Ευρωκρατία και Χειραφέτηση

Το ωραιότερο ερείπιο της Ελλάδας είναι ο λαός της 

 (Edmond About, 1828-1885)

Τώρα που κατακάθισε κάπως η αποπνικτική σκόνη την οποία παρήγαγαν η πολιτική αερολογία και  οι παρερμηνείες των κομμάτων και των κονδυλοφόρων των ΜΜΕ ίσως είναι ευκολότερη μια πιο νηφάλια  ματιά  στα ουσιαστικότερα δεδομένα και στα επακόλουθα των ευρωεκλογών της 25^ης Μαΐου.

Στο καθ' ημάς κεντρικό πολιτικό πεδίο η διεξαγωγή και τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών - με την τυπική αποχή στο 40 %  και την  πραγματική στο 30 %, την πολιτική ρευστοποίηση και τον συγκλονισμό των ηγεμονικών πόλων ως γεγονότος καταγραμμένου μέσα στην ίδια τη σύνθεση της ψήφου (26,57 % στον πρώτο ΣΥΡΙΖΑ και  22,72 % στη δεύτερη ΝΔ) - για άλλη μια φορά  αναδεικνύουν και επικυρώνουν τα στοιχεία ενός απολύτως ανυπόληπτου  πολιτικο/κομματικού συστήματος και μιας απονομιμοποιημένης διαδικασίας κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Η κοινωνική απαξίωση της χρεοκοπημένης κομματοκρατίας δεν αφορά μόνο την αξιοσημείωτη φθορά κατά 11,5 % της κυβερνώσας πασοκονεοδημοκρατικής συμπαράταξης, αλλά σε ανάλογο βαθμό και τους περισσότερους σχηματισμούς της αντιπολίτευσης ως ευκαιριοθηρικών παραληπτών  της όποιας υπαρκτής κοινωνικής δυσαρέσκειας. Σχετικά κερδισμένη από τις ευρωεκλογές είναι πρωτευόντως η Χρυσή Αυγή που αύξησε την δύναμη της κατά 26 % σε αυτή τη διετία, καθώς και το ΚΚΕ σε μικρότερο βαθμό εφόσον μπόρεσε να ξεπεράσει τις απώλειες του 2012.

-Κατόπιν αυτών η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν έχασε την  πρωτοβουλία των κινήσεων μέσα στον γενικευμένο πολιτικό βάλτο. Απεναντίας είναι ανοιχτό το στοίχημα για την επιβίωση της,  στο να τα καταφέρει το Φεβρουάριο του 2015 με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας όπου ουδόλως αποκλείεται να συγκεντρώσει τους κρίσιμους 180.

-Το ΠΑΣΟΚ δέχτηκε απώλειες και η ΔΗΜΑΡ σαρώθηκε αλλά η ευρύτερη «κεντροαριστερά» διατήρησε αξιοσημείωτες δυνατότητες. Διότι συνυπολογίζοντας ψήφους και ποσοστά Ελιάς/ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ έχουμε αναλογικά 15,82 %  και 904.714 ψηφοφόρους. Αυτό καθιστά το γερμανικό και εγχώριο ολιγαρχικό στρατηγικό σχέδιο συντήρησης, ανακαίνισης και σύγκλισης του φιλελευθέρου αυτού χώρου βιώσιμο. Διότι ο πολύμορφος και πολυεπίπεδος σχηματισμός της «κεντροαριστεράς» (που εκτός από το πολιτικό προσωπικό συγκεντρώνει  ισχυρότατους παράγοντες από το εκδοτικό, πανεπιστημιακό, πνευματικό και πολιτιστικό κατεστημένο) για δεκαετίες τώρα είναι ο πιο θεμελιώδης φορέας για την ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική αναπαραγωγή του ολιγαρχικού ελέγχου και της ευρωκρατίας μέσα στη χώρα μας.

