Εκλογές
και νίκη ΣΥΡΙΖΑ
Τα αποτελέσματα των εκλογών
της 25 Γενάρη 2015 και η προκύπτουσα
διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φαίνεται να αναγεννούν την ελπίδα μέσα στον
δοκιμασμένο ελληνικό λαό και την δυσαρέσκεια σε κάποια τμήματα της διεθνούς και
εγχώριας ολιγαρχίας.
Όμως η τρέχουσα πολιτική
πραγματικότητα μέσα σε λίγες μέρες ήδη μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Η
ολιγαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ,
παρά τις μεγάλες τριβές σε μια σειρά θέματα, συγκλίνουν σε δύο θεμελιώδεις
στόχους:
Ο πρώτος στόχος είναι η
καθήλωση της Ελλάδας μέσα στο σύστημα του ευρωατλαντισμού, της ΕΕ και της ΟΝΕ
και η παρεμπόδιση οποιασδήποτε εναλλακτικής στρατηγικής διασύνδεσης με την
Ρωσία.
Ο δεύτερος στόχος είναι η
συνέχιση με κάποιες τροποποιήσεις των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την
απελευθέρωση των αγορών σε όφελος του ιδιωτικού και σε βάρος του δημόσιου τομέα
της οικονομίας. Και αυτό βέβαια ενδύεται με την προπαγάνδα της «παραγωγικής
ανασυγκρότησης».
Όλα τούτα ο ΣΥΡΙΖΑ τα
εμβαπτίζει μέσα στην ιδεοληψία του αναγκαίου αγώνα για μια «δημοκρατική ΕΕ». Αυτό που αποκρύπτει είναι
ότι μια «ομοσπονδιακή Ευρώπη» των
«αδελφών λαών», του «ανθρωπισμού», των «δημοκρατικών, εργασιακών και κοινωνικών
δικαιωμάτων», είναι απλώς μια παραπλανητική ρητορική που ωραιοποιεί την
συναίνεση στην ευρωκρατία.
Διεθνές
περιβάλλον
Στο σύστημα της πλανητικής
χρηματοδεσποτικής υπερεκμετάλλευσης
συνεχίζουμε να βιώνουμε μια σοβαρότατη δομική κρίση. H περαιτέρω
πολυεπίπεδη επέκταση των αγορών, που έχουν πλήρως παγκοσμιοποιηθεί, έχει φτάσει
πια στα όρια της. Η κρίση διασυνδέεται με τις γιγάντιες τεχνολογικές μεταβολές,
την φρενίτιδα της γενικευμένης στρατιωτικοποίησης και των υπερεξοπλισμών καθώς
και τον παγκόσμιο υβριδικό πόλεμο.
Ιστορικά είναι γνωστό πως η
μετάβαση από ένα προηγούμενο σε ένα επόμενο κύκλο παγκόσμιας συσσώρευσης
συνυπάρχει πάντοτε με μεγάλους πολέμους. Η τωρινή κρίση εμφανίζει μια τάση
μετατόπισης της ηγεμονικής ισχύος από τον αμερικανικό μονοπολισμό προς μια
πολυπολική αναδιαμόρφωση του πλανήτη με ελκυστή της την Ανατολή. Για το λόγο αυτό ο νέος μεγάλος πόλεμος είναι
ζωτικής σπουδαιότητας για την αμερικανική ολιγαρχία που κινεί τις κινητήριες
δυνάμεις του ώστε να αποφύγει την απώλεια κυριαρχίας. Και ο πόλεμος αυτός ήδη
είναι παρόν όχι μόνο στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (από το Μαρόκο ως το Πακιστάν)
αλλά και στην Ευρώπη (Ουκρανία). Πρόκειται για ένα υβριδικό πόλεμο που εκτός
την χρήση των εξοντωτικών στρατιωτικών όπλων περιλαμβάνει μια ολότητα τεχνικών
καταστροφής: Οικονομικός (όπως το εμπάργκο στη Ρωσία), κοινωνικοπολιτικός
(φιλοδυτικές διαδρομές των ΜΚΟ, της φιλελεύθερης πέμπτης φάλαγγας εντός των
κρατών, των εγχρώμων εξεγέρσεων κλπ), πληροφοριακός, επικοινωνιακός,
ψυχολογικός πόλεμος. Επίσης πόλεμος δια πληρεξούσιου (proxy war) όπως συμβαίνει
στην Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία (καθεστώς των ατλαντιστών νεοναζί).
Στον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικό
πόλεμο έχουμε λοιπόν την ανταγωνιστική αντιπαράθεση δύο πόλων: Από την
μια μεριά είναι το ολιγαρχικό, φιλελεύθερο μέτωπο του ευρωατλαντισμού (ΗΠΑ, ΕΕ,
Καναδάς, Αυστραλία, Ισραήλ κλπ). Από την άλλη βρίσκεται το μέτωπο του
ευρασιανισμού με κέντρο τη Ρωσία που προσπαθεί να αμφισβητήσει την
παγκοσμιοποίηση και να επιχειρήσει μια πολυπολική αναδιάταξη της παγκόσμιας
ισχύος με διασφάλιση της οικονομικοπολιτικής κυριαρχίας των κρατών και των
εθνικών ταυτοτήτων. Η σύγκρουση αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση της περιόδου και
υπερκαθορίζει το σύστημα των υπόλοιπων πλανητικών αντιθέσεων.
