εθνική λαϊκή αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πολυεθνικό εποικισμό (Ι)

.

(Μέρος 1)

Το μεταναστευτικό ζήτημα

Η υπερεθνική ολιγαρχία στο κατεστημένο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, έχει από χρόνια υιοθετήσει την αποδοτική στρατηγική της κοινωνικής «τριτοκοσμοποίησης» της Εσπερίας. Το πρώτο καθοριστικό εργαλείο αυτής της στρατηγικής αποτέλεσε η ιστορική μετάλλαξη και ενσωμάτωση της πολιτικής και κοινωνικής «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» σε ακίνδυνη και χρήσιμη ενδοσυστημική αντιπολιτευτική συνιστώσα. Το δεύτερο εργαλείο ήταν η βαθμιαία αποδόμηση του λεγόμενου κοινωνικού κράτους και η ιδιωτικοποίηση όλων των βασικών τομέων του οικονομικού και κοινωνικού βίου. Το τρίτο εργαλείο αφορά τον προγραμματισμένο εσωτερικό μεταναστευτικό εποικισμό με τον εξαθλιωμένο και ποδηγετημένο τριτοκοσμικό νεοπληβειακό «εφεδρικό στρατό». Ως συνέπεια αυτής της διαδικασίας είναι ευδιάκριτη πια σε Βορρά και Νότο μια νέα πλανητική συνάρθρωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με ιδιότυπες νεο-δουλοκτητικές και νεο-δουλοπαροικιακές μορφές παραγωγής (μετανεωτερική «οικονομία του σκλαβεμπόριου»).

Κατ΄ αρχή η πρωταρχική αιτία της γέννησης και της ανάπτυξης του πλανητικού νεοπληβειακού «εφεδρικού στρατού» (δεδομένης της δημογραφικής έκρηξης στον καπιταλιστικό Νότο) είναι η ιμπεριαλιστική υποδούλωση και εκμετάλλευση των εθνών και λαών καθώς και η αποδιάρθρωση των περιφερειακών κοινωνικών σχηματισμών δια μέσου ποικίλων τεχνικο-οικονομικών, ιδεολογικοπολιτικών και πολεμικών μηχανισμών. Επιπρόσθετα η νεοφιλελεύθερη οικουμενίκευση, η πλήρης απελευθέρωση όλων των αγορών (χρήματος, κεφαλαίων, υλικών αγαθών / υπηρεσιών και εργασίας) καθώς υποσκάπτει καταστροφικά και την πιο στοιχειώδη εθνοκρατική και κοινωνική συνοχή των χωρών της περιφέρειας συνέβαλε καθοριστικά στην τεράστια διαθεσιμότητα και λαθρομεταναστευτική κινητικότητα αυτού του πλεονάζοντος διεθνούς εργασιακού δυναμικού.

Το ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα της ληστρικής υπαγωγής όλων των φυσικών και ανθρώπινων πόρων σε Βορρά και Νότο στο υπερεθνικό κεφάλαιο, λαμβάνει την τελευταία τριακονταετία βάρβαρες και πρωτόγνωρες μορφές. Έχουμε τις εξελίξεις στις μητροπολιτικές χώρες όπου χρόνια τώρα έχει εμπεδωθεί η νεοφιλελεύθερη (και η σοσιαλφιλελεύθερη) ρύθμιση της διαρκούς συρρίκνωσης των ιστορικών βιοτικών, κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, η αναδιοργάνωση-ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η αποσύνθεση-φτωχοποίηση των μεσοστρωμάτων, η τρομακτική μεγέθυνση, μέσα στην κρίση του πλούτου από τη μια και της φτώχειας-ανεργίας από την άλλη, κάτω από την κεφαλαιοκρατική τριαδική προσταγή της αποανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητα και της κερδοσκοπίας. Έχουμε την τροποποίηση των σχέσεων εκμετάλλευσης και υποδούλωσης σε οικουμενικό επίπεδο αλλά και μέσα στις δυτικές κοινωνίες που λαμβάνει τώρα «εξωθεσμικές» και «εξτραθεσμικές» μορφές. Μια πολύπλοκη διαδικασία αναγέννησης και επέκτασης των νέων σχέσεων δουλείας και δουλοπαροικίας στην οποία συστρατεύονται για να την εξυπηρετήσουν σε ένα διεθνιστικό «ενιαίο μέτωπο»: οι Ελίτ, το Bilderberg Club, το Open Society Institute (G.Soros), τα κράτη, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, τα ιδεολογικοπολιτικά τους Think Tanks, οι ποικιλώνυμοι οικουμενιστές λάτρεις της πολυπολιτισμικής «Κοσμόπολης» και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του «αριστερού» ή «αντιεξουσιαστικού» εθνικού μηδενισμού.