-Αναφορικά με την «ρεαλιστική αριστερά», επισημαίνεται ότι παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξέλιξη των σταδίων της «πράσινης επανάστασης» μεταλλάχτηκε σε ένα «γενετικά τροποποιημένο» πολιτικό οργανισμό, αδυνατεί να συγκροτήσει μια πλειοψηφική πλημμυρίδα (την αποκαλούμενη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της αριστεράς») και πλέον μετεωρίζεται σήμερα στο κενό παρά την όποια αδύναμη εκλογική πρωτιά του. Δίχως ιδεολογικοπολιτικό δυναμισμό και  χωρίς κυβερνητικούς συμμάχους έπειτα από τον αποσυνθετικό καταποντισμό των ΑΝΕΛ και κυρίως  της ΔΗΜΑΡ έχει πλέον ως μοναδική προοπτική την  συγκυβέρνηση, επιλέγοντας τους μελλοντικούς εταίρους από «κεντροδεξιά» (ΝΔ δίχως Σαμαρά) η «κεντροαριστερά» (Ελιά/ΠΑΣΟΚ δίχως Βενιζέλο, Ποτάμι). Με αυτή την στρατηγική του θέαση, ο ΣΥΡΙΖΑ ως «λαμπερό» μετέωρο αδιάλειπτα θα ξαποστέλλει εντονότερα όλα τα μηνύματα της δουλόφρονος σχέσης που επιδεικνύει απέναντι στις ευρωατλαντικές δυνάμεις κατοχής της χώρας επιβιώνοντας μεταπρατικά και πιθηκίζοντας μιμητικά την «ελπίδα»  μέσα στα πλαίσια του επικυρίαρχου χρηματοδεσποτικού δυτικού «παραδείγματος». Θα εκπέμπει δυνατότερα τα σήματα του αβυσσαλέου σοσιαλφιλελεύθερου καιροσκοπισμού των ασταμάτητων κυβιστήσεων και της χωρίς αιδώ  συστηματικής εξαπάτησης του λαού πως μπορεί να είναι ο φορέας μια σωτήριας εναλλακτικής πορείας εντός των δομών της ευρωκρατίας, του εσωτερικού κοινωνικού-ταξικού περιβάλλοντος και του προκλητικού οικουμενισμού – αντεθνισμού του. Παράλληλα προς τούτα θα καμουφλάρεται ξοπίσω από τις διαιρετικές «αντιφασιστικές» συμπαρατάξεις ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα που προωθεί η κοινοβουλευτική δικτατορία, υπηρετώντας την μαζί με τα κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά και τα υπόλοιπα «αντιρατσιστικά» κομματίδια του «αριστερού»  ψευδο-διεθνισμού.

Στα πιο σοβαρά δεδομένα των ευρωεκλογών καταγράφεται η επιτυχής  τουρκική παρέμβαση στη Θράκη. Η Τουρκία, συνεπικουρούμενη από την εγκληματική αντεθνική στάση των καθεστωτικών κομμάτων του ελληνικού προτεκτοράτου (με πιο πρόσφατη την υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ-Σαμπιχά), μπόρεσε να εντάξει εκλογικά τις μουσουλμανικές μειονότητες μέσω του ΚΙΕΦ/DEB  λαμβάνοντας πανελλαδικά 42.627 ψήφους, την πρώτη θέση στους νομούς Ροδόπης (42 %) και Ξάνθης (26 %) και να διαμορφώσει έτσι μια επικίνδυνη διαπραγματευτική και αποσταθεροποιητική γεωπολιτική επένδυση για το μέλλον.

Εκτός όμως όλων των προαναφερομένων χρειαζόμαστε και μια παρά πέρα διερεύνηση του εσωτερικά κρυμμένου μυστικού αυτής της ψηφοφορίας μέσα στη «χώρα - πειραματόζωο». Φαίνεται πως κατά το μεγαλύτερο μέρος τους οι Νεοέλληνες ως «γνήσιοι απόγονοι» των Αρχαιοελλήνων ακολουθούν πιστά και επιβεβαιώνουν την δόξαν (γνώμη) του Πλάτωνα πως η δημοκρατία είναι η διακυβέρνηση των ανόητων. Καταψηφίζοντας τα δικά τους ζωτικά εθνικά και κοινωνικά συμφέροντα. Έτσι έγινε σαφές πως η ευρωκρατική, συστημική λαϊκή ψήφος που κατευθύνθηκε θεαματικά στα γνωστότερα καθεστωτικά κόμματα, που είναι οι στυλοβάτες της κατάκτησης, κατοχής και λεηλασίας της Ελλάδας  [ΣΥΡΙΖΑ 26,57 %, ΝΔ 22,72 %, Ελιά/ΠΑΣΟΚ 8,02 %, Ποτάμι 6,60 %, ΑΝΕΛ 3,46 %, ΛΑΟΣ 2,69 %, Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες  1,44 % , ΔΗΜΑΡ  1,20 % των εγκύρων,  κ.ο.κ.]  φθάνει αριθμητικά στο 4.156.113 και ποσοστιαία στο 70 % (των 5.942.196 ψηφισάντων)! Οι αριθμοί αυτοί είναι ακόμα μεγαλύτεροι αν  πάρουμε υπόψη ότι στο εκτός ευρωβουλής  υπόλοιπο του 11,8 %  συμπεριλαμβάνεται ένα σημαντικό  τμήμα που επίσης έχει καθεστωτική συμπεριφορά. Είναι δε γεγονός ότι παρά τις όποιες υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες διαφορές τους οι ποικίλες εκλογικο-πολιτικές κατηγορίες της ευρύτερης λαϊκής βάσης, που επιλέγουν την πιο εντυπωσιακή παθητικότητα και λειτουργούν συγκαταθετικά προς το παρόν κοινωνικοπολιτικό σύστημα, το στρατηγικό πρόγραμμα του ευρωατλαντικού εισβολέα και την εσωτερική πέμπτη φάλαγγα του, έχουν ταυτόσημα κύρια χαρακτηριστικά:

-Οι «Εξαρτημένοι». Τα «πειραματόζωα» που διατρέχοντας «τα πέντε στάδια της θλίψης» έπαθαν αμνησία ή παραιτήθηκαν από κάθε διάθεση για οργισμένη αντίσταση και πέρασαν στο συμβιβασμό με τη μιζέρια τους, στην αποδοχή της μονιμότητας της δυστυχίας τους και στη συμφιλίωση με την πραγματικότητα της ερημοποίησης της ζωής τους. Οι τροφοδότες των στοιχείων έρευνας της  Gallup που κατατάσσει την Ελλάδα στην τέταρτη θέση μεταξύ των δέκα δυστυχέστερων χωρών του κόσμου (Έθνος, 6.6.14),  που αυτο-εξουδετερώνονται εντός της κοινωνικής καταστροφής των βιοτικών τους όρων, καθηλωμένοι στην ακραία τάση της μαζικής πολιτικής εκδήλωσης του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» με την «αγαπητική» συναίνεση να απευθύνεται και να εξουσιοδοτεί τους ευρωατλαντιστές ανθρωποφύλακες του νεοφεουδαρχικού μας συστήματος.

- Οι «Αμετακίνητοι». Εκτός των περιπτώσεων του παθολογικού αυτισμού που κυρίως προσδιορίζει την μεγάλη ηλικιακή ομάδα άνω των 65, όπου οι  ακινητοποιημένες «δεξιές» ή «αριστερές» πολιτικές πεποιθήσεις και οι κομματικές τοποθετήσεις είναι παντελώς αρτηριοσκληρωτικές και πετρωμένες, παρακολουθούμε τους διάφορους αποδέκτες και τους συμβιβασμένους με το σύστημα υπερεκμετάλλευσης, εκείνους που αποκοιμίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους διαλαλώντας προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πλην των όρων και των ορίων επιβίωσης, εργασίας και  ζωής που προδιαγράφονται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, της οικονομίας αγοράς και του κοινοβουλευτισμού. Ότι πέραν τούτων κάθε άλλη διαζευκτική λύση θα ήταν ακόμη χειρότερη και καταστροφικότερη από την παρούσα πραγματικότητα.

-Οι «Περιφερόμενοι». Οι εκλογικοί νομάδες που ευκολότατα κάνουν ντόλτσε βίτα, μεταπηδούν και μεταστεγάζονται από τον ένα στο άλλο κομματικό σχηματισμό. Όπως για παράδειγμα οι  «κεντροαριστεροί» ορφανοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο Ποτάμι, καθώς στα κόμματα αυτά αναγνωρίζουν με την ίδια ευκολία το «εξοχικό» τους και επιθυμούν να συνεχίσουν από κει την - διευθυνόμενη από τα ΜΜΕ, τις δημοσκοπικές εταιρείες και την προσωπική τους ιδιοτέλεια - διαρκή πολιτικαντική των «διακοπών» τους.