.
Ελλάδα:
Κλεπτοκρατία και Γενοκτονία
Οι μνημονιακές πολιτικές που
εφαρμόστηκαν στη χώρα μας την τελευταία πενταετία με τη σύμπραξη Τρόικας και
εγχώριας κλεπτοκρατίας επέφεραν γενική καταστροφή και γενοκτονία.
Ως προς τα στατιστικά
δεδομένα θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μείωση στο ΑΕΠ από το 2008 ανήλθε στο 30%. Το
δημόσιο χρέος από 120% του ΑΕΠ ανήλθε στο 177% σήμερα. Και τούτο παρόλο
που τη περίοδο 2009-2014 η χώρα έδωσε 205 δις ευρώ για τοκοχρεολύσια. Από το
Δεκέμβριο 2009 καταθέσεις ύψους 115 δις ευρώ μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό. Από το 2010 ο φόρος εισοδήματος
επταπλασιάστηκε σε μισθωτούς-συνταξιούχους. Η τυπική ανεργία βρίσκεται στο 27%
και η πραγματική στο 34%. Με την ανεργία των νέων στο 60% όπου 200.000 νέοι (επιστημονικό και ειδικευμένο
δυναμικό) έφυγαν στα ξένα μετανάστες. Με 700.000 κλειστά μαγαζιά και 6,5
εκατομμύρια Έλληνες στην ένδεια [1].
Από τη μια πλευρά η μεγάλη
συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων και από την άλλη πλευρά ο πλούτος της
εγχώριας ολιγαρχίας που βρήκε το ιδανικό περιβάλλον για να τον αυξάνει. Σύμφωνα
με έκθεση της ελβετικής τράπεζας UBS και του ερευνητικού κέντρου Wealth-X
(Σιγκαπούρη) o αριθμός των υπερ-πλουσίων στην Ελλάδα από 445 το 2010 αυξήθηκε
σε 505 το 2013 με ατομική περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων και συνολική
περιουσία 60 δις δολαρίων (αύξηση 20% σε
σχέση με το 2012) και ισοδύναμη προς το 24% του ελληνικού ΑΕΠ [2].
Η μνημονιακή πενταετία
εξύφανε τους υλικούς όρους μιας αναδιάταξης των μερίδων της τοπικής ολιγαρχίας. Το
χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό κεφάλαιο παρέμεινε ισχυρότατο το ξενοδοχειακό
κεφάλαιο αναβαθμίστηκε, το βιομηχανικό, κατασκευαστικό και το εμπορικό
υποχώρησαν. Η διευθυντική μερίδα, το
εφοπλιστικό κεφάλαιο ενδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο και απόκτησε σκανδαλωδώς
πρόσθετα προνόμια. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει το 15% του παγκόσμιου
εμπορίου μέσω της θάλασσας. Διαθέτει 4.398 πλοία αλλά υπό ελληνική σημαία είναι
τα 785 (πηγή: Marine Information Services-MIS). Σε άλλες χώρες (Ιαπωνία, Ευρωπαϊκές κλπ) οι εφοπλιστές συμμετέχουν στη
φορολογία και στα καράβια τους έχουν αρκετούς ντόπιους ναυτικούς. Οι Έλληνες
εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους, χρησιμοποιούν ξένα πληρώματα και τα καράβια
τους τα φτιάχνουν στα ναυπηγία της Κίνας, Ν.Κορέας και αλλού. Η Κομματοκρατία
έχει αποδεχτεί πρακτικά πολιτικά την προνομιακή μεταχείριση και την εξαίρεση
των εφοπλιστών από τη φορολογία στα
μυθώδη κέρδη τους. Έτσι ετησίως οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών
βρίσκονται στο επίπεδο των 10 δις ευρώ περίπου. Ένα ποσό που θα συντελούσε
καθοριστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσιονομικού ισοζυγίου.
Πρώτες
κινήσεις της κυβέρνησης στον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικό πόλεμο
Ο ΣΥΡΙΖΑ δια του Αλέξη Τσίπρα έχει εδώ και μήνες
διαβεβαιώσει για την δέσμευση του στο
«Ανήκομεν εις τη Δύσιν» καραμανλικό πρόταγμα του ολιγαρχικού
στρατοπέδου. Πως στρατηγική επιλογή είναι «ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα
που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν
αμφισβητείται» (Α.Τσίπρας, Αντένα 14.5.2014).
