Τουρκική απειλή και ευρωατλαντισμός
Η χώρα μας αντιμετωπίζει δυο κρίσιμα
για την επιβίωση της προβλήματα.
Πρώτον, το ελλαδικό παρασιτικό κράτος
βρίσκεται σε μια χρόνια, μόνιμη αντινομία με το ελληνικό έθνος. Ειδικότερα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αυτό το κράτος αποτυγχάνει να προστατέψει το εκτός συνόρων μεγάλο
μέρος του έθνους το οποίο υφίσταται βάρβαρη εξολόθρευση, εκδίωξη και τραγική
σμίκρυνση. Καθ' όλη δε τη διάρκεια της μεταπολίτευσης το καταδεικνύει πλέον η
ίδια η κραυγαλέα ανικανότητα του να εγγυηθεί την ασφάλεια και προστασία ακόμα
και αυτού του τμήματος του ελληνικού έθνους που διαβιώνει εντός συνόρων, ενώ
αρέσκεται να εναποθέτει τη προοπτική του σε ενέργειες υποκατάστασης και
υπεραναπλήρωσης του τύπου «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Και τούτο τη στιγμή που το
γεωπολιτικό δυναμικό και το στρατιωτικό βάρος της Τουρκίας μεγαλώνει ραγδαία
και απειλητικά όχι μόνο για την ακεραιότητα αλλά για την ίδια την ύπαρξη της
Ελλάδας και της Κύπρου.
Δεύτερον, στη νοόσφαιρα του ελληνισμού
έχει παρεισφρήσει ένα φοβικό ψυχοϊδεολογικό στοιχειό σχετικά με την τουρκική
κραταιότητα, το οποίο εξέθρεψαν διαδοχικά η μικρασιατική καταστροφή του1922 (με
την προδοσία των αγγλογάλλων της Αντάντ) και η εισβολή - κατοχή της μισής
Κύπρου το1974 (με την αμερικανονατοϊκή ενθάρρυνση). Το φοβικό αυτό σύνδρομο οι εγχώριες ελίτ
φρόντισαν να το παγιώσουν και να το μεγεθύνουν. Και τούτο δεν αφορά μόνο την
άρχουσα πτέρυγα που έχει προκρίνει την πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας.
Χαρακτηρίζει επίσης και την άλλη, την μειοψηφική εκείνη πτέρυγα η οποία
ειλικρινώς επιθυμεί η χώρα να συγκροτήσει μια ισχυρή δυνατότητα αποτροπής.
Διότι παρά τις όποιες σοβαρές
διαφορές τους, το κοινό γνώρισμα και των δύο αυτών φορέων είναι το γεγονός ότι
στο νοηματικό πεδίο τους ξορκίζουν την αξιακή επιλογή και την απόφαση του
πολέμου. Ως αναπόδραστη επίγνωση της αναγκαιότητας του αγώνα για την εθνική
επιβίωση, όθεν και προκύπτει η συλλογική βούληση για την ένοπλη αμυντική μαζική κινητοποίηση του
ελληνισμού. Το υψηλό πατριωτικό φρόνημα
και η μέγιστη παλλαϊκή πολεμική προετοιμασία είναι η εκείνη η προϋπόθεση
πάνω στην οποία θα βασιστεί η αρχή πως
«υπέρτατη τέχνη του πολέμου είναι να υποτάσεις τον εχθρό χωρίς μάχη» (Sun Tzu)
ή διαφορετικά η υποχρεωτική προσφυγή σε μια δυναμική «πολιτική με άλλα μέσα»
(Carl von Clausewitz) με σκοπό την ανάσχεση της κλιμακούμενης τουρκικής
σοβινιστικής μιλιταριστικής επιθετικότητας κατά της ελληνικής επικράτειας.
