Από το Σινά στο Παρίσι. Η αιματηρή συγχορδία υπερ-ατλάντειας νέας τάξης και ισλαμικού χαλιφάτου

Οι επιθέσεις στο Παρίσι.

Οι δολοφονικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου, δεν είναι μόνο ένα από τα πολλά αιματηρά επεισόδια της γεωπολιτικής του «δημιουργικού χάους» που εξαπέλυσε μέσα στην «νέα εποχή» της παγκοσμιοποίησης εδώ και χρόνια η υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορία (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., Ισραήλ κ.α.)  στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή», με το πρόσχημα του «ανθρωπισμού και της δημοκρατίας», αλλά σηματοδοτούν επίσης την έναρξη μιας καινούργιας περιόδου στους μετανεωτερικούς ευρωπαϊκούς χρόνους.

Η με διάφορες συγκλίνουσες παραλλαγές επίσημη ερμηνεία των αιματηρών γεγονότων  από τις δυτικές πολιτικές ελίτ και τα ΜΜΕ είναι η εξής: Οι τρομοκρατικές ενέργειες εκδηλώθηκαν σε επτά πολυσύχναστα σημεία της γαλλικής πρωτεύουσας. Με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 129  άτομα και να τραυματιστούν εκατοντάδες μεταξύ των οποίων ορισμένοι σοβαρά. Όλη η επιχείρηση ήταν συντονισμένη και εκτελέστηκε από μια οργανωμένη ομάδα της οποίας σκοτώθηκαν οκτώ μέλη την ημέρα της επίθεσης και δύο ακόμα μέλη (ανάμεσα τους και ο «εγκέφαλος»  Αμπντελχαμίντ Αμπαούντ) στις 18/11. Η ομάδα των τζιχαντιστών ανήκει στο Ισλαμικό Κράτος (ISIL ή Daesh) το οποίο και  «ανέλαβε την ευθύνη» μέσω ηχητικού και γραπτού μηνύματος.

Φαινομενικά η λειτουργία αυτού του τρόμου έρχεται σαν συνέχεια μιας αλυσίδας πρόσφατων συμβάντων για τα οποία το Ισλαμικό Κράτος φέρεται να αναλαμβάνει την ευθύνη και που υποτίθεται πως πιστοποιούν την δρώσα θεαματική απανταχού παρουσία του. Προηγούμενοι κρίκοι αυτής της σειριακής ακολουθίας είναι  η συντριβή στο Σινά του ρωσικού αεροπλάνου Airbus A321 με τους 224 επιβάτες νεκρούς, η επίθεση σε καφετερία του αμερικανικού «Εκπαιδευτικού Κέντρου Ειδικών Επιχειρήσεων» στο Αμάν της Ιορδανίας με πέντε νεκρούς και η ανατίναξη δυο βομβιστών αυτοκτονίας στο προπύργιο της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό με αποτέλεσμα το θάνατο 44 ανθρώπων.

Η ανατίναξη του ρωσικού Airbus Α321 στο Σινά.

Η Ρωσία, αφού πρώτα εξασφάλισε την εκκένωση από την Αίγυπτο μεγάλου μέρους εκ των 80 χιλιάδων τουριστών πολιτών της, προχώρησε στις 17 Νοεμβρίου δια του Προέδρου Πούτιν στην αποδοχή του γεγονότος ότι η συντριβή του Ρωσικού Airbus Α321 στις 31 Οκτωβρίου, μόλις 23 λεπτά μετά την απογείωσή του από το Σαρμ Ελ Σέιχ του Σινά  με αποτέλεσμα 224 νεκρούς, ήταν προϊόν τρομοκρατικής επίθεσης (έκρηξη αυτοσχέδιας βόμβας). Ο Πούτιν υποσχέθηκε πως οι υπαίτιοι θα εντοπιστούν σε όποιο μέρος του κόσμου και να κρύβονται και θα υποστούν την πιο παραδειγματική τιμωρία.

Οι νεκροί της βομβιστικής εκτίναξης του αεροπλάνου στο Σινά είναι θύματα του μεγάλου υβριδικού διηπειρωτικού πολέμου όπου η Ρωσία στριμωγμένη  βρίσκεται σε μια κατάσταση κρίσιμης καμπής λειτουργώντας σε δύο γεωπολιτικά κρισιακά μέτωπα, στην Ουκρανία (Ντονμπάς) και στη Συρία. Και στα δυο οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες καθώς δεν έχει απλώς να αντιμετωπίσει  τους ναζί του Κιέβου ή τους σαλαφιστές φονταμενταλιστές της Μέσης Ανατολής αλλά κυρίως τις ΗΠΑ και το μπλοκ των προθύμων συμμάχων των.

