Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

«Ανεξάρτητη ΕΣΤΑ». Διορισμένο Διοικητικό Συμβούλιο (αναδιάταξη)

Μυστικό Deal με τον υπερατλαντικό Μολώχ (ΗΠΑ), μυστικό Deal με την αρπαγμένη «Ευρώπη» που μεταλλάχτηκε στο Μινώταυρο των Βρυξελών, όπου Τρισέ και Αλμούνια σπαθίζουν τις φοβέρες και τους εκβιασμούς του Μεγάλου Σεραγίου των ευρωατλαντικών μεγαλοτραπεζιτών και πολυεθνικών εταιριών, μυστικό Deal με τους εγχώριους νταβάδες της ελεύθερης καρτελοποιημένης αγοράς οι οποίοι βιάζονται ώστε ΟΛΑ «τα Κοινά» (βλέπε Δημόσιο) να κατεδαφιστούν για να ψωνίζουν πάμφθηνα τα «μπάζα» που χρειάζονται στη συνέχεια της Μεγάλης Ελληνικής Ιδιωτικής Εργολαβίας που τώρα ονομάζεται «Πράσινο New Deal».

Μυστικό Deal για τους στατιστικούς δείκτες της χώρας σχετικά με το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος όπου η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία παίζει το ρόλο του αποδιοπομπαίου θύματος ή της Ιφιγένειας. Όλων (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- Ecofin-Αλμούνια/Eurostat- Ελληνικά ΜΜΕ-Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ) το Μεγάλο Δάχτυλο δείχνει προς το «μαγειρείο των Δεικτών» την ΕΣΥΕ ως την καρδιά του Ελληνικού Οικονομικού Προβλήματος . Τι κι αν το Υπουργείο Οικονομικών (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) έδινε ως ο νόμος ορίζει τα στοιχεία για το έλλειμμα και η ΕΣΥΕ έκανε προς τη Eurostat τον …ταχυδρόμο. Αυτή θα χρεωθεί και την αναξιοπιστία και την οικονομική διάλυση της χώρας (ξεχάστε την παγκόσμια κρίση, ξεχάστε την κυβερνητική Διαχείριση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ξεχάστε την Κλεπτοκρατική Ολιγαρχία). «Η ΕΣΥΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ» (λένε όλοι εν χορώ) ….Και καθώς απάγγελνε ο Νιόνιος:
“Τα πλήθη ουρλιάζουν στις κερκίδες
Ντέφια, νταούλια, κρόταλα, χτυπολογούν στο βάθος.
Ανηφορίζουνε πομπές και μπαίνει ο μέγας τράγος
Ο πρωταγωνιστής, μ' ένα πριόνι.
Φοράει ντενεκεδένιο στέμμα
Κι ένα ζευγάρι παρωπίδες,
Ραντίζει με αίμα τις πέτρινες κερκίδες
Κάνοντας το τοπίο να μεγαλώνει”.

Πρωθυπουργός και Υπουργός των Οικονομικών αποφεύγουν να σταθούν στο αποτρόπαιο και αποκαλυπτικό γεγονός πως ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ (1988 και 1996) το ΠΑΣΟΚ ως Κυβέρνηση ψήφιζε διατάξεις νόμων (N. 1819/88 & N.2392/96) που ακόμα ισχύουν και όριζαν τη δημιουργία ενός διευρυμένου «Εθνικού Συμβουλίου Στατιστικής» στο οποίο θα συμμετείχαν εκπρόσωποι των βασικών κοινωνικών παραγωγικών και πνευματικών φορέων της χώρας που θα εγγυόταν με τον γνωμοδοτικό και συμβουλευτικό του ρόλο την εύρυθμη-ανεξάρτητη λειτουργία της Γ.Γ. ΕΣΥΕ. Σκανδαλωδώς όμως και ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ αυτό το «Εθνικό Συμβούλιο Στατιστικής» οι υπεύθυνες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ουδέποτε το δημιούργησαν και καθένας μπορεί ευκολότατα να καταλάβει το λόγο.

Και το χειρότερο απ΄ όλα. Για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΣΥΕ δεν μιλά ο νέος Υπουργός Οικονομικών; Ε λοιπόν στο Προσχέδιο Νόμου που τώρα ετοίμασε ξέρετε πως διασφαλίζει την Ανεξαρτησία της ΕΣΥΕ; Από Γενική Γραμματεία που είναι στα πλαίσια του μέχρι πρότινος Υπουργείου Οικονομίας –Οικονομικών, την μετατρέπει σε Ν.Π.Δ.Δ. όπου πλέον (προσοχή εδώ να δείτε «ανεξαρτησία») θα ονομάζεται Ε.ΣΤ.Α και θα διοικείται από ένα ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ (και άλλα Golden Boys) τα ΜΕΛΗ του οποίου θα ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ από τον ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ !!!

Σχετικά δε με το ενδεχόμενο σύστασης «Εξεταστικής Επιτροπής» με σκοπό την «απόδοση ευθυνών» ως προς τα στατιστικά στοιχεία, αυτή θα αφήσει απ έξω εκείνους που αγνόησαν προκλητικά τη νομοθεσία και αρνήθηκαν σκοπίμως τη σύσταση του «Εθνικού Συμβουλίου Στατιστικής»; Ιδού η Ρόδος…

Υπάρχει μήπως κάποιος «λωτοφάγος» που δεν αντιλαμβάνεται το «δούλεμα»;

( PYRRHIC )

_

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Κάλπικες Εκλογές



Για τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 δημοσιεύτηκαν στο τύπο και στο διαδίκτυο κάποια καλά άρθρα. Δύο αξιοσημείωτα εξ΄ αυτών είναι :

-Το editorial με τίτλο «Αποστασιοποίηση και ρήξη», της Σύνταξης του περιοδικού Άρδην στο νέο τεύχος 76 (Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2009) που κυκλοφορεί.

-Το γραπτό κείμενο με τίτλο «Εκλογές, κρίση και λαϊκή παγίδευση», του Τάκη Φωτόπουλου στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (26 Σεπτεμβρίου 2009).

Αναδημοσιεύουμε σχετικά αποσπάσματα από τα παραπάνω δημοσιεύματα:

Αποστασιοποίηση και ρήξη

«…Η Νέα Δημοκρατία, αφού απέτυχε παταγωδώς σε πολλαπλά πεδία, εμφανίστηκε διά του αρχηγού της ως η «υπεύθυνη δύναμη» που εκπροσωπεί τους «σοβαρούς επιχειρηματίες» και τις «ανάγκες της οικονομίας», στη γραμμή του διπόλου Βήμα-Καθημερινή/Πρετεντέρης-Παπαχελάς, οι οποίοι προωθούν τη γραμμή της συστράτευσης των υπεύθυνων αστικών δυνάμεων της χώρας, ακόμα και πιθανή συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων ή έστω τμημάτων τους. Και φαίνεται να εγκαταλείπει ακόμα και εκείνα τα μέτωπα που έδιναν στον Καραμανλή ένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του ΓΑΠ, δηλαδή την έστω δειλά «εθνικότερη» πολιτική της, όπως φάνηκε στο Σχέδιο Ανάν, στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια, στους αγωγούς. Η εμμονή στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και η ευθυγράμμιση με την ενδοτική Υπουργό Εξωτερικών του, μοιάζουν να ολοκληρώνουν την ενσωμάτωσή του στο σύστημα της εξάρτησης και του αφαιρούν κάθε συγκριτικό πλεονέκτημα.

Το ΠΑΣΟΚ επενδύει στη φαντασιακή και φανταστική ικανοποίηση των αιτημάτων κάθε πικραμένου, ώστε να πάρει την εξουσία, «και... βλέπουμε», ενώ στην πραγματικότητα ετοιμάζεται για την ίδια πολιτική, ακόμα περισσότερο προσδεδεμένη στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών! Όσο για τους υπόλοιπους τομείς, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο απελπιστικά από ό,τι με τη Νέα Δημοκρατία: Αλιβιζάτος, Λιάκος, Δαμανάκη και όλη η παρέα των εθνομηδενιστών θα ολοκληρώσουν την άλωση της ελληνικής παιδείας, ενώ, στα εθνικά θέματα, είναι προφανές ότι η υποταγή στους Τούρκους και τους Αμερικανούς θα καταστεί επαχθέστερη. Εξ’ άλλου ήδη το ΠΑΣΟΚ δίνει και προεκλογικά δείγματα γραφής στα μεγάλα αφεντικά με τις θέσεις του Γιώργου για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και του Λοβέρδου για τα Σκόπια.

Το ΚΚΕ καλεί στην ανατροπή των οικονομικών «σχεδίων της πλουτοκρατίας», χωρίς βέβαια να τολμά να βάλει ζήτημα ανατροπής του παρασιτικού μοντέλου, και του συστήματος των επιδοτήσεων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ… επιμένει στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών και την «οικολογική ζημιά» που προκαλεί ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης(!). Η στάση και των δύο κομμάτων στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της μαύρης εργασίας, την οποία τροφοδοτεί, θα πρέπει να συνδεθεί με την ίδια την ταξική φύση αυτών των «λαϊκών κομμάτων», πράγμα που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Το ΚΚΕ, ως κόμμα των μικρομεσαίων εργολάβων του κατασκευαστικού και οικοδομικού τομέα (πρώην οικοδόμων τεχνιτών καθώς και ενός αριθμού μηχανικών και μικροεπιχειρηματιών), είναι προφανές πως δεν θέλει και δεν μπορεί να θίξει τα συμφέροντα της ταξικής του βάσης, που απαιτούν την παρουσία των φθηνών λαθρομεταναστών. Και το ίδιο βέβαια συμβαίνει σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν είναι μόνο η πληθώρα μηχανικών, αρχιτεκτόνων και κατασκευαστών (και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΝ σε οικογενειακή κατασκευαστική εταιρεία συμμετέχει), που οδηγεί σε μια ανάλογη θέση, αλλά και η πληθώρα των διανοουμένων, ελευθέρων επαγγελματιών, που χρειάζονται τους λαθρομετανάστες για να τους καθαρίζουν τα σπίτια, να γεμίζουν νερό τις πισίνες τους, να κτίζουν τα εξοχικά τους στο Πήλιο και την… Φολέγανδρο, να φυλάνε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στις οικογένειές τους. Κατά συνέπεια, η «αντιρατσιστική» υστερία αυτών των κομμάτων, σε κάθε προσπάθεια να συζητηθεί έστω το πραγματικό και πιεστικό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, δεν εκκινεί μόνο από την αριστερή παράδοση της αλληλεγγύης προς τους κατατρεγμένους, αλλά υποκρύπτει άλλα πολύ πιο «πεζά» κίνητρα.

Η αντιρατσιστική ιδεολογία στην Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι ιδεολογία των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων κάθε είδους, που επωφελούνται από τη μαύρη εργασία και, επομένως, από τη διαιώνιση της λαθρομετανάστευσης. Αυτό συμβαίνει και στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, και στον αγροτικό τομέα και τις κατασκευές, και στη μεταποίηση και τις υπηρεσίες. Το ναρκωτικό της μαύρης εργασίας, που τροφοδοτεί καθημερινά η λαθρομετανάστευση, έχει επεκταθεί στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και ο «αντιρατσισμός» ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία των ελίτ, σε όλα τα κόμματα, από τον Παυλόπουλο έως τον Αλαβάνο. Έπρεπε να έλθει η οικονομική κρίση με την ανεργία και η διόγκωση των κοινωνικών συνεπειών της λαθρομετανάστευσης στα κέντρα των πόλεων και η εγκληματικότητα, για να αρχίσει να ενισχύεται ένα αντίστροφο ρεύμα, το οποίοι μάλιστα καρπώθηκαν οι όντως ρατσιστές του ΛΑΟΣ.

Το ΛΑΟΣ, το οποίο ψευδεπίγραφα εμφανίζεται ως πατριωτικό κόμμα, βολεύεται και αυτό σε μια πολιτική ατζέντα που θα αφορά μόνο τα εσωτερικά ζητήματα, επιμένοντας στη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα. Και αυτό διότι η πατριωτική διάσταση του κόμματος επικεντρώνεται σε δημοκοπίες γύρω από το Μακεδονικό, που είναι το «εύκολο» πεδίο παρέμβασης όλων των δημαγωγών μια και συγκινεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, εξ αιτίας των εξωφρενικών απαιτήσεων των Σκοπιανών, αλλά δεν βγάζει τσιμουδιά για το κεντρικότερο και δυσκολότερο ζήτημα του ελληνισμού, την Κύπρο. Και, μάλιστα, ο αρχηγός του δήλωσε πως στηρίζει τον ηγέτη του κυπριακού ενδοτισμού, Χριστόφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ευρωβουλή έστειλε την κυρία Τζαβέλα, γνωστό στέλεχος όλων των νταβατζήδων, από τον Κόκκαλη έως τον Κυριακού, και «φίλη» της αμερικανικής πρεσβείας.

Τέλος, οι φοβεροί «Οικολόγοι» δεν κατάφεραν να παρέμβουν ούτε καν κατά τη διάρκεια των πρωτοφανών πυρκαγιών της Αττικής και κάηκαν σαν πυροτέχνημα, πριν καν μεγαλώσουν. Όσο για τον «δημοκρατικό πατριωτικό χώρο», τα πράγματα έχουν φθάσει σε τραγικό σημείο, όπως τα παρουσιάζουμε σε σχετικό κείμενο του Γ. Ρακκά.

Άκυρο ή αποχή
Γι’ αυτούς, και πολλούς άλλους λόγους, που περιλαμβάνουν την απόλυτη απαξίωση ενός διεφθαρμένου, έως το κόκαλο, πολιτικού συστήματος, οι πολίτες της χώρας επέλεξαν, σε μεγάλο ποσοστό, την αποχή από τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Επρόκειτο εν πολλοίς για μια συνειδητή πολιτική θέση, που εξέφραζε όχι μόνο την αηδία των πολιτών, αλλά, και εν μέρει, το αίτημα –εκφρασμένο με αρνητικό τρόπο– για μια νέα αρχή στη γερασμένη πολιτική πραγματικότητα της χώρας.

Είναι καιρός, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμιά ικανοποιητική εναλλακτική πρόταση, να συνταχθούμε με αυτή την εκπεφρασμένη βούληση, προκρίνοντας είτε την αποχή από τις εκλογές είτε την έκφραση της αποδοκιμασίας μας με λευκή ή άκυρη ψήφο. Μάλιστα, ως ένα βήμα συμβολής στη δυνητική συγκρότηση μιας νέας πολιτικής αντίληψης, θα προωθήσουμε και την εκτύπωση ενός άκυρου «ψηφοδελτίου» στο οποίο θα μπορούν να αναγνωριστούν πολλοί συμπολίτες μας.

