είναι η απειλή του «Βέτο» στην απριλιανή σύναξη του ΝΑΤΟ. Το οποίο τώρα το σείει μπροστά στα πραγματικά αδιάφορα και τυπικά επιθετικά όμματα των αμερικανών και του απεσταλμένου τους του Νίμιτς, ενώ λοξοκοιτάζει και «κοστολογεί» προς στις «κερκίδες» εκεί στις πίσω θέσεις της πολιτικής σκηνής από τις οποίες παρακολουθεί «δημοσκοπικά» και «δειμοκρατικά» ένα πλήθος αμέτοχο που αναζητά την απολεσθείσα αξιοπρέπεια και την περηφάνια του.

Το «παιχνίδι» είναι στημένο. Αυτό δεν εμποδίζει να λαμβάνει μορφές «μελοδραματικές» όπως με το αποψινό αδιέξοδο των διπλωματικών συνομιλιών και διαπραγματεύσεων στη Ν. Υόρκη.

_