Comandante Che Guevara

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.

Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου".

Oμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα

τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.
.

Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.

Oμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.

Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;

Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.
.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.

Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.

Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι

νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.
.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.

Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.

Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.

Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.
.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.

Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.

Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,

ένα σβησμένο cigarillos.
.

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,

έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.

Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό

και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.
.

Χοσέ Μαρτί, (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,

περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.

Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι.)

απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.
.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.

Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.

Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι

και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.
.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,

μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.

Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του

σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.
.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα

βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.

Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα.

Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.
.

(Νίκος Καββαδίας-GUEVARA)
. . .
. . .

Πάνε 40 χρόνια από τις 9 Οκτώβρη του 1967, όταν σ ένα ορεινό χωριό της Βολιβίας, την Λα Χιγκέρα, δολοφονείται, αιχμάλωτος, ο Ernesto Guevara de la Serna , από τους πράκτορες της CIA και τον Βολιβιανό στρατό. Τον Che εκτέλεσε ο υπαξιωματικός τότε Mario Teran. Και κατά μια ειρωνεία της τύχης, αποκαλύφτηκε πως Κουβανοί γιατροί, πριν από ένα χρόνο, στα πλαίσια της «Επιχείρησης Θαύμα», έσωσαν την όραση του γέρου σήμερα Teran.

Στη μορφή του Che Guevara, από τη μια, εκατομμύρια άνθρωποι σ' ολάκερη τη γη αντιλαμβάνονται το μεγαλείο και την ανιδιοτέλεια ενός μεγάλου επαναστάτη. Από την άλλη, σύνηθες φαινόμενο, οι αρνητές και συκοφάντες του τότε, που μετά θάνατον θέλησαν να τον ιδιοποιηθούν και να τον αγιοποιήσουν. Αυτές τις μέρες τεράστια πλήθη ανθρώπων κινητοποιούνται και παίρνουν μέρος σε διάφορες πολιτικές εκδηλώσεις για να τιμήσουν τη μνήμη του. Επίκεντρο η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Αργεντινή, η χώρα που γεννήθηκε ( Ροσάριο στις 14 Ιουνίου 1928).

Πώς να ανιχνεύσουμε το απόκρυφο ίχνος του Comandante Che Guevara, όχι εκείνο στις ξεθωριασμένες αφίσες, στα νεανικά μπλουζάκια και ρολόγια, της μόδας κάποτε, και στα υπόλοιπα σύμβολα της λαμπερής θεαματικής και καταναλωτικής μυθοποίησης του. Ο μαρξιστής επαναστάτης Che δεν εντάσσεται με τρόπο «κλασσικό» στο παγκόσμιο κίνημα του προλεταριάτου. Βιώνει, γνωρίζει και παράγει το μαρξισμό μέσα στη φωτιά της δράσης των λαϊκών αγώνων της Λατινικής Αμερικής που αναπτύσσουν κινήματα αντιιμπεριαλιστικά για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση. Η κεντρική αλήθεια και η πεμπτουσία της πράξης του εντοπίζεται κεκρυμμένη σε εκείνο που οι πολλοί αποσιώπησαν: Ότι τελικά ο Che αποποιήθηκε την ολοκλήρωση και καταλαγή του επαναστατικού διαβήματος στον εύκολο ρόλο αυτού του Eπαναστάτη-Yπουργού, αρνήθηκε την εξαργύρωση της έσχατης στράτευσης, στα άλλοθι μιας δικαιωματικής, «κανονικής», ζωής.

