Η Ελλάδα υφίσταται τον οικονομικό πόλεμο της χρηματοδεσποτείας έχοντας μια εθελόδουλη κυβέρνηση οσφυοκαμπτών. Το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα.

Υπονομευμένη Ελληνική Αντίσταση

Εδώ και μισό χρόνο σχεδόν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχοντας ως μοναδική συγκολλητική της ύλη μιαν αμφικλινή εξουσιολαγνεία, προσέφερε στον ελληνικό λαό ένα δηλητηριώδες κοκτέιλ ηθικού αμοραλισμού, ιδεολογικοπολιτικής τύφλωσης και ευκαιριοθηρικής σκοπιμότητας. Και είναι αυτά τα καταστροφικά δεδομένα βέβαια - και όχι κάποια υποτιθέμενα «λάθη» - που επέτρεψαν να φυλακιστεί ολοκληρωτικά η χώρα στο θανατερά απλωμένο  δίκτυ των τοκογλύφων δανειστών. Στο βαθμό που η ολιγαρχική μιντιακή μόχλευση τρομπάριζε την επικοινωνιακή «φούσκα» Τσίπρα - Βαρουφάκη στον ίδιο βαθμό μεγάλωνε και έκλεινε η θανατερή χρηματοδεσποτική λαβίδα πάνω στο πεπρωμένο των Ελλήνων.

Για να παγιδεύσει εκ νέου τον ελληνικό λαό, η χρηματοδεσποτεία πρώτα-πρώτα εξασφάλισε μέσα στο πεντάμηνο από την άθλια συγκυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς», να της αφήσει ορθάνοιχτες όχι μια αλλά τρείς στρατηγικής σημασίας «κερκόπορτες»:  

Η πρώτη «κερκόπορτα» αφορά την πάγια κεντρική κυβερνητική επιλογή της εθνικής, οικονομικής και κοινωνικής υποδούλωσης με παραμονή της Ελλάδας μέσα στο εξοντωτικό υπερεκμεταλλευτικό σύστημα του ευρωατλαντισμού, της ΕΕ και της ΟΝΕ. Αντί για μια διαφορετική, δύσκολη, σκληρή αλλά σε τελική ανάλυση υποχρεωτική  προετοιμασία και προσπάθεια  με σκοπούς την εθνική κυριαρχία και την οικονομικο-κοινωνική χειραφέτηση, με την εναλλακτική γεωστρατηγική αναδιάταξη της κατεύθυνσης της χώρας και με ένα διαφορετικό πρότυπο αυτοδύναμης και ισόρροπης παραγωγικής-οικονομικής ανάπτυξης. Όλα τούτα ο ΣΥΡΙΖΑ τα εμβαπτίζει μέσα στην ιδεοληψία του αναγκαίου αγώνα για μια  «Ευρώπη των αξιών», «δημοκρατική ΕΕ», «ομοσπονδιακή Ευρώπη» των «αδελφών λαών», του «ανθρωπισμού», των «δημοκρατικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων» και στα πλαίσια μιας δημαγωγικής, παραπλανητικής ρητορικής που εξιδανικεύει την συγκατάθεση στην ευρωκρατία. Για το λόγο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον κυριότερο ιδεολογικο-πολιτικό κομματικό μηχανισμό που υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί την  παγίωση της ηγεμονίας του ευρώ μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ενώ ταυτόχρονα καλλιέργησε και συνεχίζει να καλλιεργεί ξεδιάντροπα την σχιζοειδή διαβουκόληση του λαού με την πλειοψηφία του να ονειροβατεί και να αυτοπαραμυθιάζεται πως μπορεί τάχα να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον για τη ζωή των πολιτών μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, δίχως λιτότητα, χρέη και μνημόνια. Σε αυτή τη βάση επίσης και τα προπαγανδιστικά τρυκ της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» με στόχο την συνέχιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωση των αγορών σε όφελος του ιδιωτικού και σε βάρος του δημόσιου τομέα της οικονομίας.

Η δεύτερη «κερκόπορτα» ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να αρνηθεί να υλοποιήσει εξ αρχής, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα της, όχι μόνο το κοινωνικά απαιτούμενο  ριζοσπαστικό μέτρο της μονομερούς διαγραφής του χρέους αλά ούτε έστω και αυτή την μετριοπαθέστατη κίνηση της κήρυξης της Ελλάδας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (επικαλούμενη λόγους οικονομικής και ανθρωπιστικής καταστροφής από την Τρόικα)  και επιβολής ενός πενταετούς τουλάχιστον  μορατόριουμ πληρωμών του χρέους. Αντίθετα έθεσε υπό διαπραγμάτευση το ίδιο το ήδη συμβιβαστικό προεκλογικό της πρόγραμμα, με τον αυτοεξευτελισμό των διάτρητων  «κόκκινων γραμμών». Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν νομοθέτησε στη Βουλή καμιά φιλολαϊκή της υπόσχεση, ώστε να ελαφρύνει στοιχειωδώς και συμβολικώς  την εξαθλιωμένη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων. Έτσι έδωσε το μήνυμα, προς τους ευρω-αποικιοκράτες και την εγχώρια κλεπτοκρατική ολιγαρχία ότι η πολιτική των θεαματικών κυβιστήσεων δεν συνιστά απλώς μια συγκυριακή «τακτική» ( = «ένας έντιμος συμβιβασμός») αλλά απολύτως σταθερή στρατηγική (= μιαν άτιμη ευρωατλαντική υποταγή).

Η τρίτη συνακόλουθη και καθοριστική     «κερκόπορτα» ήταν η  δεσμευτική αποδοχή από την κυβέρνηση της απόφασης του Eurogroup της 20ής Φεβρουάριου, για τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης δηλαδή του μνημονιακού status quo.

