Τα γεγονότα που ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου στο
Παρίσι πήραν πολύ μεγαλύτερη διάσταση από ό,τι θα περίμενε κανείς,
σηματοδοτώντας μια γνήσια λαϊκή εξέγερση ενάντια στην εξαθλίωση στην οποία
καταδικάζει την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών η Νεοφιλελεύθερη
Παγκοσμιοποίηση. Τα «κίτρινα γιλέκα», δηλαδή ο Γαλλικός λαός, εξεγέρθηκαν
ενάντια στο δυσβάσταχτο κόστος διαβίωσης που προκαλεί η πολιτική του «εκλεκτού»
της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), του άθλιου Μακρόν, ο οποίος είναι
το βασικό της εργαλείο στην ΕΕ για την πλήρη κατάργηση των κρατών-εθνών εντός
της. Και φυσικά η αύξηση στις τιμές των καυσίμων αποτέλεσε απλώς την αφορμή για
τον Γαλλικό λαό, ενώ η αγανάκτηση σιγόβραζε, όπως το ίδιο συμβαίνει σε κάθε
ευρωπαϊκή χώρα, αφού τα λαϊκά στρώματα τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Βρετανία,
την Ιταλία και αλλού βρίσκονται σε κατάσταση σιωπηλής εξέγερσης, που με το
παραμικρό φυτίλι ξεσπάει. Έτσι:
1.
Παρά το γεγονός ότι η «Αριστερά»
έκανε το παν για ν’ αποσιωπήσει ή ακόμη και να δυσφημίσει τα γεγονότα αυτά, οι
Γάλλοι «ξεβράκωτοι» βγήκαν αποφασισμένοι να σπάσουν το κεφάλι του Μακρόν που με
διαταγή των αφεντικών του στην Υ/Ε, ήθελε να συντρίψει την εξέγερση με τη βία. Το
αποτέλεσμα ήταν το Παρίσι να ζήσει στιγμές Μάη του ’68, με εκατοντάδες
συλληφθέντες και τραυματίες, και ακόμα και αν καταπνίξουν τώρα τα λαϊκά
στρώματα με όλη την κρατική βία εναντίον τους, το φυτίλι μπήκε. Τώρα βγήκε, εκ
των υστέρων βέβαια και λαχανιασμένος ο Μελανσόν να εκμεταλλευτεί την εξέγερση
και να προσπαθήσει να την κομματικοποιήσει καλώντας σε νέες γενικές εκλογές,
όπου βέβαια θα επαναλαμβάνονταν η κωμωδία των Προεδρικών εκλογών, όπου αφού
διέσπασε το λαϊκό μέτωπο «από τα κάτω» έδωσε την ευκαιρία στον εκλεκτό της Υ/Ε
να εκλέγει! (βλ. σχετικό άρθρο του
Τ. Φωτόπουλου).
2.
Χαρακτηριστικό των εξεγερθέντων ήταν
η αποκέντρωσή τους, πράγμα που έκανε ακόμα πιο δύσκολη τη συντριβή τους, αλλά
και που έκανε φανερό ότι δεν ήταν κάποιος κεντρικός οργανισμός (κόμματα,
συνδικάτα) από πίσω τους. Ήταν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση.
3.
Την ίδια ώρα η επίσημη «Αριστερά» σε
όλη την Ευρώπη και Αμερική «κάνει το κορόιδο» και ασχολείται με παρωνυχίδες στη
διεθνή σκηνή (παρά βέβαια την τεράστια σημασία τους στην Ελλάδα) όπως οι…
ελληνικοί πλειστηριασμοί: Λαπαβίτσες, Τσόμσκιδες κ.λπ. ξεκίνησαν εκστρατεία για
τους πλειστηριασμούς, αλλά δεν διανοήθηκαν να πουν φυσικά κουβέντα για την
ουσιαστική λαϊκή εξέγερση στη Γαλλία και το πραγματικό νόημά της… Και
βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο «πολύς αριστερός» Μελανσόν ήταν αυτός που
ουσιαστικά είπε ψηφίζουμε τον παγκοσμιοποιητή Μακρόν, για να μη βγει στην
εξουσία η «ακροδεξιά» Λεπέν και τους χαλάσουνε το σχέδιο για την υπερεθνική ΕΕ…
ακολουθούμενος στα παρ’ ημίν από σύμπασα την «αριστερά», από τον Έλληνα
«Μελανσόν» Λαφαζάνη ή τη Ζωή, μέχρι την γνωστή «αντικαπιταλιστική αριστερά».