-Οι «Idiots». Υποστηρικτές και ψηφοφόροι όλων αυτών των  παραπάνω κομματικών μορφωμάτων οι οποίοι έχουν επαναπαυθεί στον κρετινισμό της ιδιώτευσης και αυτοπαραμυθιάζονται δίνοντας προτεραιότητα στο ασήμαντο και στο ευτελές. Αποστασιοποιημένοι, αδιάφοροι έως εχθρικοί απέναντι σε κάθε τι συλλογικό και προσωπικό που καθορίζει και αναπτύσσει με τρόπο θετικό την Ελληνικότητα, την ύπαρξη και συνύπαρξη μέσα στην κοινότητα, ενστερνίζονται  τις ιδεοληψίες του τίποτα και τις κενές   συνθηματολογίες:   «ευρωπαϊσμός», «δημοκρατία», «ανθρώπινα δικαιώματα» (αλλοεθνών μειονοτήτων, λαθρομεταναστών, ομοφυλοφίλων), «αντιεθνικισμός, αντιφασισμός, αντιρατσισμός» κ.ο.κ. Η συντριπτική πλειοψηφία τους προσδιορίζεται από τον πλαστό σχηματισμό των  ψεύτικων κοσμοεικόνων και την κραυγαλέα ασυνειδησία που τους έχει εμφυσήσει και καθυποτάξει ο πλανητικός σχηματισμός του πλασματικού κεφαλαίου και η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ. Ιδιαίτερα καθοριστικός εδώ για τον τόνο που δίνει στον προσανατολισμό της λεγόμενης «προοδευτικής κοινής γνώμης» ο ορυμαγδός των μορφωμένων «χρήσιμων ηλίθιων της αριστεράς», που συνιστούν την πρωτεύουσα πτέρυγα στήριξης και τροφοδοσίας  των χειραγωγητικών ιδεολογικών μηχανισμών της χρηματοδεσποτείας.

-Οι «Κακοί». Τα διάφορα ελεεινά υποκείμενα της ιδιοτέλειας και της πρακτικοπολιτικής αγυρτείας που ψευδολογούν ασύστολα  και πλασάρουν «αγωνιστική προστασία» την οποία επενδύουν στην γενική κοινωνικοπολιτική συναίνεση δι' ίδιον όφελος. Αρκετοί δε εξ αυτών είναι ενεργά στελέχη συνδικαλιστικών και αυτοδιοικητικών φορέων όλων των βαθμίδων και βέβαια των περισσοτέρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, επωφελούμενοι της διανομής και αναδιανομής της πολιτικής προσόδου. Παριστάνουν τους «εκτός κράτους» θεματοφύλακες των συμφερόντων των εργαζομένων, των τοπικών κοινωνιών και των συλλογικών αναγκών, όντας απολύτως κρατικοποιημένοι και ποικιλοτρόπως ενταγμένοι και ενσωματωμένοι στα προγράμματα και τις επιλογές της ολιγαρχίας. Και βέβαια παραδίπλα οι «Καλοί» ή οι «Κάλοι». Οι πολιτικά αφελείς «καλοθελητές» που επαναπαύονται συνειδησιακά καταπίνοντας τα ηθικο-κανονιστικά παραισθησιογόνα  του υποτιθέμενου αναγκαίου αγώνα τους και της χρήσιμης προσωπικής συνεισφοράς τους για την αλλαγή των πραγμάτων εκ των έσω. Μη θέλοντας ή μη μπορώντας να αντιληφθούν ότι οι «βόθροι» δεν μπορούν να γίνουν «κατοικήσιμοι» και οι εγκλωβισμένοι τελικά θα πέσουν  μέσα τους.

Ubi dubium ibi libertas (όπου αμφισβήτηση, εκεί ελευθερία)

Οι εκλογές σε ευρωπαϊκό επίπεδο (εκτός Ελλάδας) κατέδειξαν το τέλος της «στασιμότητα της ιστορίας». Ο αντι-ΕΕ ξεσηκωμός των ευρωπαϊκών εργατικών, αγροτικών και μικροαστικών στρωμάτων που συνθλίβονται από τις πολιτικές της χρηματοδεσποτείας,  πήρε τη μορφή της σαρωτικής εκλογικής επέλασης των εθνικών-λαϊκών ευρωαπορριπτικών δυνάμεων:  Στα δύο μεγαλύτερα μετά την Γερμανία κράτη, την Γαλλία και την Βρετανία, που ο πληθυσμός τους είναι πιο δραστήριος και προσανατολισμένος σε εθνικές αξίες επικράτησαν οι φορείς της αντι-ευρωενωσιακής αμφισβήτησης. Στη  Γαλλία πρώτο κόμμα το Εθνικό Μέτωπο-NF με 25 %. Στη Μ. Βρετανία,  πρώτο επίσης το Κόμμα  Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου-UKIP με  28 %. Παραπέρα, το Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία -Jobbik ήρθε δεύτερο με 14,7 % ενώ στην Αυστρία το Κόμμα των Ελευθέρων-FPO πήρε 20,1%. 