Ακόμα και εάν τούτη η ενέργεια εκτελέστηκε από μέλη της Ανσάρ Μπαΐτ Αλ Μαγκντίς (ISIL-Σινά) και η οποία στη συνέχεια εμφανίστηκε να παίρνει την ευθύνη, η ομάδα αυτή υποστηρίζεται και χρηματοδοτείται από το Κατάρ το οποίο από την εποχή της «Αραβικής Άνοιξης» σε διαπλοκή με την ομάδα της Χίλαρι Κλίντον και τους νεοσυντηρητικούς (neocons)  ανέλαβε προχωρημένους ρόλους περιφερειακής πολιτικής ως αποσταθεροποιητική δύναμη κρούσης σε Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία κλπ προωθώντας τις τζιχάντ ομάδες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Και το Κατάρ, που έχει  πληγεί από το στρατιωτικό προνουντσιαμέντο του Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι και την εκδίωξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από την διακυβέρνηση στις 3 Ιουλίου 2013, προσπαθεί εκτός τη Ρωσία λόγω δράσης στη Συρία να πλήξει κυρίως τη συμμαχία Αιγύπτου και Σαουδικής Αραβίας και τα συμφέροντα τους (πηγή: Anatoly Nesmyan, el-murid.livejournal.com).

Εάν τελικά το χτύπημα οφείλεται σε αυτόν τον παράγοντα τότε το πλήγμα για τον τουριστικό τομέα και την οικονομία της Αιγύπτου ήταν πράγματι καταστροφικό καθώς πλην Σαουδικής Αραβίας πλήθος χωρών ακυρώνουν κρατήσεις και πτήσεις προς την Αίγυπτο.  Ενώ με την κατάρρευση της νότιας ακτής ολόκληρη πλέον η περιοχή του Σινά κινδυνεύει να βουλιάξει μέσα στην ανεξέλεγκτη περιδίνηση της ισλαμικής τρομοκρατίας θέτοντας υπό απειλή ακόμα και την διώρυγα του Σουέζ.

Μέχρι στιγμής και ως απάντηση, ο Πούτιν έδωσε εντολή να αυξηθεί ο ρυθμός και να ενταθούν τα χτυπήματα κατά των σαλαφιστών τζιχαντιστών στη Συρία ενώ ταυτόχρονα εκτός από τα ισχυρά αεροπορικά βομβαρδιστικά μεγάλης ακτίνας, τους πυραύλους Κρουζ, τις βόμβες βαρύτητας, θα διατεθούν άλλα 37 προηγμένα αεροσκάφη  (όπως SU-34 κ.α.) καθώς επίσης 25 βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς υπερδιπλασιάζοντας το αεροπορικό πολεμικό δυναμικό στη μάχη της Συρίας.

Δηλώσεις Ολλάντ και Ομπάμα.

Ανάμεσα στις πρόσφατες δηλώσεις των ηγετών της Εσπερίας ξεχώρισαν δυο:

-Η μια ήταν του Φρανσουά Ολλάντ ο οποίος προέβη στην «περίφημη» διαπίστωση ότι οι επιθέσεις στο Παρίσι συνιστούν «μια πράξη πολέμου» κατά της Γαλλίας. Μάλλον φαίνεται πως ξέχασε ότι οι τζιχαντιστές  δια του Οσάμα Μπιν Λάντεν, που εξέδωσε φετβά με  τίτλο «Κήρυξη πολέμου κατά των Αμερικανών που χρησιμοποιεί τη γη των δυο Ιερών Τόπων», είχαν ήδη κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ και στους ευρωπαίους συμμάχους των προ εικοσαετίας από τον Αύγουστο του 1996 θεωρώντας ότι τα δεινά στη Μέση Ανατολή οφείλονται στις ΗΠΑ που ελέγχουν την περιοχή, στηρίζουν το Ισραήλ που έχει κάνει κατοχή στην Παλαιστίνη και μετέβαλαν την Σαουδική Αραβία σε αποικία.

-Η άλλη ήταν του Μπαράκ Ομπάμα που θεώρησε το τρομοκρατικό χτύπημα του Παρισιού ως μια «επίθεση κατά του πολιτισμένου κόσμου» ξεχνώντας φαίνεται και αυτός με τη σειρά του ότι αυτός ο αποκαλούμενος επί εποχής αμερικανοσοβιετικού ψυχρού πολέμου «δυτικός ελεύθερος κόσμος» που τώρα μετονομάζεται σε «πολιτισμένο κόσμο» είναι αυτός ακριβώς ο σπορέας της πιο φρικτής διεθνούς και εσωτερικής συστημικής και συστηματικής πολεμικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και ψυχο-ιδεολογικής βαρβαρότητας και δυστυχίας.