4.
Μπροστά σε όλη αυτήν την κατάσταση
στις χώρες της ΕΕ, οι επερχόμενες Ευρωεκλογές αποκτούν κρίσιμη σημασία: οι
Ευρωπαϊκοί λαοί αποδεικνύουν ότι τα σχέδια της Νέας Διεθνούς Τάξης της
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν περνάνε εύκολα. Από το Brexit μέχρι την
πλατιά λαϊκή στήριξη στην πατριωτική κυβέρνηση της Ιταλίας, και σήμερα στη
Γαλλία, δίνεται το μήνυμα ότι οι λαοί μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση. Στις
Ευρωεκλογές δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν μαζικά οι Ευρωπαίοι την αντίθεσή
τους στα κόμματα της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτό φάνηκε καθαρά και στη Γερμανία
με τη μεγάλη πτώση της Μέρκελ και τον καταποντισμό των σοσιαλδημοκρατών. Αλλά
δίνεται και η ευκαιρία να στείλουν στον κάλαθο των αχρήστων και τα κόμματα της
παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», που είναι σήμερα ο πολύτιμος συνεργάτης της Υ/Ε
στην επιβολή της παγκοσμιοποίησης, διασπώντας παντού την αναγκαία λαϊκή ενότητα
στον αγώνα για εθνική και οικονομική κυριαρχία. Αυτό το βλέπουμε καθαρά και στη
χώρα μας, όπου η αριστερά αντί να ηγηθεί αυτού του αγώνα για την αποτίναξη της
Ευρωκατοχής της Πατρίδας μας, κάνει «αντιφασιστικό αγώνα» ενάντια στους
φασίστες… μαθητές που κινητοποιήθηκαν για την απώλεια (και) της εθνικής μας
κυριαρχίας ή κάνει μνημόσυνα επί μνημοσύνων για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και
επερωτήσεις στην Κατοχική Βουλή, περιμένοντας την έλευση του Μεσσία, ε… της
«σοσιαλιστικής επανάστασης»…
Συμπερασματικά, η Γαλλική εξέγερση, όπως και οι μη
βίαιες εξεγέρσεις στη Βρετανία με το Brexit και στην Ιταλία με το μαύρισμα των
παραδοσιακών κομμάτων, φανερώνουν ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι πια
διατεθειμένοι να είναι το κλοτσοσκούφι των Ευρω-ελίτ που τους κυβερνούν μέσα
από την Ευρωχούντα των Βρυξελλών και απαιτούν ριζικές αλλαγές που θα
καθιερώσουν την εθνική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία τους, σαν αναγκαία
προϋπόθεση για παραπέρα κοινωνική αλλαγή. Οι αλλαγές αυτές δεν μπορούν βέβαια
να πραγματοποιηθούν ούτε μέσα στην ΕΕ, και παρόμοιους οργανισμούς που ελέγχει η
Υπερεθνική Ελίτ (ΠΟΕ, ΔΝΤ κλπ) ούτε φυσικά μέσα στο εγκληματικό ΝΑΤΟ,
αλλά μέσα από τη συνένωση εθνικά κυρίαρχων κρατών σε ένα νέο διεθνή πόλο που θα
εξασφαλίζει την εθνική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία των λαών.
–
3/12/2018
_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου