εθνική λαϊκή αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πολυεθνικό εποικισμό (ΙΙ)

(Μέρος 2)


Το ελληνικό μεταναστευτικό πρόβλημα

Έπειτα από τη πτώση του «Υπαρκτού», η πασοκονεοδημοκρατική ολιγαρχία από την αρχή της δεκαετίας του ’90 επέβαλε την μεταναστευτική πολιτική της σε μια αποδοτική επιμαχία με την ανεθνική αριστερά, τις επιχορηγούμενες ΜΚΟ της Νέας Τάξης και την κρατικοδίαιτη ΓΣΕΕ. Η πρώτη υλοποίησε και εξειδίκευσε στη χώρα το κατευθυντήριο ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα της οίκησης της από αλλοδαπούς μετοίκους (στη πρώτη φάση κυρίως από Αλβανούς και στη σημερινή με Πακιστανούς) ως φοβερό όπλο κοινωνικού εκβιασμού των κυριαρχούμενων τάξεων, διαβρώνοντας σε βάθος τα ριζώματα της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας. Οι δεύτεροι ανέλαβαν ένα ρόλο πολιτικο-ιδεολογικής αστυνομίας προτάσσοντας από την μια την διεθνιστική υποδοχή των παράνομων μεταναστών και από την άλλη το ασύδοτο «κυνήγι μαγισσών» απέναντι σε όλους όσους αντιδρούσαν βαφτίζοντας τους ως «εθνικιστές», «ξενοφοβικούς», «ρατσιστές» και με άλλα πολλά ολοκληρωτικά στερεότυπα. Το λαθρομεταναστευτικό σχέδιο της ολιγαρχίας ήταν μια πλευρά του γενικού της προτάγματος που σκόπευε στη συντήρηση και αναπαραγωγή ενός στρεβλού, παρασιτικού και υπερχρεωμένου οικονομικού μοντέλου σε συνδυασμό με την διάσωση του πατερναλιστικού - πελατειακού πολιτικού μοντέλου. Η προσωρινή νόθα ψευδοευημερία, βασισμένη όχι σε κατακτήσεις ισόρροπης-βιώσιμης-αυτοδύναμης ανάπτυξης και δίκαιης κοινωνικής εισοδηματικής κατανομής αλλά στην ανεμπόδιστη αλλογενή μετοικεσία στο έδαφος και στη ζωή της Ελλάδας καθώς και στον ανεξέλεγκτο καθολικό δανεισμό, απέκρυβε τη γενική εθνική, οικονομικο-κοινωνική και πνευματική υπανάπτυξη και αποανάπτυξη της χώρας.

Κι αυτή ακόμα η κατεστημένη ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, υποτιθέμενος φορέας του λεγόμενου «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» και παραδοσιακός ιδεολογικός μηχανισμός ταυτισμένος και οικειοποιούμενος το έθνος, φαίνεται πως έχει ολοκληρωτικά (πλην φωτεινών εξαιρέσεων) παραδοθεί αμαχητί (ιδίως μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου) στην πολυπολιτισμική νεοπλασία με την οποία πειραματίζεται η ιμπεριαλιστική νεοταξική στρατηγική για την κατάλυση της εδαφικής ιστορικής και πολιτισμικής οντολογίας του ελληνισμού. Έτσι δεν προξενεί καμιά εντύπωση πως σε πρόσφατη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος συμφώνησαν στη συνεργασία Κράτους-Εκκλησίας για στην προώθηση θεμάτων «σε τομείς όπως της πρόνοιας, της φτώχειας και των μεταναστών». Το «κλίμα» αυτό εξηγεί και την παρουσία του Αρχιεπισκόπου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, για την απόδοση ιθαγένειας και την πολιτογράφηση των μεταναστών.