Αμφισβήτηση της επίσημης ερμηνείας.

Θεωρητικά δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση για το ποιοι κρύβονται πίσω από τις επιθέσεις της 13/11 καθώς:

1-Θα μπορούσε να είναι μέλη των «εν υπνώσει» τζιχάντ κυττάρων που αφυπνίστηκαν κατόπιν κεντρικών εντολών.

2-Θα μπορούσε να ήταν σχεδιασμένη λειτουργία περιφερειακής ισλαμικής ομάδας του ISIL.

3-Θα μπορούσε να ήταν προχωρημένο έργο ειδικών μυστικών υπηρεσιών και το ISIL να είναι απλώς ένα «σήμα» απόκρυψης.

Πάντως η τρομοκρατική επιχείρηση της 13/11 στο Παρίσι ήταν μεγάλης κλίμακας. Διεξήχθη με τρόπο άρτια οργανωμένο. Οι εκτελεστές ήταν μαζικοί δολοφόνοι επαρκώς εκπαιδευμένοι που έδρασαν με μεγάλη ακρίβεια. Αρκετές φωνές ειδικών αναλυτών έχουν τοποθετηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο υπέρ της εκδοχής ότι οι  αληθινοί δρώντες φορείς των γεγονότων συγκαλύπτονται με μια ψεύτικη ταμπέλα. Και η αλήθεια, η πραγματική ατζέντα που εξυπηρετούν τα αιματηρά αυτά συμβάντα ουδόλως πρόκειται να αποκαλυφθεί από τη γαλλική κυβέρνηση Ολλάντ και τις μυστικές υπηρεσίες της που εξαρτώνται σε βάθος από τις ΗΠΑ.

Διότι πέραν του Daesh αρκετοί άλλοι θα μπορούσαν να ωφεληθούν από την «γαλλική 11^η Σεπτεμβρίου» εξαπολύοντας μια σύγχρονη τρομοκρατική «Επιχείρηση Gladio» χρησιμοποιώντας το «σήμα ISIL»:

1-Αμερικανοί neocons που επιζητούν μια πλήρη Νατοϊκή και γαλλική εμπλοκή στη Συρία. Αλλά και γενικότερα οι ΗΠΑ, οι ευρωατλαντιστές και η ευρωγραφειοκρατία. Διότι το ενδεχόμενο επαναπροσέγγισης κρατών της Ε.Ε. με τη Ρωσία θα ήταν εφιαλτικό. Το ίδιο και η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών και νεοεθνικιστικών τάσεων και κινήσεων οι οποίες θέτουν στην πρώτη γραμμή της ημερήσιας διάταξης τα ζητήματα της παγκοσμιοποίησης, της παράνομης μετανάστευσης και της εθνικής κυριαρχίας Με δεδομένου επίσης ότι όλα αυτά υποσκάπτουν την επιβολή της νέας «Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων-TTIP» (πηγή: orientalreview.org).

2-Τμήμα των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας ως απάντηση στην αντι-αιγυπτική και αντι-σαουδική ενέργεια του Κατάρ στο Σινά (πηγή: Anatoly Nesmyan, el-murid.livejournal.com).

3-Τμήμα του γαλλικού «βαθέως κράτους». 48 ώρες πριν και κατά την  διεξαγωγή της τρομοκρατικής επιχείρησης στο Παρίσι  λειτούργησε μια σύνθετη μαζική επίθεση (όχι DDOS) στον κυβερνοχώρο στα γαλλικά συστήματα, μια δυνατότητα που δεν διαθέτει το ISIL ενώ αντίθετα προϋπόθετε τον αναγκαίο συμμετοχικό συντονισμό από θύλακα του «βαθέως κράτους). Ο απώτερος κύριος σκοπός της τρομοκρατικής ενέργειας είναι να διακοπεί η άνοδος  της Μαρίν Λεπέν προς την προεδρία της Γαλλίας και γενικότερα των αντιευρωενωσιακών- αντιμεταναστευτικών  δυνάμεων δια μέσου της κήρυξης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, του κλεισίματος των συνόρων, της παραπέρα κατασταλτικής περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών, της εκτονωτικής ανατροπής της προηγούμενης πολιτικοϊδεολογικής ατζέντας από τα ΜΜΕ. Όθεν το κατεστημένο της Ε.Ε. και η κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω στην Ευρώπη να συνεχίσουν να είναι ασφαλή (πηγή: Paul Craig Roberts, paulcraigroberts.org).

Ισλαμικό Κράτος.

