Η χρηματοδεσποτεία των Banksters. Το ελληνικό αδιέξοδο και η εναλλακτική λύση ( Ι Ι )

Μέρος 2ο

Το ελληνικό αδιέξοδο

Η προηγούμενη ευδοκίμηση και το σημερινό αδιέξοδο του κλεπτοκρατικού, παρασιτικού και υπερχρεωμένου οικονομικού προτύπου της Ελλάδας είναι απόρροια των επιλογών της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και του τρόπου ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ / ΕΕ / ΟΝΕ που οδήγησε στην ολέθρια υπαγωγή της στο οικουμενικό χρηματοδεσπτοτικό σύστημα και την διεθνοποιημένη οικονομία αγοράς. Ενσωμάτωση που το τελειωτικό της αποτέλεσμα ήταν η γενική παραγωγική παρακμοποίηση του τόπου, η μεγάλη ανισορροπία του εξωτερικού ισοζυγίου, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και η ανοικτή δημοσιονομική κρίση. Κατάσταση που θα είχε αποφευχθεί εάν η ελληνική κοινωνία επέλεγε αποφασιστικά την εναλλακτική λύση να ακολουθήσει τον δύσβατο αλλά συγκριτικά καλύτερο δρόμο της μη ένταξης ήτοι του αυτοδύναμου προσανατολισμού.

Η παραγωγική αποδιάρθρωση της Ελλάδας, την τελευταία τριακονταετία, πρώτα-πρώτα αποκαλύπτεται από την ίδια την διάρθρωση του ΑΕΠ και την διαχρονική ποσοστιαία συμμετοχή των τριών βασικών τομέων σε αυτό, έτσι: Το 1980 η Γεωργία συμμετέχει κατά 15,46%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία 30,4% , οι Υπηρεσίες 56,77%. Το 1988 η Γεωργία πέφτει στο 7,3%, η Βιομηχανία-Βιοτεχνία στο 23,28 %, οι Υπηρεσίες ανέρχονται στο 67,03%. Το 2008, με τη Γεωργία 3,7%, τη Βιομηχανία-Βιοτεχνία 20,6%, τις Υπηρεσίες 75,7% η καταστροφή είναι πλέον ορατή. Ο αγροτικός τομέας διαλύθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική των ποσοστώσεων και των επιδοτήσεων με αποτέλεσμα την μονοκαλλιεργητική παραμόρφωση και συρρίκνωση του και τελικά την πλήρη διατροφική εξάρτηση της Ελλάδας από το εξωτερικό. Σχεδόν το 60% του αγροτικού ενεργού πληθυσμού εγκατέλειψε τη γη στρεφόμενο κυρίως στο τομέα των υπηρεσιών. Παρόμοια εξαφανίστηκε ο εξαρτημένος και δασμοβίωτος μεταποιητικός τομέας (πλην της οικοδομής). Η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας ήταν το επακόλουθο των επιλογών των εγχώριων πολιτικών ελίτ να εφαρμόσουν τις οδηγίες της ΕΟΚ / ΕΕ που δεν μας περιλάμβαναν ως χώρα παραγωγικών / βιομηχανικών επενδύσεων αλλά ως μια καταναλωτική και τουριστική επαρχία της. Με αυτή τη προοπτική υλοποιήθηκε τόσο η εξαγορά εγχωρίων επιχειρήσεων από τις πολυεθνικές όσο και κυρίως οι αποκρατικοποιήσεις ισχυρών δημοσίων παραγωγικών μονάδων, ακόμα και των κερδοφόρων (από την ΑΓΕΤ Ηρακλής ως τον ΟΤΕ). Όλα αυτά συντελούνται εντονότερα τη περίοδο που η ολιγαρχία θέτει σε εφαρμογή το λαθρομεταναστευτικό εθνοαποδομητικό – κοινωνικοαποδομητικό της πρόγραμμα. Με τούτο εξυπηρετούσε απόλυτα το στρεβλό, παρασιτικό και δανειοφάγο οικονομικό της υπόδειγμα και παράλληλα διέσωζε το πατερναλιστικό,πελατειακό, πολιτικο-κομματικό της σύστημα. Ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της αθρόας εισροής, υποδοχής και ένταξης των λαθρομεταναστών στην ελληνική αγορά εργασίας είναι η πλήρης ελαστικοποίηση της, με την εξασφάλιση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης κάτω από ένα πανάθλιο καθεστώς αμοιβών, ωραρίων, ανασφάλιστης και επισφαλούς «μαύρης εργασίας». Το γεγονός αυτό καθήλωσε την εγχώρια οικονομία σε έντασης εργασίας, ασθενούς τεχνολογικής συγκρότησης, χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η προσωρινή νόθα ψευδοευημερία, βασισμένη όχι σε κατακτήσεις ισόρροπης-βιώσιμης-αυτοδύναμης ανάπτυξης και δίκαιης κοινωνικής εισοδηματικής κατανομής αλλά στην ανεμπόδιστη αλλογενή μετοικεσία στο έδαφος και στη ζωή της Ελλάδας καθώς και στον ανεξέλεγκτο καθολικό δανεισμό, επιτάχυνε τη γενική εθνική, οικονομικο-κοινωνική και πνευματική υπανάπτυξη και αποανάπτυξη της χώρας [1].

Η χρόνια ανισορροπία του ελληνικού εξωτερικού ισοζυγίου είναι συναρτημένη με την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας υπό συνθήκες πλήρους πρόσδεσης της στον υπερεθνικό μηχανισμό και την εσωτερική αγορά της ΕΕ / ΟΝΕ που εξυπηρετούν τις απαιτήσεις των οικονομιών και των μεγαεταιριών του Βορρά π.χ. της Γερμανίας σε βάρος των οικονομιών του Ευρωπαϊκού Νότου. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας συμβαίνει ενόσω οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλότατοι. Οι κατώτατες αμοιβές κυμαίνονται στο 1/2 του μέσου όρου και οι μέσες αμοιβές στα 3/4 του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Και σαφώς είναι ακόμα πιο κάτω εάν συνυπολογισθεί το γεγονός πως μία μέση ελληνική οικογένεια έχει επιπλέον ετήσια επιβάρυνση 5.000 – 6.000 ευρώ για υπηρεσίες παιδείας, υγείας, άθλησης κ.ο.κ. γεγονός που μεταφράζεται τουλάχιστον σε 13 δις. πρόσθετη συνολική δαπάνη για τον ελληνικό λαό (που αποτελεί μορφή κρυφής φορολόγησης), ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αυτά αποτελούν «κοινωνικό μισθό» δηλαδή παροχές του κράτους. Η βασική αιτία λοιπόν εντοπίζεται στο γεγονός ότι η ΕΕ λειτουργεί ως μια θεσμοθετημένη ελεύθερη αγορά που εντάσσει και δικτυώνει άνισες τεχνο-οικονομικά περιοχές με συνέπεια να επωφελούνται οι πλούσιες χώρες-έδρες των ισχυρών ολιγοπωλίων, με υψηλή τεχνολογία άρα και παραγωγικότητα. Η ελληνική παραγωγικότητα στον μεταποιητικό τομέα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, ήταν 42% της γερμανικής ενώ στο τέλος της δεκαετίας ΄90 πριν την ένταξη στην ΟΝΕ είχε πέσει στο 38% της αντίστοιχης γερμανικής. Το 2009, στην Ευρωζώνη, η ωριαία παραγωγικότητα της εργασίας (σε US $) είναι: Λουξεμβούργο 76.9, Βέλγιο 58.5, Ολλανδία 58.2, Γαλλία 56.0, Γερμανία 53.4, Ιρλανδία 53.2, Αυστρία 50.8, Φινλανδία 46.8, Ισπανία 45.3, Ιταλία 40.7, Ελλάδα 35.1, Κύπρος 33.3, Σλοβακία 32.2, Σλοβενία 31.9, Μάλτα 30.0, Πορτογαλία 25.2 [2]. Το εξωτερικό εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας που σήμερα είναι 41.04 δις. ευρώ (17,15% του ΑΕΠ) ουσιαστικά αποτελεί την θεμελιώδη αιτία της διόγκωσης του εξωτερικού της χρέους και δείχνει την μεγάλη απώλεια θέσεων στο διεθνή ανταγωνισμό. Εάν η χώρα είχε το εθνικό της νόμισμα, τη δραχμή, θα είχε ασκήσει το δικαίωμα της υποτίμησής ώστε οι εξαγωγές της να φτηνύνουν και οι εισαγωγές της να ακριβύνουν, κάτι που απαγορεύεται εντός της Ευρωζώνης όπου είμαστε εντελώς παγιδευμένοι.