Το σύγχρονο φαινόμενο των ατελείωτων κυμάτων λαθρομετανάστευσης, η ασταμάτητη εισαγωγή αλλοδαπού ανθρώπινου δυναμικού δεν έχει απλώς μια υποτιθέμενη αυθύπαρκτη «φυσικοιστορική» διάσταση, αυτή της «απρογραμμάτιστης», επακόλουθης εισροής των απόκληρων του «Τρίτου Κόσμου» στο χορτάτο «Πρώτο Κόσμο» αλλά συνιστά την μορφή του σύγχρονου κεφαλαιοκρατικού στρατηγικού «εποικισμού» καθώς διασυνδέεται με τα ιμπεριαλιστικά προγράμματα των παγκόσμιων χρηματιστικών οργανισμών και των υπερεθνικών επιχειρήσεων καθώς και των τεχνοκρατών-γεωπολιτικών εκπροσώπων τους επιδιώκοντας μεταξύ των άλλων στοχεύσεων να μεταρρυθμίσουν και να αλλοιώσουν την ταξική και εθνικο-κοινωνική μορφολογία των κοινωνιών της Εσπερίας στα πλαίσια ενός μετανεωτερικού οικουμενικού κεφαλαιο-δουλοπαροικιακού συστήματος. Μέσα σε αυτό το πρότυπο το αυξανόμενο πλήθος του λαθρομεταναστευτικού «εφεδρικού στρατού» είναι όχι μόνο ένα βασικό λειτουργικό συστατικό της απρόσκοπτης και σχεδόν ανεξάντλητης κερδοφορίας του κεφαλαίου αλλά και ένας κεντρικός όρος εδραίωσης των ολοκληρωτικών δομών της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας του.

Για τούτο και είναι απολύτως παράλογη κάθε άποψη πως οι ελίτ και τα κράτη θα μπορούσαν να προσφέρουν σε μαζική κλίμακα ίσα νομικά και πραγματικά δικαιώματα και να θεσμοθετήσουν επίσης σχετικά ίσες αμοιβές μεταξύ ‘’νόμιμα’’ και ‘’παράνομα’’ εργαζόμενων. Η φιλελεύθερη και ψευδοανθρωπιστική προπαγάνδα μπορεί διαμεσολαβούμενη από τα ξενόδουλα πρακτορεία των ΜΜΕ και των ΜΚΟ να σαρώνει τα πάντα αλλά τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη δεν είναι ταξικά όργανα της «επαναστατικής δικτατορίας του προλεταριάτου» για να έκαναν κάτι τέτοιο στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής ισοπολιτείας και ισονομίας, όπου βεβαίως εδώ η μετανάστευση, η μετοικεσία θα ήταν απολύτως ελεγχόμενη και όχι επιλεκτικά ασύδοτη όπως είναι σήμερα. Τα δυτικά κράτη επίσης δεν είναι ταξικά ουδέτερα και κανένα από αυτά δεν απεκδύθηκε τον κεντρικό του ρόλο ως εποπτική «επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της αστικής τάξης στο σύνολο της». Αυτό μεταξύ των άλλων σημαίνει πως πρέπει διαρκώς να εξασφαλίζουν ένα πάμφθηνο, δίχως ουσιαστικά δικαιώματα και απολύτως αναλώσιμο πλεονασματικό και υποαπασχολούμενο εργατικό δυναμικό για το διεθνικό κεφάλαιο, να φροντίζουν για τη διαρκή ανανέωση των διαθέσιμων πόρων, ειδικά των ανθρώπινων εργασιακών, ενόσω οι γηγενείς εργατικοί πληθυσμοί είτε δεν επαρκούν καθώς υπάγονται στη πτωτική δημογραφική τάση, είτε έχουν γίνει εντελώς «ασύμφοροι» λόγων των όποιων συνδικαλιστικών, μισθολογικών και κοινωνικών κατακτήσεων της προηγούμενης περιόδου των δυτικών «εθνικών καπιταλισμών» και της ιστορικής έμμεσης κομμουνιστικής επενέργειας πάνω σε αυτούς.

Ο διαλυτικός προγραμματισμός του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου διαπλέκεται λοιπόν με την απελπισία των εκατομμυρίων σύγχρονων πληβείων της Περιφέρειας που διακινούνται κατά κύματα στα εδάφη της Εσπερίας. Τα «αντικειμενικά συμφέροντα» των υπερελίτ της Δύσης και των τριτικοσμικών απόκληρων «χωρίς χαρτιά» διασταυρώνονται ώστε να «καούν» και να «ανατιναχτούν» τα γεφύρια της επιστροφής. Η παρανομία των αλλογενών και η ανασφάλεια των γηγενών, η αυξανόμενη εγκληματικότητα και η διαλεκτική της απολίτικης πριμιτιβιστικής βίας ρατσιστών και αντιρατσιστών φασιστών, συναθροίζονται στο ολοκλήρωμα της συστημικής τρομοκρατικής ολιγαρχικής στρατηγικής, ευνοώντας τη διαιώνιση της καπιταλιστικής δουλείας και της υπερεκμετάλλευσης.


