Μετά το «ΟΧΙ»

Η συντριπτική επικράτηση του «ΟΧΙ»:

-Πρωτευόντως δεν νοηματοδότησε μια νίκη του Τσίπρα, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ αλλά αποτέλεσε την κυρίαρχη εκδήλωση του ιστορικού μεγαλείου του λαού ο οποίος επέλεξε να ψηφίσει μαζικά κατά του πολύτροπου εκβιασμού και υπέρ της αυτοεκτίμησης, της επιβίωσης και της αντίστασης.

-Έμμεσα τονώνει την πιο αγωνιστική πλευρά του λαϊκού πατριωτικού κινήματος κυρίως εκτός και δευτερευόντως εντός της κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας την συμβιβαστική του πτέρυγα σε δυσχερή θέση αλλά και τον ίδιο τον Τσίπρα. Ο οποίος φάνηκε επιφυλακτικός και «ζαλισμένος» από το πολύ μεγάλο αποτέλεσμα. Διότι αυτό είναι δύσκολα ελέγξιμο και «κεφαλαιοποιήσιμο» σε ξεπούλημα (με την πλήρη αποδοχή της γερμανικής πρότασης).

Ο Τσίπρας είναι παγιδευμένος. Όπως ήταν αναμενόμενο, ερμηνεύει και διαστρέφει το νόημα του «Όχι»: «η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για την επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας. Με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, με όρους προοπτικής και απεγκλωβισμού από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας». Ο Τσίπρας λοιπόν συνεχίζει τον ανεύθυνο, συμβιβαστικό του ρόλο καταργώντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και αθροίζοντας τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ. Για τούτο και προσφεύγει στο «εθνικό διακομματικό μέτωπο» για την υποστήριξη της πρόσφατης πρότασης του δηλαδή μιας νέας αντιλαϊκής συμφωνίας με σκληρό μνημόνιο, ώστε να μείνει η χώρα στο ευρώ χωρίς χρεοκοπία. Αντί δε η αδυναμία πληρωμής των τοκοχρεολυσίων να αποτελεί ένα όπλο της Ελλάδας, αφού μόνον η ίδια Γερμανία θα μπορούσε να υποστεί απώλειες ύψους 95 δις (δανειακές οφειλές & οφειλές στο Ευρωσύστημα + Target 2) η ίδια κυβέρνηση το μετέτρεψε σε όπλο εκβιασμού κατά των Ελλήνων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ, έχει τεθεί υπό την υψηλή εποπτεία της Αμερικανο-σιωνιστικής ολιγαρχίας και ακολουθεί πιστά τις παραινέσεις της. Έχοντας πετάξει στο καλάθι των αχρήστων την ίδια την δική της θέση για αντι-λιτότητα και απομείωση του χρέους, συνεχίζει ολοένα και πιο αδιέξοδα να «διαπραγματεύεται» με την ΕΕ, και να εκλιπαρεί για «λύση» στις συνόδους κορυφής, όταν είναι ολοφάνερο πως ο σύγχρονος ευρωναζισμός, η ίδια η ΕΕ με επικεφαλής τη Γερμανία (σε συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία και τα κόμματα της) δημιούργησε και τροφοδοτεί παραπέρα το ελληνικό οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Είναι δε απολύτως βέβαιο πως η ευρωζώνη έχει αρχίσει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Οι περισσότεροι, μαζί και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με την παραπλάνηση του από τα ΜΜΕ και την κομματοκρατία, δεν έχουν ακόμα κατανοήσει την έκταση και το βάθος της αποσταθεροποίησης. Διότι όποια «λύση» και να υπάρξει απέναντι στην Ελλάδα (είτε αυτή της ολοκληρωτικά υποταγμένης παραμονής είτε της εξόδου) όλη αυτή η ανοικτή γενική κρίση του ευρώ θα εξαπλωθεί από τώρα έως το 2017 και τα πράγματα θα χειροτερέψουν αποδιοργανωτικά και με τρόπο ανεξέλεγκτο.