Με την ανάληψη της
διακυβέρνησης της χώρας η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής
πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, F. Mogherini προέβη σε αντι-ρωσική
δήλωση «Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων
της ΕΕ» για την Ουκρανία, χωρίς να ερωτηθεί η ελληνική κυβέρνηση. Ευθύς αμέσως
ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών Ν.Κοτζιάς προέβησαν σε
επικοινωνιακούς λεονταρισμούς διεκδικώντας το «δημοκρατικό σεβασμό» της
ελληνικής φωνής επικαλούμενοι τους κανόνες λειτουργίας των ευρωενωσιακών θεσμών
πάνω στο ζήτημα της θέσης της ΕΕ για την Ουκρανία. Το σκηνικό της θεατρικής «αντίστασης» κράτησε ένα τριήμερο.
Ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ ξεσκεπάστηκε ως μια θεαματική κυβίστηση την τέταρτη
μέρα 29 Γενάρη 2015, στην Συνεδρίαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων στις
Βρυξέλλες. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τόλμησε να προβάλει κάποιο βέτο αλλά
συντάχθηκε με την ΕΕ (και κατ επέκταση με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) ψηφίζοντας τις κυρώσεις
προς ενάντια στη Ρωσία με το πρόσχημα της εξεύρεσης ενός «επιτυχούς διπλωματικού
συμβιβασμού». Ειδικότερα ο Κοτζιάς συμφώνησε μεταξύ των άλλων στα κάτωθι
«Συμπεράσματα του Συμβουλίου σχετικά με την Ουκρανία» [3]:
α) Η Ρωσία έχει ευθύνη με
την συνεχή και αυξανόμενη υποστήριξη που παρέχει στους «αυτονομιστές» στο
Donetsk και Luhansk.
β) Η Ρωσία καλείται να
καταδικάσει τις πράξεις των «αυτονομιστών» της Ανατολικής Ουκρανίας.
γ) Το Συμβούλιο καταδικάζει
και δεν αναγνωρίζει την παράνομη
προσάρτηση από την Ρωσική
Ομοσπονδία της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης.
δ) Το Συμβούλιο συμφωνεί να
επεκτείνει τα περιοριστικά μέτρα κατά προσώπων και οργανώσεων για την απειλή ή
υπονόμευση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, που
εγκρίθηκαν τον Μάρτιο του 2014 και στη συνέχεια
επικαιροποιούνται μέχρι τον
Σεπτέμβριο του 2015.
Όσοι δε ανυπόμονοι
ευρωατλαντιστές απορούσαν για το τι θα κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ με το Ισραήλ
μπορούν πια να κοιμηθούν ησύχως. Αφού στην ίδια κατεύθυνση ακολούθησε η
συνάντηση στις 2 Φεβρουαρίου 2015 του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένου με
τον Πρέσβη του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα Βιτάλε. Στην συνάντηση αυτή ο Καμμένος
δήλωσε: «Η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί και σε πολιτικό αλλά και σε
στρατιωτικό επίπεδο…Είναι πολύ σημαντική η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ
και βεβαίως η τριμερής συνεργασία της Ελλάδος, της Κύπρου και του Ισραήλ για
την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου» [4].
Η επιλογή διατήρησης από την
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του ελληνοϊσραηλινού άξονα έρχεται και ως αποδοχή των
παραινέσεων του Εκτελεστικoού Διευθυντή της
American Jewish Committee (AJC), David Harris ο οποίος συγχαιρόμενος στις 26
Γενάρη 2015 τον Α.Τσίπρα για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «συμβούλευε»:
«Ευχόμαστε επιτυχία στη νέα ηγεσία, ελπίζοντας ότι θα συνεχίσει ο κύριος
προσανατολισμό της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση...Επιπλέον, τα τελευταία
χρόνια η Ελλάδα έχει αναπτύξει ισχυρές, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με το
Ισραήλ, καθώς επίσης έχουν ενισχυθεί οι τετραμερείς δεσμοί και σχέσεις ανάμεσα
στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, την Κύπρο και την ίδια» [5].
Αυτά για όσους «μαρξιστές»
και «πατριώτες» υποστηρικτές της νέας κυβέρνησης αναμένουν «τη διακοπή της
στρατιωτικής συνεργασίας με το επιθετικό κράτος του Ισραήλ» όπως ανέφερε το
Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το 2012.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ και το Χρέος
Η διατυπωμένη θέση του
ΣΥΡΙΖΑ, στα εκλογικά προγράμματα του 2012 και του 2015 δεν ήταν κάποιας μορφής
αμφισβήτηση του χρέους ως επαχθούς και μια μονομερής άρνηση πληρωμής του αλλά η
διεκδίκηση από τους εταίρους της ΕΕ της «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους της
ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο, όπως στη Γερμανία το
1953. Με Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου και περίοδο χάριτος
(μορατόριουμ) στην εξυπηρέτησή του, για άμεση εξοικονόμηση πόρων για την
ανάπτυξη».