Ρόλος στην Αντεπανάσταση

Τούτη η  διαβρωμένη ηθικο-πολιτική συμπεριφορά του κύριου κορμού της συγκυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί έκπληξη. Διότι όντας το ηγεμονικό τμήμα της παρακμιακής «αριστεράς» μας έχει συνηθίσει επί μακρόν στο να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ως παρακολούθημα της αντεπανάστασης.

α) Ιστορικά προώθησε (τουλάχιστον η πλειοψηφία του) και συνεχίζει να στηρίζει ακόμα και σήμερα την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ/ΟΝΕ που διεθνώς απετέλεσε τη μεγάλη περιοχή της καπιταλιστικής υπερπαγκοσμιοποίησης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μέσα στο εσωτερικό η μεταπολεμική λούμπεν ανάπτυξη της χώρας (που έγινε υπό αμερικανική κηδεμονία) να μεταβληθεί (κάτω από την γερμανική ηγεμονία) σε μια τεράστια πλασματική χρηματοοικονομική φούσκα. Με αρχική συνέπεια την καταστροφή της όποιας παραγωγικής μας βάσης σε όφελος της επέκτασης των υπηρεσιών, την οικονομία δανεισμού και του γενικευμένου παρασιτισμού. Και με τα μετέπειτα αποτελέσματα όπως την  γενικευμένη νεοαποικιακή κατοχή της χώρας, τις τοκογλυφικές μνημονιακές θεσμίσεις και την γενοκτονική επίθεση κατά του ελληνικού λαού από την χρηματοδεσποτεία και την εγχώρια κλεπτοκρατική ολιγαρχία.

β) Ο ΣΥΡΙΖΑ (επικουρούμενος από ΚΚΕ και τα λοιπά «αριστερά» σχήματα της αρνησιπατρίας) συνέδραμε στις προϋποθέσεις άλωσης της χώρας από την Διεθνή των Νεοφεουδαρχών, αποδεχόμενες και επικυρώνοντας το σχέδιο του αποδιαρθρωτικού μεταναστευτικού εποικισμού της στο οποίο επιμένει ακόμα και σήμερα με τρόπο τυφλά δογματικό, αποδεικνύοντας την εκφύλιση του ψευδοανθρωπισμού του σε ένα διαλυτικό ανθελληνικό οικουμενισμό. Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι τον Φεβρουάριο του  2010 ενώ ο ΓΑΠ ετοίμαζε την υπαγωγή της Ελλάδας στο μνημονιακό καθεστώς, νομοθέτησε στη Βουλή τον Ν. 3838/2010 δίνοντας την ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά αλλοδαπών γονέων, που είχαν περατώσει έξι χρόνια βασικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα εφόσον οι γονείς τους είχαν εδώ πέντε χρόνια μόνιμης και νόμιμης παραμονής. Αυτή η διάταξη κρίθηκε αντισυνταγματική (αριθ. 460/2013 απόφαση του ΣτΕ) οπότε και  δεν εφαρμόστηκε.  Τον Ιούνιο του 2015  και ενώ η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον της η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο για εκ νέου μεταβολή του Κώδικα Ιθαγενείας. Παρέχει  δε αυτόματα την ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά αλλοδαπών γονέων, που είναι απλώς στην Α΄ τάξη του Δημοτικού εάν οι γονείς τους ζουν πέντε χρόνια  μόνιμα και νόμιμα στην Ελλάδα. Έτσι προκαλεί εκ θεμελίων ανατροπή του Κώδικα Ιθαγενείας που έως τώρα υπερπροσδιοριζόταν από την παραδοχή ότι η Ελλάδα συνιστά κράτος του ελληνικού έθνους και ως Έλληνες θεωρούνται κατ' αρχήν εκείνοι που γεννούνται από Έλληνες γονείς.  Επίσης ότι αλλοδαποί μπορούν  να αναγνωρισθούν ως Έλληνες με την διαδικασία της πολιτογράφησης.

γ) Σε όλη τη διάρκεια της νεοαποικιακής κατοχής της Ελλάδας, ο  ΣΥΡΙΖΑ  (και το ΚΚΕ)  αποποιήθηκε την δυνατότητα να απεγκλωβιστεί από τα παγιδευτικά πλαίσια που καθορίζει το επικυρίαρχο δίπολο του κοινοβουλευτισμού και του κρατικού συνδικαλισμού και να συνδράμει στην προαγωγή της μαχητικής λαϊκής αυτοπεποίθησης, συσπείρωσης,  δραστηριοποίησης και αλληλεγγύης. Έτσι σε όλη του την μέχρι σήμερα διαδρομή υπονόμευσε πρακτικά-πολιτικά κάθε πρωτοβουλία για μετατόπιση του κέντρου βάρους του πολιτικού αγώνα στο μαζικό επίπεδο, στις πλατείες και στους δρόμους, προς  την κατεύθυνση μιας νέας λαϊκής δυναμικής που να περιλαμβάνει την προωθητική συγκρότηση ενός Μετώπου Εθνικής-Κοινωνικής  Αντίστασης και Απελευθέρωσης.

Αρνησιπατρία-Σοσιαλφιλελευθερισμός-Φιλοαμερικανισμός.