Τώρα όπως φαίνεται από τις εξελίξεις η πιθανότερη στάση του Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, είναι αυτοεξευτελιζόμενοι να γονατίσουν δουλικά μπροστά στην γερμανική προσταγή αγνοώντας το 61,31 % του «Όχι» και υπογράφοντας μια συμφωνία με βάση την ευρώδουλη πρόταση του «Ναι», αυτήν που τελεσίδικα καταψήφισε το δημοψήφισμα. Μια τέτοια κίνηση θα είχε δυο καίριες συνέπειες: Πρώτον θα ήταν απολύτως αντισυνταγματική. Θα αποτελούσε κραυγαλέα κατάλυση του συντάγματος αφού πραξικοπηματικά θα ακύρωνε το περιεχόμενο του «Όχι» το οποίο απέρριψε την πρόταση των δανειστών. Δεύτερον θα μετάλλασε ραγδαία και οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα την παρακμιακή «αριστερά» σε νέο εσωτερικό φορέα της νεοαποικιακής κατοχής, της ειλωτείας του λαού και της τελειωτικής καταστροφής της Ελλάδας.

Εάν όμως ο Τσίπρας τελικά συγκρατηθεί (κάτι που είναι ελάχιστα πιθανό) από το να αυτοταπεινωθεί και να ταπεινώσει ολοκληρωτικά τη χώρα τότε βλέπουμε να «τρέχουν» οι παρακάτω πιθανές εξελίξεις:

α) H Γαλλία, συνεπικουρούμενη από την Ιταλία λόγω του κοινού τους φόβου για το Grexit, συγκατατίθενται για μια ορισμένης μορφής συνεννόηση ώστε η Ελλάδα να κρατηθεί στη ζώνη του ευρώ. Έτσι η Γαλλία σε συμμαχία και κατ’ εξουσιοδότηση των ΗΠΑ περνά σε ρόλο διάμεσου, αυξάνοντας τις πιέσεις και τριβές με την Γερμανία. Αλλά οι Γερμανοί είναι απίθανο να κάνουν πίσω και να δεχθούν τον συριζαίικο «έντιμο συμβιβασμό», για να μην γίνει αυτό ένα «κακό παράδειγμα» ανοίγοντας και αλλού την όρεξη για διεκδικήσεις (Podemos-Ισπανία, Εθνικό Μέτωπο-Γαλλία). Σε επιθετική και άκαμπτη λοιπόν συμπαράταξη με άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης συνεχίζουν την πολιτική της άρνησης ακόμα και των πιο προσχηματικών παραχωρήσεων μην επιτρέποντας στον Τσίπρα να «διασωθεί» στην επικοινωνιόσφαιρα. Αντίθετα προσφέρουν ένα πρόγραμμα σκληρότερο από αυτό που απέρριψε το «Όχι» και ροκανίζουν τον χρόνο αναμένοντας ώστε η καλπάζουσα τραπεζική κρίση να υπονομεύσει τελειωτικά τις κοινωνικές αντοχές στην Ελλάδα ώστε να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση μέσα στον χρηματοοικονομικό βάλτο.

β) Σε μια τέτοια κατάσταση τα capital controls θα συνεχιστούν. Είναι απίθανο η ΕΚΤ να δώσει ρευστότητα στις τράπεζες.

γ) Χωρίς ELA από την ΕΚΤ και συμφωνία με την Τρόικα για μικρή έστω απομείωση και μιαν αναχρηματοδότηση του χρέους (υπογραφή τρίτου μνημονίου) τότε η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα υποχρεωτικό συνδυασμό κινήσεων:

-Bail in με κούρεμα των άνω των 100 χιλιάδων ευρώ καταθέσεων (και αυτών των θυρίδων) ή αν αυτό δεν επαρκεί τότε πάμε σε μικρότερο ύψος που μπορεί να φθάσει και άνω των 10 χιλιάδων ευρώ,

-Κήρυξη αναβολής πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (11,4 δις Ιουλίου-Αυγούστου),

-Πέρασμα είτε σε μεταβατικό καθεστώς «διπλού νομίσματος» είτε σε επίταξη της Τράπεζας της Ελλάδος, εθνικό έλεγχο και εσωτερική κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και τελικά εκτύπωση εθνικού χρήματος,

δ) Έτσι αρχίζει να κυλάει το σενάριο Grexit.