Το κεντρικό ISIL στο Ιράκ είναι ένα προωθημένο προϊόν της πολεμικο-πολιτικής  παραγωγικής σχέσης και ενοποίησης μεταξύ της παλαιάς αλ Κάιντα και δυνάμεων του παράνομου Μπάαθ (όπως αξιωματικών της Ρεμπουμπλικανικής Φρουράς του Σαντάμ Χουσεΐν). Λόγω της  εκδίωξης και περιθωριοποίησης της μπααθικής ελίτ και της ολοσχερούς καταστροφής της κοινωνίας των σουνιτών από το καθεστώς της αμερικανο-νατοϊκής ιρακινής κατοχής έχουμε μια μαζική προσχώρηση οδηγώντας στην ανάπτυξη του ISIL το οποίο λειτούργει πλέον ως μαγνήτης, προσελκύοντας τζιχαντιστές σε διεθνές επίπεδο. Ο συριακός εμφύλιος προσέφερε ένα νέο πρόσφορο έδαφος για επέκταση  μέσα στις συριακές σουνιτικές περιοχές.

Στο κεντρικό ISIL η ισορροπία μεταξύ της οργανωτικής συνοχής και της ολότητας του δικτύου έχει ορισμένα γνωρίσματα. Αν και υφίσταται μια ορισμένη δομή και ιεραρχία στην πραγματικότητα υπάρχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις στο βαθμό συστοίχισης και υποταγής των διάφορων προσώπων, τομέων και κλάδων  στις κατευθύνσεις, οδηγίες και εντολές των ηγετών του ανώτατου συμβούλιου (Σούρα). Συχνά στα πλαίσια του κοινού συντονισμού οι διοικητές έχουν τις δικές του γραμμές τροφοδότησης και ενεργούν σχετικά αυτόβουλα μέσα στις περιοχές που επιχειρούν. Ακόμα περισσότερο η Σούρα του κεντρικού ISIL δεν έχει καμιά δυνατότητα ουσιαστικού συγκεντρωτικού ιεραρχικού ελέγχου πάνω στις διάφορες περιφερειακές ομάδες που ορκίζονται αφοσίωση στον Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι και συσπειρώνονται στο δίκτυο. Αυτή η σχετική αυτονομία που χαρακτηρίζει τις συσπειρώσεις του δικτύου ISIL επιτρέπει την «παράλληλη» λειτουργία τόσο των κεντρικών όσο και των επιμέρους διαπλεκόμενων σκοτεινών διασυνδέσεων με δυτικές αμερικανοσιωνιστικές, ευρωατλαντικές, νατοϊκές και περιφερειακές κρατικές δυνάμεις (Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία κλπ). Έτσι πολλές επιθέσεις και άλλες ενέργειες που διεξάγονται στο όνομα του Daesh ενδέχεται να είναι αυτοτελείς και η Σούρα να μην ξέρει επακριβώς τι πράττει το κάθε «βιλαέτι».

Εν προκειμένω λοιπόν μπορεί μέλη του ISIL να εμφανίζονται στην εκτέλεση των τρομοκρατικών επιχειρήσεων και να αναλαμβάνεται ευθύνη μέσω γραπτού, ηχητικού, βιντεοσκοπικού υλικού όμως αυτό δεν είναι απόλυτο τεκμήριο. Απεναντίας τεκμήριο συνιστούν οι δηλώσεις (κυρίως με αρχεία ήχου) του Αμπού Μοχάμεντ αλ-Αντνάνι που είναι ο επίσημος εκπρόσωπος τύπου του ISIL.

Ας δούμε κάποιες συγκρίσεις μεταξύ της παλαιάς Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους. Διότι παρά το κοινό έδαφος υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των δυο φονταμενταλιστικών οργανισμών.

-Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν έχοντας την ηγεσία στην αλ Κάιντα, πρόβαλε ορισμένες σταθερές:

1-Δεν επέβαλε καμία ιδέα και γραμμή περί απόλυτης, αυστηρής δογματικής θρησκευτικής καθαρότητας εντός του Ισλάμ.

2-Μετά το 1996  προσανατολίστηκε προς την  μαχητική ισλαμική ενότητα κατά των ΗΠΑ, του Ισραήλ και των διεφθαρμένων συμμάχων των στον μουσουλμανικό κόσμο.

3-Θεωρούσε ότι η αντίθεση με τους σιίτες δεν έπρεπε να λάβει εμπόλεμη εξοντωτική μορφή.  

4-Δεν κινήθηκε αυτοκρατορικά και δεν έθεσε θέμα ισλαμικού χαλιφάτου.

5-Συνείσφερε με προσωπική χρηματοδότηση στην οργάνωση.  

6-Απέναντι σε όσους του ασκούσαν κριτική ή τον απόρριπταν δεν απάντησε αυταρχικά και βίαια αλλά με ανοχή.