Η τραγική διαδρομή, όπου κάθε επανάσταση μέχρι τα τώρα είτε ηττάται με τη συντριβή της είτε κρατικοποιείται γεννώντας τη νέα δική της ολιγαρχία και «τρώγοντας τα ίδια τα παιδιά της», δεν υπερκαθορίζεται μέσα από κάποια «εξ αποκαλύψεως» ακατανόητη μεταφυσική, αλλά από την ίδια τη βασική διαλεκτική: αντικαπιταλιστικοί αγώνες-καπιταλιστική ανασύνταξη. Και με τελεστή την «σιδερένια» και αμείλικτη λειτουργία μιας ιδιότυπης κοινωνικής «μηχανικής». Αυτής της ετερογονίας, της ετερογένειας των σκοπών (Αριστοτέλης), με βάση την οποία ενεδρεύει κάθε στιγμή και σε κάθε στροφή το ιστορικά απροσδόκητο. Έτσι μέσα στην συγκρουσιακή διαδοχή των ανθρώπινων ενεργημάτων και της συλλογικής πράξης, το απρόσωπο, αντικειμενικό, τελικό αποτέλεσμα / γεγονός, αποκλίνει δραματικά και σε τελική ανάλυση αντιστρατεύεται την οραματική πρόθεση και τη στρατηγική κατεύθυνση των προσωπικών, υποκειμενικών φορέων. Ο Che δοκίμασε να υπερβεί την ιστορία αρνούμενος την εγκυρότητα αυτής της «νομοτέλειας». Και με το θάνατο του ορθώνει ένα ακυρίευτο οδόφραγμα γι αυτούς που ζουν ελπίζοντας. Σπορέας αυτός ξανάρχεται και ξανασπέρνει το σπόρο: Δίχως αντίσταση δεν νογάται λευτεριά. Δίχως λευτεριά δεν νογάται ανθρωπότητα.

Ο Μεγάλος Ανυπότακτος, η ζωή του, το παράδειγμα του, η πολιτική διαθήκη του, θα στοιχειώνει διαρκώς τον ύπνο των «μακάριων» εξουσιαστών εχόντων. Σύμβολο αιώνιο και φωτεινός αστερισμός με το φέγγος του θα οδηγεί τα βήματα των εξεγερμένων απόκληρων πληβείων αυτού του πλανήτη. Η άσβεστη κραυγή του, έκκληση και εξαγγελία, όποιας «ποίησης» (ορθολογικής ή ανορθολογικής) τον «τηλεβόα» κι αν διαλέξει ν΄ ακουστεί κάθε φορά, θα ΄ναι επίκαιρη παντοτινά :

«Πόσο πιο κοντινό και πιο φωτεινό θα βλέπαμε το μέλλον, αν άνθιζαν δυο, τρία, πολυάριθμα Βιετνάμ στην επιφάνεια της γης, με το μερίδιο τους από νεκρούς και απέραντες τραγωδίες, με τον καθημερινό ηρωισμό τους, με τα επανειλημμένα τους πλήγματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και με την υποχρέωση γι΄ αυτόν να διασκορπίζει τις δυνάμεις του, κάτω από τις επιθέσεις του μίσους των λαών του κόσμου, που μεγαλώνει όλο και πιο πολύ! Κι αν ήμασταν όλοι ικανοί να ενωθούμε, για να καταφέρουμε πιο δυνατά και πιο σίγουρα χτυπήματα, για να γίνει πιο αποτελεσματική σ΄ όλες τις μορφές η βοήθεια στους λαούς που μάχονται, ποσό μεγάλο και κοντινό θα ήταν το μέλλον! ...
Τι σημασία έχουν οι κίνδυνοι και οι θυσίες ενός ατόμου ή ενός λαού, όταν εκείνο που διακυβεύεται είναι η τύχη της ανθρωπότητας. Όλη μας η δράση είναι μια κραυγή πολέμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και μια παλλόμενη έκκληση για την ενότητα των λαών ενάντια στο μεγάλο εχθρό του ανθρώπινου γένους: τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεν έχει σημασία που θα μας βρει ο θάνατος: ας είναι καλοδεχούμενος, φτάνει ν΄ ακουστεί η πολεμική μας κραυγή, φτάνει ένα άλλο χέρι ν΄ απλωθεί για να πάρει το όπλο μας, φτάνει άλλοι άνθρωποι να σηκωθούν για να ψάλλουν τα πένθιμα εμβατήρια μέσα στους κρότους των πολυβόλων και μέσα σε καινούργιες ιαχές πολέμου και νίκης»
(ολόκληρο το «Μήνυμα στην Τρικοντινένταλ», του Che Guevara, δημοσιευμένο στον ιστότοπο Αρχείο των Μαρξιστών στο Διαδίκτυο, μπορείτε να το δείτε εδώ).


-