Η επόμενη περίοδος λοιπόν θα διαμορφώσει ένα νέο πρωτόγνωρο πεδίο δραματικών συγκρούσεων και διλημμάτων για τον δρόμο και το πεπρωμένο του λαού. Το "'Οχι" ήταν το πρώτο μετέωρο βήμα. Χρειάζεται να ολοκληρωθεί αυτό το βήμα προς ένα επόμενο επίπεδο προαγωγής της εθνικής-λαϊκής αντίστασης και του γενικού συσχετισμού των δυνάμεων. Με την ταχύτατη και άμεση αυτοοργάνωση του λαού στο τοπικό και εργασιακό επίπεδο, την πιο απαράμιλλη κοινωνική αλληλεγγύη επιβίωσης, τον παρατεταμένο μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Που είναι ο μόνος ικανός να διασφαλίσει την τιτάνια προσπάθεια και προετοιμασία μιας οργανωμένης, μαχητικής εξόδου από την ίδια την ΕΕ ως προϋπόθεση για την εθνική, οικονομική και κοινωνική συνολική ανάταξη της χώρας.

Ένα αρνητικό σενάριο το οποίο ήδη από το 2012 πρότεινε η γερμανική τράπεζα Deutsche Bank και πρόσφατα υποδεικνύει το Ινστιτούτο Levy, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης κ.α. είναι αυτό του «παράλληλου νομίσματος» με την λογική να κρατηθεί η χώρα στην ευρωζώνη έστω και με τρόπο ιδιότυπο. Είναι το σενάριο της έκδοσης IOUs («Υποσχετικές») με την ειδική μορφή του Geuro. Σε ανάλογο σενάριο συγκλίνουν και ορισμένοι αντι-ευρώ οπαδοί της ΕΕ (μεταξύ των οποίων και ο Κώστας Λαπαβίτσας). Η έκδοση IOUs θα αφορά τις εσωτερικές δοσοληψίες του κράτους, διατηρώντας το ευρώ για τις εξωτερικές πληρωμές (διεθνές εμπόριο και δημόσιο χρέος). Ένα τέτοιο νομισματικό σύστημα δυο ζωνών θα συνέχιζε την εθνική και οικονομική μας κατάρρευση. Άμεσα θα οδηγούσε στην συνεχή απαξίωση των IOUs. Η υποτίμηση αυτή μπορεί να φτάσει και το 60%. Η «επικράτηση της «μαύρης αγοράς», η αχαλίνωτη τεράστια παραοικονομία και η απόλυτη φτώχεια του ελληνικού λαού θα ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Στην κατάσταση που τώρα έχουμε οδηγηθεί η Ελλάδα δεν έχει άλλη λύση παρά να προσφύγει αμέσως στην έκδοση της Νέας Δραχμής. Η εισαγωγή του νέου εθνικού νομίσματος δεν συνιστά μια ρομαντική ωραία τσάρκα στην ελληνική παραλία. Θα έχει τεράστιες δυσκολίες. Όμως επειδή σήμερα ένα πολύ μεγάλο μέρος των συναλλαγών έχουν ηλεκτρονική-λογιστική μορφή πρέπει η χώρα ταχύτατα να περάσει ηλεκτρονικά στην δραχμή. Έτσι όλοι οι λογαριασμοί στον τραπεζικό τομέα, στις εσωτερικές και τις διεθνείς σχέσεις θα πρέπει να αρχίσουν να μετατρέπονται με ηλεκτρονικό-λογιστικό τρόπο σε δραχμές. Ταυτόχρονα αμέσως να τυπωθούν δραχμές πρωταρχικά για τα χαμηλότερα ποσά. Επίσης απαιτείται να υπάρξει αυστηρή ποινικοποίηση της «μαύρης αγοράς» συναλλάγματος.