Επί πλέον, η στήριξη αποπειρών χωρίς κανένα μέλλον και προοπτική θα πρέπει να αποκλειστεί για δύο ακόμα σοβαρούς λόγους.
Πρώτον, προϋπόθεση για να αρχίσει να συγκροτείται, επί τέλους, ένας σοβαρός και ελπιδοφόρος πολιτικός χώρος είναι ότι θα πρέπει κάποτε να τελειώσουμε τόσο με τα απομεινάρια του παρελθόντος, που εμποδίζουν, εδώ και χρόνια, οποιαδήποτε σοβαρή απόπειρα ανασύνθεσης, όσο και με διάφορες φαιδρές απόπειρες νεόκοπων παραγόντων για «πλασάρισμα» στο πολιτικό σκηνικό.
Δεύτερον, να εμποδίσουμε, ή έστω να δυσκολέψουμε κατά το δυνατόν, την απόκτηση αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα. Και η υποστήριξη σχημάτων με προδιαγεγραμμένη αποτυχία και χωρίς σοβαρότητα, αυξάνοντας το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων, ενισχύει, με βάση τον εκλογικό νόμο, το πρώτο κόμμα, που χρειάζεται μικρότερο ποσοστό για να επιτύχει αυτοδυναμία.

Αγαπητοί φίλοι, έξοδος».

(=>> Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Σύνταξης του Άρδην)

___________________________________________________

Εκλογές, κρίση και λαϊκή παγίδευση

«...η Ελλάδα, στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών της ΟΝΕ-- αντίθετα με τις ανοησίες του ΠΑΣΟΚ και της ρεφορμιστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.α.)-- δεν μπορεί να βγει απο την κρίση με την τόνωση της ζήτησης και την «πράσινη ανάπτυξη». Κανένα «νοικοκύρεμα» (παλιό Θατσερικό σλόγκαν που σημαίνει πετσόκομμα δημοσίων δαπανών) και «πάταξη της φοροδιαφυγής» (μόνιμο σλόγκαν των δικών μας ελίτ) δεν επαρκεί για τη σημαντική τόνωση της ζήτησης. Ο μόνος επομένως τρόπος για χρηματοδότηση παρόμοιας πολιτικής είναι ο παραπέρα δανεισμός, που τώρα δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε με άλλες ιδιωτικοποιήσεις, διότι η ελίτ ήδη ξεπούλησε ό, τι ήταν διαθέσιμο απο τη δημόσια περιουσία. Όμως, ο παραπέρα δανεισμός όχι μόνο αντίκειται στην πολιτική της ΟΝΕ αλλά και αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε παραπέρα υποβιβασμό της χώρας στις διεθνείς λίστες των δανειοδοτών και επαχθέστερους όρους δανεισμού, αυξάνοντας τη δυναμική του χρέους. Οι μόνες άλλωστε χώρες που εφάρμοσαν εν μέρει παρόμοια πολιτική στη σημερινή κρίση είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Όχι τυχαία, και οι δύο έχουν δικό τους νόμισμα, πράγμα που σημαίνει ότι μια χώρα-μέλος της ΟΝΕ δεν μπορεί, απο μόνη της, να εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές εξόδου απο την κρίση. Εντούτοις, μόνο οι ΗΠΑ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα με τη σταθερότητα του νομίσματος, διότι οι Κινέζοι επενδυτές εξακολουθούν να εμπιστεύονται το δολάριο. Αντίθετα, η Βρετανία είδε τη στερλίνα να καταβαραθρώνεται, σαν συνέπεια της τεράστιας αύξησης του δημόσιου χρέους, και η πολιτική ελίτ αναγκάζεται σήμερα να υιοθετεί άγριες περικοπές των δημοσίων δαπανών.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι τις ίδιες βασικά πολιτικες, με μικρό-παρεκκλίσεις στα δημοσιονομικά, θα εφαρμόσει οποιοδήποτε κόμμα εκλεγεί, εφόσον ο βασικός στόχος που επιβάλλει η ΟΝΕ είναι η μείωση του δημοσίου χρέους. Η λαϊκή παγίδευση επομένως συνίσταται στο γεγονός ότι η «επιλογή» που έχουν τα λαϊκά στρώματα είναι: είτε να εκλέξουν ένα κόμμα (ΝΔ) με νωπή ρητή εντολή να εφαρμόσει τα άγρια μέτρα που θα ακολουθήσουν, είτε να εκλέξουν ένα κόμμα που δεν θα έχει μεν εντολή για παρόμοια μέτρα, αλλά θα επικαλείται τον «σοσιαλιστικό» χαρακτήρα του και τις αποτυχίες της ΝΔ για να επιβάλλει αντίστοιχα μέτρα, με την αποφασιστική βοήθεια των διαπλεκόμενων συνδικαλιστικών ηγεσιών που θα αντιστέκονται μόνο «για την τιμή των όπλων». Η μέθοδος δοκιμάστηκε για πολλά χρόνια επιτυχώς στη Βρετανία με το Εργατικό κόμμα, γι αυτο και οι ντόπιες ελίτ σήμερα στηρίζουν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Απο την άλλη μεριά, το ΚΚΕ, μολονότι καταδικάζει τη συμμετοχή της Ελλάδος στους θεσμούς της υπερεθνικής ελίτ, έχασε την μοναδική ευκαιρία που έδινε η κρίση να θέσει άμεσο αίτημα εξόδου απο την Ε.Ε, η οποία οδήγησε στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και στη σημερινή επιδείνωση της χρόνιας κρίσης.

Όσον αφορά τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, μετα την «τρικυμία σε ποτήρι» που προκάλεσαν δηλώσεις επαγγελματία πολιτικού (ο όρος αναφέρεται σε οποιονδήποτε ασκεί κατ’ εξακολούθηση ρόλο «αντιπροσωπευτικό» του λαού), που στόχευαν υποτίθεται στην ηθική κάθαρση της Αριστεράς αλλά, στη πραγματικότητα, ήταν μια απόπειρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ της «ριζοσπαστικής» πτέρυγας του κόμματος και της «ανανεωτικής», η τάξη αποκαταστάθηκε (εκλογές γαρ!). Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι και η σύγκρουση αυτή δεν εκφράστηκε σε επίπεδο προγραμματικών αρχών (π.χ. στο θέμα του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού του κόμματος) αλλα στο θέμα της διαφθοράς--οπως ακριβώς εκδηλώνονται και οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ριζοσπαστική πτέρυγα (εκτός απο κάποιες συνιστώσες που χαρακτηρίζονται “αριστερίστικες” απο τις υπόλοιπες) δεν έχει να προτείνει κάποια εναλλακτική στρατηγική, εφόσον παίρνει δεδομένο το πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών της Ε.Ε., την οποία υπόσχονται ν αλλάξουν...απο μέσα! Έτσι, μιλούν γενικά και αόριστα για τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και μια μορφή σοσιαλδημοκρατίας, που, στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, μοιάζει με παραμύθι της Χαλιμάς! Συγχρόνως, οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπόσχονται «Πράσινη Ανάπτυξη», δηλαδή ένα «πράσινο» καπιταλισμό (που ήδη γίνεται διεθνώς μεγάλη «μπίζνα»), ο οποίος θα μπορούσε μεν να δημιουργήσει επιπρόσθετη παραγωγή και απασχόληση στις μητροπολιτικές χώρες παραγωγής εξοπλισμού ανανεώσιμης ενέργειας, πράσινων αυτοκινήτων κλπ, αλλά, στην Ελλάδα, βασικά θα αύξανε περισσότερο τις εισαγωγές και το εξωτερικό χρέος! Και, φυσικά, παρά τα αρκετά χρόνια θητείας των ομογάλακτων Ευρωπαίων Πράσινων σε κυβερνήσεις, η οικολογική κρίση επιδεινώνεται συνεχώς και το μόνο που θυμάται κανείς απο την πολιτική τους είναι η σύμπλευση τους με την υπερεθνική ελίτ στους εγκληματικούς πολέμους της για την επιβολή της Νέας Τάξης!

Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, το 85% των Ελλήνων πολιτών δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα της χώρας, ενώ το 67% δεν εμπιστεύεται τη Βουλή. Παρά το γεγονός ότι τελικά το πελατειακό σύστημα πάλι θα λειτουργήσει, εντούτοις, η μόνη συμβατή επιλογή είναι η αποχή ή το άκυρο. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι παρόμοια ενέργεια δεν θα εκφράζει απλά μια διαμαρτυρία που εύκολα αγνοείται απο τις ελίτ, αλλά την απαρχή μιας κινητοποίησης για το κτίσιμο ενός μαζικού κινήματος με στόχο την επάνοδο στην πραγματική έννοια της Πολιτικής. Δηλαδή, της αυτοδιεύθυνσης των πολιτών, σε μια άμεση πολιτική, οικονομική και οικολογική δημοκρατία, ως του μόνου τρόπου πραγματικής έξοδου απο την πολυδιάστατη και συνεχώς επιδεινούμενη κρίση».

( =>> Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου)
.
.
_

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Ο «Δελφικός Χρησμός» συμβουλεύει σαρωτικό κυβερνητικό ανασχηματισμό



Οι μήνες που έρχονται θα καθορίσουν καταλυτικά την κατάσταση της Χώρας στα εθνικά θέματα.

Η αμερικανοατλαντική συμμαχία επείγεται να σύρει την Ελλάδα σε εθνικό ακρωτηριασμό με στρατηγικής κλίμακας υποχωρήσεις και παραχωρήσεις απέναντι στην ΠΓΔΜ και στη νεοθωμανική Τουρκία καθώς και να ακυρώσει οριστικά το προηγούμενο «άνοιγμα» προς τη Ρωσία. Και αυτή η βιασύνη μεγαλώνει ενόσω τα ευρασιατικά μέτωπα σε Αφγανιστάν, Ιράκ και Ιράν εξελίσσονται αρνητικότατα για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό.

Για τούτο μέσω των άμεσων εκλογών προετοιμάζεται η αναδιάταξη της πολιτικής σκηνής και ενισχύεται η ανάληψη της κομματικής και κυβερνητικής διαχείρισης από τους πιο πειθήνιους αμερικανόδουλους οσφυοκάμπτες. Ώστε να διεκπεραιωθεί ανεμπόδιστα το σχέδιο της καθολικής πολιτικής αμερικανοποίησης και της εργασιακής «πακιστανοποίησης» του τόπου.

Να γιατί το γνωστό συγκρότημα και οι διαπλεκόμενοι μάγειροι μιας μεθεπόμενης πασοκονεοδημοκρατικής συγκυβέρνησης είναι απολύτως σίγουροι και διακηρύσσουν εκβιαστικά πως τον Οκτώβρη πάμε σε εκλογές.


Αλλά μόνον οι ανόητοι είναι επιρρεπείς σε τόση παραπλάνηση. Διότι αυτό που θα καθορίσει σε τελική ανάλυση το όλο ζήτημα "άμεσες εκλογές ή σε βάθος κυβερνητικός ανασχηματισμός" δεν είναι ο «αυτοκτονικός ιδεασμός» του Καραμανλή. Αλλά πάρα πολλά επίσης εξαρτώνται από το πώς στέκεται στη ζυγαριά και το όποιο βάρος του «γερμανογαλλικού άξονα». Αν μετά την πυρπόληση της Αττικής αυτός θα συγκατατεθεί στο να καεί τελεσίδικα και το «χαρτί Καραμανλή» ή όχι. Το αποτελέσμα της σημερινής απογευματινής συνάντησης Αλμούνια – Παπαθανασίου στις Βρυξέλες, ως προς την αιτούμενη δίχρονη καθυστέρηση για το 3% του δημοσιονομικού ελλείμματος, θα δώσει την απάντηση.

Σε περίπτωση επίτευξης της διεκδικούμενης παράτασης, πράγμα που είναι πιθανό οι εκλογές αναβάλλονται ίσως για την Άνοιξη και ο επικείμενος νεοδημοκρατικός κυβερνητικός ανασχηματισμός θα είναι σαρωτικός, με τη Ντόρα πρώτα πρώτα εκτός (Υπ. Εξ.) αλλά και πλείστους άλλους.



_

Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Ο Ντομινίκ Στρος Καν και η φθηνή εργασιακή δύναμη (αναδιάταξη)



«Οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας θα πρέπει να έχουν στόχο χαμηλότερο κόστος εργασίας» κατά τον γενικό διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν.

Ας μην ανησυχεί. Η Αντεθνική Διακομματική αλλά και ο επικυρίαρχος μέσα στην ελληνική αριστερά νεοταξικός σχηματισμός, καθώς μεταξύ των άλλων στο παρελθόν συνεργάστηκαν για την υπερχρέωση της χώρας και στο παρόν ξανασυνεργάζονται για την ελεύθερη αθρόα λαθρομετανάστευση, είναι απολύτως βέβαιο πως θα βοηθήσουν «αφιλοκερδώς» και τον κ. Στρος Καν στο στόχο του (να γίνουν όλοι οι Έλληνες εργασιακά Πακιστανοί) και το έργο της πλανητικής Α.Ε.λητείας γενικότερα.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Ελλάδα.Στάχτες και αποκαϊδια...




Χρόνια τώρα όλη η Ελλάδα γίνεται στάχτη και αποκαΐδια απ΄ άκρου σ΄ άκρη.

Από ξένους δρώντες, αμερικανονατοϊκούς συμμάχους, τούρκους, σκοπιανούς και άλλους.

Από εγχώριους και ξένους επιχειρηματίες της αρπαχτής.

Από διαπλεκoμένους του κράτους και της αυτοδιοίκησης.

Από την εγκληματική «αμέλεια» της ΔΕΗ και τις δημοτικές χωματερές.

Από καταπατητές αγρότες και βοσκούς.

Από μιαρούς ανίερους και «ιερούς» οικοπεδοφάγους. κλπ κλπ.

Και οι ταγοί μας; Αυτοί της Αντεθνικής Διακομματικής;

Αυτοί «παράλυτοι» συσκέπτονται…

Αυτοί ποζάρουνε μπροστά στο φόντο
της θεαματικής φωτιάς για τη δημόσια τους φωτογένεια…

Αυτοί κάνουνε δεξιές, κεντρώες και αριστερές ανεκδιήγητες δηλώσεις καταγγέλλοντας αλλήλους...

Ποιοι είναι τελικά οι αληθινοί εμπρηστές;
.................


Στα καμένα
Ποίηση: Μιχάλης Γκανάς

Έλα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στην Αυλώνα
Πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός καμένου παραδείσου
Δέντρα που ήτανε φαντάσου
και στη σκιά τους ξεκουράσου

Έλα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
Βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου

Έλα να πάμε στα καμένα
δεν μας χωράει πια το σπίτι
Έρχονται δύσκολες ημέρες
μουτζουρωμένες, σα Δευτέρες
Έρχονται φλόγες απ' τα δάση
και μια φωτιά να μας δικάσει
μέσα στον πύρινο της χνώτο
από τον έσχατο στον πρώτο

Έλα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
Βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου

Έλα να βγούμε απ' το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
Πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ στο χείλος της Αβύσσου
Και άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο

Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες, πολιτικούς και ρώγες
Ενώ εμείς θα 'χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα

Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε τον δρόμο

-

Δείτε:

->Κάτοικοι καταγγέλλουν ότι η φωτιά εκδηλώθηκε στην περιοχή όπου θα κατασκευαζόταν ο ΧΥΤΑ.

-> Οικο-καταστροφή εθνικών διαστάσεων.



22-8-09
_

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Μιζενς και διακομματική διαπλοκή



Η γενική διαφθορά δεν χαρακτηρίζει μόνο τον δικομματισμό αλλά απ΄ άκρου σ΄ άκρη ολόκληρο το καθεστωτικό πολιτικο-κομματικό σύστημα και σαφώς την αριστερά του. Δια μέσου της διανομής και αναδιανομής της «πολιτικής προσόδου» (η «μίζα» είναι μια μόνο από τις όψεις της, η κομματική χρηματοδότηση από το γενικό κρατικό προϋπολογισμό είναι η δεύτερη) επιτυγχάνεται ο προσεταιρισμός και η συστράτευση των αξιωματούχων και των παραγόντων της ελληνικής πολιτικής υπερδομής στην εξυπηρέτηση των τοπικών και διεθνικών συμφερόντων της πλανητικής κεφαλαιοκρατίας.
.
Η υπόγεια διαπλοκή της καθεστωτικής αριστεράς στη δημιουργία και κυκλοφορία της «πολιτικής προσόδου» σε συνδυασμό με την αυτιστική της πρόσδεση σε μια εκφυλιστική μεθερμηνεία του διεθνιστικού προτάγματος είναι δύο θεμελιώδεις αιτίες που αυτή η αριστερά έχει πια μεταβληθεί σε μια ξεδιάντροπή «αντι»καπιταλιστική υπηρέτρια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ειδικά των κυρίαρχων αντεθνικών και λαθρομεταναστευτικών/αντιπρολεταριακών αποδομητικών στρατηγικών της.

Σ αυτά τα πλαίσια το ζήτημα Μιζενς αφορά ένα από τα πολλά διακομματικά και όχι μοναχά πασοκονεοδημοκρατικά, δικομματικά σκάνδαλα. Και πολύ σωστά έπραξε ο Περικλής Κοροβέσης να επισημάνει σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Παιχνίδια Εξουσίας» στο Κανάλι 1 στους 90,4, την εμπλοκή ήδη από το 1989 -1990 του ενιαίου τότε Συνασπισμού και ότι «επί της κυβέρνησης Τζανετάκη πήρε χρήματα και η αριστερά και δεν αντέδρασε» (προφανώς λόγω σφάλματος εκ παραδρομής δεν είπε «κυβέρνηση Ζολώτα»). Οι αναίσχυντες αντιδράσεις από τους «Ηρακλείς» της ψευτοαριστερής υποκρισίας είναι αναμενόμενες. Και όσο και να φωνασκούν οι Μ.Μαΐλης και Π.Μεντρέκας (εκπρόσωποι του ΚΚΕ ) για «προβοκάτσια» και ότι «ο Κοροβέσης αναμασάει συκοφαντίες», καθώς και ο Λ. Κύρκος ότι πρόκειται για ένα «βδελυρό παραμύθι», η μοναδική αλήθεια είναι πως ο Π. Κοροβέσης έφερε στην επιφάνεια της πολιτικής δημοσιότητας αυτό που είναι γνωστό και καταπνιγμένο από πολλά χρόνια και στο οποίο πρόσφατα είχε κάνει πολύ συγκεκριμένη αναφορά ο Γιώργος Βότσης σε άρθρο του στην “Ελευθεροτυπία” της 13 Ιουλίου 2009 πως:

«Καμώνονταν όλοι ότι ξαφνιάστηκαν, όταν ξέσπασε κι εδώ από καραμπόλα -με τη σοβαρή και αποτελεσματική διερεύνηση του σκανδάλου στη Γερμανία. Χρονική αφετηρία και για τις εδώ ανακρίσεις είναι το 1995, αφού από τότε φέρονται να λειτουργούν τα «μαύρα ταμεία» της εταιρείας. Αλλά οι δραστηριότητες της «Ζίμενς» στη χώρα μας έχουν μια εξόχως ενδιαφέρουσα προϊστορία διάστικτη από σκανδαλωδώς χαριστικές πολιτικές ενέργειες. Η κορυφαία, το 1990: Η τότε «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξεν. Ζολώτα απεφάσισε να ακυρώσει διεθνή διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ, που έβαινε προς προκλητικά χαριστική κατακύρωση στη «Ζίμενς» σε σύμπραξη με την Intracom του Σωκ. Κόκκαλη και να προκηρύξει νέο. Και ξαφνικά παρενέβησαν από κοινού οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Αν. Παπανδρέου, Κων. Μητσοτάκης και Χαρ. Φλωράκης), ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την κυβερνητική απόφαση και η κατακύρωση ολοκληρώθηκε -ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για τη συναινετική διαπλοκή και όσα έκτοτε ακολούθησαν. Ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη «μίζα» σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε «Συνασπισμό». Ποια είναι η όλη αλήθεια, ο Θεός κι η ψυχή τους. Το απολύτως βέβαιο και εύγλωττο είναι το πολιτικά ομόθυμο αρχηγικό πραξικόπημα».


_

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Ο Ευρωπαϊκός βάλτος και οι ευρωεκλογές



Οι εκλογές στον ευρωπαϊκό χώρο.

Μέσα σε μια πολιτική συγκυρία καθολικής εκλογικής απονομιμοποίησης από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών επιλέχτηκαν στις 4-7 Ιουνίου οι ευρωβουλευτές-αντιπρόσωποι για ένα θεσμικό σώμα που όχι μόνο λειτουργεί πέρα και έξω από κάθε επίφαση «κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» στο ουσιαστικό επίπεδο λόγω του ότι είναι απολύτως εκτός οιουδήποτε κοινωνικού ελέγχου και λαϊκής λογοδοσίας αλλά το οποίο ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από την κραυγαλέα αναξιοπιστία του ως «εικονικός οργανισμός» δίχως ουδεμία άξια λόγου νομοθετική αρμοδιότητα στο τυπικό επίπεδο των υπερεθνικών διαδικασιών της Ε.Ε. Και αυτό διότι οι καθοριστικές αποφάσεις σχετικά με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και πολιτική λαμβάνονται απ΄ ευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Συμβούλιο της Ε.Ε. δηλαδή από την ίδια την εκτελεστική πολιτική ευρολιγαρχία, σε αλληλενέργεια με τις ισχυρότερες χώρες της δυτικής κεφαλαιοκρατίας και τις διάφορες οικονομικές και τεχνοκρατικές συνομαδώσεις μιας ασύδοτης υπερτάξης.

Στην εκλογική αποτύπωση των γενικών τάσεων τρία είναι τα κυρίαρχα δεδομένα: Απόλυτη επικράτηση της αποχής, συντριβή της σοσιαλφιλελεύθερης «τριτοδρομικής» κεντροαριστεράς και ενίσχυση των εθνικιστικών-λαϊκιστικών ευρωαπορριπτικών δυνάμεων.

-Πρώτον, είναι πασιφανές πως εν μέσω της οικονομικής κρίσης και της αναξιοπιστίας των ποικιλώνυμων προτάσεων διεξόδου η πλειοψηφία των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασικά αποδοκίμασαν δια της συνειδητής αποχής τον προγραμματικό, πρακτικο-πολιτικό και θεσμικό λόγο των ευρωπαϊκών κομματικών και κυβερνητικών φορέων. Η ουσιαστικότερη πλευρά της «λαϊκής ετυμηγορίας» αποκρυσταλλώνεται στην συνεχή επέκταση του μεγέθους της εκλογικής αποχής που από 38% στις πρώτες ευρωεκλογές το 1979, υψώθηκε στο 54,6% το 2004, ενώ τώρα έφτασε στο 57% , μια καταγραφή που συνιστά ποσοστό ρεκόρ για μια περίοδο 30 ετών. Αυτή η πρωτοφανής εξέλιξη σε συσχέτιση με την παράλληλη ενδυνάμωση των δυνάμεων εκείνων που αμφισβητούν την Ε.Ε. και την υπονόμευση του έθνους-κράτους από την υπερεθνική ολιγαρχία διαμορφώνει μια de facto συνθήκη κατά την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών (και άσχετα από παρανοήσεις και στρεβλώσεις) ουσιαστικά αντιλαμβάνεται την νεοφιλελεύθερη, αυταρχική, υπερεθνική και ιμπεριαλιστική δομή των Βρυξελών όχι ως επίτευγμα αλλά ως μέγα πρόβλημα και υπονομευτικό εμπόδιο για τα ίδια τα ζωτικά συλλογικά της συμφέροντα.

- Δεύτερον, είναι ενδιαφέρον το φαινόμενο πως, εν μέσω χρηματοοικονομικής κρίσης και ενός βαλτώδους νεοφιλελευθερισμού, η σοσιαλδημοκρατία αντί να επωφελείται αυτή …καταρρέει. Παντού (εκτός από Ελλάδα, Ρουμανία, Σλοβακία, Μάλτα) είχε μέγιστες απώλειες με αποτέλεσμα η σοσιαλιστική ομάδα στην ευρωβουλή να κατρακυλήσει από το 28% στο 21,9% των εδρών. Η μεγάλη διαρροή δεν κατευθύνθηκε προς τις αριστερότερες ομάδες αλλά κυρίως προς τα ευρωαπορριπτικά και λιγότερο στα πράσινα σχήματα και φυσικά στην αποχή. Γιατί όμως είχαμε τούτο το Βατερλό της «τριτοδρομικής» κεντροαριστεράς; Πρωτίστως διότι «ο (παρελθών και παρών) βίος και η πολιτεία» των σοσιαλφιλελεύθερων κεντροαριστερών ως ιστορικών διαχειριστών του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, της επιβολής της παγκοσμιοποίησης (υπό το τρίπτυχο: laissez-faire, ελεύθερο εμπόριο, ελεύθερες αγορές) και της αποδόμησης του έθνους- κράτους, επιδρούσε εντελώς απωθητικά. Ήταν οι ανάξιοι εμπιστοσύνης και φθαρμένοι παράγοντες ενός απωθητικού συστήματος που πιστότατα είχαν υπηρετήσει. Το ιστορικό κενό τώρα αυτοαναπαραγόταν μέσα στον τρέχοντα πολιτικοιδεολογικό κενό λόγο των σοσιαλδημοκρατών όπου δέσποζε η ανειλικρινής δημαγωγική ρητορική και η παντελής απουσία αξιόπιστων προτάσεων για τα μεγάλα ζητήματα της συγκυρίας και ειδικά για τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης και των σχέσεων κατανομής, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της ανασφάλειας και της λαθρομεταναστευτικής πλημμυρίδας, της προγραμματισμένης και εντατικότερης υπονόμευσης της συνοχής του κοινωνικού ιστού αλλά και της εθνικής ταυτότητας. Η κεντροαριστερά απέτυχε να πείσει πως θα τα κατάφερνε καλύτερα από την κεντροδεξιά στη διαχείριση της κρίσης. Αποτέλεσμα τα περισσότερα κόμματα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία, Αυστρία, Ισπανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Τσεχία βγήκαν σχετικά αλώβητα από τις εκλογές καταλαμβάνοντας 264 έδρες στο νέο Ευρωκοινοβούλιο με τους σοσιαλδημοκράτες, πράσινους και αριστερά να περιορίζονται στις 246. Αυτή η επικράτηση της μεταλλαγμένης κεντροδεξιάς είχε ως προϋπόθεση τον δικό της ταχύτατο μεταμορφισμό στη συγκυρία και την προβολή ενός διαχειριστικού (γάλλο-γερμανικού) μοντέλου πατερναλιστικού παρεμβατισμού απέναντι στα οξύτατα οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Με την προταγματική προβολή της μεταμοντέρνας συνθηματολογίας περί μιας «ρυθμιζόμενης» «κοινωνικής» οικονομίας της αγοράς η κεντροδεξιά πέταξε στο καναβάτσο την ανήμπορη να αντιδράσει κεντροαριστερά.