Στην ελληνική κλεπτοκρατική ιδιαιτερότητα κυριαρχεί τόσο η παραοικονομία, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. Οι προνομιούχοι έχοντες δεν καταβάλουν σχεδόν καθόλου φόρους. Η φοροκλοπή μόνο του ΦΠΑ είναι πάνω από 30% στην Ελλάδα ενώ στην υπόλοιπη Ε.Ε. είναι γύρω στο 12%. Οι τεράστιες απώλειες φορολογικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανέρχονται ετησίως σε 30 δις. ευρώ (πηγή: έκθεση ΣΕΒ) που εάν έπαυαν το δημοσιονομικό μας πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί. Με βάση δημοσιευμένα στοιχεία το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι οι … «πλουσιότεροι» Έλληνες αφού αυτοί σηκώνουν τον κύριο όγκο των φορολογικών βαρών πληρώνοντας συνολικά 6,45 δισ. ευρώ (47,94% του συνολικού φόρου εισοδήματος) ενώ οι υπόλοιπες κατηγορίες φυσικών προσώπων μόνο 2,29 δισ. ευρώ. Το μέσο ατομικό εισόδημα που δήλωσαν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι ήταν 16.123 ευρώ, οι ελεύθεροι επαγγελματίες 10.493 ευρώ (7/10 εξ αυτών εμφάνισε μηνιαίο εισόδημα 875 ευρώ). 31.454 φορολογούμενοι (το 0,56% του συνόλου) δήλωσε εισοδήματα άνω των 100.000 ευρώ ενώ 74 μόνο Έλληνες εμφανίζονται ως οι πλουσιότεροι αφού δήλωσαν ο καθένας εισοδήματα άνω των 900.000 ευρώ. Σχετικά με τις επιχειρήσεις αυτές δήλωσαν φορολογητέα κέρδη μόλις 19,42 δισ. ευρώ (με καταβληθέντες φόρους 4,71 δις. ευρώ) [3]. Η φορολόγηση κερδών έχει πέσει στο 16% περίπου όταν στην Ε.Ε. ο μέσος όρος είναι πάνω από 30%. Ανάλογες είναι οι απώλειες ασφαλιστικών εσόδων μια κατάσταση που χειροτέρεψε στην εικοσαετία της λαθρομεταναστευτικής απασχόλησης. Ως προς την εισφοροδιαφυγή αυτή ανέρχεται πολύ πάνω από τα 4 δισ. ευρώ ετησίως που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία. Οι δε βεβαιωμένες οφειλές μόνο προς το ΙΚΑ (δίχως τα πρόστιμα) ήταν 4.7 δις. ευρώ το 2009. Οι αλλεπάλληλες ρυθμίσεις, των διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατασκεύασαν τη «μελανή οπή» των ασφαλιστικών ταμείων όπου μόνο για το ΙΚΑ το 70% των επιχειρήσεων είναι οφειλέτες.

Η τερατογένεση της «δανειακής οικονομίας» συντελέστηκε κατά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την επικυριαρχία των αγορών και με διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ / Ανδρέα Παπανδρέου η οποία ανήγειρε το παρασιτικό, εισαγωγικό , καταναλωτικό υπόδειγμα της χώρας και το «άρπα κόλα» κοινωνικό κράτος όχι με την αναπτυξιακή κινητοποίηση των παραγωγικών μας δυνάμεων και την πραγματική κοινωνική ανακατανομή του εισοδήματος από τους «προνομιούχους» στους «μη-προνομιούχους» (προσφιλής έκφραση του τότε καθεστώτος) αλλά με τα δανεικά. Έτσι εντός μιας δεκαετίας παπανδρεϊκής «αλλαγής» το μεν δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει από το 8% το 1979 στο 33% το 1989 ενώ αντίστοιχα το συνολικό εξωτερικό χρέος από 13% στα 38%. Οι δε δημοσιονομικές δαπάνες από 28,6 % του ΑΕΠ (κατά μέσο όρο) στη δεκαετία του 1970 θα ανέλθουν στο 44,3% στη δεκαετία του 1980, με το 1 /3 αυτής της εκτίναξης να προέρχεται από την άνοδο των πληρωμών εξυπηρέτησης των τοκοχρεολυσίων. [4]. Κατά την επταετία του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» το δημόσιο χρέος αυξήθηκε γύρω στο 76% για να φθάσει στο 109% του ΑΕΠ στις 31-12-2003 ενώ κατά την πενταετία της καραμανλικων «μεταρρυθμίσεων» έχουμε 62% ανοδική μεταβολή του χρέους για να ανέλθει στις 31-12-2009 στο ύψος των 298.524,20 ευρώ. Από το 1981 μέχρι σήμερα, οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις για μια τριακονταετία σπαταλούσαν, για την κοινωνική αναπαραγωγή της ολιγαρχικής εξουσίας, τις απολήψεις από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τα διάφορα περιφερειακά προγράμματα καθώς και τα όλο και μεγαλύτερα δάνεια με τα οποία χρέωναν τη χώρα. Και η κατάληξη, μπροστά σε μια συγκυρία που η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα μειώνει διαρκώς τη ρευστότητα (που πριν την παρείχε πλουσιοπάροχα εν μέσω χρηματοπιστωτικού συγκλονισμού), είναι ο τόπος να οδηγηθεί σε ένα δημόσιο έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ και σε δημόσιο χρέος 125% του ΑΕΠ, ενώπιον δηλαδή μιας συνδυασμένης και σοβαρότατης δημοσιονομικής και χρεωστικής κρίσης. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κίνδυνο χρεοκοπίας. Όχι γιατί είναι κάτι το απίθανο στο μέλλον, τη στιγμή μάλιστα που η συσσώρευση ορισμένων παραγόντων (πελώρια εκτίναξη της επιτοκιακής επιβάρυνσης του νέου δανεισμού, επιδείνωση οικονομικής ύφεσης κ.α.) κινείται απειλητικά, αλλά επειδή τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ο δείκτης μέτρησης της απειλής χρεοκοπίας, που είναι η αναλογία της πληρωμής τόκων προς τα ετήσια φορολογικά έσοδα, κινείται κάτω του «ορίου συναγερμού» που είναι το 1/3. Η προβλεπόμενη στον κρατικό προϋπολογισμό πληρωμή τόκων το 2010 είναι 12,85 δις ευρώ και τα προβλεπόμενα φορολογικά έσοδα είναι 49,51 δις ευρώ, ήτοι μια αναλογία κοντά στο 1/4. Όσο δε αφορά το δείκτη του συνολικού εξωτερικού χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) η Ελλάδα με 1.50 είναι σχετικά σε καλύτερη θέση από πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. όπως: Μ. Βρετανία 3.66, Βέλγιο 3.49, Δανία 2.42, Αυστρία 2.34, Γαλλία 2.27, Πορτογαλία 1.89, Γερμανία 1.85, Σουηδία 1.77, Ισπανία 1.50 (πηγές: ΔΝΤ, EE, wikipedia).

Διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η χώρα αιχμάλωτη της χρηματοδεσποτείας

Πέρασε ήδη ένα πεντάμηνο διακυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ που ήταν ταυτόχρονα το πεντάμηνο της μεγάλης αυταπάτης: Ότι τάχα «ο πρωθυπουργός τουλάχιστον προσπαθεί ανιδιοτελώς και ενδεχομένως να τα καταφέρει να βάλει κάποια τάξη». Πρόκειται για ένα μαζικό αγχολυτικό αυτοπαραμύθιασμα που πλέον φαίνεται να φτάνει στο τέλος του ενόσω γίνεται σιγά-σιγά αντιληπτό πως αυτό που τελικά έκανε ο Παπανδρέου είναι ότι ακολούθησε εκείνες τις προτεραιότητες που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για την ερεβώδη βύθιση της ελληνικής κρίσης:
α..-Την κατά προτίμηση πολιτογράφηση και ελληνοποίηση των αναρίθμητων λαθρομεταναστών της χώρας.
β.-Την παραγωγή επικίνδυνων διαλυτικών τάσεων στο δημόσιο τομέα με πρώτο εργαλείο το βάλτωμα στη τοποθέτηση των γενικών γραμματέων και των διοικήσεων καθώς και την καλλιέργεια κλίματος καθολικού οργανωτικού και λειτουργικού λικβινταρισμού.
γ.- «Η ελληνική οικονομία μοιάζει με «Τιτανικό» δήλωνε στις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Η κυβέρνηση επέλεξε την παγκόσμια επικοινωνιακή αναμετάδοση του συνδρόμου του «Τιτανικού». Η «χώρα βυθίζεται», το «ανάθεμα» στον πρώην (νεοδημοκράτη) καπετάνιο, η πλούσια κλεπτοκρατία με τις καταθέσεις σε λέμβους σωτηρίας και η πλέμπα κλειδωμένη στα αμπάρια, «κρέας» για τους «καρχαρίες».
δ।- Την πλήρη παράλυση τόσο των ελεγκτικών μηχανισμών όσο και κάθε μέτρου προνοητικότητας ώστε να φτάσουμε να έχουμε μια αδιάκοπη εκροή κεφαλαίων των ελίτ προς το εξωτερικό που τους πρόσφατους μήνες υπερβαίνει τα 10 δις. ευρώ για να μπορέσει με αυτό τον τρόπο ν΄ αναβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η θέση της ελληνικής ολιγαρχίας στη κίνηση των καταθέσεων της Ελβετίας. Θέση που ήδη φιγουράρει μέσα στην πρώτη τετράδα.
ε.-Η εξ αρχής «αξιοθαύμαστη» κατατόπιση της οικουμενικής χρηματοδεσποτείας και των ευρωενωσιακών «φυλάκων» της μέσω της «δημοσιονομικής καταγραφής» σε συνδυασμό με την αποφυγή της έγκαιρης αυτοχρηματοδότησης της χώρας (με λαϊκό ή εθνικό ομόλογο) ενόσω ήταν εξ αρχής γνωστές οι ανάγκες χρηματοδότησης του κράτους για ελλείμματα και τοκοχρεολύσια 54 δισ. ευρώ για το 2010. Κατά συνέπεια το «σπρώξιμο» της Ελλάδας στην επιλεγμένη θέση του «αδύναμου κρίκου» της Ευρωζώνης γύρω από τον οποίο θα διαδραματιστούν τα δρώμενα του κανιβαλικού χορού των χρηματαγορών με μείωση της αξιοπιστίας της χώρας ταχύτατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας, εκτίναξη του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, δημοσιονομική επιτήρηση και οικονομική κατοχή.