Ίσως είναι καλύτερο η ισοτιμία της νέας δραχμής να οριστεί στη σχέση 2 δραχμές=1 ευρώ. Έτσι καλύπτεται κατ΄ αρχήν η μαζική ψυχολογία ότι αντικειμενικά η «αξία» της δραχμής είναι κατώτερη του ευρώ. Αυτό συνιστά ένα μικρό φράγμα στην έτσι και αλλιώς μεγάλη κερδοσκοπία που θα εκδηλωθεί. Στη χειρότερη περίπτωση η προϊούσα υποτίμηση της δραχμής έναντι του ευρώ δεν φαίνεται να ξεπερνά το 30 %.

Τα μειονεκτήματα θα είναι κυρίως στον πρώτο χρόνο (όπως αυξημένος εισαγόμενος πληθωρισμός, νέα μείωση του ΑΕΠ κλπ) . Όμως οι επενέργειες στον τομέα του τουρισμού και του εξωτερικού εμπορίου θα είναι ζωογονητικές. Από τον δεύτερο χρόνο η γενική τάση θα μπορούσε να αντιστραφεί θετικά.

Μετά το πέρασμα στην νέα δραχμή θα μπορούσε να επιστρέψει ένα τμήμα των διαφυγόντων κεφαλαίων (από τα 120 δις ευρώ και πλέον) που νόμιμα έφυγε στο εξωτερικό εδώ και μια πενταετία. Την ίδια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουν οι τραπεζικοί και φορολογικοί έλεγχοι ώστε το άλλο τμήμα («μαύρης αγοράς», «παραοικονομίας») είτε θα αποδεχτεί τον άμεσο επαναπατρισμό φορολογούμενο είτε θα υποστεί πολύ βαρεία πρόστιμα και την ποινική αντιμετώπιση. Έτσι το αποτέλεσμα θα είναι η ενίσχυση της ρευστότητας και η εξεύρεση παράλληλα πόρων για επενδυτικά σχέδια στο εσωτερικό.

Ένας τρόπος προς εξέταση για εξωτερική υποστήριξη του νέου εθνικού νομίσματος θα ήταν να μπορέσει η Ελλάδα να ζητήσει βοήθεια είτε από την Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS, είτε χρηματοδότηση σε yuán από την Κίνα μέσω της ασιατικής Τράπεζας Υποδομών και Επενδύσεων (AIIB). Αν η Κίνα ανταποκρινόταν ευνοϊκά για τους δικούς της λόγους (προβολή στο εξωτερικό, στήριξη του yuán ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος, ενίσχυση γενικότερης παρουσίας στην Ανατολική Μέσόγειο εξυπηρετώντας τη στρατηγική του νέου « Δρόμου του Μεταξιού») αυτό θα ενίσχυε τους όρους ανάκτησης και άσκησης της νομισματικής κυριαρχίας της Ελλάδας και τις συνθήκες διεξαγωγής του ελληνικού εξωτερικού εμπορίου.

Όμως η εισαγωγή εθνικού νομίσματος και η έξοδο από την ευρωζώνη αν και αναγκαία δεν είναι επαρκής συνθήκη για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας. Χρειάζεται ένα ενιαίο και συνεκτικό πλαίσιο μακράς πνοής στρατηγικών μέτρων, βασισμένο πάνω στην μεγάλη αφύπνιση, την γενική κινητοποίηση του λαού και στις αποτελεσματικές διεθνείς συμμαχίες του. Αυτό σημαίνει:

1) Την αποφασιστική άμεση αποχώρηση και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (όχι μόνον από τη ζώνη του ευρώ) και το ΝΑΤΟ που είναι αναγκαίες συνθήκες για την ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας και την επίτευξη της εθνικής-λαϊκής οικοδόμησης. Παράλληλα αίτηση σύνδεσης-ένταξης προς την Ευρασιατική Ένωση που εξελίσσεται σε μια νέα τεράστια αγορά που μπορεί να στηρίξει την αναπροσαρμογή του εξωτερικού μας εμπορίου με τρόπο επωφελή για την αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας.

