Για τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 δημοσιεύτηκαν στο τύπο και στο διαδίκτυο κάποια καλά άρθρα. Δύο αξιοσημείωτα εξ΄ αυτών είναι :
-Το editorial με τίτλο «Αποστασιοποίηση και ρήξη», της Σύνταξης του περιοδικού Άρδην στο νέο τεύχος 76 (Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2009) που κυκλοφορεί.
-Το γραπτό κείμενο με τίτλο «Εκλογές, κρίση και λαϊκή παγίδευση», του Τάκη Φωτόπουλου στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (26 Σεπτεμβρίου 2009).
Αναδημοσιεύουμε σχετικά αποσπάσματα από τα παραπάνω δημοσιεύματα:
Αποστασιοποίηση και ρήξη
«…Η Νέα Δημοκρατία, αφού απέτυχε παταγωδώς σε πολλαπλά πεδία, εμφανίστηκε διά του αρχηγού της ως η «υπεύθυνη δύναμη» που εκπροσωπεί τους «σοβαρούς επιχειρηματίες» και τις «ανάγκες της οικονομίας», στη γραμμή του διπόλου Βήμα-Καθημερινή/Πρετεντέρης-Παπαχελάς, οι οποίοι προωθούν τη γραμμή της συστράτευσης των υπεύθυνων αστικών δυνάμεων της χώρας, ακόμα και πιθανή συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων ή έστω τμημάτων τους. Και φαίνεται να εγκαταλείπει ακόμα και εκείνα τα μέτωπα που έδιναν στον Καραμανλή ένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του ΓΑΠ, δηλαδή την έστω δειλά «εθνικότερη» πολιτική της, όπως φάνηκε στο Σχέδιο Ανάν, στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια, στους αγωγούς. Η εμμονή στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και η ευθυγράμμιση με την ενδοτική Υπουργό Εξωτερικών του, μοιάζουν να ολοκληρώνουν την ενσωμάτωσή του στο σύστημα της εξάρτησης και του αφαιρούν κάθε συγκριτικό πλεονέκτημα.
Το ΠΑΣΟΚ επενδύει στη φαντασιακή και φανταστική ικανοποίηση των αιτημάτων κάθε πικραμένου, ώστε να πάρει την εξουσία, «και... βλέπουμε», ενώ στην πραγματικότητα ετοιμάζεται για την ίδια πολιτική, ακόμα περισσότερο προσδεδεμένη στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών! Όσο για τους υπόλοιπους τομείς, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο απελπιστικά από ό,τι με τη Νέα Δημοκρατία: Αλιβιζάτος, Λιάκος, Δαμανάκη και όλη η παρέα των εθνομηδενιστών θα ολοκληρώσουν την άλωση της ελληνικής παιδείας, ενώ, στα εθνικά θέματα, είναι προφανές ότι η υποταγή στους Τούρκους και τους Αμερικανούς θα καταστεί επαχθέστερη. Εξ’ άλλου ήδη το ΠΑΣΟΚ δίνει και προεκλογικά δείγματα γραφής στα μεγάλα αφεντικά με τις θέσεις του Γιώργου για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και του Λοβέρδου για τα Σκόπια.
Το ΚΚΕ καλεί στην ανατροπή των οικονομικών «σχεδίων της πλουτοκρατίας», χωρίς βέβαια να τολμά να βάλει ζήτημα ανατροπής του παρασιτικού μοντέλου, και του συστήματος των επιδοτήσεων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ… επιμένει στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών και την «οικολογική ζημιά» που προκαλεί ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης(!). Η στάση και των δύο κομμάτων στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της μαύρης εργασίας, την οποία τροφοδοτεί, θα πρέπει να συνδεθεί με την ίδια την ταξική φύση αυτών των «λαϊκών κομμάτων», πράγμα που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Το ΚΚΕ, ως κόμμα των μικρομεσαίων εργολάβων του κατασκευαστικού και οικοδομικού τομέα (πρώην οικοδόμων τεχνιτών καθώς και ενός αριθμού μηχανικών και μικροεπιχειρηματιών), είναι προφανές πως δεν θέλει και δεν μπορεί να θίξει τα συμφέροντα της ταξικής του βάσης, που απαιτούν την παρουσία των φθηνών λαθρομεταναστών. Και το ίδιο βέβαια συμβαίνει σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν είναι μόνο η πληθώρα μηχανικών, αρχιτεκτόνων και κατασκευαστών (και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΝ σε οικογενειακή κατασκευαστική εταιρεία συμμετέχει), που οδηγεί σε μια ανάλογη θέση, αλλά και η πληθώρα των διανοουμένων, ελευθέρων επαγγελματιών, που χρειάζονται τους λαθρομετανάστες για να τους καθαρίζουν τα σπίτια, να γεμίζουν νερό τις πισίνες τους, να κτίζουν τα εξοχικά τους στο Πήλιο και την… Φολέγανδρο, να φυλάνε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στις οικογένειές τους. Κατά συνέπεια, η «αντιρατσιστική» υστερία αυτών των κομμάτων, σε κάθε προσπάθεια να συζητηθεί έστω το πραγματικό και πιεστικό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, δεν εκκινεί μόνο από την αριστερή παράδοση της αλληλεγγύης προς τους κατατρεγμένους, αλλά υποκρύπτει άλλα πολύ πιο «πεζά» κίνητρα.