Παράλληλα από τον Μάιο του
2011 είχε προπαγανδίσει εντός και εκτός βουλής την φαινομενικά ριζοσπαστική
(αλλά στην ουσία αποπροσανατολιστική) πρόταση για συγκρότηση Επιτροπής
Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) με σκοπό τον «πλήρη και εξονυχιστικό έλεγχο του
δημοσίου χρέους», προκειμένου «να μάθει ο ελληνικός λαός, πώς δημιουργήθηκε
αυτό και ποιο μέρος του είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές». Υποτίθεται δε τα
αποτελέσματα αυτού του ελέγχου θα ήταν εργαλείο στις διαπραγματεύσεις της
αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης και διαγραφής μεγάλου μέρους των ελληνικών
δανείων. Δεν πέρασε πολύς καιρός όμως
και καθώς πλησίαζε η στιγμή της «κυβερνητικής ευθύνης» ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε δια
του Σταθάκη να πετάξει πλέον τον μανδύα της ΕΛΕ και να προχωρήσει στην αυτόβουλη έκδοση
«πορίσματος» για το ύψος του ειδεχθούς
χρέους. Με βάση το οποίο «το ποσοστό του χρέους που μπορεί να κριθεί από τα
διεθνή standards επαχθές είναι πολύ μικρό, κάτω του 5% » (Γ. Σταθάκης, ρ/σ «Στο
Κόκκινο» 21.1.2014 και εφημερίδα «Αγορά»
13.12.2014).
Διαπραγμάτευση
στην ΕΕ
Το ελληνικό δημόσιο χρέος
διακρατείται από: Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας 45 %,
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα 7%, κράτη της
ΕΕ.-Διμερή Δάνεια 17 %, Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο 10 %, Ιδιώτες 21% [6].
Για το 2015 οι συνολικές υποχρεώσεις αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας είναι υψηλές γύρω στα 27,5 δισ. ευρώ. Με δεδομένη την ανεπάρκεια των διαθεσίμων
ταμειακών αποθεμάτων της χώρας και την απόρριψη από την κυβέρνηση της λήψης της
τελευταίας δόσης του προγράμματος μέσω της «τρόικα» 7 δις ευρώ, θα πρέπει έως
το καλοκαίρι να κλειστεί μια νέα συμφωνία. Η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ψάχνει
στη τρέχουσα συγκυρία την αποφυγή της
άμεσης πληρωμής των τοκοχρεολυσίων και την εξασφάλιση πόρων ώστε να διαμορφώσει μια δημοσιονομική βάση
ασφάλειας για την εσωτερική κοινωνικο-οικονομική κρατική πολιτική γύρω στα 8
δις ευρώ.
Με δεδομένη την άρνηση της
Γερμανίας να συζητήσει κάποια έστω μερική διαγραφή του χρέους (και την κατάφαση
της Μέρκελ σε κάποιο τύπο περιορισμένου μορατόριουμ) και κάτω από την φίλια
«καθοδήγηση» της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώθηκε σε μια θεμελιώδη
μεταβολή στρατηγικής και προτείνει τώρα ένα
νέο πλαίσιο αναγνώρισης του δανεισμού και πληρωμών. Το πλαίσιο αυτό
διατυπώθηκε από τον υπουργό Οικονομικών Γ.Βαρουφάκη στους Financial Times στις 2
Φεβρουαρίου 2015. Σύμφωνα με τούτο η Ελλάδα εγκαταλείπει την διεκδίκηση από την
ΕΕ για διαγραφή μεγάλου μέρους της
ονομαστικής αξίας του χρέους των 315 δισ. ευρώ. Αντίθετα διεκδικεί την
ελάφρυνση μέσω ενός «μενού ανταλλαγών χρέους» (menu of debt swaps) συμπεριλαμβανομένων δύο νέου τύπου ομολόγων
[7]:
Στο πρώτο τύπο θα
αντικατασταθούν τα ευρωπαϊκά δάνεια και θα υπάρχει διασύνδεση της πληρωμής με την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ.
Στο δεύτερο τύπο θα
αντικατασταθούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τα αποκαλούμενα
χωρίς λήξη, «αέναα ομόλογα» (perpetual bonds).
Στο ίδιο το πλαίσιο
περιλαμβάνεται το αίτημα για ένα μεταβατικό «πρόγραμμα-γέφυρα» ως την 1η
Ιουνίου, όπου η ΕΚΤ θα εξασφαλίσει ρευστότητα στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό
σύστημα. Αντί δε τη χρηματοδότηση των 7 δισ. ευρώ που επρόκειτο να δοθεί η
κυβέρνηση θα ζητήσει 1,9 δισ. ευρώ (ισοδύναμο με τα κέρδη της ΕΚΤ από τις
αγορές των ελληνικών ομολόγων έπειτα από
την «διάσωση του 2010»). Επίσης παρέχεται μεταξύ των άλλων η κυβερνητική δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης
1-1,5% του ΑΕΠ ετησίως, καθώς και η υπόσχεση για σοβαρές «μεταρρυθμίσεις».