Κατά τη δεκαετία του ΄90 η Ελλάδα έγινε λοιπόν ο κύριος προορισμός για ένα τεράστιο αριθμό Βαλκάνιων (πρώτα-πρώτα Αλβανών) και Ανατολικοευρωπαίων παράνομων μεταναστών με σοβαρές παρενέργειες στον εθνικό και κοινωνικό της ιστό . Στη δεκαετία του 2000 η χώρα μετατρέπεται σε κύρια «πύλη εισόδου» και αποδέχεται τα μεγάλα κύματα των Ασιατών και (λιγότερο) των Αφρικανών μετοίκων (κυρίως από Πακιστάν, Μπανγκλαντές, Αφγανιστάν, Ινδία, Ιράκ, Σομαλία, κ.α.). Η Τουρκία ευνοεί την διάβαση από τα εδάφη της των ασιατών λαθρομεταναστών καθώς ακολουθεί ενάντια στην Ελλάδα μια υψηλή στρατηγική «soft war» ώστε να αλλοιωθεί και να αποσυντεθεί η εθνολογική της συγκρότηση. Έτσι κατ΄ έτος, προωθούμενοι από την Τουρκία, επιδράμουν δια των ανατολικών θαλασσίων οδών του Αιγαιακού Αρχιπελάγους εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες και το μεγαλύτερο ποσοστό τους φθάνει τελικώς στην Αττική αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας. Το τίμημα που έχουν καταβάλει στους ξένους και ντόπιους δουλεμπόρους ανάλογα με τη χρονιά και την απόσταση της χώρας προέλευσης είναι από 2.000 έως και 10.000 ευρώ κατ΄ άτομο. Όσοι δεν εξοφλούν την οφειλή ή απειθαρχούν στους σκλαβεμπόρους συχνά πληρώνουν με την ίδια τη ζωή τους. Ένας αριθμός των μετοίκων αυτών που έρχονται στην Ελλάδα έχει ως τελικό προορισμό διαφορετικές χώρες (κυρίως του Βορρά) της Ε.Ε. Αυτοί όμως που κατορθώνουν να μεταβούν και να παραμείνουν σ΄ αυτές είναι ελάχιστοι καθώς όσοι πιαστούν εκεί υποχρεώνονται βάσει του Συμφώνου «Δουβλίνο ΙΙ» να ξαναγυρίσουν πίσω στην πρώτη χώρα εισόδου, δηλαδή στην Ελλάδα. Έτσι η χώρα μας, καταγγελλόμενη από τους ΟΗΕδες και τους Ευρωατλαντιστές ανθρωπιστές «εταίρους» της για παραβίαση δικαιωμάτων και κάκιστες συνθήκες στα «Κέντρα Υποδοχής», μετατρέπεται από αυτούς σταδιακά στο μεγάλο ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» του ασιατικού «εφεδρικού στρατού». Σχετικά με το ζήτημα της κοινωνικής ένταξης των εισερχόμενων αλλοδαπών μαζών παρατηρείται μια ορισμένη διαφοροποίηση. Στους μεν Βαλκάνιους και Ανατολικοευρωπαίους, παρότι ήταν δεδομένες οι αρνητικές επιπτώσεις εισόδου τους στη χώρα, έχει αποδοθεί κατά μεγάλο μέρος η ιδιότητα του νόμιμου μέτοικου. Ένα μέρος εξ αυτών, καθώς είναι φορείς σχετικά μη ανταγωνιστικών ανθρωπολογικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων, φαίνεται πως ακολουθεί ως ένα βαθμό μέσα από πλήθος προβλήματα και αντιφάσεις μια πορεία κοινωνικής ένταξης. Με την μεγάλη πλειοψηφία όμως των ασιατών (μουσουλμάνων) και άλλων υπάρχει ένα κρισιμότατο ζήτημα καθώς: α) Η εγκατάσταση τους αναδεικνύει δύο διαφοροποιημένες «μεταναστευτικές μερίδες» στην Ελλάδα. Τους Βαλκάνιους και Ανατολικοευρωπαίους που απασχολούνται για ένα μέσο μεροκάματο των 40 ευρώ και τον «εφεδρικό στρατό» των ασιατών που είναι πρόθυμοι να εργαστούν νυχθημερόν για 10-20 ευρώ συντελώντας στην όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασιακής δύναμης. β) Σήμερα είναι ήδη μεγάλος ο αριθμός τους και η απειλή να καταπνίξουν τη χώρα στο μέλλον επικρέμαται στον ορίζοντα. γ) Η εξυφαινόμενη ολιγαρχική μηχανογραφία για νομική πολιτογράφηση και νομιμοποίηση πλήθους εξ αυτών αποκρύβει το θεμελιακό γεγονός πως η περιχαρακωμένη πολιτισμική, θρησκευτική και εθνοτική τους ιδιοπροσωπία μπλοκάρει δομικά κάθε προοπτική ουσιαστικής ένταξης και ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία.

Για τις υποταγμένες στην ιμπεριαλιστική τάξη ελληνικές ελίτ η επιλογή της υλικής και πνευματικής εκποίησης του έθνους είναι γενικότερα ο τρόπος διατήρησης της δοτής γενικής κυριαρχίας τους. Το επινόημα του εύκολου συνδυασμού λαθρομεταναστευτικής επένδυσης και οικονομίας δανεισμού, εμπέδωσε την ελληνική «παθογένεια» και έγινε ο καθοριστικότερος κρίκος σε μια αλυσίδα προηγούμενων κρίκων ξεπουλήματος της χώρας. Επιπρόσθετα όμως η εγκληματική για την ύπαρξη του Ελληνισμού ολιγαρχική υποδοχή των αλλεπάλληλων παράνομων μεταναστευτικών εισροών είχε 7 ειδικότερες διαστάσεις:
α) Απετέλεσε στη φάση δομικής καπιταλιστικής κρίσης την κύρια μέθοδο για τη συμπίεση του κόστους (στηρίζοντας την οικονομικότητα-ανταγωνιστικότητα) και τη διασφάλιση μιας επαυξημένης επιχειρηματικής κερδοφορίας.
β) Χρησίμευσε ως το όργανο εξόντωσης της γηγενούς ελληνικής εργατικής τάξης και ανάδειξης μιας καινούργιας πλήρως απαξιωμένης και απόλυτα εξαθλιωμένης εργασιακής δύναμης με επικυρίαρχη πλέον την αλλογενή της πλευρά.
γ) Υποβοήθησε την πολιτική του κίβδηλου εκσυγχρονισμού δια της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ .
δ) Πλαισίωσε την υποστήριξη όχι ενός οράματος βιώσιμης οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής αυτοσυγκρότησης της χώρας αλλά την υποκατάστασή του από την κερδοσκοπική γκλαμουριά και εργολαβία των ολέθριων Ολυμπιακών Αγώνων.
ε) Απέκρυψε το μεγάλο κενό από την παντελή απουσία κοινωνικού κράτους με την γέννηση και επέκταση του προτύπου της ιδιωτικής-ατομιστικής εξυπηρέτησης όλων των αναγκών που σχετίζονται με την παροχή προσωπικών υπηρεσιών, την οικιακή οικονομία, τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ασθενών κ.ο.κ. και την κάλυψη του (ανάλογα την προσωπική-οικογενειακή εισοδηματική δυνατότητα) με την φθηνή λαθρομεταναστευτική απασχόληση.
στ) Υποβοήθησε σημαντικά την διατήρηση της καχεκτικής παραγωγικής δομής της χώρας ενώ ταυτόχρονα ενίσχυσε την καταναλωτική ζήτηση. Αυτή όμως καλύφθηκε από τις αυξανόμενες εισαγωγές επιβαρύνοντας δραματικά το εξωτερικό ισοζύγιο της Ελλάδας το οποίο συσσώρευε τεράστια ελλείμματα (2008, 18% του ΑΕΠ) σε όφελος των πλεονασμάτων της Εσπερίας, ιδιαίτερα της Γερμανίας [1], καθώς και της Κίνας.
ζ) Σε συνδυασμό με την παραγωγική παρακμοποίηση του τόπου τροφοδότησε την εκτίναξη του ποσοστού ανεργίας (πρωτίστως στον ελληνικό ενεργό πληθυσμό) που τείνει να φτάσει τα υψηλά ισπανικά επίπεδα. Η εικοσάχρονη εισαγωγή λαθρομεταναστών, έναντι εξαγωγής γηγενών επιστημόνων (πάνω από μισό εκατομμύριο στην Εσπερία), γίνεται ταφόπλακα για οποιαδήποτε επιβιωτική ανάταξη και ανάταση του έθνους.

Ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της αθρόας εισροής, υποδοχής και ένταξης των λαθρομεταναστών στην ελληνική αγορά εργασίας είναι η πλήρης ελαστικοποίηση της, με την εξασφάλιση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης κάτω από ένα πανάθλιο καθεστώς αμοιβών, ωραρίων, ανασφάλιστης και επισφαλούς «μαύρης εργασίας». Το γεγονός αυτό έχει καθηλώσει την εγχώρια οικονομία σε έντασης εργασίας και ασθενούς τεχνολογικής συγκρότησης. Οι μετανάστες διοχετεύονται παντού, στον πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα της οικονομίας και οπωσδήποτε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στον λεγόμενο Τομέα ΙΙ, δηλαδή αυτόν της παραοικονομίας. Περίπου το 75% των αλλογενών δουλεύουν στη βιομηχανική και βιοτεχνική μεταποίηση, στις κατασκευές, στο κλάδο του τουρισμού (ξενοδοχεία-εστιατόρια-μπαρ) και στον άτυπο κλάδο της «οικιακής οικονομίας» (πηγή: Γ.Γ. ΕΣΥΕ). Εν έτει 2010 το σύνολο των τομέων και επιχειρήσεων της ελληνικής οικονομικής βάσης, εξαιρουμένου (μέχρι πότε;) του δημοσίου τομέα, εξαρτάται πλέον απόλυτα από την μεταναστευτική αλλοδαπή εργασιακή δύναμη. Αυτή δεν απασχολείται μοναχά στις ανειδίκευτες θέσεις (που ψευδώς προπαγανδίζεται ότι αποφεύγουν οι Έλληνες) αλλά έχει αρχίσει να καταλαμβάνει διαρκώς και τις πιο τεχνικά ειδικευμένες θέσεις (εκτοπίζοντας τους ντόπιους) ενώ συνολικά κατακτά όλο και μεγαλύτερα μερίδια σε σχέση με το ελληνικό εργατικό δυναμικό στον παραγωγικό πληθυσμό της Ελλάδας.[2] Η διαδικασία τούτη είναι βέβαιο πως στο μέλλον θα ανοίξει διάπλατα τις πύλες σοβαρότατων εσωτερικών φυλετικών-κοινωνικών συγκρούσεων απροσδιόριστης έκβασης καθώς στη χώρα ηγεμονεύει ο διεθνιστικός δεξιός και αριστερός εθνικός μηδενισμός.

Από το 2009 η ντόπια πολιτική ολιγαρχία κυρίως για λόγους επικοινωνιακούς και για να διασκεδάσει τις ανησυχίες και την ανασφάλεια του ελληνικού λαού εναπόθεσε στην Ε.Ε. την δικιά της ευθύνη για τη «διαφύλαξη» των ελληνικών θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο από τις πολλαπλασιαζόμενες ασιατικές λαθρομεταναστευτικές ορδές που προωθεί η Τουρκία με στόχο την πολυεθνική οικιστική κατάπνιξη της Ελλάδας. Ευκαιρίας δοθείσης οι ευρω-τεχνοκράτες άρχισαν να παραβιάζουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και να εκχωρούν το Αιγαίο στους Τούρκους. Ο αρμόδιος Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Διαχείριση της Επιχειρησιακής Συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα των κρατών μελών της Ε.Ε (FRONTEX), στο «τεχνικό επίπεδο» αποδέχτηκε σε μυστικές απόρρητες διαπραγματεύσεις σχετικά με την έρευνα και διάσωση όλες τις τουρκικές αξιώσεις για τη συγκυριαρχία και διχοτόμηση του Αιγαιακού Αρχιπελάγους. Αυτά δε ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2009 υπό την σκανδαλώδη απουσία της κυβέρνησης Καραμανλή, της υπουργού εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη και με την κάλυψη της σουηδικής προεδρίας της Ε.Ε. [3]