Εδώ και μια τριετία είχαμε επισημάνει τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύει την οργανική ενσωμάτωση του στις συστημικές δομές της χρηματοδεσποτείας:

α) Το πρώτο χαρακτηριστικό αφορά την κοινωνική του οπτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ «ενηλικιώθηκε» επιχειρώντας την αυτοπροαγωγή του  σε μια «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» κατευθυνόμενος ταχύτατα προς το πολιτικό κέντρο. Και αυτό την περίοδο που η κοινωνική βάση αυτού του κέντρου τα μικρομεσαία στρώματα καταστρέφονται. Η μετακόμιση όμως αυτή δεν τον προσδιόρισε  ως το κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Διότι ιστορικά το σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κίνημα αναδύθηκε στη Δύση ως ένας κλάδος του μαρξισμού που με τον Καρλ Κάουτσκυ  εγκατέλειψε τον επαναστατικό και υιοθέτησε τον εξελικτικό δρόμο για το σοσιαλισμό. Βασίστηκε δε στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και τον κοινοβουλευτικό αγώνα, συνταγμένο κάτω από μια βασική στρατηγική με ειδικότερους άξονες:

-Πλήρης απασχόληση, προοδευτική φορολογία εισοδήματος, κοινωνική δικαιοσύνη.

-Δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση, συνταξιοδοτική εξασφάλιση.

-Εθνικοποίηση μεγάλων μονοπωλίων και ισχυρός κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία.

-Κράτος κοινωνικής πρόνοιας και κοινωνική δημοκρατία.

Έτσι από άποψη πολιτικής πρακτικής (και πέρα από εκλάμψεις θεωρητικής επαναστατικότητας) τα πραγματικά σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά σχήματα στην Ελλάδα είναι για παράδειγμα το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενστερνιστεί την κατεύθυνση που ο Άγγλος θεωρητικός Άντονυ Γκίντενς ονομάζει «Τρίτο Δρόμο» (αυτήν που ακολούθησε και το σημιτικό ΠΑΣΟΚ) ως μια «προοδευτική» κεντροαριστερή πολιτική - κάτι ανάμεσα στην παραδοσιακή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον αμερικανικό ή αγγλοσαξονικό φιλελευθερισμό με συνολική απόρριψη τόσο του συντηρητισμού όσο και του αριστερού επαναστατισμού. Ο «τρίτος δρόμος», η σοσιαλφιλελεύθερη κεντροαριστερά είναι ο πλήρης ξεπεσμός της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας και εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ σε υποστήριγμα της χρηματοδεσποτείας και της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή του status quo:

-Στο κοινωνικό ζήτημα, θέτει την  πρωτοκαθεδρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των μειονοτήτων, των ξένων μεταναστών και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

-Στο οικονομικό ζήτημα, αποδέχεται την υπέρτερη θέση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και ειδικότερα την ισχύ των εφοπλιστών, την κυριαρχία των υπερεθνικών ιδιωτικών ολιγοπωλίων, των παγκοσμιοποιημένων αγορών, των τεσσάρων θεμελιωδών ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ελεύθερη διακίνηση προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων) και τον φετιχισμό του Ευρώ. Ενώ ο Τσίπρας  μιλούσε σε μπαλκόνια και κανάλια στον λαό για αντι-λιτότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, ενίσχυε τους δεσμούς του με τους αμερικανούς και σιωνιστές φεουδάρχες του χρήματος, με Έλληνες εφοπλιστές και πολλούς άλλους ολιγάρχες αναπαράγοντας την αμείλικτη κυριαρχία τους πάνω στο οικονομικο-πολιτικό σύστημα της χώρας.

-Στο πολιτικό ζήτημα, η αναρρίχηση του στη διακυβέρνηση της Ελλάδας ταυτίστηκε με τα σκανδαλώδη διαπιστευτήρια της καλής συμπεριφοράς απέναντι στην ντόπια κλεπτοκρατία και την τρόικα (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ). Έτσι ανερυθρίαστα επιβεβαίωσε  τον αντεπαναστατικό του ρόλο ως «αναχώματος στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα, γιατί αποτέλεσε μία ύστατη ελπίδα ανάκτησης της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος» (Τσίπρας- ΝΕΤ,11/7/2012).

-Στο ευρωπαϊκό ζήτημα, πρόβαλε την φενακισμένη άποψη πως « το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, με όρους πραγματικής σύγκλισης, ισοτιμίας και με διεκδικητικό πνεύμα». Απορρίπτοντας «τις αντιλήψεις εθνικού απομονωτισμού» πρακτικά πολιτικά επέλεξε την στρατηγική συνεργασία με την δυτική σοσιαλδημοκρατία αλλά επίσης και με τμήματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού κάτω από την ονειροπλανταγμένη υπνηλία και τις παραισθήσεις για «μια άλλη ενοποιημένη Ευρώπη… σε κατεύθυνση φιλειρηνική, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική».

β) Το δεύτερο χαρακτηριστικό αφορά την εθνική του οπτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός που επαγγέλλεται τον οικουμενισμό και τον εθνικό μηδενισμό. Στο θεωρητικό επίπεδο αντιμετωπίζει απορριπτικά το εθνικό ζήτημα είτε απλώς ως ένα από τα ιστορικά προτάγματα της αστικής τάξης είτε ως μια χαμένη υπόθεση ξεπερασμένη στα πλαίσια των μεταεθνικών δομών της αμετάκλητης παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στη πράξη αρνείται πεισματικά όχι μόνο να αποδεχτεί την ύπαρξη ελληνικών εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά εθελοτυφλεί ακόμα και ως προς αυτή την ύπαρξη εξωτερικών και εσωτερικών εθνικών απειλών για τον ευρύτερο ελληνισμό. Αντανάκλαση αυτής της έποψης στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο είναι με το πρόσχημα του «μετώπου ενάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό» η υποστήριξη του στα ιμπεριαλιστικά προγράμματα της πολυπολιτισμικής Ελλάδας και του αθρόου μεταναστευτικού εποικισμού της.