Έτσι φαίνεται ότι εισήλθαμε στην απαρχή μιας πανευρωπαϊκής αφυπνιστικής διαδικασίας, μιας πορείας μάθησης, ανανέωσης και αυτοϋπέρβασης των μαζών που απελευθερώνονται καταρχήν από τα δεσμά της αδιαφορίας και της παθητικότητας τους. Η εκρηκτική ανάπτυξη των αντιευρωενωσιακών κοινωνικών δυνάμεων που φέρνει όλα τα σημάδια της εξέγερσης αποτυπώνεται σε αποτελέσματα που αφορούν τις εγγραφές της μεγάλης κίνησης των λαών και των εθνών ως ολοκληρωμάτων της δημιουργικής χωροχρονικής μήτρας, της εδαφικότητας, της ιστορίας, της παράδοσης, της γλώσσας, του πολιτισμού. Λαών και εθνών που ο ρυθμός τους εξελίσσεται ζωογόνος ανοδικά  σε ανταγωνισμό με τον καθοδικό θανατηφόρο ρυθμό της Ευρολιγαρχίας, των κομμάτων της και των διανοουμένων της. Πρόκειται για μια ιστορική καμπή αποφασιστικής σπουδαιότητας καθώς σαρώθηκαν οι ιδεολογικοί και προπαγανδιστικοί «Μηχανισμοί της Σιωπής» της χρηματοδεσποτείας και γεννήθηκε μια ελπίδα διεξόδου: Αν η επιλογή εισόδου στην ΕΕ  αγνόησε την «λαϊκή βούληση» όντας αντιδημοκρατική από τώρα και στο εξής μπορεί να γίνει δημοκρατική ως Επιλογή της Εξόδου.

Οι οργανώσεις και τα κινήματα με εθνικο-ταυτοτικά χαρακτηριστικά [1] που προσανατολίζονται - όπως για παράδειγμα το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο με μεγαλύτερη σαφήνεια - στη σύγκρουση με την ΕΕ, το φιλελεύθερο ευρωατλαντικό πρόταγμα και τους χρηματοδεσπότες ολιγάρχες, την παγκοσμιοποίηση και την ρωσοφοβία, υπέρ της υπεράσπισης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, παρόλο που αντιμετωπίζουν  την πιο λυσσαλέα επιθετικότητα της χρηματοδεσποτείας και των πολλαπλών μηχανισμών της κατόρθωσαν μια καταλυτική ιδεολιγικο-πολιτική αναστροφή μέσα σε ένα ολοκληρωτικό ευρωενωσιακό πολιτικό σκηνικό.  Προσπαθώντας να κινηθούν πέρα από το ξεπερασμένο μηχανικό διχοτομικό σχήμα Δεξιά/Αριστερά αντιπροσωπεύουν μια καινούργια ακόμα αντιφατική υπόσχεση μεταβατικών μετασχηματισμών για την λύτρωση των λαών της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, μπαίνοντας επικεφαλής του αγώνα επιβίωσης και διάσωσης των λαών και των πατρίδων, της δικαιοσύνης, ελευθερίας και ανεξαρτησίας, δίνοντας τη μεγάλη μάχη του πολιτισμού συνολικά, μπορούν με διαφοροποιήσεις να τοποθετηθούν καταρχήν μέσα στο πολύπλοκο και πολύμορφο πεδίο της παγκόσμιας «αντι-καπιταλιστικής νομιμότητας» (κατά την έκφραση του Costanzo Preve). Νομιμότητας από την οποία έχει απομακρυνθεί οριιστικά και τελεσίδικα το μεγαλύτερο φάσμα των φορέων και των προσώπων της παρακμιακής  «αριστεράς».

[1]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Ο Ευρωατλαντισμός, η «Αριστερά» και ο Ευρωσκεπτικισμός (6.4.2014)

(Γιώργος Καπαρός  10.6.2014)

Λήψη pdf

_