Περιφερειακές εκλογές στην Ελλάδα-Προτεκτοράτο. Απαρχή του Τέλους του ΠΑΣΟΚ.

Η εκλογική συγκυρία

Οι περιφερειακές εκλογές της 7 Νοεμβρίου 2010 στην Ελλάδα-Προτεκτοράτο διεξήχθησαν υπό ιδιαίτερες συνθήκες κατά τις οποίες έχει ήδη αποκαλυφθεί, ως ήταν εξ΄ αρχής αναμενόμενο, η ολοκληρωτική χρεοκοπία της στρατηγικής του «Μνημονίου» που εφαρμόζεται από την εκτελεστική (και υπό κοινοβουλευτικό μανδύα) δικτατορία της «Τρόικας», εκτελώντας την ίδια την υπόσταση της χώρας. Γεγονός που οδηγεί στην κατά τύποις νέα επαναδιαπραγμάτευση των «όρων διάσωσης» από ΔΝΤ – ΚΕΤ - ΕΖ και στην κατ' ουσίαν μακροχρόνια επιβολή του αποικιακού καθεστώτος κατοχής. Επίσης η εκλογική συγκυρία διασυνδέεται με το νεοταξικό θεσμικό πλαίσιο του «Καλλικράτη» με το οποίο προωθείται η αποδιοργανωτική κατάλυση της εθνικοπολιτικής και οικονομικοκοινωνικής συνοχής με εφαλτήριο την περιφερειακή καντονοποίηση του ελλαδικού χώρου.

Και αυτά ενόσω βρισκόμαστε εν μέσω μιας σεισμικής γεωοικονομικής-γεωπολιτικής ακολουθίας στο παγκόσμιο σύστημα της χρηματοδεσποτικής υπερεκμετάλλευσης  [1],   απροσδιόριστης διάρκειας. Η μετάβαση μέσω πολύμορφων αποδιαρθρώσεων-αναδιαρθρώσεων από το κεφαλαιοκρατικό στο χρηματοδεσποτικό σύστημα μεταξύ των άλλων στο διεθνές επίπεδο διοργανώθηκε πάνω στην προεξάρχουσα βάση της οικουμενικευμένης ιστορικής συμμαχίας του φιλελεύθερου δυτικού καπιταλισμού των ολιγοπωλίων και του μονοκομματικού κρατικού καπιταλισμού του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο τοπικό επίπεδο εξυπηρετήθηκε μέσω της αντικειμενικής σύγκλισης της παγκοσμιοποιητικής «πολυπολιτισμικής» στρατηγικής της ολιγαρχίας με την εθνοαποδομητική πολιτική των διανοουμένων και ακτιβιστών της ψευτο-διεθνιστικής αριστεράς.

Παρακολουθώντας τα συμπτώματα της επιταχυνόμενης πλανητικής γεωοικονομικής αποδιάρθρωσης παρατηρούμε στη τωρινή της φάση την αλληλενέργεια σειράς εξελίξεων όπως:

· Η κρίση του δημόσιου χρέους που αποτυπώνεται δραματικά στην εσωτερική περιφέρεια της Ευρωπαϊκής ένωσης είναι μοναχά η «κορυφή του παγόβουνου». Στην πραγματικότητα ο τυφώνας της υπερχρέωσης έχει ανάγειες διαστάσεις. Περιλαμβάνει το Βορρά και το Νότο ενώ γίνεται ακόμα πιο σαρωτικός αν συμπεριληφθούν οι εντέχνως στατιστικά κεκρυμμένες υποχρεώσεις όλων (ακόμα και της Κίνας συμπεριλαμβανομένης) που φτάνουν σε δυσθεώρητα μεγέθη.