Η Ελλάδα μετατράπηκε λοιπόν στο βολικό πιόνι μιας ευρύτερης γεωπολιτικής και γεωοικονομικής σκακιέρας γεγονός που αποκαλύπτεται και από την ίδια την υπερκινητικότητα με τα αλλεπάλληλα ταξίδια του πρωθυπουργού στο εξωτερικό για να γίνει αποδέκτης των ηνωμένων οικονομικών και πολιτικών εκβιασμών της ηνωμένης οικονομικής και πολιτικής οικουμενικής υπερελίτ. Διότι εκτός το παίγνιο του χρηματοπιστωτικού λιντσαρίσματος της Ελλάδας παίζεται και το πολιτικό παίγνιο αυτό του εθνικού της λιντσαρίσματος αφού ο «παρακλητικός» της θείας πρόνοιας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των χωροδεσποτών της Ευρωζώνης πως άραγε να δυνηθεί να διανοηθεί ν΄ αντισταθεί στις εξυφαινόμενες λύσεις σε βάρος των εθνικών μας θεμάτων; Υπ΄ αυτές τις συνθήκες οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τη Μέρκελ 5/3, το Σαρκοζί 7/3 και τον Ομπάμα 9/3 ήταν για να λάβει την άχρηστη «ηθικο-πολιτική στήριξη», αλλά ουδόλως την χρήσιμη οικονομική, από τους δύο πρώτους καθώς και προπαγανδιστικές φλύαρες κενολογίες περί «ισχυρού - κοινού ευρώ», «αλληλεγγύης της Ευρωζώνης» και «συντονισμού Ελλάδας - Γαλλίας - Γερμανίας για καταπολέμηση της κερδοσκοπίας». Κάτω δε από τις σημερινές συνθήκες οικονομικής υποτέλειας και κατοχής της χώρας, υποβάθμισης κύρους και ισχύος καθώς και απουσίας βούλησης για αντίσταση, οι πιέσεις και από τους τρεις μαζί συναντούν το πιο κατάλληλο έδαφος ενδοτισμού στα μεγάλα εθνικά θέματα (ονομασία ΠΓΔΜ, Κυπριακό, Αιγαίο και γενικά στα ελληνοτουρκικά) και συμμετοχής στις πολεμικές σταυροφορίες της Νέας Τάξης (Ιράκ, Αφγανιστάν και πιθανώς Ιράν).

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ αυτό προχώρησε στη διορθωτική παρουσίαση προς την Κομισιόν του «πραγματικού» δημοσιονομικού ελλείμματος στις 21 Οκτωβρίου 2009 για να ξεκινήσει πάραυτα η άλλη «αποκάλυψη» αυτή των Greek statistics». Σύμφωνα με αυτή, το έλλειμμα του 2008 ήταν 7,7% αντί για 5,5% και το έλλειμμα του 2009 ήταν 12,7% αντί για 6,7% του Α.Ε.Π. Από το σημείο αυτό τίθενται οι βάσεις της άμεσης ευρωενωσιακής οικονομικής επιτήρησης, της κατοχής και της προετοιμασίας της τοκογλυφικής επίθεσης των χρηματαγορών. Το Συμβούλιο Εκοφίν στις 10ης Νοεμβρίου 2009 με πόρισμα, αναθέτει στην Κομισιόν να ετοιμάσει (δια της Γιούροστατ) αναφορά για τα «επανακύπτοντα προβλήματα των ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών». Το Εκοφίν ζήτησε επίσης από την Κομισιόν «να προτείνει τα κατάλληλα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για αυτήν την κατάσταση». Η συνακόλουθη έκθεση της Κομισιόν πρόβαλε δραματικές αιτιάσεις:
α.-«Αναθεωρήσεις αυτού του μεγέθους όσον αφορά στις εκτιμήσεις των ποσοστών του δημοσίου ελλείμματος των περασμένων ετών είναι εξαιρετικά σπάνιες για τα υπόλοιπα Κράτη-Μέλη της ΕΕ, αλλά έλαβαν χώρα για την Ελλάδα σε αρκετές περιπτώσεις».
β.-« Αυτές οι πλέον πρόσφατες αναθεωρήσεις απεικονίζουν την έλλειψη ποιότητας των Ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών (και γενικότερα μακροοικονομικών στατιστικών).
γ.-«Όπως καταδεικνύεται στην έκθεση, η αναθεώρηση των στατιστικών του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος οφείλονται σε δύο διαφορετικές αλλά σε κάποιες περιπτώσεις συσχετιζόμενες ομάδες προβλημάτων: σε προβλήματα σχετιζόμενα με στατιστικές αδυναμίες και σε προβλήματα σχετιζόμενα με ελλείψεις–υπό μία ευρεία έννοια– των σχετικών Ελληνικών θεσμικών οργάνων».
δ..- «η τρέχουσα διάρθρωση δεν εγγυάται την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα και την υπευθυνότητα των εθνικών στατιστικών αρχών. Ειδικότερα η επαγγελματική ανεξαρτησία της ΕΣΥΕ από το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει εξασφαλιστεί, γεγονός που επέτρεψε να μπορούν να επηρεαστούν τα στοιχεία της αναφοράς ΔΥΕ από άλλους παράγοντες εκτός των ρυθμιστικών και δεσμευτικών προς το νόμο αρχών για τη δημιουργία υψηλής ποιότητας Ευρωπαϊκών στατιστικών».
ε.-«Όσον αφορά στη γνωστοποίηση ΔΥΕ (Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος) της 21ης Οκτωβρίου 2009, τα στοιχεία δεν επικυρώθηκαν από τη Eurostat και ένας σημαντικός αριθμός αναπάντητων ερωτημάτων και εκκρεμών ζητημάτων παραμένει ακόμη σε κάποιους τομείς-κλειδιά, όπως στα κονδύλια για την κοινωνική ασφάλιση, στις εκπρόθεσμες οφειλές νοσοκομείων, και στις συναλλαγές μεταξύ του δημοσίου και των δημοσίων επιχειρήσεων».
στ.-«Η Κομισιόν προχωρά στη σύσταση λήψης απόφασης από το Συμβούλιο στα πλαίσια του Άρθρου 126(9) TFEU και για ένα σχεδίου δράσης ώστε να αναχαιτισθούν τα προβλήματα των Ελληνικών στατιστικών στοιχείων, περιλαμβανομένης της διακυβέρνησης» [5] .

Η πασοκική κυβέρνηση, προτού ακόμα προετοιμαστεί καλά και ξεδιπλωθεί η επιθετικότητα των «χρηματαγορών» και του ευρωενωσιακού διευθυντηρίου απέναντι στην Ελλάδα, μπορούσε να κινηθεί ταχύτατα για τη δανειοδότηση της χώρας ως προς το οικονομικό έτος 2010, αλλά … το «ξέχασε» εντελώς ώσπου να περάσουν οι 100 πρώτες μέρες της θητείας της. Σε όλη αυτή τη περίοδο η κυβέρνηση περιέργως απέφυγε να συνδυάσει την δυνατότητα υψηλής αυτοχρηματοδότησης των δανειακών της αναγκών με την έκδοση «λαϊκών» ή «εθνικών» ομολόγων και την προσφυγή (δευτερευόντως) στην μυστική διαδικασία επαφών με μη δυτικά κράτη ή τράπεζες για αναζήτηση χαμηλότοκων δανείων (private placement). Αντίθετα διάλεξε τη διασύνδεση της με το διεθνές και εγχώριο ιδιωτικό τραπεζικό τομέα αποποιούμενη την ανάγκη να αξιοποιήσει εκείνες τις ελληνικές τράπεζες στις οποίες υπάρχει ισχυρή συμμετοχή του δημοσίου. Προτίμησε τα σούρτα φέρτα και τις μυστικές επαφές του πρωθυπουργού με το κεντρικό στελέχος της Goldman Sachs Γκάρι Κον και των εκπροσώπων του Paulson Hedge Fund (επιθετικότατο fund απέναντι στα ελληνικά ομόλογα) με υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη (πηγή: «Πρώτο Θέμα», 31-1-10). Αποφάσισε την πιο βλαπτική επιλογή αυτή της δημοπρασίας (auction) με μάνατζερ την Goldman Sachs και τις συνεργαζόμενες μ΄ αυτήν τράπεζες. Έτσι οι ανάδοχοι της πρόσφατης έκδοσης του ελληνικού πενταετούς κοινοπρακτικού ομολόγου (5 δις. ευρώ) ορίστηκαν στα πλαίσια μιας κοινοπραξίας με επικεφαλής τις τράπεζες Goldman Sachs Group Inc (με κεντρική λειτουργία στη διεθνή κερδοσκοπία) και Deutsche Bank AG (που σε δυο εκθέσεις της προεξοφλούσε τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από την Ευρωζώνη). Με πιστοληπτική ικανότητα: A2 (Moody΄s), BBB+ (Standard & Poor΄s), BBB+ (Fitch). Αποτέλεσμα το τοκογλυφικό μεσοσταθμικό επιτόκιο να διαμορφωθεί περίπου στο 6,25% ( mid-swaps 350 με 365 μ.β.). Παράλληλα όρισε τον Πέτρο Χριστοδούλου (πρώην στέλεχος της JPMorgan Chase και της Goldman Sachs) [6], ως επικεφαλής του οργανισμού διαχείρισης δημόσιου χρέους (ΟΔΔΗΧ). Σύμφωνα δε με άρθρο της γαλλικής Le Monde στις 1 Μαρτίου 2010, ο Πέτρος Χριστοδούλου είναι στο επίκεντρο έρευνας από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) καθώς στις αρχές του 2009 είχε την εποπτεία της ίδρυσης της λονδρέζικης εταιρείας Titlos, συγγενικής της Goldman Sachs για μεταφορές χρέους της Ελλάδας μέσω Εθνικής Τραπέζης, μια υπόθεση που φέρνει στο φως την ισχύ ενός ευρωπαϊκού δικτύου επιρροής της Goldman Sachs. Δικτύου που ξεκίνησε από το 1985 και με τους διαμεσολαβητές του εξασφαλίζει ορθάνοικτες τις πόρτες των κυβερνήσεων [7]. Αυτό που είναι τελικά αξιοσημείωτο είναι η σχέση Goldman Sachs / Wall Street και κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με αποκαλύψεις στο διεθνή τύπο το 2001-2002 η σχέση αυτή πήρε τη μορφή απόκρυψης του ελληνικού χρέους (μέσω ειδικής μορφής swap φανταστικών συναλλαγματικών ισοτιμιών). Το δημόσιο χρέος το 2001 ήταν 99,7% του ΑΕΠ. Αν συνυπολογισθεί και η απόκρυψη είναι ίδιο …με το σημερινό. Όμως τότε μπήκαμε στην ΟΝΕ. Τώρα με το ίδιο χρέος μπήκαμε υπό δημοσιονομική ευρω-κατοχή. Τώρα πάλι εν έτι 2010 και ξανά επί πασοκικής κυβέρνησης στην αγορά των ελληνικών ομολόγων εγκαταστάθηκε η επικυριαρχία της Goldman Sachs (και άλλων διεθνικών τραπεζών και hedge funds) με επακόλουθο να σκηνοθετηθεί το κατάλληλο ανοικτό πεδίο μιας διεθνούς κερδοσκοπικής ανακύκλησης στοιχημάτων πάνω στη βάση των ασφαλίστρων αντιστάθμισης ελληνικού πιστωτικού κινδύνου (CDS) και της απόκλισης μεταξύ των επιτοκίων ελληνικού και γερμανικού δανεισμού (Spread). Κερδοσκοπική ανακύκληση που εγγράφει στην ίδια τη δυναμική της κλιμάκωση την πιθανολογική επίτευξη της ελληνικής χρεοκοπίας, ως μια κερδοφόρα επενδυτική διαδικασία για το υπερεθνικό πλασματικό- τοκογλυφικό κεφάλαιο. Αμέσως με τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα η κυβέρνηση στις 4 Μαρτίου, συνεχίζοντας την ίδια τακτική των δημοπρασιών προχώρησε σε νέο δεκαετές κοινοπρακτικό ομόλογο (5 δις. ευρώ) μέσω των αναδόχων Barclays Capital, HSBC Holdings, Εθνική Τράπεζα, Nomura και Τράπεζα Πειραιώς, με τελική απόδοση στο 6,3%, (mid-swaps +300 μ.β.) και με προσφορές αποτελούμενες βασικά από τράπεζες και θεσμικούς επενδυτές του εξωτερικού. Σε ξένους (κυρίως ευρωπαϊκούς) επενδυτές πέρασε το 77%,Το μεγαλύτερο δε μέρος της ζήτησης προήλθε από τη Βρετανία (20%) και τη Γερμανία (14%).

H ολοκληρωτική υπαγωγή του Ελληνικού Δημοσίου στις διεθνείς χρηματαγορές έχει αλυσοδέσει τα δημόσια οικονομικά στην αρπακτικότητα των διεθνών τραπεζιτών και των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας που τελικά καθορίζουν τα δυσβάστακτα τοκογλυφικά επιτόκια υψώνοντας το κόστος δανεισμού ως το βαθμό συναγερμού επικείμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Ταυτόχρονα όλο αυτό το διάστημα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση καλλιεργούν το έδαφος για ενδεχόμενη προσφυγή στην εξαθλιωτική πατρωνία του υπουργείου οικονομικών της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Προς αυτό δε συνηγορούν και πολλοί οικουμενιστές μέντορες του πρωθυπουργού όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ για τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε μια ενδεχόμενη καταφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ [8]. Ήδη ο υπουργός Οικονομικών έχει συναντηθεί με τον οικονομικό σύμβουλο και υπεύθυνο μελετών του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ (αρχιτέκτονα των «επειγόντων μέτρων» της κυβέρνησης), όταν ο πρωθυπουργός βρισκόταν στις ΗΠΑ, και συμφώνησαν δανειακή χορήγηση 40 δις. ευρώ με επιτόκιο 4,4% σε δύο δόσεις με επαχθέστατες προϋποθέσεις μεταξύ των οποίων: απελευθέρωση ορίου απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση οργανικών θέσεων στο δημόσιο και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μείωση αποζημιώσεων απολυθέντων, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων, χρονικό περιορισμό επιδομάτων ανεργίας, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης κ.ο.κ. Το σενάριο της προσφυγής στο ΔΝΤ
εξυπηρετεί δυο στόχους της κυβέρνησης. Ο ένας είναι υποτίθεται είναι η χρησιμοποίηση του ως εκβιαστικό «άσσο στο μανίκι» απέναντι στην γερμανική- ευρωενωσιακή ακαμψία και αρνητικότητα. Ο άλλος είναι ότι η πασοκική κυβέρνηση θέλει ένα ισχυρότερο άλλοθι για λήψη ακόμα πιο αγριότερων μέτρων όπου καθώς υποστηρίζει πρωτοκλασάτος υπουργός (εκ των υπευθύνων του σχεδίου προσφυγής στο ΔΝΤ) «εάν δεν πάμε στο Ταμείο, σε λίγο θα μας πάρουν με τις πέτρες ή και με τις ντομάτες στον δρόμο με τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοσθούν» [9].

Η γερμανική-ευρωενωσιακή αποσταθεροποίηση της Ελλάδας

Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που οπωσδήποτε θα αποτελούσε ένα καταλυτικό γεγονός αυτοακύρωσης της Ευρωζώνης και περίτρανη κατάδειξη πως είναι παρωδία νομισματικής ενότητας, πως απαντάει η πολιτική του Βερολίνου; Είναι βέβαιο πως απλά η Γερμανική πολιτική στη σημερινή συγκυρία βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση και αμηχανία. Κινείται αμυντικά προσπαθώντας να περισώσει κεκτημένα (τα εις βάρος των λοιπών χωρών-μελών εμπορικά της πλεονάσματα) και είναι παντελώς ανίκανη να χαράξει συνολικό σχέδιο για την Ευρωζώνη. Πρόκειται για πολιτική που παραπαίει καθώς σε μεγάλο βαθμό υπερκαθορίζεται από τη σύγκρουση γραμμών στα μυστικά δώματα της γερμανικής καγκελαρίας όπου μέχρι τώρα επικρατούνε οι απόψεις τεχνοκρατών μεταξύ των οποίων του, ανήκοντος στο ευρωπαϊκό πλέγμα επιρροής της Goldman Sachs, Βον Οτμάρ Ίσσινγκ [10]. Ο ίδιος είναι αρχιτέκτονας της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πρώτη επικεφαλής οικονομολόγος του Economist, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών για τις χρηματοπιστωτικές αγορές και ιδεολογικός υποστηρικτής της γερμανικής και ευρωενωσιακής μονεταριστικής σταθερότητας και σύμβουλος της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Το ισχυρό του επιχείρημα είναι πως μια επιλογή «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και χρηματοδότησης της Ελλάδας θα ήταν δυναμίτης στα θεμέλια της Ευρωζώνης γιατί παραβιάζει τις δεσμευτική «No-bail-out» ρήτρα των συνθηκών της. Σύμφωνα με τον Βον Οτμάρ Ίσσινγκ μια βοήθεια από το εξωτερικό θα είχε νόημα μόνον στα πλαίσια των αυστηρών και εφαρμόσιμων κανονισμών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου [11]. Σχετικά με την «λύση» της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ δεν φλερτάρει κάθε τόσο μόνο η παραπαίουσα Γερμανία αλλά και πολλές άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ όπως Βρετανία, Σουηδία, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Ιταλία κλπ με αντίθετους κυρίως Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία.

Ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα η Γερμανία καθοδήγησε τον πιο επιθετικό προπαγανδιστικό και οικονομικό πόλεμο όχι μόνο απέναντι στη χώρα μας αλλά και στις άλλες νότιες χώρες, τις αποκαλούμενες απαξιωτικά «PIGS» (αρκτικόλεξο προερχόμενο από την Goldman Sachs). Ως προς την Ελλάδα αυτή αξιολογήθηκε από το γερμανικό κατεστημένο ως το προσφερόμενο «πειραματόζωο» ενός γενικότερου παραδειγματισμού και σωφρονισμού στην Ευρωζώνη. Ήδη από πολύ ενωρίς το Spiegel με άρθρο του στις 6 Απρίλη 2009 προμήνυε το «κλίμα»: «Η Αθήνα ευρίσκεται πριν από τη χρεοκοπία, παρά το ότι η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμη ξεσπάσει στη χώρα, με ολόκληρη τη μανία της. Τώρα εκδικείται η αδυναμία αλλαγής». Κάποιοι ερμηνεύουν την γερμανική στάση ως μια τακτική της Γερμανίας, να εξαναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση να συνεργαστεί σχετικά με το ρόλο της Goldman Sachs στη χώρα μας, ώστε να πάρει τη ρεβάνς από τις ΗΠΑ: Όπως εκεί πρωτοξηλώθηκε η Siemens τώρα υποτίθεται ήρθε η σειρά της Goldman Sachs για το ανάλογο στο χώρο της Ε.Ε. Αν και αυτή η ερμηνεία ενέχει ψήγματα αλήθειας ωστόσο είναι ανεπαρκής να προσφέρει μια αξιόπιστη εξήγηση. Οι σημαντικότεροι παράγοντες που αιτιολογούν τη γερμανική επιθετικότητα (συνεπικουρούμενη από Αυστριακούς, Ολλανδούς και άλλους) είναι πλείστοι:

α.-Πρώτα-πρώτα η οικονομικοπολιτική σκοπιμότητα. Αυτή έχει δυο πλευρές. Μια φανερή και μια κεκρυμμένη. Η φανερή αφορά την ανάγκη να περιφρουρηθεί σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, πάση θυσία και με κάθε κόστος, το διάτρητο «Συμφώνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» με επιβολή των προβλεπόμενων ρητρών, ελέγχων, κυρώσεων και εντολών από την γερμανική-ευρωενωσιακή ολιγαρχία. Η κεκρυμμένη σχετίζεται με δύο δεδομένα. Το πρώτο είναι η πιθανολόγηση των στοιχημάτων σε ταμπλό (hedging bets) για συνεχή μείωση της ισοτιμίας του ευρώ ως προς το δολάριο. Το δεύτερο είναι πως τούτη η συγκαλυμμένη τελικά υποτίμηση ευνοεί τις γερμανικές εξαγωγές στις ΗΠΑ αλλά και αλλού. Με λίγα λόγια το τσουνάμι των χρηματαγορών στον ελληνικό «αδύναμο κρίκο» που εξασθενίζει το ευρώ συμβάλει στο … γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα, άρα και ως προς το γεγονός αυτό Γερμανοί και «κερδοσκόποι» έχουνε κοινά συμφέροντα και τα προωθούνε με πειράματα πάνω «στου κασίδι το κεφάλι», την Ελλάδα. Έτσι τώρα μπορεί να γίνει αντιληπτό το πραγματικό νόημα της δήλωσης Μέρκελ (στη γερμανική Βουλή,17-3-2010) πως δεν είναι η κερδοσκοπία των αγορών που έφερε την Αθήνα σε δεινή θέση, αλλά η παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας.

β.-Μέσα στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης κυρίαρχο ζήτημα είναι αυτό της αναπαραγωγής της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας με υποστήριγμα έναν ενωμένο αστερισμό ισχυρών χωρών που επωφελούνται από την νομισματική και την πολιτικοοικονομική σταθερότητα, καθηλώνοντας την ελεγχόμενη ασθενική ευρωενωσιακή περιφέρεια (Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες) σε ολοκληρωτική υποταγή.

γ.-Κατά το γερμανικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, θα πρέπει να αποφευχθεί κάθε δανειακή βοήθεια ώστε να μην αποδυναμωθεί, με «επιβλαβείς οικονομικά και ηθικά λύσεις», η αναγκαία σταθεροποιητική προσαρμογή των προβληματικών χωρών. Το ίδιο αυτό κατεστημένο διαρρέει την άποψη ότι μοναδική περίπτωση που ίσως να λύγιζε την ακαμψία θα ήταν η ενδιαφερόμενη για υποστήριξη χώρα να κηρύξει χρεοκοπία ούτως ώστε να παρακαμφθούν τα θεσμικά προσκόμματα που θέτουν είτε η ευρωσυνθήκη είτε το σύνταγμα και η βουλή της Γερμανίας.

δ.-Η δουλικότητα των εγχώριων ελίτ επιτρέπει ώστε η Ελλάδα να απαξιώνεται προγραμματισμένα και να λοιδορείτε καθημερινά από το γερμανοκρατούμενο «διευθυντήριο» καθώς έχει επιλεχθεί ως το «αποπομπαίο θύμα» ολόκληρης της Ευρωζώνης που θα πρέπει πάνω του να υλοποιηθεί η δέουσα επιχείρηση «τιμωρίας, σωφρονισμού και παραδειγματισμού».

Εάν αυτό το «διευθυντήριο» δεν ήταν απλώς ο ευρω-θεματοφύλακας της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των ειδικών γερμανικών συμφερόντων θα μπορούσε να κάμψει την επίθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών οδηγώντας τις σε σοβαρές απώλειες και τα ελληνικά Spread και CDS σε σημαντική υποχώρηση. Θεωρητικά οι τρόποι είναι πολλοί: Κηρύσσοντας κατάσταση εκτάκτης ανάγκης στην ζώνη του ευρώ και «παγώνοντας» τις απαγορευτικές ρήτρες αφού σε «καιρούς μεγάλης κρίσης το σύνταγμα είναι απλώς ένα κομμάτι χαρτί» (Καρλ Σμιτ). Από κει και πέρα αναλαμβάνοντας συλλογικές υποστηρικτικές πρωτοβουλίες (έκδοση ευρωομολόγου, μαζική αγορά ελληνικών ομολόγων από Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ελληνικές τράπεζες κ.α.). Αντί τούτων η Ευρωζώνη υπό γερμανική καθοδήγηση πέταξε την Ελλάδα στις ύαινες των χρηματαγορών και υπέσκαψε σε βάθος την οικονομική της εξέλιξη εξαναγκάζοντας την να δανειστεί με τοκογλυφικά επιτόκια και επιβάλλοντας της παράλληλα ειδικό καθεστώς εξοντωτικής οικονομικής και δημοσιονομικής κατοχής.

Η συνδυασμένη χρηματιστική επέλαση

Μια είναι η ωμή αλήθεια: Η ευρωπαϊκή «Σκύλλα» (Γερμανία και ευρωενωσιακά θεσμικά όργανα) συμμάχησε μυστικά με την «Χάρυβδη» των χρηματοπιστωτικών αγορών για να «σωφρονίσουν» σταθεροποιητικά και τοκογλυφικά τη χώρα μας. Στις 6 Οκτωβρίου 2009 οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμ Γερμανίας έγραφαν: «οι χρηματοπιστωτικές αγορές σώζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας». Η μεγάλη επίθεση της οικουμενικής χρηματιστικής ολιγαρχίας σε Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και πρωταρχικά Ελλάδα μπορεί να αυτοσυστήθηκε μέσα από τους ψευδολόγους τεχνοκράτες αναλυτές και τα τρομοκρατικά ΜΜΕ ως μια αντικειμενική «τακτοποιητική» και «εκκαθαριστική» παρέμβαση των δυνάμεων της διεθνοποιημένης αγοράς, που αντικατόπτριζε υποτίθεται τις συνέπειες του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά η ουσία είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια προγραμματισμένη και καλοστημένη επιχείρηση πελώριας κερδοφορίας για τους χρηματοδεσπότες Banksters απέναντι στα κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρω-Νότου και του ίδιου του ευρώ. Η επίθεση αυτή εξυπηρετούσε παράλληλα και την αμερικανική οικονομία καθώς πρόσφερε μια ζωογόνα ανάσα στο προβληματικό δολάριο (ως «ασφαλούς νομισματικού καταφυγίου») ενώ διασκεδάζει τις ανησυχίες δανειοδοτριών χωρών (Κίνα κ.α.) σχετικά με την αξία των αμερικανικών ομολόγων και δολαρίων που κατέχουν.

Το σάρωμα της Ελλάδας αφορά ένα πολύπλοκο και αδιαφανές παιχνίδι που στηρίχθηκε σε 3 κεντρικούς αλληλοτροφοδοτούμενους άξονες :

1.-Tρεις αμερικανικοί οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης πρωτάνοιξαν τις πύλες της χρηματοπιστωτικής τοκογλυφικής λεηλασίας της χώρας με την υποβάθμιση της δανειοληπτικής μας αξιοπιστίας. Την αρχή έκανε ο οίκος Fitch που αξιολόγησε τη θέση μας σε εκείνη του «κινδύνου πτώχευσης», ΒΒΒ+ (πρώτη φορά για χώρα Ευρωζώνης). Μέσω των πληροφοριακών δικτύων Bloomberg το μήνυμα διαδόθηκε αστραπιαία σε όλες τις παγκόσμιες αγορές. Οι επενδυτές ξεπουλάνε ελληνικά ομόλογα, Hedge funds ξεκινάνε τα στοιχήματα, τα Spread και τα CDS εκτινάσσονται, καταθέσεις και κεφάλαια διαφεύγουν από την Ελλάδα στο εξωτερικό. Η επιχείρηση πιστοληπτικής αποδόμησης της χώρας πλαισιώνεται από μια σειρά αρνητικών εκθέσεων της Deutsche Bank και της Goldman Sachs που η πασοκική κυβέρνηση τις είχε αναδόχους στο πρώτο κοινοπρακτικό της δάνειο το Γενάρη του 2010.

2.-Το εξωτερικό δημόσιο χρέος είναι κατανεμημένο σε τράπεζες: γαλλικές 25%, Ελβετικές 20%, γερμανικές 15%, αμερικανικές 5%, βρετανικές 3%, ολλανδικές 3% κ.α. ενώ συνολικά το 80% του ελληνικού χρέους βρίσκεται σε ευρωπαϊκές τράπεζες [12]. Οι ίδιες δε οι διεθνείς κεντρικές τράπεζες, που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν στη συσσώρευση της ελληνικής χρέωσης, εδώ κι ένα τετράμηνο μέσω των συμβολαίων αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (Credit Default Swaps) και των στοιχημάτων σε ταμπλό, συμμετέχουν στο μεγάλο σχέδιο της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης. Πρωτεργάτες σε αυτή τη διαδικασία Goldman Sachs και JΡ Μorgan Chase που με την υποστήριξη άλλων δέκα τραπεζών, είχαν ήδη στήσει (από το Σεπτέμβριο 2009) την εταιρεία the Markit Group of London και τον iTraxx SovX δείκτη Δυτικής Ευρώπης Ο δείκτης αυτός περιλαμβάνει 15 Credit Default Swaps βαρύνουσας διαπραγμάτευσης που αφορούν εκτός της Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.α. χώρες. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε το παιχνίδι της καθημερινής ανακύκλησης των δευτερογενών πιστωτικών παραγώγων, των CDS και των στοιχημάτων για τη πιθανότητα κατάρρευσης της Ελλάδας και του Ευρω-Νότου ανεβάζοντας όχι απλώς τα ασφαλιστικά και δανειακά κόστη της Ελλάδας σε δυσθεώρητα επίπεδα αλλά αυτό το ίδιο το επίπεδο κινδύνου κατάρρευσης της χώρας. Έτσι π.χ. μόνο το ασφαλιστικό κόστος για 10 εκατ. δολ. Ελληνικών ομολόγων αυξήθηκε πάνω από 400 χιλιάδες δολ. το Φεβρουάριο του 2009. Σε αυτό το ομαδικό κυνήγι του «θηράματος Ελλάς» πήραν μέρος όχι μόνο oi αμερικανικές Goldman Sachs, JP Morgan αλλά και ευρωπαϊκές μεγα-τράπεζες οι ίδιες που αγόραζαν όλο το προηγούμενο διάστημα τα ομόλογα της μεταξύ των οποίων οι: ελβετικές Credit Suisse και UBS, γαλλικές Societe Generale και BNP Paribas, γερμανικές Deutsche Bank κ.α. [13].

3.-Τα πανίσχυρα hedge funds αποφάσιζαν τις μεγάλες κινήσεις στοιχημάτων μέσω μυστικών συσκέψεων. Μια τέτοια συνεύρεση έγινε αρχές Φεβρουαρίου 2010 με μορφή «δείπνου ιδεών» που οργανώθηκε από την επενδυτική τράπεζα Monness, Crespi, Hardt & Co . Πήρε μέρος μια μικρή ομάδα διαχειριστών εκπροσώπων των ισχυρότερων hedge funds: Soros Fund Management LLC , SAC Capital Advisors LP, Greenlight Capital Inc., Brigade Capital. Η κατεύθυνση ήταν πως η Ελλάδα στα πλαίσια του ενιαίου νομίσματος ευρώ είναι ο ανυπεράσπιστος «αδύναμος κρίκος» από οργανωμένες επιθέσεις στα ομόλογα της αφού δεν διαθέτει τη δραχμή και το όπλο της νομισματικής υποτίμησης. Οι επιθέσεις αυτές εκτινάσσοντας την ελληνική κρίση χρέους θα αντικατοπτριστούν στην μεγάλη υποχώρηση της ισοτιμίας του ευρώ. Η Ελλάδα είναι χώρα ντόμινο όχι μονάχα για την Ευρώπη, αλλά καταλύτης για μια διεθνή κρισιακή ακολουθία που θα μπορούσε να απλωθεί και να συμπεριλάβει όλες τις χρεωμένες χώρες. Στο μεγάλο παιχνίδι στοιχημάτων απέναντι στην Ελλάδα από τη μια μεριά και την νομισματική ισοτιμία του ευρώ από την άλλη προσέτρεξαν επίσης: τα ηγετικά hedge funds, GlobeOp Financial Services SA και Paulson & Co και οι μεγα-τράπεζες Goldman Sachs, J.P. Morgan Chase & Co, Bank of America-Merrill Lynch (από ΗΠΑ) και Barclays Bank (από Μ. Βρετανία) [14]. Η εστίαση των στοιχημάτων σε ταμπλό για το ευρώ άρχισε το Δεκέμβριο του 2009. Στοιχήματα που έφτασαν να αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο ποσοστό της 3 τρις. δολ. ημερήσιας παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος. Η διαπραγμάτευση του ευρώ ήταν 1,51 δολάρια το Δεκέμβρη και έφτασε 1,37 δολάρια σήμερα, με την αγορά στοιχημάτων να ορίζει αποδώσεις 14 προς 1 και να πιθανολογεί πως η ισοτιμία 1 εευρώ = 1 δολλάριο , θα επιτευχθεί εντός ενός έτους.

Πρόγραμμα Σταθερότητας-Επείγοντα Μέτρα

Η οικονομική και κοινωνική ζωή του ελληνικού λαού τέθηκε υπό το καθεστώς της άμεσης ιμπεριαλιστικής κατοχής (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η κατοχή αυτή υποστηρίζεται από τις εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, το ενιαίο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, τα κτηνώδη ΜΜΕ ενώ αξιοποιεί θαυμάσια προς όφελος της την ανοχή έως ευμενή αποδοχή της από τη φιλελεύθερη αριστερά και τις ΜΚΟ της «κοινωνίας πολιτών». Η κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, η οικονομική κατοχή της συντελείται κάτω από την επίκληση των όρων περί «υπερβολικού ελλείμματος», των ευρωπαϊκών συνθηκών, του Mάαστριχτ και της Λισαβόνας και συνεπάγεται απολύτως την καθ΄ υπαγόρευση και προστακτική άσκηση της εσωτερικής οικονομικής πολιτικής. Με την υπαγωγής της Ελλάδας στο Άρθρο 126 (παράγραφος 9) της Συνθήκης της Λισαβόνας, η εκτέλεση του προϋπολογισμού ελέγχεται ανά μήνα από τους μηχανισμούς των Βρυξελών, οι οποίοι και θα κατευθύνουν τον τρόπο διαχείρισης των ποσών που πληρώνει ο ελληνικός λαός, των εσόδων και εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού. Επιπρόσθετα με την υπαγωγή της χώρας στο Άρθρο 121 (παράγραφος 4) το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εν προκειμένω το Εκοφίν) αποφασίζει χωρίς καν τη ψήφο του Έλληνα υπουργού και αναλαμβάνει την πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής, την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, την ανεξαρτητοποίηση και ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου και γενικότερα τον πλήρη οικονομικό και κοινωνικό έλεγχο ώστε να εξασφαλιστεί η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων προς τις διεθνείς τραπεζικές–χρηματιστικές μαφίες, τους τοκογλύφους ξένους δανειστές της χώρας. Τα μέσα εκβιασμού που διαθέτει τούτο το κατοχικό καθεστώς βάση των ίδιων συνθηκών είναι αρκετά ιδίως τα προβλεπόμενα στο άρθρο 126 (παράγραφος 11) με βάση το οποίο αν οι ιμπεριαλιστές «εταίροι» κρίνουν πως η χώρα αδυνατεί να συμμορφωθεί στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, τότε προβλέπεται όχι απλώς ευρωενωσιακός έλεγχος αλλά και το πλήρης πάγωμα του δανεισμού καθώς και η περικοπή των πόρων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ταμείο Συνοχής.

Το κατοχικό «καθεστώς καθυστέρησης - έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκε στη χώρα μας, μεταξύ των άλλων την υποχρεώνει εντός τριετίας να κατεβάσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα από 12,7% σε 3% που αποτελεί όριο στο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Πρόκειται για μοναδική περίπτωση χώρας στο σύνολο των 13 ελλειμματικών μελών της Ευρωζώνης που τίθενται τέτοια αυστηρά προστακτικά μέτρα ελάχιστης χρονικής προσαρμογής. Σ΄ αυτό το πλαίσιο και κατόπιν της επίσκεψης του αρμόδιου Φιλανδού επιτρόπου της Κομισιόν Όλι Ρεν στην Αθήνα (1 Μαρτίου 2010) Το «Πρόγραμμα Σταθερότητας» της πασοκικής κυβέρνησης εξειδικεύτηκε στα «Επείγοντα Μέτρα» τις 3 Μαρτίου 2010 με τα οποία στοχεύεται για το 2010 η ελάττωση του ελλείμματος από 12,7% σε 8,7 % του ΑΕΠ δηλαδή κατά τέσσερις μονάδες. Η εξοικονόμηση ύψους 4,8 δισ. ευρώ προβλέπεται από την αύξηση των εσόδων κατά 2,4 δις. (κυρίως έμμεσοι φόροι) από περικοπές των δαπανών (μισθοί δημοσίων υπαλλήλων) κατά το 1,7 δις και περικοπή δημοσίων επενδύσεων κατά 700 εκ. ευρώ. Ο ίδιος δε ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν, συντονιστής της οικονομικής κατοχής της χώρας, διέλυσε τις όποιες αυταπάτες για τη συνέχεια των «επειγόντων» μέτρων σταθερότητας ανακοινώνοντας στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα» ότι η εξαθλιωτική αυτή πολιτική θα συνεχιστεί το 2011 και το 2012. Και έπεται η συνέχεια.

Τα πρόσθετα μέτρα σταθεροποίησης, ακραίας δημοσιονομικής πειθάρχησης και άγριας λιτότητας (τόσο τα νομοθετημένα όσο και αυτά της «κρυφής ατζέντας») με προσχηματική δικαιολογία την συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών, του δημοσιονομικού ελλείμματος και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας αποτελούν μια σοσιαληστρική επέλαση κατά του ελληνικού λαού, όχι μόνο κατά των εργαζομένων στο δημόσιο αλλά ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία. Περιλαμβάνουν κατ΄ αρχήν 30% περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, πάγωμα συντάξεων, ισχυρή περικοπή επιδομάτων, φορολογική επιδρομή με την εκτίναξη των εμμέσων φόρων καθώς κοκ. Μέτρα που ουδόλως πρόκειται να αντιμετωπίσουν τη θηλιά του χρέους που οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις φόρεσαν στο λαιμό του ελληνικού λαού, με τη συγκατάθεση του. Ως προς τη χρονική διάρκεια του ελληνικού δημοσίου χρέους της 31-12-2009, το 10,2% είναι βραχυπρόθεσμο (μέχρι 1 έτος), το 39,6% είναι μεσοπρόθεσμο (1 έως 5 έτη), το 50,2% είναι μακροπρόθεσμο (άνω των 5 ετών) ενώ η μέση υπολειπόμενη φυσική διάρκεια του είναι 7,94 έτη [15]. Η δε δυνατότητα ορθολογικής μείωσης των δαπανών μας, με χρεολύσια 29,14 δις. ευρώ και τόκους 12,34 δις. ευρώ (εκτιμήσεις 2009), θα επιφέρει τελικά μόνο μια μικρή «ταμειακή» επίδραση. Ακόμα και αν τα έξοδα μειώνονταν στα 60 δις €, με τοκοχρεολύσια ύψους 41 δις. ευρώ (68% των εξόδων και 82% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού) είναι αδύνατον να δραπετεύσουμε από την «παγίδα του χρέους» ακόμα και με τις πιο «αιματηρές οικονομίες». Όπου: δημόσιο χρέος 2009 (με δημοσιονομικό έλλειμμα 12,7% ΑΕΠ)= 298,5 δις. ευρώ (125% του ΑΕΠ), Χρέος 2010 (με δημ. έλλειμμα 8,7% ΑΕΠ)= 322 δισ. ευρώ (133% του ΑΕΠ), Χρέος 2011 (με δημ. έλλειμμα 5,7% ΑΕΠ)= 340 δις. ευρώ (138% του ΑΕΠ), Χρέος 2012 (με δημ. έλλειμμα 3,0% ΑΕΠ)=μεγαλύτερο των 350 δις. ευρώ (142% του ΑΕΠ) κλπ κλπ [16]. Από την άλλη, η κλεπτοκρατική υποτίμηση πάνω από 30 % της αξίας την εργασιακής δύναμης στο δημόσιο αλλά και στο ιδιωτικό τομέα δυναμιτίζει τους συνολικούς βιοτικούς όρους ζωής του ελληνικού λαού. Οι συνέπειες θα είναι αρνητικότατες. Αφού θα έχουμε μια τεράστια μείωση της καταναλωτικής ροπής, της ζήτησης και των συνολικών επενδύσεων τα συνακόλουθα αποτελέσματα θα είναι, με πρώτο την κατάρρευση της λιανικής αγοράς και την πλημμυρίδα των πτωχεύσεων, η χώρα να βουλιάξει γενικότερα στον βάλτο της μόνιμης ύφεσης οδηγώντας την ανεργία σε τρομακτικά νούμερα και την προοπτική αναπτυξιακής ανάκαμψης σε «όνειρο θερινής νύκτας». Έτσι η οικονομική συρρίκνωση για το 2010 προβλέπεται διπλάσια από αυτή του 2009 με αποτέλεσμα η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ να φτάσει τέλος του χρόνου στα –4%. (πηγή: έκθεση Deutsche Bank, 9 –3-2010). Στα προηγούμενα συμβάλουν σημαντικά η περιορισμένη ρευστότητα και το υψηλό κόστος δανεισμού με τις εγχώριες τράπεζες να περιστέλλουν τις δανειακές χορηγήσεις και να αυξάνουν τα επιτόκια, προκαλώντας κραχ στην αγορά. Οι τράπεζες εφαρμόζουν αυστηρότατες προϋποθέσεις δανεισμού προς τις επιχειρήσεις ενώ τα τραπεζικά επιτόκια κινούνται μεταξύ 6%-9% (όταν το βασικό επιτόκιο στην Ευρωζώνη είναι 1%) προβάλλοντας ως δικαιολογίες τα αυξημένα κόστη του χρήματος και την μακροοικονομική διακινδύνευση. Έτσι ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής του συνολικού δανεισμού προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από 15,9% τον Δεκέμβριο του 2008 έφτασε στο 4,2% τον Δεκέμβριο του 2009 και στο 3,8% Ιανουάριο 2010 (πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος). Όλα τα παραπάνω ουδόλως απασχολούν κυβέρνηση και πρωθυπουργό που κινούνται στην ίδια λογική με αυτή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ που, μπροστά στην προοπτική το πρόγραμμα σταθερότητας και τα επείγοντα μέτρα να βυθίσουν την Ελλάδα μόνιμα στον ερεβώδη υφεσιακό βάλτο, η προβαλλόμενη θέση είναι πως οι «επιπτώσεις στην ανάπτυξη θα ήταν χειρότερες αν η Ελλάδα παρέμενε στον ίδιο δρόμο, καθώς θα τιμωρούταν από τις αγορές». Μόνο που «ξεχνούν» να συμπληρώσουν: τις αγορές για τις οποίες οι ίδιοι προετοίμασαν το ευδόκιμο έδαφος ώστε αυτές να εφορμήσουν ως ύαινες πάνω στο πτώμα μιας κλεπτοκρατικής- παρασιτικής-υπερχρεωμένης οικονομίας που συνδιαμόρφωσαν μέσα σε 30 χρόνια όλοι μαζί σε αγαστή σύμπνοια. Η ΕΕ / ΟΝΕ και οι πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις, η ευρολιγαρχία και οι εγχώριοι τοπάρχες της.

Αυτή η ληστρική λεηλασία και κατοχή της Ελλάδας από το ευρωενωσιακό διεθυντήριο, την διεθνή τριμερή Κομισιόν-Κ.Ε.Τ.-Δ.Ν.Τ. βασιζόμενη στην εσωτερική τριμερή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ διαθέτει και το «αριστερό» της αποκούμπι την μεταλλαγμένη «αριστερή» «αδελφή ψυχή» του υπερεθνικού κεφαλαίου. .Ο πιο δυναμικός πυρήνας της περιλαμβάνει αρκετούς με καριέρες σε καθεστωτικά κόμματα, σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, που έχουν επωφεληθεί από κοινοτικά προγράμματα και γενικότερα από τις απολαβές του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου. Αν ο οικουμενιστικός «αριστερός» ανεθνισμός που μονίμως επιτίθεται στο έθνος έχει σταθερά μια θορυβώδη αποδομητική παρουσία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας το αδελφικό του πολύμορφο ρεύμα αυτό του αριστερού μετανεωτερικού φιλελευθερισμού, με ποικίλη ιστορική προέλευση (από το παλαιό ΠΑΣΟΚ το ΚΚΕ-ΚΚΕες –εξωκοινοβουλευτική αριστερά) χαρακτηριζόμενο από μια γλωσσική αμφισημία, ιδεολογικοπολιτική ακροβασία και μια συγκαλυπτική απολογητική για τις προϋποθέσεις και την υφή της κρίσης, προσφέρει σήμερα μια «κριτική υποστήριξη» στο Παπανδρέου και επιτίθεται στην ίδια τη κοινωνία ως μια συνετή «αριστερή φωνή» της ολιγαρχικής χρηματοδεσποτικής επιβολής και αυτό στο όνομα της αναγκαίας «σταθερότητας». Όμως η «σταθερότητα» στη γλώσσα των αγορών τα αγγλικά μεταφράζεται stability και ο «σταθερός» ως stable που σημαίνει επίσης και «σταύλος ζώων».

Υπάρχει εναλλακτική λύση;

Η καινούργια περίοδος εκτάκτου ανάγκης και οικονομικής κατοχής που διέρχεται ο λαός της χώρας ορίζει την αναγκαιότητα και την δυνατότητα οικοδόμησης ενός ευρύτατου Λαϊκού Απελευθερωτικού Κινήματος αντίστασης και ελευθέρωσης σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντισυστημική κατεύθυνση το οποίο οφείλουν να συνδιοργανώσουν και να συγκλίνουν όλα τα αγωνιζόμενα λαϊκο-πατριωτικά, ριζοσπαστικά και αντισυστημικά ρεύματα, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους και ορίζοντας τις ειδικότερες υπαρκτές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές τους ως σοβαρές αλλά δευτερεύουσες μπροστά στην κρισιμότητα των καιρών καθώς και ίσως ως ένα βαθμό επιλύσιμες στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας.

Τα κυρίαρχα μέτωπα αγώνα ορίζονται από ένα κυρίαρχο προαπαιτούμενο και τρεις κύριες επιλογές ανάταξης της χώρας:

Το κυρίαρχο προαπαιτούμενο είναι η μαζική ριζοσπαστική αντικατοχική-αντικυβερνητική λαϊκή κινητοποίηση ικανή να οδηγήσει στην απομάκρυνση της επικίνδυνης για την ελληνική κοινωνία πασοκικής κυβέρνησης, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις για μια αντιιμπεριαλιστική εθνικολαϊκή διακυβέρνηση σωτηρίας. Η σημερινή κυβέρνηση εκτός του ότι έχει χάσει τη κοινωνική συναίνεση δεν έχει καμιά απολύτως νομιμότητα καθώς υπέκλεψε την εκλογική ψήφο με ψευδείς υποσχέσεις («υπάρχουν τα λεφτά») και πρόγραμμα διαφορετικής πολιτικής από τη σημερινή.

Οι τρεις κύριες επιλογές αφορούν:

1.-Αποχώρηση από την ΕΕ / ΟΝΕ. Ο διεκδικητικός μεταρρυθμιστικός αγώνας εντός της ΕΕ / ΟΝΕ (ενάντια στο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», έκτακτη φορολόγηση όλων των χρηματοικονομικών συναλλαγών, απαγόρευση των Credit Default Swaps,  φορολόγηση στο  τζίρο των πολυεθνικών μεγαεταιριών, ουσιαστική συμμετοχή της Ε.Ε στις εξοπλιστικές δαπάνες της χώρας και στο κόστος προστασίας των συνόρων της Ελλάδας κλπ) είναι οριακότατος έως αδιέξοδος. Η εξοντωτική συγκυρία επιζητεί την υπέρβαση του περιορισμένου ενδοευρωενωσιακού διεκδικητικού αγώνα διότι η Ελλάδα κινδυνεύει να συνθλιφτεί και να καταστραφεί ολοκληρωτικά από την χρηματοδεσποτική προσταγή και το τωρινό καθεστώς υποτέλειας και κατοχής. Η οποιαδήποτε μορφής «χρηματοδοτική στήριξη» είτε στα πλαίσια της ΕΕ / ΟΝΕ είτε του Δ.Ν.Τ. θα αφορούσε αποκλειστικά την εξασφάλιση των τοκοχρεολυτικών αξιώσεων των τοκογλύφων πιστωτών μας και ουδόλως την υποβοήθηση της εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας καθώς και την υπέρβαση του κλεπτοκρατικού, παρασιτικού, υπερχρεωστικού μοντέλου. Στο τέλος μπορεί ενδεχομένως είτε να εξαναγκαστεί σε έξοδο από ΟΝΕ από το ίδιο το γερμανοκρατούμενο διευθυντήριο των Βρυξελλών είτε να διαλυθεί μέσα από τις αντιφάσεις της αυτή η ίδια η ΟΝΕ. Για την αναγκαία λοιπόν ανάταξη της ελληνικής οικονομίας σε αυτοδύναμη κατεύθυνση βασική προϋπόθεση είναι η αποχώρηση από την ΕΕ / ΟΝΕ και επαναφορά της Δραχμής ως εθνικού νομίσματος και τούτο είναι πολύ προτιμότερο να επιβληθεί από την μαζική ριζοσπαστικοποίηση και την καθολική κινητοποίηση του ελληνικού λαού. Στη συνέχεια απαιτείται λήψη άμεσων μέτρων όπως:
α.-Αναγκαία υποτίμηση της δραχμής με θετικές συνέπειες στο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, στις εξαγωγές, και το τουρισμό.
β.-Αυστηροί έλεγχοι στη κίνηση των κεφαλαίων (αποφυγή διαφυγής) συναλλαγματικοί και εξωτερικοί εμπορικοί έλεγχοι..
γ.-Υψηλή φορολόγηση στις εισαγωγές ειδών πολυτελείας
δ.-Αποτελεσματικοί έλεγχοι τιμών ειδικά στα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης

2.-Αναδιαπραγμάτευση του χρέους και εσωτερική αυτοχρηματοδότηση. Προτού η χώρα καταληστευτεί ολοκληρωτικά από τη χρηματοδεσποτική ολιγαρχία θα πρέπει να αναλάβει τη στρατηγική πρωτοβουλία και να διεκδικήσει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της κάτω από την απειλή της διακοπής πληρωμών των τοκοχρεωλυσίων. Σκοπός ένα εκτεταμένο haircut του τοκογλυφικού δημόσιου χρέους, η μετατροπή του εναπομείναντος σε μακροπρόθεσμο και η διασύνδεση της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων του με ένα ελάχιστο σταθερό ποσοστό του ΑΕΠ.  Επιπλέον άμεσα μέτρα οικονομικής πολιτικής:
α.-Επίτευξη επαρκούς ρευστότητας μέσω της αυτοχρηματοδοτικής αυτοβοήθειας σε συνδυασμό με μυστική διαδικασία αναζήτησης χαμηλότοκης εξωτερικής χρηματοδότησης (private placement). Ένας καλός μηχανισμός που εξασφαλίζει αναγκαίους πόρους και υποσκάπτει την ισχύ της υπερεθνικής χρηματοδεσποτείας και της εγχώριας τραπεζιτικής εκβιαστικής επιρροής, είναι οι εκδόσεις ελληνικών («εθνικών» ή «λαϊκών») ομολόγων. Έτσι η χώρα θα στηριζόταν στις δικές της (σημαντικές) δυνάμεις ώστε να αναχρηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο χρέος της και οι έλληνες πολίτες θα ήταν αυτοί που θα επωφελούταν από την κάρπωση των τόκων αντί οι ξένοι τοκογλύφοι. Ως προς τις απώλειες κερδών που θα υποστούν οι τράπεζες λόγω της διαφυγής καταθέσεων για τα ομόλογα είναι δευτερεύον σε σύγκριση με το πρωταρχικό ζήτημα το να ξεφύγει η χώρα από το να αποτελεί (με γερμανική-ευρωενωσιακή συνδρομή) την εύκολη «λεία» των διεθνών χρηματαγορών.
β.-Προσφυγή για τις γερμανικές οφειλές στο ελληνικό Δημόσιο ( αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια που σήμερα ξεπερνούν ατόκως τα 160 δις ευρώ Το ποσό αυτό, που δεν περιλαμβάνει τις διεκδικούμενες αποζημιώσεις προς τα χιλιάδες θύματα της γερμανικής θηριωδίας, αφορά: β1. τις πολεμικές επανορθώσεις, για τις οικονομικές καταστροφές που υπέστη η χώρα, ύψους 7,1 δις δολ. (αγοραστικής αξίας 1938), όπως καθόρισε η Διεθνή Διάσκεψη του Παρισιού το 1946 και β2. την εξόφληση του κατοχικού δανείου, ύψους καθορισμένου (από τους ίδιους τους Γερμανούς) 3,5 δις δολ. (αγοραστικής αξίας 1944). 

3-Συγκρότηση μιας νέας παραγωγικής δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης σε αντιχρηματοδεσποτική, αντιολιγαρχική, αντιπαρασιτική κατεύθυνση. Θεμελιώδεις προϋποθέσεις προς αυτή τη προσπάθεια θα είναι:
α.-Η αντικλεπτοκρατική δημοσιονομική πολιτική: α1.στα έσοδα (ισχυρή φορολόγηση επί των εσόδων των ιδιωτικών ολιγοπωλιακών μεγαεταιριών και οφσόρ εταιρειών.-Ισχυρή προοδευτική φορολόγηση όλης της μεγάλη ακίνητης και κινητής περιουσίας-δραστική αντιμετώπιση παραοικονομίας / παραεμπορίου / λαθρεμπορίου / φοροδιαφυγής/εισφοροδιαφυγής-κατάργηση τραπεζικού απόρρητου-γενικό πόθεν έσχες) και α2. στα έξοδα (κατάργηση κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και των ΜΚΟ-μείωση αριθμού βουλευτών στους 200-κατάργηση των χαριστικών παροχών στις ελίτ και του κλεπτοκρατικού συστήματος επιδοτήσεων/ δημοσίων προμηθειών-αναδιοργάνωση δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών).
β.-Η ριζική αντιμετώπιση του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος με γνώμονα την εξασφάλιση πλήρους απασχόλησης των Ελλήνων εργαζομένων και τη υπεράσπιση της εθνικής ύπαρξης του ελληνισμού.
γ.-Η άμεση εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών.
δ.-Η κοινωνικοποίηση μεσοπρόθεσμα των ολιγοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων με στρατηγική σημασία στην αυτοδύναμη, ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας.
ε.-Η τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα και ο αντιπαρασιτικός δυναμισμός εμπορίου και υπηρεσιών.
στ-Η προτεραιότητα στις εισροές επενδύσεων που εξυπηρετούν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί των παρασιτικών στο τομέα εμπορίου-υπηρεσιών που προωθούν ΕΕ/ΟΝΕ.
ζ.-Η προγραμματισμένη διεύρυνση των εξωτερικών αγορών πέρα από τη μονομερή προσκόλληση στην ευρωενωσιακή. Βαλκάνια, Ρωσία, Υπερκαυκασία, Ιράν, Αραβικός κόσμος κλπ είναι ζωτικές περιοχές όπου η Ελλάδα διαθέτει δεσμούς και σημαντικές πολιτισμικές και γεωστρατηγικές ευκαιρίες και δυνατότητες.


Σημειώσεις

[1].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «εθνική λαϊκή αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πολυεθνικό εποικισμό», Ιανουάριος 2010. Μέρος 1ο & Μέρος 2ο.

[2].-The Conference Board Total Economy Database, January 2010.

[3].-Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, «Στατιστικό Δελτίο Φορολογικών Δεδομένων 2008».

[4].- Τάκης Φωτόπουλος, «Πώς φθάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», inclusivedemocracy.org, 5-12-2009.

[5].-European Commission. «Report on Greek Government Deficit and Debt Statistics», Brussels, 8.1.2010,COM(2010) 1 final.

[6].-capital.gr, 19-2-2010.

[7].- Marc Roche, «En Europe, Goldman Sachs recrute des hommes de pouvoir pour asseoir le sien», Le monde.fr, 01.03.10.

[8].- kathimerini.gr, 7-2-2010

[9].-Ειρήνη Καρανασοπούλου, «Προς ‘’αιματηρό’’ ντιλ με το ΔΝΤ», TA NEA, 20-3-2010.

[10].- Marc Roche, «En Europe, Goldman Sachs recrute des hommes de pouvoir pour asseoir le sien», Le monde.fr, 01.03.10.

[11].-Von Otmar Issing, «Die Europäische Währungsunion am Scheideweg», faz.net, 29.1.2010.

[12].- Gregory White, «There's No Deal Yet: Here Are The Banks, Insurers, And Sovereigns Who Will Get Crushed In A Greece Collapse», businessinsider.com, Feb. 11, 2010.

[13].- Nelson D. Schwartz -Eric Dash, «Banks Bet Greece Defaults on Debt They Helped Hide», nytimes.com, February 24, 2010.

[14].-Susan Pulliam,Kate Kelly and Carrick Mollenkamp, «Hedge funds are ganging up on weaker euro», The Wall Street Journal, February 26, 2010

[15].- Γ.Λ.Κ. «Δελτίο Δημοσίου Χρέους, Δεκεμβρίου 2009».

[16].-Γιάννης Σιάτρας, «Οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας», eurocapital.gr, 3-3-2010.


(Γιώργος Καπαρός - Μάρτιος 2010)

Λήψη pdf