Ιχναίης σήμα: ούτοι δ' ερεβοδιφώσιν υπό τον Τάρταρον

Συστημική Οικονομική και Πολιτική Εξάρθρωση

Οι κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, στον οποίο κυριαρχεί η χρηματοδεσποτεία των Banksters, τα ιδιωτικά επιχειρηματικά ολιγοπώλια, το «χρηματικό εμπόρευμα», η διαπραγμάτευση των «χρηματοοικονομικών παραγώγων», η συμβολική οικονομία και ο γενικευμένος παρασιτισμός, έχουν μπει από καιρό στη Περίοδο της Αβεβαιότητας [1]. Πρόκειται για μια περίοδο «Μεγάλης Κατάπτωσης» που, άσχετα και πέρα από τις διάφορες κάθε τόσο κυκλοφορούσες εκδοχές της αυτοδιαψευδόμενης καταστροφολογικής μελλοντολογίας, κανείς αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε απόλυτα να εγγυηθεί την παντελή απουσία ιχνών για μια επαπειλούμενη χαοτική Εποχή «Μεγάλης Κατάρρευσης». 

Γεωπολιτικές Ζώνες της Φωτιάς

 

Η σπειροειδής κίνηση των μακρών και συγκυριακών κύκλων της οικονομίας δεν είναι όμως αποκομμένη από τη κίνηση των πολιτικών κύκλων που ορίζουν σε πλανητική κλίμακα τα αλλεπάλληλα κύματα των εθνικών και κοινωνικών αντιμαχιών.

Η συγκυρία αναδεικνύει, εκτός από τα καυτά πολεμικά μέτωπα του Ιράκ και Αφγανιστάν / Πακιστάν, τις νέες γεωπολιτικές ζώνες της φωτιάς στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο. Η Μεσόγειος φλέγεται και οι Αραβικές εξεγέρσεις είναι στη πρώτη θέα αυτής της πυρκαγιάς [2].

Το μέχρι πρόσφατα ηγεμονικό αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο έχει μπει σε κρίση. Η περιδίνηση του πολύμορφου Αραβικού ριζοσπαστισμού μέσα στη χαοτική δυναμική των ανεξέλεγκτων η και ημι-χειραγωγημένων από τον Ιμπεριαλισμό μαζικών αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων, επιφέρει τη μέγιστη ρευστοποίηση του γεωπολιτικού status quo. Τα έκδηλα φαινόμενα είναι η άνοδος του διαλλακτικού σουνιτικού Ισλάμ στο κέντρο της πολιτικής αραβικής σκηνής. Σε αλληλενέργεια με την αναβαθμισμένη Τουρκία του Ρετζέπ Ερντογκάν, η οποία απλώνει την περιφερειακή επιρροή της με το πατρονάρισμα του Παλαιστινιακού και τις συμμαχίες της με τα κόμματα του μετριοπαθούς αραβικού σουνιτισμού. Το άδηλο φαινόμενο αφορά τη στρατηγική και τακτική αναβάθμιση των ευκαιριών τζιχάντ για το μαχόμενο φονταμενταλιστικό ισλαμικό δίκτυο παρά τα πρόσφατα πλήγματα που έχει υποστεί σε επίπεδο ηγεσίας (δολοφονίες Οσάμα μπιν Λάντεν , Ανουάρ αλ-Αουλάκι κ.α.). Η αναμενόμενη δε επικράτηση των Ταλιμπάν στο μέτωπο του Αφγανιστάν περιβαλλόμενη με την αίγλη των δύο νικών πρώτα απέναντι στη σοβιετική και μετά την αμερικανική αυτοκρατορία, θα δημιουργήσει επίσης καινούργια δεδομένα. Αυτά ενόσω τo Σιιτικό Ιράν βρίσκεται σε ένα σημείο αποφασιστικής σημασίας. Παρακολουθούμε τα δειλά βήματα μιας ορισμένης υπόγειας επαναπροσέγγισης με ΗΠΑ στα θέματα της πυρηνικής διαπραγμάτευσης, την αύξηση της επιρροής του μέσα στο Ιράκ και γενικότερα στη Μέση Ανατολή,  αλλά και την υφέρπουσα διαμάχη στο εσωτερικό της ιρανικής ελίτ ανάμεσα στη ριζοσπαστική εθνικολαϊκή φράξια του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ και τους συντηρητικούς του θρησκευτικού ιερατείου.