Η αντιρατσιστική ιδεολογία στην Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι ιδεολογία των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων κάθε είδους, που επωφελούνται από τη μαύρη εργασία και, επομένως, από τη διαιώνιση της λαθρομετανάστευσης. Αυτό συμβαίνει και στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, και στον αγροτικό τομέα και τις κατασκευές, και στη μεταποίηση και τις υπηρεσίες. Το ναρκωτικό της μαύρης εργασίας, που τροφοδοτεί καθημερινά η λαθρομετανάστευση, έχει επεκταθεί στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και ο «αντιρατσισμός» ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία των ελίτ, σε όλα τα κόμματα, από τον Παυλόπουλο έως τον Αλαβάνο. Έπρεπε να έλθει η οικονομική κρίση με την ανεργία και η διόγκωση των κοινωνικών συνεπειών της λαθρομετανάστευσης στα κέντρα των πόλεων και η εγκληματικότητα, για να αρχίσει να ενισχύεται ένα αντίστροφο ρεύμα, το οποίοι μάλιστα καρπώθηκαν οι όντως ρατσιστές του ΛΑΟΣ.
Το ΛΑΟΣ, το οποίο ψευδεπίγραφα εμφανίζεται ως πατριωτικό κόμμα, βολεύεται και αυτό σε μια πολιτική ατζέντα που θα αφορά μόνο τα εσωτερικά ζητήματα, επιμένοντας στη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα. Και αυτό διότι η πατριωτική διάσταση του κόμματος επικεντρώνεται σε δημοκοπίες γύρω από το Μακεδονικό, που είναι το «εύκολο» πεδίο παρέμβασης όλων των δημαγωγών μια και συγκινεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, εξ αιτίας των εξωφρενικών απαιτήσεων των Σκοπιανών, αλλά δεν βγάζει τσιμουδιά για το κεντρικότερο και δυσκολότερο ζήτημα του ελληνισμού, την Κύπρο. Και, μάλιστα, ο αρχηγός του δήλωσε πως στηρίζει τον ηγέτη του κυπριακού ενδοτισμού, Χριστόφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ευρωβουλή έστειλε την κυρία Τζαβέλα, γνωστό στέλεχος όλων των νταβατζήδων, από τον Κόκκαλη έως τον Κυριακού, και «φίλη» της αμερικανικής πρεσβείας.
Τέλος, οι φοβεροί «Οικολόγοι» δεν κατάφεραν να παρέμβουν ούτε καν κατά τη διάρκεια των πρωτοφανών πυρκαγιών της Αττικής και κάηκαν σαν πυροτέχνημα, πριν καν μεγαλώσουν. Όσο για τον «δημοκρατικό πατριωτικό χώρο», τα πράγματα έχουν φθάσει σε τραγικό σημείο, όπως τα παρουσιάζουμε σε σχετικό κείμενο του Γ. Ρακκά.
Άκυρο ή αποχή
Γι’ αυτούς, και πολλούς άλλους λόγους, που περιλαμβάνουν την απόλυτη απαξίωση ενός διεφθαρμένου, έως το κόκαλο, πολιτικού συστήματος, οι πολίτες της χώρας επέλεξαν, σε μεγάλο ποσοστό, την αποχή από τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Επρόκειτο εν πολλοίς για μια συνειδητή πολιτική θέση, που εξέφραζε όχι μόνο την αηδία των πολιτών, αλλά, και εν μέρει, το αίτημα –εκφρασμένο με αρνητικό τρόπο– για μια νέα αρχή στη γερασμένη πολιτική πραγματικότητα της χώρας.
Είναι καιρός, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμιά ικανοποιητική εναλλακτική πρόταση, να συνταχθούμε με αυτή την εκπεφρασμένη βούληση, προκρίνοντας είτε την αποχή από τις εκλογές είτε την έκφραση της αποδοκιμασίας μας με λευκή ή άκυρη ψήφο. Μάλιστα, ως ένα βήμα συμβολής στη δυνητική συγκρότηση μιας νέας πολιτικής αντίληψης, θα προωθήσουμε και την εκτύπωση ενός άκυρου «ψηφοδελτίου» στο οποίο θα μπορούν να αναγνωριστούν πολλοί συμπολίτες μας.