Στατιστικές του σκλαβεμπόριου

Τα στατιστικά της διεθνούς μετανάστευσης αν και ελλιπή αποτυπώνουν κάποια κατά προσέγγιση, ενδεικτική εικόνα. Το 1960 γύρω στα 76 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν εκτός της χώρας καταγωγής τους. Το 2000 έχουμε υπερδιπλασιασμό αυτού του μεγέθους που φτάνει στα 175 εκατομμύρια. Το 2005 έχουμε 191 εκατομμύρια μετανάστες που ζουν σε διαφορετικές χώρες από εκείνες στις οποίες είχαν γεννηθεί (Πηγή: OHE). Σε συνθήκες που τουλάχιστον 1 δις. άνθρωποι διαβιώνουν στις τριτοκοσμικές παραγκουπόλεις (31,2% του αστικού πληθυσμού) με την κραυγαλέα εισοδηματική ανισότητα Βορρά-Νότου όπου ενδεικτικά το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στο Νότο είναι τουλάχιστον έξι φορές μικρότερο από εκείνο του Βορρά και το 1/2 του μέσου παγκόσμιου, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το 82% των μεταναστών προέρχεται από τις αποκαλούμενες «αναπτυσσόμενες χώρες» (Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα).

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ σχετικά με τα ρεύματα μετανάστευσης 228 χωρών και περιοχών για το 2005, οι ΗΠΑ είναι η πρώτη χώρα εισόδου με 38 εκατομμύρια μετανάστες (13 % του πληθυσμού της). Όμως η ποσοστιαία αναλογία μεταναστών στο συνολικό πληθυσμό είναι πολύ μεγαλύτερη σε Αυστραλία (19,6%) και Καναδά (18,9%). Σε γεωπολιτικό επίπεδο το μεταναστευτικό δυναμικό των 64 εκατομμυρίων το οποίο έχει εγκατασταθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και το οποίο συνεχώς μεγαλώνει εντός των νότιων, μεσογειακών χωρών της) υπερβαίνει σχεδόν κατά 50% το αντίστοιχο των 45 εκατομμυρίων στη Βόρεια Αμερική. Παρά τη φαινομενική επιφυλακτικότητα πολλών χωρών υποδοχής ένα 6% των κυβερνήσεων ευνοούν υψηλότερα ποσοστά μεταναστευτικής εισροής. Πάνω από το 50% των κυβερνήσεων είναι θετικές στη συνέχιση των μεταναστευτικών εισροών κατά τον ίδιο σταθερό ρυθμό. Ένα 20% εκδηλώνουν τη πρόθεση μείωσης αυτού του ρυθμού εισόδου (το μερίδιο αυτών των διστακτικών κυβερνήσεων κατά το 1996 έφτανε στο 40%). Σχετικά με τη μεταβίβαση εμβασμάτων οι διακινούμενοι εργαζόμενοι επιστρέφουν προς τις «αναπτυσσόμενες χώρες» προέλευσης τους γύρω στα 500 δις δολάρια, ένα σημαντικό ποσό «αιμοδότησης» των ασθενών και στρεβλών τοπικών οικονομιών . [1]

Στα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας εμφανίζονται βασικά οι (εφοδιασμένοι με κάρτα παραμονής) νόμιμοι μετανάστες. Έτσι σε ειδική δειγματοληπτική έρευνα της Γ.Γ. ΕΣΥΕ το Β΄ τρίμηνο του 2008 «για τη θέση στην αγορά εργασίας των μεταναστών και των αμέσων απογόνων τους» (ηλικία 15-74 ετών), εκτιμήθηκε πως τα άτομα ελληνικής ιθαγένειας ανέρχονται σε 7.647.585 άτομα. Οι δε νόμιμα διαμένοντες αλλοδαπής ιθαγένειας εκτιμώνται σε 509.787 άτομα (6,1% του συνόλου). [2] Είναι λοιπόν γεγονός πως από τους εκατοντάδες χιλιάδες που εισέρχονται κατ΄ έτος παρανόμως στη Χώρα με αυξητικό ρυθμό από το 2004 και δώθε, καταγράφεται μονάχα ένα μικρό μέγεθος. Από την άλλη έχουμε ένα συσσωρευτικό αριθμό συλληφθέντων κατ΄ έτος για παράνομη είσοδο και παραμονή στην Ελλάδα (με ασήμαντα ποσοστά επαναπροώθησης). Ο αριθμός αυτός ήταν για το 2004 44.987 άτομα, το 2005 66.351, το 2006 95.239, το 2007 112.364 και το 2008 146.337 άτομα (Πηγή: Υπουργείο Εσωτερικών). Από το 2007 σημειώνεται κατακόρυφη άνοδος της λαθρομεταναστευτικής εισροής μέσω των ανατολικών θαλασσίων συνόρων της Χώρας ενώ κατά το 2008 έχουμε αύξηση 75,4% σε σχέση με το 2007. Ως προς τους μικρούς αριθμούς της ετήσιας απέλασης πάνω από από το 80% είναι Αλβανοί. Στα πλαίσια της Συμφωνίας Επανεισδοχής Ελλάδας και Αλβανίας απελάθηκαν 33.618 άτομα το 2006, 42.897 το 2007, 39.267 το 2008 και 24.498 το διάστημα Ιανουαρίου - Αυγούστου του 2009. Από την άλλη παρά τη σύναψη από τις 8-11-2001 Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής με την Τουρκία αυτή αρνείται την εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Έτσι από τον Απρίλιο του 2002 έως τις 20 Ιανουαρίου 2009 υπεβλήθησαν στην Τουρκία 3.971 αιτήματα επανεισδοχής αναφορικά με 57.428 αλλοδαπούς. Η Τουρκία αποδέχτηκε συνήθως με καθυστερήσεις να παραλάβει τους 7.442 και στη πράξη παραδόθηκαν μοναχά 2.182 λαθρομετανάστες (ποσοστό 3,8%). Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2009 υποβλήθηκαν προς την Τουρκία αιτήματα για 11.309 παράνομους μετανάστες από τα οποία η γείτονα δέχτηκε πίσω 108 άτομα (ποσοστό 0,95%).