Πράγμα βέβαια που φαίνεται να βάζει σε καραντίνα μέρος και αυτών ακόμα των
ελάχιστων φιλολαϊκών μέτρων του λεγόμενου «Προγράμματος Θεσσαλονίκης».
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί
ότι αυτή η ιδέα διαπραγμάτευσης δεν είναι καθόλου νέα. Ήδη τον Ιανουάριο 2014 η Τράπεζα της Αγγλίας
δημοσίευσε ένα έγγραφο του αμερικανικού Πανεπιστήμιου Yale και του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου για την ανάγκη διασύνδεσης της θετικής μεταβολής του ΑΕΠ με την πληρωμή
ομολόγων, ώστε να αποτραπούν
αναδιαρθρώσεις χρεών σε βάρος των πιστωτών [8].
Ακόμα και αν γινόταν
αποδεκτό (πράγμα που αποκλείεται) το νέο «ρεαλιστικό πλαίσιο» (της κατά
Βαρουφάκη «έξυπνης μηχανικής χρέους») του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα μείωνε το πραγματικό
ύψος του δανεισμού και το βάρος των τοκοχρεολυσίων, ελάχιστα θα προσέφερε στην αντιμετώπιση της ελληνικής καταστροφής.
Τα μεγάλα προβλήματα της εσωτερικής κλεπτοκρατικής-ολιγαρχικής κυριαρχίας, της
στρεβλής, παρασιτικής και καχεκτικής παραγωγικής-οικονομικής διαμόρφωσης, της
χαμηλής παραγωγικότητας-ανταγωνιστικότητας, του αέναου δανεισμού («παγίδας
χρέους»), των κοινωνικών ανισοτήτων, της λιτότητας και της ανεργίας, της
σύνθλιψης των μικρο-μεσαίων στρωμάτων, των χιλιάδων αυτοκτονιών, της
δημογραφικής συρρίκνωσης (λόγω της υπογεννητικότητας) και της δημογραφικής
αλλοίωσης (λόγω της αθρόας λαθρομετανάστευσης) του ελληνισμού κλπ, έγιναν
εκρηκτικά μέσα στην «μνημονιακή πενταετία». Όμως η Ελλάδα για πολλά χρόνια είναι γεωστρατηγικά
καθηλωμένη σε μια παρατεταμένη πολιτισμική και οικονομικοκοινωνική εξάρθρωση,
εξαθλίωση και παρακμή. Η ελληνική κρίση
πρωταρχικά παράγεται και ανατροφοδοτείται από τις συνθήκες ένταξης και κίνησης
της χώρας μέσα στις δομές της άνισης ανάπτυξής της ΕΕ/ΟΝΕ και του διεθνούς
χρηματοδεσποτικού συστήματος υπερεκμετάλλευσης όπου εδώ σε ένα δίκτυο περίπου 43.000 πολυεθνικών επιχειρήσεων
κυριαρχεί απόλυτα το 1% εξ αυτών που είναι κυρίως χρηματοπιστωτικές
μεγα-εταιρίες [9].
Οι περιβόητες αλά ΣΥΡΙΖΑ
«μεταρρυθμίσεις» όχι μόνο επαναφέρουν τώρα ως φάρσα τις πάλαι ποτέ διαψευσμένες
υποσχέσεις ανάταξης και ανάπτυξης της χώρας μέσω των πολιτικών του σημιτικού
«εκσυγχρονισμού» αλλά και εγγυώνται μέσω νέων διαβεβαιώσεων την με μπαλώματα
συντήρηση του πανάθλιου στάτους κβο.
Διαβεβαιώσεις όπως:
α) Αλλαγή στο κράτος
διαφθοράς και διαπλοκής και φορολογία των πλουσίων. Βέβαια στο σχεδιασμό αυτής
της φορολογικής πολιτικής εκτός των άλλων φαίνεται να απουσιάζει ο ιθύνων
παράγοντας, η εφοπλιστική μερίδα της ολιγαρχίας.
β) Πλαίσιο ανασυγκρότησης
χωρίς νέα ελλείμματα με αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης
μέσα στα όρια της δημοσιονομικής ισορροπίας. Κάτι που όπως φαίνεται
πολλές από τις εξαγγελίες – «ασπιρίνες» του «Προγράμματος Θεσσαλονίκης»
παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.
γ) Σχέδιό οικονομικής
ανόρθωσης με τις αναγκαίες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η κυβέρνηση τώρα αντί της
Τρόικα φαίνεται να προτιμά την υψηλή συμμετοχή του ΟΟΣΑ και τις υποδείξεις
του για τις αναγκαίες διαρθρωτικές
αλλαγές στη χώρα.