γ) Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά την γεωπολιτική του οπτική. Οι κυριότερες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ  ιστορικά στρατεύτηκαν και ανήκουν οργανικά στο συνασπισμό των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Στη σημερινή περίοδο παρά τις ψεύτικες θεωρητικές διακηρύξεις για μια «νέα ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, στηριγμένη στις αρχές του διεθνούς δικαίου» έχουν επιλέξει πολιτικά να υπηρετήσουν την ευρωατλαντική γεωπολιτική πρόσδεση της χώρας και την βαθύτερη διασύνδεση με την αμερικανο-σιωνιστική ολιγαρχία, τον αμερικανικό πόλο και το Ισραήλ. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει με  όλον τον ευρωπαϊκό σοσιαλφιλελευθερισμό και τους θασιώτες του «τρίτου δρόμου» που είναι φιλικοί προς τον ευρωατλαντισμό σε αντίθεση με την αριστερή πτέρυγα της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας που καταδίκαζε την Αμερική για τον αυτοκρατορικό επεκτατισμό και τις ανισότητες του φιλελευθερισμού της.  Με την ανάληψη των κυβερνητικών καθηκόντων, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ εγγυήθηκαν  πως η Ελλάδα θα συνεχίσει να στηρίζει τον μιλιταρισμό του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία ενώ  παράλληλα ενίσχυαν τους δεσμούς με το Ισραήλ.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγοντας συνειδητά «να πατά σε δυο βάρκες» λόγω της καθεστωτικήςτης  ιδιοπροσωπίας,  δεν ήταν καθόλου «ανυποψίαστη» για το «μέγεθος των διακυβευμάτων». Ενώ εξ αρχής ήταν ολοφάνερος ο επικρεμάμενος κίνδυνος να αποτελέσει μιαν «αριστερή παρένθεση» με ότι αυτό συνεπάγεται στο μέλλον για το λαό και το έθνος. Μια τέτοια εξέλιξη θα υπονόμευε σημαντικά την διάθεση των λαών της Ν. Ευρώπης για αντίσταση στην Μέρκελ και βέβαια θα σήμαινε την ολοκληρωτική κοινωνικοπολιτική ανυποληψία θρυμματίζοντας το πολιτικό αύριο όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της ελληνικής αριστεράς γενικότερα.

Μια Χρεωκοπημένη Κυβερνητική Πολιτική Τακτική

Η πολιτική διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν θεμελιωμένη πάνω σε ένα απολύτως ασθενές σημείο, πάνω σε μια Μεγάλη Αυταπάτη την οποία προσπάθησε δογματικά να υλοποιήσει: ότι  «με σεβασμό τόσο στη λαϊκή ετυμηγορία όσο και των ιδρυτικών κοινών κανόνων» θα μπορούσε να  υπάρξει δυνατότητα «δημοκρατικής» και «ανθρωπιστικής»  πολιτικής εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άρα ένας «έντιμος συμβιβασμός» θα μπορούσε να γίνει εφικτός.

Επιδιώκοντας την εύνοια της κυβέρνησης των ΗΠΑ και μη θέλοντας να θίξει στο ελάχιστο τα σκανδαλώδη κέρδη και προνόμια  της κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας (αιχμή της το αφορολόγητο εφοπλιστικό κεφάλαιο), προσπάθησε βλακωδώς για μια συναινετική ρύθμιση με την Γερμανία και την  Ευρωκρατία  στο θέμα της «λιτότητας» και της «παγίδας χρέους». Συλλέγοντας διαρκώς αρνήσεις και επιμέρους ήττες όπως ήταν αναμενόμενο, γινόταν βαθμιαία  όλο και πιο «ευήκοος» στις απαιτήσεις της χρηματοδεσποτείας και της Τρόικα των ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ. Έτσι από αρχική διεκδικήτρια μιας «ευρωπαϊκής λύσης» με κάποια συμβολική έστω χαλάρωση των ασφυκτικών δεσμών  και μέτρων, για ένα προσωρινό διάλλειμα στη λιτότητα, μεταλλάχτηκε ραγδαία η ίδια σε μια  νεροκουβαλήτρα των όρων και ροών της νεοαποικιακής υποδούλωσης της Ελλάδας και της βίαιης μετατροπής του λαού σε είλωτες, πενέστες και γυμνήσιους της ευρολιγαρχίας.

Έτσι στο Εurogroup της 20 Φεβρουαρίου ο διαχειριστικός συνασπισμός  ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ  αυτοεξευτελιζόμενος ύψωσε «λευκή σημαία» και επιβεβαίωσε την πρόθεση υποταγής. Έχοντας προηγουμένως, δια του Βαρουφάκη, αποδεχτεί κατά 70% την θετικότητα των μνημονίων  και μην έχοντας εξασφαλίσει ούτε την ελάχιστη χρηματοδότηση υπέγραψε την  τετράμηνη παράταση «γέφυρα» της δανειακής σύμβασης «Master Financial Assistance Agreement». Ξεπερνώντας αδιάφορα το γεγονός ότι η συγκεκριμένη σύμβαση ήταν αποικιοκρατική στο περιεχόμενο της και επιπλέον  πλήρως και οργανικά συνδεδεμένη (μέσω των διατάξεων της) με το Μνημόνιο, τα ελεγκτικά θεσμικά όργανα (=Τρόικα) και το αγγλικό δίκαιο για το χρέος. Εδώ η κυβέρνηση πρόσφερε στους εξ Εσπερίας «Μήδους»  γη και ύδωρ εμφυσώντας στην ρημαγμένη ελληνική κοινωνία μια δηλητηριώδη «ανάσα αξιοπρέπειας» με την «αυτορρύθμιση» της στη λιτότητα, στα «ισοδύναμα μέτρα» και την «ευελιξία» στο ύψος των «κατάλληλων» πρωτογενών πλεονασμάτων.  Ήδη από τη στιγμή εκείνη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ εξασφάλιζε μπόλικο «σχοινί» για να «αυτοκρεμαστεί».