-Το Daesh υπό την ηγεσία του Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι εκδηλώνει άλλα εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά:

1-Επέβαλε τη μαζική γραμμή της απόλυτης μονομερούς δογματικής καθαρότητας και την σεχταριστική θρησκευτική εθνοκάθαρση μέσα στις ελεγχόμενες περιοχές του ISIL.

2-Η σύγκρουση του με τις ΗΠΑ είναι προσωρινή, έκτακτη και δευτερεύουσας σημασίας ενώ απουσιάζει κάθε ενδιαφέρον για αναμέτρηση με το Ισραήλ.

3-Κήρυξε κατά προτεραιότητα έναν κλιμακούμενο αιματηρό πόλεμο εκμηδένισης απέναντι στους σιίτες.

4-Επέλεξε μια πολιτική ισλαμικού ολοκληρωτισμού και αυτοκρατορικής επέκτασης με την κήρυξη ισλαμικού χαλιφάτου. Αυτό και ως εργαλείο ψυχολογικής επίδρασης και προσέλκυσης της απογοητευμένης μουσουλμανικής νεολαίας όχι μόνον στον ευρύτερο μεσανατολικό κόσμο αλλά και στην ίδιες τις χώρες της Δύσης.

5-Εκτός των μεγάλων εσόδων από τις ελεγχόμενες πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, τη λαθρεμπορία ναρκωτικών και των αρχαίων αντικειμένων έχει επίσης ισχυρές ιδιωτικές εξωτερικές πηγές χρηματοδότησης (πολυεθνικές εταιρίες, Κατάρ, Τουρκία, Σαουδική Αραβία κ.α.)

6-Πρόκρινε την κυριάρχηση του ISIL δια μέσου της ηθικής ανεπάρκειας, της βαρβαρότητας, των μαζικών επιδεικτικών δολοφονιών,  ως απόδειξη ισχύος.

Ομάδες του ISIL δολοφονούν και απολαμβάνουν τον θάνατο αμάχων. Η δολοφονία αθώων είναι η ουσία της τρομοκρατίας ως τρόπος επίτευξης πολιτικών σκοπών. Αυτό αντιστοιχεί και στη συμπεριφορά του Ισλαμικού Κράτους που φτιασιδώνεται θρησκευτικο-ιδεολογικά με την επανερμηνεία και παραχάραξη της παραδοσιακής ισλαμικής θεολογίας για την οποία ούτε ο  φόνος αμάχων ούτε η βίαιη εκπόρνευση γυναικών  είναι αποδεκτά. Γενικότερα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής ενημέρωσης, το ISIL παρουσιάζεται, σε αντιδιαστολή με τα υπόλοιπα ρεύματα του ισλαμικού φονταμενταλισμού, να προκρίνει τις πιο αποτρόπαιες μορφές μιας μεταμοντέρνας «κοινωνίας του (τρομο) θεάματος» με την σκληρή αιματηρή χολιγουντιανή σκηνική θεατρικότητα των εκτελέσεων αιχμαλώτων και ομήρων, τους απάνθρωπους διαμελισμούς των εχθρών, τους βιασμούς και την εκπόρνευση των συλληφθέντων  γυναικών, τον εξοντωτισμό κατά τοπικών πληθυσμών (Χριστιανών, Ασσυρίων, Γεζίντι, Κούρδων, Σιιτών κ.α.), τις εκατόμβες νεκρών αμάχων αλλά και την επιδεικτική καταστροφή και λαθρεμπορία  αρχαϊκών μνημείων  (συμπληρώνοντας και ολοκληρώνοντας την εξάλειψη  των πολιτισμικών θησαυρών της αρχαίας Μεσοποταμίας από τους κατακτητικούς πολέμους, τους βομβαρδισμούς και το πλιάτσικο της Νέας Τάξης τα προηγούμενα χρόνια). Έτσι ιεραρχικά εδώ, σε μια ανομολόγητη ανατρεπτική αντιστροφή, η θρησκεία του σαλαφισμού / ουαχαμπιτισμού φέρεται αποϊδεολογικοποιημένη, αποηθικοποιημένη και εργαλειοποιημένη  να υποτάσσεται και να υποβαστάζει την επικυρίαρχη πολεμική πολιτική (τζιχάντ) και η πολεμική πολιτική  με τη σειρά της να υπερκαθορίζεται και να διέπεται ολοκληρωτικά από τα reality show  των μεταμοντέρνων serial killers, δηλαδή το τρομο-θέαμα και τις επιδεικτικές  τερατώδεις δολοφονικές αναπαραστάσεις του μέσα στην σφαίρα της εικονικής πραγματικότητας.

Κεντρικά μέτωπα.