· Η πεμπτουσία της σημερινής αντεπανάστασης των ελίτ αφορά την διαδικασία μετατόπισης και μετασχηματισμού της γενικής δομικής κρίσης σε καθολική κρίση των εργασιακών δυνάμεων και γενικότερα των λαών. Κινητήριοι άξονες αυτής της αντεπανάστασης είναι η τριτοκοσμικού τύπου ευρωπαϊκή και αμερικανική θεσμοθετημένη λιτότητα, ανεργία, υγειονομική και συνταξιοδοτική ανασφάλεια, προλεταριοποίηση μικρομεσαίων στρωμάτων, υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας κ.α. 

· Η προγραμματισμένη και καθοδηγημένη, από την χρηματοδεσποτική ολιγαρχία και τις παρεμβάσεις της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, κοινωνικο-οικονομική και πολιτική εξάρθρωση της εσωτερικής ευρωπαϊκής περιφέρειας (με την Ελλάδα ως το πρώτο πειραματόζωο) έχει ως επακόλουθο - εκτός τα πάσης φύσεως αποδοτικά γιουρούσια των διεθνών μεγατραπεζών και των λοιπών κερδοσκόπων τοκογλύφων - τον μετανεωτερικό αποικιοκρατικό επανέλεγχο αυτής της περιφέρειας. Όψη αυτού του επανελέγχου είναι το γερμανικό Πραξικόμημα μέσα στο Υπερκράτος Ευρωζώνη / Ευρωπαϊκή Ένωση (με γαλλική υποστήριξη) για την επιβολή του νέου «Μόνιμου Μηχανισμού Διαχείρισης Κρίσεων». Μηχανισμού σαφώς πιο αδυσώπητου από εκείνον που ιστορικά εξάσκησε σε χώρες δικαιοδοσίας του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. 

· Τόσο αυτός ο ευρωενωσιακός «μηχανισμός διάσωσης» όσο και οι όποιες απόπειρες των ΗΠΑ να κρατηθούν ηγετικά μέσα στο «παιχνίδι» με την απόφαση της Fed να αγοράσει αμερικανικά κρατικά ομόλογα αξίας 850 δις. δολ. ως τον Ιούνιο του 2011, είναι βέβαιο πως όλα αυτά θα αποτύχουν. H ετοιμοθάνατη αμερικανική ηγεμονία και ο ευρωενωσιακός βάλτος, οι διαδοχικές χρεοκοπίες στην Ευρωζώνη, η διαδικασία αποσύνδεσης των χωρών BRIC από τις δυτικές νομισματικές-χρηματοπιστωτικές αγορές της Wall Street και του Λονδίνου, ο παγκόσμιος νομισματικός και εμπορικός πόλεμος, το γεωοικονομικό-γεωπολιτικό και κοινωνικό χάος κλπ όλα τούτα πλέον είναι μέσα στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας σκηνής.

Η βάση των εκλογικών εκτιμήσεων

Ως βάση των όποιων αξιολογήσεων δεν μπορεί παρά να είναι οι τάσεις που καταγράφονται στη συμπεριφορά του ίδιου του εκλογικού σώματος ήτοι των 9.819.026 εκατ. εγγεγραμμένων πολιτών. Τούτο εν επιγνώσει του ακαθάριστου των εκλογικών καταλόγων και της περιορισμένης προσέλευσης των Ελλήνων του εξωτερικού, γεγονός που σαφώς ορίζει πως στην πραγματικότητα οι εκλογείς είναι λιγότεροι από τους εμφανιζόμενους στους εκλογικούς καταλόγους. Όμως μια τέτοια (κατά συνθήκη) βάση είναι σαφώς εγκυρότερη από την επίσημη εκτίμηση της ανίερης τριάδας Κομματικό Σύστημα - ΜΜΕ - Εταιρίες Δημοσκόπησης, που σε πρώτο επίπεδο λαμβάνει υπ΄ όψη τους ψηφίσαντες (εξοβελίζοντας λαθροχειρικά την πολιτική επίδραση της αποχής) και σε δεύτερο επίπεδο λαμβάνει υπόψη τα έγκυρα (εξοβελίζοντας λαθροχειρικά την πολιτική επίδραση των ακύρων / λευκών ). 