Με την συμφωνία αυτή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχθηκαν την νομιμότητα του εξωτερικού χρέους $ 343,6 δισ. που συνήψαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και εκδήλωσε την διάθεση του να το πληρώσει (και αυτό εξ άλλου έκανε μέχρι τον Ιούνιο)  παρόλο που αυτό είναι ειδεχθές, ανήθικο, παράνομο, δυσβάσταχτο και του οποίου ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε μέρος του για την οικονομική ανόρθωση της χώρας.  Έτσι αμέσως η χρηματοδεσποτεία και η τρόικα αναλήφθηκαν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ένας συρφετός προθύμων καιροσκόπων τους οποίους και έθεσαν υπό ομηροποίηση για να επιτύχουν τον μετέπειτα εκβιασμό και εξαναγκασμό του ελληνικού λαού. Επιπρόσθετα ο προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει την Ελλάδα με κάθε κόστος και υποτέλεια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, συνδυάζοντας βαθειά αντιδραστικές αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές με μια κίβδηλη  «αντιστασιακή», «ριζοσπαστική» ρητορική, έφθασε στο σημείο να ολοκληρώσει τη λεηλασία των συνταξιοδοτικών ταμείων των Ελλήνων.

Η Συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου σε συνδυασμό με την πολιτική της «δημιουργικής ασάφειας» ήταν απαραίτητοι κρίκοι στην μεγάλη παγίδα του παρατεταμένου χρηματοοικονομικού και τραπεζικού στραγγαλισμού του ελληνικού λαού που έστησε ευφυώς ο Σόιμπλε πάνω στο ελληνικό πειραματόζωο, μέσα στο ευρωεργαστήριο των πρακτικών ασκήσεων της Βαρουφάκιας «Θεωρίας Παιγνίων» και όπου ο ίδιος (ο Σόιμπλε) ανέμενε για να συρθεί και να παγιδευτεί το «μεγάλο ψάρι» ο Τσίπρας χωρίς ουδεμία λύση ως τα τέλη Ιουνίου. Όπως και έγινε.

Στη συνέχεια και σε όλο αυτό το διάστημα η κυβερνητική πολιτική χαρακτηρίστηκε από σωρεία καταστροφικών «λαθών», αυταπατών και αβελτηριών. Με την διεξαγωγή ενός απονενοημένου, ασύντακτου και αποτυχημένου «πόλεμου κινήσεων  που οδηγεί σε καταστροφές» (Αντόνιο Γκράμσι):

-Από την μια συνειδητή και συστηματική αποδόμηση της «αντιμνημονιακής» κινηματικής δυναμικής και περιθωριοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Από την άλλη καλλιέργεια όλων των συνθηκών για την γέννηση και την τροφοδότηση ενός μνημονιακού μαζικού κινήματος  («Μένουμε Ευρώπη»).

-Ονειροφαντασίες στο ζήτημα των συμμαχιών. Φρούδες ελπίδες για ισχυρή στήριξη από ΗΠΑ-Ομπάμα και Γαλλία- Ολλάντ.

-Ψευδαισθήσεις και αποτυχία διαμόρφωσης του «Μετώπου των χωρών του Νότου». Οι χώρες της ευρωπεριφέρειας στάθηκαν ως οι πιο ανθελληνικές.

-Δονκιχωτισμός με κυνήγι ανεμόμυλων, όπως το αίτημα για μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος, τύπου Λονδίνου 1953 (περίπτωση μεταναζιστικής Γερμανίας).

-Πρόσκληση Τσίπρα για τη Γερμανία να πληρώσει επανορθώσεις για το πλιάτσικο και τις καταστροφές στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που ήταν απλώς ένα κάλπικο τέχνασμα για τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων από μια ήδη γονατισμένη κυβέρνηση που ήθελε να πουλήσει δημαγωγικό «πατριωτισμό» για εσωτερική κατανάλωση .

-Παραισθήσεις για ανύπαρκτους «ευνοϊκούς» ρόλους θεσμών και υποτιθέμενες εσωτερικές αντιθέσεις:  Όπως ΔΝΤ έναντι ΕΕ και Μέρκελ έναντι Σόιμπλε  κ.ο.κ. ενώ ήταν σαφέστατο πως αυτές είναι δευτερεύουσες και  πως υφίσταται ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Ελλάδα.

-Τυχοδιωκτική προπαγανδιστική αντιμετώπιση των ασκούμενων πολιτικών και των κεντρικών φορέων-προσώπων. Μετατόπιση των πολιτικο-ιδεολογικών διαμαχών σε προσωπικές και των προσωπικών σχέσεων σε πολιτικές. Από τις επικοινωνιακούς έρωτες στα «διαζύγια» (Σουλτς, Γιούγκερ) και από τις εχθρότητες στα μετέπειτα χωρίς αρχές «φλερτ» (Μέρκελ).

-Υπερεκτίμηση στους χειρισμούς και τακτικισμούς της αφηρημένης και ανερμάτιστης πολιτικής διαπραγμάτευσης και ανυπαρξία ουσιαστικής τεχνο-επιστημονικής και διπλωματικής υποστήριξης.

-Στρατηγική προχειρότητα, αερολογία και αφασία με την ιδεοληπτική σχιζοειδή εμμονή στην ΕΕ και στο Ευρώ. Ανυπαρξία όχι απλώς ενός plan B αλλά απουσία οποιουδήποτε συμπληρωματικού ή εναλλακτικού σχεδίου.