-Τρίτον, στις ευρωεκλογές καταγράφτηκε η αξιοσημείωτη άνοδος των εθνικιστικών-λαϊκιστικών ευρωαπορριπτικών δυνάμεων. Αυτές οι δυνάμεις που καταγγέλλονται και εξορκίζονται συλλήβδην ως «ευρωσκεπτικιστικές», «ξενοφοβικές», «ρατσιστικές» και «ακροδεξιές» από τους παγκοσμιοποιητές, τα ΜΜΕ, και τους πάσης φύσεως διατεταγμένους πολυπολιτισμικούς «αντιρατσιστές», ενώ σαφώς δεν ανήκουν στην συνήθη «αριστερά» η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της τελεί υπό στρατηγική, τακτική και τελολογική αφασία και απαξία, ασκούν μια ορισμένη κριτική στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και στις ολοκληρωτικές υπερεθνικές τεχνοδομές εξουσίας της Ε.Ε. της κρίσης, της φτώχειας και της ανεργίας θέτοντας συγκαλυμμένα ή ανοικτά το ζήτημα αποχώρησης των χωρών από αυτήν. Οι φορείς αυτών των δυνάμεων αντιπροσωπεύουν ως ένα βαθμό και κάποια οργισμένα εργατικά και λαϊκά στρώματα τα οποία, καθώς πλήττονται εντονότατα από τις επιθετικές αποδομητικές ευρολιγαρχικές πολιτικές, απορρίπτουν τα «κεντρώα» αποϊδεολογικοποιημένα και πραγματιστικά πλαίσια της κοινωνικής συναίνεσης που προτάσσουν οι «τριγωνοποιητές» παράγοντες της υπερτάξης και επιζητούν οριοθετημένες συγκρουσιακές γραμμές και πρακτικά επεξεργασμένες εθνικές και κοινωνικές κοσμοεικόνες αυτοκατανόησης. Εδώ ο υπερπροσδιοριστικός συντελεστής της πολιτικοεκλογικής συσπείρωσης και διαμαρτυρίας έγκειται κεντρικά στη γενικευμένη κοινωνική ανασφάλεια όπου επιδιώκεται η πολιτική κεφαλαιοποίηση της, εξ ου και η πλαισίωση του εθνικιστικού-λαϊκιστικού ευρωαπορριπτικού λόγου με δύο κυρίαρχες αιχμές-μέτωπα της περιόδου: Το διαρκές μέτωπο απέναντι στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. και το διαρκές μέτωπο απέναντι στην διογκούμενη λαθρομεταναστευτική εισβολή. Ειδικά ως προς το δεύτερο μέτωπο τούτο από τη μια πλευρά αναδεικνύει πράγματι την υπαρκτή και σοβαρή απειλή αλλά από την άλλη πλευρά πάσχει επί της ουσίας στο βαθμό που αυτή η λαθρομετανάστευση γίνεται αντιληπτή ως μια αυτοδύναμη και αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία και όχι ως ένας μακροχρόνιος στρατηγικός προγραμματισμός του πλανητικού κεφαλαίου, ως μια οργανωμένη υπερεθνική και αντεθνική αστική επένδυση εσωτερικού εποικισμού, «πολυπολιτισμικοποίησης» και κοινωνικής «τριτοκοσμοποίησης» με πολλαπλές οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές στοχεύσεις. Παραπροϊόν αυτής της ασυνειδητοποίητης συνθήκης και της ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης είναι η υποκατάσταση του αναγκαίου εθνικού και κοινωνικού συνειδητού πολέμου απέναντι στην κεφαλαιοκρατία (που σαφώς και τμήμα του είναι ο ανυποχώρητος αγώνας απέναντι στην μεταφερόμενη αλλογενή λαίλαπα) με τον αυτοτελή, αποκομμένο και αποσπασματικό αταβιστικό-αταξικό πόλεμο απέναντι σε μεμονωμένους αλλοδαπούς.


Ελλάδα: Συνειδητή Αποχή απέναντι στην αντεθνική-αντιλαϊκή κομματοκρατία.

Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου κατέγραψαν τις ενδιαφέρουσες τροποποιήσεις της ελληνική πολιτικής σκηνής με πρώτο καθοριστικό δεδομένο την ριζική αποσταθεροποίηση του παρακμιακού αντιπροσωπευτικού κομματικο-πολιτικού συστήματος και την προσανατολισμένη έκφραση της κοινωνικής αμφισβήτησης των ιστορικών κομματικών σχέσεων εκπροσώπησης με τη μορφή της ενεργητικής αποχής από την εκλογική διαδικασία. Το κυρίαρχο και πρώτο μήνυμα των ελληνικών ευρωεκλογών ήταν η μετάβαση από τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό σε μια καινούργια κοινωνικοπολιτική δυαδικότητα: Στον ένα πόλο της οι νεοταξικοί παράγοντες και φορείς της αντεθνικής-αντιλαϊκής κομματοκρατικής αντιπροσωπευτικής δειμοκρατίας. Στον άλλο της πόλο συσπειρώθηκε ένα πελώριο αξιογόνο δυναμικό λαϊκής οργής και αντίστασης που εκπροσωπήθηκε συνειδητά στην παρούσα φάση δια της αποχής. Το πρωτοφανές 47,37% ποσοστό αποχής (από 36,78% το 2004), όπου ένας στους δυο εκλογείς αρνήθηκε τη συμμετοχή στις κάλπες, έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς στην Ελλάδα η ψήφος έχει και νομική υποχρεωτικότητα αλλά και πρακτική ελκτικότητα αφού οι πελατειακές σχέσεις είναι ένα υπερκαθοριστικό στοιχείο στη δομή του πολιτικο- κομματικού συστήματος.

Σύμφωνα με τις πολιτικές στατιστικές μετρήσεις τα 2/3 αυτών που επέλεξαν την αποχή το έκαναν για πρώτη φορά. Πρόκειται αναμφισβήτητα για την Πολιτική των Μαζών (με Π κεφαλαίο ) ενάντια στην μικρο-πολιτική της κομματοκρατίας, για την Μαζική Πολιτική Απόφαση Εξόδου από το εκλογικό σώμα και το πολιτικό-αντιπροσωπευτικό σύστημα, ήτοι για μιας ιστορικής σπουδαιότητας στρατηγική τομή στους όρους της ιδεολογικοπολιτικής κουλτούρας, της συγκρότησης των δεσμών εκπροσώπησης και της κοινωνικής ηγεμονίας. Πρόκειται για την νομιμοποίηση της αποχής ως δυνητικής και δυναμικής Πολιτικής Ψήφου και την απονομιμοποίηση της κομματοκρατικής απολιτικής και ψηφοθηρικής πατρωνίας του εκλογικού σώματος. Αυτή η πραγματικότητα όσο και αν επιχειρείται από το φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ να υποβαθμιστεί και να συγκαλυφθεί διαθέτει εγγενή αυτοδυναμισμό ο οποίος δύσκολα θα χειραγωγηθεί. Η κοινωνική καταδίκη του χρεοκοπημένου κομματικού συστήματος αφορά εκτός τη κυβερνώσα νεοδημοκρατική παράταξη σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό άπαντες τους σχηματισμούς της αντιπολίτευσης. Έβλαψε εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας (ΝΔ –ΠΑΣΟΚ) και τους άλλους μικρότερους κομματικούς κατηγόρους του δικομματισμού και ευκαιριοθηρικούς παραλήπτες της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Ανυπόληπτο κομματικό σύστημα.

Αξιοσημείωτο γεγονός είναι πως το πραγματικό ποσοστό του δικομματισμού δεν είναι το εμφανιζόμενο 69% που διαμορφώνεται πάνω στον παρονομαστή του συνόλου των ψηφισάντων αλλά το πολύ μικρότερο 35,36% που προκύπτει με βάση το σύνολο του εκλογικού σώματος (9.995.992 εγγεγραμμένοι) μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί όσο και να ληφθεί υπόψη το «ακαθάριστο» των εκλογικών καταλόγων ή η περιορισμένη προσέλευση των εγγεγραμμένων Ελλήνων του εξωτερικού.

Σημαντικότατο στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος είναι η καταβαράθρωση της ΝΔ και η κατάργηση της «σταθεράς Καραμανλή» ότι δηλαδή είναι ο «προτιμότερος πρωθυπουργός» και εγγυοδότης νίκης. Η οδυνηρή ήττα της νεοδημοκρατικής παράταξης αποτυπώνεται στο γεγονός πως έχασε 977.938 εκλογείς της και 10,72 εκατοστιαίες μονάδες από το 43,01%, με το οποίο είχε πανηγυρικά καταγραφεί το 2004. Το γεγονός αυτό είναι κυρίως γέννημα της φυγόκεντρης κίνησης προηγούμενων ψηφοφόρων της λόγω της έντονης απογοήτευσης από τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική και ηθική αποδιοργάνωση και κατάπτωση. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ τυπικά «νίκησε» την ΝΔ μεν με διαφορά 4,35%, αλλά η αληθινή του δύναμη ουσιαστικά μειώθηκε αφού απώλεσε 204.468 ψήφους ως προς τις ευρωεκλογές του 2004 και 848.420 ως προς τις εθνικές εκλογές του 2007. Τα εκλογικά αποτελέσματα λοιπόν ουδόλως δικαίωσαν το ΠΑΣΟΚ αφού είναι ορατή η ανικανότητα του να προσφέρει κάποια στοιχειωδώς αξιόπιστη εναλλακτική προοπτική. Οι ίδιοι οι εκλογικoί δείκτες στην πραγματική τους διάσταση δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί φορέα και μέρος του πολιτικού προβλήματος και όχι φορέα ή μέρος της λύσης του, ότι τελικά είναι σε τροχιά γήρανσης άσχετα αν τώρα επικρατεί της Ν.Δ. και άσχετα αν ακόμη κατορθώσει στην επόμενη περίοδο μια περιορισμένη κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

Το δεύτερο λοιπόν βαθύτερο μήνυμα των εκλογών δεν είναι κάποια συντριπτική μεταβολή της συσχέτισης των δυνάμεων υπέρ ενός δήθεν «νικηφόρου ΠΑΣΟΚ» όπου ο λαός άμεσα και ένθερμα θα το έσπρωχνε να αναλάβει την κυβερνητική εντολή αλλά βασικά έχουμε την ανάδειξη και παγίωση μιας τεράστιας λαϊκής πλειοψηφίας που αρνείται πλέον στην ΝΔ την διεύθυνση της πορείας της χώρας. Ένα σημαντικό κομμάτι της προσβλέπει σε επόμενο «διαχειριστή» εξουσιοδοτώντας το ΠΑΣΟΚ ως μια παραχώρηση η εξ ανάγκης παρόλο που το αξιολογεί ως εκπρόσωπο φερεγγυότητας μηδενικής. Είναι σαφές πως η εκλογική συντριβή της ΝΔ υπονόμευσε σοβαρά την ιδεολογικοπολιτική και κομματική συνοχή της και η καραμανλική κυβέρνηση δεν διαθέτει πια τον απαραίτητο χρόνο ώστε να προσπαθήσει την ενεργητική επανενσωμάτωση των υποστηριχτών της και την ανάκτηση του απολεσθέντος κοινωνικοπολιτικού και εκλογικού εδάφους. Ένα δε σημαντικό ποσοστό της διαρροής της πέρασε μέσα στις δεξαμενές του ΛΑΟΣ που σημείωσε ευδιάκριτη εκλογική επιτυχία εκτρέφοντας παραπέρα τις φιλοδοξίες του για ένα καίριο διεμβολισμό της νεοδημοκρατικής «πολυκατοικίας» με σκοπό την ανασύσταση της δεξιάς παράταξης. Ο ΛΑΟΣ είναι ο πιο αδιαμφισβήτητος φορέας οπορτουνισμού (η «επιλογή Τζαβέλα» δεν είναι η μόνη απόδειξη) που, δημοκοπώντας κερδοσκοπικά πάνω στην εθνική κρίση και την κρίσης ασφάλειας που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, επιδιώκει με την υποστήριξη παραγόντων της ολιγαρχίας την υψηλή εκλογική, κομματική και κυβερνητική κεφαλαιοποίηση σε μια συγκυρία σχετικά ευνοϊκή για πολιτικο-κομματικές ανακατατάξεις. Μπροστά σε τούτη την εξέλιξη ο Καραμανλής αν και αντιμετωπίζει ισχυρά διλήμματα (παραμονής ή μη, χρόνου εκλογών κλπ) το πιθανότερο είναι η «φυγή του προς τα μπρος» (εκλογές την Άνοιξη με βάση τις προεδρικές) προσπαθώντας να εξισορροπήσει τη λαϊκή δυσμένεια λόγω επώδυνης οικονομικής πολιτικής με κάποιας μορφής παράλληλη ευμένεια επαναχαράζοντας κάποια περιορισμένη παρεμβατική πολιτική στους κρίσιμους τομείς του λαθρομεταναστευτικού, της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, ευελπιστώντας πως τούτο ίσως να του επιτέψει να αμυνθεί αποτελεσματικότερα απέναντι στην επιβουλή του ΛΑΟΣ. Παρόλα αυτά όποτε και να προσφύγει στις εκλογές ο ΝΔ είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει μια ήττα στρατηγικής κλίμακας πράγμα που θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις τόσο στην διατήρηση της ως παράταξης ενιαίας αλλά και γενικότερα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.


Ηττημένη Αριστερά.

Σχετικά με την αριστερά και τις διάφορες αυτοκεντρικές συνιστώσες της τα αποτελέσματα ήταν αρνητικότατα. Οι εκλογές σαφώς δεν τούς πρόσφεραν την επιζητούμενη «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να ξεπλυθεί και να επικυρωθεί η κραυγαλέα τους ιδεολογικοπολιτική τυφλότητα, όμως είναι αμφίβολο αν κάποια από αυτές «πήρε το μήνυμα». Ειδικά το ΚΚΕ βέβαια επαναβεβαίωσε επαρκώς την ηγεμονία του, κατατροπώνοντας τον ανεκδιήγητο φορέα του κοσμοπολίτικου ρεφορμισμού τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κατέρρευσε σαν πύργος της άμμου. ‘Όμως για το ΚΚΕ το 8,35% του 2009 υπολείπεται καταθλιπτικά του 9,48% του 2004 και αυτό μεταφράζεται σε διαφυγή από τις γραμμές του 152.113 εκλογέων του! Όταν λοιπόν σε μια εποχή καινοφανούς δομικής οικονομικής κρίσης και όξυνσης όλων των εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων το κόμμα αυτό όχι μόνο δεν κατορθώνει λόγω δραματικά ανεπαρκούς προσανατολισμού, ιδεολογίας και πολιτικής, να επωφεληθεί από το ξεχαρβάλωμα ενός αχρείου κεφαλαιοκρατικού πολιτικού καθεστώτος αλλά αντίθετα έχουμε λιγόστεμα των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων του τότε καλά θα κάνει ο Περισσός πριν από οτιδήποτε άλλο να πάει σε ένα «αυτοκριτικό ευχέλαιο». Εκλογική ήττα κατέγραψε και η αυτοαποκαλούμενη «επαναστατική Αριστερά» ( ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ΜΛ-ΚΚΕ, ΕΚΕ, ΟΑΚΚΕ) συνολικά αδυνατώντας, λόγω πάγιων δομικών και αξιολογικών της εμπλοκών, να αναδείξει μια εναλλακτική ριζοσπαστική-αντισυστημική ελπίδα μέσα στο γενικό και αριστερό βαλτοπέδιο. Ακόμα και οι τωρινοί 43.948 ψήφοι της υπολείπονται σημαντικά από τους 51.635 του 2004. Η απόπειρα ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ήταν δίχως θεμελιωμένη και αυθεντική οραματική, στρατηγική και τακτική ταυτότητα και χωρίς σπουδαίο πολιτικό δυναμισμό πράγμα που καθιστά αμφίβολη τη διάρκεια του εγχειρήματος.


Αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αποχή κυρίως αλλά και η κριτική ψήφος σε αριστερές αντι-ευρωενωσιακές δυνάμεις μεταξύ των άλλων εξέφραζαν την άρνηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού να υποστηρίξει παθητικά τον θεσμικό ολοκληρωτισμό και τη στρατηγική πολιτική της ευρολιγαρχίας και που εντός αυτών των πλαισίων λειτουργεί η εξαπάτηση του ευρωκοινοβουλίου το οποίο αποτελεί ένα ψευδεπίγραφο παραπλανητικό προκάλυμμα των πολυεθνικών εταιριών και της ευρω-υπερτάξης. Από καιρό τώρα καθώς το προηγούμενο επιδοτούμενο, παρασιτικό, καταναλωτικό, και απατηλό όνειρο του «ευρωπαϊκού παράδεισου» άρχισε να γίνεται εφιάλτης και η χρεοκοπημένη, αντιπαραγωγική και άνιση ταξικά και γεωγραφικά ελληνική πραγματικότητα άρχισε να αποκαλύπτεται χωρίς τα πασοκονεοδημοκρατικά εξωραϊστικά φτιασίδια, μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων πέρναγε σε μια απορριπτική επαναξιολόγηση της Ε.Ε. μια αλλαγή που όπως επισημάνθηκε σε στατιστική έρευνα, «Για πρώτη φορά το κέντρο βάρους των τοποθετήσεων αρχίζει να στρέφεται εναντίον της Ε.Ε., με το 58% περίπου της κοινής γνώμης να έχει συστηματικά και συνεκτικά αρνητική γνώμη για τις ασκούμενες σημερινές πολιτικές και μόλις το 42% θετική» (Χριστόφορος Βερναρδάκης, Κυριακ.Ελευθεροτυπία 17-5-2009).

Κατά πόσο η κλιμακούμενη λαϊκή απόρριψη των πολιτικών της Ε.Ε. θα παγιωθεί σε συνολική απόρριψη της ίδιας της Ε.Ε. επικεντρωμένη στο αίτημα εξόδου από αυτήν θα καθοριστεί κατά μεγάλο μέρος και από την εξέλιξη του γενικού προβλήματος της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης της κοινωνικής αμφισβήτησης. Ας μην αγνοείται εδώ ότι θεμελιώδες γνώρισμα των καθεστωτικών «προοδευτικών» κομμάτων είναι η αφοσιωμένη στράτευση τους στην υποστήριξη των νεοφιλελεύθερων υπερεθνικών θεσμών και αντιλαϊκών πολιτικών της Ε.Ε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το ΠΑΣΟΚ που έχει από δεκαετίες απεκδυθεί το ιδρυτικό του σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» χρεώνοντας το στην …ακροδεξιά !!! ή που δημαγωγικά επιστράτευσε προεκλογικά την περίφημη ρήση του Φρίντριχ Ένγκελς «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» προσποιούμενο πως δεν το αφορά ως κύριου φορέα και εκφραστή η άλλη βαρβαρότητα του σοσιαλφιλελευθερισμού. Ανάλογα ισχύουν και για την ρεφορμιστική κοσμοπολίτικη αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) και τον αστικό σχηματισμό των οικολόγων-πράσινων, που και οι δυο μαζί σε αγαστή σύμπνοια υποστηρίζουν «κριτικά» την στρατηγική αναγκαιότητα της Ε.Ε. και τις θεμελιωδέστερες δομές και διαδικασίες της προτείνοντας την αιθεροβασία ενός αδύνατου εσωτερικού μεταρρυθμισμού. Σε τούτο το «κλίμα» εμπλέκεται με τη πάροδο του χρόνου και η άλλη η «διεθνιστική» αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α κλπ) μα και οι «αντιεξουσιαστικοί» σχηματισμοί που σαφώς αισθάνονται και δηλώνουν αντι-ευρωενωσιακοί χωρίς όμως να τοποθετούν εδώ και τώρα, έμπρακτα και κατά προτεραιότητα στην κορυφή του «αντικαπιταλιστικού αγώνα» το ζήτημα της άμεσης εξόδου από την Ε.Ε. ενώ εκδηλώνουν σε όλους τους τόνους τις αλλεργικές τους αντιδράσεις απέναντι σε κάθε αναγκαιότητα εθνικής-λαϊκής αναδίπλωσης και αυτονομίας.

_

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Ευρωεκλογές 2009.Η Μεγάλη Απάτη της Ολιγαρχικής Δειμοκρατίας (Αναδιάταξη)

Στη Μεσόγειο θάλασσα
όπου γεννήθηκε η κουλτούρα-μας
έγιναν ελεύθερες εκλογές
ανάμεσα στη Σκύλλα
και τη Χάρυβδη.

Ψιθυριζόταν βέβαια πως οι δυο-τους
είχαν συμμαχήσει κρυφά μεταξύ-τους
αλλ΄ωστόσο οι περισσότεροι
ψήφισαν τη μια
ή την άλλη.

Περιέργως
κανένας-τους δεν έμεινε
ζωντανός
εκτός απ΄ τον Οδυσσέα.
Αυτός δεν αναγνώρισε τις εκλογές.

(Erich Fried-Κλασσική Ελευθερία Αποφάσεων)

_

Δείτε:

->“Ευρω-εκλογές: η γιορτή της «δημοκρατίας» των ελίτ.”

->“Στους βάλτους των ευρωεκλογών.”

->“Το πολιτικό σκηνικό καταρρέει.”

->“… στα λιβάδια της άρχουσας τάξης”-
“Η οικολογία του θεάματος και το θέαμα της οικολογίας.”
.
.
1-6-2009

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Πλανητικός Καπιταλισμός. Βιοτρομοκρατία και Επιχειρήσεις Ψυχολογικού Πολέμου



Καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις και ασθένειες.

Η φύση και η ανθρώπινη κοινωνία είναι δύο διακριτά αλλά και στενά επίσης διασυνδεδεμένα περιβάλλοντα ως προς την εξέλιξη των νόσων και αυτό σαφώς ισχύει και στη σημερινή «νόσο των χοίρων». Σε τελική ανάλυση έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία «φυσικοποιημένη» λόγω της ισχυρής επίδρασης των κοσμολογικών, οικολογικών και βιολογικών παραγόντων αλλά και μια φύση «ιστορικοποιημένη» λόγω της καταλυτικής μετασχηματιστικής ανθρώπινης παρέμβασης πάνω στον άμεσο φυσικό κόσμο. Από αυτή την άποψη η «ασθένεια» δεν συνιστά απλώς μια αρνητική εκδήλωση των φυσικών-βιολογικών φαινομένων αλλά και ως αναδραστικό στοιχείο ενσωματώνει μέσα της επενέργειες και παρενέργειες κοινωνικής υφής. Τα συμβάντα των νόσων γεννιόνται και εξελίσσονται μέσα σε μια καθορισμένη οικονομικοκοινωνική οργάνωση του ανθρώπινου βίου και τούτη εν προκειμένω σήμερα είναι το σύστημα-κόσμος του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Η συγκεντρωμένη και επεκτεινόμενη φτώχεια σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα σχετικά με τις εκρήξεις και τις θανατηφόρες συνέπειες των νόσων. Κραυγαλέα εικόνα της αποτελούν οι πανάθλιες βιοτικές συνθήκες μέσα στις τεράστιες παραγκουπόλεις και τα Σλαμ του κεφαλαιοκρατικού «πολιτισμού της ένδειας» όπου στοιβάζονται δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη και κυρίως στο «Νότο». Αυτό ήταν ένα από τα αποτελέσματα των ελευθερο-αγοραίων πολιτικών των κρατών και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών (όπως του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Διεθνούς Τράπεζας κλπ), των νεοφιλελεύθερων «σταθεροποιητικών» προγραμμάτων με τα οποία η πλανητική ολιγαρχία οργάνωσε την «παγκοσμιοποίηση». Οι αδιάκοπες επιθέσεις ενάντια στη δημόσια υγειονομική πρόληψη και περίθαλψη είναι για χρόνια στην ημερήσια διάταξη. Στα πλαίσια αυτής της κατάστασης η απόλυτη εξαθλίωση, ο υποσιτισμός η ανυπαρξία στοιχειωδών υποδομών στέγασης και υγιεινής γίνονται οι εισροές ενδυνάμωσης και γιγάντωσης κάθε μορφής επιδημίας.

Το πρόβλημα της φτώχειας λοιπόν μας πάει στο ζήτημα του κοινωνικού συστήματος. Διότι δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια κάτω από τους όρους του κρατικού σοσιαλισμού και της ειδικής μορφής των καθεστώτων του (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία, Κίνα, Βιετνάμ κ.λ.π.) - που βεβαίως και ήταν όροι ανασχετικοί προς το επιζητούμενο πρόταγμα της ανθρώπινης συλλογικής και προσωπικής χειραφέτησης – και ενόσω το «κατά κεφαλήν εισόδημα» ήταν χαμηλότερο (π.χ. Κίνα), οι συνθήκες στέγασης, υγείας και παιδείας του λαού ήταν ασυγκρίτως καλύτερες από τις σημερινές. Η λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, η κατανομή των πόρων και η μαζική υπευθυνοποίηση - κινητοποίηση επέτρεπαν αντίστοιχα την αποτελεσματικότερη καταπολέμηση πολλών ασθενειών και τον διπλασιασμό του μέσου όρου του προσδόκιμου της ζωής. Η πτώση του «Υπαρκτού» και η επικράτηση του καπιταλισμού ήταν επίσης μια καθολική πτώση των δημόσιων κοινωνικών υποδομών, των κοινωνικών και αγροτικών συστημάτων υγείας εγκαταλείποντας δισεκατομμύρια ανθρώπους δίχως στοιχειώδη πρόσβαση στην αναγκαία υγειονομική υποστήριξη.

Το κοινωνικό ζήτημα μας θέτει την παρουσία του κρίσιμου συστημικού δομικού διαχωρισμού μεταξύ του «αναπτυγμένου Βορρά» και του «υπανάπτυκτου Νότου». Κατάσταση που δεν περιορίζεται μοναχά στα κάθετα γεωγραφικά πλαίσια της παραδοσιακής χωρο-οργάνωσης των διεθνών καπιταλιστικών σχέσεων. Επιπρόσθετα στις αρχές του 21ου αιώνα διατρέχει ένα πλήθος ζωνών στον καπιταλιστικό Βορρά ως συνέπεια της προγραμματισμένης αποσύνθεσης (από τις οικονομικές, πολιτικές και τεχνοκρατικές ελίτ) των διεκδικητικών οργανώσεων των εργαζομένων και του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» καθώς και του σχεδιασμένου εσωτερικού λαθρομεταναστευτικού εποικισμού ακριβώς για την υποστήριξη αυτής της αποσύνθεσης. Η αντίθεση Βορρά-Νότου, η διάχυση του Νότου μέσα στο Βορρά διαφοροποιεί και δίνει καινούργιες διαστάσεις στους επιδημικούς κινδύνους των διαφόρων νόσων.

Οι πρόσφατες απειλές (γρίπη των πουλερικών, γρίπη των χοίρων κ.α.) δεν μπορεί να κατανοηθούν έξω από τη λειτουργία της κεφαλαιοκρατικής αγρο-βιομηχανικής παραγωγής, τη σύγχρονη, οικολογικά αποσταθεροποιητική και πλανητικά καταστροφική, «επανάσταση του φυτικού-ζωικού κεφαλαίου». Τέτοιας υφής νόσοι δεν είναι απλά κάποια «φυσικά συμβεβηκότα» αλλά χιμαιρικά παραπροϊόντα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και ζωής, της λειτουργίας και της πλανητικής ισχύος των αγρο-βιομηχανικών, βιοτεχνολογικών και φαρμακευτικών υπερεθνικών εταιριών καθώς και των κυβερνητικών πολιτικών που υπηρετούν πιστά αυτή την πραγματικότητα.

Με την ολοένα αυξανόμενη πλανητική αστικοποίηση και την πληθυσμιακή πυκνότητα, την πληθώρα των συγκοινωνιακών μέσων και την πρωτοφανή για την ανθρώπινη ιστορία συντόμευση του χρόνου μετακίνησης (άρα και της απόστασης), οι προϋποθέσεις για νέες παγκόσμιες επιδημίες ενισχύονται παράλληλα με την διαπιστωμένη αποτυχημένη στρατηγική του Π.Ο.Υ. ο οποία καμώνεται πως αγνοεί, στους πάσης φύσεως πανδημικούς συναγερμούς του και τις άσκοπες «ασκήσεις επί χάρτου», τον ίδιο τον τρομακτικό αφανισμό των συνθηκών δημόσιας υγείας σε ολόκληρο τον κόσμο και το γεγονός πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι ένας τεράστιος φραγμός για οποιαδήποτε δραστική αντιμετώπιση των νόσων.


Τρεις πανδημίες γρίπης στον 20ο Αιώνα.

Αν η χολέρα αποτέλεσε τη συμφορά του 19ου αιώνα, οι πανδημίες στον 20ο αιώνα εμφανίστηκαν σαν θανατερά ξέσπάσματα της γρίπης. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εκατονταετίας παρουσιάστηκαν τρεις πανδημίες γρίπης:

-1918: Ισπανική γρίπη. Η πανδημία της αποκαλούμενης ισπανικής γρίπης έγινε μέτρο σύγκρισης σχετικά με τον θανατηφόρο εξοντωτισμό που μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε άλλη μοντέρνα πανδημία. Η πιθανότερη εξήγηση είναι πως αφορούσε ένα υπότυπο Η1Ν1 της νόσου των πτηνών και ότι ξεκίνησε από στρατόπεδο του αμερικανικού στρατού στην κομητεία Haskell στο Κάνσας των ΗΠΑ κατά τον Ιανουάριο του 1918 όπου και μεταφέρθηκε από την Ανατολική Ακτή στην Ευρώπη με την άφιξη των αμερικανικών στρατευμάτων σε βάσεις στη Γαλλία [1]. Η ισπανική γρίπη ευδοκιμώντας σε ένα έδαφος κατάλληλο και καλά προετοιμασμένο από τον πόλεμο, την πείνα και την εξασθένιση των ανθρώπινων οργανισμών μεταδόθηκε σε ολόκληρη την υδρόγειο με ταχύρυθμη εξάπλωση. Υπολογίζεται ότι αρρώστησε το 20%-40% του τότε παγκόσμιου πληθυσμού. Η ασθένεια εξαφανίστηκε σχετικά γρήγορα αφού πρώτα άφησε πίσω της τουλάχιστον 50 εκατομμύρια νεκρούς, 5 φορές περισσότερους απ’ όσους άφησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στο επίκεντρο βρέθηκε η βρετανική Ινδία όπου η πενία, η πείνα και η γρίπη διαμόρφωσαν μια καταστροφική επιμαχία. Η μεγάλη πείνα προκλήθηκε από τη βρετανική εξαγωγή των πλεονασμάτων σταριού στην Αγγλία και την απόλυτη αδιαφορία των αποικιοκρατών για τις επιπτώσεις στην ινδική ενδοχώρα, στη ζωή και το θάνατο στα φτωχά χωριά. Η γρίπη έφθασε στο λιμένα της Βομβάης και διαδόθηκε εσωτερικά στις περιοχές της πείνας. Συναντώντας την παντελή απουσία συστημάτων δημόσιας υγείας προκάλεσε 12 - 20 εκατομμύρια θύματα.