2) Περιφρούρηση της εθνικής αμυντικής κυριαρχίας που πρέπει να βασιστεί σε δύο άξονες, έναν εσωτερικό και έναν διεθνή: Στην αξιόμαχη αναδιάρθρωση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και ταυτόχρονα στην καθοριστική ταχύτατη προετοιμασία των δομών της Παλλαϊκής Άμυνας κατά το Ελβετικό Πρότυπο. Παράλληλα στην προώθηση και επίτευξη μιας άμεσης στρατηγικής συμφωνίας με την Ρωσική Ομοσπονδία με σκοπό την προστασία της χώρας από κινδύνους εξωτερικών απειλών. Σε αντιστάθμιση μπορεί να συζητηθεί η παροχή ορισμένων διευκολύνσεων (στρατιωτικά αεροδρόμια, ελλιμενισμός πολεμικών πλοίων, εγκατάσταση κάποιων συστημάτων έγκαιρης προειδοποίησης κλπ).

3) Την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (λόγω οικονομικής και ανθρωπιστικής κατάρρευσης). Με πρώτα μέτρα την νομοθετική κατάργηση από τη Βουλή των δανειακών συμβάσεων, μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων με την ταυτόχρονη αυτοπροσδιορισμένη μονομερή άρνηση πληρωμών και διαγραφή του ειδεχθούς, ανήθικου, παράνομου, δυσβάσταχτου χρέους. Αυτό αφορά πάνω από το 77% του συνόλου. Ως προς το υπόλοιπο 23% θα πρέπει να αφαιρεθούν όλοι οι τόκοι που έχουν καταβληθεί από το ύψος αυτών των δανείων και μετά αυτά να υποστούν κούρεμα τουλάχιστον κατά 50%. Ας σημειωθεί εδώ ότι η Γερμανία (και όλη η Ευρωκρατία) πολεμάει ανελέητα μια στάση πληρωμών από την Ελλάδα προβάλλοντας ηθικά και αποκρύβοντας ωφελιμιστικά κριτήρια. Επειδή κερδίζει τεράστια ποσά λόγω των υψηλών επιτοκίων και επειδή τα κεφάλαια κατευθύνονται από το Νότο στο Βορρά και στις τράπεζες της. Όμως η Γερμανία ουδέποτε έχει εξοφλήσει τα δάνεια της ούτε με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Το 1945, το χρέος της ήταν 200% του ΑΕΠ. Το 1955 έπειτα από το κούρεμα έφτασε στο 20% του ΑΕΠ της. Ως προς το «ηθικό» ζήτημα του χρέους ηθική ευθύνη δεν έχει μόνο ο δανειζόμενος αλλά και ο δανειστής. Διότι λόγω απληστίας ξέχασε την πρόνοια και έχει αναλάβει το ρίσκο του δανεισμού παρόλο που ο οφειλέτης ίσως έφθανε κάποια στιγμή στην αδυναμία πληρωμών. Πεμπτουσία του Πτωχευτικού Δικαίου - της οποίας επιδιώκεται η αναίρεση μέσω του Αγγλικού Δικαίου των Μνημονίων, αφού ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει απομείωση του χρέους ακόμα κι αν αυτό είναι επαχθές - είναι πως εάν ο δανειζόμενος τελικά πτωχεύσει, ο δανειστής χάνει το ρίσκο του και το δάνειο σβήνει.