Επί πλέον, η στήριξη αποπειρών χωρίς κανένα μέλλον και προοπτική θα πρέπει να αποκλειστεί για δύο ακόμα σοβαρούς λόγους.
Πρώτον, προϋπόθεση για να αρχίσει να συγκροτείται, επί τέλους, ένας σοβαρός και ελπιδοφόρος πολιτικός χώρος είναι ότι θα πρέπει κάποτε να τελειώσουμε τόσο με τα απομεινάρια του παρελθόντος, που εμποδίζουν, εδώ και χρόνια, οποιαδήποτε σοβαρή απόπειρα ανασύνθεσης, όσο και με διάφορες φαιδρές απόπειρες νεόκοπων παραγόντων για «πλασάρισμα» στο πολιτικό σκηνικό.
Δεύτερον, να εμποδίσουμε, ή έστω να δυσκολέψουμε κατά το δυνατόν, την απόκτηση αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα. Και η υποστήριξη σχημάτων με προδιαγεγραμμένη αποτυχία και χωρίς σοβαρότητα, αυξάνοντας το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων, ενισχύει, με βάση τον εκλογικό νόμο, το πρώτο κόμμα, που χρειάζεται μικρότερο ποσοστό για να επιτύχει αυτοδυναμία.
Αγαπητοί φίλοι, έξοδος».
(=>> Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Σύνταξης του Άρδην)
___________________________________________________
Εκλογές, κρίση και λαϊκή παγίδευση
«...η Ελλάδα, στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών της ΟΝΕ-- αντίθετα με τις ανοησίες του ΠΑΣΟΚ και της ρεφορμιστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.α.)-- δεν μπορεί να βγει απο την κρίση με την τόνωση της ζήτησης και την «πράσινη ανάπτυξη». Κανένα «νοικοκύρεμα» (παλιό Θατσερικό σλόγκαν που σημαίνει πετσόκομμα δημοσίων δαπανών) και «πάταξη της φοροδιαφυγής» (μόνιμο σλόγκαν των δικών μας ελίτ) δεν επαρκεί για τη σημαντική τόνωση της ζήτησης. Ο μόνος επομένως τρόπος για χρηματοδότηση παρόμοιας πολιτικής είναι ο παραπέρα δανεισμός, που τώρα δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε με άλλες ιδιωτικοποιήσεις, διότι η ελίτ ήδη ξεπούλησε ό, τι ήταν διαθέσιμο απο τη δημόσια περιουσία. Όμως, ο παραπέρα δανεισμός όχι μόνο αντίκειται στην πολιτική της ΟΝΕ αλλά και αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε παραπέρα υποβιβασμό της χώρας στις διεθνείς λίστες των δανειοδοτών και επαχθέστερους όρους δανεισμού, αυξάνοντας τη δυναμική του χρέους. Οι μόνες άλλωστε χώρες που εφάρμοσαν εν μέρει παρόμοια πολιτική στη σημερινή κρίση είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Όχι τυχαία, και οι δύο έχουν δικό τους νόμισμα, πράγμα που σημαίνει ότι μια χώρα-μέλος της ΟΝΕ δεν μπορεί, απο μόνη της, να εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές εξόδου απο την κρίση. Εντούτοις, μόνο οι ΗΠΑ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα με τη σταθερότητα του νομίσματος, διότι οι Κινέζοι επενδυτές εξακολουθούν να εμπιστεύονται το δολάριο. Αντίθετα, η Βρετανία είδε τη στερλίνα να καταβαραθρώνεται, σαν συνέπεια της τεράστιας αύξησης του δημόσιου χρέους, και η πολιτική ελίτ αναγκάζεται σήμερα να υιοθετεί άγριες περικοπές των δημοσίων δαπανών.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι τις ίδιες βασικά πολιτικες, με μικρό-παρεκκλίσεις στα δημοσιονομικά, θα εφαρμόσει οποιοδήποτε κόμμα εκλεγεί, εφόσον ο βασικός στόχος που επιβάλλει η ΟΝΕ είναι η μείωση του δημοσίου χρέους. Η λαϊκή παγίδευση επομένως συνίσταται στο γεγονός ότι η «επιλογή» που έχουν τα λαϊκά στρώματα είναι: είτε να εκλέξουν ένα κόμμα (ΝΔ) με νωπή ρητή εντολή να εφαρμόσει τα άγρια μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε να εκλέξουν ένα κόμμα που δεν θα έχει μεν εντολή για παρόμοια μέτρα, αλλά θα επικαλείται τον «σοσιαλιστικό» χαρακτήρα του και τις αποτυχίες της ΝΔ για να επιβάλλει αντίστοιχα μέτρα, με την αποφασιστική βοήθεια των διαπλεκόμενων συνδικαλιστικών ηγεσιών που θα αντιστέκονται μόνο «για την τιμή των όπλων». Η μέθοδος δοκιμάστηκε για πολλά χρόνια επιτυχώς στη Βρετανία με το Εργατικό κόμμα, γι αυτο και οι ντόπιες ελίτ σήμερα στηρίζουν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Απο την άλλη μεριά, το ΚΚΕ, μολονότι καταδικάζει τη συμμετοχή της Ελλάδος στους θεσμούς της υπερεθνικής ελίτ, έχασε την μοναδική ευκαιρία που έδινε η κρίση να θέσει άμεσο αίτημα εξόδου απο την Ε.Ε, η οποία οδήγησε στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και στη σημερινή επιδείνωση της χρόνιας κρίσης.