-1957: Ασιατική γρίπη. Το Φεβρουάριο του 1957 ταυτοποιήθηκε στην Άπω Ανατολή ο ιός Η2Ν2 (που έως τότε προσέβαλε τα πτηνά) ως η αιτία μιας πανδημίας γρίπης που προκάλεσε 2 εκατομμύρια νεκρούς. Τα κρούσματα ήταν περισσότερα σε μαθητές, νέους και έγκυες γυναίκες. Τα περισσότερα θύματα της πανδημίας απεβίωσαν μεταξύ Σεπτεμβρίου 1957 και Μαρτίου 1958. Κατά τον John Oxford, ειδικό στους ιούς καθηγητή στο St Bart και στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Λονδίνου, «Η πανδημία το 1957 μάλλον άρχισε όταν ο ιός ξέφυγε από κάποιο εργαστήριο» [2].
.
-1968: Η γρίπη του Χονγκ Κονγκ. Στις αρχές του 1968 μια νέα πανδημία γρίπης ανιχνεύθηκε στο Χονγκ Κονγκ. Ο υπεύθυνος ιός Η3Ν2, θεωρήθηκε ως μια παραλλαγή της ασιατικής γρίπης και κόστισε περίπου 1 εκατομμύριο νεκρούς.


Η γρίπη των Χοίρων και ο Π.Ο.Υ.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή και τα ΜΜΕ το ξέσπασμα της θανατηφόρας γρίπης ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στο Μεξικό. Αυτό που σπανίως αναφέρεται από τα Media είναι πως πηγή της μόλυνσης φαίνεται να ήταν τα εκτροφεία της μεγαεταιρίας Granjas Carroll de Mexico. Η GCM είναι θυγατρική και ελέγχεται κατά 50% από την μεγαλύτερη στον κόσμο (με έδρα τη Βιργινία των ΗΠΑ) πολυεθνική επιχείρηση βιομηχανικής παραγωγής χοιρινού Smithfield Foods. Το Veratect Corporation είναι ένα κέντρο εντοπισμού νέων απειλών και επιδημιών που συνδέεται με την αμερικανική κυβέρνηση, και τα υπουργεία Άμυνας και Εσωτερικής Ασφάλειας. Στα πλαίσια του λειτουργεί το Biosurveillance . Σύμφωνα με τις εκθέσεις του στις 6 Απριλίου 2009 τοπικοί αξιωματούχοι υγείας στο Μεξικό περιέγραψαν την εκδήλωση και τα συμπτώματα μιας σοβαρής αναπνευστικής λοίμωξης στη κωμόπολη Λα Γκλόρια, 3.000 κατοίκων, της πολιτείας Βερακρούζ. Καταγράφτηκε ένας αριθμός 400 περιπτώσεων που χρειαζόταν νοσηλεία ενώ το 60% του πληθυσμού της Λα Γκλόρια είχε επηρεαστεί από την ασθένεια. Αναφέρεται επίσης ότι «οι υπάλληλοι υγείας δήλωσαν ότι δεν υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των θανάτων παιδιών και την νόσο και πως τρεις θανατηφόρες περιπτώσεις ήταν "μεμονωμένες" και "δεν είχαν σχέση" μεταξύ τους». Κατόπιν αποκαλύπτεται μια σοβαρότερη πτυχή των γεγονότων, πως «κάτοικοι πιστεύουν πως η νόσος ξέσπασε από μόλυνση που είχε προκληθεί από αγροκτήματα εκτροφής χοίρων που βρίσκονται στην περιοχή. Πιστεύουν ότι τα εκτροφεία, τα οποία λειτουργούν υπό την Granjas Carroll, ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα και το νερό του τοπικού υδροφόρου ορίζοντα, πράγμα που οδήγησε στη εστία της νόσου…Τα απόβλητα των χοιροτροφείων συνδέονται με αυτό το ξέσπασμα» [3].
.
Τα ΜΜΕ κατόπιν διέσπειραν την ανησυχητική είδηση πως 150 θάνατοι στο Μεξικό προκλήθηκαν από ένα ανθρωποκτόνο ιό Η1Ν1 των χοίρων που μεταδίδεται υπό μορφή επιδημίας και παρουσίαζαν εικόνες των κατοίκων της πόλης του Μεξικού που φορούσαν μάσκες προστασίας. Δύσκολα μπορούσε κανείς να διακρίνει αν το πρόβλημα είχε πράγματι τις παρουσιαζόμενες διαστάσεις ή υπηρετούσε πρακτικές μαζικής χειραγώγησης. Αλλά τα επίσημα στοιχεία σχετικά με την εξέλιξη του ρυθμού νοσηρότητας και θνησιμότητας τόσο για το Μεξικό όσο και διεθνώς δεν επικυρώνονταν από τους εργαστηριακούς ελέγχους. Από τους 150 θανάτους που αναφέρθηκαν προτού ακόμα ο Π.Ο.Υ. να κηρύξει πανδημία μονάχα 7 περιπτώσεις επιβεβαιώθηκαν εργαστηριακά ως λοιμώξεις από τον Η1Ν1 γεγονός που επισημάνθηκε ακόμη και από τις ίδιες τις μεξικανικές αρχές. Οι ίδιες διαβεβαίωσαν πως τα υπόλοιπα 143 αφορούσαν κρούσματα της συνήθους εποχικής γρίπης. Αυτά δεν εμπόδισαν την φρενίτιδα του πανικού. Στα αεροδρόμια του κόσμου στήθηκαν οι συσκευές ελέγχου θερμοκρασίας των επιβατών, ώστε να εντοπίζονται οι ύποπτοι φορείς της νόσου (στην Ελλάδα φαίνεται οι κυβερνώντες ήταν μάλλον σίγουροι πως ακόμα και οι χιλιάδες λαθρομετανάστες που εισέρχονται καθημερινά στη χώρα, θα πέρναγαν για έλεγχο από το Ελ. Βενιζέλος). Ο Π.Ο.Υ. σήμανε συναγερμό «έκτακτης ανάγκης» και οι πωλήσεις των αντι-ιικών φαρμάκων κατά της γρίπης (Tamiflu και Relenza) των φαρμακευτικών πολυεθνικών Hoffman-La Roche και GlaxoSmithKline μέσα σε λίγες ημέρες σημείωναν ρεκόρ

Είναι όμως σίγουρο πως η γρίπη των χοίρων γεννήθηκε στο Μεξικό και πέρασε στους ανθρώπους ή το ανάποδο; Νέα στοιχεία πως καναδικοί χοίροι μολύνθηκαν από τον Η1Ν1 μέσο του ανθρώπου διαμορφώνουν καινούργια περίεργα δεδομένα. Στις αρχές Μαΐου 2009, οι καναδέζικες αρχές υγείας σε έκθεση τους σχετικά με ένα εκτροφείο χοίρων στην επαρχία Αλμπέρτα του Καναδά επεσήμαναν ότι αυτό είχε μολυνθεί από τη γρίπη H1N όταν ένας μεξικάνικος ξυλουργός πέρασε από το εκτροφείο της Αλμπέρτα στις 14 Απριλίου 2009. Στις 24 Απριλίου 2009 από σύνολο 2.200 χοίρων μολύνθηκαν οι 220. Και τώρα το υπό διερεύνηση μέγα ερώτημα είναι εάν το συμβάν στο εκτροφείο Αλμπέρτα είναι η πηγή της μόλυνσης και αν τούτο θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την βιομηχανική χοιροτροφία της Βόρειας Αμερικής [4].

Όλα τούτα είναι ψιλά γράμματα τόσο για τον Π.Ο.Υ. όσο και το CDC. Ο μεν Π.Ο.Υ. εκτιμάει την ύπαρξη ενός καινούργιου «άγνωστου μέχρι πρότινος στελέχους Η1Ν1 της γρίπης τύπου Α» διαφορετικού από εκείνο που προκαλεί περιοδικές εκδηλώσεις της συνήθους γρίπης στους ανθρώπους. Το δε Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Λοιμωδών (CDC) στην Ατλάντα των ΗΠΑ ανακοίνωσε τέτοια κρούσματα γρίπης σε Καλιφόρνια και Τέξας. Κατά το CDC το νέο μεταλλαγμένο στέλεχος Η1Ν1 είναι διαφορετικό επειδή περιέχει ανάμικτο γενετικό υλικό. Ένα «κοκτέιλ» τεσσάρων διαφορετικών ιών: της γρίπης των χοίρων Β. Αμερικής, της γρίπης των πτηνών Β. Αμερικής, της ανθρώπινης γρίπης H1N1 και ενός στελέχους της γρίπης των πτηνών που συναντάται στην Ασία και την Ευρώπη. Πρόσφατα στο περιοδικό Science δημοσιεύθηκε μελέτη από μια διεθνή επιστημονική ομάδα (Ερευνητές της Συνεργασίας Ταχείας Εκτίμησης Πανδημιών του Π.Ο.Υ.) με επικεφαλής τον επιδημιολόγο Νιλ Φέργκιουσον του Αυτοκρατορικού Κολεγίου του Λονδίνου. Κατ΄ αυτήν «είναι ένας ιός που σχεδόν σίγουρα θα προκαλέσει παγκόσμια πανδημία» όπως δήλωσε ο Φέργκιουσον. Κατά την μελέτη επίσης ο νέος υπότυπος γρίπης είναι ανάλογα επικίνδυνος με τον ιό της Ασιατικής γρίπης του 1957 μα λιγότερο επικίνδυνος όσο ο υπότυπος που προκάλεσε την πανδημία της ισπανικής γρίπης το 1918 (πηγή: πρακτορείο Reuters). Στα πλαίσια αυτά ο Π.Ο.Υ. συνεχίζει να διατηρεί το επίπεδο συναγερμού στο «πέντε», δηλαδή στα όρια της πλήρους πανδημίας (που είναι το «έξι»). Όμως δεν υπάρχει ουδεμία προφανής επιστημονική αιτιολόγηση για αυτήν την διάδοση του σκηνικού του τρόμου. Η υποψία είναι πως μεταξύ των άλλων οι ιμπεριαλιστικές ελίτ μπροστά στις συνέπειες της χρηματο-οικονομικής κρίσης και τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιστάσεις ανακάλυψαν τη χρησιμότητα μιας καινούργιας «11ης Σεπτεμβρίου».
.
.
Πραγματικές και «εικονικές» κερδοφόρες πανδημίες.
.
Αυτή η βασισμένη σε αμφίβολα επιστημονικά δεδομένα παραφροσύνη επαναλήφθηκε κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος SARS το 2003, τη χρονιά του πολέμου της Νέας Τάξης στο Ιράκ. Με το SARS εμφανίστηκαν 8.000 κρούσματα και 800 θύματα. Ο Π.Ο.Υ. κήρυξε πανδημία το Μάρτιο του 2003. Τα ΜΜΕ έσπερναν τον μαζικό εκφοβισμό με αναφορές πως έρχεται αρρώστια «χειρότερη και από το AIDS». Στα αεροδρόμια των Η.Π.Α. κατηύθυναν τους επισκέπτες από την Ν.Α. Ασία σε εξετάσεις ενώ παγκόσμια οι «ειδήμονες» παρότρυναν για μαζικούς αντιγριπικούς εμβολιασμούς. Όταν οι φαρμακευτικές πολυεθνικές ξεπούλησαν τα αποθέματα η υστερία κόπασε και ο Π.Ο.Υ. απέσυρε την ταξιδιωτική καραντίνα που είχε επιβάλει σε μια σειρά χώρες (Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ, Κίνα, Μαλαισία). Γενικότερα, οι ασιατικές οικονομίες δέχτηκαν βαρύ πλήγμα και σύμφωνα με την Τράπεζα Ασιατικής Ανάπτυξης η ζημιά που οφείλεται στην επιδημία ανήλθε στα 18 δισεκατομμύρια δολάρια ενώ ο τομέας που επηρεάστηκε ειδικότερα από τις μειώσεις της επισκεψιμότητας (κατά 20% έως 70%) ήταν αυτός του τουρισμού [5]

Το 2005-2006 ο Η5Ν1, η αποκαλούμενη νόσος των πουλερικών είναι η επόμενος εχθρός. Ο ιός εντοπίζεται σε κοτόπουλα των υπερεντατικών εκτροφείων της Ν.Α Ασίας και το σύνθημα που πέρασε ήταν πως πλησιάζει η «τρομερή πανδημία που πιθανά θα προκληθεί από την μελλοντική μετάλλαξη του Η5Ν1». Τον Σεπτέμβρη του 2005 γίνεται στη Μάλτα επιστημονικό συνέδριο για τη γρίπη. Παίρνουν μέρος πολλοί ειδικοί επιδημιολόγοι. Χορηγοί ήταν μεγαεταιρίες αντι-ιικών φαρμάκων και αντιγριπικών εμβολίων. Οι επιδημιολόγοι ανάφεραν ότι «αργά ή γρήγορα θα υπάρξει πανδημία» Ύστερα από το συνέδριο αυτό αρχίζει μια εκφοβιστική σταυροφορία των ΜΜΕ άνευ προηγουμένου. Ο δε γενικός διευθυντής του Π.Ο.Υ. δηλώνει ότι «Δεν γνωρίζουμε το πότε, αλλά μια πανδημία θα πραγματοποιηθεί». O πανικός και ο φόβος του θανάτου αξιοποιείται από την κυβέρνηση Μπους και με τη συνδρομή του Π.Ο.Υ. χρεώνονται τα κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής των μικρών οικογενειακών εκμεταλλεύσεων ως φορείς της νόσου αντί να ελεγχθούν οι ανθυγιεινές εγκαταστάσεις των μεγάλων βιομηχανικών ορνιθοτροφείων. Αυτό είχε ως συνέπεια την οικονομική εξόντωση των μικρών αγροτών ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις όπως η Tyson Foods του Αρκάνσας των ΗΠΑ και η Charoen Pokphand Group του Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης ανοικοδομούσαν την βιομηχανική παραγωγή πουλερικών προς όφελός τους.