-Καταθλιπτική αλληλουχία των συνεχών υποχωρήσεων-προσχωρήσεων στις αποικιοκρατικές εγκληματικές απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών με την μορφή των αλλεπάλληλων συμβιβαστικών αντιλαϊκών προτάσεων που άνοιγαν διαρκώς την όρεξη τους για ολοκληρωτικό ταπεινωτικό προσκύνημα  ή αλλιώς ανατροπή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

-Η  κυβέρνηση παραδομένη στις απαιτήσεις της Τρόικα,  της σκανδαλώδους αυτοδιαφήμισης και τα κούφια σταριλίκια άφηνε την οικονομία συνεχώς να καταρρέει, τα φορολογικά και ασφαλιστικά έσοδα να συρρικνώνονται, την κοινωνία στην δραματική δυστυχία και την παράλυση και τους πολίτες στη απογοήτευση.

-Με αυτή την τακτική ο Τσίπρας επιδεικνύοντας μέγιστη πολιτική αναξιοπιστία και στρατηγική τυφλότητα οδήγησε την χώρα στο τρομακτικό αδιέξοδο και στον χρηματοοικονομικό πνιγμό του τέλους Ιουνίου. Και ενώ μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα αποφάσιζε να κάνει ρελάνς προσφεύγοντας στο Δημοψήφισμα ζητώντας ισχυρή επικράτηση του ΟΧΙ, την ίδια στιγμή καλλιεργεί την σύγχυση των ψηφοφόρων. Συμπεριφέρεται σαν να τροφοδοτεί το ΝΑΙ όχι μόνο λόγω της παρενέργειας των κλειστών τραπεζών και των capital controls αλλά ασυγκράτητος να συνεχίζει με επιστολές σε Γιούνκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ να παραδίδει εθνική κυριαρχία και να αποδέχεται όλους τους όρους τους κρατώντας τον λαό στιην ειλωτεία με επιπρόσθετα βάρβαρα μέτρα  ενώ παράλληλα να αιτείται νέο δάνειο 29,1 δισ. (άρα και νέο Μνημόνιο) από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας (ESM) για να πληρώνει ως το 2017...τους ξένους δανειστές!  

Γερμανική Στρατηγική

Από την άλλη πλευρά αυτό το πεντάμηνο η γερμανική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία αντιμετωπίζει εξ αρχής ένα κρισιμότατο για την ηγεμονία και τα συμφέροντα της ζήτημα. Θέλησε να ελέγξει την διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση Τσίπρα ώστε να διασφαλίσει μέσα στην ακεραιότητα της ΕΕ / Ευρωζώνης το ελεύθερο εμπόριο, την άνιση ανάπτυξη, την χρεωστική δουλεία και την λιτότητα, δια των οποίων αναπαράγει και μεγεθύνει τον παραγωγικό και χρηματοπιστωτικό πλούτο και την ισχύ της, αλλά και να καλύψει τα όποια υπαρκτά τρωτά σημεία. Μάλιστα το πιο επιθετικό (αλλά όχι ενδογενώς επικυρίαρχο) τμήμα αυτής της ελίτ που εκφράζεται μέσω Σόιμπλε προσβλέπει να ανασυντάξει την Γερμανική Ευρώπη πνίγοντας χρηματοοικονομικά και εξωθώντας βίαια, άμεσα και  με ολοκληρωτική εσωτερική αποδιοργάνωση την Ελλάδα εκτός ζώνης του ευρώ (διαχειρίζοντας μετέπειτα την προβλεπόμενη διάλυση της χώρας).

Γενικότερα η Γερμανία εκλαμβάνει ως μεγαλύτερο κίνδυνο να «σπάσει ο αδύνατος κρίκος» δηλαδή να ξεφύγει η Ελλάδα από την γερμανική προσταγή και πειθάρχηση και με τρόπο νικηφόρο να κατορθώσει μιαν στρατηγική εθνικής-λαϊκής οικοδόμισης και αυτοδυναμίας με αποένταξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ευρωατλαντισμό και αναένταξη της σε μια νέα γεωστρατηγική δομή (π.χ. Ευρασιατική Ένωση). Η γερμανική ελίτ  πρωταρχικά δεν νοιάζεται ούτε για την «ανθρωπιστική» ούτε για την «δημοκρατική» ούτε για την κάλπικη ψευδο-γεωπολιτική διάσταση στο ελληνικό ζήτημα. Ο Τσίπρας και όλος ο υπόλοιπος θίασος των συγκυβερνώντων στάθηκε ανίκανος να αντιληφθεί το προφανές. Πως κεντρική σπουδαιότητα στην ενοποιημένη πολιτική στρατηγική της γερμανικής και της ευρωκρατικής ελίτ ήταν και είναι η κατάδειξη του μονόδρομου της ελληνικής υπακοής και συνθηκολόγησης: Είτε με το τελειωτικό εξευτελιστικό γονάτισμα της κυβέρνησης Τσίπρα είτε διαφορετικά με την ανατροπή της. Γενικότερα μέσα σε συνθήκες όπου αποδιαρθρώνονται και φλέγονται οι οικονομίες των υπόδουλων χωρών και συνακόλουθα αυξάνονται οι αντιγερμανικές τάσεις, τα αντι-ευρωενωσιακά αισθήματα και η απειλή του ευρωσκεπτικισμού είναι πιθανότατο μέχρι το 2017 κάποιοι λαοί (Πορτογάλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι) να αποφασίσουν την έξοδο από την ζώνη του ευρώ.  Όθεν το ενιαίο μέτωπο της γερμανικής ολιγαρχίας δια αυτής της ελληνικής υποταγής θέλει να μεταδώσει προς όλους  το αιματηρό μήνυμα ότι η ανυπακοή και η επιλογή αυτονόμησης ενέχουν δυσβάσταχτο τίμημα. Έτσι ταυτόχρονα αποσκοπεί στο να εξασφαλίσει την καθήλωση των υπόλοιπων καταχρεωμένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις πολιτικές της νεοαποικιοποίησης και της  γερμανικής κυριαρχίας.