4) Η καθολική αντικλεπτοκρατική και ουσιαστική άμεση προοδευτική φορολόγηση όλων των εισοδημάτων καθώς και της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με την επιβολή αποτελεσματικού γενικού κοινωνικού ελέγχου «πόθεν έσχες» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (τραπεζικοί λογαριασμοί, ακίνητα κλπ). Ιδιαίτερη μέριμνα χρειάζεται για την επί των εσόδων (και όχι απλώς επί των κερδών) ουσιαστική φορολόγηση των πολυεθνικών εταιριών (και ισχυρότερα αυτών του τριτογενή τομέα) και βέβαια των ασύδοτων ελλήνων ολιγαρχών και μάλιστα των εφοπλιστών που τυγχάνουν πλήρους φορολογικής ασυλίας. Ο γεωργικός τομέας και οι παραγωγικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να τύχουν ευνοϊκού φορολογικού καθεστώτος για να είναι κερδοφόροι τομείς ώστε να αναπτύσσονται και να δημιουργούν νέες και χρήσιμες θέσεις εργασίας. Η αναδιάρθρωση της έμμεσης φορολογίας πρέπει να δώσει βάρος στα αγαθά πολυτελείας και της επιδεικτικής κατανάλωσης των εύπορων κοινωνικών τάξεων με ελάφρυνση στα βασικά είδη επιβίωσης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και στήριξη της νησιοτικότητας.

5) Άμεση καταγραφή στο Δημόσιο Λογιστικό των γερμανικών πολεμικών οφειλών (επανορθώσεων προς το δημόσιο και αποζημιώσεων προς τους πολίτες) ως άμεσων απαιτήσεων της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας.

6) Χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση με συνδυασμό κρατικοποίησης και κοινωνικοποίησης των σημαντικότερων τραπεζών. Πρώτα-πρώτα της ιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδος, όπου η συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου είναι 8,93% και η οποία είναι ένα όργανο της ΕΚΤ. Έτσι ώστε να επιτευχθεί ο ελληνικός δημόσιος έλεγχος στην εκτύπωση/κυκλοφορία του χρήματος, στη πίστη και στη διαχείριση/διακίνηση των κεφαλαίων. Επίσης λήψη μέτρων για την ουσιαστική ανακούφιση των καταχρεωμένων νοικοκυριών που δεν μπορούν να επιβιώσουν (νέα σεισάχθεια), για την προστασία των μικροκαταθετών και των εισοδημάτων των λαϊκών τάξεων.

7) Κοινωνικοποίηση όλων των οικονομικών μονάδων που είναι στρατηγικής σημασίας για την επιβίωση του λαού και την αυτοδύναμη και ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας.

8) Ο λαός μας πρέπει να ανασυνταχτεί στο πλαίσιο μιας νέας παραγωγικής δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας ώστε να τεθούν οι βάσεις της αυτοδύναμης, ισόρροπης και ολοκληρωμένης οικονομικής ανάπτυξης. Εδώ το βάρος πρέπει να δοθεί στην τεχνικοοικονομική-παραγωγική ανασυγκρότηση του γεωργικού, βιομηχανικού-βιοτεχνικού τομέα, στον αντιπαρασιτικό δυναμισμό εμπορίου και υπηρεσιών και σε τούτο το έδαφος η επιλεκτική πρόκριση όσων χρήσιμων εισροών επενδύσεων θα εξυπηρετήσουν την παραγωγική και τεχνολογική οικονομική μας βάση αντί του άχρηστου πλαστού σχηματισμού κεφαλαίου κυρίως στον τριτογενή τομέα που προωθεί μέχρι σήμερα η ΕΕ/ Ευρωζώνη. Έτσι με τρόπο σχεδιασμένο ο λαός να κατακτήσει βαθμιαία την απόλυτη πρόσβαση, τον έλεγχο και την αυτοδυναμία σε 5 κρισιμότατους για την ύπαρξη του τομείς: i) την διατροφή, ii) την ενέργεια, iii) την υψηλή τεχνολογία, την αξιοποίηση της εγχώριας «φαιάς ουσίας» και την επιστροφή των επιστημόνων που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα, iv) τα στρατηγικά μέσα παραγωγής και διανομής, v) το χρήμα / την χρηματοδοτική πίστη.

Το Μεγάλο «Όχι» άνοιξε την Ατραπό ενός Μεγάλου Παρατεταμένου Αγώνα.

(Γιώργος Καπαρός  7.7.2015)

Λήψη pdf