Η επίθεση του ΝΑΤΟ στη Συρία ως νέο σκαλοπάτι στη κλίμακα του πολύμορφου πολέμου των ηπείρων

1- Ο συνδυασμένος μαζικός βομβαρδισμός από ΗΠΑ - Μ. Βρετανία – Γαλλία  της Συριακής επικράτειας δεν ήταν «συμβολικού και επικοινωνιακού  χαρακτήρα» όπως αξιολογήθηκε εσφαλμένα από κάποιους αναλυτές. Μεταξύ των άλλων στόχευε στη διάλυση των αεροδρομίων και στη παράλυση της αεροπορίας της Συρίας. Αν και  η επίθεση αυτή τελικά απέτυχε, δεν παύει να αποτελεί (ως συνέχεια των επεμβάσεων της Νέας Τάξης που ξεκίνησαν με  τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1990, με τη διάλυση και τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και απλώθηκαν στην Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν ) ένα νέο σκαλοπάτι στην κλίμακα της πολύτροπης στρατιωτικής επιθετικότητας της υπερ- ατλάντειας αυτοκρατορίας κατά της Ρωσίας καθώς και του Ιράν. Η Συρία είναι στη συγκυρία το επίκεντρο του πολέμου των ηπείρων (Δύσης -Ανατολής) και του κινδύνου της πυρηνικής κλιμάκωσης στον εσχατολογικό Αρμαγεδώνα.

2-Στο κόσμο της μονοπολικής Νέας Διεθνούς Τάξης επικρατεί η τριαδική αρχή Συμφέροντα-Ισχύς-Βία (όχι η Ηθική και το Δίκαιο).

3-Η διεθνής ολιγαρχία, οι παγκοσμιοποιητές και το ΝΑΤΟ χειρίζονται το διεθνές δίκαιο (το οποίο καταρχάς είναι δικό τους προϊόν)  είτε προπαγανδιστικά (όποτε τους εξυπηρετεί)  είτε κυρίως ως ένα άχρηστο κουρελόχαρτο.

4-Το λεγόμενο «διεθνές σύστημα ασφαλείας» (ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας του), που δημιουργήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,    είναι σχεδόν νεκρό.

5-Τα  συμφέροντα των χρηματοδεσποτών παγκοσμιοποιητών και των πολυεθνικών εταιριών,  εδώ και 30 χρόνια επιβάλλουν μια γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ ατλαντιστών (υποστηρικτών του μονοπολικού κόσμου) και ευρασιανιστών (υποστηρικτών ενός πολυπολικού κόσμου). Προωθούνται από τον «βάλτο», το εντεταλμένο λειτουργικό δίκτυο των φανατικών νεοσυντηρητικών (με τους οποίους τώρα συμμαχεί ο Τραμπ) και των φιλελεύθερων παρεμβατιστών, ενώ νομιμοποιούνται από τον λόγο και ρόλο είτε της εκφυλισμένης ατλαντιστικής «αριστεράς» είτε των ισαποστάκηδων ταξικιστών του ψευδοδιεθνιστικού πασιφισμού.

6-Η Δύση έχει καθορίσει τη Ρωσία ως τον κύριο αντίπαλο της τόσο ιστορικά (εισβολές Ναπολέοντα 1812,  Αντάντ 1918, Χίτλερ 1941) όσο και στη σημερινή περίοδο, καθώς (η Ρωσία) είναι το γεωοικονομικό (τεράστιοι φυσικοί πόροι) και το γεωπολιτικό επίκεντρο και η οποία είναι φορέας μιας εναλλακτικής πολυπολικής αναδιάταξης των διεθνών σχέσεων, ενώ αντιθέτως θα όφειλε να αποικιοποιηθεί.

7-Η Τουρκία του Ερντογάν / AKP, επιδιώκοντας την ανατροπή του Μπασάρ αλ Άσαντ και την αλλαγή καθεστώτος, υποστήριξε τους αμερικανο-νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Συρία. Αυτό συνάδει με τα βασικά στοιχεία στη στρατηγική του Ερντογάν  που είναι: η εδραίωση της ηγεμονίας του, η προώθηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας,  η αντιμετώπιση του κουρδικού, οι ελιγμοί και οι επιλεκτικές διασυνδέσεις τόσο με τον «δυτικό άξονα» (τον οποίο υιοθετούν η αξιωματική αντιπολίτευση Κιλιτσντάρογλου / CHP όπως και ο Γκιουλέν  / κίνημα Hizmet) όσο και με τον «ευρασιατικό άξονα» (τον οποίο υιοθετούν ο Ντογκού Περιντσέκ / Vatan Partisi και ένα μικρότερο τμήμα του στρατού), προσβλέποντας βέβαια στον σχετικά αυτοτελή αυτοκρατορικό νεο-οσμανικό «τουρκικό άξονα».

8-Η  Ρωσία ενώ είναι ο πυρήνας της παγκόσμιας αντίστασης, εξωγενώς βιώνει τη μοναξιά της απουσίας σοβαρών συμμάχων - υποστηρικτών της διεθνούς πολυπολικής της προσπάθειας. Η «κομμουνιστική» εξουσία της Κίνας είναι απόλυτα οπορτουνιστική. Με εξαίρεση το Ιράν (και την ιδιόμορφη περίπτωση της Βόρειας Κορέας) δεν διαθέτει την αλληλεγγύη και κάποιων άλλων δυναμικών κρατών. Ενώ βέβαια από την άλλη αρκετές χώρες –υποτελείς,  απαιτούν από εκείνη (τη Ρωσία) να προστρέξει και να τους υποστηρίξει στα εξωτερικά ή εσωτερικά προβλήματα τους χωρίς ουδεμία ανταπόδοση (και αυτό δεν αφορά μόνο το ελληνικό προτεκτοράτο).

9- Πάνω από όλα όμως, για λόγους ενδογενείς, το σημερινό ολιγαρχικό οικονομικο-πολιτικό σύστημα και η κεντρική εξουσία της Ρωσίας έχουν «μπλοκαριστεί» και παρά το πλανητικό πολεμικο-πυρηνικό δυναμικό της   δεν μπορεί να ανταποκριθεί με τη δέουσα κραταιότητα στους όρους και τις αναγκαιότητες του πολύμορφου και κλιμακούμενου πολέμου των ηπείρων.

10-Στη Συρία, την ευρύτερη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και αλλού, η επέκταση των τοπικών και περιφερειακών πολέμων είναι σίγουρα αναπόφευκτη. Η διαπιστωμένη και προσχηματική κατευναστική παθητικότητα της ρωσικής κυβέρνησης απέναντι στην βιαιότητα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ συμβάλει στην κλιμάκωση  και συσσώρευση της δυτικής επιθετικότητας. Έτσι όμως αυξάνεται αντικειμενικά ο κίνδυνος του πυρηνικού πολέμου και της καταστροφής της ανθρωπότητας.

11-Στη Ρωσία η συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία υποστηρίζει την κίνηση προς την εθνική απελευθέρωση από την ξένη επιρροή. Το στοίχημα για τον Πούτιν είναι εάν στην νέα εξαετία του, θα συμβάλει στη κατεδάφιση της φιλελεύθερης ρωσικής ελίτ - που ως πέμπτη φάλαγγα της Δύσης ελέγχει τα βασικά πόστα των ρωσικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών  – ή όχι. Από αυτό θα κριθεί τόσο η ιστορική αποστολή της Ρωσίας όσο και η τύχη της ανθρωπότητας.

(Γιώργος Καπαρός 15.04.2018)

_