Από αυτή την σκοπιά μπορεί να εξηγηθεί γιατί μεταξύ των άλλων η γερμανική και ευρωκρατική ολιγαρχία επιδεικνύει την μέγιστη εχθρότητα απέναντι σε προτάσεις προγραμματισμένης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους ή πόσω μάλλον σε μια επαπειλούμενη κήρυξη διακοπής πληρωμών. Διότι ως γνωστόν η Ελλάδα είναι  και «πειραματόζωο» αλλά και «ανάχωμα». Εάν κέρδιζε μιαν ουσιώδη (και όχι βέβαια τύπου PSI 2012) ελάφρυνση του χρέους ή αν προέβαινε και έβγαινε οικονομικο-κοινωνικά αλώβητη από μια αυτοπροσδιορισμένη μονομερή άρνηση πληρωμών, τότε θα γινότανε παράδειγμα και για τους άλλους στο να διεκδικήσουν και να ακολουθήσουν μια τέτοια επιλογή.

Και η εχθρότητα αυτή δεν έχει απλώς στην φαρέτρα της όλα τα όπλα του οικονομικού (χρηματοπιστωτική ασφυξία), πολιτικού (μνημονιακό δυναμικό και «έγχρωμη επανάσταση» του «Μένουμε Ευρώπη») και επικοινωνιακού (προπαγάνδα των ΜΜΕ) πολέμου. Κυρίως διαθέτει τα αποτελεσματικότερα εργαλεία του ολοκληρωτικού ψυχολογικού πολέμου όπου η προγραμματισμένη αδιάλειπτη κατατρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού για τις πιο οδυνηρές επιπτώσεις της τυχόν  άρνησης του για συμμόρφωση είναι διαρκώς και μονίμως στην ημερήσια διάταξη.

Ευρωατλαντική πολιτική

Οι κινητήριες δυνάμεις της χρηματοδεσποτείας εξαπλώνουν παντού τον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικό πόλεμο  ώστε να αποφύγουν την απώλεια οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας. Τα Βαλκάνια είναι ένα από τα κύρια επαναλαμβανόμενα θέατρα αυτού του πολέμου και του γεωστρατηγικού ανταγωνισμού μεταξύ μονοπωλισμού και πολυπολυπολισμού. Προφανώς λοιπόν ΗΠΑ και ΕΕ θέλουν την Ελλάδα να είναι ένα αξιόπιστο γεωπολιτικό εργαλείο για τα μονοπολικά συμφέροντά της ευρωατλαντικής Δύσης.

Ειδικότερα στο τομέα του ενεργειακού πολέμου και του πολέμου των αγωγών η Δύση σήμερα προσπαθεί να αποτρέψει την ρωσική πολυπολική διείσδυση σε μια σειρά χώρες της περιοχής μέσω του «Βαλκανικού Ρεύματος» (Τουρκία, Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Σερβία) και να προωθήσει το σχέδιο του αγωγού «Eastring» κατά μήκος των ανατολικών Βαλκανίων (Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία) ο οποίος θα τροφοδοτείται από Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ιράκ και ίσως Κύπρο.

Για τούτο και η  «σύγκρουση για την Ελλάδα» είναι ένα κομβικό σημείο του ενεργειακού ψυχοδράματος του νέου «ψυχρού πολέμου» και της πλανητικής γεωπολιτικής αντιπαράθεσης. ΗΠΑ και ΕΕ δεν θέλουν απλώς από τη κυβέρνηση Τσίπρα να αποδεχτεί τα πάντα μόνο στο επίπεδο ενός καινούργιου αντιλαϊκού μνημονίου. Θέλουν επίσης είτε την αφοσιωμένη αντιρωσική προσχώρηση είτε την αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, ώστε να εξασφαλίσουν με σιγουριά το ελληνικό γεωπολιτικό ενεργειακό φράγμα απέναντι στη Ρωσία. Μια τέτοια κυβερνητική μεταβολή θα μπορούσε να ακυρώσει την βιωσιμότητα του «Βαλκανικού Ρεύματος» και να οδηγήσει την Ρωσία σε μια ορισμένη οπισθοχώρηση από τη περιοχή.

Απονενοημένο Διάβημα

Ο Τσίπρας λοιπόν αποσταθεροποιημένος, στριμωγμένος από τις πάση φύσεως απειλές, πιέσεις και τελεσίγραφα και μέσα στη φάκα παγιδευμένος αποφάσισε απελπισμένος να καλέσει σε Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου, ζητώντας από τον «κυρίαρχο λαό» να διαλέξει ανάμεσα σε δυο μνημονιακά σχέδια:  είτε το σχέδιο των δανειστών είτε το δικό του χαμηλότερου μεν βαθμού αποκρουστικότητας αλλά παρόμοιας αποικιοκρατικής, αντιδραστικής, αντιλαϊκής υφής. Ενώ είναι βέβαια σαφές πως προηγουμένως ακόμα και η δική του πρόταση αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα στο να ψηφιστεί από το σύνολο των δικών του βουλευτών μέσα στη Βουλή.