Ανεθνική Αριστερά και λαθρομετανάστευση

Παντού σε πλανητικό επίπεδο, στην Εσπερία και στη χώρα μας ο πολυπολιτισμικός «αντιρατσισμός» είναι η πιο επιθετική πλευρά της κυρίαρχης ιδεολογίας της ιμπεριαλιστικής ολιγαρχίας που ενοποιεί τα κόμματα της και τις ΜΚΟ της σ΄ ένα αρραγές μέτωπο προσταγής και επιβολής. Παντού εντυπωσιάζει η έμπρακτη υπόκλιση μεγάλου μέρους της αριστεράς σε αυτό το μέτωπο, στια σχέδια των Ελίτ και ειδικά στα εθνοαποδομητικά τους προγράμματα. Προσφάτως ένα τέτοιο πρόγραμμα αποφασίστηκε πέρυσι, στις 14-17 Μαϊου 2009 στην Αθήνα, από τους παγκοσμιοποιητές της περιβόητης Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Εδώ χάραξαν ένα επιθετικό πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης και της συστημικής αναδιάρθρωσης με την επικράτηση της άποψης για χρονική επιβράχυνση της χρηματοοικονομικής κατάπτωσης σε συνδυασμό με την μεγαλύτερη συρρίκνωση των λειτουργιών του εθνικού κράτους (ερευνητική πηγή ο Daniel Estulin) [4]. Αν αγνοήσουμε τα ευέλικτα και εύληπτα ιμπεριαλιστικά πλάνα τότε είναι αδύνατο να εξηγηθούν τα ζητήματα που ανακύπτουν με την καθοδηγημένη λαθρομετανάστευση και γιατί τελικά συνευρίσκονται σε μια «πεμπτοφαλαγγίτικη» νεοταξική συντροφιά άπαντες οι νεοφιλελελέυθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, «αριστεροί» και «αντιεξουσιαστές», «ανθρωπιστές» και «αντιρατσιστές». Σε μια κακόηχη μεγάλη «συγχορδία» με τις πολυεθνικές και τους ντόπιους εργοδότες, το εγκληματικό κεφάλαιο και τους σκλαβεμπόρους, τους μπίζνεσμαν «λευκής σαρκός» και τους ναρκέμπορους, τους δουλοκτήτες του τράφικινγκ και τους προαγωγούς. Τα 4 απόλυτα θέσφατα τούτου του πολύχρωμου οικουμενιστικού νεοταξικού μπλόκ που αποτελούν ταυτόχρονα τους κεντρικούς προπαγανδιστικούς άξονες του ανεθνικού κρετινισμού είναι: α) «Ανοικτά σύνορα», δηλαδή ελεύθερη διεθνής διακίνηση των εργαζομένων και όλων των προσώπων γενικότερα ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να εξασφαλίζεται ανεμπόδιστα. β) Όσοι διαφωνούν και στέκονται εμπόδιο είναι «ξενοφοβικοί», «αντιανθρωπιστές» και «ρατσιστές». γ) Άπαντες οι μη νόμιμοι εισερχόμενοι μετανάστες είναι πρόσφυγες και δικαιούνται ασύλου. δ) Η απρόσκοπτη είσοδος μεταναστών εκτός από νόμιμο ανθρώπινο δικαίωμα ωφελεί γενικότερα την εγχώρια οικονομία κλπ κλπ. Η αριστερή και η αντιεξουσιαστική συνιστώσα αυτού του μπλοκ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, εξαλείφει ταχυδακτυλουργικά από το «βλέμμα» της την διευθυνόμενη διακίνηση και εισαγωγή των αλλοδαπών πληβείων από το υπερεθνικό κεφάλαιο και τους τοπικούς θεσμούς του. Αδιαφορεί παντελώς για την ανεξέλεγκτη οικονομική, κοινωνική και εθνική απορρύθμιση, την ολοκληρωτική αποδιοργάνωση της ντόπιας εργατικής τάξης, την μισθολογική συρρίκνωση, την έκρηξη της ανεργίας, την καλπάζουσα εγκληματικότητα που συσσωρεύεται αποδοτικά ως μαφιόζικο εγκληματικό κεφάλαιο, την υποβάθμιση δημόσιων χώρων και οικιστικών και γεωγραφικών ζωνών, τη γενική κατάρρευση των υλικών και άϋλων όρων ζωής όλων.

Πρόκειται λοιπόν για μια συστημική αριστερά η οποία έχει ενεργά αποδεχτεί στη πράξη τις βασικές αρχές των νεοφιλελεύθερων υποτιθέμενων αντιπάλων της, για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων και την αποεθνοποίηση. Η κοινωνική της οντολογία και η κοσμοεικόνα της είναι απόλυτα «προμαρξική» (και αντιμαρξική) αφού είτε αρέσκεται στην χρησιμοθηρική παρερμηνεία είτε εναντιώνεται πεισματικά στο να στοχαστεί δημιουργικά πάνω στο βασικό πλαίσο που διορατικά είχαν θέσει οι Μαρξ-Εγκελς και η Πρώτη Διεθνής Ένωση των Εργατών για την μετανάστευση. Όπου σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο:
1.Ο εφοδιασμός της εγχώριας αγοράς εργασίας με αλλοδαπούς εργάτες ρίχνει τους μισθούς και την υλική, ηθική και πολιτιστική κατάσταση της ντόπιας εργατικής τάξης.
2.Η μετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε δύο ετερόκλητα σύνολα, τους γηγενείς και τους αλλοδαπούς και υπονομεύει κάθε προοπτική ταξικής επαναστατικής ενότητας.
3.Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διαιώνιση της δουλείας
4.Η «Διεθνής Ένωση Εργατών» οφείλει να προστατεύει την αγωνιζομένη εγχώρια εργατική τάξη δείχνοντας δια της πειθούς στους ξένους εισαγόμενους εργάτες την οδό επιστροφής στις χώρες τους.

Τούτη η «αριστερή απάθεια» μπροστά στην αλλοδαπή εποικιστική εισβολή και κατοχή δεν είναι μόνο ένα ζήτημα νοηματικής αντιστροφής της «διεθνιστικής αλληλεγγύης» ή ιδεολογικής διαστροφής αλλά είναι παράλληλα και ένα πρόβλημα «υλικών συμφερόντων». Η καθεστωτική αριστερά συμπεριφέρεται και ως εκπρόσωπος των αναγκών (για χρήση φθηνής αλλοδαπής εργασιακής δύναμης) των υποστηρικτών της στο πανίσχυρο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, των ελευθεροεπαγγελματιών της στις κατασκευές και πολλούς άλλους οικονομικούς κλάδους, των νεόπλουτων διανοουμένων της που εξυπηρετούνται ποικιλοτρόπως από τους σύγχρονους αλλογενείς πληβείους. Η μετανάστευση δεν είναι η μοναδική διακύβευση όπου επαληθεύεται η αντεργατική-αντιλαϊκή μετάλλαξη της αριστεράς. Υπάρχουν πολλές ακόμα περιοχές από την εθνική εξωτερική πολιτική, την οικονομία, την εκπαίδευση και την πνευματική ζωή που πραγματώνεται επίσης αυτή η μετάλλαξη. Με βάση αυτή την εμπεδωμένη «κομματική» πραγματικότητα, η εκλογική και κοινωνική επιρροή τούτης της αριστεράς διαρκώς θα υποχωρεί. Καθώς ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα των εγχώριων εργατικών και λαϊκών μαζών θα προσανατολίζεται σε μια όλο και μεγαλύτερη επιβιωτική «ζήτηση ασφάλειας», μπροστά στην αφασική πολιτική της αριστεράς, το κενό θα επιχειρούν να το καλύψουν οι οργανωτικοί σχηματισμοί και οι σπεκουλάτορες της ακροδεξιάς.