Η τωρινή κατάσταση επιτάσσει τον κατά προτεραιότητα προσανατολισμό σε τρία αλληλεξαρτώμενα μέτωπα αγώνα:

1-Ενάντια στην γεωστρατηγική της ψευδο-αντιμαχίας και της σποράς του χάους από την Νέα Τάξη.

Στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αυτή η στρατηγική εκπορεύεται από την χρηματοδεσποτεία και στηρίζεται στις παγκόσμιες εγκληματικές πολεμικές εκστρατείες της άμεσης εισβολής - κατάκτησης και της διευρυμένης καταστροφής εκ μέρους των ΗΠΑ, της Ε.Ε. (Γαλλίας, Μ. Βρετανίας  κ.α.), του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ. Διαπλέκεται με την ισλαμική περιφερειακή δράση τοπικών υποτελών κρατών-πληρεξουσίων όπως: Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Πακιστάν κλπ. Ταυτόχρονα επιδιώκει να διαβρώσει, να εξοπλίσει και να υπάγει υποστηρικτικά στους σχεδιασμούς της πλήθος αντιπολιτευόμενων ομάδων του σαλαφιστικού / ουαχαμπιτικού τζιχαντισμού.

Εδώ η χρηματοδεσποτεία ασκεί την πλανητική πολιτική της εναντιοτροπίας ή της ψευδο-αντιμαχίας:  Από τη μια μεριά στα πλαίσια του «πόλεμου μεσολάβησης» (proxy war) τις εξαπολύει για την περιφερειακή αποσταθεροποίηση, την εθνοκρατική κατάρρευση και την εμφύλια  σεκταριστική θρησκευτική αλληλοεξόντωση σε επιλεγμένες περιοχές. Από την άλλη τις παρανομοποιεί, τις τερατοποιεί και τις δαιμονοποιεί στη βάση του αποκαλούμενου «παγκοσμίου πολέμου κατά της τρομοκρατίας»  (GWOT). Είναι σαφές ότι η εναντιότροπη γεωπολιτική της ψευδο-αντιμαχίας, η οποία εγκαινιάστηκε στο παγκόσμιο τερέν κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και όρθωσε ένα ανυπέρβλητο «φράγμα» απέναντι στην εισβολή του σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν το 1979, στην συνέχεια με τους διαδοχικούς πολέμους της Νέας Τάξης (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη κ.ο.κ.) και στην χαώδη αποσταθεροποιητική εξέλιξη των παγκόσμιων υποθέσεων οδήγησε στην διαμεσολάβηση, εδραίωση και ανάπτυξη ενός άλλου  πόλου του διεθνούς τζιχάντ μεγα-δικτύου των σαλαφιστών μουτζαχεντίν που ενώ αρκετά επί μέρους τμήματα του λειτουργούν σε καθεστώς εντονότατων εσωτερικών συγκρούσεων και σε διασυνδέσεις ετερόνομες, εξαρτημένες έως και πρακτόρικες σαν μισθοφορικά παραρτήματα των χρηματοδοτικών, πολιτικοστρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών της χρηματοδεσποτείας και των περιφερειακών ισλαμικών κρατών-πληρεξουσίων της (Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Πακιστάν), στο επίπεδο  της ολότητας το δίκτυο αυτό επεκτείνεται με ταχύρυθμο αυτοδυναμισμό καταθέτοντας ανταγωνιστικά, θρησκευτικά και πολεμικο-πολιτικά,  στην ημερήσια διάταξη την αιματηρή ονειροφαντασία μιας παγκοσμιοποίησης ισλαμικής.

Η κύρια αντίθεση  των δυνάμεων της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης  δεν πρέπει να εκτραπεί, να μεταλλαχτεί και να ορίσει τους φονταμενταλιστές φορείς του λεγόμενου «παγκόσμιου ισλαμικού χαλιφάτου» ως το νέο  επίκεντρο της, αλλά αυτή την ίδια την χρηματοδεσποτεία, την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τις δυνάμεις της Νέας Τάξης (ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Ισραήλ).

2- Ενάντια στον φιλελευθερισμό και την πολυπολιτισμική κοινωνία

Η ηγεμονία του φιλελευθερισμού (με τα ιδεολογικά του παραρτήματα: αντιφασισμός-αντιρατσισμός-αντιεθνικισμός) επιζητεί να επιβάλει τον μαζικό μεταναστευτικό εποικισμό στην Ευρώπη αποσταθεροποιώντας συστηματικά και ριζικά την εθνική, κοινωνική  και πολιτισμική  υπόσταση των χωρών της. Η αντιμεταναστευτική - αντιισλαμική περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα μετά το μεγάλο έγκλημα στο Παρίσι, πέρα από βραχύβιες περιφράξεις και αναδιπλώσεις, δεν θα μεταβάλει ουσιαστικά αυτή την μακροπρόθεσμη ευρολιγαρχική οικονομικο-πολιτική προγραμματική επιλογή.