Οι περιφερειακές εκλογές ήταν έντονα πολιτικοποιημένες ενδιάμεσες εκλογές και αποτυπώνουν αρκετά καθαρά τις παρούσες δυναμικές τάσεις του γενικού πολιτικού κλίματος που μέλει, εκτός απρόοπτου, να ορίσουν τις κρίσιμες εγγραφές στα δεδομένα των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Τα αποτελέσματα τους συνιστούν μια διαυγή αποκάλυψη για τον βαθμό αυτοτελούς δράσης του λαϊκού παράγοντα, την αληθινή συσχέτιση των πολιτικών δυνάμεων καθώς και την έκταση-ένταση αποσταθεροποίησης του πολιτικο-κομματικού συστήματος.

Βασικά συμπεράσματα

-Πρώτο βασικό συμπέρασμα και γεγονός αυτών των εκλογών είναι η στρατηγική ήττα του ΠΑΣΟΚ και η συντριβή των «μνημονιακών δυνάμεων», με αποτέλεσμα την καθολική (εκτός τη θεσμική και τη λαϊκή) παρανομοποίηση του κατοχικού καθεστώτος.

Με την επενέργεια όλων των παραγόντων καθώς και την διλημματική «απειλή» του Πρωθυπουργού για τυχόν νέα προσφυγή στις κάλπες οι περιφερειακές εκλογές απόκτησαν από τα πράματα έναν έμμεσο «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα σχετικά με τη κυβερνητική πολιτική και το «Μνημόνιο» με το «ΟΧΙ» να αγγίζει γύρω στο 65 % του εκλογικού σώματος και το 62,95 % των ψηφισάντων. Το ποσοστό αυτό επιβεβαίωσε τις δημοσκοπικές εκτιμήσεις που εδώ και ένα μήνα επεσήμαιναν πως «επτά στους δέκα ερωτηθέντες εκτιμούν ότι, υπήρχε τρόπος να αποφευχθεί η προσφυγή στην Τρόικα».

Ως προς το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έχουμε καταλυτική εκλογική καταβύθιση. Σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009 το εκλογικό ποσοστό του από 30,33 % στο εκλογικό σώμα κατέρρευσε θορυβωδώς στο 19,13 % ήτοι κατά 11,2 μονάδες, καθώς εγκαταλείφθηκε από 1.133.616 ψηφοφόρους του ! Το κόμμα αυτό έχει μεταβληθεί πια σε μια απολύτως μειοψηφική δύναμη μέσα στον ελληνικό λαό πραγματικότητα που δεν γίνεται να συγκαλυφθεί από τις «οργουελιανές» αντιστροφές του πρωθυπουργικού λόγου περί εκλογικής επιδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ έμειναν δίχως λαϊκή ανοχή άρα χωρίς άλλο «πολιτικό χρόνο». Πορεύονται σταθερά προς το ερεβώδες «Τέλος» τους. Και είναι αυτό το στοιχείο που τελικά καθόρισε την αναδίπλωση του Πρωθυπουργού σχετικά με το ενδεχόμενο προσφυγής σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές και όχι κάποια υποτιθέμενη «μπλόφα» που οπωσδήποτε θα υπόκειντο σε ανάκληση. Επιπλέον τούτο το «Τέλος» είναι αμετάκλητο, άσχετα με το πόσες Περιφέρειες και πόσους Δήμους θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ στις αυριανές επαναληπτικές εκλογές επιχειρώντας με τη συνδρομή των ΜΜΕ την ανασκευή των εντυπώσεων.

-Δεύτερο συμπέρασμα: H αποδιοργάνωση του Δικομματισμού.