Η κυρίαρχη ιδεολογική πτέρυγα των οικουμενιστικών αριστερών σχηματισμών είναι αδύνατο πια να καμουφλάρει την νοηματική της στειρότητα σκιαμαχώντας ενάντια στα όποια περιφερόμενα φαντάσματα του στείρου σωβινιστικού-φυλετικού ιδεώδους. Ανάλογα το ίδιο είναι αδύνατο να κρύψει την πολιτική της γυμνότητα γινόμενη όχημα στήριξης της εθνοαποδομητικής-λαθρομεταναστευτικής στρατηγικής της κεφαλαιοκρατίας μπερδεμένη μέσα στα δίχτυα του πλαστού δίλημματος «διεθνισμός»/«αντιρατσισμός» vs «εθνικισμός»/«ρατσισμός». Αυτό που διακυβεύεται ανεπανόρθωτα είναι ο αντιιμπεριαλιστικός –πατριωτικός –ταξικός χαρακτήρας της αριστεράς. Η πλειοψηφία αυτής της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και οι μικροομάδες της) εγκαταλείποντας από καιρό αυτόν τον αντιιμπεριαλισμό-πατριωτισμό (που τα θεμέλια του υπερκαθορίστηκαν πάνω σε αιματηρές χωρο-χρονικές, εδαφικές και ιστορικές μήτρες) είναι πια παντελώς ανίκανη να συνδιαλλαγεί και να υπερασπιστεί τον λαό-έθνος, που δέχεται πολύμορφη συνολική επίθεση και άρα τίθεται εδώ κατά προτεραιότητα ο «Νυν υπέρ πάντων ο Αγών» επιβίωσης. Το κοσμοπολίτικο προσχηματικό «αντιεθνικιστικό» / «αντιρατσιτικό» της μέτωπο έχει μεταβάλει αυτή την αριστερά εκτός από εθνομηδενιστική και σε αταξική. Διότι όταν η θεώρηση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων ορά τα πράματα υπό τη παραμορφωτική οπτική της πολυπολιτισμικής «ανοικτής κοινωνίας» του OSI τότε αυτή η στρατηγική «όραση» μετατρέπει αυτή την αριστερά σε αταξική αφού αρνείται να δει πως με την γιγάντια καπιταλιστική λαθρομεταναστευτική επένδυση ναρκοθετείται καίρια τόσο το εθνικό όσο και το κοινωνικό-ταξικό ζήτημα στην Ελλάδα. Ειδικά για το ΚΚΕ η (κατ εξαίρεση) ιστορική έκπληξη διαδραματίστηκε στην περίοδο της τριπλής Γερμανικής-Ιταλικής-Βουλγαρικής κατοχής όταν τέθηκε επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πράγμα που επέτρεψε να «ξεχαστεί»; η παλαιότερη ανιστόρητη αντιπατριωτική και ψευτοδιεθνιστική του στάση στο «Μικρασιατικό» και στο «Μακεδονικό». Σήμερα στο μέγα καπιταλιστικό εγχείρημα της λαθρομεταναστευτικής διάλυσης της εργατικής τάξης και του έθνους, η στάση του ΚΚΕ και γενικότερα της πλειοψηφίας της αριστεράς αποτελεί το ακόμα χειρότερο καινούργιο της «Μικρασιατικό» και «Μακεδονικό»…


Η ακροδεξιά στρέβλωση

Οι νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές σε συσχέτιση με την λαθρομεταναστευτική λαίλαπα οδηγούν στη καθολική απορρύθμιση και επιδεινώνουν την κοινωνική και εθνική κρίση. Ευδιάκριτο τμήμα των παραδοσιακών μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων τείνει να καταστραφεί και να προλεταριοποιηθεί. Ντόπιοι εργατοϋπάλληλοι ρίχνονται κάθε μέρα στη μεγάλη αδυσώπητη χοάνη της ανέχειας. Κάτοικοι των λαϊκών γειτονιών αισθάνονται πάνω στο πετσί τους την οικιστική και καθολική υποβάθμιση του χώρου ζωής τους από την λαθρομεταναστευτική κατοχή και την ανομική δράση των ανεξέλεγκτων συμμοριών της. Αποτέλεσμα το μεγάλο «κενό ασφάλειας» το οποίο βιώνουν οι γηγενείς γύρω από τα μεγάλα θέματα της ανεργίας, της φτώχειας, της εγκληματικότητας, της εκποίησης των «ασημικών» της χώρας, της υπονόμευσης της πολιτισμικής ταυτότητας κ.α. Το κενό αυτό, βοηθούντος του αριστερού εθνομηδενιστικού κρετινισμού, προσφέρει μια «χρυσή ευκαιρία» προς αξιοποίηση από τους φορείς του χώρου της πατριδοκάπηλης συστημικής ακροδεξιάς. Ο μεγαλύτερος πολιτικός σχηματισμός με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση αυτού του χώρου είναι ο ΛΑΟΣ.