Η Τουρκο-Ισραηλινή αντιμαχία ολοένα και μετατοπίζεται σε επικίνδυνη ύδατα [3]. Στη φύση της σύγκρουσης περιλαμβάνονται το κουρδικό ζήτημα, η αραβική - παλαιστινιακή επιρροή, ο θαλάσσιος και υποθαλάσσιος πλούτος της Αν. Μεσογείου (όπως ΑΟΖ κ.α.). Το Ισραήλ επείγεται να διευθετήσει εκκρεμότητες καθώς κατανοεί πως οι περιφερειακές σχέσεις ισχύος αναταράσσονται συθέμελα λόγω του ενδεχομένου ανάδυσης ενός πυρηνικού Ιράν, της πλεονάζουσας αραβικής μουσουλμανικής εύφλεκτης εχθρότητας και της πιθανότητας για Παλαιστινιακό κράτος (μέσω ΟΗΕ κλπ) ενώ διαβλέπει πως το τουρκο-ισραηλινό στρατιωτικό .ισοζύγιο ολοένα και μεταβάλλεται προς το δυσμενέστερο για τους ισραηλινούς [4].

Το κατεπείγον του Ισραήλ είναι αυτό που κίνησε τις διαδικασίες του όψιμου Ισραηλινο-Ελληνικού «Αμυντικού Συμφώνου» που επιτρέπει την Ισραηλινή παρουσία σε επίπεδο ελληνικών κέντρων πληροφοριών και στρατιωτικών βάσεων [5]. Αυτά με τις ευλογίες της ελληνικής πολιτικής ολιγαρχίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Δημοκρατική Συμμαχία κλπ), όπου η «ανακάλυψη» και προσχώρηση στο νέο άξονα διαδραματίζεται εν μέσω του απόλυτου αδιεξόδου άρθρωσης ελληνικής εθνικής στρατηγικής σε μια περίοδο μεγα-σεισμικών διεθνών και τοπικών γεωπολιτικών διαταράξεων. 

Αποτέλεσμα η Ελλάδα, εκτός του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου της, να διέρχεται ταυτόχρονα τις πύλες μιας επικίνδυνης ιστορικής περιόδου στο τομέα της εθνικής Ασφάλειας και της Ακεραιότητας της όντας εντός της Ν.Α. Μεσογειακής Ζώνης της φωτιάς. Με την Τουρκική Απειλή να μεγεθύνεται σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο και στα ζωτικά κυριαρχικά δικαιώματα μας (Αιγιαλίτιδα ζώνη, ΑΟΖ Καστελόριζου κλπ κλπ) ενώ ταυτόχρονα να υφίσταται τον Εξοντωτισμό μιας εν εξελίξει συνδυασμένης τριπλής εσωτερικής Κατάκτησης: α) των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων β) της κλεπτοκρατικής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας γ) του αλλογενούς λαθρομεταναστευτικού εποικισμού και των εγκληματικών συμμοριών του. Κατάκτησης ανεμπόδιστης από την σκανδαλώδη εξοργιστική πολιτική λειτουργία όλων των εξωνημένων κομμάτων της δεξιάς και της αριστερής αντιπολίτευσης που έχουν μετεξελιχθεί ολοκληρωτικά σε εκφυλισμένα επικοινωνιακά εκδοτήρια δελτίων τύπου και «αποκαλύψεων» άνευ νοήματος και σημασίας. Αποκαλύψεων που δεν εμποδίζουν να είναι στη πράξη πιστοί οσφυοκάμπτες που σε ρόλο νέων δωσίλογων υποβαστάζουν εξ αρχής την κατοχική Βουλή της Τρόικα και παρέχουν με τρόπο άμεσο ή έμμεσο την αναγκαία και επαρκή συγκατάθεση ή ανοχή προς την Βενιζελο-Παπανδρεϊκή Διακυβέρνηση ώστε να έχει στη διάθεση της όσο «πολιτικό χρόνο» της χρειάζεται για να περαιώσει την επιχείρηση «ελληνικό προτεκτοράτο» καθ΄ υπαγόρευση των χρηματοδεσποτών εντολοδοτών της [6].

Ο Αγγλοσαξονικός Κόσμος σε κατρακύλα

Η Αμερική ταξιδεύει ολοταχώς προς το τέλος της διακυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα, γεγονός που θα επικυρωθεί στις επικείμενες εκλογές του 2012.