Τα αποτελέσματα κατέδειξαν τον συσχετισμό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τον βαθμό της πραγματικής εκλογικο-πολιτικής τους επιρροής σήμερα. Ο Δικομματισμός σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009 από 53,44 % στο εκλογικό σώμα συρρικνώθηκε στο 37,15 % ήτοι κατά 16,29 μονάδες, με την απομάκρυνση 1.660.289 πολιτών από αυτόν. Πρόκειται για μια ανεπίστρεπτη αποσυνθετική διαδικασία η οποία αποτελεί σταθμό στους επιθανάτιους σπασμούς της Μεταπολίτευσης. 

Εκτός της πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ τα αποτελέσματα αποτέλεσαν ήττα και για τη Ν.Δ.  Η θεωρία της «ολικής επαναφοράς» του Αντώνη Σαμαρά συνιστά ένα «ντοπάρισμα» φτιαγμένο με νοθευμένα υλικά. Διότι είναι αδύνατο να αγνοηθεί πως σε σύγκριση με τις εκλογές του 2009 το εκλογικό ποσοστό της Ν.Δ. από 23,11 % στο εκλογικό σώμα μειώθηκε στο 18,02 % ήτοι κατά 5,09 μονάδες που αφορά διαφυγή 526.673 ψηφοφόρων της. Από την άλλη η εκλογική βύθιση του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την ένταξη του Σαμαρά στο «αντιμνημονιακό στρατόπεδο» (ως αστική εκδοχή του), επέφερε τη σχετική εκλογική τους ισοβαθμία με την Ν.Δ. να υστερεί μοναχά κατά 1,11 % στο εκλογικό σώμα. Η εξέλιξη αυτή σταθεροποίησε την ηγεμονική θέση του Σαμαρά γενικότερα στη Δεξιά και ειδικά στην Ν.Δ. - αναδομώντας τα ίδια τα πλαίσια της πολιτικής ψυχολογίας του κόμματος αυτού - κάτω από την αίσθηση πως η ανάκτηση της διακυβέρνησης είναι πλέον πολιτικά εφικτή. Μια αίσθηση όμως που αποφεύγει να αναμετρηθεί με το ανυπέρβλητο φράγμα της συρρίκνωσης του ίδιου του Δικομματισμού.

-Τρίτο συμπέρασμα: H απονομιμοποίηση ολόκληρου του πολιτικού-κομματικού συστήματος.

Σε ένα πρώτο επίπεδο το εκλογικό σώμα δια της Αποχής ανέδειξε την ισχυρότατη τάση αποστασιοποίησης από την εκλογική αναμέτρηση. Από 25,85 % στις βουλευτικές εκλογές του 2007 και 29,08 % στις β. εκλογές του 2009 η Αποχή εκτινάσσεται στο 39,01 % του εκλογικού σώματος. Σχετικά με τη φύση της Αποχής ας σημειωθούν τα εξής:

α) Η μεγάλη αύξηση της δεν είναι προϊόν μιας καταδικαστέας αδιαφορίας για τα «της πόλεως» θέματα - εκείνο το «τον μηδέν τωνδε [των πολιτικών] μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν» (Θουκυδίδη -Περικλέους Επιτάφιος). Υπάρχει και αυτό ως περιορισμένο μέγεθος που όμως δεν ξεπερνά το 10 % του εκλογικού σώματος. 

β) Για το συντριπτικά μέγιστο τμήμα της, δεν αφορά κάποια «αποϊδεολογικοποιημένη» απογοήτευση και παραίτηση αλλά σαφώς μια θετική αυθόρμητη έως συνειδητή απόφαση εξόδου από το υπαρκτό σύστημα της πολιτικής-κομματικής αντιπροσώπευσης, μια δυνητική εγρήγορση ως ψήφος απόρριψης και απονομιμοποίησης της κομματοκρατικής πολιτικαντικής και ψηφοθηρικής πατρωνίας του εκλογικού σώματος. 