Είναι σαφές πως ο «άγνωστος αριθμός» των ασύλληπτων λαθρομεταναστών που εισέρχεται παράνομα στην Ελλάδα χωρίς να καταμετρείται, ολοένα και θα μεγαλώνει. Ήδη η ελληνική κοινωνία φαίνεται πως είναι η πρώτη κοινωνία στο κόσμο με το μεγαλύτερο ποσοστό λαθρομεταναστών στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού αλλά και στο συνολικό πληθυσμό. Όπως πριν μια 10ετία σημειώνει ο καθηγητής Ροσσέτος Φακιολάς «η Ελλάδα, παρ’ όλο που δεν είναι η πλουσιότερη χώρα της Νότιας Ευρώπης, έχει σχετικά με τον πληθυσμό της το υψηλότερο ποσοστό μεταναστών εργατών: σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, 500.000, οι οποίοι αποτελούν περισσότερο από το 10% της συνολικής εργατικής δύναμης της χώρας» (Βήμα 5-12-1999). Ας αναλογιστούμε πως σήμερα οι μετανάστες πιθανώς ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια ενώ είναι περισσότερο από βέβαιο πως η καθοδηγημένη λαθρομεταναστευτική οίκηση της χώρας την επόμενη δεκαετία πρόκειται να ανέλθει στο 50% του ελληνικού πληθυσμού. Η δε εγχώρια ολιγαρχία μέσω της ΠΑΣΟΚικής κυβέρνησης κατεβάζει νομοσχέδιο απόδοσης ιθαγένειας (ήτοι «ελληνοποίησης»), με χωρίς κριτήρια και συνοπτικές διαδικασίες, των παιδιών τους. Μια εξέλιξη που ο αφασικός προοδευτικός στα λόγια και νεοταξικός στη πράξη «αντιρατσιστικός» κοσμοπολιτισμός ξεδιάντροπα στηρίζει.

Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του 2007, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων, αν και θεωρεί πως παρουσία των ξένων μεταναστών καλύπτει τις ειδικότερες ανάγκες ορισμένων επί μέρους τομέων της οικονομίας ταυτόχρονα ορίζει ένα γενικότερο κίνδυνο για τα επίπεδα των αμοιβών και της απασχόλησης του γηγενούς εργατικού δυναμικού. Για την Ελλάδα καλοκαιρινή δημοσκόπηση της Public Issue έδειξε ότι το 93% των Ελλήνων θεωρεί ότι η χώρα έχει φθάσει στο όριο της αναφορικά με τις εισροές της μετανάστευσης, το 76% πως αυτή επιφέρει αύξηση της εγκληματικότητας, το 72% επιθυμεί μια αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική και το 62% εκτιμά πως μάλλον βλάπτεται η χώρα (Καθημερινή, 5-7-2009). Σε ανάλογη έρευνα της Kάπα Research τον Αύγουστο 2009, το 79,3 % των Ελλήνων θεωρεί ότι οι μετανάστες που ζουν εδώ είναι «πάρα πολλοί». Το 57,5% εκτιμάει πως «οι μετανάστες συμπιέζουν τους μισθούς και αυξάνουν την ανεργία των Ελλήνων». Το 51,6 % αντιλαμβάνεται τη μεταναστευτική εισροή στη Χώρα ως «Απειλή». Ένα 34,3% πιστεύει ότι «συμβάλλουν στην ανάπτυξη» και ένα 30,6% τη βλέπει ως «Ευκαιρία». Ως προς τους ίδιους τους μετανάστες το 64,7% εξ αυτών δηλώνει πως σκοπεύει να παραμείνει στην Ελλάδα, το 23,6% να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής του, και το 4,9% να μεταναστεύσει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ως προς το πρόβλημα της «ασφάλειας» το 73,4% των μεταναστών αισθάνονται ασφαλείς ενώ το 65,3% των Ελλήνων ανασφαλείς.