Μαζί της κουβαλάει τις «αποσκευές» μιας κρίσιμης πλανητικής εξασθένισης της γεωπολιτικής ισχύος των ΗΠΑ. Η κατάσταση της στα πολεμικά μέτωπα του Ιράκ - Αφγανιστάν -Πακιστάν και οι αντιφατικές εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο δεν καταδείχνουν μόνο μια παρακμή στο επίπεδο της διεθνούς πολεμικο-πολιτικής κραταιότητας αλλά ταυτόχρονα και μια απαστράπτουσα αμάθεια της πολιτικής υπερελίτ, με δεδομένο ότι αποδέχεται τις συμβουλές πλείστων «think tanks». Η οποία για ολόκληρες δεκαετίες έχει αυτοδιαπαιδαγωγηθεί μέσω του εκπαιδευτικού της συστήματος και έχει αυτοπαραμυθιαστεί μέσω των πάσης φύσεως ιδεολογικών μηχανισμών της, ότι όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες του κόσμου τούτου μπορούν κατ΄ ουσία να «κοινωνούν» στο δισκοπότηρο των δικών της «καθαγιασμένων» οικουμενικών αξιών και στόχων. Αρνούμενη να διακρίνει έστω και θαμπά το θεμελιώδες Θουκιδίδειο αξίωμα ότι στη πραγματική ζωή της ανθρωπότητας δεν υπάρχουν πουθενά έστω και δυο έθνη με ίδια εθνικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα μαζί της σέρνει τα συσσωρευμένα «σκουπίδια» της απειλητικής (χρηματοπιστωτικής- χρεωστικής-τραπεζικής) αποσάθρωσης της επικυρίαρχης συμβολικής οικονομίας που ραγδαία συμπαρασύρει στον όλεθρο την ήδη ευρισκομένη σε συνθήκες «νανισμού» πραγματική οικονομία. Το κυριότερο παρακρατάει τις κατεστραμμένες ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων λόγω της βαθμιαίας κατάρρευσης των κοινωνικών και υλικών όρων εργασιακής απασχόλησης και επιβίωσης των εργατικών και των μικρομεσαίων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Η παραπληροφόρηση, ο επικοινωνιακός ψυχολογικός πόλεμος και η μαζική εξαπάτηση μέσω των ΜΜΕ οργιάζει. Παρόλα αυτά τίποτα δεν είναι «υπό έλεγχο». Η «εύφλεκτη ύλη» ολοένα μεγαλώνει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί την ανεξέλεγκτη «αντίδραση» οδηγώντας στον αληθινό πλανητικό σαρωτικό συγκλονισμό. Για δεκαετίες η νέο-φεουδαρχία του χρήματος, τα ιδιωτικά ολιγοπώλια, οι χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και οι χρηματαγορές της Wall Street και του City, οι διευθυντικοί τεχνοκράτες της συντριπτικής επέκτασης της ιδιωτικής σφαίρας, του γιγαντισμού των υπηρεσιών και της καταναλωτικής (αντί της παραγωγικής) δημοσιονομικής οικονομίας, όλοι αυτοί σχεδίασαν και σκηνοθέτησαν πλουσιοπάροχα το γκλάμουρ σκηνικό της «new economy» όχι μόνο ως πρότυπο για ΗΠΑ - Βρετανία αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Μέχρι που έρχεται η στιγμή για το Μεγάλο «Τέλος». Τέλος για τούτο το Πρότυπο. Τέλος για τις επικυρίαρχες Χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και τις Χρηματαγορές του. Τέλος για την Αγγλοσαξονική οικονομικοκοινωνική παρασιτική μηχανική της ιστορίας. «Τέλος», ως μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για την επιβίωση ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η Ρωσία σε φιλόδοξο επανασχεδιασμό της αυτοκρατορικής γεωοικονομικής και γεωπολιτικής της παρουσίας

Καθώς η πλανητική Μεγάλη Αναταραχή εξελίσσεται ο ρωσικός κρατικός καπιταλισμός υπό τον Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, αλλά και την επίδραση που ασκεί στο εσωτερικό του το «Κίνημα της Ευρασίας» (Αλεξάντερ Ντούγκιν κ.α.), φιλοδοξεί να απαντήσει με τη μεγάλη του ανασύνταξη. Η χρόνια διαμάχη ανάμεσα στις στρατηγικές βλέψεις αυτών που επιζητούν αποκλειστικά την οργανική όσμωση με τη Δύση γενικά και την Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικά και εκείνων που προσβλέπουν στην επιβλητική γεωπολιτική και γεωοικονομική ανασυγκρότηση της Ευρασίας φαίνεται να γέρνει υπέρ των δεύτερων αν και όχι βεβαίως οριστικά.