Ο ΛΑΟΣ αυτοαποκαλείται ως ο φορέας του «πατριωτικού παρεμβατισμού» σε «ανατροπή με το σάπιο κατεστημένο». Μεταποιεί και εγγράφει στο λόγο και τη δράση του νεοσυντηρητικές ιδεολογικές προσλαμβάνουσες που αντλούν το υλικό τους από τα παλιότερα κατεστημένα ρεύματα της μεγαλοϊδεατικής μεθερμηνείας του ελληνικού ιρρεντεντισμού-εθνισμού και της αντιδραστικής ταύτισης του έθνους με την εκκλησία και το («αστικοτσιφλικάδικο») κράτος. Ρεύματα που μορφοποιήθηκαν αργότερα στη παράδοση του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Ο ρηχός και ανέξοδος σωβινισμός του βρίσκεται σε συνάφεια με την προβολή ενός αυταρχικού κρατισμού και ενός δημοκοπικού λαϊκισμού στα κοινωνικά ζητήματα που συναρθρώνει πεποιθήσεις της ιστορικής λαϊκής δεξιάς έως και ορισμένες ψευτοαριστερές μικροαστικές «αντιπλουτοκρατικές» αναφορές, με σκοπό την αποδοτικότερη διεισδυτικότητα στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Κεντρικό στοιχείο στη φυσιογνωμία του ΛΑΟΣ είναι το διαρκές αίτημα για ένα ισχυρό αστυνομικό κράτος καθώς θεωρεί πως η καταστολή και η τάξη είναι κύριες προϋποθέσεις για να κινηθεί μπροστά η χώρα. Ο κάλπικος εθνικισμός του βρίσκεται μονίμως σε «μαχητική συνύπαρξη» με την Νέα Τάξη της οποίας αμφισβητεί κάποιες πλευρές (π.χ. αυτές που αφορούν το «Μακεδονικό») αποδεχόμενο άλλες, τις θεμελιωδέστερες όπως την οικονομία αγοράς και την παγκοσμιοποίηση, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, τις ιμπεριαλιστικές σχέσεις Βορρά- Νότου, το σιωνιστικό Ισραήλ κ.ο.κ. Καταγγέλλει την λαθρομετανάστευση, «τη διαφθορά και τη σήψη» κ.α. αποκρύβοντας πως πρόκειται για συγκεκριμένα αποτελέσματα των ιμπεριαλιστικών κεφαλαιοκρατικών δομών αποδεχόμενο και υπηρετώντας πιστά τις αιτίες τους δηλαδή αυτές τις δομές. Η γενική πολιτική του ΛΑΟΣ κινούμενη στη βαλτώδη ατραπό κερδοσκοπικής πατριδεμπορίας και του πολιτικαντικού παρλιαμενταρισμού, αρνούμενη επί της ουσίας την υποστήριξη ενός πραγματικού εθνικοανεξαρτησιακού κινήματος, υψώνει τώρα την παντιέρα του «δημοψηφίσματος για την ιθαγένεια» με συλλογή υπογραφών κλπ. Πρόκειται όχι μόνον για μια ανέξοδη «άσκηση επί χάρτου» καθώς δημοψηφισματική δικαιοδοσία έχει συνταγματικά μονάχα η κυβέρνηση αλλά και μια άκρως αυθάδικη παλινωδία όταν ο αρχηγός του ο Γιώργος Καρατζαφέρης δήλωνε στις 27 Απρίλη 2007 «Η ερμαφρόδιτη κατάσταση που επικρατεί σήμερα προσβάλλει τους μετανάστες αλλά και την εικόνα της χώρας η οποία αρνείται πεισματικά να πάρει θέση σε αυτό το φλέγον θέμα. Από τη στιγμή που γεννιέται σε έναν τόπο το παιδί πρέπει να παίρνει αυτόματα την υπηκοότητα του συγκεκριμένου κράτους και βεβαίως, εάν θέλει, να παίρνει και της χώρας από την οποία προέρχεται η οικογένειά του» [5].

Παραδίπλα και σε συνάφεια με τα προηγούμενα, η εξωκοινοβουλευτική ακροδεξιά ναρκισσεύεται με τη σειρά της στα φυλετικά κάτοπτρα των «μαχητικών πνευμάτων» της, πως ενσαρκώνει τάχα την νοητική και πρακτική απάντηση απέναντι στην διογκούμενη λαθρομεταναστευτική απειλή. Όμως η δράση της πάσχει όχι μόνο «επί της διαδικασίας» αλά και επί της ουσίας» αφού είναι ιδεολογικοπολιτικά ανήμπορη να κατανοήσει α) τα καθοριστικά δομικά αίτια του φαινομένου, β) τις γενικότερες στρατηγικές που αυτή εξυπηρετεί καθώς και γ) τους αναγκαίους τρόπους μιας στρατηγικής αντίστασης. Η αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια, η συνολική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης, όλα αυτά δεν αποδίδονται κατ΄ αρχήν και κυρίαρχα στον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό της καπιταλιστικής ολιγαρχίας και στις κοινωνικές συνέπειες της εξουσίας της άλλα κατ’ αποκλειστικότητα στους λαθρομετανάστες. Η λαθρομετανάστευση γίνεται αντιληπτή ως μια αυθύπαρκτη και αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία και όχι ως ένας μακροχρόνιος στρατηγικός προγραμματισμός του πλανητικού και του εγχώριου κεφαλαίου με πολλαπλές οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές στοχεύσεις. Όπου μια από αυτές τις στοχεύσεις είναι και η … «κατάργηση της πάλης των τάξεων» (θυμάστε τον υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη;) και η αντικατάσταση της με την πριμιτιβιστική πάλη «ρατσιστών-αντιρατσιστών». Η εκδίπλωση της συγχυσμένης και φενακισμένης κοσμοεικόνας αυτού του χώρου παίρνει τη μορφή της υποκατάστασης του αναγκαίου, γενικού και συνειδητού εθνικοαπελευθερωτικού και κοινωνικοαπελυθερωτικού αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στην κεφαλαιοκρατία (όπου η ανυποχώρητη αντίσταση απέναντι στην καθοδηγημένη αλλοδαπή λαίλαπα αποτελεί βασικό του τμήμα) με τον αυτόνομο αποσπασματικό αταβιστικό-αταξικό πόλεμο απέναντι σε μεμονωμένα πρόσωπα αλλογενών όπου εδώ βασιλεύει ηθικο-κανονιστικά το «προπολιτικό-φυλετικό» δίκαιο της αυτοδικίας. Μια δράση όχι τελικά απέναντι στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση των πολυπρόσωπων θυτών (ήτοι τις διάφορες ελίτ, τις πολυεθνικές και το παράνομο ή νόμιμο εγκληματικό κεφάλαιο καθώς και τους μηχανισμούς τους) αλλά που πολλάκις στοχοποιεί επιλεκτικά ορισμένα από τα θύματα που συσσωρεύονται και διακινούνται από τη Νέα Τάξη στα πληβειακά καραβάνια της πλανητικής λαθρομετανάστευσης.


Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια και την πολιτογράφηση των μεταναστών

Το υπό ψήφιση στη βουλή νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την πολιτογράφηση και απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες, αλλάζει εκ βάθρων την ελληνική κοινωνία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα στρατηγικό επινόημα της ολιγαρχίας το οποίο με την επίκληση δημοκρατικών και ανθρωπιστικών αξιών θα λειτουργήσει ως δυναμιτιστής του ελληνικού τρόπου και τόπου. Η μαζική πολιτογράφηση λαθρομεταναστών και χορήγηση ιθαγένειας στην πιο επίλεκτη γενιά τους, ήτοι των αλλοδαπών παιδιών που σπουδάζουν στα ελληνικά σχολεία, είναι το ολοκλήρωμα της ολιγαρχικής συνωμοσίας που διαδραματίστηκε καθ΄ όλη την προηγούμενη περίοδο. Αυτή της ένταξης τους στην εκπαιδευτική διαδικασία με σκοπό ακριβώς την ελληνοποίηση τους, που σε πρώτη φάση αφορά 250.000 άτομα. Αμέσως κατόπιν με βάση το δικαίωμα συνένωσης των οικογενειών (οδηγία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που αποδέχτηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 1-12-1999 και ανάλογο εσωτερικό νόμο της κυβέρνησης Σημίτη) θα ακολουθήσει ελληνοποίηση των Βαλκάνιων, Ανατολικοευρωπαίων, Αφρικανών και Ασιατών γονέων, των παιδιών (που θα γεννηθούν στη συνέχεια) κλπ ανδρών και γυναικών συγγενών.

Το κυβερνητικό νομοσχέδιο ξεπερνά σκανδαλωδώς σε ευνοϊκές ρυθμίσεις προς τους αλλοδαπούς εποίκους την αντίστοιχη αυστηρότερη νομοθεσία των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Πρόκειται για μια μαζική πολιτογράφηση και ελληνοποίηση με έκτακτες, άκριτες και συνοπτικές διαδικασίες. Οι 5 βασικές διευθετήσεις του είναι:
α) Προϋπόθεση πολιτογράφησης αλλοδαπού είναι να είναι ενήλικος και να διαμένει νόμιμα στην Ελλάδα πέντε συνολικά έτη την τελευταία δεκαετία.
β)Τέκνο αλλοδαπών που γεννιέται στην Ελλάδα και ένας από τους γονείς του κατοικεί μόνιμα και νόμιμα στη χώρα επί πέντε συνεχή έτη, αποκτά από τη γέννησή του την ελληνική ιθαγένεια.
γ)Τέκνο αλλοδαπών που έχει παρακολουθήσει τις τρεις πρώτες τάξεις υποχρεωτικής εκπαίδευσης σε ελληνικό σχολείο με την ενηλικίωσή του αποκτά την ελληνική ιθαγένεια.
δ) Τέκνο αλλοδαπών που έχει ολοκληρώσει την παρακολούθηση έξι τάξεων ελληνικού σχολείου αποκτά την ελληνική ιθαγένεια με κοινή δήλωση των γονέων του και αίτηση εγγραφής στο δημοτολόγιο του Δήμου μόνιμης κατοικίας του.
ε) Την ελληνική ιθαγένεια αποκτά αυτομάτως από τη γέννησή του όποιος γεννιέται σε ελληνικό έδαφος, εφόσον i) δεν αποκτά αλλοδαπή ιθαγένεια με τη γέννησή του ή με δήλωση των γονέων του στις οικείες αλλοδαπές αρχές ii) είναι άγνωστης ιθαγένειας iii) ένας από τους γονείς του έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και κατοικεί μόνιμα στη χώρα από τη γέννησή του.

Όπως βλέπουμε το νομοσχέδιο ανοίγει την «πύλη του κίρκου» (circus) για την γενική πολιτογράφηση βαθμιαία απάντων των παράνομων μεταναστών. Να γιατί πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση του Πακιστάν απηύθυνε ευχαριστίες προς την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όταν ο πακιστανός Πρωθυπουργός (σε συνάντηση με τον Έλληνα Πρέσβη Δημήτριο Ντάλλη) καλωσόρισε από την Ελλάδα του αιτήματος του Πακιστάν για χορήγηση ιθαγένειας στους πακιστανούς μετανάστες [6]. Η ευκολότατη απόκτηση ιθαγένειας για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς (που είναι αυτόματη για τη τρίτη γενιά) είναι δυναμικός ελκυστής για επαυξημένη τεκνοποίηση στον αλλογενή πληθυσμό της χώρας. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των παράνομων αλλοδαπών είναι χωρίς χαρτιά και αποκρύβουν τη χώρα προέλευσης τους για να αποφύγουν το κίνδυνο απέλασης. Έτσι η αυτόματη ελληνοποίηση των παιδιών που είτε δεν μπορούν να πάρουν άλλη ιθαγένεια είτε είναι «άγνωστης ιθαγένειας» είναι κίνητρο για τους εισερχόμενους να αξιοποιούν τούτη τη διάταξη και δια της πλαγίας οδού να ελληνοποιούνται. Το νομοσχέδιο μόλις γίνει νόμος μεταβάλει τη χώρα στο νέο Ελντοράντο του πλανητικού λαθρομεταναστευτικού «εφεδρικού στρατού».