Η τουρκική γεωπολιτική επιχειρεί να
συνδυάσει τις αλληλοτροφοδοτούμενες αφηγήσεις του παντουρανισμου και του
νεο-οσμανισμού, την επίτευξη της συνένωσης του τουρκικού κόσμου στην Ευρασία
και την επανασύσταση των «συνόρων της καρδιάς» ήτοι μια σύγχρονη εκδοχή της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βασικά στοιχεία στη στρατηγική του Ερντογάν είναι η εδραίωση
της εξουσίας του, η προώθηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η αντιμετώπιση του κουρδικού, η ανάδειξη της
Τουρκίας σε ηγεμονικό πόλο στον ισλαμικό κόσμο και προπαντός στον σουνιτικό
τομέα του. Οι ελιγμοί, οι συγκρούσεις και οι επιλεκτικές διασυνδέσεις είτε με
τον «δυτικό άξονα» είτε με τον «ευρασιατικό άξονα» καθοδηγούνται από την βασική
επιδίωξη του Ερντογάν / ΑΚΡ να κατορθώσει την διαμόρφωση ενός αυτοτελούς και
ισχυρού νεο-οσμανικού αυτοκρατορικού «τουρκικού άξονα».
Η Ρωσία στοχεύει στην αποένταξη της
Τουρκίας από το δυτικό σύστημα και την επανένταξη της σε ένα ευρασιατικό
τρίγωνο Μόσχας-Τεχεράνης- Άγκυρας. Όμως εδώ υπάρχουν κάποια εμπόδια. Η Τουρκία
προσβλέπει σε αυτό το τρίγωνο μόνο στο επίπεδο της τακτικής. Το δε Ιράν είναι
αντίστοιχα επιφυλακτικό. Διότι εν μέσω των αμερικανικών οικονομικών κυρώσεων
είδε την «σύμμαχο» Ρωσία (όπως η Σαουδική Αραβία) να προστρέχει σε
αντικατάσταση του Ιράν και να αυξάνει την παραγωγή - διάθεση πετρελαίου,
οδηγώντας τον Sayyid Ali Khamenei να προειδοποιήσει ότι πλέον δεν θεωρεί «καμία
χώρα ως διαρκή φίλο και σύμμαχο». Η
Ρωσία γενικότερα προσπαθεί να δελεάσει την τουρκική ελίτ ότι μπορεί να βασιστεί
στην ισλαμική, ευρασιατική, ευρωπαϊκή τριπροσωπία της, διανοίγοντας τις ευκαιρίες
ενός αναβαθμισμένου ρόλου στη προοπτική του πολυπολικού κόσμου ενισχύοντας το
δυναμικό και τη θέση της τόσο απέναντι στην Δύση όσο και ενώπιον των άλλων
ισχυρών ισλαμικών κρατών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
αντιμάχονται την προσπάθεια της Ερντογανικής Τουρκίας να αναβαθμίσει την ανεξαρτησία
της και την περιφερειακή κυριαρχία της. Και σαφώς επιθυμούν να την κρατήσουν
εντός του ΝΑΤΟ ως πολύτιμο παράγοντα του δυτικού γεωστρατηγικού συστήματος. Για
τον λόγο αυτό τελικά θα αποδεχτούν την συνδιαλλαγή για τους ρωσικούς S-400 αλλά
και κάποια φόρμουλα μιας γενικότερης αμερικανοτουρκικής συνεννόησης,
συμπεριλαμβανομένου του κουρδικού ζητήματος.
Ως προς την χώρα μας η μακροχρόνια
σταθερή συμπεριφορά της Τουρκίας είναι ο κλιμακούμενος «πόλεμος θέσεων» σε
στεριά, θάλασσα και αέρα. Όπου συμπεριλαμβάνεται και το (επόμενο μετά αυτό των Ιμίων το 1996)
σχεδιαζόμενο νέο «θερμό επεισόδιο» κατά της Ελλάδας κατ' εφαρμογή του δόγματος
της «γαλάζιας πατρίδας» ώστε οι δυτικόδουλες και κατατρομαγμένες ημεδαπές ελίτ
να παραδοθούν. Με κλιμακούμενες ενέργειες υβριδικού πολέμου (με την έμμεση
συγκατάθεση ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ένωσης) η Τουρκία σε συνέχεια της επιθετικής
αποστολής του γεωτρύπανου Fatih στην Κυπριακή Υφαλοκρηπίδα σχεδιάζει επέμβαση
στην Ελληνική Υφαλοκρηπίδα του
συμπλέγματος του Καστελόριζου για την παγίωση των τετελεσμένων σε Αιγαίο και
Ανατολική Μεσόγειο. Ας μην υπάρχει καμιά
αμφιβολία ότι η Τουρκία με τη πρώτη ευνοϊκή γι αυτήν συγκυρία θα περάσει στον «πόλεμο κινήσεων» για να
επιτύχει (όπως Κύπρος 74) τον νέο εθνικό ακρωτηριασμό μας.
Μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη οι ΗΠΑ
θα επιδιώξουν την επιδιαιτησία αποσκοπώντας να επιβάλουν και να ελέγξουν μια
«Neutral Zone» από την Κύπρο ως τα
Δαρδανέλλια. Ταυτόχρονα οι δυτικοί μας «σύμμαχοι» θα μας ζητούν να προβούμε
στις δέουσες εθνικές παραχωρήσεις προς τη Τουρκία. Διότι η σταθερή
ευρωατλαντική στρατηγική είναι η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου και της Ανατολικής
Μεσογείου, η ελληνοτουρκική στρατιωτική συνδιαχείριση μέσω των ΜΟΕ και η
συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών ενεργειακών πόρων. Ταυτόχρονα υιοθετούνται
οι τουρκικές θέσεις όπως: Μη αναγνώριση του ελληνικού εναέριου χώρου των 10
μιλίων, αποστρατιωτικοποίηση νησιών, Ίμια ως αμφισβητούμενη περιοχή κλπ.
Ενόψει αυτής της πραγματικότητας η Ελλάδα αντί
να αρθρώσει μια αυτοδύναμη και κραταιά
πολύπλευρη προετοιμασία για την ίδια την ύπαρξη της, εναποθέτει ως
προτεκτοράτο την προοπτική «διάσωσης» της σε εκείνο τον παράγοντα που την
κατέστρεψε το 1922, το 1974 και στην τωρινή δεκαετία της ευρωκατοχής, δηλαδή
στην Δύση. Το δαπανηρό πολεμικό μας
οπλοστάσιο σχεδιάζεται για να υπηρετεί τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και όχι
τις αμυντικές ανάγκες και την ασφάλεια της χώρας ενόσω η εξωτερική απειλή
μεγαλώνει. Οι κυβερνώντες προσφεύγουν στις πιο ανόητες διεθνείς συμμαχίες
αναζητώντας εξωχώριους διασώστες σωτήρες στα πλαίσια του ατλαντισμού-σιωνισμού
με τις περιβόητες τριμερείς, τετραμερείς, πενταμερείς.
Η εγχώρια επιχειρηματική, πολιτική
και πνευματική ελίτ όπως προτεκτορατοποiησε και ξεπούλησε την χώρα στα
αμερικανονατοϊκά και ευρωενωσιακά αφεντικά της το ίδιο κατ εντολή τους θα
παραδώσει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα ή και τμήμα της ελληνικής επικράτειας
στην Τουρκία.
Μια άλλη πολιτική του ελληνισμού
Ας γίνει κατανοητό ότι οι κινητήρες
του πεπρωμένου και των ιστορικών αναγεννήσεων μιας χώρας δεν είναι γενικώς οι εκφυλισμένες ελίτ, οι θεσμοί, ο
λαός. Είναι οι οραματικές, αξιόμαχες, ανιδιοτελείς πρωτοπορίες «εκτάκτου
ανάγκης» που στοχάζονται τους σκοπούς και διευθύνουν τη στρατηγική επίτευξης τους, κινητοποιώντας και
οργανώνοντας αποτελεσματικά τις πατριωτικές, λαϊκές δυνάμεις. Προς τούτο
απαιτείται μια σαφής και συγκροτημένη κοσμοεικόνα του διεθνούς συστήματος, των
υλικών και πνευματικών δυνάμεων που συνθέτουν την προοπτική εθνικής και
πολεμικής κραταιότητας και των κατάλληλων θεσμικών οργάνων που την νομιμοποιούν
και την πραγματώνουν. Και κάθε αποτυχία εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής,
πολιτισμικής ανάταξης, αντανακλά στο παρόν την δραματική απουσία μιας τέτοιας
καθοριστικής προϋπόθεσης και την υποκατάσταση της από κάθε λογής
πολιτικάντικους θιάσους.