Από την άλλη μεριά η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα χειρότερα συστήματα παροχής πολιτικού ασύλου με τα χαμηλότερα ποσοστά ικανοποίησης αιτήσεων σε όλη την Ευρώπη για τους διωκόμενους πολιτικούς πρόσφυγες. Το 2008 ζητήθηκε άσυλο από 20.000 άτομα και δόθηκε στους 379. Κορυφαία δε απόδειξη για το πώς αντιλαμβάνονται οι εγχώριοι κρατούντες αυτό το ζήτημα ήταν η περίπτωση του ηγέτη του PKK Αμπντουλάχ Οτζαλάν όπου ύστερα από ένα άκρως «ανθρωπιστικό» πιγκ-πογκ μεταξύ ρωσικής (Γέλτσιν), Ιταλικής (Ντ Αλέμα) και ελληνικής ΠΑΣΟΚικής κυβέρνησης (Σημίτη) στο τέλος να παραδοθεί δια της τελευταίας στους Τούρκους (Κένυα, 16-2-1999) αφού προηγουμένως του αρνήθηκε (παρά τις έμμεσες παραπλανητικές διαβεβαιώσεις) τη χορήγηση πολιτικού ασύλου.


Και πάλι για τη γεωπολιτική της μετανάστευσης

Η μαζική μετανάστευση των λαών της Δύσης συνδέθηκε με την αποικιοκρατία, τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική συγκρότηση της παγκόσμιας οικονομίας αγοράς. Ισπανοί, Πορτογάλοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί κ.α. θα καταλάβουν και θα κυριαρχήσουν ως άποικοι στο μεγαλύτερο μέρος της Γης (Αμερική, Αυστραλία, Αφρική, τμήμα της Ασίας κ.α.) Ο «νέος κόσμος» (Αμερική ) θα γίνει η ήπειρος της μεγαλύτερης στην ανθρώπινη ιστορία γενοκτονίας των ιθαγενών και παράλληλα η ήπειρος διαμόρφωσης της καπιταλιστικής «οικονομίας του σκλαβεμπόριου» με τη μαζική εισαγωγή και δουλοκτητική εκμετάλλευση των μαύρων αφρικανών σκλάβων. Κατά το «εμποροκρατικό» και το «βιομηχανικό» στάδιο του καπιταλισμού η αποικιακή γεωπολιτική της μετανάστευσης είχε τέσσερις φάσεις: 1ο την εδαφική κατάκτηση-προσάρτηση, 2ο την μετανάστευση, 3ο την αποικιακή διεύρυνση του κατακτημένου εδαφικού χώρου, 4ο την ολοκλήρωση της φυλετικής εξόντωσης (το αμερικανικό και αυστραλιανό παράδειγμα), της σκλαβοποίησης (το αφρικανικό παράδειγμα), της περιθωριοποίησης (καθολικό παράδειγμα), της προσφυγοποίησης των γηγενών (πρόσφατο παράδειγμα, μετά το 1947 των Παλαιστινίων από το Σιωνιστικό Κράτος).

Κατά τον 20 αιώνα στο «ιμπεριαλιστικό στάδιο» του καπιταλισμού, της εποχής του χρηματιστικού κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της πολεμικής-αποικιοκρατικής μοιρασιάς του κόσμου και της Επέκτασης μέσω της «εξαγωγής κεφαλαίων» δεν έχουμε πια τη διεθνή εξαγωγή δυτικών αποίκων μεταναστών (εκτός από κάποιο ειδικευμένο κυρίως τεχνικό προσωπικό και διοικητικά στελέχη των μονοπωλίων) αλλά την ανάπτυξη ενός αντίστροφου φαινομένου της μαζικής εισαγωγής μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού από τον κυριαρχούμενο Μεσογειακό Νότο (Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Τούρκοι κ.α.) καθώς και ορισμένες χώρες της Ασιατικής, Β.Αφρικανικής, και Λ.Αμερικανικής Περιφέρειας, προς τις Καπιταλιστικές Μητροπόλεις της Δύσης. Η «άνιση ανάπτυξη», ο παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός καταμερισμός της εργασίας», διασφάλιζε την τεράστια εξαγωγή κερδών και τόκων από τη Περιφέρεια στα Κέντρα και κατηύθυνε την μεγέθυνση του όγκου της μεταναστευτικής εργασιακής δύναμης η οποία συνόδευε τις διεθνείς ροές του κεφαλαίου. Τα Κέντρα του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού γίνονται οι παγκόσμιες αγορές εργατικού δυναμικού, για την εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης, από εκατομμύρια εισαγόμενους (νόμιμους) εργαζόμενους μετανάστες. Η εξέλιξη αυτή πήγαινε πλάι-πλάι με την διαφοροποιημένη εκμετάλλευση της εργασίας, την κατανομή και διαίρεση των μητροπολιτικών εργατικών τάξεων, με τρόπο που γέννησε στο προνομιούχο κέντρο του καπιταλισμού την «εργατική αριστοκρατία» και τη «σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία».