Εν τούτοις είναι
προφανές ότι μια ουσιαστική συναινετική
ρύθμιση με την Γερμανία και την
Ευρωκρατία σε όφελος του
ελληνικού λαού στο θέμα της «παγίδας χρέους» και της χρεωστικής δουλείας του
είναι αδύνατη. Και το χειρότερο ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και τα 2/3 σχεδόν του
ανέτοιμου ελληνικού λαού έχουν (προς το παρόν)
ως ισχυρή επιλογή την δύσβατη αλλά ελπιδοφόρα προοπτική προσφυγής σε αποφασιστικές
ενέργειες ανάκτησης εθνικής κυριαρχίας αντίστοιχες μιας μονομερούς άρνησης
πληρωμής του χρέους, από-ένταξης από την
ΕΕ/ΟΝΕ και ανα-ένταξης σε μια εναλλακτική θετική γεωπολιτική και γεωοικονομική
συμμαχία (όπως η Ευρασιατική Ένωση). Και αυτό που επίσης ουδόλως γίνεται
αντιληπτό (και αυτό δεν αφορά τους σοσιαλφιλελεύθερους αλλά τους «μαρξιστές»
εντός του ΣΥΡΙΖΑ) είναι πως μια επωφελή για τη χώρα ρύθμιση (όπως π.χ. για τη
Γερμανία το 1953) θα μπορούσε να προκύψει μόνον ως μια τελική παραχώρηση από
την χρηματοδεσποτεία για να ανακόψει μια πραγματική απειλητική γι αυτήν
περίπτωση γεωπολιτικής / γεωοικονομική εξόδου της Ελλάδας από το ευρωατλαντικό
σύστημα και εισόδου της σε μια νέα γεωστρατηγική σχέση με τη Ρωσία και την
Ευρασιατική Ένωση [10].
Το καινούργιο λοιπόν στοιχείο για τον ΣΥΡΙΖΑ , ως κυβέρνηση
πλέον και όχι ως αντιπολίτευση, είναι το γεγονός ότι είναι πιο «ευήκοος» στις
απαιτήσεις της χρηματοδεσποτείας και των δανειστών. Αυτό σημαίνει ότι οι όποιες
προσδοκίες για εδώ και τώρα ανοιχτή ρήξη μεταξύ Ελλάδας και των θεσμών του ευρωσυστήματος λόγω της
συριζαίικης επικοινωνιακής ρητορικής δεν έχουν ισχυρή υπόσταση. Ενώ το
ενδεχόμενο η Ελλάδα να συνεχίσει να υφίσταται τις συνέπειες του σημερινού
στάτους κβο, της νεοαποικιακής υποδούλωσης της από τον ευρωατλαντισμό και την
ευρωκρατία παραμένει καθοριστικό στη
συγκυρία.
Διαπραγμάτευση
και θεωρία παιγνίων
Προς το παρόν όμως η
συγκρουσιακή διαπραγμάτευση Ελλάδας-Γερμανίας εκτυλίσσεται σαν μια εφαρμοσμένη
θεωρία παιγνίων, σαν ένα παιχνίδι μπλόφας στη μπλόφα. Εδώ υπάρχουν τρεις δυνατές περιπτώσεις:
Η πρώτη περίπτωση,
είναι αυτή της τελικής παράδοσης του Τσίπρα και της ελληνικής κυβέρνησης στην
γερμανική προσταγή. Μια τέτοια ήττα δεν θα λυγίσει μόνο τη διάθεση των λαών της
Ν. Ευρώπης να αντισταθούν στη Μέρκελ
αλλά θα σημάνει την ολοκληρωτική ανυποληψία και θα θρυμματίσει το πολιτικό
μέλλον τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της
ελληνικής αριστεράς γενικότερα.
Όμως σε μια τέτοια κατάσταση το πεδίο πλέον θα
είναι περισσότερο ανοιχτό για τη Χρυσή Αυγή η οποία έχει σταθεροποιηθεί
εκλογικά ως τρίτη πολιτική δύναμη. Προπαντός εάν το κατηγορητήριο καταπέσει και
δικαστικά πράγμα που είναι και το πιθανότερο και εάν βεβαίως κατορθώσει την καθ
υπέρβαση απαλλαγή της από τη μεγάλη διείσδυση και τον σφιχτό εναγκαλισμό της ατλαντιστικής και της φιλοσιωνιστικής
ακροδεξιάς που παίζει παρακρατικά παιχνίδια του χρηματοδεσποτικού συστήματος
και παραμένει ισχυρή στο χώρο της.