Η χώρα εδώ και χρόνια έπρεπε να τεθεί
σε εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της οικονομικής και ανθρωπιστικής
κατάρρευσης που την οδήγησαν οι δυτικοί της «σύμμαχοι» μαζί με τους εγχώριους
δωσίλογους εντολοδόχους τους. Με άμεσα μέτρα:
α) Την αυτοπροσδιορισμένη μονομερή
άρνηση πληρωμών και την διαγραφή του ειδεχθούς, ανήθικου, παράνομου,
δυσβάσταχτου χρέους.
β) Την δικαστική διεκδίκηση των
γερμανικών οφειλών από την Κατοχή.
γ)
Γερμανία, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ
εγκλημάτησαν και εκμηδένισαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία και θα πρέπει
να καταγγελθούν ενώπιον ειδικού διεθνούς δικαστηρίου. Ώστε να πληρώσουν στην χώρα μας αποζημιώσεις αυτής της προγραμματισμένης
ολοσχερούς καταστροφής.
Παράλληλα στις κύριες προτεραιότητες
είναι να επιδιωχθεί η ανακατασκευή όλων των κρατικών δομών και η ανάκτηση του
εθνικού ελέγχου και κυριαρχίας σε πέντε ζωτικούς τομείς: Πολεμικοί εξοπλισμοί,
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, φυσικοί και ενεργειακοί πόροι, τεχνολογία και
εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, Τραπεζικό σύστημα και χρηματοδότηση.
Τα παραπάνω προϋποθέτουν ένα άλλο
καθεστώς εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Το οποίο μπορεί να προτάξει μιαν
αξιόπιστη αμυντική στρατηγική απέναντί στην Τουρκία εγκαταλείποντας την ανόητη θέση «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν
παραδίδουμε τίποτα» και πέρα από την ψευδοαντiθεση «κατευνασμός ή
αποτροπή». Μια τέτοια πολιτική μεταξύ των άλλων προϋποθέτει ορισμένες
επιλογές:
1-Την πανεθνική - παλλαϊκή
κινητοποίηση με έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των
αμερικανικών βάσεων και τον επαναπροσδιορισμό των διεθνών συμμαχιών μας με
μοναδικά κριτήρια εκείνα που ορίζονται όχι από τις ανάγκες της εγχώριας
κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας αλλά από τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.
2-Την επανατοποθέτηση του Κυπριακού
ως ζητήματος τουρκικής εισβολής -κατοχής. Την απαίτηση της απόδοσης
αποζημιώσεων για τους ελληνοκύπριους πρόσφυγες. Την κατάργηση των αγγλικών
βάσεων στο νησί.
3-Την μάχη για την διεθνή αναγνώριση
της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
4-Τις διεκδικήσεις που απορρέουν από
το γεγονός ότι η Τουρκία μετέτρεψε σε κουρελόχαρτα τις συνθήκες της Λωζάννης
(1923), των Παρισίων (1947) και την ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932. Όπως π.χ.
-Το Πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου 1955
κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και ο σταδιακός ξεριζωμός 100.000
ομογενών μας από την Τουρκία. Αγωγή από το ελληνικό κράτος για πληρωμή
αποζημιώσεων.
-Την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ελληνοορθοδοξίας που καταπατούνται στην
Τουρκία (θέμα θεολογικής Σχολής Χάλκης, περιουσία Πατριαρχείου, καθεστώς Αγιάς
Σοφιάς κλπ).
-Την απαίτηση (και με δικαστική
προσφυγή) για εφαρμογή του προβλεπόμενου
ειδικού διοικητικού καθεστώτος σε Ίμβρο και Τενέδο.
-Το αναγκαίο ισοδύναμο να επιδιωχθεί
ελληνικό γκριζάρισμα και διεκδίκηση πλήθους νησιών όπου υφίσταται
αμφισβητούμενη τουρκική κυριαρχία πέραν των 3 ν. μιλίων.