Σε δεύτερο επίπεδο το Λευκό και το Άκυρο από 1,98 % το 2007 και 1,87 % το 2009 υψώνεται στο 5,5 % του εκλογικού σώματος και στο 9,10 % των ψηφισάντων. 545.232 εκλογείς, ένας αριθμός ελάχιστα πίσω από αυτόν του ΚΚΕ, μέσω του Λευκού / Ακύρου απέστειλε το πιο αυθεντικό ενεργητικό μήνυμα προσανατολισμένης πολιτικής καταδίκης του συστήματος. 

Αποχή – Άκυρα – Λευκά από 27,82 % το 2007 φθάνουν στο καταλυτικό 44,56 % των περιφερειακών εκλογών του 2010 ! Και τούτο κάτω υπό το κράτος της πιο απαξιωτικής μαύρης προπαγάνδας και της θεωρίας περί «αδιέξοδης και αναποτελεσματικής στάσης» που με διοργανωτές τα ΜΜΕ έπαιρναν μέρος σε αρμονική συγχορδία οι μπλε, πράσινοι, ροζ και κόκκινοι διανοούμενοι της κομματοκρατίας. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ριζική τροποποίηση των δεδομένων της πολιτικής σκηνής που αποκαλύπτουν μια μαζική λαϊκή αμφισβήτηση ολόκληρου του παρακμιακού και ανυπόληπτου πολιτικού-κομματικού συστήματος, των ιστορικών σχέσεων κομματικής εκπροσώπησης καθώς και τη σταθερή διατύπωση αυτής της κοινωνικής αμφισβήτησης με βασικά οχήματα - μορφές την συνειδητή Αποχή – Άκυρο – Λευκό. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κοινωνικοπολιτική δυαδικότητα, καταγραμμένη στην ανάδυση της στις ευρωεκλογές του 2009 [2], που τώρα ανεπτυγμένη παγιώνεται και όπου στον ένα πόλο της διαπλέκονται οι πάσης φύσεως νεοταξικοί παράγοντες και φορείς της αντεθνικής αντιλαϊκής κομματοκρατικής «δειμοκρατίας» ενώ στον άλλο πόλο έλκεται ένα τεράστιο απορριπτικό δυναμικό λαϊκής οργής και αφύπνισης. 

-Τέταρτο συμπέρασμα: Μικρή ανάκαμψη της ευρείας εκλογικής αριστεράς.

Εν πρώτοις η ευρεία εκλογική αριστερά φαίνεται να ανέρχεται στο 12,26 % του εκλογικού σώματος από το 10,60 % των εκλογών του 2009, περιλαμβάνοντας 1.203.410 ψηφοφόρους. 

Τα εκλογικά αποτελέσματα συνιστούν αποτυχία και για τα τρία σχήματα που έχουν ως αφετηρία τον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. H Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη εκλογικά καθηλωμένη φαίνεται χωρίς αυτοδύναμο κοινοβουλευτικό μέλλον. Η μεγάλη ήττα του Αλέκου Αλαβάνου είναι τελικά σοβαρό πλήγμα για το ίδιο το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» που τον πλαισίωνε υποστηρικτικά αποκαλύπτοντας πως το απελευθερωτικό μέλλον δεν ποτίζεται με τα απόνερα του ανεθνικού ψευτοριζοσπαστισμού. Το εκλογικό φιάσκο της σύγκλισης του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, με το «αντιμνημονιακό» τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ δια του Αλέξη Μητρόπουλου έβαλε τελεία και παύλα στις όποιες ψευδαισθήσεις ή  μεγαλομανίες  και των δύο εταίρων.

Ως προς ΚΚΕ μπορεί τα κύμβαλα των πανηγυρισμών να ηχούν ακόμα εκκωφαντικά αλλά δεν μπορεί να αποκρυφτεί το γεγονός πως στην ουσία έχουμε σε τελική ανάλυση μια αποκατάσταση της εκλογικής επιρροής του 2007 –και όχι μια αξιόλογη ανάκαμψη παρόλο που ο άνεμος της συγκυρίας θα ήταν σχετικά ούριος προς μια τέτοια στόχευση. Έτσι το σημερινό ποσοστό του ΚΚΕ 6 % στο εκλογικό σώμα που ισοδυναμεί με 588.898 ψήφους ελάχιστα απέχει από εκείνο το 5,89 % των βουλευτικών εκλογών του 2007 και που αφορούσε 583.750 ψήφους. Βασικά πρόκειται λοιπόν κυρίως για μια επαναστέγαση παραδοσιακών του ψηφοφόρων που είχαν αποστασιοποιηθεί στις εκλογές του 2009. Αντικειμενικά λοιπόν πρόκειται για ήττα μάλλον παρά νίκη.

Αντίθετα αξιοσημείωτη είναι η επιτυχημένη κάθοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με πανελλαδικό ποσοστό 1 % του εκλογικού σώματος (1,64 % των ψηφισάντων) και 97.000 ψήφους, δηλαδή 72.263 περισσότερες από όσες είχε στις βουλευτικές του 2009.

-Πέμπτο συμπέρασμα: Ανακατανομές στο χώρο της "Άκρας Δεξιάς".

Η αποκάλυψη του κάλπικου «παρεμβατικού πατριωτισμού» του ΛΑΟΣ συντέλεσε καθοριστικά στην εκλογικό-πολιτική του παρακμοποίηση με το τωρινό ποσοστό του στο εκλογικό σώμα 2,23 % να καθηλώνεται κάτω και αυτού του 2,74 % του 2007. Ταυτόχρονα (συντελούσης της «αλαβάνιας» μεταεθνικής ιδεολογικής αφασίας συμπάσης της οικουμενιστικής αριστεράς) έχουμε αξιοσημείωτη ενίσχυση της «Χρυσής Αυγής» όπου στο δήμο Αθήνας αύξησε σημαντικά το ποσοστό της (5,3 % των «εγκύρων) σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2009. Σε μεγάλο μέρος του 1ου και του 6ου δημοτικού διαμερίσματος πήρε πάνω από 15% ενώ σε περιοχές των Αθηνών - με οξυμένο το κοινωνικό πρόβλημα του μεταναστευτικού (Άγιος Παντελεήμονας, Πλατεία Αττικής, Άγιος Παύλος) - έφτασε το 20%. 

Νέος Πολιτικός Κύκλος

Το πολιτικό σκηνικό οδηγείται σε ραγδαία ρευστοποίηση ενώ όλες οι μεταπολιτευτικές πολιτικές δομές υφίστανται εκ βάθρων συγκλονισμό και εξάρθρωση. Στο επίπεδο των εξουσιαστικών δυνάμεων θα αναζητηθούν εν μέσω εντεινόμενης «κρίσης κορυφών» και πολιτικο-κομματικού κατακερματισμού οι νέες («συμμαχικές», «οικουμενικές») μορφές διακυβέρνησης για την αναπαραγωγή της χειραγώγησης. Στο επίπεδο των λαϊκών δυνάμεων η συγκέντρωση κρίσιμης ποσότητας απόγνωσης-οργής σε διαλεκτική αλληλουχία με τις ανάγκες αυτό-επιβίωσης θα κατευθυνθεί είτε προς εκδηλώσεις ενός χαοτικού μιμητικού πριμιτιβισμού [3] είτε προς προχωρημένες αποτελεσματικές μορφές εθνικής και λαϊκής αντισυστημικής συγκρότησης και κινητοποίησης. Προς τούτο έχει να αναμετρηθεί εκτός των άλλων με τα επικυρίαρχα ψευτοδιεθνιστικά εθνοαποδομητικά δίκτυα που καταληστεύουν και αποδομούν το μέλλον της ίδιας της αριστεράς.

[1]-Η χρηματοδεσποτεία των Banksters.Μέρος Ι & Μέρος ΙΙ

[2]-Ο Ευρωπαϊκός βάλτος και οι ευρωεκλογές

[3]-Η κρίση και ο μιμητικός πριμιτιβισμός

_