Η δεύτερη περίπτωση,
είναι ο αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός που να μπορεί να παρουσιαστεί ως κάποιας
μορφής νίκη και για τους δυο. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεπικουρούμενος από αμερικανικές και
ευρωπαϊκές «δεξαμενές σκέψης» για να πιέσει προς μια «αλλαγή στάσης» προβάλει
το νέο «φάντασμα» που κινείται πάνω από την Ευρώπη, την άνοδο του
ευρωσκεπτικισμού και του εθνικισμού και
τον επακόλουθο κίνδυνο αποσταθεροποίησης των δυτικών δομών. Ο ίδιος ο Ομπάμα
έχει κινητοποιηθεί για το σκοπό αυτό φανερώνοντας όχι μόνο το ενδιαφέρον των
ΗΠΑ για την έκβαση της ευρω-κρίσης
ως ζωτικής γραμμής άμυνας για όλο
τον ευρωατλαντικό κόσμο αλλά επίσης ότι η ευρωπαϊκή πολιτική περνά κατά
σημαντικό μέρος και από την Ουάσιγκτον. Εκτός του Ομπάμα έχουν τοποθετηθεί στο πλευρό των
Τσίπρα -Βαρουφάκη ένα «βαρύ πυροβολικό» οικονομολόγων. Κεϋνσιανών (J.
Stieglitz, P. Krugman κ.α.), φιλελεύθερων (όπως ο J. Sachs ο «δόκτωρ του σοκ» κ.α.) καθώς και του Council on Foreign Relations (CFR}
των Rockefellers (R.Kahn, M.Blyth, C.Ban κ.α.). Σε αυτή τη πολιτική εντάσσεται
και η επιλογή της πρόσληψης του αμερικανο-γαλλικού χρηματοπιστωτικού ομίλου
Lazard από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «σύμβουλου»
δημοσιονομικής διαχείρισης ακολουθώντας τα αχνάρια των προηγούμενων κατοχικών
κυβερνήσεων. Η Lazard που σχετίζεται με το κέντρο στήριξης των
αμερικανικών γεωστρατηγικών συμφερόντων
το CFR, έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ελληνική τραγωδία. Κατάφερε από
το 2009 να επικρατήσει στον ελληνικό χώρο διαμορφώνοντας σχέσεις
χρηματοοικονομικού συμβούλου με όλες τις κυβερνήσεις. Ειδικότερα το 2011-2012 η Lazard «έτρεξε» το
πρόγραμμα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το PSI με γνωστή συντριβή των
αποθεματικών των ασφαλιστικών οργανισμών, των Ελλήνων μικροομολογιούχων και όχι
μόνο.
Με βάση λοιπόν την ισχυρή
αμερικανική εμπλοκή δεν αποκλείεται η
Μέρκελ να αναγκαστεί σε κάποιας μορφής υποχώρηση. Όχι γιατί νοιάζεται αν η
Ελλάδα μείνει στο ευρώ αλλά διότι μεταξύ των άλλων ενδιαφέρεται απόλυτα να διατηρηθεί οπωσδήποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση
τουλάχιστον ως μια ζώνη του ελεύθερου εμπορίου (κίνηση κεφαλαίων, εργασίας,
αγαθών και υπηρεσιών). Όμως από την άλλη εάν η Μέρκελ υποχωρήσει, η
«αξιοπιστία» της θα δεχτεί πλήγμα και εν συνεχεία η Γερμανία θα πιέζεται
για πρόσθετες ενδο-ευρωπαϊκές
παραχωρήσεις και για επαύξηση του κόστους συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή
διαμόρφωση. Είναι βέβαιο ότι και οι άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης θα ζητήσουν
επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και δημοσιονομικές μεταβιβάσεις από τον ευρωπαϊκό
πυρήνα στη περιφέρεια του. Έτσι σε τελική ανάλυση η Γερμανική ολιγαρχία
καλείται να πληρώσει υψηλότατο τίμημα ηγεμονίας, σε μια κατεύθυνση όπου θα
υποστεί την υπονόμευση του ελέγχου εσωτερικά στη Γερμανία όσο και εξωτερικά
στην Ευρώπη.