Όσον αφορά τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, μετα την «τρικυμία σε ποτήρι» που προκάλεσαν δηλώσεις επαγγελματία πολιτικού (ο όρος αναφέρεται σε οποιονδήποτε ασκεί κατ’ εξακολούθηση ρόλο «αντιπροσωπευτικό» του λαού), που στόχευαν υποτίθεται στην ηθική κάθαρση της Αριστεράς αλλά, στη πραγματικότητα, ήταν μια απόπειρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ της «ριζοσπαστικής» πτέρυγας του κόμματος και της «ανανεωτικής», η τάξη αποκαταστάθηκε (εκλογές γαρ!). Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι και η σύγκρουση αυτή δεν εκφράστηκε σε επίπεδο προγραμματικών αρχών (π.χ. στο θέμα του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού του κόμματος) αλλα στο θέμα της διαφθοράς--οπως ακριβώς εκδηλώνονται και οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ριζοσπαστική πτέρυγα (εκτός απο κάποιες συνιστώσες που χαρακτηρίζονται “αριστερίστικες” απο τις υπόλοιπες) δεν έχει να προτείνει κάποια εναλλακτική στρατηγική, εφόσον παίρνει δεδομένο το πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών της Ε.Ε., την οποία υπόσχονται ν αλλάξουν...απο μέσα! Έτσι, μιλούν γενικά και αόριστα για τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και μια μορφή σοσιαλδημοκρατίας, που, στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, μοιάζει με παραμύθι της Χαλιμάς! Συγχρόνως, οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπόσχονται «Πράσινη Ανάπτυξη», δηλαδή ένα «πράσινο» καπιταλισμό (που ήδη γίνεται διεθνώς μεγάλη «μπίζνα»), ο οποίος θα μπορούσε μεν να δημιουργήσει επιπρόσθετη παραγωγή και απασχόληση στις μητροπολιτικές χώρες παραγωγής εξοπλισμού ανανεώσιμης ενέργειας, πράσινων αυτοκινήτων κλπ, αλλά, στην Ελλάδα, βασικά θα αύξανε περισσότερο τις εισαγωγές και το εξωτερικό χρέος! Και, φυσικά, παρά τα αρκετά χρόνια θητείας των ομογάλακτων Ευρωπαίων Πράσινων σε κυβερνήσεις, η οικολογική κρίση επιδεινώνεται συνεχώς και το μόνο που θυμάται κανείς απο την πολιτική τους είναι η σύμπλευση τους με την υπερεθνική ελίτ στους εγκληματικούς πολέμους της για την επιβολή της Νέας Τάξης!
Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, το 85% των Ελλήνων πολιτών δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα της χώρας, ενώ το 67% δεν εμπιστεύεται τη Βουλή. Παρά το γεγονός ότι τελικά το πελατειακό σύστημα πάλι θα λειτουργήσει, εντούτοις, η μόνη συμβατή επιλογή είναι η αποχή ή το άκυρο. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι παρόμοια ενέργεια δεν θα εκφράζει απλά μια διαμαρτυρία που εύκολα αγνοείται απο τις ελίτ, αλλά την απαρχή μιας κινητοποίησης για το κτίσιμο ενός μαζικού κινήματος με στόχο την επάνοδο στην πραγματική έννοια της Πολιτικής. Δηλαδή, της αυτοδιεύθυνσης των πολιτών, σε μια άμεση πολιτική, οικονομική και οικολογική δημοκρατία, ως του μόνου τρόπου πραγματικής έξοδου απο την πολυδιάστατη και συνεχώς επιδεινούμενη κρίση».
( =>> Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου) .
.
_