Επίσης από τον Οκτώβριο του 2005 το αμερικανικό Πεντάγωνο υποχρέωσε σε μαζικό εμβολιασμό όλο το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο [6]. Το Νοέμβριο του 2005 η κυβέρνηση Μπους απευθύνθηκε στο Κογκρέσο με ένα σχέδιο κόστους 7,1 δισ. δολ. ώστε να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της έρευνας, της προμήθειας και της αποθήκευσης αντι-ιικών φαρμάκων με το κυρίαρχο επιχείρημα της επείγουσας ετοιμότητας για την επικείμενη πανδημία γρίπης. Από τα 7,1 δισ. δολ. τα 2,8 δισ. θα χρηματοδοτούσαν έρευνα και τεχνογνωσία για εμβόλια σχετικά με τον ιο Η5Ν1, τα 1,2 δισ. αφορούσαν αγορά και διάθεση 20 εκατομμυρίων δόσεων εμβολιασμού και 1,8 δισ. την αποθήκευση των προμηθευόμενων αντι-ιικών φαρμάκων [7]. Ο Μπους επίσης σε λόγο του στο Κέντρο των Εθνικών Ιδρυμάτων Υγείας υποστήριξε την ανάγκη νομοθετικής προστασίας των Φαρμακευτικών πολυεθνικών από πιθανές αγωγές σε ενδεχόμενες παρενέργειες των νέων εμβολίων. Επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο πλήθος χωρών και οργανισμών εντάχθηκαν σε διαδικασίες συγκέντρωσης 1,9 δισ. δολ. για τη χρηματοδότηση του «πολέμου ενάντια στη γρίπη των πουλερικών». Όλα αυτά λοιπόν πρόσφεραν μια ευνοϊκότατη χρονική συγκυρία για την κερδοφορία των βιοτεχνολογικών-φαρμακευτικών πολυεθνικών όπως Gilead Sciences, Hoffman-La Roche, GlaxoSmithKline, Sanofi-Aventis κ.α. Γι αυτές πράγματι ήταν η χρονιά που «η κότα γεννά χρυσά αυγά».

Tamiflou και Relenza ήταν τα δύο κύρια φάρμακα που πάνω τους στηρίχτηκε ο «αντι-ιικός πόλεμος» απέναντι στην νόσο των πουλερικών. Το Tamiflu, παράγεται από την ελβετική φαρμακευτική Hoffman-La Roche και το Relenza το κατασκευάζει η αγγλική φαρμακευτική GlaxoSmithKline. Ειδικά το Tamiflu με το πατρονάρισμα της κυβέρνησης Μπους διαφημίστηκε και διαδόθηκε διεθνώς ως η πανάκεια στη γρίπη Η5Ν1. Πριν να έρθει στην Ουάσιγκτον τον Ιανουάριο του 2001, ο Ράμσφελντ ήταν πρόεδρος της βιοφαρμακευτικής εταιρείας, Gilead Sciences στην Καλιφόρνια. Η Gilead Sciences κατέχει τα αποκλειστικά παγκόσμια δικαιώματα ευρεσιτεχνίας για το Tamiflu που παράγει η ελβετική φαρμακευτική Hoffman-La Roche. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στο τύπο, υπολογίζεται πως ο Ράμσφελντ ως ο μεγαλύτερος κάτοχος μετοχών στην Gilead (που λάβαινε το 10% της κάθε δόσης Tamiflu που έδινε η Roche) έβγαλε το 2004-2005 γύρω στα 25 εκατομμύρια δολάρια κέρδη απ' την άνοδο των μετοχών της Gilead, τις οποίες διατήρησε στην κατοχή του παρότι ήταν υπουργός Άμυνας. Τα αποθεματικά της Gilead από 258 εκατ. δολάρια το 2004 τώρα ξεπερνούν τα 1,53 δισ. δολάρια [8]. Η μαζική χρήση του Tamiflu χαρακτηρίστηκε από σοβαρές παρενέργειες. Περιέχει συστατικά που θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν σοβαρότατες συνέπειες για το ανθρώπινο αναπνευστικό σύστημα ενώ σύμφωνα με επισημάνσεις συχνά προκαλεί ναυτία, ζάλη και άλλα συμπτώματα. Σύμφωνα με τον ιαπωνικό τύπο πολλά παιδιά στα οποία χορηγήθηκε το φάρμακο παρουσίασαν ψυχική αποδιοργάνωση με απόπειρες αυτοκτονιών (άλμα στο κενό από τα παράθυρα). Το FDA εξέδωσε προειδοποιητική ανακοίνωση η οποία αναφερόταν σε 12 θανάτους παιδιών και σε ιατρικές εκθέσεις για σοβαρές ψυχικές και σωματικές βλάβες (παραισθήσεις, καρδιακές και πνευμονολογικές διαταραχές κ.α.) [9]

Ως προς την «πανδημία» της νόσου των πουλερικών έχουν πεθάνει συνολικά περίπου 250 άτομα από την εμφάνισή του ιού H5N1 το 2005. Οι περισσότεροι θάνατοι ήταν στην Ν. Α. Ασία μέσα σε ένα πληθυσμό που μετριέται με δισεκατομμύρια !!!.

Θα μπορούσε η επέλαση συγκεκριμένων ιών της γρίπης να έχει δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα εργαστηριακών γενετικών τροποποιήσεων; Ο Leonard Horowitz, ειδικός στη δημόσια υγεία και μελετητής των γενετικών τροποποιήσεων για στρατιωτικούς σκοπούς ανάφερε πως κάτι τέτοιο είναι πιθανό να παραχθεί στο εργαστήριο με στόχο την ψυχολογική χειραγώγηση των πληθυσμών [10]. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσίευση στο Bloomberg στις 13 Μαΐου 2009, ένας προεξέχων επιστήμονας που συμμετέχει άμεσα στις έρευνες ανάπτυξης του Tamiflu, ο καθηγητής Adrian Gibbs του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου (ANU), δήλωσε ότι ο ιός H1N1 πιθανώς να «προέκυψε από τον εργαστηριακό πειραματισμό ή την παραγωγή του εμβολίου». Σύμφωνα με τον Adrian Gibbs « θα μπορούσε να είναι ένα λάθος»που συνέβη σε μια μονάδα παραγωγής εμβολίου ή ο ιός θα μπορούσε να έχει πηδήσει από έναν χοίρο σε ένα άλλο θηλαστικό ή ένα πουλί πριν φθάσει στον άνθρωπο» [11].

Από τις πρώτες κιόλας εκθέσεις μόλις εκδιπλώθηκε η γρίπη των χοίρων, μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα «έκτακτης ανάγκης», εκφοβισμού και φόβου και της συνακόλουθης υπερβάλλουσας ζήτησης, οι ερευνητές δουλεύουν ασταμάτητα νυχθημερόν στα βιοτεχνολογικά και φαρμακευτικά ερευνητικά κέντρα για να βρουν νέα εμβόλια και φάρμακα, που θα «σώσουν» την ανθρωπότητα από τον Α/Η1Ν1. Οι τιμές των αντι-ιικών αποθεμάτων των πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών ωθήθηκαν στα ύψη. Tamiflu και Relenza αντιμετωπίστηκαν ως εκείνα τα υπερπολύτιμα φάρμακα που είναι απαραίτητα «δια πάσαν νόσον...». Μέχρι στιγμής Tamiflou και Relenza διανέμονται με φρενήρη ρυθμό σε όλες τις ενδιαφερόμενες χώρες και τα αποθέματά τους έχουν ήδη εξαντληθεί παρόλο που είναι αβέβαιο κατά πόσο μπορεί να είναι αποτελεσματικά κατά του νέου στελέχους, το οποίο είναι γενετικά διαφορετικό από άλλα στελέχη γρίπης. Η Hoffman-La Roche και η GlaxoSmithKline έχουν προσκληθεί από τον Π.Ο.Υ. να αυξήσουν την ετοιμότητα τους για επέκταση των διαθέσιμων αποθεμάτων σε πιθανολογούμενη πανδημία. Η Hoffman-La Roche απάντησε ότι ήδη μπορεί να διαθέσει προς χρήση 3 εκατομμύρια δόσεις θεραπευτικής αγωγής, αλλά μια περαιτέρω παραγωγή θα απαιτούσε ίσως και οκτώ μήνες.


Τα ΜΜΕ ως διαχειριστές του μαζικού κοινωνικού εκφοβισμού.

Ο οικονομικός Τρόμος με εργαλεία την απόλυτη εξαθλίωση, την μαζική φτώχεια, τις ξέφρενες απολύσεις, την εκτεταμένη ανεργία, τον γενικευμένο λαθρομεταναστευτικό εποικισμό, τα εξουθενωτικά εμπάργκο κατά των «κρατών-παριών», δεν μπορεί παρά να διαπλέκεται με τον στρατιωτικοπολεμικό Τρόμο που όψεις του είναι η εισβολή και κατοχή κρατών και περιοχών, οι ανελέητοι πολύνεκροι βομβαρδισμοί κατά αμάχων και η προγραμματισμένη καταστροφή των ζωτικών φυσικών κοινωνικών και τεχνικών υποδομών που χρειάζονται για την επιβίωση ενός λαού. Ο ψυχολογικός Τρόμος, με σκοπό τον καθολικό εκφοβισμό, την αδιαμαρτύρητη πειθάρχηση και την αγελαία υποταγή των μαζών στις πολιτικές των ελίτ συνδυάζεται με τις στρατηγικές της αρπαχτικής κερδοφορίας των υπερεθνικών εταιριών και είναι ο τρίτος άξονας ο οποίος συμπληρώνει και μορφοποιεί την επιθετική καπιταλιστική ολοκληρωτική τριάδα.
.
Την τελευταία δεκαετία η ολιγαρχική καπιταλιστική στρατηγική του κοινωνικού ψυχολογικού πολέμου αντλεί τα μέσα της από μια πλούσια προπαγανδιστική φαρέτρα: Από την απειλή της Αλ Κάιντα, τον Μπιν Λάντεν και τα πυρηνικά του Σαντάμ Χουσεϊν για να αιτιολογηθούν οι πολεμικές επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, την επισειόμενη (σαν ένα ατύχημα της φύσης) χρηματοοικονομική κρίση και τις αντιξοότητες του διεθνούς ανταγωνισμού ώστε να δικαιολογηθούν ως τάχα αντικειμενικές αναγκαιότητες οι μισθολογικές και κοινωνικές περικοπές, οι σκανδαλώδεις κρατικές επιδοτήσεις προς τις χρηματιστικές και γενικότερα τις επιχειρηματικές ελίτ, οι μαζικές απολύσεις και η ανεργία, μέχρι το συνδρόμο SARS, την νόσο των πτηνών και τώρα τη γρίπη των χοίρων ούτως ώστε με τη συνδρομή των ΜΜΕ να προωθηθεί η πολιτική του προγραμματισμένου βιο-τρομοκρατικού εκφοβισμού σε μαζική και παγκόσμια κλίμακα.

Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ, έως τις 17 Μαϊου 2009. διαπιστώθηκαν 8.480 επιβεβαιωμένα κρούσματα της νέας γρίπης σε 39 χώρες. Σε 72 έχουν ανέλθει οι θάνατοι από τον ιό, εκ των οποίων οι 66 έχουν σημειωθεί στο Μεξικό, 4 στις ΗΠΑ, 1 στον Καναδά και 1 στην Κόστα Ρίκα [12].

Αυτό που είναι προκλητικά σκανδαλώδες σχετίζεται με την εκκωφαντική υποπληροφόρηση και παραπληροφόρηση των ΜΜΕ καθώς ο τρόπος που καλύπτουν την σημερινή περίπτωση του Α/H1N1 (γρίπη των χοίρων) τελικά επάγεται στην έκθεση ενός επικρεμάμενου νέου «μαύρου θανάτου». Ενός επαπειλούμενου κινδύνου για μια πανδημία με εκατομμύρια θύματα και αυτό ως μια υποτιθέμενη κλιμάκωση νέου τύπου. Η καθοδηγημένη τούτη εκφοβιστική υστερία φαίνεται πως απευθύνεται σε «λωτοφάγους» που έχουν ταϊστεί με τον «ανθό της λησμονιάς» ώστε να αγνοηθεί το γεγονός πως ετησίως και υπό κανονικές συνθήκες η εποχική γρίπη επιφέρει 500.000 έως 1.000.000 θύματα [13].

Και όχι μόνο αυτό. Αλλά παράλληλα ας λάβουμε υπόψη πως με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς κάθε χρόνο πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι από αιτίες που, υπό διαφορετικές κοινωνικές προϋποθέσεις, κατά μεγάλο μέρος θα μπορούσαν να περιοριστούν, όπως:

-40 εκατομμύρια άνθρωποι από πείνα
-17,5 εκατομμύρια άνθρωποι από καρδιαγγειακά νοσήματα
-7,4 εκατομμύρια από καρκίνο
-2,2 εκατομμύρια από εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες
- 2 εκατομμύρια από ατμοσφαιρική μόλυνση
- 2 εκατομμύρια από AIDS
-1,6 εκατομμύρια από φυματίωση
-1,2 εκατομμύρια από τροχαία ατυχήματα
-1,1 εκατομμύρια από αυτοκτονίες
- 1 εκατομμύριο από ελονοσία [14].
_
17 - 5 -2009
.
.
.
.
[14]-Πηγές:
.
._

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Τσάβες και Ομπάμα (αναδιάταξη)



Ο Ούγκο Τσάβες στις 7-6-2008 δήλωνε: «Θα ήθελα να αρχίσω την προετοιμασία του εδάφους ούτως ώστε με τον επόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να συνεργαστούμε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο εναντίον της πείνας, να σώσουμε τον κόσμο από την επισιτιστική κρίση, την ενεργειακή κρίση και την αλλαγή του κλίματος» !!!