Η πρόταση-κάλεσμα του Πούτιν, μέσα στη Γερμανία τον Νοέμβριο του 2010, για μια ενιαία Ευρώπη «από τη Λισσαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ» και οι ανάλογες προτάσεις του με κομιστή τον Ντιμίτρι Μενβέντεφ στη συνάντηση κορυφής με το Νικόλα Σαρκοζί και την Άγγελα Μέρκελ στη Ντοβίλ της Γαλλίας (=«τρίο της Ντοβίλ») δεν «περπάτησαν» λόγω των Αμερικανικών φραγμών και των πολιτικών εστιών τριβής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας. Όμως να που ένα χρόνο μετά ο Πούτιν προετοιμαζόμενος να αναλάβει εκ νέου την Προεδρία της χώρας του έρχεται να εγκαινιάσει τον νέο αυτοκρατορικό υπερεθνικό μεγάλο χώρο της «Ευρασιατικής Ένωσης Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζακστάν» και με πρώτη «επίσημη» την 1 Ιανουαρίου 2012. Σε αυτήν αναμένεται επίσης να ενταχτούν το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν και ίσως στη συνέχεια η Ουκρανία, ανάλογα με την έκβαση της διαμάχης μέσα στην ελίτ αυτής της χώρας. Από την άλλη πλευρά επειδή ο Πούτιν δεν επιθυμεί να ανατινάξει τις ζωτικές, για τις ανάγκες του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού, ενεργειακές, οικονομικές και πολιτικές γέφυρες προς Ευρώπη, διαβεβαιώνει ότι «η εμφάνιση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, εκτός από τα άμεσα οικονομικά οφέλη θα προσφέρει ισχυρότερες προϋποθέσεις σε κάθε ένα από τα μέλη της να ενταχθούν πιο γρήγορα και από ισχυρότερη θέση στην Ευρώπη». Θεωρώντας πως Ευρώπη / Γερμανία - Ρωσία είναι καταδικασμένες να συμμαχήσουν λόγω των συμφερόντων μιας πολύπλευρης αλληλεξάρτησης, οπωσδήποτε θα ξαναπροσπαθήσει να επανέλθει στο διάλογο με τα Ευρωκέντρα (Γερμανία / Γαλλία ) κομίζοντας προτάσεις ευρωπαϊκών στενότερων δεσμών και συμμαχίας «από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό», με κοινό νόμισμα, άφθονη διαθέσιμη ενέργεια ρωσικό πετρέλαιο, αέριο) και πλανητική στρατιωτική ισχύ (ρώσική «ασπίδα») προβάλλοντας συγχρόνως την επισήμανση ότι ένα «οικονομικά λογικό και ισορροπημένο σύστημα των εταιρικών σχέσεων Ευρασιατικής Ένωσης και Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι σε θέση να δημιουργήσει πραγματικές συνθήκες για αλλαγές στη γεωπολιτική και γεωοικονομική διαμόρφωση της ηπείρου και του κόσμου» [7].

Τα γεγονότα αυτά είναι απολύτως σίγουρο πως θα ενισχύσουν τη Ρωσική πολιτική προς πάσα κατεύθυνση και το προς δυσμάς διαπραγματευτικό της βάρος. Διότι αυτή δεν είναι απλώς ένας τακτικός ελιγμός αλλά σίγουρα έχει στρατηγικό βάθος. Οπότε μπορούμε να αναμένουμε παράλληλα τις αυξημένες τριβές υπονόμευσης των ρωσικών κινήσεων τόσο με τρόπο άμεσο από την πλευρά της Εσπερίας ήτοι το Αγγλοσαξονικό μπλοκ, την Σκανδιναβική και την κεντροευρωπαϊκή περιοχή, όσο και με τρόπο έμμεσο από την πλευρά της Κίνας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε βαθιά δομική και υπαρξιακή κρίση. Η ώρα της διάψευσης των ψευδαισθήσεων