Η τρίτη περίπτωση, που είναι η λιγότερο πιθανή, αφορά
την αδυναμία εξεύρεσης ισορροπίας με ανοιχτή πλέον την οδό της εκτροπής. Αν η
γερμανική ολιγαρχία επιμείνει με τρόπο απολύτως ανελαστικό στην περιφρούρηση
της εξουσίας της, στην παγιωμένη στρατηγική της ευρω-λιτότητας και της
άρνησης μετατροπής της ευρωζώνης σε μια «ένωση μεταφοράς», τότε θα έχουμε τον
αποκλεισμό για μια ορισμένη συνθετική «λύση». Έτσι από τον Ιούλιο η Ελλάδα θα
μπορούσε να μπει σε ανοιχτή χρεοκοπία (στάση πληρωμών) εντός της ζώνης του
ευρώ. Μπορεί να ειπωθεί πως αυτή ως ένα βαθμό μπορεί να γίνει διαχειρίσισμη. Αν
όμως η ΕΚΤ αρνιόταν να υποστηρίξει την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών
τότε θα οδηγούσε τη νέα κυβέρνηση να
υποχρεώσει την Τράπεζα Ελλάδος να προβεί σε εσωτερική πιστωτική υποστήριξη και αυτό βαθμιαία μπορεί να σπρώξει τη χώρα
και εκτός ευρώ. Εδώ όμως ας σταθούμε σε δύο σημεία:
α) Από τη μια πλευρά, σαφώς
και διαφέρει μια ανεξέλεγκτη αυτοκαθοριζόμενη χρεοκοπία εκτάκτου ανάγκης από
μια χρεοκοπία ετεροκαθοριζόμενη και κατευθυνόμενη από τους τοκογλύφους και την
Ευρωκρατία. Στην πρώτη μορφή, η χώρα επιλέγοντας
την έξοδο όχι μόνο από την ζώνη του ευρώ αλλά από την ίδια την ΕΕ, με θυσίες μπορεί να ανακτήσει την
ολική κυριαρχία της, να ελευθερωθεί από
τις αλυσίδες των δυσβάσταχτων δανειακών της βαρών και να επαναεθνικοποιήσει την
πολιτική και την οικονομία της. Αντίθετα
στη δεύτερη μορφή εκτός από την κυριαρχούμενη
εγκατάλειψη του ευρώ και την παραμονή στην
ΕΕ, εκτός επίσης από την ποδηγετημένη ισοτιμία της δραχμής σε βάρος του ελληνικού
λαού, θα έχουμε και την εφαρμογή του δικαίου των πιστωτών. Διότι το νομικό καθεστώς που διέπει το χρέος βασίζεται στο αγγλικό
δίκαιο αντί το ελληνικό πρωτύτερα. Και αυτό το κατόρθωσε η ίδια η ελληνική βουλή
για την προστασία των δανειστών. Με προεκτάσεις την κατάλυση της κρατικής κυριαρχίας
και την μεγάλη απειλή για απώλεια της δημόσιας
περιουσίας και των εθνικών πλουτοπαραγωγικών μας πηγών.
β) Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ένα σενάριο Grexit δεν
συνεπάγεται μόνον ότι θα σημάνουν όλες οι καμπάνες για την αρχή του τέλους της ευρωζώνης και την έναρξη των
ραγδαίων αποσταθεροποιητικών διαδικασιών στο ευρωπαϊκό τερέν. Μια ελληνική αποχώρηση
από το ευρώ δεν θα διαλύσει απλώς την ευρωζώνη μέσω ενός ντόμινο. Ίσως και να
γινόταν πράγματι ελεγχόμενα, αλλά βαθμιαία θα επέφερε καίρια ζημιά για το
ευρωπαϊκό οικοδόμημα που τελικά θα γκρεμιζόταν. Πλέον ο κίνδυνος κατάρρευσης
του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος μέσω κυμάτων αποχώρησης από τις
τράπεζες θα γινόταν πελώριος. Μια έξοδος της Ελλάδας θα ήταν καταστροφική για
τις διεθνείς τράπεζες και τις χρηματαγορές.
Επιπρόσθετα προκύπτει το ενδεχόμενο ατύχημα για όλη τη Δύση να γεννηθεί
στην Ελλάδα ένας νέος κοινωνικός και ιδεολογικοπολιτικός συσχετισμός δυνάμεων
ώστε η χώρα να αποφασίσει να διαβεί τον
Ρουβίκωνα. Nα μπει σε σύγκρουση με την Χρηματοδεσποτεία και τη Νέα Παγκόσμια
Τάξη επιλέγοντας την εθνική-λαϊκή οικοδόμηση και αυτοδυναμία δια μέσου μιας
διαφορετικής γεωστρατηγικής συμμαχίας με την Ρωσία και την ένταξη της στο
μεγάλο οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό χώρο της Ευρασιατικής Ένωσης που
έχει αρχίσει να οικοδομείται [11].
-------------------------------------------------------------------------------------
[1]-Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη,
Paris,29.01.2015,Institut POMONE 15h (marianegreponti-delivanis.blogspot.com).
[2]-Λευτέρης
Τσουλφίδης, Εισοδηματικές ανισότητες και οικονομική κρίση (Ναυτεμπορική,
08.01.2014).
[3]- Council of the European
Union-Foreign Affairs Council meeting, Council conclusions on Ukraine
(Brussels, 29 January 2015).
[4]-Πάνος
Καμμένος, Η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί (news.in.gr. 02.02.2015).
[5]-AJC Congratulates SYRIZA
Leader on Greek Elections (ajc.org, 26.01.2015).
[6]-Edmond De Rothschild, Macro
Highlights (12.01.2015).
[7]-Financial Times, Greece
finance minister reveals plan to end debt stand-off (2.2.2015).
[8]-John Geddie, Investors say
GDP bonds won't work (Reuters, 21.02.2014).
[9]-S.Vitali,J.B.Glattfelder,S.Battiston-The
network of global corporate control (19.09.2011).
[10]-Takis Fotopoulos, A major
turning point in Greece for better or worse (2nd edition),(inclusivedemocracy.org/journal,
29.01.2015).
[11]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Πως να σωθεί η Πατρίδα (Δεκέμβριος 2012).
(Γιώργος Καπαρός 4.2.2015)