Πέρα από την σχετικά επιτυχημένη προπαγανδιστική εκφοβιστική μετατόπιση και σημασιοδότηση των συνεπειών του δημοψηφίσματος και του «Όχι», από τους  ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες της ΕΕ και της γερμανόδουλης εσωτερικής αντιπολίτευσης, σαν μια πορεία προς το Grexit, το ίδιο το δημοψήφισμα δεν έχει αντικείμενο την έξοδο από το ευρώ. Ούτε μια αποχώρηση από την ευρωζώνη θα αφορούσε απλώς μιαν απόφαση ενός δημοψηφίσματος, το οποίο θα ήταν ένας ακατάλληλος τρόπος απάντησης εάν - χωρίς συνειδητό και αξιόμαχο εθνικό λαϊκό μέτωπο με στρατηγική άμυνας και ένα πλέγμα κατάλληλων μέτρων με κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης από μια κυρίαρχη κυβέρνηση αυτού του μετώπου - επιτρεπόταν στους μηχανισμούς του οικονομικού πολέμου, της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας, τις κλειστές τράπεζες, της νομισματικής ναρκοθέτησης, της κερδοσκοπίας στις αγορές χρήματος / μετοχών / ομολόγων  κλπ  να είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Αυτά έχοντας πολιτικές συνέπειες θα υπονόμευαν την ίδια την δημοκρατική επικύρωση που είναι το νόημα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος.

Από μια πλευρά λοιπόν το δημοψήφισμα είναι ναρκοθετημένο από την ίδια την κυβέρνηση Τσίπρα:

-Στο επίπεδο των όρων διεξαγωγής του, με τις τράπεζες κλειστές και τα capital controls, το δράμα των ανέργων, των ανήμπορων συνταξιούχων  των φτωχών πολιτών. Και μια κυβέρνηση δίχως πρόβλεψη, σχέδιο και προετοιμασία που είναι ανίκανη να  εγγυηθεί και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης των πολιτών.

-Στο επίπεδο της νομιμότητας του, με τις επιθετικές προσπάθειες παρανομοποίησης του από την αντιπολίτευση, τους δικηγορικούς συλλόγους, το Συμβούλιο Ευρώπης, τις προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

-Στο επίπεδο της μορφής διεξαγωγής του, με την καθημερινή καταιγιστική τρομοκρατική ευρω-νεκρόφιλη προπαγάνδα των ΜΜΕ όχι μόνο των ιδιωτικών αλλά ακόμα και των δημόσιων (ΕΡΤ)!

-Στο επίπεδο του περιεχομένου του, όπου η αντιπολίτευση και η εσωτερική πέμπτη φάλαγγα που κινητοποιεί μαζικά, ταχύτατα ανασυντασσόμενη και απελευθερωμένη από την άχρηστη και παραλυμένη  διακυβέρνηση των ευρωπαϊστών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ασκεί ιδεολογική ηγεμονία δια του διλλήματος «Ναι ή Όχι στην Ευρώπη» επάγοντας το ανεμπόδιστη στο δίλλημα « Όχι ή Ναι στην καταστροφή».

-Στο επίπεδο της προοπτικής, όπου η αμοραλιστική κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζοντας να είναι έρμαιο των ευρωφασιστών εκβιαστών, φαλκιδεύει χωρίς αιδώ και επανανοηματοδοτεί το «Όχι» ως ένα άλλο «Ναι», ταυτίζοντας το με την δική της μνημονιακή πρόταση και υποσχόμενη συμφωνία εντός 48 ωρου μετά το δημοψήφισμα.

  

Πέραν τούτων και από τα ίδια τα πράματα όμως το δημοψήφισμα έχει και μια δεύτερη σημαντικότερη πλευρά με αυτοδύναμη αξία και σημασία.

Αυτή προκύπτει από τρία καίρια σημεία:

1-Το πρώτο σημείο αφορά την αναγκαιότητα μα και την δυνατότητα ο ελληνικός λαός να διατρανώσει μια αξιοπρεπή και αλληλέγγυα στάση. Αρνητική στην ταπείνωση, κλειστή στη συνθηκολόγηση και ανοιχτή στην βούληση για αντίσταση και χειραφέτηση. Αυτό είναι σημαντικό όχι μόνον για το παρόν και μέλλον του ίδιου αλλά και για τους άλλους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου.

2-Το δεύτερο αφορά μια καθοριστική στιγμή για υπεράσπιση από τον ελληνικό λαό των αρχών της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας απέναντι στην χρηματοδεσποτική κατοχή και την ευρωκρατία που οργανώνεται σε τυρρανία δηλαδη ευρωφασισμό. Το δημοψήφισμα είναι ένα κρίσιμο σταυροδρόμι καθώς τόσο για την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη αντιπροσωπεύει την επανεκκίνηση και επανεκδήλωση της λαϊκής βούλησης που η ευρολιγαρχία και η εγχώρια γερμανόδουλη πέμπτη φάλαγγα της, την θέλουν περιθωριοποιημένη και απούσα.

3-Αν κατά πάσα πιθανότητα και παρά τις αντίξοες συνθήκες διεξαγωγής του το δημοψήφισμα βγάλει «Όχι» ο ελληνικός λαός ουδόλως θα  έχει ρίξει ψήφο εμπιστοσύνης υπέρ της αναξιόπιστης, αποτυχημένης κυβέρνησης Τσίπρα. Αντίθετα θα αποτυπώσει μια πρόθεση αγωνιστικής αντοχής, κινητοποίησης, αυτό-οργάνωσης και ριζοσπαστικοποίησης η οποία σαφώς και υπόρρητα περιλαμβάνει την αναζήτηση διεξόδου και πέραν της ΕΕ/Ευρωζώνης. Να γιατί και η αδιανόητη θέση κριτικής αντικυβερνητικής ουδετερότητας του ΚΚΕ για «άκυρο, λευκό, αποχή», αντικειμενικά αθροίζεται με αυτήν της γερμανόδουλης αντιπολίτευσης.

ΟΧΙ λοιπόν, από την σκοπιά της εθνικής-λαϊκής χειραφέτησης και αντίστασης

(Γιώργος Καπαρός, 3.7.2015)

Λήψη pdf