Όμως τα αλλεπάλληλα σαρωτικά κύματα της μετανάστευσης των ξεριζωμένων μουσουλμανικών πληθυσμών μεταφέρουν και συναθροίζουν, πλάι στους ενδογενείς, όλους τους εξωγενείς  όρους της γιγάντιας επέκτασης και της κλιμάκωσης των πολιτισμικών, θρησκευτικών  και εθνοτικών διαχωρισμών και αναμετρήσεων ενώ ταυτόχρονα κυοφορούν την σπορά νέων μεγάλων τρομοκρατικών επελάσεων αλλά και εμφύλιων πολέμων.

Έτσι μέχρι την άνοδο της εθνικής - λαϊκής αφύπνισης και την ανατροπή των εγκληματικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ, την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, την κατακρήμνιση της ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού και όλου του συστήματος της χρηματοδεσποτικής υποδούλωσης, ενόσω ακόμα εδώ θα παραμένουν ζώσες και λειτουργικές όλες οι συνθήκες που συνέδραμαν στη σφαγή του Παρισιού, οι κίνδυνοι επανάληψης τους θα πολλαπλασιάζονται. Διότι ο φιλελευθερισμός και η επιθετική του εκδίπλωση με τη μορφή της πολυπολιτισμικής κοινωνίας διαρκώς θα σπρώχνει προς την «μαύρη τρύπα» της «μεσο-ανατολικοποίησης» ολάκαιρη την Ευρώπη, με την Ελλάδα ως χώρα-αποθήκη ψυχών στην πρώτη γραμμή αυτής της εξέλιξης και καταβύθισης.  

3-Κριτική υποστήριξή στη ρωσική γεωπολιτική εθνικής κυριαρχίας και πολυπολισμού.

Είναι αναγκαία η κριτική υποστήριξη των προσπαθειών της Ρωσίας να αμυνθεί απέναντι στον αμερικανικό μονοπολισμό για εθνική κυριαρχία και πολυπολική αναμόρφωση του κόσμου.

Η επιλογή του Πούτιν να συνδράμει στρατιωτικά τη Συρία οφείλεται στα εξής δεδομένα:

-Η πολεμική αντιπαράθεση στην Συρία, όπως εξάλλου και στην Ουκρανία, είναι ορόσημα της παγκόσμιας γεωστρατηγικής αναμέτρησης μεταξύ του επιθετικού προγράμματος της υπερ-ατλάντειας αυτοκρατορίας (των ΗΠΑ και των συμμάχων των) και του αμυντικού ευρασιανικού προγράμματος (της Ρωσίας και των συμμάχων της). Η έκβαση αυτής της αναμέτρησης ενώ έχει ως αιχμή της την εναλλακτική μονοπολική ή πολυπολική παγκόσμια τάξη, περιλαμβάνει ευρύτερους και βαθύτερους πλανητικούς μετασχηματισμούς είτε σε συστημική είτε σε αντισυστημική κατεύθυνση.   

-Σε αυτήν την αναμέτρηση η Ανατολική Ουκρανία ορίζεται ως η πρώτη κρίσιμη εξωτερική αμυντική γραμμή και η Συρία συνιστά την δεύτερη ζωτική εξωτερική αμυντική γραμμή για την ευρασιανική Ρωσία. Η ρωσική ανάμειξη στη Συρία δε και σε αντιδιαστολή με την παράνομη επέμβαση του υπερατλαντικού μπλόκ ΗΠΑ, Γαλλίας και συμμάχων, έχει την  νομιμότητα της πρόσκλησης από την συριακή κυβέρνηση.  

-Ο φονταμενταλισμός-τζιχαντισμός του σαλαφισμού / ουαχαμπιτισμού συνιστά μια σοβαρότατη αποσταθεροποιητική απειλή,  συμπληρωματική του υπερ-ατλαντισμού. Για την Ρωσία στο τερέν της Συρίας ο στόχος δεν είναι μόνο το ISIL αλλά και οι υπόλοιπες ένοπλες σαλαφιστικές ομάδες στις οποίες κυριαρχεί η συμμαχία (Τζάις αλ Φάταχ) ανάμεσα στο Μέτωπο Αλ Νούσρα (που είναι η σημερινή αλ-Κάιντα Συρίας με επικεφαλής τον Άμπου Μοχάμεντ Αλ Τζουλάνι) και  την Αχραρ αλ Σαμ (με επικεφαλή τον Αμπού Γιαχία αλ-Χαμάουι). Όμως το ISIL εκτός του Ιράκ-Συρίας και την Μέση Ανατολή αποκτά ενεργή παρουσία στο Καύκασο και στη Κεντρική Ασία (Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν και πλησίον των ρωσικών συνόρων). Στο Αφγανιστάν το ISIL έχει καταγγελθεί επανειλημμένα από τους Ταλιμπάν για την βαρβαρότητα και τον καταστροφικό του ρόλο και έχουν έλθει σε  ένοπλες συγκρούσεις μαζί του.

Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας μέσα στην ελίτ και στο σύστημα του ρωσικού κρατικού καπιταλισμού λειτουργούν σε κεντρικό επίπεδο τέσσερα διαφορετικά οικονομικά και ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα, τέσσερις διαφορετικές κοσμοεικόνες και προοπτικές του παρόντος και του μέλλοντος.

1-Το πρώτο ρεύμα το αποτελούν οι «Φιλελεύθεροι». Ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικοποιημένου ρωσικού πλούτου και διασυνδέονται με την Δύση. Λειτουργούν ως «πέμπτη φάλαγγα» συμμετέχοντας και προωθώντας το δυτικό έργο της παγκοσμιοποίησης και της ανισόμετρης, υποτελούς υπαγωγής της Ρωσίας στην υπερ-ατλάντεια αυτοκρατορία.

2-Το δεύτερο ρεύμα το αποτελούν οι «Θιασώτες της Σύγκλισης». Κοινό τους χαρακτηριστικό με τους φιλελεύθερους είναι η πολιτική της ένταξης στην Δύση.  Η διαφορά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι οι «Θιασώτες της Σύγκλισης» επιζητούν η ένταξη αυτή να γίνει με τρόπο ισοτιμίας και ισομέρειας.

3-Το τρίτο ρεύμα το αποτελούν οι «Ευρασιανιστές Πατριώτες». Το πρόγραμμα της Ευρασίας μεταξύ των άλλων ιδεολογικοπολιτικών αξιών έχει ως βασικό σκοπό την αντιολιγαρχική διαμόρφωση της Ρωσίας και της «Ευρασιατικής Ένωσης»  ως εναλλακτικής συσπείρωσης κρατών με βάση τις αρχές της πολυπολικής αναδιάταξης του κόσμου, της εθνικής κυριαρχίας και της αυτοδύναμης παραγωγικής οικονομικής ανάπτυξης. Σε σύγκρουση με την μονοπολική νέα τάξη και την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

4-Το τέταρτο ρεύμα το αποτελούν οι «Ορθόδοξοι Μοναρχικοί». Επιθυμούν την ανασύσταση του αυτοκρατορικού μεγαλείου και του ακμαίου κράτους της «Μεγάλης Ρωσίας» των προηγούμενων εποχών.

Σήμερα στην κατάσταση άμυνας που έχει οδηγηθεί, από την γεωστρατηγική επιθετικότητα της υπερ-ατλάντειας αυτοκρατορίας, η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή παρά μόνο την γενική κλιμάκωση της παγκόσμιας και εσωτερικής αντιπαράθεσης. Και μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα η ρωσική κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει το στοίχημα του μεγάλου εσωτερικού μετασχηματισμού σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Στη Ρωσία το άρχων στρώμα της διεθνοποιημένης και κοσμοπολίτικης  ολιγαρχίας διατηρώντας τον έλεγχο του κεφαλαίου που ιδιοποιήθηκε λεηλατώντας τον δημόσιο πλούτο μετά την πτώση του κρατικού σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ καθώς και των χρηματοοικονομικών θεσμών, όχι μόνον επιδιώκει να διατηρήσει άμεσα ή έμμεσα την εποπτεία του πολιτικού συστήματος αλλά είναι και το κύριο εμπόδιο για οποιαδήποτε αυτοδύναμη παραγωγική ανάπτυξη στη χώρα.

Η προοπτική λοιπόν της σημερινής Ρωσίας φαίνεται να εξαρτάται από την πολιτική του Πούτιν με τρόπο καθοριστικό και δραματικό. Ο οποίος όχι απλώς ισορροπεί με φωτεινές και σκοτεινές παλινδρομήσεις ανάμεσα στους «Θιασώτες της Σύγκλισης» και στους «Ευρασιανιστές Πατριώτες» αλλά επιδιώκει να τους υπερβεί και να συγκροτήσει ένα δικό του νέο σύστημα-κέντρο εξουσίας και ηγεμονικής διεύθυνσης της πορείας της χώρας. Η εξέλιξη και έκβαση αυτής της προσπάθειας θα επιφέρει τη σωτηρία της Ρωσίας σε περίπτωση επιτυχίας ή αλλιώς την καταβύθιση της σε ένα εξοντωτικό εμφύλιο πόλεμο σε περίπτωση αποτυχίας.

(Γιώργος Καπαρός  - 19.11.2015)

                                                                                      Λήψη pdf