Μετά το 1973 (φάση δομικής κρίσης του καπιταλισμού), μέσα από τη στρατηγική αναδιάρθρωση-αποκέντρωση που επέβαλαν τα πολυεθνικά μονοπώλια και την ρυθμιστική πολιτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο ιμπεριαλιστικός καταμερισμός της εργασίας δεν εξασφαλίζεται μόνο εξωτερικά (από τις μητροπολιτικές ελίτ, τις υπερεθνικές εταιρίες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, την GATT / Π.Ο.Ε. κλπ) αλλά και εσωτερικά από τις εξωνημένες και προσεταιρισμένες τοπικές πολιτικές, τεχνοοικονομικές και πνευματικές τοποτηρήτριες ελίτ του Νότου, οι οποίες είναι απολύτως σύμφωνες με τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες οικονομικές και κοινωνικές συνταγές και υπηρετούν πιστά τα κυρίαρχα ιμπεριαλιστικά κράτη του Βορρά. Η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων μετά την κατάρρευση των κρατών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και οι διαδοχικοί πόλεμοι της Νέα Τάξης διαλύουν τις τοπικές οικονομίες τρομοκρατούν και ξεριζώνουν βίαια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ρίχνοντας τα στον ωφέλιμο για το σύστημα παγκόσμιο μεταναστευτικό «εφεδρικό στρατό». Τα υποτελή περιφερειακά κράτη ευνοούν την μετανάστευση ως πηγή συναλλάγματος (μεταναστευτικά εμβάσματα) για την αναπαραγωγή της στρεβλής, παρασιτικής χρεωμένης τοπικής οικονομίας και ως εναλλακτική δικλίδα αποφυγής της εσωτερικής απειλής που θα εγκυμονούσε για τα διεφθαρμένα καθεστώτα η απουσία «διεξόδων» μεταναστευτικής διαφυγής του άνεργου εργασιακού δυναμικού (ειδικά του πιο καταρτισμένου και συνειδητοποιημένου). Τα ίδια τα Κράτη της Νέας Τάξης είναι αυτά που ρυθμίζουν βάσει των συμφερόντων, απαιτήσεων και κοινωνικών σχεδιασμών των υπερελίτ της Εσπερίας, την σύνθεση (ανειδίκευτοι-ειδικευμένοι), την έκταση (τον αριθμό), τον τόπο προορισμού (εγκατάστασης), τη χρονική διάρκεια και το ειδικό νομικό καθεστώς που αφορά τις εισροές της παγκόσμιας μετανάστευσης από το Νότο στο Βορρά. Στη Δύση δεν έχουμε εισροή μόνο πλήθους εξαθλιωμένων και ανειδίκευτων τριτοκοσμικών μεταναστών αλλά και ειδικευμένων εργαζομένων (όπως πχ Ινδών, Πακιστανών και Ανατολικοευρωπαίων πληροφορικάριων κ.α.) καθώς επίσης και υψηλά καταρτισμένων επιστημόνων (το γνωστό πρόβλημα της «διαρροής εγκεφάλων»). Και βέβαια οι δυτικές ελίτ επωφελούνται ιδιαίτερα από την αποφυγή του λογαριασμού των εξόδων αναπαραγωγής της αλλοδαπής εργασιακής δύναμης (φροντίδα ως την ενηλικίωση, διατροφή, στέγαση, περίθαλψη, εκπαίδευση) ο οποίος έχει εξοφληθεί μέσα στις περιφερειακές χώρες καταγωγής. Η δυτική ολιγαρχία, το αμερικανικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, με την αθρόα εισαγωγή κακοπληρωμένων μεταναστών πετυχαίνει τον «εξορθολογισμό» του κόστους για τις ανάγκες της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας (με τη δραματική μείωση των εργατικών μισθών και των συνταξιοδοτικών ανταποδοτικών παροχών, την εισφοροδιαφυγή λόγω της διευρυνόμενης «μαύρης εργασίας» κλπ), την αποφυγή των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, την απόλυτη υποταγή της γηγενούς εργατικής τάξης και την ανατροπή της ταξικής και εθνικής διάρθρωσης των κοινωνιών.

Σήμερα λοιπόν στην αυγή του 21 Αιώνα γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης αποσταθεροποιητικής διπολικής διαλεκτικής αλληλενέργειας ανάμεσα στο ιμπεριαλιστικό διεθνικό κεφάλαιο και στο διακινούμενο από αυτό περιφερειακό νεοπληβειακό «εφεδρικό στρατό». Ως επακόλουθο αποτέλεσμα οι εθνικές - κοινωνικές δομές ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο ραγίζουν συθέμελα κάτω από τις αντιφάσεις της ίδιας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Πρόκειται για μια καλπάζουσα και πολυπρόσωπη εθνικο-πολιτισμική κρίση η οποία καταγράφεται μέσα στην γενική μεταλλαγή του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» και της «ευρωπαϊκής ταυτότητας» με πιθανότερη αρνητική προοπτική την οριστική παρακμή της ίδιας της Ευρώπης δηλαδή τον παγκόσμιο εκπεσμό της σε μια δευτερεύουσας σημασίας περιφερειακή περιοχή. Η ευρωλιγαρχία αντιστρατεύται παντελώς τα κοινά γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα της ευρωπαϊκής ηπείρου από το Γιβραλτάρ ως τα Ουράλια και από το Βόρειο Ακρωτήρι ως την Κύπρο. Αντιπροσωπευτικές εκφάνσεις της η δεξιο-διεθνιστική (νεοφιλελεύθερη, σοσιαλφιλελεύθερη) και η αριστερο-διεθνιστική καταδίκη της εθνικής-πολιτισμικής συγκρότησης των λαών που κατοικούν εντός των ευρωπαϊκών συνόρων. Όμως η αναγκαιότητα προάσπισης και διαφύλαξης των ενεργών εθνικών ταυτοτήτων των ευρωπαϊκών πληθυσμών μέσα στην ισότιμη αλληλεξάρτηση τους δεν αφορά απλώς ένα στοιχείο φιλελεύθερης «ανοχής» ή πολυπολιτισμικής συνύπαρξης των ποικίλων «παραδόσεων», αλλά μια θεμελιώδη προϋπόθεση λειτουργικής συνοχής, αλληλεγγύης και επιβίωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών που απειλούνται καθοριστικά από την καταστροφική επίδραση του υπερεθνικού κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού.

Η νεοφιλελεύθερη και σοσιαλφιλελεύθερη ηγεμονία πάει παρέα με τον διαβρωτικό κοσμοπολίτικο και επιλεκτικό ψευδο-ανθρωπισμό των «ατομικών δικαιωμάτων» ο οποίος αντιμάχεται επιθετικά κάθε συλλογική εθνική, φυλετική, κοινοτική, πολιτιστική, θρησκευτική ταυτότητα και αυτονομία θέλοντας να την αντικαταστήσει με την ατομικοποιημένη «κοινωνία πολιτών» η οποία σε τελική ανάλυση είναι η ίδια η «ιδιωτική κοινωνία» η βασισμένη σήμερα στα επιδοτούμενα, ιδιωτικοποιημένα και χειραγωγημένα δίκτυα των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» και στην κυριαρχική αστική νομική έννοια του «πολίτη» (καθώς και στο ιδεολογικό της συμπλήρωμα, στον ανθρωπολογικό τύπο του «κοσμο-πολίτη»). Έννοια στην οποία όχι μόνο δεν αποδίδεται η ουσιαστική αρχαιοελληνική της διάσταση «πολίτης-οπλίτης» = το ενεργό υποκείμενο της συλλογικής αυτονομίας, του «Κοινού», της «Πολιτείας», της «Πόλεως», αλλά ορίζει μια σύγχρονη εκφυλισμένη διάσταση, αυτή του «ιδιώτη» ή καλύτερα του idiot =του ανόητου, του «χρήσιμου ηλίθιου».

Γενικότερα η φιλελεύθερη ανεθνική πολιτική ανθρωπολογία της δυτικής κοινωνίας θεωρεί πως τα πρόσωπα και οι πάσης φύσεως αλλοδαπές συνομαδώσεις που εγκαθίστανται εντός της «κοινωνίας πολιτών» μπορούν να μεταπλαστούν και να αφομοιωθούν μέσα στο χωνευτήρι του νομικού και εκπαιδευτικού της πλαισίου. Κατ΄ επέκταση αντιλαμβάνεται ως ύψιστους δυναμικούς τροχούς τούτης της «κοινωνικής μηχανικής» τα «νομικά της έγγραφα» δηλαδή την «κάρτα» την απόδοση υπηκοότητας ή ιθαγένειας, την αστυνομική ταυτότητα και το διαβατήριο. Όμως όλα τούτα είναι ευχολόγια και προσδοκίες όπως είπαμε της κοινωνίας των «idiots». Οι Λατινοαμερικανοί, οι Αφρικανοί, οι Άραβες οι Ασιάτες, οι Κινέζοι, οι Πακιστανοί, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί κ.ο.κ κατά βάθος δεν ορίζονται ούτε από τις δυτικές νομικές κατασκευές ούτε από τον εκπαιδευτικό θετικισμό αλλά από την «επιβιωτική ανάγκη», την «επιβιωτική μάθηση» και φωτίζονται από τους λύχνους των εθνικών, πολιτισμικών και θρησκευτικών τους παραδόσεων και ταυτοτήτων που είναι πιο θεμελειώδεις και κατά πολύ ισχυρότερες από τα πλαστά πρότυπα, τους κίβδηλους κώδικες και την απαξία της κοσμοπολίτικης «κοινωνίας πολιτών». Αυτό που είναι ετοιμόρροπο, έτοιμο να καταρρεύσει και να «αφομοιωθεί» στο χάος των επερχόμενων πριμιτιβιστικών αντιμαχιών, δεν θα είναι οι φάλαγγες «των νέων βαρβάρων» που μπαίνουν τώρα μέσα στη σύγχρονη «Ρωμαϊκή αυτοκρατορία» όχι ένοπλα αλλά άοπλα προσκεκλημένες και οδηγημένες από τον «αυτοκράτορα και τη Σύγκλητο», αλλά θα είναι η ίδια η παρακμάζουσα «Νέα Ρώμη» τις οποίας τα ριζώματα διαβρώνονται ανεπανόρθωτα. Οι δυτικές υπερελίτ εποικίζουν τις κοινωνίες της Εσπερίας με αυξανόμενο ρυθμό. Οι νέοι οικιστές θα ενταχθούν μόνον φαινομενικά στους ατομικιστικούς ανθρωπολογικούς ψευδοκώδικες του «ελεύθερου» δυτικού καπιταλιστικού κόσμου παραμένοντας πιστοί στις δικές τους ανεπίσημες αλλά δρώσες ζωτικές κοσμοεικόνες οι οποίες και αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία για τη συγκρότηση στρατηγικών μειονοτήτων. Μόλις οι γενικότερες συνθήκες το επιστρέψουν και όταν συσσωρευτεί η κρίσιμη μάζα των απαραίτητων αντιθετικών δυναμικών στοιχείων τότε μπροστά στον εθνικισμό των μεταναστών η πολυπολιτισμική «κοινωνία πολιτών» θα καταρρεύσει σαν χάρτινη Βαβέλ.

Η Νότια και Μεσογειακή Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος κ.α.) από παραδοσιακή ζώνη εξαγωγής εργατικής δύναμης στο πλούσιο Βορρά μεταβλήθηκε κατά τη φάση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε σύγχρονη γεωπολιτική ζώνη παράνομης διακίνησης και εκτεταμένης εισαγωγής αφρικανικών, βαλκανικών και ασιατικών λαθρομεταναστευτικών μαζών. Η λαθρομεταναστευτική αυτή πλημμυρίδα είναι σήμερα το γενικότερο χαρακτηριστικό του μεγάλου Μεσογειακού χώρου. Εδώ έχουμε μια τεράστια θαλάσσια περιοχή, 450 εκατομμυρίων ανθρώπων, με 46.000 χλμ ακτές (90% των οποίων έχει καταληφθεί από τις ανθρώπινες δραστηριότητες), όπου η Νότια και η Ανατολική πλευρά της εφάπτεται φυσικά με τις άλλες δυο ηπείρους του «παλαιού κόσμου». Πρόκειται λοιπόν για ένα χώρο όχι απλώς «σπουδαίο» ή «ζωτικό» αλλά γεωστρατηγικά «κρίσιμο» για όλη την Ευρώπη. Οι ελίτ της οποίας μοχθούν να εξαλείψουν απ΄ το επίκεντρο τα συνδεδεμένα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα των μεσογειακών λαών. Τα όποια διακρατικά διμερή σύμφωνα για την συγκράτηση του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης αυτοακυρώνονται καθώς αποτυπώνουν μια κεφαλαιώδη ασάφεια καθώς οι συντάκτες-φορείς τους δεν έχουν εθνική και γεωστρατηγική αυτοσυνείδηση που να σέβεται στοιχειωδώς την γεωγραφική αντικειμενική πραγματικότητα (εδαφικότητα), την ιστορία, την εθνική εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα, την παράδοση και την ταυτότητα. Κάτι που χαρακτηρίζει κατ΄ εξαίρεση μονάχα τη σημερινή ελίτ του τουρκικού νεοθωμανισμού και για τούτο αυτή χρησιμοποιεί (απέναντι στην Ελλάδα) το «λαθρομεταναστευτικό χαρτί» ως όπλο γεωστρατηγικής κατατριβής και εθνολογικού μετασχηματισμού .

info

[1]-UN statistics show migration as a dynamic and diversifying force in global development.

[2]-Γ.Γ. ΕΣΥΕ, Έρευνα για τη Θέση στην Αγορά Εργασίας των Μεταναστών και των Άμεσων Απογόνων τους.

.

.
Δείτε:

Όχι στο λαοκτόνο και εθνομηδενιστικό νομοσχέδιο για την ιθαγένεια (Άρδην/Ρήξη).

.

_