Σήμερα 22-3-2009 ο ηγέτης της Μπολιβαριανής Επανάστασης έδειξε να κατάλαβε μάλλον το σφάλμα εκείνης της ανεδαφικής προσδοκίας για τον Ομπάμα και επανήλθε αποκαθιστώντας τα πράγματα: «Πάει και με κατηγορεί για εξαγωγή της τρομοκρατίας. Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι είναι ένας αξιολύπητος αδαής, θα πρέπει να διαβάσει και να μελετήσει λίγο για να καταλάβει την πραγματικότητα»

Μόνο που χρειάστηκε ένα εννιάμηνο ώστε όχι μόνο ο Τσάβες αλλά και άλλοι, «παρασυρμένοι» από την ομπαμική γοητεία, ριζοσπάστες της αριστεράς να ξυπνήσουν απότομα...
_


==> «Λάιφ στάιλ Ιμπεριαλισμός. Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα»

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Η κρίση και ο μιμητικός πριμιτιβισμός



Ο κόσμος βρίσκεται ενώπιον μιας καινοφανούς κρίσης που στην έναρξη της εκδηλώθηκε ως χρηματοπιστωτική αλλά που στην πορεία της αποκτάει τα χαρακτηριστικά μιας καθολικής αποσταθεροποιητικής εξάπλωσης όλων των αντινομιών του παγκόσμιου συστήματος . [1]

Ο όρος κρίση προέρχεται από την αρχαιοελληνική γλώσσα, στην οποία «κρίσις» σήμαινε διαχωρισμός, διάζευξη / επιλογή, απόφαση / έρις, φιλονικία / έκβαση, αποτέλεσμα. Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά ορίζουν τα σημαινόμενα μιας κρίσιμης καμπής, μιας μετάβασης στην οποία διαπλέκεται ο «κίνδυνος» και η «ευκαιρία» όπου η ανάπτυξη των αντιφάσεων είναι πλήρης και για τούτο θα πρέπει να ληφθούν «στρατηγικές» αποφάσεις διαρθρωτικών μετασχηματισμών. Αυτό δε, καθίσταται ακόμα πιο επιτακτικό όταν δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια τοπική, εθνική ή περιφερειακή ακαταστασία αλλά με μια οικουμενική καταλυτική διατάραξη και αποσυναρμογή όλου του συστήματος η οποία έχει τη ροπή να έλκει και να απορροφάει στην περιδίνηση της πλείστα κεντρικά, περιφερειακά, εθνικά και τοπικά υποσυστήματα σε ολόκληρο τον άξονα Βορρά - Νότου.

Σήμερα με την επέκταση των τάσεων της χρηματοπιστωτικής - τραπεζιτικής κατάρρευσης και τη ραγδαία διαπίδυση της αποδιοργάνωσης στην «πραγματική οικονομία» γεννιέται μια πρωτοφανής κατάσταση που δεν έχει άλλο παρόμοιο προηγούμενο σε ολόκληρη την εκατονταετία. Αυτό που τώρα βασιλεύει είναι η διαλεκτική της εκτεταμένης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, η μαζική απαξίωση κεφαλαίων και εργασιακής δύναμης. Οι γραμμές του πλανητικού «εφεδρικού στρατού» διαρκώς διογκώνονται και τα εκατομμύρια των νέων θυμάτων, των απολυμένων και των υποαπασχολουμένων νεοπληβείων του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού τρόπου εκμετάλλευσης και ζωής στοιβάζονται στην ανάπτυξη της απόλυτης εξαθλίωσης.

Ποια όμως μπορεί να θεωρηθούν ως τα κύρια στοιχεία της τωρινής κρίσης;

-Το πρώτο είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια συστημική κρίση υπερσυσσώρευσης που έχει χαρακτήρα οικουμενικό ενώ σε αυτήν εμπλέκονται όλες οι απελευθερωμένες παγκόσμιες αγορές (χρήματος, κεφαλαίου, εμπορευμάτων, εργασίας), δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Το καπιταλιστικό σύστημα - στριμωγμένο στην εύθραυστη σχέση που ορίζεται από την αντίφαση μεταξύ της επεκτεινόμενης πλανητικής υπερσυσσώρευσης και της διακίνησης των χρηματοοικονομικών κεφαλαίων από τη μια και της χαμηλόρυθμης παραγωγικής τους χρήσης από την άλλη – οδηγήθηκε στη γενική και ανεξέλεγκτη αστάθεια.

-Το δεύτερο είναι πως θα έχουμε μια παρατεταμένη φάση αποπροσαρμογών και αναπροσαρμογών τόσο των αντικειμενικών όσο και των υποκειμενικών δρώντων δυνάμεων του συστήματος. Εν μέσω της συρρικνούμενης οικονομικής ανάπτυξης η πολυεπίπεδη παγκόσμια πάλη των τάξεων (παρά τη παρούσα σχετική νηνεμία) είναι πιθανό να λάβει εντονότερες μορφές και είναι αυτή που σε τελική ανάλυση θα «μορφοποιήσει» την όλη διαδικασία της μετάβασης από το προηγούμενο πρότυπο οικουμενικής καπιταλιστικής συσσώρευσης και ρύθμισης σε ένα επόμενο.

-Το τρίτο στοιχείο είναι πως οι άμεσες επιπτώσεις της κρίσης σαφώς είναι με τον άλφα ή βήτα τρόπο άκρως οδυνηρές για τη συντριπτική πλειοψηφία, για τους μη έχοντες. Παράλληλα επίσης θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ακόμα πιο οδυνηρή μπορεί να αποβεί ολόκληρη η μακρά πορεία μετάβασης προς νέες διάδοχες καταστάσεις ενδεχομένως ακόμα χειρότερες από τις προηγούμενες. Και αυτό διότι η αντίφαση ανάμεσα στο επίπεδο των «αντικειμενικών δυνάμεων» του συστήματος και σε αυτό των «υποκειμενικών δυνάμεων» είναι στους πάντες ορατή. Η πλημμυρίδα της παγκόσμιας οικονομικής αποσταθεροποίησης βρίσκει το επίπεδο των λαϊκών κινημάτων στον καπιταλιστικό «Βορρά» σε υπανάπτυκτη έως αποπροσανατολισμένη κατάσταση και τούτο με την ιστορική συμβολή της ρεφορμιστικής αριστεράς ενώ οι υποκειμενικές αντισυστημικές συνομαδώσεις κινούνται στο στάδιο των σποραδικών αντιστάσεων που ενίοτε λαμβάνουν την όψη εκρηκτικών ξεσπασμάτων που όμως εύκολα χειραγωγούνται ή καταπνίγονται από την ολιγαρχία και τις καθεστωτικές δυνάμεις της. Έτσι η πλειοψηφία των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων καθηλώνεται στη φαταλιστική και φοβική ανοχή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, μια πραγματικότητα που μπορεί να μεταβληθεί μονάχα στο βαθμό που οι ενωμένες αντισυστημικές δυνάμεις κατορθώσουν να εξυψωθούν σε εκείνο το αποτελεσματικό επίπεδο αυτοσυνείδησης και πράξης επικαθορίζοντας ηγεμονικά την ευρύτερη και κρίσιμη συγκυρία στην οποία ζούμε και προσφέροντας προοπτική στους τομείς της ανθρώπινης απελευθέρωσης και επιβίωσης.

Οι κάθε είδους απολογητές της κεφαλαιοκρατικής οργάνωσης του ανθρώπινου βίου, ύστερα από την κοσμοϊστορική δραματική πτώση του κρατικού σοσιαλισμού, εόρταζαν χρόνια τώρα την επικράτηση της απέναντι στον «κομμουνισμό» και διαβεβαίωναν την ανθρωπότητα για την αμετάκλητη και τελεσίδικη περαίωση της ιστορίας. Τώρα, μεσούσης της κρίσης της «αοράτου χειρός» και καθώς οι προσεισμοί της προμηνύουν τον επόμενο «πολιτικό κύκλο» των κοινωνικών αντιμαχιών, έχουν καταπιεί την αυτοδοξολογική και αυτοδικαιωτική τους γλώσσα στο ιδεολογικό επίπεδο με την ίδια ένταση που απλώνουν επιθετικά τη μακριά και ορατή τους χείρα πάνω στους απόκληρους τούτου του δικού τους κόσμου. Διότι «τω καιρώ ετούτω» αποκαλύπτονται στην επιφάνεια οι θεμελιώδεις κινητήριοι ελκυστές της οικουμενικής κοινωνικής «διαλεκτικής» καθώς σε Δύση και Ανατολή διαψεύδεται ολοκάθαρα ο φενακισμός των μαζικοδημοκρατικών καταναλωτικών και παρασιτικών ψευδαισθήσεων συναντώντας μια ωμή, συνθλιπτική και αδιέξοδη πραγματικότητα ενώ ο κόσμος προετοιμάζεται «ηφαιστειακά» να εκραγεί με τη συνδρομή της δημογραφικής - πληθυσμιακής «βόμβας» και την πολλαπλασιαζόμενη μαζική αδυναμία για πρόσβαση στα πιο ζωτικά φυσικά, κοινωνικά και οικολογικά αγαθά, δηλαδή τα αναγκαία βιοτικά μέσα της αυτοσυντήρησης. Και αυτό εξ αιτίας της ιστορικής ληστρικής αρπακτικότητας και καταστροφικότητας του κεφαλαίου.

Η εξάπλωση της κρίσης σε συνδυασμό με την απουσία σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εθνοκρατικών και κοινωνικών δικτύων προστασίας ρευστοποιεί όλες τις σταθερές για την πιο στοιχειώδη αυτοεπιβίωση και ο τρομοκρατικός ανεμοστρόβιλος της ανεργίας και της απόλυτης ένδειας αρχίζει να σαρώνει τον πλανήτη από τις ΗΠΑ ως την Ανατολική Ευρώπη και από τη Ρωσία ως την Κίνα. Είναι λοιπόν παραπάνω από βέβαιο πως, καθώς η πολιτική αρχίζει να αποκτά ολοένα και περισσότερο ένα επιπρόσθετο βιολογικό - επιβιωτικό χαρακτήρα (και απουσιάζει προς το παρόν ένα απελευθερωτικό πρόταγμα οργανωμένης στρατηγικής διεξόδου), θα γίνουμε μάρτυρες ενός ιδιότυπου κοινωνικοπολιτικού μιμητικού πριμιτιβισμού. Ήτοι μιας πρωτόγνωρης και πρωτόγονης μορφής κοινωνικών ερίδων, συγκρούσεων και συνομαδώσεων που θα συνδιαμορφώνουν τις μικρές ή μεγάλες δίνες μιας μεταβατικής εποχής καταιγιστικής ανομικής αταξίας και με δεσπόζουσες:

-Τις τυφλές, απονενοημένες και αποϊδεολογικοποιημένες εξεγέρσεις (ένα από τα γνωρίσματα άλλωστε και των ελληνικών «δεκεμβριανών»).

-Την εισαγωγή δυσβάσταχτων αλλοδαπών δημογραφικών επιβαρύνσεων (γενικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση) ως αποτέλεσμα περισσότερο της ολιγαρχικής επιχειρηματικής και (δικομματικής – διακομματικής) πολιτικής βούλησης και διαπλοκής και λιγότερο των «αφύλαχτων συνόρων». Ειδικά στην Ελλάδα η αλλοδαπή δυτικόδουλη «αστική» μας τάξη αξιοποιώντας τον μακροχρόνιο υπερδανισμό της χώρας αποφάσισε από χρόνια να κάνει μπίζνες εγκαθιστώντας μαζικά στο εσωτερικό τους δικούς της πλέον δούλους και με αυτούς να σχηματίσει τη καινούργια και απόλυτα ποδηγετημένη αλλοδαπή εργατική της τάξη. Όποιος κλείνει τα μάτια μπροστά στην καθοδηγημένη λαθρομετανάστευση και στο μεταμοντέρνο σκλαβεμπόριο που προωθεί γενικότερα η ολιγαρχία και δεν αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα π.χ. τα 2 εκατομμύρια μετανάστες στην Ελλάδα και την αυριανή εξέλιξή του τότε είτε είναι βαθιά νυχτωμένος είτε είναι επιστρατευμένος σε τούτη τη διαπλοκή [2]. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τις συνέπειες της αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε μια αυξανόμενη πληθυσμιακή πυκνότητα (με διαρκώς διογκούμενο λαθρομεταναστευτικό δυναμικό) και στην ενδεχόμενη καθολική μαζική εξαθλίωση λόγω της κρίσης και του διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού. Μια από αυτές (όχι η μοναδική) θα ήταν η επικυριαρχία της ψευδεπίγραφης αντιπαράθεσης μεταξύ της ρατσιστικής αταβιστικής ακροδεξιάς (με την επιζήτηση λύσεων αυταρχικών) και της κοσμοπολίτικης πριμιτιβιστικής ψευτοαριστεράς (με την επιζήτηση των λύσεων της αποδιοργανωτικής Σοροσιανής «πολυπολιτισμικότητας»).

-Ένα νέο κύκλο πρακτορευόμενης, μιλιταριστικής «ένοπλης προπαγάνδας» και αιματηρής ατομικής τρομοκρατίας πάνω στην οποία θα δικαιολογηθεί η ακόμα μεγαλύτερη διακρατική και ενδοκρατική ενίσχυση και σκλήρυνση των αμερικανικών και ευρωατλαντικών ελεγκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών.

-Την απρόσκοπτη μεγέθυνση και κοινωνική εδραίωση μιας συγκεκριμένης παράνομης «επιχειρηματικής» μορφής του κεφαλαίου που είναι βεβαίως η μοναδική στο να προσλαμβάνει ενόσω όλες οι άλλες του μορφές θα απολύουν. Πρόκειται για το «εγκληματικό κεφάλαιο» σε αλληλεξάρτηση με το οποίο θα ακμάζουν κάποια άλλα συνδικάτα, τα «συνδικάτα του εγκλήματος».
.
_
.
.
.
[2]-Και είναι εντυπωσιακός ο στρουθοκαμηλισμός της πλειοψηφίας της «αριστεράς» - και δεν αναφέρομαι μόνο στον πολύμορφο νεοταξικό σχηματισμό μέσα σ΄ αυτήν - απέναντι σε τούτο το φαινόμενο, όταν εδώ και 150 χρόνια οι Κ.Μαρξ – Φρ.Ενγκελς επανειλημμένα είχαν αναφερθεί στο πρόβλημα αυτό. Ο Καρλ Μαρξ σε γραφτό του στις 15 Μαρτίου 1865 μεταξύ των άλλων προειδοποιούσε ότι «Ο σκοπός…της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάικα, δηλαδή η διαιώνιση της δουλείας». Ο Φρίντριχ Ένγκελς σημείωνε επίσης πως «η μετανάστευση …διαχωρίζει τους εργάτες σε δύο σύνολα: τους γηγενείς και τους αλλοδαπούς… Για να σχηματιστεί ένα ενιαίο κόμμα από όλους αυτούς απαιτούνται εντελώς ασυνήθιστα ισχυρά κίνητρα. Συχνά υπάρχει ένα ξαφνικό, ορμητικό ξέσπασμα, αλλά το μόνο που χρειάζεται η μπουρζουαζία είναι να περιμένει υπομονετικά, και τα ετερόκλητα στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαλυθούν ξανά».
Marxists Internet Archive:=>The International Working men's Association, A warning.
=>Engels to Sorge, London, December 2, 1893.
.
.
(Γιώργος Καπαρός 9.3.2009)


Λήψη pdf