Τούτη η εξέλιξη είναι απαύγασμα μιας μακράς πορείας άλωσης της ελληνικής κοινωνίας όπου από την παράνομη μαζική εισαγωγή αλλογενών μεταναστών φθάνουμε στην μαζική χορήγηση αδειών παραμονής και εργασίας στη χώρα (κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή). Η ΝΔ δια του Αντώνη Σαμαρά ασκεί καθυστερημένα και εκ του ασφαλούς κριτική στο ΠΑΣΟΚικό νομοσχέδιο όμως ας μην ξεχνιόμαστε: Πρώτος εκείνος δεν είχε ανοίξει τα σύνορα με την Αλβανία για να εισέλθουν εδώ εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανών χωρίς νόμιμα έγγραφα και μαζί με αυτούς όλος ο υπόκοσμος των φυλακών του Εμβέρ Χότζα; Στη συνέχεια για μια δεκαετία, υπό διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η χώρα βούλιαζε από την ασυγκράτητη αλλοδαπή εισβολή για να έρθει το 2004 η ΝΔημοκρατική κυβέρνηση σε συμφωνία με τους ευρωενωσιακούς μηχανισμούς να την νομιμοποιήσει. Με πρώτη συνέπεια στις δημοτικές εκλογές του 2010 να ψηφίσουν όλοι οι αλλογενείς ανεξαρτήτου ιθαγένειας που θα ΄ναι μια πενταετία στην Ελλάδα και με ενδεχόμενο να έχουμε ορισμένους από αυτούς (όπως Αλβανούς) δημοτικούς συμβούλους ή ακόμα και δημάρχους. Ας αναλογιστούμε επίσης ότι δια της εφαρμογής στον αυτοδιοικητικό χάρτη του επερχόμενου σχεδίου «Καλλικράτης», ο οποίος οδηγεί σε μια μορφή περιφερειακής «καντονοποίησης» της χώρας, ανοίγονται προϋποθέσεις σταδιακής πρόσβασης των πολιτογραφημένων αλλογενών στις ισχυρές περιφερειακές θέσεις και διοικήσεις με ότι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο του κινδύνου συγκρότησης νέων στρατηγικών μειονοτήτων, φυγόκεντρων και αυτονομιστικών τάσεων και αποσταθεροποίησης της εθνικής εδαφικής και πολιτισμικής ενότητας της χώρας. Και αυτά ενώ η γειτονική Τουρκία εξυφαίνει με συγκροτημένο τρόπο τη νεοθωμανική επεκτατική στρατηγική της εντάσσοντας σ΄ αυτήν το λαθρομεταναστευτικό (ιδιαίτερα το μουσουλμανικό) προγεφύρωμα της στην Ελλάδα.

Η πολυεθνική-πολυπολιτισμική ιδεολογία των εγχώριων ελίτ και των καθεστωτικών «αριστερών» συμμάχων τους εξαντικειμενίζεται σε πραγματικότητα μέσα από το υπό ψήφιση νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ το οποίο ενστερνίζεται την αντεθνική γραμμή των οικουμενιστικών ΜΚΟ, όπως της «Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη», του «Εθνικού Παρατηρητηρίου κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας» ενώ αγνοεί προκλητικά την καθολική αντίθεση του ελληνικού λαού (85% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) στην προετοιμαζόμενη ρύθμιση. Κεντρικός λοιπόν σκοπός του νομοσχεδίου είναι η διακαιϊκή λαθροχειρία της κάλπικης διασύνδεσης της «φυσικής» ιθαγένειας με την δοτή υπηκοότητα και την διατροφική πολυεθνική μετάπλαση της ελληνικότητας. Ο μεταλλαγμένος τώρα κώδικας ελληνικής ιθαγένειας, η ελληνοποίηση, παύει να βασίζεται στην οντολογία ή μυθολογία του «Γένους των Ελλήνων» και γενικότερα στο δίκαιο που έχει ως νοηματοδοτική του βάση την εθνική ταυτότητα και εθνική κοινότητα ήτοι το όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον, ομόδοξον, αλλά ενσαρκώνει ένα άλλο, διαφορετικό δίκαιο αυτό που ορίζεται ως νομική και πολιτική ταυτότητα του πολίτη (citizenship). Πολίτης ο οποίος ζει εντός της «κοινωνίας πολιτών», νομίμως και υποκείμενος στην εξουσία του κράτους με όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που καθορίζει τούτη η εξουσία. Με την απόκτηση λοιπόν αυτής της ταυτότητας του πολίτη ο αλλογενής μέτοικος δια της κυβερνητικής λαθροπολτικής οδού μεταπλάθεται σε αναπόσπαστο στοιχείο της εγχώριας κοινωνίας ώστε μεταξύ των άλλων να μπορεί να συμμετέχει ισότιμα με την άσκηση του δικαιώματος του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Την ίδια στιγμή αυτό ενόσω το ελληνικό κοινοβούλιο έχει ήδη αρνηθεί δικαίωμα ψήφου στους ομογένεια που ζει σε χώρες του εξωτερικού. Τούτο αποκαλύπτει επίσης μια ισχυρή ψηφοθηρική διάσταση καθώς η κυβέρνηση δια της μαζικής πολιτογράφησης και ιθαγένειας επιδιώκει την εκλογική αναπαραγωγή της κομματικής και κρατικής πρωτοκαθεδρίας της με την υποστήριξη του καινούργιου νομιμοποιημένου αλλογενούς εκλογικού πολιτικού δυναμικού.

Ή λοιπόν ο ελληνικός λαός θα εγερθεί και θα πάρει τη τύχη του στα χέρια του μέσα από ένα καινούργιο μαζικο-πολιτικό κίνημα εθνικής και κοινωνικής αυτοδιάθεσης ή θα υποταχτεί ολοκληρωτικά στις δυνάμεις εκείνες που εκτός την υπερεκμετάλλευση του απεργάζονται και την καταστροφή του.


Info

[1]-Χάινερ Φλάσμπεκ «Η Γερμανία φταίει για την κρίση στην Ελλάδα» (Τα Νέα,16-1-10)
[2]- Κώστας Γεώρμας «Mετανάστευση και αγορά εργασίας» (Άρδην τ. 77)
[3]- Iωάννα Hλιάδη «Κερκόπορτα μέσω Frontex στο Αιγαίο» (Έθνος, 12-1-10)
[4]- Stephen Lendman «Daniel Estulin's "True Story of the Bilderberg Group" and What They May Be Planning Now», June 01, 2009
[5]- Χάρης Καρανίκας «Να σταματήσει η ομηρία των παιδιών» (Τα Νέα,27-3-07)
[6]- Gilani appreciates Greek legislation for citizenship to Pakistanis (pakistantimes.net, January 12, 2010)

_