5-Την ανάδειξη της σπουδαιότητας της
ελληνικής (αρχαίας και βυζαντινής) πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ανατολική
Θράκη και στη Μικρά Ασία, την διεκδίκηση από το τουρκικό κράτος του σεβασμού
και της προστασίας της.
6-Το κλείσιμο του τουρκικού
προξενείου στην Θράκη και την προσπάθεια για την ουσιαστική παραγωγική πολιτιστική χειραφέτηση του αυτόχθονος
Πομάκικου στοιχείου (το οποίο φυλετικά και πολιτισμικά ουδεμία συγγένεια έχει
με τους Τούρκους).
7-Την επέκταση παντού των χωρικών
υδάτων μας στα 12 ν.μίλια με την ανάλογη προσαρμογή του εθνικού εναέριου χώρου
υπερβαίνοντας το φοβικό σύνδρομο λόγω του τουρκικού casus belli.
8-Τον επαναπροσανατολισμό και την ολόπλευρη στρατιωτική, εξοπλιστική
και ιδεοπολιτική προετοιμασία του
ελληνισμού που θα περιλαμβάνει την
παλλαϊκή άμυνα για την μέχρις εσχάτων συντριπτική πολεμική αντιμετώπιση της
Τουρκίας για την υπεράσπιση βωμών και εστιών. Όπου βέβαια η Ελλάδα δεν θα
εγκλωβιστεί σε κάποιο στημένο «θερμό επεισόδιο» αλλά θα περάσει στον
γενικευμένο κεραυνοβόλο και ολοκληρωτικό πόλεμο. Η χώρα μας:
-Θα πρέπει να προειδοποιήσει και να
καταστήσει σαφές στην Τουρκία ότι εάν επιμείνει στην υπόσκαψη της εθνικής
ασφάλειας της Ελλάδας θα οδηγηθούμε στην προώθηση και πύκνωση στο έπακρο των
δεσμών επιμαχίας με τον κουρδικό παράγοντα.
-Εκτός την αναγκαία αναδιοργάνωση των
ενόπλων δυνάμεων της θα πρέπει να δημιουργήσει δομές καθολικής παλλαϊκής άμυνας
(κατά το ελβετικό πρότυπο) την οποία υπόπτως αρνήθηκαν όλες οι ελληνικές
κυβερνήσεις οι οποίες δια πράξεων και παραλήψεων αντικειμενικά συνέβαλαν στην
αποθράσυνση της Τουρκίας. Ο ένοπλος λαός δεν είναι μόνον η κύρια εθνικοαμυντική
προϋπόθεση αλλά ταυτόχρονα και η κύρια δημοκρατική προϋπόθεση. Το πρότυπο
πολίτης - οπλίτης είναι όρος για μια ελεύθερη δημοκρατική πατρίδα.
- Η απόκτηση ενός προχωρημένου
εξοπλιστικού πλέγματος με κατάλληλα
οπλικά συστήματα πρέπει να συνδυαστεί με το σχεδιασμό και την συγκρότηση
μιας τεχνολογικά σύγχρονης και αποτελεσματικής εγχώριας πολεμικής
βιομηχανίας προσανατολισμένης στις
σημερινές και μελλοντικές αμυντικές απαιτήσεις.
Είτε κεμαλο-τουρκισμός είτε
ισλαμο-τουρκισμός η στόχευση είναι ίδια:
Επιθετικός περιφερειακός επεκτατισμός και βαθμιαία υφαρπαγή Θράκης,
Αιγαίου, Κύπρου. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» αλλιώς η χώρα μας κινδυνεύει με εξαφάνιση. Διότι δυστυχώς θα ακολουθήσουν πολλά τραγικά
χειρότερα όσο η ξενόδουλη κλεπτοκρατική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία θα διαχειρίζεται το ελληνικό προτεκτοράτο.
Γιώργος Καπαρός
(Μεγάλο μέρος του
παραπάνω κειμένου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, φύλλο 460 -
22.06.2019)
_