Οι μασκαρεμένες μέρες του εκμεταλλευτικού συστήματος της Ευρωπαϊκής και Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης έδωσαν τη θέση τους στις «Άγριες Νύκτες» του. Τα φανταχτερά του πέπλα τραβήχτηκαν για να αποκαλύψουν πλέον μια αποτρόπαιη συστημική κατασκευή της οποίας τα αφεντικά και οι αρχιτέκτονες είχαν ξεπηδήσει από τις ποικίλες άρχουσες συνομαδώσεις της «ατλαντιστικής» οικονομικοκοινωνικής παρασιτικής μηχανικής της ιστορίας.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες (και περισσότερο αυτές της ευρω-περιφέρειας) υφίστανται τώρα τις τρομαχτικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, υλικών / άϋλων εμπορευμάτων και εργασιακής δύναμης, τη κατάλυση του οικονομικού επιχειρηματικού ρόλου του κράτους και της στέρησης της εθνικής κυριαρχίας στο επίπεδο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής στους τομείς του νομίσματος, της πίστης, του συναλλάγματος, του εξωτερικού εμπορίου, των τιμών / εισοδημάτων (κερδών και μισθών), των δημοσίων επενδύσεων και των ζωτικών υποδομών. Λόγω των πανίσχυρων μεγαεταιριών και της υψηλής τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου ο γερμανοκρατούμενος ευρω-βορράς εξ αρχής διασφάλιζε μια καθοριστική απόκλιση στην παραγωγικότητα και στην ανταγωνιστική δυναμικότητα, το όφελος της οποίας μεταφραζόταν στα πλεονασματικά εμπορικά του ισοζύγια σε βάρος του ελλειμματικού ευρω-νότου. ‘Όλα αυτά μαζί και μέσα στο βαλτώδες παρασιτικό περιβάλλον μιας δομικά κρισιογενούς αρχιτεκτονικής της ΟΝΕ, γέννησαν και πολλαπλασίασαν την δημοσιονομική αποσταθεροποίηση και την ξέφρενη υπερχρέωση (με το συνολικό χρέος της Ευρωζώνης να κινείται γύρω στα 6,5 τρις. ευρώ) ενώ τώρα πάλι ξεπροβάλει απειλητική στον ορίζοντα μια ανεξέλεγκτη ευρωπαϊκή τραπεζική κρίση.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν υποταχτεί στη δεσποτική πολιτική διαχείριση και επιτροπεία των εντολοδόχων της τραπεζικής, χρηματιστικής και ολιγοπωλιακής άρχουσας συμμορίας που έχει αντικαταστήσει από χρόνια την παλιά παραδοσιακή αστική τάξη. Αυτή η ολιγαρχική συμμορία διατηρεί μέχρι στιγμής μια μορφή αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για λόγους ιδεολογικής χειραγώγησης ενώ ουσιαστικά έχει καταλύσει έμπρακτα τις λειτουργίες της μέσω μιας διαρκούς πραξικοπηματικής εκτελεστικής εξουσίας «εκτάκτου ανάγκης» η οποία υποστηρίζεται από την ολοκληρωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ αλλά και των εταιριών Δημοσκόπησης που υποκαθιστούν τη λαϊκή κυριαρχία μέσω των στατιστικών «κοινής γνώμης». Και είναι αυτή η ίδια ολιγαρχική κλίκα των ευρω-ληστών που «πίσω από πόρτες κλειστές» προγραμματίζει το καινούργιο της μέγα-πραξικόπημα. Ορμώμενοι από την πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και την κατακτητική Εποπτεία τους στις κατεστραμμένες από τους ίδιους χώρες της ευρωπεριφέρειας όπως η Ελλάδα, σκοπεύουν την κατάργηση των εθνοκρατών μέσα στο Χρηματοδεσποτικό Υπερκράτος των τραπεζών. Δηλαδή την «Κεντρική Διακυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ολοκλήρωσης.

Η ΟΝΕ μπροστά σε τρία διαφορετικά ενδεχόμενα

Παρά τα όποια όμως μεγαλεπήβολα σχέδια η Ευρωζώνη βρίσκεται τώρα μπροστά σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή αντιμετωπίζοντας τρία διαφορετικά ενδεχόμενα:

Το 1ο ενδεχόμενο είναι η Διάσπαση-Αναδιαμόρφωση της ΟΝΕ. Με ανασχεδιασμό διαδικασιών και μεθόδων αποένταξης χωρών της ευρω-περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.ο.κ.) και νέες θεσμοποιήσεις «σχέσεων μεταβλητής γεωμετρίας» γύρω από τον ευρω –βορρά υπό Γερμανική ηγεμονία.

Το 2ο ενδεχόμενο μεσοπρόθεσμα είναι η Διάλυση της ΟΝΕ και κατ΄ επέκταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια εξέλιξη που μεταξύ των άλλων ενέχει και τον κίνδυνο να ξανανοίξει το ιστορικό κεφάλαιο των ενδοευρωπαϊκών πολεμικών συγκρούσεων. Είναι σαφές πως καμιά επικοινωνιακή γαλλογερμανική θεατρικότητα περί «διαρκούς ετοιμότητας» και καμιά ημι-ανάταξη της Ευρωζώνης δεν θα μπορούσε τελικά να εγγυηθεί τις συσσωρευμένες συνθλιπτικές υποχρεώσεις και την σωτηρία από την οικονομικο-κοινωνική καταστροφή των χωρών-μελών της. Δεν υπάρχει ασφαλής «πόρτα εξόδου» από την αυξανόμενη κρίση χρέους-δανεισμού, την επερχόμενη τραπεζική κρίση και την συθέμελη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μέσω μιας γιγάντιας χρηματικής ευρω-επιταγής. Ικανής να υπηρετεί τις χρηματαγορές διασώζοντας στο διηνεκές τις αδηφάγες τράπεζες και ξοφλώντας το χρεωστικό τσουνάμι της Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Γαλλίας κ.ο.κ. Με αντάλλαγμα μια κοινωνική Ευρώπη = Ινδία/Κίνα. Τέτοια επιταγή μάλλον θα μείνει ανεξόφλητη. Γι αυτό και οι προϋποθέσεις αποσάθρωσης της ΟΝΕ / Ε.Ε. ολοένα και φουσκώνουν.

Το 3ο ενδεχόμενο είναι η Επιβίωση της ΟΝΕ. Μια τέτοια εξέλιξη συγκεντρώνει μικρές πιθανότητες πραγματοποίησης. Και για να επιτευχθεί αυτό προϋποθέτει τεράστιας κλίμακας πολιτικές αλλαγές στην ιστορία της ευρωπαϊκής συγκρότησης. Χρειάζονται θεσμικές μεταρρυθμίσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, των Συνθηκών και των Συνταγμάτων των χωρών-μελών και βέβαια αφαίρεση της δημοσιονομικής κυριαρχίας των εθνοκρατών υπέρ της δημοσιονομικής συνένωσης, ώστε να προχωρήσουν οι διαδικασίες Αποεθνοποίησης και Ολοκλήρωσης. Ταυτόχρονα, μέσω ενός «κοινού Υπουργείου Οικονομικών», απαιτείται μια πελώρια «πυροσβεστική» συγκέντρωση και διαχείριση χρηματοοικονομικών πόρων και κοινών εγγυήσεων ύψους 2 έως 3 τρις. ευρώ όπου κατ΄ αρχήν γύρω στα 400 δις. θα αφορούσαν την αρχική «ζώνη πυροπροστασίας» ως προς την υπό χρεοκοπία Ελλάδα, 1 τρις. θα πήγαιναν προς τη «ζώνη» των τοξικών Τραπεζών και άλλο 1 τρις. προς τη «ζώνη» της υπό κίνδυνο Ιταλίας και έπεται συνέχεια.

-Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Οι διαδικασίες θεσμικής Ολοκλήρωσης μεταξύ των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν το θεμελιώδες, πολύπλοκο και δυσεπίλυτο πρόβλημα «Ενοποίησης της Άμυνας και της Ασφάλειας». Αυτό ενόσω στο ευρωπαϊκό πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο παρακολουθούμε την ίδια την πραγματική κίνηση των τάσεων Διαφοροποίησης λόγω των διαφορετικών περιφερειακών απειλών και των ειδικών εθνικών συμφερόντων. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε 5 γεωπολιτικές περιοχές:

v Την προνομιούχα, υπό γερμανική ηγεμονία, κεντροδυτική ευρωπαϊκή περιοχή (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Σλοβενία, Κροατία). Στο πυρήνα αυτής τη περιοχής είναι η νέο-αποικιοκρατική και πλεονασματική Γερμανία. Η χώρα αυτή θέτει εμπόδια όχι μόνο στις απαιτούμενες χρηματο-οικονομικές αλλά και στις  στρατιωτικο-πολιτικές προϋποθέσεις ενοποίησης και ολοκλήρωσης. Η Γερμανία επενδύει στη θετικότητα της διασύνδεσης της με τη Ρωσία και προσβλέπει στη μεγαλύτερη πύκνωση των σχέσεων μαζί της πορευομένη όμως με βήματα αργά και προσεκτικά λαμβάνοντας υπ΄ όψη τα όρια των γεωστρατηγικών ισορροπιών και τις αμερικανικές και ενδοευρωπαϊκές αντιδράσεις.
.

v Την Βρετανική περιοχή. Εδώ το Ηνωμένο Βασίλειο ισορροπεί λειτουργώντας σε δύο σφαίρες: εντός του αγγλοσαξονικού πολεμικο-πολιτικού άξονα και του χρηματοοικονομικού μπλοκ της Wall Street και του City και ταυτόχρονα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου διαμορφώνει ειδικότερες σχέσεις με τη σκανδιναβική περιοχή αλλά και τη Γαλλία (στρατιωτική επιμαχία).

v Την σκανδιναβική περιοχή (Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία, Ισλανδία και χώρες Βαλτικής) που αναπτύσσει σχέσεις οικονομικής συνεργασίας αλλά και ανταγωνισμού προς την Γερμανία, ενώ αντιτίθεται σημαντικά στη ρωσική «ολική επαναφορά».

v Την κεντροανατολική ευρωπαϊκή περιοχή (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία) που ορίζεται σε αντιπαράθεση προς την «ρωσική απειλή».

v Την ευρωμεσογειακή περιοχή (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Ελλάδα, Κύπρος). Μια περιοχή που όλες οι κοινωνίες της βιώνουν έντονα τις συνέπειες των αλλεπάλληλων κυμάτων της λαθρομεταναστευτικής πίεσης από την Ασία και την Αφρική, ορισμένες χώρες τις εθνοτικές αντιθέσεις και άλλες όπως Ελλάδα- Κύπρος την εξωτερική εθνική απειλή της Τουρκίας. Κεντρικός παίκτης αυτής της περιοχής είναι η Γαλλία η πολιτική της οποίας μοχθεί ολοένα περισσότερο να διατηρήσει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μες στην Ευρωζώνη συμμετέχοντας σε διμερή οικονομικο-πολιτικό άξονα υπό Γερμανική διαφέντευση και σε στρατιωτικό άξονα με το Ηνωμένο Βασίλειο για λόγους αντιστάθμισης. Παράλληλα αντιλαμβάνεται πως έχει ζωτικά συμφέροντα σε ολόκληρη τη μεσογειακή περιοχή και προσπαθεί εδώ να μεγαλώσει τη σφαίρα επιρροής της σε διασύνδεση με τον αγγλοσαξονικό κόσμο κάτι που δεν περιορίζεται μόνο στην ατζέντα συζήτησης περί της «Μεσογειακής Ένωσης» αλλά και στην ενεργή συμμετοχή της στους νεοαποικιακούς πολέμους (όπως τελευταία στη Λιβύη).

-Η κατεύθυνση που κινείται ο ολοένα και πιο προβληματικός και αναξιόπιστος Γερμανο-Γαλλικός Άξονας είναι πρώτα-πρώτα η επιδεικτική άσκηση ρόλων θαυματοποιών των Μέρκελ –Σαρκοζί και η επικοινωνιακή διαχείριση ψεύτικων ελπίδων. Στόχος ο κατευνασμός των κοινωνιών των οποίων οι υποτελείς λαοί αρχίζουν να βιώνουν την καινούργια εξοντωτική κατάσταση της μετανεωτερικής δουλοπαροικίας. Με τις παραινέσεις των ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία υποτίθεται πως προετοιμάζουν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου του 2011 την επέκταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ( EFSF ) ενώ βρίσκονται σε σοβαρή σύγκρουση μεταξύ τους για τα όρια δικαιοδοσίας του ως προς τις αγορές κρατικών ομολόγων. Γι αυτούς πάντως αρχικά προέχει η «ανώδυνη απομόνωση» των 246,5 δις. ευρώ του ελληνικού δημόσιου χρέους που υπάρχει εκτός Ελλάδας, ενώ αναζητούν εναγωνίως τρόπους διασφάλισης των δυτικών μεγατραπεζών και των χωρών τους από το επαπειλούμενο ντόμινο της επερχόμενης χρεοκοπίας των κρατών. Μια διαδικασία που εξελίσσεται εδώ και 2 χρόνια ομολογουμένως πολύ αποτελεσματικά για τα συμφέροντα τους τουλάχιστον σε ότι αφορά το ελληνικό οιονεί προτεκτοράτο.

Κυβέρνηση Ελλάδας. Όλα στους Banksters

Από το τέλος του 2009, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό της Ελλάδας τον Γιώργο Παπανδρέου, οι ξένες μεγατράπεζες άδραξαν την ευκαιρία που τους προσφέρθηκε από του εντολοδόχους της Τρόικα απλόχερα ώστε να μπορέσουν να απαλλαγούν σταδιακά μέσα σε δύο χρόνια από το συνολικό ελληνικό χρέος. Αυτές, ενώ κατείχαν ως τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 γύρω στα 208 δις, στη συνέχεια ξεφορτώθηκαν πάνω από τα μισά ελληνικά ομόλογα και σήμερα στα χέρια τους βρίσκονται κάτω των 90 δις ευρώ. Εδώ πρωτοστάτησαν τα γαλλικά και γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με ρευστοποιήσεις άνω των 55 δις ευρώ . Έτσι στο Α εξάμηνο του 2011 η έκθεση στο ελληνικό χρέος των τραπεζών της Γαλλίας έφτανε πια στα 9,4 δις, της Γερμανίας στα 8,0 δις, του Βελγίου στα 4,1 δις, της Ολλανδίας στα 3,2 δις ευρώ. (πηγές: BIS, UBS, Guardian).


Γερμανία και Γαλλία σχεδιάζουν και υλοποιούν μέσα από αντιθέσεις την νεοαποικιοποίηση της ευρωπεριφέρειας. Ειδικότερα ως προς το «ελληνικό πειραματόζωο» απεργάζονται μεθοδικά μέσω Μνημονίου / Δανειακής σύμβασης / Μεσοπρόθεσμου καθώς και με σχεδιασμούς τύπου «EURECA project» την εργασιακή και κοινωνική «πακιστανοποίηση» καθώς και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας της χώρας. Ο πρώτος στόχος του σχεδίου «EURECA» είναι μέσω της δημιουργίας μιας Μητρικής Εταιρείας Συμμετοχών να περάσουν ελληνικά λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι , ακίνητα κλπ, συνολικού ύψους 125 δισ. ευρώ στα χέρια ενός Θεσμικού Φορέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αντάλλαγμα μια μελλοντική υποθετική, εικονική «ελάφρυνση» του ολοένα αυξανόμενου εξωτερικού δημοσίου χρέους της Ελλάδας ώστε να αποφευχθεί τυχόν δυσμενής αναδιάρθρωση / haircut για τους τοκογλύφους δανειστές μας [8]. 

Η Ελλάδα το Μάρτιο του 2011 εμφανίζεται να έχει συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 346,4 δις ευρώ. Περίπου το ένα τρίτο (36,35 %) αυτού του χρέους κατέχεται από ξένους ιδιώτες κερδοσκόπους, άλλο ένα τρίτο (34,82 %) ανήκει σε ΔΝΤ/ ΕΚΤ/κράτη ΕΕ και το υπόλοιπο (28,83 %) βρίσκεται εντός Ελλάδας και Κύπρου.

Γι αυτό είναι πλέον βέβαιο πως σήμερα πια ένα «κούρεμα» του ελληνικού δημοσίου χρέους (των 346,4 δις ευρώ) της τάξης του 50% - το οποίο δεν περιλαμβάνει τις οφειλές προς ΔΝΤ, κράτη ΕΕ, ΕΚΤ - θα απέδιδε ένα ασήμαντο «όφελος μείωσης» γύρω στα 25% για τη χώρα λόγω των μεγάλων αναγκών υποστήριξης των Συνταξιοδοτικών μας Ταμείων και της επανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία κατέχουν ομόλογα κοντά στα 25 δις ευρώ και ο Βενιζέλος, σε σύσκεψη του ΟΔΔΗΧ είχε ήδη αποδεχτεί την συμμετοχή τους στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων ( PSI ) της 21 Ιουλίου του 2011. Λαμβανομένων όλων αυτών υπόψη, για να επέλθει μια πραγματική ελάττωση κατά 50% του δημόσιου χρέους της, η Ελλάδα θα έπρεπε να υποστεί ένα Haircut 80% περίπου (συμπεριλαμβανομένων των χρεών της προς την ΕΚΤ) ή αυτό να πλησιάσει το 100% (δίχως την ΕΚΤ).



( Πηγή: UBS , Zero Hedge -14/10/2011 )

Βέβαια είναι περιττό να τονιστεί πως ακόμα και σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση το πρόβλημα της χρεωστικής (και όχι μόνο) δουλείας της χώρας και του λαού της, θα παρέμενε εκρηκτικό όχι μοναχά γιατί η πραγματική οικονομία της εξαρθρώνεται πλήρως και σπρώχνεται στην Άβυσσο αλλά γιατί επίσης και το άλλο διατηρούμενο 50 % του χρέους θα ήταν άχθος αβάσταχτο και συντριπτικό. Ήδη μέσα στο Φθινόπωρο του 2011 η υπερχρέωση καλπάζει στα 370 δις ευρώ περίπου και το 2012 αυτή θα έχει εκτιναχθεί στο 189 % του ελληνικού ΑΕΠ  (ΔΝΤ, 20-9-2011).

( Γ. Κ. - 16 Οκτώβρη 2011 )

Σημειώσεις

[1]-Η Χρηματοδεσποτεία των Banksters:

-Μέρος Ι.
-Μέρος Ι Ι.

[2]- Αραβικές Εξεγέρσεις:

-Αίγυπτος:Εξέγερση και Τάξη.

-«Αυγή της Οδύσσειας».Οι Λαιστρυγόνες στη Λιβύη.

[3]-Η τουρκο-ισραηλινή αντιμαχία αλλάζει το μεσανατολικό σκηνικό.

[4]- Ramatkal, «Israël – Turquie: y aura t-il une guerre?»-JSSNews, Sep 4, 2011.

[5]- «Israeli-Greek defense pact invoked versus Turkish naval and air movements»-DEBKAfile Exclusive Report,Sep 15, 2011.

[6]- Επτά και μια θέσεις για το Νεοδοσιλογισμό.

[7]- Βλ. Πούτιν «Το νέο πρόγραμμα ένταξης για την Ευρασία-ένα μέλλον που γεννιέται σήμερα»-izvestia.ru, 3 Οκτωβρίου 2011.

[8]-EURECA project.Hellenic Recovery Fund-a solution for Greece and Europe, September 2011.

_